ေအာ်ဒါထွက်ေတာ့မှ သိလိုက်ရလို့လည်း စိတ်မပူပါနဲ့ဦးေလ။ ေြမွကိုက်ရင်ေတာင် အချိန်မီေြဖေဆးထိုးလို့ ရေသးတာ။ ေသာြကာေန့က အမိန့်ကို တနင်းလာေန့မှာ လွှမ်းြခံုလို့ရသားပဲ။ ဒါေြကာင့်မို့ အမ်းေဆးရံုကို ဘယ်သူဘယ်ဝါ အေြပာင်းအေရွှ့ရှိသတဲ့လို့ ြကားရင် ချိန်ခွင်လျှာမြငိမ်ခင် လက်မနဲ့ ြဖိုးကနဲြဖတ်ကနဲ `ေရာ့ ဒီမှာ ေဇာက်ထိုးြကိးေပးလိုက်တယ်ေနာ်´ လို့ ေြပာတတ်တဲ့ ငါးစိမ်းသည်များလို အတွက်ေစာလို့မရဘူး။ ေနာက်ပိတ်ဆံုး ဘယ်လိုမှ လှည့်ပတ်ြကံဖန်လို့ မရေတာ့ဘူးဆိုရင်ေတာင် ကိုယ့်သေဘာနဲ့ကိုယ် နှုတ်ထွက်စာတင်သွားတဲ့ ဆရာဝန်ေတွ ဘယ်ေလာက်ေပါသလဲ ေြပာရင် ယံုမှာေတာင် မဟုတ်ဘူး။
တရပ်တေကျးမှာ မိသားစု တကွဲတြပားေနရတာချင်းအတူတူ မေလးရှားမှာပဲ အနစ်နာခံြပီး လုပ်လိုက်ေတာ့မှာေပါ့ေနာ်။ (မည်သူ့ကိုမျှ မရည်ရွယ်ပါ။ တိုက်ဆိုင်မှုရှိလျှင် ခွင့်လွှတ်ပါ။) ထိုထိုဆိုအပ်ခဲ့ြပီးေသာ အြခင်းအရာများေြကာင့် ေဆးရံုမှာ လက်ေထာက်ဆရာဝန် တစ်ေယာက်မှ မရှိလည်းပဲ ကိုယ့်ဘာသာြဖစ်ေအာင် သိမ်းကျံုးလုပ်ေနရင်းက ဘယ်သူလာလို့ ကူပါ့မယ်လို့ ေစာင့်ေမျှာ်မေနမိတာ အမှန်ပါ။ အခုေတာ့ မိုးနတ်မင်းြကိးေကျးဖူးနဲ့ စစ်ကူေလးေတွ ေရာက်လာေတာ့မယ်ေပါ့။ အားတက်သွားသလားလို့ေတာ့ မေမးပါနဲ့။ သူတို့မျက်နှာေလးေတွ အီးမှန်ထားပံုြမင်ရတာ ဘာေြပာရမှန်းေတာင် မသိေတာ့ဘူး။
ကိုယ့်တုန်းကလိုပဲ သူတို့လည်း သိချင်တာေလးေတွ ေမးြကပါတယ်။ `အမ်းမှာ ေရလာသလား. မီးလာသလား။ အင်တာနက်ရသလား။ ဘာအန်တာတိန်းမန့်ေတွရှိသလဲ´ တဲ့။ ဇာတ်ထဲက လူြပက်ေတွ ငိုချင်းချသလို ´ ေအာင်မယ်ေလး .. ေမးေနြပီ အေမရဲ့။ ဘယ်လိုေြဖလိုက်ရမှာတုန်း´ လို့ေတာင် ဟစ်ရမလိုပဲ။ ကိုယ့်အတွက် သူတို့ဟာ မဆန်းြပားေနေသာ်ြငား သူတို့အတွက်ေတာ့ ကိုယ်ဟာ မူမှန်အေတွးအေခါ်မရှိတဲ့သူတစ်ေယာက်များြဖစ်ေနမလားမသိပါဘူး။ ဒါမှမဟုတ်လည်း `ေနြခည်ြဖာမှ ေနွးေသာ်ေြကာင့်´ ထဲက ေအာင်လွင်ြကိးလို လူသတ်မှုြဖစ်လို့ ေတာမှာလာ ဇာတ်ြမှုတ်ေနတာလား။ `တခါကတဘဝ´ ထဲက ေကျာ်ဟိန်းြကိးလို အရိုက်ခံရလို့ အတိတ်ေမ့ြပီး စက္ကနဲ့လုလု လာလုပ်ေနတာလား။ `ခုနစ်စဉ်အလွမ်း´ ထဲက သုေမာင်ြကိးလို မိန်းမနဲ့ကွဲသွားလို့ ေတာမှာလာြပိး အသည်းကို အရက်နဲ့စိမ်ေနတာလား။ သို့ေလာသို့ေလာ ေတွးကုန်ြကေရာ့မယ်။ သူတို့မှ မဟုတ်ပါဘူး။
ဝန်ထမ်းထဲက ဘယ်သူမဆို `ဆရာ ဘယ်ကေြပာင်းလာတာလဲ´ လို့ေမးလို့ `ေလာက်ကိုင်ကပါ´ လို့ ေြဖရင် `ဘာေရှာ့ခ်ရှိခဲ့လို့လဲ´ လို့ ဆက်ေမးြကတာချည့်ပဲ။ ဒီေလာက်ဆိုးတဲ့ေနရာေတွ ဆင့်လွှတ်ပံုေထာက်ရင် အတိုင်ခံရလို့ြဖစ်မှာေပါ့လို့ တွက်ြကတာကိုး။ `မဟုတ်ရေပါင်ဗျာ။ ဘူတန်မှာ ေဒါ်လာစားထားမိလို့ တိုင်းြပည်ကို တလှည့်ြပန် အလုပ်အေကျွးြပုရတာပါ´လို့ေြပာရင် ေပါ်လစိကားရိုက်ြပန်ြပိထင်ြကတယ်။
ေလာက်ကိုင်မှာတုန်းကလည်း ဘယ်သူမှမသွားချင်တဲ့ေနရာမို့ မသွားသွားေအာင် `တစ်နှစ်ြပည့်တာနဲ့ ြပန်ေြပာင်းေပးပါ့မယ်´ လို့ ပါးစပ်ြကီးနဲ့ ေြပာလွှတ်လိုက်ြပီး ေနာင်ကျေတာ့မှ နားြကီးနဲ့ မြကားချင်ေယာင်ေဆာင်ေနလို့ နှစ်နှစ်ခွဲြကာခဲ့ပါတယ်။ ဒါေတာင် ဘူတန်ကိုပါသွားေပလို့ နို့မို့ တစ်သက်လံုးထားဦးမလားပဲ။ ဒါေပမယ့် `မင်း မေပျာ်ခဲ့လို့လား´ လို့ ေမးရင် ဘယ်ေလာက်ေပျာ်စရာေကာင်းသလဲလို့ ေရးြပခဲ့ြပီးပါြပိ။ `ေဆာင်းအမီ´ သီချင်းကေလးနဲ့ေလ။ ဖတ်မိတဲ့သူေတွေတာင် သွားချင်ြကလွန်းလို့။ တကယ်သွားလည်တဲ့သူေတာင်ရှိေသး။
အခုလည်းပဲ အမ်းမှာ `မေပျာ်ဘူးလား´ လို့ေမးရင် `ေပျာ်သားပဲ´ လို့ ြပန်ေြဖရမှာပါပဲ။ ဒါေြကာင့်မို့ အမ်းမှာ `ဘာေတွ ေပျာ်စရာေကာင်းသလဲ´ ဆိုတာထက် `ဘယ်လိုေပျာ်ေအာင်ေနသလဲ` ဆိုတာကို ကိုယ့်လိုပဲ ဘယ်ရွာေြပာင်းေြပာင်း သူေကာင်းမြဖစ်မယ့် ဆရာဝန်ကေလးေတွ သိနိုင်ေအာင် ေရးြပရပါဦးမယ်။ ေမးစမ်းပါရေစဗျ။ ေပျာ်တယ်ဆိုတာ မိးလာတာ ေရလာတာ။ အင်တာနက်ရတာ။ အင်တာတိန်းမန့်ေတွရှိတာနဲ့ပဲ ဆိုင်သလား။ အဲဒါေတွအားလံုး အကုန်ရှိလည်း ရိုးသွားတဲ့တေန့ကျရင် ပျင်းလာဦးမှာပဲ။ `အေပျာ်ဆိုတာရယ်။
ေငွကုန်ခံနိုင်ရင် အေကာင်းဆံုးပဲ ပွဲြကိုက်တဲ့ ခင်နှမရယ်´ လို့ ေစာင်းဦးဘသန်းြကီးေြပာခဲ့တာလည်း ဟုတ်သင့်သေလာက်ေတာ့ ဟုတ်မှာပါ။ အေပျာ်ေတွကို ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လို့ရတယ်ေလ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ်။ ရန်ကုန်ြမို့ရဲ့ အေမှာင်ကမ္ဘာထဲမှာ ေမှာင်ထဲကမိန်းမပျိုကေလးရဲ့ အလှကိုြကည့်ချင်ရင် မီးြခစ်ဆံကေလးေတွဝယ်ထွန်းြပိး ြကည့်ရသတဲ့။ ကုန်ရင် ထပ်ဝယ်။ မကုန်မချင်းေတာ့ အမုန်းြကည့်လို့ရသတဲ့။ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်လို့ရတဲ့ အေပျာ်ဆိုတာလည်း အဲဒိမီးြခစ်ဆံတစ်ေချာင်းေလာက်မှ ြကာြကာခံပါ့မလားမသိဘူးေနာ်။ ပိုက်ဆံေတွကုန်သွားရင်ေတာ့ ေနသာထိုင်သာရှိသွားေရာမဟုတ်လား။ ဒါေြကာင့်လူေတွဟာ ပိုက်ဆံေနာက်ကို တေကာက်ေကာက် လိုက်ေနြကတာထင်ပါရဲ့။
ေလာကြကီးမှာ ပိုက်ဆံေပးစရာမလိုတဲ့ အေပျာ်ေတွလည်း ရှိေသးသားပဲလို့ သိချင်ရင်ေတာ့ အမ်းကိုသာ လာခဲ့ပါေလ။ အလကားရတယ်လို့ ေြပာတာမဟုတ်ဘူး။ သိပ်ေတာကျလွန်းတဲ့အခါ ေငွေြကးရဲ့ဖျက်ဆီးမှုေတွကို ြမို့ြပေတွေလာက် မခံစားရေသးလို့ လူသားဆန်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကေလးကို ေတွ့ြမင်ရပါလိမ့်မယ်။ အနည်းဆံုးေတာ့ ပိုက်ဆံေြကာင့် စိတ်ညစ်ရတဲ့ ရှိြခင်းဒုက္ခေတွ ကင်းစင်သေလာက်ပဲ။ မရှိြခင်း ဒုက္ခေတွသာ နင်လားငါလားေတွ့ရမှာ။ တကယ်လို့များ ဘာမရှိ ညာမရှိ၊ ဟိုဟာမရှိ၊ ဒီဟာမရှိဆိုတဲ့ဘဝမှာ ေနတတ်ြပီဆိုရင်ေတာ့ ေတာ်ေတာ် စိတ်ချမ်းသာစရာေကာင်းတယ်ဆိုတာ လက်ေတွ့သိလာပါလိမ့်မယ်။
နံပါတ်တစ်ကေတာ့ ကိုယ့်လုပ်ငန်းခွင်မှာ ကိုယ် ေပျာ်ေအာင်ေနရတာေပါ့။ အလည်လာတာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဘုရားဖူးထွက်လာတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ခွင့်ယူြပီး ရသေလာက်အိမ်ြပန်ေနလို့လည်း အလကားပဲ။ ခွင့်ေစ့ရင် အသစ်ကြပန်စေနရမှာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် စိတ်ေရာကိုယ်ပါ နှစ်ြပီး လုပ်ေနဖို့ပဲ လိုတယ်။ လိန်ပိန်အိပ်၊ ေသာက်စားမူးယစ်ြပီး အချိန်ြဖုန်းမလား။ အလုပ်လုပ်ရင်း အေတွ့အြကံုယူြပိး အကျိုးရှိရှိ အချိန်ကို အသံုးချမလား။ ကိုယ့်ဘာသာ စဉ်းစားေပါ့။ တချိန်တုန်းက တချို့ဆရာဝန်ေတွကေတာ့ `အမ်းမှာေနရတဲ့ ဝဋ်ဆင်းရဲဟာ ဘယ်ေလာက်ြကိးသလဲဆို ငရဲြပည်ကိုေတာင် သွားစရာမလိုေတာ့ပါဘူး´ လို့ ေြပာဖူးပါသတဲ့။ သူတင် စိတ်ဆင်းရဲတာ မဟုတ်ပါဘူး။ လုပ်ေဖာ်ကိုင်ဘက်ေတွ ြမို့ခံလူနာေတွပါ စိတ်ဆင်းရဲြခင်းြကီးစွာ ေကျာ်ြဖတ်ခဲ့ရပါတယ်။ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အကျိုးယုတ်လိုက်ေလ။ ဘယ်လိုပဲ ြဖစ်ြဖစ် အချိန်တစ်ခုကေတာ့ မလွဲမေသွ ြဖတ်သန်းရမှာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။
တကယ်ေတာ့ အမ်းေဆးရံုရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်ပတ်ဝန်းကျင်ဟာ မယံုနိုင်ေလာက်ေအာင် နှစ်ြခိုက်စရာေကာင်းပါတယ်။ ပထမဆံုး ဆရာဝန်အချင်းချင်းပဲ ေြပာရရင် `ပိုက်ဆံရမှ ကုေပးမယ်´ `ေငွြမင်မှ လင်လုပ်မယ်´ ဆိုတဲ့ စိတ်ထားနဲ့ဆရာဝန်ေတွ တစ်ေယာက်မျ ရှိမေနတာ အံ့ဩစရာပါ။ ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။ အဲဒီစိတ်ရှိတဲ့သူေတွက လာကိုမလာတာ။ ေကျာက်ခဲေရညှစ် ဆီမြဖစ်တာ အေပွးမြမင်ပဲ အပင်သိနှင့်ြပီးသား။ ဘယ်သူမှ အချိန်ကုန်ခံမေနဘူး။ ဆရာဝန်ပဲ။ ဒီစိတ်ထားမျိုးမရှိသင့်ပါဘူးလို့ထင်ရင် တြခားအရပ်ကေဆးရံုေတွ ဆယ်ခုြပည့်ေအာင် တက်ြကည့်လိုက်ပါဦး။ များများမဟုတ်ဘူး။ အဲလိုလူတစ်ေယာက်နဲ့ လက်တွဲလုပ်ရရင် ဘယ်ေလာက် စိတ်ညစ်ဖို့ေကာင်းလဲ လက်ေတွ့သိလာလိမ့်မယ်။ (ကိုယ်ကလည်း သူ့လို ြဖစ်မေနဘူးဆိုရင်ေပါ့)
ကျုပ်တို့ေလာကြကီးကလည်း အင်မတန်မှ အရွဲ့တိုက်တတ်သလားမသိပါဘူး။ လာဘ်မစားတာ၊ ပိုက်ဆံမေတာင်းတတ်တာ၊ ေငွမမက်တာဆိုတာ အင်မတန် ရှက်စရာေကာင်းတာကလား။ ဘယ်မှာ လူသိရှင်ြကား ကင်းေအာင်ေနလို့ရမှာတုန်း။ မှန်တယ်ထင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာ တိတ်တိတ်ေန။ မှန်တယ်။ မှန်တယ်။ ထမေအာ်နဲ့။ သူများအမှား ေထာက်ရာေရာက်တယ်။ ဒါေြကာင့် ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ လိုက်ေလျာညီေထွ မေနတတ်တဲ့သူများဟာ အလိုလိုေနရင်း ေဘးေရာက်ြပိး ဘံုရန်သူအြဖစ် အကျဉ်ခံရတတ်တယ်။ မင်းလိုလည်း မလိုက် မင်းြကိုက်လည်းမေဆာင်၊ သူ့ဟာသူ အဆင်ေြပစွာ လည်ပတ်ေနတဲ့ ယန္တယားြကီးထဲမှာ ေထာ်ေလာ်ကန့်လန့်နဲ့ ဆူးေညှာင့်ခလုတ်ြဖစ်ေနတဲ့ ငမိုက်သားများကို အမ်းလိုေနရာမျိုးမှ မပို့ရင် ဘယ်နားသွားထားရပါ့မလဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တချို့သူေတွ နိမိတ်ဖတ်ထားသလို ဘယ်ေသာအခါမျှ ြကီးပွားတိုးတက်မည်မဟုတ်ေသာ သတ္တဝါကေလးခမျာ ေပျာ်တဲအရပ်ကို ေရာက်ေအာင် မပို့ေသာ်ြငား ပို့တဲ့အရပ်မှာ ေပျာ်ေအာင် ေနတတ်သွားပါေတာ့တယ်။
အဆိပ်ေတွ အစွယ်ေတွ မရှိလို့ အမ်းကိုေရာက်လာတဲ့သူချင်းအတူတူဆိုေတာ့ အဆိပ်ေြကာင့် အစွယ်ေြကာင့်ြဖစ်ရတဲ့ မာနေတွ ကင်းစင်တာလည်း အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ စိတ်ချမ်းသာစရာတစ်ခုပါပဲ။ အထူးကုဆရာဝန်အချင်းချင်းေပမယ့် အလုပ်သင်ဆရာဝန် ဘဝတုန်းကလိုပဲ တစ်ေယာက်နဲ့တစ်ေယာက် ကူညီဝိုင်းဝန်းြပီး ရင်းရင်းနှီးနှီး အလုပ်လုပ်ြကတာ ဒီေဆးရံုမှာေလာက် ဘယ်မှာမှ မေတွ့ခဲ့ရဖူးပါဘူး။ `မင်းဘာေကာင်လဲ. ငါဘာေကာင်လဲ. ဘယ်သူဘာေကာင်လဲ´ ဆိုတာေတွ အြမဲေတွ့ေနရလို့ အထူးအဆန်းမဟုတ်ေပမယ့် ဒီလိုစိတ်မရှိတဲ့သူေတွေတွ့ရတာ ထူးဆန်းေနတာေပါ့ေလ။ ေကာင်းတဲ့သူေတွအေြကာင်း ဝမ်းပန်းတသာေြပာေနတဲ့ မုဒ်ေလး ေအာက်သွားမှာစိုးလို့ ဘယ်သူေတွ ဘယ်တုန်းက ဘယ်လိုမေကာင်းတာလို့ အထုပ်မေြဖပါရေစနဲ့။ ဒါမျိုးဟာ ေနရာတိုင်းမှာ မရှိဘူး။ အမ်းမှာပဲ ရှိတယ်လို့ သိရင် ေတာ်ပါြပီ။
ေနာက်တစ်ခုက သူေတာ်ချင်းချင်း သီတင်းေလွ့ေလွ့ ေပါင်းဖက်ေတွ့ြကတဲ့အခါမှာ ေစတနာေတွလည်း ေရာင်ြပန်ဟပ်လာတတ်လို့ အလုပ်လုပ်ရတာ ပိုြပိး အဆင်ေချာလာပါတယ်။ ဘယ်ေဆးရံုမှာမဆို လူနာတစ်ေယာက်မှ ရှိရှိ မရှိရှိ။
ခွဲစိတ်ခန်းြကီးရှိေနရင် ခွဲစိတ်ေဆာင်က ဘယ်နှစ်ရက်၊ မီးယပ်ေဆာင်က ဘယ်နှစ်ရက်၊ အရိုးေဆာင်ကဘယ်နှစ်ရက် လို့ ရက်ေတွ ခွဲထားြပိး အေရးေပါ်မဟုတ်ရင် ကိုယ့်အလှည့်မေရာက်မချင်းေစာင့်ရတာ ထံုးစံပါ။ အမ်းေဆးရံုမှာေတာ့ အခုေရာက်တဲ့လူနာကို အတူတူထိုင်ြကည့်ေနတဲ့ေမ့ေဆးဆရာဝန်ကို ချက်ချင်းြပ၊ အဆင်ေြပရင် ချက်ချင်းခွဲခန်းြပင်လို့ရပါတယ်။ ေသွးေဖာက် ဓါတ်မှန်ရိုက်၊ အာထရာေဆာင်းြကည့်၊ အားလံုးအေရးေပါ်ဆို အချိန်မဆိုင်း ချက်ချင်းရတယ်။ စေန တနဂင်္ေနွေတာင် မရှိပါဘူး။ လူနာရှိရင် အဲဒိေန့ေတွလည်း ခွဲတယ်။ ပိုက်ဆံရလို့ခွဲတာမဟုတ်ဘူး။ အ်မ်မှာေနလည်း အလကားေနအလကား ပျင်းစရာြကီးမို့လို့။ အလုပ်ရှိမရှိ သိချင်ရင်ေတာ့ ကိုယ်တိုင်သာ လာြကည့်လိုက်။ ေြပာင်းသွားတဲ့ လက်ေထာက်ဆရာဝန်ကေလးေတွဆိုလည်း ထမင်းစားချိန် ေရချိုးချိန်ကလွဲလို့ ေဆးရံုေပါ်မှာပဲ အိမ်လိုသေဘာထားြပိးေနြကတယ်။ သူနာြပုေတွလည်း ဒီလဲု့။ ဒါေြကာင့်မို့ အမ်းေဆးရံုမှာ ေတးသံမစဲဘူး။ မယံုဘူးမဟုတ်လား။ ယုတ္တိမှ မရှိတာေနာ်။
ေဆးရံုေအာက်ေြခဝန်ထမ်းေတွကလည်း အပျင်းြကီးလို့ ေအာ်ေအာ်ဟစ်ဟစ် ခိုင်းရတာကလွဲလို့ တြခားအရပ်ကဝန်ထမ်းေတွလို ေဟာက်ဟမ်းေငါက်ငမ်းမစားဘူး။ ဆရာဝန်အိမ်ကို လူနာလိုက်လိုက်ပို့သလိုလိုနဲ့ ေဘာ်ဒါေြကးမေတာင်းဘူး။ ေတာင်းမရတဲ့လူနာေတွကိုး။ ေဆးဖိုးမှ အနိုင်နိုင်ရယ်။ ရန်ကုန်ကေဆးရံုြကီးေတွမှာ အတွင်းလူနာအြဖစ်တက်ဖူးရင် ဒီကိစ္စဘယ်ေလာက်ထူးဆန်းသလဲ သိလိမ့်မယ်။
လူနာေတွကလည်း စိတချမ်းသာစရာေကာင်းပါေပတယ်။ အေသွးယူယူ အသားယူယူ ြကည်ြဖူြပိးသား။ ပိုက်ဆံမယူရင်ြပိးေရာ။ ဆရာ့သေဘာကျ ြကိုက်သလိုလုပ်၊ အတိုင်အေတာ ေစာဒက ဘာမှ မရှိ။ ဒီကလွဲလို့လည်း ဘယ်မှ အားကိုးစရာမရှိ။ ဆရာဝန်ဆီ ဆိုက်ဆိုက်ြမိုက်ြမိုက်ေရာက်လာြပိး ကိုယ်ထိလက်ေရာက် အကုခံရတာကိုက နည်းတဲ့ကုသိုလ်မှတ်လို့။ မေတာ်တဆ ဖိတ်စင်သွားလည်း သူ့ကံကပါလာလို့ေပါ့။ ဒါေပမယ့် သူတို့လည်း ေကျးဖူးအင်မတန်သိတတ်ြကပါတယ်။ ဇွတ်ထားတဲ့ပျားရည်၊ လှမ်းလာတဲ့ပုဇွန်ေြခာက်၊ ချိုးလာတဲ့ မှိုကေလးမျှစ်ကေလးပါ မကျန်ဘူး။ စာအိပ်ပါးကေလးေတွေတာင် ပါတတ်ေသး။ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဘဝမှာ လူနာရဲ့ အိပ်အထူအပါးကိုြကည့်ြပိး ေဈးစကား ေြကးစကားမဆိုရတဲ့ဘဝဟာ ဘယ်ေလာက်စိတ်ချမ်းသာစရာေကာင်းသလဲ ေြပာြပရင် ယံုမယ်မထင်ပါဘူး။ (မေြပာမိေအာင် ထိမ်းေနရင်းက ေြပာမိြပန်ြပီ ငါသာလူမိုက် ဒုစရိုက်ဟဲ့)...
ဒိကေန့ ြမန်မာြပည်မှာ ဒီလို စိတ်ချမ်းသာစရာေဆးရံု သိပ်များများစားစား ရှိလိမ့်မယ် မထင်ေပါင်ဗျာ။ မေြပာင်းခင်ကတည်းကကို လွမ်းေနတာ။ ရွှံ့ေတွကပ်ေစးကပ်ေစး ပုတီးလုပ်ကာသံုးလို့ အုန်းမှုတ်ခဲကိုရှာရှာ ေဒါ်လာြပားက ဆယ့်ငါးြပားေလာက်ဆွဲတတ်တာဆိုတဲ့ မြမရင်ကေလးလည်း မန္တေလးမှာ ေရွှဒဂင်္ါးေတွ ေထွခင်းကစားေနရင်းက ေရွှြပည်စိုးငှက်ကေလးအသံြကားတိုင်း ေရွှဖလားကန်ရွာကေလးကို လွမ်းသတဲ့။ အမ်းေဆးရံုကေလးမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိေသာ်ြငားလည်း ေပျာ်စရာ စိတ်ချမ်းသာစရာကေလးေတွေတာ့ ရှိတာ အမှန်ပါ။ အနည်းဆံုးေတာ့ ခနဲ့တတ် ရွဲ့တတ် ရိတတ်ကလိတတ်တဲ့ အြမင်ကပ်စရာ ဆရာဝန်ကေလးတစ်ေယာက်ေတာ့ ရှိသကွဲ့။ အြကာြကိးထားြကဦးမှာ။ လာသာ လာခဲ့စမ်းပါေလ။ ေပျာ်သွားေစရမှာေပါ့။ သိချင်းေလးေတွကို အတူတူ ဆိုရေအာင်။
0 comments:
Post a Comment