ဘယ်သူက မေလးမစား ဆက်ဆံချင်ေသးသတုန်း။ သူ့လိုမျိုး ဗိုလ်လည်းဗိုလ် သခင်လည်းသခင် ဆရာလည်းဆရာကျတဲ့သူေတွ မရှိမဟုတ်။ ရှိေတာ့ ရှိပါတယ်။ အခုလည်း ရှိတာပဲ။ သားေယာကင်္ျားေလးေမွးထားရင် စကားေြပာတတ်၊ ေမးြမန်းစပ်စုတတ်တဲ့ အရွယ်ေရာက်လာတိုင်း လူြကီးေတွ ေမးေလ့ရှိတဲ့ စကားတစ်ခွန်းရှိသဗျ။ “သားသားြကီးရင် ဘာလုပ်မယ်” ဆိုတာေလ။ ကေလးတိုင်းေြဖတတ်တာကေတာ့ “စစ်ဗိုလ်ြကီးလုပ်မယ်။” “ဆရာဝန်ြကီးလုပ်မယ်။” ေပါ့။ လူရည်လည်ြပီး ေလာဘြကီးတဲ့ကေလးေတွကေတာ့ သားေရွှအိုးထမ်းသလို ေြဖြကတယ်။ “စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ြကီး လုပ်မယ်” တဲ့။ ဟုတ်တာေပါ့။
စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ဆိုတာ ဆရာဝန်ေတွလို ဩဇာလည်းရှိ၊ စစ်ဗိုလ်ေတွလို အာဏာလည်းရှိတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ကေလးအေတွးေတွပါကွယ်။ ဟုတ်လည်းဟုတ်ပဲနဲ့ဆိုြပီး ြပံုးတမဲ့မဲ့ ြဖစ်မကုန်ပါနဲ့ဦး။ လူြကီးေတွေရာ သည်လို မေတွးဘူးထင်လို့လား။ စစ်သူနာြပုဆရာမေလးေတွကို ချိုးချိုးနှိမ်နှိမ် ေြပာတဲ့သူေတွက “သူတို့က စစ်ဗိုလ်ကိုမှန်းချင်မှန်း၊ ဆရာဝန်ကို မှန်းချင်မှန်း၊ ြဖစ်နိုင်ရင် စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ကိုမှ မှန်းြကတာ။ ေမာင်ရင်တို့လို အရစ်မရှိ၊ အေစ့မရှိေတွကို ဘယ်လူရာဘယ်သွင်းပါ့မလဲ” လို့ ေြမှာက်ေပးသလိုလိုနဲ့ ဗလာချီြကီး ဝင်ကစ်သွားတတ်ေသးတာ။
သွားပုပ်ေလလွင့်စကားေတွကို ကိုးကားစရာလား ဆိုေပမယ့် ဆိုလိုရင်းအချက်က စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ဆိုတာ ဆရာဝန်ေတွထက်ေရာ၊ စစ်ဗိုလ်ေတွထက်ပါ တပန်းသာတယ် လို့ ေြပာချင်တာပါ။ ဆရာဝန်အတတ်ပညာအြပင်မှာ ေရရာတဲ့ေရှ့ေရးကေလးကလည်း တို့များထက်ေတာ့ သာတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အနည်းဆံုး လခသာတာကေတာ့ ြငင်းမရဘူးေပါ့။ သို့ေသာ်လည်း ြမို့ေပါ်ကဆရာဝန်ေတွလို ကုတ်အြဖူကေလးဝတ် နားြကပ်ကေလး ပုခံုးေပါ်တင်ြပီး စတိုင်ကျကျ ဘိုင်ကျကျ အလုပ်လုပ်ေနရတာ မဟုတ်ဘူး။ “ြမင်ေစချင်စမ်းလှသည်။ ေတာင်တန်းြပာ စစ်စခန်းက ေကျာပိုးအိပ်ကို လွယ်ကာ …” ဆိုတဲ့ အစားမျိုးပါ။ လွယ်မယ်ထင်ရင် တစ်လေလာက် လာလုပ်ြကည့်ပါလား။
ဟဲ ဟဲ။ အရင်တစ်ပတ်တုန်းက လက်ေရှာင်ပါတယ်ဆိုြပီးေတာ့မှ သည်တခါ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ြကီး နွှာေတာ့မေပါ့ေလ လို့ မထင်ပါနဲ့။ တချို့လူေတွက ဘာေြပာသွားမှန်းမသိဘူးဆိုလို့ သည်တခါေတာ့ အရိပ်မြပေတာ့ပဲ အေကာင်လိုက်ကေလး သရုပ်ေဖာ်မယ်ေလ။ စိတ်ဝင်စားစရာေကာင်းပါတယ်ဗျ။ မျက်မြမင်ပုဏ္ဏားေြခာက်ေယာက် ဆင်စမ်းသလိုေပါ့။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ထဲထဲဝင်ဝင် မလုပ်ခဲ့ဖူးေသာ်ြငား သိြမင်ခံစားမိသမျှေလးေတွကို “ဆင် ဆိုသည်မှာ” စာဖွဲ့ရတဲ့အခါ ယပ်ေတာင်ြကီးပါ။ တိုင်လံုးြကီးပါ လို့ေတာ့ တစ်ေယာက်တစ်ေပါက် မေြပာလိုပါဘူး။ ေကာေဏ္ဍညပုဏ္ဏားကေလးလို တစ်ေချာင်းတည်းေသာ လက်ညှိုးေထာင်လို့ တစ်ခွန်းတည်းေသာ စကားဆိုပါ့မယ်။ ဆင်ေြပာင်ဘယ်ေလာက်ြကီးြကီး အြမီးကေတာ့ ရှူးလှပါသဗျို့။ (ခုမှပဲ မရမ်းတလင်းထွက်မှန်း လူသိကုန်ေတာ့တယ်။ ဧကံသေအာက်ကြမင့် လို့ နံမယ်ေပးရေကာင်းမလား မသိဘူး။ ေရှ့ကေပါက်တာေတာ့ ြကွားစရာလား)။
ကိုယ်ေတွေခတ်တုန်းကေတာ့ စစ်ဗိုလ်ဆရာဝန်ဆိုတာ ေဆးေကျာင်းသားဘဝမှာကတည်းက ဗိုလ်ေရွးအဖွဲ့မှာ ဗိုလ်ေလာင်းစာေမးပွဲေြဖ၊ လူေတွ့စစ်ေဆးြပီးမှ ေခါင်းေခါက်ေရွးထားတာပါ။ ဒုတိယနှစ်ကတည်းက ေထာက်ပံေြကးေခါ်မလား လစာေခါ်မလားမသိ၊ ချီးြမှင့်ေငွခံစားနိုင်ြကြပီး သူများေတွလို စာေမးပွဲြပီးလို့ ေကျာင်းပိတ်တဲ့အခါ ရပ်ရွာမြပန်နိုင်ပဲ စစ်ပညာေတွ သင်ရေသးတယ်လို့ မှတ်ပါတယ်။ မဆလအစိုးရလက်ထက်ဆိုေတာ့ တပ်မေတာ်သားေတွရဲ့ ဇာတာစန်းလဂ်ဟာ ေပါ့ေသးေသးေတာ့ မဟုတ်ခဲ့ဘူးဗျ။ (သည်ေန့ကျမှ ေလးြကီးြကီး မဟုတ်ေတာ့တာလို့ေတာ့ မဆိုလိုေြကာင်းပါ) မဂင်္လာဒံုစစ်ေဆးရံုဝန်းကျင်ေတွဟာ ေဆးဗိုလ်ေလာင်းကေလးေတွ ကျင်လည် ကျက်စားခဲ့ရာ ေနရာေတွေပါ့။ အစေဖာ်ေပးလိုက်လို့ လွမ်းမျက်ရည် သီသီေဝ့တဲ့သူေတွ ေဝ့ကုန်ပါဦးမယ်။ ေဆးရံုဝင်းထဲမှာကိုက စစ်ပံုမကျ မဝင်ရလို့ စာကပ်ထားတာမို့ ယူနီေဖာင်းဝတ် ဆရာဝန် လှတပတ ြကွတရွတေလးေတွ ပျားပန်းခပ်ေနြကတာ ြမင်ရမှာ မလွဲဘူး။
ကိုယ့်အတန်းထဲက ဖလန်းဖလန်းထခဲ့တဲ့သူေတွကေတာ့ အခုချိန်မှာ အဘြဖစ်တဲ့သူြဖစ်၊ မမြဖစ်တဲ့သူြဖစ်ကုန်ေပါ့။ လူပံုြကီးေတွကလည်း စဉ့်အိုးြကီးေလာက် ရှိေပလိမ့်မယ်။ စည်ပိုင်းြကီးေလာက် ရှိေပလိမ့်မယ်။ (ဟီး ချစ်လို့စတာ စိတ်ဆိုးနဲ့ေနာ်)။ ငယ်ေပါင်းသူငယ်ချင်းေတွမို့ မေတာ်တဆ ြပန်ဆံုြကတဲ့အခါ “မေရာက်တာြကာြပီ။ မေတွ့တာြကာြပီ။ သတိရလိုက်တာ စာအုရာ” လုပ်မိေလေတာ့ သူတို့ကလည်း အြမဲြခံုလွှမ်းထားရရှာတဲ့ ဇာတိ ပုည ဂုဏ်မာနေတွ ခနချွတ်လို့ ခိုေကာင်ေရကိုးရာအားနဲ့ ညည်းြပြကပါတယ်။ (အဲဒါေပါ့ ခိုကိုးရာမဲ့တယ် ဆိုတာ။ ကိုယ်ေတာင် မေနနိုင် မထိုင်နိုင် မဲ့ကာရွဲ့ကာ ေရးမိပါေပါ့။) ဆိုလိုရင်းကေတာ့ အားမကျချင်စမ်းပါနဲ့။
ကိုယ့်ဝမ်းနာ ကိုယ်သာသိတယ် ဆိုပါေတာ့။ အလိုေလးကွယ်။ ဘွဲ့လွန်ေတွလည်း အစီအရီ။ နိင်ငံြခားဆိုလည်း သွားလိုက်ြပန််လိုက်၊ ေနေရးထိုင်ေရး စားေရးေသာက်ေရးကလည်း တင့်ေတာင့်တင့်တယ်နဲ့ဟာ “မျက်ထားညို ဘာအလိုများမကျ၊ စကားမဆိုဝံ့ေအာင်ကွယ် အိုဘယ့် သက်လှယ်” လို့သာ ေမးလိုက်ချင်ေတာ့တယ်။ ဒါနဲ့များေတာင် “အိမ်မှာပဲေနချင်တယ် ေမေမ” လို့ ဆိုလာေတာ့ ကိုယ်ကလည်း ေြကာ်ြငာထဲကအတိုင်း “အေြကာင်းတစ်ခုခုေတာ့ ရှိရမယ်။” လို့ ဆက်ေတွးမိြပန်ေရာ။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကေရာ အဲသည်ေလာက်ေကာင်းတဲ့အလုပ်ကို ဘာြဖစ်လို့များ ဝင်မလုပ်ခဲ့မိတာပါလိမ့်။ ေရှ့တန်းလိုက်သွားရရင် “ခရာဆူးြခံု ဟိုအထဲက ေမျှာ့နက်မည်းြကီး တွယ်တတ်တယ်” ဆိုြပီး ရွှံစင်မှာ ေြကာက်တဲ့အစားထဲကေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ အလုပ်မဝင်ခင်မှာ ဘဘအြကီးြကီးတစ်ေယာက်က “စစ်ထဲဝင်ပါလား။ ဘာမှ မပူနဲ့။ သူ့တာဝန်ထား။” လို့ ေြမေတာင်ေြမှာက်ေပးချင်တာေြကာင့် အခွင့်အလမ်းကေလးများ ေပးသနားဖူးပါတယ်။ သူ့ကိုေတာ့ မယံုနိုင်စရာ ဘာအေြကာင်းမှ မရှိပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မယံုလို့ ေရထဲက ဆွဲတင်မယ့်လက်ကို ဘူးခါခဲ့ရတယ်။ (သူက လက်ေပး လက်ေပး လို့ ေြပာတာကိုး။ ငါ့လက်ကိုယူလိုက်လို့မှ မေြပာပဲနဲ့။) လူကိုက ကပ်သီးကပ်ဖဲ့ဗျ။ ေကာင်းေကာင်းဆိုးဆိုး ကိုယ့်ြကမ္မာကို ကိုယ့်ဘာသာပဲ ဖန်တီးချင်တယ်။ သူများဖန်တီးေပးထားတဲ့ဘဝြကီးကို ေစွ့ကနဲတက်မထိုင်ချင်ဘူး။
ေပကပ်ကပ်နဲ့ စွာကျယ်ဆိုတဲ့အစားမျိုး။ ေစတနာနဲ့ မတန်ဘူးလို့ ေြပာချင်ေြပာ။ အဲသည်အထဲကို မဝင်ချင်ဘူး။ ေြကာက်တယ် ဆိုတာ ေရှ့တန်းထွက်ရလို့။ အေနအစားဆင်းရဲမှာစိုးလို့ မဟုတ်ဘူး။ အရှင်ေမွးေတာ့ ေန့ချင်းြကီးနိုင်မှန်း သိေပမယ့် ဘုန်းြကီးေကျာင်းသားများလို အရှင့်ေနာက်ပါး တဖဝါးမခွာ မခစားချင်ဘူး။ ေဗာင်းေတာ်ညိတ်လည်း စိတ်ေတာ်မသိချင်ဘူး။ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ပဲေနချင်တယ်။ တစ်စံုတစ်ေယာက်ကို ေြကာက်ရွံ့စွာနဲ့ ပျပ်ဝပ်ကျိုးနွံ မြပုချင်ဘူး။ သည်လိုေြပာေတာ့ အထဲကလူေတွကို အဲလိုေနေနရတယ် လို့ မဆိုလိုပါဘူး။ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မြဖစ်နိုင်ဘူးလို့ ေတွးမိတာ။ အရပ်ဘက်မှာ အထက်လူြကီးေြကာက်ရတယ်ဆိုေပမယ့် အိမ်ကမိန်းမေတွ ကေလးေတွ ကိုယ်နဲ့လိုက်ြပီး ခစားဝန်းရံ သစ္စာခံစရာမှ မလိုတာ။ သည်ကေန့ အလုပ်မလုပ်ချင်ေတာ့ရင် ေသချာေအာင် ဆံုးြဖတ်။ ေနာက်ေန့ အလုပ်မသွားပဲ ေနလိုက်ရံုေပါ့။ ေနရင်းထိုင်ရင်း တပ်ေြပး တရားခံေြပး မြဖစ်ဘူး။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ်ဟာ အမိန့်မနာခံတတ်တဲ့သူမှန်း ကိုယ့်ဘာသာ သိတယ်။ တပ်ထဲမှာ အဲဒါမပါရင် ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး။ အဲဒါနဲ့ အဓိကဖွဲ့စည်းထားရတာ။ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းြကီးကို အဲဒါနဲ့မှ မအုပ်ချုပ်ရင် ဘာနဲ့သွားအုပ်ချုပ်မှာလဲ။ ဒါေြကာင့် အေတာင်ပါတဲ့ ငှက်ေတွကို ေရထဲကငါးက ဖားတု ခရုခုန် မလုပ်ဘူး။
ဘွဲ့လွန်ဝင်ခွင့်အင်တာဗျူးေြဖေတာ့ ဆရာြကီးဦးသာလှေရွှက “ခွဲစိတ်ရတာချင်းအတူတူ၊ မီးယပ်သားဖွားကျေတာ့ ဘာလို့ မေြဖတာလဲ” တဲ့။ “ကျွန်ေတာ်က မိန်းမေတွြကားထဲမှာချည့်ပဲ မေနတတ်လို့ပါ။” လို့ ေြဖလိုက်တယ်။ ဆရာြကီးက “ဪ ဆရာေလးက လူပျိုမို့လား။” လို့ ေမးေရာ။ အခုလည်း အဲသလို ေမးရမယ့်ပံုေပါက်ေနြပီ။ အရပ်ဘက်မှာေတာ့ စည်းနဲ့ကမ်းနဲ့ အထက်လူြကီးစကား နားမေထာင်ပဲေနရတာမို့လား လို့ ေမးချင်စရာ။ အာဏာစက်ချင်းေတာ့ မတူတာ အမှန်ဗျ။ ကျိုက်ထီးရိုးက ဝယ်လာတဲ့ စက်ေသနတ်ေတွလို “ြပန်မချစ်ရင် ပစ်သတ်မယ်” ဆိုတာမျိုးေတာ့ လုပ်လို့ မရဘူး မဟုတ်လား။ ဒါေပမယ့် တပ်ထဲကျရင် အဘအိမ်က ကားဆရာေနမေကာင်းတာလည်းပဲ ဗီအိုင်ပီလူနာထဲပါတယ်ဗျ။ ကျားလည်းေြကာက်ရတယ်။
ကျားေချးက ပိုေြကာက်ရတယ်။ (နံတာကိုးဗျ)။ ကိုယ်က အရပ်ထဲသွားရင်သာ ဗိုလ် သခင် ဆရာ။ အလုပ်ထဲမှာေတာ့ ငယ်ကျွန် ေအာက်ဆွဲ တပည့် လက်သား။ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် မလုပ်နဲ့ ဂုတ်ဂုတ်ဂုတ်ဂုတ် ြဖစ်သွားမယ်။ လူြကီးအိမ် လူနာသွားြကည့်ရတယ်ဆိုတာ ြခေသင့်္ မျက်စဉ်းခပ်ရသလိုပဲ။ မယံုရင် အခုေဆးရံုမှာ လူနာြကည့်နည်းနဲ့ သွားစမ်းြကည့်ပါလား။ ဒိုင်းေညာင့် အေြမှာက်တစ်သိန်းနဲ့ ေလာက်ေတာင်မေလာက်ဘူး။ အိမ်မှာဆင်ထားတဲ့ ပုခက်ြပုတ်ကျလို့ စပွန်ဆာေပးတဲ့ ကံထရိုက်ေခါ်ြပီး နားထင် ေြခာက်လံုးြပူးြကီးနဲ့ ေတ့တယ်ဆိုလား ြကားဖူးဖတ်ဖူးလိုက်တယ်။
အရပ်သားေတွ ေလျာ်ေြကးေတာင်းတာ ဘာဟုတ်ေသးတုန်း။ ဘုရားလက်ထက်က ဆရာဇီဝကြကီးေတာင် ဥေတနမင်းကိုေဆးကုေတာ့ ဆင်ေကာင်းတစ်စီးနဲ့ အသြပာေထာင်ထုပ်ေတာင်းတာဟာ သူ့အတွက် ေြခြကွခမဟုတ်ပါဘူးတဲ့။ ေထာပတ်အနံ့မခံနိုင်တဲ့ ရှင်ဘုရင်ကို အနံ့သတ်ထားတဲ့ေထာပတ်နဲ့ ေဆးကုြပီး ေလချဉ်တက်လို့ ေထာပတ်နံ့ရတဲ့အခါ လိုက်သတ်ခိုင်းလိုက်တဲ့လူေတွလက်က လွတ်ေအာင်ေြပးနိုင်ဖို့ အတွက်ပါတဲ့။
ဆင်ေပါ်ကေန အသြပာေတွ ကျဲြပီး ထွက်ေြပးရတာဆိုပဲ။ အဲလိုလူနာမျိုး ေန့တိုင်းကုရမယ်ဆိုရင် ေသရချည်ရဲ့ဗျာ။ ဒါေပသိ ဝါသနာပါတဲ့သူေတွကေတာ့ အဘအိမ်ကေခါ်တာကိုမှ ကံထရိုက်ဆွဲ ကုချင်တာလည်း ရှိသေပါ့။ ဘုန်းေတာ်ြကီးဘုရားအတွက် စက်ေတာ်ချင်းတီးေပးရမှ စိန်ဆိုင်းြမဆိုင်း ြဖစ်တာကလား။ နန်းသံုးေတာ်ဝင် ေရွှသဇင်ဆရာဝန်ြကီးေတွကို နှယ်နှယ်ရရမှတ်လို့။ လူနာေဆာင်ထဲေရာက်တာေတာင် ရှင်ဘုရင့်ဖင်နှိုက်ထားတဲ့ လက်ကေလး ေရွှချထားေတာ့မေလာက် တသသေထာင်ထားတယ်။ ကိုယ်လိုငတံုးေတွသာ ေတာကရွှံ့တပိဿာနဲ့ ငမွဲေတွကို ဆဲဆဲဆိုဆို ဆံထံုးထံုးဆီစိုက် ကုချင်တာ။ သူများေတွြဖင့် ပီယဝါစာေလးနဲ့ ေရွှလှည်းစီး ေငွလှည်းစီး။ လိုက်ပါတယ်။ ြပာပံုနဲ့။ ေနွးမှေနွး။ ကိုယ့်အေြကာင်း ကိုယ်အသိဆံုး။
ကိုယ့်ဘာသာ မလုပ်ချင်တာနဲ့ပဲ စပျစ်သီးချဉ်သေလး ဘာေလး။ အေကာင်ြကီး အြမီးရှူးသေလးဘာေလး။ ပုတ်ပုတ်ခတ်ခတ် ေြပာစရာလား။ ေြပာရဲေပါင်ဗျာ။ ဒါေပသိ သယ်ရင်းြကီးေတွ ကိုယ့်ဘာသာ အသိဆံုးြဖစ်ေပလိမ့်မယ်။ အခက်ြကီး အေခွြကီးေတွ ေလးလာတဲ့အခါ ဘဝတက်လမ်းဆိုတာ ကိုယ်ရည်ကိုယ်ေသွး ြကိုးစားအားထုတ်မှုေတွနဲ့ ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ေတာ့ဘူးဗျ။ အိုလို့ေသကာမှေသေရာ၊ လုပ်သက်ေတွ စွမ်းေဆာင်ရည်ေတွကလည်း အသံုးဝင်လိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူး။ စင်ေတာ်မေကာက်သေရွ့ ဖင်ေပါ်ေအာင် ေလျှာက်ေစဦး ေလေတာင် အသလပ်ခံရမယ် ထင်သလား။ အရှင်ေမွးေတာ့ ေန့ချင်းြကီးသလို အရှင်ေသေတာ့ ေန့မကူးခင် ကိုယ်လည်းလိုက်ရေရာ။ ေဘာ်ဒါေတွ တစ်ခွန်းတည်းနဲ့ ဓါတ်သွားေအာင် ေြပာရရင် သည်ေနရာမှာ ေအာက်ဖဲက စကားေြပာလာြပီဗျ။ လိမ်မာတယ်။ အဲေလာက်ဆို ေပါက်ေတာ့ေနာ်။ တို့များက ေသွးခွဲစကားေတွ မဆိုချင်ဘူး။ သူများအတင်းလည်း မေြပာတတ်ပါ။ စပ်မိစပ်ရာ ကွိစိကွစေလာက်ကေလး။
အခုေခတ်ကာလ သားသမီးေတွများကျေတာ့ ကိုယ်ကေတာင် လွှတ်အားကျဖို့ ေကာင်းေနြပန်ေရာ။ ေကျာင်းြပီးရံုနဲ့ လုပ်သက်လည်းမလို၊ ဝင်ခွင့်လည်း ေြဖစရာမလို၊ ေအာ်တိုငုတ်တုတ် ဘွဲ့လွန်တက်ခွင့်ရေလတယ်။ အချိုးေြပတဲ့သူေတွဆို ြပည်တွင်းဘွဲ့လွန်ေတွေတာင်မဟုတ်။ ဆိုဗီယက်ြပန်နွဲ့နွဲ့စန်းတို့၊ ယိုးဒယားြပန်အမာစိန်တို့ ြဖစ်ကုန်တာ ြမန်မှြမန်။ ဗူးကလည်းေကာင်း စင်ကလည်းခံဆိုေတာ့ အညွန့်တလူလူေပါ့ေနာ်။ တစ်ခုေတာ့ရှိတယ်။
ကိုယ်ဝါသနာပါရာ၊ အားသန်ရာ ဘာသာရပ်ကို ေရွးခွင့်ရဖို့ကေတာ့ ေအာက်ဖဲလိုြပန်ေရာ။ ဇာတ်ဆရာအလိုကျေတွ မကင်းေလဘူးတဲ့။ ခက်တာက ဗူးမခါးေသာ်ြငား ဆူးြကားမှာ သီးြကရတဲ့အတွက် အေနြကပ်တာကေတာ့ အမှန်ပါ။ အြမီးေတွဘွဲ့ေတွကို မေရပဲ အေစ့ေတွအဆန်ေတွ ေရတဲ့အရပ်မို့ “ေပျာ်နိုင်မှာလား။ ရှားဖဲေလး တြခားတစ်ေယာက်ထဲပါတာ မသိလိုက်တဲ့ဘဝ” ဆိုတဲ့ ေမြမို့ညေတွရဲ့ ခါးသီးမှုေတွကို ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့လိုပါတယ်။ တကယ်ပညာတတ်လာလို့ ပညာတတ်မာန်ေတွဝင်လာတဲ့အခါ ေြခသုတ်ပုဆိုး ေြမွစွယ်ကျိုးေနနိုင်ဖို့ ခက်တာေပါ့။ နဂိုကမှ ြမင်းကို ချိုတပ်ေပးထားြပီးသား မဟုတ်လား။
လူတိုင်းလူတိုင်းမှာ အသက်ေမွးမှုနယ်ပယ်တိုင်းမှာ ေကာင်းတာေတွချည့်ပဲလည်း မရှိဘူး။ ဆိုးတာေတွချည့်ပဲလည်း မရှိဘူး။ အြပင်ကြမင်ရသေလာက် ေရွှေကျာင်းေြပာင်ေြပာင်ေတွမှာလည်း ဝမ်းေခါင်ေခါင်ေတွ သီတင်းသံုးချင်သံုးေနတတ်တာပဲ။ ကိုယ့်စိတ် ကိုယ့်စရိုက်ကို ကိုယ့်ဘာသာသိဖို့ပဲ လိုတာေပါ့။ ကိုယ်တိုင် မကျင်လည်ဖူးတဲ့ သူတပါးရပ်ရွာကို ေကာင်းသည်ဆိုးသည်၊ ချိုသည်ခါးသည်၊ ေဝဖန်စရာ အေြကာင်း မရှိပါဘူး။ (ေအာင်မယ်ေလး မေဝဖန်ေပလို့သာ ေတာ်ေတာ့တယ်)။ တစ်ခုေတာ့ သတိေပးချင်ပါတယ်။ အစစအရာရာ ကိုယ့်ေခါင်းမသံုးပဲ သူများဦးေနှာက်နဲ့ ေစလိုရာေစဘဝမှာ အသားေသလာမိရင် တေန့ကျ အလုပ်ကထွက်ြပီးတဲ့အခါမှာေတာင် အေတွးအေခါ်ေတွက အညွန့်တံုးသွားမှာ စိုးရပါတယ်။
မုန့်ဖိုးပဲဖိုးေလာက်နဲ့ ထိုင်ဆိုထိုင် ထဆိုထ အကျင့်ြကီးေတွ ပါေနတဲ့အခါ အဘတို့က ခိုင်းလို့သာ လုပ်ေနရတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘာေတွလုပ်ြပီး ဘာေကာင်ြဖစ်ေနမှန်း နည်းနည်းေလးမှ မရိပ်မိေလရှာသူေတွ ြဖစ်ကုန်ေတာ့ မခက်ပါလားကွယ်။ စင်ေပါ်ကယမင်းရုပ်ကေလးများဟာ အသွင်လည်း တင့်တယ်လှပါေလရဲ့။ ဆင်ြမန်းေပးထားတာေတွကလည်း ပိုးဖဲကတ္တီပါ၊ ရတနာများေတာင် ပါလိမ့်ဦးမယ်။ မီးေရာင်ေအာက်မှာ ဗိုလ်ရှုခံစင်ေတာ်မင်းသမီးဘဝေပမယ့် အရုပ်ဆိုးဆိုး အဖိုးမထိုက်တဲ့ သစ်သားရုပ်ကေလး ပင်ေနာ့ချိုလိုေတာ့ ကိုယ်ပိုင်ဘဝမရှိေလဘူးဗျ။ ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ကိုယ်ပိုင်အသိဉာဏ်နဲ့ ကိုယ်တိုင်ထုဆစ်နိုင်သူေတွ ြဖစ်နိုင်ြကေစသားလို့ ဆုေတာင်းေပးလိုက်ပါတယ်။
0 comments:
Post a Comment