ဟိုးအရင် ၁၉၅၈ ေလာက်က ဦးနုအစိုးရ မတက်ခင် မဲဆွယ်ရင်း ပါသွားတာေတွလို့ေတာင် ေြပာြကတယ်။ ဒါကေတာ့ အရင် အစိုးရအေြကာင်းကို ေြပာတာကိုးဗျ။ ေြပာချင်တိုင်း ေြပာလို့ရတာပ။ ဦးနုမေကာင်းဘူး။ ေြပာ ရတယ်။ ဦးေနဝင်း မေကာင်းဘူး။ ေြပာဦး။ ရေသးတယ်။ နှစ်ငါးဆယ်စံနစ်ဆိုး ဘာြဖစ်တယ် ညာြဖစ်တယ်။ ေြပာချင်တိုင်းေြပာ။ ရတယ်။ သူတို့မှ မရှိေတာ့တာ။ ဦးသန်းေရွှြကီး မေကာင်းေြပာချင်သလား. နည်းနည်းေစာင့်ဦး။ လူသာမရှိတာ အရိပ်က ကျန်ချင်ကျန်နိုင်တယ်။ ဒီလိုသာဆို လက်ရှိအစိုးရကိုေရာ မေကာင်းေြပာချင်ေသးလား။ နည်းနည်း ထပ်ေစာင့်လိုက်ေလ။ ေနာက်အစိုးရတက်ေတာ့ ေြပာချင်တိုင်းေြပာ၊
ထင်တိုင်းသာ ကေလာ်ေတာ့ ရဦးမှာ။ (သူတို့ပဲ ြပန်မတက်ရင်ေပါ့)။ ဒီနည်းအတိုင်း သမိုင်းလက်တံြကီးကို တွန်းတွန်းေရွှ့သွားမယ်ဆိုရင်ြဖင့် ကျုပ်တို့တိုင်းြပည် ဘယ်ေသာအခါမျှ ေကာင်းစားလိမ့်မယ် မထင်ေပါင်။ တကယ့်တကယ်က ကိုယ်လည်းပဲ ပါချင်ပါေနနိုင်တဲ့ သူ့ေအာက်က တစ်ဖွဲ့လံုး မေကာင်းသမျှကို တစ်ဦးတစ်ေယာက်အေပါ် အြပစ်ပံုချြပီး ေနာက်ထပ် ဒီအမှားကိုပဲ ထပ်ကာထပ်ကာ မှားေနသလို ြဖစ်ေနတာေပါ့။ နိုင်ငံတစ်ခု၊ လူမျိုးတစ်စု ေကာင်းစားဖို့ဆိုတာ နိုင်ငံသား တစ်ဦးချင်း အမျိုးသားထု တစ်ဦးချင်း တစ်ေယာက်ချင်းစီမှာလည်း တာဝန်ရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒီအတွက် မှန်ကန်တဲ့ အသိစိတ်ဓါတ်ရှိဖို့ အရင်လိုအပ်တာေပါ့။ ခိုးသားငါးရာ ကိုယ်လည်းပါေနသေရွ့ေတာ့ တစ်ဗိုလ်ကျြပီး တစ်ဗိုလ်တက်လာတာပဲ ကွာမယ်။ သူခိုးကျင့် သူခိုးြကံေတွကေတာ့ ဘယ်ေပျာက်သွားမလဲ။ ကိုယ်ကစ ြပင်လိုက်ရင်ေတာ့ အရင်ဆံုး ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သူခိုးဓါးြပဘဝက လွတ်သွားြပီ။ ေနာက်ေတာ့ တစ်ေယာက်အစ တစ်ရာအဆံုး ပါလာသမျှ အြမတ်ချည့်ပဲ။
ဒါက ေြပာေတာ့သာ လွယ်တာေလ။ မာရသွန်ေြပးေနတဲ့ လူအုပ်ြကီးထဲ ကိုယ်တစ်ေယာက်ထဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချြကည့်လိုက်ပါလား။ ေနာက်လူေတွ တက်နင်းတာနဲ့တင် ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက် ေကျသွားမယ်။ အရှိန်မပျက်ကေလး ဆက်ေြပးရင်းက လမ်းမှားေနမှန်းသိရင် လမ်းမှန်ေပါ်ကို တေြဖးေြဖး ဘယ်လိုေရာက်ေအာင် သွားမလဲ ေရွှ့ေရွှ့ယူရတာ။ ဒီအတိုင်းဆက်ေြပးေနရင် ေသေတာင် မေရာက်ဘူး။ ဘယ်သူမဆို အမှားေတွ လုပ်ပါများလို့ အကျင့်ပါလာတဲ့အခါ အဲဒီအမှားကိုပဲ အမှန်လို့ထင်သွားတတ်တာ ဓမ္မတာပါ။ အဲဒါကို ေမာဟ လို့ ေခါ်ပါသတဲ့။ အဲဒီေမာဟေတွ သိပ်ြကီးလာြပန်ေတာ့ ြကည့်စမ်းပါဦး။ ငါက မှန်ေနလျက်သားနဲ့။ `နားလည်ေပးပါ ပရိသတ်ြကီးရယ်။ ကျွန်ေတာ် ဒီေလာက်ထိ ေကာင်းတဲ့ ဟာကို…´ဆို ရက်ပ်ပိုက်ေတွ ေရာက်ကုန်ေရာ။ မျက်ရည်ေတွ ဘာေတွေတာင်လည်လို့။ ေနာက်ေတာ့ `ရင်မှာခံစား သူမြမင်နိုင်ေဘ။ အသည်းထဲက … အတွန်းေဂျ´ ဆို ဖီးချားရင်း လိုက်ယူရတယ်။ (ဟိ ဟိ၊ ငါ့ေတာ့ သတ်ေတာ့မှာပဲ။ လစ်မှ)
ေလာကနိယာမသေဘာအရ ရှင်သန်ေအာင် ရပ်တည်နိုင်တဲ့သူသာ တင်ကျန်ရစ်ခဲ့ရိုး ထံုးစံရှိပါတယ်။ တရုတ်ေတွ ကုလားေတွ ြမန်မာြပည်တွင်းမှာ လာြပီး အေစ့ကျရာ အပင်ေပါက်နိုင်ေအာင် ြကိုးစားြကတဲ့အခါ အိမ်ခံြမန်မာလူမျိုးေတွထက်ေတာ့ ပိုြပီး ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်ြကိုးစားရတာ မြငင်းနိုင်ပါဘူး။ တို့ြမန်မာေတွလည်း နိုင်ငံြခားအလုပ်သွားလုပ်တဲ့အခါ ဒီလိုပဲ ရုန်းကန်ရင်ဆိုင်ရတာပဲ ဆိုတာေတာ့ မှန်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် အဲဒီလူေတွ ဟိုကို မေရာက်ခင်က အဲေလာက်ရုန်းကန်မှုမျိုးနဲ့ ြကိုးစားခဲ့လို့လား။ အများအားြဖင့်ေတာ့ နို့သက်ခံစို့ြကတာ များပါတယ်။ ေနာက်တစ်ခုကေတာ့ အလုပ်အကိုင် အခွင့်အလမ်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ပါ။ ဘယ်နိုင်ငံမှာပဲ ြဖစ်ြဖစ် အလုပ်ရာထူးေကာင်းေကာင်း ခန့်ေတာ့မယ်ဆို ကိုယ့်လူမျိုးကိုယ် ဦးစားေပးစြမဲပါ။ နိုင်ငံြခားမှာမှ ြမန်မာေတွအတွက် အလုပ်အကိုင် အခွင့်အလမ်းေကာင်းလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။ လခပိုေကာင်းတာကေတာ့ ေသချာတယ်။ ဒီမှာအလုပ်လုပ်ရင် ဝါးတီးမှန်ေအာင် ကုလီကုမာလုပ်ရတာေတွကို စိတ်ကုန်တာလည်း ြဖစ်ချင်ြဖစ်မယ်။ ဒီေနရာမှာ ြမန်မာေတွနဲ့ သူတို့နဲ့ မတူတာက ကိုယ်ေတွက ပညာတတ်ေအာင်သင်၊ တတ်တဲ့ပညာနဲ့ လခစားအမှုထမ်းအလုပ်ကို ပိုမက်ြကြပီး သူတို့ကေတာ့ ကိုယ့်လက်ကိုယ့်ေြခ တပိုင်တနိုင် အလုပ်ကေလးေတွနဲ့ စလို့ တေြဖးေြဖး ချဲ့ယူြကပါတယ်။
ဒီအခါေတာ့ ကျွန်ေတာ်တို့ ေရွှြပည်ြကီးက စီးပွားေရးလုပ်ငန်းငယ်ကေလးေတွ ဖွံ့ြဖိုးဖို့အတွက် ေရခံေြမခံက စကားေြပာလာေရာ။ မေကာင်းပါဘူး။ တစက်မှ မေကာင်းတာ။ လုပ်စားမိုးေခါင် ခိုးစားေခွးေဟာင်နဲ့။ အေရးအေြကာင်းရှိလာရင် ´ဖုန်းဆက်လိုက်ရမလား´ တို့၊ “လုပ်ပါဦး .. ဒီမှာ..” တို့ မလုပ်နိုင်တဲ့သူေတွဆို အေသအလဲနှိပ်စက်မယ့် ြကီးြကီးငယ်ငယ် အသွယ်သွယ်ေသာ ဖိအားေပးေတာင်းဆိုမှုေတွ ရှိပါတယ်။ ဥပမာ မိတ္တူစက်ကေလးထားြပီး အိုးမကွာ အိမ်မကွာ ေဈးဖိုးေလးေလာက်ရှာမယ်ြကံရင် ညဆယ်နာရီ မှ မနက်ငါးနာရီအထိသာ မီးလာပါသည် ဆိုတာမျိုးနဲ့ ေတွ့ရမယ်။ မီးစက်နှိုးချင် ပတ်ဝန်းကျင် ဆယ်အိမ်ြပည့်ေအာင် လက်မှတ်ထိုးခဲ့၊ လုပ်ငန်းလိုင်စင်၊ ဝင်ေငွခွန်၊ အြမတ်ေတာ်ေြကး၊ အမှိုက်ခွန်၊ ဆိုင်းဘုတ်ခွန် ေရးြပလို့မဆံုးနိုင်တဲ့ စိတ်ဆင်းရဲဖွယ်မျိုးစံုေြကာင့် ြမန်မာလုပ်ငန်းရှင်အများစုဟာ ပတ်စာခွာ၊ ဖျာသိမ်းြပီး၊ အတိုးေပးစား၊ အခန်းငှားစားတာကမှ နားေအးလိမ့်မယ်လို့ အားမတန် မာန်ေလျှာ့လိုက်ြကပါတယ်။ ေမာင်မင်းြကီးသားတို့တေတွကျေတာ့ ဘယ်ေလာက်ေနာက်ကျမှေမွးေမွး ေမာင်ဦးေတာ့ တခါတည်းမှည့်ြပီးသားပါ။
ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လို့မရေသးတဲ့သူ ြမန်မာြပည်မှာ ရှိေသးလို့လား။ အကုန်ဝယ်ြပီး အိပ်ထဲထည့်ပလိုက်မယ်။ အဲသလို ကာလံေဒသံ အရိပ်အကဲကို ေစာေဖတို့က ေနာေကျလို့လည်း သူတို့အဖို့ေတာ့ ေငွတွင်းက မနက်တာပါ။ ြခံုြပီးေြပာလိုက်ရင် သူတို့က ပိုြပီး လူရည်လည်တယ်လို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ အဂင်္လိပ်ေတွ ြမန်မာနိုင်ငံကို လာြပီး ကျွန်ြပုသွားတာ ေဂျာ့ဘုရင်ြကီးလည်းလာမတိုက်၊ ဝိတိုရိယဘုရင်မြကီးလည်း လာမသိမ်းပါဘူး။ အေရှ့အိန္ဒိယကုမ္ပဏီကေလးတစ်ခုကသာပါ။ တရုတ်ေတွ ြမစ်ဆံုကိုဝယ်ချင်တယ်ဆိုတာကလည်း ဟူကျင်းေတာင်ြကီးေြပာတာ ဟုတ်ပါ့မလား။ ကုမ္ပဏီတစ်ခုခုက မဟုတ်ဘူးလား။ ကိုယ့်မှာသာ နိုင်ငံနဲ့ချီြပီး ခုခံေနရတာကို ြကည့်ရင် လက်ရည်မညီဘူးလို့ ေြပာရမလိုပဲ။ တို့လည်းပဲ `ေရာမြမို့ကို အေြကွးနဲ့ဝယ်မယ်´ လို့ ပုလဲကေြပာလိုက် ထွန်းအိန္ဒာဘိုကေြပာလိုက် ေြပာခဲ့ဖူးပါတယ်။ ေတာ်ပါေသးရဲ့။ ေဇာ်ဝင်းထွဋ်က `ေနပါေစ ပဲရစ်ြမို့ကို မရချင်ပါဘူး´ လို့ ြငင်းလိုက်ေပလို့။ နို့မို့ အဲဒါြကီးေတွ ဘယ်နားသွားထားရမှန်းမသိ၊ ဘယ်လို မီးေပးရမှန်းမသိ ြဖစ်ေနမယ်။
တစ်ဦးချင်းတစ်ေယာက်ချင်းစီ ကိုယ်ရည်ကိုယ်ေသွးလိုပဲ ေနာက်အေရးြကီးတာတစ်ခုက အချင်းချင်းစည်းလံုးညီညွတ်မှုပါ။ သူများလူမျိုးေတွ ဘယ်ေလာက်စည်းလံုးတယ် မစည်းလံုးတယ်ေတာ့ မသိပါဘူး။ ြမန်မာေတွ မစည်းလံုးတာေတာ့ အမှန်ပါ။ ြပည်တွင်းမှာပဲ ြဖစ်ြဖစ်၊ ြပည်ပမှာပဲြဖစ်ြဖစ် ငါးေယာက်ရှိရင် ေြခာက်မျိုးကွဲပါတယ်။ တစ်ေယာက်က ခုတစ်မျိုး ေတာ်ြကာတစ်မျိုး ေြပာင်းသွားလို့။ ဘာြဖစ်လို့ မစည်းလံုးသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့်ထက်နိမ့်တဲ့သူ ဒုက္ခေရာက်ေနတဲ့သူေတွ့ရင် လွှတ်ဝမ်းသာတာ။ မြဖစ်စေလာက်ကေလး အကူအညီေပးြပီး တသက်လံုး `ဒီေကာင် ငါမကယ် ေသဖွယ်သာ ရှိေတာ့တာ´ လို့ လူစံုတိုင်း ဖွချင်တတ်တာ။ ကိုယ့်ထက်သာသူေတွ့ြပန်ေတာ့ `ဒီေကာင် အခုမှ ဒီလိုြဖစ်လာတာပါကွာ။ အရင်တုန်းကများဆို..´ ဘယ်လို ဘယ်ချမ်းသာနဲ့ ငယ်ကျိုးငယ်နာေဖာ်ချင်ေရာ။
တန်းတူချင်းကေတာ့ လာမေြကာေလနဲ့ တဲ့။ ကဲ ဘယ်သူနဲ့ တည့်မှာတုန်း။ မုဒိတာပိုင်း ေတာ်ေတာ် အားနည်းပါတယ်။ အကုန်လံုးမဟုတ်ပါဘူးလို့သာ ေြပာချင်ေြပာ။ အများစုကေတာ့ အဲဒီအတိုင်းပဲ ကွက်တိ။ အဘိုးေတွ အဘွားေတွေခတ်တုန်းကလို ကိုယ့်ရပ်ကိုယ့်ရွာ အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ သိုင်းသိုင်းဝန်းဝန်း မေနတတ်ေတာ့ပဲ ကိုယ့်မိသားစုနဲ့ကိုယ် သီးသန့်ဆန်လာပါတယ်။ အရပ်ေကာင်းမှ အေလာင်းလှတဲ့ေခတ်ကုန်သွားြပီး ကိုယ့်ရှိမှကိုယ်စားရတဲ့ေခတ် ေရာက်လာတာကိုး။ ကိုယ့်အမျိုးသားအချင်းချင်း စည်းလံုးေစာင့်ေရှာက်တဲ့စိတ်ဆိုတာ ကျဉ်းေြမာင်းတဲ့ လူမျိုးေရးစိတ်ဓါတ်၊ အဓိကရံုးလှံု့ေဆာ်တဲ့ လူမျိုးြခား မုန်းတီးေရးစိတ်ဓါတ်နဲ့မတူပါဘူး။ သူများက ကိုယ့်ထက်သာတာ မခံချင်ရင် `အဲဒီေကာင် သွားရိုက်ေချကွာ´ လို့အုပ်စုဖွဲ့ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်က သူတို့ထက် သာနိုင်ေကျာနိုင်ေအာင် ြပန်ြကိုးစားရမှာေပါ့။ ဘာဘူြကီးပဲ ြဖစ်ြဖစ် ေပါက်ေဖာ်ြကီးပဲြဖစ်ြဖစ် ဘယ်သူ့ကိုေတာ့ြဖင့် မေပါင်းနဲ့ကွာ လို့ ရန်သူရှာတတ်တဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။ ဘယ်သူ့ကို အဆင်ေြပေအာင် ေပါင်းနိုင်မှ အကျိုးရှိလိမ့်မယ်ဆိုြပီး မိတ်ေဆွကိုပဲ ရှာပါတယ်။ အားလံုးနဲ့ တည့်ေအာင်ေပါင်းြပီး ေထာက်ပံ့စရာရှိေတာ့ ကိုယ့်အချင်းချင်းကျိတ်ေထာက်ပံ့တယ်။ အဲဒါ အတုယူစရာ မေကာင်းပါလား။
တကယ်တမ်းေတာ့ တရုတ်ပဲြဖစ်ြဖစ် ကုလားပဲြဖစ်ြဖစ် လူချင်းအတူတူမို့ ေပါင်းလို့သင်းလို့ ေကာင်းပါတယ်။ ဘာလူမျိုးပဲြဖစ်ြဖစ် အတ္တြကီးတဲ့သူ၊ ကိုယ်ကျိုးရှာတဲ့သူ၊ အနိုင်ကျင့်တတ်တဲ့သူေတွသာ ေပါင်းလို့သင်းလို့မေကာင်းတာ။ အဲဒီလူေတွေတာင်မှ ကိုယ်လိုချင်တာရှိတဲ့အခါ မချစ်ေသာ်လည်း ေအာင့်ကာနမ်းရတာပဲ မဟုတ်လား။ ြပဿနာက ေပါင်းသင်းဆက်ဆံေရးမှာ မရှိပါဘူး။ ဧည့်သည်ြကီးေတွ အေနြကာြပီး အိမ်ရှင်ေလးေတွ ဘံုေပျာက်သွားတဲ့အခါမှာေတာ့ ြပဿနာရှိတာေပါ့။ ဒါေြကာင့်မို့ ဧည့်ဝတ် အိမ်ဝတ်ကို ခွဲခွဲြခားြခားနားလည်ေအာင်ရယ်၊ အိမ်ြကီးရှင်တို့ ကိုယ့်ဂရမ်ေလးကိုယ် တန်ဖိုးထားြပီး မှတ်မှတ်သားသားရှိေစချင်လို့ရယ်ေြကာင့် ဒီစာကို ေရးရပါတယ်။ ငယ်ေပါင်းသူငယ်ချင်းေတွထဲမှာ အင်မတန်ချစ်စရာေကာင်းတဲ့ တရုတ်ကေလးေတွ ကုလားကေလးေတွ အများြကီးရှိတာေပါ့။ သူတို့တေတွကို ထိခိုက်နစ်နာေစလိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက် တစိုးတစိမျှ မပါေပါင်။ ဘုရားစူးရေစ့။
သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်ကေတာ့ ေြပာဖူးသား။ ငါတို့ြမန်မာဆိုတာတရုတ်နဲ့ ကုလားက ဆင်းသက်လာတာတဲ့။ တို့ဝတ်တဲ့ ပုဆိုးက ကုလားဆီကရြပီး တိုက်ပံုကေတာ့ တရုတ်ြကီးေတွဆီက ရတာပါတဲ့။ ဟုတ်ပါ့မလား ေမာင်ရယ်။ တို့အသားအေရက တရုတ်ြကီးေတွလို ေဖွးဆုတ်ဆုတ်ြကီးလည်း မြဖူဘူး။ ကုလားြကီးေတွလို နက်ကျုတ်ကျုတ်ြကီးလည်း မြပာဘူး။ အညိုေရာင် ေြပေြပကေလးပါ။ မိန်းကေလးေတွဆို နုဖတ်ဝင်းညက်ေနတာပဲ။ ပိုလှတယ်လို့ မထင်ဘူးလား။ ဘူတန်မှာဆို သူတို့နိုင်ငံသားထဲမှာကိုက အနွယ်အားြဖင့် နှစ်မျိုးကွဲပါတယ်။ အာရီးယန်းနွယ်နဲ့ မွန်ဂိုလွိုက်နွယ်တဲ့။ တချို့ဘူတန်လူမျိုးေတွက တိဘက်ရုပ်ထွက်ြပီး တချို့ကေတာ့ ကုလားရုပ် သိသိသာသာထွက်တယ်။ အဲဒီနှစ်မျိုး တစ်နိုင်ငံတည်းမှာေနှာေနေပမယ့် ရုပ်ထွက်ချင်းေရာမသွားဘူး။ အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသားထဲမှာေတာင် ြမန်မာနဲ့ေတာ်ေတာ်ေလးတူတဲ့ ကုလားမျိုးနွယ်ေတွရှိပါတယ်။
တြခားမြကည့်ပါနဲ့ေလ။ အိုဘားမားြကီးကို ြကည့်ပါလား။ သူ့အနွယ် ကပ္ပလီေတွလို ေပါ်ြပူလာ ဘလူးဘလက် နက်ြပာေမှာင် မဟုတ်ပဲ ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ အညာသားေရာင်ေလးရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ နံမယ်မှာ အိုဘားမားလို့မှည့်ထားပံုေထာက်ရင် သူ့အေမနှယ် ေတာ်ရို့ ေမွးတတ်ပေလ လို့ဆိုရမလားမသိ။ အေမရိကန်ေရာက် ြမန်မာအမျိုးသားြကီးများကလည်း ေခေသာသူေတွမှ မဟုတ်တာေလ။ (ဒီတခါေတာ့ စီအိုင်ေအက ငါ့ေနာက်လိုက်လာေတာ့မယ်)
ကဲ .. ကဲ..။ နိဂံုးချုပ်ြကပါစို့။ ချစ်စွာေသာ ြမန်မာအမျိုးေကာင်းသား၊ အမျိုးေကာင်းသမီးတို့ေရ။ အဂင်္လိပ်လက်ေအာက်မှတုန်းက ဖိနှိပ်ခံရလွန်းလို့ အံုြကွထွက်ေပါ်လာခဲ့တဲ့ တို့ဘိုးတို့ဘွားများရဲ့ ဝံသာနုရက္ခိတ ဆိုတဲ့ စိတ်ဓါတ်ကေလးကို အေမာင်တို့ အမိတို့ေခတ်မှာ ဘယ်ေချာင်ကပ်ေနပါလိမ့်လို့ ြပန်လည်ရှာေဖွ ေဖာ်ထုတ်ြပီး ဖုန်သုတ် အေရာင်တင်ေပးဖို့ အချိန်ကို ေရာက်ေနပါြပီကွယ်။ ထမင်း ဘယ်ဆီေနမှန်းမသိ။ မီး ဘယ်ချိန်လာလို့ ေရ ဘယ်ခါေစာင့်တင်ရမှန်း မသိရတဲ့အထဲ ဗူးေလးရာ ဖရံုဆင့်ခိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး။ လုပ်ြမဲေသာအလုပ် ြပုြမဲေသာအမှုတို့ကို ဆက်လက်ေဆာင်ရွက်ရင်း အဲဒီစိတ်ကေလး တချက်တချက် သတိကပ်လိုက်နိုင်တယ်ဆိုရင်ြဖင့် ေတာ်ေလာက်ပါြပီကွယ်။ ဒီစာေတွေရးလို့ ဘာပဲြဖစ်ြဖစ်ရ ေရးရကျိုးနပ်ပါေပါ့။
