“နာမည်ဆန်း​တဲ့​ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

 “တစ်​ေန့​သ၌ ကျွနင်္ုပ်သည် မိတ်​ေဆွြကီး​ ​ေဒါက်တာ​ေကျာ်ဇင်နှင့်​ သမိုင်း​လမ်း​ဆံုအနီး​တွင် နံနက်ခင်း​နိုး​ထစာ သံုး​ေဆာင်ရန် လှည့်​လည်ရှာ​ေဖွစဉ် လွန်စွာမှပင် ထူး​ဆန်း​ေသာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့​ ​ေရာက်ရှိခဲ့​ေလသည်။”

 အဲသလိုက​ေလး​ အင်ထရိုဝင်လိုက်ရင် တည်တည်ခန့်​ခန့်​နဲ့​ လူစိတ်ဝင်စား​မလား​ မသိဘူး​ လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​မိ​ေပမယ့်​ ​ေရး​ရတာ ​ေပါ့​ရွှတ်ြကီး​နဲ့​ အား​မရပါဘူး​။ အရင်အတိုင်း​ က​ေလး​လိုလို ​ေခွး​လိုလို ​ေပါက်ပန်း​ေဈး​ ​ေလသံနဲ့​ပဲ ​ေကာင်း​ပါတယ်။ ဖတ်တဲ့​လူ​ေတွလည်း​ အူမ​ေချး​ခါး​သိ​ေနြပီဥစ္စာ။ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် သည့်​ထက်သည် ထူး​ြပီး​လူရှိန်မလာဘူး​။

ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွကလည်း​ ရူး​သလို ​ေပါသလိုက​ေလး​နဲ့​မှ လူြကီး​သူမ​ေတွက ​ေအာင့်​သက်သက်က​ေလး​ြပံုး​ရင်း​ ​ေဘး​မဲ့​ေပး​ခွင့်​လွှတ်လို့​ ရလိမ့်​မယ်။ နို့​မို့​ အတည်​ေပါက်ြကီး​ေဆာ်သဟ လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​ေနြကမှာ။ ဇာတ်လမ်း​စရရင် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ​ေရာက်ခဲ့​တယ်ဗျာ။

ထူး​ြခား​တာက ဆိုင်ဝမှာ ရုပ်ရှင်ပိုစတာ​ေလာက် ဗီနိုင်း​ချပ်ြကီး​နဲ့​ ရုပ်ရည် သနား​ကမား​ေကာင်​ေလး​နှစ်​ေယာက် လည်ကတံုး​လက်ရှည်ဝတ်ြပီး​ လက်အုပ်က​ေလး​ေတွ ချီထား​တယ်။ အ​ေရး​အခင်း​ကာလ ​ေကျာင်း​ပိတ်တုန််း​က ကိုယ်တိုင်လည်း​ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်​ စား​ပွဲထိုး​ေဖျာ်ဆရာလုပ်လာခဲ့​ဖူး​ေတာ့​

“အလို​ေလး​ဗျာ။ သူ့​ဆိုင် လက်ဘက်ရည်​ေသာက်လာဖို့​များ​ ရှိခိုး​ဦး​တင် ကန်​ေတာ့​ပန်း​ဆင် ပင့်​ေနလိုက်တာ။” 

လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​မိတယ်။ ဟုတ်တယ်​ေလ။ နှမစ​ေတး​ ဆွား​ဒီး​ခပ်လုပ်ရ​ေအာင် အင်ဒီး​ယား​အဲယား​လိုင်း​၊​ ထိုင်း​အဲယား​လိုင်း​က ​ေလယာဉ်​ေမာင်​ေတွလည်း​ မဟုတ်။ လက်ဘက်ရည်ပဲ။ ​ေကာင်း​ေကာင်း​ေဖျာ်​ေရာင်း​ရင် လူလာမှာ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ေလ။ ခု​ေခတ် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်​ေတွက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲဝင်သွား​ရင် လက်ဘက်ရည်ကလွဲရင် အကုန်ပလံု စံုစိ​ေနလို့​ ဘာ​ေသာက်ရမှန်း​ေတာင် မသိ။ ဟိုး​တုန်း​က အ​ေဝး​ေြပး​လမ်း​ေပါ်က ယာဉ်ရပ်နား​စရာ ဆိုင်က​ေလး​ေတွလို အပူအ​ေအး​၊​ အ​ေပါ့​အ​ေလး​၊​ အဆာ​ေြပအဝစား​၊​ လိုချင်တာအား​လံုး​ရ​ေစ့​မယ် ြဖစ်ကုန်ြပီ။

 သူ့​ေခတ်နဲ့​ သူ့​အခါ​ေပပဲ။ ြကည့်​စမ်း​ပါဦး​။ ​ေတာ​ေရာက်သွား​တာ ြကာလို့​ထင်ပါရဲ့​။ လူလည်း​ အရိုင်း​စိတ်​ေတွဝင်ြပီး​ ​ေတွ့​သမျှြမင်သမျှ အထူး​တဆန်း​ ြဖစ်​ေနတယ်။ ​ေတာ်ပါ​ေသး​ရဲ့​။ ဖာလူဒါ​ေလာက်​ေတာ့​ မှတ်မိ​ေန​ေသး​လို့​။ အလို​ေလး​ေလး​။ ​ေစာနထူး​ဆန်း​တာ ဘာဟုတ်​ေသး​တုန်း​။ စား​ပွဲထိုး​ေကာင်​ေလး​လာ​ေတာ့​ ​ေအာက်​ေမး​ေလး​ ြပုတ်မတတ် ပါး​စပ်အ​ေဟာင်း​သား​ ြဖစ်သွား​တယ်။ အရင်ကလို ဝမ်း​တီး​တူး​ေကာ်၊​ လက်ဘက်ရည်တိုက် နို့​နှိုက် အာြပဲြကီး​နဲ့​ လှမ်း​ေအာ်စရာ မလို​ေတာ့​ဘူး​ ပိတ်သတ်ြကီး​ေရ။

မီနူး​ဓါတ်ပံုထဲက လိုချင်တာ​ေရွး​ေပး​ရင် ​ေဘာင်း​ဘီအိပ်ထဲက တက်ပလက်အြပား​က​ေလး​နဲ့​ တစ်ချက်တွိလိုက်တာနဲ့​ ပွဲသိမ်း​ေရာ။ အချိန်တန်​ေတာ့​ ​ေနာက်ထပ်ဝတ်စံုတစ်မျိုး​နဲ့​ အလုပ်သမား​ေလး​ေတွက မှာထား​တဲ့​အတိုင်း​ လာချ​ေပး​တယ်။ ပိုက်ဆံရှင်း​ေတာ့​မလား​။

 “အကို​ေရ လာပါဦး​။ ဒီဝိုင်း​က ဘာ​ေတွမှာ ဘာ​ေတွစား​၊​”

 မလုပ်နဲ့​။ အနား​ရှိတဲ့​သူက ​ေစာနလိုပဲ ​ေကျာက်သင်ပုန်း​ တွိလိုက် ဂွိသွား​ြပန်​ေရာ။ ဟန်ကျလိုက်တာကွယ်။ သိပ္ပံဆန်း​ကျယ် ဝတ္ထုထဲမှာ မဟုတ်ပဲ အြပင်မှာ ဂယ်ြကီး​တို တိုး​တက် လွယ်ကူ လျှင်ြမန်​ေနချက်များ​။ မျက်စိမ​ေနာက် ​ေယာက်ယက်လည်း​ ခတ်မ​ေနဘူး​။ ​ေအာ်ကာဟစ်ကာ ​ေြပး​ကာလွှား​ကာလည်း​ မရှိဘူး​။ အမှား​အယွင်း​လည်း​ မရှိ။ အကွက်ကို​ေစ့​လို့​။

 သူ့​ဆိုင်က​ေလး​ြကည့်​ြပီး​

“ဟိုက်ရှား​ဘား​”

 လို့​ အထင်ြကီး​သ​ေဘာကျသွား​ရာက​ေန ကိုယ့်​အြဖစ်ကိုယ် ြပန်​ေတွး​မိလိုက်​ေတာ့​ ​ေတွး​ေလ​ေတွး​ေလ ရင်နာမဆံုး​ ြဖစ်ရ​ေလပဲ။ ထား​ပါ​ေတာ့​ဗျာ။ လမ်း​ေဘး​မှာ လက်ဘက်ရည်​ေရာင်း​တဲ့​ တပိုင်တနိုင် ပုဂ္ဂလိကဆိုင်က​ေလး​က​ေတာင် ​ေခတ်မှီနည်း​ပညာနဲ့​ ပစ္စည်း​ကိရိယာ​ေတွကို လက်​ေတွ့​ကျကျ အသံုး​ချရ​ေကာင်း​မှန်း​လည်း​သိ၊​ အကျိုး​ရှိရှိလည်း​ အသံုး​ချ​ေနြက​ေသး​ရင် ကျုပ်တို့​ဆီက နိုင်ငံ​ေတာ်အဆင့်​ ြပည်​ေထာင်စုအဆင့်​ ဌာနဆိုင်ရာအသီး​သီး​မှာရှိြကတဲ့​ ပညာတတ် အရာရှိမင်း​ြကီး​ေတွက ဘာြဖစ်လို့​များ​ ​ေမျာက်အုန်း​သီး​ရတဲ့​အဆင့်​ေလာက်​ေတာင် မရှိရတာပါလိမ့်​။

ဘယ်ရံုး​ ဘယ်ဌာနကိုသွား​သွား​။ ကွန််ြပူတာဆိုတာ သီး​ြခား​အခန်း​က​ေလး​ထဲမှာ လူ​ေလး​ငါး​ေယာက်​ေလာက် ခိုင်း​တာလုပ်​ေပး​ဖို့​ ပစ္စည်း​စံု ပံုထား​ေပး​နိုင်ရင် ​ေတာ်​ေတာ် ဟုတ်လှ​ေပါ့​။ ရံုး​လုပ်ငန်း​မှန်သမျှကို စား​ပွဲတိုင်း​က ​ေပထက်အက္ခရာ တင်​ေနတုန်း​ ရှိ​ေသး​တယ်။ လိုချင်ရင် မိတ္တူကူး​စက်ဆီ ​ေြပး​ခိုင်း​ေနတုန်း​ ရှိ​ေသး​တယ်။ သည်ဘက်ခန်း​ကစာကို ဟိုဘက်ခန်း​ေရာက်ချင်ရင် အရွက်လိုက်ရိုက်ထုတ်ြပီး​ လူကိုယ်တိုင်သွား​ေပး​မှရတယ်။ ဟိုဆိုင်က ​ေကာင်​ေလး​ေတွလို ဒီမှာတွိလို့​ ဟိုမှာ မဂွိဘူး​။

 ဥပမာဆိုြကပါစို့​။ ဗဟို​ေဆး​သို​ေလှာင်ရံုမှာ ​ေဆး​ရံုအတွက် လိုအပ်တဲ့​ ​ေဆး​နဲ့​ ​ေဆး​ဝါး​ကိရိယာ​ေတွ ထုတ်ြကရမယ်။ ​ေဆး​ရံု​ေတွကို ​ေတာင်း​ေတာင်း​ မ​ေတာင်း​ေတာင်း​ လိုအပ်တဲ့​ေဆး​ဝါး​ေတွကို အချိန်မှန်မှန် ​ေဆး​ရံုအ​ေရာက်ပို့​ေပး​တဲ့​ အ​ေထွ​ေထွ ​ေဆး​ခွဲတမ်း​ဆိုတာ ရှိပါတယ်။ အဲဒီခွဲတမ်း​နဲ့​မှ မလံု​ေလာက်လို့​၊​ ကုန်သွား​လို့​၊​ ကုန်ခါနီး​ြပီမို့​လို့​ဆိုရင် အ​ေရး​ေပါ်​ေဆး​ခွဲတမ်း​ဆိုတာကို ​ေတာင်း​လို့​ရတယ်။ အဲဒါ​ေတွကို

“​ေပး​ ​ေဟး​ ​ေဟး​ပါ​ေတာ့​။ ြမအ​ေသွး​ ငှက်​ေကျး​ေစတမန်။”

 ဆိုြပီး​ စာတိုက်က ​ေတာင်း​လို့​မရဘူး​။ အီး​ေမး​ေတာ့​ မစဉ်း​စား​နဲ့​။ ဖုန်း​လည်း​ဆက်လို့​မရ။ လူြကံုပါး​လို့​မရ။ ဆိုတဲ့​ အရပ်​ေတွရှိတယ်။ ဒီအခါကျ​ေတာ့​ လွယ်ပါတယ်။

“အိမ်ြပန်ချင်တဲ့​ စိတ်က​ေလး​တား​မရဘူး​။”

 ဆိုတဲ့​ ဆရာဝန်​ေတွ ရှိသား​ပဲ။ သူတို့​က ​ေခါင်း​စဉ်ရှာ​ေနတာ။ ​ေခါင်း​စဉ်က​ေလး​တပ်​ေပး​လိုက်ရင် ​ေစတနာ့​ဝန်ထမ်း​ တစ်ပါတ်ြကာြကာ နှစ်ပါတ်ြကာြကာ ရန်ကုန်မှာ ​ေဆး​သွား​ထုတ်​ေပး​ချင်သူ​ေတွများ​လို့​ အလှည့်​နဲ့​ စီစဉ်​ေပး​ရမယ်။ ကိုယ်လည်း​ အဲလိုနဲ့​ပဲ အဲဒီရံုး​ြကီး​ အ​ေခါက်​ေခါက်အခါခါ ​ေရာက်ဖူး​ရတာပါ။ မသိ​ေသး​တဲ့​သူ​ေတွကို ​ေဖာက်သည်ချြပမယ်။ သား​သား​တို့​ ဘယ်လိုလုပ်​ေနြကရသလဲလို့​။

 ပထမဦး​ဆံုး​ ဂိတ်ဝမှာ သတင်း​ပို့​တဲ့​ဆီကစ။ စတိုထဲကို ဝင်တယ်ထွက်တယ်ဆိုတာ မင်း​ဘဏ္ဍာတိုက်ထဲ ဝင်တာနဲ့​ တူတူပဲ။ တံခါး​မရှိ ဓါး​မရှိ ဥဒဟို ဝင်လို့​ဘယ်ရမလဲ။ ထွက်ရင် ပိုစိစစ်ရမှာ​ေပါ့​။ (​ေတာ်ပါ​ေသး​ရဲ့​။ ချွတ်​ေတာ့​ မရှာဘူး​) ကိုယ်လိုချင်တဲ့​ ပစ္စည်း​ ​ေတာင်း​တဲ့​ပစ္စည်း​ေတွရဲ့​ စာရွက်စာတမ်း​ ြပည့်​စံု မြပည့်​စံုကို အရင်စစ်တယ်။ ြပည့်​စံုမှ လူြကီး​နဲ့​ဝင်​ေတွ့​။ ဘယ်ကလာလဲ ​ေမာင်​ေရခဲကို ​ေမး​ြမန်း​ေြပာဆို​ေနစဉ် စစ်​ေဆး​ရတာက ​ေြကွး​ကျန်​ေပး​ရန်ရှိမရှိ​ေပါ့​။ ပိုက်ဆံကို ​ေြပာတာ မဟုတ်ဘူး​။

ကိုယ့်​ေဆး​ရံုနဲ့​ သူတို့​ဌာနအြကား​မှာ အဆက်အသွယ်​ေတွ ြပတ်​ေတာက်​ေနြကတာက အရင်တစ်ခါ ြပန်သွား​ြပီး​ကတည်း​က​ေန အခုတစ်​ေခါက် ​ေဆး​ြပန်လာထုတ်တဲ့​အထိပဲ​ေလ။ မာ​ေြကာင်း​သာ​ေြကာင်း​ ​ေမး​ချင်​ေတာင် အရင်လူ​ေတွက အဲသည်​ေဆး​ရံုမှာ ရှိချင်မှ ရှိ​ေတာ့​တာ။ ြပီး​ရင်​ေတာ့​ မီး​စိမ်း​ြပြပီ။ ဘာ​ေတွထုတ်မှာလဲ။ အရည်ကလပ် အဖတ်ကလပ်၊​ ဓါတ်​ေငွ့​၊​ ဓါတ်မှန်၊​ သူ့​ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ဌာနခွဲ​ေတွမှာ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ဌာနမှူး​ေတွနဲ့​ ​ေတွ့​ေစသတည်း​။ လူြကီး​က​ေတာ့​ လူြကီး​အလုပ်လုပ်ရတာ​ေပါ့​။ ဘယ်သူကမှ ရစ်တယ်ထစ်တယ် ထံုး​စံ မရှိဘူး​။

စိစစ်၍ထုတ်​ေပး​ပါရန် လက်မှတ်ရလိမ့်​မယ်။ ဒါဆိုရင် စိစစ်ြခင်း​ အမှု ြပုလို့​ရြပီ။ အရင်တစ်ခါ အ​ေရအတွက် ဘယ်​ေလာက်ထုတ်ထား​တယ်။ အခုတစ်ခါ ဘယ်​ေလာက်ထုတ်ခွင့်​ ရှိတယ်။ အခု ဘယ်​ေလာက်ထပ်​ေတာင်း​ထား​တယ်။ ပုလင်း​အခွံြပန်အပ်ရတဲ့​ ​ေဆး​ေတွကိုလည်း​ စိစစ်ရတယ်။ ပုလင်း​ခွံ​ေပါ်က နံပါတ်နဲ့​ ထုတ်​ေပး​တုန်း​ကနံပါတ်နဲ့​ ကိုက်ရဲ့​လား​ တစ်လံုး​ချင်း​ စိစစ်တယ်။ လွဲ​ေနရင် ​ေလျာ်လို့​မရဘူး​။ ထုတ်​ေပး​မယ့်​ထဲက တစ်လံုး​ေလျာ့​သွား​ြပီ။

မလွဲတာ​ေတာင်မှ အတွင်း​က ပလပ်စတစ်အဖံုး​က​ေလး​ ပါမလာဘူး​ဆိုရင် ​ေမ့​ေဆး​ေငွ့​ပုလင်း​ခွံကို ြပန်လက်မခံဘူး​။ ြပန်သယ်သွား​ရတယ်။ ထုတ်မယ့်​အထဲက ​ေလျှာ့​။ ြပန်အပ်ြခင်း​အမှုြပီး​ရင် စာရင်း​ကိုက်ြခင်း​အမှု ြပုရတယ်။ သည်လိုဆိုရင် စီစစ်ြပီး​မို့​ ဤမျှ​ေသာ အ​ေရအတွက် ထုတ်ခွင့်​ြပု သ​ေဘာတူလိမ့်​မယ်။

 ဒါဆိုရင် ​ေနာက်တဆင့်​တက် စတိုထဲမှာ ထိုမျှ​ေသာ အ​ေရအတွက် ထုတ်​ေပး​နိုင်ရန် အလံုအ​ေလာက် ရှိမရှိ။ ဂိုး​ဦး​ ​ေနာက်တစ်ခန်း​။ ရှိ ထုတ် ကျန် အ​ေရအတွက်က​ေလး​ ကိုယ့်​ေလျှာက်လွှာ​ေပါ် ​ေရာက်လာလိမ့်​မယ်။ ြပန်ဝင်ဦး​ လူြကီး​အခန်း​။ “ဪ ြပီး​ခဲ့​ြပီလား​။ ြမန်သား​ပဲ။” လို့​ လူြကီး​က ြပံုး​ြပီး​ အား​ေပး​တဲ့​အချိန်မှာ ​ေန့​တဝက်ကျိုး​သွား​လိမ့်​မယ်။ လူြကီး​ဆီက အခါခါြပန်လာြပိး​ရင် စာ​ေရး​မ​ေလး​ေတွ အများ​ြကီး​ရှိတဲ့​ဌာနမှာ စာရွက်က​ေလး​ေတွ အများ​ြကီး​ြဖည့်​ြပီး​ လက်မှတ်က​ေလး​ေတွလည်း​ အများ​ြကီး​ထိုး​ခဲ့​ရဦး​မယ်။

ဘယ်​ေလာက်များ​သလဲဆို​ေတာ့​ ကိုယ်တစ်​ေယာက်တည်း​ မနိုင်​ေတာ့​လို့​ စာ​ေရး​မ​ေလး​ကို မုန့်​ဖိုး​ေပး​ြပီး​ ကူပါကယ်ပါဦး​ နဲ့​ စစ်ကူ​ေတာင်း​ရတဲ့​အထိပဲ။ လက်မှတ်ထိုး​ နံမည်​ေရး​နဲ့​တင် ရွာ​ေတွကိုလည် လို့​။ ြပီး​ရင် အရာရှိအမျိုး​မျိုး​နဲ့​ ဆက်လက်ဝင်​ေတွ့​ပွဲြကီး​ ကျင်း​ပရြပန်တယ်။ အား​လံုး​က လှိုက်လှဲစွာ ကူညီြကပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ ပစ္စည်း​ေတွ လာထုတ်ပါ​ေတာ့​ ဆိုတဲ့​ဆီကို​ေရာက်တဲ့​အချိန်မှာ စာ​ေရး​မ​ေလး​ေတွ ​ေခါင်း​ြဖီး​ထီး​ေခါက်​ေနြပီ။ ထုတ်လာတဲ့​ပစ္စည်း​နဲ့​ စာရင်း​နဲ့​ ကိုက်ဖို့​က​ေတာ့​ ဘယ်သူ့​တာဝန်မှ မဟုတ်ဘူး​။ ကိုယ့်​တာဝန်။ ကိုယ့်​ဘာသာ စီစစ်သိမ်း​ဆည်း​ယူ။ ဗမာ​ေစာ​ေစာ ရှမ်း​ေတာြပန် တဲ့​။ ရံုး​တက်ချိန်ကစလုပ်လည်း​ ရံုး​ဆင်း​ချိန်နီး​မှ ြပီး​တယ်။

ဘယ်သူကမှ ရစ်လို့​ထစ်လို့​ ​ေမာင်း​လို့​ ​ေကျာင်း​လို့​ မဟုတ်ဘူး​။ စာရွက်​ေတွ တထပ်ြကီး​ကို စာရင်း​စာအုပ်တစ်ထပ်ြကီး​နဲ့​ လူတစ်အုပ်တစ်မြကီး​ ဝိုင်း​ဝန်း​တိုက်ဆိုင် စစ်​ေဆး​ စိစစ်ြက​ေတာ့​ ဂ​ေလာက်​ေတာ့​ ရှိမှာ​ေပါ့​။ ဟိုလက်ဘက်ရည်ဆိုင်က သူငယ်က​ေလး​ေတွလို သည်စား​ပွဲကတွိ၊​ မီး​ဖို​ေချာင်မှာ ဂွိတဲ့​ စစ်စတမ်က​ေလး​နဲ့​ဆို ဘယ်​ေလာက်များ​ ​ေကာင်း​လိုက်မလဲလို့​ စိတ်ကူး​ယဉ်ြကည့်​မိတာပါ။ ကွန်ြပူတာဆိုတာ စာရိုက်ဖို့​ တမျိုး​တည်း​ သံုး​လို့​ရတာ မဟုတ်တဲ့​အ​ေြကာင်း​ကို ဘယ်လို​ေြပာြပရပါ့​မလဲ မသိပါဘူး​။

 သူများ​ဌာနသွား​ြပီး​ ​ေသာ​ေသာ​ေထ့​ေထ့​နဲ့​ ကွိုင်ရှာ​ေနလိုက်တာ။ မင့်​ဌာနက​ေရာ ဘယ်​ေလာက်​ေခတ်မီ​ေနသတုန်း​ လို့​ အ​ေမး​ခံရမစိုး​လို့​ သည်တစ်ခါ​ေတာ့​ ကိုယ့်​ေပါင်ကိုယ်လှန်​ေထာင်း​တဲ့​ အလှည့်​ေပါ့​ဗျာ။ သိလိုသူများ​ အ​ေမး​ေတာ်ရှိလို့​ ​ေမာင်စံဖား​တို့​ေဆး​ရံုြကီး​က အ​ေရး​ေပါ်လူနာများ​ ခွဲစိတ်ကုသြခင်း​နဲ့​ ပတ်သက်တဲ့​ အချက်အလက် အ​ေထာက်အထား​ ​ေဒတာများ​ ရှာ​ေဖွစု​ေဆာင်း​ေလ​ေသာအခါ ကိုယ်လိုချင်​ေသာ အချက်အလက်များ​က ရန်ကုန်​ေဆး​ရံုြကီး​ ​ေဆး​မှတ်တမ်း​ဌာနရဲ့​ မှတ်တမ်း​မှတ်ရာ ကွန်ြပူတာဖိုင်​ေတွထဲမှာ ​ေရွး​ချယ်ဆွဲထုတ်၍ မရနိုင်ပါဘူး​။

သူတို့​ဆီမှာ အတက်အဆင်း​၊​ အ​ေသအ​ေပျာက်၊​ ​ေရာဂါအမျိုး​အစား​ကိုသာ ခွဲြခား​မှတ်သား​သိမ်း​ဆည်း​ထား​တာ။ ခွဲခန်း​ထဲမှာ ဘာ​ေတွခွဲခဲ့​သလဲဆိုတဲ့​ ​ေဒတာလိုချင် ခွဲခန်း​မှာ သွား​ေကာက်မှ ရမယ်။ ခွဲခန်း​ထဲမှာ ကွန််ြပူတာ မရှိဘူး​။ မှတ်တမ်း​စာအုပ်ြကီး​ေတွပဲ ရှိတယ်။ လိုချင်တာက တစ်နှစ်စာဆို​ေတာ့​ ခွဲခန်း​မှတ်တမ်း​ စာအုပ်ရှည်ြကီး​ ​ေလး​ငါး​အုပ်က​ေန သံုး​ရက်တိတိ မ​ေနမနား​ လက်ဆစ်​ေတွနာလာ​ေအာင်ကို ကူး​ယူရတယ်။

လူနာဦး​ေရ ​ေထာင့်​တစ်ရာ​ေကျာ်​ေကျာ်ရလာတာကို အသက်အရွယ်၊​ ကျား​/မ၊​ ​ေရာဂါ၊​ ခွဲစိတ်မှု၊​ သူ့​ဟာနဲ့​သူအမျိုး​အစား​ခွဲ​ေတာ့​ ကိုယ်တစ်​ေယာက်တည်း​မနိုင်လို့​ စစ်ကူ​ေတာင်း​ြပီး​ စာရွက်လွတ်​ေပါ်မှာ တာလီြခစ်လို့​ မနှုတ်​ေလာက် တစ်ဆယ်​ေချး​စံနစ်နဲ့​ လက်က​ေလး​ေတွ ချိုး​ချိုး​ြပီး​ ​ေရရတယ်။ အဲဒါ​ေတွ ပျား​တုပ်​ေနလို့​ ဟိုတ​ေလာက တစ်ပါတ်ဆယ်ရက်​ေလာက် စာ​ေတာင် မ​ေရး​နိုင်ဘူး​ေလ။

တကယ်​ေတာ့​ အဲဒါ​ေတွ အား​လံုး​က ကွန်ြပူတာနဲ့​ဆို ကလစ်က​ေလး​ တစ်ချက်နှစ်ချက်နဲ့​ ြပီး​တာဗျ။ တစ်ခု​ေတာ့​ ရှိတာ​ေပါ့​ေလ။ ​ေဒတာ​ေတွအား​လံုး​က စာအုပ်ထဲမှာ ​ေရး​ြဖည့်​သလို ​ေန့​စဉ်မှန်မှန် ကွန်ြပူတာထဲ ရိုက်ထည့်​ထား​ရမှာ​ေပါ့​။

 ခွဲခန်း​က​ေတာ့​ ထား​ပါ​ေတာ့​ေလ။ သူ့​မှာ ကွန်ြပူတာမှ မရှိတာ။ ဒါြဖင့်​ ကွန်ြပူတာရှိတဲ့​ လူနာ​ေဆာင်ထဲမှာ​ေတာ့​ ​ေဒတာ​ေတွ ြပည့်​စံုတယ်လား​။ အဟင်း​ အဟင်း​။ တြခား​ဟာ​ေတွက​ေတာ့​ ထား​ပါ​ေတာ့​ေလ။ အ​ေသအ​ေပျာက် စာရင်း​က​ေလး​က​ေတာ့​ ြပည့်​ြပည့်​စံုစံု ရှိ​ေပလိမ့်​မ​ေပါ့​။ ​ေဆး​ရံုြကီး​က အဖိတ်အစင်များ​ဟာ မသိလိုက်မသိဘာသာ​ေတာ့​ ဘယ်ဟုတ်မလဲ​ေနာ့​။ မှတ်တမ်း​ဌာနက ကွန်ြပူတာြကီး​က ဂ​ေလာက်​ေတာ့​ အား​ကိုး​လို့​ရပါတယ်။

အဲသည်နှစ်က သည်အ​ေဆာင်​ေတွက လူနာအ​ေသအ​ေပျာက်ကို အမည်အသက်၊​ မှတ်ပံုတင်၊​ ​ေရာဂါနံမည်တပ်ြပီး​ ထုတ်လိုက်​ေတာ့​ ​ေလျှာက်လွှာစာရွက်နဲ့​ ငါး​မျက်နှာရလာတယ်။ ဟား​ ဟား​ ဟား​။ ဘာရမလဲ။ ကိုယ်​ေကာက်ထား​တဲ့​စာရင်း​ထဲမှာ ​ေသတဲ့​လူ​ေတွ လိုက်ရှာြပီး​ နှုတ်လိုက်ရင် ခွဲထား​တဲ့​လူနာ အ​ေသအ​ေပျာက်စာရင်း​ ရတာ​ေပါ့​။ ဟုတ်​ေသး​ေပါင်ဗျာ။ ဘာ​ေတွ စာရင်း​မကိုက်မှန်း​ကို မသိဘူး​။ လွဲြပန်တယ်။ ဟိုမှာ​ေသြပီး​ သည်မှာ မ​ေသတာ၊​ သည်မှာ​ေသြပီး​ ဟိုမှာ မ​ေသတာ​ေတွ ရှုတ်ကုန်တယ်။

တစ်နှစ်စာ​ေဒတာမှာ ​ေနာက်ပိုင်း​ေြခာက်လက စာရင်း​အင်း​ေတွကို ကွန််ြပူတာြကီး​က ​ေကာင်း​ေကာင်း​ မ​ေပး​ေတာ့​ဘူး​။ ဘယ်လိုထုတ်ထုတ် တင်း​ခံ​ေနတယ်။ ြဖစ်​ေချဘူး​ကွယ်။ လူနာ​ေဆာင်​ေတွထဲက အ​ေသအ​ေပျာက်ဘုတ်အုပ်ြကီး​ထဲကပဲ ကူး​ချရံု ရှိတာ​ေပါ့​။ ​ေမာင်စံဖား​က​ေလး​ မင်း​ ငယ်ပါ​ေသး​တယ်ကွယ်။ လူနာ​ေဆာင် သံုး​ေဆာင်မှာ နှစ်​ေဆာင်က အဲ့​စာအုပ်ြကီး​ ဆက်မြဖည့်​ေတာ့​ပဲ ဖုန်တက်​ေနတာ မနည်း​ြပန်ရှာရတယ်။ ​ေနာက်ဆံုး​မှာ ဆရာမ​ေတွရဲ့​ ​ေန့​စဉ်မှတ်တမ်း​စာအုပ်ြကီး​ကို တစ်ရွက်ချင်း​လှန်ြပီး​ ပိုက်စိတ်တိုက်ရှာကူး​ရပါတယ်ဗျ။

 သူတို့​ခမျာလည်း​ ​ေန့​မအား​ညမအား​ ယား​လို့​ေတာင် မကုပ်အား​ရှာတာ အဂင်္လိပ်ရုပ်ရှင်​ေတွထဲကလို ကွန်ြပူတာက​ေလး​ ​ေချာက်ချက်​ေချာက်ချက် ဘယ်လုပ်အား​ပါ့​မလဲ။ တြခား​ဌာနဆိုင်ရာ​ေတွမှာလည်း​ သည်လိုပဲ ရှိ​ေပလိမ့်​မယ်။ ​ေနာက်တစ်ခုက ဌာနဆိုင်ရာ​ေတွအ​ေနနဲ့​ သတင်း​အချက်အလက် လံုြခံု​ေရး​၊​ မ​ေပါက်ြကား​ေရး​ ဆိုတာ​ေတွကလည်း​ ရှိ​ေသး​တယ်​ေလ။ သည်​ေတာ့​ အြကံ​ေကာင်း​ေပး​ရရင် ဌာနအြကီး​အကဲ​ေတွရဲ့​ ရံုး​ခန်း​တိုင်း​မှာ ကွန်ြပူတာကျွမ်း​ကျင်သူ စာ​ေရး​မ ငယ်ငယ်​ေချာ​ေချာက​ေလး​ေတွ ခန့်​ေပး​ထား​ရင် မ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။

စက်ကပ်​ေကျး​ေလး​ေတွ​ေလ။ စက်ကပ်​ေကျး​ေလး​ေတွ​ေပါ့​။ အိမ်ကဟာမြကီး​ ကပ်​ေကျး​စာ မမိ​ေအာင်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဇာတ်ကိုယ် နိုင်​ေအာင်ကြက ဆရာတို့​။ မလိုလား​အပ်ပဲ ြပုန်း​တီး​ေနတဲ့​ အချိန်​ေတွ ​ေငွ​ေတွ လုပ်အား​ေတွဟာ သူတို့​လို ကျွမ်း​ကျင်သူက​ေလး​ေတွကို ​ေနရာတကျ အသံုး​ြပုလိုက်ရံုနဲ့​ အများ​ြကီး​ သက်သာသွား​မှာ။ ရံုး​ေန​ေပျာ်၍ စာ​ေတာ်ရမည် ဆိုတာ ြကား​ဖူး​တယ် မဟုတ်လား​။ ရံုး​ချိန်အတွင်း​ အြပင်ထွက်တာ​ေတွ နည်း​သွား​သလို ရံုး​ဆင်း​ရင်လည်း​ ဟို​ေပွသည်​ေပွ ​ေြခမရှည်နိုင်​ေတာ့​ဘူး​။ (လူြကီး​ပါဆိုမှ စတယ်မီနာက စကား​ေြပာလာြပီပဲဟာ)

 နိုင်ငံြခား​ကြပန်လာတဲ့​ သူငယ်ချင်း​ေတွဆီက ြကား​ရရင်များ​ မယံုရင်ပံုြပင်မှတ်ပဲ။ ဝဒ်ထဲကလူနာ ​ေသွး​ေဖာက်ြပီး​ရင် ပုလင်း​က​ေလး​ကို ပံုစံနဲ့​ြဖည့်​ြပီး​ ပိုက်လိုင်း​က​ေလး​နဲ့​လွှတ်လိုက်၊​ ​ေနာက်သံုး​နာရီြကာရင် ကုတင်​ေခါင်း​ရင်း​က ကွန်ြပူတာမှာ အ​ေြဖဖတ်လို့​ရြပီတဲ့​။ ဓါတ်မှန်ဆိုလည်း​ သည်မှာလို ဖလင်အချပ်ြကီး​ကို

“​ေရာ့​ ​ေရမစို​ေစနဲ့​ ​ေြခာက်​ေအာင်ကိုင်ထား​ဦး​၊​ ​ေြခာက်မှ အိပ်ထဲထည့်​”

 ဆို လူနာကို ​ေပး​ထား​တာ မဟုတ်ဘူး​။ ဒစ်ဂျစ်တယ်နဲ့​ ​ေခါင်း​ရင်း​က စကရင်မှာ လိုသလို စိတ်ြကိုက်ြကည့်​ယူရတာတဲ့​။ ငိုချင်ထှာ။ ကျုပ်​ေဆး​ရံုလာြကည့်​ဗျာ။ ဒါ​ေဖာက်ချင်တယ်ဆို အရင်ဆံုး​ နာရီကိုြကည့်​ရတယ်။ ဒီအချိန် ​ေဆး​ရံုက စား​ရိတ်မျှ​ေပး​ဓါတ်ခွဲခန်း​ မှီ​ေသး​လား​။ မမှီရင် အထဲမှာပဲ ချား​ဂျဘဲ လို့​ ​ေခါ်တဲ့​ ပိုက်ဆံ​ေပး​၍ အ​ေရး​ေပါ်ဝန်​ေဆာင်မှု​ေတာင်း​ြပီး​ေဖာက်လို့​ ရ​ေသး​လား​။ မရရင် အြပင်ဓါတ်ခွဲခန်း​ကို လွှတ်ရမှာ။

ဘယ်မှာ​ေဖာက်မလဲ နဲ့​ လူနာတတ်နိုင်သလား​ ြငှိြပီး​ရင် ပုလင်း​ အရင်သွား​ေတာင်း​၊​ ြပန်လာ​ေတာ့​ ​ေသွး​ေဖာက်ြပီး​ သွား​ြပန်ပို့​၊​ ​ေနာက်တစ်​ေန့​ အ​ေြဖသွား​ြပန်​ေရွး​ခိုင်း​၊​ လူနာခမျာ အ​ေစာင့်​ေရာ ​ေငွ​ေရာ ပျား​ပန်း​ခပ်​ေနရတယ်။ ​ေဆး​ဝယ်တာကလည်း​ အခါခါ။ အဲဒါ​ေတွက​ေရာ တွီလို့​ ဂွီလို့​ မရနိုင်ဘူး​လား​။

 ​ေြပာမယ့်​သာ​ေြပာတာပါ​ေလ။ အဲဒါ​ေတွအား​လံုး​ နိုင်ငံြခား​က အ​ေထာက်အပံ့​ရလို့​ ​ေနရာတိုင်း​မှာ ကွန််ြပူတာကွန်ယက်ြကီး​နဲ့​ ထိန်း​ချုပ်လုပ်​ေဆာင်သွား​မယ်ဆိုပါစို့​။ ကိုယ့်​ဆီလို မီး​ပျက်ပံုမျိုး​နဲ့​ဆို တစ်​ေန့​ဘယ်နှစ်ခါ​ေလာက် ငုတ်တုတ်​ေမ့​ေနရမယ် မသိဘူး​။ ဓါတ်​ေလှကား​ေတာင် ခဏခဏ ပိတ်မိ​ေနရတဲ့​ဥစ္စာ။ ​

ေဆး​ရံုြကီး​မှာ အသက်ရှူစက်တပ်ထား​တဲ့​လူနာ​ေတွဆို မီး​ပျက်တာနဲ့​ လက်နဲ့​ထိုင်ထိုင်ညှစ်​ေပး​ရတာ မမှတ်​ေသး​ဘူး​။ ဓါတ်မှန်ပံုက​ေလး​တစ်ပံု ြကည့်​ရဖို့​အ​ေရး​ အဝိုင်း​က​ေလး​လည်​ေနတာနဲ့​တင် လူနာလည်း​ အသက်မှီလိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး​။ သူများ​နိုင်ငံလို ​ေပဂျာလုပ်လို့​ ြပန်​ေခါ်ရင်လည်း​

“မြကား​ရဘူး​။ မြကား​ရဘူး​။”

 နဲ့​ ​ေဆး​ရံုအြပင်ထွက် ဖုန်း​ေလး​ကို ငါး​မျှား​သလိုမျှား​ြပီး​ လိုင်း​ရှာရမှာ။ အမ်း​မှာလို တစ်​ေန့​ နှစ်နာရီသာ မီး​လာမည်ဆိုတဲ့​အရပ်​ေတွက ရန်ကုန်ကထွက်လိုက်ရင် ဒလ​ေလာက်မှာ ​ေတွ့​ရြပီ။ ထန်း​တစ်ပင်ကရွာ​ေတွ ခုထက်ထိ မီး​မလင်း​ေသး​။ (​ေြမ​ေဈး​ေတွသာ တစ်ဧက သိန်း​တစ်​ေထာင်​ေလာက် ြဖစ်​ေနတာ) ဘံုဘိုင်​ေရ ၂၄နာရီ လက်​ေဆး​ဖို့​မလာပဲ ခွက်နဲ့​ခပ်​ေဆး​ေနရတဲ့​အရပ်မှာ သူမို့​လို့​ မတန်မရာ စိတ်ကူး​ယဉ်ပ​ေလတယ်။ ​ေတာ်ြပီကွာ။ ​ေနာက် အဲဒီလက်ဘက်ရည်ဆိုင် ဘယ်​ေတာ့​မှ မထိုင်​ေတာ့​ဘူး​။