ထိုေန့က အိမ်တွင် ဘုန်းြကီးဆွမ်းကပ်သည့် ဒန်ေပါက်ထမင်းေြကာင့်လား၊ အိမ်ြပန်ေနာက်ကျသည့် သူ့ေြကာင့်လားေတာ့ မသိပါ။ သူ့အေဖ ထိုညက ေသွးေတွတိုးေနသည်ဟုေြပာပါသည်။ ခါတိုင်းလိုဆူပူြခင်းမရှိပဲ စိတ်ပူေနေြကာင်းသာေြပာသြဖင့် သူအတန်ငယ် အံ့အားသင့်ခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်တွင် လာေစာင့်ေနေသာ သူ့အေဖသည် အိမ်ေရှ့နားေရာက်ေသာအခါ သူနှင့် အရပ်ချင်းတိုင်းြကည့်ြပီး “မီလာြပီ။ ေနာက်နှစ်ဆို ေကျာ်တက်ေတာ့မယ်” ဟု ေြပာခဲ့သည်ကို မှတ်မိ၏။ သူစာဖတ်ေနစဉ် အဘွားက အေဖ့ကို ”နင့်မျက်နှာ ဘာြဖစ်တာလဲ” ဟု ေမးသံြကား၏။ “ဘာမှမြဖစ်ပါဘူး” ဟု ေလလံုးမကွဲ သည့်အသံနှင့် ြပန်အေြဖတွင် ေလြဖတ်သွားြပီဟုဆိုကာ ဝိုင်းဝန်းနှိပ်ြက နင်းြကေလသည်။ ေြခမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိ၊ အိုးနင်းခွက်နင်းမှ သည် အရပ်ကူပါ။ လူဝိုင်းပါ အထိပင်။ သူ့အိမ်မှ ဘတ်စကားြဖင့်သွားလျှင် ၁၅ မိနစ်ခန့် သွားရေသာ အေဒါ်အိမ်သို့ေြပးရ၏။ သူအပါအဝင် တစ်အိမ်သားလံုးသာမက အိမ်နီးနားချင်းများပါမကျန် မည်သူ တစ်ဦးတစ်ေယာက်ကမျှ “ေဆးရံုသွားပါလား” ဆိုသည့်အေတွးကို မရခဲ့သည်မှာ အံ့ဩစရာ မေကာင်းလှပါ။ အေြကာင်းမှာ သူတို့ မိသားစုသည် ေဆးရံုကို အလွန်ေြကာက်ြကပါသည်။
သူငယ်ငယ်က ေနမေကာင်းလျှင် တိုင်းရင်းြမန်မာေဆးခန်းများတွင် အြပများပါသည်။ သူတို့အိမ်အေခါ် အဂင်္လိပ်ေဆးများ မေသာက်ချင်။ အဂင်္လိပ်ဆရာဝန်များ (ြမန်မာလူမျိုးစစ်စစ်ြကီးများ) က ေဆးသိပ်ထိုးတာပဲ ဟုထင်ပါသည်။ သူ့ညီမအငယ် ကားတိုက်ခံရေသာအခါတုန်းကမူ ေဆးရံုသို့ မတက်မြဖစ်တက်ရပါေတာ့သည်။ အသိအကျွမ်းကမရှိ ေဆးရံုမှာ အေပါက်ေစာင့်ကအစ ဟိန်းလိုက်ေဟာက်လိုက်တာ ဟုဆိုေသာအခါ မေရာက်ဖူးပဲနှင့်ကို ေြကာက်လှပါသည်။ ကံမေကာင်းသြဖင့် ေပါင်အရိုးကျိုးေသာ သူ့ညီမသည် ခွဲခန်းတို့ နှစ်ခါြပန်ဝင်ရပါသည်။ ပထမတစ်ြကိမ်မတည့်လို့ ေနာက်တစ်ြကိမ် ြပန်ဆွဲရသည် ဟုေြပာပါသည်။ ေကျာက်ပတ်တီးြကိးနှင့် အြကာြကီးေနရပါသည်။ ြဖစ်တတ်ေသာ သေဘာရှိသည်ကို ထိုအချိန်က နားမလည်ပါ။ မည်သူ့ကိုမှလည်း အထွန့်တက်ြပီး မေမးဝံ့ပါ။ ဆရာဝန်များသည် သူတို့အချင်းချင်းသာ နားလည်သည့်စကား၊ ဖတ်တတ်သည့် လက်ေရးြဖင့် ေရးြကေြပာြကပါသည်။ သူတို့ကိုရှင်းြပေသာ်လည်း နားလည်မည်မဟုတ် ဟုထင်၍ ြဖစ်ပါမည်။ တကယ်လည်းနားမလည်ပါ။ ကိုယ့်စိတ်ထဲထင်သည့်အတိုင်း အမှန်ဟု သူတို့ေတွးချင်သလို ဆွဲေတွးခဲ့ပါသည်။ ထိုအခါ ေဆးရံု ေဆးခန်းကို ပို ေြကာက်လာခဲ့ပါသည်။
သူ့အဘွားက အိမ်ကို မှာထားပါသည်။ “ငါ မမာလို့ကေတာ့ ေဆးရံုမပို့နဲ့ ၊ အိမ်မှာပဲ ေသမယ်” တဲ့။ (တကယ်လည်း သူြဖစ်ေတာ့ ေဆရံုပို့ရန်မမီပါ) ထိုေန့က အိမ်မှာ ဘုန်းြကီးဆွမ်းကပ်သည်မှာလည်း အဘွားေနမေကာင်းေသာေြကာင့် ြဖစ်ပါသည်။ ရင်သားအကျိတ်မှ အနာြကီးြဖစ်ေနသည်ကို ဆရာဝန်နှင့်မြပပါ။ တိုင်းရင်းေဆး တစ်မျိုးြပီးတစ်မျိုးအံုြပီး ေဆးြပင်းလိပ်မီးရဲရဲ ကို မျက်ရည်ေပါက်ေပါက် အကျခံြပီး ြမှိုက်ပါသည်။ ထိုစဉ်က သူတို့ တအိမ်သားလံုး၏အစွဲမှာ ကင်ဆာ၊ အလံုးအကျိတ် ဆိုတာ အဂင်္လိပ်ဆရာဝန်ေတွ မနိုင်၊ သူတို့က ဓါတ်ကင်လိုက်ရင်လည်း ကုမရေတာ့ဘူး ဟု ယံုပါသည်။ ြကားဖူးနားဝ တချို့နှင့် အနည်းငယ်ေသာ ကိုယ်ေတွ့မျက်ြမင် တို့သည် ရှင်းြပလည်းမရနိုင်ပါ။ သူ့အဘွားေရာ အေဖပါ ေသွးတိုးေရာဂါရှိမှန်း သိြကေသာ်လည်း အြမစ်ြပတ်ချင်ေဇာနှင့် ြမစ်ချင်းြပိး ေဆးစွမ်းေကာင်းများသာ ရှာေသာက်ြကပါသည်။ အရိုးစွဲေနေသာ သူ့မိသားစုအေတွးအေခါ်များကို သူမအံ့ဩခဲ့ပါ။ သို့ေသာ် သူေနထိုင်ေသာ လိပ်စာကိုသိလျှင် လူတိုင်းအံ့ဩြကပါမည်။ ြမန်မာြပည်တွင် အြကီးဆံုး ရန်ကုန်ြပည်သူ့ေဆးရံုြကီးရှိရာ ဗိုလ်ချုပ်ေအာင်ဆန်းလမ်းမ ေပါ်တွင် သူေနထိုင်ပါသည်။ အနီးအေဝးဆိုသည်မှာ တခါတရံ အကွာအေဝး နှင့် မတိုင်းတာပါ။
ေနာက်အစွဲတစ်ခုမှာ သူတို့ြမင်ဖူးသမျှ ေလြဖတ်ေသာ လူနာများမှာ ေြခတရွတ်ဆွဲ၊ မျက်နှာတစ်ြခမ်းရွဲ့၊ လက်တစ်ဖက်ကပ်တို့သာြဖစ်ြပီး ေကာင်းသွားသူမေတွ့ထူးခဲ့ပါ။ သို့ေသာ် ထိုအချိန်က သူတို့ အိမ်အနီးတွင် ေန့ချင်းညချင်း တိုက်အြကီးြကီးလာေဆာက်ေသာ တိုင်းရင်းသမားေတာ်ြကီးမှာ ဥက္ကဌြကီးသမီး၏ ေလြဖတ်ေဝဒနာကို ယူပစ်လိုက်သလို ေပျာက်ေအာင်ကုလိုက်သည် ဟု နံမည်ြကီးေနချိန်ြဖစ်ပါသည်။ ထိုအခါ သူနှင့် အြကံေပး ဆရာသမားများသည် စကားမေြပာနိုင်ေသာ သူ့အေဖကို ဆိုက်ကားနှင့်တင်ကာဆရာြကီးအိမ်သို့ တံခါးသွားေခါက်ြကပါသည်။ “ညြကီး အချိန်မေတာ်မို့ မနက်ကျမှ လာပါ။” ဟု ဆရာြကီးကေတာ်က ေဆးထုပ်အချို့ကို မဟတဟ တံခါးြကားမှ ေပးကာြပန်လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ထို့ေနာက် သူ့အိမ်ေရှ့တွင် ေရေနွးြကမ်းဝိုင်းြကီးြဖင့်ေဆွးေနွးြကြပန်ေလသည်။ ကန်ေတာ်ေလးဖက်ရှိ သမားေတာ်တစ်ဦးထံ ေရာက်ရြပန် ေလသတည်း။ ေတာ်ရှာေပ၏။ ေဆးလိမ်း၊ နင်းနှိပ်၊အမျိုးစံုြပုြပီးေသာ် ေသာက်ေဆးထုပ် တေပွ့တပိုက်နှင့် အိမ်ြပန်လာြက၏။ နက်ြဖန်မနက် လမ်းထေလျှာက်ေတာ့မှာ ဟု သူ ယံုြကည်မိပါသည်။
သူ၏ အိမ်နီးနားချင်းများမှာ အလွန် ကူညီသိုင်းဝိုင်းတတ်ပါသည်။ လူမမာရှိေနေသာ သူတို့အိမ်တွင် မအိပ်မေနေစာင့်ေရှာက်ြကပါ၏။ ေရေနွးြကမ်း တစ်အိုးြပီးတစ်အိုး ကုန်သွားေသာ်လည်း သူ့အေဖ သက်သာမလာပါ။ စကားလည်းမေြပာနိုင်ပါ။ အကဲမရြပန်ေသာအခါ ေနာက်တစ်ဦး အြကံေပးသည့်အတိုင်း ဂွတ္တလိပ်ဖက်မှ ေနာက်ဆရာတစ်ဦးေြပးပင့်ရြပန်ေလသည်။ သို့နှင့်ပင် ထိုတစ်ညတည်း ဆရာ သံုးဦးေြပာင်းခဲ့၏။ သို့ေသာ် သူ့အေဖ၏ အသက်ရှူသံမှာ ဂရူးဂရူးြမည်လာပါသည်။ စကားမေြပာနိုင်၊ အသက်ေကာင်းေကာင်း မရှူနိုင်သည့် သူ့အေဖအြကည့်ကို သူမေမ့ပါ။ သူနှင့် ေမာင်နှမအားလံုးကို စိတ်မချသည့် အြကည့်ဟု သိသာပါသည်။ အငယ်ဆံုးကေလး မူြကိုအရွယ်နှင့် သားသမီးေြခာက်ေယာက်ကို ဘယ်သူမှ စိတ်ချနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ သူ့အေဖ သူ့ကိုယ်သူ ေသမည်် သိ မသိ ေတာ့မသိ။ သူကေတာ့ အေဖများေသခဲ့ရင် ဟု ေတွးစြပုလာပါြပီ။ သို့ေသာ် ဘာမှ မလုပ်တတ်ပါ။ အနားမှာြပုစုေနသူများနှင့် သူ့အေမကိုထားခဲ့ကာ ြခင်ေထာင်ထဲဝင် တရားမှတ်ေနပါသည်။ သို့ေသာ် အိပ်မေပျာ်ပါ။ မနက်လင်းအားြကီးအချိန်တွင် ေနာက်ဆံုး လာသွားသည့်ဆရာက “ေလြဖတ်တာေတာ့ ေကာင်းသွားြပီ။ အသက်ရှူခက်ေနတာချွဲေတွေြကာင့်၊ ချွဲေပျာ်ေဆးေပးခဲ့မယ်” ဟုဆိုေသာအခါ သူတို့အိမ် ေနာက်လမ်း က ေဆးခန်းတွင် ချွဲစုတ်စက်ရှိသည်ဟု သူြကားဖူးသြဖင့် ချွဲစုတ်စက်သွားငှားြကပါသည်။ တကယ်ေတာ့ ချွဲစုတ်စက်ဆိုတာ ဘယ်လိုဟာမျိုးလဲ သူမြမင်ဖူးပါ။ ထိုအခါ ေဆးခန်းမှ ဆရာဝန်က ဒီေလာက် အသည်းအသန် ြဖစ်ေနတဲ့ လူနာကို ေဆးရံုမပို့ရေကာင်းလားဟု ြပစ်တင်ဆူပူြပီး အတင်းေဆးရံုပို့ခိုင်းပါသည်။ အဲဒီေတာ့မှ ေဆးရံုမှာ ဘယ်သူအသိရှိသလဲ တခါ အေြပးအလွှားစံုစမ်းယင်း ရန်ကုန်အေရှ့ပိုင်းတွင်ေနေသာ သူ့အေဖကို ရန်ကုန်အေနာက်ပိုင်းေဆးရံုြကီးတွင် တင်ြဖစ်ပါသည်။ သို့ေသာ် ေဆးရံုသို့ေရာက်ယံုသာရှိပါသည်။
ထိုအေြကာင်းများကို သူဇွတ်အတင်းေမ့ပစ်ကာ မေတွးပဲထားခဲ့သည်မှာ ကေန့ထိြဖစ်ပါသည်။ သူတို့ တမိသားစုလံုး တရားနဲ့ေရာ တြခားဟာေတွနဲ့ပါ ေြဖသိမ့်ခဲ့ြကပါသည်။ အတိတ်ကို ြပန်မေတွးနိုင်သည်မှာ ပစ္စုပ္ပန်ဆင်းရဲတွင်နစ်မွန်းလျက် အနာဂတ်ကိုေမျှာ်လင့်ေနခဲ့၍ ြဖစ်ပါသည်။ ယခုမူ သူ့အသက်အရွယ် အေလျာက်ြပန်သံုးသပ် ြကည့်မိပါသည်။ ကံ ကံ၏အကျိုးကိုသူယံုပါသည်။ သို့ေသာ် ဉာဏ်မမီခဲ့ြခင်း လည်းပါပါသည်။ ၁၆ နှစ်ရွယ် သူ့ဦးေဏှာက်သည် ကေလးတစ်ေယာက်ထက် ဘယ်ေနရာမှ မပိုခဲ့ပါ။ စာကျက်တတ်သည်။ သူများေြပာလျှင်ယံုတတ်သည်။ သို့ေသာ် မေတွးတတ်ခဲ့ပါ။
ယခုအချိန်တွင် သူသည် အစိုးရဝန်ထမ်းဆရာဝန်အြဖစ် တံုးေပကပ်သပ် ဖက်တွယ်ေနရသည့် တစ်ခုတည်းေသာအေြကာင်းမှာ သူ့အိမ်၊ သူ့မိသားစုမှ တစံုတေယာက်၊ အေြကာင်းတစံုတရာ ရှိခဲ့လျှင် သူတစ်ေယာက်လံုး ေဆးရံုမှာ ရှိသည်။ သူအေဝးေရာက်ေနလျှင်ပင် သူ့ဆရာေတွ၊ သူ့ သူငယ်ချင်းေတွရှိသည် ဟု အားကိုးလိုေသာေြကာင့်ြဖစ်ပါသည်။ ေဆးရံုကို ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို သေဘာထားလိုေသာေြကာင့်် ြဖစ်ပါသည်။ သူငယ်ငယ်က ယံုခဲ့သည့် ေဆးရံု အိပ်မက်ဆိုးများမှာ အကုန်မမှန်သည့်တိုင် လံုးဝ မှားပါတယ် ဟုေတာ့ ေြပာ၍မရပါ။ သူကိုယ်တိုင် အတွင်းကျကျ လုပ်ကိုင်ပတ်သက်် ခဲ့ရေသာအခါ အေကာင်းေရာ အဆိုးပါ ေတွ့ခဲ့ြပီးြဖစ်ပါသည်။ ထို့ေြကာင့် ေဆးရံုေဆးခန်း ေကာင်းမှေကာင်းဟု သူမျက်စိမှိတ်မြငင်းလိုပါ။ သို့ေသာ် အနည်းဆံုးေတာ့သူနှင့်ေတွ့ရေသာ လူနာများကိုေတာ့ သူ့နည်းတူ မခံစားရေအာင် သူအြမဲြကိုးစားပါသည်။ ေကာင်းတဲ့လူေတွလည်းရှိသားပဲ ဟူေသာ ဥပမာအနည်းငယ်တွင် သူပါဝင်ချင်ပါသည်။ ထိုအတွက် သူ့ဘဝတစ်ခုလံုးနှင့် လဲခဲ့ပါသည်။ ေငွေြကးအတွက်၊ ဘွဲ့ ဒီဂရီများအတွက် မဟုတ်ပါ။
ဒီလိုနှင့်ပင် သူ့အသက်အရွယ်သည် သူ့အေဖကွယ်လွန်သည့်အသက်နား မတိမ်းမယိမ်းသို့ ေရာက််လာေချြပီ။ ထိုညက သူ့အေဖ သူနှင့် အရပ်တိုင်းခဲ့သလိုပင် သူသည် ထိုစဉ်က သူ့အေဖကို မှန်းဆကာ တိုင်းြကည့်ေလသည်။ သူ့အေဖသည် သူနှင့် မတိမ်းတယိမ်းအရွယ်၌ သူ့ထက် ပိုရင့်ကျက်ခဲ့၏။ သူ့လို သူငယ်နာမစင်သည့် အမူအကျင့်မျိုးမရှိ။ သူ့နည်းတူ အသက် ၁၉ နှစ်၌ ဖတဆိုးြဖစ်ခဲ့ေသာ သူ့အေဖသည် မိဘစကား နားေထာင်သည့်ေနရာ၌ သူ့ထက် အြပန်တစ်ရာ သာလွန်ေလသည်။ မက်ထရစ် စာေမးပွဲေြဖေနစဉ် အဖိုးက “ေြဖဖူးရင် ေတာ်ေရာေပါ့၊ ဆက်မေြဖနဲ့ေတာ့။ ေအာင်သွားရင် လခစား စိတ်ဓါတ်ေတွဝင်လိမ့်မယ်” ဟုေြပာ၍ ေကျာင်းထုတ်ေသာအခါ အထွန့်မတက်ခဲ့။ ငယ်ငယ်က ေကျာင်းမှာ ဆရာမေတွက မိဘ အလုပ်အကိုင် ဟုေမးလျှင် “ဘာမှမလုပ်ဘူး။ ထိုင်စားတာ။” ဟု သူေြဖခဲ့၏။ သူထင်သည်မှာ သူ့အေဖသည် သူများေတွလို အလုပ်သွားတာလဲမေတွ့၊ အဖွားဆီမှာ မုန့်ဖိုးေတာင်းြပီးစားသည်ဟု ထင်ခဲ့ေလသည်။ မိသားစုလုပ်ငန်းကရသမျှ တစ်ြပားမကျန် အိမ်ေထာင်ဦးစီးအဘွားထံအပ်ြပီး သူ့အသံုးစားရိတ်ကို ြပန်ေတာင်းသံုးမှန်း ထိုစဉ်က နားမလည်တတ်ခဲ့ပါ။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်မှာမူ ယခုအချိန်ထိ သူ့မိန်းမနှင့်သမီးကို ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား ရှာမေကျွးနိုင်ေသးပါ။ ငါရှာေကျွးမှ စားရမှာမှ မဟုတ်တာ ဟု ဇွတ်အတင်းြကီး ဆင်ေြခေပးေနဆဲြဖစ်ပါသည်။ သူ့အေဖသည် သူ့ထက်ေတာ့ လူရိုေသ ရှငိ်ရိုေသရှိသည်မှာ အမှန်ပင်။ ရပ်ကွက်လူြကီးလုပ်ေနယင်း သူနှင့် အတူ လုပ်ေဖာ်ကိုင်ဖက်ေတွ ေန့ချင်းညချင်းြကီးပွားချမ်းသာသွားသည်ကိုြမင်လျှင်လည်း အလွန် မုဒိတာပွားတတ်သည်။ ဘယ်ေသာအခါမှ မေကာင်းမေြပာ။ သူကိုယ်တိုင်ေတာ့ ထိုအလုပ်များကို ကင်းေအာင်ေနသည်ကို အခုမှ သတိထားမိပါသည်။ သူ့လို လူမုန်းများမည့် နှုတ်ပါးစပ်မျိုးမရှိ။ သူတပါး၏ အြပစ်အနာအဆာတို့တွင် အာရံုထားတတ်သူမဟုတ်။ ဒါလည်းအခုမှ ေတွးမိြခင်းသာ။
တကယ်ေတာ့ သူနှင့် သူ့အေဖသည် သိပ်ြပီး အေစးကပ်လှသည်ေတာ့ မဟုတ်ပါ။ တတ်နိုင်သေလာက် ေရှာင််ေနေလ့ရှိပါသည်။ သူ့အေဖ အိမ်ေရှ့တွင်ရှိလျှင် သူေနာက်ေဖးမှာေနေလ့ရှိပါသည်။ အြမင်မေတာ်လျှင် အေြပာအဆိုခံရလွန်းလို့ အြပင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အလွန်ကို ေြပာစရာ ဆိုစရာ မလွတ်ေအာင် ေနတတ်ေသာေြကာင့်ြဖစ်သည်။ သူ့အေဖသည် သူ့ကို အလွန်ချုပ်ချယ်သည် ဟု ထင်ခဲ့သည်။ လူေကာင်ညှက်ေသာ သူ့ကို ကိုယ်ခံပညာများသင်ခိုင်းေသာအခါ သူ ဝါသနာမပါ ပါ။ သို့ေသာ် ရန်စွာေသာ ကေလးတေယာက်ကားြဖစ်ခဲ့သည်။ ပန်းချီဝါသနာပါေသာသူ့ကို တကုတ်ကုတ် ပံုဆွဲေနလျှင်ဆူပါသည်။ သို့ေသာ် ေနွေကျာင်းပိတ်လျှင်ေတာ့ ပန်းချီဦးေသာင်းဟန်တွင် သင်တန်း လိုက်အပ် ေပးတတ်သည်။ ပန်းချီြပိုင်ပွဲများတွင် သူဆုရလျှင် ဘယ်ေသာအခါမှ မချီးမွှမ်းပါ။ သို့ေသာ် ဘာလုပ်ရမည်၊ ဘာြဖစ်ေစရမည်၊ဟု တခါမှမေတာင်းဆိုခဲ့ပါ။ သူနှင့်သူ့အေဖ တူေသာအကျင့်တစ်ခုမှာ ဝါသနာပါသည်ဟု ထင်ေသာ အလုပ်တစ်ခုကို စွဲစွဲြမဲြမဲ လုပ်ေလ့ရှိြခင်းသာ။
သူ့အေဖသည် ဂီတကို ြမတ်နိုးေလသလား သူေသချာမသိပါ။ သူကေလးဘဝက အိမ်တွင် ေရဒီယိုြကီးတစ်လံုးကို ေန့စဉ် အသံလွှင့်ချိန် အစမှအဆံုး ဖွင့်ထားတတ်ြပီး သူ့အေဖသည် သီချင်းြကီးများကို နားေထာင်ေလ့ရှိသည်ကိုေတာ့ သူမှတ်မိပါသည်။ သူကမူ နားမေထာင်ေသာ်လည်း အြမဲြကားေနခဲ့ပါသည်။ သူ သီချင်း ေသေသချာချာ နားေထာင်သည်မှာ ဆယ်တန်းေအာင်ြပီးကာမှသာ။ ေကာ်ပီနားမေထာင်ဘူး။ ဗမာသီချင်းမြကိုက်ဘူး။ အဂင်္လိပ်သီချင်းမှ ဟု ေရာဂါထခဲ့ပါသည်။ တကယ်ေတာ့ ထို အဂင်္လိပ်သီချင်းများကို သီချင်းစာအုပ်များထဲမှ လက်ေရးနှင့်ကူးကျက်ြပီး အဓိပ္ပါယ်လည်း လံုးေစ့ပတ်ေစ့နားမလည်၊ အခုဆို မှတ်ေတာင်မမှတ်မိေတာ့ပါ။ ဒီလိုနှင့် ေမ့ေမ့ေပျာက်ေပျာက် နှစ်အေတာ်ြကာ၍ အလုပ်သင်ဆရာဝန် ြဖစ်လာသည့်အခါ သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်၏ပွဲရံုတွင် မဟာဂီတအဖွဲ့နှင့် ဆံုေတွ့မိေသာအခါ နားထဲတွင် ထိုသီချင်းများ အေတာ်ယဉ်ပါးေနမှန်း သတိထားမိပါသည်။ ထိုမှဆက်ကာဆက်ကာ စံနစ်တကျ သင်ြကား မိေသာအခါ သူ့အေဖနားေထာင်ခဲသည့် ေရဒီယိုြကီးသည် ယခုတိုင် သူ့နားထဲမှ မထွက်ေသးေြကာင်း သိရေလသည်။ သူ့အေဖသည် သူ့နားထဲသို့ ြမန်မာသံအေမွေပးသွားမှန်း အခုမှပဲ ေတွးမိြပန်ေလသည်။
ထိုအခါ သူြကားခဲ့ဖူးေသာ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို သတိရေလ၏။ “မယ်ေတာ်ဘုရားရယ်.. စကားတစ်ခွန်းေလာက် ေမးစမ်းပါရစီ။ အကျွန္နုပ်၏ေမွးသဖခင်သည်…”တဲ့။ သူ့အေဖကို ထိုစကားတစ်ခွန်း သူတခါမှမေမးခဲ့။ အေဖပဲဟာ။ ချစ်ရမှာေပါ့ ဟုသာေတွးခဲ့မိပါသည်။ သို့ေသာ် သူသိချင်သည်မှာ ယခု သူ့အသက်အရွယ်ရှိလူတစ်ေယာက်သည် ထိုစဉ်က အသက်၁၆ နှစ်အရွယ် အူေြကာင်ြကားကေလး တစ်ေယာက်ကို ကိုယ့်သားသမီးမဟုတ်ခဲ့ရင်ေကာ ချစ်ခဲ့ပါ၏ေလာ။ ဤသို့ေမး၍ေတာ့ တရားမည်မထင်ပါ။ သူ့အေဖလည်းမရှိေတာ့ပါ။ သို့ေသာ် သူ့ကိုယ်သူေတာ့ ြပန်ေမး၍ ရပါေသးသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကေရာ သူနှင့် ၁၆ နှစ်လံုးလံုး အတူေနထိုင်လာသည့် ယခု သူ့အရွယ်သာသာ လူြကီးတစ်ေယာက်ကို အေဖဟူေသာ အသိအြပင် ချစ်ခဲ့ပါ၏ေလာ။ မေြဖတတ်ပါ။ ဘယ်လိုေြဖရမှန်းမသိပါ။ ေတွးရင်းတန်းလန်း ေရးရင်းမတ်တတ်မှာပင် မျက်ရည်ေပါက်ေပါက်ကျေလသည်။ သို့ေသာ် သူမငိုပါ။
(29.8.2010)
