ငယ်ငယ်ကဆို အိမ်မှာ တီဗီ၊ ေရခဲေသတ္တာ၊ အဲယားကွန်း၊ တယ်လီဖုန်း စတဲ့ ဇိမ်ခံအပိုပစ္စည်းေတွ မရှိပဲ ဆိုရှယ်လစ်သားေကာင်းြပည်သူစစ်စစ်အြဖစ် ြကီးြပင်းခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်သားများ သမီးများေခတ်ကို ေရာက်ေတာ့မှ လက်ပ်ေတာ့ပ်၊ တက်ဘလက်၊ အိုင်ဖုန်းေတွ အလျှိုအလျှိုေပါ်လာေတာ့ အသက်ြကီးမှ လက်ေပးသင်ေနရပါေတာ့တယ်။ ကိုယ်နဲ့သက်တူရွယ်တူ စိတ်မရှည်နိုင်သူေတွဆို သင်ေတာင် သင်ေနမှာ မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ အလုပ်ကရှုပ်နဲ့။ သည်လိုနဲ့ အရွယ်ြကီး ြကီးေတာင့်ြကီးမားကျေတာ့မှ သူများတကာေတွ လူမှုကွန်ယက်ြကီးပါလို့ ဝိုင်းဝန်းချိတ်ဆက်ေနြကတဲ့ ေဖ့စ်ဘုတ်ြကီးေပါ် မျက်စိလည်လမ်းမှားလို့ ေရာက်လာပါေတာ့တယ်။ ပထမေတာ့ ဓါတ်ပံုတင်လို့ ရမှန်းသိတဲ့အခါ ဟိုတုန်းက မေတွ့ဖူး မြမင်ဖူးခဲ့တဲ့ ဘူတန်နိုင်ငံရဲ့ သဘာဝရှုခင်း အလှအပေတွကို သူငယ်ချင်းေတွ ြမင်ေတွ့ခံစားနိုင်ေအာင် ဖုန်းထဲကဓါတ်ပံုကေလးေတွနဲ့ တင်မိပါတယ်။
ဘူတန်ဆရာဝန်ေလးတစ်ေယာက်က ဆိုနီဆိုင်ဘာေရှာ့ေလး ဝယ်ြပီး သင်ေပးတဲ့အခါ ခလုပ်နှိပ်တာထက်ေတာ့ နည်းနည်းပါးပါး သိလာတာေပါ့။ ဖလင်ေခတ် မဟုတ်ေတာ့တဲ့အတွက် ကူးခေဆးခလည်း မကုန်ဘူး။ အိမ်မှာလည်း ဓါတ်ပံုစာအုပ်ေတွ မရှုပ်ေတာ့ဘူး။ အိမ်ေထာင်ကျြပီးစကတည်းက ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ် မြကည့်ချင်ေတာ့လို့ သိပ်မရိုက်ြဖစ်တဲ့ ဓါတ်ပံုေတွလည်း ြပန််ရိုက်ြဖစ်လာတယ်။
ဘာပူစရာရှိသလဲ။ ြကည့်မေကာင်းဘူးထင်ရင် ဖျက်ပလိုက်၊ ြကည့်ေပျာ်ရှုေပျာ်ကေလးေတွ ေရွးေရွးတင်တာေပါ့။ ဓါတ်ပံုေတွေအာက်မှာ စိတ်ရူးေပါက်ေပါက်နဲ့ ေပါက်တတ်ကရေတွ ေလျှာက်ေရးတဲ့အခါ သူငယ်ချင်းေတွက တခွိခွိ ရယ်ြက၊ စကားေတွ အြပန်အလှန်ေြပာြက၊ ကွန်မန့်ေတွ တက်ြကနဲ့ မိတ်သစ်ေဆွသစ်ေတွတိုးလာသလို အဆက်အသွယ်ြပတ်ေနတဲ့ မိတ်ေဟာင်းေဆွေဟာင်းေတွနဲ့လည်း ြပန်ချိတ်ဆက်မိလာပါတယ်။
သူများေတွအတွက် အင်တာနက်သံုးတာ ဘယ်လိုအကျိုးရှိသလဲ မသိေပမယ့် ကိုယ့်အဖို့ေတာ့ ေတာ်ေတာ်အကျိုးရှိတာ အမှန်ပါ။ ပထမဆံုးအြကိမ် ြပည်ပကိုထွက်ခွင့်ရတဲ့အချိန်မှာ တစ်ြကိမ်တစ်ခါမှ မေရာက်ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေဒသေတွက လူချင်းမြမင်ဖူးေသးတဲ့ မိတ်ေဆွေတွရဲ့ အကူအညီနဲ့ သွားေလရာလာေလရာ အဆင်ေြပလွယ်ကူ ေချာေမွ့တာ ေမာင်မင်းြကီးသား မယ်မင်းြကီးမများ ေကျးဇူးပါပဲ။ အဲဒါထက် တန်ဖိုးမြဖတ်နိုင်တဲ့ အကျိုးေကျးဇူးေတွလည်း ရှိတာပဲ။ တေလာက မေလးမှာအလုပ်လုပ်ေနရှာတဲ့ ဝမ်းကွဲညီကေလး ဆိုင်ကယ်အက်ဆီးဒင့်ြဖစ်တဲ့အခါ အိမ်ကလူေတွမှာ ေြခမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ၊ ဘယ်လိုက်ရမှန်းမသိြဖစ်ေနလို့ ကိုယ့်ဆီဖုန်းဆက်လာတယ်။
ချက်ချင်း ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်တက်ြပီး မေလးမှာရှိတဲ့ သူငယ်ချင်းကို အကူအညီေတာင်းေတာ့ နာရီမဆိုင်းဘူး။ ဆက်သွယ်ြပီး အကျိုးအေြကာင်း ြပန်ေြပာေပးတယ်။ ေခါင်းကိုထိခိုက်တယ်။ သတိမရဘူး။ အန်တယ်။ ေဆးရံုမှာ ခွဲထားတယ်။ ဒါေလာက်ဆို သိြပီ ဘာြဖစ်တာလဲ။ ေခါင်းေပါ်ကချုပ်ရိုး ဘယ်ေလာက်ရှည်သလဲ ေမးလိုက်ရင် ဘာလုပ်ထားသလဲသိြပီ။ ခွဲခန်းထဲကထွက်ေတာ့ မျက်နှာမှာ ဘာေတွတပ်ထားသလဲေမးရင် ဘယ်ထဲပို့ထားသလဲသိြပီ။ ပီနန်ကသူငယ်ချင်းက ဆက်သွယ်ေပးလို့ K L က ေနာက်မိတ်ေဆွတစ်ေယာက်က ကိုယ်တိုင်သွားြကည့်ေပးတဲ့အခါ အကျိုးအေြကာင်း ြပည့်ြပည့်စံုစံုလည်း သိရတယ်။ လိုအပ်တဲ့ အကူအညီရှိရင်လည်း ေပးေပးပါလို့ ေတာင်းေတာင်းပန်ပန်ေြပာခွင့်လည်းရတယ်။ ဟိုကလည်း သတိမရမချင်း အခါခါ သွားြကည့်ြပီး အေြကာင်းြပန်ေပးပါတယ်။ ဒီဘက်မှာလည်း မိသားစုကို အေြခအေနမှန် ေဖးေဖးမမ ေြဖာင်းေြဖာင်းဖျဖျ ေြပာထားလို့ရတယ်။
လိုက်သွားဖို့ လိုမလို အြကံဉာဏ်ေပးလို့ စဉ်းစားလို့ရတယ်။ ေဖ့စ်ဘုတ်ြကီးေကျးဇူးေြကာင့် အမ်းကေန ထိုင်ရာမထ မေလးကို အေခါက်ေခါက် ေရာက်လိုက်ရသလိုေပါ့။ အြပင်မှာေတာင် တစ်ခါမှမြမင်ဖူးေသးတဲ့ မိတ်ေဆွေတွဟာ အဲသေလာက်ကို အားကိုးအားထားလို့ရတယ်ဗျာ။ သူတို့ဘက်က လိုအပ်လာရင်လည်း ကိုယ့်ဘက်က ကူညီဖို့ဝန်မေလးဘူးေပါ့။ ေမးလိုက်စမ်းပါ။
ကျန်းမာေရးြပဿနာေတွ။ အြကံဉာဏ်ဆိုတာ သူ့ေပးလိုက်လို့ ကိုယ့်ဆီကုန်သွားတာမျိုးလား။ ဒါေပမယ့် သူတို့ေတွကို ကိုယ့်ဆီကြပန်ေပးနိုင်တဲ့ အေကာင်းဆံုးလက်ေဆာင်ကေတာ့ လူတိုင်းသိပါတယ်။ စာေကာင်းေကာင်းကေလးေတွကို ေစတနာမှန်မှန်နဲ့ ေရးေနဖို့ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့အကျိုး ကိုယ့်အကျိုးအြပင် အများအကျိုးရှိတဲ့အလုပ်ေတွလည်း ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်ကေန စာေရးရင်းလုပ်နိုင်ပါေသးတယ်။ အမ်းေဆးရံုြကီးမှာ လိုအပ်ေနတဲ့ ေဆးဝါးပစ္စည်းကိရိယာေတွ လှူြကတန်းြကတာ ခုထက်ထိ မရှိဆင်းရဲသားလူနာေတွအတွက် အကျိုးများေနတုန်းပဲ။ ေကျာင်းတက်ဖို့အခက်အခဲရှိတဲ့ ကေလးအတွက်လည်း အလှူရှင်ေတွ ရှာေပးနိုင်ခဲ့တယ်။ အချည်းနှီး အကျိုးမဲ့ မဟုတ်ဘူးလို့ သိေလာက်ရင်ေတာ်ပါြပီ။ သူ့ကိုယ်သူေြကာ်ြငာဝင်တာလည်း လွန်လွန််းအားြကီးတယ် ဆိုေနပါဦးမယ်။
စာစေရးြဖစ်တာကေတာ့ သူများကို ကူညီချင်တဲ့စိတ်နဲ့စတာပါ။ ဝီကီြမန်မာမှာ ေရးမယ့်သူအားနည်းလို့ ဝိုင်းေရးြကပါဦးလို့ အကူအညီေတာင်းလာေတာ့ စာေမးပွဲြပီးရင် ေရးေပးမယ်ေလဆိုြပီး ကိုယ်သိတဲ့ ေကာင်းနိုးရာရာ သီချင်းကေလးေတွကို မိတ်ဆက်အညွှန်းသေဘာ ေရးေပးမိပါတယ်။ အရှိန်ကေလးရလာေတာ့ ဘူတန်ကြပန်ရင် အင်တာနက်နဲ့ အိုးစားကွဲေတာ့မှာပဲ လို့ ေတွးြပီး မြပန်ခင် တစ်ေန့တစ်ပုဒ်ေလာက် တွန်းေရးထားမိေရာ။ တကယ်လည်း စိတ်ထဲမှာ ြပန်ေရာက်ရင် ေရးနိုင်ေတာ့မှာ မဟုတ်ဘူး လို့ ထင်ထားတာကိုး။ ကိုယ်ေရးတဲ့ ေပါက်တတ်ကရေတွနဲ့ ေလဆိပ်မှာ ဆီးမေခါ်ရင် ကံေကာင်းလို့ မှတ်တယ်။ သို့ေသာ် ြပန်လာတဲ့အခါ အေြခအေနေတွက အရင်ကနဲ့ မတူေတာ့တာ အမှန်ပဲ။ အမ်းကိုေရာက်စမှာ အင်တာနက်ေဝးလို့ လျှပ်စစ်မီးေတာင် အနိုင်နိုင်မဟုတ်လား။
မေနနိုင်ရင် ပလာစာအုပ်ထဲမှာ ေရးေရးထားနှင့်တယ်။ နှစ်လ သံုးလေလာက်မှ တစ်ခါ ေကျာက်ြဖူ၊ စစ်ေတွ သွားစရာေပါ်လာရင် အဲသည်ေရာက်ေတာ့မှ အင်တာနက်ဆိုင်မှာ စာထိုင်ထိုင်ရိုက်ြပီး တင်ရတယ်။ တစ်ခါမှ မြမင်ဖူးတဲ့ ေဖ့စ်ဘုတ်မိတ်ေဆွ ဇနီးေမာင်နှံက ရန်ကုန်ေရာက်တဲ့အခါ နုတ်ဘုတ်ကေလးနဲ့ ဒီဗီဒီရိုက်တာကေလးတစ်စံု လက်ေဆာင်ေပးသွားလို့ အခုေတာ့ အဲဒါေလးနဲ့ ဟန်ကျေနတာေပါ့။ အေကာင်းဆံုးအချက်က သူတို့ေပးတဲ့ စာအုပ်ကေလးက ညဘက် ၂ နာရီေလာက် အားသွင်းထားရင် ေနာက်ေန့ ၈ နာရီစာေလာက် ရိုက်လို့ရတယ်။
ဘူတန်မှာသံုးတဲ့ဟာြကီးေတာင် ဘက်ထရီက ခဏေလးပဲခံတာ။ အမ်းနဲ့အဆင်မေြပဘူး။ ဒီလိုကျေတာ့ ဆိုင်ေရာက်မှ စာထိုင်ရိုက်စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ (သာဓုပါ ေကျာင်းဒကာ ေကျာင်းအမများရယ်) ေရာက်တုန်းေရာက်ခိုက် ေလးငါးပုဒ်ေလာက် စုစုြပီးတင်ြဖစ်တယ်။ ေနာက်ပိုင်းမှာ ေရအားလျှပ်စစ်က Wifi ရေတာ့ အဲသည်ကို တစ်ပတ်တစ်ခါ သွားသွားတင်တယ်။ အခုေတာ့ အမ်းမှာ GSM နဲ့ အင်တာနက်ရလာေတာ့ စာရိုက်လို့ြပီးရင် လက်ေထာက်ဆရာဝန်ေလးေတွဆီက ဖုန်းငှားငှားြပီးတင်တာ အဆင်ေြပေနတယ်။ အမ်းမှာ အပန်းေြဖစရာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိပါဘူးဆိုတဲ့ နတ္ထိပစ္စေယာ က စာေရးတဲ့သူအတွက်ေရာ၊ စာေစာင့်ဖတ်သူအတွက်ပါ အဆင်ေြပပါတယ်။ လူက ေဆးရံုေပါ်မှာ မရှိရင် စာေရးလျက် စာဖတ်လျက် အြမဲရှိတယ်။
ပိုက်ဆံအပိုကုန်စရာမရှိ လခနဲ့ေလာက်ေအာင်စားနိုင်လို့ ေဆးခန်းလည်း မထိုင်ေတာ့ဘူး။ ေနာင်ကျ မေတာ်တဆ ရန်ကုန်များ ြပန်ေြပာင်းရလို့ရှိရင် အလုပ်ကတဘက်၊ သမီးေဝယျာဝစ္စ၊ မိန်းမေဝယျာဝစ္စနဲ့ စာေတွ ေရးချင်မှ ေရးနိုင်ေတာ့မှာေလ။ အဲလိုနဲ့ တွန််းေရးေနမိြပန်တယ်။
သည်ရက်ပိုင်းမေတာ့ စာမကံုးချင်ဘု လံုးလံုးြကီးစိတ်နာ ဆိုရမေလာက်ပါပဲ။ လူေတွရဲ့ ဂိုဏ်းဂဏ ဝါဒအစွဲေတွကလည်း ြကီးပါဘိသနဲ့။ ဘာေလးေရးလိုက် ေရးလိုက် “ဒါဘယ်သူ့ကိုေြပာတာလဲ။ ဘယ်သူ့ဘက်ကေန ေရးထားတာလဲ။ ဒီေကာင်ဘယ်ကေကာင်လဲ။ ငါတို့ဘက်ကလား၊ ရန်သူဘက်ကလား။” နဲ့ ရန်-ငါ ခွဲဖို့ပဲ စဉ်းစားတယ်။ ကွန်ြမူနစ်ရုပ်ြမင်သံြကား ဇာတ်လမ်းေတွ ြကည့်ေနရသလိုပ။ ကိုယ်ကေတွးေစချင်တာကတစ်မျိုး၊ သူတို့ဟာသူတို့ လိုရာဆွဲေတွးသွားတာက တစ်မျိုး။ အကျိုးြကီးကိုနည်းေရာ။ ငါ့ကိုက စာအေရးအသားညံ့လို့ထင်ပါရဲ့ လို့ အားငယ်စွာနဲ့ပဲ တစ်ခါထက်တစ်ခါ ြကိုးစားပန်းစား ဆိုလိုရင်း အဓိပ္ပါယ်ေပါ်ေအာင် ေရးေရးေနရတယ်။ သူကြဖင့် လူဖတ်လို့ နားလည်ေအာင်မေရးပဲ ေဝ့လည်ေြကာင်ပတ် ေထ့လားေငါ့လား ေရးထားတာများ လို့ ဆိုရင်လည်း ခံရမှာေပါ့။
ဒါေပသိ အများအားြဖင့် အေြကာင်းအရာတစ်ခုခုကို ေရးလိုက်တဲ့အခါ အဲသည်အေြကာင်းအရာနဲ့ မသက်ဆိုင်တဲ့ အြပင်လူေတွအေနနဲ့ကျေတာ့ ဘာကိုေြပာချင်မှန်း တန်းကနဲ သေဘာေပါက်သွားေပမယ့် ကာယကံရှင်ေတွအဖို့ကျေတာ့ “ြကည့်စမ်း။ ြကည့်စမ်း။ ဒါ ငါ့ကို ေစာင်းေြပာေနတာ၊ တည့်တည့်ြကီး ေစာ်ကားေနတာ။ ကလိေနတာ ရိေနတာ။” လို့ နာသာခံခက် ြဖစ်ရတယ်ဆိုေတာ့ ကိုယ်ကပဲ စိတ်မေကာင်းြဖစ်ရပါတယ်။
သည်တခါမှာေတာ့ သူများတကာ အဖွဲ့အစည်းေတွက သေဘာထားေြကညာချက်ေတွ ထုတ်ြပန်တာကို အတုယူလို့ ေမာင်စံဖားကေလးလည်း ဘာေြကာင့် ဘာအတွက် မိုက်မိုက်မဲမဲ သည်စာေတွ ဆက်ေရးေနရသလဲဆိုတာကေလး နည်းနည်းေလာက် ရင်ဖွင့်ပါရေစ။ အခါခါ ေြပာခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် “ဟိုေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်က စာေရးဆရာေလ။ မသိဘူးလား။” လို့ ဟိုလူြကည့် သည်လူြကည့် အြကည့်မခံချင်တာ အမှန်ပါ။ အမ်းကလူေတွ ကိုယ်စာေရးမှန်းသိတာ မရှိသေလာက်ပဲ။ စာေရးဆရာလည်း တကယ်ြကီးမှ တကယ်ြကီးကို မြဖစ်ချင်ပါဘူး။
ေပါ်ြပူလာြဖစ်ချင်လို့ဆိုတာေတာ့ ေဝးေရာ။ ဒီအရွယ်ြကီးေရာက်မှ ဘာလုပ်ဖို့တုန်း အဲဒါြကီးကို။ ပိုက်ဆံေတွရေအာင် စာေရးစားဖို့ဆိုတာကေတာ့ ထုတ်ေဝသူြကီးေတွသာ အသိဆံုးြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။ သည်ကေန့ထိတိုင်ေအာင် ဘယ်မဂ္ဂဇင်း ဘယ်ဂျာနယ်ကိုမှ “ကျွန်ေတာ်ေရးထားတဲ့ စာမူကေလး အခန့်သင့် အဆင်ေြပရင် သံုးြကည့်ေပးပါ။” လို့ မပို့ဖူးပါဘူး။ ယူသံုးလို့လည်း “ခရက်ဒစ်မေပးဘူးလား။ စာမူခမေပးဘူးလား။” လို့ လိုက်မေြပာခဲ့ဖူးေပါင်။ အစိုးရမေကာင်းေြကာင်းနဲ့ သူများအတင်းအဖျင်း အပုပ်အစပ်ေတွ ေရးြပီး နံမယ်ြကီးေအာင် လုပ်ေနတယ်ထင်ရင်ေတာ့ သနားေတာင် သနားေသးတယ်။ အေစာြကီးကတည်းက ေြပာခဲ့ြပီးသား။ အစိုးရကို မေကာင်းဘူးလို့ေြပာရင် အဲသည်ထဲမှာ ကိုယ်လည်းပါတယ်လို့။ (ြပည်ေထာင်စုအဆင့် သတ်မှတ်ခံထားရတာေတာ့ ဟုတ်ဘူးေပါ့ ပိတ်သတ်ြကီးရယ်။
ဟိုးေနာက်နားက ပါမွှားေလးေပါ့)။ နံမည်ေြပာင် ကေလာင်ဝှက်နဲ့ လက်သီးပုန်းထိုးေနတာမှ မဟုတ်ပဲ။ အမည်၊ ေနရပ်လိပ်စာ၊ အလုပ်အကိုင်၊ မိသားစုပါ ဘာကိုမှ ဖံုးကွယ်မထားဘူး။ အင်ထုမထားဘူး။ တေလာကလံုးအသိ။ ရန်ကုန်ခဏ ြပန်ရင်ေတာင် သိတယ်။ ေတွ့လား။ ေြပာရင်းဆိုရင်း သူ့ကိုယ်သူေြကာ်ြငာဝင်ြပန်ြပီလို့ မမှတ်နဲ့။ ေနာက်ကျမှ အဲသည်စကား ဘယ်တုန်းကေြပာဖူးလို့လဲ။ မူးလို့ေြပာတာပဲ။ ရူးလို့ေြပာတာပဲ။ လုပ်မည့်အစားမျိုးေတာ့ မဟုတ်ဘူးဗျ။
အခု သည်စကားေတွ ေြပာေနတာကိုက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဟုတ်မှဟုတ်ပါေလစ လို့ GPS နဲ့ေထာက်ြပီး ဘယ်နားေရာက်ေနလဲ ြပန်ြကည့်တာ။ ြမဲြမဲသာ မှတ်ထားလိုက်။ သည်တစ်သက်မဟုတ်ဘူး။ ေနာက်ဆယ်သက်။ ပိုက်ဆံလိုချင်လို့၊ နံမယ်ြကီးချင်လို့၊ လူအထင်ြကီးခံချင်လို့ စာေရးမစားဘူး။ ဒါြဖင့်ရင် ရူးလို့ ေရးေနတာေပါ့ ဆိုရင်ေတာ့ ဟုတ်တယ်။ စာစေရးကတည်းက စာေရးသက်နှစ်နှစ်အတွင်း ေတွးလည်းေတွးတယ်။ ေရးလည်းေရးတယ်။ ေတွးရင်းေရးရင်းက ကိုယ့်ဘာသာ အေတွးအြမင်ေရာ အေရးအသားေရာ ေြပာင်းလာတယ်။ ေနရထိုင်ရတာကိုက အရင်ကနဲ့မတူေတာ့ဘူး။ အေြဖမရှိပဲ ထွက်ေပါက်ပိတ်ေနတဲ့ အတ္တဗဟိုြပုတဲ့ တဝဲလည်လည် စိတ်ဆင်းရဲမှုေတွ မရှိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကာကွယ်ြပီး သူများအြပစ်ကို ရှာတတ်တဲ့ အကျင့်ကေလး ေပျာက်ေပျာက်လာတယ်။ (အဲဒါေတွ အရင်တုန်းက ဘယ်ေလာက်ခါးခါးသီးသီးရှိခဲ့သလဲ ကိုယ့်ဘာသာ အသိဆံုး) ဘာကိုေတွ့သွားလို့လဲဆိုေတာ့ သူ့ဘက် ကိုယ့်ဘက် နှစ်ဘက်စလံုးကေန ထွက်ြပီး ေဘးကေနြပန်ေတွးြကည့်တတ်သွားတယ်။ သို့ေသာ် အဲသလို ေဘးကေန ေတွးတတ်ဖို့အတွက် ပထမ ဘက်နှစ်ဘက်စလံုးကိုလည်း မျှမျှတတေတွးေပးရေသးတယ်။ နို့မဟုတ်ရင် အြပင်ပန်းအြမင်ကိုပဲ ရလိမ့်မယ်။ အရာရာတိုင်းမှာ သခင်္ျာပုစ္ဆာလို အေြဖရှိချင်မှ ရှိလိမ့်မယ်။ အေြဖမရှိတဲ့ ပုစ္ဆာကိုလည်း ေြဖစရာရှာလို့ ေတွးလို့ ရလာြပီဆိုတဲ့အခါ ဘဝမှာ ကွက်လပ်ြကီးနဲ့ ြဖစ်မေနေတာ့ဘူးေပါ့။
သည်လိုနဲ့ပဲ ကိုယ့်အသိစိတ် အာရံုအတွင်းကို ချဉ်းနင်းဝင်ေရာက်လာတဲ့ အေြကာင်းချင်းရာေတွကို အေတွးနဲ့ ြပန်ြပန်သံုးသပ်ြကည့်မိတယ်။ မှန်တယ်လို့လည်း မေြပာလိုဘူး။ မှားတယ်လို့လည်း မေြပာလိုဘူး။ ဖတ်တဲ့သူလည်း ကိုယ့်ဘာသာ ြပန်ေတွးြကည့်တဲ့အခါမှသာ မှားတယ် မှန်တယ် ကိုယ်တိုင်သိရမယ့်အရာ။ ေတာ်ေတာ်များများ ကိစ္စေတွမှာေတာ့ အချိန်ကပဲ သူ့ဘာသာ အေြဖထုတ်သွားလိမ့်မယ် လို့ ြမင်တယ်။
အခုေနာက်ပိုင်း စာေတွ ေရးတဲ့အခါမှာေတာ့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ အားြကိုးမာန်တက် အာရံုစိုက်ေနတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ကိုယ်ေရးလိုက်တဲ့စာေတွဟာ ဖတ်တဲ့သူေတွကို တစံုတရာ ေပးစွမ်းနိုင်ရံုတင်မကဘူး။ ေနာင်ကာလရှည်ြကာသွားတဲ့အခါမှာလည်း မှတ်မှတ်ရရ တင်ကျန်ရစ်ေစချင်တယ်။ မိဘဘိုးဘွားေရာ သားသမီးမိသားစုပါ အတိအလင်း ထုတ်ေဖာ်ေရးသားေနတာြဖစ်တဲ့အတွက် ကိုယ်ေရးတဲ့စာအတွက် သူတို့တေတွ သိက္ခာကျအရှက်ရစရာ မြဖစ်ရေလေအာင် အြမဲေစာင့်ထိန်းတယ်။
“သူ့ေဆွမျိုး မဟုတ်တဲ့သူေတွကျေတာ့ လိုက်လိုက် အရှက်ခွဲေနတာေပါ့ေလ။” လို့ ေြပာစရာ ြဖစ်လာမှာစိုးလို့ အများအားြဖင့် ပုဂ္ဂိုလ်သတ္တဝါ ဘယ်သူဘယ်ဝါကို ချန်လှပ်ြပီး ြဖစ်ပွားေသာ အေြကာင်းအရာကိုသာ သတိထားချင့်စဖွယ်ြဖစ်ေအာင် ေရးပါတယ်။ အဲသည်အချက်အလက်ေတွနဲ့ မြငိစွန်းဘူး။ ဖတ်တဲ့သူအတွက် အကျိုးမယုတ်ေစဘူး လို့ ယံုြကည်ရင် စာေချာေအာင်ြပန်စစ်ြပီး စာမျက်နှာေပါ်တင်ပါတယ်။ သို့ေသာ်လည်း အယ်ဒီတာစားပွဲ ြဖတ်သန်းစိစစ်ထားတာ မဟုတ်လို့ တခါတရံ အမှားအယွင်း ပါသွားလည်း ေထာက်ြပတဲ့သူရှိရင် ေကျးဇူးတင်စွာနဲ့ ြပင်ပါတယ်။
ကိုယ်ေရးတဲ့စာကို ဖတ်တဲ့သူစိတ်ြကိုက် ခံစားေရးသားထားတဲ့ ကွန်မန့်များကိုေတာ့ တေလးတစားဖတ်ပါတယ်။ ဆဲသွားလို့လည်း စိတ်မဆိုးပါဘူး။ ကိုယ်နဲ့ အခါခပ်သိမ်း သေဘာထားတိုက်ဆိုင်ြကလိမ့်မယ် လို့လည်း ေမျှာ်လင့်မထားပါဘူး။ မတူ ပိုေတာင်ေကာင်းေသးတယ်။ ကိုယ့်အတွက် ေနာက်ထပ် ေတွးြကည့်စရာ အြမင်တစ်ခုအေနနဲ့ သံုးသပ်ြကည့်တာေပါ့။ ကိုယ့်အေြကာင်း ေကာင်းတာပဲ ေြပာေြပာ ဆိုးတာပဲ ေြပာေြပာ သည်ကေန့အထိ Unfriend တို့ Block တို့ မလုပ်ဖူးပါဘူး။ (ချွင်းချက်တစ်ခုပဲ ရှိဖူးတယ်) ကိုယ်ေတာင် ကိုယ်ေြပာချင်တာေြပာေနမှေတာ့ သူတို့လည်း သူတို့ေြပာချင်တာေြပာဖို့ အခွင့်အေရးရှိရမှာေပါ့။ ကိုယ်နဲ့မတူတိုင်း ရန်သူ မဟုတ်ပါဘူး။ သို့ေသာ် ကိုယ်ေရးတဲ့စာေတွကို မေကျနပ်လို့ ငယ်စာရင်းဖျက်တဲ့သူေတွလည်း ရှိတာပ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။
မြကိုက်ေတာ့လည်း မဖတ်ပဲေနေပါ့။ တစ်အိမ်တည်းေနတဲ့ မိန်းမ နဲ့ သမီးကိုေတာင် “စာေတွေရးထားတယ်ေလ။ ဖတ်ြကည့်ပါလား။” လို့ တစ်ခွန်းမှ မေြပာဖူးပဲနဲ့ ြမင်ြမင်သမျှလူေတွကို “ကျွန်ေတာ့်စာေလးေတွ ဖတ်ြကည့်ပါဗျာ။ ေကာင်းလွန်းလို့” လိုက်ေြပာစရာလား။ သူ့ဟာသူ ြကိုက်ရင် ဖတ်လိမ့်မယ်။ ပထမစာအုပ်ထွက်တုန်းက စာေမးပွဲထွက်ေြဖေနလို့ အိမ်ကလူေတွေတာင် သူတို့ဘာသူတို့ ဆိုင်မှာလိုက်ရှာ ဝယ်ဖတ်ရတယ်။ ထုတ်ေဝသူြကီးကလည်း ေပးရှာပါတယ်။ ခုေတာ့ လက်ထဲေတာင် မကျန််ေတာ့ဘူး။ ကုန်ြပီ။ ရန်ကုန်ြပန်တုန်းက သူငယ်ချင်းလက်ေဆာင်ေပးဖို့ေတာင် စာေပေလာကက ဝယ်ေပးတာ။
ေခါင်းထဲမှာ စာတစ်ပုဒ်ေရးြပီးသွားရင် ခဏအနားေပးလိုက်ြပီး ချာဂျင်ြပန်ြပည့်လာတာနဲ့ ေနာက်တစ်ပုဒ်ကို စဉ်းစားပါတယ်။ ထားခဲ့ြပီ။ ေရးြပီးသားကို။ ေနာက်တစ်ခုကို အရင်စာေတွထက် မညံ့ေအာင် ဘယ်လိုေရးရမလဲ။ အပ်ေြကာင်းထပ်ေနတဲ့ အသံုးအနှံုးေတွ မပါေအာင် ဘယ်လိုသံုးမလဲ။ အဲဒါပဲ စဉ်းစားပါတယ်။ သူများကို ပုတ်ခတ်ေဝဖန်ဖို့၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လူအထင်ြကီးခံရဖို့ အဓိကထားေနရင် ေရးတင်ထားတဲ့စာေတွက လိမ်လို့မှ မရပဲ။ ဖတ်ြကည့် အသိသာြကီး။ စာေတွေတာ်ေတာ်များများ ေရးခဲ့ြပီး အေြကာင်းအရာေတွ ေတာ်ေတာ်များများ ေြပာခဲ့ြပီးတဲ့အခါမှာ ကိုယ်ဟာဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲ ဆိုတဲ့ပံုရိပ်က မပီဝိုးတဝါးကေန တစတစ ြပတ်သားလာပါလိမ့်မယ်။
မျက်နှာနဲ့လုပ်တဲ့စာအုပ်ေပါ်မှာ စာအုပ်နဲ့လုပ်တဲ့မျက်နှာတစ်ခုကို စာဖတ်သူေတွအေနနဲ့ ြမင်သာလာြပီး ြဖစ်လိမ့်မယ် လို့ ယံုြကည်ပါတယ်။ အေကာင်းအဆိုးကေတာ့ စာဖတ်တဲ့သူက သံုးသပ်မှာေပါ့။ ကိုယ့်ဘက်ကေတာ့ လူေတွအြမင်မှာ ဟန်ေလာက်ကေလးထွက်မယ့်ရုပ်ထက် စိတ်ရင်းသေဘာရင်းအမှန် ဟန်ေဆာင်မှုကင်းကင်းထွက်လာမယ့် ရုပ်သွင်ကို အြပစ်ကင်းစင်သထက် ကင်းစင်ေအာင် အြမဲြကိုးစားြပုြပင်ရဦးမှာေပါ့ေလ။
