လူြကီးေတွက ေတာကျရန်ေကာဆိုြပီး ဟန့်ဟန့်ထားလို့သာ ေနရတယ်။ လူကေတာ့ အထူးအဆန်းေတွ့ရင် ကိုယ့်ဘာသာ အသာြကည့်မေနပဲ သူများေတွ မြမင်ေသးဘူးထင်ြပီး ေအာ်ြကီးဟစ်ကျယ် လက်ညှိုးထိုးတတ်တာ အကျင့်ကိုပါလို့။ အရွယ်ကေလးရလာေတာ့မှ အိုက်တင်ကေလးခံတတ်လာြပီး
“ဪ ဒါေလးများ”လို့ သိြပီးချင်ေယာင်ေဆာင်တတ်လာတယ်။
စိတ်ထဲက တအံ့တဩြဖစ်လည်း မှင်နဲ့ေမာင်းနဲ့ မသိသလို ေနတတ်သွားြပီ လို့ထင်ခဲ့တာ။ ခုတစ်ေခါက် ဂျပန်ေရာက်ေတာ့မှ အဲဒီေရာဂါက သူငယ်နာ မစင်ေသးမှန်း သတိထားမိလာပါတယ်။ အနားဘယ်သူမှ မရှိလို့ ကိုယ့်ဗမာအချင်းချင်းပဲ ရှိရင် ေမရီချက်ပမန်စကူးက ကေလးေလးေတွ အတန်းထဲ ဧည့်သည်လာလို့ လက်ဟန်ေြခဟန်နဲ့ အတင်းေြပာသလို လက်ညှိုးတထိုးထိုးနဲ့ အတင်းတုတ်ြကပါတယ်။ အတူတူလာတဲ့သူချင်းမို့ အံ့ဩတာချင်းလည်း တူတူပါပဲ။
သူတို့နိပွန်ေရွှြပည်ြကီးကလည်း အံ့ဩကုန်နိုင်ဖွယ်ဗျ။ ေြပာြပစရာေတွကလည်း တပံုြကီးရှိေသးတယ် ြဖစ်ေနလို့ အလုပ်ရှုပ်တဲ့ြကားက အေြပးအလွှား စာတစ်ပုဒ် ေရးရြပန်ပါတယ်။ အိုဆာကာေရာက်ကတည်းက Senri Critical Care Medical Center က ေလ့ကျင့်သင်ြကားေပးြကတာဆိုေတာ့ စူဠလိပ်ကေလး ေရထဲလွှတ်သလို သူတို့ေဆးရံုထဲမှာ စပ်စုေလ့လာ အကဲခတ်ခွင့်ရတာကိုး။
စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဟင်ကနဲ အံ့အားသင့်သွားတာေတွ အများြကီးေပမယ့် ကိုယ်ေတွကို ေတာကတက်လာတယ် ထင်မှာစိုးလို့ အခုလို လူကွယ်ရာကျမှပဲ အားပါးတရ ေဖာက်သည်ချရပါေတာ့မယ်။
ေဆးရံုပါဆိုမှေတာ့ လူနာေတွ မရှိလို့ ဘယ်သူေတွ ရှိရဦးမှာလည်းေနာ်။ ဒါေပမယ့် လူနာေတွရှိြပီး လူနာေစာင့်ေတွ သိပ်မေတွ့ရတာကျေတာ့ ကိုယ့်အတွက် ထူးဆန်းေနပါတယ်။ တချို့တေလပဲ အနားမှာ လူနာေစာင့်ေလး တစ်ေယာက်နှစ်ေယာက် ေတွ့မိတယ်။ ေတာ်ေတာ်များများက လူနာေစာင့်လည်း မရှိဘူး။ ကိုယ့်မျက်စိေရှ့တင် အေရးေပါ်လူနာတင်ယာဉ်နဲ့ ေရာက်လာတဲ့ လူနာနှစ်ေယာက်သံုးေယာက် ရှိတယ်။ Paramedics လို့ေခါ်တဲ့ ြကက်ေြခနီသာသာလူြကီးေတွကပဲ ြဖစ်ေြကာင်းကုန်စင် ရာဇဝင်ေြပာြပေနရတယ်။ ေနာက်ကေန ပူပူပင်ပင် လိုက်လာမယ့် အိမ်သူအိမ်သား မရှိြကဘူးလားမသိ။ လူနာတစ်ေယာက်ေရာက်ရင် ဆရာဝန်ေတွ ဆရာမေတွချည့်ပဲ ဝိုင်းဝိုင်းလည်ေနြကတယ်။ ကိုယ်ေတွဆီမှာဆို
“ဖယ်ြကစမ်းပါဦး။ လူနာကေလး ြကည့်ပါရေစ။”ဆိုမှ ခနကေလးဖယ်ေပးြပီး အလုအယက် ေြခဆုပ်လက်နယ်ြပုေနတဲ့သူေတွ သူတို့ဆီမှာ ရှိကိုမရှိဘူး။
အဲ့ဒါ သူတို့ဓေလ့ပဲနဲ့ တူတယ်ဆိုမှ ကိုယ်အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ရန်ကုန်ြပည်သူ့ေဆးရံုသစ်ြကီးကို သွားသတိရတယ်။ အဲဒီေဆးရံုကို ကိုယ်ေတွဆီမှာေခါ်ြကတာက ဂျပန်ေဆးရံုလို့ေခါ်တယ်။ ဆရာဝန်ေတွကေတာ့ JICA လို့ သိြကတယ်။ ဦးေနဝင်းလက်ထက်ကတည်းက ဂျပန်က လာလှူထားေပးတဲ့ ေဆးရံုေလ။
ကိုယ်ေတွ ေကျာင်းသားဘဝမှာေတာင် သစ်လွန်းလို့ သစ်သစ်သစ်သစ်နဲ့ ြမည်ေနတဲ့ေဆးရံု။ ဘယ်ေလာက်ထိသစ်လဲဆို ြမန်မာေတွနဲ့ မတန်ေအာင်ကို သစ်တယ်။ သူတို့က အေဆာက်အဦချည့်ပဲ ေဆာက်လှူတာ မဟုတ်ဘူး။ အထဲက လိုအပ်တဲ့ ေဆးပစ္စည်း ကိရိယာ၊ ေနရာထိုင်ခင်း၊ ပရိေဘာဂ အားလံုး ဂျပန်မှာရှိတဲ့ ေဆးရံုအဆင့်အတန်းအတိုင်း လှူေပးတယ်။ သူနာြပုဆရာမေတွ အခန်းထဲကေန လူနာကုတင်ေတွကို လှမ်းေခါ်တဲ့ စကားေြပာစက်ကေလး ရှိတယ်။
လူနာကုတင်ေခါင်းရင်းက ခလုပ်နှိပ်လိုက်ရင် သူနာြပုစားပွဲမှာ ဘယ်ကုတင်ကေခါ်သလဲ မီးလင်းတယ်။ လူနာေတွတက်တဲ့ အိမ်သာခန််းကေန ကိစ္စြပီးရင် ဆရာမကို ခလုပ်နှိပ်ေခါ်လို့ရတယ်။ အဲ့ဒါေတွက ြပဿနာ မရှိဘူး။ ြပဿနာက လူနာေစာင့်ေတွကို ေပးေနစရာ မရှိဘူး။ သူတို့ဆီကလိုပဲ သူနာြပုဆရာမေတွက အကုန်လုပ်ေပးမယ်။ လူနာေစာင့်ေတွ ေဆးရံုအြပင်ကေစာင့်၊ ထမင်းပို့ချိန်ကျမှ ေပးဝင်မယ်။
အဲဒီစံနစ်လုပ်လိုက်တာ ြမန်မာလူနာေတွနဲ့ ြပဿနာ တက်ေတာ့တာပဲ။ လူနာက အသည်းအသန်ြဖစ်လို့ ေဆးရံုတင်ပါတယ်ဆိုမှ ကိုယ့်မျက်စိကွယ်ရာမှာ ဘယ်သူက စိတ်ချထားနိုင်မှာတုန်း။ ဒါေြကာင့် အဲဒီေဆးရံုဆို တက်ကို မတက်ချင်ြကဘူး။ တင်ေရှာေဆးရံုလို့ နံမည်ေပးြကတယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လူနာေတွ အဆင်မေြပလွန်းတာနဲ့ သံဃာအား ဘုရားမဆန်သာဆိုသလို ဒံုရင်းအတိုင်း ဥဒဟိုခွင့်ြပုလိုက်တဲ့အခါ အထဲရှိသမျှ အကုန်ပျက်ေတာ့တယ်။ ကိုယ့်လူမျိုးအေြကာင်းလည်း သိသားနဲ့။ အိမ်သာသွားရင် ေရဘံုဘိုင် ြပန်ပိတ်ရေကာင်းမှန်းမသိဘူး။
တံခါးလက်နဲ့ဖွင့်လို့ ြကပ်ေနရင် ေြခနဲ့ကန်ဖွင့်မယ်။ မရရင် ကုလားထိုင်နဲ့ ေကာက်ရိုက်ပလိုက်မှာ။ ကိုယ်ဆရာဝန်ြဖစ်တဲ့အချိန်မှာ အေကာင်းအတိုင်းကျန်တာဆိုလို့ အြပင်လူဝင်မရတဲ့ ICU ထဲက အိမ်သာကေလးတစ်ခုပဲ ရှိေတာ့တယ်။ မေကာင်းလည်း ေနေပါ့။ ဘာအေရးြကီးတာလိုက်လို့။ ေဆးရံုတက်ဖို့လာပါတယ်ဆိုမှ အိမ်သာတက်ဖို့ လာတာမှ မဟုတ်ပဲ။ လူမမာကို အနီးကပ် ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ြပုစုေပးဖို့သာ လိုရင်း။
ကိုယ့်လူမျိုးေတွ အကျင့်ထဲမှာ ေနာက်တစ်ခုက လူမမာေမးလာြကတဲ့အကျင့်ပါ။ မမာတဲ့အချိန် သတင်းေမးဖို့မေရာက်ရင် အင်မတန် ဝတ္တရားပျက်ကွက်တယ်လို့ ထင်ြကတယ်။ မျက်နှာြကီးေလ လူများေလ။
“ဝန်ေသတစ်မတ်၊ ဝန်ကေတာ်ေသ တစ်ကျပ်။”ဆိုတာ ြကားဖူးတယ် မဟုတ်လား။ သူတို့ဆီမှာေတာ့ လူမမာေမးတယ်ဆိုတာ လူနာကို အေနှာက်အယှက်ြဖစ်ေစတယ်လို့ ြမင်တယ်။ လူကိုယ်တိုင်လာစရာမလိုဘူး။ ပို့စကဒ်ေလးတစ်ေစာင်၊ ပန်းစည်းေလးတစ်စည်းသာပို့လိုက်။ အခုေရာက်ခဲ့တဲ့ အိုဆာကာေဆးရံုေအာက်မှာ ပန်းေရာင်းတဲ့ဆိုင်ြကီး ဟီးထေနေအာင် ရှိတယ်။ ဘယ်အရွယ် ဘယ်ေလာက်တန် လိုချင်သလဲ ေြပာ။ (ေတာ်ပါေသးရဲ့။ ပန်းေခွေရာင်းတာ မဟုတ်လို့) ဒါေပမယ့် ကိုယ်ေတွဆီက စံနစ်နဲ့က လူနာေစာင့်ဆိုတာ မရှိမြဖစ် လိုအပ်တယ်။ များေလေကာင်းေလ လို့ေတာင် ေြပာရမယ်။
ေဆးရံုအေပါက်ဝ ကားဆိုက်လိုက်တာနဲ့ ပက်လက်လူနာကို လူနာတင်လှည်းေပါ်တင်ဖို့ ကိုယ့်အိမ်ကလူအလံုအေလာက် မပါရင် အလုပ်သမားဆယ်ေယာက် ဝိုင်းမေတာ့ ဆယ်ေယာက်စာ မုန့်ဖိုးေပးရမယ်။ သမီးကိုေမွးတုန်းက ဒပ်ဖရင်မှာ လူနာခန်းကေန ခွဲခန်းကိုေရာက်ေအာင် အလုပ်သမားေလးေယာက်ထမ်းချရလို့ တစ်ေယာက်နှစ်ေထာင် နဲ့ ရှစ်ေထာင် ေပးရတယ်။ ဆရာဝန်မို့လို့ ဒစ်စေကာင့် မရှိဘူး။ ကိုယ်တိုင်ထမ်းနိုင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာထမ်းသွား။ ဆရာဝန်ဆီေရာက်လို့ ေဆးရံုတင်မယ်။
စာအုပ်သွားလုပ်ပါဦးဆို ေြပးရတာကတစ်ေယာက်၊ ေသွးေဖာက်ဖို့ ပုလင်းသွားေတာင်းပါဦးဆိုတာက တစ်ေယာက်။ ဓါတ်မှန်ရိုက်ဖို့ ေငွသွားသွင်းပါဦးဆိုတာက တစ်ေယာက်။ သည်ေဆးကေလးေတွ ေြပးဝယ်လိုက်ပါဦးဆိုတာက တစ်ေယာက်။ တစ်ေခါက်တည်းနဲ့လည်း ြပီးတာ မဟုတ်။ အေခါက်ေခါက် အခါခါ လွန်းထိုးသလို ေြပးဖို့ လူနာေစာင့်ေတွ မပါရင် ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး။
သူတို့ဆီမှာေတာ့ဗျာ။ ေသွးေဖာက်စရာ လှည်းတစ်စီးေပါ်က သင့်ေတာ်ရာ ပုလင်းေရွး၊ တံဆိပ်ကပ်၊ စာရွက်ြဖည့်ြပီးရင် သူနာြပုေကာင်တာေဘးက ပံုးကေလးထဲထည့်လိုက်။ သူ့ဘာသူ ဓါတ်ခွဲခန်းသယ်သွားလိမ့်မယ်။ တေအာင့်ေနေတာ့ အေြဖသိချင် ကွန်ြပူတာထဲသာ ဖတ်လိုက်။ လူလွှတ်ြပီး ေရွးခိုင်းမေနနဲ့။ ဓါတ်မှန်လည်း ဒီအတိုင်းပဲ။ ဖလင်ချပ်ြကီးေတွ ြပူးြပဲေနေအာင် ေထာင်မြကည့်ြကေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန်စားပွဲက ဗျူးေဘာက်စ်ကေလးမှာ ဒစ်ဂျစ်တယ်နဲ့ လိုသလို ြခံု့ချဲ့ြကည့်လို့ရတယ်။ ြမန်မာ့ြမန်မာ့ရုပ်ရှင်ေတာင် ဖလင်စံနစ်က ဒစ်ဂျစ်တယ် ြဖစ်သွားတာ ြကာလှေပါ့။
ကိုယ်တို့ဆရာဝန်ေတွမှာ အေမှာင်ခန်းထဲ အချပ်လိုက်ြကီး ကူးြကေဆးြကတုန်း။ ြပီးေတာ့ ဖလင်ဖိုးကလည်း နင့်ေနေအာင် ေပးရတာ။ ကိုယ်ေတွဆီမှာ အခုမှ ၂၄ နာရီ ေတာင်းနိုင်ပဟဲ့ဆိုတဲ့ ၁၆ချပ် ကွန်ြပူတာဓါတ်မှန် CT Scan စက်ြကီးေတွဆို ေမာ်ဒယ်ေအာက်လို့ ဘယ်နိုင်ငံမှာမှ မသံုးေတာ့ဘူးတဲ့။
ဒီ့ထက်ပို အံ့ဩဖို့ေကာင်းတာ သူတို့ဆီက ဆရာဝန်ေတွ ေဘာပင် ေဖာင်တိန် မသံုးေတာ့ဘူး။ ဘယ်ေပါ်သွားေရးရမှာလဲ။ စာရွက်စာတမ်းမှန်သမျှ ကွန်ြပူတာေပါ်မှာပဲ အက္ခရာတင်ေတာ့တယ်။ လူနာကုတင်ေြခရင်းမှာ ကွန်ြပူတာတစ်လံုးစီရှိတယ်။ အချက်အလက်မှန်သမျှ အဲ့ဒီအထဲမှာ။
အရင်ကလို လူနာမှတ်တမ်းဖိုင်ဆိုတာ စက္ကူြကီးနဲ့ မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ လာြကည့်တဲ့ဆရာဝန်က ညွှန်ြကားချက်ကို အဲ့ဒီအေပါ်မှာ ေရးသွားရင် သူနာြပုေကာင်တာက ကွန်ြပူတာထဲ တစ်ခါတည်းသွားေပါ်တယ်။ ဂျပန်ေတွများ ဖင်ေဆးတာေတာင် ခလုပ်နှိပ်ေဆးေတာ့ လူနာအီအီးတည်ချင် Enter ေခါက်ြပီးများ တည်ြကသလား မသိဘူး။ ငါတို့ဆီများ အဲလိုလာလုပ်လို့ကေတာ့ ဆရာမေတွ ေဖ့စ်ဘုတ်သံုးေနတာနဲ့ လူနာ ဘာြဖစ်သွားမှန်း သိလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါဆိုလည်း လွယ်ပါတယ်။ လူနာအေကာင့်ထဲကေန
“ဆရာမ သမီးရဲ့ ဗိုက်ထဲက ေအာင့်ေအာင့်ေနတယ်။”လို့ စေတးတပ်စ်တင်ြပီး တက်ဂ်လုပ်လိုက်။ ဟိုကလည်း
“လာြပီ။ လာြပီ။ ဗိုက်လှန်ထားနှင့်။ feeling ေကာင်းခန်းေရာက်မှကွာ။ ကေတာက်စ် …”ေပါ့။ ေကာင်းဘူးလား။
အလွန်အင်မတန်မှကို စပ်စုေတာ်မူေပထေသာ ေမာင်စံဖားကေလးဆိုေတာ့ ထင်မိထင်ရာေတွလည်းပဲ စွပ်ရွတ် ေမးြမန်းခဲ့ပါတယ်။
“မင့်တို့ဆီ မီးများပျက်သွားရင် ခက်ရချည်ရဲ့။ ဘာအလုပ်မှကို ဆက်လုပ်လို့ရေတာ့မှာ မဟုတ်ဘူး။”လို့ ကိုယ်ကျွမ်းကျင်တဲ့ဘက်က ဝုန်းလိုက်တာေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ေဘာစိြကီးက လှမ်းြပတယ်။ ေဟာဟိုေနာက်ဘက်က Back up ဘက်ထရီြကီးက အနည်းဆံုး သံုးရက်စာ ခံပါသတဲ့။ ဒါေတာင် အေရးေပါ်မီးစက်ြကီး အေြကာင်း မေြပာေသးဘူး။
“လူနာေတွက ဘယ်သူကမှ ထမင်းလာမပို့ဘူးလား။”လို့ ေမးေတာ့
“လူနာအစားအစာကို ေဆးရံုက သင့်ေတာ်ေသာ အာဟာရပညာရှင်များနဲ့ တိုင်းတာတွက်ချက် ေကျွးေမွးတာမို့ ြပင်ပအစားအစာ ေကျွးခွင့် မြပုပါဘူး။”တဲ့။
“မင်းတို့ေကျွးတာေတွ သူ ြကိုက်ချင်မှ ြကိုက်မှာေပါ့။”ဆိုေတာ့ မြကိုက်ရင် အစားအေသာက် ခံတွင်းပျက်ရြခင်းအေြကာင်းရင်းကို ရှာေဖွကုသရပါသတဲ့။ သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ်ေတာ့ ဟုတ်လို့။
ရှင်ဘုရင့်ပုဆိုးဆိုေတာ့ ပိုးချည့်ပဲ ေနမှာေပါ့ေလ။ ချမ်းသာတဲ့နိုင်ငံဆိုေတာ့ ဇီဇာချဲ့နိုင်မှာေပါ့။ ကျန်းမာေရးအသံုးစားရိတ် မှန်သမျှ အစိုးရကချည့် ကျခံတာလားလို့ ေမးမိပါတယ်။ ခုနစ်ဆယ်ရာနှုန်းအစိုးရကေပးရြပီး ကျန်တဲ့ သံုးဆယ်ရာခိုင်နှုန်းသာ လူနာက ေပးရပါသတဲ့။ ဒါလည်းပဲ အကုန် လူနာကေပးရတာ မဟုတ်။ အလုပ်ရှင်၊ လုပ်ငန်းဌာနဘက်က ၁၅%၊ ကာယကံရှင်က ၁၅% ပါတဲ့။ များေနေသးသလား။ ကျန်းမာေရးအာမခံထားလိုက်။ တစ်ြပားမှ ေပးစရာမလိုတဲ့အြပင် ေန့တွက်၊ လုပ်ခ၊ စားရိတ်ပါမကျန် ြပန်အမ်းလိုက်ဦးမှာတဲ့။ သူတို့ဆီမှာ အာမခံက အားြကီးေခတ်စားပါတယ်။
ကားချင်းတိုက်ရင်လည်း ဘာမှ စိတ်ပူမေနနဲ့။ လူဘာြဖစ်သွားလဲ ဆင်းြကည့်ြပီးရင် ကိုယ့်အာမခံကုမ္ပဏီသာ ဖုန်းဆက်ေခါ်ေတာ့။ ြပင်မြပီးမချင်း စီးစရာကားပါ စီစဉ်ေပးလိမ့်မယ်။ ဒါေြကာင့်လည်း ထားလိုက်ြကတဲ့ အာမခံေတွမှ ဗွက်ေပါက်ေနတာပဲ။ ဂျနီဖာလို့ပက်ဇ်ဆို သူ့အိုးြကီးေတာင် အာမခံထားပါသတဲ့။ မေတာ်တဆ တွဲရရွဲစိန်ြဖစ်သွားရင် နင့်ေနေအာင် ေလျာ်ေြကးေတာင်းမလို့နဲ့တူရဲ့။
လက်စသတ်ေတာ့ ဒင်းတို့က ကိုယ်ေပးရတာ မဟုတ်တိုင်း ဗာရာဏသီချဲ့နိုင်ေပသကိုး။ ဒီလိုမှြဖင့်လည်း အြပင်မှာပဲ ထွက်ခွဲြကေရာေပါ့။
ဘာြဖစ်လို့ အစိုးရေဆးရံုလာတက်ေနေသးလဲ။ ဟုတ်ဘူးလား အားပုဂျိရယ် လို့ စကားေခါ်လိုက်ေတာ့ ပိုြပီး အံ့ဩစရာေကာင်းတာ ြကားရပါတယ်။ ြကိုက်တဲ့ဆီသွားခွဲေလ။ ဂျပန်တစ်ြပည်လံုး ကျန်းမာေရး ကုန်ကျစားရိတ်ေတွက အကုန် တေြပးညီ သတ်မှတ်ထားြပီးသား။ ေရာဂါတူရင်၊ ခွဲစိတ်မှုချင်းတူရင် ဘယ်ေနရာမှာခွဲခွဲ ဒီေဈးပဲ ေပးရမယ်တဲ့။ စာအုပ်ြကီးတစ်အုပ် ထုတ်ြပတယ်။ ဘယ်ေရာဂါြဖစ်၊ ဘာေဆးေပး၊ ဘယ်လိုခွဲ၊ ဘယ်ေလာက်ကျ၊ လံုးေစ့ပတ်ေစ့ တွက်ချက်ထားတယ်။ လူနာတစ်ေယာက်အတွက် တစ်ေန့ေဆးကုသစားရိတ် အြကမ်းဖျင်းအားြဖင့် ယန်းသံုးေထာင် ပတ်ဝန်းကျင်ြကမ်းခင်းေဈးရှိတယ်။
ကုသမှုတစ်ခုချင်းအလိုက် မီတာတက်တက်သွားတယ်။ ဒါေပမယ့် ေဆးရံုတက်ရက်ေတွြကာလာရင် ေဈးေတွက ေလျာ့ေလျာ့လာတယ်။ ေနာက်ဆံုး လူနာဘက်က ပိုက်ဆံမလိုက်နိုင်ေတာ့လို့ ေဒဝါလီခံသွားရင် ေဆးရံုက အိပ်စိုက်ကုသရသတဲ့။ ရိုးရိုးသာမန်အူအတက်ေယာင်လို့ လွယ်လွယ်ကူကူခွဲစိတ်ြပီး ေချာေချာေမာေမာေဆးရံုဆင်းသွားတဲ့ လူနာစားရိတ်ဟာ ြမန််မာေငွနဲ့ဆို ၁၅သိန်းေလာက် ကျမယ်။ ေသွးတိုးေရာဂါအခံရှိရင် ေဈးနည်းနည်းပိုမယ်။ ဆီးချိုေရာဂါပါရှိရင် သည့်ထက်ပိုဦးမယ်။ အမယ်။ သူတို့ဆီက ေလှဝယ်စီးလို့ တက်အလကား မရဘူး။ အကုန် သူ့ေဈးနဲ့သူ။ ဆရာဝန်ကရတာေတာ့ မဟုတ်ဘူး။ ေဆးရံုကရသမျှ အစိုးရြပန်သွင်းတန်သွင်းြပီး ကိုယ့်အသံုးစားရိတ်နဲ့ကိုယ် လည်ပတ်ရတာ။ (တို့ဆီက TMO ြကီးများနဲ့ ေတွ့လို့ကေတာ့ ေလာက်ေတာင် မေလာက်ဘူး။)
“ေအးပါကွာ။ မင်းတို့ဆီက ဒီမိုကေရစီစံနစ်ကို အရှိန်ေတာ်ေတာ်ရေနြပီဆိုေတာ့ တစ်ခုပဲ သိချင်ပါတယ်။ ေရွးေကာက်ပွဲနီးတဲ့အခါ ဆရာဝန်ေတွ ေဆးအလကားကုေပးမယ်လို့ ေခါ်ြပီး မဲမဆွယ်ြကဘူးလား။”လို့ ေမးေတာ့ ရှီးေဖာ က ရယ်တယ်ဗျ။ ရှိတယ်ေလ။ ဒါေပမယ့် အဲသလိုမျိုး ဆရာဝန်အားကိုး ပုဆိန်ရိုး၊ အလကားကုေပးမယ်လို့ မဲဆွယ်တဲ့ နိုင်ငံေရးသမားဟာ ဘယ်ေတာ့မှ မနိုင်ဘူး။ ရှံုးကိုရှံုးတာ ေြမြကီးလက်ခတ်မလွဲ။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ေဆးရံုက အလကားကုေပးလိုက်လို့ ဘတ်ဂျက်ေတွလိုအပ်လာတဲ့အခါ ဘယ်နိုင်ငံေရးသမားကမှ သူ့အိပ်ထဲက စိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ေဒသခံြပည်သူေတွဆီကပဲ အခွန်ေတွတိုးေကာက်ြပီး အဲဒီပိုက်ဆံေတွ ြပန်ေပးရတာ။ အာဏာေတာင် မရေသးဘူး။ ြပည်သူ့ဘဏ္ဍာကို သူ့အကျိုးစီးပွားအတွက် သံုးချင်တဲ့သူကို ဘယ်သူကမှ မဲထည့်မှာ မဟုတ်ဘူး တဲ့။ ေမးမိတဲ့သူေတာင် ပါးစပ်ြကီးအေဟာင်းသားနဲ့ ဟဲေတာ်။ ေဟာဗျာ။ ငုတ်တုတ်ေမ့သွားပါေလေရာ။
အစကတည်းက လက်ရည်မတူတဲ့ပွဲကို သွားသွားြပီး ယှဉ်ယှဉ်ြကည့်ေနတာကိုက ကိုယ့်ရဲ့အမှားပါ။ ဂျပန်ဆိုတာက အာရှမှာ ထိပ်ဆံုးက ေြပးေနတဲ့ စက်မှုနိုင်ငံတစ်ခု။ သူ့ဆီက ကျန်းမာေရးအသံုးစားရိတ်ဟာ GDP ရဲ့ ၈.၆% ပဲ ရှိတာမို့ ၁၇.၇% ရှိတဲ့ အေမရိကန်ရဲ့ ထက်ဝက်ပဲ ရှိပါတယ်ဆိုြပီး ငိုြကီးချက်မြဖစ်ေနလိုက်တာ။ ကိုယ်တို့ြမန်မာြပည်ဆို ၂% ပဲ ရှိတယ်။ ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ။ အဲဒါေတာင် ကျပ်သန်းေပါင်း ၁၀၀,၈၂၄.၆ မို့လို့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်ထက်စာရင် ၂ဆေကျာ်ေကျာ် တက်လာတာ။ အကျိုးဆက်ချင်းကေတာ့ ကွာတာေပါ့ေလ။ သူတို့ဆီ လူတစ်ေထာင်ေမွးလို့ ကေလး ၃ ေယာက်ေသတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်တို့ဆီက ၂၅.၆ ေယာက်ေသတယ်။
ဒါေပမယ့် စာရွက်ေပါ်က ကိန်းဂဏန်းေတွြကည့်ြပီး မျက်ကလဲဆန်ြပာ မထိတ်သာ မလန့်သာ ြဖစ်ေနတာေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဆင်လည်းဆင့်အထွာ၊ ဆိတ်လည်းဆိတ်အထွာေပါ့။ ကိုယ်တို့ဆီမှာလည်း စံချိန်မမီေသာ်ြငား မြဖစ်ြဖစ်တဲ့နည်းနဲ့ လူနာေတွကို ေန့မအားညမအား ကုေပးေနြကသားပဲ။ သာလို့ေကာင်းလို့ထွက်သွားြပီး ချိုကျိုးနားရွက်ပဲ့ေတွချည့် အထဲကျန်ေနတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ အထဲကေြကာင်ေတွ ခံတွင်းမပျက်သလို အထဲကဆက်ရက်ေတွကလည်း ေတာင်ပံမကျိုးပါဘူး။ အလုပ်ထဲကအေြကာင်းကို အလုပ်ထဲေနသူေတွက အသိဆံုးပါ။
ဂျပန်မှာ ေဆးတက္ကသိုလ်တစ်ခုက တစ်နှစ်ကို ေဆးေကျာင်းသား ၈၀ ပဲ စီစီစစ်စစ် လက်ခံေနတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်တို့ဆီက ေဆးေကျာင်းေတွ ဘယ်လိုစာသင်ေနရသလဲ ကိုယ်တို့ပဲ သိတယ်။ နိုင်ငံြခားထွက်လာတာ အြမင်ကျယ်ချင်လို့၊ နွားေြခရာခွက်အြပင်မှာ ဘာေတွရှိသလဲ ြကည့်ခဲ့ဖို့ပဲ ြဖစ်တယ်။ ကိုယ့်တိုင်းြပည်ကိုယ် အထင်ေသးဖို့ေတာ့ မဟုတ်ဘူး။ ေကာင်းတာေတွရှိရင် အတုခိုးမယ်ေလ။ မတတ်တာေတွရှိရင် သင်ခဲ့မယ်ေလ။
ကိုယ့်ထက် အဆေပါင်းများစွာ တိုးတက်ထွန်းကားေနလို့ ဂျပန်ြဖစ်ရတဲ့အရသာ ြမန်မာထက်ေကာင်းလိမ့်မယ်များ ထင်သလား။ ြမန်မာြပည်မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်ေသတဲ့ဦးေရ တစ်နှစ်ကို ၁၂၀၀ ပဲ ရှိတဲ့အချိန်မှာ သူတို့ဂျပန်ေတွက နှစ်စဉ်နှစ်စဉ် လူသံုးေသာင်း သတ်ေသြကသတဲ့။ လူဦးေရက ကိုယ့်ထက် ၂ ဆ ပဲ များတာ။ ဂျပန်ေလးေတွ ဂျပန်မေလးေတွဟာ အားြကီးလှြကတာပဲ။ ဝတ်စားြပင်ဆင်ထားလိုက်တာလည်း ေကျာ့လို့ေမာ့လို့။ ဘယ်ေတာ့ ြကည့်လိုက်ြကည့်လိုက်၊ ခါးကေလးညွှတ်ကာညွှတ်ကာ၊ အြပံုးကေလး အရယ်ကေလးများနဲ့ ေတွ့လိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် အဲဒီအြပံုးက ေဖာ်ေရွတဲ့ အြပံုး၊ ပျူငှာယဉ်ေကျးတဲ့ အြပံုးသာြဖစ်တယ်။ စိတ်ထဲက ရွှင်လန်းြပီးတက်လာတဲ့ အြပံုးမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ပိုက်ဆံေတွအများြကီးရဖို့၊ အများြကီးသံုးနိုင်ဖို့ အလုပ်ေတွလည်း အများြကီးလုပ်ရတယ်။
ဂျပန်မှာ လတ်လျားလတ်လျားေနတဲ့သူဆိုတာ မရှိဘူး။ လမ်းေတာင် အေြပးကေလးေလျှာက်ြကရတာ။ ရထားစီးတာ၊ ကားစီးတာ တန်းမစီရေသာ်ြငား။ ထမင်းစားတာ၊ ရုပ်ရှင်ြကည့်တာ တေမ့တေမာ တန်းစီြကတယ်။ ယူနီဗာဆယ်စတူဒီယိုမှာ Spider Man ကေလး ၁၅ မိနစ်စာြကည့်ဖို့ရာ ၃ နာရီေလာက် စိတ်ရှည်လက်ရှည် တန််းစီနိုင်ြကတယ်။ တခါတေလ အသာစံရဖို့ ဘယ်နှစ်ခါ အနာခံရမလဲ အိုဘယ် မနှင်းဆီစံရယ်။ သူတို့ဘဝမှာ သာယာတဲ့အခိုင်အတန့်ကေလးက အဲဒီေကျာင်းသားဘဝ ဆယ်ေကျာ်သက်မှာပဲ ရှိလိမ့်မယ်။ အဲသည်ကေကျာ်တာနဲ့ အသက်ေမွးဝမ်းေကျာင်းဖို့၊ စားဝတ်ေနမှု၊ လူေနမှုအဆင့်အတန်း၊ အိမ်ေထာင်သားေမွးေတွနဲ့ မေပျာ်နိုင်အားြကေတာ့ဘူး။
အသက်ြကီးတဲ့အခါ သနားစရာေကာင်းလှတယ်။ ေဆးရံုက အထူးြကတ်မတ်ကုသခန်းထဲမှာ လူနာအားလံုးလိုလိုက သက်ြကီးရွယ်အိုေတွချည့်ပဲ။ ဆင်းလည်းမဆင်းနိုင်ြကဘူး။ လူအိုနာဆိုေတာ့ ေပျာက်မယ့်ေရာဂါလည်း မဟုတ်။ မေသမရှင်ဆိုတဲ့ အြဖစ်ကို ေရာက်ြကတယ်။ အိမ်မှာ လူေစာင့်တစ်ေယာက်ထားြပီး ြပုစုရတဲ့ စားရိတ်ထက် ေဆးရံုေပါ်တင်ထားတဲ့စားရိတ်က မယှဉ်နိုင်ေအာင်ကွာတာဆိုေတာ့ သုဝဏ္ဏစံတို့လည်း ဒုကူလနဲ့ ပါရိကာကို ေဆးရံုအပ်ြပီး သူတို့ကိုယ်တိုင်က မိဂသမ္ပဒါြမစ်ကမ်းဆင်းရတယ်။ တစ်ေန့တစ်ေခါက်ေလာက် အိုကစံ၊ အိုနီးစံ၊ ဟိုက်၊ ဟိုက် လာလုပ်နိုင်ရင် ေတာ်လှြပီ။ ေဆးရံုဘက်ကျေတာ့လည်း အဲဒီလူနာေတွကို ေတာ်ေတာ်ြငီးေငွ့ေနြပီ။
ေပျာက်မှာလည်း မဟုတ်။ ကုတင်ေတွမအားေတာ့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကိုယ်ကုလိုက်ရင် ယူပစ်သလိုေပျာက်သွားမယ့် လူနာေတွအတွက် ေနရာမေပးနိုင်ေတာ့ဘူး။ (အမှန်ေတာ့ အလကားမတ်တင်း ြကည့်ေပးေနရတဲ့ လူအိုလူနာေတွအစား မျိုးမျိုးြမက်ြမက်လည်းရ၊ နံမည်ေကာင်းလည်းကျန်တဲ့ အငယ်ေတွကို ဦးစားေပးချင်တာလည်း ပါေကာင်းပါမေပါ့။) လူအိုေတွကများပါတယ်ဆိုမှ ဘုန်းေတာ်ြကီးလို့ သက်ေတာ်ရှည်၊ ဒုက္ခေတွေပွြကေပသကိုး။
ြပင်သစ်ပံုြပင်ထဲက ေကျာင်းအမြကီး တစ်ေယာက်အေြကာင်း သွားေတွးမိပါတယ်။ တခါတုန်းက အမျိုးသမီးြကီးတစ်ေယာက်ဟာ ဘုရားရှိခိုးေကျာင်း အြကီးြကီးေဆာက်လှူြပီးတဲ့ေနာက် မေတာင်းေကာင်းတဲ့ဆုေတာင်းတစ်ခုကို ေတာင်းလိုက်မိပါသတဲ့။
“တပည့်ေတာ်မရဲ့ အသက်ဟာ တပည့်ေတာ်မလှူတဲ့ ေကျာင်းေတာ်ြကီးေလာက် ရှည်ြကာမယ်ဆိုရင် ဘယ်ေလာက်များ ေကာင်းလိုက်မလဲ။”တဲ့။ ကံကဆိုးချင်ေတာ့ သူ့ဆုေတာင်းကို ဘုရားသခင်က ြကားေတာ်မူသွားပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူနဲ့ရွယ်တူတန်းတူ ချစ်သူခင်သူေတွအားလံုး ဘဝတစ်ပါးကို ေြပာင်းသွားေပမယ့် ေကျာင်းအမြကီးကေတာ့ အသက်ေတွ ရှည်ေနတုန်းပဲ။ သားသမီးေြမးြမစ်များ ကွယ်လွန်သည့်တိုင်ေအာင်လည်း သူ့မေတာ့ သက်ရှည်ကျန်းမာ ေအးကမ္ဘာ။ ြကာလာေတာ့ သူ့တစ်ေယာက်တည်း အထီးကျန်လာတာေပါ့။ တေြဖးေြဖးနဲ့ သူ့ကိုသိတဲ့လူေတွလည်း မရှိေတာ့ဘူး။ သူလည်း ဘယ်သူနဲ့မှ အဆက်အဆံမလုပ်ပဲ အိမ်တွင်းပုန်းေနြဖစ်သွားတယ်။ ခရစ္စမတ်ညေရာက်လို့ ဘုရားေကျာင်းေတာ်ြကီးက ေဒါင်ေဒါင်ဒင်ဒင် ေခါင်းေလာင်းသံေတွ ြကားရတဲ့အခါမေတာ့ အိပ်ေနသလိုလို ေသငယ်ေဇာနဲ့ေမျာေနသလိုလို ရှိတဲ့ အမယ်အိုြကီးဟာ ေငါက်ကနဲထထိုင်ြပီး
“ဟယ်.. ဒီေကျာင်းြကီးကလည်း ခုထက်ထိကို မြပိုနိုင်ေသးပဲကိုး။”လို့ ြမည်တမ်းြပီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ြပန်အိပ်ေမာကျသွားသတဲ့။ တစ်ေန့ေသာအခါမှာေတာ့ ေလြပင်းမုန်တိုင်းြကီးကျြပီး ဘုရားရှိခိုးေကျာင်းြကီး ြပိုပျက်သွားတဲ့အခါ အမယ်အိုြကီးရဲ့ ညည်းညူသံကို ေနာက်ထပ် မြကားရေတာ့ဘူးတဲ့။ သူကေနာက်ထပ် ဆုေတာင်းတစ်ခုခု ေတာင်းလိုက်လို့လား။ နဂိုကတည်းက သူ့ဆုေတာင်းက သည်အထိပဲ ြပည့်ရမယ်လို့ ဘုရားသခင်က စီမံထားသလားေတာ့ မေြပာတတ်ပါဘူးကွယ် လို့ ပံုြပင်က အဆံုးသတ်ထားပါတယ်။
ဒီပံုြပင်ကေလးကိုဖတ်ြပီးသွားတဲ့အခါမှာေတာ့ ဘဝတစ်သက်တာမှာ အြမဲတမ်း အေြကာက်ြကီးေြကာက်ခဲ့မိတဲ့ ေသြခင်းတရားဆိုတာကို သူမရှိလို့လည်း မြဖစ်ေသးပဲေလ လို့ သေဘာေပါက်လာပါတယ်။ အသက်အရွယ်ကေလးရလာတဲ့အခါ ကိ်ုယ်နဲ့ ခင်မင်ကျွမ်းဝင် တွယ်တာမိသူေတွက တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက် ြပန်မလာနိုင်ေတာ့တဲ့ အရပ်ဆီထွက်သွားြကြပီ။ ကိုယ့်အလှည့်မေရာက်ေသးသေရွ့ေတာ့ ကိုယ်သာလျှင် အြမဲ ကျန်ရစ်သူြကီး ြဖစ်ေနရဦးမှာပဲ။ သည်လိုနဲ့ ကိုယ့်နှလံုးသားဟာ သည်မှာဘက်ကမ်းကေန ဟိုမှာဘက်ကမ်းဆီမှာ ကျင်လည်ကျက်စားတာ များလာေတာ့မှာပဲ။
သူတို့ြပန်မလာနိုင်ေတာ့ဘူး မဟုတ်လား။ ြပန်ဆံုချင်သပဆို ကိုယ်ကလိုက်သွားဖို့ပဲ ရှိတယ်ေလ။ သည်ရထား မမီေတာ့လည်း ေနာက်တစ်ေခါက်ေပါ့။ တစ်ေန့ေန့ေတာ့ ေရာက်ကိုေရာက်ရဦးမှာပါ။ အဲဒီေတာ့မှ ဟဲေတာ်၊ ေဟာဗျာ နဲ့ တအံ့တဩြဖစ်မေနြကနဲ့။ ဘာမှ မထူးဆန်းဘူး။ သိလား။
ေဆးရံုေအာက်က ပန်းဆိုင်
ဓါတ်ခွဲခန်းပို့မယ့် ပံုးကေလး
ဓါတ်မှန်ြကည်ု့ဖို့ ဗျူးေဘာက်
လူနာမှတ်တမ်း
