တို့ဆရာြကီး ေတွသက်ေတာ်ရာေကျာ်ရှည်ပါေစဗျာ။ သူေပးတဲ့ဆုမြပည့်လည်းပဲ ကိုယ်ေတာင်းတဲ့ဆုေတာ့ ြပည့်ပါရေစဗျာ။ ေတာ်ေတာ်ြကာ တဝက်စီ ြပည့်ကုန်ြကေစသတည်းဆိုရင် ကိုယ်ကအေြကာင်းမဟုတ်ဘူး သူတို့ခမျာ အသက် ၅ဝေကျာ် ရှည်ေစသတည်းြဖစ်သွားမှ ဒုက္ခ။ အဲသလိုေတာ့ မေနာက်နဲ့ေနာ်။ ေကာင်ေလးေတာ့ နာချင်ြပန်ြပီ။ ကိုယ့်အိပ်မက်ကိုယ်ဆက်မှ။ ရန်ကုန်ေဆးရံုြကီးမှာ FA (ပထမလက်ေထာက်ဆရာဝန်) လုပ်ေနတုန်း AS (လက်ေထာက်ဆရာဝန်) ကေလးမေလးက ေတာ်ကီလာပစ်ပါတယ်။
“ဆရာ။ ဟိုမင်းသမီး (……) သိလား။”
“မသိစရာလား။ ဂေလာက် အသံေတွ အရုပ်ေတွထွက်ေနတဲ့ဥစ္စာ။ ခု ဘာြဖစ်ြပန်ြပီလဲ။”
“ဘာမှ ြဖစ်ပါဘူး။ သူက မနက်ြဖန် ပန်းလှိုင်ေဂါက်ကွင်းမှာ ရှုတင်ရှိတယ်တဲ့ဆရာရဲ့။”
“ဟတ်လား။ ငါလည်းမအားဘူး။ OT ရှိတယ် လို့ ေြပာလိုက်။”
“ဆရာကလည်း ဇွတ်ချည့်ပဲ။ သူက အရင်တုန်းက ငှက်ဖျားတစ်ခါြဖစ်ဖူးတယ်တဲ့ဆရာရဲ့။ ပန်းလှိုင်ဘက်မှာ ငှက်ဖျားရှိရင် ြပန်ြဖစ်မှာေြကာက်လို့ ဆိုပဲ။”
“အလို.. အိုဗာတင်းကလည်း ေသာက် ေသာက်နိုင်လွန်း။ ငှက်ဖျားဆိုတာ ြခင်ကေလးတစ်ေကာင် စူးကနဲကိုက်လိုက်ရင် ကျားကိုက်သလို ေြမွကိုက်သလို ချက်ချင်းဗိုင်းကနဲလဲေသသွားတာမှ မဟုတ်တာ။ ြခင်မကိုက်တဲ့လိမ်းေဆးေတွ ပံုလို့။ ဟိုမင်းသမီးေလး မင်းသားြကီးေဟာ်တယ်မှာ လိုးရှင်းလူးသလိုလူးလိုက်ေပါ့။ ဒါေလးများ။”
“အိုဗာတင်းက သူေသာက်တာ မဟုတ်ဘူးဆရာရဲ့။ သူ့မာမီြကီးက ေသာက်ေနတာ။ သမီးေလးကို မျက်စိေအာက်က အေပျာက်မခံဝံ့ဘူးြဖစ်ေနတယ်။ ဆရာ မသိဘူးလား။ မဂင်္လာေဆာင်ဖိတ်စာေတွက ေဝေတာင်ြပီးသွားြပီ။”
“ဟင်။ နင့်ဟာက မေတာ်ေသးဘူးလား။ ငါသိတာေတာင် နှစ်ခါရှိပလားလို့။”
“ဪ ဆရာကလဲ။ ကံအေြကာင်းတရားလို့ပဲ မှတ်ပါ။ ခနခနေဆာင်ေတာ့ ခနခန လက်ဖွဲ့ရ။ အေခွေတွ ခနခနထွက်၊ ဂျာနယ်ထဲ ဓါတ်ပံုေတွပါ။ စပွန်ဆာေတွများလွန်းလို့ ေနာက်တေခါက်အတွက် ဘွတ်ကင်လုပ်ထားရမလိုေတာင်ြဖစ်ေနြပီ။”
“လုပ်ထားဦးေပါ့ေအ။ ညီးတို့က ရိုဟင်ဂျာေတွပဲ။ တမိုးေအာက်လည်း ေလးေယာက်ေလာက်ေတာ့ ထိန်းထားနိုင်သပ။”
“နိုင်ငံေရး မပါေြကး ဆရာ။ သာမီးေြကာက်ေြကာက်။ မာမီပူမယ်ဆို ပူစရာေလ ဆရာရဲ့။ ဒီချိန်ေရာက်မှ တစ်ေယာက်ေယာက်က ြဖတ်ခုတ်သွားရင် ခန်းမြကီးထဲ သတို့သမီးမပါပဲ ဂွမ်းသွားမှာေပါ့။ ေခတ်ကာလ သားသမီးေတွရဲ့ ရင်ခုန်သံကို ဆရာမသိဘူးေနာ်။”
“ေအာင်မယ်ေလး။ ကျုပ်လည်းငယ်ရာက ခုထက်ထိမှ ြကီးမလာေသးတာ။ မသိပဲ ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။ ဒါကေတာ့ သမီးတစ်ေကာင် ရွှံ့တစ်ေထာင် လံုေအာင်အြမဲ ပိတ်နိုင်ခဲသတဲ့။ စိတ်မချ ေနာက်က တေကာက်ေကာက်လိုက်ရံု ရှိေတာ့တာပဲ။”
“မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ်။ ခါတိုင်းသူအြမဲလိုက်ေနကျ။ နက်ြဖန်ခါကျ သံရံုးမှာ ဗီဇာဝင်မလို့ သာမီးကို သူ့အစား တေကာက်ေကာက် လိုက်ေစာင့်ေရှာက်ခိုင်းေနတာ။ သာမီးနဲ့က ကာစင်ေတာ်တယ် ဆရာရဲ့။ ဒီကိစ္စ အပျက်ခံလို့မြဖစ်ဘူး။ သာမီးလည်း အဝတ်အစားေတွေတာင် ချုပ်ြပီးေနြပီ။ နက်ြဖန်တစ်ရက် သာမီးကို ခွင့်ေပးေနာ်။ ေနာ်။ တို့ဆရာက လိမ်မာပါတယ်။”
တိန်။ ခံလိုက်ရြပန်ေပါ့တစ်ချီ။ အရပ်တကာလှည့် အတင်းတုပ်လာတာ သည်တခါကျမှပဲ ကိုယ့်ကို ချည်ြပီးတုပ်ြပီး ချုပ်သွားတာခံလိုက်ရတယ်။ လူချုပ်သွားတာက အေြကာင်းမဟုတ်ဘူး။ ြဖည်လိုက်ရင် တစ်ချက်ရယ်။ ဘာမှ မြကာဘူး။ ပါးစပ်များေတာ့ အပ်နဲ့ချုပ်ေတာင် မရဘူးမှတ်။ သတင်းကရလိုက်ြပီ။ ခိုင်ခိုင်လံုလံု။ ြဖန့်ရံုပဲ ကျန်ေတာ့တာ။ တရုတ်ေအာက်စက်ေတွကမှ “ေခွဖတ်သုန်း ခစ်သေစာင့်ဘာ” နဲ့ ေစာင့်ခိုင်းထားဦးမယ်။ ဒီကေတာ့ မေစာင့်နိုင်ေတာ့ဘူး။ လာတဲ့လူ တန်းေြပာပလိုက်မှာပဲ။
ေြပာရင်းဆိုရင်း ြမင်လိုက်တာကေတာ့ ကိုယ်ေတွေဟာက်ဆာဂျင်ဘဝကတည်းက ရန်ကုန်ေဆးရံုြကီးမှာ လုပ်သက်ရင့် လက်ေထာက်ဆရာဝန် (Old Service) စစ်စစ်ြကီးတစ်ေယာက်ပါပဲ။ ဘယ်သူေတွ ဘယ်လိုပဲ အရပ်တကာလွင့်ပေစ။ သူကေတာ့ မင်းအဆက်ဆက် ဘယ်သူကမှ ထိလို့မရခဲ့တဲ့ ေလဒီကုန်လံုးပိုင်ေလ။ ဘယ်ထိလို့ရမလဲ။ သူ့အိမ်ကဟာြကီးက နည်းတာြကီးမှ မဟုတ်တာ။
မယံုရင် ပံုြပင်လည်းမမှတ်နဲ့။ အိပ်မက်လားတကယ်လားလည်း မှတ်မေနနဲ့။ ေတာ်ေတာ်ြကာ နင်က ငါ့ဟာငါေနတာ ကုလားထိုင်လှုပ်ေအာင် လာလုပ်သေပါ့ေလ ဆို ေသြပီဆရာ။ မရဘူး မရဘူး။ ဘယ်သူြဖစ်ြဖစ် ေြပာမှာပဲ။ ေြပာမှာပဲ။ ငါ့ကိုလာ မတားနဲ့။ စကားအဆံုးမှာ သူက ဇီးယိုဇီးေပါင်းထုပ်ကေလးကို ပန်းပွင့်ေဖာ်ထားတဲ့ လက်သည်းရှည်ကေလးနဲ့ေဖာက်ြပီး နှုတ်ခမ်းအဆီ Lip Gloss မပျက်ေအာင် သွားကေလးနဲ့ ကိုက်စားရင်းက “အဟစ် .. အဟစ်” လို့ အသံေလးထွက်ေအာင် ရယ်ပါတယ်။
“ဪ.. မ တို့ ဆရာFA ြကီး ခံလိုက်ရသေပါ့ေလ။ မ တို့က ဒီေဆးရံုမှာ အိုေသေတာ့မှာဆိုေတာ့ အငယ်ေလးေတွရဲ့ သိုင်းကွက်ဆန်းေတွ ြမင်ဖူးေပါင်းများလှေပါ့ရှင်။ တကယ်တန်းကျေတာ့ေလ လူေတွက သည်မိန်းမြကီး ပင်စင်ယူတဲ့အထိ ရန်ကုန်က တစ်ဖဝါးမခွာ သာရာစီးြပီး ဇိမ်ေတွကျေနတယ်လို့ မှတ်ြကတာ။ မ တို့မလည်း မ တို့ ဒုက္ခနဲ့ မ တို့ပဲ။ အချိန်တန်ေတာ့ ရှင်တို့အငယ်ေတွက နယ်ကြပန်လာရင် မ တို့ထိပ်ေပါ်လာထိုင်ေရာ။ ထိုင်ရံုတင်ဆိုရင်ေတာ့ မေြပာပါဘူး။ ယိုတဲ့သူေတွက ယိုချလိုက်တဲ့အခါကျ မ တို့မှာ ပုဇွန်ဆိပ်ေခါင်းြဖစ်ရတယ်။ ………….။ ………. ။ ……… ။ …….. ”
မှားပါတယ် ကိုေသာင်းရယ်။ ကျွန်ေတာ်သိေသာ ေခတ်သစ်ဟသင်္ာကိုေသာင်းပံုြပင် နဲ့ လာေတွ့ေနတယ်။ ကိုယ်က ေြပာရတာ တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်း။ သူ့ဆီက ပစ်ထုတ်လိုက်တာ ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ တစ်တွဲစာေလာက်ရှိတယ်။ ဘယ်တုန်းကတည်းက ေြပာချင်ေနမှန်းမသိဘူး။ ဘယ်ေလာက်ေြပာတယ် မေြပာတယ်။ အိပ်မက်ဆံုးတာေတာင် သူ့ဘာသူဆက်ေြပာရင်းကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ မြပီးေသးဘူး။ ဘာေတွေြပာသွားမှန်းေတာင် မမှတ်မိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆမ်မာရီြပန်ေရးယူရင်ေတာ့ လူေတွက ရန်ကုန်မှာေနရတိုင်း ေကာင်းတယ် ေကာင်းတယ် ထင်ေနြကတာ။ တကယ်ေတာ့ သူတို့မှာလည်း သူတို့ဒုက္ခနဲ့သူတို့ ရှိတယ်ေပါ့။ ေြပာတတ်လိုက်တဲ့ ြကီးေတာ်ရယ်။ အဲဒီဒုက္ခေတွက လူတိုင်းရှိစုမဲ့စု ပသဆုပန်ေနရတဲ့ဟာကို။ ရန်ကုန်ဆိုတာ မတတ်သာေတာ့မှ ခပ်ခွာခွာကေလး တိုင်ပတ်ြပီး ြပန်ဝင်ရတဲ့ေနရာဗျ။ ဆရာဝန်ြဖစ်ြပီး ရန်ကုန်မှာေနချင်ရင် ဘယ်ေဈးေပါက်တယ်ဆိုတာ ဆရာဝန်ေတွမေြပာနဲ့ ဆရာဝန်ေလာကေနာက်ခံ ကာလသားြကိုက်ဝတ္ထုေတွေရးတဲ့ ေဒါက်တာချက်ြကီးဆိုက်ဒ်မှာေတာင် ဖတ်လို့ရတယ်။
အလုပ်ဝင်ဝင်ချင်း သိန်း၃၀။ ေဖာင်ြကီးမတက်ခင် ၁၅သိန်း၊ ေဖာင်ြကီးကြပန်လာ ၁၅ သိန်းတဲ့။ ဘယ်မှာ ဘယ်သူ့ကိုေပးရတယ်ဆိုတာေတာင် ပါေသးတယ်။ ကိုယ့်ေလာကအေြကာင်း သွားပုပ်ေလလွင့် မဟုတ်ကဟုတ်က အေြပာခံအေရးခံရလို့ စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝါသနာပါရင် တရားစွဲပလိုက်လို့ရတယ်။ ဟုတ်မှ မဟုတ်ပဲနဲ့ဆိုရင် ေြပာတာပါ။ တကယ်လို့များ မေတာ်တဆ (မေတာ်တဆပါေနာ် မေတာ်တဆပါ) သူတို့ေြပာဆိုေနတာေတွက တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် မှန်သလိုလို ြဖစ်ေနြပီဆိုလို့ရှိရင် ရှက်စရာေကာင်းလိုက်တာများ ဘယ်လိုေြပာရမှန်းေတာင် မသိေတာ့ပါဘူး။
သားသားကေတာ့ ကိုယ့်ဌာနနဲ့ ပတ်သက်ေနေတာ့က ဒီေကာလာဟလေတွဟာ လံုးဝ (လံုးဝ) မဟုတ်မမှန်ရပါေြကာင်း ဖင်ပိတ်ြပီး ြငင်းရမှာပါပဲ။ (ဟုတ်တာမဟုတ်တာ အပထားေပါ့ကွယ်) ဒီသတင်းကို ကိုယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ဆရာဝန်ြဖစ်ခဲ့တဲ့သူေတွသိရင်ေတာ့ သတင်းမှားြကီး။ လံုးဝမမှန်တဲ့သတင်းြကီးလို့ ြငင်းမှာပဲ။ စပါယ်ရှယ်လစ်စ်ေတွကို အဲလိုေဈးဖျက်စရာလား။ လူေတွများ ဟင်းရွက်ကန်စွန်းမှတ်လို့။
သူ့ဟာသူ ေထာင်ေပးလို့ဆုတ်ဆုတ်၊ ရာေပးလို့ချုပ်ချုပ်။ သူေကျနပ်လို့ သူေပးတာ။ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်ပါဘူး။ အခုေြပာချင်တာက တကယ်လို့များ အဲလိုအကုန်အကျခံြပီး ရန်ကုန်မှာ တစ်သက်လံုး ကုပ်ကပ်ေနလို့ရတယ်ဆိုရင်ေတာင် ထင်သေလာက်ေတာ့ ေပျာ်စရာ ေကာင်းမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ မမြကီးတစ်ေယာက်ရဲ့ ရင်တွင်းခံစားချက်ေတွကေန လှမ်းြမင်လိုက်ရတာကေတာ့ ဂလိုပါဗျ။ ဂလိုပါ။ “ကိုယ့်အေပါ်မှာ ကိုယ့်ထက်မပိုချင် ေနပါေစ။ တူညီတဲ့ တုန့်ြပန်မှုတစ်ခုေတာ့ ရချင်မိတယ်….။” တဲ့။
“ယူ စဉ်းစားြကည့်ေလ။ မ တို့ ရန်ကုန်မှာေနချင်တယ်ဆိုတာက ေနာက်မှာ မိသားစုက ဘယ်လိုမှ ထားခဲ့လို့မရတဲ့ အေြခအေနမို့လို့။ အလုပ်ထွက်လိုက်ရင် လခမရတာအြပင် ဘာအပိုကုန်စရာလဲ။ လူေတာင် သက်သာေသးတယ်။ တချိန်ကျ ကေလးေတွ သူ့ဟာနဲ့သူြဖစ်လာရင် အိမ်ကလူကလည်း သူ့ဟာသူ ေနရာတစ်ခုေရာက်လာတဲ့အခါကျရင် ကိုယ်တစ်ေယာက်တည်း ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ အလကားလူြကီး ြဖစ်ေနမှာစိုးလို့ ဂုဏ်သိက္ခာအတွက်သက်သက် လုပ်ေနရတယ်။ ဟိုဘက်ကိုလည်း လွှတ်ထားလို့မရ။ သည်ဘက်ကိုလည်း လက်မလွှတ်ရက်နဲ့ ေြမွလည်းမေသချင် တုတ်လည်းမကျိုးချင်လို့ ေခါင်းတစ်လံုးနဲ့ အိုးနှစ်လံုးရွက်ေနရတာ။ …………။”
လူဆိုတာ ေထာင်ကိုြမင်မှ ရာကိုစွန့်တာပါ။ အဲဒီ သိန်း ၃၀ ဆိုတာေလာက်ကေတာ့ ရန်ကုန်မှာ တစ်လေတာင်ရှာစရာမလိုတဲ့ လက်ေထာက်ဆရာဝန်ေတွ အများြကီးရှိပါတယ်။ ေနရာဌာနေတွမှာ ေပါက်ေဈးေတွ ြကမ်းခင်းေဈးေတွရှိလာတယ်ဆိုတာ အဲဒီေနရာက ေအာက်ထစ် ဝင်ေငွဘယ်ေလာက်ရှိတယ် ဆိုတာကို မသိပဲနဲ့ ြဖစ်မလာပါဘူး။ ေပးတဲ့သူေတွကလည်း အလကားေနရင်း သဒ္ဒါြကည်လင် ပါရမီရှင်ေတွလုပ်ြပီး မေပးပါဘူး။
မေလးရှားမှာ သံချီသံေကွးလုပ်မယ့်သူေတာင် သူရမယ့်လခကိုလိုက်ြပီး ေအးဂျင့်ဖိုးေပးရတာ ထံုးစံပါ။ ေရာင်းသူဝယ်သူ အသံတူလို့ အလုပ်ြဖစ်သွားြပီဆိုရင် ေသချာတာကေတာ့ အဲသည်ပိုက်ဆံကို အဲဒီေနရာက ရေအာင် ြပန်ရှာရေတာ့မှာပါ။ အဲသည်ထက်အများြကီးပိုမှသာ ကိုယ့်အတွက် ကိုက်မှာေပါ့။ ြမို့လည်ေခါင်မှာ ကားရပ်ခေကာက်တဲ့ စည်ပင်ဦးထုပ်နဲ့ ကေလးေတွေတာင် ကားတစ်စီးသည်နားမှာရပ်ေနတာ ဘယ်ေလာက်ြကာသွားြပီလဲ သိြကပါတယ်။ အဲလိုပဲ သည်ဆရာဝန်် သည်ေနရာမှာ ခုေလာက်ရှိ ဘယ်ေလာက်စည်သွားြပီလဲဆိုတာလည်း သိတဲ့သူကသိတာပဲ။
အဲဒီအေပးအယူသံသရာထဲ ဝင်သွားရင်ေတာ့ တစ်ခါတည်းနဲ့ ြပီးသွားမယ့်အရာမျိုးလို့ မမှတ်လိုက်ပါနဲ့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ အိမ်မှာပဲေနချင်တယ် ေမေမဆိုတဲ့ေရာဂါဟာ ကိုယ့်ပိုက်ဆံရှာနိုင်တဲ့စွမ်းရည်နဲ့ မညှိပဲ မစဉ်းမစားလုပ်မိလို့များကေတာ့ ငါးပါးေမှာက်တတ်ပါတယ်။
တကယ်တမ်းကျ အဲသည်သိန်း၃ဝဆိုတာ ကိုယ်တို့လို အာပလာေတွ အတွက်သာ တနင့်တပိုးြဖစ်ေနတာပါ။ သူများေတွြဖင့် ညဘက်ဆိုင်ထိုင်ရင်း ခပ်ေထွေထွြဖစ်လာသခိုက် ဟိုဘက်ဝိုင်းက အေကာင် ေသာက်ညင်ကပ်လာလို့ “အဲဒီသူငယ်မ ဆိုင်ရှိသမျှ ပန်းေခွေတွ အကုန်ချပလိုက်စမ်းကွာ။” လို့ မခံချင်စိတ်နဲ့ ပွဲသိမ်းပလိုက်ရင် အဲဒါ ပါးပါးေလးပဲ ရှိေသးသတဲ့။ ဒီေလာက်ပိုက်ဆံေလးနဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကကေလး ေတာြကိုအံုြကားသွား ဒုက္ခခံစရာမလိုဘူးဆိုရင် ြကာသလားလို့ လက်ချည့်ပဲလွှတ်လိုက်မယ်ဆိုတဲ့သူေတွ အများြကီးဗျ။ ကိုယ့်အိမ်ကလူအေြကာင်းက ကိုယ်ပဲသိတာေလ။ သူတာဝန်ကျတဲ့နယ်မှာ ရန်ကုန်မှာေနတဲ့ လူေနမှုအဆင့်အတန်းထက် မျက်နှာမငယ်ရေအာင် ထားေပးရမယ်ဆိုရင်ေကာ သိန်း၃၀၀ ေလာက်ကုန်ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။
ဘဘမျိုးြမင့်ေလးဆိုတဲ့သီချင်းထဲကလို “ေဟး ချစ်ချစ်။ ချစ်ချစ်က ပစ်ခွာသွားေတာ့ ေမာင် ဘယ်သူနဲ့ ေနရမှာလဲလို့….။” ဆိုတဲ့ အကိုြကီးေတွအတွက်လည်း တန်တာပဲ။ ကီပင်ထားရင် တစ်လဘယ်ေလာက်ကုန်မှန်း သူတို့အသိဆံုး။ မိသားစုအဆင်ေြပဖို့အတွက် သည်ေလာက်ပိုက်ဆံဆိုတာ တြခားဘက်မှာ တင်ရိုက်လိုက်ရင် ကိုယ်စိုက်စရာမှ မလိုပဲ။ “ကိုကို မသွားရဘူး။ ကိုကို မသွားရဘူး။ မီးမှမလိုက်နိုင်တာ ကုန်ချင်သေလာက်ကုန်။ မီးမနှေမျာဘူး။” ဆိုတဲ့ သံေယာဇဉ်ေလးေတွ ရှိေနရင်လည်း အဆင်ေြပမှာေပါ့ေလ။ (ခုမှပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်ေလာက်ညံ့လို့ အမ်းကိုေရာက်ရေလတယ် လို့ ေတွးမိတယ်။ အသည်းနာလိုက်ထာများ)။ ေတာ်ဦးမှ ေတာ်ဦးမှ။ ငါေလျှာက်ေဖာ်ေကာင်လုပ်တာနဲ့ ေဈးေတွတက်ကုန်ပါဦးမယ်။
ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ် အဲေလာက်ေပးလိုက်ကမ်းလိုက်ြပီး ရန်ကုန်မှာေနေနရတယ်ဆိုတာ အလုပ်မလုပ်ပဲေနရတာေတာ့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဇိမ်ကျလိမ့်မယ် မထင်နဲ့။ တစတစနဲ့ေဆးရံုမှာ အသက်သာဆံုး၊ လူမသိသူမသိေနရာမျိုးကို ေရာက်မှန်းမသိ ေရာက်သွားေပမယ့်လည်း ေရေရရာရာ ေခါင်းစဉ်တပ်လို့မရေသာ အေရးမပါသည့်အလုပ်များနဲ့ မိုးလင်းမိုးချုပ် ဂျင်ေြခလည်ရပါလိမ့်မယ်။ အများနည်းတူလုပ်ေနတဲ့အလုပ်ေတွနဲ့ ကင်းကွာြပီး သူများမလုပ်ချင်ေသာအလုပ်ေတွကို ပျင်းစရာေကာင်းေလာက်ေအာင် မနိုင်မနင်း လုပ်ေနရတတ်ပါတယ်။ “နင်က ေဗဒင်ဆရာမို့လား ေြပာ။” လို့ေတာ့ မေြပာနဲ့။ မျက်ြမင်ေတွ အများြကီး ေတွ့ခဲ့ြပီဗျ။ Blood Bank တို့၊ Store တို့၊ AMS တို့ ြဖစ်သွားြပီး အားသလားဆိုရင် ဘယ်ေတာ့မှ မအား၊ ဘာလုပ်ေနသလဲဆိုရင် ဘာရယ်မဟုတ် ဆိုတဲ့ ဘဝကို ေရာက်သွားေရာ။ သူများမတက်ချင်တဲ့ အစည်းအေဝးေတွလည်း ကိုယ်စားလှယ်အြဖစ် တက်ရမယ်။
ကိုယ်နဲ့မသက်ဆိုင်တဲ့အရာေတွ ေတာင်စဉ်ေရမရ တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက် ေြပာဆိုေနြကတာကို ေနကုန်ေနခမ်း သည်းခံနားေထာင်ချင်ေယာင် ေဆာင်ရတဲ့ဒုက္ခက ေသးမှတ်လို့။ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုရင် ပလပ်စတစ်ပန်းပင်ြကီးတစ်ပင်ကို ေန့တိုင်းေရမှန်မှန် ေလာင်းြပေနရတဲ့သူလိုပဲ ြဖစ်သွားမယ်။ ဘယ်ေတာ့မှလည်း သီးပွင့်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ရန်ကုန်မှာ အိုးမကွာအိမ်မကွာ ေနရတာကလွဲလို့ ကိုယ့်ဘဝတက်လမ်း ဘာမှမရှိဘူး။
တကယ်ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ရုန်းကန် လှုပ်ရှားေနမှသာ ရှင်သန်တဲ့ ဘဝအရသာကို ခံစားနိုင်မှာပါ။ အြမဲတမ်းဒုက္ခေရာက်ေနတာ မေကာင်းသလို အြမဲတမ်း သုခချမ်းသာေတွ စံစားေနတာလည်း မေကာင်းဘူး။ ဆရာဝန်ေလးေတွဟာ တစ်နှစ်တစ်နှစ် ေဆးေကျာင်းြပီးတဲ့အခါ သည်လိုပဲ အသုတ်လိုက် အသုတ်လိုက် အလုပ်ထဲဝင်လာြကတယ်။ ပထမေတာ့ သင်ြကားေရးေဆးရံုေတွမှာ အေတွ့အြကံုယူေစြပီး ေနာက်ေတာ့ ြမို့နယ်အဆင့် တိုက်နယ်အဆင့် ေဆးရံုေတွမှာ လက်ေတွ့ကျကျ အလုပ်လုပ်ြကရတယ်။ ေနာက်ေတာ့ ဘွဲ့လွန်စာေမးပွဲေတွေြဖ၊ အဆင့်ြမင့်တဲ့ သင်ြကားမှုေတွ ထပ်ယူချင်ယူ၊ မယူချင် ကိုယ့်ဘာသာ စီမံခန့်ခွဲလို့ရတဲ့ေဆးရံုေတွမှာ ဆက်အလုပ်လုပ်ြကမယ်။
တိုက်နယ်ကေန ြမို့နယ်၊ ြမို့နယ်ကေန ခရိုင်၊ ခရိုင်ကေန ြပည်နယ်တိုင်း၊ လုပ်သက်အေတွ့အြကံုအရ ြမစ်ေချာင်းများလို စီးဆင်းသွားရပါတယ်။ အဲလို မစီးဆင်းပဲ ကိုယ်က တေနရာရာမှာ ကုပ်ကပ်တွယ်ြငိေနခဲ့ရင် ေရစီးေရလာ မေကာင်းတာတင်မဟုတ်ဘူး။ အမှိုက်သရိုက် ဒိုက်သေရာေတွကလည်း ကိုယ့်အေပါ်လာပံုတတ်ပါတယ်။ လှုပ်ရှားမှု မရှိတဲ့အတွက် အသက်မဲ့သေယာင်လည်း ခံစားရမှာပဲ။ တချိန်ကျ ကိုယ့်ထက်အငယ်ကေလးေတွက နယ်ကြပန်လာြပီး ကိုယ့်ေခါင်းေပါ်တက်လာတဲ့အခါ အင်မတန်လည်း ခံရခက်ပါတယ်။
ကုသိုလ်ထူးတဲ့သူေတွကျေတာ့လည်း လက်ေထာက်ဆရာဝန်ကတည်းက ရန်ကုန်၊ ဘွဲ့လွန်ေအာင်ြပီးေတာ့လည်း ရန်ကုန်ြပီးရင်း ရန်ကုန်၊ ေနာက်ဆံုး တိုင်ပတ်လိုက်ပါဦးလို့ အေရွှ့ဇယားကေလးြပခိုင်းရင်ေတာင် နှုတ်ထွက်စာတင်ြပီး အြပင်ေဆးခန်းမှာပဲ လုပ်ေတာ့မယ် ဆိုတဲ့သူေတွလည်း ရှိေတာ့ ရှိတာေပါ့။ အဲလိုလူေတွအတွက်ေတာ့ ပံုြပင်ေလးတစ်ပုဒ် ေြပာြပချင်ပါတယ်။ တခါက အင်မတန်ချမ်းသာတဲ့ သူြကွယ်မြကီးတစ်ေယာက်ဟာ အင်မတန်ြကီးကျယ်ခန်းနားတဲ့ ဘုရားရှိခိုးေကျာင်းြကီးတစ်ေဆာင် ေဆာက်လုပ်လှူဒါန်းြပီးတဲ့ေနာက် အင်မတန်ေလာဘြကီးတဲ့ ဆုေတာင်းတစ်ခုကို ေတာင်းလိုက်ပါသတဲ့။
“ဒီေကျာင်းေတာ်ြကီး မြပိုမလဲရှိေနသမျှ ငါ့အသက်လည်း မေသမေပျာက်ရှိေနမယ်ဆိုရင် ေကာင်းမှာပဲ။” လို့ ဆုေတာင်းမိပါသတဲ့။ ကံဆိုးချင်ေတာ့ သူ့ဆုေတာင်းကို ဘုရားသခင်ြကားေတာ်မူသွားပါတယ်။ သည်လိုနဲ့ နှစ်ေတွ ြကာြပီးရင်း ြကာသွားလိုက်တာ။ လူေတွလည်း တစ်သုတ်ြပီးတစ်သုတ် ေမွးလာလိုက်ြက ေသသွားလိုက်ြကနဲ့။ ေကျာင်းအမြကီးကိုေတာင် ဘယ်သူကမှ မမှတ်မိေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ့ေဆွမျိုးသားေြမးေတွလည်း သူတို့အရွယ်နဲ့သူတို့ ေသကုန်ြကတာ ြကာမှပဲကိုး။ ေကျာင်းအမြကီးကေတာ့ သူ့ဆုေတာင်းနဲ့သူ မေသမေပျာက်ပဲရှိေနပါရဲ့။
ဒါေပမယ့် သူချစ်တဲ့ခင်တဲ့သူေတွ၊ ေဆွမျိုးသားချင်းေတွ၊ မိတ်ေဆွအေပါင်းအသင်းေတွက ရှိမှ မရှိြကေတာ့ပဲကိုး။ ေနာက်လူေတွကလည်း သူတို့တသက်လံုး ေသမေသနိုင်ပဲ ကျန်ေနရစ်ခဲ့တဲ့အေမအိုြကီးကို သတိတရ လုပ်ေကျွးမေနနိုင်ပဲ ေသမင်းေနာက် ေကာက်ေကာက်ပါကုန်ြကသတဲ့။ အဖွားြကီးကေတာ့ သူ့ဆုေတာင်းအမှားြကီးအတွက် ေနာင်တရလို့ မဆံုးဘူးတဲ့။ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ခရစ်စမတ်ပွဲေတာ်ေရာက်လို့ ေကျာင်းေတာ်ြကီးက ေခါင်းေလာင်းေတွတီးလိုက်ရင် ေသငယ်ေဇာနဲ့ ေမျာသလိုလို ြဖစ်ေနတဲ့ အမယ်အိုြကီးက “ဟင်။ ဒီဘုရားရှိခိုးေကျာင်းြကီးကလည်း ခုထက်ထိကို မြပိုနိုင်ေသးပါလား။ ဟင်း…။” လို့ သက်ြပင်းရှည်ြကီးဆွဲြပီး ြပန်အိပ်သွားပါေလေရာ။
ညတစ်ညမှာေတာ့ အမယ်အိုြကီးရဲ့ ဒုက္ခကို မြကည့်ရက်နိုင်ေတာ့တဲ့ ေကာင်းကင်တမာန်တစ်ပါးက ေလြပင်းမုန်တိုင်းြကီးတိုက်ခတ်ြပီး ဘုရားရှိခိုးေကျာင်းြကီးကို ြပိုလဲေစမှသာ အမယ်အိုြကီးလည်း ဘုရားသခင်ထံေမှာက် ေရာက်နိုင်ရှာေတာ့သတဲ့ကွယ်။
သည်ပံုြပင်မှာ သင်ခန်းစာယူမိတာက လူေတွဟာ ေသြခင်းတရားကို အင်မတန် ေြကာက်လန့်မုန်းတီးြကပါတယ်။ အမတ လို့ေခါ်တဲ့ ဘယ်ေတာ့မှ မေသနိုင်တဲ့ဘဝဆိုတာလည်း လူတိုင်းေတာင့်တြကတာပဲ။ ရှင်သန်ြခင်းရဲ့အဓိပ္ပါယ်ဆိုတာ ေသဆံုးြခင်းမပါပဲနဲ့ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှ မရှိပါဘူး။ မေသနိုင်ဘူးဆိုတဲ့သေဘာဟာ ရှင်သန်မှုလည်း မရှိဘူးလို့ ေြပာတာနဲ့ အတူတူပါပဲ။ ဆရာဝန်ဘဝမှာ ရုန်းကန်ရတဲ့အခက်အခဲ ဒုက္ခေတွဟာ အဲသည်ဆရာဝန်ကို ရှင်သန်မှုေတွ ေပးပါတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားတက်ြကွမှုကိုလည်း ေပးပါတယ်။
ခံစားမှု အသစ်အဆန်းေတွကိုလည်း ေပးတာပဲ။ အိပ်မက်ထဲက မမြကီးဟာ ကိုယ်ေတွ ေဟာက်ဆာဂျင်ဘဝမှာကတည်းက ဂျူတီဆင်းရင် အချဉ်ထုပ် ေနြကာေစ့ တစ်ဒါဇင်ေလာက်နဲ့ အလုပ်ချိန် မကုန်ကုန်ေအာင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဆင်းယူရတယ်။ အိမ်ကကားလာြကိုမယ်။ သူ့သမီး ေကျာင်းသွားြကိုမယ်။ စသည်ြဖင့် အိမ်ရှင်မတာဝန်ေတွကိုေတာ့ မလစ်ဟင်းရေအာင် စီမံရှာပါတယ်။ လူနာေဆာင်ေတွနဲ့ ကုသေရးပိုင်းနဲ့ တစထက်တစ ေဝးကွာလာြပီးတဲ့ေနာက်မှာ သူ့မှာ ဆရာဝန်ြဖစ်ေြကာင်းသက်ေသဆိုလို့ ဝန်ထမ်းကဒ်ကေလးရယ်၊ ပုခံုးက နားြကပ်ကေလးရယ်ပဲ ရှိပါေတာ့တယ်။ စတိုထဲက စာအုပ်ထူြကီးလိုလို၊ ေသွးလှူဘဏ်မှာ စာရင်းမှတ်တဲ့ စာေရးမြကီးလိုလို နဲ့ သူ့ဘဝကို ပျင်းစရာေကာင်းလှစွာ ြဖတ်သန်းေနရပါတယ်။ ဒါေတာင် သူေြပာသွားတာေတွက အများြကီးဗျ။
ကိုယ်မှတ်မိသေလာက်ကေလး ြပန်ေရးြပတာ။ ေနာက်ြပီး သူ့ခမျာ အိပ်မက်ကလန့်နိုးသွားတာေတာင် “ေြပာြပစရာေတွကလည်း တပံုြကီးရှိေသးတယ်ရှင့်” ဆိုြပီး ဟတ်ေကာ့ြကီး ကျန််ခဲ့ရှာတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ အိပ်မက်ထဲအလည်ေခါ်ြပီး ဆက်နားေထာင်ေပးလိုက်ြကပါေနာ်။ သားသား ေမာြပီ။
0 comments:
Post a Comment