သမီးေလး သူငယ်တန်းတက်ကတည်းက သူ့အေဖဟာ လွယ်အိပ်တစ်လုံးနဲ့ ရွာစဉ်လည်ေနရတဲ့အတွက် ဧည့်သွားဧည့်လာ၊ ဘာလိုချင်လဲ၊ ဘယ်သွားချင်လဲေလာက်သာ အနိုင်နိုင် အလိုလိုက်ေနရတာမို့ သမီးကို သူ့အသက်သူ့အရွယ်အေလျာက် သိသင့်သိထိုက်တဲ့ ြမန်မာမှု ြမန်မာ့ဓေလ့ေတွနဲ့ ယဉ်ပါးေအာင် သွန်သင်ရတာ ေတာ်ေတာ်ေတာ့ ခက်ခဲပါတယ်။ သူကျင်လည်ရာပတ်ဝန်းကျင်မှာ အဲဒီြမန်မာစရိုက်ကေလးေတွက တေြဖးေြဖး ေပျာက်ကုန်တာကိုး။ ြမုိင်ြမုိင်ဆိုင်ဆိုင် တန်ေဆာင်တိုင် ပွဲေဈးတန်းြကီးေခါ်သွားတာေတာင်မှ သူစားတတ်တဲ့ မုန့်ပဲသွားရည်စာ တစ်ခုတေလ ရှာမရဘူး။ ကစားစရာ တစုံတရာ လိုချင်စရာ မရှိဘူး။ သူ့ကို မုန့်ေကျွးချင်ရင် Chewy Junior တို့၊ B & B Bakery တို့လိုဆိုင်မျုိး၊ ဒါမှမဟုတ် အနည်းဆုံးေတာ့ ပီဇာ၊ ဆူရှီ၊ ဒင်းဆမ်း၊ ဘာဂါရတဲ့ဆိုင်မှပဲ ြဖစ်လိမ့်မယ်။ ြမန်မာအေဖအေမကေမွးြပီး ြမန်မာြပည်မှာြကီးြပင်းလာတဲ့ သမီးေလးဟာ ဘယ်လိုြဖစ်လို့ နိုင်ငံြခားသူတစ်ေယာက်လို ြမန်မာအစားအေသာက်ေတွနဲ့ စိမ်းေနမှန်းမသိပါဘူး။
မုန့်ဟင်းခါး၊ ေခါက်ဆွဲမစားတတ်ပဲ ယမ်ယမ်ေခါက်ဆွဲြပုတ် ြကာဆံြပုတ်ေလာက်ပဲ စားစရာထင်တယ်။ အေြကာ်စုံ ပူပူေနွးေနွး အချဉ်ရည်ေမွှးေမွှးနဲ့ တို့မစားတတ်ပဲ တန်ပူရာကို တိုမားတိုးကက်ချပ်နဲ့ စားချင်တယ်။ မုန့်ေလေပွ နဲ့ ေကာက်ညှင်းကျည်ေတာက်အစား ေရညှိထမင်းလိပ်တို့ ဗူးနဲ့လာတဲ့ အာလူးေြကာ် အလိန်အလိန်ေတွပဲ စားတတ်တယ်။ ေဈးထဲကဝယ်တဲ့ မုန့်ပဲသွားရည်စာ ဘယ်ဟာကိုမှ မစားတတ်ပဲ ေရှာ့ပင်ေမာြကီးေတွေပါ်က ဆိုင်ေတွ ကန္ပားေတွကပဲ ေကာင်းတယ်လို့ထင်ေတာ့တယ်။ တစ်ခုခုေတာ့ မှားေနြပီ။ ကေလးကမှားတာ မဟုတ်ဘူး။ ကေလးကို ြမန်မာ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ရင်းနှီးခွင့်မေပးတဲ့ ကိုယ်က မှားေနတာ။
အလိုလိုက်ချင်ေဇာနဲ့ နှေြမာတွန့်တိုြခင်းကင်းစွာ ေကာင်းမယ်ထင်ရာ၊ နံမည်ြကီး ေခတ်စားရာ၊ ေြကးရည်တတ်တို့ ပလွှားရာ ေနရာထုိင်ခင်း အစားအေသာက်တို့ကို ရင်းနှီးကျွမ််းဝင်ေစတဲ့အခါ အခုေနာက်ဆုံး သတိထားမိလိုက်တာက အဲသည်ဟာေတွ အကုန်လုံး ြမန်မာအေငွ့အသက် တစက်ကေလးမှ မပါပါလား လို့ သိလိုက်ရတယ်။ ေနာက်ဆုံးေတာ့ ကိုယ့်ကေလးဟာ ြမန်မာစာ မစားတတ်တဲ့ဘဝကိုေရာက်တယ်။
ဒီအချိန်ေရာက်မှေတာ့ စားြကည့်ပါ သမီးရယ်။ ဘယ်လိုေကာင်းတာ။ ဘယ်သို့ဘယ်ချမ်းသာ။ စိတ်ပါေအာင်ေြပာေသာ်လည်းပဲ သူစားေနကျ မဟုတ်လို့ လက်ဖျားနဲ့ေတာင် မတို့ေတာ့ဘူး။ ကေလးဆိုေတာ့ မုန့်ကိုပဲ မက်ေသးတာေပါ့။ အရွယ်ေရာက်လာလို့ ြမန်မာ့ယဉ်ေကျးမှု ဓေလ့စရိုက်ေတွနဲ့ပါ ေဝးကွာစိမ်းကားသွားမယ်ဆိုရင် ခက်ရချည်ရဲ့ေနာ်။
ဒီလိုေတာ့ ြဖစ်ေသးပါဘူးေလ။ အခု သူ့အေဖ ရန်ကုန်ေရာက်ြပီး သူ့အနားမှာေနရတုန်း အားရင်အားသလို ြမန်မာမှု ကျူရှင် ေပးတဲ့အေနနဲ့ ေဖေဖပုံေြပာမယ် အလုပ်လုပ်ေနရတယ်။ အေတာ်ပါပဲ။ ရန်ကုန်ကားလမ်းေတွကလည်း ပိတ်ပါဘိသနဲ့။ ညေနဘက် သူ့ကျူရှင် ြကိုရင်ပို့ရင် အနည်းဆုံး အသွားတစ်နာရီ အြပန်တစ်နာရီစာေလာက် လက်ချာရိုက်လို့ရတယ်။ စပ်မိစပ်ရာကေလးေတွကတဆင့်
“သမီးေရ။ အေဖတို့ငယ်ငယ်တုန်းကေတာ့ြဖင့် ဘယ်လိုကွဲ့။”
“ဟိုးေရှးေရှးတုန်းကေတာ့ သည်လို မဟုတ်ဘူးကွဲ့။”နဲ့ ကိုယ်ေြပာချင်တာေလးေတွကို သူစိတ်ဝင်စားေအာင် သိုင်းဝိုင်းရှင်းြပတယ်။ တခါတခါေတာ့လည်း သူ့ေြပာချင်တာေလးေတွ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ် မှတ်စုေရးတင်ြပီး သမီးအေြကာင်း ေရးထားတယ် ဖတ်ြကည့် လို့ ြပရတယ်။ ဒါမှ သူ့အတင်း ဘာေတွတုပ်ထားပလဲ မသိဘူးဆိုြပီး ဖတ်ချင်လာမှာေလ။
ကာတွန်းကေလးေတွ ပုံြပင်ကေလးေတွကဆင့် အြပင်စာကေလးေတွဖတ်ဖို့ တာစူလာတဲ့သမီးေလးကို ကိုယ်ငယ်ငယ်တုန်းကလိုပဲ ြမန်မာအေငွ့အသက်ကေလးေတွနဲ့ ြပန်လည်ေနွးေထွးလာေစဖို့ တစ်နည်းတစ်ဖုံ ထပ်ြကိုးစားြကည့်မိပါတယ်။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာြကီး မင်းသုဝဏ်တို့ ဆရာမြကီး ေဒါ်နုယဉ်တို့ရဲ့ ကေလးစာေပကေလးေတွ ရှာေဖွ မိတ်ဆက်ေပးရတာပါပဲ။ တကယ်ေတာ့ အဲဒါေတွက သူ့အရွယ်နဲ့ဆိုရင် ေတာ်ေတာ် ေနာက်ကျေနြပီ။
ဆွမ်းအုပ်နီနီ အေမရွက်တဲ့ အရွယ်မှ မဟုတ်ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့် ခရာဆူးြခုံဟိုအထဲက ေမှျာ့နက်မည်းြကီးဆိုတာကို သူမြမင်ဖူးဘူး။ အုန်းလက်နွားေလးဆိုတာလည်း ဘယ်လိုဟာလည်း သူမသိဘူး။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ခရာဆူး ဆူးေလဆူးေတွမှမရှိတာ။ ယိုယီးေလး ေမာင်ပန်းေမွှး လို့ ေြပာလိုက်ရင် ယိုယီးေလးဆိုတာ ဘာေြပာမှန်း သူမသိဘူး။ သူြကီးြပင်းခဲ့တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အဲဒါေတွ မရှိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သူမေရာက်ဖူးတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က သူမြမင်ဖူးတဲ့အရာေတွကို သူ့အေဖက အရုပ်ေရးြပသလို ဖွဲ့ကာနွဲ့ကာ ရှင်းြပရတယ်။
မုန့်ဆီေြကာ်ကေလး ြမင်ရင်ေတာင်
“အဲဒီမုန့်က သမီးမစားေပမယ့် ြမန်မာမုန့်ထဲမှာ ေကာင်းလွန်းလို့ နတ်ေတွေတာင် တန်းတန်းစွဲတဲ့မုန့်။ ဝါဝင်ဝါထွက် အဲဒီမုန့်မပါရင် နတ်ေတွက စိတ်ဆိုးြကလို့ အြဖူတမျုိး အနီတမျုိးလုပ်ြပီး မပျက်မကွက် ကန်ေတာ့ရတယ်။ မမနှဲလို့ေခါ်တဲ့ ကေလးနတ်ကေလးဆို မုန့်ဆီေြကာ် သိပ်ြကိုက်တာ။ ြမန်မာနတ်ထဲမှာ ကေလးနတ်ေတွလည်း ရှိတယ်။ နတ်သူငယ်လို့ေခါ်တယ်။ နဲဗားလန်းက ပီတာပင်တို့လိုေပါ့။ မမနှဲရဲ့ နံမယ်က ရှင်နှဲမိလို့ေခါ်တယ်။ သမီးဖွားဖွားအိမ်မှာ ဆွဲထားတဲ့နတ်အုန်းသီးြကီးက သူ့ဦးရီးေတာ်တာေပါ့။ အဲဒီအုန်းသီးြကီးကို ညဘက်ကျ ဘာြဖစ်လို့ လိုက်ကာအနီြကီး ဆွဲဆွဲပိတ်သလဲ သိလား။ ….”
အဲသလိုမျုိး ေတာင်စဉ်ေရမရ စကားစရှာြပီး ကျပန်းစကားေြပာပွဲလုပ်ရတယ်။ ဒါေတွက အရင်တုန်းက ြမန်မာေတွ အယူသည်းြကတာလို့ ရှင်းြပေပမယ့်လည်း သည်အေြကာင်းေတွ မသိရင် ြမန်မာမှုနယ်ပယ်မှာ နားလည်နိုင်ဖို့ခက်တာေတွမို့ စကားစပ်တုန်း ြကားဖူးနားေဝတာ့ ရှိေစရတယ်။ နို့မို့ဆို သမီးလည်း ဂျပန်ကကေလးေတွလို ေဟာလိုးဝင်းနဲ့ ဗယ်လင်တိုင်းပဲ သိြပီး ကိုယ့်ရိုးရာကိုယ် ဘာမှန်းမသိမှာစိုးလို့။
သရဲချင်းအတူတူေတာင်မှ ပါးေစာင်မှာ ေသွးစက်လက်နဲ့ အစွယ်ထွက်ေနတဲ့ အဂင်္လိပ်ေသွးစုတ်ေကာင်၊ လက်ညှုိးကေလး ေရှ့တန်းလန်းထိုးြပီး ခုန်ဆွခုန်ဆွသွားတဲ့ တရုတ်သရဲ၊ ဆံပင်ဖားလျားနဲ့ ေခါင်မိုးထုတ်တန်းက ေဇာက်ထိုးဆင်းလာတဲ့ ယိုးဒယားသရဲတို့ဟာ ကိုယ့်ြမန်မာပုံြပင်ေတွထဲက သရဲသဘက်ေတွနဲ့ မတူေြကာင်း ြပချင်လို့ ကိုကိုေလးရဲ့ ေမှာ်ဆရာ့မှတ်တမ်းေတွ ရှာြပီး ေပးဖတ်ရတယ်။
ေြကာက်ရတဲ့အရသာချင်းတူရင်ေတာင် ကိုယ့်သရဲကိုယ်ေြကာက်ရတာက ေစးေစးပိုင်ပိုင်ရှိတယ်လို့ သိေစချင်လို့။ အဆုံးသတ်မှာေတာ့ တကယ်ရှိရှိ မရှိရှိ၊ တေစ္ဆတို့ သရဲတို့ဆိုတာ ေြကာက်စရာ မဟုတ်ဘူး။ ေမတ္တာပို့စရာသာြဖစ်တယ်လို့ ရှင်းြပရတယ်။ သရဲေြကာက်တယ်ဆိုတာ ခံစားမှုရသတစ်မျုိး လို့ သမီး လက်ခံနိုင်ဖို့ ခက်ပါတယ်။ စာေပရဲ့ ရသကိုးပါးအေြကာင်းမှ မသင်ရေသးတာကိုး။ လှျာကအရသာေတာင်မှပဲ သူက အချဉ်၊ အခါး နဲ့ အစပ်ကို အရသာရယ်လို့ လက်မခံနိုင်ေသးဘူး ြဖစ်ေနတယ် မဟုတ်လား။
ကိုယ့်သမီးတိုးရစ်စ်မြကီးကို sight seeing ြကည့်စရာ ပုဂံ နဲ့ ပဲခူးကိုေတာ့ ေရာက်ေအာင် ေခါ်သွားြပီး ြမန်မာရာဇဝင်အူေပါက်ကို ပတ်ချာေနှာက်ေနေအာင် ဟိုေရာက်သည်ေရာက် ဇာတ်စုံခင်းြပခဲ့ြပီး ဖတ်စရာမှတ်စရာ အတိုအစေလးေတွ ရှာေပးခဲ့တာလည်း ြမန်မာ့သမိုင်းထဲကို အလည်ေခါ်တာေပါ့ေလ။
ေရွှတိဂုံဘုရားတက်ရင်ေတာင် သူ့ကို ဧည့်သည်ရှင်းသလို ရှင်းရှင်းြပေနရတာ ြပန်ေတွးြကည့်မှ ကိုယ်ေမွးထားတဲ့သမီးဟာ ဘယ်ေလာက်ြမန်မာမှုနဲ့ အလှမ်းကွာသလဲ သတိထားမိတယ်။ လူဆိုတာ ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်ေတာ့မှ နီးစပ်တယ်ထင်ြကတာမို့ သူကန်ေတာ့တဲ့တန်ေဆာင်းကေလးေတွ ေနရာကေလးေတွဆို အေဖငယ်ငယ်က ဘုရားေရာက်တိုင်း ဒီေနရာေလးေတွမှာ ပုတီးစိတ်ဖူးတယ်။
ဘတ်စကားေလးနဲ့လာေတာ့ ဘယ်ကေနစီးရင် ဘယ်ေနရာေရာက်တာ။ အရင်တုန်းက ဒီေနရာမှာ ြကာပွတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကုလားရုပ်ြကီးေတွ ရှိတယ်။
“ေရွှတိဂုံ ေရွှတိဂုံဘုရားကိုလ ကျားတက်တာ ငါးရက်ြကာ”ဆိုတဲ့ ဦးေပါစံြကီး စည်းတစ်ြခမ်းတင်တဲ့ သီချင်းေလးဆိုြပ။ အရင်တုန်းက ရန်ကုန်မှာ ကျားေတွဆင်ေတွ ရှိတယ်ေလ။ ကျားေတာရတို့၊ ကျားကွက်သစ်တို့ဆိုတဲ့ ရပ်ကွက်ေတွ အေြကာင်းေြပာြပ။ အသက်ြကီးလာလို့ ငယ်ငယ်ကအေြကာင်းေတွ ေချးေြခာက်ေရနှူး ေြပာတတ်တဲ့အကျင့်ရလာတာလို့ ထင်ေပမယ့်လည်း ကိုယ့်အေဖ ကိုယ့်အဖွားေတွ အဲသလိုမျုိး ေြပာြပခဲ့လို့ ကိုယ်လည်း မသိမမှီလိုက်တဲ့ ကိုယ့်ေရကိုယ့်ေြမအေြကာင်းေတွကို ြကားဖူးနားဝြဖစ်လာတာ။ သမီးကိုလည်း ေြပာအပ်တယ် လို့ ထင်မိတယ်။
ဒီဟာေတွကို ဘာြဖစ်လို့ သမီးေလး သိေစချင်ရသလဲဆိုေတာ့ လူေတွမှာ ကိုယ့်အရပ်ကိုယ့်ဇာတိအေပါ်မှာ ခင်မင်တွယ်တာတဲ့စိတ် ဇာတိနွယ်ဆိုတာ ရှိတယ်။ အဲဒီစိတ်က ကိုယ်ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ်အမျုိးအနွယ်က လာသလဲဆိုတဲ့ သိမှတ်ခံစားမှုတစ်ခု (Identity) ကိုေပးသလို၊ အဲသည်အရပ်ေဒသအေပါ်မှာ ခင်မင်တွယ်တာမှု (Attachment) ဆိုတာကိုလည်း ေပးတယ်။ အဲသည်အရပ် အဲသည်ေဒသမှာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို ခံစားရတဲ့ စိတ်လုံြခုံမှု (Sense of Security) ကိုလည်း ေပးတယ်။
ဘူတန်မှာေနတုန်းက ကိုယ်ေနတဲ့တစ်ရပ်တစ်ရွာလုံးမှာ ြမန်မာလိုေြပာဖို့ တစ်ေယာက်တစ်ေလေတာင် ရှာမရတဲ့အခါ နားထဲမှာ ြမန််မာသီချင်းသံကေလးေတွ ေန့ေရာညပါ ြကားေယာင်ဆိုညည်းေနမိလို့ အာရုံထင်မှားတဲ့ေရာဂါလက္ခဏာ(Hallucination)များ ေပါ်ေနြပီလားလို့ ေအာင့်ေမ့မိတယ်။ ြမန်မာတစ်ေယာက်အေနနဲ့ ြမန်မာလိုေြပာြပီး ြမန်မာစာစားရတာ ဘာနဲ့မှမတူေအာင် အရသာရှိမှန်း နိုင်ငံြခားေရာက်ေနတဲ့ ြမန််မာတိုင်း သိြကတယ်။ ကိုယ့်သမီးကျမှ အဲသလို မခံစားတတ်ေတာ့ပဲ ြမန်မာြပည်ကို ေမ့သွားမှာ စိုးတာေပါ့။
နိုင်ငံတကာနဲ့ ယှဉ်လာတဲ့အခါမှာ သူများဆီက သင်စရာ၊ တတ်စရာ၊ အတုခိုးရာေတွ အများြကီးရှိတယ်။ အဲဒါေတွေနာက် ေကာက်ေကာက်ပါေအာင် လိုက်သွားမိတဲ့အခါ ကိုယ့်ဆီကနဂိုအခံရှိတဲ့ မူရင်းယဉ်ေကျးမှုကေလးေတွက ြကာေလမှိန်ေလ ေပျာက်ကွယ်သွားတတ်တယ်။ ဒါေြကာင့် သူများဟာေတွ မနှီးေနှာခင် ကိုယ့်ယဉ်ေကျးမှု အေြခခံကေလးေတွကို ေြခေြခြမစ်ြမစ် နှစ်နှစ်ကာကာ ရင်းနှီးေစချင်တယ်ေလ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ြမန်မာလို့မှ မခံစားတတ်ဘူးဆိုရင် ြမန်မာြပည်ြကီးကို ဘယ်လိုချစ်မလဲ။ တိုင်းြပည်အစုတ်အြပတ်ြကီးလို့ပဲ ြမင်မှာေပါ့။ ရုပ်ဝတ္ထုချင်း ယှဉ်ရင် ဘယ်နိုင်ငံနဲ့ယှဉ်ယှဉ် ယှဉ်လို့မှ မရေတာ့ပဲကိုး။ ဒါြဖင့် စိတ်ေနစိတ်ထားချင်း ယှဉ်မလား။ ေသေသာ်မှတည့် ဪေကာင်း၏ ပါဗျာ။ ဘယ်အရာနဲ့မှ မယှဉ်ပါနဲ့။
“တို့ဘိုးဘွားအေမွစစ်မို့ ချစ်ြမတ်နိုးေပ။”ဆိုတဲ့ စိတ်ကေလးတစ်ခုနဲ့သာ မျက်လုံးစုံမှိတ်ြပီး ချစ်လိုက်ပါ။ အဲသလိုချစ်ြမတ်နိုးလာေစဖို့ ကိုယ့်ြမန်မာစာ ြမန်မာမှုနဲ့ မစိမ်းေအာင် ယဉ်ပါးေအာင် ေနွးေထွးေအာင် မိတ်ဆက်ေပးတာေပါ့။ အဆုံးသတ်တစ်ေန့မှာ ဘာကိုမှ မမှတ်မိဘူးဆိုရင်ေတာင်
“ငါ့အေဖ သိပ်ချစ်တဲ့ သူ့တိုင်းြပည်ေပါ့။”လို့ မှတ်မိေနရင် ေတာ်ပါြပီ။
မျုိးနွယ်ဇာတိဆိုတာ ချစ်ရုံကေလး တွယ်တာရုံကေလးနဲ့လည်း မြပီးေသးပါဘူး။ ေနာက်တဆင့်တက်ရင် ထိန်းသိမ်းေစာင့်ေရှာက်တယ်ဆိုတာ ပါေသးတယ်။ အဲသလို ထိန်းသိမ်းေစာင့်ေရှာက်ရာမှာ ဟိန္ဒူေတွလို အမျုိးဇာတ်ကို မပျက်ေအာင် ေစာင့်ထိန်းတာသက်သက်၊ သကျသာကီဝင်ေတွလို သူများေသွးအေနှာမခံပဲ ကိုယ့်ေသွးသားချင်း လှည့်ပတ် လက်ဆက်ရုံသက်သက်ကေတာ့ အနှစ်သာရ မပါပါဘူး။ တကယ်တမ်းဆက်ခံသင့်တဲ့အထဲမှာ မျုိးရိုးဂုဏ်ဆိုတာပါေသးတယ်။ တီဗီထဲမှာ ြကားြကားေနရတဲ့ အမျုိးဂုဏ်ဇာတိဂုဏ် ြမင့်မားေရးဆိုတာြကီး နားြကားြပင်းကပ်တာနဲ့ ကိုယ့်ေဆွဂုဏ်မျုိးဂုဏ်ကို မထိန်းသိမ်းတတ်ပဲ ေနမှာစိုးတယ်။
“အလိုေလး။ ဘဝင်ေတွလွှတ်ြမင့်ေနြပီ။ ဒင်းတို့က ဘယ်အမျုိးဘယ်အနွယ်က ဆင်းသက်လာလို့ပါလိမ့်။”လို့ မဲ့ချင်ရွဲ့ချင်ကုန်ြကေရာ့မယ်။ အေလာင်းမင်းတရားြကီး ဦးေအာင်ေဇယျဆီက အစဉ်မပျက် ထီးရိုးနန်းဆက်ကလာလည်း ကိုယ်ကေတာ့ ဂုဏ်ရှိတယ် မထင်ေပါင်။ ေရွှမျုိး စိန်မျုိး၊ ေနမျုိး လမျုိး၊ ဟိုးဟိုးေကျာ် ထိပ်ထိပ်ြကဲ လှျမ်းလှျမ်းေတာက် ဂုဏ်သိမ်သတင်းနဲ့ေနတာမို့လည်း ဦးခိုက်ရိုကျုိး လက်စုံမိုးမေနနိုင်ေပါင်။
ဘာမှမဟုတ်တဲ့ ကိုယ့်မျုိးရိုးစဉ်ဆက်ကိုေတာ့ ဘယ်သူေတွ မေလးစားေလးစား ကိုယ့်ဘာသာ တေလးတစားေနနိုင်ေအာင် ြကိုးစားတယ်။ ကိုယ့်မျုိးရိုးက ြမန််မာ၊ ဒါေြကာင့် ြမန်မာမှု ြမန်မာ့ယဉ်ေကျးမှု၊ ဓေလ့ထုံးစံေတွကို အေလးထားတယ်။ အမျုိးဂုဏ်နဲ့ပတ်သက်လာရင် ကိုယ်တို့ဆရာြကီးမင်းသုဝဏ်လည်း သူ့အမျုိးသူ ဂုဏ်ယူပါသတဲ့။ သူ့နှမ ေဒါ်နုယဉ်ကေမွးတဲ့ သူ့တူကေလးကို ဘယ်လိုေြပာသလဲဆိုေတာ့
“ငါတို့ေဆွေတွမျုိးေတွထဲမှာ ဆင်းရဲချင် ဆင်းရဲမယ်။ ချမ်းသာချင် ချမ်းသာမယ်။ လိမ်တာ ေကာက်တာ နံမည်ပျက်တာေတာ့ တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။”တဲ့။ ေသေသချာချာေတွးြကည့်ရင် ြကက်သီးေတာင်ထတယ်။ အဲသလိုမျုိး ေြပာနိုင်ဖို့ ေဆွစဉ်မျုိးဆက် ဘယ်ေလာက်ေတာင် ေစာင့်ထိန်းခဲ့ရမလဲ။ သူများြကားတာမြကားတာ ယုံတာ မယုံတာကို အေလးမထားပါဘူူး။ အဲသည်စကားက ကိုယ့်လိပ်ြပာကိုယ် ရဲရဲြကီးေြပာဖို့ဆိုတာ လွယ်သလား။ ကိုယ်လည်းပဲ ကိုယ့်သမီးေလးကို ြပန်ေြပာတဲ့အခါ
“ေဖတို့ ေဆွေတွမျုိးေတွထဲမှာ ဆင်းရဲချင်ဆင်းရဲမယ်။ ချမ်းသာချင် ချမ်းသာမယ်။ လိမ်တာေကာက်တာ နံမည်ပျက်တာေတာ့ တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။”လို့ အားရပါးရ ေြပာချင်လိုက်တာ။ စိန်ေရွှေငွ၊ အိမ်ြခံကားေတွထက် အဲသလိုေြပာနိုင်တဲ့ ဂုဏ်၊ အဲသလိုေြပာရတဲ့အရသာကို သမီးေလး ခံစားနှစ်ြခုိက်နိုင်ြပီဆိုရင်ေတာ့ သူ့အေဖေပးချင်တဲ့ မျုိးရုိးဂုဏ် အေမွအနှစ်ကို ရသွားတယ် လို့ ေြပာရမှာပဲ။ အရပ်ထဲမှာေတာ့ သွားေြပာလို့ ဘယ်ရမလဲ။ အရူးမျုိးလို့ အေြပာခံရမှာေပါ့။ ရူးေနတဲ့သူ့အေဖက သူ့သမီးေလးကိုလည်း ရူးေစချင်ေနတာ ြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါမျုိးဟာ အရူးချင်းချင်းပဲ နားလည်နိုင်တာ မဟုတ်လား။
