အခုဆို ပိုေတာင်ေရးသင့်ေသး။ ေဆးရုံြကီးဆိုတာ အရင်ကလို သာြမည်ေညာင်ည ြပည်သူ့ေဆးရုံအန်းတိတ်ြကီး မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ မယ်ဖျားကိုယ်တိုင် ြကည့်ြကပ်ြပုြပင်မှာဆိုေတာ့ ရာမမင်းသားလက်ေရာက်သွားတဲ့ ဟာနုမန်လို လက်ေတာ်နဲ့ တစ်ခါအုပ်လိုက်ရင် သုံးဂါဝုတ်ေလာက် ေငါက်ကနဲထွားလာမယ့် သေဘာရှိသေပါ့။ (သူ့ေနာက်မှာ စပွန်ဆာေတွ တစ်ေလှြကီးနဲ့ မဟုတ်လား) အမှိုက်ေကာက်၊ ထုံးသုတ်၊ ဆိုင်းဘုတ် ေဆးြခယ်ဆိုတဲ့ အပရိက သနပ်ခါးလူးတာေတွ ေခတ်ေဟာင်းမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ြပီ။
“How do you do?”နဲ့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရတဲ့သူေတွ လာေရာက်တိုင်းထွာ ဓါတ်ပုံေတွ ရိုက်ရိုက်သွားတာ ဘယ်နှစ်ခါမှန်းေတာင် မသိေတာ့ဘူး။ ေနာင်ကျရင် မမှတ်မိေတာ့မစိုးလို့ အခုကတည်းက ေြခရာချင်းထပ်ေအာင် ပတ်ထားနှင့်တယ်။
အသစ်ေတွ ဘယ်လိုေကာင်းေကာင်း အေဟာင်းကိုေတာ့ တလည်လည်တဲ့။ သည်ေဆးရုံအေဟာင်းြကီးရဲ့ ကွမ်းတံေတွးပရဗွနဲ့ ေလှခါးအိမ်အြကီးြကီးကို တက်ကာဆင်းကာနဲ့ ဆရာဝန်ြဖစ်လာခဲ့တယ်။ သည်ေဆးရုံေပါ်က လူနာေတွကို စမ်းရင်းသပ်ရင်း ေဆးပညာေတွ သင်ြကားေလ့လာခဲ့ရတယ်။ လူနာေစာင့်ဘ၀ကေန၊ ေဆးေကျာင်းသားဘ၀၊ အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဘ၀၊ ဘွဲ့လွန်ေကျာင်းသားဘ၀၊ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဘ၀၊ သည်ေဆးရုံြကီးနဲ့ကင်းတာ ရှိကိုမရှိဘူး။ အိမ်လိုယာလိုကို ြဖစ်ေနြပီ။ ဘယ်ေနရာ ဘယ်ေထာင့်က ဘယ်အေဆာင်အေြကာင်း ေြပာချင်သလဲ။ အဲသည်ေနရာမှာ ကိုယ်ေရာက်ဖူးတဲ့အတိတ်ေတွ ရှိတယ်။ ကုန်ကုန်ေြပာရရင် ေဆးရုံြကီးမျက်နှာစာမှာ အခုမြမင်ရေတာ့တဲ့ ေကျာက်ေပါက်မာ ကျည်ဆံရာကေလးေတွအထိ ကိုယ်နဲ့ အတူရှိခဲ့တယ်။
သူ့အေြကာင်းများ ေရးရရင် ပုံြပင်တစ်ေထာင့်တစ်ည က မကဘူး။ ဒါေပသိ မေရးခဲ့ဘူး။ မေရးချင်ဘူး။ ခရီးသွားဟန်လွဲ သေဘာေလာက်သာ တို့ကာပင့်ကာ ေရးချင်တယ်။ ခေရေစ့တွင်းချလိုက်ရင် မီးခိုးမဆုံး မိုးမဆုံးလာေတာ့မှာေတွကို ြကိုသိေနတယ်။ ငါးပွက်ရာလည်း ငါးစာမချချင်ဘူး။ လူထူရာလည်း အနာမြပချင်ဘူး။ ဆရာဝန်၊ ဆရာမ မေကာင်းေြကာင်း၊ ေဆးရုံမေကာင်းေြကာင်းေတာ့ လာမေြပာပါနဲ့။ ရန်ေထာင်မလို့ မဟုတ်ဘူး။ မြကားလိုဘူး။ မြကားချင်ဘူး။ မသိပဲေတာ့ေနမလား။ သိလွန်လွန်းလို့။ ေြပာကို မေြပာချင်လို့ မေြပာပဲေနတာ။
မုန်းစကိုတိုြပီး ချစ်စကိုရှည်ေစချင်တဲ့အတွက် နာစရာေလးေတွ မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး လွမ်းစရာေလးေတွ တတေရးေနတာ။ ေကာင်းလှချည်ရဲ့ ဘူးခံြပီး မြငင်းဘူး။ ေကာင်းတာေလးေတွလည်း ရှိပါေသးတယ်လို့ ေရးတယ်။ အဲသလိုေရးနိုင်ဖို့ ကိုယ့်ဘာသာေကာင်းေအာင်ေနတယ်။ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင် ေကာင်းေအာင်ေနမယ်။ တစ်ေဆးရုံလုံး အုပ်ချုပ်တာ ကိုယ့်အလုပ်မှ မဟုတ်တာ။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်လူနာ၊ ကိုယ့်အေဆာင် မေကာင်းရင်ေြပာ။ ဒါေလာက်ပဲ တတ်နိုင်တယ်။
ေရာက်ကာစက ေဆးရုံေရှ့က စည်းကမ်းမဲ့ေဈးသည်ေတွအေြကာင်း
“ပလက်ေဖာင်းမင်းသား”ဆို ေရးခဲ့တယ်။ ေဆးရုံေဘး လူနာလာဆွယ်တဲ့အေြကာင်းကို
“နာမကျန််းသည် အိုနှင်းဆီ”လို့ ေရးခဲ့တယ်။ အခု သူတို့နှစ်မျိုးစလုံး မေတွ့ရသေလာက်ပဲ။ ေတာ်ေတာ် အရှိန်သပ်သွားြပီ။ ကိုယ်ေရးလိုက်လို့ ေလျာ့သွားတယ်လို့ ေြပာတာ မဟုတ်ဘူးေနာ်။ ဒီဟာေတွဟာ ြကပ်ြကပ်မတ်မတ် အေရးယူေဆာင်ရွက်လိုက်ရင် ခဏတြဖုတ်ေတာ့ အကင်းေသသွားတတ်တယ် လို့ ေြပာချင်လို့။ ဒါေပမယ့် မပူပါနဲ့။ ေမ့ေလာက်ေတာ့ ြပန်ေရာက်လာဦးမှာ။ ဘာလို့ဆိုေတာ့ အြမစ်မှြဖတ်လို့မရတာေလ။ အညှီရှိရင် ယင်အုံမှာပဲ။ ဆားသည် မေနနိုင်လို့ ဝင်ေြခာက် ခဏေပါ့။ ငပိသည် အိပ်ေပျာ်ေနသေရွ့ လစ်တာနဲ့ ယင်တေလာင်းေလာင်း ြပန်ကျဦးမှာ။
ဘယ်ေဆးရုံမှာမဆို အလုပ်သမားေတွ ရှိြကတယ်။ နည်းနည်းဆိုးတာနဲ့ များများဆိုးတာပဲ ကွာမယ်။ ဆိုးေတာ့ဆိုးတာပဲ။ သူတို့ဘာလို့ဆိုးသလဲ ဘယ်လိုဆိုးသလဲ
“ေပတများ”မှာ ေရးခဲ့သားပဲ။ (ေတာ်ြပီေနာ်။ အညွှန်းသိပ်များရင် စာအုပ်ေြကာ်ြငာထင်ေနမယ်) ြပဿနာက သူတို့ဆိုးတယ်။ တိုင်လိုက်မယ်။ စာနဲ့ေပနဲ့။ အေရးယူ၊ အလုပ်ထုတ်။ ဘာခက်တာလိုက်လို့။ ငကန်းေသ ငေစွေတွ ရိုက်သတ်လို့ မကုန်ဘူး။ ဒါေပမယ့် လာသမျှ ငေစွလည်း ဘယ်နှစ်ရက်မှမခံ အကုန် ကန်းကုန်ေရာ။
ေဆးရုံအုပ်ြကီးရုံးခန်းမှာ ဤေဆးရုံြကီးတွင် တာဝန်ထမ်းေဆာင်ခဲ့ေသာ ေဆးရုံအုပ်ြကီးများဆိုြပီး နံရံနဲ့အြပည့် ကမ္ဗည်းမှတ်တမ်းထားထားတယ်။ ဘယ်သူ့လက်ထက်မှာေတာ့ြဖင့် အလုပ်သမားများ အေတာင်းအရမ်း ကင်းစင်ပေပျာက်သွားေလသည် လို့ ြကားဖူးသလဲ။ များများက နည်းနည်းြဖစ်သွားမယ်၊ ေြပာင်ကျကျကေန တိုးတိုးတိတ်တိတ်ြဖစ်သွားမယ်ဆို ေတာ်လှေပါ့။ အကုန်လုံးြဖုတ်ြပီး အသစ်ခန့်ပလိုက်မယ် လို့ မေတွးနဲ့။ လူေြကာင့်ပျက်တာ မဟုတ်ဘူး။ စံနစ်ေြကာင့် လူေတွပါ ပျက်ကုန်တာ။
ရန်ကုန်မှာမှ မဟုတ်ဘူး။ ြမန်မာြပည်တနံတလျားက မည်သည့်ေဆးရုံမှာမဆို ရှိတယ်။ အုပ်နိုင်တဲ့သူနဲ့ဆို ငုတ်ေနလိမ့်မယ်။ လှန်နိုင်တဲ့သူနဲ့ဆို ထကလန်ြကမှာပဲ။
“ချဉ်ေပါင် နဲ့ ဝက်သား လဲချင်လည်း လဲပလိုက်ေပါ့။”လို့ေတာင် အေြပာခံရပါတယ်ဆို။ ကွန်ြမူနစ်စိတ်နဲ့သာဆို အကုန် ြဖုတ်ထုတ်သတ် လုပ်ပလိုက်ေရာ့မယ်။ ဒီကိစ္စေတွ ကိုင်တွယ်ဖို့ကျေတာ့ ကိုယ့်ဆရာေတွ သင်ြကားေပးလိုက်တဲ့ ေဆးပညာနဲ့တင် မလုံေလာက်ေတာ့ဘူး။ စီမံခန့်ခွဲမှု နဲ့ အုပ်ချုပ်မှု ပညာရပ်ေတွပါ လိုအပ်လာတယ်။ ဒါေြကာင့် အလုပ်ထဲ မဝင်ဖူးပဲ အြပင်မှာ ေဆးကုတဲ့ဆရာဝန်ေတွအေနနဲ့ နားလည်နိုင်ဖို့ ခက်လိမ့်မယ်။
အဓိကကေတာ့ အဲ့ဒီလူေတွဟာ ပညာမတတ်ဘူး။ တချို့တေလ ဆယ်တန်းေအာင်မယ်။ အမ်းမှာဆို ဘွဲ့ရြပီးသားေတာင် အလုပ်သမားဝင်လုပ်ေနတာ သုံးေယာက်ေလာက်ရှိတယ်။ ဒါေပမယ့် သူတို့အလုပ်က လူနာအညစ်အေြကး ေသွးသံရဲရဲ မနိုင်မနင်းေတွကို မရွံမရှာ မေြကာက်မရွံ့လုပ်ရတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ လုပ်ရသလဲ။ ပိုက်ဆံရလို့ လုပ်တာေပါ့။ အဲသည်ပိုက်ဆံ ဘယ်ကရသလဲ။ ေဆးရုံက ေပးတဲ့လခလား။ ေဝးလိုက်တာ။
“ဆရာေရာ ဆရာရတဲ့လခနဲ့ပဲ ေလာက်ေအာင် သုံးေနတာလား။”လို့ ြပန်ေမးလိမ့်မယ်။ (တကယ်ေတာ့ ကိုယ်က အမှန်တကယ်ကို လခနဲ့ ေလာက်ေအာင် တိုင်းသုံးေနတာပါ) ပညာမတတ်ေပမယ့် အရွယ်ေရာက်ြပီးသူေတွြဖစ်တာမို့ သူတို့အားလုံး အိမ်ေထာင်သည်ေတွများတယ်။
ေနာက်ကွယ်မှာ မိသားစုေတွ ရှိတယ်။ ေဆးရုံကလခသက်သက်ဟာ သူတို့အတွက် ဆင့်ပါးစပ်နှမ်းပက်သေလာက်ေတာင် မရှိဘူး။ ဒါေြကာင့် ေအာက်ဆိုက် ရှာကိုရှာရတယ်။ သည်ြပဿနာက တိုင်းြပည်ဆင်းရဲလို့ ေအာက်ေြခဝန်ထမ်းတိုင်း ြကုံေတွ့ေနရတဲ့ ြပသနာ။ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ ဆိုေပမယ့် သည်လူေတွ ေအာက်ဆိုက်ရှာရတဲ့ေနရာက သာေရး မဟုတ်ပဲ နာေရးြဖစ်ေနတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ဝင်ေငွအေကာင်းဆုံး အလုပ်သမားေတွ ရှိတဲ့ေဆးရုံက ဒပ်ဖရင်ပဲ။ လာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ အဲဒါ သာေရး။ ကေလးမျက်နှာြမင်ရင် ဘယ်မိဘမဆို လက်မတွန့်ဘူး။ ဖွာကနဲ ဖွာကနဲေနတာ။ လူနာလည်း ြပုံးလို့၊ ဆရာဝန်လည်း ြပုံးလို့။ အလုပ်သမားေတွလည်း ြပုံးလို့။ ကိုယ်တို့ေဆးရုံြကီးမှာေတာ့ ဘယ်သူမှ မြပုံးနိုင်ဘူး။ မျက်ကလဲဆန်ြပာ။ အဲသလိုဆိုေတာ့ လူနာဆီက ြကည်ြကည်ြဖူြဖူ သဒ္ဒါတတ်အားသေရွ့ဆိုတာကို သူတို့အေနနဲ့ စိတ်မရှည်ဘူး။ လစ်ရင်လစ်သလို အေြကွမေစာင့်ပဲ အပင်လှုပ်လှုပ်ချတာမျိုး လုပ်တယ်။
တစ်ခုေတာ့ ရှိပါတယ်။ အလုပ်သမားေတွ ရတဲ့ မုန့်ဖိုးတိုင်းဟာ ဟိန်းေဟာက် ြခိမ်းေြခာက်၊ လူနာ နဲ့ လူနာရှင်ေတွကို ကိုယ်စိတ်အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ေစြပီးမှ ရတာချည့်ပဲ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဟာသူတို့ တရားသြဖင့်ရတာေတွလည်း ရှိပါတယ်။ လူနာရဲ့ အေပါ့အေလးအိုးေတွ သွန်စွန့် ေဆးေြကာေပးမယ်။ တစ်ရာ နှစ်ရာ ငါးရာ ေတာ်ေရာေပါ့။ ေရေနွးအိုးတည်ြပီး ေရာင်းမယ်။ ဓါတ်ဗူးတစ်ဗူး နှစ်ရာ၊ သုံးရာ။ ခွဲခန်းဝင်ကာနီး ရှင်ဘုရင် လုပ်ေပးမယ်။ တစ်ြခုံ ငါးရာ မုတ်ဆိပ်မပါ။ ဧည့်ချိန်မဟုတ်ပဲ အဝင်အထွက်လုပ်မယ်။ ကိုယ်ြမင်သေလာက်ေတာ့ တစ်ရာ၊ နှစ်ရာ။ ငါးရာ အလွန်ဆုံးပါပဲ။ ေထာင်တန်ေပးတဲ့သူ မေတွ့ဖူးပါဘူး။ (မသိမသာ ေချာင်းြကည့်ထားတာ) ခိုင်းချင်တာခိုင်း၊ ေတာက်တိုမယ်ရ လုပ်ဖို့အတွက် အလုပ်သမားကို ခင်ေအာင်ေပါင်းချင် ေထာင်ေပးလို့ ဆုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ရာေပးလို့ ချုပ်ရင်လည်း အိုေကပါတယ်။
အိုေကေလ။ သည်အတိုင်းအတာအထိေတာ့ လက်ခံနားလည်ေပးလို့ရပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အစွယ်ြပူးြပူး ဘီလူးဇာတ်ထွက်တဲ့ေကာင်ေတွကလည်း နည်းမှမနည်းတာ။ သမီးေမွးတုန်းက ဒပ်ဖရင်က အလုပ်သမားေလးေယာက်ကို ခွဲခန်းထဲထိ ထေရာ်လီတွန်းခ တစ်ေယာက်နှစ်ေထာင်နဲ့ ေလးေယာက် ရှစ်ေထာင် ေပးခဲ့ရတာ ေသေတာင် မေမ့ဘူး။ (အဲ့ချိန်က ဆရာဝန်လခမှ ၇၅၀ဝိ/) ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ဓါတ်ေလှကားပျက်ေနလို့ အလုပ်သမားေတွ ေလှကားေပါ်က ထမ်းချရလို့တဲ့။ ဗိုက်ြကီးသည်ြကီး ထမ်းစင်ြကီးနဲ့ ေလှကားကေန အလုပ်သမားေလးေယာက်ထမ်းချတာ မျက်စိထဲ ြမင်ြကည့်ပါဦး။ ေလာက်ကိုင်မှာတုန်းက ပထမဦးဆုံးခွဲတဲ့လူနာကို အဝတ်ေလျှာ်ခ တစ်ေယာက် ယွမ်တစ်ရာ နဲ့ ေလးေယာက်စာေတာင်းသွားတာလည်း ေဒါသထွက်လွန်းလို့ ချက်ြခင်း အစည်းအေဝးေခါ်ရှင်းခဲ့တာ မှတ်မိေသး။
“သူလည်း ကင်းေအာင်ေနေလ။”လို့ ေြပာြကသဗျ။ တကယ်ေတာ့ ကိုယ်ကတစ်ြပားမှ ယူတာ မဟုတ်ဘူး။
တကယ်ေတာ့ သည်အလုပ်သမားေတွ ခန့်တာ၊ အေရးယူတာ၊ အလုပ်ထုတ်တာဆိုတာ ေဆးရုံအုပ်နဲ့တင်ြပီးတယ်။ အထက်အထက် တင်ေနစရာ မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့် ေဆးရုံအုပ်ြဖုတ်လိုက်လို့ ြပုတ်သွားေသာသူ တစ်ေယာက်မှ မြမင်ဖူးဘူး။ မသကာ ေနရာေရွှ့လိုက်ရုံ။ အလုပ်သမားတိုင်၍ ြပုတ်ေြပာင်းသွားေသာ ဆရာဝန်များေတာ့ ြမင်ဖူးတယ်။ ဒါဆိုရင် ဆရာဝန်ေတွက သူတို့အမှုတွဲေတွ ေပါ်မှာစိုးလို့ အလုပ်သမားေတွကို ေြကာက်ေနရတာေပါ့ လို့ ထင်စရာ ရှိတယ်။ မဟုတ်ဘူး။ အြကီး နဲ့ အငယ်၊ အိမ်ခံ နဲ့ ဧည့်သည်၊ ကိုယ့်ဘက်က ေခါ်ယူသတိေပးဆုံးမ တစ်ခါက နှစ်ခါဆို သူတို့လည်း ေြခသလုံးဖက်ေတာင်းပန်တာ။ အပိုးေတွဘာေတွကျိုးလည်းသွားေရာ ကိုယ်ေတွက ေြပာင်းတဲ့အချိန်ေရာက်လာ။ သူက ေနာက်လူအသစ်နဲ့ အရင်အချိုးြပန်ချိုး၊ တစ်က ြပန်စ။ ကိုယ့်တိုင်ချင်ကျ လွယ်လွယ်ေလး။
အမ်းမှာတုန်းကဆို လူနာရှင်ေတွဆီလိုက်ေမး၊ ဘယ်ေလာက်ေပးရပါတယ်ဆို လက်မှတ်ထိုးခိုင်း၊ ဂျာနယ်ထဲပို့။ ကိုယ့်တိုင်တာ မဟုတ်ေသာ်ြငားလည်း တစ်ေဆးရုံလုံး အစစ်ခံရတယ်။ သူတို့ေြပာသလိုပါပဲ။ ချဉ်ေပါင်နဲ့ ဝက်သား လဲချင်လည်းလဲြကေပါ့။ ဆရာဝန် နဲ့ အလုပ်သမားကေတာ့ တစ်ေယာက်တစ်ေယာက်ချင်း လဲစရာလား။ ဆရာဝန်လုပ်သက်အတွင်းမှာ နယ်ေတွ သုံးေနရာေရာက်ခဲ့တယ်။ သုံးေနရာစလုံးမှာ အတိုင်အေတာ အစစ်အေဆး ြမင်ခဲ့ဖူးတယ်။ (ဘုရားစူးရေစ့။ ကိုယ်နဲ့ တစိမှမပတ်သက်) မီးမရှိရင် မီးခိုး မရှိဘူးတဲ့။ အဲသည်အမှု သုံးခုစလုံးဟာ ကိုယ့်ေဆးရုံက အတွင်းလူမေမွှပဲ ေပွကိုမေပွဘူး။ ဒါေြကာင့် ေဆးရုံအလုပ်သမား အုပ်ချုပ်တယ်ဆိုတာ ေြမွအလမၸယ် ကစားရသလိုပဲ။ ကိုယ့်ြပန်မပတ်ေအာင် ြကည့်ြကည့်ေရှာင်ေနရတယ်။ ကိုယ့်ေဆးရုံနဲ့ ပတ်သက်တဲ့စကားေြပာရင်လည်း ေတာ်ေတာ်ြကီးကို နှုတ်ေစာင့်စည်းနိုင်မှ ငယ်ေသာအမှု ပေပျာက်တာ။ တြခားေနရာမှာသာ အေမွှဇယားခင်းချင်ခင်းမယ်။ ေဆးရုံနဲ့ ပတ်သက်လာရင်ေတာ့ ေတေတဂနိတ်တာ အေကာင်းဆုံး။
ဂျပန်ကိုေရာက်တုန်းက မေနနိုင်လွန်းလို့ အံ့ဩဘနန်းေမးမိတာလည်း အဲသည် အလုပ်သမားအေြကာင်းပါပဲ။ သူတို့ေဆးရုံမှာ အလုပ်သမားဆိုတာ သန့်ရှင်းေရးလုပ်တဲ့ တစ်ေယာက်တေလေလာက်ပဲ ေတွ့ရတယ်။ လူနာေစာင့်ေတွလည်း မပါဘူး။ မင်းတို့ဆီမှာ လူနာေတွကို သယ်တာေရွှ့တာ ဘယ်သူေတွလုပ်ြကသတုန်း လို့ ေမးလည်းေမး လိုက်လည်းြကည့်ြဖစ်တယ်။ ဆရာဝန် ဆရာမေတွပဲ သယ်ြကေြပာင်းြကတာေလ။ ဘယ်နှစ်ေယာက် လိုမှာမို့လို့တုန်းတဲ့။ ဟုတ်သားပဲ။ တစ်ေယာက်ဆို လုံေလာက်တယ်။ အဲသည်တစ်ေယာက်ေတာင် ခလုပ်နှိပ်ရုံပဲ လုပ်ရတာကိုး။ ၀ှီးချဲနဲ့လူနာလည်း အိမ်သာတက်ရင် အကူမလိုဘူး။ သူ့အခန်းနဲ့သူ၊ ကားေပါ်ကလူနာ ထေရာ်လီေပါ်ချချင် ကူပါဦး မေခါ်နဲ့။ ကုလားထိုင်ကိုလှည့်လိုက်ရင် သူ့ဘာသူ ေအာ်တိုငုတ်တုတ် ထမ်းစင်ေပါ်ေရာက်သွားေရာ။ အိုဖူးဒိုးလို့ေခါ်တဲ့ ေရစိမ်ကန်ထဲထည့်ချင်ရင်ေတာင် ဘူဒိုဇာလိုစက်ြကီးနဲ့ ၀ှီးချဲပါ မြပီး ကန်ထဲထည့်ေပးတယ်။ အေပါက်ေစာင့်၊ တံခါးေစာင့်ဆိုတာ ဘယ်ေနရာမှာမှ မရှိဘူး။ လူရိပ်ြမင်တာနဲ့ အကုန် အိုးပန်းဆက်ဆမီ ြဖစ်သွားတာ။ သူတို့ဆီက ၀ှီးချဲကလည်း လူတွန်းရတာမှ မဟုတ်တာ။ ေမာ်ေတာ်ကားေတာင် ၀ှီးချဲနဲ့ေမာင်းတဲ့ကား ထွင်ထားြပီ။ သူတို့လို မြဖစ်နိုင်ေသးေတာ့လည်း အလုပ်သမားေလးေတွ ကျစ်သမျှကို ဆရာဝန်ေရာ လူနာဘက်ကေရာ
“ချစ်သူေရ တို့နှစ်ေယာက်ရဲ့ ကံကိုပဲယိုး.. ချစ်သူေရ တို့နှစ်ေယာက်ရဲ့ ကံကဆိုး…။”လို့ မှတ်လိုက်ပါ။
ကိုယ်တို့ြမန်မာြပည်က အြပင်ေဆးခန်းေတွမှာကျေတာ့ အလုပ်သမားေတွက ေသေသဝပ်ဝပ် အရှိသားပဲ။ အဲသည်က ေဆးရုံအုပ်ချုပ်သူေတွက ပိုေတာ်လို့ ေနမှာေပါ့ လို့ ေြပာစရာ ရှိြပန်ေရာ။ အမှန်ေတာ့ အြပင်ေဆးခန်းက အုပ်ချုပ်သူေတွလည်း ြပည်သူ့ေဆးရုံက အြငိမ်းစားယူသွားတဲ့ ဆရာဝန် ဆရာမြကီးေတွ အုပ်ချုပ်ေနတာပါပဲ။ မတူတာက စံနစ်ပဲ မတူတာပါ။ နံပါတ်တစ်က အြပင်ေဆးရုံအလုပ်သမားေတွမှာ သူတို့အတွက် စားေလာက်ေသာက်ေလာက်ေသာ လစာဝင်ေငွေပးထားတယ်။ (ေဆးရုံက ေဆာက်ဆိုဒ်ေလာက်ေတာ့ မများ) သူတို့အေပါ်မှာ မျက်လုံးေဒါက်ေထာက် ြကည့်ရှုခိုင်းေစမယ့် အလုပ်ြကပ်ေတွ ဆရာမေတွ ရှိတယ်။ မရိုးသားတဲ့သူတို ချက်ြခင်းြဖုတ်တယ်။ ြပန်ခန့်ရိုးထုံးစံမရှိ။ အေပါ်ကလူေတွကလည်း အဆင့်ဆင့် ရိုးရိုးသားသား ေနရတယ်။ သူတို့လည်း လုံေလာက်တဲ့ လစာဝင်ေငွရြကတယ်။ လူနာဆီက ပိုက်ဆံေတာင်းတာဟာ ေဆးခန်းမှာ တရားဝင်တယ်။ ဝန်ေဆာင်မှုတိုင်းကို အဖိုးအခြဖတ်ြပီး ြပန်ရြကတယ်။ ဒါေြကာင့် ေတာင်းစရာ မလိုဘူး လို့ သေဘာေပါက်ြကတယ်။ ေဆးခန်းက ဆရာဝန်ေတွ သိပ် မျက်နှာချိုတာလို့ မထင်နဲ့။
“အေမြကီး ေနေကာင်းလား။”ဝင်ေမးတဲ့ စကားတစ်ခွန်းေတာင် အလကားရတာ မဟုတ်ဘူး။
ဒီလိုဆို မရိုးသားြခင်းဟာ လစာဝင်ေငွ မေလာက်ငှြခင်းေြကာင့်ေပါ့ လို့ အြပစ်ပုံချလိုက်မလို့လား။ ဒီလိုေတာ့ လွယ်လွယ် မေြပာနဲ့။ ဧရာ၀တီြမစ်ြကီးကို ေလှထိုးသားေလးက ေရာင်းစားလို့ မရဘူး။ ဆင်းရဲတဲ့သူေတွ မရိုးသားေတာ့ ေထာင်ထဲထည့်ြပီး ရှင်ဘုရင် ကလိမ်ကကျစ်လုပ်ေတာ့မှ မင်းတို့ပရိယာယ် ေရွှဉာဏ်ြခယ်လုပ်ေနသေရွ့ ြခစားမှု သံသရာက ဘယ်ေတာ့မှ မလွတ်ေြမာက်နိုင်ဘူး။ အထက်အထက်က ေလးစားလိုက်နာလာတဲ့ စည်းကမ်းကိုမှ ေအာက်ေြခမှာ တင်းြကပ်လို့ရမယ်။ ဘာလို့ဆိုေတာ့ ဥပုဉ်ေစာင့်ရတာချင်းတူေပမယ့် သူေဌးေစာင့်တာနဲ့ သူေတာင်းစားေစာင့်ရတာ ရိက္ခါချင်း မတူဘူး။ ငတ်စရာရှိ ေအာက်က ပိုအငတ်ခံရတယ်။ ရစရာရှိ အေပါ်ကချည့် သဲ့ယူတာ။
လိုရင်းေြပာရရင် အလုပ်သမားေတွ အေတာင်းမြကမ်းဖို့အတွက်က စည်းကမ်းချည့်ပဲ ထုတ်ေနလို့ မြဖစ်ဘူး။ စားေလာက်ေအာင် သက်သာေချာင်ချိေရး စီစဉ်ေပးရမယ်။ လုပ်ငန်းခွင်တစ်ခုလုံး ြခစားမှုကင်းရမယ်။ ဒါလည်း ေရများေရနိုင် မီးများမီးနိုင်ပဲ။ စည်းနဲ့ကမ်းနဲ့ ေြဖာင့်မတ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မရိုးသားတဲ့သူက သူ့စရိုက်သူ လုံေအာင်ဖုံးရင်း ဆင်ြခင်သွားလိမ့်မယ်။ သည်အတွက်က ပိုက်ဆံနဲ့ေလျှာ်ရင် ဘယ်အညစ်အေြကးမှ မေြပာင်တာ မရှိဘူးဆိုတဲ့ အယူမှားြကီးကို အရင် စွန့်လွှတ်ရလိမ့်မယ်။ လူေတွက ဇိမ်ေခါင်းလည်း ဘဘြကီးနဲ့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ရင် ဖျားဒကာဘွဲ့ရေသးတာပဲ လို့ ြမင်ေနရေတာ့ ကိုယ့်စကားကို အေရးေတာင်လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ လူ့ကျင့်ဝတ်ေတွရဲ့ တန်ဖိုးကို အဖတ်ဆည်ရဦးမှာေပါ့ေလ။
သီအိုရီပိုင်းေတွ ခဏေမ့ထားြပီး ကိုယ့်ေဆးရုံမှာ ကိုယ့်ဆရာဝန်တစ်သက် အလုပ်လုပ်ေနြကတဲ့ အလုပ်သမားြကီးငယ်ေတွကို ြပန်ြကည့်မိပါတယ်။ ဘယ်ေခတ်တုန်းက ဘယ်ေလာက်ပဲ မတရားသြဖင့် ေတာင်းရမ်းစားေသာက်ေနေစကာမူ လူတန်းေစ့ရုံကို မနည်းရပ်တည်ေနြကရတယ်။ အရင်တုန်းက သူတို့ေနခဲ့တဲ့ ေရခဲတိုက်ေဘး တန်းလျားေတွက ဆရာဝန်အိမ်ယာေတွ ြဖစ်လာေတာ့ သူတို့အကုန်လုံး ဒလဘက်ကို ေရွှ့ေနြကရတယ်။ ေရ မီး အိမ်သာ ဘယ်ဟာမှ အဆင်သင့်မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ြကရတာ။ ဟိုဘက်ကမ်းနဲ့ သည်ဘက်ကမ်းနဲ့ကို ကေလးတြပုံတေခါင်းနဲ့အတူ နိစ္စဓူ၀ ကူးချည်သန်းချည် လုပ်ြကရတယ်။ သူတို့ကေလးေတွလည်း ေဆးရုံပတ်လည် ေြပးရင်းလွှားရင်း ြကီးြပင်းလာြကရတယ်။ အချိန်တန်ေတာ့ အလုပ်သမားပဲ ြပန်ြဖစ်ြကတယ်။ ပညာတတ်ေအာင်ထားနိုင်တဲ့သူဆိုတာ အလုပ်သမားထဲမှာ အာဂ။ ဆရာဝန်ေတွသာ ဝင်ချည်ထွက်ချည်နဲ့ တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက် ေြပာင်းသွားမယ်။ သူတို့ေတွက ေဆးရုံြကီး မြပိုမချင်း ပင်တိုင်။ လာသမျှဆရာဝန် ဆလံေပး၊ အေလးြပု၊ အထုပ်ဆွဲ။ တချို့ဆို ကားေရေဆးပါ လုပ်ြကတယ်။ အိုလို့သာေသေရာ။ ကျွန်ေနရာက မတက်ဘူး။ သားသမီးပါ ဆက်ကျွန်ခံခိုင်းရတာ။
ေဆးရုံြကီးမှာ သူတို့လုပ်ေနတဲ့အလုပ်ေတွကို များများမဟုတ်ဘူး။ တစ်မနက်ကေလးပဲ ပစ်ထားြကည့်။ ေလာက်တဖွားဖွားကျလာမယ်။ အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က စည်းမရှိကမ်းမရှိ (ရှိချင်လို့လည်း မရဘူး။ အဲ့လိုမှ မပစ်ရင် ပစ်စရာ မရှိဘူး) စွန့်ပစ်ထားေသာ အညစ်အေြကးများကို အခါမလပ် သန့်ရှင်းေရးလုပ်ရတယ်။ မနက်ေစာေစာ သူတို့မဝင်ခင် ေဆးရုံြကီးေအာက်က စြကင်္န်လမ်းေလျှာက်ြကည့်ေလ။ လည်လွန်းတဲ့ဘီး ြဖစ်သွားမယ်။ ေဘးနား မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့ ေလဟာြပင်ေဈး၊ စေကာ့ေဈးဆိုတာ ကိုယ်တို့ေဆးရုံေလာက် စည်တာ မဟုတ်ဘူး။ လူတစ်ေယာက် တံေတွးတစ်ေပါက်ေထွးခဲ့ရင်ေတာင် တံေတွးခွက် ပက်လက်ေမျာနိုင်တဲ့ေနရာ။ လူနာတင် လူနာချ၊ ကုတင်အေြပာင်းအေရွှ့့၊ ခွဲခန်းပို့၊ ဓါတ်မှန်ရိုက်၊ ေရပတ််တိုက်၊ ဝမ်းချူ၊ အလုပ်သမားမပါရင် ဘယ်ေနရာမှ မြပီးဘူး။ ဆရာဝန် ဆရာမေတွ ဝင်လုပ်ေပးရိုးထုံးစံ မရှိဘူး။ သူတို့ေတွ သပိတ်ေမှာက်ရင် ဘန်ေကာက်ရှပ်ေဒါင်းထက်ဆိုးမယ်။ သူတို့ကို စည်းကမ်းတကျ ြကပ်မတ်ေပးတဲ့ အုပ်ချုပ်သူတစ်ေယာက်ေယာက် ရှိရင်ေတာ့ ေဆးရုံယန္တယားြကီး အဆင်ေြပစွာ လည်ပတ်နိုင်လိမ့်မယ်။
ဒါေြကာင့် ေဆးရုံေတွမှာ အုပ်ချုပ်ေရးမှူး (AO) လို့ ေခါ်တဲ့ ရာထူးေတွ ရှိတယ်။ အလုပ်သမားတိုင်းကို သိရတယ်။ ဘယ်သူ ဘယ်ေနရာ ဘယ်တာဝန် လို့လည်း ခွဲြခားေပးရတယ်။ အြပစ်ေပး အေရးယူလို့လည်း ရတယ်။ ဘယ်လိုအြပစ်ေပးမလဲ။ ငါ နဲ့ကိုင်တုပ်ြပီး ဆဲတာေလာက်ေတာ့ ရယ်ရာေတာင် ေကာင်းေသး။ နားပန်ကျင်း နားရင်းအုပ်၊
“ေအာင်မယ်ေလး။ ေသပါြပီ။”ဦးေအာင်ေအာ်ြပီး ထွက်ေြပးမှာ။ အေကာင်းဆုံးကေတာ့
“မင်းတို့ကို ပိုက်ဆံမရတဲ့ေနရာ ပို့လိုက်ရမလား။”ဆိုတာထက် သူတို့ ေြကာက်တာ မရှိဘူး။ ဒါေြကာင့် အလုပ်သမားေတွမှာလည်း ကိုယ်တို့ဆရာဝန်ေတွလိုပဲ ရာထူးထက် ဌာနန္တရက စကားေြပာလာတယ်။ ေဆးရုံြကီး ေပါ်တီကိုေအာက်က
“လူနာေစာင့်လက်မှတ်ပါလား။”ဆိုတဲ့ေနရာမှာြမဲဖို့၊ ဂိုဏ်းထဲလို့ေခါ်တဲ့ တစ်ေဆးရုံလုံး လှည့်ပတ်ေချးြကုံးရတဲ့ေနရာ မေရာက်ဖို့ သူတို့တတ်သလို ြကံဖန် လှုပ်ရှားြကတယ်။
သည်ေနရာမှာ ကိုယ်လို ဂျာနယ်လစ်သမားနဲ့ေတွ့ေတာ့ တေလာက ေဟာက်ဆာဂျင်တစ်ေယာက်ေရးတဲ့ အင်တာဗျူးေလး ဖတ်လိုက်ရတယ်။ သူတို့လည်း ေတာင်းချင်လို့ ေတာင်းေနတာ မဟုတ်ပါဘူး တဲ့။ သည်ေနရာက လစဉ် သည်ဝင်ေငွမှ ရှာမေပးနိုင်ရင် သူတို့ဆက်သရတဲ့ အုပ်ြကီးေတွ အုပ်ကေလးေတွက ရှာနိုင်တဲ့တစ်ေယာက်နဲ့ လဲပလိုက်တာမို့ပါတဲ့။ ဟုတ်ပါတယ် လို့ အတင်းြကီး မယုံပါဘူး။ ကိုယ့်ေတာင် လူနာေတွဆီ လက်ညှိုးထိုး ေရာင်းမစားရင် ကံေကာင်း။ မဟုတ်ပါဘူးလို့လည်း မျက်စိမှိတ် မြငင်းဘူး။ အကျင့်ပျက်ြခစားတယ်ဆိုတာ အထက်ပိုင်းမှာ လုံး၀မရှိပါဘူးလို့ ဘယ်သူေြပာေြပာ မယုံဘူး။ သုမနေကျာမှာ ဒဏ်ရာေတွနဲ့။ ကိုယ်က ေဆးရုံရဲ့ စပုတ်တိုင်ြကီးမဟုတ်ေတာ့ ြငင်းချက်လည်းထုတ်စရာ မရှိသလို၊ ထုတ်ေဖာ်ဝန်ခံစရာလည်း မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့် ေဆးရုံရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခါထိပါးမယ့် အေြပာအဆိုေတွကိုေတာ့ ကိုယ့်ဆီက မေြပာနိုင်ဘူး။
ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်၊ သည်အသံေတွ ထွက်လာရင် ကိုယ့်အချင်းချင်းထဲမှာ သံပတ်ေတွ တင်းလိုက်ရုံသာရှိတယ်။ အချိန််တန်ေတာ့လည်း ြပန်ေလျာ့သွားဦးမှာ သိသားပဲ။ ကိုယ့်အစွမ်းကိုယ့်အစနဲ့ ဉာတတ္ထလည်း မစရိယံနိုင်ေသးဘူး။ ေလာကတ္ထလည်း မစရိယံနိုင်ေသးဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ေကာင်းေအာင်ေတာင် မနည်းြကည့်ေနရတယ်။ လွယ်မှတ်လို့။ လူနာေတွဘက်က လွန်တယ်လို့ မဆိုလိုဘူး။ ေဆးရုံဘက်ကလည်း လွန်လှချည့်လား မဟုတ်ေသးဘူး။ တတ်နိုင်သေလာက်ေတာ့ လိုက်ထိန်းေနတယ်။ ဒါေပမယ့် သည်ြပဿနာက ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့ အတိုင်းအတာမှာ အြမစ်ြပတ်သွားမှာ မဟုတ်ဘူး လို့ အထက်က ဗျူဟာစီရင်သူ Strategy Level က Player ြကီးေတွ သိေစချင်ပါတယ်။ မင့်ေဆးရုံက အလုပ်သမားေတွ ပိုက်ဆံအေတာင်းြကမ်းတာနဲ့ ဝန်ြကီးကဆင်းအုပ်ချုပ်ရေတာ့မလို ြဖစ်ေနြပီ လို့ ေြပာစရာြဖစ်ေနဦးမယ်။ သိေစချင်တာက ေအာက်ေြခဝန်ထမ်းေတွကို သက်သာေချာင်ချိေရး စဉ်းစားေပးဖို့နဲ့ အကျင့်ပျက်ြခစားမှုကို အြမစ်ြဖတ်ချင်ရင် မွန်ေတွ ဘုရားရှိခိုးသလို
“ေအာက်ကစ ေအာက်ကစ”နဲ့ မစပဲ အထက်ကအရင် ေြပာင်းြပန်တည်ေဆာက်ယူရလိမ့်မယ် လို့ ဆိုချင်တာပါခင်ဗျား။ သည်တစ်ခါ ဘရဲ့ လယ်ေတာအိမ်ကေလး ေရာက်တဲ့အခါ ချင်းကေလးဖေဝးရဲ့ ငိုချင်းေလး နားေထာင်ြကည့်လိုက်ေနာ်။
“ယာေတာရဲ့အလယ်မှာ… ငါေြပာမယ် ေရွှရှင်ဘုရင်ရဲ့ နင်ဆင်ြခင် အုန်း …. ဟုန်း… ဟုန်း။”တဲ့ဗျ။
0 comments:
Post a Comment