ဂျပန်ကိုေရာက်ခဲ့တုန်းက ဘယ်ေနရာဟာ အလှဆုံးလဲလို့ ြပန်ေတွးြကည့်ရင်ရှီဇူအိုကာြမို့နယ်၊ နာဂါအိဆာကီ လို့ေခါ်တဲ့ ြမို့ငယ်ကေလးက အလှဆုံးပဲ လို့ ေြပာရပါမယ်။ ပေစာက်ပုံ ပင်လယ်ေကွ့အဝန််းကေလးရဲ့ အစွန်းတစ်ဘက်မှာ ဖူဂျီယာမားေတာင်ြကီးကို ဘွားကနဲေတွ့နိုင်တဲ့ ေနရာကေလးမှာရှိတယ်။ ပင်လယ်ကိုဆိုင်ထားတဲ့ ေြမြပန့်ြပန့်ကေလးရဲ့ေနာက်ေကျာမှာ ေတာင်ကုန်းြမင့်ြမင့်ကေလးေတွ အစီအရီေတွ့ရပါလိမ့်မယ်။
တိုကျိုတို့ အိုဆာကာတို့လို မက်ထရိုပိုလီတန်ြမို့ေတာ်ြကီးေတွ မဟုတ်ပဲ ဇနပုဒ်သာသာ သဘာ၀ ေရေြမေတာေတာင်ေတွအလယ်မှာမို့ ကိုယ့်အဖို့ကေတာ့ အနှစ်သက်မိဆုံးေနရာလို့ ေြပာရင် မမှားပါဘူး။ သူတို့ဆီမှာေတာ့ ဘယ်ေလာက်ပဲ ေဝးလံေခါင်သီေနပေစ၊ လူေနအိမ်ေြခရှိတဲ့အရပ်ဆို အသက်ေသွးေြကာ လို့ေခါ်တဲ့ ေရ၊ မီး၊ ဖုန်း၊ ဂက်စ်၊ အင်တာနက် လိုင်းေတွ အိမ်တိုင်ယာေရာက် သွယ်မထားတဲ့ အရပ်ရယ်လို့ မရှိပါဘူးတဲ့။ Life line လို့ ေတာင် ေခါ်ြကတယ်။ အဲ့ဒါမပါရင် အသက်မရှင်နိုင်သလိုေပါ့ေလ။ ဒါေြကာင့် ဂျပန််မှာ သူေဌးေတွက ြမို့တက်မေနဘူး။ ေတာမှာေနြကတာ။ သာသာယာယာ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းလည်း ရှိတယ်။ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ် တန်းစီေစာင့်ဆိုင်းေနရတာလည်း မရှိဘူး။
ဒါေပမယ့် သည်ရွာကေလး (အမှန်ေတာ့ ြမို့ပါ) မှာ ဘယ်သူမှ မေနေစချင်လို့ ဇွတ်အတင်း ေြပာင်းပါေရွှ့ပါ တိုက်တွန်းေနတာ ြကာလှြပီ။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ဆူနာမီလာရင် လုံး၀စိတ်မချရတဲ့ ေြမနိမ့်ပိုင်းအရပ်မှာ ရှိေနလို့ေလ။ လာလည်း လာခဲ့ဖူးတယ်။ ေနာက်လည်း ဘယ်ေတာ့ထပ်လာဦးမလဲ မေြပာတတ်ဘူး။ ြဖစ်နိုင်ရင်ေတာ့ သည်လိုေနရာမှာ မေနတာ အေကာင်းဆုံးပဲတဲ့။ ဟိုးေရှးေရှးပေဝသဏီကတည်းက
ကိုယ်ဆိုလည်း ဆူနာမီလာမှ ထွက်ေြပးတာေပါ့ေလ။ ေလာေလာဆယ်ေတာ့ ေနပါရေစဦး လို့ ေဈးဆစ်ထားဦးမှာ။ လှကလှသနဲ့။ သား၊ ငါး၊ ပုဇွန်လည်းေပါ။ လိေမ္မာ်ြခံေတွကလည်း ပင်လုံးညွှတ်လို့။ အခင်းရှင်ေတွကိုယ်တိုင် ဂိုေဒါင်ေရှ့ပုံထားတဲ့ဆီ သွားဝယ်စားြဖစ်တယ်။ အသီးလည်းချို ေဈးလည်းချို။ ေဒသခံေတွကလည်း ရိုးရိုးေအးေအးေတွပါ။ ငါးြမားတံေလးတစ်ေချာင်းစီနဲ့ ကမ်းစပ်ထိုင်ေနြကတယ်။ ပိုက်ဆံရှိတဲ့သူေတွက အေပျာ်စီးရွက်ေလှေတွ အြပိုင်အဆိုင် စီးြကတယ်။ လူဦးေရကလည်း သိပ်မများေတာ့ အေနေရာအစားေရာ ေချာင်တယ်ေလ။
ဒါေြကာင့် မိုးြပိုမှာ မေြကာက်တတ်သူေတွအားလုံးအတွက် သူတို့အစိုးရကပဲ ပူပူပင်ပင် ေရကာတာေတွ၊ ေရထိန်းေရလွှဲတံခါးြကီးေတွ ေဆာက်ေပးထားရတယ်။ ေရတက်လာရင် တက်ေြပးစရာ ခိုလှုံစရာ ဆူနာမီအေရးေပါ်ကယ်ဆယ်ေရးစခန်းေတွ ေဆာက်ေပးထားတယ်။ ထွက်ေြပးရမယ့် လမ်းေတွေဖာက်ထားတယ်။ ေရလွတ်ရာကုန်းေပါ်ေရာက်ရင် ေနေရးထိုင်ေရးအတွက် ယာယီစခန်းချလို့ရေအာင် ရွက်ဖျင်တဲကေလးေတွနဲ့ ေစာင်၊ ြခင်ေထာင်၊ စားနပ်ရိက္ခါေတွ အသင့် သိုမှီးထားေပးတယ်။
ကမ်းေြခမှာ မူြကိုေကျာင်းကေလးတစ်ေကျာင်း ရှိေတာ့ အဲဒီမူြကိုက ကေလးေလးေတွဟာ မနက်တစ်ခါ ညေနတစ်ခါ၊
ထွက်ေြပးေလာက်ေအာင် အချိန်မရဘူးဆိုရင်လည်း ေကျာင်းထဲမှာတင် ဆူနာမီေမျှာ်စင်ြကီးေဆာက်ထားတယ်။ အဲသည်အေပါ်တက်ေြပး။ ကေလးဘ၀ကတည်းက သူတို့ကို ေလ့ကျင့်ေပးထားတာဟာ
မူြကိုကေလးေတွကို ေဘးကင်းရာ လွတ်ေအာင် ေြပးဖို့ ေလ့ကျင့်ေပးထားသလို မူလတန်း၊ အလယ်တန်းကေလးေတွက ကိုယ့်ထက်အငယ်ေတွ၊ သက်ြကီးရွယ်အိုေတွကို ဘယ်လိုေဖးမကူညီရမယ်ဆိုတာကို ေလ့ကျင့်ေပးထားတယ်။ ေြပာရင်ယုံမှာ မဟုတ်ဘူးေနာ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း လက်ေတွ့ေရာက်ခဲ့လို့သာ ယုံသွားတာ။ နာဂါအိဆာကီက အလယ်တန်းေကျာင်းကေလးကိုလည်း ေရာက်ခဲ့ပါေသးတယ်။ အမှန်တကယ်ကို မယုံနိုင်စရာပါပဲ။ သူတို့ေတွ အဲသေလာက်အထိေတာင် ေလ့ကျင့်ြပင်ဆင်ထားြကတယ်ေနာ်။ အားလုံးထဲမှာ သည့်ထက်ပိုြပီး အံ့အားသင့်လို့ မယုံနိုင်စရာ ြဖစ်ရပ်တစ်ခု ထပ်ြကုံရြပန်ပါတယ်။
သည်ခရီးမလာခင်က ခရီးစဉ်ဆွဲထားတဲ့ ဆရာြကီးခိုင်ဆန်းေဆးက
တကယ်တမ်းကျေတာ့ ကိုယ့်ပါးစပ်က သီချင်းသံညည်းြပဖို့ေတာင် ရှက်လာတယ်။ သူတို့ဆိုသွားတာ ဘယ်လိုေကာင်းမှန်းမသိဘူး။ နားေထာင်ရင်း ြကက်သီးတြဖန်းြဖန်းထေအာင်ကို ေကာင်းတယ်။ အတီးက စန္ဒယားေလးတစ်လုံးပဲ ပါတယ်။ ေကျာင်းသားေတွအားလုံးရဲ့ ပါးစပ်ကေန သံစုံတီးဝိုင်းြကီး တစ်ဝိုင်းစာ အသံထွက်လာတယ်။ ကိုယ်ေတွလို တစ်ေယာက်ချင်း ဆိုလို ဆိုတီးမဟုတ်ဘူး။
ေကျာင်းသားေတွအားလုံး ကိုယ့်အသံနဲ့ ကိုယ်တည်ထားြပီး သံစဉ်ကေလးေတွ ကစားသွားတာ သူ့အသံကလည်း ကိုယ့်ဘက်လွန်မလာဘူး။ ကိုယ့်အသံကလည်း သူ့ဘက်ေကျာ်မသွားဘူး။ အေနာက်တိုင်းက ကမာ္ဘ့ဂန္တဝင်ဂီတေတွ တီးမှုတ်ေနသလို နားေထာင်ရတယ်။ အဲ့ဒါ အလယ်တန်းေကျာင်းတဲ့ဗျာ။ ပေရာ်ဖက်ရှင်နယ်လည်း တစ်ေယာက်မှ ပါတာ မဟုတ်ဘူး။ ကေရာ်ကမယ်ဆိုသွားတဲ့သူလည်း တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။
သည်ကေလးေတွထဲက ကမာ္ဘေကျာ် ဂီတပညာရှင်ေတွ ထွက်လာသတဲ့လို့ ေြပာရင် အံ့ဩစရာ မေကာင်းဘူး။ ဘာမှ ြဖစ်မလာဘူးဆိုရင်ေတာင် သူတို့ေလးေတွနားထဲမှာ ဂီတဆိုတာ ဘယ်လို အရသာခံရတယ်။ အသံေတွကို ဘယ်လိုဖန်တီးရတယ်ဆိုတဲ့ နားရည်ကေလးေတွ ၀သွားတာ ကိုယ်ေတွနဲ့ နှိုင်းယှဉ်လို့ေတာင် မရဘူး။ ကိုယ့်ဆီမယ် ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်ကဆင်းြပီး ကျွဲပါးေစာင်းတီး ြဖစ်ေနတာေတွ တပုံြကီး မဟုတ်လား။
တကယ်တမ်းေတာ့ အဲသည်ေကျာင်းဟာ ဂီတသင်တဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေတာင် မဟုတ်ဘူး။ နယ်ဘက်က အလယ်တန်းေကျာင်းကေလး တစ်ေကျာင်း။ သူတို့ဆရာ သူ့ဘာသူ ဝါသနာပါလို့ သူ့ကေလးေတွ ဂီတနဲ့ မစိမ်းေအာင် သင်ြပေပးြပီး ေကျာင်းသားြပိုင်ပွဲကေလးေတွ ဝင်ဝင်ြပိုင်ေနတာ။ (ဆုရေနကျမို့ နံမယ်ြကီးတဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေတာ့ ဟုတ်တယ်) စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုြကီးြဖစ်ေနမှန််းေတာင် မေြပာြပတတ်ဘူး။ တို့ဆီမှာလည်း အဲသလို သင်ေပးတဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေလာက်ရှိရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။ စာေတွချည့် ကျက်ေနရတာ မဟုတ်။ ကိုယ်ဝါသနာပါတာကေလးေတွလည်း ေြမေတာင်ေြမှာက်ေပးမယ့် ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေလ။
ေသေသချာချာ ြပန်စဉ်းစားြကည့်ေတာ့ ရှိပါတယ်။ ကိုယ့်ဆီမှာလည်း အဲသလိုေကျာင်းေတွ ရှိခဲ့တာေပါ့။ ကိုယ့်လက်ထက်မှာ ေပျာက်ပျက်ကုန်လို့သာ။ ဦးေနဝင်းြကီးလက်ထက်မှာေတာင် တိမ်ေကာမသွားေသးဘူး။ ပန်တျာေကျာင်း လို့ ေခါ်တယ်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ေကျာင်း၊ မန္တေလးမှာ တစ်ေကျာင်း ရှိခဲ့တယ်။ အေမေဒါ်ေအာင်ြကည်တို့၊ ေဒါ်ေစာြမေအးြကည်၊ ေဒါ်ဩဘာေသာင်း၊ ေဒါ်လှေလးစိန်တို့ ကိုယ်တိုင် သူတို့တစ်သက်လုံး တတ်ကျွမ်းထားသမျှ ပညာေတွအကုန် ဆရာစားမချန် အိပ်သွန်ဖာေမှာက် သင်ြကားေပးခဲ့တယ်။
ဆရာေကာင်းတပည့်ေတွလည်း ပန်းေကာင်းပန်ခဲ့တာပဲ။ ပန်တျာြကည်လင်၊ ပန်တျာတင်တင်ြမင့်၊ နွဲ့နွဲ့စန်း၊ အမာစိန်၊ ေစာင်းသိန်းေဖ၊ သူတို့အားလုံး ပန်တျာေကျာင်းကထွက်တယ်။ အဆိုအက ဝါသနာပါတဲ့ကေလးေတွကို ရှစ်တန်းေအာင်ရင် နိုင်ငံေတာ်က ပညာသင်ေထာက်ပံ့ေြကးေပးြပီး ေနစရာအေဆာင်ပါေပးလို့ စိတ်ေအးလက်ေအး ပညာဆည်းပူးနိုင်ေအာင် စီစဉ်ေပးတယ်။ သိမှီတတ်ကျွမ်းသူ ဆရာြကီးဆရာမြကီးများဆီက ပညာများကို မူမှန်စံမှန် နည်းမှန်လမ်းမှန်နဲ့ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းများပါ ြပုစုထိမ်းသိမ်းေပးတယ်။ တနည်းအားြဖင့် စားဝတ်ေနေရးခက်ခဲေသာ ပညာရှင်ြကီးများကို တဘက်တလမ်းမှ ေထာက်ပံ့ရာလည်း ေရာက်တယ်။ တိမ်ေကာသွားတဲ့ ပညာေတွကိုလည်း အဖတ်ဆည်ြပီးသား ြဖစ်သွားတာေပါ့။
နိုင်ငံေတာ်ဘက်က ပံ့ပိုးခဲ့ေပမယ့် ြပည်သူဘက်က ေြမှာက်စားမှုပိုင်းကေတာ့ အားနည်းခဲ့ပါတယ်။ ြမန်မာသံယဉ်တဲ့နားရှိေအာင် ဘယ်ြမန်မာေကျာင်းကမှ သင်မေပးဘူး။ ဒါေြကာင့် ြမန်မာသီချင်း အေဟာင်းအြမင်း အေဆွးအေြမ့ေတွကို ဘယ်လူငယ်လူရွယ်ကမှ နားအရသာမခံတတ်ဘူး။ ြကားရင် ချက်ြခင်းထပိတ်ပစ်တယ်။ ဒါေြကာင့် သည်ပညာရပ်ေတွက ထမင်းငတ်ေစတတ်ေသာ၊ ခက်ခက်ခဲခဲ သင်ြကားေလ့ကျင့်ရသေလာက် ဘယ်ေနရာမှာမှ သုံးစား၍မရေသာ၊ လူငယ်လူရွယ်ေတွြကားမှာဆိုရင် အမှတ်တမဲ့ ဆိုညည်းမိလျှင် အူေြကာင်ေြကာင် အြကည့်ခံရေသာ ေတးဂီတအမျိုးအစားထဲမှာ ပါသွားပါတယ်။
သည်ဘက်ပိုင်းေခတ်မှာေတာ့ ပန်တျာေကျာင်းဆိုတာ မြဖစ်စေလာက် စတိုင်ပင်ကေလးနဲ့မို့ မွဲချင်တဲ့ေခွးေတွ ြပာပုံတိုးစရာလို့ သေဘာထားသလား မေြပာတတ်ဘူး။ ဘယ်သူမှတက်မယ့်လူ မရှိေတာ့ဘူး။ မိဘဘိုးဘွား သဘင်ဆက်က ေပါက်ဖွားလာသူေတွေတာင် သဘင်အလုပ်ကို ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား တတ်ေအာင် သင်မထားြဖစ်ေတာ့ဘူး။ အြငိမ့်ြကည့်၊ ဇာတ်ြကည့်တဲ့ ပွဲြကိုက်ခင်ေတွဆိုတာ သိပ်ေတာကျတာပဲလို့ အထင်ေသးခံရမေလာက် ြဖစ်လာတာကိုး။ သည်လိုနဲ့ ြမန်မာ့ရိုးရာဂီတေတွက မျိုးဆက်ြပတ်သေလာက် ြဖစ်လာခဲ့တယ်။ အလှူခံမဏ္ဍပ်က ဖွင့်လို့သာ ြကားေနရတာ။ နားညည်းလိုက်တာ လို့ ေအာင့်ေမ့တယ်။
ဆို က ေရး တီး ြပိုင်ပွဲဆိုတာြကီးေပါ်လာတာေတာ့ ေတာ်ေသးတယ်လို့ ေြပာရမယ်။ ဆုရတာ မရတာ၊ ြပိုင်တာ မြပိုင်တာေတွ အသာထား။ သီချင်းကေလးေတွကို ကေလးေတွ နားေထာင်ဖူး ကျက်မှတ်ဖူး။ သင်ယူဖူးသွားတယ်။ စိုးစန္ဒါထွန်း၊ ရတနာဦး၊ ဂျင်းနီတို့ အဲသည်ကေန တက်လာခဲ့တယ်။ ဆိုစား တီးစား ကစားမယ့်သူေတွ ထွက်မလာဦးေတာ့ နားေထာင်ရေကာင်းမှန်းသိတဲ့ကေလးေတွ အများြကီးထွက်လာတာ ေကျးဇူးတင်ရမယ်။
ေနာက်ေတာ့ ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်ဆိုတာြကီး ေပါ်လာတယ်။ အနုပညာရှင်ဆိုတာ ပညာတတ်ေတွကလည်း ေမွးထုတ်လို့ရသားပဲ။ ဓီအာမိုရ်ြကီးဆို အဲသည်က လာတယ်ေလ။ တြခားရွက်ပုန်းသီးေတွလည်း အများြကီးပဲ။ ေကျာင်းြပီးတဲ့အခါ စားဝတ်ေနေရး၊ ဘ၀အေရးေတွေြကာင့် အြခားအြခားေသာ လုပ်ငန်းခွင်ေတွမှာ ကျင်လည်ကုန်ြကေပမယ့် သူတို့နားထဲက သီချင်းသံကေလးေတွေတာ့ ေပျာက်သွားလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။
သူများဆီက အလယ်တန်းေကျာင်းကေလးကို အလည်ေရာက်သွားြပီး စိတ်ထဲမှာ ြဖစ်ေစချင်တဲ့ဆန္ဒက ပန်တျာေကျာင်း၊ ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်တို့လို အသက်ေမွးမှု ဂီတပညာသင်ေကျာင်းြကီးေတွ ြဖစ်လာရင် ေကာင်းမယ်လို့ စိတ်ကူးမိတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ြမန််မာလူငယ်ကေလးေတွ ကေလးဘ၀ကတည်းက ဂီတနဲ့ မစိမ်းတဲ့ နားရည်ကေလးေတွပဲ ရှိေစချင်တာပါ။ ကိုယ်တို့ဆီက ေကျာင်းေတွမှာလည်း ဘင်ခရာအသင်းေတွ ရှိေနသားပဲ။ အဲသည်သင်တန်းကေလးေတွမှာ ဂီတအေြခခံကို ကျကျနနသင်ေပးနိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။ အခုလည်းသင်ေတာ့ သင်ေနတာပဲ။
ဒါေပမယ့် အားကစားကွင်းတစ်ပတ် တီးြပစရာ ြကားေနကျ သီချင်းေလး တစ်ပုဒ်နှစ်ပုဒ်မှ အနိုင်နိုင် တီးေနရတယ်။ တပ်မေတာ်စစ်တီးဝိုင်းက ဆရာေတွ အလယ်တန်းေကျာင်းေလာက်အထိ ဆင်းြပီး သင်ေပးနိုင်ရင်ေတာ့ အေကာင်းသား။ အဲသည်မှာလည်း ဆရာြကီးေတွ ရှိခဲ့တယ်ေလ။ ဖိုးဆိုချင် ခင်ေမာင်ညွန့်တို့၊ ရဲေဘာ်ခင်ေမာင်လှတို့။ သူတို့လည်း နှစ်ေယာက်တည်းနဲ့ ပွဲစည်ေအာင် ဆိုတတ်တယ်။
ေြပာြပန်ရင်လည်း ဆရာေတွကို ဆရာြပန်လုပ်တယ် ြဖစ်ဦးေတာ့မှာပဲ။ ေကျာင်းတက်တယ်ဆိုတာ စာသင်၊ စာကျက်၊ စာေြဖ၊ ကျူရှင်တက်ဖို့ချည်းပဲ သက်သက် မဟုတ်တဲ့အေြကာင်း ေမ့များေနြကသလား မေြပာတတ်ပါဘူး။ ရှိသမျှကေလးေတွဟာ အမှတ်ေကာင်းရမယ်၊ ပိုက်ဆံများများရှာနိုင်တဲ့ အသက်ေမွးမှု အတတ်ပညာသင် ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းကို ဝင်ခွင့်ရေအာင် ြကိုးစားမယ်၊ လို့ပဲ ရည်မှန်းချက်ထားြကတယ်။ ေတွးတတ်ေခါ်တတ် ခံစားတတ်၊ ဘ၀ကို ေပျာ်ရွှင်စွာ ရှင်သန်တတ်တဲ့ အမူအကျင့်ကေလးေတွလည်း ပျိုးေထာင်ေပးရမယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ခိုင်းစရာရှိမှ တစ်ပွဲတိုး လက်ပူတိုက်ြပီး တင်ရမ်းလက်ြပ ကကွက်ကေလးေတွနဲ့ ပွဲထုတ်မယ့်အစား အေြခခံကေလးေတွ ေသေသချာချာ သင်ေပးထားေတာ့ ေကာင်းတာေပါ့။
တကယ်ေတာ့ ကေလးေတွရဲ့စာသင်ချိန် အချိန်ဇယားထဲမှာ ဖွံ့ြဖိုးေရးဆိုတဲ့အချိန်ေတွ ပါပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အဲသည်အချိန်ေတွကို ကိုယ်ေတွကတည်းက သေဘာေပါက်ထားတာ သင်မယ့်ဆရာမလာလို့ ကိုယ်လုပ်ချင်တာကိုယ်လုပ်ြကဆိုတဲ့ Elective အချိန််ေတွလို့ပဲ အားလုံးနားလည်ထားတယ်။ နီတိကေလးေလာက်မှ သင်ေဖာ်မရေတာ့ဘူး။ အြပစ်မတင်ပါဘူး။ ပညာရှိေတွ သတိြဖစ်ခဲေနလို့ ကိုယ်ေတွးမိြမင်မိတာကေလး ေထာက်ြပတာပါ။ အဲဒါေတွ သင်ေတာ့တတ်ေတာ့ေရာ။ ဘာလုပ်လို့ရသလဲ။ ဘာမှ လုပ်လို့မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ေလာကြကီး အသက်ရှင်ရတာ အရသာေတာ့ ပိုရှိတာ အမှန်ပဲ။
ပျိုးခင်းထဲဝင်တဲ့အခါမှာ ကိုယ်မလိုချင်ပဲ သူ့ဟာသူလာေပါက်ေနတဲ့ အပင်ငယ်ကေလးေတွဆိုရင်ေပါင်းပင်လို့သေဘာထားြပီး နှုတ်ပစ်ရသတဲ့။ ကေလးေတွ စာသင်တဲ့ေနရာမှာလည်း မလိုအပ်ပဲ သူတို့စာသင်တာကို အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ေစတဲ့ အေလနေတာအလုပ်ေတွကို ေပါင်းသင်သလို နှုတ်ပယ်ရှင်းလင်းပစ်သင့်တယ် လို့များ ထင်သလား မေြပာတတ်ေပါင်ကွယ်။ ေကျာင်းကကေလးေတွအားလုံးဟာ ပညာထူးခွန်ြပီး ဆရာဝန် အင်ဂျင်နီယာေတွချည့်ပဲ ြဖစ်ကုန်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ေသချာေပါက်ကေတာ့ ဘ၀ပင်လယ်ခရီးကို ကိုယ်သန်သလိုြဖတ်ကူးြကမယ့်သူေတွချည့်ပါပဲ။ အဲသည်အခါမှာ ေစာေစာက မလိုအပ်ဘူးလို့ထင်တဲ့ ေပါင်းပင်ကေလးေတွကလည်း သူ့အတွက် နွယ်ြမက်သစ်ပင် ေဆးဘက်ဝင်နိုင်တာပ။ စာသင်စာကျက်ပဲ လုပ်တတ်ြပီး ဘာဝါသနာမှ မပါဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့်သမီးကို ကိုယ်သနားမိတဲ့အခါ သားသမီးချင်းစာနာြပီး သူနဲ့ရွယ်တူကေလးေလးေတွအားလုံး ေကျာင်းေနေပျာ်ြပီး စာေတာ်ေစချင်တဲ့ ေစတနာသာ ြဖစ်ပါတယ်ေနာ့။
တိုကျိုတို့ အိုဆာကာတို့လို မက်ထရိုပိုလီတန်ြမို့ေတာ်ြကီးေတွ မဟုတ်ပဲ ဇနပုဒ်သာသာ သဘာ၀ ေရေြမေတာေတာင်ေတွအလယ်မှာမို့ ကိုယ့်အဖို့ကေတာ့ အနှစ်သက်မိဆုံးေနရာလို့ ေြပာရင် မမှားပါဘူး။ သူတို့ဆီမှာေတာ့ ဘယ်ေလာက်ပဲ ေဝးလံေခါင်သီေနပေစ၊ လူေနအိမ်ေြခရှိတဲ့အရပ်ဆို အသက်ေသွးေြကာ လို့ေခါ်တဲ့ ေရ၊ မီး၊ ဖုန်း၊ ဂက်စ်၊ အင်တာနက် လိုင်းေတွ အိမ်တိုင်ယာေရာက် သွယ်မထားတဲ့ အရပ်ရယ်လို့ မရှိပါဘူးတဲ့။ Life line လို့ ေတာင် ေခါ်ြကတယ်။ အဲ့ဒါမပါရင် အသက်မရှင်နိုင်သလိုေပါ့ေလ။ ဒါေြကာင့် ဂျပန််မှာ သူေဌးေတွက ြမို့တက်မေနဘူး။ ေတာမှာေနြကတာ။ သာသာယာယာ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းလည်း ရှိတယ်။ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ် တန်းစီေစာင့်ဆိုင်းေနရတာလည်း မရှိဘူး။
ဒါေပမယ့် သည်ရွာကေလး (အမှန်ေတာ့ ြမို့ပါ) မှာ ဘယ်သူမှ မေနေစချင်လို့ ဇွတ်အတင်း ေြပာင်းပါေရွှ့ပါ တိုက်တွန်းေနတာ ြကာလှြပီ။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ဆူနာမီလာရင် လုံး၀စိတ်မချရတဲ့ ေြမနိမ့်ပိုင်းအရပ်မှာ ရှိေနလို့ေလ။ လာလည်း လာခဲ့ဖူးတယ်။ ေနာက်လည်း ဘယ်ေတာ့ထပ်လာဦးမလဲ မေြပာတတ်ဘူး။ ြဖစ်နိုင်ရင်ေတာ့ သည်လိုေနရာမှာ မေနတာ အေကာင်းဆုံးပဲတဲ့။ ဟိုးေရှးေရှးပေဝသဏီကတည်းက
“ဤအရပ်ထက်နိမ့်ေသာေနရာတွင် အိမ်ေဆာက်၍ မေနပါနှင့်”လို့ နတ်လမ်းညွှန် ေကျာက်စာတိုင်ကေလးကလည်း သည်အတိုင်းပဲ ေြပာတယ်။ ဒါေပမယ့် ေြပာမရဆိုမရ ဘယ်သူ့စကားမှ နားမေထာင်ပဲ သည်ေသာင်ယံက မခွာရက်နိုင်တယ် ြဖစ်ေနြကတာလည်း အဲသည် ေရှးေရှးပေဝသဏီကတည်းကပဲ ဆိုပါေတာ့။
ကိုယ်ဆိုလည်း ဆူနာမီလာမှ ထွက်ေြပးတာေပါ့ေလ။ ေလာေလာဆယ်ေတာ့ ေနပါရေစဦး လို့ ေဈးဆစ်ထားဦးမှာ။ လှကလှသနဲ့။ သား၊ ငါး၊ ပုဇွန်လည်းေပါ။ လိေမ္မာ်ြခံေတွကလည်း ပင်လုံးညွှတ်လို့။ အခင်းရှင်ေတွကိုယ်တိုင် ဂိုေဒါင်ေရှ့ပုံထားတဲ့ဆီ သွားဝယ်စားြဖစ်တယ်။ အသီးလည်းချို ေဈးလည်းချို။ ေဒသခံေတွကလည်း ရိုးရိုးေအးေအးေတွပါ။ ငါးြမားတံေလးတစ်ေချာင်းစီနဲ့ ကမ်းစပ်ထိုင်ေနြကတယ်။ ပိုက်ဆံရှိတဲ့သူေတွက အေပျာ်စီးရွက်ေလှေတွ အြပိုင်အဆိုင် စီးြကတယ်။ လူဦးေရကလည်း သိပ်မများေတာ့ အေနေရာအစားေရာ ေချာင်တယ်ေလ။
ဒါေြကာင့် မိုးြပိုမှာ မေြကာက်တတ်သူေတွအားလုံးအတွက် သူတို့အစိုးရကပဲ ပူပူပင်ပင် ေရကာတာေတွ၊ ေရထိန်းေရလွှဲတံခါးြကီးေတွ ေဆာက်ေပးထားရတယ်။ ေရတက်လာရင် တက်ေြပးစရာ ခိုလှုံစရာ ဆူနာမီအေရးေပါ်ကယ်ဆယ်ေရးစခန်းေတွ ေဆာက်ေပးထားတယ်။ ထွက်ေြပးရမယ့် လမ်းေတွေဖာက်ထားတယ်။ ေရလွတ်ရာကုန်းေပါ်ေရာက်ရင် ေနေရးထိုင်ေရးအတွက် ယာယီစခန်းချလို့ရေအာင် ရွက်ဖျင်တဲကေလးေတွနဲ့ ေစာင်၊ ြခင်ေထာင်၊ စားနပ်ရိက္ခါေတွ အသင့် သိုမှီးထားေပးတယ်။
ကမ်းေြခမှာ မူြကိုေကျာင်းကေလးတစ်ေကျာင်း ရှိေတာ့ အဲဒီမူြကိုက ကေလးေလးေတွဟာ မနက်တစ်ခါ ညေနတစ်ခါ၊
“ဆူနာမီလာြပီ။ ေြပးြက ေြပးြက။”ဆိုြပီး ကားလမ်းတစ်ဘက်မှာရှိတဲ့ ေလှကားထစ်ကေလးေတွကေန ေဘးလွတ်ရာေတာင်ေပါ်ကို ေရာက်ေအာင် ေြပးတဲ့ ေလ့ကျင့်ခန်း ေန့တိုင်းလုပ်ရတယ်။ မယုံရင် သူတို့ ေြခသလုံးကေလးေတွ ကိုင်ြကည့်။ ကျစ်လစ်ေတာင့်တင်းေနတာပဲ။ ကိုယ်ေတွလို မေမာမပန်း သက်လုံေကာင်းေကာင်း ေြပးတက်နိုင်တယ်။
ထွက်ေြပးေလာက်ေအာင် အချိန်မရဘူးဆိုရင်လည်း ေကျာင်းထဲမှာတင် ဆူနာမီေမျှာ်စင်ြကီးေဆာက်ထားတယ်။ အဲသည်အေပါ်တက်ေြပး။ ကေလးဘ၀ကတည်းက သူတို့ကို ေလ့ကျင့်ေပးထားတာဟာ
“အေရးြကုံလာရင် ကိုယ့်အသက်ကိုယ် ကိုယ်တိုင်ကာကွယ်ရမယ်။ ကိုယ့်အသက်လုံြခုံရင် ကိုယ့်နီးစပ်ရာ လူေတွရဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်နိုင်ေအာင် ြကိုးစားရမယ်။ ကိုယ်လွတ်မရုန်းရဘူး။”ဆိုတဲ့ အသိကို ေခါင်းထဲ ရိုက်သွင်းေပးထားတယ်။
မူြကိုကေလးေတွကို ေဘးကင်းရာ လွတ်ေအာင် ေြပးဖို့ ေလ့ကျင့်ေပးထားသလို မူလတန်း၊ အလယ်တန်းကေလးေတွက ကိုယ့်ထက်အငယ်ေတွ၊ သက်ြကီးရွယ်အိုေတွကို ဘယ်လိုေဖးမကူညီရမယ်ဆိုတာကို ေလ့ကျင့်ေပးထားတယ်။ ေြပာရင်ယုံမှာ မဟုတ်ဘူးေနာ်။ ကိုယ်တိုင်လည်း လက်ေတွ့ေရာက်ခဲ့လို့သာ ယုံသွားတာ။ နာဂါအိဆာကီက အလယ်တန်းေကျာင်းကေလးကိုလည်း ေရာက်ခဲ့ပါေသးတယ်။ အမှန်တကယ်ကို မယုံနိုင်စရာပါပဲ။ သူတို့ေတွ အဲသေလာက်အထိေတာင် ေလ့ကျင့်ြပင်ဆင်ထားြကတယ်ေနာ်။ အားလုံးထဲမှာ သည့်ထက်ပိုြပီး အံ့အားသင့်လို့ မယုံနိုင်စရာ ြဖစ်ရပ်တစ်ခု ထပ်ြကုံရြပန်ပါတယ်။
သည်ခရီးမလာခင်က ခရီးစဉ်ဆွဲထားတဲ့ ဆရာြကီးခိုင်ဆန်းေဆးက
“မင်းတို့ အဲသည်ေကျာင်းေရာက်ရင် သီချင်းေကာင်းေကာင်း နားေထာင်ရလိမ့်မယ်။ အဲသည်ေကျာင်းက ဆရာေလးက သီချင်းဆိုတာ ဝါသနာပါတယ်။”လို့ ေြပာတဲ့အခါ ြမန်မာြပည်က ကိုမိုက်ခဲြကီးက မြပုံးတုံ့ြပုံးတုံ့ကေလး လုပ်မိေသးတယ်။ သူတို့နဲ့ ကာရာအိုေကသွားတုန်းက ကိုဝင်းဦးရဲ့
“အလှသစ္စာတရား”ကို သူတို့ကဂျပန်လိုတစ်လှည့် ကိုယ်ကြမန်မာလိုတစ်လှည့် ဆိုြပခဲ့ေသးတယ်ေလ။
“My Way”ကို ဆိုတဲ့အခါ သူတို့အချင်းချင်း ဂျပန်လိုမှတ်ချက်ေပးတာက
“သည်လိုဆိုနိုင်ဖို့ ဘယ်ေလာက်ေတာင် ရင်းနှီးထားေလတယ် မသိ။”တဲ့။ ဟွန့် လူများ ကာရာအိုေကသွားမှ သီချင်းဆိုတတ်တယ် မှတ်ေန။ ဒါမျိုးေလာက်နဲ့ ရွာရိုးလာမေလျှာက်နဲ့။
“အူေအအို မူးအိေတ”တစ်ပုဒ်ေလာက်ေတာ့ ကိုယ်လည်း အလွတ်ဟဲနိုင်ပါေသာ်ေကာ။
တကယ်တမ်းကျေတာ့ ကိုယ့်ပါးစပ်က သီချင်းသံညည်းြပဖို့ေတာင် ရှက်လာတယ်။ သူတို့ဆိုသွားတာ ဘယ်လိုေကာင်းမှန်းမသိဘူး။ နားေထာင်ရင်း ြကက်သီးတြဖန်းြဖန်းထေအာင်ကို ေကာင်းတယ်။ အတီးက စန္ဒယားေလးတစ်လုံးပဲ ပါတယ်။ ေကျာင်းသားေတွအားလုံးရဲ့ ပါးစပ်ကေန သံစုံတီးဝိုင်းြကီး တစ်ဝိုင်းစာ အသံထွက်လာတယ်။ ကိုယ်ေတွလို တစ်ေယာက်ချင်း ဆိုလို ဆိုတီးမဟုတ်ဘူး။
ေကျာင်းသားေတွအားလုံး ကိုယ့်အသံနဲ့ ကိုယ်တည်ထားြပီး သံစဉ်ကေလးေတွ ကစားသွားတာ သူ့အသံကလည်း ကိုယ့်ဘက်လွန်မလာဘူး။ ကိုယ့်အသံကလည်း သူ့ဘက်ေကျာ်မသွားဘူး။ အေနာက်တိုင်းက ကမာ္ဘ့ဂန္တဝင်ဂီတေတွ တီးမှုတ်ေနသလို နားေထာင်ရတယ်။ အဲ့ဒါ အလယ်တန်းေကျာင်းတဲ့ဗျာ။ ပေရာ်ဖက်ရှင်နယ်လည်း တစ်ေယာက်မှ ပါတာ မဟုတ်ဘူး။ ကေရာ်ကမယ်ဆိုသွားတဲ့သူလည်း တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။
သည်ကေလးေတွထဲက ကမာ္ဘေကျာ် ဂီတပညာရှင်ေတွ ထွက်လာသတဲ့လို့ ေြပာရင် အံ့ဩစရာ မေကာင်းဘူး။ ဘာမှ ြဖစ်မလာဘူးဆိုရင်ေတာင် သူတို့ေလးေတွနားထဲမှာ ဂီတဆိုတာ ဘယ်လို အရသာခံရတယ်။ အသံေတွကို ဘယ်လိုဖန်တီးရတယ်ဆိုတဲ့ နားရည်ကေလးေတွ ၀သွားတာ ကိုယ်ေတွနဲ့ နှိုင်းယှဉ်လို့ေတာင် မရဘူး။ ကိုယ့်ဆီမယ် ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်ကဆင်းြပီး ကျွဲပါးေစာင်းတီး ြဖစ်ေနတာေတွ တပုံြကီး မဟုတ်လား။
တကယ်တမ်းေတာ့ အဲသည်ေကျာင်းဟာ ဂီတသင်တဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေတာင် မဟုတ်ဘူး။ နယ်ဘက်က အလယ်တန်းေကျာင်းကေလး တစ်ေကျာင်း။ သူတို့ဆရာ သူ့ဘာသူ ဝါသနာပါလို့ သူ့ကေလးေတွ ဂီတနဲ့ မစိမ်းေအာင် သင်ြပေပးြပီး ေကျာင်းသားြပိုင်ပွဲကေလးေတွ ဝင်ဝင်ြပိုင်ေနတာ။ (ဆုရေနကျမို့ နံမယ်ြကီးတဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေတာ့ ဟုတ်တယ်) စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုြကီးြဖစ်ေနမှန််းေတာင် မေြပာြပတတ်ဘူး။ တို့ဆီမှာလည်း အဲသလို သင်ေပးတဲ့ ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေလာက်ရှိရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။ စာေတွချည့် ကျက်ေနရတာ မဟုတ်။ ကိုယ်ဝါသနာပါတာကေလးေတွလည်း ေြမေတာင်ေြမှာက်ေပးမယ့် ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းေလ။
ေသေသချာချာ ြပန်စဉ်းစားြကည့်ေတာ့ ရှိပါတယ်။ ကိုယ့်ဆီမှာလည်း အဲသလိုေကျာင်းေတွ ရှိခဲ့တာေပါ့။ ကိုယ့်လက်ထက်မှာ ေပျာက်ပျက်ကုန်လို့သာ။ ဦးေနဝင်းြကီးလက်ထက်မှာေတာင် တိမ်ေကာမသွားေသးဘူး။ ပန်တျာေကျာင်း လို့ ေခါ်တယ်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ေကျာင်း၊ မန္တေလးမှာ တစ်ေကျာင်း ရှိခဲ့တယ်။ အေမေဒါ်ေအာင်ြကည်တို့၊ ေဒါ်ေစာြမေအးြကည်၊ ေဒါ်ဩဘာေသာင်း၊ ေဒါ်လှေလးစိန်တို့ ကိုယ်တိုင် သူတို့တစ်သက်လုံး တတ်ကျွမ်းထားသမျှ ပညာေတွအကုန် ဆရာစားမချန် အိပ်သွန်ဖာေမှာက် သင်ြကားေပးခဲ့တယ်။
ဆရာေကာင်းတပည့်ေတွလည်း ပန်းေကာင်းပန်ခဲ့တာပဲ။ ပန်တျာြကည်လင်၊ ပန်တျာတင်တင်ြမင့်၊ နွဲ့နွဲ့စန်း၊ အမာစိန်၊ ေစာင်းသိန်းေဖ၊ သူတို့အားလုံး ပန်တျာေကျာင်းကထွက်တယ်။ အဆိုအက ဝါသနာပါတဲ့ကေလးေတွကို ရှစ်တန်းေအာင်ရင် နိုင်ငံေတာ်က ပညာသင်ေထာက်ပံ့ေြကးေပးြပီး ေနစရာအေဆာင်ပါေပးလို့ စိတ်ေအးလက်ေအး ပညာဆည်းပူးနိုင်ေအာင် စီစဉ်ေပးတယ်။ သိမှီတတ်ကျွမ်းသူ ဆရာြကီးဆရာမြကီးများဆီက ပညာများကို မူမှန်စံမှန် နည်းမှန်လမ်းမှန်နဲ့ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းများပါ ြပုစုထိမ်းသိမ်းေပးတယ်။ တနည်းအားြဖင့် စားဝတ်ေနေရးခက်ခဲေသာ ပညာရှင်ြကီးများကို တဘက်တလမ်းမှ ေထာက်ပံ့ရာလည်း ေရာက်တယ်။ တိမ်ေကာသွားတဲ့ ပညာေတွကိုလည်း အဖတ်ဆည်ြပီးသား ြဖစ်သွားတာေပါ့။
နိုင်ငံေတာ်ဘက်က ပံ့ပိုးခဲ့ေပမယ့် ြပည်သူဘက်က ေြမှာက်စားမှုပိုင်းကေတာ့ အားနည်းခဲ့ပါတယ်။ ြမန်မာသံယဉ်တဲ့နားရှိေအာင် ဘယ်ြမန်မာေကျာင်းကမှ သင်မေပးဘူး။ ဒါေြကာင့် ြမန်မာသီချင်း အေဟာင်းအြမင်း အေဆွးအေြမ့ေတွကို ဘယ်လူငယ်လူရွယ်ကမှ နားအရသာမခံတတ်ဘူး။ ြကားရင် ချက်ြခင်းထပိတ်ပစ်တယ်။ ဒါေြကာင့် သည်ပညာရပ်ေတွက ထမင်းငတ်ေစတတ်ေသာ၊ ခက်ခက်ခဲခဲ သင်ြကားေလ့ကျင့်ရသေလာက် ဘယ်ေနရာမှာမှ သုံးစား၍မရေသာ၊ လူငယ်လူရွယ်ေတွြကားမှာဆိုရင် အမှတ်တမဲ့ ဆိုညည်းမိလျှင် အူေြကာင်ေြကာင် အြကည့်ခံရေသာ ေတးဂီတအမျိုးအစားထဲမှာ ပါသွားပါတယ်။
သည်ဘက်ပိုင်းေခတ်မှာေတာ့ ပန်တျာေကျာင်းဆိုတာ မြဖစ်စေလာက် စတိုင်ပင်ကေလးနဲ့မို့ မွဲချင်တဲ့ေခွးေတွ ြပာပုံတိုးစရာလို့ သေဘာထားသလား မေြပာတတ်ဘူး။ ဘယ်သူမှတက်မယ့်လူ မရှိေတာ့ဘူး။ မိဘဘိုးဘွား သဘင်ဆက်က ေပါက်ဖွားလာသူေတွေတာင် သဘင်အလုပ်ကို ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား တတ်ေအာင် သင်မထားြဖစ်ေတာ့ဘူး။ အြငိမ့်ြကည့်၊ ဇာတ်ြကည့်တဲ့ ပွဲြကိုက်ခင်ေတွဆိုတာ သိပ်ေတာကျတာပဲလို့ အထင်ေသးခံရမေလာက် ြဖစ်လာတာကိုး။ သည်လိုနဲ့ ြမန်မာ့ရိုးရာဂီတေတွက မျိုးဆက်ြပတ်သေလာက် ြဖစ်လာခဲ့တယ်။ အလှူခံမဏ္ဍပ်က ဖွင့်လို့သာ ြကားေနရတာ။ နားညည်းလိုက်တာ လို့ ေအာင့်ေမ့တယ်။
ဆို က ေရး တီး ြပိုင်ပွဲဆိုတာြကီးေပါ်လာတာေတာ့ ေတာ်ေသးတယ်လို့ ေြပာရမယ်။ ဆုရတာ မရတာ၊ ြပိုင်တာ မြပိုင်တာေတွ အသာထား။ သီချင်းကေလးေတွကို ကေလးေတွ နားေထာင်ဖူး ကျက်မှတ်ဖူး။ သင်ယူဖူးသွားတယ်။ စိုးစန္ဒါထွန်း၊ ရတနာဦး၊ ဂျင်းနီတို့ အဲသည်ကေန တက်လာခဲ့တယ်။ ဆိုစား တီးစား ကစားမယ့်သူေတွ ထွက်မလာဦးေတာ့ နားေထာင်ရေကာင်းမှန်းသိတဲ့ကေလးေတွ အများြကီးထွက်လာတာ ေကျးဇူးတင်ရမယ်။
ေနာက်ေတာ့ ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်ဆိုတာြကီး ေပါ်လာတယ်။ အနုပညာရှင်ဆိုတာ ပညာတတ်ေတွကလည်း ေမွးထုတ်လို့ရသားပဲ။ ဓီအာမိုရ်ြကီးဆို အဲသည်က လာတယ်ေလ။ တြခားရွက်ပုန်းသီးေတွလည်း အများြကီးပဲ။ ေကျာင်းြပီးတဲ့အခါ စားဝတ်ေနေရး၊ ဘ၀အေရးေတွေြကာင့် အြခားအြခားေသာ လုပ်ငန်းခွင်ေတွမှာ ကျင်လည်ကုန်ြကေပမယ့် သူတို့နားထဲက သီချင်းသံကေလးေတွေတာ့ ေပျာက်သွားလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။
သူများဆီက အလယ်တန်းေကျာင်းကေလးကို အလည်ေရာက်သွားြပီး စိတ်ထဲမှာ ြဖစ်ေစချင်တဲ့ဆန္ဒက ပန်တျာေကျာင်း၊ ယဉ်ေကျးမှုတက္ကသိုလ်တို့လို အသက်ေမွးမှု ဂီတပညာသင်ေကျာင်းြကီးေတွ ြဖစ်လာရင် ေကာင်းမယ်လို့ စိတ်ကူးမိတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ြမန််မာလူငယ်ကေလးေတွ ကေလးဘ၀ကတည်းက ဂီတနဲ့ မစိမ်းတဲ့ နားရည်ကေလးေတွပဲ ရှိေစချင်တာပါ။ ကိုယ်တို့ဆီက ေကျာင်းေတွမှာလည်း ဘင်ခရာအသင်းေတွ ရှိေနသားပဲ။ အဲသည်သင်တန်းကေလးေတွမှာ ဂီတအေြခခံကို ကျကျနနသင်ေပးနိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။ အခုလည်းသင်ေတာ့ သင်ေနတာပဲ။
ဒါေပမယ့် အားကစားကွင်းတစ်ပတ် တီးြပစရာ ြကားေနကျ သီချင်းေလး တစ်ပုဒ်နှစ်ပုဒ်မှ အနိုင်နိုင် တီးေနရတယ်။ တပ်မေတာ်စစ်တီးဝိုင်းက ဆရာေတွ အလယ်တန်းေကျာင်းေလာက်အထိ ဆင်းြပီး သင်ေပးနိုင်ရင်ေတာ့ အေကာင်းသား။ အဲသည်မှာလည်း ဆရာြကီးေတွ ရှိခဲ့တယ်ေလ။ ဖိုးဆိုချင် ခင်ေမာင်ညွန့်တို့၊ ရဲေဘာ်ခင်ေမာင်လှတို့။ သူတို့လည်း နှစ်ေယာက်တည်းနဲ့ ပွဲစည်ေအာင် ဆိုတတ်တယ်။
ေြပာြပန်ရင်လည်း ဆရာေတွကို ဆရာြပန်လုပ်တယ် ြဖစ်ဦးေတာ့မှာပဲ။ ေကျာင်းတက်တယ်ဆိုတာ စာသင်၊ စာကျက်၊ စာေြဖ၊ ကျူရှင်တက်ဖို့ချည်းပဲ သက်သက် မဟုတ်တဲ့အေြကာင်း ေမ့များေနြကသလား မေြပာတတ်ပါဘူး။ ရှိသမျှကေလးေတွဟာ အမှတ်ေကာင်းရမယ်၊ ပိုက်ဆံများများရှာနိုင်တဲ့ အသက်ေမွးမှု အတတ်ပညာသင် ေကျာင်းတစ်ေကျာင်းကို ဝင်ခွင့်ရေအာင် ြကိုးစားမယ်၊ လို့ပဲ ရည်မှန်းချက်ထားြကတယ်။ ေတွးတတ်ေခါ်တတ် ခံစားတတ်၊ ဘ၀ကို ေပျာ်ရွှင်စွာ ရှင်သန်တတ်တဲ့ အမူအကျင့်ကေလးေတွလည်း ပျိုးေထာင်ေပးရမယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ခိုင်းစရာရှိမှ တစ်ပွဲတိုး လက်ပူတိုက်ြပီး တင်ရမ်းလက်ြပ ကကွက်ကေလးေတွနဲ့ ပွဲထုတ်မယ့်အစား အေြခခံကေလးေတွ ေသေသချာချာ သင်ေပးထားေတာ့ ေကာင်းတာေပါ့။
တကယ်ေတာ့ ကေလးေတွရဲ့စာသင်ချိန် အချိန်ဇယားထဲမှာ ဖွံ့ြဖိုးေရးဆိုတဲ့အချိန်ေတွ ပါပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အဲသည်အချိန်ေတွကို ကိုယ်ေတွကတည်းက သေဘာေပါက်ထားတာ သင်မယ့်ဆရာမလာလို့ ကိုယ်လုပ်ချင်တာကိုယ်လုပ်ြကဆိုတဲ့ Elective အချိန််ေတွလို့ပဲ အားလုံးနားလည်ထားတယ်။ နီတိကေလးေလာက်မှ သင်ေဖာ်မရေတာ့ဘူး။ အြပစ်မတင်ပါဘူး။ ပညာရှိေတွ သတိြဖစ်ခဲေနလို့ ကိုယ်ေတွးမိြမင်မိတာကေလး ေထာက်ြပတာပါ။ အဲဒါေတွ သင်ေတာ့တတ်ေတာ့ေရာ။ ဘာလုပ်လို့ရသလဲ။ ဘာမှ လုပ်လို့မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ေလာကြကီး အသက်ရှင်ရတာ အရသာေတာ့ ပိုရှိတာ အမှန်ပဲ။
ပျိုးခင်းထဲဝင်တဲ့အခါမှာ ကိုယ်မလိုချင်ပဲ သူ့ဟာသူလာေပါက်ေနတဲ့ အပင်ငယ်ကေလးေတွဆိုရင်ေပါင်းပင်လို့သေဘာထားြပီး နှုတ်ပစ်ရသတဲ့။ ကေလးေတွ စာသင်တဲ့ေနရာမှာလည်း မလိုအပ်ပဲ သူတို့စာသင်တာကို အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ေစတဲ့ အေလနေတာအလုပ်ေတွကို ေပါင်းသင်သလို နှုတ်ပယ်ရှင်းလင်းပစ်သင့်တယ် လို့များ ထင်သလား မေြပာတတ်ေပါင်ကွယ်။ ေကျာင်းကကေလးေတွအားလုံးဟာ ပညာထူးခွန်ြပီး ဆရာဝန် အင်ဂျင်နီယာေတွချည့်ပဲ ြဖစ်ကုန်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ေသချာေပါက်ကေတာ့ ဘ၀ပင်လယ်ခရီးကို ကိုယ်သန်သလိုြဖတ်ကူးြကမယ့်သူေတွချည့်ပါပဲ။ အဲသည်အခါမှာ ေစာေစာက မလိုအပ်ဘူးလို့ထင်တဲ့ ေပါင်းပင်ကေလးေတွကလည်း သူ့အတွက် နွယ်ြမက်သစ်ပင် ေဆးဘက်ဝင်နိုင်တာပ။ စာသင်စာကျက်ပဲ လုပ်တတ်ြပီး ဘာဝါသနာမှ မပါဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့်သမီးကို ကိုယ်သနားမိတဲ့အခါ သားသမီးချင်းစာနာြပီး သူနဲ့ရွယ်တူကေလးေလးေတွအားလုံး ေကျာင်းေနေပျာ်ြပီး စာေတာ်ေစချင်တဲ့ ေစတနာသာ ြဖစ်ပါတယ်ေနာ့။
0 comments:
Post a Comment