စိတ်ထဲမှာေတာ့ ဘာမှ မြကာေသးဘူးလို့ထင်ေနမိတာ။ ြပန်စဉ်းစားြကည့်ေတာ့မှ သည်ြကားထဲ အေြပာင်းအလဲေတွ ြဖစ်ကုန်တာလည်း နည်းမှမနည်းပဲ လို့ ေတွးမိလာပါတယ်။ ဘာလိုလိုနဲ့ သည်ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ် ကျင်လည်လာတာလည်း ေလးနှစ်စွန်းစွန်း ရှိလာြပီေပါ့။ ပထမဦးဆံုး ပရိုဖိုင်းပံုတင်တုန်းက ဘူတန်ကျန်းမာေရးဝန်ြကီးဖိတ်တဲ့ ညစာစားပွဲကအြပန် ဟိုတယ်ေရချိုးခန်းထဲကမှန်ထဲကို တရုတ်ဟန်းဆက်ေလးနဲ့ လှမ်းရိုက်ြပီးတင်ထားတာေလ။ ဟိုေရာက်မှ ကွန်ြပူတာ အင်တာနက်နဲ့ အကျွမ်းဝင်ရတာမို့ ကေလးဆန်လိုက်တာ လို့လည်း မေတွးမိပါဘူး။ ဆန်ချင်လည်းဆန်ေပါ့။
သည်အသက်အရွယ်ေရာက်မှ အွန်လိုင်းေပါ်တက် ေမွှရတာဆိုေတာ့ သည်လိုပဲ ရှိလိမ့်မယ်။ မှန်ထဲြကည့်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ေတာ့ အများြကီးကျန်ေသးတယ် ထင်ရတာပေလ။ တေကျာ့နှစ်ေကျာ့ထဲက ခင်ေလးေဆွြကီး ေမးသလို
“ကိုေကျာ်။ ေဆွ ငယ်ပါေသးတယ်ေနာ့။”လို့ေတာင် ေမးလိုက်ချင်ေသးတာ။ ေနာက်ေတာ့ သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်က သူ့မိတ်ေဆွေတွနဲ့ မိတ်ဆက်ေပးတဲ့အခါ ေပါေတာေတာနဲ့ မေလာက်ေလးမေလာက်စားဆန်လွန်းလို့
“ပရိုဖိုင်းပစ်ချာ ေြပာင်းပါဦး။”လို့ ေြပာလာတဲ့အခါ မီးပူတိုက်ေနရင်းတန်းလန်းက ဝက်ကင်နဲ့လှမ်းရိုက်ြပီး အဲဒီအတိုင်းပဲ တင်ထားလိုက်တာ အခုလိမ်ေမာ်ေရာင်တီရှပ်နဲ့အေကာင်ဆိုတာ ြဖစ်လာတာေပါ့။ ဒါေတာင် မေတွ့တာြကာတဲ့ တူကေလးေတွက ကိုကိုဖိုးချိုတစ်ေယာက် ငယ်ငယ်တုန်းကပံုကေလးတင်ထားတယ် ေြပာြကလို့ မခံချင်တာနဲ့
“ဘယ်သူမဗျူး ဝမ်းတွင်းရူး”ဆို နုတ်စ်ေရးတင်ထားခဲ့တာေြကာင့် ေတာ်ပါြပီ။ ေနာက်တစ်ပံု မေြပာင်းေတာ့ဘူးဆိုြပီး သည်အတိုင်းထားလိုက်တယ်။ ဒါလည်း အမှတ်တရေပါ့။
အရင်ေြပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ေရှ့ကအနှစ်ေလးဆယ်မှာ သိသိသာသာ မေြပာင်းလဲခဲ့ေပမယ့်လည်း အဲသည်ေနာက် ေလးနှစ်ကျေတာ့ သိသာလာြပီ။ ငါမအိုေသးဆိုြပီး ဝတ်ချင်တာေတွ ဝတ်လို့ မရေတာ့ဘူး။ အဝတ်တြခား လူတြခားြဖစ်ြဖစ်ေနတာ ကိုယ့်ဘာသာေတာင် သတိထားမိလာေပါ့။ ကိုယ့်အေပါ်မှာ အေကာင်းြမင်စိတ်နဲ့ အားေပးချင်တဲ့လူဆိုရင်ေတာင်
“ငယ်ငယ်တုန်းကဆို အလန်းြကီးေနမှာေနာ်။”လို့ နွားပိန်အသားထိုးြကည့်ြပီး ရှာရှာေဖွေဖွ ချီးမွန်းခန်းဖွင့်ယူရတယ်။ ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ် တယ်လည်း ဂရုစိုက်သကိုး လို့ ေြပာစရာြဖစ်ေတာ့မှာပဲ။ တကယ်ေတာ့ လှချင်တယ်ဆိုတာေလ။ သူများေတွ မျက်စိထဲမှာ ြကည့်ေပျာ်ရှုေပျာ်ြဖစ်ေနဖို့မှ မဟုတ်တာ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကိုယ့်မျက်စိထဲမှာ ြမင်ေနရတဲ့ ပံုရိပ်ကို ြမင်မေကာင်းရှုမေကာင်း ြဖစ်မေနေစချင်တာပါ။ ေလာကြကီးမှာ မှန်ြမင်ရင် မြကည့်ပဲေနတဲ့သူ ရှိလို့လား။ သူများကိုြကည့်တဲ့အြကိမ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ြကည့်တဲ့အြကိမ် ဘယ်ဟာက ပိုများမယ် ထင်လဲ။
ဒါေပမယ့် လူေတွမှန််ထဲမြကည့်တာက ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်ေတာ့မှ မြကည့်ဘူး။ ကိုယ့်နှလံုးသားကိုယ်လည်း ဘယ်ေတာ့မှ မြကည့်ဘူး။ အဲဒါေြကာင့် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဘာြဖစ်လို့ ြဖစ်ေနမှန်းလည်းမသိသလို ဘာလိုလို့လိုေနမှန်းလည်း မသိြကဘူး။ သက်ရှိလူတစ်ေယာက်ရဲ့ ရုပ်သွင်ဆိုတာ ဥတုဇရုပ်တစ်ခုတည်းမှ မဟုတ်တာ။ ကမ္မရုပ်တို့ စိတ္တဇရုပ်တို့လည်း ပါတယ်ေလ။ အသက်အရွယ်ရလာတဲ့အခါ လူေတွကိုြကည့်ရင် မျက်နှာေပါ်က ရုပ်သွင်အြပင် စိတ်ရင်းမေနာရဲ့ အေရာင်အဝါ အြကည်ဓါတ်ကိုပါ တေြဖးေြဖး ြမင်တတ်လာလိမ့်မယ်။
ငယ်တုန်းရွယ်တုန်းေတာ့ ဒါေတွ ဘယ်ြမင်ဦးမလဲ။ စက်ဆီြဖစ်တယ်။ စက်ဆီြဖစ်တယ် ဆိုြပီး အန်ချင်စရာ ကျက်သေရတံုးတဲ့ပံုြကီးေတွကို အဟုတ်မှတ်ြပီး အရိုက်ခံချင်ြကတာ။ သူတို့ေြပာတဲ့ စက်ဆီြဖစ်တယ် မြဖစ်တယ်ဆိုတာကလည်း ဖံုးထားသမျှေတွ လှစ်ကာလှန်ကာေဖာ်ြပတာ မဟုတ်ဘူး။ စိတ်ထဲက ခံစားချက်ကိုပဲ ြမင်ရသူေတွ စိတ်ထဲကို ကူးစက်ခံစားလို့ရေအာင် သရုပ်ေဖာ်ရတာ။ ဘာပဲြဖစ်ြဖစ် သည်တစ်ခါေတာ့ ေမွးေန့မှာ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ကိုယ် မှန်ြကည့်ြပီး သံုးသပ်ြကည့်လိုက်မိပါတယ်။ သူလည်းပဲ ေတာ်ေတာ်ြကီးေတာင် ေြပာင်းလဲသွားမှပဲေလ။
ဘူတန်ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့်ဘဝမှာ ပထမဦးဆံုးအြကိမ်ေရာက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ြပည်ပနိုင်ငံတစ်ခုေပါ့။ အဲသည်ကိုထွက်သွားတုန်းကေတာ့ စိတ်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့တစ်ခုတည်းသက်သက်အတွက် မဟုတ်ပါဘူး။ ဘဝေရှ့ေရးအိပ်မက်ြကီးြကီးမားမား မက်ြကည့်ချင်လို့။ ြမန်မာြပည်မှာ ဆက်ရှိေနရင် ကိုယ့်အတွက် ေနာက်ထပ်ဘွဲ့လွန်ေတွ၊ သင်တန်းေတွ၊ နိုင်ငံြခားခရီးေတွ ေမျှာ်လင့်လို့မရဘူး။
ဝန်ြကီးဌာနမှာ သတ်မှတ်ထားတဲ့ စံေတွအရည်အချင်းေတွနဲ့ မြပည့်မီလို့။ ေဖာင်ြကီးလည်း မတက်ရေသးလို့။ တစံုတရာတိုးတက်ဖို့အတွက်ဆိုရင် အရင်ဆံုး ထွက်ေတာ်မူနန်းကခွာမှြဖစ်မယ်လို့ တွက်မိြပီး ေရာက်ရာေပါက်ရာ ထွက်လိုက်တာ။ ဒါေပမယ့် ဘဝဆိုတာ အံ့ဩစရာြကီး။ ကာလကတ္တားမှာ သွားသွားေြဖတဲ့ စာေမးပွဲေတွက လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် မေအာင်ခဲ့ပဲ
“စာေမးပွဲေြဖြပီးရင် ကူေရးေပးမယ်ေနာ်”ဆိုြပီး ြမန်မာဝီကီမှာ သီချင်းေတွအေြကာင်း ကူေရးေပးရာကေန ခုေတာ့ ဘာြကီးမှန်းမသိတဲ့အေကာင်ဘဝ ေရာက်လာတယ်။
အစစ်ပဲ။ ေလးနှစ်ကာလ ြကာသွားြပီးတဲ့ေနာက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘာေကာင်ြကီးြဖစ်ေနပါလိမ့်လို့ ဆန်းစစ်ြကည့်လိုက်ေတာ့ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဘာေကာင်ြကီးမှန်းလည်း မသိဘူး။ ဆရာဝန်ေတာ့ ဆရာဝန်ေပါ့။ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်။ ဒါေပမယ့် သူများတကာ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ေတွနဲ့လည်း မတူဘူး။ တစ်မျိုးြကီးပဲ။ တချို့ကေြပာေတာ့ စာေရးဆရာတဲ့။ အဲဒါလည်း ဟုတ်ေသးပါဘူး။ ဟိုမေရာက်သည်မေရာက်နဲ့ရယ်။ စာအုပ်ကေလးမှ သံုးအုပ်ေလာက် ြဖစ်ြဖစ်ြမည်ေအာင် ထုတ်ထားဖူးတာ။ သူများတကာေတွ ေဟာတစ်အုပ်ေဟာတစ်အုပ်ထုတ်ေနတဲ့ ဘက်ဆယ်လာေတွက ရယ်မှာေပါ့။ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်သာ လူစွာလုပ်ေနတာ။ ၃၃လမ်းထဲ ေလျှာက်သွားြကည့်ပါလား။ ေပါ်တယ်ကုလားကေတာင် အဖက်လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။
“အင်တာနက်ေပါ် စာေရးေနတယ် ဟတ်လား။ ေအး ေကာင်းတယ် ေကာင်းတယ်။ ြကိုးစားထား။ အေလ့အကျင့်ရတာေပါ့။ အန်တီတို့ကေတာ့ မဖတ်အားပါဘူးကွယ်။”လို့ ြကည့်ေကာင်းေအာင် အားနာပါးနာ ေြပာလိမ့်မယ်။ ေတာ်ပါေသးရဲ့။ ကိုယ့်စာမူကေလးကိုယ်ထုတ်ြပီး တစ်တိုက်ဝင်တစ်တိုက်ထွက် လိုက်မိတ်ဆက်ြပီး
“ဖတ်ြကည့်ေပးပါေနာ်။”လို မရဲတရဲ သွားြဖဲေလးနဲ့ ေလချိုမေသွးရလို့။
ဆရာဝန်စာေရးဆရာေတွ အင်မတန်ေပါများလှတဲ့ သည်ေခတ်ြကီးထဲမှာ ကိုယ့်ကေလာင်ကေတာ့
ေမာ်ေတာ်နံမယ်လိုလို ဇာတ်သဘင်နံမယ်လိုလိုနဲ့ လူစိတ်ဝင်စားနည်းရှာသတဲ့။ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်သာ ကျယ်ေနတာပါ။ ေရာင်းတမ်းကျေတာ့ မစွံပါဘူး လို့ အေြပာခံရမယ် ထင်တယ်။ စန်းဆိုတာကလည်း ရှိေသးတယ်ေလ လို့ လည်း ေြပာြကတယ်။ ဘယ်ဂျာနယ်တိုက်ကိုမှ စာမူမပို့ေပမယ့်လည်း အိမ်ရှင်မဂျာနယ်ကေတာ့ သူြကိုက်ရာြကိုက်ရာေတွ ယူယူသံုးေလ့ရှိတယ်။
တစ်ခါတစ်ခါ ေပါ်ြပူလာက ဆရာေလး ကိုမျိုး(ြမန်မာစာ) ကလည်း အားေပးတတ်တယ်။ ကျန်တာေတွက ဟိုကေြပာ သည်ကေြပာ လာေြပာေတာ့မှ သိရေပမယ့်လည်း ကာယကံရှင်စာနယ်ဇင်းသမားက ကိုယ့်ကို လာေြပာထားတာ မဟုတ်ေလေတာ့ ခမျာများ အားနာေနမှာစိုးတာနဲ့ပဲ ကိုယ့်ဘာသာ မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ေနလိုက်တယ်။ ြကိုက်လို့သံုးတာ သံုးပါေစ။ ကိုယ့်ဘာသာ အသစ်ြပန်ေရး ရတာပဲဟာ။ ဘယ်စာပဲေရးေရး သိပ်သံေယာဇဉ်ထားမေနဘူး။
ေရးြပီး တင်ြပီး ကွန်မန့်ေလးဘာေလးေစာင့်ဖတ်ြပီးရင် လွှတ်လိုက်ြပီ။ ေနာက်တစ်ပုဒ်ထပ်ေရးဖို့ စဉ်းစားရဦးမယ်။ ေရးထားတဲ့စာတစ်ပုဒ်နဲ့ ပတ်သက်ြပီး အကျိုးအြမတ်ကို စာဖတ်သူေတွဆီမှာပဲ ေမျှာ်လင့်တယ်။ ကိုယ့်ဆီကို ြပန်လာစရာ မလိုဘူး။
အဲဒီစိတ်ြကီးနဲ့ စာေရးေနတာဆိုေတာ့ ထုတ်ေဝသူများအေပါ်မှာ တစ်ကိုယ်ေကာင်းဆန်ရာ ကျသလား မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့် သူတို့အသိဆံုးေနမှာပဲ။ ပိုက်ဆံနဲ့ပတ်သက်လို့ ချိုတယ်ခါးတယ် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဘာတစ်ခွန်းမှ မေြပာဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့်လည်း ကိုယ့်စာအုပ်ကိုယ် အားေပးြကပါဦးဗျာ။ ဝယ်လိုက်ြကပါ။ ယူလိုက်ြကပါ။ ဘယ်တုန်းကမှ ပါးစပ်ကေြပာမထွက်ဘူး။ အဆိုေတာ်ေတွလို
“သားကိုချစ်ရင် ခိုးကူးအားမေပးနဲ့ေနာ်။ ေအာ် ဝယ်ရင် အာဘွားေပးမယ်။”လို့ ပရိုမိုးရှင်းေတွ ေလာင်းချင်းေတွလည်း မလုပ်ချင်ပါဘူး။ ဒါနဲ့များ နံမည်က ြကီးချင်ေသးတယ် လို့ေတာ့ မထင်နဲ့ဗျ။ နံမည်ြကီးဖို့ေနေနသာသာ ကိုယ်စာေရးမှန်း လူသိတာေတာင် မြကိုက်ဘူး။ တစ်ကန့်စီပဲ ေနချင်တယ်။ နို့မို့ အလုပ်လုပ်ရတာ မေြဖာင့်ဘူး။ ဝင်းဦးရှစ်ကိုယ်ခွဲကားထဲက စာေရးဆရာလို
“ဟိုဇာတ်လမ်းေလး ထည့်ေရးစမ်းပါ။ သည်ဇာတ်လမ်းေလး ဆင်ေရးစမ်းပါ။ ဆရာ”ေတွ အဟုတ်ကိုေတွ့ဖူးသလို
“ဟဲ့ ဟဲ့။ သူ့ေရှ့ စကားေြပာတာဆိုတာ ဆင်ြခင်။ စာထဲထည့်ေရးခံေနရဦးမယ်။”ဆိုတာ အိမ်က ေမွးသမိခင် ကိုယ်တိုင် အားေပးတဲ့စကား။ အလုပ်လုပ်ေနတဲ့အချိန်မှာ အဲဒီစာေရးစာဖတ်တာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ကိစ္စ ဘာမှ ေခါင်းထဲ မရှိဘူး။ ထည့်လည်း မထားဘူး။ စာေရးတဲ့အချိန်ကျမှသာ အလုပ်ထဲက ြကံုခဲ့တာေတွ ြပန်စဉ်းစားချင် စဉ်းစားမယ်။ အစကတည်းက မသိလို့ပါ။ နို့မို့ဓါတ်ပံုအစစ်၊ နံမည်အစစ်ြကီးေတွနဲ့ မေရးခဲ့ပါဘူး။
ကေလာင်နဲ့လူနဲ့ ေရာေရာကုန်ရင် လူက အူလည်လည်ြကီးနဲ့ ေနလို့မေကာင်းဘူး။ ဘယ်သူမှ မသိတာပဲ ေအးတယ်။ အဲဒါေြကာင့် တချို့ကေြပာသား။ အြပင်မှာ သူမဟုတ်သလို ေနတယ်တဲ့။ အင်း။ ဟုတ်တယ်။ စကီဇိုဖရီးနီးယားေရာဂါသည်ေတွလိုပဲ ကိုယ်ပွားေတွအများြကီး သပ်သပ်စီထားတာ။ အတူတူ မဟုတ်ဘူး။
“ချစ်ေစလို ခံတွင်းလက်ေလးသစ်၊ မုန်းေစလို ခံတွင်းလက်ေလးသစ်”တဲ့။ သည်အေြပာ သည်အေရးေလးေတွေြကာင့်
“ရယ်ရတယ်ေတာ့။”
“ေဘာကျာရဲ့ ေဘာကျာရဲ့။”ေတွနဲ့ ချစ်တဲ့ခင်တဲ့သူေတွ ရှိသလို၊
“လူကိုကလိသလို ရိသလိုနဲ့ ေသနာကျကေလး”လို့ ေမတ္တာေတွ အြကီးြကီး ထားမယ့်သူေတွလည်း ဘယ်နည်းမလဲ။ အနာေပါ် တုတ်လာလာကျေအာင်လုပ်တာ တစ်ခါလည်းမဟုတ်၊ နှစ်ခါလည်း မဟုတ်ဆိုေတာ့ သူတို့လည်း
“ငါ မင်းကို သတ်ချင်တယ်။”ြဖစ်ကုန်ေလာက်ြပီ။ ေမွးေန့ေမွးရက်ြကီးမှာ မုသားေတွလည်း မဆိုချင်ပါဘူး။ ဘုရားြကီးကို စူးရစီရဲ့။ ပုဂ္ဂိုလ်ေရးေတွကို ထိခိုက်ေစလိုတဲ့ ေစတနာ ပါကိုမပါဘူး။ အြဖစ်အပျက်ကိုေရးရင်းနဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ေတွ စွဲကုန်ြကတာပါ။ ရည်ရွယ်ပါဘူး။ အဟုတ် အဟုတ်။
သူက နံမယ်ြကီးမှာေပါ့။ အစိုးရမေကာင်းေြကာင်းေတွ ေလပုပ်ထုတ်ေဆးေဖာ်ေနတာကိုး လို့လည်း အေြပာမခံချင်ပါဘူး။ ြဖစ်နိုင်ရင်ေတာ့ ေကာင်းတာေတွချည့် ေြပာချင်တာေပါ့။ နိုင်ငံေရးနဲ့ ပတ်သက်ရင်ေတာ့ ပိုေတာင်ရှင်းေသးတယ်။ ဘယ်ေတာ့မှ အဲဒီထဲ ဝင်မပတ်သက်ဘူး။ ေဝးေလေကာင်းေလ ေနချင်တာ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ေတာင် မချစ်နိုင်လို့ ဒုက္ခေတွကိုေရာက်ေနတာ။ သန်းေြခာက်ဆယ်ြကီးကို အတင်းလိုက် မချစ်ပါရေစနဲ့ေတာ့။
အဲဒီအထဲ ကိုယ်ေရးတာ နားလည်ေအာင်ဖတ်မယ့်သူဆိုလို့ ေြခာက်ရာေလာက်ရှိရင် ကံေကာင်း။ ဒါေပမယ့်လည်း နိုင်ငံေရးနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကိုယ့်ဘက်က ေမျှာ်လင့်တာ အေြပာင်းအလဲတစ်ခုခုေတာ့ ြဖစ်ေစချင်မိတယ်။ အစိုးရအေြပာင်းအလဲကို ေြပာတာ မဟုတ်ဘူး။ လူေတွရဲ့ စိတ်ေနသေဘာထား အယူအဆေတွကို ေြပာင်းေစချင်တာ။ ဘိုလိုေြပာေတာ့ mindset တဲ့။ အဲဒါြကီးမေြပာင်းသေရွ့ အစိုးရ ဘယ်နှစ်ဆက်ေြပာင်းေြပာင်း အရင်ပံုစံ ြပန်ြပန်ြဖစ်သွားမှာေလ။ အဲဒါေြကာင့် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကစြပီး ေြပာင်းြပီးြမင်တယ်။ ေြပာင်းြပီးေတွးတယ်။
ေြပာင်းဖို့ ြကိုးစားတယ်။ ဟိုးေရှးေရှး စာစေရးကာစက အေတွးအြမင်နဲ့ အခုေရးေနတဲ့ အေတွးအြမင် အေရးအသားက ကွာေတာ့ကွာသွားြပီ။ စာေရးေနတာဟာ သူများေတွမှာ အကျိုးရှိတာ မရှိတာထက် ကိုယ့်ဆီမှာအရင် အကျိုးြဖစ်ထွန်းရတာ။ သင်တန်းေတွလိုက်တက်ရင်း အချိန်ကုန်သွားလို့ စာရွက်ကေလးတစ်ခုအဖတ်တင်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အသိဉာဏ်အလင်းကို ရလိုက်တယ် လို့ ခံစားရတယ်။
ဒါနဲ့များ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘာေကာင်ြကီးမှန်းမသိဘူးလို့ ေြပာတာဟာ ေကျနပ်ေရာင့်ရဲမှု မရှိတဲ့သေဘာကို ြပတာပဲ လို့ မထင်နဲ့ေနာ်။ တကယ်ကို ဘာေကာင်ြကီးမှန်းမသိ ြဖစ်ေနတာ။ ဟိုမေရာက်သည်မေရာက်နဲ့ရယ်။ ေဇာ်ကန့်လန့် လို့ ေြပာရင်ရတာေပါ့။ မိုးလည်းမပျံနိုင်ေသးဘူး။ ေြမလည်းမလျှိုးနိုင်ေသးဘူး။ အလယ်ေခါင်မှာ ကန့်လန့်ြကီးခံေနတယ်။ ဆရာဝန်ဆိုလည်း ဆရာဝန်ေပါ့။ စာေရးဆရာဆိုလည်း စာေရးဆရာေပါ့။
နှစ်ခုစလံုး ဟုတ်ရင်လည်း ဟုတ်လိုက်ေပါ့။ ခုဟာက နှစ်ခုစလံုး မဟုတ်ေသးတာ။ နှစ်ေနရာစလံုး အေပျာ်တမ်းအဆင့်မှာပဲ ရှိတယ်။ ပရို မြဖစ်ေသးဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုေတာ့ ေကျနပ်ေနတာပါပဲ။ သွားေလရာလာေလရာ မအူပင်ငပိ လူြမင်သိလို့ မဟုတ်ဘူး။ ဖိုရမ်အခန်းထဲက ကိုယ့်နာမည်ေရးထားတဲ့ စားပွဲေနာက်မှာ မိုက်တံကေလးငုတ်တုတ်နဲ့ လာထိုင်ဖို့ အဖိတ်ခံရလို့ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါေတွအားလံုး အာပလာေတွ။ အေရးမပါတာေတွ။ သည်ဘဝမှာ ကိုယ့်ကို ပညာတတ် ဆရာဝန်တစ်ေယာက် အြဖစ်နဲ့ ေနရာေပးဆက်ဆံမှုကို အတိုင်းမသိ ဂုဏ်ယူေကျနပ်မိတာ တစ်ေနရာပဲ ရှိတယ်။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့်သမီးက အသိအမှတ်ြပုတာေလ။
သူေနမေကာင်းတဲ့အခါ သူ့အေဖဆီမှာ မေမးပဲနဲ့ ဘာေဆးကိုမှ မေသာက်ဘူး။ အိမ်စာေတွ သူမလုပ်တတ်လို့ ေမးစရာရှိရင် သူ့အေဖကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အကူအညီမေတာင်းဘူး။ သူ့အေဖမလာမချင်း ထိုင်ေစာင့်တယ်။ သမီးဘဝမှာ သူ့အေဖဟာ အဲဒီနှစ်ေနရာမှာေတာ့ ဘယ်သူနဲ့မှ အစားထိုးလို့မရဘူးဆိုတာ ဂုဏ်ယူရတာပ။
သည်လိုဆိုေတာ့ သမီးေလးရဲ့ သိစိတ် မသိစိတ်ထဲမှာ စွဲထင်ေနတဲ့ သူ့အေဖရဲ့ ပံုရိပ်ဟာ ပညာတတ်၊ ဆရာဝန်တစ်ေယာက် လို့ေတာ့ ြဖစ်လိမ့်မယ် ထင်တာပဲ။ ဒါေပမယ့် သူ့အေဖေရးတဲ့စာေတွကို အရသာခံဖတ်တတ်ဖို့ေတာ့ ငယ်ေနေသးတယ်။ နားမလည်ဘူးလို့ ေြပာတယ်။ အခုမှ ကာတွန်းဖတ်တုန်းကိုး။ တစ်ေန့ေသာအခါမှာေတာ့ သည်စာေတွ သူဖတ်နိုင်လာတဲ့အခါ သူ့အေဖဟာ ဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲ ပိုြပီး ြပတ်ြပတ်သားသား ပံုေဖာ်နိုင်လိမ့်မယ် ေမျှာ်လင့်ရတာေပါ့။
အဲဒါေြကာင့် ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်မှာ ကိုယ့်အတ္တကို ကိုယ်တည်ေဆာက်ထားတာဆိုတဲ့ Virtual Image ပံုရိပ်ေယာင်ေပမယ့် ေနာင် ကာလရှည်ြကာလို့ သမီးေလးအနားမှာ ကိုယ်မရှိေတာ့တဲ့အခါ စူပါမင်းကားထဲက သူ့မိဘများ ေရခဲနန်းေတာ်ထဲမှာ ရုပ်သွင်ချန်ထားြပီး သွန်သင်လမ်းြပသလို ဖခင်ပံုရိပ်ကေလးကျန်ရစ်ြပီး ဆံုးမပဲ့ြပင်ေပးချင်တယ် လို့ ရည်ရွယ်တာပါပဲ။ ဒါေြကာင့် မေကာင်းတာေတွလည်း မေရးဘူး။ မဟုတ်တာေတွလည်း မေရးဘူး။ ေစတနာသန့်သန့်နဲ့ ယံုြကည်ရာကိုပဲ ေရးတာေပါ့။
ခုဆိုရင် ၄၆ နှစ်ြပည့်တဲ့ေမွးေန့ေရာက်လာြပီ။ စာေရးသက်ကေလးလည်း သံုးနှစ်စွန်းလာြပီ။ ဆရာဝန်လုပ်သက်က ၁၇ နှစ်ေကျာ်ြပီ။ ဘာေတွြဖစ်ခဲ့ပတုန်းဆိုရင် ဘာမှလည်း မြဖစ်ေသးပါဘူး။ ဝါဆိုသကင်္န်းကပ်တုန်းက မေတွ့တာြကာလှြပီြဖစ်တဲ့ ဘုန်းဘုန်းေတွနဲ့ ြပန်ေတွ့တယ်။
“ဖိုးချို။ ဆရာဝန်ြဖစ်တာ ေတာ်ေတာ်ြကာြပီ။ နယ်ေတွလည်း နှံ့ခဲ့ြပီ။ ေတာ်ေတာ် စုမိေဆာင်းမိရှိပလား။ သန်လျင်မှာ ဒလမှာ ေြမကွက်ေတွ ေဈးကေကာင်းသနဲ့။ ဘယ်နှစ်ကွက်ပိုင်ြပီတုန်း။”လို့ အေမးခံရတယ်။ ဘုန်းဘုန်းက ေနာက်ြပီးေမးတာေပမယ့် သူေမးတာ သဘာဝကျတယ်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအင််ဂျင်နီယာေတွ ကိုယ့်ေနာက်မှ အစိုးရအလုပ်ဝင်တာ ကိုယ်ပိုင်အိမ်နဲ့ ကားနဲ့ စုမိကုန်ြပီ။ ဒါေတာင်သူတို့ဌာနက ေထာလျှံေပါလန် မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်မှာြဖင့် ဘာေတွများ စုမိပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားြပီးမှ ကမန်းကတန်း ထုတ်ြကွားရတယ်။
“တပည့်ေတာ်မှာလည်း ေြမေတွယာေတွ၊ အိမ်ြကီးအိမ်ေကာင်းေတွ စုမိေနပါြပီဘုရား။ ဒလမှာ၊ တညင်မှာေတာ့ မဟုတ်ဘူးေပါ့။ တာဝတိန်သာ၊ တုဿီတာေလာက်မှာ ေနပါလိမ့်မယ်။”လို့ ေခါင်းကေလးေမာ့ြပီး အတည်ေပါက်ြကီးကို ေြဖပလိုက်တယ်။ ဒါကေတာ့ အေဖမရှိေတာ့တာ ြကာြပီးေနာက် သမီးေလး လိုက်လာခဲ့ချင်ရင် သူ့အေဖဘယ်မှာရှိမယ်လို့ လိပ်စာေပးတာပါေလ။ သမီးကေလးဟာ သူ့အေဖထက် ပိုြပီးရင့်ကျက်လာတဲ့တစ်ေန့မှာေတာ့ သူ့အေဖ ေဇာ်ကန့်လန့်ဘဝနဲ့ ေသာင်မတင်ေရမကျ တစ်လစ်ြကီးြဖစ်ေနတာဟာ အရူးမဟုတ်၊ အေကာင်းမဟုတ်၊ ဆယ်ြပားလိုေနလို့ကိုး လို့ သေဘာေပါက်သွားလိမ့်မယ် ထင်ပါရဲ့။
