“​ေရာဂါ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

“ဆူး​ေလလမ်း​မ​ေဘး​က ခို​ေတွကို အစာ​ေကျွး​ေတာ့​ အတူစား​ခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ထမင်း​ဆိုင်ကို သတိရ။ ​ေရာဂါ။
ရထား​ဆိပ် ကား​ဂိတ်နား​က နာရီစင်ြကည့်​ရင်း​ မင်း​ပစ်သွား​တာ ​ေလး​ ငါး​ ​ေြခာက်နှစ် ြကာ။ ​ေရာဂါ။”

​ေရာဂါ​ေတာ့​ ​ေရာဂါပါပဲ။ ဘာ​ေရာဂါလဲ ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​ေရာဂါ လို့​ပဲ ​ေြပာလို့​ရမယ်။ ​ေတာ်​ေတာ်ကို ​ေနမ​ေကာင်း​ဘူး​။ လည်​ေချာင်း​ထဲက ယား​ယား​ြပီး​ ​ေချာင်း​ေတွဆိုး​ရလွန်း​လို့​ ဗိုက်​ေတာင်နာတယ်။ အိပ်လို့​မရ​ေအာင် ​ေချာင်း​ဆိုး​ြပီး​ဖျား​တာ နှစ်ရက် သံုး​ရက်။ ကိုယ်​ေတွလက်​ေတွ ကိုက်ခဲ​ေနလို့​ ဟိုဘက်သည်ဘက်​ေတာင် မ​ေစာင်း​နိုင်။ နှာ​ေခါင်း​က ရှူထုတ်လိုက်တဲ့​ေလ​ေတွဟာ နှုတ်ခမ်း​ေပါ်မှာ ပူ​ေနတယ်။ အ​ေအး​မိ တုတ်​ေကွး​ဖျား​နာမျိုး​ဆိုတာ ဆရာဝန်​ေတွကို ထမင်း​ေကျွး​ေနတဲ့​ ​ေရာဂါပဲ။

ဘာမှ မဆန်း​ဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဒီတခါ အမ်း​တုတ်​ေကွး​က​ေတာ့​ သာမန်ဟုတ်ပံုမရဘူး​။ မိုး​ေတွရွာ​ေနတာ သံုး​ေလး​လရှိြပီ။ မရပ်မနား​ကို ရွာတာ။ တိတ်သွား​ရင် ၁၅ မိနစ်ထက် မပိုဘူး​။ ြပန်သည်း​လာ​ေရာ။ အဝတ်​ေတွ မ​ေြခာက်ရံုတင်မဟုတ်ဘူး​။ မှို​ေတွပါတက်ကုန်တယ်။ ​ေန​ေရာင် လံုး​ဝ မြမင်ရသ​ေလာက်မို့​ ဆိုလာ​ေတွ အလုပ်မလုပ်​ေတာ့​ဘူး​။ စိုစွတ်ထိုင်း​မှိုင်း​လွန်း​လို့​ သံမံတလင်း​ ြကမ်း​ြပင်မှာကို အလိုလို ​ေရ​ေတွထွက်လာတယ်။ လမ်း​ေတွအကုန် ရွှံ့​နှစ်အိုင်ြကီး​ေတွ ြဖစ်ကုန်ြပီ။ ဆိုင်ကယ်နဲ့​သွား​ရင် နွံနစ်သလိုကို နစ်သွား​မှာ။ ​ေလယာဉ်​ေြပး​လမ်း​ေပါ်မှာ ​ေရညှိ​ေတွနဲ့​မို့​ ​ေလယာဉ်မဆင်း​နိုင်တာ​ေတာင် နှစ်ပတ် သံုး​ပတ်ရှိြပီ။ မြဖစ်မ​ေနမို့​ ကား​နဲ့​ရန်ကုန်ြပန်ရရှာတဲ့​သူ​ေတွ​ေတာ့​ လမ်း​မှာ ဗွက်ထဲကား​ြကီး​ေမှာက်​ေနလို့​ မ​ေန့​ည​ေနကထွက်တဲ့​ ကား​ဟာ သည်က​ေန့​ညအထိ မ​ေရာက်​ေသး​ဘူး​တဲ့​။

ထမင်း​ဝယ်စား​လို့​ရတဲ့​ ​ေနရာကို​ေရာက်​ေအာင် သံုး​မိုင်​ေလာက် လမ်း​ေလျှာက်ရတယ်ဆိုပဲ။ ​ေဆး​ရံုကိုလာတဲ့​လူနာ​ေတွလည်း​ မိုး​ထဲ​ေလထဲ တုတ်တုတ်ရွှဲနဲ့​ချည့်​ပဲ ​ေရာက်တယ်။ ခရီး​ြကမ်း​ လမ်း​ြကမ်း​ ဥတုြကမ်း​ ရာသီြကမ်း​နဲ့​ဆို​ေတာ့​ ​ေရာဂါလည်း​ပဲ မြကမ်း​ပဲ ဘယ်​ေနပါ့​မလဲ။

ခါတိုင်း​ အပရိက​ေလာက် ဖျား​ရင်နာရင် ဘယ်​ေတာ့​မှ ​ေဆး​ေသာက်တဲ့​အစား​မျိုး​ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေဆး​ဆိုတာ သူများ​ကိုသာ ဘယ်နှစ်ြကိမ်​ေသာက် ဘယ်လို​ေသာက် နဲ့​ ​ေပး​တာ။ ကိုယ့်​ဘာကိုယ် ​ေသာက်လည်း​ မ​ေသာက်ချင်ဘူး​။ မှန်မှန်လည်း​ ​ေသာက်ဖို့​သတိမရဘူး​။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ြဖစ်နိုင်ရင် ကိုယ်ခံအား​နဲ့​ သူ့​ဘာသူ​ေကာင်း​သွား​လိမ့်​မယ်ဆိုြပီး​ သည်အတိုင်း​ထား​တယ်။ ဘာ​ေဆး​မှ မ​ေသာက်ဘူး​။ အများ​အား​ြဖင့်​ေတာ့​ အလုပ်​ေတွအရမ်း​ရှုပ်လာရင် ​ေခါင်း​ကိုက်​ေလ့​ရှိတယ်။ ​ေခါင်း​ကိုက်လာရင် အစာမစား​ချင်​ေတာ့​ပဲ ​ေလ​ေတွတက်တက်လာ​ေရာ။ အန်ထုတ်လိုက်ရင် သက်သာသွား​တယ်။

အဲဒါနဲ့​မှ မသက်သာ​ေသး​ရင် ဘာမှမလုပ်နဲ့​ေတာ့​။ အိပ်သာအိပ်ပလိုက်။ ခံရလှ တစ်ညပဲ။ ​ေနာက်​ေန့​မနက် ပံုမှန်ြပန်ြဖစ်သွား​တယ်။ ကိုယ့်​အ​ေြကာင်း​ကိုယ်သိ​ေတာ့​ ​ေနမ​ေကာင်း​လာရင် ​ေြကာင်များ​လိုပဲ ​ေချာင်တစ်​ေချာင်​ေချာင်မှာ အသာ​ေလး​ေခွ​ေနြပီး​ မ​ေပျာက်မချင်း​ အြပင်မထွက်ပဲ​ေနပလိုက်​ေရာ။ ဘယ်သူနဲ့​မှလည်း​ စကား​မ​ေြပာချင်​ေတာ့​ဘူး​။ အဲသည်အချိန်မှာ ဘာလုပ်လုပ် ပင်ပန်း​လွန်း​လို့​။ အဲလိုမျိုး​ြဖစ်ရင် သမီး​အ​ေမက​ေတာ့​ ​ေဆး​မ​ေသာက်ဘူး​လား​။ ဟိုဟာစား​ပါလား​။ သည်ဟာ​ေသာက်ပါလား​။ နဲ့​ သူ​ေြပာသမျှ ​ေခါင်း​ခါြပန်ရင် သူလုပ်​ေပး​တာ မြကိုက်လို့​၊​ သူ့​ကိုမလာ​ေစချင်လို့​၊​ ​ေစတနာကို အ​ေကာင်း​မထင်လို့​၊​ ပုဒ်မ​ေတွတစ်ခုြပီး​တစ်ခု မြပီး​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေနမ​ေကာင်း​ပါဘူး​ဆို သူကလည်း​ ဇွတ်။ အမှန်​ေတာ့​ ဘယ်သူ့​ကိုမှ ဒုက္ခမ​ေပး​ချင်တာ။ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ် ​ေခွ​ေနလိုက်။ ​ေကာင်း​သွား​ေတာ့​မှ ြပန်ထွက်လာခဲ့​မယ်။

​ေတာ်​ေသး​တာ​ေပါ့​။ သည်အသက်သည်အရွယ်အထိ ​ေဆး​ရံုတက်ယူရ​ေလာက်​ေအာင်၊​ ခွဲစိတ်ကုသယူရ​ေလာက်​ေအာင် ​ေသ​ေကာင်​ေပါင်း​လဲ အနာအဖျား​ေရာဂါ မြဖစ်ဖူး​ေသး​လို့​။ ​ေလာက်ကိုင်မှာ ငှက်ဖျား​ြဖစ်တုန်း​က အလုပ်​ေတာင် အတက်မပျက်​ေပါင်။ လူနာြကည့်​ေနရင်း​ ချမ်း​စိမ့်​စိမ့်​ြဖစ်လာရင် ဂျူတီခန်း​ထဲသွား​ ​ေစာင်ြခံု​ေကွး​ပလိုက်တယ်။ အဖျား​ေတွတက်လာ၊​ ခိုက်ခိုက်တုန်လာြပီး​ ​ေနာက်တစ်နာရီဆို ​ေချွး​ေတွပျံြပီး​ေကာင်း​သွား​တယ်။ လူနာဆက်ြကည့်​ေရာ။ အခုအမ်း​ေရာက်​ေတာ့​မှ ဘာမဟုတ်တဲ့​ တုတ်​ေကွး​ေလာက်နဲ့​ အိပ်ယာထဲလဲရတယ်လို့​။ ခုကျ​ေတာ့​ ခါတိုင်း​ မ​ေသာက်ချင်တဲ့​ေဆး​ေတွကို ကျိတ်မှိတ်ြပီး​ ​ေသာက်တာ​ေတာင် ခနပဲသက်သာတယ်။ ​ေနာက်ထပ်​ေဆး​ေသာက်ရမယ့်​အချိန် ဘယ်​ေတာ့​ေရာက်ပါ့​မလဲ ​ေစာင့်​ေနရတယ်။

ကိုယ်ခံအား​ကျသွား​လို့​ ြဖစ်မှာ​ေပါ့​လို့​ေတာ့​ မဥပဒ်​ေပါင်။ အမ်း​ေရာက်မှ ​ေသွး​လှူတာ ​ေလး​ခါရှိြပီ။ ရီဂျက်မထိ။ ​ေနာက်တစ်ခါ ြပန်လှူလို့​ေတာင် ရခါနီး​ေပါ့​။ အရင်တုန်း​က မိုး​လင်း​မိုး​ချုပ် ခွဲခန်း​ထဲ မိုး​တိုး​မတ်တတ် ရက်ဆက်လာရင် ခါး​နာလာလို့​ နင်း​နှိပ်​ေပး​ေနကျ အလုပ်သမား​ေလး​ေတွလာလည်း​ အသား​ေတွက အထိကို မခံနိုင်ဘူး​။ ဆရာမ​ေလး​ေတွက စား​စရာ​ေသာက်စရာ​ေလး​များ​ စီစဉ်​ေပး​လည်း​ စား​နိုင်ဘူး​။ စား​ေနကျ ထမင်း​ဆိုင်​ေတွကလည်း​ ​ေနမ​ေကာင်း​မှန်း​သိရင် ြကက်ြပုတ်၊​ ြကက်​ေြကာ်​ေလး​များ​ စီမံ​ေပး​ရှာပါတယ်။ ပုဇွန်ကျား​ေလး​ကို ငရုပ်​ေကာင်း​နဲ့​ ငပိနဲ့​ ရခိုင်သုပ်က​ေလး​ သုပ်​ေပး​တဲ့​အခါလည်း​ေပး​တယ်။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ရပ်​ေဝး​ေြမြခား​မှာ တစ်​ေယာက်တည်း​ ​ေနထိုင်မ​ေကာင်း​ြဖစ်လည်း​ အဆင်​ေြပပါတယ်။

စိတ်ပူြပီး​ အိမ်ကတစ်​ေယာက်​ေယာက် လိုက်လာရင်သာ အဆင်မ​ေြပမှာ။ ​ေနမ​ေကာင်း​ရတဲ့​ြကား​ထဲ သူတို့​ေန​ေရး​ထိုင်​ေရး​ အဆင်မ​ေြပမှာ ကိုယ်က ြပန်ပူ​ေနရမှာကိုး​။ ခုလို​ေနမ​ေကာင်း​ေတာ့​ အိမ်ကလူ​ေတွကို သတိရြပီး​ ငိုမဲ့​မဲ့​ြဖစ်​ေနြပီ မဟုတ်လား​ လို့​ေတာ့​ မထင်နဲ့​။ သတိရ​ေနတာ​ေတာ့​ ဟုတ်တယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ကိုယ့်​ကိုယ်လာြပုစု​ေပး​ဖို့​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ အဲဒါမှ ​ေရာဂါအစစ်။ သူတို့​ေနထိုင်မ​ေကာင်း​တဲ့​အခါတုန်း​က ကိုယ်လုပ်​ေပး​ခဲ့​တာ​ေလး​ေတွကိုပဲ သတိရတာ။ ဆရာဝန်ပီပီ ကိုယ်ကကု​ေပး​ရတဲ့​ေနရာမှာပဲ ​ေနချင်တယ်​ေလ။ လူနာ​ေနရာကို ဘယ်ဆင်း​ချင်ပါ့​မလဲ။ ​ေရာဂါ။ ​ေရာဂါ။ အဲသည်​ေရာဂါကလည်း​ မ​ေသး​ပဲကိုး​။

ကိုယ်​ေနမ​ေကာင်း​ေတာ့​သာ ဘယ်သူမှလိုက်မလာ​ေစချင်တာ။ အိမ်မှာက​ေလး​ ​ေနမ​ေကာင်း​ဘူး​လို့​ သိလိုက်ရင်​ေတာ့​ ဘယ်လိုမှ ​ေနမြဖစ်​ေတာ့​ဘူး​ဗျ။ ြဖစ်တဲ့​နည်း​နဲ့​ ြပန်မှာပဲ။ ဒါ​ေတာင် သမီး​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​အခါ ကိုယ်ကအ​ေဖဆို​ေပမယ့်​ စပါယ်ရှယ်နပ်စ်​ေနရာကပဲ ြပုစုရတာ။ ဘီကာကွယ်​ေဆး​ေတာင် က​ေလး​အထူး​ကုဆရာဝန်အြကီး​ြကီး​နဲ့​မှထိုး​တာဆို​ေတာ့​ ​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​အခါ ကိုယ်ရထား​တဲ့​ဘွဲ့​ေတွဟာ သမီး​ကိုကုဖို့​ အရည်အချင်း​ မြပည့်​မှီဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲဒါလည်း​ အဆင်​ေြပတာပဲ။ ဆရာဝန်​ေပး​တဲ့​ေဆး​ေတွကို တိတိကျကျ ​ေသ​ေသချာချာ တိုက်နိုင်တယ်။ ကိုယ်တိုင်​ေစာင့်​ြကပ်ြကည့်​ရှုနိုင်တယ်။

သူများ​ေဆး​တိုက်ရင် မ​ေသာက်တဲ့​သမီး​က သူ့​အ​ေဖတိုက်ရင် ကျိတ်မှိတ်ြပီး​ ​ေသာက်ရှာတယ်ဆို​ေတာ့​ ဒီ​ေနရာမှာ ကိုယ်ကလွဲလို့​ ဘယ်သူမှ အစား​ထိုး​လို့​ မရဘူး​ကွဆိုြပီး​ေတာင် ဂုဏ်ယူရ​ေတာ့​မလို။ မူြကိုအရွယ်တုန်း​က စိန််​ေဂဟာက စက်​ေလှကား​အတက်မှာ ​ေချာ်လဲြပီး​ လက်က​ေလး​ကျိုး​သွား​ေတာ့​ သမီး​ေလး​က သူ့​အ​ေဖမလာမချင်း​ ငို​ေတာင် မငိုဘူး​။ သူ့​အ​ေဖကိုြမင်​ေတာ့​မှ အင့်​ကနဲရှိုက်ြပီး​ ငိုရှာတယ်။ ​ေဆး​ရံုြကီး​ေခါ်သွား​တဲ့​အခါ ​ေဖ့​သူငယ်ချင်း​ အရိုး​ဆရာဝန်ြကီး​က တည့်​ေပး​ြပီး​ ​ေကျာက်ပတ်တီး​စည်း​ေပး​ေတာ့​လည်း​ နာရှာ​ေပမယ့်​ သူ့​အ​ေဖကို အား​နာလို့​ထင်ရဲ့​ အသံမထွက်ပဲ မျက်ရည်​ေတွပဲ ​ေပါက်ကနဲ​ေပါက်ကနဲကျလာတယ်။

တြခား​ေနရာ​ေတွ ဘယ်​ေနရာမှာမှ သံုး​စား​လို့​မရတဲ့​ သမီး​အ​ေဖဟာ သမီး​ေနမ​ေကာင်း​တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ သမီး​ေလး​ကို ဂရုစိုက်​ေဖာ်ရလို့​ ​ေတာ်​ေသး​တာ​ေပါ့​ကွယ်။ ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ ​ေလာက်ကိုင်မှာတုန်း​က သမီး​ေလး​ ​ေနမ​ေကာင်း​ဘူး​ ​ေဆး​ရံုတင်ထား​ရတယ် လို့​ ြကိမ်စြကာရိုက်လိုက်ရင် အ​ေဖက အလုပ်ြပုတ်ကာမှြပုတ်​ေရာ။ ​ေရာက်​ေအာင်​ေတာ့​ ​ေြပး​လာတာပဲ မဟုတ်လား​။ ​ေလာကြကီး​မှာ သား​သမီး​ေနမ​ေကာင်း​တာ မအိပ်မ​ေန ြပုစုရလို့​ ပင်ပန်း​တယ်ဆိုတဲ့​ အ​ေဖအ​ေမ ရှိလိမ့်​မယ် မထင်​ေပါင်ကွယ်။

အခု ကိုယ်​ေနထိုင်မ​ေကာင်း​တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ ငါ့​သမီး​ေလး​များ​ ငါ့​ကိုလာြပုစုရင် ဘယ်​ေလာက်​ေကာင်း​မလဲလို့​ ဘယ်တုန်း​ကမှ မ​ေတွး​မိပါဘူး​။ ဘယ်သူ့​ကိုမှ ဒုက္ခမ​ေပး​ချင်ပါဘူး​ဆိုမှ။ ကိုယ့်​ဘာသာ ​ေတာ်ရာ​ေခွ​ေနလိုက်မယ်။ ​ေန​ေကာင်း​သွား​မှ ြပန််ထွက်ခဲ့​မယ်။ အိပ်​ေရး​ဝဝ အိပ်လိုက်ြပီး​ ြပန်နိုး​တဲ့​အခါ ပိန်း​ြကာဖက်​ေရမတင်သလို နဂိုအလုပ်​ေတွကို ဆက်လုပ်နိုင်လိမ့်​မယ် လို့​ပဲ ထင်မိတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဇရာက မ​ေန​ေတာ့​ဘူး​ေလ။ ​ေနာက်တစ်ပါတ် နှစ်ပါတ်ဆို ​ေလး​ဆယ့်​ငါး​နှစ်ြပည့်​ြပီ။ ​ေရှ့​ကို အိုဖို့​ နာဖို့​ပဲ ရှိ​ေတာ့​တယ်။

အဖွား​တို့​ အ​ေဖတို့​တုန်း​ကလိုပဲ တစ်ညတာ၊​ တစ်မနက်စာ​ေလာက်နဲ့​ ​ေခါက်ကနဲ ဘဝကူး​သွား​ရင်​ေတာ့​ ​ေကာင်း​သား​ပဲ။ လူမမာြကီး​အြဖစ်နဲ့​ ကိုယ့်​ကို သူများ​က ြပုစုလုပ်​ေကျွး​ကုသ​ေနရတာ မြကိုက်ပါဘူး​။ သည်သား​အမိကို ဒုက္ခမ​ေပး​ချင်လို့​ ​ေဆး​ေပး​မီး​ယူ​ေလး​တစ်​ေယာက်​ေလာက် ထပ်ရှာဦး​မှပဲလို့​လည်း​ ရမယ်မရှာချင်ပါဘူး​။ ဒါဆိုရင် သမီး​လိမ်မာက​ေလး​က ​ေဖ့​ကို အား​ြကီး​ တကိုယ်​ေကာင်း​ဆန်တယ်။ သမီး​က ဘာြပန်လုပ်​ေပး​ရမှာလဲ ​ေြပာ ဆိုြပီး​ ရန်​ေတွ့​ဦး​မှာပဲ။ လုပ်​ေပး​ေစချင်တာ တစ်ခု​ေတာ့​ ရှိတာ​ေပါ့​။ ြပုစု​ေစာင့်​ေရှာက်​ေပး​ေစချင်တာလည်း​ တစ်​ေယာက်​ေယာက်​ေတာ့​ ရှိတာ​ေပါ့​။ အ​ေဖ့​ကို​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေလ။ တ​ေန့​ကျရင် သမီး​ကိုယ်တိုင်က အ​ေဖ့​လိုမျိုး​ မပင်မပန်း​ လိုလိုလား​လား​ ြပုစု​ေစာင့်​ေရှာက်​ေပး​ချင်တဲ့​ တစ်​ေယာက်​ေယာက် ဒါမှမဟုတ် သား​သမီး​က​ေလး​ေတွကို အ​ေဖ့​ကိုယ်စား​ ပိုဂရုစိုက်လိုက်​ေပါ့​။ ဘာလို့​ဆို​ေတာ့​ အ​ေဖက အဲလို ြပုစု​ေစာင့်​ေရှာက်​ေပး​ရတာ ​ေပျာ်တယ် စိတ်ချမ်း​သာတယ်​ေလ။

သမီး​ကိုလည်း​ အဲသည်အရသာကို ကိုယ်တိုင်ခံစား​ေစချင်လို့​ေပါ့​။ ဘဝမှာ လိုချင်တဲ့​ အြကင်နာ​ေတွကို ​ေငွ​ေြကး​ အာဏာ ဂုဏ် ပါဝါ​ေတွနဲ့​ လဲလှယ်ဝယ်ယူ​ေနရတဲ့​သူ တစ်​ေယာက်ထက်စာရင် အဲဒါ​ေတွ ကိုယ့်​ဆီမှာ အလျှံပယ်ြကွယ်ဝြပီး​ လူတိုင်း​ကို မျှ​ေဝ​ေပး​နိုင်တဲ့​ သူတစ်​ေယာက်ြဖစ်ရတာ မ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။ သမီး​နဲ့​ပတ်သက်ြပီး​ အ​ေဖထား​ရှိတဲ့​ ​ေလာဘဆန္ဒက​ေတာ့​ ဘဝမှာ လိုတိုင်း​တ ရနိုင်တာထက် ရတိုင်း​မျှ ၀ နိုင်တဲ့​သူတစ်​ေယာက်အြဖစ် စိတ်ချမ်း​သာ​ေစချင်ပါတယ်။ ထံုး​စံအတိုင်း​ မျက်နှာြကီး​ မဲ့​ြပီး​ “​ေမချို​ေရ။ လာဖတ်ြကည့်​စမ်း​ပါဦး​။ သူ့​ကိုယ်သူ​ေတာ့​ အ​ေကာင်း​ေတွချည့်​ ​ေရး​ထား​လိုက်တာ။ ဘုရား​အ​ေလာင်း​ သိဒ္ဓတ္ထအတိုင်း​ပဲ။” လို့​ ​ေငါ့​ဦး​မယ် မဟုတ်လား​။ သမီး​ြကိုက်တဲ့​ သီချင်း​ေခွထဲက ​ေဒါ်ခင်​ေလး​ေဆွြကီး​အသံနဲ့​ “မမ။ ကျွန်မက​ေလ သူများ​မ​ေကာင်း​ေြကာင်း​ဆိုရင် ဘယ်တုန်း​က… မှ မ​ေြပာတတ်တဲ့​မိန်း​မ….။ အဲဒီ စိုင်း​စိုင်း​ခမ်း​လှိုင်ဆိုတဲ့​ ​ေကာင်က​ေလး​ ဟာ​ေလ….။” ဆိုတာကို အ​ေဖ့​နံမယ်နဲ့​ ြပန်နား​ေထာင်ြကည့်​လိုက်​ေနာ်။ အခု နား​မလည်​ေသး​ေပမယ့်​ အသက်ြကီး​လာတဲ့​အခါ နား​လည်နိုင်လာပါလိမ့်​မယ်။

လူက​ေနမ​ေကာင်း​ေတာ့​ က​ေယာင်ကတမ်း​နဲ့​မို့​ စာဖတ်တဲ့​သူ​ေတွကို ​ေြပာလိုက်၊​ ခန​ေန သူ့​သမီး​နဲ့​သူ စကား​ေတွ ​ေြပာလိုက်နဲ့​ မျက်စိ​ေတွလည်ကုန်ြက​ေတာ့​မှာပဲ။ အ​ေတွး​ေတွကလည်း​ ဟို​ေရာက်သည်​ေရာက် အ​ေရာ​ေရာ အ​ေထွး​ေထွး​နဲ့​မို့​ Confuse ြဖစ်ကုန်ြပီး​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်​ေတာင် Confusious လို့​ နံမယ်​ေပး​ချင်လာြပီ။ ခါတိုင်း​လို စိတ်ကူး​ထဲ​ေပါ်လာသမျှ တဘရိတ်တည်း​ နန်း​စ​ေတာ့​မ​ေရး​နိုင်​ေတာ့​ အ​ေတွး​ေတွကလည်း​ ြပတ်​ေတာင်း​ြပတ်​ေတာင်း​နဲ့​ ဆက်ရာ​ေတွ ပါကုန်​ေတာ့​မှာပဲ။ စကား​က မကုန်​ေသး​ဘူး​ က​ေလး​ရဲ့​။ ​ေြပာစရာတစ်ခု ကျန်​ေသး​တယ်။ ကိုယ်ြဖစ်ချင်တာ​ေတွကိုသာ ​ေလျှာက်​ေြပာ​ေနတာ တကယ်တမ်း​ကျ အနာဂတ်ဆိုတာ ဘယ်သူက ြကိုြမင်နိုင်တာမှတ်လို့​။ မြမင်နိုင်တာချင်း​သာ တူတာပါ။ အ​ေဖ့​မှာကျန်တဲ့​အနာဂတ်နဲ့​ သမီး​မှာရှိ​ေသး​တဲ့​အနာဂတ်က အတိုင်း​အတာချင်း​ ​ေတာ်​ေတာ်ကွာသွား​ြပီ​ေလ။ အချိန်တစ်ခု​ေရာက်ရင်​ေတာ့​ သပ်သပ်စီြဖစ်သွား​မှာ အမှန်ပဲ။

အဲဒီအချိန်မတိုင်မီ​ေတာ့​ သမီး​ေလး​အတွက် ချန်ထား​ခဲ့​ချင်တာ​ေတွ အများ​ြကီး​ရှိတယ်။ ကိုင်လို့​တွယ်လို့​ ြမင်လို့​ထိလို့​ရတဲ့​ အိုး​အိမ်တိုက်တာ စည်း​စိမ်​ေရွှ​ေငွ​ေတွ​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​ေပါ့​။ (ဟုတ်စရာလား​။ ကိုယ့်​ ဘယ်တုန်း​က ရှိဖူး​တာလိုက်လို့​) ထံုး​စံအတိုင်း​ အရည်မရအဖတ်မရ အာလူး​ေတွ တ​ေလှြကီး​ ထား​ခဲ့​ေတာ့​မှာ​ေပါ့​။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်က အာလူး​ေတွလား​။ ပဲလည်း​ေလှာ်မရ သဲလည်း​ေကာ်မရ နတ်အိုး​ကွဲ​ေလ။ ဟုတ်​ေတာ့​ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲသည်နတ်အိုး​ကွဲက​ေလး​က အာလာဒင်ရဲ့​ မီး​ခွက်စုတ်က​ေလး​လိုပဲ။ သမီး​ေလး​ ထိ​ေတွ့​ကိုင်တွယ်ြကည့်​လိုက်ရင် ​ေစလိုရာ​ေစနိုင်တဲ့​ ဘီလူး​ြကီး​ ​ေပါ်မလာ​ေသာ်ြငား​ သမီး​ေလး​ ဘဝလမ်း​ခရီး​မှာ အမှား​အမှန် မ​ေဝဖန်နိုင်ပဲ ဘယ်လမ်း​ကိုလိုက်ရမှန်း​မသိပဲ ​ေတွ​ေဝ​ေနတဲ့​အခါ လမ်း​အမှန်ကို ြပ​ေပး​နိုင်တဲ့​ အ​ေတွး​အ​ေခါ်​ေတွ ပါတန်​ေကာင်း​ရဲ့​လို့​ ယူဆတယ်။ အနည်း​ဆံုး​ေတာ့​ သမီး​အ​ေဖရဲ့​ မှုန်ဝါး​ဝါး​ပံုရိပ်ကို ြမင်ရမှာ​ေပါ့​။

ငယ်ငယ်ကစလို့​ သမီး​အ​ေဖ ဖတ်မှတ်​ေလ့​လာထား​တဲ့​ သင်ခန်း​စာ​ေတွအ​ေပါ်မှာ အသက်အရွယ်အရ ရင့်​ကျက်လာတဲ့​အ​ေတွး​အ​ေခါ် နဲ့​ ဦး​ေနှာက်​ေလ​ေပွ ​ေမွှ့​ထား​ပါတယ်။ စုန်း​ေတာက်စား​တယ်ဆိုတာ ြကား​ဖူး​သလား​။ ဝမ်း​တွင်း​ပါ ပညာ​ေတွကို အ​ေရာင်အဝါ​ေတွ တက်သထက်တက်လာြပီး​ ​ေကာင်း​ကင်မှာ ပျံကာဝဲကာ ကျက်စား​နိုင်​ေအာင် ​ေလ့​ကျင့်​ထား​ရတယ်။ သူများ​က​ေပး​လာတဲ့​ အချက်အလက်​ေတွအ​ေပါ်မှာလည်း​ ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်နဲ့​ ကွန့်​ြမူး​ခံစား​လို့​ သူတပါး​ကို ထပ်ဖမ်း​စား​နိုင်​ေအာင်ြကိုး​စား​ရတယ်။ ပညာသည်ချင်း​ေတွ့​ေတာ့​ အြပန်အလှန် ပညာခန်း​ေတွ စမ်း​သပ်ယှဉ်ြပိုင်တာလည်း​ ပါတာ​ေပါ့​။ ြမန်မာစုန်း​ဆိုတာ ဟယ်ရီ​ေပါ်တာလို​ေတာ့​ တံမျက်စည်း​ြကီး​နဲ့​ မိုး​ေပါ်မပျံဘူး​ေပါ့​ က​ေလး​ရယ်။ ဗူး​ဒူး​အရုပ်က​ေလး​ကို အသက်သွင်း​လို ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွမှာ အသက်ဝင်လာြပီး​ ဖတ်တဲ့​သူကို ငို​ေအာင်ရယ်​ေအာင် လွမ်း​ေအာင်​ေပျာ်​ေအာင် ြပုစား​ရတာပ။ သူ့​အလုပ်နဲ့​သူ မအား​နိုင်ရှာသူ​ေတွကို ဒီတခါ ဘာ​ေတွများ​ ​ေရး​ထား​ဦး​ေလမလဲလို့​ လာလာဖတ်ချင်​ေအာင်လည်း​ ြပုစား​ရြပန်တာပါပဲ။

ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွက သူတို့​ဆီမှာ မီး​ေတာက်က​ေလး​ေတွလို အ​ေတွး​စက​ေလး​ေတွ ပါသွား​ြပီဆိုရင်​ေတာ့​ အပင်း​သွင်း​လို့​ ​ေအာင်ြပီဟဲ့​ဆို ဝမ်း​သာရတာ​ေပါ့​။ ကိုယ့်​အမျိုး​သား​ေတွဆီမှာ အဲလိုမျိုး​ အ​ေတွး​အြမင်က​ေလး​ေတွ နိုး​ြကား​လာ​ေအာင် လုပ်နိုင်ဖို့​ဆိုတာ လွယ်တာမှတ်လို့​ကွယ်။ သမီး​အ​ေဖ​ေတာင် တည့်​တည့်​ေတွး​တတ်တာ ဘာမှ မြကာ​ေသး​ဘူး​။ ​ေဖတို့​ဦး​ေနှာက်​ေတွက အိပ်​ေပျာ်​ေနခဲ့​တာ ြကာလှမှပဲဟာ။ သမီး​ေလး​ အရွယ်​ေရာက်လို့​ နား​လည်နိုင်လာတဲ့​အခါ သည်စာ​ေတွကို တ​ေခါက်ြပန်ဖတ်ြကည့်​လိုက်။ စူပါမင်း​ရုပ်ရှင်ထဲက ဖန်နန်း​ေတာ်ြကီး​ထဲမှာ သူ့​အ​ေဖနဲ့​ စကား​ေြပာ​ေနရသလိုပဲ အ​ေဖ့​ရင်ထဲကစကား​ေတွကို သမီး​ြကား​ရမှာ​ေပါ့​။ အဲဒီအချိန်​ေရာက်တဲ့​အခါ အ​ေဖတို့​လက်ထက်မှာ အ​ေြဖမ​ေပါ်​ေသး​တဲ့​ လိပ်ခဲတည်း​လည်း​ေတွလည်း​ အ​ေြဖထွက်​ေလာက်ြပီ။ မှား​တာမှန်တာကို အဓိက မဆိုလိုပါဘူး​။ စဉ်း​စဉ်း​စား​စား​ ​ေတွး​ေတွး​ေတာ​ေတာ လုပ်တတ်ဖို့​သာ အဓိကပါ။

ဒီစာကို​ေရး​တဲ့​အချိန်မှာ ဗျာဓိ​ေတွ ဇရာ​ေတွ လာပါြပီ​ေကာဟဲ့​လို့​ ​ေတာထွက်ဘုန်း​ြကီး​ဝတ်ဖို့​ေတာ့​ မြဖစ်နိုင်​ေသး​ပါဘူး​။ ခါတိုင်း​လိုပဲ ​ေနထိုင်မ​ေကာင်း​လို့​ ​ေတာ်ရာ​ေခွြပီး​ရင် မနက်ြဖန်အိပ်ရာနိုး​ေတာ့​ လန်း​လန်း​ဆန်း​ဆန်း​ နဲ့​ အလုပ်​ေတွ ြပန်လုပ်ရဦး​မှာ​ေပါ့​။ ​ေကွး​ေသာလက် မဆန့်​ခင် ဆန့်​ေသာလက် မ​ေကွး​ခင်မှာ ​ေသြခင်း​တရား​နဲ့​ေတွ့​ရမယ်ဆိုရင်လည်း​ သိပ်​ေတာ့​ တုန်လှုပ်စရာမရှိ​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေနာင်တမလွန်ဆိုတာ ဘာအ​ေြကာင်း​နဲ့​မှ ​ေြကာက်လန့်​ေနစရာအ​ေြကာင်း​ မရှိပါဘူး​ က​ေလး​ရယ်။ ြကမ္မာ​ေတွ ဝဋ်​ေြကွး​ေတွ ဘာတစ်ခုမှသယ်မသွား​ဘူး​။ စုထား​မိတဲ့​ ကုသိုလ်​ေတွ​ေတာ့​ အများ​ြကီး​ပဲ။ ​ေဝဒနာ​ေတွ သက်သာလို့​ အိပ်​ေပျာ်သွား​ြပီး​ရင် ပိန်း​ြကာဖက်​ေရမတင်သလို ​ေန့​သစ်ကို ြပန်စမှာ​ေပါ့​။ သည်ဘဝမှာ​ေတာ့​ ဆရာဝန်ြဖစ်ရတဲ့​အရသာကို ြမိန်​ေရယှက်​ေရ ခံစား​သွား​ခဲ့​တယ်လို့​ ဆိုြကပါစို့​ကွယ်။

=============================

​ေနာက်နှစ်​ေပါင်း​များ​စွာ ြကာ​ေသာအခါတွင် အ​ေမှာင်ထုထဲမှ ပိုး​စုန်း​ြကူး​က​ေလး​များ​ လက်ကနဲ လက်ကနဲ​ေတာက်​ေန​ေသာ အိမ်ခန်း​က​ေလး​ကို ြမင်​ေသာအခါ ဘီယာဆိုင်မှြပန်လာ​ေသာ လူငယ်က​ေလး​က ဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမား​ကို ​ေမး​၏။ “အဲဒါ ဘယ်သူ့​အိမ်လဲဗျ။” “ဆရာဝန်​ေတွ​ေနတဲ့​တန်း​လျား​ေလ။” “အဲ့​အခန်း​ေလး​က ပိုး​စုန်း​ြကူး​ေလး​ေတွ အများ​ြကီး​ပဲ။ လှတယ်​ေနာ်။” “ကျွန်​ေတာ်တို့​ငယ်ငယ်တုန်း​က အဲဒီမှာ ဆရာဝန်​ေလး​တစ်​ေယာက်​ေနတယ်ဗျ။ သူက ဘာ​ေရာဂါရှိသလဲ​ေတာ့​မသိဘူး​ ​ေဂါက်​ေတာက်​ေတာက် နဲ့​ရယ်….။” ထို့​ေနာက် ယင်း​ဆရာဝန်က​ေလး​သည် ညအ​ေမှာင်ထဲတွင် ပိုး​စုန်း​ြကူး​များ​လို အလင်း​ေရာင်ထွက်​ေသာ မှန်ြပား​ြပား​ေလး​တစ်ချပ်ကို​ေထာင်ကာ တစ်​ေယာက်တည်း​ စကား​ေတွ ​ေြပာ​ေလ့​ရှိ​ေြကာင်း​။

သီချင်း​ေတွ​ေအာ်ဆိုချင်ဆို ထကချင်လည်း​ ကတတ်​ေြကာင်း​။ သူများ​နဲ့​ရန်ြဖစ်​ေလ့​မရှိ​ေသာ်လည်း​ မှန်​ေထာင်ြပီး​ ရန်ြဖစ်ချင်ြဖစ်တတ်ပါ​ေြကာင်း​။ တခါတခါ​ေတာ့​လည်း​ သူတစ်​ေယာက်တည်း​ ခွိခွိခွိခွိ ရယ်​ေနတတ်​ေြကာင်း​။ ​ေတာင်​ေပါ်သား​များ​ကမူ ယင်း​ဆရာဝန်သည် ရွာသူ​ေတွ အပင်း​ဝင်သွား​သြဖင့်​ မြတာနတ်ဖမ်း​စား​ကာ စုန်း​ေတာက်စား​ေနတာ ြဖစ်လိမ့်​မည်ဟု ​ေြပာသြဖင့်​ ညအချိန် သူ့​အခန်း​နား​ကို ဘယ်သူမှ မသွား​ရဲ​ေြကာင်း​ ​ေြပာ​ေလသည်။ “​ေနာက်​ေတာ့​ သူ ဘယ်​ေရာက်သွား​လဲဗျ။” တိတ်ဆိတ်​ေနလျှင် ​ေြကာက်စိတ်ဝင်မည်စိုး​ေသာ​ေြကာင့်​ လူငယ်က​ေလး​က စကား​မရှိ စကား​ရှာသည်။ “သိပါဘူး​ဗျာ။ ဒီ​ေဆး​ရံုမှာက ဆရာဝန်​ေတွ ဒီလိုပဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နဲ့​ရယ်။ သူဘယ်ချိန်​ေရာက်လာြပီး​ ဘယ်တုန်း​က​ေပျာက်သွား​တယ်ဆိုတာ ဘယ်သူက သိမှာတုန်း​။

ဪ .. ​ေရွှြပည်ရခိုင် ထမင်း​ဆိုင်က အဖွား​ချိုြကီး​ေတာ့​ သိမလား​ မသိဘူး​။ သူက ထမင်း​လခ ​ေြကွး​ကျန်တဲ့​သူဆို ဘယ်​ေတာ့​မှ မ​ေမ့​ဘူး​။” ထိုအခိုက် မိုး​က​ေလး​ဖွဲဖွဲ ကျလာြပန်သြဖင့်​ လူငယ်က​ေလး​လည်း​ သူ့​ေမး​ခွန်း​အ​ေြဖကိုပင် နား​ေထာင်ဖို့​ေမ့​သွား​ြပီး​ မိုး​ကာအကင်္ျီဇစ်ကို ​ေမး​ေစ့​အထိ ဆွဲတင်လိုက်​ေလသည်။ အရာရာသည်ကား​ ြဖစ်ရိုး​ြဖစ်စဉ်အတိုင်း​သာလျှင် ဆက်လက်ြဖစ်ပျက်​ေန၏။ လမိုက်ညြဖစ်​ေသာ​ေြကာင့်​ ပိုး​စုန်း​ြကူး​တို့​ကား​ မင်း​မူလှ​ေချသည်။ ထိုညကလည်း​ မီး​မလာပါ။