"​တက်​စာ"

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 1

 “​အ​စား​မ​ေတာ် ​တစ်​လုပ်”

 ​တို့၊

“​မျက်​စိ​အ​ကျင့် ​ဝမ်း​အ​ချင့်”

 ​တို့ ​နဲ့ ​လူ​လား​ေြမာက်​လာ​ရ​တဲ့ ​ကိုယ်​တို့​ြမန်​မာ​ေတွ​ဟာ ​အ​စား​အ​ေသာက်​နဲ့ ​ပတ်​သက်​လာ​ရင် ​ဆင်​ြခင်​နိုင်​မှ၊ ​အ​တိုင်း​အ​ဆ​ထား​မှ ​အ​သက်​ရှည်​ရာ ​အ​နာ​မဲ့​ေြကာင်း ​ြဖစ်​လိမ့်​မယ် ​လို့ ​သ​ေဘာ​ေပါက်​ထား​ြပီး​ေသာ်​လည်း​ပဲ ​တ​ကယ်​တမ်း ​လက်​တ​ကမ်း ​မျက်​စိ​ေအာက် ​ေရာက်​လာ​တဲ့ ​အ​စား​အ​ေသာက်​ေတွ​ကို ​ရ​သ​တ​ဏှာ​ြဖတ်​ြပီး ​ပါ​ဏု​ေပ​တံ ​ေရှာင်​ကျဉ်​ရန်​လို့ ​တား​ြမစ်​လာ​ရင် ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး ​အ​ခက်​ေတွ့​ေလ့ ​ရှိ​ြက​ပါ​တယ်။ ​

ဒီ​အ​ေြကာင်း​ကို ​ဆီး​ချို​ေရာ​ဂါ​ရှိ​တဲ့​သူ​ေတွ​က​ေတာ့ ​ကိုယ်​တိုင် ​ခံ​စား​သိ​ရှိ​ြက​ပါ​လိမ့်​မယ်။ ​မ​တည့်​ပါ​ဘူး​ဆို​ေလ။ ​စား​ချင်​ေလ။ ​မ​ေန​နိုင်​လို့ ​စား​မိ​ြပန်​ေတာ့​လည်း ​စား​ြပီး​တာ​နဲ့ ​စား​ရ​တာ​နဲ့ ​မ​တန်​ေအာင် ​ေရာ​ဂါ​ေဝ​ဒ​နာ​ဆိုး​ကျိုး​ေတွ ​ခံ​စား​ရ​ေလ​ဆို​ေတာ့ ​တစ်​ခါ​က ​နှစ်​ခါ၊ ​အ​ခါ​ခါ​ြဖစ်​လာ​ရင် ​မ​ခံ​စား​နိုင်​ေတာ့​ဘူး။ ​ဒါ​ေြကာင့် ​ဆီး​ချို​သ​မား​ေတွ​ဟာ ​အ​စား​ေကာင်း​အ​ေသာက်​ေကာင်း​ေတွ​ဆို ​အာ​ရ​တီ​ေလာက်​နဲ့ ​မ​ရ​ဘူး။ ​ဝိ​ရ​တီ၊ ​ေဝး​စွာ​ေရှာင်​ကျဉ်​ေလ့​ရှိ​ြက​တယ်။ ​မ​ြမင်​ရင် ​မ​စား​ချင်​ဘူး။ ​မ​ြမင်​ေအာင်​ကို ​ေရှာင်​ေန​လိုက် ​ေအး​ေရာ။ ​မ​ေန​နိုင်​လို့ ​စား​မိ​လိုက်​ြပန်​ရင်​ေတာ့ ​မ​ေမ့​မ​ေလျာ့ ​ေဆး​ေတာ့​ေသာက်​ရ​ေသး​တာ​ပဲ။

“​အ​စာ​လည်း​ေဆး ​ေဆး​လည်း​အ​စာ”​

ဆို​တာ ​သူ​တို့​အ​တွက်​ေတာ့ ​မ​မှန်​ဘူး။

“​အ​စာ​ြပီး​ေဆး၊ ​ေဆး​ြပီး​အ​စာ” 

​ဆို​မှ ​မှန်​မယ်။ ​အ​တူ​တူ​ပါ​ပဲ။ ​ေသွး​တိုး​သ​မား​ေတွ​လည်း ​ဘာ​မှ ​ထူး​လှ​တာ ​မ​ဟုတ်​ပါ​ဘူး။ ​မ​ေအာင့်​အည်း​နိုင်​လို့ ​အ​စား​အ​ေသာက်​ကို ​စိတ်​တိုင်း​ကျ ​လွှတ်​ေပး​လိုက်​မိ​ရင် ​အ​ြပစ်​ကျူး​လွန်​မိ​တဲ့​လူ​လို​ပဲ။ ​ည​ေန​ကျ​ရင် ​ေဆး​ခန်း​ေလး​ေြပး၊ ​ေသွး​ေလး​ချိန်၊ ​ေဆး​ေလး​ဘာ​ေလး​ေသာက် ​လို့ ​ဒဏ်​ေပး​ခံ​ရ​ြပန်​ေရာ။

         ​အဲ​ဒါ ​မှန်​ပါ​တယ်။ ​လုပ်​သင့်​လုပ်​ထိုက်​တဲ့ ​အ​လုပ်​ပါ။ ​ကိုယ့်​အ​ေဖ​တုန်း​က​ေတာ့ ​အဲ​သ​ေလာက်​ေတာင် ​လုပ်​ရ​ေကာင်း​မှန်း​မ​သိ​လို့ ​အ​သက်​တို​လိုက်​တာ။ ​အိမ်​မှာ ​ဘုန်း​ြကီး​ဆွမ်း​ကပ်​ေတာ့ ​ဒန်​ေပါက်​ေတွ ​တ၀​စား​တယ်။ ​ည​ေန ​သား​အ​ြကီး​ေကာင် ​အိမ်​ြပန်​ေနာက်​ကျ​ေတာ့ ​စိတ်​ေတွ​ပူ​ြပီး ​သူ့​ကိုယ်​သူ ​ေဆး​ခန်း​ြပ​ရ​ဖို့ ​သ​တိ​မ​ရ​ဘူး။ ​ေသွး​ေတွ​တက်​ေန​မှန်း​တည်း​မ​သိ​လို့ ​ဘာ​ေဆး​မှ​လည်း​မ​ေသာက်​ဘူး။ ​

ည​ကျ​ေတာ့ ​ေလ​ြဖတ်​သွား​တာ​ေတာင် ​ကိုယ်​ေတွ​က ​ေဆး​ရုံ​ပို့​ရ​ေကာင်း​မှန်း ​မ​သိ​ဘူး။ ​ေလ​ေရာ​ဂါ​ဆို​တာ ​အ​ဂင်္လိပ်​ေဆး​က ​အ​ြမစ်​မ​ြပတ်​ဘူး။ ​ဗ​မာ​ဆ​ရာ​နဲ့​မှ ​နိုင်​တာ​ဆို​ြပီး  ​တစ်​ည​တည်း ​ဗ​မာ​ဆ​ရာ ​သုံး​ေယာက်​ပင့်​ြပ​ြက​တယ်။ ​သူ​ဆုံး​တဲ့​အ​သက်​က ​အ​ခု​ကိုယ်​ေရာက်​ေန​တဲ့ ​အ​သက်​ထက် ​နှစ်​နှစ်​ပဲ ​ြကီး​တယ်။ ​အ​ခု ​ကိုယ်​လည်း ​သူ​နဲ့​မ​တိမ်း​မ​ယိမ်း ​အ​ရွယ်​ေရာက်​လာ​ြပီ​ဆို​ေတာ့ ​ဇ​ရာ ​နဲ့ ​ဆက်​နွယ်​ေသာ ​ေရာ​ဂါ​ေဝ​ဒ​နာ​များ ​အ​စ​ြပု​ဖို့ ​အ​ချိန်​တန်​လာ​ြပီ ​ဆို​ပါ​ေတာ့။

           ​ေလာ​ေလာ​ဆယ်​မှာ​ေတာ့ ​ေသွး​တိုး​တို့ ​ဆီး​ချို​တို့​ဆို​တာ ​လ​က္ခ​ဏာ​ြပ​မ​လာ​ေသး​ဘူး။ ​ဘာ​ေရာ​ဂါ​ရှိ​လို့ ​ဘာ​ေတွ​နဲ့ ​မ​တည့်​ဘူး​ရယ်​လို့​လည်း ​မ​ရှိ​ဖူး​ေသး​ဘူး။ ​စား​ချင်​တာ​ကို ​စား​ချင်​သ​လို ​စား​ေန​တုန်း​ပဲ။ ​ေဆး​လိပ်​တို့ ​အ​ရက်​တို့​ဆို​တာ​ေတာင် ​ကိုယ်​က ​ကင်း​တာ ​မ​ဟုတ်။ ​အ​ေဖာ်​ေကာင်း​ရင် ​ေကာင်း​သ​လို ​နှစ်​ခါ​ေခါ်​စ​ရာ ​မ​လို​တဲ့​အ​မျိုး။ (​ကိုယ့်​အ​ေဖ​က ​အဲ့​ဒါ​ေတွ ​အ​နံ့​ေတာင် ​မ​ခံ​နိုင်) ​အ​အိပ်​အ​စား​မ​မှန်​ပုံ​က​ေတာ့ ​ြဖစ်​ချင်​တိုင်း​ကို​ြဖစ်​ေန​ေရာ။

​မ​နက်​ေလး​ငါး​နာ​ရီ​ထိုး​တဲ့​အ​ထိ ​မီး​စိမ်း​ေလး​လင်း​ေန​လို့ ​စ​ကား​စ​ြမည်​လာ​လာ​ေြပာ​ြက​တဲ့ ​ေဖ့စ်​ဘုတ်​မိတ်​ေဆွ​ေတွ ​သိ​ြက​တယ်။ ​အာ​ရုံ​တစ်​ခု​ကပ်​သွား​ရင် ​အိပ်​ရ​ေကာင်း​မှန်း ​မ​သိ​ေတာ့​ဘူး။ ​ေနာက်​တစ်​ေန့​လည်း ​ရီ​ေဝ​ရီ​ေဝ​နဲ့ ​အိပ်​မှုန်​စုံ​မွှား ​အ​လုပ်​တန်း​သွား​ရ​တာ​ပဲ။ ​အ​လုပ်​ထဲ​ေရာက်​ေတာ့ ​မ​အိပ်​ရ​ေသး​တာ​လည်း ​ေမ့​သွား​ေရာ။

           ​အ​ရွယ်​နဲ့​မ​လိုက်​ေအာင် ​ကဲ​လွန်​လွန်း​လို့ ​တ​ချို့​က​ြဖင့် ​တိုး​တိုး​တိတ်​တိတ် ​ကျိတ်​ေမး​ြက​တယ်။ ​ဘာ​ေဆး​ေတွ​များ ​မှီ၀ဲ​သ​လဲ​တဲ့။ ​ထင်​ရက်​လိုက်​တာ။ ​သည်​မှာ​ြဖင့် ​ေဆး​ဆို​ရင် ​မုန်း​လွန်​လွန်း​လို့ ​ေန​မ​ေကာင်း​ြဖစ်​တာ​ေတာင် ​မ​ေသာက်​ပါ​ဘူး​ဆို​ေန။ ​အား​ေဆး​ဆို ​ဘာ​အား​ေဆး​ကို​မှ ​မ​ေသာက်​ဘူး။ ​အဲ့​ဒါ​ေတွ ​တို့​က​ြဖစ်​တာ။ ​ဗီ​တာ​မင်​ေတွ ​ေရ​ထဲ​ေရာ​ေတာ့ ​ကိုယ်​တို့​ဆ​ရာ​ဝန်​ေတွ​ေထာ​တာ ​မ​ေြပာ​ြပ​ဘူး။ ​မ​ေြပာ​ြပ​ဘူး။ ​သတ်​ရင် ​သတ်​ပ​လိုက်။ ​ကိုယ့်​ေတာ့ ​လာ​မ​ထိုး​နဲ့​ဆ​ရာ။ ​ဒါ​မျိုး​ေတွ ​တို့​မ​ယုံ။ ​စိတ်​သာ​ရှင်​ေစာ ​ဘု​ရား​ေဟာ ​အာ​နိ​သင်​ေတွ။

“​လျှို့၀ှက်​ချက် ​တစ်​ခု​ခု​ေတာ့ ​ရှိ​မှာ​ပါ။ ​လျှို​မ​ထား​နဲ့။ ​ေြပာ။”

 ​လို့ ​အ​တင်း​ေမး​လာ​ရင်​ေတာ့ ​အန်​တီ​ဆင့်​စ​ကား​နဲ့

“ ​လျှို့၀ှက်​ရှက်​က​ေတာ့ ​လပ်​ဆက်​ြပာ​ပါ​ဘဲ​ေရှ။”

 ​လို့ ​ေြဖ​ပ​လိုက်​မယ်။ ​အ​ဓိ​က​က​ေတာ့ ​အ​စား​အ​ေသာက်​ပဲ။

            ​အဲ​ဒီ​အ​စား​အ​ေသာက်​ကို ​စိတ်​ရှိ​လက်​ရှိ၊ ​တ​နင့်​တ​ပိုး ​ဘယ်​ေတာ့​မှ​မ​စား​ဘူး။ ​ေကာင်း​လည်း​ေတာ်​ရုံ​သင့်​ရုံ။ ​မ​ေကာင်း​လည်း ​ေတာ်​ရုံ​သင့်​ရုံ​ပဲ။ ​ကိုယ်​စား​တဲ့​ေတာ်​ရုံ​သင့်​ရုံ​ကို ​ကိုယ့်​အိမ်​က ​မှန်း​တတ်​တယ်။ ​ေြကာင်​စာ​တဲ့။ ​တ​မင်​တ​ကာ ​စား​ချင်​စိတ်​ြကီး​ကို ​ြကိတ်​မှိတ်​မျို​သိပ်​ြပီး ​ေအာင့်​အည်း​အ​ငတ်​ခံ​ေန​တာ ​မ​ဟုတ်​ဘူး။ ​ဝမ်း​ကို​က ​အ​ကျင့်​ရ​သွား​ြပီး ​အဲ​သည်​ထက်​ပို​မ​စား​နိုင်​တာ။ ​စား​ေန​ကျ ​အ​တိုင်း​အ​တာ​တစ်​ခု​ေလာက်​မှာ ​စိတ်​က​တင်း​တိမ်​သွား​တယ်။ ​ဒါ​ြဖင့်​ရင် ​ခ​ဏ​ေလး​နဲ့ ​ြပန်​ဆာ​လာ​မှာ​ေပါ့ ​လို့​လည်း ​မ​ပူ​နဲ့။ ​မ​ဆာ​တတ်​ဘူး။ ​

ကိုယ့်​ဗိုက်​က ​နာ​ရီ​နှိုး​စက်​များ​လို​ပဲ ​ကိုယ်​လို​ချင်​သ​လို ​ချိန်​လို့​ညှိ​လို့ ​ရ​တယ်။ ​သုံး​ေလး​ရက်​ေလာက်​ဆို ​တိုင်​ပင်​ကိုက်​သွား​ေရာ။ ​ငယ်​ငယ်​တုန်း​က​ေတာ့ ​ဥ​ပုသ်​ေစာင့်​ရင် ​ည​ဘက်​ဗိုက်​ဆာ​မှာ ​သိပ်​ေြကာက်​တာ။ ​အ​ခု​ေတာ့ ​ြပ​သ​နာ ​မ​ရှိ​ေတာ့​ဘူး။ ​ထ​မင်း​ေမ့ ​ဟင်း​ေမ့​ေတွ​ြကား​မှာ ​တစ်​နပ်​တစ်​ေလ​ေကျာ်​သွား​တာ ​ကိုယ့်​ဘာ​သာ​ေတာင် ​သ​တိ​မ​ရ​ဘူး။ ​ဘ​ဝင်​စိတ်​ထက်​စာ​ရင် ​ေဇာ​စိတ်​က​ေလး​ေတွ​က ​ပို​ပို​သန်​လာ​တာ ​သ​တိ​ထား​မိ​တယ်။ (​ဒါ​က​ေတာ့ ​အ​ဘိ​ဓ​မ္မာ​သင်​တန်း​တက်​ဖူး​မှ ​နား​လည်​လိမ့်​မယ်)

             ​စား​တဲ့​ေသာက်​တဲ့ ​အ​မယ်​ေတွ​ကို​ေရာ ​ဘယ်​လို​သ​တိ​ထား​သ​လဲ​ဆို​ရင် ​သူ​များ​တ​ကာ​ေတွ​လို ​ဝက်​သား​မ​စား၊ ​အ​မဲ​သား​မ​စား၊ ​ကုန်း​သ​တ္တ​ဝါ​မ​စား၊ ​ေြခ​ေလး​ေချာင်း​မ​စား၊ ​ဘာ​မ​စား​ဘူး​ရယ်​လို့​မှ ​မ​ရှိ​ဘူး။ ​ဘူ​တန်​မှာ​ဆုံ​ဖူး​တဲ့ ​သက်​သတ်​လွတ်​သွား​ဆ​ရာ​ဝန်​က ​ကိုယ့်​ကို ​နံ​မယ်​ေပး​ထား​တယ်။

“Everythingeatarian”

 ​တဲ့။ ​ေကျွး​ရင်​အ​ကုန်​စား​တာ​ချည့်​ပဲ။ ​ဘာ​မှ ​မ​ေရှာင်​ဘူး။ ​ြကိုက်​ရင် ​များ​များ​စား​မယ်။ ​မ​ြကိုက်​ရင် ​နည်း​နည်း​ပဲ ​စား​မယ်။ ​ဒါ​ေပ​မယ့် ​ထ​မင်း​စား​တိုင်း ​အ​စာ​သုံး​မျိုး​ေတာ့ ​ြပည့်​ေအာင်​စား​တယ်။ ​အ​သား​နည်း​နည်း​ပါ​ရ​မယ်။ ​အ​သီး​အ​ရွက်​က​ေလး​လည်း ​ပါ​ရ​မယ်။ ​အ​ငံ​အ​စပ်​က​ေလး​လည်း ​ပါ​ရ​မယ်။ ​ဟင်း​သုံး​မယ် ​မ​ြပည့်​လည်း ​ကိ​စ္စ​မ​ရှိ​ပါ​ဘူး။ ​ချက်​ရ​မှာ​ပျင်း​ရင် ​ေခါက်​ဆွဲ​ေြခာက်​ြပုတ်​ထဲ​ကို ​အ​ရွက်​နည်း​နည်း ​အ​သား​နည်း​နည်း ​ခပ်​ြပီး​စား​တယ်။ ​သ​ရီး​အင်​ဝမ်း​ဆို ​တစ်​နပ်​ြပီး​ေရာ။ ​မုန့်​ဟင်း​ခါး​တစ်​ပွဲ၊ ​ေခါက်​ဆွဲ​တစ်​ပွဲ၊ ​ဘာ​ဂါ​တစ်​လုံး​ေလာက်​က ​ကိုယ့်​ထ​မင်း​တစ်​နပ်​နဲ့ ​လဲ​လို့​ရ​တယ်။ ​ေရ​တစ်​ခွက်​သာ ​အ​လိုက်​ေပး။

            ​သည်​လို​နဲ့ ​မ​စား​နိုင်​တ​ပိန်​ပိန် ​ြဖစ်​မ​ေန​တာ​က​ေတာ့ ​ဓါတ်​ပုံ​ြမင်​တဲ့​သူ​ေရာ၊ ​လူ​ြမင်​ဖူး​တဲ့​သူ​ေရာ ​သိ​တယ်။ ၀၀​လာ​လို့ ​ေလျှာ့​ေန​ရ​တာ​ချည့်​ပဲ။ ​အ​ခု​ဆို ​ေလာက်​ကိုင်​က ​ဘူ​တန်​က ​ေဘာင်း​ဘီ​ေတွ ​မ​ေတာ်​ေတာ့​ဘူး ​ခါး​နံ​ပတ်​တစ်​ခု​တိုး​လာ​ြပီ။ ​အဲ​သည်​ေလျှာ့​ချင်​တဲ့​စိတ်​ေြကာင့်​ပဲ ​စား​ချင်​တဲ့​စိတ်​ေတွ ​နည်း​နည်း​သွား​သ​လား​ေတာ့ ​မ​ေြပာ​တတ်​ဘူး။ ​

အ​ရက်​တို့ ​ေဆး​လိပ်​တို့​လည်း ​အ​ရင်​လို ​ြကုံ​တိုင်း ​မ​ေသာက်​ြဖစ်​ေတာ့​ဘူး။ ​တ​ခါ​တ​ေလ​မှ၊ ​စိတ်​ပါ​မှ၊ ​အ​ေဖာ်​ေကာင်း​မှ၊ ​နဲ့ ​ေလျှာ့​ရင်း​ေလျှာ့​ရင်း ​အာ​သာ​သိပ်​မ​ရှိ​ေတာ့​ဘူး။ ​အဲ​ဒါ​ေတွ​အ​တွက် ​ကိုယ်​ခံ​အား​က ​အ​ရင်​ေလာက် ​မ​ေကာင်း​ေတာ့​ဘူး​လို့​ေတာ့ ​သ​တိ​ထား​မိ​လာ​တယ်။ ​ေနာက်​တစ်​ေန့​ဆို ​အ​ရက်​နာ​ကျ​တယ်။ ​လည်​ေချာင်း​ယား​ြပီး ​သ​လိပ်​ကပ်​လာ​တယ်။ ​တစ်​ခါ​မ​ဟုတ်၊ ​နှစ်​ခါ​မ​ဟုတ်​ဆို​ေတာ့ ​ေသာက်​တဲ့​ဘက်​ကို ​ေလျှာ့​ပ​လိုက်​တယ်။ ​ဒါ​ေပ​မယ့် ​မ​ပူ​ပါ​နဲ့။ ​မ​ေသာက်​ပဲ​လည်း ​ေသာက်​ထား​တဲ့​သူ​ေတွ​လုပ်​တာ ​အ​ကုန်​လုပ်​လို့​ရ​တယ်။ ​သည်​က ​မူး​မှ ​လုပ်​ရဲ​တာ ​မ​ဟုတ်​ဘူး။

            ​ဒါ​ေပ​မယ့်​လည်း ​ကိုယ့်​အ​ေဖ​ေတွ ​ကိုယ့်​အ​ဖွား​ေတွ ​ဂ​ရု​တ​စိုက် ​ေရှာင်​ရှား​ဆင်​ြခင်​သွား​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​ကျ​ေတာ့ ​ကိုယ့်​အ​ေပါ်​မှာ ​ဘာ​သက်​ေရာက်​မှု​မှ ​မ​ရှိ​ေသး​ဘူး။ ​အံ့​ဩ​စ​ရာ​ြကီး။ ​သူ​တို့​ဆို ​သိပ်​သိ​သာ​တယ်​ေလ။ ​နည်း​နည်း​ေလး ​ြမည်း​ြကည့်​မယ်​ဆို​လို့​ေတာင် ​မ​ရ​ဘူး။ ​ခိုး​စား​လည်း​မ​ရ​ဘူး။ ​ဝက်​သား၊ ​ဘဲ​သား၊ ​အုန်း​နို့၊ ​ငါး​သ​ေလာက်​ေပါင်း၊ ​မျှစ်​ချဉ်၊ ​ဒ​ညင်း​သီး၊ ​ပဲ​ပုပ်၊ ​ေနာက် ​ဘာ​ေတွ​ရှိ​ေသး​လဲ။ ​ကိုယ်​ေတာ့ ​အ​ကုန်​စား​တုန်း​ပဲ။ ​

ဘာ​မှ​မ​ြဖစ်​ေပါင်။ ​ေခါင်း​ကိုက်​တတ်​တဲ့​သူ​ေတွ​ကို ​ဦး​ေနှာက်​အာ​ရုံ​ေြကာ ​အ​ထူး​ကု​ဆ​ရာ​မ​ြကီး​က ​အ​သက်​ထက်​ဆုံး ​ေရှာင်​ကျဉ်​ရ​မယ်​လို့ ​စာ​ရွက်​ြကီး​တစ်​ရွက်​နဲ့ ​မှာ​ြကား ​တား​ြမစ်​ထား​ေသာ ​အ​ရာ​များ​ဟာ ​ကိုယ်​စား​လို့​ရ​ေန​ေသး​တာ ​ေခါင်း​မ​ကိုက်​တတ်​လို့ ​မ​ဟုတ်​ပါ​ဘူး။ ​ကိုယ်​ြဖစ်​တဲ့​ေခါင်း​ကိုက်​ေရာ​ဂါ​က ​သူ​ေြပာ​တဲ့ ​ေခါင်း​ကိုက်​ေရာ​ဂါ​နဲ့ ​သ​ေဘာ​ချင်း ​မ​တူ​ဘူး။ ​အ​စား​ေြကာင့်​မ​ဟုတ်​ပဲ။ ​အ​လုပ်​ပင်​ပန်း​မှ ​ေခါင်း​ကိုက်​တတ်​တယ်။ ​အိပ်​ေရး​ပျက်​တာ ​ရက်​ဆက်​လာ​ြပီး ​အ​လုပ်​ထဲ​မှာ ​စိတ်​ပင်​ပန်း​တာ​များ​လာ​ရင် ​အ​စာ​မ​ေြက​တာ ​အ​ရင်​စ​ြဖစ်​လာ​တယ်။ ​တ​ေဟ့​ေဟ့​နဲ့ ​ေလ​ထိုး​ြပီး ​ေခါင်း​ေတွ​ကိုက်​လာ​တယ်။ ​ေနာက်​ေတာ့ ​စား​ထား​သ​မျှ​ေတွ ​ထိုး​အန်​ြပီး ​အိပ်​ေရး၀၀ ​တ​ေရး​ေလာက် ​အိပ်​ေပျာ်​သွား​ရင် ​ေနာက်​တစ်​ေန့ ​ပိန်း​ြကာ​ဖက် ​ေရ​မ​တင်​ပဲ။

          ​သူ​တို့​ေြပာ​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​စား​ြပီး ​တက်​တယ်​ဆို​တာ ​ဘယ်​လို​ဟာ​မှန်း ​ကိုယ်​ေတာ့ ​မ​ခံ​စား​ဖူး​ဘူး။ ​လူ​နာ​ေတွ ​ခံ​စား​ရ​မှန်း​ေတာ့ ​ဆ​ရာ​ဝန်​တစ်​ေယာက်​အ​ေန​နဲ့ ​သိ​ပါ​တယ်။ ​သူ​တို့​လက်​ေချာင်း​လက်​ဆစ်​က​ေလး​ေတွ ​အမ်း​လာ​တယ်။ ​လက်​စွပ်​က​ေလး​ေတွ​ေတာင် ​ချွတ်​မ​ရ​ေတာ့​ဘူး။ ​မျက်​စိ​မျက်​နှာ​က​ေလး​ေတွ​လည်း ​အစ်​တစ်​တစ် ​ြဖစ်​လာ​တာ ​ြမင်​ရုံ​နဲ့ ​သိ​တယ်။ ​ြမင်​ေန​ကျ​မျက်​နှာ​ဆို ​ေြခ​ေထာက်​နှိပ်​ြကည့်​စ​ရာ​ကို ​မ​လို​ဘူး။ ​တ​ချို့​အ​စာ​ေတွ​ဟာ ​ကိုယ့်​မှာ​ဘာ​မှ​မ​ြဖစ်​တိုင်း ​လူ​နာ​ေတွ​ကို

“​တည့်​တယ်။ ​တည့်​တယ်။ ​စား​သာ​စား။”

 ​လို့ ​ေြမှာက်​ေပး​လို့ ​မ​ရ​ပဲ​ကိုး။ ​အ​သက်​အ​ရွယ်​နဲ့​ေတာ့ ​မ​ဆိုင်​ပါ​ဘူး။ ​ကိုယ့်​ထက် ​ရှစ်​နှစ်​ေလာက်​ငယ်​တဲ့ ​ညီ​အ​ငယ်​ဆို ​အဲ​ဒီ​ေသွး​တိုး​လ​က္ခ​ဏာ​ေတွ ​အ​ကုန်​ရှိ​တယ်။ ​သူ​ဆို ​အ​စား​ေလး​နည်း​နည်း​မှား​ရင် ​အ​ဆစ်​ြကီး​ေတွ ​ေယာင်​ေယာင်​လာ​တဲ့ ​ေဂါက်​ေရာ​ဂါ​က​လည်း ​ရှိ​လိုက်​ေသး​တယ်။ ​ကိုယ်​ထင်​တာ​ေတာ့ ​ေရာ​ဂါ​မ​ြဖစ်​ခင်​က​တည်း​က ​အ​စား​အ​ေသာက်​ကို ​အ​လွန်​အ​ကျွံ ​စား​တဲ့​အ​ကျင့် ​ကို ​ြပင်​ဖို့​လို​တာ​ေန​ပါ​လိမ့်​မယ်။

          ​လူ​ေတွ​မှာ ​ေရာ​ဂါ​မ​ြဖစ်​ခင်​က​တည်း​က ​ေရာ​ဂါ​ြဖစ်​လာ​နိုင်​တဲ့ ​ဗီ​ဇ​အ​ေြခ​ခံ​က​ေလး​ေတွ​က ​ပါ​လာ​ြပီး​သား။ ​နှစ်​ေပါင်း​များ​စွာ ​စား​ေသာက်​ေန​ထိုင်​လာ​တဲ့ ​အ​ေလ့​အ​ထ​ေတွ​က ​န​ဂို​ပါ​လာ​တဲ့ ​အ​ေစ့​အ​ေညာင့် ​ေရာ​ဂါ​က​ေလး​ေတွ​ကို ​သန်​မာ​ြကီး​ရင့်​လာ​ေစ​ခဲ့​တယ်။ ​ေရာ​ဂါ​အ​ြမစ်​တွယ်​ြပီး​သွား​ရင်​ေတာ့ ​ကိုယ်​တို့ ​ြမန်​မာ​ေတွ ​ေမျှာ်​လင့်​ေန​တဲ့ ​ြမစ်​ချင်း​ြပီး ​ေဆး​ြမီး​တို​များ​ဟာ ​အ​ရာ​မ​ေရာက်​ေတာ့​ဘူး။ ​မ​လို​ချင်​လည်း ​လက်​ဝယ်​ပိုင်​ပိုင်​ရ​ထား​ြပီး​တဲ့ ​ေရာ​ဂါ​ေဝ​ဒ​နာ​ြကီး​ကို ​ေချာ့​ကာ​ေြခာက်​ကာ ​တည့်​ေအာင်​ေပါင်း​ရ​ေတာ့​မယ်။ ​သည်​အ​တွက် ​တက်​စာ​ဆို​တဲ့ ​တား​ြမစ်​ချက်​ေတွ ​ေပါ်​လာ​တာ​ေပါ့။ ​

ကိုယ့်​ဘာ​သာ​ကိုယ်​လည်း ​သိ​မှာ​ပါ​ေလ။ ​ဘာ​ေတွ​စား​မိ​ရင် ​ဘာ​ေတွ​ြဖစ်​တယ်​ဆို​တာ။ ​ဆီး​ချို​သ​မား​ေတွ​အ​တွက်​ေတာ့ ​သိပ်​မ​ခက်​ပါ​ဘူး။ ​စာ​အုပ်​က​ေလး​ေတွ ​ရုပ်​ပုံ​က​ေလး​ေတွ​နဲ့ ​ရှိ​တယ်။ ​စိတ်​ြကိုက်​စား​၍​ရ​ေသာ ​အ​စာ​များ၊ ​အ​ကန့်​အ​သတ်​နှင့် ​ဆင်​ဆင်​ြခင်​ြခင် ​စား​နိုင်​ေသာ​အ​စာ​များ၊ ​ေရှာင်​ကျဉ်​ရန်​အ​စား​အ​စာ​များ​တဲ့။ ​သိ​ချင်​ဝယ်​ဖတ် ​တစ်​အုပ်​တစ်​ကျပ်။ (​အ​လ​ကား​ေြပာ​တာ​ပါ။ ​ကိုယ့်​ြဆာ​ဝန်​ကိုယ် ​ေမး​ြကည့်​ြက)။ ​ဘာ​ေရာ​ဂါ​မှ ​မ​ရှိ​ေသး​ပါ​ဘူး​ဆို​တဲ့​လူ​ေတွ​လည်း​ပဲ ​ေစာ​ေစာ​က​ေြပာ​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​နဲ့ ​ပတ်​သက်​လာ​ရင် ​ကိုယ့်​ဘာ​သာ ​အ​စာ​မ​စား​မီ ​နဲ့ ​စား​ြပီး ​ေန​လို့​ထိုင်​လို့ ​ဘယ်​လို​ေန​သ​လဲ ​သ​တိ​က​ေလး​ထား​ြပီး ​ချင့်​ချင့်​ချိန်​ချိန် ​စား​ြက​တာ​ေပါ့​ေနာ်။ ​အ​သက်​ြကီး​လာ​ရင် ​ငယ်​ငယ်​တုန်း​က​လို ​မ​ဟုတ်​ေတာ့​ဘူး ​လို့ ​ကိုယ့်​ကိုယ်​ကိုယ်​က ​အ​ရင်​စ​လို့ ​သ​တိ​ေပး​လိုက်​ပါ​ရ​ေစ။

           ​ဒ​ညင်း​သီး ​နဲ့ ​ဝက်​သား​ချက်၊ ​င​ပိ​ရည်​ကျို၊ ​တ​မာ​ရွက်​ြပုတ်​က​ေလး​တို့​လို့ ​စား​ရ​တာ ​အင်​မ​တန်​ထ​မင်း​ြမိန်​သ​ေလာက် ​စား​ြပီး ​မျက်​စိ​မ​ဖွင့်​နိုင်​ေလာက်​ေအာင် ​တက်​ပါ​တယ်​ဆို​တာ​ကို ​သ​တိ​မ​ထား​မိ​ေသာ်​လည်း​ပဲ ​တ​ချို့​တ​ချို့​ေသာ​အ​စာ​များ​ဟာ ​စား​ြပီး​တဲ့​အ​ခါ ​ရင်​ြပည့်​ရင်​ကယ်။ ​မူး​ေဝ​မှိုင်​ေတွ၊ ​ေလး​လံ​ထိုင်း​မှိုင်း​သွား​တတ်​တယ် ​လို့ ​ကိုယ်​ေတွ့​သိ​လာ​တာ​ေတွ ​ရှိ​ပါ​တယ်။ ​သည်​က​ေန့​သည်​အ​ချိန်​ထိ ​ကိုယ့်​အ​သက်​ကိုယ့်​အ​ရွယ်​နဲ့ ​ဖ​လန်း​ဖ​လန်း​ထ​ေအာင် ​ေပါ့​ပါး​လန်း​ဆန်း ​ကျန်း​မာ​ြကံ​ခိုင်​ေန​တာ ​အဲ​သည်​တက်​စာ​မျိုး​ေတွ ​မ​စား​မိ​လို့​ကိုး ​လို့ ​လက်​ေတွ့​သ​ေဘာ​ေပါက်​ြပီး ​စိတ်​ဓါတ်​ခွန်​အား​ေတွ ​တိုး​ပွား​လာ​တာ​ကို ​စာ​ဖတ်​သူ​များ​နဲ့ ​မျှ​ေဝ​ချင်​ေသး​တာ​ေပါ့​ေနာ်။ ​အဲ​ဒါ​က​ေတာ့ ​အိမ်​မှာ​စား​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​လည်း ​မ​ဟုတ်​ဘူး။ ​ဆိုင်​မှာ​စား​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​လည်း ​မ​ဟုတ်​ဘူး။ ​အ​လုပ်​ထဲ​မှာ ​စား​ထား​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ​ကို ​ေြပာ​တာ​ပါ။

           ​သူ​များ​ေတွ​လည်း ​သည်​လို​ပဲ ​စား​ေန​ြက​တာ​ပဲ​ေလ။ ​ဘယ်​သူ​ဘာ​ြဖစ်​လို့​တုန်း။ ​အ​များ​မိုး​ခါး​ေရ​ေသာက်၊ ​ကိုယ်​မ​ေသာက်​ရင် ​ေဂါက်​ေန​တယ်​လို့ ​အ​ထင်​ခံ​ရ​မှာ​ေပါ့ ​လို့ ​ကိုယ့်​ကိုယ်​ကိုယ် ​ဆင်​ေြခ​ေပး​ဖို့ ​မ​ြကိုး​စား​ပါ​နဲ့။ ​ကိုယ်​က​သူ​တို့​ဇာတ်​လမ်း ​ဆုံး​ေအာင် ​ြကည့်​နိုင်​တာ​မှ ​မ​ဟုတ်​တာ။ ​ြမင်​ဖူး​သ​ေလာက်​ြဖင့် ​တက်​စာ​စား​ြပီး ​ေပါ့​ပါး​လန်း​ဆန်း​ေန​တဲ့​သူ ​မ​ေတွ့​ဖူး​ေပါင်။ ​ေဆး​တန်​ခိုး​နဲ့ ​ေသွး​မ​တိုး​ေအာင်​သာ ​ြကံ​ဖန်​ထိန်း​ေန​ြက​တာ။ ​ေနာက်​ဆုံး​ကျ​ေတာ့ ​စား​ထား​သ​မျှ​ဟာ ​ပါ​နီ​ထဲ​က​ေရ ​ပါ​နီ​ထဲ​ြပန်​သွား​ေရာ။ ​တ​မ​လွန် ​သံ​သ​ရာ​ဆို​တာ ​ကိုယ်​ြမင်​ရ​တဲ့​အ​ရာ​လည်း ​မ​ဟုတ်​ပဲ​နဲ့။ ​ဗု​ဒ္ဓ​ဘာ​သာ​ဝင်​ေတွ​အ​တွက် ​မ​စား​ေကာင်း​ေသာ​အ​သီး​ဆို​တာ ​မာရ်​နတ်​ေစာင့်​တဲ့ ​ဧ​ဒင်​ဥ​ယျာဉ်​ထဲ​က ​ပန််း​သီး​ကို ​ေြပာ​တာ ​မ​ဟုတ်​ပါ​ဘူး။ ​သူ​များ ​မျက်​ရည်​ေပါက်​ြကီး​ငယ်​ကျ​ြပီး​မှ ​စား​ရ​တဲ့ ​ထ​မင်း​တစ်​လုပ်​ဆို​တာ ​ဘယ်​လို​နည်း​နဲ့ ​ဝမ်း​ေအး​ေစ​နိုင်​မ​လဲ။

            ​အ​ဒိ​န္ပ​ဒါ​နာ​ဆို​တာ ​ြမန်​မာ​လို​ြပန်​လိုက်​ရင် ​သူ​များ​ပ​စ္စည်း​ခိုး​ယူ​တာ ​လို့ ​အ​နက်​ြပန်​ြက​ေပ​မယ့် ​ပါ​ဠိ​လို ​တ​ကယ့်​ဆို​လို​ရင်း​က ​သူ​တ​ပါး ​ြကည်​ြကည်​ြဖူ​ြဖူ ​မ​ေပး​ကမ်း​ေသာ ၀​တ္ထု​ပ​စ္စည်း​ကို ​အ​တင်း​အ​ကျပ်​ရ​ယူ​ြခင်း ​လို့ ​အ​ဓိ​ပၸါယ်​ရ​တယ်။ ​ေကျး​ဇူး​တင်​လို့ ​ေစ​တ​နာ​တုန့်​ြပန်​တာ​ဆို​တဲ့ ​တံ​စိုး​လက်​ေဆာင်​ဟာ ​မ​ေပး​ရင် ​သူ​လို​ချင်​တာ ​မ​ရ​မှာ​စိုး​လို့၊ ​အ​ြငို​ြငင်​ခံ​ရ​မှာ​ေြကာက်​လို့၊ ​အ​စ​ရှိ​တဲ့ ​ဘ​ယာ​ဂ​တိ​ေတွ ​ပါ​ေန​နိုင်​သ​လို၊ ​မ​ြဖစ်​သင့်​မ​ြဖစ်​ထိုက်​သည်​များ​ကို ​အ​တူ​တ​ကွ ​စီ​မံ​၍ ​အ​ကျိုး​အ​ြမတ်​ခွဲ​ေဝ​ခံ​စား​ြခင်း​ဆို​တဲ့ ​ဆ​န္ဒါ​ဂ​တိ​ေတွ​လည်း ​မ​ကင်း​ဘူး။ ​ကိုယ့်​သား​သ​မီး​ကိုယ် ​ရ​သင့်​ရ​ထိုက်​တဲ့ ​အ​ခွင့်​အ​ေရး​ေပး​တာ ​မိ​ဘ​ေမ​တ္တာ​မို့ ​ဘယ်​ဘု​ရား​သ​ခင်​အ​လို​ေတာ်​နဲ့​မှ ​မ​ဆန့်​ကျင်​ဘူး​လို့​ထင်​တဲ့ ​ေမာ​ဟာ​ဂ​တိ။ ​ငါ ​သည်​ေန​ရာ ​ေရာက်​တဲ့​အ​ချိန်​မှာ ​ငါ့​ဟာ​ငါ ​ငါ​လုပ်​ချင်​ရာ ​ငါ​လုပ်​မယ်။ ​က​လန်​က​ဆန်​လုပ်​မယ့်​ေကာင်​ေတွ ​တစ်​ေကာင်​မှ ​မ​ထား​ဘူး​ဆို​တဲ့ ​ေဒါ​သာ​ဂ​တိ။ ​ေလး​ပါး​ေသာ ​အ​ဂ​တိ​တ​ရား​ေတွ​နဲ့ ​စား​တဲ့​အ​စာ​မှ ​မ​တက်​ရင် ​ေလာ​က​ြကီး ​ဘယ်​အ​စာ​က​တက်​ဖို့ ​ရှိ​ေသး​တုန်း။

           ​ေနာက်​ဆုံး​ေတာ့​လည်း ​သည်​ဘူ​တာ​ပဲ ​လာ​ဆိုက်​ြပန်​တာ​ပါ​ပဲ။ ​ေမာင်​စံ​ဖား​တစ်​ေယာက်​ဟာ​ေလ ​ဘာ​ေတွ​ေရး​ေရး ​အ​ဆုံး​သတ်​ေတာ့ ​သူ​ချည့်​ပဲ​ေကာင်း ​သူ​များ​မ​ေကာင်း၊ ​ေစာင်း​ေစာင်း​ချိတ်​ချိတ်​က​ေလး​မှ ​မ​ေရး​ရ​ရင် ​စား​မ​ဝင် ​အိပ်​မ​ေပျာ်​ပဲ​ကိုး​လို့ ​ေမ​တ္တာ​ေတွ ​ပို့​ကုန်​ြက​ေတာ့​မှာ​ပဲ။ ​အဲ​သ​လို ​မ​ဟုတ်​ရ​ေပါင်​ဗျာ။ ​ဒါ​ေပ​မယ့် ​အ​ဖွား​တို့​အ​ေဖ​တို့​စား​တဲ့ ​တက်​စာ​ေတွ ​ဒု​က္ခ​ေပး​ပုံ​ကို ​ကိုယ်​တိုင်​မ​သိ​ေသး​ေသာ်​လည်း​ပဲ ​ကိုယ့်​မျက်​စိ​ေအာက်​မှာ ​တက်​စာ​စား​မိ​သူ​ေတွ ​ေဟာ​သ​လို ​ေဟာ​သ​လို ​ဇ​ယား​ရှုပ် ​ပျား​တုပ်၊ ​ကျား​ကိုက် ​ကား​တိုက်၊ ​ဒု​က္ခ​ေတွ​များ​ကုန်​တာ ​ေတွ့​တဲ့​အ​ခါ ​ြကည့်​စမ်း​ပါ​ဦး။ ​

သူ​တို့​စား​တဲ့​ဟာ​မျိုး ​ငါ့​လည်​ေချာင်း​ထဲ​ရှိ​မ​ေန​တာ ​ဘယ်​ေလာက် ​လွတ်​လပ်​ေပါ့​ပါး​လိုက်​သ​လဲ​လို့ ​ကိုယ့်​ဘာ​သာ ​တိတ်​တိတ်​က​ေလး ​နှစ်​ေထာင်း​အား​ရ​ြဖစ်​မိ​တာ​ပါ။ ​နှုတ်​က​ေတာ့ ​ဘယ်​ဖွင့်​ေြပာ​ရဲ​မ​လဲ။ ​ေတာ်​ေတာ်​ြကာ ​သူ​များ​ဒု​က္ခ​ြဖစ်​တာ ​ဝမ်း​သာ​ေန​တယ်။ ​မ​နာ​လို​လို့ ​လို့ ​အ​ေြပာ​ခံ​ရ​မှာ​ေပါ့။ ​မ​ယုံ​မ​ရှိ​ပါ​နဲ့​ဗျာ။ ​အ​လုပ်​ထဲ​မှာ ​တက်​စာ​ေရှာင်​နိုင်​ရင်​ေလ ​လူ​ေရာ​စိတ်​ပါ ​လိပ်​ြပာ​မ​ကျန် ​အင်​မ​တန် ​ေပါ့​ပါး​လွတ်​လပ် ​ေန​လို့​ထိုင်​လို့​ေကာင်း၊ ​စား​ဝင်​အိပ်​ေပျာ် ​ေရာ​ဂါ​စင်​တယ်​ဆို​တာ ​လက်​ေတွ့​သိ​ရ​ေအာင် ​စမ်း​ြကည့်​ြက​စမ်း​ပါ။ ​အာ​မ​ခံ​လိုက်​ေပး​ပါ့​မယ် ​အဲ​ေလ ​အာ​မ​ခံ​ပါ​တယ်။ ​အား​လုံး​အား​လုံး ​တက်​စာ​ေရှာင်​ြပီး ​မျက်​နှာ​ေြပာင်​နိုင်​ြက​ပါ​ေစ။ (​ြကည်​လင်​ဝင်း​ေြပာင်​ေန​တာ​ကို ​ေြပာ​တာ​ေနာ)