ဒီအသက်ဒီအရွယ် ေရာက်လာမှြဖင့် သင်ဆရာ ြမင်ဆရာ ြကားဆရာေတွကလည်း ဘယ်နည်းေတာ့မလဲေလ။ ဆရာသမားမိဘဂုဏ်ေကျးဇူးကို ြပန်ေြပာင်းေအာင့်ေမ့ြခင်းဟာ မဂင်္လာေပမို့ မဂင်္လာရှိရှိ စာေကာင်းေပေကာင်းေတွ ေရးရဦးေတာ့မှာေပါ့။ တကယ့်တကယ်ေတာ့ အဲဒီေကျးဇူးေတွကို တုန့်ြပန်နိုင်ရင်၊ ေကျးဇူးမျိုးဆက်ေတွကို ကိုယ်ကြပန်ြပီး ကံေကျွးအသစ်ချနိုင်ရင် အေကာင်းဆံုးပါ။ မနှစ်ကတုန်းက အထက်တန်းေကျာင်းက ဆရာဆရာမေတွကို ေအာင့်ေမ့လွန်းလို့ လွမ်းစာေရးြပီး ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲ ပလူးပလဲလုပ်ထားေသာ်ြငားလည်း တကယ့်တကယ် စိန်ေပါေကျာင်းသားေဟာင်းများအသင်းက အြငိမ်းစား ဆရာ/ဆရာမေတွကို ကန်ေတာ့ပွဲေတွ နှစ်စဉ်ကျင်းပတဲ့အခါ လူြကံုနဲ့ အလှူေငွထည့်ရံုကလွဲလဘို့ တစ်ခါမှ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ မတက်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဆရာတို့ ဆရာမတို့ကို အားများေတာင် နာမိပါရဲ့။
တပည့်ဘဝကလည်း ေရစီးထဲမှာချည့် အခါခါ စုန်ချည်ဆန်ချည်နဲ့ ေရသာတလှည့်မှ မနားရေသးေလေတာ့ေဗဒါပျံအံကိုခဲလျက်သာေနရတယ်။ ဖဝါးေြခေမှာက်ေတာ့ အေရာက်မလာနိုင်ေသးပါဘူး။ ေကျာင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းေတွဟာြဖင့် ဘယ်သူေတာ့ ဘာြကီးြဖစ်ေနေလရဲ့လို့ ြကားလိုက်ရင် ဝမ်းသာမိေသာ်ြငား ငါကေတာ့ ဘာမှ မြဖစ်ေသးပါလားလို့လည်း ဆင်ြခင်မိြပန်ပါေရာ။ တခါတခါေတာ့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို အိမ်နားက ကိုစိန်ေပါနဲ့ ဘာထူးလို့လဲေတာင် ေအာင့်ေမ့မိပါတယ်။ စိန်ေပါက လူတိုင်းေတွ့ရင် ေြပာေနကျစကားရှိတယ်။ `သူငယ်ချင်း။ ငါထီထိုးထားတယ်ကွ။ ေပါက်ရင် မင်းဖို့ ဂျင်းေဘာင်းဘီနဲ့ေဝါကနဲရှူးဝယ်ေပးမယ်´ တဲ့။ ကိုယ့်မှာြဖင့် ထီေတာင် ထိုးမထားမိတဲ့ဘဝပါကွယ်။
မနှစ်က အထက်တန်းေကျာင်းက ဆရာဆရာမများကို ဂုဏ်ေဖာ်ေရးသားခဲ့သလို ဒီနှစ်ေတာ့ တက္ကသိုလ်ေကျာင်းက အာစရိများကို အမွှန်းတင်ရပါဦးမယ်။ ဆယ်တန်းေအာင်တဲ့အထိ ပီဘိကေလးစိတ်နဲ့ သင်ယူလာခဲ့ရာကေန တက္ကသိုလ်ေရာက်တဲ့ အချိန်မှာေတာ့ စပ်ကူးမတ်ကူး မနူးမနပ် ဟိုမေရာက်ဒီမေရာက် ေဂါက်ေတာက်နဲ့ အူေြကာင်ြကားေကျာင်းသားတစ်ေယာက်ြဖစ်ခဲ့တယ်လို့ဆိုရင် ကိုယ့်ဘာသာ ဝန်ခံနိုင်သလို ငယ်ေပါင်းအတန်းေဖာ်ေတွကလည်း ြငင်းစရာရှိမယ် မထင်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သာသာထိုးထိုး ေဖးေဖးမမေလး တင်စားရရင်ေတာ့ ဘဲရုပ်ဆိုးေလး အေတာင်မစံုေသးတဲ့ဘဝေပါ့။ (ဘာလို့ အဲသေလာက်ေတာင် အြမင်ကပ်ေအာင် ေရးတတ်မှန်းမသိ) ေဆးေကျာင်းမှာ ပထမဆံုးတက်တဲ့ ြမန်မာစာ ကျူတိုရီယယ်မှာ `ကျွနင်္ုပ်၏ေဆးေကျာင်းသားဘဝ´ ဆိုြပီး စာစီစာကံုးေရးခိုင်းေတာ့ အခုလိုမျိုး အရွဲ့တိုက်တဲ့စာေတွ ေရးြပီးတင်လိုက်မိတာ ဆရာမက မင်နီတား၊ နှစ်မှတ်ြကီးများေတာင်ေပးြပီး ေနာက်တစ်ပါတ်ကျူတိုရီယယ်ကျေတာ့ တစ်တန်းလံုးြကားေအာင် ေအာ်ဖတ်ြပတယ်။ အဲဒါေပါ့ ြဖစ်မယ့်ေခွး အေမွှးတလူလူဆိုတာ။
ကိုယ့်ကိုယ်က မေနနိုင်မထိုင်နိုင်ပါ။ ကလိချင် ရိချင်တာ ဗီဇများလား မေြပာတတ်ပါဘူး။ `မည်သည့်ေကျာင်းသားေကျာင်းသူမျိုးကိုမဆို တန်ခိုးရှင်တစ်ဦးဦးက အသင် လိုရာဆုေတာင်းေလာ့ဟု ဆိုလာပါလျှင် မေနှးေကာင်းစားမည့် ေဆးေကျာင်းသားြဖစ်ရပါလို၏ ဟု မဆိုင်းမတွ ြပန်လည်အေြဖေပးြကမည်မှာ ဧကန်တည်း။´ လို့ အစချီြပီး အတွဲလိုက် ပစ်သွင်းလိုက်တာ ကံေကာင်းလို့ ေမာ်ကွန်းထိန်းဆီမေရာက်တယ်။
အဲဒီတုန်းက ြမန်မာစာဆရာမေဒါ်ခင်မဝင်းကေတာ့ အြပင်စာေတွေရးဖို့ မြကာခန အားေပးတိုက်တွန်းပါေသးတယ်။ ဒါေပမယ့် သိတဲ့အတိုင်း အဲလို အတည်ေပါက်ြကီးေတွဆို ြဖစ်ကို မြဖစ်ထွန်းတာ။ ပင်ကိုယ်စိတ်က မရင့်ကျက်ေသးတာလည်း ပါမှာေပါ့။ အခုေတာင် သိပ်ကျပ်မြပည့်ချင်ေသးဘူး မဟုတ်လား။ ခုေတာ့လည်း ေရူးေနမိြပီဆိုေတာ့ `မျက်နှာေငွလ ရွှင်ပပနှင့် ခင်မဝင်း ေမျာက်ပါေလေနာ့´ လို့ ေြပာရမယ်။ ဆရာမ သင်ေပးထားတဲ့ ေမျာက်ကေလးေလ။ ပထမနှစ်တေလျှာက်မှာ တစ်နှစ်ခွဲလံုးလံုးတက်ခဲ့ရတဲ့ အတန်းေတွကေတာ့ လွှတ် ေပျာ်ဖို့ေကာင်းပါတယ်။ ဆရာဆရာမေတွအားလံုး အထက်တန်းေကျာင်းကနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ေတာ့ဘူး။ စာေမးပွဲစစ်ရင် ပုဝါကေလးစံုချလို့၊ ဆံထံုးကေလးေတွနဲ့။ တယ်လည်း သပ်ရပ်ခန့်ညားပါဘိေတာ့တယ်။
အဂင်္လိပ်စာဌာနက ဆရာမများကေတာ့ အကုန်လံုး ချာလီ၏နတ်မိမယ်ေလးေတွချည့်ပဲ။ ေြခဆံုးေခါင်းဆံုး ေခတ်မီရံုတင်မကဘူး။ လန်ထွက်ေနတာ။ ဆရာြကီးေသာ်တာေဆွရဲ့သမီး ဆရာမဒင်ပယ်ေဆွနဲ့ သင်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ စာသင်ရင်း သူ့အေဖစာေတွေတွးြပီး ရယ်ချင်ပက်ကျိြဖစ်လာလို့ မနည်းေအာင့်ထားရတယ်။ ဆရာမြကီး စီစီလီယာဂျိမ်းစ် နဲ့လည်း သင်ဖူးတာပဲ။ သူ့ပံုစံြကီးနဲ့ ဘိုသံပီပီြကီးကို နားေထာင်ရတာ တကယ့်အေမြကီးကားက အိုဘားမားကေတာ်ြကီး စကားေြပာေနသလိုပါပဲ။ ြပံုးလိုက်ရင် လူဝီအမ်းစထေရာင်းတို့ နတ်ကင်းကိုးလ်တို့လိုပဲ အရမ်းချစ်စရာေကာင်းတယ်။ ရူပ၊ ဓာတု၊ ရုက္ခ၊ ဇီဝလက်ေတွ့ခန်းေတွကေတာ့ ကေလးေတွေဆာ့ဖို့ လူစုေပးထားသလိုပဲ။ ေပျာ်စရာြကီး။ သခင်္ျာဌာနက ဆရာမေဒါ်ခင်ချိုချိုထွန်းကျေတာ့ ေချာလိုက်တာ မှုန်ေနတာ။ သူစာသင်တိုင်းသင်တိုင်း ဘာလို့များ အပျိုြကီးြဖစ်ေနရပါလိမ့်လို့ ကွက်ရှင်မတ်ြကီး ထွက်ထွက်လာတယ်။ (ေနာက်ေတာ့လည်း ကျွတ်တန်းဝင်သွားပါတယ်။) `ဟဲ့အေကာင်။ နင် ငါတို့ကို ေကျးဇူးတင်တယ်ေြပာြပီး အတင်းတုပ်ေနတာလား´ လို့ အေငါက်ခံရေတာ့မှာပဲ။ ကိုယ့်ဆရာေတွ ဆရာမေတွကိုေလ အခုထက်ထိ အဲဒီတုန်းက ရုပ်ကေလးေတွအတိုင်း မျက်စိထဲြမင်ေနတုန်း၊ မှတ်ဉာဏ်ထဲ သိမ်းထားတုန်း လို့ ေြပာတာပါ။
ဒုတိယနှစ် တစ်နှစ်ခွဲတန်းမှာေတာ့ စိုင်းစိုင်းသီချင်းထဲကလို ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ် ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်ေပါ့ဗျာ။ ဗမာလိုတစ်ခွန်းမှ မေြပာေတာ့ပဲ ေခါင်းအံုးေလာက် ဖတ်စာအုပ်ြကီးေတွကို အပိုင်းလိုက် အပိုင်းလိုက် သင်လိုက် စစ်လိုက်နဲ့သွားတာ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကို ေကျေရာ။ ဆရာြကီးဦးေမာင်ေမာင်ညိုကို သူသင်ေပးတဲ့စာေတွ မမှတ်မိပဲ စာအုပ်ဆိုင်ေတွမှာ မသိမသာ ခိုးခိုးဖတ်ထားတဲ့ သူ့စာအုပ်ထဲကစာေတွပဲ သတိရေနလို့ ေတာ်ေတာ်ဒုက္ခေရာက်တယ်။ ( အဲဒီတုန်းက သူ့စာအုပ်ေတွ ငှားရမှာ၊ ဖတ်ေနတာ သူများြမင်မှာ ရှက်သေလ) အေဖေြကာက်တဲ့ကေလးများ အေမေြပးေြပးကပ်သလို ဆရာမေဒါ်နန်းဥမ္မာဆီ ေြပးေြပးေမးြကတယ်။ ဆရာမက လွှတ်သေဘာေကာင်းဗျား။ သူတို့ဌာနက ဆရာမြကီး ေဒါ်ေနာ်မာေစာ အခန်းဆို ခနခနေရာက်တယ်။ ဆရာမြကီးက နံသာြဖူေတွ ကရမက်ေတွ ေြခဆံုးေခါင်းဆံုးလူးထားတာ ေမွှးြကိုင်ေနတာပဲ။ အဘွားဆီက အနံ့မျိုးရတယ်။ ဆရာြကီးတီေကဒတ် နဲ့ ေကျာင်းသားေတွရဲ့ တီးတိုင်းကလည်း မှန်တာပဲ။ အဲဒီတုန်းကေတာ့ မထိေသးဘူးေလ။ စူပါလီမွန်တီးမှ မရှိေသးတာ။
ဇီဝကမ္မေဗဒက ဆရာမြကီးေဒါ်သင်းသင်းလှိုင်ကေတာ့ မဟာနဖူးြကီးနဲ့ ခန့်ခန့်ြကီး။ သူက ဖီဝဓါတုကိုသင်တယ်။ အဲဒီတုန်းက ဌာနသပ်သပ် မခွဲေသးဘူး။ သူက `ဟိတ်´ လို့ တစ်ခွန်းေဟာက်လိုက်ရင် တုန်ေတာင်တုန်တယ်။ အခုထိ ေြကာက်ရတုန်း။ ဆရာမြကီး ေဒါ်ခင်မမကိုေတာ့ ကျွန်ေတာ်တို့က လူေရှာက်ဖန်း လို့ ေခါ်ြကတယ်။ စာသင်ချိန် အတန်းလစ်တဲ့ ေကျာင်းသားေတွ့ရင် နားရွက်ဆွဲြပီး အတန်းထဲပို့လို့။ ဆရာမြကီးေဒါ်တင်လှကေတာ့ ရိုးရိုးေအးေအးြကီးနဲ့ အရမ်းသေဘာေကာင်းပါတယ်။ အေပါ်တန်းကို ေရာက်ေနတဲ့ သူ့သမီးေြကာင့်ဆရာမြကီးက မျက်နှာေတွပွင့်ြပီး တမျိုးနံမယ်ြကီးပါတယ်။ `သမီးေချာရင် အေမကိုြကည့်ရတယ်။ ြကီးလာရင် အဲလိုပံုစံမျိုးြဖစ်မှာ´ လို့ ေြပာြကတာကိုး။ ဆရာအငယ်ေတွထဲက လူပျိုြကီးဆရာက အင်မတန်ေချာတဲ့အပျိုြကီးဆရာမကို ပိုးေနတယ်ဆိုေတာ့ ေကျာင်းသားေတွအကုန်လံုးက သေဘာတူလွန်းလို့ ချွန်တွန်းလုပ်ြကတယ်။
ေနာက်ေတာ့ ဆရာမက သံအမတ်ြကီးကေတာ်ြဖစ်သွားလို့ မင်းပွဲစိုးပွဲေတွမှာ `သူ့ဆံပင်နှင်းဆီပွင့်ေတွနဲ့ ဂုဏ်တင့်တယ်ေလး´ လို့ ြဖစ်သွားြပန်ေတာ့ ကိုယ့်ဆရာကေလးလည်း ဘယ်ဆီများ ေရာက်ေနပါလိမ့်လို့ သတိရမိြပန်ေရာ။ တတိယနှစ်ကျေတာ့ ေကျာင်းတဝက်ေဆးရံုတဝက် ြဖစ်သွားြပီး ဆရာြကီး ဦးသာေအာင်၊ ဆရာြကီး ေရာ်နယ်စိန်ေဒွး၊ ဆရာမြကီး ေဒါ်ခင်ြကည်ြကည်တို့နဲ့သင်ရတယ်။ `ဖိုးသာေအာင်ေရ .. ဗျို .. ဗျို.. ဗျို..။ ေကာက်စိုက်ဖို့ လိုက်မလား။ လိုက်မလား´ လို့စရင် မြကားဖူးြကေပမယ့် `လယ်သမားြကီး ဦးသာေအာင် စပါးစိုက်ကာ ြပည်ကျိုးေဆာင်´ ဆိုရင်ေတာ့ လူတိုင်း ြကားဖူးြကတယ်။ မိုက်ကရိုမှာ ထမီတိုတို ေလဒီရှူးေလးနဲ့ ခင်ယုေမလို လှတဲ့ ဆရာမေချာေချာလည်းရှိတယ်။ အရမ်းဘိုဆန်တာ။ ေဒါ်မာလာေမာင်တဲ့။
ေရာဂါေဗဒက မမလှလှတို့ မမြငိမ်းြငိမ်းတို့ကျေတာ့ သူငယ်ချင်းေတွလိုပဲ။ အတန်းထဲမှာ ဂနာမြငိမ် အမာစိန်လုပ်ေနရင် `ဟဲ့.. စိုးမင်း။ နင် ေဘာင်းဘီကျပ်လို့ အြမီးညပ်ေနသလား။ ြငိမ်ြငိမ်ထိုင်ေန´ လို့ ေအာ်တယ်။ ေဆးဝါးေဗဒက ဆရာမြကီးကေတာ့ အတူတူကူးချတဲ့လူချင်းအတူတူ ကိုစိုးသူကိုဆို အမှတ်ေတွလျှံေနေအာင် ေပးတတ်တယ်။ သူက လူတင်လှတာမဟုတ်ဘူးေလ။ လက်ေရးကိုလည်း လှေအာင် ေရးတတ်ေပသကိုး။
ေနာက်တစ်တန်းကျေတာ့ ဆရာြကီးဦးဘာချွန်က ရင်ခွဲရံုမှာ ပိုလိုေသာက်ေသတဲ့အေလာင်းက အစာအိမ်ေပါ်မှာ သံုးမိနစ်ြပည့်ေအာင်မျက်နှာအပ်ြပီး အရှူခိုင်းတယ်။ မှတ်မိေအာင်လို့တဲ့။ သိတဲ့အတိုင်းပဲ ကွင်းဆင်းေလ့လာေရးလည်းရှိေတာ့ အဲဒီအတန်းမှာ ဖလန်းဖလန်းထြပီး အေပျာ်ဆံုးပဲ။ ဆရာမေဒါ်နီနီက လိုက်ပို့တယ်။ မိတ္ထီလာကို။ ဘယ်ေလာက်အတန်းလစ်သလဲဆို ဆရာေတွ စာေတွအေြကာင်း ေရေရရာရာ မေြပာနိုင်တာသာ ြကည့်ပါေတာ့။ တတိယနှစ်ကစလို့ ရန်ကုန်ေဆးရံုြကီးတခွင်လှည့်တဲ့အခါ ထိပ်ထိပ်ြကဲဆရာြကီး ဆရာမြကီးေတွဆီကို နတ်ေရကန်ထဲကန်ချလိုက်သလို ေရာက်သွားပါေတာ့တယ်။ ေအာင်မယ်ေလးဗျာ။ သံချီသံေကွးလုပ်မယ့်အေကာင် ဘန်ေကာက်ေလဆိပ်ေရာက်သွားသလိုပါပဲ။ ပါးစပ်ကေလး အေဟာင်းသားနဲ့ ြမင်ြမင်သမျှ သွားရည်တြမားြမားေပါ့။
ဆရာြကီးဦးေမာင်ေမာင်ဝင့်ဆိုရင် ေခါင်းေပါ်မှာေထာင်ေနတဲ့ ဆံပင်တစ်ေချာင်းမရှိ၊ အဲဒီဆံဖျားကေန ေအာက် ေြခဖျားမှာစီးထားတဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ်ေရာင်စံုကေလးအထိ သန့်ရှင်းေတာက်ေြပာင်ေနတာ။ သူ့ေနာက်က တထပ်တည်း ေြခရာနင်းနိုင်တဲ့ တပည့်ေကျာ် ေဒါ်သန်းဦးလွင်ဆိုတာ ရှိေသးတယ်။ ဆရာတပည့်နှစ်ေယာက် ဝဒ်ထဲမှာ ေရာင်းလှည့်ရင် ြမင်သူေငးရလို့ ခလုတ်များေတာင် တိုက်မိေသးပဲ။ ဒီလိုပဲ ေနာက်ထပ်လျှမ်းလျှမ်းေတာက် ဆရာြကီးေတွ အများြကီး။ ရင်ေခါင်းက ဆရာြကီးဦးေကျာ်ြမင့်တို့၊ ရင်တွင်းခွဲစိတ်ကဆရာြကီးဦးေနာ်မန်လှတို့ဆို ေကျာင်းသူေလးေတွ ပါးစပ်ဖျား အလွန်ေရပန်းစားသဗျား။ ( ေတာက်.. မနှစ်တုန်းကသာ ဒီမှတ်စု ေရးတင်မိရင် ငါ့ခမျာ အမ်းကိုေတာင် ေရာက်ရလိမ့်မည် မဟုတ်) ဦးေနှာက်ခွဲစိတ်ကဆရာြကီး ေစာဆိုင်မွန်သာကလည်း အရမ်းခင်ဖို့ေကာင်းပါတယ်။ ဦးေခါင်းခွံမှာ အေပါက်ေဖာက်ထားတဲ့ အနာေလးြပြပီး `အဲဒါ ဘာေခါ်သလဲ သိလား´ လို့ေမးတယ်။
`အသက်ထွက်ဖို့ အေပါက်ကေလး ေဖာက်ေပးထားတာေလ´ လို့ သူ့ဘာသူေြဖြပီး တဟားဟား ရယ်ေနေရာ။ ဆရာြကီးေတွ နံမယ်ြကီးသလို ဆရာြကီးကေတာ် မမအေချာအလှေတွကလည်း မေခဘူးဗျို့။ သူ့ကိုယ်သူ `မုန်းက မုန်းက´ လို့ ေြပာတဲ့ ဆရာြကီးဦးသန်းေအးကေတာ် မမေဒါ်ခင်အုန်းချစ်၊ သံုးရက်လ ခံုးမျက်စနဲ့ ဆရာြကီးဦးထွန်းစံေမာင်ကေတာ် မမေဒါ်ညွန့်ညွန့်စိန်၊ ကာချယ်နက်နက် မျက်ဝန်းညိုညိုနဲ့ ဆရာြကီးဦးေဇာ်ဝင်းကေတာ် မမေဒါ်ခင်ေမသန်းတို့ဟာြဖင့် စူပါစတား၊ မီဂါစတားများပါပဲ။ ကားဒီးယက်ကိုသွားရင် အေြပာေတွချိုတဲ့ မချို ရှိတယ်။ မမေဒါ်ချိုေလးမာ။ ဒပ်ဖရင်က မမေဒါ်လှလှြမိုင်ဆို မနက်ငါးနာရီ အေြပးေလ့ကျင့်ရင်း အားကစားဝတ်စံုကေလးနဲ့ ေဆးရံုမှာ လူနာဝင်ြကည့်ရင် ခင်သန်းနုရှံုးတယ်။ (ကိုယ့်မှာသာ တစ်ညလံုး မေမှးရေသးလို့ အိပ်မှုန်စုန်မွှား မျက်တွင်းေဟာက်ပက်)
မင်းဆရာေတွကို ဟိမဝန္တာချီးမွှန်းခန်းဖွင့်ေနတာ ပညာခန်းတစ်ခုမှ မပါဘူး။
ရုပ်ပဲလိ်ုက်ြကည့် ေနတာလားလို့ ေြပာစရာြဖစ်ေနြပီ။ မှန်တာေြပာရရင် အဲဒီဆရာြကီးေတွလို တေသွးတေမွးြဖစ်ရေစ့။ အဲဒီအချိန်တုန်းကေတာ့ သူတို့ ဘာသင်သလဲဆိုတာ သိပ်စိတ်မဝင်စားမိတာ အမှန်ပါ။ ေဆးလက်ေတွ့ဘာသာေတွက ေနာက်ဆံုးနှစ်ေရာက်မှာ ေြဖရမှာ။ ေလာေလာဆယ် ငယ်ထိပ်ေပါ် တက်ကပ်ေနတဲ့ ေြမွကိုပဲ အရင် ေြကာက်နှင့်ရတာေပါ့။ ေကျာင်းကဘာသာေတွပဲ အသည်းအသန် ကျက်မှတ်ေနရတာ။ ေဆးရံုကေတာ့ သူသူကိုယ်ကိုယ် ပျိုပျိုခင် အလည်အပတ်ထွက်တယ်ပဲ သေဘာထားြကတယ်။ သူ့ဌာနနဲ့သူ ြမန်မာတြပည်လံုးမှာြဖင့် ထိပ်ဆံုးဆိုတဲ့ဆရာဝန် မလိုင်အဆီအနှစ်ြကီးများထံမှာ တပည့်ခံရတာဆိုေတာ့ ကိုယ်တိုင်က ဘာမှ မတတ်ေသးေသာ်ြငား စိန်နားကပ်ေရာင်နဲ့ ပါးေြပာင်ြပီး ေသွးေတွြကွေနတာလည်း တစ်ေြကာင်းေပါ့။ ေနာက်တစ်ေြကာင်းကေတာ့ `တက္ကသိုလ်ေရာက်တာ ြကာြပီကွယ်..´ ဆိုတဲ့ မာမီရယ် ရှာေပးကွယ်ေရာဂါထေနတာကိုလည်း ဝန်ခံရမှာပါပဲ။
သူတို့ဘာသူတို့ စာတစ်လံုးမှ သင်သင် မသင်သင် ဒီဘဝမှာြဖင့် ဒီလိုဆရာြကီးမျိုးေတွရဲ့ တပည့်ြဖစ်ခဲ့တယ်လို့ ဂုဏ်ယူရပါသဗျား။ ေနာင်ကျ ဆရာြကီးဝန်ြကီးတို့က `ေမာင်ရင့်ကို ြမင်ဖူးသလိုပဲ´ လို့ နှပ်ေြကာင်းေပးလာရင် `ဟာ .. ကျွန်ေတာ် ဆရာ့တပည့်ပါ ဆရာြကီးရယ်´ လို့ ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်နိုင်ေအာင် အသင့်ြပင်ထားရတာေပါ့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ကျုပ်တို့ဆရာြကီးေတွ ဆရာမြကီးေတွအားလံုး ဘုန်းြကီးသက်ရှည် ြမင့်သထက်ြမင့် တင့်သထက်တင့်နိုင်ြကပါေစလို့ အြမဲဆုေတာင်းေပးေနပါတယ်ဆိုရင် ပလီတာ မဟုတ်ရေပါင်ဗျာ။ တကယ်ြကီးပါ။ မိုးြကိုးြကီးကို ပစ်ရစီရဲ့။
ဒါေပမယ့် အဲဒီဆရာြကီးေတွ သွန်သင်တဲ့စကားေတွကိုြဖင့် တစ်ခွန်းဆိုလည်းတစ်ခွန်း မှတ်မှတ်သားသား ေလးေလးစားစားထားတာ မယံုရင် ေရှ့ကစာေတွသာ ြပန်ဖတ်ြကည့်ပါေတာ့။ ေြပာတုန်းက ြပံုးထားတဲ့ မဲ့ြပံုးကေလးေတွေတာင် မျက်စိထဲက မထွက်ပါဘူး။ အတန်းြမင့်လာေတာ့ ကေလးတုန်းကလို ကန့်ကူလက်လှည့် မသင်ေတာ့ေပမယ့် အလုပ်လုပ်ရင်း သွားရင်းလာရင်း အြမင်မေတာ် မေတာ်သလို ဆံုးမပဲ့ြပင် သွန်သင်ြကပါတယ်။ ဆရာြကီးဦးေမာင်ေမာင်စိန်ဆို ဒုတိယနှစ် ခန္ဒာေဗဒစာေမးပွဲေြဖကတည်းက ဆံုဖူးတယ်။ `မင်းစဉ်းစားတာ သိပ်ြကာတယ်။ ဒီမှာ လူနာက မေစာင့်နိုင်ေတာ့ဘူး။ ေသသွားြပီ။ သွား.. ဆိုက်ကားသွားနင်းစားေချ။ ဆရာဝန်မလုပ်နဲ့။´ လို့ အေြပာခံရတယ်။ (မိန်းကေလးေတွဆိုရင်ေတာ့ ပဲြပုတ်ေရာင်းခိုင်းသဗျ)
ေနာက်ဆံုးနှစ်ကျေတာ့လည်း ေရစက်ပါလို့ထင်ပါရဲ့ ဆရာြကီးနဲ့ပဲ ဆိုက်ကားနင်းရြပန်ပါတယ်။ အရမ်းဆူတတ်လို့ေကျာင်းသားတိုင်းက ေြကာက်ေပမယ့် စာေမးပွဲေတာ့ မချတတ်ပါဘူး။ အခုဆို သူ့တပည့် ဆိုက်ကားသမားေလးေတာင် ဒီအရွယ်ေရာက်လာပါေပါ့။
ဆူချင်ဆူ၊ ဆဲချင်ဆဲ၊ စိတ်မဆိုးပဲ အချစ်မပျက်သလို ဆရာြကီးဆရာမြကီးများကလည်း တပည့်များအေပါ် စိတ်မကွက် အချစ်မပျက်ဖူးဆိုတာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က မျက်စိမှိတ်ြပီး ယံုပါတယ်။ သူများတကာေတွလည်း ယံုနိုင်ေလာက်တဲ့ ဥပမာတစ်ခုေပးပါ့မယ်။ အေရးအခင်းြဖစ်စက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ပင်မထဲကို တရားသွားနာြကတဲ့ ေဆးေကျာင်းသားတချို့ကို ေကျာင်းကထုတ်ေတာ့ တစ်တန်းတည်းသားချင်းမို့ သေဘာမတူနိုင်ပါဘူး။ ဒါေြကာင့်မို့ ေကျာင်းမတက်နိုင်ပါဘူးဆိုြပီး တစ်တန်းလံုး စာသင်ခန်းအြပင် ထွက်ထိုင်ြကတယ်။ အတန်းတက်ချင်တဲ့ တချို့သူငယ်ချင်းေတွကိုလည်း `နင်တို့ အားြကီးစိတ်ပုပ်တာပဲ။
စာေြခာက်ေနတာ ေသမေလာက်ပဲ´ လို့ အေငါ်တူးြကြပန်ေရာ။ အဲဒီတုန်းက ပါေမာက္ခချုပ် ဆရာြကီး ဦးတင်ေအာင်ေဆွက ဦးေဆာင်လို့ ကျွန်ေတာ်တို့ရဲ့ ငယ်ေြကာက်ဆရာမြကီးများ ြဖစ်ြကတဲ့ ဆရာမြကီး ေဒါ်သင်းသင်းလှိုင်တို့၊ ေဒါ်ခင်မမတို့က အတန်းြပန်တက်ဖို့ လိုက်ေချာ့ရှာတယ်။ လမ်းမေတာ်ေဆးေကျာင်းေရှ့ ေပါ်တီကိုေအာက်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ေနြကတဲ့ သူငယ်ချင်းမေတွက ဆရာြကီးကို လမ်းဖယ်မေပးဘူး။ `ဆရာြကီး သမီးတို့ လမ်းဖယ်မေပးနိုင်ပါဘူး။ အတန်းလည်း မတက်နိုင်ပါဘူး´ ဆိုြပီး ဝိုင်းေအာ်ြကတယ်။ အားလံုးက ငယ်ငယ်တုန်းက ေညာင်ပင်တေစ္ဆကစားသလို၊ ေရွှစွန်ညိုကစားသလို ရယ်ရယ်ေမာေမာပဲ။ ဆရာြကီးကလည်း `ေအးပါ သမီးတို့ရယ်´ ဆိုြပီး အသာလှည့်ြပန်သွားတယ်။ ြပံုးြပံုးပဲ။ စိတ်မဆိုးဘူး။ အေြခအေန အေနအထားအရ ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်နှစ်ခုမှာ ရှိြကေသာ်ြငား ဆရာေရာ တပည့်ပါ ေမတ္တာမပျက်ပါလူး။ စိတ်ဆိုးစိတ်ကွက် အမျက်ထွက်တာလည်း မရှိဘူး။
ေကျာင်းသားေတွ ဆန့်ကျင်ေနတာ ဆရာြကီးမဟုတ်သလို ဆရာြကီး နှိမ်နှင်းေနတာလည်း ေကျာင်းသားေတွ မဟုတ်ဘူး။ ဆရာမြကီးေတွကိုလည်း ေြကာက်ပင်ေြကာက်ေသာ်ြငား စိန်ေြပးတမ်းကစားသလို အနားေရာက်လာတာနဲ့ ထေြပးြကတယ်။ မြကာပါဘူး။ ေကျာင်းေတွပိတ်ရြပန်တာပဲ။ ေနာက်ေတာ့ ဆရာြကီး အြငိမ်းစားယူသွားတဲ့အခါ ငါတို့ပေယာဂမှ ကင်းပါေလစ ဆိုြပိး စိတ်မေကာင်းြဖစ်လိုက်ရတာ။ ဆရာေတွကို နှိပ်စက်ရှိပါတဲ့ ဝဋ်က ေနာင်ဘဝအထိ မကူးပါဘူး။ ဒီဘဝမှာတင် ေနာက်ပိုးတက်ပါတယ်။
ေရာဂါေဗဒဌာနမှာ ေလးနှစ်လံုးလံုး ချစ်တပည့်ြကီးများကို ြပန်လည်ေပးဆပ်ရတာေပါ့။ ေြခာက်ရတယ်ကို မရှိပါဘူး။ တေချာ့တည်းေချာ့ေနရတာ။ တစ်ေယာက်စ နှစ်ေယာက်စေလာက်က ေပါက်ြကွြပီး အလံတိုင်ေအာက်က ဟစ်သံေပးလိုက်ရင် ပါေမာက္ခချုပ်ရံုးခန်းမှာ အထူးစပါယ်ရှယ် လံုြခံုေရးနိုက်ဂျူတီကျေရာ။ `ကိုင်း .. ဘယ့်နှယ်ရှိစ။ မင်းဆိုးသလို ဆိုးတဲ့တပည့်ေတွ မင်းကိုယ်တိုင် ြပန်ထိန်းစမ်း´ လို့ ဒဏ်ေပးလိုက်သလိုပါပဲ။ ဒီေတာ့မှ ဆရာြကီး ဆရာမြကီးေတွရဲ့ ေကျးဇူးကို `သားမှားြပီ။ မာမီရဲ့´ ဆိုြပီး သတိရမိြပန်ေရာ။ ေြပာမယ့်သာ ေြပာရတယ်။ အခုေြပာခဲ့တဲ့ ဆရာြကီး ဆရာမြကီးေတွထဲမှာ ကိုယ့်ကို သိတဲ့သူ အလွန်ဆံုးပါမှ တစ်ေယာက်စ နှစ်ေယာက်စထက် မပိုပါဘူး။
များလှစွာေသာ တပည့်များထဲက ဘာမှမဟုတ်ေသာ တစ်ေယာက်ေပါ့။ ကိုယ့်အဖို့ကျေတာ့ အားလံုးေသာေကျးဇူးရှင်ြကီးများကို ေသသည်အထိ မေမ့ေပါင်ဗျာ။ သူတို့ေသာင်ြပင်ေပါ်ကေကာက်ြပီး ပင်လယ်ထဲကို ြပန်ပစ်ချခဲ့လို့ မေသေသးတဲ့ ြကယ်ငါးကေလးတစ်ေကာင် မဟုတ်လား။
ဒီစာထဲမှာ ထည့်မေရးမိလို့ ကျန်ရစ်ေလေသာ ဆရာဆရာမများအားလံုးကိုလည်း ေမ့ေလျာ့လို့ေတာ့ မဟုတ်ရေပါင်ခင်ဗျာ။ ၁၉၈၄ ကေန ၁၉၉၄ ခုနှစ်ဝန်းကျင်မှာ ေဆးတက္ကသိုလ်(၁) ရန်ကုန် အဝန်းအဝိုင်းက အားလံုးေသာ ဆရာ ဆရာမများကို ရည်စူးပါတယ်။ အားလံုးပဲ ဦးေတာ်။ ဦးေတာ်။ ဦးေတာ် ပါခင်ဗျ။
ဝန်ခံချက်။ ။ အခုေရးတဲ့နုတ်စ်ထဲက ဆရာြကီးဆရာမြကီးများအေပါ် သေဘာထားအြမင်ဟာ ရင်တွင်းခံစားချက် စစ်စစ်များြဖစ်ေြကာင်း အာမခံပါတယ်။ ေြမှာက်ပင့်ြပီး ေဖာ်လံဖားလိုတဲ့စိတ် တစ်ြပားသားမှ မပါပါ။
(ယမမင်းြကီးကေတာင် ေြပာေသးတယ် မဟုတ်လား။ `ဒါေတာ့ ဟုတ်တာေြပာတာေလကွယ်´တဲ့။)
ေဟာဒါကေတာ့ မနှစ်က နုတ်စ်ပါဗျား။
0 comments:
Post a Comment