ေရာဂါကေတာ့ ကူးစက်ေရာဂါ လို့ပဲေြပာရေတာ့မယ်။ မုခမျက်နှာစာ ေပါ်မှာ လူမျိုး ၁၀၁ ပါး၊ ကျားမ၊ ြကီးငယ် မေရွး လက်ခံေပါင်းသင်းေနရာက နာမည်ြကိး ဘေလာ့ဂါများနဲ့ မိတ်ေဆွြဖစ်လာပါေရာ။ ေမာင်မင်းြကီးသားများေကျးဇူးနဲ့ အလည်ေရာက်ေရာက်သွားတဲ့ ဘေလာ့ေတွ၊ ဘေလာ့ေတွ ဆိုတာများ။ ဘာေြပာေကာင်းမတုန်း။ ရန်ကုန်မှာဆို ေရဒုလ္လဘ၊ မီးဒုလ္လဘ၊ ကွန်နက်ရှင်ဒုလ္လဘေတွနဲ့၊ ဆိုင်ေပါ်ေရာက်ြပန်ေတာ့ ဆင်ဆာရယ် အီလက်ထေရာနစ် ဥပေဒရယ်နဲ့၊ ဒါမျိုးေတွက နားမျက်စိ ရာဇဝတ်သင့်မှာေလ။ တစ်ဆိုက်ဝင် တစ်ဆိုက်ထွက်၊ ဖတ်လိုက် ြကည့်လိုက်၊ တင်လိုက်၊ ရှဲလိုက်နဲ့။ ဝက်ဝက်ကို ကွဲေရာ။ ြကာနီကန်ဆရာေတာ် တရားသံေလးေတာင်ြကားေယာင်မိေသး။ ဘာတဲ့။ “ြဗူေတာ-ဟုတ်တာေတွလည်းပါ၏။ အြဗူေတာ-မဟုတ်တာေတွလည်းပါ၏၊။ ထိုသို့ ဟုတ်တာမဟုတ်တာ ေရာြပွမ်း၍ေနြခင်းေြကာင့် ြဗုတ်စ-လင်းကွင်းသည် ြဗင်းေတာင်း-အိုးစည်ြဖစ်ရေလေတာ့သတည်း” တဲ့။ တချို့လည်း သိြပီးသား၊ တချို့လည်း ”ဒီလိုအြဖစ်အပျက်မျိုး ရှိတယ်ဟုတ်လား..” ေပါ့ ။ ကိုယ့်မှာက တစ်သက်လံုး လုပ်သား၊ေြကးမံု ေလာက်သာ သတင်းစာလုပ်ဖတ်လာခဲ့တာေလ။ ခုေတာ့ နားမျက်စိ ပွင့်သွားတယ်ေြပာမလား၊ နိုင်ငံေရးမှိုင်းမိသွားတယ်စွပ်စွဲမလား၊ အရင်က မဖတ်ဖူးတာေတွေတာ့အမှန်ပါဗျား။ ဖတ်မိရာက အေတွးနယ်ချဲ့မိေရာ၊ အဲဒီကမှ အေရးနယ်ကျွံမိေရာဗျို့။ နှုတ်တစ်ရာ စာတစ်လံုးတဲ့။ ေရးမယ့်ေရးေတာ့လည်း ရာဇဝတ်အိုး တုတ်နဲ့ထိုးတဲ့စာ။ ရဲေတာ့ မရဲပါဘူး။ ဒါေပသိ လာပေစဦး၊ စိးြကည့်စမ်းမယ်။ ကျွဲြပဲ။
ဖွတဲ့လူေတွဖွလို့ ပွစိတက်ေနတာလည်း ြကာြပီ။ ေမွှတဲ့လူေတွေမွှလို့ ေပွလီေပါင်းလည်းများလှြပီ။ စာနယ်ဇင်းလွတ်လပ်ခွင့်ပါတဲ့။ ဟုတ်တိုင်းမှန်ရာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေရးခွင့်ရှိရမတဲ့။ မှန်တာေပါ့ဗျာ။ ေရးြကပါ။ ဖတ်ခွင့်မရတာ ကျွန်ေတာ်တို့ ကုသိုလ်ေပါ့။ ရာဇသတ်ြကီးထဲမပါေပမယ့် ဘီဘီစီ နားေထာင်ရင် ဖမ်းတယ်ဗျ။ ဝါးရင်းတုတ်နဲ့ ရိုက်တဲ့ ခိုးသားငါးရာ မျက်ေစာင်းေတာင်အထိုးမခံရေပမယ့် ကွမ်းတစ်ယာ ေရတစ်မှုတ်ကမ်းမိရင် အလုပ်ြပုတ်တယ်ဗျာ။ ဒါလူတိုင်းသိတဲ့ကိစ္စ။ အဲဒီေတာ့ ေရးဖို့ ေြပာဖို့ေနေနသာသာ နားေထာင်ဖို့ ဖတ်ဖို့ ေတာင် အနိုင်နိုင်။ လက်ထဲ စာရွက်စာတမ်းမိရင် ဘိန်းမှုထက်ဆိူးတယ်။ မယံုမရှိနဲ့၊ အခုေရးရင်းေတာင် ေထာင်ေစာ်နံလာြပီ။ အဲဒီေတာ့ ကျွန်ေတာ်တို့ တစ်ဖက်နားနဲ့ ြကီးြပင်းလာရတာေပါ့ဗျာ။ ဒါဆို သူတို့ေြပာသမျှ ယံုေနတာေပါ့ လို့ထင်ရင်ေတာ့ မှားမယ်။ ကျွန်ေတာ်တို့အားလံုး ြမန်မာသတင်းစာကို တရုတ်လိုဖတ်တဲ့လူချည့်ပဲ။ ညည တီဗီသတင်းလာတုန်းေလး ထမင်းစားရတာ။ ေပါ်လစီကားေတွလာရင် ေနာက်ေန့ ေြပာမဆံုးဘူး။ “ညက ဟိုမင်းသမီး ဟိုလိုေလးဝတ်ြပီး ဒီလိုေလးထိုင်ေနတာ မျက်စိထဲက မထွက်” ဆိုလား။ “သတင်းစာဆရာြကိးများခင်ဗျား..” ဆိုြပီး တရားခံေတွ ထုတ်ေဖာ်လာရင် စုတ်တသတ်သတ် နဲ့။ “လာြပန်ြပီ ေနာက် ဓါးစာခံတစ်ေယာက်” တဲ့။ ဒါေတွကို ဘယ်သူက ယံုတုန်း ဆိုေတာ့ ေြပာေနတဲ့လူေတွပဲြပန်ယံုသွားတာဗျား။“ တယ်ဟုတ်တဲ့ ငါပါလား” ေပါ့။ ြကာေတာ့ ကိုယ့်ေဒါသနဲ့ကိုယ် နတ်ဝတ်ပုဆိုး တိမ်မီးခိုးဘုရင်ြကီးြဖစ်လာေရာ။ “ေဟ့..ငါေြပာတာပဲ နားေထာင်ြက။ သူတို့ေြပာတာ မိုးလံုးြပည့်မုသာဝါဒေတွ။” “ နားလည်ေပးပါ ပရိသတ်ြကီးရယ် ကျွန်ေတာ် ဒီေလာက်ထိ
ေကာင်းတဲ့ဟာကို..” ေတွြဖစ်ကုန်ေရာ။ မဟာသမ္မတ အစိုးရမင်းများြဖစ်လျက်နဲ့ ကေလးကလား၊ “ဟိုေကာင်နဲ့ ငါနဲ့ မတည့်ဘူး၊ သူနဲ့စကားေြပာရင် ငါ့ရန်သူ” “သူနဲ့ငါနဲ့ ေခါ်ေတာ့ဘူး။ ဘုရားတန်ေဆာင်းက နာမည်ေတွဖျက်ပစ်လိုက်၊ ငါြကည့်ချင်ဘူး၊” ဆိုတာေတွက ေသးသိမ်လွန်းပါတယ်ခင်ဗျား။ ဒိေတာ့ ေကျးေတာ်မျိုး ကျွန်ေတာ်မျိုးြကီးများကို လွတ်လပ်ခွင့်ေလး ငါးြပားဖိုးေလာက် သနားေစလိုပါတယ်။
ဒီလိုေြပာေတာ့ အြပင်ဖက်ကဆရာသမားများက မိန့်မိန့်ြကီးြပံုးလို့။ ေမာင်ရင် ခုေတာ့သိြပီလားေပါ့။ ေကာင်းတာေပါ့ခင်ဗျာ။ လွတ်လပ်တာ။ ဆရာတို့ကိုလည်း အားကျပါတယ်။ နို့ လွတ်လပ်တိုင်းေရာ ေကာင်းသလား ဆိုေတာ့။ ဒိလိုလည်းဟုတ်ေသးဘူးဗျ။ စည်းနဲ့ ကမ်းနဲ့ လွတ်လပ်မှ ေကာင်းတာပါ။ မဟုတ်ရင် အခု ကျွန်ေတာ့်လိုေပါ့ဗျာ။ နားေဝတိမ်ေတာင်နဲ့ ဆူးလှည်းြကီးတွန်းြပီး ေဈးပတ်ေနသလို အေနှာင့်အသွား၊ အရင်းအဖျား မလွတ်တဲ့ စာေတွထွက်လာေရာ။ စဉ်းစားြကည့်ပါဗျာ။ ရွာဘုရားပွဲက ကာရာအိုေက ေတာင် အသံြပဲ ကီးေြကာင်ြကီးေတွ မိုက်ခဲေနရင် ဘယ်ေလာက် စိတ်ဆင်းရဲစရာေကာင်းလဲ။ အခုဟာက ေပထက် အက္ခရာတင်တာ၊ ေဈးကွက်ြကီးမှ အြကီးြကီး။ အိမ်သာထဲေရးတဲ့စာေတာင် သူ့ပရိသတ်နဲ့သူရှိေသးတာ။ ဒိေတာ့ ကူးတို့ဆိပ်မှာ မှို့အိပ်ဖွင့်မယ်ြကံရင် ေလတင် ေလေအာက် ကေလးေတာ့ ြကည့်ြကပါခငိဗျာ။ ဆရာဝန်ေတွတာစားေနတဲ့ တေလာကဆို ဘယ်လိုမှစိတ်မေကာင်းဘူး။ အမယ်.. လက်သည်းဆိပ်ေတာ့ လက်ထိပ်နာသကိုးလို့ မထင်နဲ့။ ဆရာဝန်အချင်းချင်းအေြကာင်း ဆရာဝန်ေတွပိုသိတာေပါ့ခင်ဗျာ။ ငှက်ေပျာပင်စိုက်လို့ အချိန်တန် ငှက်ေပျာသီးသီးမယ်ဗျ။ ဒါေပမယ့် ေဆးေကျာင်းဆင်းတိုင်း ဆရာဝန် မြဖစ်ဘူး။ ဆရာဝန်ြဖစ်တိုင်း ေဆးမကုတတ်ဘူး။ ေဆးကုတတ်တိုင်း သမားေတာ်မြဖစ်ဘူး။ သမားေတာ်ြဖစ်တိုင်း ေဆးေလာကကို အရိပ်အာဝါသမေပးနိုင်ဘူးခင်ဗျ။ ဒီေန့ဆရာဝန်ြဖစ်ေနတဲ့ သူတိုင်း ဆရာြကီးရဲ့ ပညာ၊ သိက္ခာ၊ သမာဓိ ကို သိြကပါတယ်။ “မေြပးေသာ် ကန်ရာရှိတယ်ကွ၊ နင်မဟုတ် နင့်အေဖ” ဆိုြပီး ဆွမ်းြကီးဝိုင်းေလာင်းလိုက်ြကေတာ့ ေြမွပါလည်းဆံုး၊ သားလည်းဆံုးရရှာတယ်။ အမှန်နဲ့အမှားကို အချိန်က အဆံုးအြဖတ်ေပးတာပါ။ ြမန်မာြပည်ေဆးေကာင်စီတို့ တရားရံုးတို့ ဆိုတာ လူြကီးမင်းများယံုြကည်ရင် မေြပာလိုေြကာင်းပါ။ အကယ်တန္တု အမှန်တရားများဟာေတာင် တခါတခါမှာ ေရးသားေဖာ်ြပရန်မသင့်တာေတွရှိပါတယ်။ ဥပမာတစ်ခု။ အခုမှဖတ်မိတဲ့ နိုင်ငံေကျာ် ဘုရားအမ စာေရးဆရာမြကီးရဲ့ ကိုယ်တိုင်ေရး ခံစားချက်ေတွ။ သနားလွန်းလို့ ဆံုးေအာင်ေတာင် ဆက်မဖတ်ရက်ဘူး။ သူ့ခမျာ မတရားသြဖင့်ခံရေလြခင်းလို့ သနားတာမဟုတ်ဘူး။ ဪ..ဒီဆရာမြကီး ေသာကေြကာင့် ေဒါသမီးေတွေလာင်ြမိုက်ေနလိုက်တာ။ ကိုယ့်အသားကိုယ် ဓါးနဲ့ဆွေနသလို မရှုမလှပဲ။ အင်မတန်စာေရးေကာင်းတဲ့သူဆိုေတာ့ သရုပ်ေဖာ်တဲ့ေနရာမှာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပဲ။ ဘဝအေြကာင်းဆိုတာ အေကာင်းချည့်ပဲေတာ့ ဘယ်ရှိမှာလဲဗျာ။ အခန့်မသင့်တဲ့အခါ တရားနဲ့ေြဖရတာပ။ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပဲ စိတ်ေနာက်ကိုယ်ပါေတွေရးေတာ့ တရားလက်လွတ် ငှက်ေတာင်ကျွတ်ြဖစ်ရရှာတာေပါ့။ ကျွန်ေတာ်တို့ ချစ်တဲ့၊ ေလးစားတဲ့ ပညာရှိြကီးများကို ခန့်ခန့်ညားညား လှလှပပ ပဲ အမှတ်တရရှိေနချင်တာေပါ့ဗျာ။ ဒီလိုအြဖစ်အပျက်မျိုးကို ကိုယ့်ဆန္ဒမပါပဲ ြပစ်ြပစ်နှစ်နှစ် အေရးခံရမယ်ဆိုရင်ေကာ ဘယ်သူြကိုက်ပါ့မလဲဗျ။ လူပံုအလယ် ငယ်ကျိုးငယ်နာေဖာ်ြပီး နှိမ်ေရးရင် ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဒိုင်ယာနာမင်းသမီးေတာင် ကေလာင်စူးလို့ ေသရှာပါေရာလား။ ဒီေတာ့ ေရးေတာ့ ေရးပါဗျာ။ စဉ်းစဉ်းစားစားေပါ့။
ဒီသူငယ်ေတာ့ ြခံစည်းရိုးခွထိုင်ြပီး ဟိုဘက်ရမ်းလိုက် ဒီဘက်ရမ်းလိုက် လို့ မထင်ပါနဲ့ဗျာ။ ကျွန်ေတာ် အလကားေကာင်ပါ။ ဒီေန့မှစ စာေရးြကည့်တာပါ။ ဆရာမလုပ်ပါဘူး။ တပည့်ခံပါ့မယ်။ စင်ေပါ်က ဆရာြကီးများ ချိုမိုင်မိုင်က လည်း “အဲဒါမှေမာ်ဒန်ကွ” လို့ အားေပးလျက်ပါ။ ဆက်လက်ြပီး ရှဲြက၊ ဆဲြကမယ့်စာေတွကို ေမျှာ်လျက်ပါ။ ေခါင်းစဉ်မှာ (၁)တပ်ထားေတာ့။ ဆက်ရန်ရှိေသးသည် ခင်ဗျ။
0 comments:
Post a Comment