ပညာရှိြကီးဦးေပါ်ဦး ကွယ်လွန်တဲ့အခါ သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကို ေခါင်းအြပင်ဘက်မှာ ထုတ်ထားရမယ် လို့ အမှာစကားရှိခဲ့ပါသတဲ့။ ဘာကိုေြပာချင်တာပါလိမ့်လို့ အမျိုးမျိုးေတွးယူစရာေပါ့။ အသက်ရှိစဉ်ကတည်းက ရှင်ဘုရင်ကိုေတာင် lesson အမျိုးမျိုး ေပးလာခဲ့သူဆိုေတာ့ ေနာက်ဆံုးခရီးမှာ အသုဘရှုြကွလာသူေတွကို သင်ခန်းစာတစ်ခုခုေတာ့ ေပးချင်ရှာလို့ ေနေပလိမ့်မယ်။ ကိုယ်ေတွ ဉာဏ်မီသေလာက်ေတွးြကည့်မိတာေတာ့ လူဆိုတာ ဘယ်ေလာက်ပဲ ပညာဂုဏ်သတင်း ေကျာ်ေဇာေနပေစ။ ဥစ္စာပစ္စည်း ြကွယ်ဝေနပေစ။ ေသရင်ေတာ့ လက်ချည့်ပလာ ြပန်ရေလတယ် လို့ ေြပာချင်တာ ေနပါလိမ့်မယ်။ ဟိုးေရှးေရှး ဖာရိုဘုရင်ြကီးများ အီဂျစ်မှာ ပိရမစ်ေတွ တည်သွားတဲ့ေခတ်ကေတာ့ ေသရင်ကိုယ့်ေနာက်ပါတယ်မှတ်လို့ ေရွှေငွရတနာများတင်မကဘူး။ မိဖုရား ေမာင်းမမိဿံများပါ ဂူထဲအတူ ထည့်ြမှုပ်ေပးြကတယ် မဟုတ်လား။ တရုတ်ြပည်က ပထမဧကရာဇ်ြကီးရဲ့ သခင်္ျိုင်းေတာ်မှာကျေတာ့ စတိအြဖစ် စဉ့်ရုပ်စစ်သည်အေြမာက်အများ ထည့်သြဂင်္ိုလ်ခဲ့လို့ သည်ကေန့ ကမ္ဘာ့အံ့ဖွယ်ေတွထဲမှာ ဖတ်ရမှတ်ရတယ်ေလ။ ဒါကိုြကည့်ရင်လည်း သူယူမသွားနိုင်ပဲကိုး လို့ သံေဝဂရနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ အဲသလိုမျိုး လူတစ်ေယာက်ေသလို့ ေနာက်ဘဝကို သယ်မသွားနိုင်ပဲ ကျန်ေနရစ်ခဲ့တဲ့အရာများကို အေမွလို့ ေခါ်ပါတယ်။ ေကာင်းတာေတွ ကျန်ခဲ့ရင်ေတာ့ ေကာင်းေမွေပါ့။ မေကာင်းတာေတွ ကျန်ခဲ့ရင်လည်း ဆိုးေမွလို့ ေခါ်တယ်။ ကမ္ဘာဦးကတည်းက ေသမျိုးြဖစ်တဲ့အတွက် လူေတွဟာ ကိုယ်ေသသွားတိုင်း ကျန်ရစ်သူေတွအတွက် အေမွေတွ ချန်ချန်သွားရစ်ြကတယ်။
ကိုယ်တို့ ြမန်မာ့လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းထဲမေတာ့ အေမွဆိုတာ ေတာ်ေတာ်ေလး ေမွှတတ်တဲ့သေဘာ ရှိပါတယ်။ များများရှိေလ များများေပွေလေပါ့။ ဘာမှမရှိတဲ့သူေတွေတာင် အိုးတစ်လံုး ဖျာတစ်ချပ်နဲ့ လူသတ်ေတာ့မလို အြငင်းပွားရန်ေတွြဖစ်ရတာေတာင် ရှိေသး။ တခါက ညီအမနှစ်ေယာက်ရှိတဲ့အိ်မ်ကို လူပျိုလာလှည့်တဲ့ ဧည့်သည်မှာ ေခွးေလးတစ်ေကာင်ပါလာသတဲ့။ အြကီးလိုလို အငယ်လိုလိုနဲ့ သေကာင့်သားက နှစ်လံုးထိုး ထိရာဒိုးလုပ်ြပီး ြပန်သွားေတာ့ သူထိုင်သွားတဲ့ဖျာေပါ်မှာ ေခွးေချးတံုးကေလး ကျန််ခဲ့သတဲ့။ နဂိုကမှ မြပတ်မသား ဝါးတားတားြကီးလုပ်သွားလို့ ဖီလင်ေတွေအာက်ေနတဲ့ ညီအမနှစ်ေယာက်က
ဒါေြကာင့် ကိုယ်တို့ြမန််မာေတွမှာ အေမွကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ခုရှုပ်မှေနာင်ရှင်းဆို အချင်းမများေအာင် ေဆာင်ရွက်ထားပါမှ တရားတေပါင် ရင်ဆိုင်ေြဖရှင်းြပီး ဝမ်းပျဉ်းသားကို ေြမေခွးမင်းက တရားစီရင်ခယူတဲ့အြဖစ် မေရာက်မှာ လို့ အေမျှာ်အြမင်ြကီးြကီး ထားသူေတွက ထားြကပါတယ်။ ခက်တာက ြမန်မာ့ရိုးရာထံုးတမ်းစဉ်လာေတွမှာ ေသတမ်းစာေရးတဲ့ ဓေလ့မရှိတာေြကာင့် တစ်ခါတုန်းက မင်းသားြကီးတစ်ေယာက် သူရည်ရွယ်သူဆီ အေမွေပးနိုင်ေအာင်လို့ ေသခါနီးကျမှ ဘာသာေြပာင်း ကိုးကွယ်ယူရတဲ့ အြဖစ်မျိုးလည်း ရှိခဲ့ဖူးတယ်။
ကိုယ်တို့မိဘများအေနနဲ့ကေတာ့ သားသမီးေတွကို ပညာအေမွပဲ ေပးစရာရှိတယ်ဆိုြပီး အကုန်လံုး ပညာတတ်ေအာင် အားခဲသင်ေပးခဲ့ရလို့ အေမွရယ်လို့ ထုပ်ထုပ်ထည်ထည် ြပစရာမရှိေပါင်။ အဲလိုဆိုေတာ့လည်း ကိုယ်တို့သားချင်းေဆွမျိုးေတွအြကား အေမွကိစ္စနဲ့ မေခါ်မေြပာြဖစ်တဲ့သူလည်း ဘယ်ရှိမလဲ။ အားလံုးတည့်။ ချစ်လိုက်ြကတဲ့ြဖစ်ြခင်း။ ဘယ်အိမ်တက်လည်လည် ထမင်းေကာင်း ဟင်းေကာင်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ေကျွးနိုင်တယ်။ စိန်ေကာင်းေကျာက်ေကာင်း ယူပါဆင်ပါသာ မေပးနိုင်တာ။ ပစ်တိုင်းေထာင်ရုပ်ေတွဆိုေတာ့ ြကိုးမရှုပ်သာဘူး။ ေကာင်းမှေကာင်း။ ေဆွြကီးမျိုးြကီးမဟုတ်တာကိုပဲ ေကျးဇူးတင်မိေသးေတာ့။ အမျိုးထဲမှာြဖင့် ဘယ်သူကေတာ့ ဘယ်သူ့ကို အေမွေတွ လက်ဝါးြကီးအုပ်ြပီး အနိုင်ကျင့်နှင်ချလိုက်တယ်ဆိုတာ မြကားဖူးဘူး။ သူ့ဆီကဟာေလး ငါယူလိုက်ရင် ခမျာများ အေြခပျက်သွားရှာမယ်ဆိုြပီး ြကည်ြကည်ြဖူြဖူ အသက်ရှည်ရှည် ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံြကတယ်။
အဲဒါ မရှိြခင်းက အကျိုးြပုတဲ့ နတ္ထိ ပစ္စေယာလို့ ေခါ်မှာေပါ့ေနာ်။ ရှိရင် ရှိသလို ြပဿနာြကီးလွန်းလို့ တချို့များဆို ြမင်မေကာင်း ြကားမေကာင်း။ ကိုယ်ေတွ့ဖူးသေလာက်ေတာ့ ရန်ကုန်ြမို့ သမ္မတအိမ်ေတာ်ြကီးနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ြခံြကီးဝင်းြကီး အိမ်ြကီးရခိုင်နဲ့ ေနတဲ့ မိသားတစ်စုရှိတယ်။ မိဘများ ကွယ်လွန်သွားတဲ့အခါ အဲသည်ဟာြကီးက အမှုြဖစ်ပါေလေရာ။ အမှုက တရားမမှုြဖစ်ေလေတာ့ သားသမီးေတွ ကွယ်လွန်ခါနီးမှ အမှုြပီးေလတယ်။ တရားသူြကီးေတွ အချိန််ဆွဲထားလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ်တရားသူြကီးက ဘယ်လို ဆံုးြဖတ်ဆံုးြဖတ် ေကျနပ်တယ်လို့ မရှိပဲ အယူခံဝင်လိုက်ြက၊ တရားြပန်ဆိုင်လိုက်ြကနဲ့၊ ရှိတဲ့ေမာင်နှမေတွလည်း တေဇာင်းေစး နဲ့ မျက်ေချးြဖစ်ကုန်တယ်။ မရှိဆင်းရဲ ပညာမတတ်တဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မပါေပမယ့် အေလျှာ့ေပးမယ့်သူလည်း တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။ အဲေလာက် သိန်းေသာင်းသေခင်္ျ တန်ေြကးြကီးနဲ့ဟာကို ကိုယ်ဆိုရင်ေကာ နှမလက်ေလျှာ့ ေနေလေတာ့ လုပ်နိုင်ပါ့မလား။ အသီးသီး အသီးသီး ကိုယ်ပိုင်အိမ်ြခံေြမေတွ ရှိပါလျက်နဲ့ ေမာင်နှမေတွအားလံုး အိမ်အိုြကီးထဲမှာ သည်ေသာင်ယံက မခွာရက်နိုင်တယ် ဇာတ်ကြကတယ်။ ြပီး တည့်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ အိမ်ေရှ့ပိုင်တဲ့သူ ေနာက်ေဖးမလာရ။ ငါ့အိမ်သာ လာမတက်နဲ့။ ဒါ ငါ့ေရချိုးခန်းဆို ြဖစ်ကုန်ေတာ့ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ် ေြကွကန်ြကီးနဲ့ ေရေနွးစိမ်နိုင်တဲ့သူေတွက ြခံဝင်းထဲ စည်ပိုင်းကေလးထဲ ပံုးနဲ့ဆွဲထည့်ြပီး ရင်လျားြကီးနဲ့ ေရချိုးရသတဲ့။ တမလွန်က မိဘများသိရင် ဘယ်ေလာက်ရင်နာလိုက်မလဲ မသိဘူး။ သူတို့အေမွေတွဟာ သားသမီးေတွအေပါ်မှာ အဆိပ်သင့်ကုန်တာကိုး။
သူများအတင်းတုပ်ချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ ေြပာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အြဖစ်အပျက် တရားသေဘာကိုပဲ ဆင်ြခင်ေတာ်မူြကပါ။ သည်မိသားစုနဲ့ ယှဉ်ြပဖို့ ေနာက် မိသားစုတစ်စုကို မိတ်ဆက်ေပးပါဦးမယ်။ ချမ်းေတာင့်ချမ်းသာထဲက မဟုတ်ပါဘူး။ အဂင်္လိပ်ေခတ် ပညာတတ်လို့ စာေရးစာချီ ရံုးလုပ်ငန်းများ နားလည်တဲ့ မိသားစုတစ်စုပါ။ ေရှးေခတ်ထံုးစံ ဖေအတစ်ေယာက် လုပ်စာ တစ်မိသားစုလံုးထိုင်စားနိုင်တဲ့အြပင် ဟိုးတုန်းက ဆင်ေြခဖံုးအရပ်ြဖစ်တဲ့ ေကျာက်ေြမာင်းထဲမှာ
ေြမစိုက်ပျဉ်ေထာင်အိမ်ကေလးတစ်လံုးနဲ့ ေချွေချွတာတာ ေနထိုင်စားေသာက်ြကပါတယ်။ အဖိုးြကီးေသေတာ့ သားသမီးေတွက အိမ်ေထာင်ကွဲေတွြဖစ်ေပမယ့် ဘယ်သူကမှ မေအဆီမှာ အေမွမေတာင်းဘူး။ မရှိအတူ ရှိအတူ အဲသည်အိမ်မှာပဲ ဥမကွဲ သိုက်မပျက် ေနြကတယ်။ ကေလးေတွ အရွယ်ေရာက် သားသမီးေတွ ပွားစီးလာေတာ့ အိမ်ကို ေရာင်းလိုက်တာ ၃၂ သိန်း ရတယ်။ ထားပါေတာ့ သားသမီး ၄ ေယာက်ရှိရင် တစ်ေယာက် ၈ သိန််းစီ ေပးပါအေမရယ် လို့ ပူဆာရင် မေအကလည်း ြငင်းသာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ေကျာက်ေြမာင်းထက်ပိုကျယ်တဲ့ သကင်္န်းကျွန်းဘက်မှာ တိုက်အိမ်တစ်လံုးဝယ်ြပီး အဲသည်မှာ သူတို့အေမတစ်သက် ဆက်အတူေနြကြပန်တယ်။ အခုချိန်မှာ သူတို့အိ်မ်ကို သိန်း ၃၂၀၀ ေလာက် လာေပးဝယ်ေနြပီ။ ၈ သိန်းကို အရင်းအနှီးြပုြပီး ဘယ်စီးပွားေရးလုပ်ရင် ဆယ့်ငါးနှစ် အနှစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း အဆတစ််ရာပွားလာနိုင်မှာလဲ။ ေခတ်ကာလက သူတို့ကို အကျိုးေပးတာထက် ကိုယ်ထင်တာေတာ့ ေစတနာက အကျိုးေပးတယ်လို့ ထင်တာပဲ။
မိဘများ မျက်ကွယ်ြပုသွားတဲ့အခါမှာ ကျန်ရစ်သူ ေမာင်နှမများအေနနဲ့ ငါကပိုယူလိုက်မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်မထားပဲ ငါက အနစ်နာခံလိုက်မယ် လို့ စိတ်ထားနိုင်ရင် ေတာ်ေတာ်များများ အဆင်ေြပသွားနိုင်ပါတယ်။ ေြပာေတာ့လွယ်တယ်။ လူဆိုတာ ေလာဘသားေလ။ ြဖစ်နိုင်ရင် ဘယ်သူ့မှ မေဝပဲ ကိုယ်ကချည့် အကုန်ယူချင်ြကတာေပါ့။ သည်ေနရာမှာ ကိုယ်တို့ အမျိုးေတွကေတာ့ အေမွဆိုတာ စားထိုက်မှ စားရတာလို့ပဲ သေဘာထားြကပါတယ်။ သူများပစ္စည်း မတရားသြဖင့် မယူချင်တဲ့ စိတ်ရင်းကေလးလည်း ရှိြကတယ်။ ကိုယ့်အဖိုးကိုယ့်အဖွားများဟာ နှစ်ေယာက်စလံုး မိဘလက်ငုတ် လယ်ပိုင်ယာပိုင်များ ရှိြကပါတယ်။ ဒါေပမယ့် တိုင်းြပည်ပျက်လို့ ြပန်လည်ထူေထာင်တဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်တို့အဖိုးက နိုင်ငံေရးနားလည်ေတာ့ ဆိုရှယ်လစ်ြဖစ်ရင် အဲသည်လယ်ေတွ အသိမ်းခံရလိမ့်မယ်လို့ သိြပီး ကေလးနှစ်ေယာက်နဲ့ ကျံုမေငးကေန ရန်ကုန်ကိုတက်လာတယ်။ စာပံုနှိပ်စက်ကေလးေထာင်စားေနရင်း အသက်ကေလး ၄၀ မှာ အဆုတ်ေရာဂါနဲ့ ကွယ်လွန်ရှာေတာ့ သူထားနိုင်ခဲ့တဲ့အေမွဆိုတာ သားလူမမယ်အတွက် မေအကိုရှာေကျွးဖို့ အိမ်ေထာင်တာဝန်ေတွသာြဖစ်တယ်။
သည်လိုနဲ့ ရုန်းရင်းကန်ရင်း ကိုယ့်အေဖလည်း အသက် ၄၈ နှစ်မှာ ကွယ်လွန််ြပန်ေတာ့ လူလားမေြမာက်ေသးတဲ့ ကိုယ်တို့ေမာင်နှမေြခာက်ေယာက်ရဲ့ တာဝန်ဟာ အေမမုဆိုးမ အဖွားမုဆိုးမြကီးနှစ်ေယာက် ပုခံုးေပါ်ြပန်ေရာက်လာတယ်။ သူတို့ခမျာ ေတာ်ေတာ် ရုန်းရရှာတာ။ အဖွားဆံုးေတာ့ ကိုယ်တို့လည်း အဖွားဆီက အေမွကို ြပန်ြပီး လက်ဆင့်ကမ်းထမ်းြကရေလတယ်။ အဲဒါကေတာ့ စိန်ေရွှအိမ်ေြမေတွ မဟုတ်ပါဘူး။ ထမ်းရိုးထမ်းစဉ် တာဝန်အေမွေတွပါပဲ။ အဖွားခမျာ ကိုယ်တို့ ဘုစုခရု ေြခာက်ေယာက် ပျိုးေထာင်ေနရတာနဲ့ သူကိုယ်တိုင်ေမွးထားတဲ့ သမီးကို ကိုယ်တို့အေပါ်တာဝန်ေတွေကျသေလာက် မေကျနိုင်ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့်ရင်ေသွးမို့ မချစ်ပဲေတာ့ ဘယ်ေနမလဲ။ သူ့မှာ ရှာေကျွးမယ့် ေယာကင်္ျားရှိသားပဲ လို့ ေတွးေြဖပံုရတယ်။ အဖွားဆံုးေတာ့ ကိုယ်တို့စိတ်ထဲမှာ ဘာကိုမှ မမက်ေတာ့ဘူး။ ငါတို့ သည်ဘဝမှာေတာ့ သူ့ကို ေကျးဇူးမဆပ်နိုင်ေတာ့ဘူး လို့ပဲ ယူကျံုးမရ ြဖစ်ြကတယ်။ သည်အခါမှာ သူ့အစား ကျန်ေနေသးတဲ့ သူ့သမီးကိုပဲ ြပုစုေစာင့်ေရှာက်ေပးရင် သူ့ဘက်ကကျန်ေနရစ်တဲ့ တာဝန်အေမွကို ဆက်ထမ်းရာေရာက်တယ်လို့ ေတွးမိတယ်။ အဲသည်လိုေတွးမိကတည်းက ကိုယ်တို့ ဝမ်းကွဲသားချင်း မိသားစုနှစ်စုအြကားမှာ ဘာအဖုအထစ်မှ မရှိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့်အေဒါ်ကိုယ် ြမင်ေနရတာကိုက ကိုယ့်အဖွားကို ြမင်ေနရသလိုပဲ။ အဖွားက ငါမရှိရင် နင်တို့ တည့်ေအာင်ေနြကလို့ ဘယ်တုန်းကမှ မမှာဖူးေပမယ့် တစ်အိမ်သားလံုး ေြမဝယ်မကျ နားေထာင်ြပီး စိတ်ချမ်းသာလက်ချမ်းသာ ေသွးနီးနီးေနရတာဟာ စိန်တစ်ဆင်စာ ကားတစ်စီးစီ အေမွရလိုက်တာထက် ပိုတန်ဖိုးရှိတယ်လို့ ခံစားရပါတယ်။
ကိုင်း။ ေဖာ်ြမူလာကိုက်သွားြပန်ြပီ။ အရင်ဆံုး သူများမေကာင်းေြကာင်းေတွကို ြပစ်ြပစ်နှစ်နှစ် ေြပာမယ်။ ြပီး သူကေတာ့ ေကာင်းပါတယ်ဆိုတာကို သာသာထိုးထိုးကေလး အမွှန်းတင်မယ်။ ဒီအကွက်မျိုးက ရိုးကို မရိုးနိုင်ပဲ စာေရးစားေနတယ် ထင်ြကေရာ့မယ်ေနာ်။ တကယ်ေြပာချင်တဲ့စကားက အခုမှ လာမှာပါ။ လူေတွက တစ်ေယာက်ေယာက် ေသသွားခဲ့ရင် သူဘာေတွကျန်ခဲ့သလဲ။ ငါဘာေတွ သူ့ဆီက ရမလဲဆိုတာကို မေမ့မေလျာ့ သတိရတယ်။ အေမွ လို့ ေြပာလိုက်ရင် အဲသည်ဟာေတွကိုပဲ ေတွးတယ်။ တချို့ဆို မေသခင်ကတည်းကကို ြကိုပွိုင့်နဲ့ ရိက္ခာယူထားတယ်။ တကယ်တမ်းကျေတာ့ ေသသွားတဲ့သူ မလုပ်နိုင်ပဲ ကျန်ေနရစ်ခဲ့တဲ့ သူ့တာဝန် ဝတ္တရားေတွကိုေရာ လက်ဆင့်ကမ်းအေမွအြဖစ်နဲ့ လွှဲေြပာင်း တာဝန်မယူချင်ဘူးလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ခင်တဲ့သူတစ်ေယာက် ဘဝတစ်ပါးသို့ ကူးေြပာင်းသွားရှာြပီ။ သူဘာေတွ ြဖစ်ချင်ခဲ့သလဲ။ သူဘာေတွ ြကိုးစားခဲ့သလဲ။ သူ့ဆန္ဒကေလးေတွ ြဖည့်မေပးချင်ဘူးလား။ သူေလျှာက်ခဲ့တဲ့လမ်းကိုေရာ ကိုယ်ကေရာက်ေအာင် ဆက်မေလျှာက်ချင်ဘူးလား။ ြကီးြကီးကျယ်ကျယ် ေြပာေတာ့ သမိုင်းေပးတာဝန်လို့ ေခါ်တာေပါ့ေလ။
တအူတံုဆင်း ေမာင်နှမအရင်းြဖစ်ေပမယ့် ဖေအြဖစ်သူထားခဲ့တဲ့ တာဝန်အေမွေတွကို ဘယ်သူကေတာ့ ဦးေဆွးဆံြမည့်ထမ်းရွက်ထားတယ်။ ဘယ်သူကေတာ့ အိမ်အိုေဟာင်းြကီး တရားဆိုင်ေတာင်းတယ်ဆိုတာလည်း ေညာင်ြမစ်ဆက်မတူးချင်ေတာ့ပါဘူး။ ေြပာသားပဲ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါလို့ မေဖာ်ပါနဲ့။ ဘယ်လိုဘယ်ပံု ြဖစ်ပျက်တတ်တယ်လို့ပဲ သံုးသပ်ပါလို့။ လူေတွမှ ေသရင် အေမွကျန်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တို့အစိုးရအဖွဲ့ြကီးလည်း သက်တမ်းေစ့ေတာ့ ေနာက်အစိုးရဆီမှာ အေမွေတွ ထားခဲ့ရဦးမှာ။ ဘာေတွကျန်မလဲ လှန်မြကည့်ပါနဲ့။ အန်ထွက်ကုန်ဦးမယ်။ သယံဇာတ၊ ဘဏ္ဍာေငွေြကးေတွ သူတို့ချည့်ပဲ အကုန်သံုးသွားလို့ ကုန်ပါြပီေတာ် မုန့်ဆီေြကာ် ေအာ်ြကဦးမလား။ တရုတ်ဆပ်ရန်၊ ဂျပန်ဆပ်ရန်၊ ပတ်ဆံအေြကွး၊ စာချုပ်အေြကွးေတွကို ငယ်ငယ်က ဘီးေရာင်းတမ်းကစားတုန်းကလို
ကိုယ်တို့ ြမန်မာ့လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းထဲမေတာ့ အေမွဆိုတာ ေတာ်ေတာ်ေလး ေမွှတတ်တဲ့သေဘာ ရှိပါတယ်။ များများရှိေလ များများေပွေလေပါ့။ ဘာမှမရှိတဲ့သူေတွေတာင် အိုးတစ်လံုး ဖျာတစ်ချပ်နဲ့ လူသတ်ေတာ့မလို အြငင်းပွားရန်ေတွြဖစ်ရတာေတာင် ရှိေသး။ တခါက ညီအမနှစ်ေယာက်ရှိတဲ့အိ်မ်ကို လူပျိုလာလှည့်တဲ့ ဧည့်သည်မှာ ေခွးေလးတစ်ေကာင်ပါလာသတဲ့။ အြကီးလိုလို အငယ်လိုလိုနဲ့ သေကာင့်သားက နှစ်လံုးထိုး ထိရာဒိုးလုပ်ြပီး ြပန်သွားေတာ့ သူထိုင်သွားတဲ့ဖျာေပါ်မှာ ေခွးေချးတံုးကေလး ကျန််ခဲ့သတဲ့။ နဂိုကမှ မြပတ်မသား ဝါးတားတားြကီးလုပ်သွားလို့ ဖီလင်ေတွေအာက်ေနတဲ့ ညီအမနှစ်ေယာက်က
“မမဆီလာတာ မမဧည့်သည်ပါလာတာ မမ ကျံုး။”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း။ ညီမေလးဆီလာတာ၊ ညေလးဟာ ညေလး ကျံုး။”ဆို တွက်ကပ်ေနြကသတဲ့။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ဖေအလုပ်တဲ့သူက စိတ်မရှည်ပဲ ဓါးမြကီးနဲ့ ထက်ပိုင်းပိုင်းပလိုက်ြပီး
“ အြကီးမတစ်ပိုင်း၊ အငယ်မတစ်ပိုင်း၊ အမယ်ြကီးဖျာေဆး၊ ငါ ဓါးေဆးမယ်။”လို့ မျှမျှတတ သမဝါယမ လုပ်ေပးလိုက်သတဲ့။ အဲသလို မန်ကျည်းေစ့ထက်ြခမ်းြခမ်း အေမွခွဲေပးလိုက်ရတဲ့ အြဖစ်ေတွလည်း မနည်းလှဘူးဗျ။
ဒါေြကာင့် ကိုယ်တို့ြမန််မာေတွမှာ အေမွကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ခုရှုပ်မှေနာင်ရှင်းဆို အချင်းမများေအာင် ေဆာင်ရွက်ထားပါမှ တရားတေပါင် ရင်ဆိုင်ေြဖရှင်းြပီး ဝမ်းပျဉ်းသားကို ေြမေခွးမင်းက တရားစီရင်ခယူတဲ့အြဖစ် မေရာက်မှာ လို့ အေမျှာ်အြမင်ြကီးြကီး ထားသူေတွက ထားြကပါတယ်။ ခက်တာက ြမန်မာ့ရိုးရာထံုးတမ်းစဉ်လာေတွမှာ ေသတမ်းစာေရးတဲ့ ဓေလ့မရှိတာေြကာင့် တစ်ခါတုန်းက မင်းသားြကီးတစ်ေယာက် သူရည်ရွယ်သူဆီ အေမွေပးနိုင်ေအာင်လို့ ေသခါနီးကျမှ ဘာသာေြပာင်း ကိုးကွယ်ယူရတဲ့ အြဖစ်မျိုးလည်း ရှိခဲ့ဖူးတယ်။
“ြမတ်စွာဘုရား ပွင့်ေတာ်မူစဉ်က..”ဆိုတဲ့ သူ့အသံြကီး နားထဲကမထွက်တဲ့ ကိုယ်တို့အဖို့ေတာ့
“မေန့ကေတာ့ေသျှာင် ပိန္နဲပင်ေထာင်ကာမှ ေခါင်းေြပာင်ရသေလး။”လို့ ငိုချင်းချရမလိုပဲ။ အေမွဆိုတာ တစ်သက်လံုး အိမ်ဦးခန်းစံပယ်လာတဲ့ ဘုရားသခင်ကိုယ်စားေတာ်ကိုေတာင် စေတးေရှာင်ဖို့ အေြကာင်းဖန်ချင် ဖန်လာတတ်တယ်။ လူေတွေတာထဲမေတာ့ မေြပာပါနဲ့ေတာ့။
ကိုယ်တို့မိဘများအေနနဲ့ကေတာ့ သားသမီးေတွကို ပညာအေမွပဲ ေပးစရာရှိတယ်ဆိုြပီး အကုန်လံုး ပညာတတ်ေအာင် အားခဲသင်ေပးခဲ့ရလို့ အေမွရယ်လို့ ထုပ်ထုပ်ထည်ထည် ြပစရာမရှိေပါင်။ အဲလိုဆိုေတာ့လည်း ကိုယ်တို့သားချင်းေဆွမျိုးေတွအြကား အေမွကိစ္စနဲ့ မေခါ်မေြပာြဖစ်တဲ့သူလည်း ဘယ်ရှိမလဲ။ အားလံုးတည့်။ ချစ်လိုက်ြကတဲ့ြဖစ်ြခင်း။ ဘယ်အိမ်တက်လည်လည် ထမင်းေကာင်း ဟင်းေကာင်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ေကျွးနိုင်တယ်။ စိန်ေကာင်းေကျာက်ေကာင်း ယူပါဆင်ပါသာ မေပးနိုင်တာ။ ပစ်တိုင်းေထာင်ရုပ်ေတွဆိုေတာ့ ြကိုးမရှုပ်သာဘူး။ ေကာင်းမှေကာင်း။ ေဆွြကီးမျိုးြကီးမဟုတ်တာကိုပဲ ေကျးဇူးတင်မိေသးေတာ့။ အမျိုးထဲမှာြဖင့် ဘယ်သူကေတာ့ ဘယ်သူ့ကို အေမွေတွ လက်ဝါးြကီးအုပ်ြပီး အနိုင်ကျင့်နှင်ချလိုက်တယ်ဆိုတာ မြကားဖူးဘူး။ သူ့ဆီကဟာေလး ငါယူလိုက်ရင် ခမျာများ အေြခပျက်သွားရှာမယ်ဆိုြပီး ြကည်ြကည်ြဖူြဖူ အသက်ရှည်ရှည် ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံြကတယ်။
အဲဒါ မရှိြခင်းက အကျိုးြပုတဲ့ နတ္ထိ ပစ္စေယာလို့ ေခါ်မှာေပါ့ေနာ်။ ရှိရင် ရှိသလို ြပဿနာြကီးလွန်းလို့ တချို့များဆို ြမင်မေကာင်း ြကားမေကာင်း။ ကိုယ်ေတွ့ဖူးသေလာက်ေတာ့ ရန်ကုန်ြမို့ သမ္မတအိမ်ေတာ်ြကီးနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ြခံြကီးဝင်းြကီး အိမ်ြကီးရခိုင်နဲ့ ေနတဲ့ မိသားတစ်စုရှိတယ်။ မိဘများ ကွယ်လွန်သွားတဲ့အခါ အဲသည်ဟာြကီးက အမှုြဖစ်ပါေလေရာ။ အမှုက တရားမမှုြဖစ်ေလေတာ့ သားသမီးေတွ ကွယ်လွန်ခါနီးမှ အမှုြပီးေလတယ်။ တရားသူြကီးေတွ အချိန််ဆွဲထားလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘယ်တရားသူြကီးက ဘယ်လို ဆံုးြဖတ်ဆံုးြဖတ် ေကျနပ်တယ်လို့ မရှိပဲ အယူခံဝင်လိုက်ြက၊ တရားြပန်ဆိုင်လိုက်ြကနဲ့၊ ရှိတဲ့ေမာင်နှမေတွလည်း တေဇာင်းေစး နဲ့ မျက်ေချးြဖစ်ကုန်တယ်။ မရှိဆင်းရဲ ပညာမတတ်တဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မပါေပမယ့် အေလျှာ့ေပးမယ့်သူလည်း တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။ အဲေလာက် သိန်းေသာင်းသေခင်္ျ တန်ေြကးြကီးနဲ့ဟာကို ကိုယ်ဆိုရင်ေကာ နှမလက်ေလျှာ့ ေနေလေတာ့ လုပ်နိုင်ပါ့မလား။ အသီးသီး အသီးသီး ကိုယ်ပိုင်အိမ်ြခံေြမေတွ ရှိပါလျက်နဲ့ ေမာင်နှမေတွအားလံုး အိမ်အိုြကီးထဲမှာ သည်ေသာင်ယံက မခွာရက်နိုင်တယ် ဇာတ်ကြကတယ်။ ြပီး တည့်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ အိမ်ေရှ့ပိုင်တဲ့သူ ေနာက်ေဖးမလာရ။ ငါ့အိမ်သာ လာမတက်နဲ့။ ဒါ ငါ့ေရချိုးခန်းဆို ြဖစ်ကုန်ေတာ့ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ် ေြကွကန်ြကီးနဲ့ ေရေနွးစိမ်နိုင်တဲ့သူေတွက ြခံဝင်းထဲ စည်ပိုင်းကေလးထဲ ပံုးနဲ့ဆွဲထည့်ြပီး ရင်လျားြကီးနဲ့ ေရချိုးရသတဲ့။ တမလွန်က မိဘများသိရင် ဘယ်ေလာက်ရင်နာလိုက်မလဲ မသိဘူး။ သူတို့အေမွေတွဟာ သားသမီးေတွအေပါ်မှာ အဆိပ်သင့်ကုန်တာကိုး။
သူများအတင်းတုပ်ချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ ေြပာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အြဖစ်အပျက် တရားသေဘာကိုပဲ ဆင်ြခင်ေတာ်မူြကပါ။ သည်မိသားစုနဲ့ ယှဉ်ြပဖို့ ေနာက် မိသားစုတစ်စုကို မိတ်ဆက်ေပးပါဦးမယ်။ ချမ်းေတာင့်ချမ်းသာထဲက မဟုတ်ပါဘူး။ အဂင်္လိပ်ေခတ် ပညာတတ်လို့ စာေရးစာချီ ရံုးလုပ်ငန်းများ နားလည်တဲ့ မိသားစုတစ်စုပါ။ ေရှးေခတ်ထံုးစံ ဖေအတစ်ေယာက် လုပ်စာ တစ်မိသားစုလံုးထိုင်စားနိုင်တဲ့အြပင် ဟိုးတုန်းက ဆင်ေြခဖံုးအရပ်ြဖစ်တဲ့ ေကျာက်ေြမာင်းထဲမှာ
ေြမစိုက်ပျဉ်ေထာင်အိမ်ကေလးတစ်လံုးနဲ့ ေချွေချွတာတာ ေနထိုင်စားေသာက်ြကပါတယ်။ အဖိုးြကီးေသေတာ့ သားသမီးေတွက အိမ်ေထာင်ကွဲေတွြဖစ်ေပမယ့် ဘယ်သူကမှ မေအဆီမှာ အေမွမေတာင်းဘူး။ မရှိအတူ ရှိအတူ အဲသည်အိမ်မှာပဲ ဥမကွဲ သိုက်မပျက် ေနြကတယ်။ ကေလးေတွ အရွယ်ေရာက် သားသမီးေတွ ပွားစီးလာေတာ့ အိမ်ကို ေရာင်းလိုက်တာ ၃၂ သိန်း ရတယ်။ ထားပါေတာ့ သားသမီး ၄ ေယာက်ရှိရင် တစ်ေယာက် ၈ သိန််းစီ ေပးပါအေမရယ် လို့ ပူဆာရင် မေအကလည်း ြငင်းသာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ေကျာက်ေြမာင်းထက်ပိုကျယ်တဲ့ သကင်္န်းကျွန်းဘက်မှာ တိုက်အိမ်တစ်လံုးဝယ်ြပီး အဲသည်မှာ သူတို့အေမတစ်သက် ဆက်အတူေနြကြပန်တယ်။ အခုချိန်မှာ သူတို့အိ်မ်ကို သိန်း ၃၂၀၀ ေလာက် လာေပးဝယ်ေနြပီ။ ၈ သိန်းကို အရင်းအနှီးြပုြပီး ဘယ်စီးပွားေရးလုပ်ရင် ဆယ့်ငါးနှစ် အနှစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း အဆတစ််ရာပွားလာနိုင်မှာလဲ။ ေခတ်ကာလက သူတို့ကို အကျိုးေပးတာထက် ကိုယ်ထင်တာေတာ့ ေစတနာက အကျိုးေပးတယ်လို့ ထင်တာပဲ။
မိဘများ မျက်ကွယ်ြပုသွားတဲ့အခါမှာ ကျန်ရစ်သူ ေမာင်နှမများအေနနဲ့ ငါကပိုယူလိုက်မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်မထားပဲ ငါက အနစ်နာခံလိုက်မယ် လို့ စိတ်ထားနိုင်ရင် ေတာ်ေတာ်များများ အဆင်ေြပသွားနိုင်ပါတယ်။ ေြပာေတာ့လွယ်တယ်။ လူဆိုတာ ေလာဘသားေလ။ ြဖစ်နိုင်ရင် ဘယ်သူ့မှ မေဝပဲ ကိုယ်ကချည့် အကုန်ယူချင်ြကတာေပါ့။ သည်ေနရာမှာ ကိုယ်တို့ အမျိုးေတွကေတာ့ အေမွဆိုတာ စားထိုက်မှ စားရတာလို့ပဲ သေဘာထားြကပါတယ်။ သူများပစ္စည်း မတရားသြဖင့် မယူချင်တဲ့ စိတ်ရင်းကေလးလည်း ရှိြကတယ်။ ကိုယ့်အဖိုးကိုယ့်အဖွားများဟာ နှစ်ေယာက်စလံုး မိဘလက်ငုတ် လယ်ပိုင်ယာပိုင်များ ရှိြကပါတယ်။ ဒါေပမယ့် တိုင်းြပည်ပျက်လို့ ြပန်လည်ထူေထာင်တဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်တို့အဖိုးက နိုင်ငံေရးနားလည်ေတာ့ ဆိုရှယ်လစ်ြဖစ်ရင် အဲသည်လယ်ေတွ အသိမ်းခံရလိမ့်မယ်လို့ သိြပီး ကေလးနှစ်ေယာက်နဲ့ ကျံုမေငးကေန ရန်ကုန်ကိုတက်လာတယ်။ စာပံုနှိပ်စက်ကေလးေထာင်စားေနရင်း အသက်ကေလး ၄၀ မှာ အဆုတ်ေရာဂါနဲ့ ကွယ်လွန်ရှာေတာ့ သူထားနိုင်ခဲ့တဲ့အေမွဆိုတာ သားလူမမယ်အတွက် မေအကိုရှာေကျွးဖို့ အိမ်ေထာင်တာဝန်ေတွသာြဖစ်တယ်။
သည်လိုနဲ့ ရုန်းရင်းကန်ရင်း ကိုယ့်အေဖလည်း အသက် ၄၈ နှစ်မှာ ကွယ်လွန််ြပန်ေတာ့ လူလားမေြမာက်ေသးတဲ့ ကိုယ်တို့ေမာင်နှမေြခာက်ေယာက်ရဲ့ တာဝန်ဟာ အေမမုဆိုးမ အဖွားမုဆိုးမြကီးနှစ်ေယာက် ပုခံုးေပါ်ြပန်ေရာက်လာတယ်။ သူတို့ခမျာ ေတာ်ေတာ် ရုန်းရရှာတာ။ အဖွားဆံုးေတာ့ ကိုယ်တို့လည်း အဖွားဆီက အေမွကို ြပန်ြပီး လက်ဆင့်ကမ်းထမ်းြကရေလတယ်။ အဲဒါကေတာ့ စိန်ေရွှအိမ်ေြမေတွ မဟုတ်ပါဘူး။ ထမ်းရိုးထမ်းစဉ် တာဝန်အေမွေတွပါပဲ။ အဖွားခမျာ ကိုယ်တို့ ဘုစုခရု ေြခာက်ေယာက် ပျိုးေထာင်ေနရတာနဲ့ သူကိုယ်တိုင်ေမွးထားတဲ့ သမီးကို ကိုယ်တို့အေပါ်တာဝန်ေတွေကျသေလာက် မေကျနိုင်ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့်ရင်ေသွးမို့ မချစ်ပဲေတာ့ ဘယ်ေနမလဲ။ သူ့မှာ ရှာေကျွးမယ့် ေယာကင်္ျားရှိသားပဲ လို့ ေတွးေြဖပံုရတယ်။ အဖွားဆံုးေတာ့ ကိုယ်တို့စိတ်ထဲမှာ ဘာကိုမှ မမက်ေတာ့ဘူး။ ငါတို့ သည်ဘဝမှာေတာ့ သူ့ကို ေကျးဇူးမဆပ်နိုင်ေတာ့ဘူး လို့ပဲ ယူကျံုးမရ ြဖစ်ြကတယ်။ သည်အခါမှာ သူ့အစား ကျန်ေနေသးတဲ့ သူ့သမီးကိုပဲ ြပုစုေစာင့်ေရှာက်ေပးရင် သူ့ဘက်ကကျန်ေနရစ်တဲ့ တာဝန်အေမွကို ဆက်ထမ်းရာေရာက်တယ်လို့ ေတွးမိတယ်။ အဲသည်လိုေတွးမိကတည်းက ကိုယ်တို့ ဝမ်းကွဲသားချင်း မိသားစုနှစ်စုအြကားမှာ ဘာအဖုအထစ်မှ မရှိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့်အေဒါ်ကိုယ် ြမင်ေနရတာကိုက ကိုယ့်အဖွားကို ြမင်ေနရသလိုပဲ။ အဖွားက ငါမရှိရင် နင်တို့ တည့်ေအာင်ေနြကလို့ ဘယ်တုန်းကမှ မမှာဖူးေပမယ့် တစ်အိမ်သားလံုး ေြမဝယ်မကျ နားေထာင်ြပီး စိတ်ချမ်းသာလက်ချမ်းသာ ေသွးနီးနီးေနရတာဟာ စိန်တစ်ဆင်စာ ကားတစ်စီးစီ အေမွရလိုက်တာထက် ပိုတန်ဖိုးရှိတယ်လို့ ခံစားရပါတယ်။
ကိုင်း။ ေဖာ်ြမူလာကိုက်သွားြပန်ြပီ။ အရင်ဆံုး သူများမေကာင်းေြကာင်းေတွကို ြပစ်ြပစ်နှစ်နှစ် ေြပာမယ်။ ြပီး သူကေတာ့ ေကာင်းပါတယ်ဆိုတာကို သာသာထိုးထိုးကေလး အမွှန်းတင်မယ်။ ဒီအကွက်မျိုးက ရိုးကို မရိုးနိုင်ပဲ စာေရးစားေနတယ် ထင်ြကေရာ့မယ်ေနာ်။ တကယ်ေြပာချင်တဲ့စကားက အခုမှ လာမှာပါ။ လူေတွက တစ်ေယာက်ေယာက် ေသသွားခဲ့ရင် သူဘာေတွကျန်ခဲ့သလဲ။ ငါဘာေတွ သူ့ဆီက ရမလဲဆိုတာကို မေမ့မေလျာ့ သတိရတယ်။ အေမွ လို့ ေြပာလိုက်ရင် အဲသည်ဟာေတွကိုပဲ ေတွးတယ်။ တချို့ဆို မေသခင်ကတည်းကကို ြကိုပွိုင့်နဲ့ ရိက္ခာယူထားတယ်။ တကယ်တမ်းကျေတာ့ ေသသွားတဲ့သူ မလုပ်နိုင်ပဲ ကျန်ေနရစ်ခဲ့တဲ့ သူ့တာဝန် ဝတ္တရားေတွကိုေရာ လက်ဆင့်ကမ်းအေမွအြဖစ်နဲ့ လွှဲေြပာင်း တာဝန်မယူချင်ဘူးလား။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ခင်တဲ့သူတစ်ေယာက် ဘဝတစ်ပါးသို့ ကူးေြပာင်းသွားရှာြပီ။ သူဘာေတွ ြဖစ်ချင်ခဲ့သလဲ။ သူဘာေတွ ြကိုးစားခဲ့သလဲ။ သူ့ဆန္ဒကေလးေတွ ြဖည့်မေပးချင်ဘူးလား။ သူေလျှာက်ခဲ့တဲ့လမ်းကိုေရာ ကိုယ်ကေရာက်ေအာင် ဆက်မေလျှာက်ချင်ဘူးလား။ ြကီးြကီးကျယ်ကျယ် ေြပာေတာ့ သမိုင်းေပးတာဝန်လို့ ေခါ်တာေပါ့ေလ။
တအူတံုဆင်း ေမာင်နှမအရင်းြဖစ်ေပမယ့် ဖေအြဖစ်သူထားခဲ့တဲ့ တာဝန်အေမွေတွကို ဘယ်သူကေတာ့ ဦးေဆွးဆံြမည့်ထမ်းရွက်ထားတယ်။ ဘယ်သူကေတာ့ အိမ်အိုေဟာင်းြကီး တရားဆိုင်ေတာင်းတယ်ဆိုတာလည်း ေညာင်ြမစ်ဆက်မတူးချင်ေတာ့ပါဘူး။ ေြပာသားပဲ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါလို့ မေဖာ်ပါနဲ့။ ဘယ်လိုဘယ်ပံု ြဖစ်ပျက်တတ်တယ်လို့ပဲ သံုးသပ်ပါလို့။ လူေတွမှ ေသရင် အေမွကျန်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တို့အစိုးရအဖွဲ့ြကီးလည်း သက်တမ်းေစ့ေတာ့ ေနာက်အစိုးရဆီမှာ အေမွေတွ ထားခဲ့ရဦးမှာ။ ဘာေတွကျန်မလဲ လှန်မြကည့်ပါနဲ့။ အန်ထွက်ကုန်ဦးမယ်။ သယံဇာတ၊ ဘဏ္ဍာေငွေြကးေတွ သူတို့ချည့်ပဲ အကုန်သံုးသွားလို့ ကုန်ပါြပီေတာ် မုန့်ဆီေြကာ် ေအာ်ြကဦးမလား။ တရုတ်ဆပ်ရန်၊ ဂျပန်ဆပ်ရန်၊ ပတ်ဆံအေြကွး၊ စာချုပ်အေြကွးေတွကို ငယ်ငယ်က ဘီးေရာင်းတမ်းကစားတုန်းကလို
“ဘီးဖိုးေပး”
“ေနာက်လူေတာင်း”လို့ လွှဲလွှဲချဦးမှာလား။
“ကျုပ်နှမြကီး ပိုက်ဆံအေချးေကာင်းတယ်။ အေြကွးေတွ ညီးပဲဆပ်လိုက်ေတာ့။ ေမာင်ြကီး အနုတ်မရှိေသးဘူး။ ချက်စာအုပ် ဘယ်နားထားမိမှန်းမသိဘူး။”လို့ ရူးချင်ေယာင်ေဆာင်ြကဦးမလား။
“ဟေရး။ ကန်ကေလး။ နာ့ကို ဝှိုက်ကဒ်ေတွလုပ်ြပီး မဲထည့်ခိုင်းတွားဒယ်။ အခု မပုတင်လုပ်ေပး။”
“ဝလို့ ပိုင်လဲ့ အီယာဝဒီ။ ေရာင်းြပီးစလစ် လံပတ်တစ်။” “လူြကီးမင်းေခါ်ဆိုေသာ အူရဒူဖုန်းမှာ စာချုပ်ချုပ်သွားသူများ စားြပီးနားမလည်လုပ်သွားပါသြဖင့် ေခါ်ဆို၍ မရေသးပါရှန်။”
“ပါးရိုက်ပလိုက်မယ်။ ပါးရိုက်ပလိုက်မယ်။ ၁၆ နှစ်သားကတည်းက လက်ေထာက်စစ်သားလုပ်လာတာ။”
“ဗုဒ္ဓဘာသာ ရှင်လူများမှာ ေသွးေအးလို့ မေနသင့်ြပီ။ နှိုးေဆာ်ပါသည်။ နှိုးေဆာ်ပါသည်။”
“ေဆွအစံု ေတာင်ယံတဝိုက်မှာ ေနအရုဏ် ေအာင်လံစိုက်ေတာ့ ေဒါင်မေရ မင်းလွတ်ေအာင်ေြပး။”ညတ်ချွာဖျား။ နည်းနည်းေနာေနာ အေမွေတွ မဟုတ်ပါလား အရပ်ကတို့ရယ်။