“​ေလှာင်အိမ်ထဲကငှက်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ဟာသရုပ်ရှင်​ေတွထဲက စာ​ေရး​ဆရာဇာတ်​ေကာင်များ​ဟာ ​ေပါ​ေတာ​ေတာ သရုပ်​ေဆာင်ကွက်​ေတွနဲ့​ စိတ်ကူး​ေတွယဉ်ြပီး​ ရာဇဝင်ဇာတ်အိမ်တည်ထား​ရင် နန်း​ဝတ်နန်း​စား​ြကီး​နဲ့​၊​ လျှို့​ဝှက်သည်း​ဖိုကျြပန်​ေတာ့​ ​ေလာင်း​ကုတ်အရှည်ြကီး​ဝတ် ဦး​ထုပ်ြကီး​ေဆာင်း​ စီး​ကရက်ခဲထား​၊​ အဆို​ေတာ်ဇာတ်ရုပ်၊​ မင်း​သား​ဇာတ်ရုပ်၊​ ဝတ္ထုထဲပါ​ေလသမျှ ဇာတ်​ေကာင်​ေတွအတိုင်း​ အပီအြပင် မုဒ်သွင်း​လို့​ ​ေဆး​စက်ကျရာ အရုပ်ထင်​ေအာင် ဈာန်ဝင်စား​ြပြကတာ တဝါး​ဝါး​ရယ်ရတယ် မဟုတ်လား​။

ဟာသကား​မို့​လို ပရိသတ်ပွဲမကျကျ​ေအာင် သည်လိုပဲ အိုဗာတင်း​ေတွ​ေသာက်ြပီး​ ဟား​ကွက်​ေတွဖန်​ေနကျပဲဟာ လို့​ အြမဲတမ်း​ေတွး​ခဲ့​ဖူး​ေပမယ့်​ အခု​ေတာ့​ အဲသလိုလည်း​ မဟုတ်​ေသး​ဘူး​ပဲ လို့​ သ​ေဘာ​ေပါက်လာပါြပီ။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် မြဖစ်ညစ်ကျယ် စာက​ေလး​ေတွ ​ေတာင်​ေရး​ေြမာက်​ေရး​ ​ေရး​သက်က​ေလး​ရလာ​ေတာ့​မှ စာ​ေရး​တယ်ဆိုတာ ကိုယ်တည်ထား​တဲ့​ ဇာတ်အိမ်ဇာတ်ပန္နက်က​ေလး​ အာရံုထဲကမှိန်မသွား​ေအာင် စာအုပ်မြပီး​မချင်း​ မုဒ်က​ေလး​သွင်း​ြပီး​ ကိုယ့်​စိတ်အာရံုက​ေလး​ တြခား​ဘက် ​ေချာ်​ေတာ​ေငါ့​မသွား​ေအာင် ​ေမွး​ြမူထား​ရပါကလား​ လို့​ သ​ေဘာ​ေပါက်လာပါတယ်။

 အထူး​သြဖင့်​ေတာ့​ ြပီး​ခဲ့​တဲ့​ ရှစ်​ေလး​လံုး​အခန်း​ဆက်​ေတွ ​ေရး​ေနတုန်း​ကဆို စိတ်က တြခား​ ဘာစာမှ ဖတ်လို့​မရဘူး​။ တစ်ပါတ်လံုး​လံုး​ သူပုန်စိတ်နဲ့​ ချိုြကွ​ေနတယ်။

“တမင်ကလာ​ေမ့​ထား​တဲ့​ အတိတ်ကအ​ေြကာင်း​ေတွ ဆွ​ေပး​လိုက်သလိုပဲ။” 

ဆိုတဲ့​ ကိုထီး​သီချင်း​က​ေလး​ကို ခဏခဏ ြကား​ေယာင်မိတယ်။ ြပန်အစ​ေဖာ်လို့​ေကာင်း​တဲ့​အရာ မဟုတ်မှန်း​လည်း​ သိပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ မရ​ေတာ့​ဘူး​။ အစက ဆွဲထုတ်မိ​ေနြပီ။

“စိတ်ခံစား​မှု​ေတွ သိပ်ြပင်း​ထန်​ေနရင် စာမ​ေရး​ပါနဲ့​ဦး​။”

 လို့​ သူများ​တကာကို အြကံ​ေပး​တုန်း​က ​ေပး​ခဲ့​ြပီး​ အခု​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကျမှ စိတ်ထဲခံစား​ရသမျှကို ခဏ​ေဘး​ဖယ်ထား​ြပီး​ ကိုယ်နဲ့​မဆိုင်သလို ​ေဘး​အြမင်သက်သက်နဲ့​ မှတ်မိသမျှ သရုပ်​ေဖာ်ရတယ်။ ဒါ​ေတာင်မှ ဆရာဝန်ြဖစ်လျက်နဲ့​ ​ေသွး​ေအး​ရန်​ေကာ့​ အ​ေြပာခံရ​ေသး​တာ။ ဘယ့်​နှယ် မခံစား​ရပဲ ရှိလိမ့်​မလဲဗျာ။ သုမန​ေကျာမှာ ဒဏ်ရာ​ေတွနဲ့​ပါ။

ဒါ​ေပသိ ရည်ရွယ်ချက်က ခံစား​ချက်​ေတွ ဖွင့်​ထုတ်သုတ်သင်ပစ်ဖို့​ မဟုတ်ပဲ အ​ေြဖရှာ သင်ခန်း​စာယူချင်တဲ့​သ​ေဘာမို့​ မလိုလား​အပ်တာ​ေတွကို ထည့်​မ​ေရး​ေတာ့​ဘူး​ေပါ့​။

 ဇာတ်​ေြကာင်း​ကို လက်စသတ်​ေတာ့​မယ်လို့​ အနား​သပ်ြပီး​ချိန်မှာ စိတ်​ေရာလူ​ေရာ ​ေပါ့​ပါး​လွတ်လပ်သွား​ြပီး​

“​ေတာ်ြပီ ​ေနာက်ဆိုရင် ပိတ်သတ်ြကီး​လည်း​ြကိုက်၊​ ပိုက်ပိုက်​ေတွလည်း​ရ၊​ ​ေရး​ရတာလည်း​ ​ေခါင်း​မစား​၊​ တာဝန်မြကီး​တဲ့​ ဖန််စီ​ေလး​ေတွပဲ လှည့်​ေရး​ေတာ့​မယ်”

 လို့​ ဆံုး​ြဖတ်လိုက်တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဒီလိုနဲ့​အဆံုး​သတ်လို့​ ရရိုး​လား​ဆိုြပီး​ ​ေနာက်က​ေန အရိပ်ပမာ လိုက်လာတဲ့​ ​ေြခာက်အိပ်မက်ဆိုး​ြကီး​ေတွက လွတ်​ေအာင်ထွက်မ​ေြပး​နိုင်ခဲ့​ဘူး​။ သမိုင်း​မှတ်တမ်း​ တစ်ဘက်တစ်လမ်း​က ကျန်လိုကျန်ြငား​ အား​ထုတ်ခဲ့​တဲ့​ စာ​ေရး​သူတစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ တာဝန်မ​ေကျပဲ မျက်နှာလွှဲခဲ့​ရတဲ့​သူ​ေတွက

 “မင့်​မို့​လို့​ ငါတို့​ကို ​ေမ့​ထား​ရက်တယ်ကွာ။”

 လို့​ ပါး​စပ်ကအသံမထွက်ပဲ မျက်ဝန်း​က​ေလး​နဲ့​ လှမ်း​စကား​ေြပာရင်​ေတာင် အသည်း​ဆတ်ဆတ်ခါနာရတယ်။ ဒါ​ေြကာင့်​မို့​လို့​ ရင်နာနာနဲ့​ပဲ သူတို့​အ​ေြကာင်း​ကို ဆက်​ေရး​ရပါဦး​မယ်။ ဘယ်သူ​ေတွလဲဆို​ေတာ့​ ​ေလှာင်အိမ်ထဲက ငှက်ငယ်က​ေလး​ေတွ​ေပါ့​ဗျာ။

 အ​ေရး​အခင်း​ကာလက​ေန ​ေနာက်ဆက်တွဲ ြငိမ်ဝပ်ပိြပား​ေအာင်​ေဆာင်ရွက်ခဲ့​တဲ့​ သက်တမ်း​တစ်​ေလျှာက်မှာ ​ေခါ်ယူစစ်​ေဆး​၊​ ဖမ်း​ဆီး​ထိမ်း​သိမ်း​၊​ အြပစ်​ေပး​အ​ေရး​ယူဆိုတဲ့​ လူငယ်က​ေလး​ေတွ ဘယ့်​ေလာက်​ေတာင်များ​လိုက်သလဲဆိုရင် ြမန်မာအချင်း​ချင်း​ေတွ့​လို့​ နိုင်ငံ​ေရး​များ​ လုပ်မယ်ြကံရင်

 “မင်း​ ​ေထာင်နှစ်နှစ်ကျဘူး​သတုန်း​။”

 လို့​ သူ​ေတာင်း​စား​ဂိုဏ်း​က ဂံုနီအိပ်အထပ်​ေရသလို ပါဝါချင်း​တိုင်း​ယူရတဲ့​အထိပဲ။ အပို​ေတွ​ေြပာတယ်ထင်ရင်​ေလ ကျွန်​ေတာ့်​ဆီမှာ သိမ်း​ထား​တဲ့​ မဲဆွယ်တုန်း​က ကိုယ်​ေရး​ရာဇဝင်က​ေလး​ေတွ ရှိ​ေသး​ပါသဗျာ။ သူသူကိုယ်ကိုယ်

“ကျွန်​ေတာ်ဟာ တက္ကသိုလ်တုန်း​က ​ေကျာင်း​သား​ေခါင်း​ေဆာင် တစ်​ေယာက်ပါခင်ဗျာ။ အထိန်း​သိမ်း​ခံရလို့​ ​ေထာင်ဘယ်နှစ်နှစ်​ေတာင် ကျခဲ့​ပါသဗျ။”

 ဆိုတာကို ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ဂုဏ်​ေဖာ်အမှတ်ယူ ြကွား​ဝါစရာ ြဖစ်လာရတဲ့​အထိ ​ေထာင်​ေတွတန်း​ေတွ စည်ကား​ခဲ့​ြကပါတယ်။ ဒါ​ေြကာင့်​ ဂဂအ​ေြကာင်း​ကို​ေရး​တုန်း​က သူတို့​အ​ေြကာင်း​ကို အ​ေပါ်ယံကပဲ ရှပ်လို့​ ထဲထဲဝင်ဝင် မသံုး​သပ်မိခဲ့​တာကို ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် လိပ်ြပာမလံု ြဖစ်ရတာပါ။

 ​ေကျာင်း​သား​အ​ေရး​ရယ်လို့​ စခဲ့​ကတည်း​က တက္ကသိုလ်နယ်​ေြမကို ရန်သူ့​စစ်တလင်း​ပမာ
​ေထာက်လှမ်း​ေရး​ေတွ ​ေြခရာချင်း​ထပ်လို့​ စကား​အမှား​က​ေလး​တစ်ခွန်း​၊​ စာရွက်အပိုင်း​က​ေလး​တစ်စနဲ့​
​ေတာင်တန်း​မြပန်ပဲ ​ေထာင်နန်း​စံသွား​ခဲ့​ရတဲ့​ေကျာင်း​သား​ေကျာင်း​သူ​ေတွဟာ အထဲမှာ ဘယ်လို​ေန ဘယ်လိုစား​ ဘယ်လိုစစ်​ေမး​ခံရတဲ့​အ​ေြကာင်း​ ကိုယ့်​ေတွ့​မျက်ြမင် အက္ခရာတင်လို့​ ​ေရး​တဲ့​သူ​ေတွ​ေရး​ေနတာ ဖတ်ရပါလိမ့်​မယ်။

တချို့​ဆို အသက်ဆံုး​ရှာတယ်။ တချို့​လည်း​ လူညွန့်​တံုး​ရတဲ့​ လူြဖစ်ရှံုး​ရတဲ့​ ​ေထာင်ထွက်လက်​ေဆာင်​ေတွနဲ့​ ဘဝကိုနစ်နာချို့​ငဲ့​စွာ အား​တင်း​ေလျှာက်လှမ်း​ြကရတယ်။ ဟိုအဆို​ေတာ်က​ေလး​ဆို လွှတ်​ေတာ်ထဲ​ေရာက်တာ​ေတာင် ကျန်း​မာ​ေရး​ေြကာင့်​ အနား​ယူ​ေနရရှာတယ်​ေလ။ လူသား​တစ်​ေယာက်ရဲ့​ဘဝမှာ ​ေထာင်ဆိုတာဟာ မရှိအပ် မ​ေနအပ်၊​ မ​ေရာက်အပ်​ေသာ လူသား​မဆန်​ေသာ​ေနရာတစ်ခုြဖစ်တယ်ဆိုတာ ဟိုး​ေရှး​ေရှး​ လူထုဦး​လှြကီး​ ​ေရး​ခဲ့​တဲ့​

“​ေထာင်နဲ့​လူသား​” 

မှာပဲ ဖတ်ဖတ်၊​ နီ​ေလး​ေမာင် ​ေရး​တဲ့​ ​ေထာင်ဝတ္ထုဇာတ်လမ်း​ေတွမှာပဲဖတ်ဖတ် တသ​ေဘာတည်း​ ​ေတွ့​ရပါလိမ့်​မယ်။

လူ့​အခွင့်​အ​ေရး​တို့​ လူသား​ချင်း​ စာနာ​ေထာက်ထား​ေသာတို့​ ​ေခါင်း​စဉ်တပ်ထား​တဲ့​အဖွဲ့​အစည်း​ေတွ
ြမန်မာြပည်လာရင် ​ေထာင်ထဲသွား​မြကည့်​ပဲ ြပန်ရိုး​ထံုး​စံမရှိဘူး​။ သူတို့​ကချည့်​ပဲ လာလာဗျူး​ေနလို့​ ကိုယ်ကလည်း​ အား​ကျမခံ သူတို့​ကို အလွတ်သ​ေဘာမျိုး​ ြပန်ဗျူး​ဖူး​ပါတယ်။

“ငါတို့​ဆီက​ေထာင်​ေတွဟာ နင်တို့​ဆီမှာရှိတဲ့​ေထာင်​ေတွနဲ့​ အဆင့်​အတန်း​ချင်း​ သိပ်များ​ကွာြခား​ေနလို့​လား​။”

 လို့​ ဆို​ေတာ့​ ဘာြပန်​ေြပာတယ်မှတ်လဲ။

“​ေထာင်ဆိုတာ အ​ေမရိကမှာပဲ ရှိရှိ၊​ ရုရှား​မှာပဲ ရှိရှိ၊​ ဥ​ေရာပမှာပဲ ရှိရှိ၊​ တရုတ်မှာပဲ ရှိရှိ၊​ အား​လံုး​ အတူတူချည့်​ပါပဲ။”

 တဲ့​။ မြကာ​ေသး​ခင်ကဖတ်ခဲ့​မိတဲ့​ ဘဘဦး​ဝင်း​တင်ရဲ့​

“ဘာလဲဟဲ့​ လူ့​ငရဲ” 

ဆိုတာ ဖတ်ြကည့်​ရင်လည်း​ ​ေထာင်တွင်း​ဇာတ်လမ်း​ေတွကို အကွင်း​အကွင်း​ မုန့်​တီဟင်း​လို ြမင်ရပါလိမ့်​မယ်။

 ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က​ေတာ့​ (ဖွဟဲ့​လွဲပါ​ေစဖယ်ပါ​ေစ) မ​ေရာက်ဘူး​ေသး​တဲ့​အရပ်​ေဒသမို့​လို့​ ​ေလသံြကား​တရား​နာြပီး​ ဘယ်သို့​ဘယ်ညာ ဘယ်ချမ်း​သာ မ​ေရး​လိုပါဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကျာင်း​သား​တစ်​ေယာက် ​ေထာင်ကျတယ်ဆိုတာ သူ့​တစ်​ေယာက်တည်း​ ဒုက္ခြဖစ်ရတာ မဟုတ်ဘူး​။ ကျန်ခဲ့​တဲ့​မိသား​စုခမျာမလည်း​ ပဋာ​ေြမလူး​ ြဖတ်ြဖတ်လူး​ ခံစား​ြကရတယ်ဆိုတာကို​ေတာ့​ နဖူး​ေတွ့​ဒူး​ေတွ့​ ငုတ်တုတ်​ေမ့​ေလာက်​ေအာင်ကို ခံစား​ခဲ့​ရဖူး​ပါတယ်။

အကိုြကီး​ကို​ေပွလီက ​ေကျာင်း​ထဲမှာ ဗွက်​ေပါက်​ေအာင်​ေလျှာက်ြပီး​ အချိန်တန် အိမ်အ​ေရာက်ြပန်နိုင်ခဲ့​ေပမယ့်​ တက္ကသိုလ်​ေတွပိတ်ပစ်လို့​ စာ​ေဝလူဟစ်အလုပ်​ေတွ အထက်တန်း​ေကျာင်း​ကို ​ေရာက်လာတဲ့​အခါမှာ အိမ်ကမနူး​မနပ် ညီငယ်ညီမငယ်​ေတွက လွတ်​ေအာင် မတိမ်း​နိုင်ြကပါဘူး​။

သူများ​လာ​ေပး​ရင် ဘုမသိဘမသိနဲ့​ ယူြပီး​သိမ်း​ထား​ေပး​တယ်။ တစ်ရွက်မိ​ေတာင် ခွင့်​မလွှတ်တဲ့​အချိန်ဆို​ေတာ့​ သူတို့​အသက်က​ေလး​ ဆယ်နှစ်စွန်း​စွန်း​နဲ့​ ညြကီး​မင်း​ြကီး​ဖိတ်စာရတဲ့​အခါ ​ေမာင်မင်း​ြကီး​သား​ မယ်မင်း​ြကီး​မတို့​က လုပ်ရဲရင်ခံရဲတယ်ဆိုတဲ့​ သတ္တိြကီး​ေတွရှိ​ေသာ်ြငား​လည်း​ ​ေမွး​သမိခင် ​ေကျွး​သမိခင်ြကီး​များ​ခမျာ တက်ကာချက်ကာနဲ့​ နှာနှပ်​ေြခမချိုး​ယူရတာ​ေပါ့​။ ထမင်း​စား​မယ်ြကံတိုင်း​

“ငါ့​သား​ေလး​ ထမင်း​ဘယ့်​နှယ်စား​ရပါ့​မယ်။”

 နဲ့​တစ်မျိုး​၊​ ညအိပ်ယာဝင်​ေတာ့​ သမီး​ေပါက်စ စိတ်မချလို့​ တတြပီး​ငိုရတာတစ်မျိုး​၊​ အသိအကျွမ်း​ အ​ေဆွအမျိုး​ ရှိရှိသမျှ​ေသာ အား​ကိုး​ရာအကုန်၊​ ​ေဗဒင်ယြတာပါ မကျန်ရ​ေလ​ေအာင် ​ေနထွက်မှ​ေနဝင် ဦး​တိုက်တိုင်ပင်လို့​ ကယ်ပါယူပါ တစာစာ​ေအာ်ြကရသဗျ။ သတင်း​ြကား​ေလသမျှ အချုပ်ခန်း​၊​ စစ်​ေြကာ​ေရး​စခန်း​ ကို မရရ​ေအာင် လိုက်ြပီး​ရှိခိုး​ဦး​တင်နဲ့​ စား​စရာက​ေလး​များ​၊​ ြခံုစရာ​ေလး​များ​၊​ အဝတ်အထည်ကအစ

 “ပို့​ေပး​ပါ​ေနာ်။”

 လို့​ ကန်​ေတာ့​ပန်း​ဆင်ရတယ်။ ဆယ်​ေရး​တစ်​ေရး​ ကိုး​ေရး​တစ်ရာ ​ေရာက်ချင်မှလည်း​ေရာက်မှာပါ လို့​ သိ​ေပမယ့်​လည်း​ အဲဒီဟာ​ေတွက အထဲ​ေရာက်ဖို့​ ပို့​တာ မဟုတ်ပါဘူး​။ အြပင်ကလူ​ေတွ စိတ်ချမ်း​သာ​ေအာင်ဆိုြပီး​ သွား​သွား​ပို့​ေပး​ရတာ။ ဒါမှသူတို့​ ထမင်း​စား​ဝင်မှာ​ေလ။ ြဖတ်ြဖတ်လူး​ဆိုတဲ့​စကား​ဟာ အဲသည်အချိန်မှာ တို့​ကိုြမင်ဖူး​ရင် ရှင်း​ြပစရာ မလို​ေတာ့​ဘူး​။

 ပီဘိက​ေလး​ေလး​ေတွမို့​လို့​ လူြကီး​ေတွလို ​ေဗွမယူပဲ သင်ခန်း​စာ​ေပး​ရံုနဲ့​ ြပန်လွတ်ခဲ့​ေပမယ့်​လည်း​ သူတို့​လည်း​ သူတို့​အထွာနဲ့​သူတို့​ Lesson အြကီး​ြကီး​ မိခဲ့​ြကပါတယ်။ ​ေဆး​မစား​မီနဲ့​ ​ေဆး​စား​ြပီး​လို သိသိသာသာ ကွာြခား​သွား​တာက​ေတာ့​ အရင်ကလို ​ေြမဝယ်မကျနား​ေထာင်တဲ့​ ယုန်သူငယ်က​ေလး​ေတွ မဟုတ်​ေတာ့​ပဲ မာ​ေရ​ေကျာ​ေရ ကျွတ်ဆတ်ဆတ် သဘာဝက​ေလး​ေတွ ကပ်ပါလာတယ်။ လ​ေပါက်နှစ်​ေပါက်​ေအာင် အထဲမှာ​ေနခဲ့​ြကသူ​ေတွဆိုရင် ​ေတွး​သာြကည့်​ပါ​ေတာ့​။

သူတို့​အကုပ်ခံရ​ေတာ့​ ကိုယ်ကလိုက်​ေပး​စရာလူရှိတယ်။ ကိုယ်အကုပ်ခံရရင် လိုက်မယ့်​လူမရှိတာ။ ကိုယ့်​အတွက် ကယ်ဖို့​မဟုတ်ဘူး​။ အိမ်ကကျန်တဲ့​သူ​ေတွ အလံုး​မတက်​ေအာင်ငိုနိုင်ဖို့​ ဖာ​ေထး​ေဖး​မမယ့်​သူ မရှိတာမို့​လို့​ နိုင်ငံ​ေရး​နဲ့​ ပတ်သက်ရင် လွတ်ရာလွတ်​ေြကာင်း​ေနရတာ တကိုယ်​ေကာင်း​ဆန်လို့​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ ​ေထာင်ကျစကား​ချင်း​ ယှဉ်လည်း​ မ​ေြပာဝံ့​ပါဘူး​။ အား​လံုး​ကို ​ေလး​စား​ပါတယ်။ ကဲရီး​အွန်ြကပါ။

ဒုက္ခဆိုတာ အထဲကလူမှ မဟုတ်ဘူး​။ အြပင်ကလူ ဒုက္ခကလည်း​ မ​ေသး​ပါဘူး​လို့​ သိ​ေစချင်တာပါ။ ကိုယ်ချင်း​ေတွစာတတ်လွန်း​လို့​ အလုပ်ဝင်တဲ့​အခါ ၅(ည)က​ေလး​ေတွ ​ေဆး​ရံုလာတက်ရင် ကိုယ့်​ေဆွမျိုး​ေတွကျ​ေနတာပဲ။ စား​စရာ​ေတွ​ေပး​၊​ အဝတ်အစား​ေလး​ေပး​ရံုနဲ့​ အား​မရနိုင်ဘူး​။ ​ေနရပ်လိပ်စာပါ အတိအကျ​ေမး​ြပီး​ အိမ်တိုင်ရာ​ေရာက် သတင်း​သွား​ေပး​၊​ မိသား​စု​ေတွ့​ချင်ရင် ​ေဆး​ရံုကိုလာခဲ့​ဖို့​ ​ေခါ်ရတယ်။

မသိတဲ့​သူက​ေတာ့​ သည်အ​ေကာင် အပို​ေတွလုပ်တယ် ထင်​ေနမှာ။ အမှန်က​ေတာ့​ အဲဒါမျိုး​ေတွ တကယ် မခံစား​နိုင်ဘူး​။ သည်အြဖစ်အပျက်မျိုး​ေတွ ကိုယ်​ေတွ့​ြကံုလာရတဲ့​အခါ ဘယ်သူမှလည်း​ ခံစား​နိုင်မယ် မထင်ဘူး​။

 ဒါ​ေပမယ့်​ ြကမ္မာရဟတ်က​ေတာ့​ တစ်ပတ်လည်ခဲ့​ပါတယ်။ အဲဒီတုန်း​က ​ေခါ်ယူစစ်​ေဆး​ ​ေမး​ြမန်း​မှု​ေတွကို ထိပ်ဆံုး​ကဦး​ေဆာင်ညွှန်ြကား​ခဲ့​တဲ့​ ဘဘြကီး​ကိုယ်တိုင် ကံအလှည့်​ မသင့်​တဲ့​အချိန်မှာ မှန်ကင်း​တစ်လှည့်​ ထင်း​တစ်လှည့်​ အြဖစ်​ေရာက်လာပါ​ေလ​ေရာ။ ဒါ​ေတာင် သူ့​ကို​ေတာ့​ သူ့​တုန်း​က နှိပ်စက်စစ်​ေမး​တဲ့​ပံုမျိုး​ ဘယ်သူကမှ ညှင်း​ပန်း​လိမ့်​မယ် မထင်ပါဘူး​။ အ​ေြကာင်း​အရာ အကွက်အကွင်း​တစ်ခုအတွက် ထိန်း​ချုပ်မှုယူထား​ရံု​ေလာက်သာမို့​ ​ေပျာ်စံရိပ်ြငိမ် စည်း​စိမ်မကွာနဲ့​ ​ေလထီး​မခုန်ရင်ြပီး​ေရာ ​ေရမီး​စံု​ေအာင်ထား​ေပး​မယ် ဆိုတာမျိုး​ပါ။

ဟိုး​တုန်း​က ဦး​မိုး​ဒီတို့​ ဦး​ေမာ့​တို့​ ြပက်လံုး​ထဲကလို တစ်လံအကွာက​ေန မင့်​ကိုငါ ဆိတ်တယ်ကွာ၊​ ​ေတာက်တယ်ကွာ၊​ ကလိထိုး​တယ်ကွာ လုပ်လိုက်ရင် တဘက်လူက ထွန့်​ထွန့်​လူး​ခံစား​ြပသလိုမျိုး​ပါပဲ။ ဘဘြကီး​လည်း​ပဲ သူ့​အလှည့်​ကျ​ေတာ့​ တို့​ရံုဆိတ်ရံုက​ေလး​နဲ့​ ​ေရွှသည်း​ကျွမ်း​မျှ ခံစား​ရ​ေလသတဲ့​။ နာနာကျည်း​ကျည်း​ေြပာလိုက်တဲ့​ စကား​ေလး​တစ်ခွန်း​မှတ်မိပါတယ်။

“အိမ်က​ေြမး​က​ေလး​ေတွလည်း​ ​ေကျာင်း​မတက်ရတာ ြကာြပီ။”

 တဲ့​။ ဒီ​ေနရာမှာလည်း​ သူ့​ကျွန်မခံြပီရိုက်တုန်း​က စံရှား​တင်ြကီး​ ပါ​ေတာ်မူခန်း​မှာ အံကျိတ်ြပီး​ေြပာတဲ့​စကား​ကို အမှတ်ရြပန်တာပါပဲ။

“ဟဲ့​။ ငါ့​မျက်နှာကို ​ေသ​ေသချာချာ ယူ။ သည်မှာ ငါအရမ်း​ခံစား​ေနရတယ်။”

 တဲ့​။ တို့​ဘဘြကီး​လည်း​ တကယ်ကို ရင်ထဲက ခံစား​ေနရမှန်း​ ကလို့​စ်အပ် မယူပဲနဲ့​ေတာင် သိသာထင်ရှား​ေနပါတယ်။ ကျွန်​ေတာ်တို့​လည်း​ ခံစား​ခဲ့​ရတာ​ေပါ့​ ဘရယ်။ သည်​ေနရာ​ေတွကို ဘ​ေတွး​ြကည့်​ခဲ့​ဖူး​သလား​။

 တကယ်​ေတာ့​ အဲသည်အချိန်က ​ေကျာင်း​သား​ဆိုတဲ့​လူငယ်​ေတွဟာ ဘဘြကီး​ရဲ့​ သား​နဲ့​မှ သက်တူရွယ်တူ မတိမ်း​မယိမ်း​က​ေလး​ေတွပါ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘဘြကီး​ဆီက စာနာစိတ် ဂရုဏာကို ဘဘြကီး​ကိုယ်တိုင်ခံစား​ရတဲ့​အချိန်ကျမှ ယိုဖိတ်စီး​ဆင်း​လာတာ ​ေတွ့​ြမင်ခွင့်​ရလိုက်တယ်။ (အရင်က လွှတ်​ေပး​လိုက်တဲ့​လူ​ေတွ ရှိတာ မြငင်း​ပါခင်ဗျာ။ ထည့်​ေရး​ခဲ့​ပါတယ်။) နည်း​လွန်း​တယ်။ ​ေနာက်ကျလွန်း​တယ်။ မဆိုပါဘူး​ခင်ဗျာ။

ဒါ​ေပမယ့်​ ဘဘြကီး​ ြပုြပင်​ေပး​လို့​ေတာ့​ မရနိုင်​ေတာ့​ဘူး​ေပါ့​။ အခု​ေတာ့​ ဘဘြကီး​ေနရာမှာ ​ေနာက်ထပ်​ေနာက်ထပ် အသစ်အသစ်​ေသာလူ​ေတွ ​ေရာက်လာြကြပီ။ ​ေနာက်ထပ်​ေနာက်ထပ် အသစ်အသစ်​ေသာသူ​ေတွကိုလည်း​ ထိန်း​သိမ်း​ခဲ့​ြကြပီ။ ​ေဒါ်စုကို နိုင်ငံ​ေရး​အကျဉ်း​သား​အြဖစ်က လွှတ်​ေပး​လိုက်တဲ့​အခါ ကျွန်​ေတာ့်​ဘက်က မ​ေမ့​မ​ေလျာ့​ ​ေမး​ခွန်း​ထုတ်မိပါတယ်။ ဘဘြကီး​ကို​ေရာ နိုင်ငံ​ေရး​အကျဉ်း​သား​အြဖစ် သတ်မှတ်ပါသလား​ လို့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဥပ​ေဒအရ​ေတာ့​ ဘဘြကီး​ကို ပုဒ်မတပ်ထား​တာ နိုင်ငံ​ေရး​ ပုဒ်မမဟုတ်ဘူး​ ြဖစ်​ေနတယ်။

အစိုး​ရ​ေပး​တဲ့​အိမ်မှာ သစ်ခွပန်း​စိုက်စား​ရတဲ့​ ဘဘကို လာဘ်စား​မှုနဲ့​ နှစ်ရှည်အကျယ်ချုပ်ထား​တဲ့​ ကံြကမ္မာဟာ သည်စာ​ေရး​တဲ့​ ကျွန်​ေတာ့​လိုပဲ ရွဲ့​တဲ့​တဲ့​နဲ့​ ဟာသ​ေနှာတတ်ပံုရတယ်​ေနာ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကျွန်​ေတာ့်​စိတ်ရင်း​အတိုင်း​ေြပာတာပါ။ ဘဘြကီး​လွတ်လာတဲ့​အတွက် အင်မတန် ဝမ်း​သာမိပါတယ်။ ဘဘြကီး​လိုပဲ နိုင်ငံ​ေရး​အရ ရမယ်ရှာြပီး​ ရာဇဝတ်မှုနဲ့​ စီရင်ထား​သူ​ေတွ (ဘယ်လိုလူ​ေတွဆိုတာ ဘတို့​က ပိုသိမှာပါ) အား​လံုး​ကို လွှတ်​ေပး​ေစချင်တာ ​ေလာဘများ​ သိပ်ြကီး​သလို ြဖစ်သလား​။ မြဖစ်နိုင်တာ ​ေတာင်း​ဆိုရာများ​ကျသလား​ မသိပါဘူး​။

ဘယ်လိုပဲ ြဖစ်ြဖစ် တို့​ဘဘြကီး​က​ေတာ့​ သည်ဆု​ေတာင်း​ကို ြဖည့်​မ​ေပး​နိုင်​ေတာ့​တာ အမှန်ဧကန်။ အဲဒီ​ေတာ့​ ​ေနာက်ဘဘြကီး​ေတွအ​ေနနဲ့​ ​ေနာက်အကျဉ်း​သား​ေလး​ေတွအ​ေပါ်မှာ ​ေရှး​ဦး​မဆွက ဂဂ​ေကျာင်း​သား​များ​နဲ့​ ဘဘြကီး​တို့​ရဲ့​ ပံုြပင် သင်ခန်း​စာက​ေလး​ကို သတိသံ​ေဝဂရြပီး​ ညှာတာစာနာ သနား​စဉ်း​စား​ေပး​နိုင်ပါ​ေစ​ေြကာင်း​ ဆုမွန်​ေကာင်း​ေတာင်း​လိုက်ရပါတယ်​ေနာ်။ အာဘွား​ အာဘွား​။ မွား​ မွား​။

"တည်ြငိမ်စ ​ေရမျက်နှာ ​ေလ​ေြပ​ေဆာ့​ေြပး​သလို အမည်မ​ေဖာ်နိုင်တဲ့​လှိုင်း​ေတွ ရင်မှာလှုပ်ရှား​သွား​။ ​ေလှာင်အိမ်ထဲကငှက် အြပင်မှာပျံမလား​ ​ေပျာ်တဲ့​သ​ေဘာ တစ်​ေယာက်​ေသာ တစ်​ေယာက်​ေသာ သူ့​အနမ်း​.... တစ်​ေယာက်​ေသာ တစ်​ေယာက်​ေသာ သူ့​အနမ်း​... တစ်​ေယာက်​ေသာ တစ်​ေယာက်​ေသာ သူ့​အနမ်း​...။"