“​ေငွရတု ​ေနာက်​ေြကာင်း​ြပန်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ကိုယ်တို့​ဆီကလူ​ေတွမလည်း​ မင်း​သား​များ​ ရိုက်ရက်ချိတ်သလို ြပက္ခဒိန်တစ်​ေစာင်လံုး​ လိပ်ပတ်လည်​ေအာင် အထိမ်း​အမှတ်​ေတွ တစ်ခုြပီး​တစ်ခု မုဒ်သွင်း​ေနြကရတာ ​ေတာ်​ေတာ်​ေမာ​ေလာက်​ေရာ့​မယ်။ ြပည်​ေထာင်စု​ေန့​လွန်တာနဲ့​ ဟတ်ပီး​ဗိုလ်ချုပ်ဘတ်​ေဒး​လုပ်တာ ရက်​ေတာင်မဆိုင်း​ဘူး​။ ​ေနာက်​ေန့​ကျ ဗယ်လင်တိုင်း​ဖို့​အသင့်​ပဲ။

ကိုယ်လည်း​ပဲ တတ်နိုင်သ​ေလာက်​ေတာ့​ ဒ​ေယာ​ေသာပါး​ မှီ​ေအာင်လိုက်တာပါပဲ။ တခါတခါ​ေတာ့​ အလုပ်များ​ေနတာနဲ့​ ဘာတစ်ခုမှ မှတ်မှတ်ရရ မ​ေရး​ြဖစ်တဲ့​အခါ တစ်ခုခုဖတ်ရနိုး​နဲ့​ ​ေစာင့်​ေနတဲ့​သူ​ေတွကို အား​နာမိြပန်ပါ​ေရာ။ အခုဆိုရင် ရှစ်​ေလး​လံုး​ကို ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ေတာင် လွန်သွား​ြပီမို့​ ခုခါမှ မှတ်စုအပုတ်အသိုး​ြကီး​ လာတင်​ေနတယ် ထင်​ေနပါဦး​မယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေရး​ြဖစ်​ေအာင်​ေတာ့​ ​ေရး​လိုက်ချင်​ေသး​တာဗျ။ ကိုယ့်​အလိုအရဆိုရင်​ေတာ့​ သည် ရှစ်​ေလး​လံုး​ကိစ္စဆိုတာ တစ်နှစ်တစ်ခါ ​ေမွး​ေန့​ကိတ်​ေပါ်က ဖ​ေယာင်း​တိုင်မီး​များ​လို ဝှူး​ကနဲမှုတ် ဟုတ်ကနဲြငိမ်း​မသွား​ေစချင်ပါဘူး​။ မြပီး​နိုင်မစီး​နိုင် မီး​ထိုင်ရှို့​ေနရမယ်လို့​ေတာ့​ မဆိုလိုဘူး​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲဒီြဖစ်ရပ်က​ေန သင်ခန်း​စာက​ေလး​များ​ ရယူနိုင်မယ်ဆိုရင် အ​ေရအတွက် အတိအကျသိဖို့​ခက်တဲ့​ အသက်ဆံုး​ရှံုး​သွား​ရှာသူ​ေတွအတွက် အချည်း​နှီး​ အကျိုး​မဲ့​မြဖစ်​ေစဘူး​လို့​ ​ေြဖသိမ့်​နိုင်မယ် မဟုတ်လား​။

၂၅ နှစ်​ေတာင် ြကာခဲ့​ြပီဆို​ေတာ့​ နည်း​တဲ့​နှစ်​ေတွလား​။ အသက် ၃၀ ​ေအာက်က​ေလး​ေတွ ဘယ်လိုမှ မမှတ်မိနိုင် မသိမှီနိုင်တဲ့​အ​ေြကာင်း​အရာ​ေတွကို ကိုယ်​ေတွက​ေတာ့​ ကိုယ်​ေတွ့​မျက်ြမင် ြကံု​ေတွ့​လာသူတစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ ကိုယ့်​အသိကိုယ့်​အြမင်ကို ြပန်လက်ဆင့်​ကမ်း​ေပး​ဖို့​ တာဝန်ရှိတယ်လို့​ ​ေတွး​မိလာပါတယ်။

ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ အဲဒီ​ေန့​မှာပဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် က​ေလး​မ​ေလး​တစ်​ေယာက်က သူ့​ထက်စီနီယာမမတစ်​ေယာက်ကို ​ေအာ်ကျယ်ဟစ်ကျယ်​ေမး​ေနတာကို နား​နဲ့​ဆတ်ဆတ် ြကား​လိုက်မိလို့​ပါပဲ။

“အမ အမ။ ရှစ်​ေလး​လံုး​ဆိုတာ ဘာလဲ ဟင်။”

 တဲ့​။ အလကား​ေနရင်း​ မဆီမဆိုင် ​ေဒါသတြကီး​နဲ့​

“ဟဲ့​ … နင် ဗမာ မဟုတ်ဘူး​လား​။ ဗမာြပည်မှာ ​ေန​ေနတယ် မဟုတ်ဘူး​လား​။”

 လို့​ ​ေမး​လိုက်ချင်​ေပမယ့်​ သူ့​စီနီယာက ြပန်ရှင်း​ြပတဲ့​အခါ

“ဪ သိြပီ။ သိြပီ။”

 ဆို​ေတာ့​မှ အင်း​ေပါ့​ေလ။ သူတို့​အသက်အရွယ်နဲ့​ဆို​ေတာ့​ သူများ​ေြပာစကား​ တဆင့်​ြကား​ရတာ မယံုရင် ပံုြပင်မှတ်ဆိုသလိုပဲ လွယ်လွယ်ြကား​လိုက်မိြပီး​ သည်ဘက်နား​ကဝင် ဟိုဘက်နား​ကထွက်သွား​မှာပဲ။ ဒီလိုဆို​ေတာ့​လည်း​ ကျွဲြမီး​မတို​ေတာ့​ပါဘူး​ေလ။ မသိမမှီလိုက်သူ ​ေမာင်နှမ​ေလး​များ​အတွက် ဦး​ဦး​ ပံု​ေြပာမယ် လုပ်ရ​ေသး​တာပ ​ေနာ့​။

 ရှစ်​ေလး​လံုး​နဲ့​ ပတ်သက်ြပီး​ ဘာ​ေတွကို အမှတ်ရသလဲဆို​ေတာ့​ ကာလယန္တယား​ြကီး​ ​ေနာက်ြပန်လှည့်​ြပီး​ လွန်ခဲ့​ေသာ ၂၅ နှစ်ကာလကို ြပန်သွား​ရမှာ​ေပါ့​ေလ။ စဉ်း​စား​စမ်း​ ကိုရင်။ စဉ်း​စား​စမ်း​ပါဦး​။ လွန်ခဲ့​တဲ့​ ၂၅ နှစ်မှာ ခင်ဗျား​ ဘာ​ေတွကို မှတ်မိသတုန်း​။ ကျွန်​ေတာ်လား​။ အဲ့​တုန်း​က လူပျို​ေလ။ အရွယ်​ေတာ် နှစ်ဆယ်​ေကျာ်က​ေလး​။ ရုပ်က​ေလး​ကလည်း​ ခုထက်အများ​ြကီး​ ​ေချာရံုတင်ဘယ်ကမလဲ အုအက်နုဖတ်​ေနတာ​ေပါ့​။

 ​ေဆး​ေကျာင်း​တက်တုန်း​တန်း​လန်း​၊​ သူငယ်ချင်း​ေပါင်း​များ​စွာ၊​ အီစီကလီဗွက်​ေပါက်၊​ ရည်း​စား​ေလး​မ​ေတာက်တ​ေခါက် ထား​စအရွယ်​ေလ။ အဲဒါ သူငယ်ြပန်ြခင်း​ရဲ့​အစလို့​ ​ေခါ်တယ်ဗျ။ ဘယ်သူမဆို အသက်ြကီး​လာတဲ့​အခါ ​ေရှး​ြဖစ်​ေနာက်​ေြကာင်း​ ြပန်စဉ်း​စား​ရင်

“တို့​ငယ်ငယ်တုန်း​ကများ​ဆို …”

 နဲ့​ တာထွက်တယ်။ မယံုမရှိနဲ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ တကယ်တမ်း​ ​ေြပာချင်တာက အဲသည်အချိန်တုန်း​က ကိုယ့်​လို အညွန့်​အဖူး​ ​ေကွး​ေလး​နုနယ်​ေကျာင်း​သား​က​ေလး​ေတွ ​ေတာ်​ေတာ်များ​များ​ဟာ ငယ်ဘဝ၊​ ​ေပျာ်စရာတက္ကသိုလ်ပတ်ဝန်း​ကျင် နဲ့​ မိသား​စုအနာဂတ်​ေတွကိုပါ ပန်း​ညွန့်​ညှာ​ေြကွ အဖျက်ဆီး​ခံခဲ့​ရတယ်။ ကိုယ့်​မိဘထက်ြကီး​တဲ့​ ရာထူး​စည်း​စိမ် အာဏာလက်ရှိ လူြကီး​တချို့​က သူတို့​ေနရာကို လုယူလိမ့်​နိုး​နိုး​ စိုး​ရိမ်စိတ်​ေတွနဲ့​ အပူတြပင်း​နှိမ်နှင်း​လို့​ တချို့​လည်း​ အသက်ဆံုး​ရတယ်။

တချို့​လည်း​ မ​ေသမရှင် အနာဂတ်​ေတွ​ေပျာက်ြပီး​ အုတ်တံတိုင်း​ေတွအထဲ ​ေရာက်သွား​တယ်။ တချို့​ကျ​ေတာ့​ ရပ်​ေဝး​ေြမြခား​ ထွက်​ေြပး​ခိုလှံုြကရတယ်။ အနည်း​ဆံုး​ေတာ့​ သူတို့​အား​လံုး​ ​ေအး​ေအး​ချမ်း​ချမ်း​ ခိုလှံု​ေနြကတဲ့​ မိဘရင်ခွင်၊​ ဆရာ့​ရင်​ေငွ့​ အကုန်​ေပျာက်ြခင်း​မလှ​ေပျာက်ြပီး​ ကန္တာရထဲ​ေရာက်သွား​တဲ့​ ြကာဖူး​ေလး​များ​လို အငံု​ေြကွ​ေြကွြကရတယ်။

 တကယ်​ေတာ့​ ရှစ်​ေလး​လံုး​ဆိုတာြကီး​ဟာ ြဗုန်း​ဆို မိုး​ေပါ်ကကျလာသလို အဲသည်​ေန့​ကျမှ နက္ခတ်အချိန်အခါ​ေတွ တိုက်ဆိုင်ြပီး​ ဘွား​ကနဲ​ေပါ်လာတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ ငယ်ငယ်တုန်း​က သမိုင်း​သင်တဲ့​အခါ ကျက်ခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ကမ္ဘာစစ်ြဖစ်ြခင်း​အ​ေြကာင်း​ရင်း​များ​လိုပဲ။ အ​ေြခခံအ​ေြကာင်း​ရင်း​ လတ်တ​ေလာ အ​ေြကာင်း​ရင်း​ေတွ ရှိတယ်။ ၈၈ ဆိုတဲ့​ သက္ကရာဇ်ဟာ ဦး​ေနဝင်း​ြကီး​ကိုမှ ဩဇာတက္ကိမ ညှိုး​မှိန်​ေစတာ မဟုတ်ဘူး​။ ြမန်မာတစ်ြပည်လံုး​ စီး​ပွား​ေရး​ေတွ ကျဆင်း​ေနြပီ။ လူ​ေတာ်​ေတာ်များ​များ​က အဲဒါ ဦး​ေနဝင်း​ြကီး​ ညံ့​လို့​။ သူ အသံုး​မကျလို့​။ တိုင်း​ြပည်ဘဏ္ဍာ​ေတွကို သူ့​ကိုယ်ကျိုး​အတွက် သံုး​ြဖုန်း​ေနလို့​ လို့​ ထင်ြကတယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ လူ​ေတွထင်သ​ေလာက်​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ အဲဒီအချိန်အခါက သူ့​သမီး​ပိုင်တဲ့​ နဝရတ်ဟိုတယ်ဆိုတာ ြမန်မာြပည်မှာ အ​ေကာင်း​ဆံုး​ဟိုတယ်ပဲ။ အခု သမိုင်း​လမ်း​ဆံုနား​က ဖို့​ဒ်ကား​ကုမ္ပဏီအ​ေရာင်း​ြပခန်း​ ဖွင့်​ထား​တဲ့​ေနရာမှာ ရှိတယ်။ အဲဒါြကီး​က အခု ထရိတ်ဒါး​၊​ ဆီဒိုး​နား​၊​ ပတ်ခ်ရွိုင်ရယ်နဲ့​ ယှဉ်လိုက်ရင် တဲပုတ်သာသာပဲ ရှိမယ်။ ဂျပန်​ေဆး​ရံုလို့​ေခါ်တဲ့​ ​ေဆး​ရံုသစ်ြကီး​မှာ ဂျူတီဆင်း​တဲ့​ သမီး​ေတာ် မမ​ေြကး​ကိုလည်း​ ြမင်ဖူး​တယ်။

သူပန်ထား​တဲ့​ စိန်နား​ကပ်ဟာ ခင်ဗျား​တို့​ြကည့်​ဖူး​တဲ့​ မဂင်္လာ​ေဆာင်အ​ေခွထဲက စိန်​ေတွနဲ့​သွား​နှိုင်း​ရင် အမှုန်အမွှား​ေလာက်ပဲ ရှိမယ်။ မဆလ​ေခတ်တုန်း​က ထိပ်ထိပ်ြကဲလူြကီး​များ​ဟာ အခု​ေခတ်လို အိမ်​ေပါင်း​များ​စွာ၊​ ကား​ေပါင်း​များ​စွာ၊​ မယား​ငယ်​ေပါင်း​များ​စွာ မရှိဘူး​။ ဘယ်မင်း​သမီး​ြကီး​ငယ်ကိုမှလည်း​ ဝိုင်း​ြပီး​ စပွန်ဆာ မ​ေပး​နိုင်ြကဘူး​။ ြမန်မာြပည်မှာ အလှဆံုး​ဆိုတဲ့​ ခင်သန်း​နုကိုလိုချင်ရင် ဗိုလ်ချုပ်ကိုယ်တိုင်က အင်း​ယား​လိပ်မှာ စုလျား​ရစ်ပတ် လက်ထပ်ယူရတယ်။ အစိုး​ရအရာရှိြကီး​ေတွဟာ မိန်း​မကိစ္စ နံမယ်ထွက်လာရင်

 “အဘိုး​ြကီး​သိလို့​က​ေတာ့​ ြပုတ်ြပီသာမှတ်”

 ဆိုြပီး​ တအား​ေြကာက်ရတာကိုး​။ (အဘိုး​ြကီး​ ယူတာ​ေတွကို​ေတာ့​ ဘယ်သူမှ မ​ေြပာရဲဘူး​ေပါ့​ေလ) သည်က​ေန့​ေခတ်မှာ ခင်ဗျား​တို့​ ကိုယ်တိုင်ြမင်​ေတွ့​ေနရတဲ့​ အ​ေနအစား​မျိုး​ေတွနဲ့​ေတာင်မှ ကျုပ်တို့​ြမန်မာြပည်ြကီး​ ခွက်မဆွဲရ​ေသး​ဘူး​ဆိုရင် မဆလ​ေခတ်က လူြကီး​ေတွဘံုး​တာ​ေလာက်​ေတာ့​ ဘာမှြဖစ်စရာ အ​ေြကာင်း​မရှိပါဘူး​။

 အဘိုး​ြကီး​ကို ​ေြကာက်လို့​ မဟုတ်တာမလုပ်ရဲတာက ကိစ္စမရှိဘူး​ဗျ။ အဘိုး​ြကီး​ကို ​ေြကာက်ြပီး​ ဟုတ်တာ​ေတွလည်း​ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်ရဲြကတာကသာ ဆိုး​တာ။ အဘိုး​ြကီး​သိသွား​ရင် မိုး​မီး​ေလာင်လိမ့်​မယ်ဆိုတဲ့​ ကိစ္စတိုင်း​ကို အဘိုး​ြကီး​မသိ​ေအာင် ဖံုး​ြကဖိြက​ေတာ့​ ​ေအာက်လူ​ေတွ​ေတာ်​ေလ​ေလ အဘိုး​ြကီး​ခမျာ ဘာမှအမှန်အတိုင်း​မသိ​ေတာ့​ပဲ သူ့​ဘာသူ အဟုတ်ြကီး​မှတ်သွား​ေလ ြဖစ်ကုန်​ေရာ။ ​ေလှနစ်​ေတာ့​မယ်လို့​ အဘိုး​ြကီး​သိတဲ့​အချိန််မှာ သူလည်း​တတ်သမျှမှတ်သမျှ ရမ်း​သမ်း​ေလှာ်​ေတာ့​တယ်။

​ေငွ​ေြကး​ေဖာင်း​ပွမှုကို​ေလျှာ့​ဖို့​ ​ေငွစက္ကူ​ေတွကို တရား​မဝင်​ေြကာ်ြငာတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲဒီ​ေဆး​ြမီး​တိုက မတိုး​ေတာ့​ဘူး​။ တစ်ခွက်နဲ့​ မရရင် နှစ်ခွက်တိုက်မယ်ကွာ ဆိုြပီး​ ဒုတိယအြကိမ်​ေြမာက် ​ေငွ​ေတွ သိမ်း​တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ တိုင်း​သူြပည်သား​ထဲမှာ သူ့​ကို​ေထာက်ခံတဲ့​သူ ​ေတာ်​ေတာ်ရှား​သွား​ြပီ။ ​ေြကာက်လို့​သာ မ​ေြပာရဲတာ စိတ်ထဲက​ေတာ့​ ကျိန်ဆဲကုန်ြပီ။

 ​ေြမွဆိပ်​ေြဖ​ေဆး​ကို ြကို့​ကုန်း​မှာထုတ်​ေပမယ့်​ အဘိုး​ြကီး​ကို ​ေြမွကိုက်သွား​တာလည်း​ အဲဒီြကို့​ကုန်း​ထဲကပါပဲ။ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ကက်ဆက်​ေခွလုဖွင့်​ခိုင်း​ရင်း​နဲ့​ ြကို့​ကုန်း​အ​ေနာက်ရပ်ကွက်မှာ အရပ်သား​ေတွနဲ့​ စက်မှုတက္ကသိုလ်​ေကျာင်း​သား​ေတွ ရန်ြဖစ်ြကတယ်။ ရဲ နဲ့​ ဝင်ရှင်း​တယ်။ မရဘူး​။ ဒီအခါမှာ အဘိုး​ြကီး​ဆီက အနာ​ေဟာင်း​ြပန်​ေပါ်လာတယ်။

 ြမန်မာတြပည်လံုး​မှာ အဘိုး​ြကီး​ကို ကဏ္ဍ​ေကာစလုပ်ရဲတာ ​ေကျာင်း​သား​ကလွဲရင် မရှိဘူး​။ သူတက်လာကစကတည်း​က ​ေကျာင်း​သား​ဆီကမီး​ကိုြငိမ်း​ေအာင် သမဂ္ဂအ​ေဆာက်အဦကို ဗံုး​နဲ့​ခွဲရှင်း​ခဲ့​ဖူး​တယ်။ အခုလည်း​ လိုအပ်လာရင် ထပ်မရှင်း​ရဲစရာ မရှိဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ ညြကီး​မင်း​ြကီး​ စက်မှုတက္ကသိုလ်ဝင်း​ထဲကို စစ်တပ်နဲ့​ဝင်စီး​ြပီး​ ပွဲသိမ်း​တယ်။ ​ေကျာင်း​သား​တချို့​ ဒဏ်ရာရတယ်။

ဘုန်း​ေမာ် လို့​ေခါ်တဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​တစ်​ေယာက် ​ေသသွား​တယ်။ (တကယ်​ေတာ့​ တစ်​ေယာက်မကပါဘူး​။ ဘုန်း​ေမာ်တစ်​ေယာက်ပဲ လူသိရှင်ြကား​ြဖစ်တာက သူ့​အ​ေလာင်း​က ​ေကျာင်း​သား​လက်ထဲမှာမို့​လို့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွဘက်က ဈာပနလုပ်တာကို စစ်တပ်ကလာြပန်သိမ်း​ရတာ​ေြကာင့်​ပါ) အဲသလို အခါခါ နား​ရွက်တံ​ေတွး​ဆွတ်တဲ့​ သူ့​ကို ​ေကျာင်း​သား​ေတွဘက်က ကမ္ဘာမ​ေကျဘူး​ ြဖစ်ရတယ်။

 အဲဒီအချိန်က လူြကီး​သား​ြဖစ်​ေနတဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​တစ်​ေယာက်က ​ေြပာတဲ့​စကား​ကို အခုအချိန်မှာ ြပန်​ေချပချင်ပါတယ်။

“မင်း​တို့​က ဘုမသိဘမသိ ​ေသနတ်မှန်​ေသတဲ့​လူတစ်​ေယာက်ကို အတင်း​အာဇာနည်အြဖစ် သူရဲ​ေကာင်း​ေမွး​ေနတယ်။ သူ့​မှာြဖင့်​ ဘာခံယူချက်မှ ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး​”

 တဲ့​။ အမှန်က​ေတာ့​ အဲဒီစကား​ကို ​ေြပာတဲ့​သူမှာ ​ေကျာင်း​သား​စိတ်ဓါတ် ရှိမ​ေနတာပါ။ တကယ်​ေတာ့​ ဘုန်း​ေမာ်ကို အာဇာနည်တင်တယ်ဆိုတာ ကိုဘုန်း​ေမာ်က တိုင်း​ြပည်အတွက် ဘာ​ေတွကိုယ်ကျိုး​စွန့်​သွား​တယ် စသည်ြဖင့်​ ပုဂ္ဂလဒိဋ္ဌာန်နဲ့​ ဟီး​ရိုး​ရှာတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ လက်နက်မပါတဲ့​ေကျာင်း​သား​ေတွကို ​ေသနတ်နဲ့​ ပစ်ခတ်နှိမ်နှင်း​လို့​ အသက်စွန့်​သွား​ရသူ ​ေကျာင်း​သား​တစ်ဦး​အြဖစ်နဲ့​ အြမဲတမ်း​ အမှတ်တရ ရှိ​ေန​ေအာင် ဘုန်း​ေမာ်ကို အာဇာနည်တပ်ပါတယ်။

အာဇာနည်​ေန့​လို့​ ​ေြပာရင် ဗိုလ်ချုပ်နဲ့​ ကျဆံုး​ေလြပီး​ေသာ​ေခါင်း​ေဆာင်များ​မှာ ရဲ​ေဘာ်​ေမာင်​ေထွး​ပါမချန် အ​ေလး​ြပုသလိုပဲ ဘုန်း​ေမာ်ကို အ​ေလး​အြမတ်ထား​တာဟာ ​ေကျာင်း​သား​ေတွအ​ေရး​မှာ အသက်​ေပး​သွား​ရသူ​ေတွအား​လံုး​ကို ကိုယ်စား​ြပုရည်ညွှန်း​ပါတယ်။

 ကွဲသွား​ြပီး​တဲ့​အိုး​ကို အစအန​ေကာက်ြပန်ဆက်လို့​ မရသလိုပဲ အဘိုး​ြကီး​နဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​အြကား​မှာလည်း​ ဘယ်လိုမှ ြပန်လည်တည်​ေဆာက်လို့​မရနိုင်​ေတာ့​တဲ့​ ယံုြကည်မှုြကီး​ ြပိုကွဲသွား​ပါတယ်။ ​ေကျာင်း​ေတွအကုန်ပိတ်ြပီး​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွ အကုန် တီအီး​ကား​ြကီး​ေတွနဲ့​ ဘူတာြကီး​၊​ ကား​ြကီး​ဂိတ်အ​ေရာက်ပို့​ြပီး​ အခမဲ့​ စား​ရိတ်ြငိမ်း​ မိဘရပ်ထံ ြပန်လွှတ်​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​ထဲကမီး​ဟာ အရပ်ဘက်ကို ကူး​မလာပါဘူး​။

အ​ေြခအ​ေန​ေတွ ြငိမ်သက်သွား​ေတာ့​မှ အ​ေရး​ေပါ်အစည်း​အ​ေဝး​ေခါ်ြပီး​ ဘယ်​ေတာ့​မှ မ​ေမ့​တဲ့​ စကား​တစ်ခွန်း​ေြပာရင်း​ နှုတ်ထွက်မယ် စကား​ဆိုပါတယ်။ သမိုင်း​တွင်ပါတယ်။

 “စစ်တပ်ဆိုတာ မိုး​ေပါ်​ေထာင်မပစ်ဘူး​။”

 တဲ့​။ ​ေြကာက်​ေအာင်​ေြပာသလား​ေတာ့​ မသိပါဘူး​။ ဒါ​ေပသိ ​ေြကာက်ရမယ့်​အစား​ သူ့​ပါး​စပ်က နှုတ်ထွက်မယ် တစ်ခွန်း​ြကား​လိုက်ရလို့​ ကိုယ်အပါအဝင် သူငယ်ချင်း​ေတွအား​လံုး​ ဂျွမ်း​ဆယ်ပတ်​ေလာက် ထိုး​မတတ်​ေပျာ်သွား​တယ်။ အနှစ် ၂၀ လံုး​လံုး​ သူ့​အသွန်အသင်နဲ့​ ြကီး​ြပင်း​လာခဲ့​ရတဲ့​ဘဝမို့​ ဘဘြကီး​ဦး​ေနဝင်း​ဟာ အ​ေရှ့​ဘက်အိမ်က ဥက္ကဋ္ဌြကီး​ေမာ်လိုပဲ ဘယ်​ေသာအခါမှ ယိုင်လဲသွား​စရာ မရှိဘူး​ လို့​ တစ်ထစ်ချ ယံုြကည်​ေနမိတဲ့​ဘဝပါဗျာ။

 တကယ်လို့​များ​ အဲသည်ညက အဘိုး​ြကီး​ရဲ့​ ​ေနာက်ဆံုး​စကား​ဟာ ခါတိုင်း​လိုပဲ လှည့်​စား​ဖို့​ ​ေရွှ့​တဲ့​
နိုင်ငံ​ေရး​ကစား​ကွက်တစ်ကွက်ဆိုရင် သူဟာ တစ်ကွက်မှား​ေသာကျား​ ြဖစ်သွား​ပါတယ်။ ​ေနာက်တ​ေန့​မှာ သူ့​ကို ​ေြခသလံုး​ဖက်မတတ် ရှိခိုး​ဦး​တင် ​ေတာင်း​ပန်ြပီး​ မထွက်ပါနဲ့​ အသနား​ခံသူများ​ကို သတ်ပစ်ချင်​ေလာက်​ေအာင်မုန်း​ေပမယ့်​လည်း​ သူက​ေတာ့​ ​ေြပာြပီး​သား​စကား​ ြပန်မြပင်ပဲ ဦး​စိန်လွင်ကို ​ေကာက်တင်ထား​ခဲ့​ြပီး​ နိုင်ငံ​ေရး​ဇာတ်ခံု​ေပါ်ကထွက်၊​ ရုပ်​ေသး​ပွဲဆက်ကဖို့​ စိုင်း​ြပင်း​ပါတယ်။ သူ့​ဟာသူထွက်မယ့်​အ​ေရး​ သမ္မတြကီး​ပါ ဆွဲ​ေခါ်သွား​ပံု​ေထာက်ရင် သူြကိုး​ဆွဲရာ မကမှာစိုး​တာ သိသာပါတယ်။

လူ​ေတွက လံုး​ဝသံသယမရှိတာက​ေတာ့​ အဲသည်အချိန်က သူ့​ေနာက်ကပါတဲ့​ အစိုး​ရတစ်ဖွဲ့​လံုး​ဟာ အဘိုး​ြကီး​ရဲ့​ ဩဇာအာဏာကို တ​ေသွမတိမ်း​ လိုက်နာခံယူြကမယ့်​ သူ​ေတွသာ ြဖစ်တယ်ဆိုတာပါ။ ဟုတ်လည်း​ ဟုတ်ပါတယ်။ ြမန်မာြပည်မှာ သည်က​ေန့​အထိ ကိုယ့်​လူကိုယ်မီး​ေသတဲ့​ ​ေခါင်း​ေဆာင်​ေတွထဲမှာ သူ့​ကိုမှီတာ တစ်​ေယာက်မှ မရှိ​ေသး​ဘူး​။

ဒါ​ေြကာင့်​မို့​လို့​ သူ့​ေနာက်မှာ တက်လာတဲ့​ ဦး​စိန်လွင်ကို​ေရာ၊​ ဦး​ေမာင်​ေမာင်ကို​ေရာ သူမှတပါး​ အြခား​တစ်​ေယာက်လို့​ ဘယ်သူကမှ မြမင်ြက​ေတာ့​ပါဘူး​။ ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ် တိုင်း​ြပည်ြကီး​က​ေတာ့​ အဖံုး​တလှပ်လှပ်ြဖစ်​ေနတဲ့​ ​ေရ​ေနွး​ကရား​ြကီး​လိုပဲ ဆူလု​ေဝလု အြမုတ်တစီစီ ြဖစ်​ေနပါတယ်။

 ကိုယ်တို့​ြမန်မာ​ေတွဟာ တိုင်း​ေရး​ြပည်​ေရး​ေတွနဲ့​ ပတ်သက်လာရင် တ​ေဘာင်စနည်း​ အတိတ်နိမိတ်​ေတွကို ယံုတတ်ြကတာ ​ေတာ်​ေတာ်များ​ပါတယ်။

“ရတနာနတ်မယ် ြပန်သွား​ြပီလား​။ ​ေကျာက်စိမ်း​မင်း​သမီး​ေရာက်​ေနြပီ။ ​ေနာက် ဓာတုကလျာ လာလိမ့်​မယ်တဲ့​။ ​ေနာက်တစ်ခုက​ေတာ့​ ဘယ်သူလဲ မမှတ်မိ​ေတာ့​ဘူး​။ မင်း​ေလး​ပါး​ဆံုတဲ့​အခါ လမ်း​မ​ေပါ်​ေရွှမိုး​ေငွမိုး​ရွာလိမ့်​မယ်။ ထွက်မ​ေကာက်နဲ့​ အကုန်​ေသကုန်မယ့်​မိုး​။” 

တဲ့​။ အဲ့​ဒီ​ေပါက်တတ်ကရစကား​ကို က​ေလး​ဘဝတုန်း​က ဘိုး​ေတာ်တစ်ပါး​ဆီက ြကား​ဖူး​တာပါ။ ဘာ​ေြပာမှန်း​လည်း​ မသိပါဘူး​။ သူ့​ဘာသူ​ေြဖတာက​ေတာ့​

“ဟိုနိုင်ငံြခား​ကလာတဲ့​မင်း​သမီး​နဲ့​ ကွာလိုက်ြပီ။ နယ်စပ်ကသိမ်း​လာတဲ့​ ​ေကျာက်စိမ်း​တံုး​ြကီး​လည်း​ ြပန်ရြပီ။ ပဥ္စဓါတုဝါဟန လို့​ေခါ်တဲ့​ ဓါတ်သား​ငါး​မျိုး​ရုပ်ပွား​ေတာ်​ေတွ ဌာပနာတဲ့​ စွယ်​ေတာ်​ေစတီလည်း​ြပီး​ြပီ။ သိပ်မြကာဘူး​။ တိုင်း​ြပည်ပျက်​ေတာ့​မှာ”

 တဲ့​။ ဘာပဲ​ေြပာ​ေြပာ သဘင်သည်စကား​၊​ အရူး​စကား​၊​ က​ေလး​စကား​ဆိုဆို ကိုယ်​ေတွစိတ်ထဲမှာ​ေတာ့​ လူြကီး​ေတွ​ေြပာ​ေြပာ​ေနတဲ့​ မင်း​ေြပာင်း​မင်း​လွဲဆိုတာ​ေတာ့​ နီး​လာြပီလို့​ ​ေမျှာ်လင့်​လာတယ်။

အရပ်ထဲမှာလည်း​ ​ေကာလာဟလ​ေတွက ပွထလာတယ်။ အစိုး​ရဘက်က တင်း​ြကပ်လာသလို ြပည်သူ​ေတွဘက်ကလည်း​ အြမင်ပိုပို​ေစာင်း​လာတယ်။

 အဲဒီအချိန်မှာ ညဘက်အိမ်ြပန်​ေနာက်ကျတဲ့​ လှည်း​တန်း​က တက္ကသိုလ်​ေကျာင်း​သား​ေတွကို ရဲက လံုထိန်း​က ​ေခါ်​ေမး​တာ ရစ်တာ ြဗင်း​တာ စလုပ်လာြပီ။ တစ်ရက်မှာ သူ့​ဘာသူ ဂီတာထိုင်တီး​ေနတဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွကို ကား​ေပါ်ကဆင်း​ရိုက်သွား​လို့​ ရန်ကုန်​ေဆး​ရံုြကီး​ကို ​ေရာက်လာြကြပန်တယ်။ အရိုက်ခံရတဲ့​ေကျာင်း​သား​ကို တရား​ခံလို အ​ေစာင့်​နဲ့​ထား​ြပီး​ ​ေဆး​မှတ်တမ်း​၊​ ဓါတ်မှန်​ေတွကို သိမ်း​ထား​တယ်။

 နဂိုကလည်း​ ရာဇဝတ်မှု​ေတွမှာ အဲ့​လိုပဲ သိမ်း​ရပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကာလာဟလနဲ့​ အြမင်မြကည်လင်တဲ့​အချိန်မို့​ ​ေကျာင်း​သား​ဘက်က ဘယ်လိုမှ မ​ေကျနပ်နိုင်ြကဘူး​။ ဘုန်း​ေမာ်ကိစ္စတုန်း​က ​ေသနတ်ဒဏ်ရာပါတဲ့​ ဓါတ်မှန်​ေတွကို သိမ်း​သွား​ြပီး​ မုန်လာဥလုပ်ခဲ့​တာ ​ေလာ​ေလာလတ်လတ်ြကီး​ မဟုတ်လား​။

 ​ေန့​ဘက် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ပင်မထဲမှာ ခါတိုင်း​ လတ်လျား​လတ်လျား​နဲ့​ ​ေနတဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွအြကား​မှာ တိုး​တိုး​တိတ်တိတ် တိုင်ပင်စရာ​ေတွ ရှိလာတယ်။ သိတဲ့​အတိုင်း​ ​ေထာက်လှမ်း​ေရး​ေတွကလည်း​ ​ေြခချင်း​ကို လိမ်လို့​။ လူစည်တဲ့​ စာြကည့်​တိုက်​ေရှ့​မှာ ဟိုတစ်စု သည်တစ်စု ရံုး​စုရံုး​စုလုပ်​ေနတုန်း​မှာ ​ေကျာင်း​သား​တစ်​ေယာက်က အနုပညာအသင်း​ထဲက စည်တိုက​ေလး​တစ်လံုး​ထုတ်လာြပီး​ လက်ခတ်နဲ့​ တဗံုး​ဗံုး​ရိုက်တယ်။

လူ​ေတွဝိုင်း​ြကည့်​ေတာ့​ သူလည်း​ ဘာ​ေြပာရမှန်း​မသိဘူး​။ ဘာြဖစ်ရင်ဆိုလား​ မသိပါဘူး​ သည်ဘက်ကို လာစု​ေပး​ြကပါခင်ဗျား​ လို့​ေအာ်​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွက သူ့​နား​သွား​စုတယ်။ စုမိရင်း​ စုမိရင်း​ လူများ​လာ​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​သား​ဘာဝ ​ေဟး​ ​ေဟး​ နဲ့​ ​ေအာ်ြပီး​ လက်ခုပ်​ေတွဘာ​ေတွတီး​ြက​ေရာ။ အဓိကက​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွကို အနိုင်ကျင့်​လို့​ မ​ေကျနပ်တဲ့​အ​ေြကာင်း​ကို ြပချင်တာ​ေနမှာပါ။ မ​ေကျနပ်တာက​ေတာ့​ သူ​ေရာကိုယ်​ေရာ အား​လံုး​အတူတူချည့်​ပဲ မဟုတ်လား​။

 ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ လူစုမိလာ​ေတာ့​ ​ေဟး​လား​ဝါး​လား​ဇာတ်လမ်း​က​ေန တရား​ပွဲ လုပ်ချင်လာတယ်။ လူတစ်​ေယာက်က က​ေလး​ေတွ နင်ဂျာလုပ်တမ်း​ကစား​တုန်း​ကလို ပုဆိုး​ကို မျက်လံုး​ေပါ်ရံုစည်း​ြပီး​ တရား​တက်​ေဟာတယ်။ မျက်နှာကျ​ေတာ့​ ြမင်မှာစိုး​လို့​ ဝှက်ထား​သတဲ့​။ ​ေဟာတဲ့​တရား​က သူက ဦး​သန့်​အ​ေရး​အခင်း​တုန်း​က ​ေကျာင်း​သား​သမဂ္ဂဖွဲ့​ထား​တဲ့​အထဲက ​ေကျာင်း​သား​ေခါင်း​ေဆာင် ဘယ်သူဆိုလား​ပဲ။ ဘာ​ေတွ​ေြပာမှန်း​လည်း​ မသိပါဘူး​။ ဘယ်သူြဖစ်ြဖစ် ​ေထာက်လှမ်း​ေရး​ေတွအ​ေရှ့​ လူ​ေကာင်ထွက်ြပြပီး​ တရား​ေဟာ​ေပး​နိုင်ဖို့​ဆိုတာ လွယ်မှတ်လို့​။ တီး​ေပး​လိုက်တယ်။ လက်ခုပ်။

​ေနာက်​ေတာ့​ အပန်း​ေြဖရိပ်သာထဲက နံရံကပ်စာ​ေစာင်အချပ်ြကီး​ေတွထွက်လာြပီး​ ဦး​ေနဝင်း​တစ်သက် ဆင်ဆာနဲ့​ေဖျာက်ခဲ့​တဲ့​ ကဗျာ​ေတွ စာ​ေတွ အဆက်မြပတ် ထွက်လာတယ်။ ဒါမျိုး​ဆိုတာ ဖတ်ရခဲဘိြခင်း​ဗျာ။ ကူး​လို့​ကို မကုန်ဘူး​။ စင်​ေပါ်မှာလည်း​ လူ​ေတွ တစ်​ေယာက်ြပီး​တစ်​ေယာက် ထွက်လာတယ်။ သူတို့​ေြပာဖို့​ ​ေနာက်က​ေန ဒိုင်ခံြပီး​ စာ​ေတွ​ေရး​ေပး​ေနတဲ့​လူ​ေတွလည်း​ ရှိတယ်။ တချို့​က​ေတာ့​ သတ္တိ​ေကာင်း​တယ်။ ​ေြပာင်​ေြပာင်ပဲ။

မျက်နှာကို ဘာမှဖံုး​ကွယ်မထား​ဘူး​။ အဲဒီတရား​ပွဲ​ေတွထဲမှာ မှတ်မိခဲ့​တဲ့​ နံမယ် နှစ်ခု​ေတာ့​ ရှိတယ်။ မိုး​သီး​ဇွန် နဲ့​ မင်း​ကိုနိုင်။ ကိုယ့်​ေကျာင်း​က​ေတာ့​ အ​ေြကာင်း​သိြကီး​မို့​ မသိချင်​ေယာင်​ေဆာင်​ေနရတာ တစ်​ေယာက်ရှိတယ်။ ကို​ေဋ္ဌး​ြကွယ်။ မိန်း​ထဲမှာ ​ေဆး​ေကျာင်း​သား​အချင်း​ချင်း​ ခဏခဏ​ေတွ့​တယ်ဆိုရင် ​ေဗဒင်မ​ေမး​နဲ့​ အဲ့​ေကာင်ဖွန်​ေြကာင်​ေနတာ​ေလဗျာ။ ​ေဘာ်ဒါ​ေဘာ်ချက်ချင်း​ဆို​ေတာ့​ တစ်​ေယာက်နဲ့​တစ်​ေယာက် မသိြခင်​ေထာင်​ေထာင်ြကတာ​ေပါ့​။

 ​ေကျာင်း​ထဲမှာ လုပ်တဲ့​ပွဲကို အြပင်မထွက်ရင်ြပီး​ေရာ လူြကီး​ေတွကလည်း​ မသိြခင်​ေထာင်​ေထာင်ြကတယ်ခင်ဗျ။ ပါချုပ်ြကီး​ရဲ့​ ​ေကျး​ဇူး​လည်း​ ြဖစ်ရင်ြဖစ်မှာ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကိုယ်တို့​မင်း​သား​ေတွက အရှိန်မသတ်နိုင်ပါဘူး​။ လှိုင်တက္ကသိုလ် (RC 2) ကို ချစ်ဆံုး​ေလး​များ​ သိ​ေစချင် ဆိုြပီး​ ချီတက်လမ်း​ေလျှာက်ချင်ြကတယ်။

ဒါ​ေတာ့​ ရဘူး​ေလ။ လံု/ထိမ်း​ေတွက ​ေကျာင်း​အြပင်မှာတင် ​ေစာင့်​ေနတာ။ ကန်​ေဘာင်က​ေနထွက်ရင် အိုင်ဘီစီ​ေနရာြကီး​မှာ သံဆူး​ြကိုး​ေတွ အလိပ်လိုက်ချထား​တယ်။ အဲဒီမှာ နံမယ်​ေကျာ် တံတား​ြဖူ ရင်ဆိုင်တိုက်ပွဲ စ​ေတာ့​တာပဲ။ ရိုက်သလား​လို့​ မ​ေမး​နဲ့​တဲ့​။ သူငယ်ချင်း​နှစ်​ေယာက် အိမ်ြပန်မ​ေရာက်​ေတာ့​ဘူး​။ လ​ေပါင်း​များ​စွာြကာမှ မ​ေသလို့​ေတွ့​ရတယ်။

ခုမှ​ေတာ့​ ဘယ်အ​ေဆာင်က​ေကျာင်း​သား​မှ အိပ်နိုင်​ေတာ့​မယ် မထင်ပါဘူး​။ ပါသွား​ြပန်ြပီ။ ဆွဲသွား​ြပန်ြပီ။ မိ​ေဝး​ဘ​ေဝး​မှာ အတူ​ေနအတူစား​ေနတဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ချင်း​ဆိုတဲ့​ စိတ်ကို ဘယ်လို​ေဖျာင်း​ြဖနား​ချမှုမျိုး​ကမှ ဘာသိဘာသာ ကိုယ့်​ဟာကိုယ်​ေနခိုင်း​လို့​ ရမယ် မထင်ပါဘူး​။ သည်က​ေန့​ဘဘြကီး​ေတွ ​ေနာက်​ေြကာင်း​ြပန်လှည့်​သွား​လို့​ ရချင်ရလိမ့်​မယ်။ အဲသည်အချိန်က ​ေကျာင်း​သား​ေတွ ​ေနာက်​ေြကာင်း​ြပန်လှည့်​ဖို့​က​ေတာ့​ ဘယ်လိုနည်း​နဲ့​မှ မြဖစ်နိုင်​ေတာ့​ပါဘူး​။

(ဆက်ဦး​မှာ)