"ဘာလိုချင်လဲ ​ေမာင်​ေရခဲ"

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အချိန်တန်လို့​ အိမ်ြပန်မယ် အထုပ်သိမ်း​ရတဲ့​အခါ သူ့​ဖို့​ငါ့​ဖို့​ မှတ်မှတ်ရရက​ေလး​ေတွ လိုက်ဝယ်ရင်း​ ကိုယ့်​အတွက်​ေရာ ဘာသယ်သွား​ရင်​ေကာင်း​မလဲ ဟို​ေငး​သည်​ေငး​ သိမ်ြကီး​ေဈး​လုပ်မိပါတယ်။ ကီလို​ေတွများ​ြပီး​ မသယ်နိုင်လို့​သာ​ေပါ့​။ တကယ်လို့​များ​ မင့်​စိတ်ြကိုက် အိမ်ြပန်လက်​ေဆာင် တစ်ခုခု​ေရွး​စမ်း​ကွယ်။ အိမ်တံခါး​ဝအ​ေရာက် ပို့​ေပး​မယ်ဆိုလို့​က​ေတာ့​ ဘာမှ စဉ်း​စား​မ​ေနပါဘူး​။

အိမ်သာကမုတ်အိုး​ြကီး​ ​ေြပး​မမှာပဲ။ သံပန်း​ကန်နဲ့​စား​တာ၊​ ​ေြကွပန်း​ကန်နဲ့​စား​တာ ​ေရွှပန်း​ကန်နဲ့​စား​တာ အရသာ သည်​ေလာက်ကွာချင်မှ ကွာမယ်။ သူတို့​ကမုတ်ြကီး​ေပါ်ထိုင်ရတာ​ေတာ့​ တယ်အရသာရှိသဗျာ။ ​ေအာ်တိုငုတ်တုတ် ခလုပ်နှိပ်ရံုနဲ့​ ​ေရမီး​အစံု။ ​ေလလည်ချင်ရင်​ေတာင် ဘက်ဂ​ေရာင်း​ြမူး​ဇစ်က​ေလး​ဖွင့်​ြပီး​ ဟိုဘက်ခန်း​ကလူ မြကား​ေအာင် သိုသိုသိပ်သိပ် လွှတ်လို့​ရတယ်။ ထန်း​ေရ​ေသာက်တဲ့​ ကိုြကာဝိုင်း​အြကိုက်ပဲ။ ​ေဆာ့​ေကာင်း​ေကာင်း​နဲ့​ ဘီ​ေဒး​ နဲ့​ ရှာဝါ ခလုတ်မှား​နှိပ်မိြပီး​ အသာ​ေလး​ေနရာ​ေရွှ့​ေရွှ့​ေနရလို့​ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ်​ေတာင် ရယ်လိုက်ရတာ။ အမယ် တချို့​ဟာ​ေတွဆို အဖံုး​လှပ်စရာ​ေတာင်မလိုဘူး​။

လူရိပ်ြမင်မှ ဂွပ်ကနဲလန််တက်လာတာ။ မသိရင် သရဲ​ေြခာက်သလား​ မှတ်ရတယ်။ ဒါ​ေပသိ ကိုယ့်​ဆီက မီး​ပျက်ပံုနဲ့​ဆိုရင်​ေတာ့​ တန်း​လန်း​ြကီး​ ငုတ်တုတ်​ေမ့​သွား​မယ့်​ သ​ေဘာရှိသ​ေပါ့​ေလ။ အဲ့​ဒါြကီး​နဲ့​ သံုး​သံုး​ေနရတာ လူတင်မှ ဘဝင်ြမင့်​သလား​မှတ်တယ်။ ဖင်ပါ ဘဝင်ြမင့်​သွား​လို့​ အြပန်ကျ ဟနွိုင်း​ေလဆိပ်​ေရာက်တဲ့​အခါ နှာ​ေခါင်း​ေလး​ ရှံု့​ပွရှံုပွနဲ့​ ​ေနပ​ေစ ​ေနပ​ေစ။ ​ေအာင့်​ထား​လိုက်ဦး​မယ် ြဖစ်သွား​ေရာ။ ဒါ​ေပသိ တသက်လံုး​သံုး​စွဲလာခဲ့​တဲ့​ ကိုယ့်​ရပ်ကိုယ့်​ရွာက အိမ်သာက​ေလး​ေတွကို​ေတာ့​ ရွံသ​ေလး​ရှာသ​ေလး​ ထွီထွီထွမ်ထွမ် မြပုမိ​ေပါင်ဗျာ။ အဓိကက အဓိကပဲဟာ။ သူတို့​လည်း​ အဲသည်အဓိကတာဝန်ကို သူတို့​ြဖစ်တဲ့​နည်း​နဲ့​ ရှင်း​ေပး​ေနရှာသား​ပဲ။ ကိုယ်နဲ့​ပါလာတဲ့​ ဂျပန်မာစတာများ​ကို ​ေနပူ​ေတာ် အြမန်လမ်း​မ​ေဘး​ ကား​က​ေလး​ရပ်ရပ်​ေပး​ရတဲ့​အခါမှာ​ေတာင် မြကွား​သာြကွား​သာ ြကွား​မိ​ေသး​။ တို့​ဆီက အိမ်သာ​ေတွက မင်း​တို့​ဆီမှာလို ​ေအာ်တိုမဟုတ်​ေပမယ့်​ natural ြဖစ်တယ်။ green ြဖစ်တယ်။ နိုက်ထရိုဂျင်သံသရာလည်ရာမှာလည်း​ အ​ေထာက်အကူြပုတယ် လို့​။ ြမက်ပင်က​ေလး​ေတွဆို ​ေရ​ေလာင်း​ြပီး​သား​အြပင် ဓါတ်​ေြမဩဇာ​ေတာင် ပါ​ေသး​။ ​ေနာ့​။

 သူများ​ရပ်ရွာသွား​တုန်း​ သူများ​တကာ ဘယ်လို​ေန ဘယ်လိုစား​ အကဲခတ်တာ အတုခိုး​တာ​ေတာ့​ လူ့​သဘာဝပဲ။ ကိုယ်လည်း​ေတာသား​က​ေန ြမို့​ဓ​ေလ့​ြမို့​စရိုက်အတုခိုး​ြပီး​ ဟန်ကိုယ့်​ဖို့​ လုပ်လာတာပဲဟာ။ ဒါ​ေပသိ ကိုယ့်​ရပ်ကိုယ့်​ရွာများ​ အဆင့်​နိမ့်​လိုက်တာ ​ေအာက်ကျလိုက်တာ၊​ လူရာမဝင်လိုက်တာ လို့​ေတာ့​ ဘယ်တုန်း​ကမှ မထင်ပါဘူး​။ အရှိအရှိအတိုင်း​ပဲ​ေလ။ ဘာြဖစ်​ေသး​လဲ။ ဆင်း​ရဲတယ်ဆိုလည်း​ ဆင်း​ရဲတယ်။ မဖွံ့​ြဖိုး​ဘူး​ဆိုလည်း​ မဖွံ့​ြဖိုး​ဘူး​။ ကိ်ုယ့်​အ​ေြခအ​ေနကိုယ်သိရင် ကိုယ့်​ဘာသာ တိုး​တက်​ေအာင်လုပ်မယ်။ ဖွံ့​ြဖိုး​ေအာင် လုပ်မယ်။ ဘယ်သူ့​ကိုမှ မတရား​သြဖင့်​ လိမ်ညာလှည့်​ဖျား​၊​ ခိုး​ဝှက်သိုမှီး​ထား​တာ မဟုတ်တဲ့​အတွက် ရှက်စရာမလိုပါဘူး​။ ရှက်ြခင်း​ရှက် အဲသလိုလုပ်ထား​တဲ့​သူ​ေတွပဲ ရှက်ပ​ေလ့​ေစ။

 သူများ​နိုင်ငံမှာ နှစ်လကိုး​သီတင်း​ လူစံုနယ်စံု နှံ့​နှံ့​တက်​ေန​ေအာင် လည်ခဲ့​ပါတယ်။ ဘယ်နိုင်ငံြခား​သား​ဆီကမှ အထင်​ေသး​အြမင်​ေသး​ နှိမ်ြကည့်​အြကည့်​မခံရဖူး​ဘူး​။ သူတို့​စိတ်ထဲ ရှိ​ေကာင်း​ရှိမယ်။ ကိုယ်ြမင်ရတာမှ မဟုတ်ပဲကိုး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အမူအရာအရ၊​ စကား​အသွား​အလာအရ၊​ မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲအရ တစ်ခါဆိုတစ်ခါဖူး​မျှ ငါတို့​ ြမန်မာ​ေတွကို နှိမ့်​ချဆက်ဆံပါလား​လို့​ မခံစား​ခဲ့​ရဖူး​ဘူး​။

အဲဒီခံစား​ချက်က ကိုယ့်​ြမန်မာချင်း​ေတွ့​မှပဲ မသိလိုက်မသိဘာသာ အလိမ်မာက​ေလး​နဲ့​ စကား​လွှဲလို့​ေတာင် မရဘူး​။ နင်တို့​တိုင်း​ြပည်မှာ​ေလ နင်တို့​တိုင်း​ြပည်မှာ​ေလ ဆိုြပီး​ ​ေစတနာထား​သလိုလိုနဲ့​ သူတို့​ကဘယ်​ေလာက်သာ​ေနြပီဆိုတဲ့​အ​ေြကာင်း​ လာလာ​ေြပာ​ေတာ့​ မခံစား​နိုင်ပါဘူး​။ တကယ်ဆို သူတို့​လည်း​ ြမန်မာပဲ။ ကိုယ့်​တိုင်း​ြပည်ကထွက်ြပီး​ နိုင်ငံြခား​မှာ အလုပ်လုပ်​ေနရံုက​ေလး​နဲ့​ ကိုယ်တို့​နဲ့​ မျိုး​မတူဇာတ်ြခား​ လား​လား​မျှမအပ်စပ်​ေသာ ဧရာမပုဂ္ဂိုလ်ထူး​ြကီး​ေတွ ြဖစ်မသွား​ပါဘူး​။ အခင်မင်မပျက်ချင်လို့​ စကား​လမ်း​ေြကာင်း​ အဲဒီဘက်ဦး​တည်လာရင် ရယ်ကာ​ေမာကာ​ေဖာ​ေရှာလုပ်ြပီး​ ​ေရှာင်ပါ​ေသး​တယ်။ ​ေရှာင်မရတိမ်း​မရတဲ့​အဆံုး​ ဝုန်း​ထည့်​လိုက်မိ​ေတာ့​ ကိုယ်တို့​ြပည်တွင်း​ေန​ေတွကပဲ မနာလိုဝန်တို စိတ်သိပ်များ​တာပဲ ြဖစ်ရ​ေသး​တယ်။ ​ေနစမ်း​ပါဦး​ကွယ်။ မနာလိုတယ် ဝန်တိုတယ်ဆိုတာ အ​ေြကာင်း​ေတာ့​ ရှိရမှာ​ေပါ့​။ ​ေြပာစမ်း​ပါဦး​။ ကျုပ်က ဘာြဖစ်လို့​ မနာလိုြဖစ်တယ်ထင်ရတာတုန်း​ဆို​ေတာ့​ က​ေလး​ကလား​ စကား​ေတွ ြကား​ရ​ေတာ့​တာပဲ။ ငယ်ငယ်က

“ငါက နင်တို့​ထက် ရုပ်လည်း​ေချာတယ်။ ဝတ်နိုင်စား​နိုင်တယ်။ စာလည်း​ေတာ်တယ်။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ နင်တို့​ေတွက ငါ့​ကို ဝိုင်း​ြပီး​ မနာလိုြဖစ်​ေနတာ မဟုတ်လား​။”

 လို့​ အတန်း​ထဲက ​ေကာင်မ​ေလး​တစ်​ေယာက်ဆီက ြကား​ခဲ့​ဖူး​တုန်း​က ရယ်လိုက်ရတာ အူ​ေတွကိုနာ​ေရာ။ အခုသည်စကား​မျိုး​ကို သည်အသက်အရွယ်ြကီး​ေရာက်မှ အတည်​ေပါက်ြကီး​ ​ေြပာ​ေနတဲ့​သူ​ေတွ ရှိ​ေန​ေသး​တယ်။

 နိုင်ငံြခား​ေရာက်တယ်ဆိုတာ ​ေကာင်း​ပါတယ်။ ​ေစာန​ေြပာသလိုပဲ။ မတူဘူး​။ ဘာမှ မတူဘူး​။ လူချင်း​မှ မတူတာ မဟုတ်ဘူး​။ လူကထွက်တဲ့​ စွန့်​ပစ်ပစ္စည်း​ချင်း​ကို မတူတာ။ သို့​ေသာ်ြငား​လည်း​ အဲ့​သလို မတူတာနဲ့​ တို့​ဆီကလူ​ေတွ ဆီး​ချုပ်ဝမ်း​ချုပ် ြဖစ်မ​ေနပါဘူး​ကွယ်။ ကိုယ်တို့​လည်း​ ကိုယ့်​နည်း​ကိုယ့်​ဟန်နဲ့​ ​ေရှာ​ေရှာရှူရှူပါ။

ကိုယ်တို့​ဆရာဝန်​ေတွ ​ေန့​စဉ်ြကံု​ေတွ့​ေနရတဲ့​ ကုသ​ေရး​ပိုင်း​ေတွမှာလည်း​ သည်အတိုင်း​ရှိပါတယ်။ ဟိုမှာလို အရာရာ​ေအာ်တိုငုတ်တုတ်​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ ကိုယ့်​လူနာ​ေတွက အန္တရာယ်လွယ်မထား​နိုင်တဲ့​အတွက် ြဖစ်တဲ့​နည်း​နဲ့​ေတာ့​ အဆင်​ေြပ​ေအာင် ရှင်း​ေပး​ေနပါတယ်။ အ​ေမရိကန်စတန်း​ဒတ်တို့​၊​ တိုတိုတို့​၊​ ရိုကာတို့​နဲ့​ေတာ့​ ယှဉ်မရဘူး​ေပါ့​။ မတူသလိုမတန်သလို ရွံရွံရှာရှာသ​ေဘာမထား​ပဲ နံနံ​ေစာ်​ေစာ် ​ေပကာမှ​ေပ​ေရာ ဟိုမှာနဲ့​ယှဉ်ရင် တစ်ပဲ​ေြခာက်ြပား​ေသာလခနဲ့​ သုတ်သင်ရှင်း​လင်း​ေပး​ေနရသူ​ေတွပါ။

 ဆင်း​ရဲတဲ့​မိသား​စု အိမ်ကလခထုတ်လာတဲ့​အခါ နိုင်ငံတကာအဆင့်​မီ သွား​တိုက်​ေဆး​၊​ မျက်နှာသစ်ဆပ်ြပာ၊​ ရှန်ပူ၊​ ရှာဝါကရင်​ေတွ မဝယ်နိုင်ပဲ ​ေရွှဝါ ကာ​ေဘာ်လစ်​ေလာက်နဲ့​ ဆန်ဖိုး​ဆီဖိုး​ကို အဓိကထား​ရတာ သဘာဝပါ။ ကိုယ်တို့​ြမန််မာြပည်က ​ေဆး​ရံု​ေတွမှာ တစ်ရာတစ်​ေယာက် အံ့​ေလာက်​ေသာ​ေရာဂါများ​ကို ယူ​ေကနဲ့​မြခား​ ဟိုက်ရှား​ဘား​ကုထံုး​ေတွနဲ့​ ကုနိုင်ရင်​ေတာ့​ ​ေကာင်း​တာ​ေပါ့​။ လူတစ်ရာမှာ ဂဝ​ေလာက် ​ေြပး​မလွတ်တဲ့​ ​ေရာဂါ​ေဝဒနာများ​ကို ြမန်မာလူမျိုး​အများ​စု ​ေြပး​မလွတ်​ေအာင် ခံစား​ေနတာ အရင် ဂရုစိုက်သင့်​တယ် လို့​ ထင်မိတာပါပဲ။

ကိုယ့်​ဆီက ထိပ်တန်း​ဇီဝိန်​ေြခွ​ေရာဂါ​ေတွြဖစ်တဲ့​ တီဘီ၊​ ငှက်ဖျား​၊​ အိဒ်စ်ဆိုတဲ့​ေရာဂါ​ေတွက ဂျပန်မှာ ရှား​လွန်း​လို့​ တအံတဩကု​ေနြကတာ။ ငှက်ဖျား​ငန်း​ဖန်း​ေနတဲ့​ အာဖရိကန်တစ်​ေယာက် အ​ေရး​ေပါ်​ေရာက်လာသခိုက် သူတို့​ဆရာဝန်​ေတွ ​ေခါင်း​ချင်း​ဆိုင်ြပီး​ မာလား​ရီး​ယား​ မာလား​ရီး​ယား​ နဲ့​ မျက်ကလဲဆန်ြပာ ြဖစ်​ေနတာ ြမင်ခဲ့​တယ်။ ကိုယ်တို့​ဆီမှာ အဲဒါ​ေတွဘယ်​ေလာက်​ေပါသလဲ တခါ​ေလာက်လာြကည့်​ပါလား​။ ကိုယ့်​အ​ေနနဲ့​ဆိုရင်​ေတာ့​ အဲဒီလူနာ​ေတွ ​ေဆး​မရလို့​ ဆရာဝန်ဆီမ​ေရာက်လို့​ ​ေသရ​ေပျာက်ရမှာ​ေတွကို ပိုြပီး​ ပူပူပင်ပင် ရှိမှာပါ။

 တိုင်း​ြပည်အတွက် အဖိုး​မြဖတ်နိုင်သူြကီး​ အဂင်္လန်မှာဆို မ​ေသဘူး​ဆိုတာမျိုး​က သူ့​မှာ​ေခါင်း​ေခါက်​ေရွး​ချယ်စရာ အြပင်​ေဆး​ခန်း​ေတွ တပံုြကီး​။ အဟုတ်ပါ။ သူ့​ခမျာ ဘန်​ေကာက်​ေလာက်ကို အချိန်မီ​ေရာက်သွား​ရင် ​ေသမှာ မဟုတ်ပါဘူး​။ အဲဒီလို သူ​ေဌး​ေရာဂါ​ေတွကို နိုင်ငံတကာအဆင့်​မီကုဖို့​ အပတ်တကုတ်အား​ထုတ်​ေနတဲ့​ဆရာဝန်​ေတွလည်း​ အများ​ြကီး​ပါ။ လူတစ်ဦး​ချင်း​ေပမယ့်​ တိုင်း​ြပည်အတွက် တန်ဖိုး​ချင်း​ မတူတာ လက်ခံပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ပုဂ္ဂိုလ်​ေရး​ နဲ့​ ြပည်သူလို့​ ြမင်လိုက်ရင် ဦး​စား​ေပး​ရတာချင်း​ ကွဲသွား​ပါလိမ့်​မယ်။ ဒါ​ေတာင်ကိုယ်က ြပည်သူ့​ကျန်း​မာ​ေရး​အသိုင်း​အဝိုင်း​ကလာတာ မဟုတ်ဘူး​ေနာ်။ လူနာတစ်​ေယာက်ချင်း​ကုတဲ့​ ဆရာဝန်ပဲရှိ​ေသး​တာ။ သူတို့​ဆို ဒါနဲ့​ပတ်သက်ရင် ​ေရပက်မဝင်​ေအာင် ​ေြပာြကလိမ့်​မယ်။ (လုပ်နိ်ုင်တာ မလုပ်နိုင်တာ​ေတာ့​ တပိုင်း​ေပါ့​။)

 ဝန်ခံပါတယ်။ ြမန်မာဆရာဝန်​ေတွဟာ အဆင့်​မမီဘူး​။ ​ေခတ်​ေနာက်ကျတယ်။ ကာလ​ေပါ်ကုထံုး​ေတွနဲ့​ပတ်သက်ရင် ဘာမှ မသိဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​ေတွကို အဆင့်​မီ​ေအာင်၊​ ​ေခတ်မီ​ေအာင်၊​ ​ေနာက်ဆံုး​ေပါ်ကုထံုး​ေတွနဲ့​ အလှမ်း​ေဝး​မသွား​ေအာင် ဘယ်သူ​ေတွက ပူပူပင်ပင် အကူအညီ​ေပး​ဖူး​လို့​လဲ။ ဝန်ထမ်း​ဆရာဝန်တစ်​ေယာက် နိုင်ငံြခား​သွား​ဖို့​ဆိုတာ နန်း​ေတာ်ထဲက ပါမစ်မပါရင် အိပ်မက်​ေတာင် မမက်နဲ့​တဲ့​။ အပိုမ​ေြပာဘူး​။ ဘူတန်ကို ခွင့်​ေစ့​လို့​ြပန်​ေတာ့​ ​ေလဆိပ်က လဝကအရာရှိမင်း​က စာရွက်မစံုလို့​ဆိုြပီး​ ​ေလယာဉ်​ေပါ်​ေပး​မတက်ပဲ ​ေနပူ​ေတာ် စာတက်ယူခိုင်း​တယ်။ ပါး​စပ်က လက်ညှိုး​ေငါက်​ေငါက်ထိုး​ြပီး​ ​ေြပာတာ​ေတာင် ခံရတယ်။

 ခများ​တို့​ဆရာဝန်​ေတွပဲ စာအုပ်အစိမ်း​ြကီး​ေတွနဲ့​ ထွက်ထွက်သွား​ြပီး​ ြပန်မလာတာတဲ့​။ ထွက်သွား​တဲ့​လူ​ေတွက အ​ေြပာခံရတာ မဟုတ်ဘူး​။ ကျန်ခဲ့​တဲ့​လူ​ေတွ အ​ေနြကပ်ကုန်တာ။ ဒါ​ေြကာင့်​ ကိုယ့်​အ​ေြခအ​ေနကိုယ်သိလို့​ နိုင်ငံြခား​ထွက်ဖို့​ဆိုတာ အိပ်မက်​ေတာင် ထည့်​မမက်ဘူး​။ အခုတ​ေခါက်လည်း​ သွား​ကာမှ သွား​ရ​ေရာ ​ေလဆိပ်​ေကာင်တာြဖတ်ြပီး​ အထဲ​ေရာက်​ေတာ့​မှ ငါတကယ်သွား​ရသကိုး​ဆို ဓါတ်ပံုတင်တာ။ ကံြကမ္မာကို ငါမယံုြဖစ်​ေနတာ ြကာ​ေပါ့​။

 ဒါ​ေပမယ့်​ နိုင်ငံြခား​မသွား​ရလို့​ ကိုယ့်​ဆီကလူ​ေတွ ​ေတာ်ရိ​ေလျာ်ရိပဲ ကုြကတာ​ေပါ့​ လို့​ ဘယ်တုန်း​ကမှ မ​ေတွး​ေပါင်။ အဆင့်​နိမ့်​ကာမှနိမ့်​ေရာ။ မကုလိုက်ရ မရှိ​ေလ​ေအာင် တတ်သမျှမှတ်သမျှ​ေတာ့​ ကုခဲ့​တာချည့်​ပဲ။ အမ်း​မှာတုန်း​က Suction Machine မ​ေကာင်း​ပဲ၊​ Diathermy မရှိပဲ၊​ ​ေဈး​ထဲက အပ်ချည်လံုး​နဲ့​ချည်၊​ ​ေြခနင်း​ပန့်​က​ေလး​နဲ့​ က​ေလး​ေကာက်​ေနတယ်ဆိုလို့​ သနား​တဲ့​သူကလှူသွား​ဖူး​တယ်။ အဲ့​လိုမျိုး​ ကူညီနိုင်မယ်ဆို ဝမ်း​သာအယ်လဲ လက်ခံပါတယ်။

 “နင်တို့​ကုထံုး​ေတွ အဂင်္လန်မှာ ရမ်း​ကု​ေတာင် မသံုး​ေတာ့​ဘူး​။”

 ဆိုရင်​ေတာ့​

 “တစ်​ေခါက်​ေလာက် ြကွခဲ့​စမ်း​ပါ။ ကျုပ်နှမများ​ရယ် အကိုတို့​ရွာကိုသာ”

 လို့​ ဖိတ်ြကား​လိုက်ပါရ​ေစ။ ကိုယ်တို့​တ​ေတွ ​ေဆး​ရံုမှာ ဘယ်လိုရှင်သန်ကုသ​ေနရသလဲဆိုတာ​ေလး​ ြမင်ဖူး​ေအာင် လာြကည့်​လှည့်​ပါဦး​။ တကယ်တမ်း​ အံ့​ဖွယ်သုတက နိုင်ငံြခား​မှာ ရှိတာမဟုတ်ဘူး​။ ကိုယ့်​ြပည်တွင်း​မှာ ရှိ​ေနတာ။ သူများ​နိုင်ငံနဲ့​ ယှဉ်ဖို့​မ​ေြပာနဲ့​။ ကိုယ့်​လူနာ​ေဆာင် တံခါး​ဝ​ေစာင့်​တဲ့​ အလုပ်သမား​နဲ့​ေတာင် မယှဉ်နိုင်တဲ့​လစာဝင်​ေငွအ​ေြခြပုြပီး​ သူများ​တန်း​တူ တာဝန်ထမ်း​ေဆာင်​ေနတာပါ။

 ဒါက​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဒုက္ခကိုယ်ရှာထား​တာ​ေလ။ သူများ​လို အစွမ်း​အစရှိရင် သူများ​လိုပဲ ​ေကျာင်း​ြပီး​ကတည်း​က နိုင်ငံြခား​ထွက် ရုန်း​ကန်ြပီး​ ကိုယ့်​ဘဝတက်လမ်း​ကိုယ်ရှာမှ​ေပါ့​ ဆိုရင်လည်း​ ရှိပါ​ေစ​ေလ။ ကိုယ့်​အ​ေြကာင်း​နဲ့​ကိုယ်ပါ။ လူချင်း​ရင်း​နှီး​ခင်မင်သွား​တဲ့​ မာစတာြကီး​ေတွ ြပန်ကာနီး​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကို ​ေမး​ခွန််း​တစ်ခု​ေမး​သွား​ပါတယ်။

“ဘာြဖစ်လို့​ အလုပ်ထွက်ြပီး​ နိုင်ငံြခား​သွား​ဖို့​ မစဉ်း​စား​တာလဲ။”

 တဲ့​။ ဟိုး​အရင်တုန်း​က အာဆီယံဆရာဝန်ဆိုတဲ့​ စာထဲမှာ ​ေရး​ခဲ့​တဲ့​အတိုင်း​ ​ေြဖလိုက်ပါတယ်။ ကိုယ့်​အသက်က အခု ၄၅ နှစ်စွန်း​ေနြပီ။ ကိုယ်တို့​သက်တမ်း​က ၆၀ ဝန်း​ကျင်ဆို​ေတာ့​ အခု​ေလး​ပံုသံုး​ပံုကျိုး​သွား​ြပီ။ အတိတ်ကသံုး​ပံု အနာဂတ်က တစ်ပံုပဲ ကျန်တယ်။ တွယ်တာစရာအ​ေနနဲ့​တွက်ရင် အဲဒီကုန်ခဲ့​တဲ့​ သံုး​ပံုက သံ​ေယာဇဉ်​ေတွကို ပစ်ြပီး​ ဘယ်သူမှန်း​မသိတဲ့​ ​ေနာက်တစ်ပံုကလူ​ေတွကို ထပ်မခင်တွယ်ချင်​ေတာ့​ဘူး​။ ဒီလူ​ေတွနဲ့​ အတူ​ေနအတူစား​ အတူဒုက္ခခံလာခဲ့​သမျှ​ေတွကို ​ေမ့​ပစ်နိုင်မယ့်​ ြပင်ပအ​ေြကာင်း​တရား​ ြကီး​ြကီး​မား​မား​လည်း​ မရှိဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ ဘယ်သွား​သွား​ အချိန်တန်ရင် အိမ်ြပန်ဖို့​ပဲ မှန်း​တယ် လို့​ ​ေြဖခဲ့​တယ်။

 ​ေြပာရတာ​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဂုဏ်ကိုယ်​ေဖာ်ြပီး​ ​ေပါ်လစီကား​ ရိုက်​ေနသလိုပဲ။ တကယ်​ေတာ့​ ​ေဖာ်စရာလား​။ ကိုယ့်​ထဲကိုယ့်​ဟာ ဘယ်​ေလာက်စုတ်ချာသလဲ ကိုယ့်​ဘာသာ အသိဆံုး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲဒီစုတ်တာချာတာ​ေလး​ကိုပဲ မပစ်နိုင်ဘူး​။ ကိုယ့်​ဘာကိုယ် ရတတ်သ​ေလာက် ​ေကာင်း​ေအာင်ြပင်ြပီး​ ဒီမှာပဲ အရိုး​ထုတ်ချင်တယ်။ ဂျပန်မှာ​ေနတုန်း​က​ေရာ၊​ ဂျပန်က ြပန်လာြပီး​ေနာက်မှာ​ေရာ ဘယ်​ေနရာကို အလွမ်း​ဆံုး​လည်း​ သိလား​။ အမ်း​ကိုလွမ်း​တယ်။ လွမ်း​တာမှ ချက်ချင်း​ေြပး​သွား​ချင်​ေလာက်​ေအာင် လွမ်း​တယ်။ ဆရာဝန်ဘဝနဲ့​ေနခဲ့​ဖူး​သမျှ ​ေဒသ​ေတွထဲမှာ ဘယ်​ေနရာကို အြကိုက်ဆံုး​လဲ လို့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ​ေမး​ြကည့်​တယ်။ အမ်း​ ကို အြကိုက်ဆံုး​ပဲ။ သိပ်​ေအး​ချမ်း​တယ်။ ဘာမှမရှိလို့​ကို ​ေအး​ချမ်း​တယ်။

 တိုကျိုက အီတာလျံဆိုင်မှာ ဂံုး​စွပ်ြပုတ်ဆိုတာြကီး​ အဖိုး​သား​နား​များ​စွာနဲ့​ စား​ရ​ေတာ့​ အခွံမခွာတဲ့​ ဂံုး​ေကာင်က​ေလး​ ​ေလး​ငါး​ေကာင်ကို တူက​ေလး​နဲ့​ က​ေလာ်ြပီး​ မစို့​မပို့​ စား​ရတယ်။ တို့​အမ်း​မှာဆို ရိုး​မချစ်သူမှာ ဂံုး​သုပ်တစ်ပွဲမှာလိုက်ရင် ပန်း​ကန်ြပား​နဲ့​ေမာက်​ေမာက် သုပ်လာတာ သံပုရာရည်​ေလး​နိုင်း​ချင်း​၊​ ငပိ​ေလး​ပါ​ေလကာ၊​ ငရုတ်သီး​စိမ်း​ နံနံပင်​ေလး​ ​ေမွှး​လို့​။ လာခဲ့​ လိုက်ခဲ့​ ​ေြကွး​မယ်ဆိုြပီး​ကို ကိုယ့်​ဆီ​ေခါ်လာချင်မိတယ်။

ဟီရိုရှီး​မား​မှာ ကမာရင်ကွဲက​ေလး​ေတွ အခွံပါ မီး​ကင်ြပီး​ ​ေကာင်း​လိုက်တာ ​ေကာင်း​လိုက်တာ နဲ့​ စား​တာ ြမင်ရ​ေတာ့​ ကိုယ့်​လူနာ​ေတွ ြကံ​ေချာင်း​အိပ်ြကီး​နဲ့​ အခွံမခွာပဲ သယ်လာတဲ့​ ကမာ​ေကာင်ြကီး​ေတွကို အိမ်​ေရှ့​လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က စတီး​ချိုင့်​ြကီး​နဲ့​အြပည့်​ေြကာ်​ေပး​တာ သတိရြပီး​ သွား​ရည်တြမား​ြမား​ ြဖစ်လာတယ်။ သူတို့​ဂျပန်​ေတွ ​ေတာဝက်သား​၊​ ဆတ်သား​၊​ ​ေချသား​ စစ်စစ်​ေတွ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် စား​ဖူး​ရင် ြပန်​ေတာင် ြပန်မှာ မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေရွှြပည်ရခိုင်က ထမင်း​လခ သံုး​ေသာင်း​ခွဲဟာ တိုကျိုမှာတချို့​ဆိုင်​ေတွ တစ်နပ်စာ​ေတာင် မ​ေလာက်ဘူး​။

 အင်မတန်လွယ်ကူလျင်ြမန်တဲ့​ ကျည်ဆန်ရထား​ြကီး​ေပါ်မှာ ငုတ်တုတ်က​ေလး​ထိုင်ငိုက်ြပီး​ ရသ​ေလာက် အိပ်​ေရး​ဝ​ေအာင် ြကိုး​စား​ေနရတဲ့​ဘဝလည်း​ မဟုတ်ဘူး​။ အိမ်ကထွက်ရင် ​ေဆး​ရံု​ေရာက်တယ်။ ဟိုဘက်ဆက်​ေလျှာက် ထမင်း​ဆိုင် မ​ေဝး​ဘူး​။ မီး​ဆိုတာ တစ်ညနှစ်နာရီပဲလာတာမို့​ မီး​မှိတ်ရင် အိပ်ြပီး​သား​၊​ အာရံုလင်း​ရင် နိုး​ြပီး​သား​ပဲ။ နာရီလည်း​ ြကည့်​စရာမလို ြပက္ခဒိန်​ေတာင် သိစရာမလို။ သူတို့​ေရစိမ်ကန်ထဲကလို ​ေရလှိုင်း​ေလး​ေတွ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား​ေတွနဲ့​ ခါး​ေြကာမစိမ့်​ေပမယ့်​လည်း​ အမ်း​ေချာင်း​ေရစီး​ထဲ ပက်လက်က​ေလး​ေမျှာ​ေနရံုနဲ့​ အ​ေြကာ​ေတွအချင်​ေတွ​ေြပြပီး​ အိပ်ယာညဝင်​ေတာင် လှိုင်း​စီး​ေနသလို ြငိမ့်​တယ်။

အဲဒါ​ေတွ အား​လံုး​ထက် တမ်း​တမိတဲ့​အရာက​ေတာ့​ အမ်း​သူအမ်း​သား​ေတွပါပဲ။ တစ်​ေယာက်တည်း​လာ​ေနတဲ့​ကိုယ့်​အဖို့​ သူတို့​အား​လံုး​ဟာ မိသား​စုပဲ။ ​ေနမ​ေကာင်း​ရင် အကုန် အိမ်လိုက်လာြကတယ်။ ြမို့​ထဲက မုန့်​တီဆိုင်က​ေတာင် ဆရာခံတွင်း​လိုက်​ေအာင်ဆို ​ေြကာ်ကာ​ေလှာ်ကာ လာပို့​တယ်။ အိမ်​ေရှ့​လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က ဘာလုပ်​ေပး​ရမလဲ လာ​ေချာင်း​တယ်။ ​ေဆး​ရံုဆိုတာက​ေတာ့​ အိမ်ပါပဲ။ ဆရာမ၊​ အလုပ်သမား​၊​ မုန့်​ပဲသွား​ရည်စာလာ​ေရာင်း​တဲ့​ ရခိုင်အဘွား​ြကီး​ေတွကအစ ကိုယ်နဲ့​တရင်း​တနှီး​ ရှိြကတယ်။

ဂျပန်က အလယ်တန်း​ေကျာင်း​သား​ေလး​ေတွနဲ့​ ဖက်လှဲတကင်း​ေန​ေတာ့​ အမ်း​မှာကျန်ခဲ့​တဲ့​ ​ေမွး​စား​သား​ေလး​ သတိရတယ်။ အဲဒီက က​ေလး​ေလး​ေတွ​ေတာင် သည်​ေလာက်တွယ်တာ​ေနရင် သူ့​ခမျာလည်း​ ကိုယ်နဲ့​ခွဲရတာ ​ေတာ်​ေတာ် စိတ်မ​ေကာင်း​ ြဖစ်မှာပဲ။ သူ့​လိုပဲ အူ​ေဖာက်ထုတ်ထား​ရတဲ့​ ​ေလထိုး​ကျွတ်​ေပါ်ခွထိုင်ရင်း​ ဖင်နှစ်ြခမ်း​ ြဗန်း​ြဗန်း​ကွဲသွား​သူ ​ေကာင်က​ေလး​ေကာ ဘယ်လိုများ​ေနပါလိမ့်​။ ​ေဆး​ရံုမှာ ရခိုင်သံြကား​ရင် အမ်း​ဘက်ကလား​ လို့​ ကိုယ့်​မှာ ​ေမး​ရတာ အ​ေမာ။ ဒီလိုတမ်း​တတတ်ပံုမျိုး​နဲ့​ နိုင်ငံြခား​သွား​အ​ေြခချရင် ဟိုမှာ​ေပျာ်နိုင်မ​ေပျာ်နိုင် စဉ်း​စား​ြကည့်​ပါဦး​။

 အဲဒါ​ေြကာင့်​ ​ေကာင်း​တာပဲြဖစ်ြဖစ်၊​ ဆိုး​တာပဲြဖစ်ြဖစ်၊​ ကိုယ့်​ထိုက်နဲ့​ကိုယ့်​ကံပါ။ ​ေချး​ကျရာ ​ေပျာ်ပါ့​မယ်။ မတူမတန် နှိမ်တဲ့​စကား​မျိုး​ေတာ့​ လာမ​ေြပာပါနဲ့​လား​။ ခုတ​ေလာ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်မှာ ပွထ​ေန​ေအာင် ရှဲ​ေနတာတစ်ခု ​ေတွ့​လိုက်ရပါတယ်။ သမိုင်း​အစဉ်အလာရှိခဲ့​သူြကီး​တစ်​ေယာက် ကုန်း​ေကာက်စရာမရှိလို့​ သနား​ပါတယ်ဆိုြပီး​ ဟိုလူလှူတယ် သည်လူလှူတယ် သာဓု​ေခါ်​ေနြကတဲ့​ကိစ္စပါ။ ကိုယ့်​စိတ်နဲ့​သာဆိုရင်​ေတာ့​ တစ်ြပား​မှ မလှူလည်း​ေနပါ​ေလ။ ကိုယ့်​ဘဝနဲ့​ကိုယ် ရှိပါ​ေစ​ေတာ့​။

စာမျက်နှာ​ေပါ်ဓါတ်ပံုနဲ့​တကွ သနား​ြကပါခညာ အလုပ်ခံရတာ​ေတာ့​ ကိုယ့်​အတွက်မရှက်​ေတာင် ကိုယ်နဲ့​တချိန်ကလုပ်​ေဖာ်ကိုင်ဘက်​ေတွအတွက် ရှက်မိမှာ အမှန်ပဲ။ ဆန်မရှိ အစား​ြကီး​ဆိုချင်ဆိုပါ​ေလ။ နင်ငတ်​ေနလို့​ ငါသနား​လိုက်ထှာဟယ် လို့​ ​ေြပာြပီး​ လာ​ေကျွး​ရင်​ေတာ့​ မစား​ချင်​ေပါင်ဆရာ။ မ​ေတာ်လို့​များ​ ​ေတာဘက်ရွာဘက်​ေရာက်လို့​ ကျုပ်တို့​ဆီကအိမ်သာ​ေတွကို ဘဝင်မကျပဲ စြမင်း​ခံ​ေနမယ်ဆိုရင် ​ေမာင်စံဖား​ေလး​ဆီသာ ြကွခဲ့​ပါဗျာ။ တုတ်ခ​ေနာင်း​ေလး​နဲ့​ ကူညီ​ေပး​မယ်။ ဝမ်း​တစ်လံုး​ေကာင်း​ ​ေခါင်း​မခဲဘူး​ဆိုတာ ဗိ​ေန္ဓာ​ေတွလည်း​ လက်ခံတယ်။ သား​သား​တို့​လည်း​ လက်ခံတယ်။ နိုင်နန်ဂျား​ြပန်ြကီး​ေတွလည်း​ လက်ခံ​ေနတုန်း​ပဲ မဟုတ်လား​။ ကူညီပျဇီ ကူညီပျဇီ ခည။