မြကာေသးခင်က စိုင်းခမ်းလိတ်ေဖာင်ေဒးရှင်းပွဲ လုပ်သွားတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရေတာ့ စိတ်ထဲမှာ သွားချင်လိုက်တာများေလ။ လူကိုယ်တိုင်ြမင်ဖူးဖို့ဆိုတာထက် သူ့သီချင်းေလးေတွထဲက ဘယ်ဟာေတွကိုများ ဘယ်သူေတွက ြပန်လည်ေဖာ်ထုတ်သီဆိုြကမှာပါလိမ့်လို့ သိချင်၊ နားေထာင်ချင်၊ ခံစားချင်တာကိုး။ အားလံုး တစ်မျိုးစီ ေကာင်းခဲ့တာေတွချည့်ပဲေလ။ ဒါေပမယ့် သူနဲ့ ဖွားဘက်ေတာ်လို့ ဆိုရမေလာက် လမိုင်းကပ်၊ တစ်သားတည်းကျေအာင်ဆိုနိုင်တဲ့ ကိုထီးြကီးတစ်ေယာက် မရှိေတာ့တဲ့အတွက် စိတ်ထဲမှာ `ဟာတာတာ ရင်မှာကျန်သလိုပဲ ေမာင်မေနတတ်ဘူး´ လို့ တတြပီး ငိုရေလာက်ေအာင် သတိရမိပါတယ်။
ဆရာ့သီချင်းေတွကို သူ့ေလာက်ေကာင်းေအာင် ဆိုနိုင်တဲ့သူ မရှိခဲ့သလို သူဆိုတဲ့သီချင်းထဲမှာလည်း ဆရာလိတ်ေလာက် ေကာင်းေအာင် ေရးေပးနိုင်ခဲ့သူ မရှိသလိုပဲေနာ်။ နှစ်ေယာက်စလံုးဟာ ြမန်မာ့ဂီတသမိုင်းမှာ မှတ်တိုင်ခိုင်ခိုင်ြမဲြမဲ စိုက်သွားနိုင်တဲ့ တိုင်းရင်းသား အနုပညာရှင်ြကီးေတွြဖစ်ပါတယ်။ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းြကီးေတွလည်း ြဖစ်မှာေပါ့ေနာ်။ ေမွးသည်ကေန ေသသည်အထိ
ြဖတ်သန်းရာဘဝလမ်းတစ်ေလျှာက်မှာ ရှစ်ပါးေသာေလာကဓံတရားေတွကို ဟိုဘက်စွန်းကပ်လိုက် ဒီဘက်စွန်းကပ်လိုက်နဲ့ ကျင်လည်လာခဲ့ရင်းကေန ချန်ရစ်သူနဲ့ ကျန်ရစ်သူ အြဖစ် စည်းြခားသွားခဲ့ေပမယ့် အတူတူ ဖန်တီးခဲ့တဲ့ အနုပညာလက်ရာမွန်ေတွ အမှတ်တရထားရစ်ခဲ့နိုင်တာကိုေတွးြကည့်ရင် လူြဖစ်ရကျိုးနပ်ပါေပတယ် လို့ ဆိုရမေလာက်ပါပဲ။
ကေလးဘဝကတည်းက သူတို့သီချင်းကေလးေတွနဲ့ ြကီးြပင်းခဲ့ရလို့ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိပဲ အလွတ်ရလာတဲ့ သီချင်းကေလးေတွဟာ လူလားေြမာက်ရာကေန လူအိုလူမင်းအရွယ်ေတာင် ေရာက်ေတာ့မယ်။ ခုထိ တစတစ သေဘာေပါက် နားလည် နှစ်ြခိုက်လို့ မဆံုးေသးဘူး။ ေရးတဲ့သူကလည်း သူ့အသက်အရွယ် အေတွ့အြကံုအလိုက် ေရးခဲ့သလို ကိုယ်ကလည်း ကိုယ့်အသက်အရွယ် အေတွ့အြကံုအလိုက် ခံစားနားလည် သေဘာေပါက်လာရတာကေတာ့ ထူးြခားတယ်လို့ ေြပာရမလားပဲ။ `မာကျူရီမီးလံုးေအာက်မှာ ကိုယ်အိပ်ထဲလက်နှိုက်ရှာြကည့်၊ ေငွရယ်ဆိုလို့ တစ်ဆယ်တန်နဲ့ အေြကွတချို့ ရင်ခွင်မှာေတာ့ ေမျှာ်လင့်ချက်ြကီးတစ်ခု´ ဆိုတာလည်း ခိုက်ခဲ့တာပဲ။
`အပျံသင်စ တြဖစ်လဲတဲ့အခါ ကိုယ်လည်းပဲ အတွဲေလးနဲ့ြငိ၊ မဒီ၊ ကိန္နရီ စံချိန်မမီေပမယ့် ဟာေနတာကို မဟာေအာင် သူြဖည့်ေပး´ ဆိုတာလည်း ဟတ်ထိတာပဲ။ အခုလက်ရှိေတာင်မှပဲ `ဒီအရွယ်မှာမှ ကိုယ်ဘာေကာင်မှန်းမသိရင် ကိုယ်ထင်တာထက် ကိုယ်ဟာ ပိုအ ေပါ့´ ဆိုတာအထိ တည့်တိုးတုန်းပဲ။ တွတ်ေတာင်မဟုတ်ဘူး။ ဟိုတေလာဆီက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားရင်းလည်း `ေခါင်မိုးက မလံုေတာ့ မိုးဒဏ်ကို ကိုယ်ခံေနရတာအမှန်ပဲ။ ဒါေပမယ့် မိုးရွာတဲ့အေြကာင်းဟာ ကိုယ်တစ်ေယာက်တည်းေြကာင့်ေတာ့ မဟုတ်ဘူး´ လို့ နားထဲမှာ အပ်ေြကာင်းထပ်လာပါတယ်ဆို။ (အဲေလာက်ဆို ဘယ်ကိုသွားမှန်း သေဘာေပါက်ေတာ့) ဆရာ့သီချင်းကေလးေတွဟာ အေြကာင်းအရာပိုင်းမှာသာ လက်ေတွ့ဘဝနဲ့ နီးစပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။
သံစဉ်ကေလးေတွ ယူတဲ့အခါမှာလည်း `ရိုးရင့်ရွက်ရှည်၊ တိုးြမင့်ကျက်သေရ၊ ဂိုးဂွင့်ဂွက်ေဂွ´ ဆိုတာမျိုး ကာရံကိုငဲ့ြပီး စာသားေတွရွဲ့ကုန်တာမျိုး မရှိဘူးဗျ။ `လက္ခဏာဆရာကေြပာတယ် ေမရယ်။ နှလံုးလမ်းေြကာင်းမှာ ကျွန်းခံေနတယ်။ မိန်းမနဲ့ပတ်သက်လာရင် အြမဲတမ်းပဲ ကံဆိုးမယ်တဲ့။ အခန့်မသင့်ရင် အချစ်ေရးအတွက် ကိုယ့်အသက်ေတာင် ရန်ရှာလိမ့်မတဲ့။ မျက်ကန်းအချစ်သမားတဲ့။´ ဆိုတဲ့ စကားေြပာအရှည်ြကီးကိုေတာင် သာယာနာေပျာ်ဖွယ် ေတးသံြဖစ်ေအာင် သီကံုးနိုင်ပါတယ်။ ရှမ်းအမျိုးသားစစ်စစ်ြကီးေတွြဖစ်ေပမယ့် အသံေတွဝဲရံုသာရှိြပီး ြမန်မာစကားစစ်စစ်ကို အသံပီပီ စာေဘာင်ပဲ့ပဲ့ ေရးနိုင်ဆိုနိုင်တာလည်း ထူးြခားတာပဲ။ `ခင်မင်တယ်။ အားလံုးကိုေလ လာလည်ေရှရှင်ဒဲ..´ ဆိုတဲ့ အသံမျိုး၊ `တူ့အတံေလး ြကားေယာင်ဒယ်။ ညို့မေမာင်ရဲ အနားမှာကွယ်´ ဆိုတဲ့ အသံမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူးဗျ။ (ဒါကေတာ့ ဆိုတဲ့သူကို ချီးမွှမ်းရမှာပ) `ေပျာ်နိုင်မှာလား။ ြကားဖဲေလး တစ်ချပ်တည်းကိုေရွးြပီး ေစာင့်ရတဲ့ဘဝ၊ ေြဖသာမှာလား။
ရှားဖဲေလး တြခားတစ်ေယာက်ထဲပါတာ မသိလိုက်တဲ့ဘဝ´ ဆိုတာမျိုးကျေတာ့လည်း ဘဝစံုမှန်း သိသာလိုက်တာ။ ေဆးေကျာင်းသား ဘဝေလ။ `ကိုယ်ေခါ်ချင်တယ် အို … လိုက်ခဲ့ေတာ့ မိန်းကေလးရာ သာယာလို့ ြငိမ်းချမ်းတဲ့ကမ္ဘာ ဘာမှ မေဝးဘူး အနီးေလးမှာ´ ဆိုတာကျေတာ့ ဆရာဝန်ဘဝ ြဖစ်မှာေပါ့ေနာ်။ လူနာအေနနဲ့ ေတွ့ရတာကိုး။ (အေလျှာက်မေကာင်းရင် ဆရာမေဒါ်နွဲ့တင် နဲ့ ေတွ့သွားဦးမယ်)
တချို့သီချင်းေတွမှာေတာ့ အနက်ရင်းအြပင် ဆိုလိုချင်တဲ့ အနက်ပွားကေလးေတွကို လိုက်ြပီး ခံစားရတာက အရသာပါ။ အင်မတန်မုန်းစရာေကာင်းတဲ့ ပါပီမဇာတ်ကားထဲမှာ ေကျာင်းသားေတွ ေတာခိုကုန်ေတာ့ သဘာဝရဲ့ရင်ေသွးငယ်များ သီချင်းကို ပေလးဘက်ဖွင့်ြပတာ မျက်ရည်ေတာင်လည်ပါတယ်။ ဒါကေတာ့ ဆင့်ပွားခံစားသူအေပါ် တည်ချင်တည်မှာပါေလ။ တချို့လူေတွက ဘီးကေလးကိုစီး သီချင်းနားေထာင်ြပီး သူေတွးချင်တာေတွ ေလျှာက်ေတွးေတာ့ ေတွးတဲ့သူအြပစ်လား ေရးတဲ့သူအြပစ်လား စဉ်းစားြကည့်ေပါ့။
ဆရာ့သီချင်းကေလးေတွကို ခံစားမိသေလာက်ေတာ့ သူကိုယ်တိုင် သိမိမှတ်မိတဲ့ အေတွးစကေလးေတွ သင်ခန်းစာကေလးေတွကို သီချင်းနားေထာင်ခံစားတဲ့သူေတွလည်း သူ့နည်းတူ ခံစားနားလည်လာေစဖို့ အရိုးရှင်းဆံုး ဖွဲ့နွဲ့ထားတယ်လို့ ြမင်ပါတယ်။ သူရည်ရွယ်တဲ့ ပရိသတ်ထဲမှာ သူ့ချစ်ဇနီးသည်ေရာ သမီးငယ်ပါ ပါေနတာြဖစ်တဲ့အတွက် နားေထာင်သူကို အဆိပ်အေတာက်ြဖစ်ေစတဲ့ အေတွးအြမင်ေတွကိုေတာ့ ဘယ်ေရးဖွဲ့ပါ့မလဲ။ `အပင်ထက်ြမင့်တဲ့ တစ်ပွင့်ပန်းကို ပန်ဆင်ချင်လာတတ်တဲ့ တစ်ေန့ကျရင် မင်းကမ္ဘာဟာ တေြဖးေြဖး ရှုပ်ေထွးလို့လာမယ်´ ဆိုတဲ့သီချင်းကို နားေထာင်မိရင် သူ့သေဘာထား ဘယ်ေလာက်ြဖူစင်သလဲ သိနိုင်ပါတယ်။
အခုေရးတဲ့ သီချင်းကေလးကေတာ့ ြကားဖူးြကလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။ မူရင်း ကိုထီးဆိုခဲ့တယ်ဆိုေပမယ့် အခုရထားတာက ြပန်ဆိုမူပါတဲ့။ စာသားကေလးေတွက ဆိတ်စာသာ လွတ်ချင်လွတ်လိမ့်မယ်။ အဝှာေတာ့ ြပုလိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူးေနာ့။ ေသချာ တစ်ေခါက်ြပန် နားေထာင်ြကည့်လိုက်ပါဦး။ ေပါက်ြပီ။ ေပါက်ြပီ။ ဒီသီချင်းေလး ဖွင့်ြပြပီး ခါတိုင်းေြပာေနကျဟာကိုပဲ ထပ်ေြပာဦးမလို့လား ဆိုရင်ေတာ့ လွဲြပန်ြပီ။ အေြကာင်းအရာကေတာ့ အဲဒီအေြကာင်းအရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့် ေတွးမိတာကေတာ့ အဲဒါနဲ့ မဆိုင်ြပန်ဘူး။ ဒီတခါေြပာချင်လာတာက တိုင်းရင်းသားစည်းလံုးညီညွတ်ေရးအေြကာင်းပါ။ `ဘယ်လိုေကာင်ေလးတစ်ေယာက်ပါလဲ။ ဇွတ်တရွတ်ဆိုးပံု ကမ်းကုန်ဖွယ်..´ ဆိုြပီး ´ေပါက်ေနြပီ။ ေပါက်ေနြပီ။´ လို့ ေသာင်းေသာင်းဖျဖျ အားေပးခံရေတာ့မှာ ေသချာတယ်ေနာ်။ ေနာက်ထပ်တစ်ေခါက်ေလာက်
ြပန်နားေထာင်ြကည့်လိုက်ရင်ေတာ့ ေရးေတးေတးေလး ြမင်လာပါလိမ့်မယ်။ ကိုထီးကို ခနေမ့ထားလိုက်။
ဦးလိတ်ကိုလည်း ခနေဖျာက်ထားလိုက်။ ရှမ်းတိုင်းရင်းသားေလးနှစ်ေယာက်က သူတို့ခံစားချက်ကေလးေတွကို သီချင်းအြဖစ်ဆိုြပေနတယ်လို့ သေဘာထားလိုက်ြကရေအာင်။ `ြမန်မာ့အသံမှ အသံလွှင့်ေနပါတယ်ရှင်´ ဆိုတာချည့်ပဲ တစ်သက်လံုး နားစွဲလာခဲ့ြကတာမဟုတ်လား။ ဘီဘီစီ၊ ဗွီးအိုေအ၊ အာရ်အက်ဖ်ေအ ေတွလည်း မဖွင့်နဲ့ဆို မဖွင့်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ြပည်ေထာင်စုတိုင်းရင်းသားေတးသံကေလးေတာ့ နားေထာင်ြကည့်ြကပါစို့။
ဟိုးအရင် ကေမ္ဗာဇ သီချင်းကေလး အေြကာင်းေရးေတာ့ ရှမ်းတိုင်းရင်းသားေတွအေြကာင်း၊ ေကာင်းချီးသခင်္ါ သီချင်းေရးေတာ့ မွန်တိုင်းရင်းသားေတွ အေြကာင်း၊ တို့ေတာင်ယာေတာ မှာ ကရင်ေတွ အေြကာင်း၊ သာစွဌာနီ ရခိုင်ြပည်မှာ ရခိုင်ေတွ အေြကာင်း ေရးြဖစ်ေတာ့ ကိုယ်နဲ့ တေြမတည်း ြကီးြပင်းခဲ့ြကတဲ့ သူတို့ေတွ အေြကာင်းေတွကို တီးမိေခါက်မိရှိေအာင် ဖတ်ြဖစ် မှတ်ြဖစ် ေလ့လာြဖစ်ပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ြမန်မာဆိုတာ ခနေမ့ထားြပီး သူတို့အရပ်ေဒသေတွမှာ သူတို့ အေတွးအြမင်နဲ့ အသံေတွကို နားေထာင်ြဖစ်ပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုခံစားရသလဲဆိုေတာ့ အရင်လို ဘာသိဘာသာ မျက်မှန်းတန်းမိရံုမျိုး မဟုတ်ေတာ့ပဲ ထဲထဲဝင်ဝင် ခင်မင်ရင်းနှီးလာသလိုပါပဲ။ လျှာအရိုးမရှိတိုင်း ပါးစပ်ြကီးနဲ့ စားေကာင်းေသာက်ေကာင်း ေြပာြပီး ညာတာပါေတးနဲ့ နှပ်ချလာခဲ့တာေတွ များလွန်းလို့ ေစာေဖတို့က
ေနာေကျေနြပီ။ ြပည်ေထာင်စုစိတ်ဓါတ် ြပည်ေထာင်စုစိတ်ဓါတ်နဲ့လည်း အပ်ေြကာင်းထပ်ခဲ့ြပီ။
ပါတီနံမည်ေတာင် တေသွမတိမ်း ထည့်မှည့်ထားကမင့်ဟာ ေြပာတိုင်းယံုတဲ့ ပုတ်သင်ညိုလိုချင်ရင် ေအဇက်ဂျီကိုြကွ လို့ ြပန်ဘုေတာြကလိမ့်မယ်။ ဒီစကားစုဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မရည်ရွယ် မေစာင်းေြမာင်းထားဘူးေနာ်။ အေြပာေတွကို ခနရပ်ြပီး အလုပ်ေတွနဲ့ သက်ေသြပမှ ြဖစ်ေတာ့မယ်လို့ ထင်ရှားေစချင်လို့။ တေြမတည်းေန တေရတည်းေသာက်လို့ ေရှးဦးမဆွကတည်းကအတူတကွ ယှဉ်တွဲေနထိုင်ြကသူချင်း စိတ်ဝမ်းမကွဲြပားဖို့ဆိုတာ အြပန်အလှန်ေလးစား ယံုြကည်မှုကို အေြခခံရမှာ မဟုတ်ပါလား။ အဲဒီသေဘာတရားအတိုင်း သူတို့ဘက်ကရှိပါ့မလား။ ကိုယ့်ဘက်ကေရာ ရှိလို့လား။ အဲဒါမပါပဲနဲ့ ေရွှဘုန်းေတာ်ရှိန်ေြကာင့် အမင်းမင်းခယလို့ သမီးကညာ ပဏ္ဏာဆက်သွင်းသမျှ လက်ခံြပီး သစ္စာေရကေလး တိုက်လွှတ်လိုက်တယ်ဆိုတဲ့ အေလ့အထ အေတွးအေခါ်ေဟာင်းေတွကို မစွန့်ပစ်နိုင်ေသးသေရွ့ေတာ့ ရာဇဝင်ထဲမှာပဲ ေမာင့်ဘာသာေနရစ်ပါေတာ့ေမာင်။
ကိုယ်တို့ဆရာဝန်ေတွ လူနာကုတဲ့အခါမှာေတာင်မှ ဒီဟာငှက်ဖျားလူနာ၊ တီဘီလူနာဆိုြပိး အလုပ်သေဘာအရ သိမှတ်ဆက်ဆံတာထက်စာရင် ဦးတန်ဦး ေဒါ်တန်ေဒါ်၊ ကာယကံရှင်တစ်ဦးချင်းစီကို အမည်နာမနဲ့ မှတ်မှတ်သားသား ေြပာဆိုကုသတာက ေဆးပိုစွမ်းတယ်လို့ လူနာဘက်က ခံစားရပါလိမ့်မယ်။ ဒီဆရာကေလးဟာ သူ့ကို မှတ်မိသားပဲ။ အမှတ်တမဲ့နဲ့ ေမ့မထားေလဘူးဆိုတဲ့ လံုြခံုမှုရတာေပါ့။ အရီးရယ် အဘရယ် ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံရင်ေတာ့ ေနွးေထွးမှုကိုလည်း ခံစားြကရမှာပဲ။ အဲဒီေနာက်မှာေတာ့ သူ့အတွက် အထိေရာက်ဆံုးကုထံုးကို ေစတနာနဲ့ ဂရုတစိုက်ကုသေပးတယ်ဆိုတာကို လူနာဘက်က ခံစားလာရြပီဆိုရင်ေတာ့ ယံုြကည်မှုကိုပါရလို့ သေဘာရှိပါေမာင် ြဖစ်သွားမယ်ေလ။ တိုင်းရင်းသားအေရးေတွမှာလည်း အဲသလိုပါပဲ။
သူတို့ေတွကို ဂရုတစိုက် တေလးတစားနဲ့ ထဲထဲဝင်ဝင် ဆက်ဆံြကည့်ဖို့က ပထမ၊ မတူကွဲြပားတဲ့ ေရေြမသဘာဝ ယဉ်ေကျးမှုေတွကို နားလည်ေပးဖို့က ဒုတိယ၊ သူတို့အကျိုးစီးပွားနဲ့ ကိုယ့်အကျိုးစီးပွားဟာ တစ်ဘက်ကဖဲ့ယူလိုက်ရင် ကျန်တစ်ဘက်က ပဲ့ပါသွားတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အြပန်အလှန် အကျိုးရှိေစမယ့် အမှုတို့ကိုသာ ဦးစားေပးြကပါစို့ လို့ နားလည်မှုရလာတာက တတိယ။ ဒီနည်းနဲ့ တစ်လှမ်းချင်းတက်သွားမယ်ဆိုရင် ဘာခရီးမေရာက်စရာရှိသလဲ။
ေနာက်ထပ်နားလည်လွယ်ေအာင် ဥပမာတစ်ခုထပ်ေပးရဦးမယ်ဆိုရင်ေတာ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ေရာဂါြပီးကာကွယ်မှုစံနစ်ြကီး တစ်ခုလိုေပါ့။ ကိုယ့်ခန္ဓာက ထုတ်လုပ်ထားတဲ့ အရာမှန်သမျှ မှတ်မိတတ်တဲ့ မှတ်ဉာဏ်အဖွဲ့အစည်းြကီးဟာ ကိုယ်ြမင်ေတွ့ေနကျ ကိုယ့်ဆီကမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အရာေတွနဲ့ ထိေတွ့လာရရင် ချက်ချင်း လက်ခံေလ့မရှိပါဘူး။ `ယူသန် .. ယူသန်´ လို့ ေအာ်ြပီး တိုက်ဖျက်ေရးတပ်သားေတွနဲ့ ေချမှုန်းပလိုက်ြပီးမှ အဲဒါဘယ်လိုအရာမျိုးလဲဆိုတာကို မှတ်သားထားသတဲ့။ ေနာက်တခါ ဒါမျိုးနဲ့ ြပန်ေတွ့ရတဲ့အခါ `ဪ အေစာက လူြကီးပဲ။ ဒဏ်ေငွေဆာင်ြပီးသားေလ´ လို့ ေြပာလို့မရပဲ အသစ်လာရင် အမှုသစ်နဲ့ ထပ်ဆွဲြပန်ပါတယ်။ သူ့ဆီမှာ လူဆိုးစာရင်း ဝင်ြပီးသားရှိေတာ့ ဒိေကာင်လာရင် ဘာမှုြဖစ်မလဲ တန်းသိတာေပါ့။ သို့ေသာ်လည်းပဲ ကိုယ့်ဆီက မဟုတ်ေသာ်ြငား ကိုယ်နဲ့ တစ်သက်လံုး အတူေနလာြကသူေတွ ဆိုရင်ေတာ့ အဲဒီမှတ်ဉာဏ်စံနစ်ြကီးက ဒါေတွဟာ တစိမ်းေတွ မဟုတ်ဘူး။
ကိုယ်ချင်းကိုယ်ချင်းေတွ ဆိုတာမျိုးြဖစ်ေအာင် ေြပာင်းလဲမှတ်သားလက်ခံရပါတယ်။ ဒီလိုမှ လက်မခံရင် စစ်ခင်းလို့ ဘယ်ခါြပီးမှာတုန်း။ မေသမချင်း အတူတူေနြပီး ေသေတာ့လည်း အတူတူေသြကရမယ့်ဟာ။ တိုင်းရင်းသားအေရးဟာလည်း သည်သို့ပဲ ရှိေပလိမ့်မယ်။ သူသူကိုယ်ကိုယ် အတူတူပဲေလ ဆိုတဲ့ စိတ်ထားနိုင်မှ တစ်ဘက်နဲ့တစ်ဘက် သည်းညည်းခံနိုင်မှာေပါ့။ မယံုရင် ေတာင်ြကီးသား ြမိတ်သားများကိုြကည့်။ ရန်ကုန်ေရာက်ေရာက်၊ မန္တေလးေရာက်ေရာက်၊ အဲဒါ သူ့အိမ်သူ့ယာပဲ။ ဘယ်သွားသွား စိမ်းတယ်လို့ မရှိဘူး။
`ကိုယ့်ြပည်နယ်ကထွက်တဲ့ အဆီအနှစ်ေတွကို ဝါးြမိုြပီး ြကီးပွားချမ်းသာေနတာ ကိုယ့်ကိုြကီးေတွပဲေလ´ လို့ သေဘာထားြကီးခိုင်းရေအာင် ေရွှြပည်ေအးတရား လာေဟာေနတာကေတာ့ မတရားရာကျမှာေပါ့ေလ။
ြပည်နယ်ပဲြဖစ်ြဖစ် ြပည်မပဲြဖစ်ြဖစ် မတရားမှုတစ်ခုနဲ့ အနိုင်ကျင့်ခံလာရရင် အတူတကွလက်တွဲြပီး တွန်းလှန်ရမှာေပါ့။ ြပည်နယ်ကဟာမို့ လုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရတယ်။ ြပည်မကဟာမို့ လာမထိနဲ့မခံဘူး ဆိုတဲ့ ခွဲြခားခွဲြခားစိတ်ေတွကိုပဲ ေလျှာ့ခိုင်းတာပါ။ ြပည်နယ်ကလူေတွ ခံစားေနရတဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခမျိုးကို ြပည်မကလူေတွကေရာ မခံစားရလို့လား။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ြပည်မသားေတွက
ြပည်နယ်ကေလးေတွအေပါ် အနိုင်ကျင့်တယ်လို့ ခွဲြခားမြမင်ပဲ ြပည်မေရာ ြပည်နယ်ပါ အတူတူ ခံစားေနရတဲ့ မတရားမှုေတွကို အတူလက်တွဲတိုက်ဖျက်သင့်တယ်ဆိုတဲ့စိတ်ပဲ ေမွးရေတာ့မှာေပါ့။ လက်သည်းဆိပ်တာေပမယ့် လက်ထိပ်က မနာချင်ေယာင်ေဆာင်ေနရင် မြကာခင် လက်တစ်ေချာင်းလံုး ပုပ်လိမ့်မယ် မဟုတ်လား။
ဒီတေခါက် ဒီအေြကာင်းေတွ ေရးရတာ ဂုတ်ေပါ်ဓါးမိုးထားသလိုပါပဲ။ အတိမ်းအေစာင်းရှိသွားရင် ပုဒ်မြကီးလွန်လွန်းလို့။ ကိုယ်ဉာဏ်မမီတဲ့ အုပ်ချုပ်ေရးပိုင်းေတွ နိုင်ငံေရးပိုင်းေတွကို လက်ေရှာင်ြပီး ကိုယ်နဲ့တိုက်ရိုက် ထိေတွ့ပတ်သက်ရတဲ့ ရှုေထာင့်ကပဲ သံုးသပ်ြကရေအာင်ေနာ်။ (ဂေလာက်ေြပာြပီးမှများ။ လာလာချည်ေသး) ဟိုးမိုးေပါ်မှာ သိြကားနဲ့အသူရာတို့ စစ်ပွဲြကီးေတွကေတာ့ ကိုယ်လည်း မိုးေပါက်ကေလးေတွ လျှပ်စီးကေလးေတွကတဆင့် ြမင်ယံုြကားကာမျှ ရှိတာပါ။ ေြမြကီးေပါ်မှာ တိုင်းရင်းသားေလးေတွနဲ့ ြမန်မာကေလးေတွ ေတွ့ြကဆံုြကရတာကေတာ့ အစိုးရဝန်ထမ်းဘဝနဲ့ေစညွှန်ရာ ေရာက်သွားြကရတဲ့အခါမှာေပါ့။ များေသာအားြဖင့်ေတာ့ ြမန်မာဝန်ထမ်းကေလးေတွ ေဒသခံတိုင်းရင်းသားေလးေတွနဲ့ေတွ့ဆံု ခင်မင်ြကရတာေပါ့။ အဲဒီဆက်ဆံေရးကေလးေတွဟာ တိုင်းရင်းသားစည်းလံုးညီညွတ်ေရးအတွက် လက်ေတွ့ကျတဲ့ အေြခခံအုတ်ြမစ်ကေလးေတွလို့ ြမင်ပါတယ်။
ရိုင်းပင်းချစ်ြကည်စွာ ဆက်ဆံဖို့ လိုအပ်တဲ့ေနရာဟာလည်း အဲဒီေနရာပါပဲ။ `ဒီေြမမှာ ေရွှကျင်မယ်။ ရသေလာက် သဲ့ယူမယ်။ ေရလာတဲ့ေနရာေရာက်ဖို့ ေရေလာင်းထားရတာ အရင်းေကျရံုနဲ့ ဘယ်ြဖစ်ပါ့မလဲ´ ဆိုတဲ့ စိတ်ေတွ မေမွးေစချင်ပါဘူး။ (သူြဖင့်လာေကျွးထားမှာ မဟုတ်ပဲနဲ့။ အာလူးေကာင်ြကီးေလ) တစ်ေယာက်တည်းပဲလာလာ၊ မိသားစုကေလးနဲ့ပဲလာလာ၊ အြပန်အလှန်ေမတ္တာနဲ့ ေနထိုင်ရတဲ့အရပ်မှာ လံုြခံုတယ်။ ေစတနာနဲ့ စားရေသာက်ရတဲ့အစာဟာ ချိုြမိန်တယ်။ စစ်အင်အားဗိုလ်ေြခသိန်းေသာင်းရှိဦးေတာ့ ြပည်သူတရပ်လံုး ေမတ္တာမဲ့တဲ့ဘဝမှာေတာ့ ဘယ်ေနရာသွားသွား သူ့စိတ်နဲ့သူကို မလံုြခံုလို့ ေြပးစရာေတာင် ေြမမရှိဘူး။ (ကဒါဖီးြကီးကိုေြပာတာေနာ်။ ေလျှာက်မေတွးေကာင်းဘူး။ ငရဲြကီးတတ်တယ်။) အဲဒီသေဘာတရားေတွကို ေဖာင်ြကီးမှာ သင်ြကားေပးလိုက်ရင် အေကာင်းသားဗျ။ အထက်တန်းေကျာင်းမှာေတာ့ သင်တယ်ေလ။ နီတိ လို့ေခါ်သတဲ့။ စာေမးပွဲမှာ မေမးေတာ့ ဘယ်မှတ်မိပါေတာ့မလဲ။
ဒီသီချင်းကေလးကို နားေထာင်မိတဲ့အခါ ကိုယ်လည်းပဲ အေမှာင်မှာေနတာ ကျင့်သားရသူချင်းမို့လို့ စာနာနားလည်တဲ့စိတ်ကေလး ခံစားမိပါတယ်။ ေစတနာစိတ်ရင်းနဲ့ ဖိတ်ေခါ်ေနတဲ့သူကေလးေတွကို အားနာခင်မင်စွာနဲ့ပဲ တေထာက်တနား စကားေြပာဆို ဘာအကူအညီလိုပါလိမ့်လို့ ေဖးမချင်တဲ့စိတ်လည်း ြဖစ်မိတာပဲ။ ကျွန်ေတာ့်မှာေတာ့ ဖေယာင်းတိုင်ေလးေတွပါတယ်။ လိုရင်ယူထားဦမလား လို့ မျှေဝချင်တဲ့ သဒ္ဒါလည်း ေပါက်ေလရဲ့။ `ြကည့်စမ်း ြကည့်စမ်း။ ငါတို့ကို ေဝဖန်ပုတ်ခတ်ထားတယ်။ အြကည်ညိုပျက်ေအာင်လုပ်တယ်။ ငါ့ကို ဘာမှတ်သလဲ။ ဟွင်းဟွင်း..´ ဆိုတဲ့ အေတွးနဲ့ေတာ့ ဘယ်လိုလုပ် ရင်ြကားေစ့ရပါ့မလဲေနာ်။ ေြပာခွင့်ေပးပါ။ နားေထာင်ပါ။ စာနာပါ။ မကူညီနိုင်ေတာင်မှ သူ့အတွက် အေဖာ်ကေလးေတာ့ ရသွားပါေစလား။ ေစတနာေတွကို အြပန်အလှန် ခံစားသိရှိ လာနိုင်တဲ့တစ်ေန့။ ဘာမှ ြဖစ်မလာခဲ့ရင်ေတာင်မှ ဘာအေရးလဲ ေနာ့။ လာေလ။ အတူတူ ဆက်ဆိုြကရေအာင်။
ေတာင်ကိုေကျာ်လို့ ေတာကိုြဖတ်ကာရယ် ေနြခည်မှာ ေငွရည်ေသာက်တဲ့ဘိနပ်နဲ့ ဘယ်ဆီကို ခရီးသွားလည်မယ် ြကံသလဲ။ ရှမ်းြပည်သား အိုဘယ့် ခရီးသည်။
အိမ်မှာ ခနေလးြဖစ်ြဖစ် နားပါကွယ်။ ြဖူစင်ေစတနာ စိတ်ထား ဖိတ်မိခဲ့။ တွင်တွင်သာ သူေခါင်းခါကာ ေြဖတယ်။ ြဖတ်ကာသွားတယ် မနားတယ်။
အေရှ့ဘက်က ထွက်တဲ့ကုန်ေတွ ပါရင်ဝယ်ဦးမယ်။ မေလာင်ေပမယ့် ေတာက်တဲ့မီးစာရယ်။ ေရာင်းခွင့်မရေသးရင်လည်း ေနပေစေတာ့ကွယ်။ အေမှာင်မှာေနတာ ကျင့်သားရြပီပဲ။
ေတာင်ကိုေကျာ်လို့ ေတာကိုြဖတ်ကာရယ် ေနြခည်မှာ ေငွရည်ေသာက်တဲ့ဘိနပ်နဲ့ ဘယ်ဆီကို ဘုရားဖူးလည်မယ် ြကံသလဲ။ ေလာပိတ အိုဘယ့် ခရီးသည်။
အိမ်မှာခနေလးြဖစ်ြဖစ် နားပါကွယ်။ ြဖူစင်ေစတနာ စိတ်ထား ဖိတ်မိခဲ့။ တွင်တွင်သာ သူေခါင်းခါကာ ေြဖတယ်။ ြဖတ်ကာသွားတယ် မနားတယ်။
(အေရှ့ဘက်ကထွက်တဲ့ကုန်ေတွ ပါရင်ဝယ်ဦးမယ်။ မေလာင်ေပမယ့် ေတာက်တဲ့မီးစာရယ်။ ေရာင်းခွင့်မရေသးရင်လည်း ေနပေစေတာ့ကွယ်။ အေမှာင်မှာေနတာ ကျင့်သားရြပီပဲ) ၂ ။
မှတ်ချက်။ ။ ဒီသီချင်းကေလးကို ကေလးဘဝက ပထမဆံုးြကားဖူးခဲ့တဲ့အခါ ကိုထီးဆိုြပီး ဆရာလိတ် ေရးတယ် လို့ ေခါင်းထဲမှာ စွဲေနပါတယ်။ ကိုဆိုင်ေမာဝ် ဆိုတဲ့ ြဖတ်သာသွားမယ် မနားတယ် ကေတာ့ ဆရာလိတ်လက်ရာြဖစ်ြပီး သံတူေြကာင်းကွဲသီချင်းပါ။ တကယ်လို့များ ဆိုသူေရးသူေတွက မဟုတ်ပါဘူး ဆိုလာရင်ေတာ့ သားသားရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ေတွ ချွတ်ေချာ်တိမ်းပါးလို့သာ ြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။
