အသြပာဆရာဝန်

| မှာေရးသားခဲ့သည်။ 1

ပိုက်ဆံ၊​ အသြပာ၊​ ဖွတ်ကလိဒဂင်္ါး​ဆိုတာ လူတကာရဲ့​ သည်း​​ေြခြကိုက်။ “Oh.. Love, ရှင်သန်ရာဘဝ​ေလး​မှာ မင်း​အချစ်နဲ့​ေဝး​ရင်​ေလ အရာရာဟာ​ေလ တကယ်ကို အသက်မဲ့​သွား​ …” လို့​ ဆိုရမ​ေလာက် ပိုက်ဆံမရှိပဲ အသက်ရှင်ရပ်တည်ဖို့​ဆိုတာ ြဖစ်ကို မြဖစ်နိ်ုင်တဲ့​ အ​ေြခအ​ေနပါ။ ​ေလာကြကီး​ ပိုက်ဆံမလိုချင်တဲ့​သူရှိရင် ြပစမ်း​ပါ ဆိုလို့​ေတာင် မူး​လို့​ ရှူစရာ မရှိတဲ့​အချိန်မှာ ဆရာဝန်​ေတွကို အဲသည်အသြပာနဲ့​ယှဉ်တွဲြပီး​ အသြပာဆရာဝန်လို့​ နံမယ်တပ်လိုက်ရင် အင်မတန်အရုပ်ဆိုး​တဲ့​အြဖစ် ရှက်စရာ​ေကာင်း​တဲ့​အြဖစ်လို့​ ဆိုြကပါတယ်။ တြခား​တြခား​ေသာ ဘယ်အသက်​ေမွး​မှု​ေတွကိုမှ အသြပာနဲ့​ ယှဉ်ြပီး​ အပုပ်ချထား​တာ မ​ေတွ့​ဖူး​ဘူး​။

အသြပာ​ေရှ့​ေနတို့​၊​ အသြပာရဲသား​တို့​၊​ အသြပာ​ေကျာင်း​ဆရာတို့​ ဘယ်နှစ်ခါ ြကား​ဖူး​သတုန်း​။ (​ေြကး​စား​စစ်သား​တို့​၊​ ​ေြကး​စား​ေဘာလံုး​သမား​တို့​ေတာ့​ ရှိသတဲ့​) လူတိုင်း​လိုချင်တဲ့​ လူတိုင်း​ြကိုက်တဲ့​ အသြပာကို ဆရာဝန်​ေတွကျခါမှ မလိုချင်ရဘူး​။ မြကိုက်ရဘူး​ လို့​ဆို​ေတာ့​ ဆရာဝန်​ေတွကပဲ လူမဟုတ် သလိုလို။ “ဒါြဖင့်​ မင်း​က​ေရာ။ ပိုက်ဆံမလိုချင်ဘူး​လား​ ​ေမာင်စံဖား​ရယ်” ဆိုရင် ဘယ့်​နှယ်​ေြပာပါလိမ့်​ လို​ေတာ့​ လိုချင်တာ​ေပါ့​။ “လိုချင်ရင် လာ လိုက်ခဲ့​။ အင့်​ ပိုက်ဆံ” ဆိုြပီး​ ဟိုဟာ သည်ဟာ မဟုတ်တရုတ်​ေတွ လုပ်ခိုင်း​ြပီဆိုပါ​ေတာ့​။ ပိုက်ဆံရသား​ပဲ ဆိုြပီး​ လုပ်ရမှာလား​။ ဘယ်သူများ​ ြမင်သွား​မလဲဆို ဟိုြကည့်​သည်ြကည့်​လုပ်ြပီး​ လူလစ်ြပီဆိုမှ “ရှူး​ တိုး​တိုး​။ ဘယ်သူ့​မှ ​ေလျှာက်မ​ေြပာနဲ့​။ ​ေပး​ ပိုက်ဆံ။” ဆိုြပီး​ မလစ်ရင် မလုပ်တဲ့​သူလား​။ အဲဒီလိုဆိုရင်​ေတာ့​ အသြပာဆရာဝန်ဆိုသည်မှာ ပိုက်ဆံရရာရ​ေြကာင်း​ တစ်ခုတည်း​အတွက်နဲ့​ မအပ်မ​ေလျှာ် မသင့်​မ​ေတာ်​ေသာ အမှုများ​ကို လူသိရှင်ြကား​ေရာ လူမသိသူမသိပါ လုပ်​ေဆာင်​ေနတဲ့​ဆရာဝန်များ​ကို ​ေခါ်တာြဖစ်လိမ့်​မယ် လို့​ ထင်ပါတယ်။

ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ အသြပာဆိုတာလည်း​ သည်း​ေြခြကိုက်၊​ ဆရာဝန်ဆိုတာလည်း​ လူရို​ေသရှင်ရို​ေသ အလုပ်ြဖစ်လျက်သား​နဲ့​။ နှစ်ခု​ေပါင်း​လိုက်​ေတာ့​ နှာ​ေခါင်း​ပုြပီး​ ကျက်သ​ေရမရှိတဲ့​ ဂုဏ်ပုဒ်ြဖစ်သွား​ရတာ​ေနလိမ့်​မယ်။ ဆရာဝန်အလုပ်နဲ့​ မှန်မှန်ကန်ကန် အသက်​ေမွး​ဝမ်း​ေကျာင်း​ြပု​ေနြပီး​ ကုသိုလ်ကံအကျိုး​ေပး​နဲ့​ စည်း​စိမ်ဥစ္စာတိုး​ပွား​လာသူတိုင်း​ကို အသြပာဆရာဝန်ရယ်လို့​ သိမ်း​ကျံုး​သတ်မှတ်လိုက်ဖို့​ေတာ့​ မသင့်​ေတာ်ပါဘူး​ေလ။

ဆရာဝန်​ေတွအ​ေနနဲ့​ ပိုက်ဆံရတိုင်း​ မလုပ်သင့်​တဲ့​အလုပ်​ေတွက​ေတာ့​ ​ေဆး​ပညာဘွဲ့​နှင်း​သဘင်တုန်း​က အဓိဋ္ဌာန်ြပုကတိသစ္စာဆိုတဲ့​အထဲမှာ အကုန်ပါတယ်​ေလ။ ဒါက​ေတာ့​ မရှင်း​စရာမရှိဘူး​။ အြဖူအမည်း​ သည်း​သည်း​ကွဲကွဲဆို​ေတာ့​ ဆရာဝန်တိုင်း​ လိုက်နာအပ်တဲ့​ကျင့်​ဝတ်သိက္ခာ အ​ေနနဲ့​ကို တ​ေလး​တစား​ လိုက်နာကျင့်​သံုး​ြကတယ်။ သံဃာမှာ ဝိနည်း​ဟာ အသက်လို့​ဆိုသလိုပဲ ဆရာဝန်​ေတွမှာလည်း​ အဲဒီကျင့်​ဝတ်​ေတွ မ​ေစာင့်​ထိန်း​ရင် ဆရာဝန်အြဖစ်က ​ေလျှာြကတယ်။ ဘယ်သူသိသိ မသိသိ၊​ ကိုယ့်​ဘာသာ​ေတာ့​ သိတယ်။ ရမ်း​ကု​ေတွ ထမင်း​မငတ်တဲ့​တိုင်း​ြပည်မှာ ကျင့်​ဝတ်သိက္ခာမ​ေစာင့်​စည်း​တဲ့​ဆရာဝန်လည်း​ ြကီး​ပွား​ချမ်း​သာဖို့​ေတာ့​ မခက်ပါဘူး​။ ပို​ေတာင် လွယ်ချင်လွယ်လိမ့်​ဦး​မယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​သူ့​ဘဝဟာ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး​ဆိုြပီး​ ခန္ဓာကိုယ်​ေရာင်း​စား​ေနရတဲ့​ ပြခုပ်သည်​ေတွနဲ့​ နည်း​နည်း​ေလး​မှ မြခား​ဘူး​ မဟုတ်လား​။ ခု​ေခတ်မှာ အထက်တန်း​စား​ ဇိမ်နန်း​သခင်ြကီး​ေတွက အလှူအတန်း​ေတွ​ေပး​လို့​ ဘဘချုပ်ြကီး​ေတွနဲ့​ေတာင် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ြပီး​ ဇိမ်ခန်း​ဝ ဓါတ်ပံုချိတ်ထား​နိုင်တာ ယံုတမ်း​စကား​ မဟုတ်ဘူး​ဗျ။ (​ေရာက်ဖူး​တဲ့​ အကိုြကီး​ေတွက ဘယ်သူနဲ့​ဘယ်သူ့​ကို ​ေြပာတာမဟုတ်လား​ဆိုြပီး​ ြပံုး​စိစိြဖစ်ကုန်ြပီ) ဆရာဝန်ြဖစ်ြပီး​ ကျင့်​ဝတ်နဲ့​ မညီတဲ့​အခါလည်း​ အဲသည်လူ​ေတွနဲ့​ ဘာထူး​လို့​လဲ။ မသိတဲ့​သူ​ေတွကသာ စည်း​စိမ်ပါဝါ အရှိန်အဝါနဲ့​ လူရို​ေသရှင်ရို​ေသသ​ေယာင်ရှိမယ်။ အ​ေြကာင်း​သိတဲ့​ ဆရာဝန်အချင်း​ချင်း​က​ေတာ့​ ဇိမ်​ေခါင်း​ ဟာ ဇိမ်​ေခါင်း​။ ​ေရွှတစ်ပိဿာဆင်ထား​လည်း​ သူြပုတဲ့​အမှုကသာ သူဘာဆိုတာ အဆံုး​အြဖတ်​ေပး​လိမ့်​မယ် လို့​ ယူဆြကတယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ အဲသလိုမျိုး​ အြဖူအမဲ မသဲကွဲတဲ့​ ဝါး​တား​တား​ဇံုက​ေလး​ေတွက​ေတာ့​ သူသူကိုယ်ကိုယ် အမှတ်တမဲ့​နဲ့​ ​ေကျာ်မိနင်း​မိတတ်တာ​ေလး​ေတွ ရှိလာတဲ့​အခါ ဘယ်လိုဟာမျိုး​ကို Grey Zone လို့​ ​ေခါ်သလဲဆိုတာ သတိ​ေပး​ရပါဦး​မယ်။ မလုပ်သင့်​မလုပ်ထိုက်တဲ့​အလုပ်ကို ပိုက်ဆံ​ေငွ​ေြကး​အတွက်နဲ့​ မလုပ်​ေကာင်း​သလိုပဲ လုပ်သင့်​လုပ်ထိုက်တဲ့​အလုပ်ကို ပိုက်ဆံရမှ လုပ်​ေပး​မယ်ဆိုတာကလည်း​ တကယ်​ေတာ့​ မလုပ်သင့်​ မလုပ်ထိုက်တာပဲ မဟုတ်လား​။ မင်း​ြကီး​ေတာ်ြကီး​မို့​လို့​ ငါက ပိုက်ဆံမရပဲ အလကား​လုပ်​ေပး​ရမှာလား​ ဆိုတာ သူများ​ေတွအတွက် သိပ်မရိုင်း​လှ​ေပမယ့်​ ကျန်း​မာ​ေရး​ဝန်ထမ်း​ေတွအတွက်က​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်မယဉ်​ေကျး​တဲ့​ အသွန်အသင်အဆံုး​မ ကင်း​မဲ့​တဲ့​ စကား​မျိုး​ပါ။ လူ့​အသက်နဲ့​ပတ်သက်တဲ့​ ​ေသ​ေရး​ရှင်​ေရး​ ကိစ္စရပ်​ေတွမှာ ကိုယ့်​လက်ထဲ ​ေငွမ​ေရာက်​ေရာက်​ေအာင် တိုက်ရိုက်ြဖစ်ြဖစ် သွယ်ဝိုက်ြပီး​ေတာ့​ြဖစ်ြဖစ် ​ေဆာင်ရွက်တာမျိုး​ဟာ ခိုး​သား​ဓါး​ြပ​ေတွရဲ့​ အြပုအမူနဲ့​ အတူတူပါပဲ။ “မခွဲရင် ​ေသလိမ့်​မယ်။

ခွဲချင်ရင် ပိုက်ဆံဘယ်​ေလာက်ရ​ေအာင်ရှာလာခဲ့​” ဆိုတာမျိုး​ေတာ့​ ဘယ်သူမှ မ​ေြပာဘူး​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲသည်အဓိပ္ပါယ် သက်​ေရာက်တဲ့​စကား​ေတွကို​ေတာ့​ ​ေြပာရတာပါပဲ။ သိတဲ့​အတိုင်း​ လူနာတစ်​ေယာက် ​ေဆး​ကုဖို့​ဆိုတာ ကွမ်း​အစ်ြကီး​ထဲက ​ေဆး​ေတွနှိုက်ထုတ်ြပီး​ ဘာနဲ့​ဘယ်လို​ေသာက် လို့​ လွယ်လွယ်မ​ေြပာနိုင်တဲ့​အခါမှာ ​ေငွ​ေရး​ေြကး​ေရး​နဲ့​ ပတ်သက်လို့​ လူနာရှင်ရဲ့​ ကိုယ်ခံအား​ကိုလည်း​ သိထား​ဖို့​ လိုပါတယ်။

ဒီအခါမှာ ဆရာဝန်နဲ့​လူနာအြကား​မှာ ​ေဈး​စကား​မဆို​ေသာ်ြငား​ ​ေြကး​စကား​ညှိြကရပါတယ်။ အ​ေရး​ြကီး​တာက အဲဒီ​ေြကး​စကား​ေတွထဲမှာ ဆရာဝန်ဘက်က ငါ့​အတွက် အာရ​ေက ဘယ်​ေလာက်ဆိုတာမျိုး​ မပါ​ေစဖို့​ပါ။ စကား​အြဖစ်​ေြပာရင်​ေတာ့​ ဒါမျိုး​လုပ်စရာလား​။ ​ေပါက်​ေပါက်ရှာရှာ​ေပါ့​။ ​ေသ​ေသချာချာ စဉ်း​စား​ြကည့်​ပါဦး​။ ဒီ​ေလာက်က​ေတာ့​ ငါ့​အတွက် ဝန်​ေဆာင်ခအ​ေနနဲ့​ ရသင့်​တယ်ဆိုြပီး​ ဆရာစား​ချန်ထား​တာ​ေလး​ေတွ မရှိဘူး​လား​။ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်က​ေဆး​ဆိုင်နဲ့​ အြပင်က​ေဆး​ဆိုင်​ေတွဟာ ဘာြဖစ်လို့​ အဲသည်​ေလာက်​ေတာင် ​ေဈး​ကွာ​ေနရတာလဲ။ ဒါြဖင့်​ရင် ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာ ​ေဆး​မ​ေရာင်း​နဲ့​ေလ လို့​ ​ေြပာလို့​ မရပါဘူး​။ ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ တခါတရံ ​ေဆး​ရဲ့​တန်ဖိုး​ထက် အချိန်ရဲ့​တန်ဖိုး​ဟာ လူနာအတွက် သိပ်စကား​ေြပာပါတယ်။ အသက်ငင်​ေနတဲ့​လူနာအတွက် လိုအပ်တဲ့​ အ​ေရး​ေပါ်​ေဆး​ဝါး​ေတွကို ရှင်ဘုရင့်​ေယာက်ဖ နန်း​ေတာ်​ေအာက် ​ေခွး​ြကည့်​ခိုင်း​သလို အ​ေခါက်​ေခါက် အခါခါ ဝယ်ခိုင်း​ြပီး​ ကုလို့​မရပါဘူး​။

နှစ်ဘက်မျှ​ေအာင်​ေြပာရရင် လူနာရှင်​ေတွဘက်ကလည်း​ ​ေဆး​ချည့်​သက်သက် ဝယ်​ေနတာ မဟုတ်ဘူး​။ အချိန်​ေတွ လုပ်အား​ေတွကိုပါ ဝယ်ယူရတဲ့​အတွက် အြပင်က​ေဈး​နဲ့​ေတာ့​ အထိုက်အ​ေလျာက် ကွာြခား​ေပလိမ့်​မယ် လို့​ နား​လည်​ေပး​ရမှာ ြဖစ်ြပီး​ ကျန်း​မာ​ေရး​ဝန်ထမ်း​ေတွဘက်ကျ​ေတာ့​ သည်တစ်လ ​ေဟာသည်​ေဆး​ဖိုး​ေတွထဲ တို့​အတွက် ဒီ​ေလာက်မှ မကျန်ရင် မကိုက်​ေတာ့​ဘူး​ဆိုတဲ့​စိတ်ကို မထား​ရပါဘူး​။ ကိုယ့်​ေဆွမျိုး​ေတွလိုပဲ ကိုယ်တိုင်လူနာရှင်​ေနရာက စဉ်း​စား​ေပး​ရမှာပါ။

ခွဲစိတ်ကုသမှု​ေတွကို အြကီး​အငယ်အလိုက် အသက်​ေဘး​ အနီး​အ​ေဝး​အလိုက် ဘယ်ဟာခွဲချင် ဆရာဝန်ကို ဘယ်​ေလာက်ကန်​ေတာ့​ရမယ် ဆိုတဲ့​စကား​မျိုး​က​ေတာ့​ ကိုယ်တိုင်မ​ေြပာရင်​ေတာင် တဘက်လှည့်​နဲ့​ တပည့်​ေတွကို ​ေြပာ​ေပး​ခိုင်း​တာ သိပ်​ေတာ့​ မထူး​ဆန်း​လှပါဘူး​။ အြပင်​ေဆး​ခန်း​ေတွမှာ သည်လိုမှ မ​ေြပာရင် ဘယ်လို အလုပ်လုပ်ြကမလဲ။ ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာကျ​ေတာ့​ေရာ။ သည်ဆရာဝန်ပဲ။ သည်ခွဲစိတ်မှုပဲ။ ​ေနရာပဲ ကွာသွား​တာ မဟုတ်ဘူး​လား​။ သည်ဆရာဝန်တစ်ဦး​တည်း​ကပဲ ြပုတဲ့​အြပုအမူတစ်မျိုး​တည်း​ကိုပဲ ​ေနရာ​ေဒသကိုလိုက်လို့​ အြပစ်ရှိတယ် မရှိဘူး​ လံုး​လံုး​ြကီး​ကွာြခား​သွား​ရတာ ဘယ်လိုသ​ေဘာရှိလို့​ပါလိမ့်​။ အဓိကက​ေတာ့​ လူနာဘက်က စဉ်း​စား​ေပး​တဲ့​ ကိုယ်ချင်း​စာစိတ်ထား​နဲ့​ ဆိုင်ပါလိမ့်​မယ်။ အြပင်​ေဆး​ခန်း​မှာ​ေတာ့​ လူနာ​ေတွဘက်က ပိုက်ဆံကုန်ချင်သ​ေလာက် ကုန်​ေပ့​ေစ။ အ​ေကာင်း​ဆံုး​နဲ့​ စိတ်အချရဆံုး​ကုသမှုကိုသာ လိုချင်ပါတယ်လို့​ မ​ေြပာပဲ သ​ေဘာ​ေပါက်ထား​ြပီး​သား​ မဟုတ်လား​။

သည်အခါမှာ သူ့​ဘက်က ​ေငွ​ေရး​ေြကး​ေရး​ အစွမ်း​ကုန်လိုက်​ေလျာထား​တဲ့​အတွက် ဆရာဝန်ဆီက ​ေမျှာ်မှန်း​ထား​တဲ့​ အ​ေကာင်း​ဆံုး​ကုထံုး​ကို ရမလာတဲ့​အခါမှာ စိတ်အလိုမကျြဖစ်ရတာကို သိပ်အြပစ်ြမင်လို့​ မရဘူး​ေပါ့​။ ဒီလိုသာဆိုရင် ​ေဆး​ရံုမှာတက်ကု​ေတာ့​ သာမန်ကာလျှံကာ ကုထံုး​ေလာက်ပဲ ရလာခဲ့​ရင်လည်း​ အြပစ်မ​ေြပာသင့်​ဘူး​ေပါ့​ လို့​ နား​လည်ရမလိုြဖစ်​ေနြပီ။ အဲဒါလည်း​ ဟုတ်​ေသး​ဘူး​ဗျ။ ဆရာဝန်တစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ မလုပ်သင့်​မလုပ်ထိုက်တဲ့​ အလုပ်ထဲမှာ လူနာကို ပိုက်ဆံရရင်တစ်မျိုး​ ပိုက်ဆံမရရင်တစ်မျိုး​ ဥပကမုဆိုး​ြကီး​ကို သူ့​မိန်း​မ မဆာဝါဆက်ဆံသလို မဆက်ဆံသင့်​ဘူး​ေလ။ လူတိုင်း​လူတိုင်း​ဟာ မျက်နှာြကီး​ရာ ဟင်း​ဖတ်ပါြကတာ ဓမ္မတာ​ေပမယ့်​ ဆရာဝန်​ေတွကျမှ ဆင်း​ရဲသား​ေတွအ​ေပါ် မျက်နှာလွှဲ ခဲပစ် လုပ်မိြပီဆိုရင် အဓမ္မမှု​ေြမာက်တယ်လို့​ ​ေြပာရမှာပဲ။ လိုရင်း​ေြပာရရင်​ေတာ့​ ဆရာဝန်ဆိုတာ လူနာကို ​ေဆး​ခန်း​မှာတစ်မျိုး​ ​ေဆး​ရံုမှာတစ်မျိုး​ မဆက်ဆံသင့်​ဘူး​ လို့​ ဆိုချင်ပါတယ်။ အဲဒါလွယ်တဲ့​ကိစ္စ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။

တကယ့်​လက်​ေတွ့​ဘဝမှာ​ေတာ့​ ဆရာဝန်တစ်ဦး​တည်း​ရဲ့​ ကျွမ်း​ကျင်ရာဝန်​ေဆာင်မှု အဖိုး​သား​နား​ကို လူနာရဲ့​ ဓနအင်အား​နဲ့​ ​ေဒါ်လာ​ေဈး​ေြမှာက်သလို ​ေြမှာက်ယူြကပါတယ်။ ဆိုက်ကား​ဘီး​ဖာတာနဲ့​ ပါဂျဲရိုး​ဘီး​ဖာတာ ဘယ်တူနိုင်မလဲ လို့​ ​ေြပာ​ေတာ့​ ဟုတ်တုတ်တုတ်။ သူများ​အတင်း​မ​ေြပာချင်လို့​ ကိုယ့်​ေပါင်ကိုယ်လှန်​ေထာင်း​ပါ့​မယ်။ တခါက ပါဂျဲရိုး​ကား​ြကီး​စီး​တဲ့​ ​ေဟာ်တယ်ပိုင်ရှင် ​ေလာ်ပန်ညံြကီး​တစ်​ေယာက်ဟာ အနှစ်နှစ်အလလက ​ေအာင်း​ထား​တဲ့​ အူအတက်ြကီး​ကို ဘယ်​ေလာက်​ေပး​ရမလဲ ​ေမး​ြပီး​ ​ေဆး​ရံုမှာ လာခွဲပါတယ်။ ထံုး​စံအတိုင်း​ “ဘယ်​ေလာက်မှ မ​ေပး​ရပါဘူး​” လို့​ ​ေြပာြပီး​ ခွဲ​ေပး​လိုက်လ်ို့​ ​ေကာင်း​သွား​တဲ့​အခါ “ကျွန်မ ဆရာ့​ေကျး​ဇူး​မ​ေမ့​ပါဘူး​။” လို့​ေြပာြပီး​ ပုဆိုး​တစ်ထည် လူြကံုနဲ့​ ကန်​ေတာ့​ခိုင်း​လိုက်သဗျ။

သည်အထိ ဘယ့်​နှယ်မှ မ​ေန​ေသး​ပါဘူး​။ သူ့​သမီး​က​ေလး​ ​ေရှ့​သွား​ေလး​နှစ်​ေချာင်း​ကျဲ​ေနတာကို ဝါယာြကိုး​က​ေလး​နဲ့​ ပူး​ချည်တဲ့​အခါ နှစ်သိန်း​ေပး​ရတယ်လို့​ သိရ​ေတာ့​ ငါ့​ပညာဟာ အဲ​ေလာက်မှ မတန်လို့​လား​ဆိုြပီး​ ​ေအာင့်​သက်သက် ြဖစ်မိပါတယ်။ တကယ်​ေတာ့​ ကိုယ်ကမှား​တာပါ။ ​ေနာက်​ေတာ့​ အဲလိုမျိုး​ စိတ်ကသိက​ေအာက် မြဖစ်ရ​ေလ​ေအာင် စီမံတတ်သွား​ပါတယ်။ တတ်နိုင်သမျှ လူနာ​ေတွကို မျက်နှာ အမည်နာမ ​ေမး​လည်း​မ​ေမး​ မှတ်လည်း​ မမှတ်​ေတာ့​ဘူး​။ ဘာ​ေရာဂါြဖစ်လို့​ ဘာလုပ်ထား​တယ်ဆိုတာပဲ မှတ်​ေတာ့​တယ်။ အဆင်ြကည့်​ြပီး​ ရိုက်တတ်မှ အိပ်ထဲပါတာဆိုတာ ​ေဆး​ေလာကနဲ့​ေတာ့​ မအပ်စပ်​ေသး​ဘူး​လို့​ ထင်ပါတယ်။ သို့​ေသာ်လည်း​ ရပ်ကွက်ထဲမှာ သည်လိုပဲရှိခဲ့​တာက​ေတာ့​ ပ​ေဝသဏီကတည်း​ကပါ။

ခက်တာက ြပည်သူ့​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာလည်း​ မြဖစ်မ​ေန ​ေငွစကား​ေြကး​စကား​ဆို​ေနရတာ​ေတွဟာ ဆရာဝန်​ေတွ ဆရာမ​ေတွ မစား​ေလာက်လို့​၊​ ​ေလာဘတက်လို့​၊​ ​ေအာက်ဆိုက်ရှာ​ေနတာလို့​ တထစ်ချ​ေြပာလို့​ ဘယ်ြဖစ်ပါ့​မလဲ။ အလကား​မရတဲ့​အ​ေြကာင်း​ေတွ ​ေြပာ​ေပါင်း​များ​လို့​ အပ်​ေြကာင်း​ေတာင်ထပ်​ေန​ေပါ့​။ ဘယ်လို​ေြဖရှင်း​ြကမလဲဆိုတာ မ​ေတွး​ပဲနဲ့​ အဲသည်နား​တင် တဝဲလည်လည်​ေနလို့​လည်း​ လူမုန်း​များ​ရံုအြပင် ဘာမှ အ​ေြကာင်း​ထူး​စရာ မရှိဘူး​ေလ။ ဘူတန်မှာလို လူနာဘက်က တစ်ြပား​တစ်ချပ်မျှ ကျခံစရာမလိုတဲ့​ စံနစ်ကိုသွား​ရင် မ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။ ကျန်း​မာ​ေရး​ အာမခံစံနစ်တစ်ခုခု မရှိသင့်​ဘူး​လား​။ ထိုင်း​မှာလို ဘတ်သံုး​ဆယ်​ေဆး​ရံု​ေဆး​ခန်း​ေတွ ဖွင့်​ြကမလား​။ (တို့​ဆီမှာ​ေတာ့​ ကိုယ်တို့​ဆရာြကီး​ေတွ​ေတာင် သက်ဆင်လို အဲဒါနဲ့​ မဲမဆွယ်ြကဘူး​)။ ဆင်ြဖူ​ေတာ် ြပုတ်စား​ချင်​ေတာင် အိုး​ရှိမှ ြဖစ်တာဆို​ေတာ့​ ဘတ်ဂျက်​ေတွ ဘယ်ဆီ​ေနမှန်း​ မသိ​ေသး​လည်း​ မုန့်​ဆီ​ေြကာ် နဲ့​ နှုတ်ခမ်း​နာ တည့်​မတည့်​ ​ေတွး​ြကည့်​ြကရ​ေအာင်။

အလုပ်သမား​ဝန်ြကီး​ဌာနမှာ ဆင်း​ရဲသား​ အလုပ်သမား​ေတွအတွက် အခမဲ့​ ကျန်း​မာ​ေရး​ေစာင့်​ေရှာက်မှု ရနိုင်​ေအာင် လူမှုဖူလံု​ေရး​အဖွဲ့​ဆိုတာြကီး​ စံနစ်တကျ ဖွဲ့​စည်း​ထား​တာ မဆလ​ေခတ်ကတည်း​ကပါ။ အတိုင်း​အတာတစ်ခုအထိ ​ေအာင်ြမင်ပါတယ်။ သို့​ေသာ်လည်း​ တစ်နိုင်ငံလံုး​ အတိုင်း​အတာနဲ့​ဆို ြဖစ်နိုင်ပါ့​မလား​။ အလုပ်သမား​ေလး​ေတွရဲ့​ ​ေချွး​နည်း​စာက​ေလး​ေတွ စု​ေဆာင်း​ထည့်​ဝင်မှုဟာ သူတို့​တ​ေတွ နာ​ေရး​ဖျား​ေရး​အတွက် အစစအရာရာ လွှမ်း​ြခံု​ေပး​နိုင်ပါ့​မလား​။ (အထိုက်အ​ေလျာက်​ေတာ့​ ​ေပး​နိုင်သဗျ) ဆင်း​ရဲသား​ေတွအတွက် ရည်စူး​ေဝငှမှုတိုင်း​လိုလိုမှာ ဗီအိုင်ပီခွဲတမ်း​ ဝင်ဝင်လာတတ်တဲ့​ အကျင့်​ဆိုး​ြကီး​ အဲသည်အထဲမှာ ကင်း​မကင်း​ဆိုတာ​ေတာ့​ လက်ရှိလုပ်ကိုင်​ေနြကတဲ့​သူ​ေတွသာ အသိဆံုး​ ြဖစ်​ေပလိမ့်​မယ်။ (မကင်း​ဘူး​လို့​ ဆိုလိုတာ မဟုတ်ဘူး​ေနာ်။ တကယ်လို့​များ​ မကင်း​ခဲ့​ဘူး​ဆိုပါ​ေတာ့​။ ဘာ​ေတွ ြဖစ်လာမလဲလို့​ ​ေတွး​ြကည့်​တာ)။

ဘူတန်မှာလို အလံုး​စံု အခမဲ့​ေဆး​ကုသမှုစံနစ်ဆိုတာ ြမန်မာြပည်မှာ​ေရာ မရှိဘူး​ထင်လို့​လား​။ တပ်မ​ေတာ်စစ်​ေဆး​ရံု​ေတွအား​လံုး​ဟာ ​ေဆး​ကုစား​ရိတ်တစ်ြပား​တစ်ချပ်မှ မ​ေပး​ရတဲ့​ ကျန်း​မာ​ေရး​ေစာင့်​ေရှာက်မှု စံနစ်ြကီး​ေတွ ြဖစ်ပါတယ်။ မယံု ​ေမး​ြကည့်​ေလ။ အလကား​ေဟ့​ လို့​ ထွက်​ေအာ်လိုက်ရင် အိမ်​ေတာင်ကျိုး​ကျဦး​မှာ ဆိုတဲ့​ ကျုပ်တို့​လူမျိုး​ေတွ​ေတာင်မှ အဲသည်အလကား​ေဆး​ကုသမှုြကီး​ေတွဆီမှာ အုတ်​ေအာ်​ေသာင်း​နင်း​ ကျိတ်ကျတ်တိုး​မ​ေနပဲ အြပင်ထွက်ထွက်ကု​ေနြကတာ အ​ေြကာင်း​တစ်ခုခု​ေတာ့​ ရှိရမှာ​ေပါ့​ေနာ်။ အဲသည်အရပ်က ဆရာဝန်​ေတွ ညံ့​လို့​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ သူ့​အရပ်နဲ့​သူ့​ဇာတ် ကရပံုြခင်း​ဟာ အြပင်နဲ့​ေတာ့​ မတူ​ေလတာ အမှန်ပါ။ ဘာ​ေတွမတူသလဲ ဆိုတာ​ေတာ့​ လက်ရှိ အဲဒီထဲမှာလုပ်​ေနတဲ့​သူ​ေတွ ကိုယ့်​ဘာသာ ​ေတွး​ယူြကရင် ​ေကာင်း​လိမ့်​မယ်ဗျို့​။ (သည်တခါ​ေတာ့​ ငပွြကီး​ လက်​ေရှာင်သကွယ်)

ဘယ်​ေတာ့​မှ ြဖစ်မလာနိုင်တာ​ေတွကို စိတ်ကူး​ယဉ်တာထက်စာရင် လက်​ေတွ့​ကျကျ ​ေန့​စဉ်ြကံု​ေတွ့​ေနရတဲ့​ အ​ေြခခံလူတန်း​စား​လူနာများ​နဲ့​ ပတ်သက်လာရင် အသြပာဆရာဝန်ရယ်လို့​ နံမယ်ဆိုး​ မထွက်ရ​ေလ​ေအာင် ဘယ်လို ဆက်ဆံကုသ​ေပး​သင့်​သလဲဆိုတာ​ေတာ့​ ​ေတွး​ြကည့်​ဖို့​ေကာင်း​ပါတယ်။ ဝတ္ထု​ေတွ ရုပ်ရှင်​ေတွထဲမှာလို ​ေစတနာဆရာဝန်က​ေလး​ဆိုတာ လက်​ေတွ့​မှာ​ေတာ့​ အလှမ်း​ေဝး​ပါ​ေသး​တယ်။ ဘယ်ဆရာဝန်စာ​ေရး​ဆရာမှ သူ​ေရး​တဲ့​ဇာတ်​ေကာင်​ေလာက် အြပင်မှာ အနစ်နာမခံတတ်ဘူး​ဗျ။ (ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ​ေြပာပါသကွယ်) ထမင်း​လည်း​ေြကွး​မယ်။ နင်း​လည်း​ေပး​မယ်။ ဆံထံုး​လည်း​စိုက် ဆီလည်း​စိုက် မကုနိုင်သည့်​တိုင်​ေအာင် လူနာဘက်က စာနာစဉ်း​စား​ေပး​နိုင်မယ်ဆိုရင် ဟိုခမျာများ​က အိမ်ြပုတ် ယာြပုတ် ြပုတ်​ေစဦး​။ မြငိုြငင်ဘူး​ရှင့်​ အသင့်​လိုရာ​ေစ လို့​ ​ေြပာြကမှာပါ။ အဲသည်သင်ခန်း​စာရလာတာ ဘာမှ မြကာ​ေသး​ပါဘူး​။ ​ေရှ့​က​ေြပာခဲ့​တဲ့​အတိုင်း​ လူနာ​ေတွနဲ့​ ပုဂ္ဂိုလ်​ေရး​ ​ေရာ​ေရာ​ေထွး​ေထွး​မ​ေနပဲ ​ေဝဒနာရှင်အြဖစ်သာ မှတ်မှတ်ထား​မိတဲ့​အတွက် လမ်း​မှာလာနှုတ်ဆက်ရင်​ေတာင်မှ ​ေတာ်ရံုနဲ့​ မမှတ်မိ​ေတာ့​ပါဘူး​။

သို့​ေသာ်လည်း​ သူတို့​ရပ်သူတို့​ရွာ ဧည့်​သည်သွား​လုပ်တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ လုပ်ငန်း​ခွင်ြပင်ပမို့​ ရင်း​ရင်း​နှီး​နှီး​ ​ေမး​ထူး​ေခါ်​ေြပာ လုပ်ပါတယ်။ (သူများ​အိမ်သွား​ စား​ေယာက်​ေနြပီး​ အဲ​ေလာက်မှ မလုပ်ရင်လည်း​ ဘယ်သူမှ သထာမှာ မဟုတ်ဘူး​) ​ေဆး​ရံု​ေပါ်မှာ တစ်လမ်း​သွား​ အထက်စီး​က ဆက်ဆံ​ေနရာက သူတို့​အသိုင်း​အဝိုင်း​ ဝန်း​ကျင်ထဲ ခန​ေရာက်သွား​ခိုက် လူနာ​ေတွဘက်က စိတ်​ေနသ​ေဘာထား​ေလး​ေတွကိုလည်း​ တီး​ေခါက်ြကည့်​မိပါ​ေလ​ေရာ။ မိသား​စုထဲက တစ်​ေယာက်​ေယာက် ​ေသ​ေကာင်​ေပါင်း​လဲ နာဖျား​မကျန်း​ြဖစ်လို့​ ​ေဆး​ရံုလာကုရတဲ့​အခါ ဘယ်သူမဆို အနည်း​နဲ့​အများ​ အ​ေြခယိုင်သွား​တာ အရမ်း​သိသာပါတယ်။ လက်ငုတ်လုပ်ငန်း​က​ေလး​ေတွ ြပုတ်သွား​တယ်။ သား​ရှင်ြပုဖို့​ စု​ေဆာင်း​အား​ခဲထား​တာ​ေလး​ေတွ ကုန်သွား​တယ်။ ပံုြပင် တစ်​ေထာင့်​တစ်ည မကပါဘူး​။ တကယ်လို့​များ​ ကိုယ်စား​ေနရတဲ့​ထမင်း​လုပ်ဟာ သူတို့​ဘဝအ​ေြခ​ေတွ ပျက်သွား​ေစတယ်လို့​ သိလိုက်ရရင် ဘယ်ဆရာဝန်မှ ြမိုလို့​ကျမယ် မထင်ပါဘူး​။ တိုင်း​ြပည်ဆင်း​ရဲတာ ြငင်း​လို့​မရနိုင်သလို ဆရာဝန်လည်း​ ဆင်း​ရဲပါတယ်။ (ချမ်း​သာတဲ့​ဆရာဝန်​ေတွက ​ေတာြကိုအံုြကား​ လာစရာမှ အ​ေြကာင်း​မရှိတာ)။

ဆင်း​ရဲသား​အချင်း​ချင်း​ သူ့​ဘက်ကိုယ့်​ဘက် ညှာညှာတာတာ စာစာနာနာ ​ေဖး​ေဖး​မမ ဆက်ဆံ​ေပး​နိုင်ရင် အ​ေမရိကား​မှာ ​ေဆး​သွား​ကုတာထက်​ေတာ့​ စိတ်ချမ်း​သာရမှာ မလွဲပါဘူး​။ ​ေရာဂါ​ေပျာက်ြခင်း​ မ​ေပျာက်ြခင်း​က​ေတာ့​ ကံအ​ေြကာင်း​တရား​နဲ့​ဆိုင်​ေပလိမ့်​မယ်။ (လူနာရဲ့​ ​ေဘာဂဗျဿနကံဟာ ကိုယ်လိုဆရာဝန်နဲ့​ ​ေတွ့​ရ​ေလြခင်း​ေြကာင့်​ မဟုတ်ဖို့​ေတာ့​ လိုသပ​ေလ)

ဆရာဝန်ဆိုတာက​ေရာ ဘာသား​နဲ့​ထုထား​တာလဲ။ သူလည်း​ပဲ နာဖျား​မကျန်း​ ​ေသ​ေကာင်​ေပါင်း​လဲ ြဖစ်တဲ့​အခါ ြဖစ်တာပါပဲ။ အဲလိုအခါမျိုး​ကျရင် လူနာ​ေတွအ​ေပါ် ကိုယ့်​တုန်း​က ဘယ်လိုဆက်ဆံထား​သလဲဆိုတာ ြပန်​ေတွး​မိလာပါလိမ့်​မယ်။ တစ်သက်လံုး​ ရှာ​ေဖွစု​ေဆာင်း​ထား​သမျှ​ေတွဟာ အချီြကီး​တစ်ချက်ြငိလိုက်ရင် အကုန်ပါသွား​တတ်တာ ဓမ္မမိတ်​ေဆွ​ေတွအဖို့​ နား​လည်နိုင်မယ် ထင်ပါရဲ့​။ အင်မတန်ကုသိုလ်ရတဲ့​ အသက်​ေမွး​ဝမ်း​ေကျာင်း​ အလုပ်က​ေန အကုသိုလ်ကံ​ေတွ တနင့်​တပိုး​ ပါမသွား​ေစချင်တဲ့​အတွက် အချိန်မလွန်မီ အသိတရား​ရ​ေစချင်ပါတယ်။ အသြပာဆရာဝန်ဆိုတာ ငါတို့​ြမန်မာြပည်မှာ မရှိဘူး​ကွ လို့​ေတာ့​ မျက်စိမှိတ်ြပီး​ ယံုလိုက်ချင်ပါ​ေသး​။ (ဖွင့်​ြကည့်​မိရင် ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်အရင် ြပန်ြမင်​ေနမှာစိုး​လို့​) ​ေသချာတာက​ေတာ့​ ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင်လည်း​ပဲ အသြပာမရှိရင် ​ေဆး​မကုနိုင်လို့​ ​ေသရမယ့်​အထဲမှာ ပါတာပဲ။ ကမ္ဘာ​ေပါ်မှာရှိတဲ့​ ဘယ်နိုင်ငံမှာမဆို ဆရာဝန်လူတန်း​စား​ဟာ အလည်အလတ်တန်း​စား​ရဲ့​ အ​ေပါ်ယံလွှာမှာပဲ ရှိြကသတဲ့​။ ကိုယ်လိုဆင်း​ရဲတဲ့​နိုင်ငံမှာ အချမ်း​သာဆံုး​ဆရာဝန်ြကီး​ေတွ ထွက်​ေပါ်လာတာ ​ေဇာတိကတို့​ ဇဋိလတို့​လို ​ေရွှဆိတ်ရုပ်ြကီး​ေတွ ​ေရွှ​ေတာင်ြကီး​ေတွ ​ေြမက​ေပါက်လာတာ ဟုတ်ပါ့​မလား​။

(​ေရွှြခင်း​ေတာင်း​ြကီး​ေတွ ည​ေနတိုင်း​ အခန်း​ထဲြပည့်​ြပည့်​လာတာ​ေတာ့​ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာ​ေပါ့​)။ ​ေလာကြကီး​က​ေတာ့​ ​ေလာကြကီး​အတိုင်း​ပဲ ရှိပါလိမ့်​မယ်။ ဆရာဝန်​ေလး​ေတွကလည်း​ ဆရာဝန်​ေလး​ေတွအတိုင်း​ပဲ ရှိ​ေစချင်ပါတယ်။ မိုး​ခါး​ေရ​ေသာက်မယ့်​ထဲမှာ ​ေရှ့​ဆံုး​က​ေတာ့​ တန်း​မစီ​ေစချင်ပါဘူး​။ အသြပာကို အသြပာအတိုင်း​ပဲ ရ​ေအာင်ရှာ​ေဖွသံုး​စွဲပါ။ ဆရာဝန်အလုပ်ကိုလည်း​ ဆရာဝန်ပီပီသသ လုပ်ြကတာ​ေပါ့​။ ဆရာဝန်အလုပ်က အသြပာရတာမှန်​ေပမယ့်​ အသြပာရဖို့​သက်သက်​ေတာ့​ ဆရာဝန်လုပ်​ေနတာ မဟုတ်ဘူး​ လို့​ သ​ေဘာထား​ြကစို့​လား​။ သည်တခါ ဘိုလို နှုတ်ဆက်လိုက်မကွယ်။

“Money makes the world go around. (The world go around)2
A mark, a yen, a buck or a pound. ( a buck or a pound)2
Is all that makes the world go around
That clinking clanking sound
Can make the world go around…”

Read More

“ရခိုင်​ေလး​တို့​ရွာ”

| မှာေရးသားခဲ့သည်။ 0

​ေတာဓ​ေလ့​ ​ေတာစရိုက် ​ေကျး​ရွာဝါဒ​ေတွကို မလာလာချင်​ေအာင် စည်း​ရံုး​ေသွး​ေဆာင်လို့​ သာသာထိုး​ထိုး​ ​ေရး​ေနတာဟာြဖင့်​ ဥစ္စာ​ေစာင့်​များ​လို သူ့​ေနရာ စ​ေတး​ဖို့​ရာ လူစား​ရှာ​ေနတာ ြဖစ်လိမ့်​မယ် လို့​ ဆိုြကသဗျ။ သူ့​စာအုပ်ထဲမှာ ​ေရး​ထား​တဲ့​ အမ်း​ေဆး​ရံု တို့​လည်း​ ​ေရာက်ဖူး​ပါတယ်။ မ​ေကာင်း​တာ​ေတွ စိတ်ညစ်စရာ​ေတွ မြပည့်​စံုတာ​ေတွချည့်​ပဲမို့​ “သူ့​ဘာသူ​ေပျာ်တယ်ဆိုလည်း​ တစ်သက်လံုး​သာ ထား​လိုက်ပါ​ေတာ့​။

သူများ​ေတွ ဒုက္ခ မ​ေရာက်​ေအာင်” လို့​ ​ေမတ္တာထား​တဲ့​သူ​ေတွကလည်း​ မနည်း​။ အတူတူ အလုပ်လုပ်​ေနတဲ့​သူချင်း​ေတာင် အလုပ်ထဲ မလွှဲမ​ေရှာင်သာ စိတ်ညစ်စရာ​ေတွ ြကံုလာတဲ့​အခါ “ကဲ ဘယ့်​နှယ်ရှိစ။ လွှတ်​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​ဆို..” လို့​ ​ေမး​ြပံုး​က​ေလး​ ​ေငါ့​ြပံုး​က​ေလး​ ြပံုး​ြကပါတယ်။ ဒါက​ေတာ့​ နတ်ြပည်​ေြခာက်ထပ်မှာလည်း​ စိတ်ညစ်စရာ​ေတွ ရှိချင်ရှိမှာ​ေပါ့​။ ဘယ်​ေနရာပဲ ြဖစ်ြဖစ် အခိုက်အတန့်​ြကီး​ အခိုက်အတန့်​က​ေလး​ေလာက်သာ ​ေနြကရမယ့်​ဟာ လက်ရှိ​ေနရာကို အလိုမြပည့်​တိုင်း​ “သွား​စို့​ သွား​စို့​ လာကွယ်။ တြခား​ရှာမယ်” လုပ်​ေနရင် ဘယ်အရပ်မှာမှ မ​ေပျာ်နိုင်သူြကီး​ ြဖစ်သွား​လိမ့်​မယ် ထင်တာပဲ။

ကိုယ့်​ဘာသာက​ေတာ့​ အသား​ကျလာြပီး​တဲ့​ေနာက်မှာ ​ေပျာ်တယ် ပျင်း​တယ်​ေတာင် သတိမထား​နိုင်​ေတာ့​ပါဘူး​။ အလုပ်နဲ့​လက်နဲ့​ ြပတ်မယ် မြကံနဲ့​။ ဒီတခါ ဘာ​ေရး​ရင် ​ေကာင်း​မလဲ ​ေရာဂါက ငှက်ဖျား​တက်သလို တက်လာ​ေရာ။ အိမ်လွမ်း​ေတာ့​ အိမ်ြပန်​ေြပး​လိုက်၊​ အလုပ်လွမ်း​ေတာ့​ အလုပ်ြပန်​ေြပး​လိုက် ​ေနရင်း​က​ေန တခါတခါ​ေတာ့​ ပင်ပန်း​လွန်း​လို့​ ညီး​စီစီ နဲ့​ ​ေခါင်း​ကိုက်လာမိရင် ဟိုနား​သည်နား​က​ေလး​ အ​ေညာင်း​အညာဆန့်​ ခရီး​တိုက​ေလး​ေတွ လည်ြဖစ်ြပန်​ေရာ။ ​ေဆး​ရံုကလူ​ေတွက​ေတာ့​ “တို့​ဆရာ ကုန်ြကမ်း​ထွက်ရှာြပန်ြပီ” လို့​ ဆိုြကတယ်။ အမှန်က​ေတာ့​ ချာဂျင်ြပန်ြဖည့်​တာဆိုရလိမ့်​မယ်။ လန်း​ဆန်း​တက်ြကွစွာ အလုပ်ြပန်လုပ်နိုင်ဖို့​ မဟုတ်လား​။
(ကုမ္ပဏီကလူ​ေတွ ​ေဘာစိဆီမှာ ခွင့်​တင်ရင် အဲလိုညိုး​ေလး​ ညာ​ေြပာလိုက်) သည်တခါ သွား​လည်ြဖစ်တဲ့​ရွာက​ေလး​က အညာရွာက​ေလး​ေတွ ရှမ်း​ရွာက​ေလး​ေတွနဲ့​ မတူဘူး​ဗျ။ သူ့​ေဒသ သူ့​စရိုက်က​ေလး​ေတွ ထူး​ြခား​တဲ့​ ရခိုင်ရွာက​ေလး​။ နံမယ်က သရက်​ေတာင် တဲ့​။

သရက်​ေတာင်ရွာဟာ အမ်း​ြမို့​နယ်အပိုင်ထဲမှာ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ​ေြမပံုြမို့​နယ်ထဲမှာ ပါတယ်။ ဒီ​ေရြပန်တဲ့​ ​ေချာင်း​ဝကျယ်က​ေလး​မှာ ​ေရပတ်လည်ဝိုင်း​ေနတဲ့​ ကျွန်း​နု​ေြမ​ေပါ်မှာရှိတယ်။ သူ့​နား​ပတ်လည်မှ ရခိုင်ရိုး​မြကီး​က လက်တံက​ေလး​ေတွြဖာဆင်း​လာတဲ့​ ​ေတာင်စွယ်အငူက​ေလး​ေတွရှိ​ေတာ့​ ရွာနံမယ်​ေလး​ေတွဟာ သရက်​ေတာင်၊​ ​ေပါက်တူး​ေတာင်၊​ တပ်​ေတာင်၊​ အဲလို​ေပး​ထား​တယ်။

ပင်လယ်ဝ၊​ ဒီ​ေရ​ေတာ၊​ ​ေချာင်း​ရိုး​ကျယ်၊​ ​ေတာင်ပူစာက​ေလး​ေတွနဲ့​ဆို​ေတာ့​ သာ​ေတာင့်​သာယာက​ေလး​။ ြမစ်ဝကျွန်း​ေပါ်အရပ်လို လတာြပင် ငါး​ပျံြမူး​တာမျိုး​ မ​ေတွ့​ရ​ေပမယ့်​ ဓနိ​ေတာ​ေတွက​ေတာ့​ တူတူပဲ။ ​ေချ​ေကာ​ေကာကို အား​ကျလို့​ ​ေမာ်​ေတာ်ဆိုင်ကယ်ဒိုင်ယာရီ လုပ်ြပီး​ ရွာ​ေတွဆင်း​ရတဲ့​အ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ ​ေတာ်လှန်​ေရး​ြကီး​နဲ့​ ဘာမှ မပတ်သက်ပါဘူး​။ ဓါတ်ပံုဆရာသူငယ်ချင်း​ေတွကို​ေတာ့​ သတိရမိတယ်။ သည်​ေနရာ​ေလး​မှာ အလည်​ေခါ်လာလိုက်ရင် ​ေတာ်​ေတာ်​ေကာင်း​တဲ့​ ဓါတ်ပံုက​ေလး​ေတွ ရမှာပဲ လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​မိသဗျ။ ​ေလာက်ကိုင်က ​ေတာင်​ေပါ်ရှုခင်း​ရယ်၊​ ဘူတန််က ​ေတာင်​ေပါ်ရှုခင်း​ရယ်၊​ အခု အမ်း​က ​ေတာင်စွယ်အငူထိပ်က ကမ်း​ေြခရှုခင်း​ေတွရယ်က တစ်ဘာသာစီပါ။ ကိုယ့်​မျက်စိထဲမှာ​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်လှတယ်။ လှတယ်လို့​ ဘယ်လိုဘယ်ချမ်း​သာ သရုပ်​ေဖာ်ြပီး​ ​ေရး​ြပန်ရင် ဖတ်မိတဲ့​သူက သူြမင်ဖူး​ထား​တာ​ေလး​ေတွ ြပန်​ေတွး​ြပီး​ သူ့​အရပ်သူ့​ေနရာ သူ့​အတိတ်ြပန်လွမ်း​ချင် လွမ်း​လိမ့်​မယ်။ “တကယ်လား​။ ြပစမ်း​ပါဦး​။ မှန်း​။” ဆိုတဲ့​သူ​ေတွ အတွက်က​ေတာ့​ လွမ်း​ေလာက်စရာ ဘယ်ရှိပါ့​မလဲ။

“​ေရ​ေတွရယ်။ ​ေြမြကီး​ရယ်။ ​ေတာင်ကုန်း​ရယ်။ ဒါများ​ ထူး​ထူး​ဆန်း​ဆန်း​။ မြမင်ဖူး​လို့​လား​။” လို့​ ​ေငါ့​စရာြဖစ်မယ်။ ရုပ်​ေသး​ပွဲြကည့်​တဲ့​သူလိုပ။ ယမ​ေနရုပ်ြကည့်​ရင် ယမ​ေနပဲ ​ေတွ့​ရမယ်။ သုခုမအလှကိုြကည့်​မှ သုခုမအလှက အသက်ဝင်မှာကိုး​။ အမ်း​ေဆး​ရံု ​ေကာင်း​၏ မ​ေကာင်း​၏ ဆိုတာလည်း​ သည်သ​ေဘာပါပဲ။ ယမ​ေနရုပ်ြကည့်​ချင်တယ်ဆိုလည်း​ ရှု​ေတာ်မူပါ။ အလှတရား​ဆိုတာ ပညတ်သ​ေဘာမှာ မရှိပါဘူး​။ ပရမတ်သ​ေဘာမှာလည်း​ မရှိဘူး​။ စိတ်ခံစား​မှုသက်သက်ဆို​ေတာ့​ ရှုြမင်သူအ​ေပါ်မှာပဲ တည်တာ​ေပါ့​။ ကိုယ့်​ပါရမီ ဓါတ်ခံ​ေလာက်နဲ့​ဆို​ေတာ့​ ရှုတတ်ရင် ဘာဝနာအဆင့်​ေတာ့​ မ​ေရာက်ဘူး​။ ြကည့်​တတ်မှ အလှဆိုတာ​ေတာ့​ ြမင်တယ်။ တဏှာကိုပွား​ေစတတ်​ေသာစိတ်လို့​ ဆိုရမှာ​ေပါ့​။ ဘဝတဏှာကို​ေြပာတာ​ေနာ်။ ​ေတာ်​ေတာ်ြကာ အား​တိုး​ေဆး​ေြကာ်ြငာ ​ေရး​ခိုင်း​ေနမှာစိုး​လို့​။

တကယ်​ေတာ့​ သရက်​ေတာင်ရွာဟာ ကိုယ့်​ေဆး​ရံုရှိတဲ့​ အမ်း​ြမို့​ထက်​ေတာ့​ စည်ပါတယ်။ အမ်း​ြမို့​နယ်ထဲက ဟိုး​တခါ ကွင်း​ဆင်း​ကုတဲ့​ တပ်​ေတာင်ရွာက​ေလး​လိုပဲ။ စီး​ပွား​ေရး​ေကာင်း​ြပီး​ ​ေချာင်ချာင်လည်လည် ရှိြကတယ်။ သူ့​ဆီ​ေရာက်ဖို့​ စက်​ေလှနဲ့​ကူး​ရတဲ့​ ကမ်း​ေထာင်း​ြကီး​ဆိုတဲ့​ ရွာြကီး​က​ေတာ့​ ရခိုင်မှာ​ေတာ်​ေတာ်နံမယ်ြကီး​တဲ့​ရွာပါ။ ဆရာဝန်​ေတွအတွက်ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေဈး​ြကီး​တဲ့​ရွာ လို့​ ​ေြပာရမယ်။ ငါး​ြကင်း​ေခါင်း​ေလ။ ငါး​ြကင်း​ေခါင်း​။ တစ်မူး​တစ်ပဲ​ေလာက်နဲ့​ လာကိုင်ရင် ချိန်ခွင်ကိုင်ထား​တဲ့​ ​ေဈး​သည်ြကီး​ေတွက “ပါး​ကျိုး​သွား​ချင်သလား​” လို့​ ရန်​ေတွ့​မှာ​ေပါ့​။ ဆရာဝန်ချင်း​တူတူ​ေတာင် အဲသည်က တိုက်နယ်ဆရာဝန်က​ေလး​က အမ်း​မှာ​ေရာက်​ေနရှာတဲ့​ လက်​ေထာက်ဆရာဝန်က​ေလး​ေတွလို မူး​ေဝမှိုင်​ေတွ ​ေြဖ​ေလျာ့​ေခွ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေခါင်း​ေလး​တ​ေမာ့​ေမာ့​နဲ့​ လည်တိုင်​ေြကာ့​မှာ ခိုင်ခိုင် မ​ေနာ့​နိုင်သရှင် ဆိုတာမျိုး​ ဟန်တချီချီနဲ့​။ အြပင်​ေဆး​ခန်း​က​ေလး​ေတွ​ေတာင် ​ေတွ့​ခဲ့​မိ​ေသး​။ တပ်ကဆရာဝန်က​ေလး​ေတွလည်း​ ညအိပ်ည​ေန ဂျီပီသွား​အား​ေပး​ြကတယ်။

​ေရလုပ်ငန်း​စီး​ပွား​ေရး​ရဲ့​ အချက်အချာ​ေနရာမို့​လို့​ တပ်​ေတာင်ကို ဂဏန်း​ြမို့​ လို့​ ​ေြပာရင် သူ့​ကို​ေတာ့​ ပုဇွန်ြမို့​ လို့​ ​ေြပာရမယ်။ ပုဇွန်ကျ​ေတာ့​ ​ေရခဲရိုက်ြပီး​မှ ပို့​ရတာြဖစ်လို့​ ဂဏန်း​များ​လို အရှင်လတ်လတ် ြပည်ြကီး​ေရာက် ကား​မစီး​နိုင်ဘူး​။ ရန်ကုန်​ေတာ့​ ​ေန့​ချင်း​အ​ေရာက်ပို့​ြကတယ်။ ကမ်း​ေထာင်း​ြကီး​မှာ ရွာနား​ပတ်ဝန်း​ကျင်က ပို့​သမျှ​ေဈး​ြဖတ်ြပီး​ေကာက်တဲ့​ ပုဇွန်ဒိုင်​ေတွရှိတယ်။ အဲဒီကို အဓိကပို့​တာကမှ သရက်​ေတာင်ရွာပါ။ တရွာလံုး​လိုလို ကာရီ လို့​ေခါ်တဲ့​ ပုဇွန်ဆည်ကန်​ေတွ လုပ်ကိုင်ြကပါတယ်။ ဒီ​ေရတက်လာတဲ့​အခါ ​ေရဝင်​ေပါက်က​ေလး​ေတွနဲ့​ လယ်ကွက်​ေတွထဲကို ဝင်​ေအာင် သွင်း​ထား​လိုက်တယ်။ ​ေရကျတဲ့​အခါ ​ေရထွက်​ေပါက်ဝမှာ ပိုက်က​ေလး​နဲ့​ခံထား​လိုက်​ေတာ့​ ပုဇွန်​ေလး​ေတွ မင်း​ဘယ်​ေြပး​မလဲ မိချိုသဲ ြဖစ်ကုန်တာ​ေပါ့​။

​ေအာက်ြပည်​ေအာက်ရွာမှာလို ပုဇွန်သား​ေပါက်က​ေလး​ေတွ ကန်ထဲထည့်​ ​ေမွး​ထား​တာမျိုး​ မဟုတ်ဘူး​။ ဝင်​ေငွ​ေကာင်း​တဲ့​အလုပ်မို့​လို့​ အရပ်တပါး​ကလူ​ေတွလည်း​ အရင်း​မစိုက် ​ေလှထိုး​လိုက် လာြပီး​ နှစ်​ေပါက်​ေအာင် လုပ်ကိုင်​ေငွစုြကတယ်။ သို့​ေသာ်လည်း​ ဆား​ငံ​ေရဝင်ကုန်လို့​ စိုက်ပျိုး​ေြမ​ေတွ ပျက်ကုန်တာ​ေြကာင့်​ အ​ေမျှာ်အြမင်ရှိသူ​ေတွက သ​ေဘာမကျြကပါဘူး​။ ပျက်ကာမှ ပျက်​ေရာ​ေလ။ ​ေလာ​ေလာဆယ် စား​စရာ မရှိတဲ့​အခါ အဲဒီအ​ေမျှာ်အြမင်​ေတွက ဝမှမဝပဲနဲ့​။ ​ေနာက်မှ ​ေနာက်​ေရာက်ရာ။

​ေလာ​ေလာဆယ်​ေတာ့​ ပင်လယ်ြကီး​က ရခိုင်သူရခိုင်သား​ေတွကို ​ေကျွး​လည်း​ေကျွး​သား​။ ဆင်လည်း​ဆင်သား​။ ြကွယ်ပိုး​ြကွယ်ဝြဖစ်ဖို့​က​ေတာ့​ မလွယ်​ေသး​ပါဘူး​။ ဖမ်း​လို့​ရသမျှ “ငါ့​သမီး​မယ်​ေထွး​ ​ေဈး​တင်ဖို့​ေလး​” လုပ်နိုင်တာမှ မဟုတ်ပဲ။ သယ်ယူပို့​ေဆာင် စား​ရိတ်​ေတွက ဆင်ဖိုး​ထက် ချွန်း​ဖိုး​ြကီး​တယ်။ ငါး​ ပုဇွန် ဂဏန်း​ေတွဟာ ဘယ်မှာ ဘယ်​ေလာက်ပဲ ​ေဈး​ြကီး​ြကီး​ ​ေရလုပ်သား​ေတွဆီကဝယ်တဲ့​အခါ လုပ်ရတဲ့​ အကုသိုလ်နဲ့​ မမျှ​ေအာင် တန်ဖိုး​ေလျာ့​တယ်။ လယ်သမား​ ကိုင်း​သမား​လည်း​ အလား​တူ​ေပါ့​။ စိုက်ခင်း​ထဲမှာ သွား​ဝယ်ရင် ​ေငွနှစ်ရာဖိုး​ဆို ဗူး​ညွန့်​ ဗူး​သီး​ နိုင်သ​ေလာက်သယ်သွား​ ကျန်​ေချာင်း​အိပ်ြကီး​နဲ့​ မဆန့်​မြပဲ ​ေပး​လိုက်တာ။ ဝယ်လာတဲ့​ ဆရာမ​ေလး​ကို​ေတာင် “အခင်း​ရှင်​ေတာ့​ ​ေသ​ေရာ​ေပါ့​ကွယ်” လို့​ ​ေြပာမိ​ေသး​။ ပုပ်ကုန်သိုး​ကုန်ဆိုတာ ြမန်ြမန်ထွက်သွား​ ရသမျှ အြမတ်ချည့်​ပဲ။ ကျန်​ေနရင် အမှိုက်လို့​ သ​ေဘာထား​ပံုပါ။ လမ်း​ပန်း​ဆက်သွယ်​ေရး​နဲ့​ ကုန်စည်စီး​ဆင်း​မှု လွယ်ကူလျှင်ြမန်​ေစ​ေရး​ဆိုတာ​ေတွ မစဉ်း​စား​ပဲ ပိုက်ဆံ​ေချး​လိုက်ရံုနဲ့​ သည်ကလူ​ေတွ ​ေြပလည်သွား​မယ်ဆိုတာ ချစ်တီး​ေတွ​ေတာင် မယံုဘူး​။

ဘဂင်္လား​မှာ ဆင်း​ရဲသား​အမျိုး​သမီး​ေတွအတွက် ​ေငွ​ေချး​ဘဏ်က​ေလး​ရှိသတဲ့​ဆိုတဲ့​ ပံုြပင်​ေတွဖတ်ြပီး​ ​ေငွ​ေချး​ေပး​တာ​ေတာ့​ သာဓုပါဦး​ရယ်။ ​ေရွး​ေကာက်ပွဲြပီး​မှ အုပ်ချုပ်​ေရး​မှူး​ေတွနဲ့​ ြပန်​ေတာင်း​တာက​ေတာ့​ ​ေခါ်ထား​မိတဲ့​သာဓု ြပန်​ေလျာ်​ေပး​မလား​။ သူ့​ဟာသူ လာ​ေချး​ြပီး​ ​ေြကွး​ယူြပံုး​ြပံုး​ ​ေတာင်း​လျှင်မုန်း​ မဆံုး​ေသာ်လည်း​ မိတ်ပျက်၏ဆိုတာမျိုး​ကလည်း​ လုပ်ချင်​ေသး​တာ။

“​ေမာင်​ေပး​တဲ့​ အ​ေြကွး​ြပန်ဆပ်ခဲ့​ပါ” ဆိုတဲ့​ ကိုဆိုင်​ေမာဝ်ထက် ဆိုး​တာက​ေတာ့​ “ရင်ထဲလမ်း​ခင်း​ထား​တယ်။ တသက်လံုး​ေအး​ချမ်း​သွား​မယ်” ဆိုတဲ့​ ကိုမျိုး​ြကီး​တို့​ပါ။ မဲဆွယ်တုန်း​က တစ်ဝက်တိတိခင်း​ေပး​ထား​တဲ့​လမ်း​ကို မဲရှံုး​တဲ့​အထိမ်း​အမှတ်အြဖစ် တန်း​လန်း​ြကီး​ပစ်ထား​လိုက်ပါတယ်။ “​ေနာင်ကို ဒီလိုလုပ်ရင် ​ေဟာသလိုြဖစ်တတ်သကွဲ့​” လို့​ သင်ခန်း​စာ​ေပး​ထား​တာ ထင်ပါရဲ့​။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ကမ်း​ေထာင်း​ြကီး​ကလူနာ​ေတွ အမ်း​ကိုလာချင်ရင် စက်​ေလှနဲ့​ ကဇုကိုင်း​တံတား​ထိ​ေရာက်​ေအာင်လာြပီး​ အဲဒီ​ေရာက်မှ ကား​စင်း​လံုး​ငှား​ြပီး​ ခရီး​ဆက်ရပါတယ်။ ကား​ခက​ေတာ့​ မ​ေြပာပ​ေလာက်ပါဘူး​။ ရှစ်​ေသာင်း​ေလာက်ဆို လိုက်နိုင်ပါသတဲ့​။ အသွား​အြပန် မှတ်မ​ေနနဲ့​ဦး​။ နှစ်နာရီစာ လမ်း​ခရီး​ပဲ ရှိ​ေသး​တာ။ ပိုက်ဆံမရှိရင် ကိုရီး​ယား​ကား​ထဲကလို ကုန်း​ပိုး​ြပီး​ ​ေလျှာက်ခဲ့​ေလ။ ဘာခက်တာလိုက်လို့​။ ​ေဆး​ရံု​ေရာက်လို့​ ​ေဆး​ဖိုး​မရှိ​ေတာ့​လည်း​ မပူပါနဲ့​။ ဆရာဝန်​ေတွရှိသား​ပဲ။ ဝိုင်း​ရှင်း​ေပး​လိမ့်​မယ်။

အြပန်စား​ရိတ်ပါ ​ေတာင်း​လာခဲ့​။ အဆင်မ​ေြပရင် ​ေြပာ။ ဂျာနယ်ထဲက ​ေအာ်​ေပး​မယ်။ (ဆရာဝန်ကို ​ေဘာပင်နဲ့​ ထိန်း​လို့​ရမှန်း​ သိကုန်ြကြပီ)။ အခု​ေတာ့​ အလို​ေတာ်ြပည့်​ဆရာ​ေတာ်ရဲ့​ ​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ လူနာတင်ယာဉ်တစ်စီး​ ကဇုကိုင်း​မှာ ထား​ေပး​ေတာ့​မတဲ့​။ ဓါတ်ဆီဖိုး​ပဲ ​ေပး​စရာလိုမယ်။ ဘုန်း​ဘုန်း​ဇာတိ သရက်​ေတာင်ရွာကဆို ဆီဖိုး​ပါ ဖရီး​တဲ့​။ သာဓုပါ ဘုန်း​ဘုန်း​ရယ်။

ပထဝီ​ေတွရှင်း​ရတာ သမိုင်း​ကို​ေကျာ်ြပီး​ အင်း​စိန်နဲ့​ နီး​လာြပီ။ ရွာကို အြမန်ဆံုး​ ြပန်လာပါ လုပ်ဦး​မှ။ ဘုန်း​ဘုန်း​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ပဲ အ​ေရှ့​ရွာမှာ ဘာရှိသလဲ ​ေမး​ရင် ဘုရား​ပွဲ​ေတာ်ရှိပါသည်လို့​ ကျယ်ကျယ်​ေအာ်နိုင်ြပီ။ ကမ်း​ေထာင်း​ြကီး​က​ေန စက်​ေလှက​ေလး​နဲ့​ နာရီဝက်​ေလာက်သွား​လိုက်ရင် အထင်း​သား​ေတွ့​ရတဲ့​ ​ေကျာင်း​ကန်ဘုရား​ ​ေစတီက​ေလး​များ​ ရှိရာအရပ်ဟာ သရက်​ေတာင်ရွာပါပဲ။ ကုန်း​ကမူ​ေလး​အထက်ဝယ် ထံုး​ြဖူက​ေလး​ မြပယ့်​တြပယ်ဆိုတဲ့​အတိုင်း​ သည်လိုတံငါရွာက​ေလး​မှာ သည်​ေလာက်တန်​ေဆာင်း​ြပဿဒ် ​ေကျာင်း​ဇရပ်​ေတွ ြမင်ရတာ အံ့​ဩစရာ​ေပါ့​။ အခုြပုလတ္တံ​ေသာ ဘုရား​ပွဲြကီး​က​ေတာ့​ တစ်ခု​ေသာ သိမ်​ေတာ်ြကီး​ ​ေရစက်ချထီး​ေတာ်တင် မဂင်္လာသဘင်ပါတဲ့​။

သာသနိကအ​ေဆာက်အဦ​ေတွအား​လံုး​ဟာ ဘုန်း​ဘုန်း​ ကမကထ မွမ်း​မံြပင်ဆင်တာ​ေရာ အသစ်တည်​ေဆာက်ထား​တာ​ေရာ မှန်​ေပမယ့်​ နဂိုမူလကတည်း​က အဲသည်အရပ်မှာ ​ေစတီရာ၊​ ​ေကျာင်း​အ​ေဟာင်း​တချို့​ေတာ့​ ရှိနှင့်​ြပီး​ ြဖစ်ပါသတဲ့​။ ပင်မ​ေကျာင်း​ေတာ်ြကီး​က​ေတာ့​ သံုး​ထပ်တိုက်၊​ ​ေလး​ထပ်တိုက်​ေတွ​ေလာက် အြမင့်​ရှိြပီး​ တိုင်အလံုး​ေပါင်း​ ရှစ်ဆယ်နဲ့​ တည်ထား​တာလို့​ဆိုြကတယ်။ ​ေကျာင်း​ထဲဝင် ဘုရား​ကန်​ေတာ့​တဲ့​အခါ အဲသည်​ေလာက် ြမင့်​ြမင့်​မား​မား​ သစ်လံုး​တိုင် ​ေြဖာင့်​ေြဖာင့်​ေချာ​ေချာ​ေတွကို အဆက်အစပ်မရှိပဲ အမိုး​ထိ ​ေထာက်ကန်ထား​တာ မ​ေတွ့​ဖူး​ပါဘူး​။ အင်း​ဝက ဗား​ကရာ​ေကျာင်း​ေတာ်ြကီး​ရဲ့​တိုင်လံုး​ေတွထက် ြမင့်​တယ်။ လံုး​ပတ်​ေတာ့​ ​ေသး​တာ​ေပါ့​။

အလယ်​ေခါင်မှာ အထပ်မတင်ပဲ အမိုး​ထိတက်သွား​လို့​ ခရစ်ယာန်ဘုရား​ရှိခိုး​ေကျာင်း​များ​လိုပဲ ဇက်​ေညာင်း​ေအာင် ​ေမာ်ြကည့်​ယူရတယ်။ တကယ့်​ ​ေရှး​ေဟာင်း​ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​စစ်စစ် ြဖစ်ပါတယ်။ ​ေကျာင်း​ထိုင်ဆရာ​ေတာ်ြကီး​ေတာင် သက်​ေတာ် ၈၅နှစ် ရှိြပီဆို​ေတာ့​ စဉ်း​စား​သာြကည့်​။ ​ေကျာင်း​တိုက်တစ်ခုလံုး​ ရပ်​ေဝး​ရပ်နီး​က ပင့်​သံဃာ​ေတွ၊​ ကိုရင်၊​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွနဲ့​ စည်စည်ကား​ကား​။ ရွာထဲက အိမ်တိုင်း​ေစ့​ တစ်အိမ်တစ်ခွက် ဆွမ်း​ပို့​ြကသတဲ့​။ ည​ေနဆို သံဃာ​ေတာ်​ေတွ ချိုး​ေရသံုး​ေရအတွက် ​ေရ​ေလှာင်ကန်ထဲကို ​ေရကုသိုလ်လုပ်ြကတဲ့​ ရခိုင်လံုမပျို​ေတွ အများ​ြကီး​ပဲ။

လူငယ်လူရွယ်​ေတွ ​ေပျာ်ြကပါး​ြကဖို့​ ဘုန်း​ဘုန်း​ဖလား​ ​ေကျး​ရွာပတ်လည် ​ေဘာလံုး​ပွဲကလည်း​ ​ေတာ်​ေတာ်စည်ပါတယ်။ ရွာြပင်က လယ်ကွင်း​ြပင်ြကီး​ဟာ ​ေဘာလံုး​ကွင်း​ဆိုလည်း​ ဟုတ်၊​ ညဘက်ကျ​ေတာ့​ ပွဲ​ေဈး​ခင်း​ြကီး​ဆိုလည်း​ ဟုတ်တယ်။ အမျိုး​သမီး​ေတွအတွက်ကျ​ေတာ့​ လွန်ဆွဲပွဲတဲ့​။ ရှိရှိသမျှ​ေသာ အမျိုး​သမီး​ထုြကီး​က တက်တက်ြကွြကွ ဝင်နွှဲြပီး​ အနိုင်ရတဲ့​အခါ ရွာလံုး​ပတ်ကံုး​ ​ေကွး​ေန​ေအာင်ကြပီး​ မုန့်​ဖိုး​ေတာင်း​ြက ဆု​ေြကး​ေကာက်ြကတယ်။ ​ေတာက ရခိုင်အဖွား​အိုြကီး​ေတွမို့​ အထင်​ေသး​ရင် မှား​လိမ့်​မယ် မက်​ေဒါနား​အဆင်နဲ့​ ​ေခမီကို​ေလာက်​ေတာ့​ ကတတ်တယ်။ ဝက ဝက ​ေလာက်များ​ ဒိတ်​ေအာက်လို့​ ရခိုင်မှာ မသံုး​ေတာ့​ဘူး​။ မိုး​လင်း​ကစတဲ့​ ပွဲစဉ်​ေတွဟာ ညမိုး​အလင်း​ ဇာတ်ပွဲြကည့်​ြပီး​လည်း​ မနား​ေသး​ဘူး​။

သံုး​ရက်ြပည့်​မှ ​ေပါင်း​အိပ်ြကမလို့​။ ြကည့်​ဖူး​တယ်ရှိ​ေအာင် ရခိုင်ဇာတ်လည်း​ သွား​ထိုင်လိုက်တယ်။ စတိတ်ရှိုး​ဆိုတာ ဇာတ်သမား​ေတွ ဆိုဖို့​ကဖို့​ ဟုတ်ပံုမရဘူး​။ေအာက်ကရွာသူရွာသား​ေတွ နိုက်ကလပ်မှာ က သလို ကလို့​ရ​ေအာင် အသံက​ေလး​ တည်​ေပး​ရတာ ​ေနမယ်။ ရန်ကုန်သူ ရန်ကုန်သား​ေတွ​ေလာက်ပဲ စတိတ်ရှိုး​စင်​ေအာက်မှာ ပရိသတ်ြကီး​ အဆင်​ေြပရဲ့​လား​ လုပ်တတ်တာလို့​ ထင်​ေနတာ မှား​သွား​တယ်။ အြငိမ့်​ခန်း​ေရာက်လို့​ လူြပက်​ေတွ ရခိုင်လို ြပက်လံုး​ထုတ်ြကတဲ့​အခါမှသာ လိုက်မမီလို့​ ြပန်ခဲ့​တာ။ သူ့​အရပ် သူ့​ဇာတ်ဆိုတာ ဂလိုကိုး​ လို့​ သ​ေဘာ​ေပါက်သွား​ပါတယ်။

ရိုး​ရာမပျက်​ေအာင်​ေတာ့​ ရွာထဲက က​ေလး​မ​ေလး​ေတွ ရခိုင်ယဉ်​ေကျး​မှု ယိမ်း​အက​ေတွ ကြကပါ​ေသး​တယ်။ “အသူက​ေက လှပါ​ေရ။ အပု​ေချ က​ေက သျှင်ဒိုင်လှပါ​ေရ။” တို့​ ပါသလို “​ေယာင်း​မ ​ေနာ်ရို့​ တပွီး​ရှံုး​ မပရံုး​ မပရံုး​ မပရံုး​နိုင် ပရန်​ေဝ” လို့​ ဆိုတဲ့​ အဇိန်ဇိတ်​ေက သီချင်း​ေတွလည်း​ပါတယ်။ ​ေယာကင်္ျား​ေလး​ေတွဆိုတဲ့​ ရခိုင်သံချပ်​ေတွလည်း​ ြကား​လိုက်မိတယ်။ ဘုန်း​ြကီး​အမိန့်​နဲ့​လုပ်တဲ့​ပွဲဆို​ေတာ့​ ပွဲခင်း​ထဲ အရက်​ေသစာ မ​ေရာင်း​ရတာ ​ေကာင်း​တယ်။ စစ်​ေတွမှာ ြမင်ဖူး​ခဲ့​တဲ့​ သီတင်း​ကျွတ်ဘုရား​ပွဲနဲ့​ ကွာတာက​ေတာ့​ ​ေတာဘုရား​ပွဲမှာ လူငယ်​ေလး​ေတွက ပဲမခံြကဘူး​။ ရှိုး​သာထုတ်ရင်ထုတ်မယ်။

ဂိုက်​ေတွဆိုက်​ေတွ အိုက်တင်​ေတွ မလုပ်ဘူး​။ မြကိုက််တဲ့​အချက်က​ေတာ့​ သူသူကိုယ်ကိုယ် ဘယ်သူမှ ပါး​စပ်အလကား​ မထား​ဘူး​။ ကွမ်း​တြပစ်ြပစ်နဲ့​။ ပါး​စပ်ကမှ ကွမ်း​ေသွး​နဲ့​နီတာရဲတာ မဟုတ်ဘူး​ဗျား​။ ​ေခါင်း​ေပါ်ကဆံပင်​ေတွကလည်း​ နီ​ေြကာင်​ေြကာင်နဲ့​။ ​ေရွှဝါ​ေရာင်တို့​၊​ ပန်း​နု​ေရာင်​ေတာင် ပါ​ေသး​တယ်။ တစ်​ေခါင်း​ဆိုး​မှ တစ်​ေထာင်ရယ်။ ဆိုး​ပါ​ေလ့​တဲ့​။ ​ေဆး​နဲ့​မတည့်​လို့​ ​ေသသွား​တဲ့​သူ​ေတာင်ရှိတယ်လို့​ ​ေြပာတာလည်း​ သူတို့​ပဲ။

ြပီး​ခဲ့​တဲ့​လက ရွာလံုး​ကျွတ်မီး​ေလာင်သွား​တယ်ဆိုတဲ့​ စိတ္တရရွာက​ေလး​ကိုလည်း​ ​ေရာက်ခဲ့​ေသး​တယ်။ အခု​ေတာ့​ မီး​ေလာင်ြပင်​ေပါ်မှာ အိမ်အသစ်က​ေလး​ေတွတည်လို့​။ UNDP က​ေထာက်ပံ့​တယ်လို့​ ​ေြပာတယ်။ ​ေပး​တဲ့​တိုင်ကိုး​လံုး​နဲ့​ အိမ်တစ်လံုး​ေတာ့​ ြဖစ်​ေအာင်​ေဆာက်လို့​ရသား​လို့​ သတိထား​မိတယ်။ ခက်တာက အိမ်သာလည်း​ မပါပါလား​ လို့​ ​ေမး​ြကည့်​ေတာ့​ လိုမှ မလိုတာတဲ့​။ ဟုတ်သား​ပဲ။ သည်​ေတာ့​မှ ကိုယ်​ေရာက်​ေနတဲ့​ရွာကို ြပန်သတိထား​ြကည့်​ေတာ့​ ​ေလး​ ငါး​ ဆယ်အိမ်မှ အိမ်သာတစ်လံုး​ပဲထား​ြပီး​ မတွန့်​မတို ရက်ရက်​ေရာ​ေရာ ​ေဝမျှသံုး​စွဲြကတာကပဲ။

ဒါ​ေတာင် ဆရာဝန်ြကီး​ေတွ ပညာ​ေပး​ြကလွန်း​လို့​ အား​နာလို့​ နား​ပူလို့​ သံုး​ေပး​ြကပံု​ေပါက်တယ်။ တကယ်ဆို ရွာပတ်လည်​ေချာင်း​ရိုး​ထဲ သွား​ပါ​ေလ့​။ ​ေရ​ေတာင်​ေလာင်း​ဖို့​မလို။ လူ​ေတာင် ကပ်ကပ်သပ်သပ် ဖင်ချင်း​ေပါက် အိမ်​ေဆာက်ြပီး​ေနထား​ရတဲ့​ဟာ ချီး​ထား​စရာ အခန်း​ဖွဲ့​လို့​ နံရံု​ေပါ့​ လို့​ ​ေတွး​သလား​မသိ။ အဲလို​ေတာ့​ ဘယ်ြဖစ်ပါ့​မလဲ။ UNDP က အိမ်သာ​ေလး​ဘာ​ေလး​ေရာ မချီး​ြမှင့်​ခဲ့​ဖူး​လား​ လို့​ ​ေမး​ေတာ့​ “​ေပး​သား​ပဲ။ အိ်မ်သာတစ်လံုး​ ငါး​ေထာင်နဲ့​။ မ​ေဝ​ေလာက် မငှ​ေလာက်မို့​ ရွာလူြကီး​နဲ့​ ​ေဆွမျိုး​ေတွဆီတင် ကုန်​ေရာ” လို့​ ဆိုတယ်။ ယူပ​ေစ​ေလ။ ဘာြဖစ်သလဲ။ ပါချင်သူတို့​ဆီသွား​။ ပိုက်ဆံ​ေပး​ရတာမှ မဟုတ်တဲ့​ကိစ္စ။ ခင်ဗျား​ ဘာတတ်နိုင်​ေသး​သလဲ အရှင်ရုက္ခစိုး​မင်း​။ ပညာလာ​ေပး​ေနလည်း​ အပိုပဲ။ ​ေတာ်ပါ​ေသး​ရဲ့​။ ကာလကတ္တား​မှာလို​ေတာ့​ တစ်ပံုတ​ေလ​ေတာင် မနင်း​မိခဲ့​ဖူး​။

ကဲပါ​ေလ။ အိမ်သာမရှိလည်း​ ​ေသာက်​ေရသံုး​ေရ သန့်​ရှင်း​ရင်ြပီး​တာပဲ လို့​ သ​ေဘာထား​ြပီး​ ​ေရကန်​ေတွလိုက်လိုက်ြကည့်​မိြပန်သဗျ။ စိမ်း​လဲ့​ကန်သာမဟုတ်​ေသာ်ြငား​ ကန်လယ််မှာ ​ေရရှိ​ေနတာပဲ ဝမ်း​သာမိ​ေသး​တယ်။ တွဲဘက်အထက်တန်း​ေကျာင်း​က​ေလး​ထဲမှာ​ေတာ့​ ​ေရရှား​တဲ့​ေနွအခါမှာ သံုး​ဖို့​ ​ေရဂါလံ​ေြခာက်​ေထာင်ဆန့်​ အဂင်္​ေတ​ေရ​ေလှာင်ကန်ြကီး​ တည်ထား​ေပး​တယ်ဆိုလို့​ ဝမ်း​သာအား​ရ သွား​ြကည့်​မိ​ေသး​တယ်။ ဘယ်သူမှလည်း​ ခပ်တာမြမင်​ေတာ့​ ​ေရမှမရှိပဲနဲ့​ကိုး​။ ​ေရရှား​ပါတယ်ဆိုမှ အဲဒီထဲထည့်​ဖို့​ ​ေရဂါလံ​ေြခာက်​ေထာင် ဘယ်ကရမှာမို့​တုန်း​တဲ့​။ ​ေရာ် ငါ့​ေဆး​ရံုက ဘိုထိုင်အိမ်သာနဲ့​ ဘာထူး​လို့​တုန်း​ ​ေနာ့​။ ​ေဒသဖွံ့​ြဖိုး​တိုး​တက်​ေရး​ဆိုတာ အစိုး​ရကိုချည့်​ အား​ကိုး​လို့​ မရဘူး​။ လမ်း​တစ်ဝက်ြကီး​ တန်း​လန်း​ကျန်​ေနတာ မ​ေတွ့​ဘူး​လား​။ အန်ဂျီအို​ေတွလည်း​ ​ေမျှာ်မ​ေနနဲ့​။ ​

ေနရာပုပ်ြပီး​ အသံုး​မဝင်တာြကီး​တစ်ခု အဖတ်တင်ရံုရှိမယ်။ ကိုယ့်​အား​ကိုယ်ကိုး​ နှစ်ကျပ်ဖိုး​ပဲ ြဖစ်ြဖစ် ကိုယ်တိုင်ဝင်ြကည့်​ြကပ်နိုင်မှ ြဖစ်တာ။ တြခား​မြကည့်​နဲ့​ ဘုန်း​ဘုန်း​ကိုြကည့်​။ ကိ်ုယ့်​အရပ်သား​ထဲက​ေန ပညာတတ်၊​ ဩဇာရှိ၊​ အသိြကွယ်တဲ့​သူ​ေတွထွက်လာဖို့​ လိုပါတယ်။ ငယ်ငယ်က အဖွား​ဆံုး​မတဲ့​ စကား​ေလး​ ြကား​ေယာင်မိပါတယ်။ အိမ်နီး​ချင်း​ ချီး​ယံုြပီး​ ဝက်မ​ေမွး​ရဘူး​တဲ့​။ သူများ​တကာ ကိုယ့်​အ​ေပါ် ​ေစတနာထား​နိုင်လှ ခန​ေပါ့​။ တစ်သက်လံုး​ နို့​သက်ခံစို့​လို့​မှ မြဖစ်တဲ့​ဟာ။ အြမန်ဆံုး​ ကိုယ့်​ေြခ​ေထာက်​ေပါ်ကိုယ် ရပ်နိုင်ဖို့​ လိုပါတယ်။

သရက်​ေတာင်ရွာကို သွား​ရတဲ့​ အဓိကအ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ ​ေပး​ထား​တဲ့​ကတိတစ်ခု တည်​ေအာင်ထိန်း​ဖို့​လည်း​ ပါပါတယ်။ တခါက ရှစ်တန်း​ေကျာင်း​သား​ေလး​တစ်​ေယာက် ဆီး​ပင်​ေပါ်ကလိမ့်​ကျလို့​ အဂင်္ါဗုဒ္ဓဟူး​ြဖစ်ြပီး​ ဖင်မှာငုတ်စူး​သွား​တဲ့​အခါ ဖင်ဝက အကွဲအြပဲချုပ်​ေပး​လိုက်ရံုနဲ့​ ဇာတ်လမ်း​ကြပီး​မသွား​ပါဘူး​။ ​ေနာက်တ​ေန့​မှာ ဗိုက်ကခွဲဖို့​လိုလာပါတယ်။ ငုတ်က အူကိုပါ ​ေဖာက်သွား​တာကိုး​။ လုပ်သင့်​တာက​ေတာ့​ အညစ်အ​ေြကး​ေတွစုတဲ့​ေနရာမှာ အူအ​ေပါက်ဖာရင် အထက်ဘက်က​ေန အစာ​ေဟာင်း​ေတွဆင်း​မလာ​ေအာင် လမ်း​လွှဲ​ေပး​မှ အနာကျက်နိုင်သတဲ့​။ လုပ်ခဲ့​မိတာက ဖာရံုက​ေလး​ဖာြပီး​ ​ေသ​ေသချာချာ​ေဆး​ခဲ့​သား​ပဲ​ေလဆိုြပီး​ ​ေလျှာ့​တွက်လိုက်တာပါ။ ​ေပး​လိုက်ရတဲ့​ အ​ေလျာ့​တွက်က​ေတာ့​ ​ေနာက်တခါ ဗိုက်ြပန်ဖွင့်​ရ​ေလသတည်း​။

အ​ေပါက်ကယိုလို့​ဗျ။ သည်တခါကျမှ စိတ်ချရ​ေအာင် အူမြကီး​တစ်​ေခွကို ဗိုက်​ေပါ်မှာ အ​ေပါက်​ေဖာက်ြပီး​ တင်​ေပး​ခဲ့​ရပါတယ်။ ​ေနာက်တလြကာမှ ြပန်ပိတ်​ေပး​ပါ့​မယ်ဆို က​ေလး​ကို အိမ်ြပန်လွှတ်လိုက်တာ​ေပါ့​။ အူအ​ေပါက်ြပန်ပိတ်လိုက်ရင် ြပီး​ြပီလို့​ထင်ခဲ့​ေပမယ့်​ လက်​ေတွ့​မှာ ထင်သလိုြဖစ်မလာြပန်ဘူး​။ ​ေနာက်တ​ေန့​မှာ အဖျား​တက်လာတာ ဘာ​ေဆး​နဲ့​မှ မကျ​ေတာ့​ဘူး​။ တ​ေြဖး​ေြဖး​နဲ့​ေကာင်း​လာရမယ့်​အစား​ က​ေလး​က ​ေဖွး​ဆုတ်လာြပီး​ ​ေသွး​ေပါင်ကျကျလာတာနဲ့​ ြပန်ဖွင့်​ရြပန်​ေရာ။ အထဲမှာ ​ေသွး​ေြကာက​ေလး​တစ်ခုက လွတ်သွား​တာကိုး​။ ​ေသွး​ခဲ​ေတွကုန်​ေအာင်ထုတ်ပလိုက်​ေပမယ့်​ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ အား​ယုတ်သွား​တဲ့​က​ေလး​ရဲ့​ အူအဆက်​ေတွကလည်း​ မလံု​ေတာ့​ြပန်ပါဘူး​။ ကိုယ့်​ဘက်ကအား​မ​ေလျာ့​ပဲ ဇွဲနပဲနဲ့​ အခါခါခွဲ​ေနသလို က​ေလး​ဘက်ကလည်း​ ကိုယ့်​အ​ေပါ်ထား​တဲ့​ ယံုြကည်မှု​ေလျာ့​မသွား​တာ ​ေကျး​ဇူး​တင်မိပါတယ်။

ဘူတန်မှာ ငါး​ခါခွဲခဲ့​ရတဲ့​အဘိုး​ြကီး​က ဘာဟုတ်​ေတာ့​မှာလဲ။ အဲဒီက​ေလး​ကို စုစု​ေပါင်း​ ကိုး​ခါတိတိ ခွဲခန်း​ထဲသွင်း​ရတယ်။ ကိုယ်ညံ့​လို့​ဆိုရင်လည်း​ ညံ့​လို့​ပဲ​ေပါ့​။ ညံ့​လက်စနဲ့​ ဆက်မညံ့​လို့​ မရ​ေတာ့​ဘူး​။ ကျား​ြမီး​ဆွဲထား​မိြပီ။

“မင်း​ဘက်ကလည်း​ အား​မ​ေလျှာ့​နဲ့​” လို့​ အြပန်အလှန်အား​ေပး​ြကတဲ့​အခါ သူက ကတိတစ်ခု​ေတာင်း​ပါတယ်။ ​ေန​ေကာင်း​လာရင် သူ့​ရွာကို အလည်လိုက်ခဲ့​ရမယ်တဲ့​။ ​ေဆး​ရံုမှာ ​ေလး​လ​ေလာက်ြကာသွား​လို့​ ​ေဆး​ရံုမိသား​စု​ေတွနဲ့​ေတာင် သံ​ေယာဇဉ်ြဖစ်​ေနပါြပီ။ လက်​ေလျာ့​လုလု အ​ေြခအ​ေနကို​ေရာက်ြပီး​မှ သူ​ေရာကိုယ်​ေရာ စိတ်မ​ေလျှာ့​တဲ့​ အကျိုး​ေကျး​ဇူး​ကို နှစ်​ေယာက်စလံုး​ ခံစား​ရပါတယ်။ အခု​ေတာ့​ နှစ်​ေယာက်လံုး​ ​ေပျာ်ြကရမယ့်​အချိန် ​ေရာက်လာြပီ မဟုတ်လား​။

ရွာကဘုရား​ပွဲမှာ သူကလည်း​ ဧည့်​သည်ဆရာဝန်ြကီး​ြပလိုက် ဗိုက်ကအမာရွတ်ြပလိုက်။ ကိုယ်ကလည်း​ သွား​ေလရာ သူြကီး​သား​ ထန်း​ေတာက​ေဘာ်ဒါ​ေတွနဲ့​ ြပန်လာသလိုမျိုး​ ​ေဆာင့်​ြကွား​ေဆာင့်​ြကွား​။ ရွာကလူ​ေတွ​ေတာ့​ မျက်စိ​ေနာက်ရှာ​ေရာ့​မယ်။ က​ေလး​မိဘ​ေတွဆီကို ခွင့်​ေတာင်း​ြပီး​ သြကင်္န်ပိတ်ရက် ရန်ကုန်ြပန်တဲ့​အခါ သကင်္န်း​စည်း​ေပး​ဖို့​ ​ေခါ်လာခဲ့​ပါတယ်။ ညီ​ေတာ်​ေမာင်က သား​ရှင်ြပုပွဲ လုပ်မယ်ဆိုတာကိုး​။

ရန်ကုန်ကထွက်ကတည်း​က ငါး​နှစ်ခွဲ ​ေြခာက်နှစ်အတွင်း​မှာ ​ေလာက်ကိုင်၊​ ဘူတန်၊​ အမ်း​ သံုး​ေနရာနှံ့​ခဲ့​ပါြပီ။ ​ေတာ်​ေတာ်များ​များ​ ​ေမး​ေလ့​ရှိတာက​ေတာ့​ ဘယ်​ေနရာက ဘယ်​ေလာက်ဝင်​ေငွရှိသလဲ။ ​ေတာ်​ေတာ် စုမိ​ေဆာင်း​မိြပီလား​။ ဟုတ်ကဲ့​။ အများ​ြကီး​ စုမိ​ေနပါြပီ။ ဖာတစ်လံုး​ေခါင်း​ကျား​လို မိတ်​ေဆွစစ်အရှာထွက်တာ မဟုတ်​ေပမယ့်​ ဘယ်​ေနရာမှာပဲြဖစ်ြဖစ် ​ေသွး​သား​ရင်း​ြခာလို ရင်း​နှီး​ချစ်ခင် အား​ကိုး​ရတဲ့​သူ​ေတွ နည်း​မှ မနည်း​ေတာ့​ြပီ​ေကာ။ ဒါ​ေပမယ့်​ အသက်က​ေလး​ရလာတဲ့​အခါ ငယ်ငယ်တုန်း​ကလို ဟိုလူ့​တပူး​ကပ်ကပ် အမျှင်မြပတ်၊​ သည်လူ့​တပူး​တွဲတွဲ အတူမခွဲ မြဖစ်ရ​ေလ​ေအာင်​ေတာ့​ အတတ်နိုင်ဆံုး​ သတိထား​ေနရတာ​ေပါ့​။ မစွမ်း​ရင်း​ရှိလို့​ ကန်စွန်း​ခင်း​ညိ​ေနတာမျိုး​ ကိုယ်လည််း​ မခံစား​ချင်​ေတာ့​ဘူး​။ ဘယ်သူ့​ကိုမှလည်း​ မခံစား​ေစချင်​ေတာ့​ဘူး​။

သည်က​ေလး​ကိုလည်း​ အလား​တူပဲ။ တတ်နိုင်သမျှ သံ​ေယာဇဉ်မတွယ်​ေအာင် ​ေနပါတယ်။ သူ့​မိဘဆီက ​ေြကာင်က​ေလး​များ​ သား​ခွဲသလိုလည်း​ မ​ေတာင်း​ရက်ပါဘူး​။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကလည်း​ ကိုယ့်​သား​သမီး​ေတာင် သွား​ေလရာ မ​ေခါ်နိုင်တဲ့​ဘဝ။ သမီး​ေလး​ခံစား​ရတာမျိုး​ ​ေနာက်က​ေလး​တစ်​ေယာက်ကို အပူမ​ေပး​ချင်​ေတာ့​ဘူး​။ တစ်​ေယာက်တည်း​ေတာင် ​ေနနိုင်မှ​ေတာ့​ တစ်စိတ်တည်း​လည်း​ ထား​နိုင်ရမှာ​ေပါ့​။ ဟုတ်မဟုတ်​ေတာ့​ မာရ်နတ်မင်း​ရဲ့​သမီး​ပျိုက​ေလး​ေတွ ​ေတမိမင်း​သား​ အလိုစမ်း​သလို လာစမ်း​ြကည့်​ရင် သိရမှာပ​ေလ။ ဒုကုလ နဲ့​ ပါရိကာလို စံပယ်ကံုး​က​ေလး​ြခား​ အိပ်ချင်တယ်ဆိုလည်း​ ကိစ္စမရှိဘူး​။ မ​ေတာ်လို့​ ဥပုသ်ကျိုး​သွား​ရင်​ေတာင် သုဝဏ္ဏသာမလို အမျိုး​ေကာင်း​သား​က​ေလး​တစ်​ေယာက် ရနိုင်​ေကာင်း​ပါရဲ့​။ (ကံစမ်း​မဲလည်း​ ထည့်​လို့​ထား​တဲ့​ ​ေနြကာ​ေစ့​ပါ…။ အဟတ် အဟတ်) သည်တခါ​ေတာ့​ ဒိုရာသန်း​ေအး​ (ဘိလပ်ြပန်သန်း​) ရဲ့​ သီချင်း​က​ေလး​နဲ့​ နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ “ငှက်​ေမာင်မယ်” တဲ့​။

“သာရကာ​ေပါတယ်။ ပန်း​စံုဖူး​ ထူး​တဲ့​ြမိုင်လယ်။ လွန်သာ​ေမာဖွယ် ​ေတာရွာက​ေလး​ အ​ေဝး​က ြမင်မိတယ်။

လွမ်း​စရာ​ေကာင်း​တဲ့​စံုြမိုင်လယ်။ ​ေတာတန်း​က​ေလး​က ပျံ့​ေမွှး​တယ်။ နှင်း​ဆီ​ေဒါန ြကိုင်လှိုင်တယ်။ ဖူး​ငံုဆန်း​တဲ့​ ခိုင်ပန်း​စံပယ်။
အလွန်​ေအး​ချမ်း​တဲ့​ ​ေရ​ေြကာင်း​နံ​ေဘး​က ​ေလှ​ေလာင်း​က​ေလး​နဲ့​ရယ်။ ဘယ်သူမဦး​ဖွယ်၊​ တကယ်တမူထူး​တယ်၊​ လယ်ပဒူ ခူး​ေနတယ်။
တကယ်မပျင်း​ြကဖို့​ သူငယ်ချင်း​များ​နဲ့​ လယ်ကန်သင်း​ထက်ကရယ်။ ပျိုအိုမလွတ်တယ်၊​ ထိုထိုကညွတ်ရယ်၊​ မှိုနတို ဆွတ်​ေနတယ်။
သာရကာ​ေပျာ်ြမူး​တယ်၊​ စံု​ေြခဦး​ကရယ်၊​ လွန်ြကည်နူး​ေစဖွယ် ထူး​ဆန်း​တဲ့​ ပန်း​ြမိုင်လယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ရယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။ ​ေတာမှာ သာယာတယ် ရွာစည်း​ရိုး​ပတ်လည် ​ေပျာ်ရွှင်စရာပင် ြမစ်ကမ်း​နံ​ေဘး​မှာ အ​ေဝး​ကလည်း​ ြမင်တယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ငယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။

(စံု​ေတာြမိုင်ဦး​ ထူး​လှတယ်။ စိမ့်​စမ်း​ေရတံခွန် စီး​ကျသွယ်) ၂။ (ပင်နန်း​ တင့်​ဆန်း​) ၂။ ပန်း​ေပါင်း​စံုရယ် ဖူး​ပွင့်​ေနြကတယ်။ ​ေရွှ​ေကသီ ဆင်ြမန်း​ေစဖို့​ရယ်။ (စိတ်လက်ရွှင်လန်း​ ​ေအး​ချမ်း​လှတဲ့​ စား​ဖွယ်​ေပါတဲ့​ ြမိုင်​ေတာအလယ်) ၂။ ရွာအနီး​မှာ ြကီး​မား​တဲ့​ ​ေညာင်ပင်ြကီး​ေတွရယ်။ ရွာနံ​ေဘး​မှာ ​ေအး​ြမတဲ့​ ​ေဘွအငူ​ေစာင်း​မှာကွယ်။ ​ေရွှဥ​ေဒါင်း​နဲ့​ ြကိုး​ြကာရယ် ပင်ယံထက်မှာ နွှဲကာရယ်၊​ လွန်သာ​ေမာတဲ့​ ​ေတာ​ေြခလယ် ြမင်သူဘဝင်ဝယ် စိတ်ြကည်နူး​ဖွယ်။

သာရကာ​ေပျာ်ြမူး​တယ်၊​ စံု​ေြခဦး​ကရယ် လွန်ြကည်နူး​ေစဖွယ် ထူး​ဆန်း​တဲ့​ ပန်း​ြမိုင်လယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ရယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။ ​ေတာမှာ သာယာတယ် ရွာစည်း​ရိုး​ပတ်လည် ​ေပျာ်ရွှင်စရာပင် ြမစ်ကမ်း​နံ​ေဘး​မှာ အ​ေဝး​ကလည်း​ ြမင်တယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ရယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။
(စံုြမိုင်လယ် မာဂဓာ ဘာသာ​ေနှာ ​ေြပာဆိုြပန်​ေလတယ်) ၂ ။ (​ေတာဇရက်ရယ် ​ေတာြကက်ရယ် ​ေတာငှက်ကယ်) ၂ ။ (ပင်ထက်မှာကွယ် ​ေမာင်မယ်​ေခါ်ထူး​၊​ ြကည်နူး​စွာပ ထူး​အံ့​ဖွယ် ​ေသလာ​ေတာင်ဝယ်) ၂ ။ စံု​ေြမ​ေြခလမ်း​က တကယ် ပန်း​လှတယ်။ ​ေနရီရီ တိမ်နီတိမ်ပန်း​ေတွရယ် ည​ေနခင်း​ သင်း​ပျံ့​တယ်။ ​ေတာနဲ့​ေတာင်စွယ်။

သာရကာ​ေပျာ်ြမူး​တယ်၊​ စံု​ေြခဦး​ကရယ် လွန်ြကည်နူး​ေစဖွယ် ထူး​ဆန်း​တဲ့​ ပန်း​ြမိုင်လယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ရယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။ ​ေတာမှာ သာယာတယ် ရွာစည်း​ရိုး​ပတ်လည် ​ေပျာ်ရွှင်စရာပင် ြမစ်ကမ်း​နံ​ေဘး​မှာ အ​ေဝး​ကလည်း​ ြမင်တယ်။ ဘာသာဘာဝရယ် သာရကာ​ေကျး​ငှက်ရယ် ပင်ယံထက်မှာကွယ် တွဲယှက်တဲ့​ ငှက်​ေမာင်မယ်။”

Read More

“ပန်ဒိုရာရဲ့​ထန်း​ေခါက်ဖာ”

| မှာေရးသားခဲ့သည်။ 0

ဂရိပံုြပင်​ေတွထဲမှာ လူသန်ြကီး​ဟာြကူလီ နဲ့​ ဗီး​နပ်စ်အချစ်နတ်သမီး​ကို လူတိုင်း​သိြကသလိုပဲ ပန်ဒိုရာဆိုတဲ့​သူငယ်မ​ေလး​ကိုလည်း​ ပညာတတ်အသိုင်း​အဝိုင်း​က သိပ်စိမ်း​လိမ့်​မယ် မထင်ပါဘူး​။ အရမ်း​ေရှး​ကျတဲ့​ ယဉ်​ေကျး​မှု​ေတွကို သူ့​နိုင်ငံထဲတင်မကဘူး​ တကမ္ဘာလံုး​ အနှံ့​အြပား​က မသိတဲ့​သူမရှိတာ အံ့​ဩချီး​ကျူး​စရာပါ။

ကိုယ့်​ဖ​ေနာင့်​အထက်က အရွတ်က​ေလး​ကို​ေတာင်မှပဲ သူတို့​ပံုြပင်ထဲမှာပါတဲ့​ အာခိလိရဲ့​အရွတ်ပါလို့​ ​ေဆး​ေလာကသား​အား​လံုး​က ကျက်မှတ်လာခဲ့​ရသလို ​ေဆး​ပညာတံဆိပ်မှာပါတဲ့​ ​ေြမွက​ေလး​ဟာလည်း​ သူတို့​ဆီက လာပါသတဲ့​။ အဲလိုဆို​ေတာ့​ မယ်မင်း​ြကီး​မ ပန်ဒိုရာရဲ့​ မိန်း​မတို့​သဘာဝ စပ်စပ်စုစုလို့​ေြပာ​ေြပာ ဆတ်ဆတ်​ေဆာ့​ေဆာ့​လို့​ေြပာ​ေြပာ ချစ်စရာသဏ္ဍန်နဲ့​ ​ေသတ္တာလှန်လိုက်တဲ့​ဟန်က​ေလး​ကိုလည်း​ ြမင်ဖူး​ြကမှာ မလွဲပါဘူး​။ (မြမင်ဖူး​ေသး​ရင်လည်း​ နိုင်ငံြခား​က ပန်ဒိုရာဆိုတဲ့​ ပန်း​ချီဆရာမြကီး​ကို နမူနာဆွဲခိုင်း​ေပး​မယ်)။ တို့​ဆီက သဘင်သည်​ေတွ ​ေသတ္တာ​ေမှာက်တာပဲ ြကား​ဖူး​ပါတယ်။

သူ့​ကျမှ ြကံြကံဖန်ဖန် ​ေသတ္တာလှန်ရတယ်လို့​။ လှန်​ေတာ့​ဘာြဖစ်လဲ။ လန်ထွက်ကုန်တာ​ေပါ့​။ ဘာ​ေတွလန်ထွက်သလဲ။ နတ်ြပည်က​ေန ကျုပ်တို့​ဆီကို ဒုက္ခ​ေပး​ဖို့​ ထည့်​ေပး​လိုက်တဲ့​ ​ေရာဂါဘယ​ေတွ ​ေဘး​ဆိုး​ရန်ဆိုး​ေတွ မ​ေကာင်း​တာမှန်သမျှ အတိုင်း​တိုင်း​အြပည်ြပည် ​ေမွှပါ​ေလ​ေရာ။ ဟယ် ကုန်ပါြပီ။ ဘာမှမကျန်​ေတာ့​ဘူး​လား​။ တစ်ခု​ေတာ့​ ကျန်​ေလ​ေသး​ရဲ့​။ ​ေမျှာ်လင့်​ချက်တဲ့​။ ​ေတာ်​ေသး​တာ​ေပါ့​။ ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ လူဆိုတာ ဘယ်​ေလာက်ပဲ အဆိုး​ေတွြကံု​ေတွ့​ေနရပါ​ေစ ​ေမျှာ်လင့်​ချက်က​ေလး​ကျန်​ေနရင် အသက်ရှင်နိုင်​ေသး​တယ် လို့​ ​ေြပာြကတာကိုး​။ ​ေပါက်ြပီ။ ​ေပါက်ြပီ။ ပန်ဒိုရာက​ေတာ့​ ရှင်း​ပါြပီ။ ဘယ့်​နှယ့်​ေြကာင့်​ မအပ်မရာ ထန်း​ေခါက်ဖာြကီး​က ပါလာရတာလဲ။ အခုပန်ဒိုရာက ြမန်မာြပည်မှာမို့​လို့​ ြမန်မာဆန်ဆန် ပါး​ကွက်ြကား​နဲ့​ ထန်း​ေခါက်ဖာက​ေလး​ ဆင်ထား​တာ​ေလ။ ကဲ လက်​ေရှာင် ​ေပါက်​ေကာင်ဖွင့်​မယ်။

မမပန်ပန် ​ေသတ္တာဖွင့်​လို့​ ​ေဒါင်း​ေတာက်ကုန်သလိုပဲ ကျွန်​ေတာ်တို့​ဆီမှာ တမဟုတ်ချင်း​ေြပာင်း​လဲသွား​ေစတဲ့​ ​ေသတ္တာငယ်က​ေလး​တစ်ခု ရှိသဗျ။ အရင်တုန်း​က​ေတာ့​ ထန်း​ေခါက်ဖာထူထူြကီး​က​ေန တ​ေြဖး​ေြဖး​နဲ့​ ပါး​ပါး​ြပား​ြပား​က​ေလး​ ြဖစ်လာရာက မင်း​ြကိုက်စိုး​ြကိုက် ကာလသား​များ​နဲ့​ လား​လား​မှမထိုက်ဆိုတဲ့​ဘဝကို ​ေရာက်လာ​ေတာ့​ အခုဆိုရင် လက်နက်နဲ့​ြငိမ်း​ချမ်း​ေရး​လဲတဲ့​ေခတ်​ေတာင် ကုန်သွား​ြပီ။ လက်နက်နဲ့​ ဖာနဲ့​ (မွှား​လို့​ မွှား​လို့​) အဲသည်​ေသတ္တာ​ေလး​နဲ့​ လဲချင်ပါတယ် လို့​ေတာင် အတိအလင်း​ ​ေြပာကုန်ြကြပီ။ (ကိုရင်တို့​က​ေတာ့​ ​ေတာင်း​အား​ရှိတာ​ေပါ့​ေလ။ မီး​လာတဲ့​အရပ်ကိုး​။ ကျုပ်တို့​ဆီြဖင့်​ ဖ​ေယာင်း​တိုင်ထွန်း​ဖွင့်​လို့​ရမှပဲ စိတ်ကူး​ယဉ်​ေတာ့​မယ်)။ “စကား​ထာလာဖွက်မ​ေနနဲ့​။ ​ေခါင်း​စား​တယ်။ လိုရင်း​ေြပာ။” ဆိုရင် ကျွန်​ေတာ်တို့​ဆီမှာ မပန်ဒိုရာ ကွန်ြပူတာဖွင့်​လိုက်တဲ့​အခါ အိုင်တီကမ္ဘာြကီး​ တံခါး​ပွင့်​သွား​ေလသတည်း​။ ​ေမျှာ်လင့်​ချက်က​ေလး​ေတာ့​ ကျန်လိုကျန်ြငား​ လှန်​ေလှာြကည့်​ရှုရရင် မ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။

​ေဆး​ေကျာင်း​တက်​ေနတုန်း​က ကွန်ြပူတာဆိုတာ ဦး​ေလး​ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်လုပ်သခိုက်ပဲ ြမင်ဖူး​တယ်။ လက်ညှိုး​ေလး​တစ်​ေချာင်း​နဲ့​ ​ေမာင်ြကံတတို့​လုပ်ြပီး​ ရိုက်ခဲ့​ရတာ။ ​ေဆး​ေကျာင်း​မှာ ဆရာြပန်လုပ်​ေတာ့​မှ ဆရာြကီး​ဦး​သာလှ​ေရွှ ​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ ​ေဆး​ပညာဌာနမှာ ကွန်ြပူတာ ​ေအဘီစီ​ေတွ သင်ခွင့်​ရ​ေပ​ေတာ့​တယ်။ စာစီစာရိုက်​ေလ့​ကျင့်​ခန်း​က​ေတာ့​ ဌာနမှာ လက်နှိပ်စက်စာ​ေရး​ကို အနား​ေပး​ြပီး​ ရံုး​စာ​ေတွမှန်သမျှ ထိုင်ရိုက်​ေပး​ခဲ့​ရင်း​ ​ေဂျာင်း​ေဂျာင်း​ေြပး​လာသဗျ။

လက်နှိပ်စက်က ကွန်ြပူတာကို မယှဉ်နိုင်တဲ့​အချက်က​ေတာ့​ အကန့်​အသတ်မရှိ အမှား​ြပင်နိုင်တဲ့​ အခွင့်​အ​ေရး​ပဲ။ ကိုယ့်​ဌာနက ဘွဲ့​လွန်​ေကျာင်း​သား​ေတွတင်သမျှ စာတမ်း​ေတွကို မြငီး​မြငူရိုက်​ေပး​တဲ့​ အကျိုး​ေကျး​ဇူး​ေြကာင့်​ ကိုယ်တိုင် ဘွဲ့​လွန်စာတမ်း​ေရး​တဲ့​အခါ ဘာအခက်အခဲမှ မရှိသ​ေလာက်ပဲ။ (အင်ထုနည်း​ေတွ တတ်သွား​လို့​ အဟတ် အဟတ်)။ ဌာနက စာရင်း​ဇယား​ေတွ Store ​ေတွ Stock ​ေတွ Data အသွင်း​အထုတ် လုပ်တတ်လာ​ေတာ့​ Excel ထဲမှာ ဇယား​ရှုပ်တတ်သွား​တယ်။ ဆရာမြကီး​စာတမ်း​ဖတ်စရာရှိ​ေတာ့​ Power Point ပါ တီး​မိ​ေခါက်မိ​ေရာ။ ြပင်သစ်​ေကျာင်း​အထိ ကွန်ြပူတာ အ​ေြခခံက offline mode ပဲ ရှိ​ေသး​တယ်။

သူငယ်ချင်း​တစ်​ေယာက်က အီး​ေမး​ဖွင့်​ေပး​ေပမယ့်​ inbox ထဲမှာ ငါး​ေစာင်​ေလာက်ပဲ ရှိတာ။ အြပင်မှာ အင်တာနက်ဆိုင်​ေတွလည်း​ မ​ေပါ်​ေသး​ဘူး​ေလ။ Café Aroma မှာ​ေတာင် ​ေချာက်တီး​ေချာက်ချက်နဲ့​။ ဂိန်း​ကစား​တဲ့​သူသာများ​တာ။ ကွန်ြပူတာကိုင်ချင်ရင် kMD တို့​ဘာတို့​မှာ သွား​ြပီး​ မီး​ခလုပ်ကို သည်လိုဖွင့်​ရတယ် သင်ြကတဲ့​ေခတ်။

အသက်မပါ​ေသး​တဲ့​ ကွန်ြပူတာက​ေလး​နဲ့​တင် လူမှုဘဝ​ေတွ အထိုက်အ​ေလျာက် ​ေြပာင်း​လဲစြပုလာပါတယ်။ ​ေမွး​ေန့​ဖိတ်စာ​ေတွ၊​ လိပ်စာကဒ်​ေတွ ဘယ်သူကမှ တခုတ်တရ ပံုနှိပ်တိုက် လာမအပ်​ေတာ့​ဘူး​။ ကွန်ြပူတာမှာ စာစီြပီး​ မိတ္တူကူး​လိုက် ​ေအး​ေရာ။ တကယ့်​ ြမန် ​ေကာင်း​ သက်သာ။ ကွန်ြပူတာ​ေြကာင့်​ ထမင်း​အိုး​ကွဲသွား​သူများ​က​ေတာ့​ စာစီသမား​လို့​ေခါ်တဲ့​ ခဲစာလံုး​ေလး​ေတွကို လက်နဲ့​ေကာက်​ေကာက်စီ၊​ စာ​ေဖာင်​ေလး​ြပည့်​ေအာင် ဆင်ြကရတဲ့​သူ​ေတွပါပဲ။ အဂင်္လိပ်စာလံုး​၊​ ြမန်မာစာလံုး​၊​ ဖွန့်​အြကီး​အ​ေသး​၊​ စာလံုး​ပံုစံ အမျိုး​မျိုး​စံု​ေအာင်ထား​ရင် ခဲစာလံုး​ခွက်က​ေလး​ေတွ ထပ်လျက်ထား​တာ​ေတာင်မှ စာစီခံု​ေလး​ငါး​လံုး​ေလာက်ဆို အခန်း​ကျယ်ကျယ်တစ်ခန်း​ေတာ့​ ​ေနရာယူပါတယ်။ လူကလည်း​ တစ်​ေယာက်တည်း​နဲ့​ ဘယ်နိုင်မလဲ။

ရိုက်ြပီး​သား​ ခဲစာလံုး​က​ေလး​ေတွကိုလည်း​ ြပန်သံုး​နိုင်​ေအာင် သူ့​ခွက်နဲ့​သူ ြပန်ထည့်​ရတာကို​ေတာ့​ စာပစ်တယ် လို့​ေခါ်တယ်။ စာစီတဲ့​သူ စာပစ်တဲ့​သူအြပင် ပရုဖ်ဖတ်တဲ့​သူက တစ်​ေယာက်လို​ေသး​တာ။ အဲဒါ​ေတွအား​လံုး​ စား​ပွဲ ကုလား​ထိုင်တစ်စံုနဲ့​ ကွန်ြပူတာတစ်လံုး​ လူတစ်​ေယာက်က အစား​ထိုး​လာ​ေတာ့​ အ​ေဟာင်း​ေတွကို မြဖစ်မ​ေန ပြစ်ကရ​ေတာ့​တယ်။ တစ်သက်လံုး​ စာစီစား​လာတဲ့​ စာစီသမား​ြကီး​ေတွ​ေနရာမှာ မ​ေန့​တ​ေန့​ကမှ ​ေကအမ်ဒီကဆင်း​တဲ့​ က​ေလး​မ​ေလး​ေတွ ဝင်လာတယ်။ မ​ေပမ​ေရ၊​ အလုပ်တွင်၊​ ဝန်ကျဉ်း​၊​ ကုန်ကျစား​ရိတ် သက်သာတယ်ဆို​ေပမယ့်​ ဝါနုတဲ့​ ကိုကို မမ​ေလး​ေတွက သတ်ပံုကျမ်း​ေတာင် လှန်မြကည့်​ြကတာ ​ေတာ်​ေတာ်ဆိုး​သွား​ပါတယ်။ လူ​ေဟာင်း​ြကီး​ေတွက ​ေနာ​ေကျလွန်း​လို့​ သတ်ပံုတင်မဟုတ်ဘူး​။

သဒ္ဒါပါြပင်တတ်တယ်။ ဆရာြကီး​ပီမိုး​နင်း​ေတာင် စာြပင်ဆရာဘဝက လာသတဲ့​။ ဆရာမြကီး​လူထု​ေဒါ်အမာကို “စာနယ်ဇင်း​တစ်ခုရဲ့​ အဆင့်​အတန်း​ကို ဘာနဲ့​ ထိမ်း​ထား​နိုင်မလဲ” လို့​ ​ေမး​ြကည့်​ေတာ့​ သူက “ပရုဖ်စင်ဖို့​လိုတယ်” လို့​ တိုတိုတုတ်တုတ်​ေြဖပါသတဲ့​။ နည်း​ပညာရဲ့​အရိပ်​ေအာက်မှာ ပညာခန်း​ေတွ ​ေပျာက်သွား​တာ​ေတာ့​ နှ​ေြမာစရာပါ။ ဘိုး​ေတာ်ြကီး​ေတွက ထမင်း​နပ်မှန်ဖို့​အ​ေရး​ သလံုး​ြမင်း​ေခါင်း​ေတာင့်​ေအာင် အလုပ်လုပ်​ေနြကရတာဆို​ေတာ့​ သူတို့​အရွယ်ြကီး​ကျမှ ကွန်ြပူတာသင်ဖို့​ကိုလည်း​ စိတ်မဝင်စား​ေတာ့​ဘူး​။ လူတန်း​စား​တစ်ရပ်လံုး​ အလုပ်ြပုတ်သွား​တာ သတိထား​မိလိုက်ပါတယ်။ သူတို့​အတွက်​ေတာ့​ မမပန်ဟာ ​ေတာ်​ေတာ်​ေမွှတဲ့​ မိန်း​မ​ေပါ့​။ ​ေသတ္တာဖွင့်​တာ ထမင်း​အိုး​ကွဲသွား​တာကိုး​။

ကွန်ြပူတာရဲ့​ လုပ်ငန်း​ေဆာင်တာ​ေတွထဲမှာ စာစီစာရိုက်ဆိုတာ ပရိုဂရမ်က​ေလး​တစ်ခုမျှသာပါပဲ။ စာရင်း​ဇယား​ အတွက်အချက်၊​ မှတ်တမ်း​မှတ်ရာ ထိမ်း​သိမ်း​မှု၊​ ပံုဆွဲ၊​ ဒီဇိုင်း​၊​ ဓါတ်ပံု၊​ ဗီဒီယို၊​ အသံဖမ်း​စတူဒီယိုအလုပ်​ေတွပါ ​ေြပာလို့​မကုန်​ေအာင် တွင်ကျယ်လာ​ေလ​ေတာ့​ အဲသည်​ေသတ္တာ​ေလး​တစ်လံုး​ဟာ အသက်​ေမွး​ဝမ်း​ေကျာင်း​ နယ်ပယ်အား​လံုး​မှာ သူ့​ေခတ်နဲ့​ေတာ့​ သူတွင်ကျယ် ြဖစ်လာတယ်။ ​ေနာက်ဆံုး​ စတိုး​ဆိုင်ြကီး​ေတွ မှာ ပိုက်ဆံရှင်း​တာကအစ သူမပါမြပီး​ေတာ့​ဘူး​။ သူပါမှ အရာရာ ြမန်ဆန်တယ်လို့​ေတာ့​ ​ေြပာလို့​မရဘူး​။

သူ့​ေြကာင့်​ ပိုြကာတတ်တာ​ေတွလည်း​ ရှိတယ်။ ​ေြခာက်ရာတန် သွား​ပွတ်တံက​ေလး​တစ်​ေချာင်း​ဝယ်လို့​ တစ်​ေထာင်တန်​ေပး​လိုက်ရင် ြပန်အမ်း​တာကို တန်း​စီြပီး​ ကိုယ့်​အလှည့်​ေရာက်​ေအာင် ​ေစာင့်​ရတယ်။ ​ေရာက်ြပန်​ေတာ့​ ကုပ်နံပါတ်မထင်ရှား​လို့​ သက်ဆိုင်ရာ​ေကာင်တာက အ​ေရာင်း​စာ​ေရး​ကိုလှမ်း​ေခါ်၊​ ကုပ်နံပတ်ြပန်သွား​ဖတ်၊​ ကွန်ြပူတာထဲကိုရိုက်ထည့်​၊​ ​ေလဘယ်​ေလး​ေပါ်က တီကနဲ မီး​နီက​ေလး​လင်း​လာမှ ​ေလး​ရာကျပ် ြပန်အမ်း​ရန်လို့​ ​ေပါ်လာမယ်။ အဲဒါဖတ်ြပီး​မှ သူတို့​ခမျာ ဘယ်​ေလာက်ြပန်အမ်း​ရမလဲ သိရှာတယ်။ ကွမ်း​ယာဆိုင်က ကုလား​သိရင် ရယ်ရလွန်း​လို့​ အူတက်​ေသ​ေလာက်တယ်။

ကွန်ြပူတာ​ေြကာင့်​ ​ေြပာင်း​လဲလာတဲ့​အထဲမှာ ပညာ​ေရး​ေလာကြကီး​လည်း​ ပါ​ေလမလား​ မ​ေြပာတတ်။ ဘဘြကီး​ေတွ ​ေကျာင်း​လာလည်ရင် တီဗီထဲမှာ နား​ြကပ်ြကီး​ေတွတပ်ြပီး​ “ဂွတ်​ေမာနင်း​ နိုက်ကလပ်” “ြပန်လာပါြပီ ဆရာမ” လုပ်ြပလို့​ရတာ ​ေတွ့​ဖူး​ပ။ က​ေလး​ေတွ​ေကျာင်း​အပ်လို့​ရှိရင် အရင်တုန်း​ကလို စာသင်ခံုဖိုး​ အလှူ​ေငွဆိုတာအြပင် ကွန်ြပူတာတစ်လံုး​ လှူရမယ်တို့​ ဘာတို့​ ြကား​ဖူး​လိုက်တယ်။ က​ေလး​ေလး​ေတွ ကွန်ြပူတာ ​ေဂျာင်း​ေဂျာင်း​မ​ေြပး​ကာမှ ​ေန​ေရာ။ ​ေကျာင်း​ေဆာင်ြကီး​ မီး​ေလာင်ရင် ကွန်ြပူတာခန်း​က ဝါယာ​ေရှာ့​ခ်ြဖစ်တာလို့​ ​ေခါင်း​က​ေလး​ေမာ့​ြပီး​ မြကွား​တြကွား​ ​ေြပာလို့​ရတာ​ေပါ့​။ (နင်တို့​အရပ်မှာ ဒါမျိုး​ရှိလား​ ​ေြပာစမ်း​) ကန့်​ကူလက်လှည့်​သင်​ေပး​တဲ့​ ၀ ဝက​ေလး​ ဝိုင်း​ဝိုင်း​ေရး​ စံနစ်ဟာ အသံုး​မဝင်​ေတာ့​ဘူး​။ ကွန်ြပူတာထဲမှာ ဖွန့်​ေြပာင်း​လိုက်ရင် ​ေလး​ေထာင့်​လည်း​ ​ေရး​လို့​ရသ​ေလ။ ပညာ​ေရး​ေလာကကို တကယ်တမ်း​ေြပာင်း​လဲ​ေစတဲ့​ အိုင်တီစက်ပစ္စည်း​က ကွန်ြပူတာ မဟုတ်ပါဘူး​။

ဖိုတို​ေကာ်ပီသာ ြဖစ်ပါတယ်။ က​ေလး​တုန်း​က မှတ်စုစာအုပ်​ေပျာက်သွား​လို့​ တစ်အုပ်လံုး​ လက်​ေရး​နဲ့​ ြပန်ကူး​ရတယ်ဆိုတာ ရယ်စရာြကီး​။ ကုသိုလ်​ေတာ်ဘုရား​ထဲက ​ေကျာက်ထက်အက္ခရာတင်ထား​တဲ့​ ပိဋကတ်သံုး​ပံု​ေတာင် စာ​ေမး​ပွဲ​ေြဖမယ့်​မနက် ဆိုင်မှာသွား​ြခံု့​လိုက်ရင် လက်ဝါး​သာသာ အ​ေခါက်က​ေလး​နဲ့​ ဆန့်​မလား​မသိ။ “​ေကျး​ဇူး​လည်း​ အထူး​တင် ​ေအာက်ဆီဂျင်စွမ်း​အား​ များ​ကို​ေလ ​ေတွး​ြမင်” ဆိုတာကျ​ေနတာပဲ။ အိုင်​ေကျာင်း​သား​များ​ အိုင်ဆရာသမား​နှင့်​ အိုင်ပညာ​ေရး​ြကီး​ပါခင်ဗျ။

​ေလာက်ကိုင်ကို​ေရာက်တဲ့​အခါ ၂၄/၇ အင်တာနက်ဆိုင်​ေလး​ေတွမှာ အကန့်​သတ်မဲ့​ေဒါင်း​လုပ် အခွင့်​အ​ေရး​ရလာတဲ့​အခါ ကမ္ဘာြကီး​ထဲကို ​ေခါင်း​ြပူြကည့်​တတ်လာတယ်။ တရုတ်လို​ေတာ့​ ဝင်ြကည့်​ရတာ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ပူပါနဲ့​။ တရုတ်စာမဖတ်တတ်​ေသာ်ြငား​ သူတို့​ဗူး​သီး​ေြကာ်က​ေလး​ေတွ ဘယ်ပံုထွက်​ေနရင် ဘာ​ေြပာတာဆိုတာ​ေတာ့​ တီး​မိ​ေခါက်မိ ရှိလာတယ်။ ရုပ်ရှင်​ေတွ သီချင်း​ေတွဆိုတာ တကမ္ဘာလံုး​ကထွက်သမျှ အဲသည်​ေသတ္တာထဲမှာ အကုန်ြကည့်​လို့​ရတယ်။ အရမ်း​သစ်​ေနရင် ပိုက်ဆံ​ေပး​ြကည့်​ရတာကလွဲလို့​။ ရုပ်ရှင်ရံု​ေတွ ​ေပျာက်ကုန်တာ ဘာမှ မဆန်း​ဘူး​။ လိုချင်တာ​ေတွအား​လံုး​ တ​ေနရာထဲမှာ အကုန်ရတဲ့​ ရန်ကုန်လမ်း​ညွှန် ဆာ့​ချ်အင်ဂျင်ြကီး​ေတွ​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ နဂိုကြကား​ဖူး​နား​ဝ သီချင်း​ေလး​တပိုင်း​တစ ရိုက်ထည့်​လိုက်ရင် ဘယ်သူဘယ်တုန်း​ကဆိုထား​တာ နား​ေထာင်မလဲ။ စာသား​ေတွပါ အြပည့်​အစံုလိုက်ရှာဦး​။ နား​မလည်ရင် ဘာသာြပန်ခိုင်း​လို့​လည်း​ ရြပန်​ေရာ။ ​ေကာင်း​ေလှာင့်​ေတး​ ​ေကာင်း​ေလှာင့်​ေတး​။

မှတ်ဉာဏ်​ေတာင့်​က​ေလး​ေတွ ​ေပါ်လာ​ေတာ့​ ဖိုး​ကျိုင်း​တုတ်ြဖစ်သွား​တာပ။ ရုပ်ရှင်တစ်ကား​လံုး​ေဒါင်း​မှ နာရီဝက်သာသာ။ တစ်နာရီ​ေလာက်ပဲ။ ြကိုက်တာ​ေရွး​ေဒါင်း​ထား​၊​ ဝင်ချင်တဲ့​ဆိုက်လှည့်​ဝင်၊​ အိမ်ကျမှ စိမ်​ေြပန​ေြပ ြပန်ြကည့်​။ အဲလိုနဲ့​ တရုတ်ကား​ေတွ တရုတ်သီချင်း​ေတွလည်း​ မွစာကျဲ​ေန​ေအာင် ​ေမွှပစ်ခဲ့​တယ်။ ဝတ္ထုမဖတ်တတ်​ေပမယ့်​ ရုပ်ရှင်ြကည့်​ရင် နား​လည်တယ်။ ဆိုင်ြဖုတ်တဲ့​ဆီက ကွန်ြပူတာအ​ေဟာင်း​ေလး​တစ်လံုး​ကို ​ေပါ​ေချာင်​ေကာင်း​နဲ့​ဝယ်ြပီး​ ရုပ်ရှင်​ေတွ စုစုထား​လိုက်တာ မြကည့်​ရ​ေသး​တာ​ေတွ​ေတာင် အား​ြကီး​။ ကိုရီး​ယား​ကား​များ​လို အ​ေနာက်နိုင်ငံက ဇာတ်လမ်း​တွဲအရှည်ြကီး​ေတွကိုပါ စိတ်ရှည်လက်ရှည်​ေဒါင်း​ထား​တယ်။ ရန်ကုန်​ေရာက်မှ ​ေအး​ေဆး​ြပန်ြကည့်​မလို့​။ အ​ေခွနဲ့​များ​သာဆို အိမ်မှာထား​စရာ​ေတာင် ရှိမှာမဟုတ်။

ထန်း​ေခါက်ဖာ​ေလး​တစ်လံုး​နဲ့​ အ​ေရး​ြကီး​တဲ့​ အချက်အလက်​ေတွ မတန်တဆ သိုမှီး​လို့​ရတယ်ဆို​ေပမယ့်​ လိုချင်တဲ့​အချိန်​ေရာက်ရင် မီး​ကလည်း​လာဦး​မှ။ ဟတ်ဒစ်ြကွသွား​တယ်ဆို ​ေရမြကီး​ မီး​မ​ေလာင်ပဲ ကုန်​ေရာ ကုန်​ေရာ။ လူ​ေတွမှ ​ေအကိုက်တာမဟုတ်ဘူး​။ ကွန်ြပူတာလည်း​ ဗိုင်း​ရပ်စ်ကိုက်သွား​ရင် သံ​ေယာဇဉ်ြဖတ်လိုက်။ အသစ်သာဝယ်။ ​ေဒတာ​ေတွ​ေတာ့​ တာ့​တာ။ ​ေလာက်ကိုင်မှာ စု​ေဆာင်း​ထား​သမျှ ရုပ်ရှင်​ေတွ သီချင်း​ေတွဟာ ဘူတန်ကိုသွား​ခိုက် အိမ်မှာ တစ်နှစ်​ေကျာ်​ေကျာ်မဖွင့်​ပဲ ပစ်ထား​တဲ့​ကွန်ြပူတာြကီး​က သူ့​အလိုလို ဟတ်ဒစ်စ်ြကွသွား​ေတာ့​ အသည်း​နာလိုက်တဲ့​ြဖစ်ြခင်း​။

သံတွဲ​ေဈး​ြကီး​လို ၂၄နာရီ​ေလာင်မှ ကုန်တာမဟုတ်ဘူး​။ ​ေဖာမက်ခလုပ်က​ေလး​ မှား​နှိပ်မိရင် တစ်ချက်တည်း​နဲ့​ ဘာမှ မကျန်​ေတာ့​ဘူး​ ဆိုတာလည်း​ ြဖစ်တတ်တယ်။ သူများ​နိုင်ငံ​ေတွမှာလို ဝိုင်ယာထရန်စဖာဆိုတာမျိုး​ လုပ်ရင်း​ ဂန့်​သွား​လို့​ ပိုက်ဆံ​ေတွဆံုး​မယ်ဆိုရင် ​ေသရချည်ရဲ့​။ (သူ့​ြဖင့်​ ငါး​ြပား​ေတာင် မရှိပဲနဲ့​ ​ေတွး​ေြကာက်ပ​ေလတယ်)။ ​ေနာက်​ေတာ့​ အိပ်​ေဆာင်ဟတ်ဒစ်စ်​ေလး​ေတွ​ေပါ်လာ​ေတာ့​မှ အဆင်​ေြပသွား​တယ်။ ဒါလည်း​ပဲ လိုချင်တာရှိရင် ​ေတာ်​ေတာ်ရှာယူရ​ေသး​တာ။ ကိုယ့်​ဘာကိုယ် ဘယ်ဖိုင်ထဲသိမ်း​ထား​မှန်း​ ​ေမ့​ေမ့​သွား​လို့​။ စာအုပ်စင်ြကီး​ေပါ်မ​ေမွှ​ေတာ့​ပဲ အီး​ဘုတ်တရား​ေဟာတတ်လာြပန်တယ်။ အိပ်ယာထဲမှာ စာဖတ်ရင်း​ အိပ်​ေပျာ်သွား​တဲ့​အရသာ​ေတာ့​ မရနိုင်​ေတာ့​ဘူး​ေပါ့​။ စာဖတ်ရင်း​ သီချင်း​နား​ေထာင်ရင်​ေတာ့​ အဆင်​ေြပတယ်။ အမ်ပီသရီး​ေတွ အမ်ပီဖိုး​ေတွ​ေပါ်လာြပန်​ေတာ့​ ​ေတး​သံသွင်း​ဆိုင်​ေတွ ဂန့်​ြပန်​ေရာ။

အခုဆို အမ်း​ေဆး​ရံုက အလုပ်သမား​ေလး​ေတွ​ေတာင် ပ​ေလယာ​ေလး​ေတွနဲ့​ ဆိုင်သွား​ြပီး​ သီချင်း​တစ်​ေထာင်ဖိုး​ေလာက် သွင်း​ေပး​ပါဆို နား​ေထာင်ပါ​ေလ့​ အမုန်း​။ ထပ်ြဖည့်​လို့​လဲရတယ်။ မြကိုက်ရင် ြပန်လဲလို့​လည်း​ ရတယ်။ ​ေကျာ်ရ ရစ်ရတာတစ်ခုပဲ အလုပ်ရှုပ်တာ။ သူများ​နိုင်ငံမှာလို အိုင်ဖုန်း​ေလး​ေတွ နား​ြကပ်တပ်နိုင်ရင် “မျက်နှာချင်း​ဆိုင် လမ်း​မှာ​ေတွ့​လာ ဆံုဆည်း​စရာစကား​များ​ ရှား​ပါး​လွန်း​သည်​ေလ” ြဖစ်ကုန်မယ်။ ကိုယ့်​အာရံုနဲ့​ကိုယ်။

ဘူတန်ကိုသွား​အလုပ်လုပ်တဲ့​အခါကျမှ “ဟိုမှာမရှိဘူး​။ ဒီကဝယ်သွား​” ဆိုလို့​ သူတို့​ေြပာတဲ့​ “သား​သား​လည်း​ ကိုင်ချင်ပါတယ်” ဆိုတဲ့​ဟာြကီး​ စကိုင်ဘူး​တယ်။ ဘန်​ေကာက်​ေလဆိပ်မှာ ငုတ်တုတ်မိုး​လင်း​ခိုက် ဝိုင်ဖိုင်ဆိုတဲ့​ဟာြကီး​ အလကား​ရတယ်ဆိုလို့​ ကလိ​ေနတုန်း​ အြမင်ကပ်လို့​လား​ မသိပါဘူး​။ “ခင်ဗျား​စက်က အခုမှဝယ်လာတာဆိုလို့​ရှိရင် ကျုပ် မှတ်ဉာဏ်​ေတာင့်​က​ေလး​ ဗိုင်း​ရပ်စ်သတ်​ေပး​စမ်း​ပါဗျာ” လို့​ လာ​ေြပာတာနဲ့​ ြငင်း​ရလည်း​ခက်။ တွန့်​တိုတယ်လည်း​ အ​ေြပာမခံချင်​ေတာ့​ အား​နာနာနဲ့​ အား​မနာတတ်သူြကီး​ကို ပိုး​သတ်​ေပး​လိုက်တာ ပိုး​ေတွတ​ေလှြကီး​ ဝင်ကုန်ပါ​ေလ​ေရာ။ သံုး​လို့​ေတာ့​ရတယ်။

Power surge on hurb port ဆိုတာြကီး​က စက်ဖွင့်​တိုင်း​ေပါ်လာတာ ​ေလး​ငါး​ေြခာက်ခါထက်မနည်း​ ပိတ်ပစ်မှ​ေပျာက်တယ်။ မှတ်ဉာဏ်​ေတာင့်​ အသစ်ဝယ်​ေပး​ြပီး​ “အင့်​။ ခများ​ဟာ ဝဲပလိုက်​ေတာ့​” လို့​ ​ေပး​လိုက်မိ​ေကာင်း​သား​။ တကယ်​ေတာ့​ ဘူတန်မှာ လက်​ေတာ့​ပ်​ေတွလည်း​ ​ေပါပါတယ်။ ​ေဈး​သာ မ​ေပါတာ။ ပက်ပက်စက်စက် ​ေဈး​ေပါတာက အင်တာနက်တပ်ဆင်ခ၊​ အသံုး​ြပုခ။ ဘူတန်တယ်လီကွန်း​မှာ မှတ်ပံုတင်ြပီး​ဝယ်လိုက် ADSL လား​။ သွား​ေလရာသယ်သွား​ အိမ်သာထဲကချက်လို့​ေတာင်ရတဲ့​ Data Card က​ေလး​ေတွလား​။ ြမန်မာ​ေငွ ​ေသာင်း​ဂဏန်း​နဲ့​ရတယ်။ အိမ်တိုင်ရာ​ေရာက် လာတပ်ဆင်​ေပး​တယ်။ အသံုး​ြပုခက ြကိုက််သ​ေလာက်သံုး​၊​ ကျသ​ေလာက်ရှင်း​။ တယ်လီဖုန်း​ဘီလ်နဲ့​ အတူတူလာတယ်။ Unlimitted account ယူလိုက်ရင် တစ်လကိုမှ ြမန်မာ​ေငွ နှစ်​ေသာင်း​ပဲ။ ၂၄နာရီ သံုး​ချင်တိုင်း​သံုး​။ ကွန်ကျတယ်တို့​ ဘာတို့​မရှိဘူး​။

​ေလာက်ကိုင်မှာ​ေလာက်​ေတာ့​ မြမန်ဘူး​။ ရုပ်ရှင်တစ်ကား​ကို တ​ေနကုန်​ေဒါင်း​ရတယ်။ အိန္ဒိယနဲ့​ ဘူတန်က ဆင်ဆာဟာ တရုတ်ဆင်ဆာထက်စာရင်​ေတာ့​ တင်း​ကျပ်တယ်။ သို့​ေသာ် တရုတ်မှာက ​ေဖ့​စ်ဘုတ် မသံုး​ဘူး​။ QQ နဲ့​ ကျူြကတာ။ Twitter တို့​၊​ Skype တို့​၊​ VZO တို့​ အသံုး​များ​တယ်။ ဒီမှာြကည့်​တို့​။ ြပစမ်း​ပါဦး​တို့​က​ေတာ့​ ​ေလာက်ကိုင်ကတည်း​က တတ်တာ။ ​ေစာ်ြကည်ချင် ​ေတာ်ကီ​ေကာင်း​ရမယ်တို့​၊​ ပွား​ပါများ​ စကား​ရတို့​၊​ နား​လည်လာသကွယ်။ က​ေလး​ေတွ​ေြပာတဲ့​ စကား​မှန်သမျှ အတုြမင်အတတ်သင်ရင်း​ သည်က​ေန့​မှာ ဆရာ​ေကာင်း​တပည့်​ ပန်း​ေခါင်း​လှန်လာနိုင်တာ​ေပါ့​။

ဘူတန်​ေရာက်​ေရာက်ချင်း​ ြမန်မာဆိုလို့​ ကိုယ်တစ်​ေယာက်တည်း​ရှိတဲ့​ြမို့​မှာ စကား​ေြပာချင်ရင်​ေတာင် အင်တာနက်​ေပါ်​ေရာက်မှပဲ အား​ရပါး​ရရှိ​ေတာ့​တာမို့​ ​ေတာ်​ေတာ် အား​အား​ယား​ယား​ ချတ်တင်ထိုင်တတ်သွား​ပါ​ေလ​ေရာ။ ဆီး​ရီး​ယား​တို့​ နိုက်ဂျီး​ရီး​ယား​တို့​ အဇာဘိုင်ဂျန်တို့​ကလူ​ေတွ​ေတာင် မကျန်ဘူး​။ ရုရှား​မှာ ြမန်မာ​ေတွရှိမှန်း​ေတာင် မသိပဲ ​ေတာင်ပိုင်း​ြမို့​တြမို့​က ရုရှား​က​ေလး​ငယ်​ေတွနဲ့​ သူငယ်ချင်း​ြဖစ်သွား​ြပီး​ သူတို့​က ရုရှား​စကား​ မ​ေတာက်တ​ေခါက်​ေတာင် သင်​ေပး​လိုက်​ေသး​တယ်။ ရုရှား​ရက်ပ်သီချင်း​ေတွလည်း​ မိတ်ဆက်​ေပး​လို့​ သူတို့​ဆီမှာ ​ေခတ်စား​တဲ့​ အဆို​ေတာ်​ေလး​ေတွ​ေတာင် ြမင်ဖူး​သွား​တယ်။ Vitas ဆိုတဲ့​တစ်​ေယာက်ရယ် Helmut Lotti ဆိုတဲ့​တစ်​ေယာက်ရယ် ြကိုက်သဗျ။ ​ေအာ်ပရာအဆို​ေကာင်း​ပဲ။ လက်တင်လိုလည်း​ တတ်ြကတယ်။

Marfia World ​ေဆာ့​ေတာ့​ ​ေဘာ်ဒါများ​ေလ လူရှိန်​ေလ မဟုတ်လား​။ ဘယ်သူလာအက်အက် လက်ခံလိုက်တယ်။ မာဖီး​ယား​လူဆိုး​ြကီး​လုပ်လိုက် လယ်ထဲယာထဲ ထွန်လိုက်ယက်လိုက် စိုက်လိုက်ပျိုး​လိုက်။ သူငယ်ချင်း​ေတွ များ​များ​ လာလိုက်တာ။ ​ေပျာ်စရာြကီး​။ ြမင်ဖူး​စရာလည်း​ မလိုဘူး​။ မျက်မှန်း​တန်း​မိစရာလည်း​ မလိုဘူး​။ စကား​ေြပာလို့​ဆိုလို့​ အဆင်​ေြပရင် ြပီး​တာပဲ။ ​ေနာက်ဆံုး​ေတာ့​ စက်ကိုြပန်မပိတ်​ေတာ့​ပဲ ​ေဆး​ရံုသွား​ေနသည်။ ထမင်း​စား​ေနသည်။ ​ေရချိုး​ေနသည်။ မတ်စိတင်ထား​ြပီး​ ​ေဒါင်း​စရာရှိတာ ဆက်ဆွဲခိုင်း​ထား​လိုက်​ေရာ။ ​ေတာ်​ေတာ် အံ့​ဩဖို့​ေကာင်း​တာက သူများ​နိုင်ငံ​ေတွ မဟုတ်ပါဘူး​။ ကိုယ်တို့​ ​ေရွှြပည်ြကီး​ပါပဲ။ ချိုကျိုး​နွား​ရွက်ပဲ့​ အင်တာနက်ကို သိန်း​ချီ​ေအာင်​ေပး​သံုး​ရတာ ဘယ်မှာမှ မရှိဘူး​။ ​ေြမာက်ကိုရီး​ယား​မှာ ရှိမရှိ​ေတာ့​ မ​ေြပာတတ်။ အီသီယိုး​ပီး​ယား​က ကုလား​မ​ေချာ​ေချာ​ေလး​ေတွ​ေတာင် ဓါတ်ပံု​ေလး​ေတွတင် မိတ်ဆက်စာ​ေရး​ြပီး​ “နမ်း​မှာလား​ေမာင်ရဲ့​ ​ေမွှး​တယ်ရှင်။ ကျွန်မကို လက်ထပ်ရင် ပိုက်ပိုက်​ေတွ အများ​ြကီး​ရ​ေစ့​မယ်” ​ေရွှ​ေပလွှာ​ေတွ လာလွန်း​လို့​ Spam ထဲ ပို့​ပို့​ပစ်ရတယ်။

အိုင်ယာလန်ထီ​ေတွဆိုတာလည်း​ ​ေပါက်လိုက်တာ အြကိမ်​ေပါင်း​မနည်း​ဘူး​။ ငါ့​နှယ် ​ေလယာဉ်စား​ရိတ်မရှိလို့​ မထုတ်နိုင်တာ။

လူလိမ်လူညာ​ေတွနဲ့​ေတွ့​မ​ေတွ့​ဆိုတာက​ေတာ့​ ကိုယ့်​အ​ေပါ်မှာပဲ တည်မလား​ပဲ။ ပိုက်ဆံလာ​ေချး​လို့​လည်း​ ​ေရာ့​ အင့်​ လို့​ ​ေပး​လို့​ရတာမဟုတ်။ နှစ်ဦး​နှစ်ဘက် နစ်နာစရာမရှိတဲ့​အမှု​ေတွမှန်သမျှ လိုက်လိုက်​ေလျာ​ေလျာ ဆက်ဆံနိုင်ပါတယ်။ ကိုယ်ကဘယ်သူ့​ကိုမှ မလိမ်ခဲ့​ေတာ့​ ဘယ်သူကမှလည်း​ အား​အား​ယား​ယား​ ကိုယ့်​ကို လာမလိမ်ပါဘူး​။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်ထဲကသူငယ်ချင်း​ေတွ​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ မ​ေရာက်ဖူး​တဲ့​ေနရာမှန်သမျှ ြကိုမယ့်​ပို့​မယ့်​သူ​ေတွ အြမဲရှိတယ်။ ​ေကျာပိုး​အိပ်က​ေလး​လွယ်ြပီး​ ​ေပချီး​ကျကျ ​ေြခစြကာြဖန့်​ရင် တက္ကစီ​ေတာင် မလွှဲသာမှ သံုး​တယ်။ သွား​ပါများ​ ခရီး​ေရာက်မ​ေရာက်​ေတာ့​ မသိဘူး​။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်ထဲမှာ အယ်လဘမ်​ေတွ​ေတာ့​ မှန်မှန်တင်ြဖစ်​ေလရဲ့​။ ြကည့်​ေပျာ်ရှု​ေပျာ်ပံုက​ေလး​ေတွ ​ေရွး​ြပီး​တင် ​ေအာက်​ေြခမှာ ပလီစိ​ေချာက်ချက်​ေတွ​ေလျှာက်​ေရး​။ ​ေနာက်​ေတာ့​ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်က စူပါြကီး​များ​နဲ့​ အသိြဖစ်လာပါ​ေလ​ေရာ။ ဒန်တန့်​တန်…။

ဘိုဘိုလန်း​စင်ရဲ့​စာမျက်နှာ​ေပါ်​ေရာက်ရင် တ​ေန့​တ​ေန့​ ဖတ်စရာ​ေတွက ​ေလး​ငါး​ခုမကဘူး​။ သံုး​ေလး​ရက်​ေလာက် ဝင်မြကည့်​ြဖစ်ရင် အ​ေြကွး​ေတွတင်ကုန်​ေရာ။ ကမ္ဘာစိုး​မင်း​တို့​၊​ စိမ်း​ခက်စိုး​တို့​ကျ​ေတာ့​ ကဗျာဆရာြကီး​ေတွ။ မြကီး​ဟနတို့​ မမပန်ဒိုရာတို့​က​ေတာ့​ အမျိုး​သမီး​ဓါတ်ပံုပညာရှင်​ေတွ​ေလ။ မန်း​ေလး​သူ​ေလး​ ​ေအး​လဲ့​ထွင်း​၊​ စကင်္ာပူက ​ေဒါ်​ေခး​လတို့​က​ေတာ့​ စာ​ေရး​ေကာင်း​ြက​ေလတယ်။ ရုပ်​ေြပာင်တဲ့​ေနရာမှာ​ေတာ့​ ကဟန်သစ်ြငိမ်ကို အြကိုက်ဆံုး​ပါပဲ။ ဆရာ​ေအာ်ပီကျယ်နဲ့​ ​ေကျာ်သူရိန်လွင်ကို​ေတာ့​ ကာတွန်း​ေတွ သ​ေဘာကျလို့​။ ဘ​ေလာက်ထဲမှာ​ေတာ့​ မင်း​ဒင်တို့​၊​ နဝနတို့​ အရမ်း​ြကိုက်တယ်။ မှန်မှန်ဖတ်ြဖစ်တာက​ေတာ့​ ကိုယ်တို့​အမြကီး​ရဲ့​ “​ေြပာြပစရာ​ေတွကလည်း​ တပံုြကီး​ရှိ​ေသး​တယ်”။ သူများ​ေရး​တာ​ေတွဖတ်ြပီး​ ကွန်မန့်​ေလး​ေလာက်​ေပး​ေနရာက တ​ေန့​ေတာ့​ ဝီစကီြမန်မာက ဆရာလဂွန်း​အိမ် (ဦး​ဦး​မျိုး​သက်ပိုင်)က “ဘယ်သူမှလည်း​ ကူ​ေရး​မ​ေပး​ဘူး​” လို့​ ငိုချင်း​ချ​ေနတာနဲ့​ “ဘာ​ေတွ​ေရး​ေပး​ရမလဲ ​ေြပာ” ဆို​ေတာ့​ ​ေဆး​ပညာအ​ေြကာင်း​ေရး​ေပး​ပါတဲ့​။

​ေချာက်မချနဲ့​ေလ။ ကိုယ်က င​ေြမာက်င​ေြခာက်ဥစ္စာ။ ​ေရး​စရာလား​ လူ​ေြခာက်ညင်ကပ်​ေအာင်။ ဒါနဲ့​ မ​ေနနိုင်မထိုင်နိုင် တ​ေန့​တ​ေန့​ နား​ထဲကမထွက်တမ်း​ နှိပ်စက်​ေနတဲ့​ ြမန်မာသီချင်း​ အ​ေဟာင်း​အြမင်း​ြကီး​ေတွအ​ေြကာင်း​ကို ြဗုပ္ပတ် ဇာတ်​ေြကာင်း​က​ေလး​ေဖာ်လို့​ ​ေရး​မိပါ​ေလသတည်း​။

သူ​ေတာ်​ေကာင်း​က​ေလး​က အလုပ်​ေကာင်း​လုပ်​ေနတာဆို​ေတာ့​ ဦး​မာဃရဲ့​ ​ေကျာက်ဖျာြကီး​လည်း​ ဒီမှာတင်း​တယ် တင်း​တယ် ြဖစ်ကုန်လို့​လား​မသိ။ မာတလိ နဲ့​ ဝိသြကံုကို လင်မယား​ေယာင်​ေဆာင်ြပီး​ Mr & Mrs Smith ဆို လွှတ်လိုက်တယ်။ ဆရာ​ေအာင်သိန်း​ေကျာ်နဲ့​ အမစန္ဒာလှိုင်တဲ့​။ ​ေရး​သမျှစာ​ေတွကို မှန်မှန် ​ေဝဖန်ပဲ့​ြပင်​ေပး​ရံုတင် မဟုတ်ဘူး​။ ဘုတ်အုပ်ြကီး​များ​ေတာင် ထုတ်​ေပး​ဦး​မှာတဲ့​။ ကဲ အဲသည်လူ​ေတွအကုန် ​ေစာ​ေစာက ထန်း​ေခါက်ဖာြကီး​ထဲက မထွက်လာရင် ဘယ်က​ေရာက်လာြကသတုန်း​ ​ေြပာစမ်း​ပါဦး​။ သူတို့​ခမျာ အလုပ်ရှုပ်ခံြပီး​ စာအုပ်လည်း​ထုတ်​ေပး​ရ​ေသး​။ ရန်ကုန်​ေရာက်သခိုက် ​ေခါ်​ေခါ်လိုက်လိုက် စား​ေတာ်များ​လည်း​တိုက်ပါတယ်။ ဝင်း​ဝင်း​လက်လက် ပုလင်း​များ​လည်း​ဆက်ပါတယ်နဲ့​ နတ်​ေချာ့​သလို​ေချာ့​ြပီး​ ​ေပါင်း​ရှာတာပါ။

သည်က ​ေမာင်ြကီး​နတ်ကလည်း​ “Uncle Shin, Uncle Shin, welcome to the ​ေလး​တိုင်စင်” လို့​ ပင့်​လိုက်ရင် ကသံ၊​ ကစိုင်း​မျိုး​၊​ က​ေဇာ်နိုင်၊​ ကညိုး​တက်ပိုင် စ​ေသာ ​ေနာက်ပါ​ေပျာ်ပါး​ ​ေဘာ်ဒါများ​နဲ့​ “မရှက်ဘူး​လား​ မ​ေြကာက်ဘူး​လား​။ ​ေသာက်​ေခါင်ကျူး​တဲ့​ မင်း​ညီ​ေနာင် ​ေရွှြပံုး​သူမျာ့​ေမာင်” ဆို မပျက်မကွက် ြကွရြပန်တာ။

မုဆိုး​စိုင်သင်ဆိုတာ အဟုတ်ပါပဲ။ တ​ေြဖး​ေြဖး​နဲ့​ စာ​ေရး​တဲ့​ေနရာမှာ လူပါး​ဝလာတာ အမှန်ပါ။ ဟိုး​ေရှ့​က​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွဆို သိပ်​ေတာင် မြကိုက်​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေခါင်း​ထဲက မဟုတ်ကဟုတ်က​ေတွကလည်း​ မကုန်ပဲ မကုန်နိုင်ဘူး​။ ​ေရး​ရင်း​နဲ့​ ထွက်လာလိုက်၊​ ထွက်လာလိုက် ​ေရး​လိုက်။ မိပန်ဒိုရာ။ ညည်း​ေတာ်​ေတာ်​ေမွှပါလား​ေအ။ ခုဆို ခုနစ်ရက်သား​သမီး​ အလုပ်ပျက် အကိုင်ပျက်ြဖစ်ကုန်ြပီ။ ထန်း​ေခါက်ဖာတစ်ချက်​ေမှာက်ရင် မီး​ဟုန်း​ဟုန်း​ေတာက်ရမည် လို့​များ​ ​ေြကွး​ေြကာ်ထား​ေလ​ေရာ့​သလား​။ သည်အရည်​ေတွြမင်လို့​ ငါတို့​ကို ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက် ကွန်နက်ရှင်နဲ့​ထား​တာ​ေနမှာ။ အထဲမှာ ​ေမျှာ်လင့်​ချက်ကျန်မကျန်ဆိုတာက​ေတာ့​….။ ​ေအာင်မယ်မင်း​ ​ေြပာရ​ေတာ့​မယ်တဲ့​မှ ​ေြပာရ​ေတာ့​မယ်။

တပတ်မှာတရက် တရက်မှာတနာရီ​ေလာက်က​ေလး​ ​ေရအား​လျှပ်စစ်​ေဆး​ေပး​ခန်း​ကို တကူး​တက လာလာတင်​ေနရတာ အခု စီမံကိန်း​ြကီး​က … အဟင့်​ အဟင့်​ ရွှတ် ရွှတ်။ မီး​ေတွလာ​ေတာ့​မှာဆို။ ဓါတ်​ေငွ့​ေတွရ​ေတာ့​မှာဆို၊​ လခ​ေတွတိုး​ေတာ့​မှာဆို၊​ တစ်နှစ်ြပည့်​ေတာ့​ ြပန်​ေြပာင်း​ေပး​မှာပါဆို၊​ ဆို .. ဆို … ဆို ။

“​ေမျှာ် မဆံုး​ေသာ ကွင်း​ြပင် အရင်အတိုင်း​ …. ​ေလျှာက်ရ​ေအာင်……။” (ငိုသံပါြကီး​နှင့်​ ဖတ်ရန်)

Read More

“ရည်ရွယ်ရာ အိပ်မက်လမ်း​”

| မှာေရးသားခဲ့သည်။ 0

​ေခါင်း​မာတာရယ်၊​ ထင်ရာကို တစွတ်ထိုး​လုပ်တတ်တာရယ်၊​ သူများ​တကာ​ေတွ ကျိတ်ကျိတ်တိုး​ အလုအယက် သူ့​ထက်ငါဦး​ေအာင်ယူ​ေနြကြပီဆို မလိုချင်​ေတာ့​တဲ့​စိတ်ရယ်က ​ေတာ်​ေတာ်ဒုက္ခ​ေပး​တာလား​၊​ သည်လိုဘဝကို ​ေရာက်​ေအာင် တွန်း​ပို့​လိုက်တာလား​ေတာ့​ မသိပါဘူး​။ ြပင်သစ်ဆရာမြကီး​တစ်​ေယာက်က အတန်း​ထဲမှာ စာ​ေမး​ရင်း​ မှတ်ချက်​ေပး​ဖူး​တယ်။ “ငါသိတယ်။ မွန်ဆီယာစိုး​မင်း​က​ေတာ့​ သူများ​နဲ့​မတူ​ေအာင် ​ေြဖလိမ့်​မယ်။ သူက​ေတွး​ရင် ဘယ်​ေတာ့​မှ သူများ​ေတွး​သလို မ​ေတွး​ဘူး​” တဲ့​။

ဟုတ်သင့်​သ​ေလာက်​ေတာ့​ ဟုတ်သား​။ ​ေနာက်ထပ် ဘွဲ့​လွန်ဆက်တက်ချင် ​ေဖာင်ြကီး​သင်တန်း​တက်ရမယ်မှန်း​သိ​ေပမယ့်​ ခုထက်ထိ မတက်ြဖစ်​ေသး​ဘူး​။ ဒီအသက် ဒီအရွယ်​ေရာက်မှ​ေတာ့​ ဘာြဖစ်ချင် ဘာလုပ်ရတယ်ဆိုတာ မသိမဟုတ် သိလျက်သား​နဲ့​။ အဲဒါလုပ်မှ အဲဒါြဖစ်ရမယ်ဆို မြဖစ်ချင်လည်း​ ​ေနပ​ေစ​ေတာ့​ ဆို ရွတ်တွတ်တွတ်စရိုက်ကလည်း​ ​ေဖျာက်မရ။ လမ်း​ေပျာက်​ေနတာ​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ ဒါ​ေပသိ အဲဒီလမ်း​ကို မသွား​ချင်လို့​ ​ေပကပ်ကပ်လုပ်​ေနတဲ့​ ချိုဘို့​တူ နွား​ြပာတုတ်များ​လိုပဲ။ ပျိုတို့​လူက ယာကို မလုပ်တာ။ စား​စရာမရှိ ဝါး​ခုတ်စား​ေတာ့​မလို။ ဝါး​ခုတ်တာက ကိစ္စမရှိဘူး​ ပျား​တုပ်တာဆိုရင် အဲဒီအကျင့်​နဲ့​ ဘယ်သူက ကယ်မှာတုန်း​။

အခုတစ်​ေခါက် ရန်ကုန်ြပန်တုန်း​ကဆို ကိုယ့်​အ​ေြကာင်း​သိတဲ့​ အကိုလို ဆရာြကီး​တစ်​ေယာက်က ​ေခါ်ဆံုး​မတယ်။ ဘာ​ေတွလုပ်​ေနတာလဲ။ ဘာလုပ်မလို့​လဲ။ လုပ်သင့်​လုပ်ထိုက်တာ တစ်ခုကို မလုပ်ခဲ့​မိရင် အချိန်လွန်မှ ​ေနာင်တရမှာစိုး​လို့​ သူ့​ဘက်က​ေရာ ဘာလုပ်​ေပး​နိုင်မလဲလို့​ ​ေခါ်​ေမး​တာပါ။ ​ေတာ်ြကာ မ​ေြပာလိုက်ရလို့​ မသိပဲ လုပ်မ​ေပး​လိုက်ရ ရှိမှာစိုး​လို့​ တဲ့​။ ​ေကျး​ဇူး​တင်လိုက်တာ။ သူ့​လိုမျိုး​လည်း​ ြပတ်သား​ချင်လိုက်တာ။ ကိုယ်က မြပတ်သား​တာ​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ ​ေဗွဆိုး​ေဖျာက်မရတာ​ေနမှာ။ သူ​ေမး​လိုက်လို့​ ကိုယ့်​မှာ ​ေခါင်း​စား​သွား​ရတဲ့​ေမး​ခွန်း​က ရန်ကုန်ြပန်ြပီး​ “အိမ်မှာပဲ ​ေနချင်တယ် ​ေမ​ေမ” လုပ်​ေရး​ မလုပ်​ေရး​ မဟုတ်ပါဘူး​။ “စာ​ေရး​ဆရာ လုပ်မလို့​လား​။” တဲ့​။ မဆိုင်း​မတွ ​ေပး​ခဲ့​တဲ့​ အ​ေြဖက​ေတာ့​ “ဟင့်​အင်း​” ပါ။ အဲသည်​ေနာက် အမ်း​ကို ြပန်​ေရာက်လာြပီး​ မိုး​လင်း​မိုး​ချုပ် အလုပ်ထဲနစ်​ေနလိုက်၊​ လစ်ရင်လစ်သလို စာ​ေြပး​ေြပး​ေရး​လိုက်လုပ်​ေနရင်း​နဲ့​မှ ကိုယ့်​ဘာသာ အထပ်ထပ် အခါခါ ​ေမး​ေနမိတဲ့​ ​ေမး​ခွန်း​က​ေတာ့​ “တကယ် ဟင့်​အင်း​ မလို့​လား​။” ​ေပါ့​။

အခုလည်း​ စဉ်း​စား​ရင်း​ စာ​ေရး​၊​ စာ​ေရး​ရင်း​ စဉ်း​စား​ေနတာ အဲဒီအ​ေြကာင်း​ပါပဲ။ ဟိုး​အရင် “ဘယ်သူမဗျူး​ ဝမ်း​တွင်း​ရူး​” ​ေရး​ကတည်း​က ​ေြပာခဲ့​ြပီး​သား​ပါ။ စာ​ေရး​ဆရာဆိုတာ ကိုယ့်​မျက်စိထဲမ​ေတာ့​ မျိုး​တုန််း​ေပျာက်ကွယ်လု​ေနြပီ ထင်မိတယ်။ ​ေခတ်မှ မရှိ​ေတာ့​ပဲ။ စာမှ မဖတ်ြက​ေတာ့​ပဲ။ စာအုပ်ြကီး​ အလကား​လက်​ေဆာင် သွား​ေပး​ရင်​ေတာင် အား​ေတာ့​ဖတ်လိမ့်​မယ်။ အိမ်သာတက်ရင်း​ ဘာရင်း​။ သို့​ေသာ်လည်း​ လူတစ်ရာမှာ ဘယ်နှစ်​ေယာက်​ေလာက်များ​ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​ ဆိုလိုရင်း​အဓိပ္ပါယ်ကို နား​လည်နိုင်မှာလဲ။ (သူကမှ နား​လည်လွယ်​ေအာင်မ​ေရး​ပဲနဲ့​ လာလာချည်​ေသး​) စာ​ေရး​သက်က​ေလး​ တစ်နှစ်​ေကျာ်လာ​ေတာ့​ အရင်ကလို ဖရီး​ကစ်​ေတွသိပ်မသံုး​ေတာ့​ပဲ ​ေထာင့်​ကန်​ေဘာ​ေလး​ေတွ၊​ ​ေတ့​လံုး​ ချိတ်လံုး​က​ေလး​ေတွ သံုး​ြဖစ်လာတယ်။

နို့​မို့​ ြပစ်ဒဏ်​ေဘာ​ေတွနဲ့​ချည့်​ ထွက်ထိုင်​ေနရတာ ြကာြပီ။ ကိုယ်​ေြပာချင်တဲ့​စကား​ကို တစ်ခွန်း​မှ ထည့်​မ​ေရး​ပဲ စာဖတ်သူရဲ့​အ​ေတွး​ထဲမှာ ကိုယ်လိုချင်တဲ့​စကား​ ​ေပါ်လာ​ေအာင် ​ေရး​ေရး​ြကည့်​မိတယ်။ မီး​ပျက်တုန်း​ အွန်လိုင်း​တက်တဲ့​သူလိုပ။ ​ေတွး​မှ မ​ေတွး​တဲ့​ဟာ ဘယ်ဘ​ေရာင့်​ဇာသံုး​သံုး​ အဆက်ဒနိုင်း​ချည့်​ပဲ။ “​ေတွး​ေတာ့​ေတွး​သား​ပဲ ခညား​ြကီး​ အသက်အရွယ်နဲ့​ ​ေရှး​ေရှး​တုန်း​က အ​ေြကာင်း​ေတွက ကိုယ်မှ မမီလိုက်တာ။ ဘယ်လိုလုပ်နား​လည်မှာလဲ။” ဆိုရင်လည်း​ သူတို့​အလွန်​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ သည်အ​ေရး​အသား​မျိုး​နဲ့​ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာကို ဘယ်သူက စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိုက်ဖတ်​ေနမှာတုန်း​။ အား​အား​ယား​ယား​။ စာအုပ်ထုတ်သက်က ခုမှ ဘဲဥကွဲရံုရှိ​ေသး​။ မိုက်မိုက်မဲမဲ စာ​ေရး​စား​ေတာ့​မဟဲ့​လို့​ ​ေတွး​စရာလား​။

ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ သွား​ေလသူ ဆရာ​ေမာင်သစ်ြကီး​ကို မတ်စိပို့​လိုက်ချင်ပါတယ်။ သီချင်း​ြကီး​သင်တာ​ေရာ၊​ ဆရာဝန်လုပ်တာ​ေရာ၊​ အခုစာ​ေရး​ေနတာ​ေရာဟာ ကိုယ့်​ဘာသာ အရသာရှိလွန်း​လို့​။ ​ေနကိုမ​ေနနိုင်လို့​ လုပ်​ေနမိတာပါဗျာ။ လူြဖစ်အရမ်း​အရမ်း​ ​ေနာက်ကျမှန်း​ ကိုယ့်​ဘာသာ သ​ေဘာ​ေပါက်ပါတယ်။ သည်အရွယ်ြကီး​ေရာက်မှ​ေတာ့​ လူတကာသိတဲ့​ Super Geek လည်း​ မြဖစ်ချင်​ေတာ့​ပါဘူး​။ (လူမသိသူမသိ ​ေြခပုန်း​ခုတ်ချင်တာကိုး​) စာတို​ေပစ​ေတွ ​ေတာင်​ေရး​ေြမာက်​ေရး​ ​ေရး​သာ​ေနတယ်။ ဘာြဖစ်လို့​ စာ​ေရး​ဆရာ မြဖစ်ချင်ရတာလဲဆို​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ် သတ်မှတ်ထား​တဲ့​ စာ​ေရး​ဆရာဆိုတဲ့​စံက သိပ်ြမင့်​လွန်း​လို့​ပါ။ စာ​ေပလုပ်သား​အဖွဲ့​ဝင်ကဒ်ရှိတိုင်း​၊​ သူ့​နံမယ်တပ်ထား​တဲ့​ ပံုနှိပ်စာအုပ်​ေတွ လက်​ေဆာင်​ေပး​ေနတိုင်း​၊​ မဂ္ဂဇင်း​ထဲ ဂျာနယ်ထဲမှာ သူ​ေရး​တာ​ေတွ မှန်မှန်ဖတ်ရတိုင်း​၊​ ကုန်ကုန်​ေြပာလိုက်ပါ့​မယ်​ေလ။ နိုင်ငံ​ေကျာ်စာ​ေရး​ဆရာပါလို့​ အများ​ကလက်ခံထား​တိုင်း​ အဲဒါစာ​ေရး​ဆရာအစစ်လို့​ ကိုယ့်​စိတ်ထဲသတ်မှတ်မထား​ပါဘူး​။ “မဟုတ်မှလွဲ​ေရာ။ သည်သူငယ်​ေလး​ မန္တ​ေလး​က ြဖစ်လိမ့်​မယ်။

မန်း​ေလး​ကလူ​ေတွက အဲလိုပဲ။ တြခား​ကဟာဆို လူစာရင်း​မသွင်း​ဘူး​။” လို့​ တုတ်​ေရာင်း​ဓါး​ေရာင်း​ လာမလုပ်နဲ့​။ မဝယ်ဘူး​ စိတ်ချ။ ကိုယ့်​စိတ်ထဲမှာ တကယ်ြကည်ညို​ေလး​စား​မိတဲ့​ စာ​ေရး​ဆရာ​ေတွြဖင့်​ ​ေပါလွန်လွန်း​လို့​ ​ေရ​ေတာင် မ​ေရနိုင်ဘူး​။ အခုကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ ဖတ်​ေနတဲ့​သူ​ေတွက “ဟင် .. ြကား​လည်း​မြကား​ဖူး​ဘူး​။” လို့​ ​ေြပာလာရင် အတည်း​နာနွန်း​နွန်း​နို့​ နံမယ်​ေတွ အကုန်ထည့်​မ​ေရး​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေတာ်ြကာ သူတို့​ခမျာ ကိုယ့်​ေြကာင့်​ သိက္ခာကျကုန်မယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ နံရံကပ်စာ​ေစာင်သာသာ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်က​ေန ပံုနှိပ်စာအုပ်​ေလာကထဲ လှမ်း​ေတာ့​မယ်လို့​ ြကံလိုက်ရင် ရည်ရွယ်ရာ ဦး​တည်ချက် တစံုတရာ​ေတာ့​ ရှိမှြဖစ်မှာ​ေပါ့​ေလ။ မ​ေနနိုင်လို့​ ​ေရး​တာ​ေတာ့​ ဟုတ်ြပီ။ ဘာ​ေတွ​ေရး​မှာလဲ။ ဘာအတွက်​ေရး​မှာလဲ။ ဘာြဖစ်ချင်တာလဲ။ စသည်ြဖင့်​ေပါ့​။ သည်အခါမှ ​ေရှ့​ေဆာင်သွား​ြက​ေလြပီြဖစ်​ေသာ ​ေလး​စား​ြကည်ညိုသူ ဆရာြကီး​ ဆရာမြကီး​များ​ရဲ့​ အဆံုး​အမဩဝါဒ​ေတွကို ြပန်​ေလ့​လာမိပါတယ်။ မှတ်မှတ်သား​သား​တစ်ခုက​ေတာ့​ ဆရာြကီး​ဦး​ေသာ်တာ​ေဆွရဲ့​ အယူအဆပါ။ ဦး​ဝဏ္ဏြကီး​နဲ့​ ဆရာချစ်ဦး​ညိုတို့​ ​ေထွလီကာလီ ြငင်း​ြကခုန်ြကတဲ့​အခါ စာသမား​တစ်​ေယာက်ရဲ့​ က​ေလာင်ဟာ ဗုဒ္ဓရဲ့​အဆံုး​အမ​ေအာက်မှာ ရှိသင့်​တယ်လို့​ ဒွိဟြဖစ်ြကပါသတဲ့​။

တို့​ဆရာြကီး​က ​ေထွသမား​ေတွကို အုပ်ချုပ်​ေနတဲ့​ ​ေထွအုပ်ြကီး​ပဲဟာ “ဟဲ့​ ​ေကာင်​ေတွ၊​ က​ေလာင်ရဲ့​အထက်မှာ ဘာမှ မရှိဘူး​။ စာ​ေရး​ဆရာကို ဘာနဲ့​မှ ထိန်း​လို့​မရဘူး​။ သူ့​ဟာသူထိန်း​။ ကိုယ့်​က​ေလာင်ကိုယ်ထိန်း​။ ဒါပဲ။” လို့​ ဆံုး​ြဖတ်​ေပး​ပါသတဲ့​။ ​ေစာဒကတက်လာတဲ့​အခါ “မင်း​တို့​အ​ေပါ်မှာ မင်း​တို့​က​ေလာင်ရဲ့​ အ​ေပါ်မှာ ဘာပဲထား​ထား​။ ထား​ချင်တာထား​။ အဲသလိုထား​လိုက်တာနဲ့​ မင်း​တို့​ဟာ စာ​ေရး​ဆရာအစစ် မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ ဒါပဲ။” လို့​ ပွဲသိမ်း​လိုက်ပါသတဲ့​။

ဘို​ေကတစ်​ေထာင်မှာ တစ်​ေယာက်​ေလာက် အဲသည်စကား​ကို သ​ေဘာ​ေပါက်ြကရင်ြဖင့်​ သား​သား​ စာ​ေရး​စား​လို့​ရြပီရယ်လို့​ လက်ခ​ေမာင်း​ခတ်လိုက်ချင်ပါတယ်။ ကိုယ့်​ဘာကိုယ်​ေတာင် ​ေတာ်​ေတာ်​ေတွး​ယူရတာဗျ။ သည်က​ေန့​ေခတ်​ေရာက်မှ စာဖတ်သက်က​ေလး​ ြပတ်သွား​ရတဲ့​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ စာ​ေရး​ဆရာတိုင်း​လိုလို ကိုယ့်​က​ေလာင်ရဲ့​အထက်မှာ လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး​တစ်​ေယာက်၊​ ဒါမှမဟုတ် အဖွဲ့​အစည်း​တစ်ခုခုကို ဦး​ထိပ်ပန်ဆင်ြပီး​ ကာကွယ်​ေရး​သား​တဲ့​အခါ ​ေရး​လိုက်၊​ စည်း​ရံုး​သိမ်း​သွင်း​တဲ့​အခါ စည်း​ရံုး​လိုက်၊​ ဝါဒသတင်း​ ြဖန့်​ချင်သလိုြဖန့်​လိုက် လုပ်​ေနြကတာများ​ပါတယ်။ (မှား​ရင်လည်း​ သည်း​ခံ​ေတာ်မူြကပါ) စာ​ေရး​ဆရာ​ေနရာမှာ မရှိပဲ ​ေြပာ​ေရး​ဆိုခွင့်​ရှိသူသ​ေဘာ ြဖစ်​ေနတယ်။ သတင်း​ေထာက်​ေတွရယ်လို့​ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ဖိတ်ြကား​ြပီး​ သတင်း​စာရှင်း​လင်း​ပွဲလုပ်တာ​ေတာင် ​ေမး​ခွန်း​ေတွ ြကို​ေပး​ထား​ရြပီး​ ဆင်ဆာအရင်တင်ရသလိုပဲ။

“ဟုတ်ဘူး​လား​ ငါ့​တူရယ်။” “ဟုတ်တာ​ေပါ့​ ဦး​ေလး​ရယ်” ​ေလာက်ပဲ အ​ေမး​အ​ေြဖ ရှိ​ေစချင်ပံု​ေပါက်သဗျ။ အဲသည်မျိုး​ဆက်ြကီး​တစ်ခုလံုး​ ြခား​ထား​ေတာ့​ ​ေနာက်​ေပါက်က​ေလး​ေတွခမျာ မိုက်ကရိုဖုန်း​ြကီး​ထိုး​ေပး​ြပီး​ရင် “ဟို​ေပါ့​ေနာ်။ ဘယ်လိုခံစား​ရသလဲ။ အဲဒါ​ေလး​ ​ေြပာြပ​ေပး​ပါလား​။” အြပင် ​ေမး​ခွန်း​မထုတ်တတ်​ေတာ့​ဘူး​။ “စပွန်ဆာလိုက်စား​သည်။ ​ေြကာ်ြငာ​ေဆာင်း​ပါး​ေရး​ေပး​သည်။” က​ေလာင်​ေတွက ဘယ်သူ့​မှ လူမထင်ဘူး​ ြဖစ်လာတယ်။ သူတို့​အ​ေပါ်က ​ေဘာစိက​ေလာင်ြကီး​ေတွကိုယ်တိုင်က သူများ​အိပ်ထဲ​ေရာက်​ေန​ေလ​ေတာ့​ ဘယ်ဂျာနယ်ဝယ်ရင်ြဖင့်​ ဘယ်သူ့​ပံု ဘယ်သူ့​အ​ေြကာင်း​ဖတ်ရ​ေတာ့​မယ် သိြပီး​သား​။ ရက်စွဲ​ေတာင် ြကည့်​စရာမလို။ အ​ေရာင်​ေလး​ အြပင်အဆင်​ေလး​သာ ကွာလိမ့်​မယ်။

ကိုယ့်​ဘဝသက်တမ်း​တ​ေလျှာက် အလယ်တန်း​ပညာ​ေရး​မှာကတည်း​က အ​ေတွး​အ​ေခါ်မျိုး​ေစ့​ကို ​ေပါင်း​နှုတ်သလို နှုတ်ပစ်ြပီး​ သူတို့​လိုရာ သတင်း​ဝါဒကိုသာ သင်အံ​ေလ့​ကျက်ရတဲ့​ ဦး​ေဏှာက်ဆို​ေတာ့​ ​ေြပာတိုင်း​ယံုတဲ့​ ပုတ်သင်ညိုြဖစ်​ေနတာ ဘာမှ မဆန်း​ဘူး​။ ​ေနာက်ဆံုး​ေတာ့​ လိမ်ညာလှည့်​ဖျား​သူြကီး​များ​ဟာ ပိပိယိယိ​ေတာင် လိမ်စရာ မလို​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေြဗာင်လိမ်​ေြဗာင်စား​ ဘာ​ေြပာချင်​ေသး​တုန်း​ ြဖစ်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့​ပဲ စာ​ေရး​ဆရာရယ်လို့​ ကိုယ့်​ေခါင်း​ထဲမှာ ရှိ​ေနသူ​ေတွဟာ ​ေသခါနီး​ြကီး​ေတွ ​ေသြပီး​သား​လူ​ေတွ ြဖစ်ြဖစ်​ေနပါ​ေလ​ေရာ။ လွန်​ေလြပီး​ေသာသူများ​ရဲ့​ ​ေြခရာလက်ရာက​ေလး​ေတွကို အခုမှ မိဂမ္ဘီ ​ေြခရာ​ေကာက်သလို လိုက်​ေကာက်​ေနရပါတယ်။

ဆရာြကီး​ေသာ်တာ​ေဆွရဲ့​စကား​ကို အခုမှ ကိုယ့်​ေခတ်နဲ့​ချိန်ထိုး​ြပီး​ ​ေရး​ေတး​ေတး​ ြမင်လာရာက အင်မတန်ထူး​ြခား​တဲ့​ ကိုယ်တို့​အာရှသား​ အနုပညာရှင်ြကီး​တစ်​ေယာက်ရဲ့​ လက်ရာက​ေလး​ေတွကို ​ေတွး​မိြပန်ပါတယ်။ သူက​ေတာ့​ ​ေဟာင်​ေကာင်က ရုပ်ရှင်ဒါရိုက်တာြကီး​ပါ။ နံမည်က ဝမ်ကျား​ေဝ တဲ့​။ ဒါရိုက်တာဆို​ေတာ့​ က​ေလာင်အထက်မှာ ဘာမှ မထား​တာ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ သူ့​ကင်မရာအထက်မှာ ဘာကိုမှ မထား​သူြကီး​။ မထား​တာမှ အင်မတန်စွဲြမဲခိုင်မာ​ေနတဲ့​ အ​ေရှ့​တိုင်း​သား​ေတွရဲ့​ အ​ေတွး​အ​ေခါ်အယူအဆ​ေတွပါ ဘာဆိုဘာမှ မထား​ဘူး​။ ​ေတာ်လှန်ထား​တယ်။ ကမ္ဘာ​ေကျာ်အနုပညာရှင်ြကီး​ေပမယ့်​ သူက အ​ေနာက်မှာ​ေကျာ်တာ။ အ​ေရှ့​ကလူ​ေတွ သူ့​ကို ခံစား​လို့​မရဘူး​။ ြကည့်​ေနကျ ြမင်​ေနကျ​ေတွနဲ့​ ဘာမှမဆိုင်လို့​။ ပထမဆံုး​ြကည့်​ဖူး​တာက မင်း​သား​ လက်စလီချမ်း​နဲ့​။ ​ေခါင်း​စဉ်​ေတာင် မမှတ်မိ​ေတာ့​ဘူး​။

ရုပ်ရှင်လက်မှတ်နဲ့​ အ​ေအး​ေရာင်း​တဲ့​ တရုတ်မက​ေလး​ကို ရုပ်​ေချာ​ေချာ​ေကာင်​ေလး​တစ်​ေယာက်က “​ေကျး​ဇူး​ြပုြပီး​ ​ေဟာဟိုနံရံက နာရီြကီး​ကို တစ်မိနစ်ြပည့်​ေအာင် ြကည့်​ေပး​စမ်း​ပါ” လို့​ ​ေြပာလာ​ေတာ့​ ဘုမသိဘမသိ လိုက်ြကည့်​ြပီး​တဲ့​အခါ ​ေကာင်​ေလး​က “သူ့​ဘဝမှာ နာရီ​ေတွ မိနစ်​ေတွ အများ​ြကီး​ရှိပါတယ်။” တဲ့​။ “ဒါ​ေပမယ့်​ မင်း​နဲ့​အတူတူရှိခဲ့​ဖူး​တဲ့​ အဲသည်တစ်မိနစ်ကို ဘယ်​ေတာ့​မှ မ​ေမ့​ပါဘူး​။” ဆိုပဲ။ ဟိုက်ရှား​ဘား​။ ​ေကာ်ပီ မကူး​ေြကး​ေနာ်။ ဘာခံနိုင်ရိုး​လဲ။ ​ေကာင်မ​ေလး​ခမျာ ​ေြကွသွား​ေရာ။ ရုပ်​ေချာ အ​ေြပာ​ေကာင်း​။ ြကင်နာတတ်သူ​ေလး​ေလ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကာင်မ​ေလး​က “လက်ထပ်ြကရ​ေအာင်” လို့​ ​ေြပာလာတဲ့​အခါ ​ေမာင်မင်း​ြကီး​သား​က ပံု​ေြပာပါတယ်။ “ဟိုး​ေရှး​ေရှး​တုန်း​က အ​ေတာင်သာရှိလျက် ​ေြခ​ေထာက်မပါရှာတဲ့​ ငှက်​ေတ​ေလက​ေလး​တစ်​ေကာင်ရှိသတဲ့​။ သူ့​ဘဝစကတည်း​က မ​ေမာမပန်း​ ပျံသန်း​လာခဲ့​တာ ဘယ်​ေနရာမှာမှ နား​ခိုစရာမရှိပါဘူး​တဲ့​။

​ေြခ​ေထာက်မှ မပါတာ။ ဘာနဲ့​သွား​နား​မလဲ။ ဘယ်​ေလာက်ပဲ ​ေမာ​ေမာပန်း​ပန်း​ နား​ချင်ရှာ​ေသာ်လည်း​ပဲ နား​ခွင့်​ရမယ့်​တ​ေန့​ဟာ အဲဒီငှက်က​ေလး​ ​ေသတဲ့​ေန့​ကျမှသာ ြဖစ်နိုင်မှာပါ။” တဲ့​။ ​ေကာင်မ​ေလး​က ငိုယိုြပီး​ြပန်သွား​တဲ့​အခါ ​ေကာင်​ေလး​က သူ့​ကိုယ်သူ မှန်ထဲမှာ စက်စက်ဆုပ်ဆုပ်ြကည့်​ရင်း​ ​ေခါင်း​ေလး​ကျိုး​သွား​တယ်။ ခန​ေန​ေတာ့​ ​ေကာ်နီရဲ့​ “တို့​ရုပ်က​ေလး​ဆိုး​တယ်​ေနာ်” ဆိုတဲ့​သီချင်း​က​ေလး​ကို တရုတ်လိုြကား​လိုက်ရတယ်။ ​ေခါင်း​က​ေလး​စလှုပ် ​ေြခက​ေလး​ လက်က​ေလး​ လှုပ်လာြပီး​ မှန်​ေရှ့​က​ေန ​ေရချိုး​ခန်း​ထဲ​ေရာက်​ေအာင် ကပါ​ေလ​ေရာ။ လူြကမ်း​စရိုက်နဲ့​ စွပ်ကျယ်အနွမ်း​က​ေလး​၊​ တရုတ်မ​ေဘာင်း​ဘီအ​ေဟာင်း​ေလး​နဲ့​ စည်း​ချက်ကျကျ က​ေနတဲ့​ အဲသည်မင်း​သား​ရဲ့​ အခန်း​က​ေလး​ဟာ ကမ္ဘာ​ေကျာ်ပါသတဲ့​။ မိခင်က ငယ်ငယ်ကတည်း​က သူများ​ဆီမှာ စွန့်​ပစ်သွား​တဲ့​အတွက် စိတ်နာနာနဲ့​ အရွဲ့​တိုက်​ေနတဲ့​ အဲသည်​ေကာင်​ေလး​ဟာ သူ့​အ​ေမြဖစ်သူကို လိုက်မရှာပဲလည်း​ မ​ေနနိုင်ပါဘူး​။ မရရ​ေအာင်စံုစမ်း​ြပီး​ ဖိလစ်ပိုင်မှာ အိုး​သစ်အိမ်သစ်ထူ​ေထာင်​ေနတဲ့​ လူကံုထံမိခင်ဆီကို ရ​ေအာင်လိုက်သွား​တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အ​ေမြဖစ်သူက ထွက်မ​ေတွ့​ဘူး​။

“တ​ေနရာက ​ေချာင်း​ြကည့်​ေနတဲ့​ အမိမျက်ဝန်း​ေတွကို သား​တစ်​ေယာက်ြဖစ်လို့​ သူခံစား​လို့​ ရ​ေနပါတယ်။” တဲ့​။ သည်ခရီး​ကို သူလာခဲ့​တာဟာ သူ့​အ​ေမဆိုတာ ဘယ်လိုပံုမျိုး​ေလး​လဲ ြမင်ဖူး​ရံုက​ေလး​ ြမင်ဖူး​ချင်လွန်း​လို့​ သက်စွန့်​ဆံဖျား​လာရပါသတဲ့​။ သား​ကို ​ေတွ့​ခွင့်​မ​ေပး​တဲ့​အ​ေမကို သူ့​ဘက်ကလည်း​ ဘယ်​ေတာ့​မှ ြပန်ြပီး​ေတွ့​ခွင့်​ မ​ေပး​နိုင်​ေြကာင်း​ေြပာြပီး​ ​ေကျာခိုင်း​ခဲ့​ပါတယ်။ အြပန်မှာ​ေတာ့​ မူး​ယစ်​ေဆး​ဝါး​ေမှာင်ခို​ေတွဆီက ပိုက်ဆံမ​ေပး​ပဲ လုယူြပီး​ ရထား​ေပါ်တက်​ေြပး​ရင်း​က သူများ​လိုက်သတ်လို့​ ​ေသသွား​ပါတယ်။

ရထား​ေပါ်မှာ သူ့​ကိုကယ်တဲ့​သူကို မ​ေသခင်​ေလး​ ​ေြခ​ေထာက်မပါတဲ့​ငှက်​ေတ​ေလပံုြပင် ​ေြပာြပ​ေတာ့​ အဲဒီတစ်​ေယာက်က ဒါမျိုး​ေတွ ရိုး​ေနြပီ။ မိန်း​က​ေလး​ေတွကသာ ယံုလိမ့်​မယ်တဲ့​။ (ဟိုက သူ့​ကို အစကတည်း​ကသိတယ်။ ​ေကာင်မ​ေလး​ ​ေြပာြပလို့​) ဒါ​ေပမယ့်​ သူ့​ေကာင်မ​ေလး​က သိပ်သိချင်တဲ့​ စကား​တစ်ခွန်း​ေတာ့​ ​ေမး​ပါရ​ေစလို့​ဆိုတယ်။ “သူ့​ဘဝမှာ အဲသည်တုန်း​က တစ်မိနစ်က​ေလး​ကို တကယ်ပဲ သတိတရရှိပါရဲ့​လား​” ဆို​ေတာ့​ “ဟွန့်​ ဘာလို့​ေြပာြပရမှာလဲ” ဆို ​ေခါက်ကနဲဂန့်​သွား​ေလတယ်။ ဟီး​ ဟီး​ ။ ​ေနာက်တာပါ။ သူဘယ်​ေတာ့​မှ မ​ေမ့​ပါဘူး​တဲ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကာင်မ​ေလး​ မသိပါ​ေစနဲ့​ လို့​ဆိုတယ်။ ငှက်က​ေလး​ နား​ခိုရာမရတာ ​ေြခ​ေထာက်မပါတဲ့​ သူ့​ဘဝ​ေြကာင့်​ပါ။ သစ်ကိုင်း​က​ေလး​ကို မခင်တွယ်လို့​မှ မဟုတ်ပဲ။ ဇာတ်ကား​က တန်း​လန်း​ြကီး​ဆံုး​သွား​တဲ့​အခါ “ဟဲ့​ ဘယ်လိုြကီး​ပါလိမ့်​” ဆို ဒါရိုက်တာနံမယ်လိုက်ဖတ်ရာက စသိသွား​တယ်။

ဒုတိယကား​က မင်း​သမီး​ကတူတူပဲ။ မင်း​သား​ေြပာင်း​သွား​တယ်။ တိုနီလင်း​နဲ့​။ ြပည်မြကီး​က​ေန အဂင်္လိပ်လက်​ေအာက်မှာ ရှိ​ေနတဲ့​ ​ေဟာင်​ေကာင်ကို အလုပ်လာလုပ်သူ သတင်း​ေထာက်က​ေလး​ဟာ သူလိုပဲ တစ်အိမ်ထဲမှာ အခန်း​ေလး​တစ်ခန်း​ငှား​ေနတဲ့​ ကုမ္ပဏီစာ​ေရး​မက​ေလး​ကို ြမင်ြမင်ချင်း​ စွဲလန်း​သွား​တယ်။ စွဲ​ေလာက်ပါတယ်။ ဒီကား​ထဲမှာ အဲသည်မင်း​သမီး​က​ေလး​က ကိုယ်ြမင်ဖူး​ခဲ့​သမျှ တရုတ်မ​ေလး​ေတွထဲမှာ အလှဆံုး​လို့​ ဆိုရ​ေလာက်​ေအာင် အရမ်း​ေကျာ့​ေကျာ့​ရှင်း​ရှင်း​ေလး​နဲ့​ ြကည့်​မဝ​ေအာင်လှတယ်။ သို့​ေသာ်လည်း​ သူ့​မှာလင်နဲ့​။ ​ေယာကင်္ျား​က သ​ေဘင်္ာသား​။ ြကာကူလီဇာတ်အိမ်ကို ကိုယ်တို့​ဆီက တိမ်လွှာမို့​မို့​လွင်ရိုက်သလိုပဲ လှလှပပ ရိုမန်း​တစ်ြဖစ်​ေအာင် ရိုက်ြပတယ်။ တစ်ခုပဲ သည်နှစ်​ေယာက်က မသိလို့​မိုက်မိတာ မဟုတ်ဘူး​။ အတန်တန် စိတ်ထိန်း​ြကရင်း​က စွဲလန်း​မှုကို ဆွဲငင်အား​ကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့​ မှား​ြကတယ်။

ဇာတ်​ေကာင်နှစ်ဦး​စလံုး​ ​ေနာင်တများ​စွာနဲ့​၊​ တုန့်​ဆိုင်း​မှုများ​စွာနဲ့​။ ြကည့်​ေနတဲ့​သူကိုယ်တိုင်ပါ ကိုယ့်​စိတ်ကိုယ် မထိန်း​နိုင်တဲ့​သ​ေဘာကို ​ေကာင်း​ေကာင်း​ြကီး​ ခံစား​မိတယ်။ သ​ေဘင်္ာတက်တဲ့​ဘဲစိန်ြကီး​ ြပန်လာတဲ့​အခါမှာ ​ေကာင်​ေလး​က မ​ေနနိုင်​ေတာ့​ဘူး​။ ြပည်မြကီး​ကို ထွက်​ေြပး​ြကဖို့​ေခါ်တယ်။ မင်း​သမီး​က မလိုက်နိုင်ဘူး​။ မလိုက်နိုင်တာက လင်ြကီး​နဲ့​မခွဲနိုင်လို့​ မဟုတ်ဘူး​။ လင်ြကီး​နဲ့​က ကွဲကိုကွဲမှ ြဖစ်​ေတာ့​မယ်။ သူ့​မှာကိုယ်ဝန်ရှိ​ေနြပီ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကာင်​ေလး​ကို လံုး​ဝ မ​ေြပာြပလိုက်ဘူး​။ သိသွား​လို့​ ဇွတ်တိုး​ရင် တစ်သက်လံုး​ သူများ​မယား​ြကာခိုထား​တာဆိုတဲ့​ ​ေနာင်တမရ​ေစချင်ဘူး​။ ခုဟာက မ​ေရှာင်သာတဲ့​ လမ်း​ေြမှာင်ြကား​က ကိစ္စ။ သူ့​ဘဝသူဆက်​ေလျှာက်မယ်။ ခွဲခွာြကဖို့​ အချိန်တန်ြပီ။

ကွဲကွာသွား​ေပမယ့်​ မ​ေမ့​နိုင်ြကတဲ့​နှစ်ဦး​ဟာ ​ေဟာင်​ေကာင်ကို ​ေရာက်လာတိုင်း​ သူတို့​ေနခဲ့​တဲ့​အခန်း​ေလး​ကို လာလာြကည့်​ြပီး​ မျက်ရည်မဆည်နိုင်ြကဘူး​။ ​ေကာင်မ​ေလး​ဆီမှာ က​ေလး​ပါသွား​တာ မသိတဲ့​ေကာင်​ေလး​က သူခံစား​ရသမျှ​ေတွကို စာရွက်လိပ်က​ေလး​ေတွမှာ​ေရး​ြပီး​ အန်း​ေကာဝပ်က ဘုရား​အိုြကီး​ေတွရဲ့​ အုတ်ချပ်ြကား​မှာ သွား​ထား​ရာက သည်ဇာတ်လမ်း​ေလး​ကို ဖတ်မိလာတာပါတဲ့​။ ဆံုး​ြပန်​ေရာ တန်း​လန်း​ြကီး​။ အစပိုင်း​မှာပျိုး​ထား​ြပီး​ အလယ်ပိုင်း​မှာ သယ်လာရမယ်။

ဇာတ်အထွတ်အထိပ်ကို​ေရာက်မှ အား​လံုး​ရှင်း​သွား​ေအာင် ​ေြဖချလိုက်မယ်ဆိုတဲ့​ ​ေဖာ်ြမူလာနဲ့​ေတာ့​ ​ေြဖာင့်​ေြဖာင့်​ြကီး​ဆန့်​ကျင်တယ်။ ​ေလာကဇာတ်ခံုဆိုတာ အရာရာတိုင်း​ အ​ေြဖရှိချင်မှ ရှိတယ်။ အတက်အဆင်း​တိုင်ပင် ကိုက်ချင်မှ ကိုက်တယ်။ ကိုယ်လိုချင်သလို ဆံုး​ချင်တဲ့​ေနရာမှာ ဇာတ်​ေပါင်း​ေသာ်ဆိုြပီး​ ပွဲရှိလူကုန် သီချင်း​ထွက်ဆိုြပလို့​ မရဘူး​။ လူတိုင်း​လူတိုင်း​ဟာလည်း​ စံြပဇာတ်​ေကာင်ြကီး​ေတွ၊​ ​ေြခာက်ြပစ်ကင်း​ သဲလဲစင်ြကီး​ေတွ မဟုတ်ဘူး​။ ဒါကသူ့​သ​ေဘာကို ကိုယ်နား​လည်မိတာ။ သူ့​အြပကို ကိ်ုခံစား​မိတာက​ေတာ့​ တစ်​ေယာက်နဲ့​တစ်​ေယာက်မတူနိုင်ဘူး​။ ဇာတ်​ေကာင်နှစ်​ေယာက်အြကား​မှာ ကင်မရာကလွဲလို့​ ဘာဇာတ်ပို့​ကမှ စကား​ေြပာ​ေတွနဲ့​ခံစား​ချက်​ေတွကို အတံုး​လိုက်ြကီး​ သ​ေဘာ​ေပါက်​ေအာင် ဝင်ဝင်မရှင်း​ေပး​ဘူး​။ ကိုယ့်​ဘာသာ ခံစား​။ သူကရိုက်ြပမယ်။ ကိုယ်ကလိုက်ခံစား​။ အဆံုး​သတ်မှာ ြမင်လာမိတာက ကိုယ့်​ရဲ့​အတွင်း​စိတ်နဲ့​ ပံုရိပ်ပဲ။ အဲလိုြကီး​မှ အဲလိုြကီး​ဗျား​။ ​ေဘာကျာရဲ ​ေဘာကျာရဲ။ (ထား​ဝယ်လိုဖတ်ရန်)

တတိယကား​က​ေတာ့​ လက်လန်ရံုတင်မဟုတ်ဘူး​။ တစ်ကိုယ်လံုး​လန် ဆယ်ခါြပန်။ အကယ်ဒမီ​ေတွ အ​ေနာက်တိုင်း​က ရုပ်ရှင်ဆု​ေတွ တသီြကီး​ရတယ်။ အ​ေရှ့​တိုင်း​မှာ​ေတာ့​ ​ေဟာင်​ေကာင်မှာ​ေတာင် ြပခွင့်​ရရဲ့​လား​ မသိဘူး​။ ြကည့်​ဖူး​တဲ့​ သံုး​ကား​မှာ နံမည်သိတာဆိုလို့​ အဲဒီတစ်ကား​ပဲ ရှိတယ်။ Happy together တဲ့​။ Beatles ရဲ့​ သီချင်း​ကို ခံစား​ထား​တယ်။ ဇာတ်​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ သည်း​ခံ၍သာ ဖတ်ြက​ေပ​ေတာ့​ ဟိုမိုကား​။ ဖျား​ဖျား​ မတနဲ့​။ ​ေကာင်း​လွန်း​လို့​ ပါး​စပ်အ​ေဟာင်း​သား​ြဖစ်သွား​တယ်။ ​ေရှ့​ကား​နှစ်ကား​က မင်း​သား​နှစ်လက် ဆံု​ေပး​ထား​တယ်။ ​ေဟာင်​ေကာင်က ဟိုမိုတရုတ်က​ေလး​နှစ်​ေယာက်ဟာ ကမ္ဘာ​ေကျာ် နိုက်ဂါရာ​ေရတံခွန်ြကီး​ဆီ ​ေရာက်​ေအာင်သွား​မလို့​ အိမ်ကမိဘပိုက်ဆံ ဘတ်​ေငွ​ေတွနဲ့​ အာဂျင်တီး​နား​နိုင်ငံကို ​ေရာက်လာတယ်။ ပထမဆံုး​အခန်း​က ရိုင်း​တယ်ထင်ရင် ​ေကျာ်ြကည့်​လိုက်။ သူ့​အတွက်က​ေတာ့​ ဆင်ဆာြဖတ်လို့​မရဘူး​။

သည်က​ေလး​နှစ်​ေယာက်က ဘာလဲဆိုတာကို သိရံုက​ေလး​ြပရတာ။ အဲဒီ​ေနာက်မှာမှ ဇာတ်လမ်း​ကို စကား​ေလး​တစ်ခွန်း​နဲ့​ စတယ်။ “တို့​ လမ်း​ခွဲြကပါစို့​” တဲ့​။ နိုင်ငံြခား​ဆိုတာ ဘာမှန်း​မသိပဲ အာဂျင်တီး​နား​နိုင်ငံမှာ ပါး​စပ်ပါ ရွာ​ေရာက်နိုး​နိုး​ ကား​အစုတ်က​ေလး​တစ်စီး​ ​ေြမပံုက​ေလး​တစ်ချပ်နဲ့​ ​ေရတံခွန်လိုက်ရှာတဲ့​ အဲသည်သူငယ်နှစ်​ေယာက်မှ ရွာမလည်ရင် ဘယ်သူလည်မှာတုန်း​။ ကား​ပျက် လမ်း​ေပျာက်လို့​ အိုဗာစ​ေတး​ဘဝနဲ့​ ကိုယ့်​ဝမ်း​ကိုယ်​ေကျာင်း​ြကရတဲ့​အခါ စရိုက်စိတ်ထား​ အ​ေြခခံမတူတဲ့​အတွက် သူတို့​စိတ်ကူး​ယဉ်ဘဝ​ေလး​က အက်ရာထင်သွား​တယ်။ ​ေပါ့​ေပါ့​ေန ​ေပါ့​ေပါ့​စား​ အလှမက် အ​ေပျာ်မက်တဲ့​ေကာင်​ေလး​က ​ေဂး​ကလပ်​ေတွမှာ ​ေဖာ်ရိန်နာ​ေတွနဲ့​တွဲြပီး​ ရုပ်က​ေလး​ဘန်း​ြပချူရတဲ့​ သူငယ်က​ေလး​ြဖစ်သွား​တယ်။

လက်​ေကျာတင်း​တင်း​ ဂျစ်ကန်ကန်​ေကာင်​ေလး​က ရရာအလုပ် ​ေန့​ညမအား​ဝင်လုပ်ြပီး​ ငတ်တလှည့်​ြပတ်တလှည့်​ ဝမ်း​ေကျာင်း​ရတယ်။ ရင်နာနာနဲ့​အတင်း​ြဖတ်လိုက်တဲ့​ သူငယ်​ေကာင်က​ေလး​ဟာ ဧည့်​သည်ဆီက ြမိုး​ြမိုး​ြမက်ြမက် စို့​စို့​ပို့​ပို့​ေလး​ရလာတိုင်း​ သူ့​တစ်​ေယာက်တည်း​ မျိုမကျရှာဘူး​။ သူငယ်ချင်း​ေလး​ကို ဖုန်း​ဆက်ြပီး​ ​ေဟာ်တယ်မှာ ကိုကာကိုလာ ​ေသာက်ဖို့​သူ​ေခါ်တယ်။ ဟိုက “မင်း​ခန္ဓာကိုယ်ကို ​ေရာင်း​စား​တဲ့​ ပိုက်ဆံနဲ့​ငါမသတီဘူး​” တဲ့​။ “ဒါြဖင့်​ မင်း​က​ေရာ ဘာထူး​လို့​လဲ။ အလုပ်ရှင်​ေတွဆီမှာ မင်း​ရဲ့​တ​ေန့​တာ​ေတွကို ​ေရာင်း​စား​ေနတာ မဟုတ်ဘူး​လား​။” တဲ့​။ “ငါက မင်း​လိုမျိုး​ ဆင်း​ဆင်း​ရဲရဲ မရပ်တည်နိုင်လို့​ အချိန်တိုတိုနဲ့​ သံုး​ေလာက်စွဲ​ေလာက်​ေအာင် ရှာရတာ။ သဝန်မတိုစမ်း​ပါနဲ့​။” တဲ့​။ အြမဲတမ်း​ တကျက်ကျက် ရန်ြဖစ်​ေနကျ။

ဧည့်​သည်တရံုး​ရံုး​နဲ့​ ကား​တစ်စီး​ေပါ်တက်သွား​တဲ့​ ​ေကာင်​ေလး​ဟာ သူ့​သူငယ်ချင်း​ကိုြမင်​ေတာ့​ ကား​ေပါ်က ြပန်ဆင်း​လာြပီး​ “မင်း​ဖို့​” ဆို လက်ပတ်နာရီတစ်လံုး​ေပး​သွား​တယ်။ စိတ်ဆိုး​လို့​ လွှင့်​ပစ်ြပီး​မှ အ​ေကာင်း​စား​ြကီး​မှန်း​သိတာနဲ့​ ြပန်​ေကာက်ယူသွား​ေရာ။

ညဘက်ကျ​ေတာ့​ သူအြမဲတမ်း​ လာများ​လာမလား​ ​ေမျှာ်​ေမျှာ်​ေနကျ ပျံလွှား​သူငယ်ချင်း​က​ေလး​က ဖူး​ေယာင်ကွဲြပဲကျိုး​ပဲ့​ြပီး​ တံခါး​လာ​ေခါက်တယ်။ ဖွင့်​လိုက်တာနဲ့​ေခွကနဲမို့​ ​ေဆး​ရံုပို့​လိုက်ရတာ​ေပါ့​။ ြဖစ်​ေြကာင်း​ကုန်စင်​ေမး​ေတာ့​ “မင်း​ဆီက နာရီြပန်​ေတာင်း​ခိုင်း​လို့​ ြဖစ်တာ” တဲ့​။ အ​ေပါင်ဆိုင်မှာ နာရီသွား​ေရွး​၊​ ကလပ်မှာ ​ေသာင်း​ကျန်း​ရိုက်နှက်ြပီး​ြပန်လာ​ေတာ့​ ဒဏ်ရာရှင်က​ေလး​က “ဘာြဖစ်လို့​ စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်ရလဲ။ ငါက သူတို့​ပစ္စည်း​သွား​ခိုး​တာ​ေလ။ အရိုက်ခံရတာ​ေတာင်နည်း​ေသး​။” လို့​ ဆိုသဗျ။ ကိုယ့်​လက်နဲ့​ကိုယ် တူကိုင်ြပီး​ထမင်း​မစား​နိုင်တဲ့​ ဆက်ရက်​ေတာင်ပံကျိုး​က​ေလး​ အိမ်မှာြမဲ​ေနတဲ့​အခါ ဟိုတစ်​ေယာက်က ချက်ြပုတ်​ေကျွး​ေမွး​ရှာပါတယ်။ “မင်း​က ငါ့​ကို ြပတ်နိုင်တာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့​” လို့​ ကျီစယ်ြပီး​ ဇိမ်နဲ့​မိန့်​မိန့်​ြကီး​ အြပုစုခံ​ေနတဲ့​ သူငယ်က​ေလး​ နာလန်ထလာတဲ့​အခါ မကုန်​ေသး​တဲ့​ သံ​ေယာဇဉ်နဲ့​ ဇာတ်လမ်း​ေဟာင်း​ြပန်စဖို့​ ြကိုး​စား​ပါ​ေသး​တယ်။ အိမ်ရှင်​ေကာင်​ေလး​က ခါး​ခါး​သီး​သီး​ပဲ။ မြပတ်နိုင်တာ မြပတ်နိုင်တာ တြခား​။ စိတ်နာတာ စိတ်နာတာတြခား​ ထင်ပါရဲ့​။ သူ့​စိတ်ထဲမှာ​ေတာ့​ တသက်လံုး​ဒုက္ခိတအြဖစ် ကျိုး​ကန်း​သွား​ေစချင်ပံု​ေပါက်တယ်။

အြပင်မထွက်​ေစချင်လို့​ စီး​ကရက်​ေတာင် အ​ေတာင့်​လိုက်ပံု​ေန​ေအာင် ဝယ်ထား​ေပး​တယ်။ သိတဲ့​အတိုင်း​ ဟိုက အ​ေတာင်ပါတဲ့​ ငှက်ပဲ​ေလ။ ​ေလြငိမ်တဲ့​အခိုက်ဟာ မ​ေခါ်ပဲ မ​ေမျှာ်ပဲ ​ေရာက်လာ​ေရာ။ လမ်း​ရှာဖို့​ ​ေတာင်ပံြဖန့်​သံြကား​ေတာ့​ “မင်း​တို့​ ကလပ်မှာ က က​ေနတဲ့​ လက်တင်အကမျိုး​ ငါ့​ကို သင်​ေပး​ပါလား​။” လို့​ ​ေတာင်း​ပန်တယ်။ ဒါ​ေလး​များ​ ​ေစာ​ေစာက ​ေြပာ​ေရာ​ေပါ့​။ အိ ​ေအာ့​ စန်း​ စစ် နဲ့​ ​ေသ​ေသချာချာ လက်ထပ်သင်​ေပး​ရှာတယ်။ ဇာတ်ကား​ေခါင်း​စဉ်​ေပး​ထား​သလို သူတို့​နှစ်​ေယာက်ရဲ့​ အတူတူ​ေပျာ်ရွှင်ြကည်နူး​ခိုက်က​ေလး​ဟာ တစ်ကား​လံုး​မှာ အဲသည် ဆယ်မိနစ်စာ​ေလး​ပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တဲ့​အချိန် တ​ေဇာင်း​ေစး​နဲ့​မျက်​ေချး​။ ကျကျနန ကတတ်သွား​တဲ့​ သီချင်း​အဆံုး​မှာ အကဆရာ​ေလး​က သူ့​သူငယ်ချင်း​ပုခံုး​ေပါ်ကို မှီချလိုက်တယ်။

ဘာစကား​တစ်ခွန်း​မှလည်း​ ​ေြပာဘူး​။ မျက်နှာအမူအရာလည်း​ မြပဘူး​။ သူ့​မှာ အား​ကိုး​စရာ တြခား​လူမရှိဘူး​ဆိုတာ မ​ေြပာပဲ သိသာ​ေစတယ်။ ​ေဆး​ရံုက ြပန်လာတုန်း​က ကား​ေပါ်မှာ “​ေဆး​လိပ်​ေသာက်ချင်တယ်” လို့​ ​ေြပာတုန်း​က ဟိုက “မင်း​မှာ လက်ပါသား​ပဲ။ ကိုယ့်​ဘာသာ ​ေသာက်” လို့​ ​ေြပာရင်း​က လက်နှစ်ဘက်လံုး​ ​ေကျာက်ပတ်တီး​ေတွကို သတိရသွား​ြပီး​ သူကိုယ်တိုင် မီး​ညှိလို့​တိုက်တဲ့​အခါ “ငါ့​သူငယ်ချင်း​က သည်လို​ေတာ့​လည်း​ ငါ့​အ​ေပါ်မဆိုး​ပါဘူး​။” လို့​ ​ေခါင်း​က​ေလး​မှီထား​တဲ့​ပံုက ရံုတင်ပိုစတာပါ။ သရုပ်​ေဆာင်​ေတွရဲ့​ အိုက်တင် အမူအရာကို ပါး​ပါး​က​ေလး​ပဲြပြပီး​ ကင်မရာရဲ့​ရှု​ေထာင့်​၊​ အလင်း​အ​ေမှာင်လှုပ်ရှား​မှု၊​ ​ေနာက်ခံ​ေတး​ဂီတနဲ့​ ပန်း​ချီကား​တစ်ချပ်လို သရုပ်​ေဖာ်ပါတယ်။

အဲဒီအချိန်ကစလို့​ တစ်လမ်း​စီဆက်သွား​ြက​ေပမယ့်​ ကလပ်မှာ သူများ​ေတွနဲ့​ကတဲ့​အခါတိုင်း​ သူ့​သူငယ်ချင်း​နဲ့​က​ေနတာလို့​ သူ့​စိတ်သူ လှည့်​စား​တယ်။ ဟိုတစ်​ေယာက်ကလည်း​ သူ ငါနဲ့​က​ေနတာလို့​ပဲ ြမင်​ေယာင်တယ်။ အိမ်ြပန်ချင်တဲ့​စကား​ စပ်လို့​မရ​ေတာ့​ဘူး​။ မြဖစ်ြဖစ်တဲ့​နည်း​နဲ့​ အိမ်ြပန်ဖို့​ တစ်​ေယာက်က ​ေန့​မအား​ညမအား​ အလုပ်လုပ်​ေနတဲ့​အချိန်မှာ တစ်​ေယာက်က​ေတာ့​ ကလပ်​ေပါ်က​ေန လမ်း​ေဘး​ေရာက်သွား​ြပီ။ အိမ်မြပန်ခင်မှာ မြဖစ်ြဖစ်​ေအာင် လုပ်သွား​ချင်တဲ့​ဆန္ဒတစ်ခုက နိုက်ဂါရာ​ေရတံခွန်ြကီး​ကို သွား​ြဖစ်​ေအာင်သွား​ြကည့်​ဖို့​။ ညဆိုင်း​အလုပ်ဆင်း​တဲ့​ စား​ေသာက်ဆိုင်က စား​ပွဲထိုး​က​ေလး​ကို ​ေရတံခွန်အိပ်မက်ခရီး​စဉ်အ​ေြကာင်း​ေြပာြပ​ေတာ့​ ဟိုက သူလည်း​ ​ေတာင်အ​ေမရိကတိုက်အဖျား​က ထိပ်ချွန်ချွန်က​ေလး​ကို သွား​ချင်တဲ့​အိပ်မက်ရှိတယ်တဲ့​။

အဲဒီ​ေနရာကို ​ေဒသခံ​ေတွက ကမ္ဘာြကီး​ရဲ့​အဆံုး​လို့​ ​ေခါ်ြကြပီး​ ကိုယ့်​စိတ်ထဲမှာ မလိုချင်​ေတာ့​တဲ့​အရာ​ေတွကို စွန့်​ပစ်ဖို့​အတွက် အဲဒီကို သွား​ြကပါသတဲ့​။ “ဒါဆို အပန်း​မြကီး​ရင် ငါလည်း​ လူြကံုထည့်​ေပး​လို့​ရသလား​။” လို့​ေမး​ြပီး​ ကက်ဆက်​ေခွ​ေလး​တစ်​ေခွ အသံသွင်း​ြပီး​ေပး​လိုက်သတဲ့​။ နိုက်ဂါရာကအြပန် ​ေဟာင်​ေကာင်​ေရာက်သွား​တဲ့​အချိန်​ေလာက်မှာ သူ့​အခန်း​က​ေန သူအလာကို​ေစာင့်​ေနတဲ့​ ​ေကာင်​ေလး​တစ်​ေယာက်က​ေတာ့​ လက်​ေကာက်ဝတ်ကို ဓါး​နဲ့​လှီး​သွား​ပါတယ်။ ကမ္ဘာ့​အစွန်ဖျား​က တရုတ်က​ေလး​တစ်​ေယာက်က​ေတာ့​ ကက်ဆက်​ေခွက​ေလး​ကို အ​ေဝး​ြကီး​လွှင့်​မပစ်ခင် ဘာ​ေတွပါလိမ့်​လို့​ နား​ေထာင်ြကည့်​ေတာ့​ ရှိုက်ြကီး​တငင်ငင်ငိုသံ​ေတွကလွဲလို့​ ဘာမှ မြကား​ရဘူး​တဲ့​ကွယ်။

သည်ဇာတ်ကား​မှာ ​ေြကာက်ခမန်း​လိလိ ​ေကာင်း​ချက်က​ေတာ့​ ဇာတ်ဝင်​ေတး​သွား​ေတွပါပဲ။ တသက်နဲ့​တကိုယ် သူတို့​အ​ေနာက်နိုင်ငံက ဂန္တဝင်ဂီတဆိုတာ​ေတွကို တခါမှ အဓိပ္ပါယ်​ေပါက်​ေအာင် ခံစား​ြကည့်​လို့​ နား​မလည်ဖူး​ဘူး​။ မိုး​ဇက်တို့​၊​ ဘီသိုဗင်တို့​၊​ ရှိုပင်တို့​လို ဂန္တဝင်ကမ္ဘာ့​ဂီတ​ေတွကို နား​ေထာင်လို့​ ​ေကာင်း​သလိုလိုနဲ့​ ခံစား​လို့​ေတာ့​ မရခဲ့​ဖူး​တာ ဝန်ခံရမှာပဲ။ သည်ကား​ထဲမှာ နိုင်ဂါရာ​ေရတံခွန်ြကီး​ကို တစ်​ေယာက်တည်း​သွား​ရတဲ့​ ​ေကာင်က​ေလး​စိတ်ထဲမှာ ဘာ​ေတွရှိနိုင်မလဲ။ သူြပထား​တာက​ေတာ့​ ​ေရ​ေတွရယ်။ ြပီး​ေတာ့​ ​ေရ​ေတွရယ်။ ​ေရတံခွန်ြကီး​တစ်ခုလံုး​ ​ေထာင့်​ေစ့​ေအာင် ရိုက်ြပတယ်။

လူမပါဘူး​။ စကား​မ​ေြပာဘူး​။ အြပန်ခရီး​မှာ ​ေမာ်​ေတာ်ဘုတ်​ေနာက်ြမီး​ဆီက ငိုင်​ေနတဲ့​ေကာင်​ေလး​ကို ြမင်ရမယ်။ ဆယ်မိနစ်​ေလာက်ြကာတဲ့​အခန်း​မှာ သိြပီး​သား​ဇာတ်​ေြကာင်း​ေနာက်ခံကို ဂီတသံသက်သက်နဲ့​ပဲ ပရိသတ်ကို ခံစား​ခိုင်း​ပါတယ်။ ဇာတ်သိမ်း​စာတမ်း​ထိုး​တဲ့​အခါမှ အဲဒါ ဂန္တဝင်ကမ္ဘာ့​ဂီတ​ေတွမှန်း​ သိရတာ။ အဲလိုအရသာမျိုး​ တခါမှ မခံစား​ဖူး​ေလ​ေတာ့​ ​ေရ​ေတွချည့်​ ရစ်ရစ်ြကည့်​မိတာ ဘယ်နှစ်ခါမှန်း​မသိ။ လူမိုက်က​ေလး​ဇာတ်သိမ်း​ခန်း​မှာ​ေတာ့​ သီချင်း​တစ်ပုဒ် အစအဆံုး​ဖွင့်​ေပး​တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ စပိန်လို။ Cucurucucu Paloma တဲ့​။ ြမန်မာလို​ေတာ့​ ချိုး​ေလး​တကူကူး​ဆိုပါ​ေတာ့​။ ြကိုက်လွန်း​လို့​ စာသား​ေတွပါ လိုက်ရှာြပီး​ ဘာသာြပန်ပလိုက်တယ်။ ​ေကာင်း​လိုက်တာ။ ဂီတဆိုတာ ဘာသာစကား​မလိုဘူး​ဆိုတာကို လက်​ေတွ့​ သ​ေဘာ​ေပါက်သွား​ပါသဗျား​။

လက်တင်အက ကတဲ့​ေတး​သွား​ကလည်း​ ကမ္ဘာ့​ဂန္တဝင်အက​ေတး​သွား​။ အဲဒီ​ေပါက်​ေဖာ်ြကီး​ ဘာ​ေတွစား​လို့​ အဲ​ေလာက်အနုပညာအ​ေကာင်း​ေတွ ခံစား​တတ်​ေလသလဲမသိပါဘူး​။ ဇာတ်သိမ်း​သီချင်း​ကျ​ေတာ့​မှ အဂင်္လိပ်လို။ လူတိုင်း​နား​လည်လိမ့်​မယ်။ “Happy together” တဲ့​။ ဇာတ်ကား​ကို​ေပး​ထား​တဲ့​နံမည်။ ဇာတ်ကား​အြပီး​မှာ နား​ထဲစွဲကျန်ရစ်တဲ့​ စာသား​က​ေလး​တပိုင်း​တစက “I can’t see me loving nobody but you for all my life …” ဆိုပဲ။

ညွှန်း​လှချည်လား​ စိန်ခင်​ေမာင်ရီရယ်။ တို့​များ​ြကည့်​ဖူး​ပါတယ်။ အဲ​ေလာက်လည်း​ ဟုတ်ပဲနဲ့​ ဆိုရင်လည်း​ ြငင်း​စရာ မရှိ​ေပါင်ဗျာ။ သ​ေဘာတူပါတယ်။ သူ့​ဇာတ်လမ်း​ြကီး​က အ​ေရှ့​တိုင်း​မှာ ရံုတင်လို့​ ရစရာမှ မရှိပဲနဲ့​။ မိန်း​မအခွင့်​အ​ေရး​ေတာင် အြပည့်​အဝ မရတဲ့​အရပ်မှာ မိန်း​မရှာအခွင့်​အ​ေရး​ဆိုတာ အိပ်မက်​ေတာင် လာမမက်နဲ့​။ ဘုရား​မြကိုက်တဲ့​အလုပ်​ေတွ။ (နတ်​ေတွက​ေတာ့​ ြကိုက်သလား​ မ​ေြပာတတ်။ နတ်က​ေတာ်​ေတွ အကုန် အဲဒါ​ေတွချည့်​ပဲ) သူ့​ဇာတ်ကား​ြကည့်​ြပီး​ ဗဟုသုတ အသစ်ရသွား​တာက ဟိုမိုစံုတွဲဆိုတာ ကိုယ်​ေတွစိတ်ထဲမှာစွဲ​ေနသလို တစ်​ေယာက်က​ေယာကင်္ျား​ တစ်​ေယာက်ကမိန်း​မ ြဖစ်စရာမလိုဘူး​။ (ဒါ​ေတာ့​ နင်​ေြပာမှပဲဟယ်။) သူတို့​စိတ်ထဲမှာ တြခား​တစ်​ေယာက်ကို ဆန့်​ကျင်ဘက်လိင်အမှတ်နဲ့​ စွဲလန်း​တွယ်တာတာ မဟုတ်ဘူး​။ အတူတူချင်း​မို့​လို့​သာ စွဲလန်း​တာတဲ့​။ မထူး​ဆန်း​လား​ ကတွတ်ပီရယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကျွန်​ေတာ်​ေြပာချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ဘူး​။ ဝမ်ကျား​ေဝြကီး​ြပချင်တာလည်း​ အဲဒါမဟုတ်ဘူး​။ ​ေယာကင်္ျား​၊​ မိန်း​မ၊​ ဟိုမို​ေတွ၊​ ဟက်ထရို​ေတွကို ​ေမ့​ပစ်ြပီး​ လူသား​နှစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ပဲ ြကည့်​ေပး​ြမင်​ေပး​လိုက်။

မယံုရင် အဲဒီခွဲြခား​မှုမပါပဲနဲ့​ အ​ေပါ်ကဇာတ်လမ်း​ကို တ​ေခါက်ြပန်ဖတ်ြကည့်​။ ခံစား​ရတာ တမျိုး​ေြပာင်း​သွား​မယ်။ လူသား​ေတွမှာ ယဉ်​ေကျး​မှု ဓ​ေလ့​ထံုး​စံ​ေတွက ကန့်​သတ်ထား​တဲ့​ေဘာင်​ေတွ​ေြကာင့်​ အနုပညာ​ေတွ ဖန်တီး​တဲ့​အခါ၊​ ခံစား​တဲ့​အခါ ချုပ်​ေနှာင်ထား​သလိုြဖစ်တဲ့​အတွက် လွတ်လပ်မှုကို အြပည့်​အဝ ခံစား​ရမှာ မဟုတ်ဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ သည်​ေနရာမှာ ဆရာ​ေသာ်တာ​ေဆွ့​စကား​ြပန်​ေကာက်ရရင် အနုပညာအ​ေပါ်မှာ ဘယ်အရာကိုမှ တင်မထား​နဲ့​။ ဘယ်အရာနဲ့​မှ ကန့်​သတ်ချုပ်​ေနှာင်မထား​နဲ့​။ အဲဒါဆို သူများ​ေတွက​ေတာ့​ ခံစား​တတ်ချင်မှ ခံစား​နိုင်လိမ့်​မယ်။ ကိုယ့်​ဘာသာက​ေတာ့​ လွတ်လပ်တဲ့​အနုပညာအရသာကို လက်​ေတွ့​ခံစား​ရမှာ မလွဲဘူး​။ အြငင်း​အခံုတို့​ ဝိဝါဒတို့​ဆိုတာ အနုပညာရှင်က လုပ်ရမယ့်​အရာ မဟုတ်ဘူး​။ ခံစား​သူ​ေတွ အဲသည်လို လုပ်နိုင်ဖို့​ အ​ေတွး​အ​ေခါ်​ေတွ နှိုး​ဆွ​ေပး​ဖို့​သာ ြဖစ်​ေပလိမ့်​မယ်။

သည်လိုဆိုရင် ကိုယ့်​ဘာသာလည်း​ ြပန်​ေမး​ြကည့်​ပါတယ်။ ဘာြဖစ်ချင်တာလဲ။ ဘာလုပ်မလို့​လဲ။ ဂျစ်ပစီမိုး​တိမ်ထဲကလို “လူငယ်​ေလး​တစ်ဦး​ပါ” လို့​လည်း​ ​ေြပာလို့​ရတဲ့​အရွယ် မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေသခါနီး​လို့​ ဝိုင်း​ေြပာြကမယ်။ အား​လံုး​မှန်ြကပါတယ်။ ကိုယ်​ေလျှာက်ချင်တဲ့​ အိပ်မက်လမ်း​က​ေတာ့​ လိမ်ညာလှည့်​ဖျား​ြခင်း​ကင်း​တဲ့​ အဆိပ်အ​ေတာက်မဲ့​၊​ အနုပညာပစ္စည်း​စစ်စစ်​ေတွ ချန်ထား​ရစ်နိုင်တဲ့​သူတစ်​ေယာက်အြဖစ်။ ​ေတာ်​ေလာက်​ေရာ​ေပါ့​။ ​ေဆး​ေသာက်ဖို့​ အချိန်​ေရာက်လာြပီ။

Read More

“ထိုသံုး​ပါး​”

| မှာေရးသားခဲ့သည်။ 0

ြမို့​မအသင်း​ြကီး​စိန်ရတုသဘင် ပ​ေဒသာကပွဲ ရန်ကုန်မှာ လာလုပ်တဲ့​အခါ ဦး​ထိပ်တင်စန်း​ကဆိုသွား​တာ နား​ေထာင်ဖူး​လိုက်ပါတယ်။ ​ေဒါ်မာမာ​ေအး​ဆိုတဲ့​ ြမို့​မဧည့်​ခံ​ေတး​အ​ေခွထဲမှာလည်း​ ပါခဲ့​တာ​ေပါ့​။ ဆိုတဲ့​သူ​ေတွ​ေတာ်သလို ​ေတး​သွား​ကလည်း​ ြမူး​ြကွ​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်ကို နား​ေထာင်​ေကာင်း​တဲ့​သီချင်း​ပါ။

“​ေအး​လကွယ် … ​ေနြကလဟဲ့​” ဆိုတဲ့​ေနရာ​ေရာက်​ေတာ့​ ဘုန်း​ြကီး​သံြကီး​နဲ့​ ဆိုလိုက်ရင် ပရိသတ်​ေတွ ပွဲကျကုန်ပါ​ေလ​ေရာ။ တို့​အဖိုး​ တို့​အဖွား​များ​ စစ်​ေဘး​စစ်ဒဏ်ခံရစဉ်တုန်း​က ​ေရး​ဖွဲ့​ခဲ့​တဲ့​သီချင်း​က​ေလး​ြဖစ်ြပီး​ ​ေြကကွဲဝမ်း​နည်း​ မျက်ရည်စက်လက်ြဖစ်​ေနရှာတဲ့​ ြမန်မာ​ေတွကို စိတ်​ေြပလက်​ေပျာက် နွမ်း​နွမ်း​က​ေလး​ြပံုး​နိုင်​ေအာင်၊​ စိတ်​ေြဖရာရ​ေအာင်၊​ ရတနာသံုး​ပါး​ဂုဏ်​ေကျး​ဇူး​က​ေလး​ မ​ေမ့​မ​ေလျာ့​ရှိ​ေအာင် စပ်ဆိုထား​တာြဖစ်လို့​ အဖိုး​တန်လိုက်ပံုများ​။ “ဂုတ်က​ေလး​ေတွပုလို့​ ​ေအး​ကျင်း​ထဲမှာစုလို့​ အလုအယက်ထိုင်ကာ …” လို့​ ဆိုလိုက်ရင် စစ်အတွင်း​တုန်း​က ဗံုး​ခိုကျင်း​ထဲမှာ ြပား​ေန​ေအာင်ဝပ်​ေနြကတဲ့​ ြမန်မာ​ေတွကို ​ေြပး​ြမင်မိပါတယ်။

စစ်ကိုမမီခဲ့​ေသာ်ြငား​ ဦး​သန့်​အ​ေရး​အခင်း​ြဖစ်တုန်း​က ​ေသနတ်သံ​ေတွြကား​တဲ့​အခါ အိပ်ခန်း​ထဲမှာ အ​ေမက “သား​.. ဝပ်​ေန ဝပ်​ေန” လို့​ေြပာ​ေတာ့​ ဘာမှန်း​မသိ ညာမှန်း​မသိ တူတူပုန်း​တမ်း​ကစား​သလို ခိခိ ခိခိနဲ့​ သား​အမိနှစ်​ေယာက်ြပား​ေန​ေအာင် ဝပ်​ေနခဲ့​ြကတာ မှတ်မိပါ​ေသး​တယ်။ အဖွား​လုပ်သူက​ေတာ့​ မီး​ဖို​ေချာင် အိမ်သာဝမှာ ငုပ်တုတ်က​ေလး​ ပုန်း​ေနရင်း​ ​ေြကာက်လို့​ ခနခန အိမ်သာဝင်ရတယ်။ သူတို့​က​ေတာ့​ စစ်ကိုြကံုခဲ့​ဖူး​ြကတာကိုး​။

ကိုယ့်​လက်ထက်မှာ​ေတာ့​ စစ်​ေဘး​စစ်ဒဏ်ကို မြကံုဖူး​လိုက်​ေပမယ့်​ တိုင်း​ြပည်ပျက်တဲ့​အချိန်မှာ ​ေသနတ်သံ​ေတွမစဲ ြကား​ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ ​ေသွး​သံရဲရဲ​ေတွလည်း​ ြမင်ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ ခု​ေနာက်ပိုင်း​ ဗံုး​ဆိုတဲ့​ဟာ​ေတွက ​ေရှး​ေရှး​တုန်း​ကလို မိုး​ေပါ်ကကျလာတာ မဟုတ်​ေတာ့​ ဝပ်​ေနလို့​လည်း​ လွတ်စရာမရှိ​ေတာ့​ပါဘူး​။ ကျင်း​ထဲပုန်း​ေနလည်း​ အပိုပဲ။ ​ေြခဦး​တည့်​ရာ လွတ်​ေအာင်​ေြပး​ေနြကတဲ့​ လူအုပ်ြကီး​ထဲမှာ ​ေနာက်​ေကျာက ​ေသနတ်သံ​ေတွြကား​ရင်လည်း​ ရုပ်ရှင်ထဲမှာလို ဝမ်း​လျား​ေမှာက်ြပီး​ ဝပ်ဖို့​ မစဉ်း​စား​နဲ့​။ ကျည်သင့်​လို့​မ​ေသပဲ လူနင်း​လို့​ ​ေသသွား​မယ်။ ကိုယ့်​ေနာက်မှာ လူ​ေတွတ​ေလှြကီး​။

မှန်စမ်း​ပါ​ေလ့​။ ကျည်ဆံက ကိုယ့်​ဆီမှ တည့်​တည့်​လာချင်ရင် အိမ်ထဲပုန်း​ေနလည်း​ နံရံ​ေဖာက်ြပီး​လာလို့​ ​ေသ​ေရာ။ (ြမင်ဖူး​လို့​ေြပာတာ)။ မိုး​ေပါ်​ေထာင်မပစ်ဖူး​ဆိုတဲ့​ သွား​ေလသူြကီး​ရဲ့​ေမတ္တာ​ေတွ​ေြကာင့်​ “မှန်ချက်​ေတာ်” ဆို ဟတ်ထိသွား​တဲ့​သူ​ေတွ နည်း​မှမနည်း​ပဲ။ ခု​ေလာက်ရှိ မိသား​စုက​ေတာင် ​ေမ့​ကုန်​ေလာက်ြပီ။ ​ေသတဲ့​သူ​ေတွရှိရင် ပစ်တဲ့​သူ​ေတွ ပစ်မိန့်​ေပး​ခဲ့​တဲ့​သူ​ေတွလည်း​ ရှိမှာ​ေပါ့​ေနာ်။ ဘယ်ဆီများ​ေရာက်​ေနြကပါလိမ့်​။ ​ေနလို့​မှ​ေကာင်း​ရဲ့​လား​။

အိပ်လို့​ေပျာ်ပါ​ေစ လို့​ ဆု​ေတာင်း​ေပး​လိုက်ပါတယ်။ ​ေလး​ပစ်သူက ဘုရား​ကျွန်​ေတာ်​ေပမယ့်​ အစွယ်လိုသူက မိဖုရား​ပါလို့​ ထမင်း​ရည်ပူလျှာလွှဲလာရင် ယမမင်း​ြကီး​ထံ​ေမှာက်ကို​ေရာက်တဲ့​အခါ အဲဒီ​ေလျှာက်လဲချက်က အသံုး​တည့်​ပါ့​မလား​ မသိ။ လူသန်း​ေြခာက်ဆယ် ​ေအး​ေအး​ချမ်း​ချမ်း​ေနရဖို့​ပါလို့​ ​ေြဖ​ေတွး​က​ေလး​ ​ေတွး​ြကည့်​မှာ​ေပါ့​။ အပါယ်​ေလး​ပါး​ဆိုတာက ​ေနာက်ဘဝမှ ​ေရာက်ရမှာဆို​ေတာ့​ ​ေြကွး​ပူမဟုတ်​ေသး​ဘူး​ ​ေြကွး​ေအး​ေလ။ ခုဘဝလက်ငင်း​မှာ မလွတ်နိုင်တာက​ေတာ့​ ကပ်သံုး​ပါး​၊​ ရပ်ြပစ်ရှစ်ပါး​၊​ ရန်သူမျိုး​ငါး​ပါး​၊​ ဝိပ္ပတ္တိတရား​ေလး​ပါး​၊​ ဗျဿနတရား​ငါး​ပါး​တဲ့​။ ြကား​ဖူး​တယ် မဟုတ်လား​ ဟင်။ ဩကာသထဲမှာ ပါတယ်​ေလ။ အဲဒါ​ေတွအား​လံုး​ကင်း​ရပါလို၏လို့​ ဆု​ေတာင်း​ြပီး​ ရှိခိုး​ဦး​တင်လုပ်ရတာက ဘုရား​၊​ တရား​၊​ သံဃာဆိုတဲ့​ ရတနာသံုး​ပါး​ ြဖစ်ပါတယ်။ အခုသီချင်း​က​ေလး​ထဲက ထိုသံုး​ပါး​ဆိုတာ အဲသည်သံုး​ပါး​ပါပဲကွယ်။

စစ်ြကီး​ြပီး​သွား​လို့​ ​ေဘး​ကင်း​ရန်ကင်း​ြဖစ်လာတဲ့​အခါ၊​ ​ေန့​ေရာညပါ ​ေအး​ေအး​ချမ်း​ချမ်း​ရှိလာတဲ့​အခါ က​ေလး​ေတွ​ေပျာ်​ေပျာ်ရွှင်ရွှင် သီချင်း​တ​ေကျာ်​ေကျာ် ဆိုနိုင်လာတဲ့​အခါမှာ ဟိုတုန်း​ကြကံုခဲ့​ရတဲ့​ အန္တရာယ်​ေတွက လွတ်​ေြမာက်လာပဟဲ့​ ရယ်လို့​ ဝမ်း​သာအယ်လဲြဖစ်ြကရင်း​ ဒါဟာြဖင့်​ ရတနာသံုး​ပါး​ ဂုဏ်​ေကျး​ဇူး​ေတာ်​ေြကာင့်​သာပဲ လို့​ မ​ေမ့​မ​ေလျာ့​ နှလံုး​သွင်း​ြကဖို့​ ​ေရး​ထား​တဲ့​သီချင်း​က​ေလး​ ြဖစ်ပါတယ်။ အ​ေရး​ဟဲ့​ အ​ေြကာင်း​ဟဲ့​ဆို ဘုရား​တြက၊​ တရား​မန္တာန်​ေတွ ရွတ်ြကဖတ်ြက၊​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ေြပး​ြကလုပ်​ေလ့​ရှိတဲ့​ ြမန်မာ​ေတွရဲ့​ဓ​ေလ့​ေလး​ကို သည်က​ေန့​ သည်အခါမှလည်း​ မပစ်ပယ်အပ်​ေသး​ဖူး​လို့​ ​ေတွး​မိတဲ့​အတွက် သည်သီချင်း​က​ေလး​ကို မိတ်ဆက်​ေပး​လိုက်ပါတယ်။

ဗုဒ္ဓဘာသာြမန်မာလူမျိုး​များ​ပီပီ တအံ့​တဩ အထိတ်တလန့်​ေတွ ြကံုလာတဲ့​အခါတိုင်း​ နှုတ်ကမထွက်ရင်​ေတာင် စိတ်ထဲက​ေတာ့​ “ဘုရား​ ဘုရား​” တြကတာ များ​ပါတယ်။ ခလုတ်ထိမှ အမိတြကသလိုပဲ ​ေသလု​ေြမာပါး​ သက်စွန့်​ဆံဖျား​ ​ေသမင်း​ခံတွင်း​ဝကို​ေရာက်​ေလတိုင်း​ ဘုရား​ဂုဏ်​ေတာ်က​ေလး​ကို မ​ေမ့​မ​ေလျာ့​ နှလံုး​သွင်း​နိုင်ြကရင် ​ေသတွင်း​က မလွတ်​ေတာ့​ရင်​ေတာင် ဘဝကူး​ေကာင်း​ေပလိမ့်​မယ်လို့​ ယံုြကည်ကိုး​ကွယ်ြကတာကိုး​။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့​ အဓိပ္ပါယ်ကိုက ဘုရား​ တရား​ သံဃာ ရတနာသံုး​ပါး​၌ သက်ဝင်ယံုြကည်ြခင်း​ လို့​ ဆိုလိုတာ မဟုတ်လား​။ ကိုး​ပါး​ေသာ ဘုရား​ဂုဏ်​ေတာ်​ေတွကို ပါဠိလို​ေရာ ြမန်မာလိုပါ အနက်မထင်​ေသး​ရင် ရှက်စရာြကီး​ေနာ်။ ဟိုတခါ ​ေမတ္တာအ​ေြကာင်း​ေြပာခဲ့​တုန်း​က ဆရာြကီး​ဦး​သုခရဲ့​ ​ေမတ္တာသုတ် စာအုပ်က​ေလး​ကို ညွှန်း​ခဲ့​သလို သည်တခါလည်း​ပဲ ဘုရား​ဂုဏ်​ေတာ်၊​ တရား​ဂုဏ်​ေတာ်၊​

သံဃာ့​ဂုဏ်​ေတာ်​ေတွကို ​ေသ​ေသချာချာ သ​ေဘာ​ေပါက်ချင်ရင် ဆရာြကီး​ေရး​ခဲ့​တဲ့​ ရတနသုတ် ဆိုတဲ့​ စာအုပ်က​ေလး​ကို ရှာဖတ်ြကည့်​ြကပါဦး​။ ကျွန်​ေတာ်​ေရး​ရင် လိပ်ပတ်မလည်မှာစိုး​လို့​။ ဘာသာြခား​ေတွလည်း​ပဲ အ​ေရး​ြကံု​ေတာ့​ သူတို့​ဘုရား​ သူတို့​တြကတာပါပဲ။ “ အိုး​ … အိုး​ မိုင်​ေဂါ့​ဒ် ..။ တိတ်​ေချာတယ်.. တိတ်လှဒယ် .. ​ေအာ်ရယ်…” ဆိုတဲ့​ သီချင်း​ေလး​ နား​ေထာင်ြပီး​ေလာက်​ေရာ​ေပါ့​။ သူလည်း​ သူ့​ဘုရား​တန်ခိုး​နဲ့​ ကမ္ဘာကို​ေကျာ်​ေရာ မ​ေတွ့​ဘူး​လား​။ ​ေနပူ​ေတာ်က အ​ေရွး​ခံမယ့်​သူငယ်​ေလး​ကို “ဗု​ေဒ္ဓါြမတ်စွာ ဘဂဝါ” ​ေတွ ရက်ပ်သီချင်း​ထဲထည့်​ဆိုတတ်​ေအာင် သင်​ေပး​ရမယ်။ ယံုယံုြကည်ြကည်ဆို ဧကန်မုချ အကျိုး​ေပး​မှာဗျ။

သီချင်း​ထဲမှာပါတဲ့​ ဂါထာမန္တန်ရွတ်အံတာ​ေတွ​ေြကာင့်​ ဆိုတာက​ေတာ့​ “ဥံု စြကာ စြကာ စက်မခါ” မျိုး​ မန္တရား​စီရင်တဲ့​အတတ်ကို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ အန္တရာယ်ကင်း​ ပရိတ် ပဌာန်း​ ကမ္မဝါစာ ဘုရား​ရှိခိုး​ေတွကို ဆိုလိုတာပါ။ က​ေလး​ဘဝကတည်း​က တ​ေစ္ဆသရဲ ​ေြကာက်လွန်း​လို့​ သမ္ဗု​ေဒ္ဓဂါထာ​ေတာ်ြကီး​တို့​၊​ ၂၄ပစ္စည်း​ ပဌာန်း​ေဒသနာ​ေတာ် အကျဉ်း​တို့​ ညတိုင်း​တဖွဖွရွတ်ခဲ့​ရတာ။ အ​ေနာက်တိုင်း​သရဲရုပ်ရှင်​ေတွထဲကလို လက်ဝါး​ကပ်တိုင်ြကီး​ြပလိုက်ရင် အစွယ်​ေငါ​ေငါနဲ့​ ​ေသွး​စုတ်ဖုတ်​ေကာင်ြကီး​က လက်ဝါး​နဲ့​ကာြပီး​ ​ေနာက်ဆုတ်သွား​သလိုမျိုး​ပဲ တို့​ြမန်မာသရဲ​ေတွကလည်း​ ဘုရား​စာဆိုလိုက်တာနဲ့​ ထွက်​ေြပး​သွား​ြကလိမ့်​မယ် လို့​ ယံုထား​မှ ဟုတ်တာမဟုတ်တာ အပထား​ အ​ေြကာက်​ေတာ့​ ​ေြပသွား​ေရာ။ လူြကီး​ြဖစ်လာ​ေတာ့​လည်း​ စစ်​ေဘး​စစ်ဒဏ် ​ေရာဂန္တရကပ်၊​ သတ္ထန္တရကပ်၊​ ဒုဗ္ဗိကန္တရကပ်​ေတွဆို ရတနသုတ်တို့​၊​ ဓာရဏပရိတ်တို့​ တတွတ်တွတ်ရွတ်​ေလ့​ရှိြကပါတယ်။

ပရိတ်ြကီး​ ၁၁ သုတ်ဆိုတာကလည်း​ သူ့​ေနရာနဲ့​သူ အံဝင်ခွင်ကျ ရွတ်ရတာကလား​။ မီး​ေဘး​ေြကာက်ရင် ငံုး​မင်း​ပရိတ်၊​ မိုး​ေခါင်ရင် ငရံ့​မင်း​ပရိတ်၊​ ​ေြမွကိုက်မှာ​ေြကာက်​ေတာ့​ ခန္ဓသုတ်၊​ လူမမာများ​ ​ေဝဒနာသက်သာ​ေစချင် ​ေဘာဇဉ်သုတ်၊​ ည​ေရး​ညတာ ​ေမာ်​ေတာ်ကား​ြကီး​နဲ့​ အင်တာဗျူး​လာပင့်​မှာ​ေြကာက်ရင် ​ေမာရသုတ်လို့​ေခါ်တဲ့​ ဥ​ေဒါင်း​မင်း​ပရိတ် (တို့​များ​နဲ့​ေတာ့​ ကွက်တိပဲ)၊​ သရဲ​ေြကာက်ရင် ​ေမတ္တာသုတ်၊​ ​ေမွး​ေန့​ဆွမ်း​ေကျွး​ေတာ့​ မဂင်္လသုတ်၊​ အသုဘပို့​ေတာ့​ အဘိဏှသုတ်တဲ့​ဗျား​။ ဆိုလိုရင်း​က​ေတာ့​ အ​ေရး​အ​ေြကာင်း​ြကံုလို့​ အား​ကိုး​အား​ထား​ရှာရတဲ့​အခါ တရား​ေရစင် အြမှိုက်​ေဆး​ေတွကို ယံုြကည်အား​ထား​ြကတယ်ဆိုတဲ့​ ြမန်မာ့​ဓ​ေလ့​က​ေလး​ပါ။

ခု​ေခတ်မှာ​ေတာ့​ သူသူကိုယ်ကိုယ် စား​သုတ်သုတ်၊​ လာသုတ်သုတ်၊​ သွား​သုတ်သုတ်ဆိုတဲ့​ သုတ်သံုး​ကျမ်း​ကိုပဲ တသုတ်တည်း​သုတ်​ေနြကရ​ေတာ့​တာမို့​ ဘုရား​ေမ့​ တရား​ေမ့​လို့​ ​ေြပာရင်​ေတာင် သိပ် မလွန်ပါဘူး​။

သံဃာ့​ဂုဏ်​ေတာ်ကို​ေတာ့​ ြမို့​သူြမို့​သား​များ​ထက်စာရင် ​ေကျး​လက်​ေတာရွာကလူများ​က ပိုြပိး​ ရင်း​ရင်း​နှီး​နှီး​ သ​ေဘာ​ေပါက်ပါလိမ့်​မယ်။ ​ေကျာင်း​မပါ ရွာတည်လို့​ မရသ​ေလာက်ပဲ​ေလ။ အသက်ရှိ​ေနသ၍ စား​ဝတ်​ေန​ေရး​ ရုန်း​ကန်​ေနရလို့​ ဘယ်​ေလာက်ပဲ ဘုရား​ေကျာင်း​ကန် အလှမ်း​ေဝး​သူြဖစ်ြဖစ် ​ေသတဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ သပိတ်သွပ် တရား​နာဖို့​ ဘုန်း​ြကီး​မပင့်​လို့​ မရပါဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​မို့​လို့​ နိုင်ငံရပ်ြခား​မှာ ဘဝတပါး​ကူး​ေြပာင်း​ရသူ​ေတွအတွက်ဆို မိသား​စုက သိပ်အသည်း​နာရပါတယ်။ သက်​ေပျာက်ဆွမ်း​ေလး​မှ မသွပ်လိုက်ရ။ ​ေြမကျဆွမ်း​ေလး​မှ မကပ်လိုက်ရ။ အယူမှ​ေြဖာင့်​ပါ​ေလစရယ်နဲ့​ တပူ​ေပါ် နှစ်ပူဆင့်​ြကပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ​ေတွ မဟုတ်လား​။ ​

ေသသည်၏အြခား​မဲ့​ဘဝ​ေတွကို ယံုြကည်​ေသာ အယူရှိသူ​ေတွမို့​ သည်အရပ် သည်​ေနရာက ​ေပျာက်ကွယ်သွား​ေသာ်လည်း​ အြခား​တပါး​ေသာ အရပ်​ေဒသတို့​မှာ ဘဝဇာတ်​ေြကာင်း​နှင်​ေလဦး​ရမှာဆို​ေတာ့​ ြပန်လည်ဆံု​ေတွ့​ြကဖို့​ ​ေရစက်အ​ေြကာင်း​တရား​က​ေလး​ပဲ ြဖစ်ြဖစ်၊​ မ​ေတာ်တဆများ​ အပါယ်​ေလး​ပါး​နဲ့​ မလွတ်မကင်း​ရှိခိုက် ကိုယ်က ​ေထာက်ပံ့​ကူညီလို့​ ရ​ေနတဲ့​အခါမျိုး​များ​ြဖစ်​ေနရင် ဝတ္တရား​မပျက်​ေစဖို့​ ရည်စူး​လှူတန်း​ြခင်း​ေတွ လုပ်လိုတဲ့​အခါမှာပဲြဖစ်ြဖစ် ဘုန်း​ြကီး​မပါပဲ အမျှအတမ်း​က​ေလး​မှ မ​ေဝလိုက်ရရင် ရတဲ့​သူ ရတာ မရတာ အပထား​ ရည်စူး​တဲ့​သူစိတ်မှာကိုက အထာမကျဘူး​ေလ။ ရဟန်း​သံဃာနဲ့​ေဝး​တဲ့​ သာသနာပအရပ်ကလူ​ေတွက ပိုနား​လည်နိုင်ပါလိမ့်​မယ်။

ဘုန်း​ြကီး​ရဟန်း​ဆိုတာ သာမှ​ေန ​ေသမှခင်ရတဲ့​သူ​ေတွ​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်​ေတွရဲ့​ ​ေန့​စဉ်လူမှုဘဝ​ေတွထဲမှာလည်း​ မရှိမြဖစ် လိုအပ်တာပါပဲ။ တို့​ဘဝရဲ့​ ငယ်စဉ်တ​ေလျှာက် ရွာဦး​ေကျာင်း​က တုန်း​ေမာင်း​ေခါက်ဆိုကာနဲ့​ မျက်စိနှစ်လံုး​ပွင့်​ခဲ့​တာ။ က​ေလး​ေတွ စာသင်တဲ့​ခါကျ​ေတာ့​လည်း​ ကြကီး​ခ​ေကွး​ ဘယ်လို​ေရး​တာထက် လိမ်မာ​ေရး​ြခား​ရှိ​ေအာင် သွန်သင်ဆံုး​မ​ေပး​ြကြပန်တာပါပဲ။ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ဆိုတာ ကျူရှင်၊​ ​ေကျာင်း​လခ မရှိ။ နိုင်ငံ​ေတာ်က အန်ဂျီအိုက ​ေထာက်ပံ့​ေပး​မှ စာအုပ်ရတာမျိုး​မဟုတ်။ အြမဲတမ်း​ အဆင့်​တစ် ​ေပး​စရာ လူြကီး​ေြမး​က​ေလး​ေတွ လာမတက်ြကလို့​ ခွဲြခား​ဆက်ဆံမှုလည်း​ ကင်း​ပါတယ်။ ထူး​ချွန်တဲ့​ ထက်ြမက်တဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​မျိုး​ကျ​ေတာ့​လည်း​ ဆရာ​ေတာ်ကိုယ်တိုင်က စပွန်ဆာရှာြပီး​ သင့်​ရာအပ်ပို့​ လုပ်​ေပး​ပါ​ေသး​တယ်။

နိုင်ငံ​ေတာ် အစိုး​ရက အ​ေြခခံပညာ​ေရး​ကို အခမဲ့​ပညာ​ေရး​ြဖစ်​ေအာင် မစွမ်း​ေဆာင်နိုင်​ေသာ်ြငား​ ဘက လို့​ သူတို့​ေခါ်တဲ့​ ဘုန်း​ေတာ်ြကီး​သင်ပညာ​ေရး​ေကျာင်း​ေတွက​ေတာ့​ ဘယ်တုန်း​ကမှ အခ​ေြကး​ေငွနဲ့​ သင်ြကား​ေနတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ ကိုယ်​ေတွ့​အ​ေတွ့​အြကံုနဲ့​ ​ေြပာရမယ်ဆိုရင် ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ဆိုတာ အတန်း​ေကျာင်း​ထက်​ေတာ့​ ​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​တာ အမှန်ပါပဲ။ ဘယ်သူကမှ “မ​ေဆာ့​နဲ့​။ တိတ်တိတ်​ေန။ စာ​ေရး​ြပီး​ရင် ခံု​ေပါ်မှာ ​ေမှာက်အိပ်​ေန။

ဆရာမ အြပင်သွား​ဦီး​မယ်။ ဆူဆူညံညံ အသံြကား​ရင် တစ်တန်း​လံုး​ အရိုက်ခံရမယ်” တို့​ ဘာတို့​ ​ေြပာမယ့်​သူ မရှိဘူး​။ ခုဆိုရင် တချို့​ဘက​ေကျာင်း​ြကီး​ေတွဟာ အထက်တန်း​ေကျာင်း​တမျှ ဆရာအင်အား​ ​ေကျာင်း​သား​အင်အား​နဲ့​ ​ေန​ေရး​စား​ေရး​ ပညာသင်ြကား​ေရး​ဝန်​ေဆာင်မှု​ေတွ ​ေပး​ေနြကြပီး​ အြပင်ကျူရှင်ဆရာများ​က​ေတာင် အချိန်ပိုင်း​ကုသိုလ်ယူြပီး​ လာသင်​ေပး​ေနတာ ​ေတွ့​ဖူး​ပါတယ်။ နိုင်ငံြခား​ဘာသာသင်တန်း​ေကျာင်း​တစ်ခုလို အဂင်္လိပ်၊​ ြပင်သစ်၊​ တရုတ်၊​ ဂျပန်၊​ ဂျာမန်၊​ ကိုရီး​ယား​၊​ ရုရှား​ပါမကျန် သင်​ေပး​နိုင်တာလည်း​ပဲ အံဩဘနန်း​ေတွ့​ခဲ့​ဖူး​ပါတယ်။ ​ေြမနီကုန်း​ ဓါတ်ဆီဆိုင်နား​က မ​ေနာရမ္မ​ေကျာင်း​ဆို ကိုယ်တိုင်​ေတာင် သွား​တက်ခဲ့​ဖူး​ေသး​တယ်။ လမ်း​ေြကာင်း​တစ်ခု​ေပါ်ကို ​ေရာက်သွား​ြပီး​ရင်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဘာသာ ဆက်​ေလျှာက်ရတာ​ေပါ့​။ အ​ေြခခံရ​ေအာင် သင်တဲ့​ေနရာမှာ​ေတာ့​ သူတို့​လည်း​ မ​ေခပါဘူး​။

အနည်း​ဆံုး​ေတာ့​ ဆင်း​ရဲသား​လူငယ်က​ေလး​ေတွ ပညာ​ေရး​ကို စိတ်ဝင်စား​တယ်ဆိုရင် ​ေြမ​ေတာင်​ေြမှာက်​ေပး​နိုင်တဲ့​ ​ေနရာ​ေလး​ေတွပါ။ ​ေအာင်ြမင်​ေနတဲ့​ ဧည့်​လမ်း​ညွှန်​ေတွထဲမှာ ​ေြမာက်ဥက္ကလာက ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​က ထွက်လာတာ​ေတွ မရှား​ပါဘူး​။ တက္ကသိုလ်ြပည်က ဒိသာပါ​ေမာက္ခြကီး​ေတွ​ေလာက်​ေတာ့​ ဘယ်​ေတာ်ပါ့​မလဲ။ သို့​ေသာ်လည်း​ ရွှံ့​ရုပ်နဲ့​ ြကွက်​ေသတဲ့​အတတ်​ေလာက်​ေတာ့​ တတ်ပါလိမ့်​မယ်။ မမီတဲ့​ပန်း​ကို ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​အုတ်ခံု​ေပါ်က လှမ်း​နိုင်တာပဲ ​ေတာ်လှြပီ​ေလ။

အဖွား​တို့​ငယ်ငယ်က ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​က​ေတာ့​ ပညာ​ေရး​တင်မကပါဘူး​။ ဆရာ​ေတာ်က ​ေြမွဆိပ်လည်း​ မန်း​ေပး​တတ်သတဲ့​။ ​ေခွး​ရူး​ကိုက်လည်း​ မန်း​ေပး​သတဲ့​။ အြပန်ကျရင်သာ အုန်း​ပန်း​မပန်နဲ့​။ အုန်း​သီး​မစား​နဲ့​။ လမ်း​မှာ သူများ​ကလှမ်း​ေခါ်ရင် မထူး​နဲ့​လို့​ မှာသတဲ့​။ ​ေရယုန်​ေလာက်များ​ ဖန်ခွက်က​ေလး​ြပြပီး​ “ဒါဘာလဲ။ ​ေရ။ ယံုသလား​။ ယံုတယ်” ဆို ပက်ကနဲ သွန်လိုက် ​ေပျာက်​ေရာတဲ့​။ ​ေဗဒင် ယြတာ၊​ ဇာတာဖွဲ့​ အမည်​ေပး​၊​ ​ေဆး​ြမီး​တို၊​ ဘာပဲလိုလို ရန်ုကုန်လမ်း​ညွှန်ထဲမှာ ရှိတယ်။ ဘုန်း​ဘုန်း​ဆီသာ ​ေရာက်​ေအာင်​ေြပး​လို့​ ရွာနီး​ချုပ်စပ်ကပါ အား​ထား​ြကပါတယ်။ ယံုလို့​ေပျာက်သလား​ ​ေပျာက်လို့​ယံုသလား​ေတာ့​မသိ။ သူ့​အရပ် သူ့​ဇာတ်က​ေတာ့​ ဟုတ်လို့​။ တရပ်တ​ေကျး​ အ​ေဝး​ဧည့်​သည်များ​ လာြပန်​ေတာ့​လည်း​ ဘယ်အိမ်မှလိုက်ခွင့်​ပန်မ​ေနနဲ့​။ ​

ေကျာင်း​သာ ဆိုက်ဆိုက်ြမိုက်ြမိုက် ​ေတွ့​ေအာင်ရှာ။ ဘုန်း​ြကီး​ေလျှာက်လိုက်ရင် တည်း​စရာတင်မဟုတ်ဘူး​။ ထမင်း​ေြခာက်​ေြကာ်၊​ ဟင်း​ေပါင်း​ နဲ့​ ​ေကျာင်း​ထွက်သီး​နှံ​ေလး​များ​ပါ အချိုတည်း​လို့​ ရမယ်။ ရွာဟိုဘက်ဖျား​ သည်ဘက်ဖျား​ အား​လံုး​ေသာရွာသူရွာသား​များ​ရဲ့​ ဘိုင်အို​ေဒတာ​ေတွလည်း​ တထိုင်တည်း​ေပး​နိုင်တဲ့​ အင်​ေဖာ်​ေမး​ရှင်း​စင်တာဆိုလည်း​ ဟုတ်တယ်။ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်​ေတာ့​ လာမလုပ်​ေလနဲ့​။ ဘုန်း​ြကီး​ြကိမ် လူမ​ေရွး​ဘူး​။

သူြကီး​ထိပ်တံုး​ပါ အဆစ်ရသွား​မယ်။ တရွာလံုး​မှာ သူြကီး​ေြကာက်ရတာဆိုလို့​ သူြကီး​က​ေတာ်ြပီး​ရင် ဘုန်း​ြကီး​ပဲ ရှိလိမ့်​မယ်။ ​ေလာ​ေလာဆယ် ရွာ​ေတွဆင်း​ မဲဆွယ်ြကမယ့်​သူ​ေတွအတွက်က​ေတာ့​ ​ေန​ေလာင်ခံ ဆန်း​ပရုဖ်​ေလး​လိမ်း​ြပီး​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​သာ တည့်​တည့်​သွား​လိုက်။ အို​ေကသွား​မှာ။ (ဘာသာ​ေရး​ကို ခုတံုး​လုပ်ခိုင်း​တာ မဟုတ်ဘူး​ေနာ်။ တရား​ေဟာတဲ့​အခါ ဘုန်း​ဘုန်း​မပါ​ေြကး​။) ဟွန်း​ .. ​ေနာင်ကျမှ ​ေကျာင်း​လာချိတ်ပိတ််ရင်​ေတာ့​ ​ေသရ​ေအာင်သာြပင်။

ဘာနိုင်ငံ​ေရး​မှ မပါပဲ ြမန်မာတမျိုး​သား​လံုး​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ကို မ​ေရာက်​ေရာက်​ေအာင်​ေြပး​ြကဖို့​ တိုက်တွန်း​နှိုး​ေဆာ် ပညာ​ေပး​ထား​ချင်တာက​ေလး​တစ်ခုရှိလို့​ အခုသီချင်း​က​ေလး​ကို တခုတ်တရ ​ေရး​တင်လိုက်ရပါတယ်။ အဲဒါက​ေတာ့​ အကယ်၍များ​ သဘာဝ​ေဘး​အန္တရာယ် တစံုတခု ြကံု​ေတွ့​လာခဲ့​လို့​ရှိရင် ရွာသူရွာသား​ေတွ ​ေြပး​ေပါက်မမှား​ရ​ေအာင်၊​ ကစဉ့်​ကလျား​မြဖစ်​ေအာင်၊​ ခိုင်ခိုင်မာမာ အမိုး​အကာ နဲ့​ ​ေြမ​ေနရာကျယ်ကျယ်ဝန်း​ဝန်း​ရှိရာ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ကိုသာ ဦး​တည်ြပီး​ ​ေြပး​ပါတဲ့​။ လူချင်း​ကွဲ​ေတာ့​လည်း​ ြပန်ဆံုနိုင်တာပဲ။ ကယ်ဆယ်​ေရး​အဖွဲ့​ေတွ လာရင်လည်း​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ကိုပဲ စခန်း​လုပ်ြကမှာ။ ြကက်​ေြခနီ​ေတွ မီး​သတ်​ေတွက အသက်အန္တရာယ်နဲ့​လူ​ေတွကိုပဲ ကယ်ရမှာ။ ကျန်တဲ့​လူ အ​ေကာင်း​ြကီး​ေတွက လူြကီး​သူမ က​ေလး​သူငယ်​ေတွကို ​ေဘး​လွတ်ရာ ပို့​ေတာ့​မယ်ဆိုရင် ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​က စိတ်ချရ​ေလာက်တယ် လို့​ ​ေြပာချင်တာ။ တို့​ဘိုး​တို့​ဘွား​များ​လည်း​ စစ်​ေြပး​ြကတဲ့​အခါ သည်လိုပဲ ​ေြပး​လာြကတယ်​ေလ။ စစ်ကိုင်း​ေချာင်တစ်ခုလံုး​ ​ေဖွး​ေဖွး​လှုပ်​ေနတာပဲဆို။ နာဂစ်တုန်း​ကလည်း​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ဘက်​ေြပး​တဲ့​သူ​ေတွ အ​ေသအ​ေပျာက်နည်း​တယ်လို့​ ြကား​လိုက်ပါတယ်။ စက်ဆန်း​ဂို​ေဒါင်ထဲက ​ေဆး​ဒါန်း​ြမင်း​သီလာ​ေကျာက်ဖျာြကီး​ မိုး​ေြမသိမ့်​သိမ့်​ ​ေပါက်ကွဲတုန်း​ကလည်း​ လမ်း​မ​ေပါ်က ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ဘက် ​ေြပး​ြကရသတဲ့​။

(ဒါ​ေတာင် အတွင်း​က​ေကျာင်း​ေတွ မလွတ်ဘူး​) လူ​ေတွက ဟိုဘက်​ေြပး​လိုက် သည်ဘက်​ေြပး​လိုက်နဲ့​ ဦး​တည်ရာမဲ့​ေနရင် ကယ်ဆယ်​ေရး​အဖွဲ့​က အလုပ်လုပ်ရတာလည်း​ အ​ေနှာက်အယှက်ြဖစ်​ေစတယ်။ တကွဲတြပား​စီ ြဖစ်သွား​တဲ့​အခါလည်း​ ပို ​ေယာက်ယက်ခတ်တယ်။ ဆံုမှတ်က​ေလး​တစ်ခုထား​တာ ​ေကာင်း​တာ​ေပါ့​။ လူစုလူ​ေဝး​နဲ့​ဆို​ေတာ့​ ​ေတာ​ေြကာင်​ေတွ ဝင်လုတာရက်တာလည်း​ နည်း​တယ်။ ခလုတ်တိုက်လဲဦး​။ သွား​ရင်း​လာရင်း​ ထူ​ေပး​မယ့်​သူ ​ေတွ့​နိုင်တယ်။ ြဖစ်လာမှ ​ေြခမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ မြဖစ်ရ​ေလ​ေအာင် မြဖစ်ခင် ​ေသွး​ေအး​ေနတုန်း​ မှာထား​တာပါ။ ဖွဟဲ့​ လွဲပါ​ေစ ဖယ်ပါ​ေစလို့​ေတာ့​ ​ေြပာလို့​မရ​ေတာ့​ဘူး​။ မရဏမင်း​ရဲ့​ သ​ေဘင်္ာြကီး​က အခုတ​ေလာ အလာကစိတ်ပါဘိသနဲ့​။ အသက်ဉာဏ်​ေစာင့်​ချင်ရင် ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​က​ေစာင့်​လိုက်ြကရ​ေအာင်။

ကိုြမို့​မြကီး​ရဲ့​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ကလည်း​ ​ေရထဲမိုး​ထဲမှာ ​ေပျာ်စရာ​ေတာင် ​ေကာင်း​ေလာက်​ေအာင်ဖွဲ့​ထား​ပါတယ်။ “ဆရာတကာပါ​ေပ။ ဘုန်း​ဘုရား​ရဲ့​ အရိပ်ခိုပါရ​ေစ။” လို့​ေလျှာက်လိုက်ရင် “​ေအး​လကွယ်။ ​ေနြကလဟဲ့​” ြဖစ်သွား​ေရာ။ အ​ေြကာင်း​ေြကာင့်​ အကျိုး​ြဖစ်ရပံုက​ေတာ့​ အဲဒါ​ေတွဟာ တို့​ြမန်မာ​ေတွက အလှူ​ေရစက် လက်နဲ့​မကွာ ဘုရား​တည် ​ေကျာင်း​ေဆာက် ဇရပ်​ေဆာက်ခဲ့​ြကတာမို့​လို့​ အ​ေရး​ဆို ​ေြပး​စရာခိုစရာ ရတာ​ေပါ့​ လို့​ လှူတဲ့​တန်း​တဲ့​သူ​ေတွ သဒ္ဓါတရား​ထက်သန်လာ​ေအာင်လည်း​ နှိုး​ေဆာ်ထား​ေသး​တာ။ သည်လိုဆို​ေတာ့​ ​ေရတွင်း​ေရကန်က​ေလး​၊​ ဇရပ်တန်​ေဆာင်း​က​ေလး​ လှူရတန်း​ရတာ ​ေနာင်သံသရာအကျိုး​သက်သက်တင်မကဘူး​။ လက်ငင်း​ဘဝမှာလည်း​ ကာလဒါနအကျိုး​ေတွ တိုး​ပွား​လာနိုင်​ေသး​တယ်​ေနာ့​။ ရတနာသံုး​ပါး​ဂုဏ်​ေကျး​ဇူး​ဆိုတာ ကာလမဆိုင်း​ အကျိုး​ေပး​တတ်တာလည်း​ အမှန်ပါပဲ။ ​ေမာင်ြကီး​ကျန် အရိန္ဒမာခ​ေတာ့​ သူလည်း​ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ေြပး​ခိုရပါသတဲ့​။

မင်း​ရဲထွဋ် သခင်ြကီး​နဲ့​ ြငိတာ လူမိလို့​ လိုက်သတ်တဲ့​အခါ ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ထဲ​ေြပး​ဝင်ြပီး​ ဆရာ​ေတာ်ကတဆင့်​ ဇာတာ​ေတာ်ဆက်လျက် သူလည်း​မင်း​ေလာင်း​ ထီး​ြဖူ​ေဆာင်း​လတ္တံ့​လုပ်ရတယ်။ ​ေနာက်မှ ဘုရင့်​ေနာင်ြဖစ်လာတာ။ (ဘာြဖစ်လို့​ ဘုရင့်​ေယာက် မ​ေခါ်သလဲမသိ။) ​ေမာင်ဘိုး​လှိုင် တစ်အိမ်လံုး​အသတ်ခံရ​ေတာ့​လည်း​ မဲထီး​ဆရာ​ေတာ်​ေကျာင်း​ ခိုရတာပဲ။ မယ်နုလို မ​ေရှာင်သာတဲ့​ ဝဋ်မပါလို့​က​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​ရိပ်ခိုရင် အသက်ချမ်း​သာရာရတယ်ဗျ။ အဲလိုဆိုရင် သဘာဝ​ေဘး​မှ မဟုတ်ဘူး​။

ရန်သူမျိုး​ငါး​ပါး​ေဘး​လည်း​ အလွတ်သား​။ ဒါ​ေပသိ ဟိုတ​ေလာက​ေတာ့​ တကာ​ေတာ်​ေရ​ေြမ့​ရှင်ြကီး​ဟာ ​ေဘာက်မဲ့​ေြကာင့်​ ​ေငွြကာယံကို ​ေြမပါလှန်​ေလတယ်မသိ​ေနာ်။ (​ေတာ်ြပီ။ သား​သား​ကျရင် အဲဒီ​ေကျာင်း​ထဲ ​ေြပး​ေတာ့​ဝူး​) ဒါထက် စကား​မစပ် ဘုန်း​ြကီး​ေကျာင်း​ထဲ အဲလို ဒုက္ခသည်​ေတွလက်ခံထား​မိရင် ဧည့်​စာရင်း​တိုင်ရသလား​။ မှတ်ပံုတင်ြပရသလား​။ အိမ်​ေထာင်ဦး​စီး​ေနရာမှာ ဆရာ​ေတာ်က လက်မှတ်ထိုး​ရသလား​။ ​ေကာင်စီရံုး​မှာ ​ေလျှာက်လွှာခ​ေပး​ရသလား​။ ရက်နဲ့​တွက်ြပီး​ အလှူ​ေငွြပန်ထည့်​ရ​ေသး​လား​။ ​ေကျာင်း​ရှိ သံဃာ​ေကျာင်း​သား​အကုန် မိသား​စုဓါတ်ပံုဆို ရိုက်ြပီး​ ြမင်သာတဲ့​ေကျာင်း​နံရံမှာကပ်၊​ ခရီး​လွန်​ေနတဲ့​ကိုယ်​ေတာ်​ေတွ လိုင်စင်ပံုက​ေလး​ေတွနဲ့​ ​ေအာက်​ေြခနား​မှာ ​ေကာ်နဲ့​ကပ်ထား​ရသလား​။

ဧည့်​စာရင်း​စစ်ရင် ရဟန်း​အ​ေရအတွက်၊​ လူအ​ေရအတွက်နဲ့​ ချွတ်ထား​တဲ့​ဘိနပ်အ​ေရအတွက် မကိုက်ရင် ြခင်​ေထာင်​ေတွ လှန်​ေလှာရှာတတ်သလား​။ တိုင်ြကား​ထား​ြခင်း​မရှိ၍ ဘုန်း​ဘုန်း​ကို ရီမန်ယူရ​ေသး​သလား​။ သံဃာ့​မှတ်ပံုတင်မပါတဲ့​ ကိုယ်​ေတာ်ကို ညကျိန်း​သီတင်း​သံုး​ခွင့်​ ​ေပး​လို့​ရသလား​။ မသိလို့​ ​ေတွး​ြကည့်​တာပါ။ ဒါမျိုး​ေတွ မရှိဘူး​ထင်ရင်​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​ေရှ့​မှာ ​ေဒါင်း​တံဆိပ်အနီက​ေလး​ ကပ်ြကည့်​ပါလား​။ ဘာြဖစ်မလဲ မသိဘူး​ေနာ်။

(ငါ့​နှယ် ​ေမွှတဲ့​ဘဝမှာ ဘုန်း​ြကီး​ေတာင် ချမ်း​သာမ​ေပး​တဲ့​ အ​ေကာင်ပါလား​)

(​ေဘး​ေတွကင်း​ြပီ​ေလ။ ​ေန့​ေရာညပါ ​ေအး​ေစ။ က​ေလး​ေတွ သီချင်း​သီဆိုြက​ေစ။ ​ေဘး​ေတွကင်း​ြပီ​ေလ။ ဟိုတုန်း​ကအ​ေြခ ဟိုတုန်း​ကအ​ေန ဂုတ်က​ေလး​ေတွပုလို့​ ​ေအး​ကျင်း​ထဲမှာ စုလို့​ အလုအယက်ထိုင်ကာ ဂါထာမန္တာန် ရွတ်အံတာ​ေတွ​ေြကာင့်​ ​ေဘး​ေပျာက်လို့​ ရန်​ေြပ ဘုရား​ကယ်တာ​ေတွ၊​ တရား​ကယ်တာ​ေတွ၊​ သံဃာ​ေတာ်ြမတ်ကယ်တာ​ေတွ၊​ တို့​ြမန်မာြပည် ​ေကျး​ဇူး​ေတာ်ကား​ ထိုသံုး​ပါး​ ရတနာ မှန်ပါ​ေပ) ၂ ။

ဆန် ဆီ ​ေဆး​ ဆား​ ​ေလာက်ငှအများ​ ကပ်​ေကျာ်လွှား​ခဲ့​ေပ။ ရတနာသံုး​ပါး​ ဦး​ထိပ်ထား​ များ​တဲ့​ေကျး​ဇူး​ေတွ။

(ဘုရား​ေတွ ​ေကျာင်း​ေတွ တန်​ေဆာင်း​ေတွ လှူဒါန်း​တာ​ေတွ တို့​ြမန်မာဆိုတဲ့​အမျိုး​ အကျိုး​ခံစား​ရ​ေပ) ၂ ။

ဆရာတကာပါ​ေပ။ ဘုန်း​ဘုရား​ရဲ့​ အရိပ်ခိုပါရ​ေစ။ ြကည်ြဖူစွာ​ေပ သနား​မကင်း​ရှာဘူး​ထင် မိန့်​သ​ေလ။

“​ေအး​လကွယ် .. ​ေနြကလဟဲ့​ လို့​”

စိတ်တိုင်း​ကျ သင့်​ေတာ်သလို​ေန၊​ ဘုရား​ကယ်တာ​ေတွ၊​ တရား​ကယ်တာ​ေတွ၊​ သံဃာ​ေတာ်ြမတ်ကယ်တာ​ေတွ။ တို့​ြမန်မာြပည် ​ေကျး​ဇူး​ေတာ်ကား​ ထိုသံုး​ပါး​ ရတနာမှန်ပါ​ေပ။

Read More