“ဘဝတိုင်းဆံုေတွ့ပါရေစ”ဆိုတဲ့သီချင်းကေလးအေြကာင်း ေရးခဲ့တုန်းက အဲဒီသီချင်းကေလးဟာ ကိုယ်တို့ရွာဆီမယ် ဘယ်သူ့ပါးစပ်ဖျားကမဆို ြကားရလွယ်တဲ့အေြကာင်း ေြပာခဲ့ဖူးတယ်။ ကိုယ်တို့ရွာကလူေတွဟာ တကယ်ပဲ အဲသည်ဆုကိုေတာင်းခဲ့ြကသလား မသိပါဘူး။ ေရစက်လည်းေပါင်းတယ်။ အေြကာင်းလည်းဆံုတယ်။
ဟိုဘက်သည်ဘက် ေမာင်လည်နှမလည်ေတွ လှည့်ပတ်ြပီး အမျိုးေတွ ြပန်ြပန်ေတာ်လိုက်ြကတာ တရွာလံုး အမျိုးကင်းတဲ့သူ ခပ်ရှားရှားပါ။ သည်ဘက်ေခတ်ကလူေတွလို မှတ်ပံုတင်ြပပါ၊ သန်းေခါင်စာရင်းြပပါ စစ်စရာမလိုဘူး။
ရွာဘယ်ဘက်အပိုင်းက ဘယ်သူဘယ်ဝါ့သားသမီးလို့ဆိုလိုက်ရင် ငယ်နံမည်နှင့်တကွ ငယ်ကျိုးငယ်နာ အကုန်ဇာတ်ေြကာင်းလှန် ေြပာနိုင်တယ်။ လူမှုကွန်ယက်ေတွဘာေတွ မေပါ်ေသးခင်ကတည်းက တို့ရွာက လူြကီးသူမများဟာ ဘယ်သူကေမွးတဲ့ ဘယ်သားသမီးကေတာ့ြဖင့် ဘယ်ေနရာမှာ ဘာအလုပ်လုပ်ြပီး ဘယ်အေြခအေနရှိေနပါေပါ့ ဆိုတာကို ရွာကတစ်ဖဝါးမှ မခွာပဲ အပ်တူဒိတ်ြဖစ်ေနတာ ဘယ်ေလာက် အံ့ဩစရာေကာင်းသလဲ။
ေတာဓေလ့ေတာစရိုက် စပ်စုတတ်တဲ့ အတင်းေြပာတတ်တဲ့ သဘာဝမျိုးေြကာင့် မဟုတ်ပဲ ေဆွရယ်မျိုးရယ်လို့ ဝမ်းသာဂုဏ်ယူတတ်တဲ့ သေဘာသက်သက်ပါ။ ဘယ်သူ ဘယ်ေနရာေရာက်ေရာက် ကိုယ့်ရှိမှကိုယ်စားရတာ သူတို့မသိပဲ ေနမလား။ ဒါေပသိ ကိုယ့်ေသွးကိုယ့်သားများ မာေြကာင်းသာေြကာင်း အဆင်ေြပေြကာင်း ြကားရတဲ့အခါ သူတို့လည်း မစားရ ဝခမန်း ပီတိေတွ ဇမ်းတက်လာတာေပါ့။
ေလာကတံထွာ ဓမ္မတာ၊ ပုထုဇဉ်လူသားေတွဆိုတာ ကိုယ့်ထက်သာ မနာလိုစိတ်နဲ့ မကင်းဘူးလို့ ေြပာြကေပမယ့်လည်း ကိုယ်တို့ရွာသားေတွကေတာ့ မယံုနိုင်ေလာက်ေအာင် မုဒိတာပွားနိုင်ြကပါတယ်။ ကိုယ့်ရွာသူကိုယ့်ရွာသားအေြကာင်း ဘယ်အိမ်တက်ေမးေမး ေကာင်းသတင်းသာဆိုတယ်။ အတင်းအြဖင်းစကားေတာ့ ြကားရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့။
သူတို့ေရှ့ ကိုယ့်ရွာသားမေကာင်းေြကာင်းလာေြပာရင်ေတာ့ လက်သည်းဆိတ် လက်ထိပ်ကနာသလို နာတတ်ြကတယ်ဗျ။ ကမ္ဘာရွာြကီးြဖစ်လို့ တို့ရွာသားေတွအားလံုး ဓူဝံအင်ဗာတာနဲ့သံုးရင်း ကမ္ဘာပတ်လည် ရပ်ရှစ်ဆယ်ေရာက်ကုန်ြကတဲ့အခါကျမှ ကိုယ့်ဓေလ့ကိုယ့်စရိုက်ကေလးေတွ ပျက်ကုန်မှာကို နှေြမာမိပါတယ်။
ကိုယ့်ရွာသူကိုယ့်ရွာသားေတွ တရပ်တေကျးမှာ အေြခကျအသားေသလာတဲ့အခါ ရွာမှာကျန်ရစ်ခဲ့သူများက ပူပူပင်ပင် တေြကာင့်တြကရှိြကတာကေတာ့ ငါတို့ရွာကိုများ ေမ့သွားြပီလား။ မေတာ်တဆများ လမ်းမှာေတွ့ြကရင်ေကာ မှတ်မိနိုင်ပါဦးမလား ဆိုတာပါ။ ဒါေြကာင့် မေမ့မေလျာ့ အလည်အပတ် အလှူအတန်းေလးများလုပ်ဖို့ ရွာကို ြပန်ြဖစ်တဲ့အခါ ကိုယ့်မျက်နှာကေလး ြမင်ချင်ြကလွန်းလို့။
သူတို့မျက်နှာကေလး ြပချင်ြကလွန်းလို့၊ သူတို့အိမ်သူတို့ရွာဆီ လက်ဘက်ရည်ေသာက် ထမင်းစားကေလးမှ မဖိတ်လိုက်ရရင် ဘယ်လိုမှ စိတ်မေကာင်းနိုင်ြကဘူး။ နှစ်ေတွြကာလာလို့ ငယ်သူေတွ အရွယ်ေရာက်လာြပီး တစ်ေယာက်နဲ့တစ်ေယာက် မသိြကရင် ဘယ်လိုလုပ်ြပီး ကိုယ်ေဆွကိုယ်မျိုးရယ်လို့ စည်းလံုးနိုင်ပါ့မလဲလို့ ေတွးပူတတ်ြကတယ်။
ဆရာဝန်ြဖစ်လာြပီးတဲ့ေနာက် အရပ်တပါးက တစိမ်းေတွရဲ့အလယ်မှာ လိုက်ေလျာညီေထွ ခံုမင်စွာေနထိုင်ရင်း မြကာခဏ စိတ်ထဲကေရာက်ြဖစ်တဲ့ေနရာကေတာ့ ကိုယ့်ဇာတိကိုယ့်ရပ်ရွာပါပဲ။ လူကိုယ်တိုင်ေတာ့ြဖင့် မေရာက်နိုင်တာ ဆယ်နှစ် အနှစ်နှစ်ဆယ် မကေတာ့သေလာက် ရှိြပီ။ သူတို့တေတွေရာ ဘယ်လိုဘယ်ပံု ေဆးကုေနြကပါလိမ့်။ ကိုယ်ငယ်ငယ်ကေတာ့ ဆရာဝန် မေြပာနဲ့။ ေကျာက်ထိုးဆရာ အပ်ပုန်းေတာင် ကိုယ့်ရွာမှာရှိတာ မဟုတ်ဘူး။
ကုန်းေဇာင်းသွားပင့်ရတာ။ ရွာကလူေတွမှာ ေြမွကိုက်လည်းေသ၊ ေခွးရူးကိုက်လည်းေသ၊ ေကျာက်ေပါက်လည်းေသ၊ မီးတွင်းြကီးေသွးတက်လို့ေသ၊ ေသချင်သလိုေသ။ ေမာင်ဘယ်သူ့ကိုမှ အြပစ်လည်း မတင်လိုေပချည့်ပဲ။ တခါတေလများဆို ေသလို့သာေသလိုက်ရ ဘာေြကာင့်ေသမှန်းမသိတာနဲ့ အသက်ထွက်လို့ေသတာ လို့ ကိုယ့်ဘာသာ ေတာ်သလို မှတ်သားထားလိုက်ြကတာ။ အခုေတာ့ ေခတ်မီလာြပီေလ။ အနည်းဆံုးေတာ့
“ကင်ဆာနဲ့ေသတာေလ။ ကုမရေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန်လက်ေလျာ့လိုက်လို့ ရွာြပန််ေခါ်လာတာေပါ့။”လို့ ပညာရှိစကားေလးေတွ ဘာရယ်မဟုတ် ေြပာလို့ရလာတယ်။
ခုေတာ့ သူတို့ရွာသားထဲမှာ ဆရာဝန်ေတွလည်း ထွန်းေပါက်ကုန်ြကြပီ။ ရွာကိုလည်း ြပန်မလာြကဘူး လို့ေတာ့ မထင်ပါနဲ့။ ကိုယ့်ရွာလိုပဲ ေရာက်တဲ့အရပ်မှာ ေရစက်ြကံုရာလူကို ကိုယ်ေဆွကိုယ်မျိုးလို သေဘာထားြပီး ကုေနရပါတယ်။ သည်လိုဆိုရင် ကိုယ့်ရွာမှာလည်း ေရာက်တဲ့ဆရာဝန်ေတွက သူတို့ေဆွမျိုးေသွးသားေတွလို သေဘာထားြပီး ကုသေပးေနမယ်လို့ ေမျှာ်လင့်ထားပါတယ်။ ဆရာဝန်တိုင်းဆရာဝန်တိုင်းသာ ကိုယ့်မျက်စိေရှ့မှာရှိေနတဲ့လူနာေတွကို ကိုယ်ချင်းစာစိတ်ကေလးထားြပီး ေဆးကုေပးနိုင်မယ်ဆိုရင် ြမန်မာြပည်ေဆးေလာကြကီးလည်း ဘယ်သူြပိုင်လို့ လှပါေတာ့နိုင် ြဖစ်ရေချေသးရဲ့။ ေရာဂါမေပျာက်ေတာင် ေဝဒနာေတာ့ သက်သာမယ် မဟုတ်လား။ အစိုးရကြပန်လွှတ်မှ ကိုယ့်နယ်ကိုယ်ြပန်ေရာက်ရမယ်ဆိုရင် မုဆိုးဖို ကေလးေချာ့သလို
“မင့်ေမေမ ေရနံေချာင်းကို မုန့်ေပါင်းသွားဝယ်ေလရဲ့ကွယ်။ ညေနခါ ြပန်လာမှ စားြကပါစို့ရယ်။”ြဖစ်ေနပါဦးမယ်။ အဲဒါေြကာင့် သည်တစ်နှစ်ေတာ့ ဘယ်သူေတွလွှတ်လွှတ် မလွှတ်လွှတ် ရွာကို တစ်ေခါက်တစ်ကျင်း ြပန်ချင်တဲ့အေြကာင်းကေလး စာဖွဲ့လိုက်ရပါတယ်။
ရွာြပန်ချင်ရင် မြဖစ်မေန အခွင့်ေတာင်းခံရမယ့် အထက်အရာရှိ ေဘာစိြကီးက နှစ်ေယာက်ေတာင် ရှိပါတယ်။ တစ်ေယာက်က ဝန်ြကီးဌာနြဖစ်ြပီး ေနာက်တစ်ေယာက်က သမီးေတာ်ဖျားဆီမှာ အခွင့်ေတာင်းခံရမှာေပါ့။ အဓိကက သူ့ကို ရွာအလည်ေခါ်ြပီး ေဆွြပမျိုးြပ လိပ်ြပာအပ်ရမှာဆိုေတာ့ သူမပါလို့ ဘယ်ြဖစ်မလဲ။ ခက်တာက သူပါမှာမို့ ေနရာေတာ်ခင်း ေြခဆင်းကေလးပျိုးထားဖို့က မလွယ်လှပါဘူး။
“လှည်းလမ်းေြကာင်းတေလျှာက် ဖုန်လံုးြကီးေတွ တလိမ့်လိမ့်တက်တာ ြမင်ေယာင်ေသးေတာ့သည်”ဆိုတာ အေဝးြကီးက လှမ်းြမင်ရမှ ေကာင်းတာဗျ။ အဲသည်ဖုန်လံုးြကီးေတွအလယ်မှာ ဆံပင်ေတွ ေဖွးေဖွးလှုပ်၊ မျက်လံုးမျက်ေတာင် ပန်းနုေရာင်သန်းလာေအာင် ဖုန်ေပါင်ဒါြခယ်ကာသပါလို့ ြဖစ်လာရင် အိမ်ြပန်ပို့ဖို့ ငိုေြပာလာမှာ ေသချာပါတယ်။ ကျင်းထဲမှာ အေကာင်ေတွတဖွားဖွားနဲ့ အိမ်သာေတွတက်ရရင်လည်း လန့်ြပီး ဆီးေတွဝမ်းေတွ ချုပ်ကုန်ဦးမှာပဲ။
ဘာလို့ဆိုေတာ့ ဒါေတွ ကိုယ်ငယ်ငယ်က စခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းေတွ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်တုန်းကလို ငယ်ငယ်က စေပးမထားလို့ ခုချိန်ကျမှ ေဖတို့ရွာ သာစခန်း လာလည်စမ်းပါ ေခါ်လို့ ဘယ်လိုက်ပါ့မလဲ။
ကပ္ပိလဝတ်ြပည်ကို ြပန်ဖို့ ဘုရားရှင် စိတ်လည်လာေအာင် ကာဠုဒါယီရဟန္တာ မေထရ်က ဂါထာေပါင်းများစွာဖွဲ့လို့ ေမွးရပ်ေြမစာစီကံုးသလိုပဲ ကိုယ့်သမီးေလး ကိုယ့်ရွာကို အလည်လိုက်ချင်လာေအာင် ဘယ်စာေတွ ဘယ်နှစ်ဝါ ေမာင်သီကံုးရဦးမယ် မသိပါဘူး။
သည်အချိန်သည်အခါ ကိုယ့်နယ်မှာ ြမန်မာြပည်တနံတလျားက ဘုရားဖူးလာေနြကတဲ့ အထင်ကရေနရာေတွလည်း နည်းေတာ့ မနည်းဘူးဗျ။ သူငယ်တန်းဖတ်စာထဲမှာ မေရွှဖဲကေလးသွားလည်တဲ့ မေကွးြမို့စွန် ြမသလွန်ဆိုတာ ရှိတယ်။ ြမတ်စွာဘုရားရှင်် သက်ေတာ်ထင်ရှားရှိစဉ်ကတည်းက သည်အရပ်သည်ေဒသကို ေဒသစာရီြကွချီလာရံုတင် မဟုတ်ဘူး။
ညအိပ်ညဉ့်ေန စက်ကျိန်းေတာ်မူသွားတဲ့အတွက် သလွန်ေတာ်ကို ဌာပနာထားြပီး ေစတီတစ်ဆူ၊ အေနာက်ဘက်ကမ်းက စက်ကျိန်းရာမှာ ေစတီတစ်ဆူ (စက္ကိန်းတဲေစတီ)၊ မန်းေချာင်းနံေဘးမှာ မုဆိုးဘဝက ကျွတ်တမ်းဝင်သွားသူ သစ္စာဒီပကရေသ့ြကီးေတာင်းပန်ထားခဲ့တဲ့ စက်ေတာ်ရာနှစ်ဆူ၊ စူဠပုဏ္ဏ မဟာပုဏ္ဏ ညီေနာင်နှစ်ပါးတို့ တည်ေတာ်မူတဲ့ စန္ဒကူးနံ့သာ ေကျာင်းေတာ်ရာေစတီ၊ အဲ့ဒါေတွအားလံုးကို ပတ်ဖူးလိုက်ရင် ကိုယ်တို့ရပ်ကိုယ်တို့ရွာဟာ နှစ်သက်ေထာင်ေကျာ် ေရှးကျတယ်လို့ သေဘာေပါက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။
ဒါေပမယ့်လည်း ဘုရားရှင်က ဤေနရာဤေဒသ၌ ြမို့ြကီးတည်၍ စည်ပင်ဝေြပာလတ္တံ့ လို့ ဗျာဒိတ်ေပးေတာ်မမူသွားလို့ထင်ပါရဲ့။ ဘုရားလက်ထက်ကေန ယခုထိတိုင် အင်းအိုင်ဝိုက်လည် ြမို့ြကီးတည်ခဲ့တယ် လို့ မြကားဖူးဘူး။ သည်လိုဆိုေတာ့ ကိုယ်တို့ရွာကေလးဟာ ငယ်စဉ်ေတာင်ေကျး ကေလးဘဝက ေရာက်ခဲ့စဉ်နဲ့ လက်ရှိမျက်ေမှာက် ေရာက်သွားတာနဲ့ တစ်ဆံြခည်မယွင်း ေြပာင်းလဲြခင်း မရှိဘူး လို့ သံုးသပ်မိတာဟာ အေြပာေစာတယ် လို့ ေြပာရမှာပဲ။
အင်းဝေခတ် စာဆိုမေထရ်ြကီးေတွ ေရးဖွဲ့သွားတဲ့ “ေမျာက်ကြကိုးေခွ ေဒါင်းအိုးေဝ” တို့၊
“ဘီလူးသွားြကီး လြဖဲတည်း။”တို့နဲ့စာရင် ဘယ်ေလာက် ရပ်ေကျးြမို့ြပဆန်လာသလဲေနာ့။
“မုန်းေချာင်းကို ေကျာ်တဲ့အခါ ေရာက်ပါေတာ့မယ် ကျွန်မတို့ ကုန်းေစာင်းရွာ။”ဆိုတဲ့ သီချင်းကေလးေတာင် ေခတ်ေနာက်ကျသွားြပီ။ အခု ကုန်းေစာင်းက ရွာမဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ြမို့ြဖစ်ေနြပီ။ ဇာတ်ြကီးဆယ်ဘွဲ့ေရးတဲ့ ဆရာေတာ် မင်းပူးဦးဩဘာသ ရဲ့ မင်းဘူးြမို့ကေလးေတာင် ခရိုင်ြမို့ြဖစ်လာြပီ။ တရုတ်ေကျးဇူး ြမင့်မိုရ်ဦးေြကာင့် တို့ရွာသားေတွအားလံုး ေပါက်ေဖာ်ဆိုင်ကယ်ကိုပဲ သံုးတတ်လာြကြပီ။
ေနညိုချိန်တိမ်ေတာက်တဲ့အခါ ရွာလမ်းနံေဘးမှာ စာအုနဲ့ သူငယ်ချင်းမေတွ ေရစည်လှည်းတိုက်လာကုန်ြပီ။ ကိုရင်ဩ ခတ္တ မေလးရှားဆီကို ေထွးညိုကလည်း ဗိုက်ဘာနဲ့ ဖုန်းေခါ်တတ်ေနြပီ။ မတူေတာ့ဘူး။ မတူေတာ့ဘူး။ အရင်ကနဲ့ ဘာမှ မတူေတာ့ဘူး။
ရွာကိုြပန်ေရာက်သွားရင် အရင်ဆံုးေတွ့ရမယ့် မတူတာေတွက မရှိေတာ့တဲ့သူေတွ၊ ဘယ်မှာမှ ြပန်ရှာလို့ မရေတာ့တဲ့သူေတွေပါ့။ ကျန်ရစ်သူေတွ တဖွဲ့တနွဲ့ ြပန်ေြပာြပမယ့် ဇာတ်ေြကာင်းကေလးေတွကလွဲရင် ဘာမှ မကျန်ေတာ့ဘူး။ အလာေကာင်းေပမယ့် အခါေနှာင်းရှာတယ်လို့ တတြပီး မျက်ရည်ဝဲမည့်သူေတွလည်း ဝဲမှာပဲ။ အေဟာင်းေတွ အသစ်ြဖစ်ရတာကိုး။ ြပီးတာနဲ့ တခုတ်တရ လာလည်ေဖာ်ရတဲ့ ကိုယ့်တူကိုယ့်ေြမး၊ ကိုယ့်သားချင်းကေလးကို ဝမ်းသာအယ်လဲ ဧည့်ခံြပီး ေနာက်တက်လူငယ်ကေလးေတွနဲ့ မိတ်ဆက်အပ်နှံေပး ေဝးေနတဲ့ေသွးေတွကို ေနွးေထွးေစမှာေပါ့။
သည်အလုပ်ေတွကို လုပ်ချင်လို့ သမီးကိုရွာအပါေခါ်ချင်ရတာပါပဲ။ သည်ရပ်သည်ရွာမှာ သူ့ေဆွသူ့မျိုးေတွ ရှိတယ်။ သူ့အေဖက သူ့ကို တစ်ဦးတည်းေသာသမီးအြဖစ် ေမွးထားေပမယ့် သမီးမှာ ရွာတည်လို့ရေလာက်တဲ့ ေဆွမျိုးသားချင်းေတွ ရှိေနတယ်လို့ မိတ်ဆက်ေပးချင်တာ။ ဒါေြကာင့် သည်တစ်ခါ သမီးကို အလည်ေခါ်သွားမယ့် ခရီးဟာ ပထဝီလည်း မဟုတ်ဘူး။ သမိုင်းလည်း မဟုတ်ဘူး။ ေသွးစပ်သားေတာ်တဲ့ ေဆွခရီးမျိုးခရီးလို့ ေြပာရင် နည်းနည်း ပိုစိတ်ဝင်စားမလား မသိပါဘူး။ ေလာေလာဆယ် စိတ်မပါေသးရင်ေတာင် ေနာင်တစ်ချိန်ကျ သွားကိုသွားရဦးမယ့် အရပ်လို့ေတာ့ သိထားေစချင်တာေပါ့ေလ။
အမျိုးေတွနဲ့ ေတွ့မေပးခင် သမီးကို မြဖစ်မေန ရှင်းြပထားရမယ့် အချက်တစ်ချက်ေတာ့ ရှိပါတယ်။ အဲသလိုရှင်းြပမထားရင် သူ့စိတ်ထဲ အထင်လွဲအြမင်လွဲ ြဖစ်ကုန်မှာေတွ ရှိတာကိုး။ အဲဒါကေတာ့ သူ့မျက်စိေအာက်မှာ ြမင်ေနရတဲ့ ရွာငယ်ဇနပုဒ် မီးကေလးမှိတ်တုတ်မှာေနြကတဲ့ ဖုန်တေသာေသာ နွမ်းနွမ်းဖတ်ဖတ် ေဆွေတာ်မျိုးေတာ်များဟာ ရန်ကုန်ေရွှြမို့ေတာ်ြကီးမှာ ခွဲစိတ်ကုဆရာဝန်ြကီးလုပ်ေနတဲ့ သူ့အေဖရဲ့ ေကျးဇူးခံေကျးဇူးစားများ ြဖစ်တယ် လို့ ထင်သွားမှာ စိုးပါတယ်။
တကယ်ေတာ့ အဲဒီေဆွေတွမျိုးေတွရဲ့ ေကျးဇူးကသာ သူ့အေဖအေပါ်မှာ ပံုေနေအာင် ရှိတာပါ။ စားေကာင်းေသာက်ေကာင်း ငါးေြခာက်ေထာင်းကေလးက တစ်ဖတ်၊ ေြပာရင်းဆိုရင်း ချည်ရည်ဟင်းေလးကတစ်ကျိုက်၊ နှိုက်လည်းနှိုက် စားလည်းစား လူြကားေကာင်းေအာင်လည်း တယ်ေြပာတတ်သကိုး လို့ ေြပာစရာ ြဖစ်ေနပါဦးမယ်။ တကယ်ကို အဟုတ်ကို ေကျးဇူးရှင်ေတွ ြဖစ်တဲ့အေြကာင်း ဘယ်လိုေြပာရပါ့။
ေဈးထဲမှာ ဘုရားပန်းကပ်ဖို့ ဝယ်လာတဲ့ ဂန္ဓမာပန်း ငွားငွားစွင့်စွင့်ြကီးေတွ ြမင်ဖူးြကမယ် ထင်ပါတယ်။ အဲဒီဂန္ဓမာပန်းစိုက်ခင်းထဲကိုေတာ့ ေရာက်ဖူးချင်မှ ေရာက်ဖူးမယ်။ ပန်းခင်းထဲက ဂန္ဓမာပန်းဆိုတာ ကိုယ်ေတွ ေဈးထဲမှာဝယ်တဲ့ လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်ြပားအရွယ် ပန်းပွင့်ကားကားြကီး တစ်ပွင့်တည်း တစ်ခိုင်တည်း ပွင့်လာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အများြကီး ပွင့်လာတဲ့ ပန်းဖူးကေလးေတွအလယ်မှာ သန်သန်စွမ်းစွမ်းြကီး တစ်ပွင့်ြဖစ်ဖို့ ကျန်တဲ့ ပန်းအဖူးအငံုကေလးေတွကို ဆိတ်ကာဖဲ့ကာ ဖယ်ပလိုက်မှ ကိုယ်လိုချင်တဲ့ တစ်ပွင့်ပန်းကေလး လန်းတက်လာတာ။ နို့မို့ဆိုရင် ေရာင်းတမ်းဝင် ေခါင်ပွင့်ြကီး မပွင့်ေတာ့ဘူး။
ပိန်ပိန်လိန််လိန် အရိုင်းပန်းကေလးေတွ ြပွတ်ကာသိပ်ကာ ပွင့်ကုန်ေရာ။ ကိုယ်တို့ေတာအရပ်က ပညာတတ် လူချွန်လူမွန်ကေလးေတွ ြဖစ်လာဖို့လည်း အလားတူပါပဲ။ မိဘက လယ်ပိုင်ယာပိုင် အေမွေတွြကွယ်ေနေအာင် ရင်းနှီးမေပးနိုင်ခဲ့ရင် ကိုယ့်ေမွးချင်းေမာင်နှမေတွထဲက တစ်မိေပါက် တစ်ေယာက်ထွန်းဖို့ ကျန်တဲ့ေမာင်နှမေတွက မျိုးဆက်တစ်ဆက်ေလာက် ရင်းြပီး အားလံုး ဝိုင်း အနစ်နာခံြကရပါတယ်။ ြမို့မှာေကျာင်းသွားေနတဲ့ ကိုယ့်ေမာင် ကိုယ့်သား ေကာင်းစားဖို့ ရွာမှာကျန်ခဲ့ြကတဲ့ အမိများ နှမများက သူများထက်ပိုြပီး ချိုးြခံေချွတာြကရတယ်။
အငတ်ခံ အဆင်းရဲခံြကရတယ်။ ရွာမှာေနြပီး ဝါးလံုးေခါင်းထဲလသာမယ့်အစားေတာ့ ြမို့ေပါ်မှာ လူြမင်သူြမင်ေနတဲ့ ကိုယ့်သားချင်းကေလး မျက်နှာမငယ်ရေအာင် ကိုယ်စားမယ့်ထမင်းလုပ်ကဖဲ့ြပီး ကိုယ်ဝတ်မယ့်အထည်က ချန်ြပီး ဘာကေလးရရ သမီးမယ်ေထွးေဈးတင်ဖို့ လုပ်ြကရပါတယ်။ သည်လိုလုပ်တာဟာ ကိုယ့်တူကိုယ့်သား ြကီးပွားရင် တလှည့်ြပန်ြပီး အြငိမ်းစားရေချေသးရဲ့လို့ ဘယ်သူကမှ မေတွးပါဘူး။ ကိုယ့်ေသွးရင်းသားရင်းထဲက ထွန်းေပါက်ရင် သူတို့မှာြဖစ်တဲ့ ပီတိနဲ့တင် စားလို့မကုန်ဘူး။ ငါတို့ဟာ ေတာမှာေန ေတာမှာြကီးေပမယ့် ေတာနဲ့မတန်တဲ့ ကေလးတစ်ေယာက် ပျိုးေထာင်နိုင်ခဲ့တယ် လို့ ရင်ေကာ့ေခါင်းေမာ့ထားြကတယ်။
ရွာကအဖွားဟာလည်း ရန်ကုန်ကအဖွားနည်းတူ အသက်ကေလး ေလးဆယ်မြပည့်ေသးခင် ကေလးေလးေယာက်နဲ့ မုဆိုးမဘဝကိုေရာက်ပါတယ်။ ေမွးထားတဲ့ သမီးေလးေယာက်စလံုး ပညာတတ်ေအာင် သင်ေပးဖို့ သူ့အတွက် မနိုင်ဝန်ြဖစ်ေနပါြပီ။ ပညာထူးချွန်တဲ့ သမီးေတွကို ဘွဲ့ရတဲ့အထိေကျာင်းထားနိုင်ဖို့ အလုပ်လုပ်နိုင်တဲ့ သမီးေတွက ေကျာင်းထွက် အနစ်နာခံရတာေပါ့။ အကုန်ေကျာင်းတက်ေနရင် အိမ်မှာ လယ်လုပ်မယ့်သူ မရှိလို့မှ မြဖစ်ပဲကိုး။ အဲဒီေခတ် အဲဒီအခါက ရွာကမိသားစုေတွရဲ့ ပညာေရးကို အဲသလိုနည်းနဲ့ပဲ ေြဖရှင်းလာြကတာချည့်ပါပဲ။
ကိုယ်တို့အမျိုးထဲက ေတာ်တဲ့ ထက်တဲ့ ထူးချွန်တဲ့ ပညာတတ် လူရည်ချွန်တိုင်းမှာ ေနာက်ကွယ်က အနစ်နာခံ ပံ့ပိုးသူ ေမာင်နှမသားချင်းများ ရှိြကပါတယ်။ ေရွးလို့ရမယ်ဆိုရင်ေတာ့ လူဆိုတာ ြမို့မှာေန အရိပ်ထဲ ကုလားထိုင်တစ်လံုးနဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာကိုပဲ ေရွးြကမှာေပါ့။ ေနပူစပ်ခါး ဖင်ထဲရွှံ့တစ်ပိဿာေလာက် ဝင်ေအာင် ဘယ်သူကမှ နွားနဲ့ဖက်မရုန်းချင်ြကဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်ေမွးချင်းကေလး ေကာင်းစားဖို့အေရးဆိုေတာ့
“အေမ့ကို စိတ်နာတယ် သိလား”လို့ ပါးစပ်က ြမည်တွန်ေတာက်တီးရင်း လက်ေတွ့ကေတာ့ လယ်ထဲဆင်းြကတာပါပဲ။
ရွာမှာ ေကာက်စိုက်သမေလးေတွ ဆိုြကတဲ့ သီချင်းကေလး ရှိေသးတယ်။
“ဟိုေရှ့က ကိုကိုရယ်။ ရုပ်အဆင်းကေချာလှတယ်။ ေတာအရပ်မှာ မေနနဲ့ကွယ်။ ြမို့ကိုသာ ြပန်ပါကွယ်။”တဲ့။ ထူးချွန်ထက်ြမက်တဲ့ ပညာတတ်ြမို့ေရလည်ြကီး ြဖစ်သွားရင်လည်း သူတို့တူသူတို့သားကို ကိုယ်လို ေတာကဗိုက်ရွှံ့နဲ့သူေတွနဲ့ တူတယ်တန်တယ် မထင်ေတာ့ြပန်ဘူး။ ေတာြပန်လာမှာေတာင် စိုးေနြပီး ြမို့မှာပဲ အေြခကျေစချင်ေတာ့တယ်။ တကယ်တမ်း ြမို့သူနဲ့ အိမ်ေထာင်ကျမယ်ဆိုေတာ့ ရူးမတတ် ပူြကရြပန်တာက သူတို့လို ေတာကလူေတွကို ဟိုက မတူမတန်သလိုများ ဆက်ဆံေလမလားတဲ့။
ကိုယ်တို့ရွာမှာ ပထမဦးဆံုး ဘွဲ့ရပညာတတ် အရာရှိြကီးြဖစ်သွားတဲ့သူက ြမို့သူနဲ့ အိမ်ေထာင်ကျတဲ့အခါ မိန်းကေလးရှင်ဘက်က
“ြကာလိုချင်လို့ နွံထဲက ချိုးပန်တာ။ ရွှံ့ေတာ့ အေပမခံနိုင်ေပါင်။”လို့ ေြပာလို့ အသည်းေတွနာြပီး ေဆွြပတ်မျိုးြပတ် ြဖစ်ကုန်တယ်။ တကယ်တမ်းကျေတာ့ ဘယ်သူကမှ ငါတို့ေကျးဇူးေတွ ေကျေအာင်ဆပ်သွားဦးလို့ ဂုဏ်ေဖာ်ေတွးေတာေနတာေတာင် မရှိပါဘူး။
“ေမာင် ေကာင်းစားေတာ့ နှမမီးဖိုေချာင်”ဆိုတာ လူတိုင်း သေဘာေပါက်ြကတယ်။ သူတို့လိုချင်တာ တေလးတစား အသိအမှတ်ြပု ဆက်ဆံခံရရံုကေလးတင်။ သိပ်များ ပင်ပန်းြကီးသလား မေြပာတတ်ဘူး။
ကိုယ်တို့ေမာင်နှမေြခာက်ေယာက်ထဲမှာလည်း အနစ်နာခံတဲ့သူေတွက ခံရတာပဲ။ အြကီးဆံုးြဖစ်တဲ့ကိုယ်က ဦးဦးဖျားဖျား ေဆးေကျာင်းတက်ေနတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ကထွက်သမျှ အဆီအဖူး အေကာင်းအညွန့်ေတွ အကုန်လံုး ကိုယ်ကချည့် သံုးစွဲသွားလို့ အငယ်ေတွမှာ အြကီးကိုြပန်ြပီး နို့ညှာြဖစ်ကုန်တယ်။ ေမာင်နှမသားချင်း အချင်းချင်း တစ်ေယာက်တစ်ေယာက် အဲ့လို အနစ်နာခံတာကေလးေတွ ေတွးမိမှ ေနာင်ကျ စိတ်ဝမ်းအခန့်မသင့်တဲ့အခါ ရှိလာရင် ငဲ့ညှာေထာက်ထား ခွင့်လွှတ်နိုင်သွားတာ။
တစ်ဦးတည်းေသာသမီးကေလးမို့ ကိုယ်ကချည့် အနိုင်လိုချင်တတ်တဲ့ သမီးကေလး နားလည်ေအာင် ဘယ်လိုေြပာြပရပါ့မလဲေနာ်။ ရွာမှာ ကိုယ်တို့ေမာင်နှမေတွ အြပိုင်းအယိုင်း ထွားြကိုင်းလာေစဖို့ အနစ်နာခံေပးခဲ့တဲ့ ေဆွမျိုးသားချင်းေတွ ရှိတယ်။ သူတို့တေတွက ကိုယ်ကေန ေမွးဖွားဆင်းသက်လာတဲ့ သမီးေချာကေလးကို သိပ်ြပီး ြမင်ချင်ေတွ့ချင်ေနြကတယ်။ ြမင်တဲ့သူတိုင်းကလည်း
“ဖိုးချိုသမီးေလးက ဖိုးချိုငယ်ငယ်ကနဲ့ တရုပ်တည်းပဲေဟ့။”လို့ တညီတညွတ်တည်း ေြပာြကလိမ့်မယ်။ တကယ်တူတာ မတူတာထက် သူတို့မျက်စိထဲမှာ ကိုယ့်ငယ်ဘဝပံုရိပ်ကေလးက ေမ့ေဖျာက်လို့မှ မရေသးတာကိုး။ ေနာက်ြပီးရင်ေတာ့ သည်သမီးေလး ြကီးြပင်းလာတဲ့အခါမှာေတာ့ သူတို့လို ရွာကအမျိုးေတွကို ေသွးေဝးစိမ်းကားသွားမှာပါေလ လို့ ရင်ကွဲပက်လက်ြကီးလည်း ေတွးြကလိမ့်ဦးမယ် ထင်ပါရဲ့ေလ။
