ငါ မင်းကို သတ်ချင်တယ်´ ဆိုတဲ့သူေတွ လိုက်လာကုန်ြပီ။ လကား လကားစတာေနာ်။ `စိတ်မဆိုးနဲ့ လိပ်မျိုးရယ်။ ြငှိုးပါနဲ့ကွယ်။ ေအာက်သိုးသိုးနဲ့ တမျိုးြကည့်ေနတာ ကလိရဦးေတာ့မယ်´လို့ ဂံုညင်းထိုးမယ် သီချင်းေလးနဲ့ ြပန်ေချာ့ပါ့မယ်။ တကယ့်တကယ်ေတာ့ အဲဒီဆရာဝန်ေတွဟာ ြမန်မာြပည်သူေတွ ကျန်းမာေရးအတွက် ဘယ်ေလာက်အေရးပါသလဲဆိုတာကို ေြပာြပမလို့ လူစိတ်ဝင်စားေအာင် အင်ထရိုဝင်လိုက်တာပါ။ သိတယ်မဟုတ်လား။ ဘာအေြကာင်းပဲစ စ၊ ပွဲဆူေအာင် အရင်ဖွရတယ်တဲ့။ မှတ်သားထားမိတဲ့ ပညာေတွေပါ့ကွယ်။
ရန်ကုန်ှမှာေနတုန်းကေတာ့ ေဆးရံုနဲ့ ေဆးေကျာင်းထဲမှာပဲ ကျင်လည်ေနခဲ့ရေတာ့ အဲဒီလို ဖန်ေတွကို အရည်ကျိုတဲ့ဆရာဝန်မျိုးကို သိပ် မရင်းနှီးမိဘူးေပါ့ေလ။ နယ်ေရာက်ေတာ့မှ ြပည်နယ်ရံုးေတွမှာ ေတွ့ဖူးတာ။ သူတို့ကို အဖွဲ့ေခါင်းေဆာင်ဆရာဝန်ေတွ လို့ေခါ်တယ်။ အဆုတ်ေရာဂါအတွက်က တစ်ဖွဲ့၊ ငှက်ဖျားေရာဂါတိုက်ဖျက်ေရး ဆိုတာက တစ်ဖွဲ့၊ တိုးချဲ့ကာကွယ်ေဆးထိုးအဖွဲ့၊ ဝမ်းပျက်ဝမ်းေလျှာ၊ ကာလသားေရာဂါ၊ အနာြကီးေရာဂါ၊ ခုခံအားကျဆင်းမှုေရာဂါ စသည်စသည်ြဖင့် ြပည်သူလူထုကျန်းမာေရးအတွက် အဓိကြပဿနာြကီးေတွကို ထိထိေရာက်ေရာက် နဲ့ စံနစ်တကျ ကိုင်တွယ်ေြဖရှင်းနိုင်ဖို့ ဗျူဟာမှူးြကီးေတွ အြဖစ် တာဝန်ယူြကရတာေပါ့ကွယ်။ သူတို့ခမျာမလည်း လက်နက်ကိရိယာစံုလင်စွာနဲ့ေပမယ့် ဘယ်ေသာအခါမှ နိုင်ေြခမရှိတဲ့ စစ်ပွဲြကီးေတွကို နံမည်အပျက်ခံြပီး တိုက်ပွဲဝင်ေနြကရသလိုပါပဲကွယ်။ တားထားရံု၊ တန့်ထားရံုသာ တတ်နိုင်တာ။
တစ်ကမ္ဘာလံုးမှာေတာင် ကင်းစင်သွားတာ ေကျာက်ေရာဂါ နဲ့ ပိုလီယို နှစ်မျိုးပဲ ရှိေသးတယ်။ ေနာက်ကေကာင်ကဆို တယ်ြငိမ်ချင်ေသးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါေတာင် နိုင်ငံတကာအဖွဲ့အစည်းေတွရဲ့ အေထာက်အပံ့ေတွ အများြကီးနဲ့ တိုက်ဖျက်ေနြကတာေနာ်။ တကယ်လို့များ သူတို့သာမရှိရင် အဲဒိကပ်ေရာဂါဆိုးြကီးေတွနဲ့ ဘယ်လိုေတွများ ြဖစ်ကုန်မလဲလို့ ေတွးြကည့်လိုက်ြကရေအာင်။
ပထမဦးဆံုး အဆုတ်ေရာဂါ လို့ေြပာေနတဲ့ တီဘီေရာဂါအေြကာင်း အရင် စေြပာရေအာင်။ အဂင်္လန်သမိုင်းမှာ ဆစ်ဖလစ်နဲ့ေသတဲ့ ရှင်ဘုရင်ရှိခဲ့ေပမယ့် ြမန်မာ့သမိုင်းမှာေတာ့ တီဘီြဖစ်ြပီးေသတဲ့ဘုရင် မဖတ်မိေသးပါဘူး။ စစ်ြကိုေခတ်တုန်းကလည်း တီဘီက သိပ်ြပီး ေခတ်မစားလှေသးဘူး။ စစ်ြပီးေခတ်ကေန လွတ်လပ်ေရးရကာစအချိန်ေတွမှာေတာ့ တီဘီဆိုတာ အင်မတန် ေြကာက်စရာေကာင်းတဲ့ ေရာဂါဆိုးြကီး။ ကုရာနတ္ထိေဆးမရှိသေလာက် ခံရခက်လွန်းတဲ့ေဝဒနာြကီး။ တီဘီြဖစ်တဲ့သူဟာ အြမစ်ေတွေြခာက်ြပီး တေြဖးေြဖးေသသွားတဲ့ သစ်ပင်လို အဆီေတွအသားေတွ ေြခာက်ခန်းသွားတတ်တာမို့ ြမန်မာတိုင်းရင်းေဆးဆရာေတွကဆို ြမစ်ေြခာက်နာ လို့ေတာင် နံမည်ေပးထားြကတဲ့ ေရာဂါြကီးပါတဲ့။ ဆရာေရွှတိုင်ညွန့်လည်း တီဘီနဲ့ အေစာြကီးေသရရှာတယ်လို့ ေြပာြကတယ်။
ကိုယ်မမီလိုက်တဲ့ အဘိုးဟာလည်း တီဘီေရာဂါနဲ့ေသတာ အသက်ကေလးမှ ေလးဆယ်ေကျာ်ရံုကေလး ရှိေသးသတဲ့။ ဆရာမြကီး ခင်နှင်းယုေတာင် တီဘီြဖစ်လို့ အိန္ဒိယက အာေရာဂျံေဆးရံုမှာ သွားကုရသတဲ့။ `ေမွှး´ ဝတ္ထုထဲမှာ ဗိုလ်ြကီးကိုကိုနိုင် ေနာက်မိန်းမရသွားတာေတာင် မယားြဖစ်သူ တီဘီေရာဂါေြကာင့် ေသျှာင်ေနာက်ဆံထံုးမပါနိုင်လို့ ဆိုြပီး သတ္ထုချထားသလိုပဲ။ (အိမ်ကမိန်းမပဲ ဓါတ်မှန်အရိုက်ခိုင်းရေတာ့မလို) ဆရာမြကီး ြကည်ေအးရဲ့ `နွမ်းလျအိမ်ြပန်´ ဆိုတဲ့ ငယ်မူလက်ရာကေလးလည်း ြမည်းြကည့်လိုက်ပါဦးေလ။ တီဘီက ဇာတ်လိုက်ဗျ။
`တင်ေမ့မှာေတာ့ ဘယ်လို စကားမျိုးကိုပဲ ြကားရ ြကားရ၊ ဘာမှ မြဖစ်ေတာ့ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သိတာထက် ဘယ်သူက ပိုသိဦးမှာလဲ။ မှန်ကိုြကည့်လိုက်လျှင် နက်ရာကညို၊ ညိုရာကေန မီးခိုးေသွးေပါက်ေနသည့် ဆံပင်ေြခာက်များ၊ အသားအဝါနှင့် နှုတ်ခမ်းအြပာ၊ မျက်လံုး ြကည်ေလာင်ေလာင်။ အသက်ဆိုသည့်မီးေတာက်ကေလးသည် တင်ေမ့ကိုယ်ထဲတွင် ေဖျာ့ေတာ့အားနည်းလှစွာ ြငိမ်းလု ြငိမ်းလုနှင့် ေတာက်ေနသည်ဆိုတာကို သိရေပမည်။ ေချာင်းဆိုးေသွးပါနှင့် ေမာင်ေလးအပုဆံုးဖို့ ဆယ်ရက်ေလာက်အလိုမှာ ြမင်ရသည့်ရုပ်နှင့် အင်မတန်တူသည်။ ထို့ေြကာင့် ဘယ်စကားမျိုးကို ြကားရ ြကားရ၊ တင်ေမစိတ်ထဲ ဘာမှ မြဖစ်ေတာ့ပါ။ ဘဝ၏ ေနာက်ဆံုးေန့ကိုသာ ေတွးေနမိသည်။ ထင်ြမင်ထားသေလာက် မနီးသည့်အတွက် စိတ်ေတာင် မရှည်နိုင်ေတာ့။ လှိုင်းေအာက် ေရာက်သွားြပီထင်ကာ ေကျာက်ေဆာင်နှင့် ရိုက်ေဆာင့်ဖို့ကို ြမင်ေနေသာ်လည်း ေနာက်ဆံုး ဂယက်တစ်ေပွ့မှာ လှိုင်းထိပ်ြပန်တက်ရြခင်းကို ေဒါသြဖစ်ေနေလသည်။ လှိုင်းထိပ်တက်ရြခင်းမှာ အေကာင်းမှ မဟုတ်ပဲ။ ေနာက် သည့်ထက်နှစ်ဆ ဟိုက်သွားသည့် လှိုင်းေချာက်ထဲကို ဒလိမ့်ေခါက်ေကွး ဆင်းဖို့ပဲ မဟုတ်လား။ ပန်းလှပါြပီကွယ်။´ တဲ့။
အဲဒါ ၁၉၅၃ ခုနှစ် ဇန္နဝါရီလက ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်းမှာ ပါခဲ့တာပါ။ ခုဆို အနှစ်ေြခာက်ဆယ်ေတာင် ြပည့်ေတာ့မယ်ေနာ်။ တီဘီကေတာ့ ပန်းပန်လျက်ပါပဲ။ အေသအေပျာက်အများဆံုး ေရာဂါစာရင်းထဲမှာ သူ့ကို ဘယ်သူမှ မမီေသးဘူး။ ဒီေရာဂါကို ဆရာဝန်ေတွ ဘယ်လိုတိုက်ေနရတယ် ထင်သလဲ။ ေချာင်းဆိုးတာ ရက်ြကာလာြပီ။ ကိုယ်အေလးချိန်ကျလာြပီ။ ကေလးေလးေတွ လည်ပင်းကျိတ်ကေလးေတွနဲ့ ညဘက် ညဘက် ေကျာပူေခါင်းပူ ခနခနြဖစ်ြပီ။ ေရာဂါရှိတဲ့သူနဲ့လည်း နီးစပ်ေနတယ်ဆိုရင်ြဖင့် ေသွးစစ်၊ သလိပ်စစ်၊ ဓါတ်မှန်ရိုက်။ တီဘီြဖစ်ပါေစသာ ဆုေတာင်း၊ တီဘီြဖစ်လို့ကေတာ့ ထမင်းလည်းေကျွးမယ်။ နင်းလည်းေပးမယ်။ အိမ်တိုင်ယာေရာက် ေဆးလာတိုက်မှာ။ ေဆးအလကားရတယ်။ တြခားေရာဂါကမှ ကိုယ့်ေဆးကိုယ် ဝယ်ေသာက်ရဦးမယ်။
အိုင်အန်န်ဂျီအိုေတွဆို ဆန်၊ ဆီ၊ ပဲ၊ နို့ဆီ၊ သြကား၊ လမ်းစရိတ်ပါမကျန်ဘူး။ ေဆးရံုတက်ရင်ေတာင် စားရိတ်ြငိမ်း၊ ဟိုတုန်းကဆို တီဘီလူနာမှတ်ပံုတင်စာအုပ်ကို ထမင်းစားလက်မှတ်လုပ်ြပီး ေဆးေတွ မေသာက်ပဲ ြပန်ေရာင်းစားေနြကလို့ ကျန်းမာေရးဝန်ထမ်းေတွကိုယ်တိုင် `တိုက်ရိုက်ြကည့်ရှု အချိန်တိုနဲ့ကု´ ဆို ဆန်စင်ရာ ကျည်ေပွ့လိုက်ြပီးေတာင် ကုေပးေနြကတယ်။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေပျာက်ပလား ေမာင်ရယ် လို့ေတာ့ မေမးပါနဲ့ေလ။ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ြကည့်လိုက်ြကပါေတာ့။ အခု အမ်းေဆးရံု ေသးေသးကေလးမှာ ေကျာရိုးတီဘီနဲ့ ေအာက်ပိုင်းေသေနတဲ့လူနာေတွ ေတွ့ရတာ ေလးငါးေြခာက်ေယာက်ရှိြပီ။ ေရာက်တာြဖင့် တစ်နှစ်မရှိေသးဘူး။ အဆုတ်တီဘီကေတာ့ ဘာေြပာေကာင်းမလဲ။ တကယ်လို့များ တြခားေရာဂါေတွလို တီဘီေဆးကို အြပင်မှာ ဝယ်ေသာက်ရမယ်ဆိုရင် ေတွးေတာင် မေတွးရဲဘူး။
ကဲဗျာ။ ေတာ်ေလာက်ပါြပီ။ တီဘီ။ ငှက်ဖျားဘက် လှည့်လိုက်ြကဦးစို့။ ရန်ြကီးေအာင် ကုန်းေဘာင်ခတဲ့ အေလာင်းမင်းတရားြကီး ဦးေအာင်ေဇယျေတာင် ယိုးဒယားမှာ ငှက်ဖျားနဲ့ နတ်ရွာစံခဲ့ရတယ်။ သူက ပိုြပီး ေရှးကျတယ် ဆိုရမှာေပါ့။ ဆရာြကီး ေရွှဥေဒါင်းတို့ ၊ ဆရာြကီး ပီမိုးနင်းတို့ေခတ်ကဆို ရှမ်းြပည်တက်ဖို့ဆိုတာ ေသလမ်းသွားရသလိုပဲ။ ငှက်ေတာ ေခွးေတာမို့ပါတဲ့။ ေလပါတီမြမရင်လည်း ငှက်ဖျားနဲ့ အသက်ဆံုးရရှာတယ်။ ဦးစိန်ကတံုးေတာင် အသက်ကသာ လွတ်တာ။ ဆံပင်ေတွ ေြပာင်သွားလို့ စိန်ကတံုး နံမည်တွင်ရရှာသတဲ့။ အဂင်္လိပ်ေတွ ြမန်မာြပည်ကို သိမ်းေတာ့ ရခိုင်နဲ့ တနသင်္ာရီကမ်းရိုးတန်းက စတယ်။ အုပ်ချုပ်ေရးအတွက် စစ်ေတွနဲ့ ထားဝယ်ကို ြမို့တည်ြပီး ခရိုင်ရံုး စိုက်တဲ့အခါမှာ စစ်ေရးအရ အချက်အြခာကျတဲ့ အမ်းြမို့ကို ခရိုင်ရံုး ထားခဲ့တယ်လို့ ဆိုတယ်။ သို့ေသာ်လည်း အေရးပိုင်မင်း သံုးဆက်တိုင်တိုင် ငှက်ဖျားနဲ့ချည့် ဘုရားသခင်ေခါ်ေတာ်မူသွားလို့ ေရေရလည်လည် ြဖံုသွားြပီး ေကျာက်ြဖူမှာ ရံုးသွားထိုင်ပါသတဲ့။ ခုမှပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တယ်လည်းသတ္တိေကာင်းပါကလား လို့ သတိရမိေတာ့တယ်။
ြဖစ်ဖူးပါတယ်ဗျာ။ ဘာေြကာက်စရာရှိသလဲ။ ေလာက်ကိုင်မှာကတည်းက ငှက်ဖျားဆိုတာ ဘယ်လိုအရသာမျိုးလဲ ေရေရလည်လည် ြမည်းလိုက်စမ်းလိုက်ရတယ်။ အိမ်သာတက်ရင်း ေရခွက်ကိုင်လိုက်ရံုနဲ့ ကျင်စက်နဲ့တို့လိုက်သလို စိမ့်ြပီးချမ်းလာေရာ။ အြပင်ကချမ်းတာ မဟုတ်ဘူး။ အရိုးထဲက ချမ်းတာ၊ ေစာင်ေတွြခံုြပီးေကွးလည်း တုန်ေနေအာင်ချမ်းတယ်။ ခနြကာေတာ့မှ ကိုယ်က ြခစ်ြခစ်ေတာက်ပူလာြပီး ကိုက်ခဲလာေရာ။ တေအာင့်ေနရင် ေချွးေတွပျံြပီး အဖျားကျသွားတယ်။ ေနာက်တခါ အဖျားမတက်မချင်း အေကာင်းအတိုင်းပဲ။ ေဆးရံုမှာ ဆရာဝန်နည်းတဲ့အချိန်မို့ လူနာြကည့်ေနရင်း အဖျားတက်လာရင် ဆရာဝန်အခန်းထဲ တေရးဝင်မှိန်းလိုက်တယ်။ လွန်ေရာကျွံေရာ တစ်နာရီဆို ြပန်ထွက်လာြပီး လူနာဆက်ြကည့်ရတာပ။ ခုေခတ်မှာ ငှက်ဖျားဆိုတာ ေြကာက်စရာမဟုတ်ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးေကာင်းဝါးေကာင်းေတွ အရှိသားပဲ။ သို့ေသာ်လည်း ေဆးပတ်မလည်မချင်း ဘာအစားမှ အနံ့ခံလို့မရဘူး။ ေရတစ်ခုပဲ ဝင်တယ်။ အြမန်ဆံုးနဲ့ အထိေရာက်ဆံုး ဝိတ်ချနည်းထဲမှာ ငှက်ဖျားပါတယ်။ ငှက်ဖျားပိုးေလးေတွစုြပီး စိုးြမတ်သူဇာတို့ နန္ဒာလှိုင်တို့ သွားေရာင်းရေကာင်းမလား မသိဘူး။
အကယ်ဒမီပွဲအမီ အာမခံနဲ့ ဝိတ်ချေပးမယ်ဆိုြပီး။ ငှက်ဖျားပိုးေတွကသာ ေရာင်းလို့မရရင် ေနမယ်။ ငှက်ဖျားေဆးေတွကေတာ့ အြပင်ကို ေရာင်းစားလို့ ရပါသဗျား။ ေဆးေတွက ေဈးေကာင်းပါဘိသနဲ့။ အလှူရှင်ေတွ ဘယ်ဘက်က တစ်ဆုပ်ကျဲလိုက်ရင် ညာဘက်က တစ်လှည်းထွက်သွားတာ အတိအကျ လက်ေထာက်မချေတာ့ပါဘူး။ ြဖစ်တတ်တဲ့သေဘာေလးေတွ သိရင်ေတာ်ပါြပီ။ ဒီတခါဆို တကယ်လာသတ်လိမ့်မယ်။ ဘာပဲေြပာေြပာ ကျုပ်တို့အမ်းေဆးရံုမှာေတာ့ ငှက်ဖျားေဆးလည်း အလကားေပးပါသဗျား။ ဒီေဆးနဲ့မနိုင်ရင် ဟိုေဆးနဲ့လည်း မရရေအာင် ကုေပးပါသဗျား။ ေဆးစိမ်ြခင်ေထာင်ေတွလည်း ေဝပါသဗျား။ ငှက်ဖျားကေတာ့ ရယ်တာေပါ့ ရယ်တာေပါ့တဲ့။ ေတာင်ေပါ်သားဆိုတာ သူသူကိုယ်ကိုယ် ေဘလံုးြကီးတစ်ေတာင်ေလာက်နဲ့ ြခင်ေတွကို မျိုးြပုတ်ေအာင် ငှက်ဖျားပိုးေတွ ေဝေပးေနတာ။ အဲဒီြခင်ေတွကမှု ေဆးမရှိ ဆရာဝန်မရှိ ြဖစ်တာနဲ့ တန်းေသတာေတာင် ခုထက်ထိ ကုန်တယ်လို့မှ မရှိဘူး။ တကယ်ေတာ့ ြခင်ဆိုတာ သူ့ဟာသူ ေတာထဲစိမ့်ထဲေနတာ။ လူေတွကသာ ရပ်ချဲ့ရွာချဲ့နဲ့ ငှက်ဖျားပိုးေတွ သယ်သယ်လာြပီး သူများသားသမီးေတွ မျိုးတုန်းေအာင် ဖံုး၊ သွန်၊ လဲ၊ စစ် ကလည်း လုပ်ချင်ေသးတယ်။ `တို့မရှိရင် ဒင်းတို့ ဘတ်ဂျက်ကျမယ် ထင်လို့လား ေနာ်´ တဲ့။
တိုက်ဖျက်ေရးအဖွဲ့ေခါင်းေဆာင်ေတွတင် အလုပ်ရှုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ေရာဂါကာကွယ်ေရး အဖွဲ့ေတွကလည်း နားရတယ်လို့မှ မရှိတာ။ ဆံုဆို့၊ ြကက်ညှာ၊ ေမးခိုင်၊ က စလို့ တိုးချဲ့ကာကွယ်ေဆးထိုးလုပ်ငန်းေတွဆိုတာလည်း ေကျးရွာအေရာက် ခရီးေပါက်လို့။ ကျုပ်တို့လို ေတာဆရာဝန်ကေလးေတွ လင်ခရုဆာစီးဖူးတာ သူတို့ေကျးဇူးေလ။ ကိုဇာဂနာေတာင် ဆန်ေတွ ရဟတ်ယာဉ်စီးတာပဲ သိတာ။ ဒီမှာေတာ့ ပိုလီယိုပိုးရှိမရှိ မသကင်္ာရင် အီအီးေတွလည်း ေလယာဉ်ပျံစီးရတယ်။ သားသားတို့လည်း အီအီးနဲ့ အြကံုလိုက်ြပီး အိမ်ခနြပန်လို့ရတယ်။ မေမျှာ်လင့်ပဲ အိမ်ြပန်လာလို့ သမီးက ဝမ်းသာေနရင် `အဲဒါ အီးေကျးဇူးေြကာင့်ေပါ့´ လို့ အံတီဆင့်အသံြကီးနဲ့ ေြပာြပရတယ်။ ေလာက်ကိုင်မှာ ရွာေတွဆင်းြပီး ကာကွယ်ေဆးထိုးထွက်ေတာ့ ငယ်ငယ်တုန်းက ေကျာင်းမှာ ေကျာက်ေဆးလာထိုးရင် ကိုယ်ေတွ ခံုေအာက် ဝင်ပုန်းေနသလိုပဲဗျာ။ ကေလးေတွ ကေလးေတွဆိုတာ ေဆးထိုးခံရမှာ ေြကာက်လို့ ေတာထဲဝင်ပုန်းြကတာ။ ြပီးကျ ဆရာဝန်ဆိုတာလည်း ြမင်ဖူးချင်ေတာ့ ဟိုနားကေချာင်းြကည့် ဒီနားကေချာင်းြကည့်နဲ့။ ရွာလူြကီးက ထွက်ေခါ်ရင် ပတ်ေြပးြကေရာ။
`ဆီေပးပါ့မယ်။ ဆန်ေပးပါ့မယ်´ နဲ့ ဆွယ်တာေတာင် မရဘူး။ `နင်တို့ ေဆးထိုးြပီး ြပန်သွားရင် ညကျ ငါတို့ကေလးေတွ ဖျားကုန်ေရာ´ လို့ ေြပာတယ်။ ဘယ်လိုရှင်းြပြပ မရဘူး။ `ေနမေကာင်းမှ ေဆးထိုးြပီး ေပျာက်ေအာင်လုပ်ရတာ။ နင်တို့က အေကာင်းြကီးကို ေဆးထိုးြပီး ေနမေကာင်းေအာင် လုပ်တယ်´ လို့ ကိုယ့်ေတာင် ြပန်သင်ေသးသဗျ။ ဘာပဲြဖစ်ြဖစ်ေလ။ အဲဒီေရာဂါေတွကေတာ့ ေတာ်ေတာ်ေလး ကျဲပါးသွားတာအမှန်ပဲ။ အခုလက်ရှိ ြမန်မာလူငယ်မျိုးဆက်ေတွ အားလံုးလိုလို ကာကွယ်ေဆးထိုးြပီး မျိုးဆက်ေတွ ြဖစ်ကုန်တယ်။ ေရာဂါြဖစ်ကာမှသာ ြဖစ်ကေရာ။
ေနာက်ထပ် တိုက်ဖျက်ေရးေရာဂါအဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့ြဖစ်တဲ့ ကာလသား နဲ့ ခုခံကျကေတာ့ သူ့အေြကာင်းချည့် သတ်သတ်ေြပာမှ ြပည့်စံုလိမ့်မယ်။ အစ်သျှူးက ြကီးလွန်းလို့ ေသချာမသိပဲ မတို့ရဲေသးေပါင်။ ြပင်သစ်ြပန်ဆရာသမားေလးနဲ့ အင်တာဗျူးဖို့ ဒိတ်ယူလိုက်ဦးမဗျား။ (ဒါမျိုးဆိုတာ ကာရာအိုေကေလး၊ ဘီယာကေလး၊ ဘာေလး ညာေလးနဲ့ ေဆွးေနွးမှ သင့်ေတာ်ေတာ့မေပါ့)။ အနာြကီးေရာဂါကလည်း အေတာ်အသင့် ေအာင်ြမင်တဲ့ ပေရာဂျက်ထဲမှာပါေနြပီ။ အလုပ်ဝင်ကာစကဆို ဂျပန်ကေပးတဲ့ ကားအသစ်ကေလး စီးနိုင်တဲ့ မရမ်းေချာင်ဆရာဝန်ဘဝကို တယ်နိပ်သကိုး လို့ ေအာင့်ေမ့မိတယ်။ အနူေတာမှာ ေကျာက်ေပါက်မာသက်သက်နဲ့ေကာင်ေတာင် လူေချာြဖစ်ဦးမှာေလ။ (စကားရှိလို့ ေြပာတာေနာ်။ ဆရာဝန်ြဖစ်ြပီး ချိုးချိုးဖဲ့ဖဲ့ေြပာရန်ေကာ မှတ်ေနမယ်) ဒီေခတ် ဒီအခါမှာ အနူ၊ ကယ်ပါ၊ သုဘရာဇာရယ်လို့ နှိမ့်ချခွဲြခားထားတာေတွ ေပျာက်သွားေအာင် ပညာေပး စည်းရံုးသွားတဲ့ စီနီယာြကီးေတွ အားလံုးကို ေလးစားပါတယ်။
ဒီတိုက်ဖျက်ေရးဆရာဝန်ေတွအားလံုးကို အစတုန်းက ကျီစယ်ခဲ့သလို ဖန်ရည်ကျိုစက်လို့ ေခါ်ရတဲ့ အေြကာင်းကေတာ့ ေမာင်မင်းြကီးသားများ ဘုန်းကံကြကီးမားေလေတာ့ အြပည်ြပည်ဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းေတွရဲ့ အေထာက်အပံ့ေတွနဲ့ ေရစီးေရလာေကာင်းေပသကိုး။ သို့ေသာ်လည်း ပါးစပ်ကစားရတာချည့် ြမင်လို့မြဖစ်ေသးပါဘူး။ ေခါင်းစားရတာကြဖင့် အဆမတန်ပါ။ မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ကိန်းဂဏန်း ေဒတာဆိုတာေတွက ကျွမ်းကျင်စွာ ကိုင်တွယ်တတ်ဦးမှ၊ အထက်ကေဝတဲ့သူကိုလည်း ကျို့တတ်မှ၊ ေအာက်က ေစထားတဲ့သူေတွကိုလည်း ယို့တတ်ဦးမှ၊ ကိုယ့်ဆီတက်လာတဲ့ စာရင်းဇယားေတွကိုလည်း အချဉ်မှန်း အင်မှန်း ကွဲကွဲြပားြပားသိမှ။ ဆင်သတ်အရပ်ေဝတာေတာင် အေဝမတတ် ဆရာငတ်တဲ့ေခတ်မှာ သေဘာလွယ်ေလမလား အေြပာြကွယ်ေမ့စကားေတွလို့ အထင်မေသးဝံ့ပါဘူး။
ဒီလိုဒီလို ေတာ်တဲ့ကျွမ်းတဲ့ ဆရာေကာင်းသမားေကာင်း၊ ေဆးေကာင်းဝါးေကာင်း များကိုေတာင်မှ အံတုြပိး ရန်ြပုနိုင်တဲ့ စူပါပါဝါ ေရာဂါဘယြကီးေတွဟာ ဘယ်ေဇာ်ဂနီ ေဇာ်ဂနက် ေမာက်လံုးေမာက်ြပား တန်ခိုးနဲ့များ ြကံ့ြကံ့ခံေနနိုင်ြကပါလိမ့်။ မေတာ်တဆများ ဆရာြကီးတို့ မျက်နှာလွှဲသွားရင် ဘယ်သူ့အားကိုးရမှာပါလိမ့်။ အခုဆို သရီးဒီဖန်က ရုပ်သိမ်းေတာ့မတဲ့။ အားငယ်လိုက်ပါဘိ။ အဲဒီဥစ္စာေတွရေအာင် ညှိေပးခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းြကီးကိုေခါ်ြပီး ရင်ဘတ်ြကီးထုထု ငိုဖို့ အေဖာ်ညှိရေကာင်းမလား။ ဆရာဝန် နဲ့ ေရာဂါဆိုတာ မေသမချင်းေတာ့ တိုက်ရတာေပါ့ေလ။ လူနာေသတဲ့အခါေသ။ ေရာဂါေသတဲ့အခါေသ။ ေနာက်ဆံုး ဆရာဝန်ေသတဲ့အခါေတာ့ ပွဲသိမ်းရေသးတာပ။ လာစမ်းကွယ်။ ေလှခွက်ချည့်ကျန် အလံမလဲေစနဲ့တဲ့။
မှတ်ချက်။ ။ သားသားေရးထားတဲ့ ပလီစိေချာက်ချက်ေတွ ဖတ်ြပီးတဲ့ေနာက် ေအာက်မှာ ေြကာ်ြငာေပးထားတဲ့ တည်တည်ခန့်ခန့် ရသဝတ္ထုြကီးေတွကို ရှာေဖွြမည်းစမ်း ြကည့်ြကမယ်ဆိုရင်ြဖင့် အရမ်းအရမ်းကို အရသာရှိလိမ့်မည်ြဖစ်ေြကာင်း အာမခံပါတယ် ခင်ဗျား။
ေမွှး / ခင်နှင်းယု
နွမ်းလျအိမ်ြပန် / ြကည်ေအး
ခရီးဝကင်္ပါ / စိန်စိန်
တက်ေခတ်နတ်ဆိုး / သိန်းေဖြမင့်
ပန်းေြကွပွင့် ပံုြပင် / ြမေနှာင်းညို
0 comments:
Post a Comment