ခက်တာက တကယ့်အစစ်ဆိုတာ ရဟန္တာဈာန်ပျံသလို ကိုယ်တိုင်ြမင်ဖူးတဲ့သူ အလွန်ရှားသွားြပီမို့ သည်တခါေတာ့ အရုပ်ေရးြပတာမဟုတ်ပဲ လူပုဂ္ဂိုလ် အေကာင်လိုက်ြကီးနဲ့ “သည်လိုလူမျိုးကိုေခါ်သကွ” ဆိုြပီး ဆွဲထုတ်ြပလိုက်ချင်ပါတယ်။ ြငင်းနိုင်ရင် ြငင်းရဲရင် ြငင်းြကည့်ြကပါဦး။ ဆရာြကီး ဦးေဖေမာင်တင် လို့ ေခါ်ပါသဗျ။
သံသရာမှာ သတ္တဝါေတွ ကျင်လည်ရတဲ့အခါ ဘဝေပါင်းများစွာ ဆံုးစမထင် အတွင်တွင် မရပ်မနား တသွားတည်းသွားြကရပါသတဲ့။ အဲသလိုသွားေနရင်းက ထပ်ကာထပ်ကာ သွားမိတဲ့ခရီးကိုလိုက်ြပီး သတ္တဝါေတွမှာ စရိုက်ရယ်၊ အထံုရယ်၊ ပါရမီရယ်လို့ ပါလာြကရပါတယ်။ စရိုက်ဆိုတာကေတာ့ အြကိမ်ြကိမ် အဖန်ဖန် ြပုေနကျအြပုအမူေြကာင့် ကာယကံရှင်ရဲ့ စိတ်ေနစိတ်ထားမှာ ေြပာင်းလဲြဖစ်ေပါ်လာတဲ့သေဘာကို ေခါ်တာေနမှာေပါ့။ ဆိုက်ကားသမားမှာ ဆိုက်ကားသမားစရိုက်ရှိမယ်။ ဆရာဝန်မှာ ဆရာဝန်စရိုက်ရှိမယ်။ စစ်ဗိုလ်စစ်သားမှာ စစ်ဗိုလ်စစ်သားစရိုက်ရှိမယ်။
အကျင့်ပါေနတာြကီးတစ်ခု စိတ်ေရာကိုယ်ပါ စွဲလာလို့ရှိရင် စရိုက်လို့ ေခါ်လိမ့်မယ်။ အထံုဆိုတာကေတာ့ အကျင့်စရိုက်တစ်ခုခုကို မသိစိတ်ကပါစွဲြပီး အလိုအေလျာက် လုပ်မိလျက်သား၊ အားထုတ်မှုမလိုပဲ အသားတကျလုပ်မိလျက်သား ြဖစ်လာတာကို ေြပာတာပါ။ သတ္တဝါေတွမှာ သူတို့ကျင်လည်ရာဘဝေဟာင်းေတွကို လိုက်လို့ စရိုက်ေတွ အထံုေတွက ခုဘဝ ေနာက်ဘဝတိုင်ေအာင် အရိပ်ပမာ လိုက်ပါလာတတ်ပါတယ်။ တချို့က ေလာဘစရိုက်ရှိမယ်။ တချို့က ေဒါသစရိုက်ရှိမယ်။ တချို့က ေမာဟစရိုက်ရှိမယ်။ အဲသလိုမျိုးပါ။ အကုသိုလ်နဲ့ အထံုပါလာသူများကျေတာ့ မုဆိုးအတတ် တံငါအတတ်တို့မှာ တဘက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းကျင်လာတာမျိုး၊ လက်နက်၊ အဆိပ်၊ ေသရည် အေရာင်းအဝယ်ေတွနဲ့ မီလျံနာြဖစ်လာတာမျိုးေပါ့။
ပါရမီဆိုတာကေတာ့ မိမိသွားလိုတဲ့ ဆိပ်ကမ်းတစ်ခုကိုေရာက်ေအာင် အစဉ်မြပတ် ကူးခတ်သွားသလိုမျိုး ဦးတည်ရာတစ်ခုခုအတွက် လိုအပ်တဲ့ အကျင့်ေကာင်း စရိုက်ေကာင်းေတွကို ဘဝေပါင်းများစွာ ဝီရိယစိုက်ထုတ်လို့ အထံုပါေအာင် ြဖည့်ကျင့်ရင်း တစတစြပည့်စံုလာေလသမျှကို ေခါ်တာြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါက ကိုယ်ဉာဏ်မီသေလာက် ေတွးြကည့်တာေလ။ မဟုတ်ရင်လည်း ဘုန်းဘုန်းတို့က ဝင်ေဆွးေနွးေပးြကပါဦး။
အဲသည် စရိုက်၊ အထံု၊ ပါရမီဆိုတာေတွဟာ ကုသိုလ် အကုသိုလ်အမှုများလိုပဲ ကျင်လည်ရာဘဝတိုင်းကို “ဝါသနာဘာဂီ ဆက်တိုင်းမီ” ဆိုသလို စိုက်လိုက်မတ်တတ် လိုက်ပါလာတတ်ေလေတာ့ “သူေတာ်ချင်းချင်း သတင်းေလွ့ေလွ့” တို့၊ “သမေဏန သမေဏာ”တို့ ေြပာေလ့ရှိြကတဲ့အတိုင်း ကိုယ်နဲ့တူရာတူရာ ပုဂ္ဂိ်ုလ်သတ္တဝါကိုသာ အေစးကပ်ကပ် စုေဝးနှီးေနှာ အေဖာ်သဟဲြပုြကသလို ေလးစားြကည်ညို ဆည်းကပ်ရာေတွမှာလည်း စရိုက်တူ၊ သဘာဝတူ၊ လမ်းစဉ်တူရာကိုသာ အထင်တြကီး ကိုးကွယ်ယံုြကည်ြကပါလိမ့်မယ်။
သည်သေဘာေြကာင့်မို့လို့ ပညာရှင်ဆိုတာ အာဏာရှင်၊ ဓနရှင်ေတွအြကားမှာ တန်ဖိုးမရှိနိုင်ပါဘူး။ (ပညာရဲ့တန်ဖိုးဆိုတာ ပညာတတ်တဲ့သူေတွသာ သိနိုင်တာမျိုးလို့ေတာ့ မေြပာရဲေြကာင်းပါ။)
“ခင်ဗျားပညာရှိြကီးလုပ်ေနြပီးေတာ့ ေရဗူးေပါက်တာ ကျုပ်လာမေြပာနဲ့ဗျာ။” လို့ ငမိုးရိပ်မိေကျာင်းလို ြကိမ်စြကာအရိုက်ခံနိုင်ပါ့မလား။ “နင့်လိုဘွဲ့နဲ့အေကာင်မျိုး ဆယ့်ငါးေယာက်ေလာက် ပိုက်ဆံေပးြပီး ေြခသလံုး နှိပ်ခိုင်းထားလို့ရတယ်။”
လို့ေြပာလာရင် ဆယ့်ငါးေယာက်ြပည့်သွားမှာစိုးလို့ အလုအယက် တံုကင်ယူထားြကမလား။
ပညာရှိဆိုတာ ပညာရှိေနရံုသက်သက်ေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့မှာလည်း သူ့စရိုက် သူ့အထံုပါရမီနဲ့လာတာမဟုတ်လား။ ေကသရာဇာမှန်ရင် ြမက်မစားဘူးဆိုတဲ့ စရိုက်သဘာဝေတွလည်း ရှိပါလိမ့်မယ်။ လျှာေပါ်မှာ ြမက်ေပါက်ေစဦးေတာ့ဆိုတဲ့ ပညာမာနေလးေတွလည်းရှိမယ်။ ပညာရှိတို့မည်သည် ဘာေတွကို လုပ်ေလ့မရှိဘူး ဆိုတာေတွနဲ့ ဘာေတွကို လုပ်ေလ့ရှိတယ် ဆိုတဲ့သေဘာေလးေတွကို သေဘာေပါက်ေစချင်တဲ့အတွက် ပညာရှိဂုဏ်ရည်ဆိုတာကို ေလ့လာြကည့်ြကရအာင်ေနာ်။
ဆရာြကီးဦးေဖေမာင်တင်ဟာ ြမန်မာလူမျိုးေတွထဲက ပထမဦးဆံုးပါေမာက္ခ ြဖစ်လာခဲ့ြပီး အသက်အားြဖင့်ဆိုရင် ၂၄နှစ်သာ ရှိပါေသးသတဲ့။ လူမျိုးြခားေတွချည့် ြကီးစိုးတဲ့ ကာလကတ္တားတက္ကသိုလ်ရဲ့ လက်ေအာက်ခံ ရန်ကုန်ေကာလိပ်မှာ ဆရာြကီးအလုပ်လုပ်ရတဲ့ဌာနကေတာ့ အခု အေရှ့တိုင်းပညာဌာနလို့သိြကတဲ့ ပါဠိဘာသာဌာနမှာြဖစ်ပါတယ်။ ြမန်မာလိုေြပာရင် ဒဏ်တပ်တဲ့ ခရစ်ယာန်သာသနာြပုေကျာင်းများကေန ေအာင်လာြပီး
“ြမန်မာစကားေတွ ေမ့ကုန်ပလားကွယ် ေမ့ကုန်ပလားကွယ် ေြပာစမ်းပါေမာင်ရယ်”
လို့ မြကည်ေအာင်သီချင်းထဲမှာပါတဲ့ အဂင်္လိပ်ေခတ်ေကာလိပ်ေကျာင်းမှာ ပါဠိလိုဆရာတစ်ဆူြဖစ်ေအာင် တတ်ကျွမ်းတဲ့ဆရာြကီးဟာ ငယ်ငယ်က ဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာ
“ပဋိသခင်္ါေယာနိေသာ အပျိုြမင်ရင် ငါ့ကိုေြပာ”
လို့ ကျက်ခဲ့မှတ်ခဲ့ရတဲ့ ကိုရင်ဘဝ ေကျာင်းသားဘဝမျိုးက လာတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။
ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်မိဘနှစ်ပါးက ေပါက်ဖွားလာတဲ့ ကိုယ်တိုင်လည်း ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ယံုြကည်ကိုးကွယ်သူတစ်ဦးြဖစ်ပါတယ်။ ဘမျိုးဘိုးတူ မျိုးေကာင်းရိုးေကာင်းလို့ ေြပာနိုင်တာကေတာ့ ဝန်ေထာက်မင်းဦးတင်က ေမွးဖွားလာခဲ့ြပီး ဦးေလးေတာ်သူက ကိုယ်ေတွ ငယ်ငယ်က ေခါင်းအံုးအိပ်လို့ရြပီး အထူဆံုးစာအုပ်လို့ သိြကတဲ့ ဦးထွန်းြငိမ်း အဂင်္လိပ်ြမန်မာ အဘိဓါန်ကို ြပုစုသွားသူ ဝန်ေထာက်မင်းြကီးြဖစ်ပါသတဲ့။ ဒါေတာင်မှ ပါဠိဘာသာကို ြမစ်ဖျားခံရာ အိန္ဒိယတိုင်းသားများအလယ် ကာလကတ္တားတက္ကသိုလ်မှာ တရားမင်းြကီးချုပ်ချီးြမှင့်တဲ့ “ဂျာဒင်းဆု” ကို ရခဲ့သလို ရေနာင်းဘုရင်ခံက ချီးြမှင့်တဲ့
“ရေနာင်းဆု”ရခဲ့ပါသတဲ့။
အဲသည်ရာထူးေနရာကို သူ့ကိုမှ မခန့်ရင် မိုးြကိုးြကီးပစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ စွဲေနြကလို့သာ ကိုလိုနီေခတ်ြကီးထဲ ြမန်မာအမျိုးသားတစ်ေယာက်အေနနဲ့ ပါေမာက္ခရယ်လို့ မြဖစ်မေန ခန့်အပ်သွားရပါသတဲ့။ (ေြမာက်ကိုရီးယားမှာ ကင်ဂျံုအီေတာ်သလို ေတာ်တာမျိုး မဟုတ်ဘူးလို့ သိေစချင်ပါတယ်) ဒါက သူဘာလဲဆိုတာကို မသိမမီလိုက်သူေတွ သိရေအာင် မိတ်ဆက်ေပးရံု သက်သက်ပဲ ရှိေသးတာ။
သူဘာလုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာေတွ သိရင်ေတာ့ တြခားသူေတွမေြပာပါနဲ့။ ကျွန်ေတာ်တို့ ဘိုးေတာ်ဘေတာ် စာေရးဆရာြကီးများကိုယ်တိုင် လူချင်းေတွ့ရင် ထိုင်ကန်ေတာ့ေလာက်ေအာင် ြကည်ညိုသွားြကတာ။ ြမန်မာစာေရးဆရာထဲမှာ အဂင်္လိပ်ဘာသာကို မွှတ်ေနေအာင်တတ်ကျွမ်းလို့ အသက်ငယ်ငယ်ကေလးနဲ့ အဂင်္လိပ်စေကာလားရှစ်ေတွ အထပ်ထပ်ရခဲ့ြပီး ရှားေလာ့ဟုမ်းေတွကို ဦးစံရှားရယ်လို့ ဂန္တဝင်ေြမာက်ေအာင် ြမန်မာမှုြပုခဲ့သူ ဆရာြကီးေရွှဥေဒါင်းကေတာ့ ဝိသုဒ္ဓိမဂ်ကျမ်း ကို အဂင်္လိပ်ဘာသာြပန်သွားနိုင်တဲ့အတွက် ြကည်ညိုလွန်းလို့ ရှိခိုးပါသတဲ့။ ြမန်မာစာေပေလာကမှာ ေခတ်စမ်းစာေပရယ်လို့ ေခတ်တစ်ေခတ်ဆန်းလာေအာင် ရှင်းလင်းတိကျေြပာင်ေြမာက်တဲ့ အေရးအသားများနဲ့ လမ်းသစ်တီထွင်သွားသူ ဆရာြကီး သိပ္ပံေမာင်ဝကေတာ့ နိုင်ငံရပ်ြခားမှာ ဗုဒ္ဓသာသနာ ထွန်းကားြပန့်ပွားေအာင် ေဆာင်ရွက်သွားနိုင်သူ ြမန်မာပုဂ္ဂိုလ်ထူးြကီးသံုးဦးရှိတာ လယ်တီဆရာေတာ်ဘုရားြကီး၊ ယစ်မျိုးမင်းြကီးဦးေရွှဇံေအာင် နဲ့ ပါေမာက္ခဦးေဖေမာင်တင်ပါတဲ့။
ေဗဒါလမ်းကဗျာရယ်လို့ ြမန်မာေခတ်စမ်းကဗျာေလာကမှာ ြပိုင်ဘက်ကင်းေအာင် ထင်ရှားခဲ့သူ ဆရာြကီးေဇာ်ဂျီကေတာ့ သူေတွ့ဖူးခဲ့တဲ့ ေလာဘနည်း၍ တင်းတိမ်ေရာင့်ရဲတတ်သူနှစ်ဦးကေတာ့ ဆရာြကီးသခင်ကိုယ်ေတာ်မှိုင်းနဲ့ ဆရာြကီးဦးေဖေမာင်တင်ပါတဲ့။
ပညာတတ်ဆိုတာ ေတာ်ရံုတန်ရံု ပညာရှင်ကိုြမင်ရံုနဲ့ ြကည်ညိုေြခာက်ြခားရိုးထံုးစံမရှိဘူးဗျ။ ဆရာ့ဆရာြကီးများ ကိုယ်တိုင်က ရှာမှရှားပါေပတယ်လို့ ေလးေလးစားစား ရင်မှာထားြကတာဟာ ဘယ့်ေလာက်ပညာြပည့်သလဲ သိနိုင်ေလာက်ပါတယ်။ “အဲေတာ့ ဘာြဖစ်သလဲ။ ကားပါမစ်ကျမှာလား။ ေနြပည်ေတာ်မှာ ေြမကွက်ေပးမှာလား။ ဘာမှလည်းလုပ်မရပဲနဲ့” ဆိုတဲ့သူေတွကေတာ့ နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့အတွက် ပညာဆိုတာ ေရာင်းမရ ဝယ်မရ၊ အြမတ်မရ၊ ေဈးကွက်မဝင်။ ဘယ်နားသွား သံုးစားရမှာတုန်း။
ဆရာြကီးရဲ့ေကျးဇူးေတွက ဗုဒ္ဓဘာသာထွန်းကားြပန့်ပွားေရးတင် မကေသးပါဘူး။ ြမန်မာစာေပ တိုးတက်တွင်ကျယ်ေရး အတွက်လည်း ဦးေဆာင်လမ်းြပသွားခဲ့တာ အထင်အရှားပါပဲ။ သင်ရိုးြမန်မာစာမှာ ေဝဿန္တရာဇာတ်ေတာ်ြကီးကို ြပဌာန်းေပးခဲ့တဲ့အခါ ခရစ်ယာန်သာသနာြပုေကျာင်းများက ြမတ်စွာဘုရားရှင်ရဲ့ ပါရမီေတာ်ခန်းေတွမို့ ဗုဒ္ဓဘာသာေတွကို မသင်နိုင်ပါဘူးလို့ အြပင်းအထန် ကန့်ကွက်ြကပါတယ်။ ထူးြခားတာက ြပဌာန်းတဲ့သူကိုယ်တိုင်က ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တစ်ေယာက်ြဖစ်ေနြပီး
“ဗုဒ္ဓဘာသာနိုင်ငံမှာ ခရစ်ယာန်ေတွက ဗုဒ္ဓဘာသာကိုသင်ခွင့်ရတာ ဘာြဖစ်ေသးတုန်း။ ေကျးဇူးေတာင်တင်ရဦးမှာ မဟုတ်လား။”တဲ့။
အဲဒီစကားဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်အြဖစ် မေြပာင်းပဲေြပာနိုင်တာြဖစ်တဲ့အတွက် ပညာရပ်နဲ့ ပတ်သက်လာရင် ဘာသာတရားနဲ့ေတာင် ေရာေထွးမသွားဘူးလို့ သိသာေစပါတယ်။ ကေလးဘဝကတည်းကစြပီး အထက်တန်း၊ တက္ကသိုလ်ပညာအထိ သင်ြကားလာခဲ့ရတဲ့ ြမန်မာစာသင်ရိုး စကားေြပ ကဗျာများဟာ ဆရာြကီးရဲ့ ြပဌာန်းချက်ေတွြဖစ်တဲ့အတွက် အခုကျွန်ေတာ်တို့ ေရး ဖတ် ေြပာ သင်ေနတဲ့ ြမန်မာစာေတွအားလံုးဟာ ဆရာြကီးပံုသွင်းေပးလိုက်တဲ့ လက်ရာမွန်စစ်စစ်ြဖစ်ပါတယ်။ ြမန်မာစာေပသမိုင်းကို ြပုစုခဲ့ရံုတင်မကဘူး။ မှန်နန်းရာဇဝင်ေတာ်ြကီးကို အဂင်္လိပ်လိုြပန်ြပီး ြမန်မာနိုင်ငံသမိုင်းေကာ်မရှင်ဥက္ကဋ္ဌေတာင် လုပ်သွားေသးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ြမန်မာလူမျိုးပါလို့ ေြပာရင် ဆရာြကီးဦးေဖေမာင်တင်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲလို့ေတာ့ ြကားဖူးသင့်တယ် ထင်ပါတယ်။ (ခုေခတ် လှယဉ်ေကျးမယ်ကေလးေတွက ေဒါ်ခင်ြကည်နံမယ် မြကားဖူးသလို စာေရးဆရာ ေတာ်ေတာ်များများကလည်း ဆရာြကီးနံမယ်ေြပာြပရင် ဘူြကီးတုန်း လို့ ြပန်ေမးမယ့်သူ များပါတယ်။)
ဆရာြကီးရဲ့ အံ့ချီးမကုန်နိုင်တဲ့ အမူအကျင့်ေတွထဲမှာ မှန်မှန်ကန်ကန် ရပ်တည်ြခင်းဆိုတာလည်း ပါပါတယ်။ မင်းေပါက်စိုးေပါက်ဇာတိကေန နိုင်ငံရပ်ြခားမှာအထိ ထွန်းထွန်းေပါက်ေပါက် ပညာရဲရင့် ပွဲလည်တင့်ခဲ့ေသာ်ြငား ြမန်မာမူ ြမန်မာစိတ်ကေတာ့ တစ်ေရွးသားမျှ ေလျာ့မသွားပါဘူး။ ေအာက်စဖို့တက္ကသိုလ်က ဘီလစ် လို့ေခါ်တဲ့ ကျမ်းြပုပညာပါရဂူဘွဲ့ ရလာခဲ့ေပမယ့် ေကျာင်းမှာ စာသင်ရတဲ့အခါ သူများေတွလို အေနာက်တိုင်းဝတ်စံုမဝတ်ပဲ ရင်ဖံုးတိုက်ပံု၊ ေတာင်ရှည်ပုဆိုး၊ ေမာင့်ကျက်သေရေခါင်းေပါင်းြကီးနဲ့ သင်ပါသတဲ့။ သူေနတဲ့ အင်းစိန်ေပါက်ေတာကေန ရန်ကုန်ေကာလိပ်ကို လာတဲ့အခါ ေမာ်ေတာ်ဆိုင်ကယ်ြကီးနဲ့ ေတာင်ရှည်ကို ခါးေတာင်းကျိုက်ြပီးလာတာတဲ့။ ရွဲ့များရွဲ့ေနသလား ေအာင့်ေမ့ရတယ်။ အဂင်္လိပ်ကခန့်လို့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ ပါေမာက္ခြဖစ်ေနေပမယ့် အေရးြကံုရင် အြမဲတမ်း ြမန်မာေကျာင်းသားေတွဘက်ကသာ ရပ်တည်ေလ့ရှိတယ်လို့ ဆိုြကပါတယ်။
သူ့မှမခန့်ရင် မိုးြကိုးပစ်မှာေြကာက်လို့ မြဖစ်မေန ခန့်လိုက်ရတဲ့အြဖစ်ဟာ ပါေမာက္ခရာထူးမှာတင် မဟုတ်ပါဘူး။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ေကျာင်းသားသပိတ်ြကီး ြဖစ်လာတဲ့အခါမှာ ေကျာင်းသားထုတစ်ရပ်လံုးကို ေကျနပ်ေစဖို့ ဆရာြကီးကို ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ေကျာင်းအုပ်ြကီး ရာထူးကိုလည်း မြဖစ်မေန ခန့်အပ်လိုက်ရပါတယ်။ ေကျာင်းသားသမဂ္ဂဥက္ကဋ္ဌ ကိုနုတို့ အိုးေဝမဂ္ဂဇင်းအယ်ဒီတာ ကိုေအာင်ဆန်းတို့လို လူငယ်ေကျာင်းသားများကတဘက်၊ အာဏာလက်ရှိ နယ်ချဲ့ အဂင်္လိပ်အစိုးရကတဘက်အြကားမှာ ပညာရှင်ပီသစွာ ဘယ်ဘက်ကိုမှ မယိမ်းပဲ သမာသမတ်ကျကျ ကိုယ့်တာဝန်ကိုယ်ေကျေအာင်ထမ်းသွားခဲ့တာ သမိုင်းမှတ်တမ်းတစ်ခုပါပဲ။
“သည်သူငယ်ေတွကို အခါေပးလိုက်ရင်ြဖင့် ေနာင်အခါ မင်းဆရာြဖစ်ရေချေသးရဲ့”ဆိုတဲ့အစားထဲကမဟုတ်တာ အင်မတန် အံ့ဩချီးကျူးစရာပါ။ ဝန်ထမ်းတစ်ေယာက်အေနနဲ့ ရပ်တည်ချက်မှန်သလို ြမန်မာလူမျိုးတစ်ေယာက် အေနနဲ့လည်း မှန်မှန်ကန်ကန် ရပ်တည်ြပန်တာပါပဲ။
တို့ဗမာအစည်းအရံုးတို့ တို့ဗမာသတင်းစဉ်ေတွကို ေထာက်ပံ့ေလ့ရှိပါသတဲ့။ ေလှနံနှစ်ဘက်နင်းတာမျိုး မဟုတ်ပဲ အလုပ်တာဝန်နဲ့ နိုင်ငံေရးရပ်တည်ချက်ကိုလည်း ေရာေထွးမပစ်ဘူးဆိုတာ သတိြပုမိေစချင်ပါတယ်။ အလုပ်ထဲက လုပ်ပိုင်ခွင့်ေတွသံုးြပီး မဲဆွယ်သူေတွကို ြမင်ဖူးရင် ဘယ်ေလာက်ြကည်ညိုစရာေကာင်းသလဲ သေဘာေပါက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။
အေစာကေြပာခဲ့တဲ့အတိုင်း လူဆိုတာ ကိုယ်နဲ့တူရာတူရာကိုသာ ြကည်ညိုေလးစား အထင်ြကီးေလ့ ရှိြကတယ်ဆိုေတာ့ သည်ကေန့ေခတ်အခါမှာေတာ့ ဆရာြကီးလို ပညာရှိစစ်စစ်ြကီးေတွကို လူမိုက်မှ လူမိုက် လိ်ု့ပဲ ေထာပနာြပုြကပါလိမ့်မယ်။ ပညာကို ေငွေြကးနဲ့ အလဲအလှယ်မြပုတတ်ေသးပါဘူး။ ဆရာြကီးရဲ့ပညာကိုေလးစားလို့ ယိုးဒယားဘုရင်က ေရွှဒဂင်္ါးေပါင်တစ်ေထာင် ချီးြမှင့်တဲ့အခါ ကိုယ်ကျိုးအတွက်မသံုးပဲ ပါဠိကျမ်းစာအသင်းကို လှူဒါန်းလိုက်ပါသတဲ့။
ဘီေအေအာင်လို့ ြမို့အုပ်လုပ်ရေအာင် အိမ်တိုင်ရာေရာက် ရာထူးခန့်တာကိုေတာင် မလုပ်နိုင်ပါဘူးြငင်းြပီး အထက်တန်းြပဆရာအလုပ်ကိုပဲ ဝင်ပါသတဲ့။ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ ပါရဂူြဖစ်ေအာင် ကျားကုတ်ကျားခဲ ြကိုးစားလာခဲ့တာဟာ “သည်လိုဘွဲ့မျိုးနဲ့ ဆရာဝန်ေတွ နိုင်ငံြခားမှာသွားလုပ်ရင် တစ်နာရီ ဘယ်ေလာက်ရသလဲ သိရဲ့လား” လို့ ေြပာနိုင်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ရာထူးမမက်ေသာ်ြငား သူတပါးအစားထိုးလို့မရတဲ့ ပညာရှင်ေနရာကို ထိုက်ထိုက်တန်တန် ရရှိလာတဲ့အခါ တိုင်းတပါးသားတို့က မတရားသြဖင့် တင်စီးအနိုင်ယူလာတဲ့အခါမှာလည်း ေခါင်းငံု့ခံေလ့မရှိပါဘူး။
လန်ဒန်ြမို့ ြမန်မာေကျာင်းသားအသင်းဥက္ကဋ္ဌေနရာအတွက် ဆာဟာေဗးအင်ဒါဆင်နဲ့ ယှဉ်ြပိုင်အေရွးခံခဲ့တဲ့အခါ ဆာဘွဲ့ရ အဂင်္လိပ်သူေကာင်းမျိုးြကီးက မရှက်မေြကာက် မဲလိမ်ြပီး အနိုင်ယူလိုက်ပါသတဲ့။ (ြဖစ်မှြဖစ်ရေလကွယ်။ အဟတ် အဟတ်) သူ့နိုင်ငံမှာလည်းြဖစ်ြပန်၊ လက်ေအာက်ခံ နိုင်ငံသားတစ်ေယာက်နဲ့ နန်းေတာ်က သူေကာင်းြပုထားသူတစ်ဦး အြကားမှာ ြဖစ်လာတဲ့ကိစ္စြဖစ်ေသာ်ြငား ဆရာြကီးက အေလျှာ့မေပးပဲ လန်ဒန်တရားရံုးေတာ်ထိ တက်ေရာက်တိုင်ြကားြပီး အဆံုးအြဖတ်ခံယူကာ အနိုင်ရခဲ့ပါသတဲ့။ (သည်တခါမှာေတာ့ အံ့ဩမိတာ ဆရာြကီးတင်မကေတာ့ဘူး။ လန်ဒန်တရားရံုးေတာ်လည်း ပါသွားြပီ။ နှစ်ဘက်စလံုး ရူးများေနြကသလား မသိေနာ်။ ဟိ ဟိ)
ေနာင်လာေနာက်သား ြမန်မာများအတွက် ပညာမျိုးေစ့ေတွချခဲ့တဲ့တာဝန်ကိုလည်း ဆရာြကီးက မလစ်ဟင်းခဲ့ြပန်ဘူးဗျား။ ဆရာြကီးသိပ္ပံေမာင်ဝ၊ ဆရာမင်းသုဝဏ်၊ ဆရာေဇာ်ဂျီတို့ဟာ သူ့တပည့်ေတွပါတဲ့။ “မီးေသွးခဲမို့ မဲသကို ြမန်မာေသွးမို့ ရဲသကို” လို့ ဆိုရမေလာက် ဆရာေကာင်းတပည့် ပန်းေကာင်းပန်ခဲ့ြကတဲ့သူေတွမှာ ပညာအေမွတင်မကပါဘူး။ ဆရာြကီးဆီက ပညာရှင်စိတ်ဓါတ်နဲ့ ရပ်တည်ချက်ေတွကိုလည်း ဆက်ခံခဲ့ြကပါတယ်။ နယ်ပိုင်ဝန်ေထာက်ေမာင်လူေအးဟာ အဂင်္လိပ်လက်ပါးေစသက်သက်မဟုတ်ပဲ ေခတ်စမ်းစာေပအေရးအသားနဲ့ ြမန်မာေတွကို နားမျက်စိဖွင့်ေပးခဲ့ရင်း တာဝန်ေကျပွန်သူဝန်ထမ်းတစ်ဦးပီပီ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကိုလည်း မှန်မှန်ကန်ကန်ေဆာင်ရွက်ခဲ့တဲ့အတွက် ေခတ်ပျက်ချိန်မှာ ဓါးြပသတ်လို့ဆံုးရှာပါတယ်။ (အြငိုးနဲ့သတ်တယ်လို့ ေြပာြကတာကိုး။ စာမတတ်တဲ့သူေတွက ပညာရှိမှန်းလည်း ဘယ်သိမလဲ။
အလိုလိုကို မုန်းေနဦးမလားမသိ) ေတာ်လှန်ေရးေကာင်စီအစိုးရတက်လာတဲ့အခါမှာ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ပါေမာက္ခချုပ် ဦးသာလှအပါအဝင် ြမန်မာဘာသာ၊ ြမန်မာစာေပပါေမာက္ခေတွြဖစ်ြကတဲ့ ဆရာြကီးမင်းသုဝဏ်တို့ ဆရာြကီးဦးေအးေမာင်တို့ အားလံုး အလုပ်ထွက်စာတင်သွားြကတာဟာ သူတို့က ကွန်ြမူနစ်ေတွမို့လို့၊ ဦးေနဝင်းအစိုးရကို မယံုြကည်လို့ဆိုတာမျိုး နိုင်ငံေရးသေဘာမပါပဲ ပညာရှင်ဆိုတာ မလုပ်သင့်မလုပ်ထိုက်တာကို အတင်းအြကပ်ေစခိုင်းလာလို့ရှိရင် ရာထူးစည်းစိမ်ကို စွန့်လွှတ်ဖို့ ဝန်မေလးဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက်ေအာင် ေတွးတတ်ပါ့မလား မသိပါဘူး။ ဆရာြကီးကေတာ့ ဆရာြကီးပါပဲခင်ဗျ။ ြပည်ထဲအေရး ေပါက်နဲ့ေကျးမှာ ပဲ့ြပားေရွှြကူ ေလယူရာမယိမ်းပဲ ကိုယ့်ပညာနဲ့ကိုယ် ပညာေရး အမျိုးသားေရးကိုသာ တစိုက်မတ်မတ် ေဆာင်ရွက်ခဲ့တဲ့အတွက် အဂင်္လိပ်ေခတ်၊ ဂျပန်ေခတ်၊ ဖဆပလေခတ်၊ မဆလေခတ် ဘယ်ေခတ်မှာမဆို သူ့ကိုမှမဆည်းကပ်ရင် မိုးြကိုးပစ်ေတာ့မေလာက် အစိုးရတိုင်းက တေလးတစားေမတ္တာရပ်ခံြပီး တာဝန်ေတွေပးယူရတဲ့အထိ ပညာအရာမှာ ြပိုင်ဘက်ကင်းခဲ့ပါတယ်။
စာေပစာတမ်း၊ ကျမ်းြကီးကျမ်းခိုင်၊ သမိုင်းအေထာက်အထား သုေတသနလုပ်ငန်းတို့ကိုလည်း ညွှန်းလို့ဖွဲ့လို့မကုန်ေအာင် ြပုစုသင်ြကားပို့ချေပးသွားပါတယ်။ ြမန်မာတို့ရဲ့ သမားစဉ် သမားဆက် ဆရာကာြပန် အာေခါင်လှံစူးပံုြပင်နဲ့ ဆရာစားတစ်ကွက်ချန်တဲ့ဓေလ့ဟာ ဆရာြကီးလက်ထက်မှာ စကားတစ်ခွန်းတည်းနဲ့ အြမစ်ြပတ်သွားပါတယ်။ “တပည့်ဆိုတာ ဆရာထက် ေတာ်ရမယ်။ တပည့်က ဆရာ့ထက်ညံ့ေနရင် ေလာကြကီးက တဆင့်ြပီးတဆင့် ကျဆင်းသွားမှာေပါ့။ တပည့်က ဆရာ့ထက် မေတာ်ရင် ဆရာညံ့လို့ပဲ။” တဲ့။ ပညာေရးေလာကဆိုတာ ဆရာေတွ တပည့်ေတွနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားပါတယ်။
“ပညာသမာ အာဘာနတ္ထိ ပညာနှင့်တူေသာအလင်းေရာင်သည်မရှိ”
လို့ ေြကွးေြကာ်ထားတဲ့ ပညာ့ရပ်ဝန်းထဲမှာ ဆရာြကီးရဲ့ အဆံုးအမေတွကို ဆရာေမွးတပည့်ေမွး ေမွးြကတဲ့ ေခတ်ဆရာ ေခတ်တပည့်ေတွ သေဘာေပါက်နိုင်ပါ့မလား။
ဆရာြကီးရဲ့တန်ဖိုးကို အသိအမှတ်ြပုနိုင်ပါ့မလား။ သည်တခါ ဆရာစိုးေရးတဲ့စာက ရယ်လည်းမရယ်ရဘူး။ ဘယ်သူမှမြကားဖူးတဲ့ လူြကီးတစ်ေယာက်အေြကာင်းကို အမွှန်းတင်ြပီးေရးထားတယ်။ ပျင်းစရာြကီး လို့ ေအာင့်ေမ့ြကမယ်ထင်တယ်ေနာ်။ ပညာရှင်ဆိုတာ အာဏာရှင်၊ ဓနရှင်ေတွအြကားမှာ ြပည်တန်ပတ္တြမားကို ရက်တက်ရည်နဲ့ လဲစားြကမယ့်သူေတွလား။ တဆိတ်ေလာက် ဆက်စဉ်းစားေစချင်ပါတယ်။ ဘဝဘဝက အထံုပါလာတဲ့ စရိုက်စိတ်ထားကိုမှီလို့ သည်ဘဝမှာ ဓနရှင်ြဖစ်ချင်တာလား။ အာဏာရှင်ြဖစ်ချင်တာလား။
ပညာရှင်ြဖစ်ချင်တာလားဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာသိေအာင် အရင်လုပ်ြကပါဦး။ သီလရှင်ပဲ လုပ်ေတာ့မယ်ဆိုရင်ေတာ့ သေဘာကွယ်။
အဘိတ်ေန့ကျ အိမ်ြကွခဲ့။ စာမရေသးရင် ေအာက်ကဟာ ကျက်ထား။
“ေဘးဘယာခပင်း ေဝးကွာရှင်း လွတ်ကင်းြကပါေစ။
ကိုးဆယ့်ေြခာက်သွယ် အန္တရာယ် ကာကွယ်နိုင်ပါေစ။
စိန်ေရွှပတ္တြမား ဒီေရအလား တိုးပွားြကပါေစ။
မိမိေကာင်းမှု အေြကာင်းြပု ေတာင်းဆုြပည့်ပါေစ။”
တဲ့။
(မှတ်ချက်။ ဆွမ်းဆန်မရမချင်း တစ်လံုးချင်း အသံရှည်ရှည်ဆွဲ၍ဆိုကာ ဆွမ်းဆန်ရသည်နှင့် ေနာက်ကကျားလိုက်သလို ေဆာင့်ြကီးေအာင့်ြကီး ြပီးေအာင်ဆက်ဆိုပါ။)
0 comments:
Post a Comment