ဟုတ်သင့်သေလာက်ေတာ့ ဟုတ်သား။ ေနာက်ထပ် ဘွဲ့လွန်ဆက်တက်ချင် ေဖာင်ြကီးသင်တန်းတက်ရမယ်မှန်းသိေပမယ့် ခုထက်ထိ မတက်ြဖစ်ေသးဘူး။ ဒီအသက် ဒီအရွယ်ေရာက်မှေတာ့ ဘာြဖစ်ချင် ဘာလုပ်ရတယ်ဆိုတာ မသိမဟုတ် သိလျက်သားနဲ့။ အဲဒါလုပ်မှ အဲဒါြဖစ်ရမယ်ဆို မြဖစ်ချင်လည်း ေနပေစေတာ့ ဆို ရွတ်တွတ်တွတ်စရိုက်ကလည်း ေဖျာက်မရ။ လမ်းေပျာက်ေနတာေတာ့ မဟုတ်ဘူးေပါ့။ ဒါေပသိ အဲဒီလမ်းကို မသွားချင်လို့ ေပကပ်ကပ်လုပ်ေနတဲ့ ချိုဘို့တူ နွားြပာတုတ်များလိုပဲ။ ပျိုတို့လူက ယာကို မလုပ်တာ။ စားစရာမရှိ ဝါးခုတ်စားေတာ့မလို။ ဝါးခုတ်တာက ကိစ္စမရှိဘူး ပျားတုပ်တာဆိုရင် အဲဒီအကျင့်နဲ့ ဘယ်သူက ကယ်မှာတုန်း။
အခုတစ်ေခါက် ရန်ကုန်ြပန်တုန်းကဆို ကိုယ့်အေြကာင်းသိတဲ့ အကိုလို ဆရာြကီးတစ်ေယာက်က ေခါ်ဆံုးမတယ်။ ဘာေတွလုပ်ေနတာလဲ။ ဘာလုပ်မလို့လဲ။ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာ တစ်ခုကို မလုပ်ခဲ့မိရင် အချိန်လွန်မှ ေနာင်တရမှာစိုးလို့ သူ့ဘက်ကေရာ ဘာလုပ်ေပးနိုင်မလဲလို့ ေခါ်ေမးတာပါ။ ေတာ်ြကာ မေြပာလိုက်ရလို့ မသိပဲ လုပ်မေပးလိုက်ရ ရှိမှာစိုးလို့ တဲ့။ ေကျးဇူးတင်လိုက်တာ။ သူ့လိုမျိုးလည်း ြပတ်သားချင်လိုက်တာ။ ကိုယ်က မြပတ်သားတာေတာ့ မဟုတ်ဘူးေပါ့။ ေဗွဆိုးေဖျာက်မရတာေနမှာ။ သူေမးလိုက်လို့ ကိုယ့်မှာ ေခါင်းစားသွားရတဲ့ေမးခွန်းက ရန်ကုန်ြပန်ြပီး “အိမ်မှာပဲ ေနချင်တယ် ေမေမ” လုပ်ေရး မလုပ်ေရး မဟုတ်ပါဘူး။ “စာေရးဆရာ လုပ်မလို့လား။” တဲ့။ မဆိုင်းမတွ ေပးခဲ့တဲ့ အေြဖကေတာ့ “ဟင့်အင်း” ပါ။ အဲသည်ေနာက် အမ်းကို ြပန်ေရာက်လာြပီး မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်ထဲနစ်ေနလိုက်၊ လစ်ရင်လစ်သလို စာေြပးေြပးေရးလိုက်လုပ်ေနရင်းနဲ့မှ ကိုယ့်ဘာသာ အထပ်ထပ် အခါခါ ေမးေနမိတဲ့ ေမးခွန်းကေတာ့ “တကယ် ဟင့်အင်း မလို့လား။” ေပါ့။
အခုလည်း စဉ်းစားရင်း စာေရး၊ စာေရးရင်း စဉ်းစားေနတာ အဲဒီအေြကာင်းပါပဲ။ ဟိုးအရင် “ဘယ်သူမဗျူး ဝမ်းတွင်းရူး” ေရးကတည်းက ေြပာခဲ့ြပီးသားပါ။ စာေရးဆရာဆိုတာ ကိုယ့်မျက်စိထဲမေတာ့ မျိုးတုန််းေပျာက်ကွယ်လုေနြပီ ထင်မိတယ်။ ေခတ်မှ မရှိေတာ့ပဲ။ စာမှ မဖတ်ြကေတာ့ပဲ။ စာအုပ်ြကီး အလကားလက်ေဆာင် သွားေပးရင်ေတာင် အားေတာ့ဖတ်လိမ့်မယ်။ အိမ်သာတက်ရင်း ဘာရင်း။ သို့ေသာ်လည်း လူတစ်ရာမှာ ဘယ်နှစ်ေယာက်ေလာက်များ ကိုယ်ေရးတဲ့ ဆိုလိုရင်းအဓိပ္ပါယ်ကို နားလည်နိုင်မှာလဲ။ (သူကမှ နားလည်လွယ်ေအာင်မေရးပဲနဲ့ လာလာချည်ေသး) စာေရးသက်ကေလး တစ်နှစ်ေကျာ်လာေတာ့ အရင်ကလို ဖရီးကစ်ေတွသိပ်မသံုးေတာ့ပဲ ေထာင့်ကန်ေဘာေလးေတွ၊ ေတ့လံုး ချိတ်လံုးကေလးေတွ သံုးြဖစ်လာတယ်။
နို့မို့ ြပစ်ဒဏ်ေဘာေတွနဲ့ချည့် ထွက်ထိုင်ေနရတာ ြကာြပီ။ ကိုယ်ေြပာချင်တဲ့စကားကို တစ်ခွန်းမှ ထည့်မေရးပဲ စာဖတ်သူရဲ့အေတွးထဲမှာ ကိုယ်လိုချင်တဲ့စကား ေပါ်လာေအာင် ေရးေရးြကည့်မိတယ်။ မီးပျက်တုန်း အွန်လိုင်းတက်တဲ့သူလိုပ။ ေတွးမှ မေတွးတဲ့ဟာ ဘယ်ဘေရာင့်ဇာသံုးသံုး အဆက်ဒနိုင်းချည့်ပဲ။ “ေတွးေတာ့ေတွးသားပဲ ခညားြကီး အသက်အရွယ်နဲ့ ေရှးေရှးတုန်းက အေြကာင်းေတွက ကိုယ်မှ မမီလိုက်တာ။ ဘယ်လိုလုပ်နားလည်မှာလဲ။” ဆိုရင်လည်း သူတို့အလွန်ေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ သည်အေရးအသားမျိုးနဲ့ ကိုယ်ေရးတဲ့စာကို ဘယ်သူက စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိုက်ဖတ်ေနမှာတုန်း။ အားအားယားယား။ စာအုပ်ထုတ်သက်က ခုမှ ဘဲဥကွဲရံုရှိေသး။ မိုက်မိုက်မဲမဲ စာေရးစားေတာ့မဟဲ့လို့ ေတွးစရာလား။
ဒါေပမယ့်လည်း သွားေလသူ ဆရာေမာင်သစ်ြကီးကို မတ်စိပို့လိုက်ချင်ပါတယ်။ သီချင်းြကီးသင်တာေရာ၊ ဆရာဝန်လုပ်တာေရာ၊ အခုစာေရးေနတာေရာဟာ ကိုယ့်ဘာသာ အရသာရှိလွန်းလို့။ ေနကိုမေနနိုင်လို့ လုပ်ေနမိတာပါဗျာ။ လူြဖစ်အရမ်းအရမ်း ေနာက်ကျမှန်း ကိုယ့်ဘာသာ သေဘာေပါက်ပါတယ်။ သည်အရွယ်ြကီးေရာက်မှေတာ့ လူတကာသိတဲ့ Super Geek လည်း မြဖစ်ချင်ေတာ့ပါဘူး။ (လူမသိသူမသိ ေြခပုန်းခုတ်ချင်တာကိုး) စာတိုေပစေတွ ေတာင်ေရးေြမာက်ေရး ေရးသာေနတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ စာေရးဆရာ မြဖစ်ချင်ရတာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သတ်မှတ်ထားတဲ့ စာေရးဆရာဆိုတဲ့စံက သိပ်ြမင့်လွန်းလို့ပါ။ စာေပလုပ်သားအဖွဲ့ဝင်ကဒ်ရှိတိုင်း၊ သူ့နံမယ်တပ်ထားတဲ့ ပံုနှိပ်စာအုပ်ေတွ လက်ေဆာင်ေပးေနတိုင်း၊ မဂ္ဂဇင်းထဲ ဂျာနယ်ထဲမှာ သူေရးတာေတွ မှန်မှန်ဖတ်ရတိုင်း၊ ကုန်ကုန်ေြပာလိုက်ပါ့မယ်ေလ။ နိုင်ငံေကျာ်စာေရးဆရာပါလို့ အများကလက်ခံထားတိုင်း အဲဒါစာေရးဆရာအစစ်လို့ ကိုယ့်စိတ်ထဲသတ်မှတ်မထားပါဘူး။ “မဟုတ်မှလွဲေရာ။ သည်သူငယ်ေလး မန္တေလးက ြဖစ်လိမ့်မယ်။
မန်းေလးကလူေတွက အဲလိုပဲ။ တြခားကဟာဆို လူစာရင်းမသွင်းဘူး။” လို့ တုတ်ေရာင်းဓါးေရာင်း လာမလုပ်နဲ့။ မဝယ်ဘူး စိတ်ချ။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ တကယ်ြကည်ညိုေလးစားမိတဲ့ စာေရးဆရာေတွြဖင့် ေပါလွန်လွန်းလို့ ေရေတာင် မေရနိုင်ဘူး။ အခုကိုယ်ေရးတဲ့စာ ဖတ်ေနတဲ့သူေတွက “ဟင် .. ြကားလည်းမြကားဖူးဘူး။” လို့ ေြပာလာရင် အတည်းနာနွန်းနွန်းနို့ နံမယ်ေတွ အကုန်ထည့်မေရးေတာ့ဘူး။ ေတာ်ြကာ သူတို့ခမျာ ကိုယ့်ေြကာင့် သိက္ခာကျကုန်မယ်။
ဒါေပမယ့် နံရံကပ်စာေစာင်သာသာ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်ကေန ပံုနှိပ်စာအုပ်ေလာကထဲ လှမ်းေတာ့မယ်လို့ ြကံလိုက်ရင် ရည်ရွယ်ရာ ဦးတည်ချက် တစံုတရာေတာ့ ရှိမှြဖစ်မှာေပါ့ေလ။ မေနနိုင်လို့ ေရးတာေတာ့ ဟုတ်ြပီ။ ဘာေတွေရးမှာလဲ။ ဘာအတွက်ေရးမှာလဲ။ ဘာြဖစ်ချင်တာလဲ။ စသည်ြဖင့်ေပါ့။ သည်အခါမှ ေရှ့ေဆာင်သွားြကေလြပီြဖစ်ေသာ ေလးစားြကည်ညိုသူ ဆရာြကီး ဆရာမြကီးများရဲ့ အဆံုးအမဩဝါဒေတွကို ြပန်ေလ့လာမိပါတယ်။ မှတ်မှတ်သားသားတစ်ခုကေတာ့ ဆရာြကီးဦးေသာ်တာေဆွရဲ့ အယူအဆပါ။ ဦးဝဏ္ဏြကီးနဲ့ ဆရာချစ်ဦးညိုတို့ ေထွလီကာလီ ြငင်းြကခုန်ြကတဲ့အခါ စာသမားတစ်ေယာက်ရဲ့ ကေလာင်ဟာ ဗုဒ္ဓရဲ့အဆံုးအမေအာက်မှာ ရှိသင့်တယ်လို့ ဒွိဟြဖစ်ြကပါသတဲ့။
တို့ဆရာြကီးက ေထွသမားေတွကို အုပ်ချုပ်ေနတဲ့ ေထွအုပ်ြကီးပဲဟာ “ဟဲ့ ေကာင်ေတွ၊ ကေလာင်ရဲ့အထက်မှာ ဘာမှ မရှိဘူး။ စာေရးဆရာကို ဘာနဲ့မှ ထိန်းလို့မရဘူး။ သူ့ဟာသူထိန်း။ ကိုယ့်ကေလာင်ကိုယ်ထိန်း။ ဒါပဲ။” လို့ ဆံုးြဖတ်ေပးပါသတဲ့။ ေစာဒကတက်လာတဲ့အခါ “မင်းတို့အေပါ်မှာ မင်းတို့ကေလာင်ရဲ့ အေပါ်မှာ ဘာပဲထားထား။ ထားချင်တာထား။ အဲသလိုထားလိုက်တာနဲ့ မင်းတို့ဟာ စာေရးဆရာအစစ် မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ဒါပဲ။” လို့ ပွဲသိမ်းလိုက်ပါသတဲ့။
ဘိုေကတစ်ေထာင်မှာ တစ်ေယာက်ေလာက် အဲသည်စကားကို သေဘာေပါက်ြကရင်ြဖင့် သားသား စာေရးစားလို့ရြပီရယ်လို့ လက်ခေမာင်းခတ်လိုက်ချင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာကိုယ်ေတာင် ေတာ်ေတာ်ေတွးယူရတာဗျ။ သည်ကေန့ေခတ်ေရာက်မှ စာဖတ်သက်ကေလး ြပတ်သွားရတဲ့ေြကာင်းကေတာ့ စာေရးဆရာတိုင်းလိုလို ကိုယ့်ကေလာင်ရဲ့အထက်မှာ လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးတစ်ေယာက်၊ ဒါမှမဟုတ် အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခုကို ဦးထိပ်ပန်ဆင်ြပီး ကာကွယ်ေရးသားတဲ့အခါ ေရးလိုက်၊ စည်းရံုးသိမ်းသွင်းတဲ့အခါ စည်းရံုးလိုက်၊ ဝါဒသတင်း ြဖန့်ချင်သလိုြဖန့်လိုက် လုပ်ေနြကတာများပါတယ်။ (မှားရင်လည်း သည်းခံေတာ်မူြကပါ) စာေရးဆရာေနရာမှာ မရှိပဲ ေြပာေရးဆိုခွင့်ရှိသူသေဘာ ြဖစ်ေနတယ်။ သတင်းေထာက်ေတွရယ်လို့ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ဖိတ်ြကားြပီး သတင်းစာရှင်းလင်းပွဲလုပ်တာေတာင် ေမးခွန်းေတွ ြကိုေပးထားရြပီး ဆင်ဆာအရင်တင်ရသလိုပဲ။
“ဟုတ်ဘူးလား ငါ့တူရယ်။” “ဟုတ်တာေပါ့ ဦးေလးရယ်” ေလာက်ပဲ အေမးအေြဖ ရှိေစချင်ပံုေပါက်သဗျ။ အဲသည်မျိုးဆက်ြကီးတစ်ခုလံုး ြခားထားေတာ့ ေနာက်ေပါက်ကေလးေတွခမျာ မိုက်ကရိုဖုန်းြကီးထိုးေပးြပီးရင် “ဟိုေပါ့ေနာ်။ ဘယ်လိုခံစားရသလဲ။ အဲဒါေလး ေြပာြပေပးပါလား။” အြပင် ေမးခွန်းမထုတ်တတ်ေတာ့ဘူး။ “စပွန်ဆာလိုက်စားသည်။ ေြကာ်ြငာေဆာင်းပါးေရးေပးသည်။” ကေလာင်ေတွက ဘယ်သူ့မှ လူမထင်ဘူး ြဖစ်လာတယ်။ သူတို့အေပါ်က ေဘာစိကေလာင်ြကီးေတွကိုယ်တိုင်က သူများအိပ်ထဲေရာက်ေနေလေတာ့ ဘယ်ဂျာနယ်ဝယ်ရင်ြဖင့် ဘယ်သူ့ပံု ဘယ်သူ့အေြကာင်းဖတ်ရေတာ့မယ် သိြပီးသား။ ရက်စွဲေတာင် ြကည့်စရာမလို။ အေရာင်ေလး အြပင်အဆင်ေလးသာ ကွာလိမ့်မယ်။
ကိုယ့်ဘဝသက်တမ်းတေလျှာက် အလယ်တန်းပညာေရးမှာကတည်းက အေတွးအေခါ်မျိုးေစ့ကို ေပါင်းနှုတ်သလို နှုတ်ပစ်ြပီး သူတို့လိုရာ သတင်းဝါဒကိုသာ သင်အံေလ့ကျက်ရတဲ့ ဦးေဏှာက်ဆိုေတာ့ ေြပာတိုင်းယံုတဲ့ ပုတ်သင်ညိုြဖစ်ေနတာ ဘာမှ မဆန်းဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လိမ်ညာလှည့်ဖျားသူြကီးများဟာ ပိပိယိယိေတာင် လိမ်စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ေြဗာင်လိမ်ေြဗာင်စား ဘာေြပာချင်ေသးတုန်း ြဖစ်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ စာေရးဆရာရယ်လို့ ကိုယ့်ေခါင်းထဲမှာ ရှိေနသူေတွဟာ ေသခါနီးြကီးေတွ ေသြပီးသားလူေတွ ြဖစ်ြဖစ်ေနပါေလေရာ။ လွန်ေလြပီးေသာသူများရဲ့ ေြခရာလက်ရာကေလးေတွကို အခုမှ မိဂမ္ဘီ ေြခရာေကာက်သလို လိုက်ေကာက်ေနရပါတယ်။
ဆရာြကီးေသာ်တာေဆွရဲ့စကားကို အခုမှ ကိုယ့်ေခတ်နဲ့ချိန်ထိုးြပီး ေရးေတးေတး ြမင်လာရာက အင်မတန်ထူးြခားတဲ့ ကိုယ်တို့အာရှသား အနုပညာရှင်ြကီးတစ်ေယာက်ရဲ့ လက်ရာကေလးေတွကို ေတွးမိြပန်ပါတယ်။ သူကေတာ့ ေဟာင်ေကာင်က ရုပ်ရှင်ဒါရိုက်တာြကီးပါ။ နံမည်က ဝမ်ကျားေဝ တဲ့။ ဒါရိုက်တာဆိုေတာ့ ကေလာင်အထက်မှာ ဘာမှ မထားတာ မဟုတ်ဘူးေပါ့။ သူ့ကင်မရာအထက်မှာ ဘာကိုမှ မထားသူြကီး။ မထားတာမှ အင်မတန်စွဲြမဲခိုင်မာေနတဲ့ အေရှ့တိုင်းသားေတွရဲ့ အေတွးအေခါ်အယူအဆေတွပါ ဘာဆိုဘာမှ မထားဘူး။ ေတာ်လှန်ထားတယ်။ ကမ္ဘာေကျာ်အနုပညာရှင်ြကီးေပမယ့် သူက အေနာက်မှာေကျာ်တာ။ အေရှ့ကလူေတွ သူ့ကို ခံစားလို့မရဘူး။ ြကည့်ေနကျ ြမင်ေနကျေတွနဲ့ ဘာမှမဆိုင်လို့။ ပထမဆံုးြကည့်ဖူးတာက မင်းသား လက်စလီချမ်းနဲ့။ ေခါင်းစဉ်ေတာင် မမှတ်မိေတာ့ဘူး။
ရုပ်ရှင်လက်မှတ်နဲ့ အေအးေရာင်းတဲ့ တရုတ်မကေလးကို ရုပ်ေချာေချာေကာင်ေလးတစ်ေယာက်က “ေကျးဇူးြပုြပီး ေဟာဟိုနံရံက နာရီြကီးကို တစ်မိနစ်ြပည့်ေအာင် ြကည့်ေပးစမ်းပါ” လို့ ေြပာလာေတာ့ ဘုမသိဘမသိ လိုက်ြကည့်ြပီးတဲ့အခါ ေကာင်ေလးက “သူ့ဘဝမှာ နာရီေတွ မိနစ်ေတွ အများြကီးရှိပါတယ်။” တဲ့။ “ဒါေပမယ့် မင်းနဲ့အတူတူရှိခဲ့ဖူးတဲ့ အဲသည်တစ်မိနစ်ကို ဘယ်ေတာ့မှ မေမ့ပါဘူး။” ဆိုပဲ။ ဟိုက်ရှားဘား။ ေကာ်ပီ မကူးေြကးေနာ်။ ဘာခံနိုင်ရိုးလဲ။ ေကာင်မေလးခမျာ ေြကွသွားေရာ။ ရုပ်ေချာ အေြပာေကာင်း။ ြကင်နာတတ်သူေလးေလ။ ဒါေပမယ့် ေကာင်မေလးက “လက်ထပ်ြကရေအာင်” လို့ ေြပာလာတဲ့အခါ ေမာင်မင်းြကီးသားက ပံုေြပာပါတယ်။ “ဟိုးေရှးေရှးတုန်းက အေတာင်သာရှိလျက် ေြခေထာက်မပါရှာတဲ့ ငှက်ေတေလကေလးတစ်ေကာင်ရှိသတဲ့။ သူ့ဘဝစကတည်းက မေမာမပန်း ပျံသန်းလာခဲ့တာ ဘယ်ေနရာမှာမှ နားခိုစရာမရှိပါဘူးတဲ့။
ေြခေထာက်မှ မပါတာ။ ဘာနဲ့သွားနားမလဲ။ ဘယ်ေလာက်ပဲ ေမာေမာပန်းပန်း နားချင်ရှာေသာ်လည်းပဲ နားခွင့်ရမယ့်တေန့ဟာ အဲဒီငှက်ကေလး ေသတဲ့ေန့ကျမှသာ ြဖစ်နိုင်မှာပါ။” တဲ့။ ေကာင်မေလးက ငိုယိုြပီးြပန်သွားတဲ့အခါ ေကာင်ေလးက သူ့ကိုယ်သူ မှန်ထဲမှာ စက်စက်ဆုပ်ဆုပ်ြကည့်ရင်း ေခါင်းေလးကျိုးသွားတယ်။ ခနေနေတာ့ ေကာ်နီရဲ့ “တို့ရုပ်ကေလးဆိုးတယ်ေနာ်” ဆိုတဲ့သီချင်းကေလးကို တရုတ်လိုြကားလိုက်ရတယ်။ ေခါင်းကေလးစလှုပ် ေြခကေလး လက်ကေလး လှုပ်လာြပီး မှန်ေရှ့ကေန ေရချိုးခန်းထဲေရာက်ေအာင် ကပါေလေရာ။ လူြကမ်းစရိုက်နဲ့ စွပ်ကျယ်အနွမ်းကေလး၊ တရုတ်မေဘာင်းဘီအေဟာင်းေလးနဲ့ စည်းချက်ကျကျ ကေနတဲ့ အဲသည်မင်းသားရဲ့ အခန်းကေလးဟာ ကမ္ဘာေကျာ်ပါသတဲ့။ မိခင်က ငယ်ငယ်ကတည်းက သူများဆီမှာ စွန့်ပစ်သွားတဲ့အတွက် စိတ်နာနာနဲ့ အရွဲ့တိုက်ေနတဲ့ အဲသည်ေကာင်ေလးဟာ သူ့အေမြဖစ်သူကို လိုက်မရှာပဲလည်း မေနနိုင်ပါဘူး။ မရရေအာင်စံုစမ်းြပီး ဖိလစ်ပိုင်မှာ အိုးသစ်အိမ်သစ်ထူေထာင်ေနတဲ့ လူကံုထံမိခင်ဆီကို ရေအာင်လိုက်သွားတယ်။ ဒါေပမယ့် အေမြဖစ်သူက ထွက်မေတွ့ဘူး။
“တေနရာက ေချာင်းြကည့်ေနတဲ့ အမိမျက်ဝန်းေတွကို သားတစ်ေယာက်ြဖစ်လို့ သူခံစားလို့ ရေနပါတယ်။” တဲ့။ သည်ခရီးကို သူလာခဲ့တာဟာ သူ့အေမဆိုတာ ဘယ်လိုပံုမျိုးေလးလဲ ြမင်ဖူးရံုကေလး ြမင်ဖူးချင်လွန်းလို့ သက်စွန့်ဆံဖျားလာရပါသတဲ့။ သားကို ေတွ့ခွင့်မေပးတဲ့အေမကို သူ့ဘက်ကလည်း ဘယ်ေတာ့မှ ြပန်ြပီးေတွ့ခွင့် မေပးနိုင်ေြကာင်းေြပာြပီး ေကျာခိုင်းခဲ့ပါတယ်။ အြပန်မှာေတာ့ မူးယစ်ေဆးဝါးေမှာင်ခိုေတွဆီက ပိုက်ဆံမေပးပဲ လုယူြပီး ရထားေပါ်တက်ေြပးရင်းက သူများလိုက်သတ်လို့ ေသသွားပါတယ်။
ရထားေပါ်မှာ သူ့ကိုကယ်တဲ့သူကို မေသခင်ေလး ေြခေထာက်မပါတဲ့ငှက်ေတေလပံုြပင် ေြပာြပေတာ့ အဲဒီတစ်ေယာက်က ဒါမျိုးေတွ ရိုးေနြပီ။ မိန်းကေလးေတွကသာ ယံုလိမ့်မယ်တဲ့။ (ဟိုက သူ့ကို အစကတည်းကသိတယ်။ ေကာင်မေလး ေြပာြပလို့) ဒါေပမယ့် သူ့ေကာင်မေလးက သိပ်သိချင်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းေတာ့ ေမးပါရေစလို့ဆိုတယ်။ “သူ့ဘဝမှာ အဲသည်တုန်းက တစ်မိနစ်ကေလးကို တကယ်ပဲ သတိတရရှိပါရဲ့လား” ဆိုေတာ့ “ဟွန့် ဘာလို့ေြပာြပရမှာလဲ” ဆို ေခါက်ကနဲဂန့်သွားေလတယ်။ ဟီး ဟီး ။ ေနာက်တာပါ။ သူဘယ်ေတာ့မှ မေမ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့် ေကာင်မေလး မသိပါေစနဲ့ လို့ဆိုတယ်။ ငှက်ကေလး နားခိုရာမရတာ ေြခေထာက်မပါတဲ့ သူ့ဘဝေြကာင့်ပါ။ သစ်ကိုင်းကေလးကို မခင်တွယ်လို့မှ မဟုတ်ပဲ။ ဇာတ်ကားက တန်းလန်းြကီးဆံုးသွားတဲ့အခါ “ဟဲ့ ဘယ်လိုြကီးပါလိမ့်” ဆို ဒါရိုက်တာနံမယ်လိုက်ဖတ်ရာက စသိသွားတယ်။
ဒုတိယကားက မင်းသမီးကတူတူပဲ။ မင်းသားေြပာင်းသွားတယ်။ တိုနီလင်းနဲ့။ ြပည်မြကီးကေန အဂင်္လိပ်လက်ေအာက်မှာ ရှိေနတဲ့ ေဟာင်ေကာင်ကို အလုပ်လာလုပ်သူ သတင်းေထာက်ကေလးဟာ သူလိုပဲ တစ်အိမ်ထဲမှာ အခန်းေလးတစ်ခန်းငှားေနတဲ့ ကုမ္ပဏီစာေရးမကေလးကို ြမင်ြမင်ချင်း စွဲလန်းသွားတယ်။ စွဲေလာက်ပါတယ်။ ဒီကားထဲမှာ အဲသည်မင်းသမီးကေလးက ကိုယ်ြမင်ဖူးခဲ့သမျှ တရုတ်မေလးေတွထဲမှာ အလှဆံုးလို့ ဆိုရေလာက်ေအာင် အရမ်းေကျာ့ေကျာ့ရှင်းရှင်းေလးနဲ့ ြကည့်မဝေအာင်လှတယ်။ သို့ေသာ်လည်း သူ့မှာလင်နဲ့။ ေယာကင်္ျားက သေဘင်္ာသား။ ြကာကူလီဇာတ်အိမ်ကို ကိုယ်တို့ဆီက တိမ်လွှာမို့မို့လွင်ရိုက်သလိုပဲ လှလှပပ ရိုမန်းတစ်ြဖစ်ေအာင် ရိုက်ြပတယ်။ တစ်ခုပဲ သည်နှစ်ေယာက်က မသိလို့မိုက်မိတာ မဟုတ်ဘူး။ အတန်တန် စိတ်ထိန်းြကရင်းက စွဲလန်းမှုကို ဆွဲငင်အားကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ မှားြကတယ်။
ဇာတ်ေကာင်နှစ်ဦးစလံုး ေနာင်တများစွာနဲ့၊ တုန့်ဆိုင်းမှုများစွာနဲ့။ ြကည့်ေနတဲ့သူကိုယ်တိုင်ပါ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မထိန်းနိုင်တဲ့သေဘာကို ေကာင်းေကာင်းြကီး ခံစားမိတယ်။ သေဘင်္ာတက်တဲ့ဘဲစိန်ြကီး ြပန်လာတဲ့အခါမှာ ေကာင်ေလးက မေနနိုင်ေတာ့ဘူး။ ြပည်မြကီးကို ထွက်ေြပးြကဖို့ေခါ်တယ်။ မင်းသမီးက မလိုက်နိုင်ဘူး။ မလိုက်နိုင်တာက လင်ြကီးနဲ့မခွဲနိုင်လို့ မဟုတ်ဘူး။ လင်ြကီးနဲ့က ကွဲကိုကွဲမှ ြဖစ်ေတာ့မယ်။ သူ့မှာကိုယ်ဝန်ရှိေနြပီ။ ဒါေပမယ့် ေကာင်ေလးကို လံုးဝ မေြပာြပလိုက်ဘူး။ သိသွားလို့ ဇွတ်တိုးရင် တစ်သက်လံုး သူများမယားြကာခိုထားတာဆိုတဲ့ ေနာင်တမရေစချင်ဘူး။ ခုဟာက မေရှာင်သာတဲ့ လမ်းေြမှာင်ြကားက ကိစ္စ။ သူ့ဘဝသူဆက်ေလျှာက်မယ်။ ခွဲခွာြကဖို့ အချိန်တန်ြပီ။
ကွဲကွာသွားေပမယ့် မေမ့နိုင်ြကတဲ့နှစ်ဦးဟာ ေဟာင်ေကာင်ကို ေရာက်လာတိုင်း သူတို့ေနခဲ့တဲ့အခန်းေလးကို လာလာြကည့်ြပီး မျက်ရည်မဆည်နိုင်ြကဘူး။ ေကာင်မေလးဆီမှာ ကေလးပါသွားတာ မသိတဲ့ေကာင်ေလးက သူခံစားရသမျှေတွကို စာရွက်လိပ်ကေလးေတွမှာေရးြပီး အန်းေကာဝပ်က ဘုရားအိုြကီးေတွရဲ့ အုတ်ချပ်ြကားမှာ သွားထားရာက သည်ဇာတ်လမ်းေလးကို ဖတ်မိလာတာပါတဲ့။ ဆံုးြပန်ေရာ တန်းလန်းြကီး။ အစပိုင်းမှာပျိုးထားြပီး အလယ်ပိုင်းမှာ သယ်လာရမယ်။
ဇာတ်အထွတ်အထိပ်ကိုေရာက်မှ အားလံုးရှင်းသွားေအာင် ေြဖချလိုက်မယ်ဆိုတဲ့ ေဖာ်ြမူလာနဲ့ေတာ့ ေြဖာင့်ေြဖာင့်ြကီးဆန့်ကျင်တယ်။ ေလာကဇာတ်ခံုဆိုတာ အရာရာတိုင်း အေြဖရှိချင်မှ ရှိတယ်။ အတက်အဆင်းတိုင်ပင် ကိုက်ချင်မှ ကိုက်တယ်။ ကိုယ်လိုချင်သလို ဆံုးချင်တဲ့ေနရာမှာ ဇာတ်ေပါင်းေသာ်ဆိုြပီး ပွဲရှိလူကုန် သီချင်းထွက်ဆိုြပလို့ မရဘူး။ လူတိုင်းလူတိုင်းဟာလည်း စံြပဇာတ်ေကာင်ြကီးေတွ၊ ေြခာက်ြပစ်ကင်း သဲလဲစင်ြကီးေတွ မဟုတ်ဘူး။ ဒါကသူ့သေဘာကို ကိုယ်နားလည်မိတာ။ သူ့အြပကို ကိ်ုခံစားမိတာကေတာ့ တစ်ေယာက်နဲ့တစ်ေယာက်မတူနိုင်ဘူး။ ဇာတ်ေကာင်နှစ်ေယာက်အြကားမှာ ကင်မရာကလွဲလို့ ဘာဇာတ်ပို့ကမှ စကားေြပာေတွနဲ့ခံစားချက်ေတွကို အတံုးလိုက်ြကီး သေဘာေပါက်ေအာင် ဝင်ဝင်မရှင်းေပးဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာ ခံစား။ သူကရိုက်ြပမယ်။ ကိုယ်ကလိုက်ခံစား။ အဆံုးသတ်မှာ ြမင်လာမိတာက ကိုယ့်ရဲ့အတွင်းစိတ်နဲ့ ပံုရိပ်ပဲ။ အဲလိုြကီးမှ အဲလိုြကီးဗျား။ ေဘာကျာရဲ ေဘာကျာရဲ။ (ထားဝယ်လိုဖတ်ရန်)
တတိယကားကေတာ့ လက်လန်ရံုတင်မဟုတ်ဘူး။ တစ်ကိုယ်လံုးလန် ဆယ်ခါြပန်။ အကယ်ဒမီေတွ အေနာက်တိုင်းက ရုပ်ရှင်ဆုေတွ တသီြကီးရတယ်။ အေရှ့တိုင်းမှာေတာ့ ေဟာင်ေကာင်မှာေတာင် ြပခွင့်ရရဲ့လား မသိဘူး။ ြကည့်ဖူးတဲ့ သံုးကားမှာ နံမည်သိတာဆိုလို့ အဲဒီတစ်ကားပဲ ရှိတယ်။ Happy together တဲ့။ Beatles ရဲ့ သီချင်းကို ခံစားထားတယ်။ ဇာတ်ေြကာင်းကေတာ့ သည်းခံ၍သာ ဖတ်ြကေပေတာ့ ဟိုမိုကား။ ဖျားဖျား မတနဲ့။ ေကာင်းလွန်းလို့ ပါးစပ်အေဟာင်းသားြဖစ်သွားတယ်။ ေရှ့ကားနှစ်ကားက မင်းသားနှစ်လက် ဆံုေပးထားတယ်။ ေဟာင်ေကာင်က ဟိုမိုတရုတ်ကေလးနှစ်ေယာက်ဟာ ကမ္ဘာေကျာ် နိုက်ဂါရာေရတံခွန်ြကီးဆီ ေရာက်ေအာင်သွားမလို့ အိမ်ကမိဘပိုက်ဆံ ဘတ်ေငွေတွနဲ့ အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံကို ေရာက်လာတယ်။ ပထမဆံုးအခန်းက ရိုင်းတယ်ထင်ရင် ေကျာ်ြကည့်လိုက်။ သူ့အတွက်ကေတာ့ ဆင်ဆာြဖတ်လို့မရဘူး။
သည်ကေလးနှစ်ေယာက်က ဘာလဲဆိုတာကို သိရံုကေလးြပရတာ။ အဲဒီေနာက်မှာမှ ဇာတ်လမ်းကို စကားေလးတစ်ခွန်းနဲ့ စတယ်။ “တို့ လမ်းခွဲြကပါစို့” တဲ့။ နိုင်ငံြခားဆိုတာ ဘာမှန်းမသိပဲ အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံမှာ ပါးစပ်ပါ ရွာေရာက်နိုးနိုး ကားအစုတ်ကေလးတစ်စီး ေြမပံုကေလးတစ်ချပ်နဲ့ ေရတံခွန်လိုက်ရှာတဲ့ အဲသည်သူငယ်နှစ်ေယာက်မှ ရွာမလည်ရင် ဘယ်သူလည်မှာတုန်း။ ကားပျက် လမ်းေပျာက်လို့ အိုဗာစေတးဘဝနဲ့ ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ေကျာင်းြကရတဲ့အခါ စရိုက်စိတ်ထား အေြခခံမတူတဲ့အတွက် သူတို့စိတ်ကူးယဉ်ဘဝေလးက အက်ရာထင်သွားတယ်။ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား အလှမက် အေပျာ်မက်တဲ့ေကာင်ေလးက ေဂးကလပ်ေတွမှာ ေဖာ်ရိန်နာေတွနဲ့တွဲြပီး ရုပ်ကေလးဘန်းြပချူရတဲ့ သူငယ်ကေလးြဖစ်သွားတယ်။
လက်ေကျာတင်းတင်း ဂျစ်ကန်ကန်ေကာင်ေလးက ရရာအလုပ် ေန့ညမအားဝင်လုပ်ြပီး ငတ်တလှည့်ြပတ်တလှည့် ဝမ်းေကျာင်းရတယ်။ ရင်နာနာနဲ့အတင်းြဖတ်လိုက်တဲ့ သူငယ်ေကာင်ကေလးဟာ ဧည့်သည်ဆီက ြမိုးြမိုးြမက်ြမက် စို့စို့ပို့ပို့ေလးရလာတိုင်း သူ့တစ်ေယာက်တည်း မျိုမကျရှာဘူး။ သူငယ်ချင်းေလးကို ဖုန်းဆက်ြပီး ေဟာ်တယ်မှာ ကိုကာကိုလာ ေသာက်ဖို့သူေခါ်တယ်။ ဟိုက “မင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ေရာင်းစားတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ငါမသတီဘူး” တဲ့။ “ဒါြဖင့် မင်းကေရာ ဘာထူးလို့လဲ။ အလုပ်ရှင်ေတွဆီမှာ မင်းရဲ့တေန့တာေတွကို ေရာင်းစားေနတာ မဟုတ်ဘူးလား။” တဲ့။ “ငါက မင်းလိုမျိုး ဆင်းဆင်းရဲရဲ မရပ်တည်နိုင်လို့ အချိန်တိုတိုနဲ့ သံုးေလာက်စွဲေလာက်ေအာင် ရှာရတာ။ သဝန်မတိုစမ်းပါနဲ့။” တဲ့။ အြမဲတမ်း တကျက်ကျက် ရန်ြဖစ်ေနကျ။
ဧည့်သည်တရံုးရံုးနဲ့ ကားတစ်စီးေပါ်တက်သွားတဲ့ ေကာင်ေလးဟာ သူ့သူငယ်ချင်းကိုြမင်ေတာ့ ကားေပါ်က ြပန်ဆင်းလာြပီး “မင်းဖို့” ဆို လက်ပတ်နာရီတစ်လံုးေပးသွားတယ်။ စိတ်ဆိုးလို့ လွှင့်ပစ်ြပီးမှ အေကာင်းစားြကီးမှန်းသိတာနဲ့ ြပန်ေကာက်ယူသွားေရာ။
ညဘက်ကျေတာ့ သူအြမဲတမ်း လာများလာမလား ေမျှာ်ေမျှာ်ေနကျ ပျံလွှားသူငယ်ချင်းကေလးက ဖူးေယာင်ကွဲြပဲကျိုးပဲ့ြပီး တံခါးလာေခါက်တယ်။ ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ေခွကနဲမို့ ေဆးရံုပို့လိုက်ရတာေပါ့။ ြဖစ်ေြကာင်းကုန်စင်ေမးေတာ့ “မင်းဆီက နာရီြပန်ေတာင်းခိုင်းလို့ ြဖစ်တာ” တဲ့။ အေပါင်ဆိုင်မှာ နာရီသွားေရွး၊ ကလပ်မှာ ေသာင်းကျန်းရိုက်နှက်ြပီးြပန်လာေတာ့ ဒဏ်ရာရှင်ကေလးက “ဘာြဖစ်လို့ စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်ရလဲ။ ငါက သူတို့ပစ္စည်းသွားခိုးတာေလ။ အရိုက်ခံရတာေတာင်နည်းေသး။” လို့ ဆိုသဗျ။ ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ် တူကိုင်ြပီးထမင်းမစားနိုင်တဲ့ ဆက်ရက်ေတာင်ပံကျိုးကေလး အိမ်မှာြမဲေနတဲ့အခါ ဟိုတစ်ေယာက်က ချက်ြပုတ်ေကျွးေမွးရှာပါတယ်။ “မင်းက ငါ့ကို ြပတ်နိုင်တာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့” လို့ ကျီစယ်ြပီး ဇိမ်နဲ့မိန့်မိန့်ြကီး အြပုစုခံေနတဲ့ သူငယ်ကေလး နာလန်ထလာတဲ့အခါ မကုန်ေသးတဲ့ သံေယာဇဉ်နဲ့ ဇာတ်လမ်းေဟာင်းြပန်စဖို့ ြကိုးစားပါေသးတယ်။ အိမ်ရှင်ေကာင်ေလးက ခါးခါးသီးသီးပဲ။ မြပတ်နိုင်တာ မြပတ်နိုင်တာ တြခား။ စိတ်နာတာ စိတ်နာတာတြခား ထင်ပါရဲ့။ သူ့စိတ်ထဲမှာေတာ့ တသက်လံုးဒုက္ခိတအြဖစ် ကျိုးကန်းသွားေစချင်ပံုေပါက်တယ်။
အြပင်မထွက်ေစချင်လို့ စီးကရက်ေတာင် အေတာင့်လိုက်ပံုေနေအာင် ဝယ်ထားေပးတယ်။ သိတဲ့အတိုင်း ဟိုက အေတာင်ပါတဲ့ ငှက်ပဲေလ။ ေလြငိမ်တဲ့အခိုက်ဟာ မေခါ်ပဲ မေမျှာ်ပဲ ေရာက်လာေရာ။ လမ်းရှာဖို့ ေတာင်ပံြဖန့်သံြကားေတာ့ “မင်းတို့ ကလပ်မှာ က ကေနတဲ့ လက်တင်အကမျိုး ငါ့ကို သင်ေပးပါလား။” လို့ ေတာင်းပန်တယ်။ ဒါေလးများ ေစာေစာက ေြပာေရာေပါ့။ အိ ေအာ့ စန်း စစ် နဲ့ ေသေသချာချာ လက်ထပ်သင်ေပးရှာတယ်။ ဇာတ်ကားေခါင်းစဉ်ေပးထားသလို သူတို့နှစ်ေယာက်ရဲ့ အတူတူေပျာ်ရွှင်ြကည်နူးခိုက်ကေလးဟာ တစ်ကားလံုးမှာ အဲသည် ဆယ်မိနစ်စာေလးပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တဲ့အချိန် တေဇာင်းေစးနဲ့မျက်ေချး။ ကျကျနန ကတတ်သွားတဲ့ သီချင်းအဆံုးမှာ အကဆရာေလးက သူ့သူငယ်ချင်းပုခံုးေပါ်ကို မှီချလိုက်တယ်။
ဘာစကားတစ်ခွန်းမှလည်း ေြပာဘူး။ မျက်နှာအမူအရာလည်း မြပဘူး။ သူ့မှာ အားကိုးစရာ တြခားလူမရှိဘူးဆိုတာ မေြပာပဲ သိသာေစတယ်။ ေဆးရံုက ြပန်လာတုန်းက ကားေပါ်မှာ “ေဆးလိပ်ေသာက်ချင်တယ်” လို့ ေြပာတုန်းက ဟိုက “မင်းမှာ လက်ပါသားပဲ။ ကိုယ့်ဘာသာ ေသာက်” လို့ ေြပာရင်းက လက်နှစ်ဘက်လံုး ေကျာက်ပတ်တီးေတွကို သတိရသွားြပီး သူကိုယ်တိုင် မီးညှိလို့တိုက်တဲ့အခါ “ငါ့သူငယ်ချင်းက သည်လိုေတာ့လည်း ငါ့အေပါ်မဆိုးပါဘူး။” လို့ ေခါင်းကေလးမှီထားတဲ့ပံုက ရံုတင်ပိုစတာပါ။ သရုပ်ေဆာင်ေတွရဲ့ အိုက်တင် အမူအရာကို ပါးပါးကေလးပဲြပြပီး ကင်မရာရဲ့ရှုေထာင့်၊ အလင်းအေမှာင်လှုပ်ရှားမှု၊ ေနာက်ခံေတးဂီတနဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်လို သရုပ်ေဖာ်ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်ကစလို့ တစ်လမ်းစီဆက်သွားြကေပမယ့် ကလပ်မှာ သူများေတွနဲ့ကတဲ့အခါတိုင်း သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ကေနတာလို့ သူ့စိတ်သူ လှည့်စားတယ်။ ဟိုတစ်ေယာက်ကလည်း သူ ငါနဲ့ကေနတာလို့ပဲ ြမင်ေယာင်တယ်။ အိမ်ြပန်ချင်တဲ့စကား စပ်လို့မရေတာ့ဘူး။ မြဖစ်ြဖစ်တဲ့နည်းနဲ့ အိမ်ြပန်ဖို့ တစ်ေယာက်က ေန့မအားညမအား အလုပ်လုပ်ေနတဲ့အချိန်မှာ တစ်ေယာက်ကေတာ့ ကလပ်ေပါ်ကေန လမ်းေဘးေရာက်သွားြပီ။ အိမ်မြပန်ခင်မှာ မြဖစ်ြဖစ်ေအာင် လုပ်သွားချင်တဲ့ဆန္ဒတစ်ခုက နိုက်ဂါရာေရတံခွန်ြကီးကို သွားြဖစ်ေအာင်သွားြကည့်ဖို့။ ညဆိုင်းအလုပ်ဆင်းတဲ့ စားေသာက်ဆိုင်က စားပွဲထိုးကေလးကို ေရတံခွန်အိပ်မက်ခရီးစဉ်အေြကာင်းေြပာြပေတာ့ ဟိုက သူလည်း ေတာင်အေမရိကတိုက်အဖျားက ထိပ်ချွန်ချွန်ကေလးကို သွားချင်တဲ့အိပ်မက်ရှိတယ်တဲ့။
အဲဒီေနရာကို ေဒသခံေတွက ကမ္ဘာြကီးရဲ့အဆံုးလို့ ေခါ်ြကြပီး ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ မလိုချင်ေတာ့တဲ့အရာေတွကို စွန့်ပစ်ဖို့အတွက် အဲဒီကို သွားြကပါသတဲ့။ “ဒါဆို အပန်းမြကီးရင် ငါလည်း လူြကံုထည့်ေပးလို့ရသလား။” လို့ေမးြပီး ကက်ဆက်ေခွေလးတစ်ေခွ အသံသွင်းြပီးေပးလိုက်သတဲ့။ နိုက်ဂါရာကအြပန် ေဟာင်ေကာင်ေရာက်သွားတဲ့အချိန်ေလာက်မှာ သူ့အခန်းကေန သူအလာကိုေစာင့်ေနတဲ့ ေကာင်ေလးတစ်ေယာက်ကေတာ့ လက်ေကာက်ဝတ်ကို ဓါးနဲ့လှီးသွားပါတယ်။ ကမ္ဘာ့အစွန်ဖျားက တရုတ်ကေလးတစ်ေယာက်ကေတာ့ ကက်ဆက်ေခွကေလးကို အေဝးြကီးလွှင့်မပစ်ခင် ဘာေတွပါလိမ့်လို့ နားေထာင်ြကည့်ေတာ့ ရှိုက်ြကီးတငင်ငင်ငိုသံေတွကလွဲလို့ ဘာမှ မြကားရဘူးတဲ့ကွယ်။
သည်ဇာတ်ကားမှာ ေြကာက်ခမန်းလိလိ ေကာင်းချက်ကေတာ့ ဇာတ်ဝင်ေတးသွားေတွပါပဲ။ တသက်နဲ့တကိုယ် သူတို့အေနာက်နိုင်ငံက ဂန္တဝင်ဂီတဆိုတာေတွကို တခါမှ အဓိပ္ပါယ်ေပါက်ေအာင် ခံစားြကည့်လို့ နားမလည်ဖူးဘူး။ မိုးဇက်တို့၊ ဘီသိုဗင်တို့၊ ရှိုပင်တို့လို ဂန္တဝင်ကမ္ဘာ့ဂီတေတွကို နားေထာင်လို့ ေကာင်းသလိုလိုနဲ့ ခံစားလို့ေတာ့ မရခဲ့ဖူးတာ ဝန်ခံရမှာပဲ။ သည်ကားထဲမှာ နိုင်ဂါရာေရတံခွန်ြကီးကို တစ်ေယာက်တည်းသွားရတဲ့ ေကာင်ကေလးစိတ်ထဲမှာ ဘာေတွရှိနိုင်မလဲ။ သူြပထားတာကေတာ့ ေရေတွရယ်။ ြပီးေတာ့ ေရေတွရယ်။ ေရတံခွန်ြကီးတစ်ခုလံုး ေထာင့်ေစ့ေအာင် ရိုက်ြပတယ်။
လူမပါဘူး။ စကားမေြပာဘူး။ အြပန်ခရီးမှာ ေမာ်ေတာ်ဘုတ်ေနာက်ြမီးဆီက ငိုင်ေနတဲ့ေကာင်ေလးကို ြမင်ရမယ်။ ဆယ်မိနစ်ေလာက်ြကာတဲ့အခန်းမှာ သိြပီးသားဇာတ်ေြကာင်းေနာက်ခံကို ဂီတသံသက်သက်နဲ့ပဲ ပရိသတ်ကို ခံစားခိုင်းပါတယ်။ ဇာတ်သိမ်းစာတမ်းထိုးတဲ့အခါမှ အဲဒါ ဂန္တဝင်ကမ္ဘာ့ဂီတေတွမှန်း သိရတာ။ အဲလိုအရသာမျိုး တခါမှ မခံစားဖူးေလေတာ့ ေရေတွချည့် ရစ်ရစ်ြကည့်မိတာ ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိ။ လူမိုက်ကေလးဇာတ်သိမ်းခန်းမှာေတာ့ သီချင်းတစ်ပုဒ် အစအဆံုးဖွင့်ေပးတယ်။ ဒါေပမယ့် စပိန်လို။ Cucurucucu Paloma တဲ့။ ြမန်မာလိုေတာ့ ချိုးေလးတကူကူးဆိုပါေတာ့။ ြကိုက်လွန်းလို့ စာသားေတွပါ လိုက်ရှာြပီး ဘာသာြပန်ပလိုက်တယ်။ ေကာင်းလိုက်တာ။ ဂီတဆိုတာ ဘာသာစကားမလိုဘူးဆိုတာကို လက်ေတွ့ သေဘာေပါက်သွားပါသဗျား။
လက်တင်အက ကတဲ့ေတးသွားကလည်း ကမ္ဘာ့ဂန္တဝင်အကေတးသွား။ အဲဒီေပါက်ေဖာ်ြကီး ဘာေတွစားလို့ အဲေလာက်အနုပညာအေကာင်းေတွ ခံစားတတ်ေလသလဲမသိပါဘူး။ ဇာတ်သိမ်းသီချင်းကျေတာ့မှ အဂင်္လိပ်လို။ လူတိုင်းနားလည်လိမ့်မယ်။ “Happy together” တဲ့။ ဇာတ်ကားကိုေပးထားတဲ့နံမည်။ ဇာတ်ကားအြပီးမှာ နားထဲစွဲကျန်ရစ်တဲ့ စာသားကေလးတပိုင်းတစက “I can’t see me loving nobody but you for all my life …” ဆိုပဲ။
ညွှန်းလှချည်လား စိန်ခင်ေမာင်ရီရယ်။ တို့များြကည့်ဖူးပါတယ်။ အဲေလာက်လည်း ဟုတ်ပဲနဲ့ ဆိုရင်လည်း ြငင်းစရာ မရှိေပါင်ဗျာ။ သေဘာတူပါတယ်။ သူ့ဇာတ်လမ်းြကီးက အေရှ့တိုင်းမှာ ရံုတင်လို့ ရစရာမှ မရှိပဲနဲ့။ မိန်းမအခွင့်အေရးေတာင် အြပည့်အဝ မရတဲ့အရပ်မှာ မိန်းမရှာအခွင့်အေရးဆိုတာ အိပ်မက်ေတာင် လာမမက်နဲ့။ ဘုရားမြကိုက်တဲ့အလုပ်ေတွ။ (နတ်ေတွကေတာ့ ြကိုက်သလား မေြပာတတ်။ နတ်ကေတာ်ေတွ အကုန် အဲဒါေတွချည့်ပဲ) သူ့ဇာတ်ကားြကည့်ြပီး ဗဟုသုတ အသစ်ရသွားတာက ဟိုမိုစံုတွဲဆိုတာ ကိုယ်ေတွစိတ်ထဲမှာစွဲေနသလို တစ်ေယာက်ကေယာကင်္ျား တစ်ေယာက်ကမိန်းမ ြဖစ်စရာမလိုဘူး။ (ဒါေတာ့ နင်ေြပာမှပဲဟယ်။) သူတို့စိတ်ထဲမှာ တြခားတစ်ေယာက်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အမှတ်နဲ့ စွဲလန်းတွယ်တာတာ မဟုတ်ဘူး။ အတူတူချင်းမို့လို့သာ စွဲလန်းတာတဲ့။ မထူးဆန်းလား ကတွတ်ပီရယ်။ ဒါေပမယ့် ကျွန်ေတာ်ေြပာချင်တာ အဲဒါမဟုတ်ဘူး။ ဝမ်ကျားေဝြကီးြပချင်တာလည်း အဲဒါမဟုတ်ဘူး။ ေယာကင်္ျား၊ မိန်းမ၊ ဟိုမိုေတွ၊ ဟက်ထရိုေတွကို ေမ့ပစ်ြပီး လူသားနှစ်ေယာက်အေနနဲ့ပဲ ြကည့်ေပးြမင်ေပးလိုက်။
မယံုရင် အဲဒီခွဲြခားမှုမပါပဲနဲ့ အေပါ်ကဇာတ်လမ်းကို တေခါက်ြပန်ဖတ်ြကည့်။ ခံစားရတာ တမျိုးေြပာင်းသွားမယ်။ လူသားေတွမှာ ယဉ်ေကျးမှု ဓေလ့ထံုးစံေတွက ကန့်သတ်ထားတဲ့ေဘာင်ေတွေြကာင့် အနုပညာေတွ ဖန်တီးတဲ့အခါ၊ ခံစားတဲ့အခါ ချုပ်ေနှာင်ထားသလိုြဖစ်တဲ့အတွက် လွတ်လပ်မှုကို အြပည့်အဝ ခံစားရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါေြကာင့် သည်ေနရာမှာ ဆရာေသာ်တာေဆွ့စကားြပန်ေကာက်ရရင် အနုပညာအေပါ်မှာ ဘယ်အရာကိုမှ တင်မထားနဲ့။ ဘယ်အရာနဲ့မှ ကန့်သတ်ချုပ်ေနှာင်မထားနဲ့။ အဲဒါဆို သူများေတွကေတာ့ ခံစားတတ်ချင်မှ ခံစားနိုင်လိမ့်မယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကေတာ့ လွတ်လပ်တဲ့အနုပညာအရသာကို လက်ေတွ့ခံစားရမှာ မလွဲဘူး။ အြငင်းအခံုတို့ ဝိဝါဒတို့ဆိုတာ အနုပညာရှင်က လုပ်ရမယ့်အရာ မဟုတ်ဘူး။ ခံစားသူေတွ အဲသည်လို လုပ်နိုင်ဖို့ အေတွးအေခါ်ေတွ နှိုးဆွေပးဖို့သာ ြဖစ်ေပလိမ့်မယ်။
သည်လိုဆိုရင် ကိုယ့်ဘာသာလည်း ြပန်ေမးြကည့်ပါတယ်။ ဘာြဖစ်ချင်တာလဲ။ ဘာလုပ်မလို့လဲ။ ဂျစ်ပစီမိုးတိမ်ထဲကလို “လူငယ်ေလးတစ်ဦးပါ” လို့လည်း ေြပာလို့ရတဲ့အရွယ် မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ေသခါနီးလို့ ဝိုင်းေြပာြကမယ်။ အားလံုးမှန်ြကပါတယ်။ ကိုယ်ေလျှာက်ချင်တဲ့ အိပ်မက်လမ်းကေတာ့ လိမ်ညာလှည့်ဖျားြခင်းကင်းတဲ့ အဆိပ်အေတာက်မဲ့၊ အနုပညာပစ္စည်းစစ်စစ်ေတွ ချန်ထားရစ်နိုင်တဲ့သူတစ်ေယာက်အြဖစ်။ ေတာ်ေလာက်ေရာေပါ့။ ေဆးေသာက်ဖို့ အချိန်ေရာက်လာြပီ။
0 comments:
Post a Comment