“ဒီမှာ အိပ်မရတာ ဘာ​ေြကာင့်​လဲ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

တိုကျိုကို​ေရာက်တဲ့​အခါ ဂျပန်မှာရှိတဲ့​ မိတ်​ေဆွများ​က ြမင်ချင်ဆံုချင်လို့​ ဝိုင်း​ဖွဲ့​နှီး​ေနှာရင်း​ သူများ​ေကျွး​တာ​ေတွစား​၊​ သူများ​ေပး​တာ​ေတွ ယူ​ေနရတာ တယ်လည်း​ဇိမ်ကျသကိုး​လို့​ ထင်စရာရှိပါလိမ့်​မယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ တကယ်တမ်း​ကျ​ေတာ့​ အဲသလို မဟုတ်ပါဘူး​။ အခုဆို သူများ​ေကျွး​တာ စား​ပိုး​နင့်​ခမန်း​စား​ေသာက်လာြပီး​ မိုး​လင်း​လု​ေတာ့​မယ်။ ​ေရး​ေရး​ေလး​မှ အိပ်မ​ေပျာ်နိုင်ဘူး​။ အရင်ည​ေတွကလည်း​ သည်လိုပဲ အိပ်ပျက်လှြပီ။ စား​ထား​သမျှ​ေတွက လည်​ေချာင်း​ထဲမှာ တစ်ြပီး​နင်​ေနသလို ခံစား​ရတယ်။ ဘာြဖစ်လို့​ဆို​ေတာ့​ သူတို့​အဆင့်​အတန်း​ ကိုယ့်​အဆင့်​အတန်း​ မိုး​နဲ့​ေြမလို ကွာြခား​တာ ြကည့်​ြကည့်​ြပီး​ စိတ်အား​ငယ်မိတယ်။ အစကတည်း​ကလည်း​ စာ​ေတွ​ေရး​ေရး​ေနရင်း​ သူများ​ကို အား​ေပး​သလိုလိုနဲ့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ကျား​ကန်သံပတ်တင်း​တဲ့​သ​ေဘာမျိုး​၊​ သူများ​ကို စွတ်အထင်မြကီး​ရဘူး​။

ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ်လည်း​ အထင်မ​ေသး​ရဘူး​ လို့​ လှည့်​ကာပတ်ကာ နား​ဝင်​ေအာင် ​ေရး​လာခဲ့​တယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း​ သည်လိုပဲ သ​ေဘာထား​တယ်။ သို့​ေသာ်လည်း​ တ​ေြဖး​ေြဖး​ သိသိလာတာ​ေတွများ​ေလ၊​ ငါတို့​ဘဝ နံုချာလှပါလား​ လို့​ ငိုမဲ့​ငိုမဲ့​ြဖစ်ရ​ေလ။ တဘက်ကလည်း​ ဟန်မပျက် မာန်မချ ​ေခါင်း​က​ေလး​ေမာ့​ ရွှင်ကာြပံုး​ကာ ​ေဝ​ေဝဆာဆာနဲ့​ ရွှင်လန်း​တက်ြကွသ​ေယာင်​ေနြပရတာ ြကာ​ေတာ့​ သရုပ်​ေတာင် မပီြပင်ချင်​ေတာ့​ဘူး​။ တစ်​ေယာက်တည်း​ အိပ်ယာဝင် အ​ေတွး​နယ်ချဲ့​မိရင် သိမ်ငယ်တဲ့​စိတ်က တား​မရဘူး​။ တကယ်​ေတာ့​ ကိုယ့်​တိုင်း​ြပည်မှာ မရှိတဲ့​ အ​ေနအစား​မျိုး​နဲ့​ ဘဝင်​ေလဟပ်ြပီး​ မတ်တတ်ကလဲ​ေတာ့​မ​ေလာက် ဖလန်း​ဖလန်း​ထ​ေန​ေပမယ့်​ ဒါ​ေတွအား​လံုး​က စိန်နား​ကပ်​ေရာင်နဲ့​ ပါး​ေြပာင်​ေနရတာ။

ကိုယ့်​ြပည်မှာ အမှန်တကယ်ြဖစ်ပျက်​ေနတဲ့​ မူရင်း​ပင်ကိုယ်ဘဝကသာလျှင် ကိုယ့်​ဘဝအဆင့်​အတန်း​ အစစ်ြဖစ်တယ်။ အစကတည်း​က ဝင်ကစွပ်​ေကာင်များ​လို သူများ​အိမ်ခန္ဓာ​ေြမှာင်တတ်တဲ့​ စိတ်သ​ေဘာထား​လည်း​ မရှိ​ေလ​ေတာ့​ကာ ကိုယ့်​ဝမ်း​နာကိုယ်သာသိရတာ​ေြကာင့်​ စား​သမျှြမိုသမျှ အပင်း​နင်သလို တစ်ဆို့​ဆို့​ြဖစ်​ေနဟန်ရှိပါတယ်။

 မနာလိုဝန်တိုစိတ် မဟုတ်​ေပမယ့်​ သူတို့​ဘဝ၊​ သူတို့​အ​ေရး​ကို သူတို့​အစိုး​ရက ပူပူပင်ပင် ​ေြကာင့်​ြကစီစဉ်​ေပး​ေနတာ​ေတွ ​ေတွ့​ရတဲ့​အခါ ကိုယ်​ေတွမှာက ကိုယ့်​ေရာဂါနဲ့​ကိုယ်မို့​ မခံစား​နိုင်ဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ နိုင်ငံြခား​ထွက်လာမိတာ မ​ေကာင်း​ဘူး​လို့​ ထင်မိတယ်။ အသူရာ​ေတွ သူ့​ဟာသူ အရက်မူး​ေနြကတာ အ​ေကာင်း​သား​ေလ။ သခွတ်ပင်ြဖူြဖူြကီး​ ပွင့်​ေတာ့​မှ အ​ေဟာင်း​ေတွ အသစ်ြဖစ်ြပီး​ ဇရက်မင်း​စည်း​စိမ်​ေတွ ဖီလင်​ေအာက်ကုန်​ေတာ့​တာတဲ့​။ ဖား​သူငယ်က​ေလး​ တစ်​ေကာင်အတွက် ကမ္ဘာ​ေလာကြကီး​ေလာက် ကျယ်ဝန်း​ေနလည်း​ ဘာမှ လုပ်စရာရှိတာ မဟုတ်ဘူး​။ ကိုယ့်​ဘာသာ နွား​ေြခရာခွက်က​ေလး​ထဲမှာ သူ့​အိုး​သူ့​ဆန်တန်​ေနရင် ြပီး​တာပဲ မဟုတ်လား​။ ြမင်ဖူး​ြကား​ဖူး​ရံုအြပင် ဘာမှ သံုး​စား​လို့​မရတဲ့​ ကိစ္စ​ေတွပါ​ေလ။ ဆုန်သင်း​ပါရ်သီချင်း​ထဲကလိုပဲ

“သည်အိမ်ကကျဉ်း​တယ်ကွယ်။ ယူမလာခဲ့​ပါနဲ့​။ ဓူဝံြကယ်စင် ခူး​ဆွတ်​ေပး​မတဲ့​ ဘယ်မှာ သွား​ထား​မလဲ။”

 ဆိုတာမျိုး​ လိုတဲ့​အခါ ​ေြပာမယ် ​ေနဦး​ လို့​ ကိုယ့်​ဘက်ကပဲ တား​ြမစ်ထား​ရမှာ။

 ရုပ်ဝတ္ထုအ​ေြခခံ​ေတွ ကွာတာ၊​ ဆူြကံုနိမ့်​ြမင့်​ ​ေလာကဓံတရား​ရဲ့​ အစွန်း​တဘက်တချက်စီမှာ ရှိ​ေနရတဲ့​အတွက်​ေတာ့​ တစ်ခါမှ ​ေတွး​မပူမိပါဘူး​။ နာဂစ်တုန်း​က ြမန်မာြပည်လာကူဖူး​တဲ့​ ဂျပန်ြကီး​တစ်​ေယာက်က​ေြပာတယ်။

“သူမခံစား​နိုင်ဆံုး​ အြဖစ်အပျက်တစ်ခုက ​ေဆး​ရံုကို အချိန်မီပို့​နိုင်ရင် အသက်ရှင်နိုင်မယ့်​ လူနာတစ်​ေယာက် သူ့​မျက်စိ​ေအာက်တင် ဒုက္ခြဖစ်သွား​တာ ြမင်ရ​ေတာ့​ တကယ်လို့​များ​ ဘဘြကီး​စီး​လာတဲ့​ ဟယ်လီ​ေကာ်ပတာက​ေလး​နဲ့​ နာရီဝက်တစ်နာရီစာ​ေလာက် တင်​ေခါ်သွား​နိုင်ရင် ဘယ်​ေလာက်​ေကာင်း​လိုက်မလဲ။”

 တဲ့​။ ဒါ​ေတာ့​များ​သွား​ြပီ​ေအ။ ​ေတာ်ရံုပဲ ​ေကာင်း​တယ်။ ဟယ်လီ​ေကာ်ပတာဆိုတာ ငါတို့​ဆီမှာ လူစီး​ယာဉ်မဟုတ်ဘူး​။ စစ်လက်နက် ​ေထာက်ပို့​ယာဉ်ရထား​။ တို့​ဆီမှာလည်း​ လူနာ​ေတွစီး​တဲ့​ ဟယ်လီ​ေကာ်ပတာသပ်သပ်ရှိတယ်။

အမ်း​မှာ​ေနတုန်း​က ​ေဆး​ရံုက​ေန ဆရာ​ေရ။ ဟတ်စကီး​တစ်စီး​ေရာက်​ေနတယ် လို့​ ဖုန်း​ဆက်ရင် အ​ေြပး​သာ တက်ြကည့်​။ ဝါး​ဘိုး​ဝါး​လံုး​ြကီး​ကို ​ေစာင်နဲ့​လျှိုြပီး​ ​ေရှ့​တစ်​ေယာက် ​ေနာက်တစ်​ေယာက် ထမ်း​လာရတဲ့​လူနာ။ ပီး​ေပါ်ပီး​ေပါ် အသံမြမည်​ေပမယ့်​ ​ေြပး​နိုင်မှ အသက်မီမယ်။ လှုပ်စိလှုပ်စိ လုပ်မ​ေနနဲ့​။ အ​ေရး​ေပါ်ချင်း​၊​ ကိုယ်​ေတွဘက် ဂရုစိုက်ရတာချင်း​က​ေတာ့​ ဘယ်​ေနရာမှာ ​ေလျာ့​သလဲ ​ေြပာစမ်း​ပါ။ ဒါနဲ့​ပဲ အိုး​ကမပူစ​ေလာင်း​ကပူ ရင်မှာခံစား​ သူမြမင်နိုင်​ေပ ြဖစ်​ေနတဲ့​ ဂျပန်ြကီး​ကို ဦး​ဦး​ဖိုး​ကတံုး​ရဲ့​

“ဘာြဖစ်သလဲ နာဂစ်”

 ကဗျာက​ေလး​ကို နား​ဝင်​ေအာင် ဘာသာြပန်​ေပး​ရပါတယ်။ လူတစ်​ေထာင် အလုပ်ရဖို့​ လူတစ်သိန်း​ေသ​ေပး​ရတယ်တို့​။ လူနာ​ေတွ ရဟတ်ယာဉ်မစီး​နိုင်​ေပမယ့်​ ဆန်အိပ်​ေတွ ရဟတ်ယာဉ်စီး​ြကတယ်တို့​ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ​ေဖာ​ေရှာလုပ်ရတယ်။ စကား​ဆိုတာ နိုင်​ေအာင်​ေြပာရင်​ေတာ့​ ငါ့​စကား​နွား​ရ ​ေြပာလို့​တတ်တာ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပသိ ​ေြပာအြပီး​မှာ သူ့​အလံုး​က ကိုယ့်​ချက်​ေကာင်း​ကိုထိတာ​ေြကာင့်​ ​ေအာင့်​သက်သက်ခံရတာကို​ေတာ့​ ​ေဖျာက်လို့​မရဘူး​။ ဒီလို​ေနရာမျိုး​မှာ ကွာြခား​လွန်း​တာကို​ေတာ့​ အသည်း​ကကိုနာတာ။ သ​ေဘာ​ေပါက်ြပီလား​။

 သူတို့​ဆီမှာ လူနာ​ေတွကို အသက်ကယ်နိုင်တဲ့​ အဆင့်​အတန်း​၊​ ​ေရာဂါရှာ​ေဖွ ကုသနိုင်တဲ့​ အ​ေထာက်အကူ​ေတွဟာ ကိုယ်​ေတွနဲ့​စာရင် မိုး​နဲ့​ေြမလို ကွာြခား​ေနြပန်တယ်။ ကိုယ်​ေတွမှာက ရွှံ့​ရုပ်နဲ့​ချည့်​ ြကွက်​ေသခိုင်း​ရ​ေတာ့​ ရွှံ့​ေပတယ်။ သူတို့​လည်း​ ​ေန့​မအိပ်ညမအိပ် ကုြကတာပဲ။ ကိုယ်​ေတွလည်း​ ​ေန့​မအား​ညမနား​ ကု​ေနတာပဲ။

ဂျပန်ဆရာဝန်အသစ်က​ေလး​တစ်​ေယာက်က သာမန်​ေန့​ခင်း​ဂျူတီတစ်ရက်ကို ယန်း​ခုနှစ်​ေသာင်း​ခွဲ၊​ ညဂျူတီဆို ယန်း​ ၁၂ ​ေသာင်း​ခွဲ (သူတို့​က ​ေသာင်း​က​ေနတွက်တာ) နဲ့​ ​ေြခ​ေမွှး​မီး​မ​ေလာင် လက်​ေမွှး​မီး​မ​ေလာင် ဆင်း​ေနချိန်မှာ ကိုယ်တိုင်က သည်အသက်အရွယ် ​ေရာက်တာ​ေတာင် တစ်လလံုး​လုပ်မှ ယန်း​တစ်​ေသာင်း​ခွဲသာသာ နဲ့​အရူး​မီး​ဝိုင်း​ ဂျူတီဆင်း​ရတယ်။ ဆရာဝန်လုပ်သက် အနှစ် ၂၀ ပဲ ြပည့်​လုြပီ။ အ​ေရး​အ​ေြကာင်း​ဆို ​ေြခ​ေစာင့်​လက်​ေစာင့်​ မရှိလို့​ အိမ်ကိုြပန်ြပန် အပူကပ်​ေနရတုန်း​။ သူတို့​ဆီမှာက သည်​ေန့​အလုပ်ဝင် ​ေနာက်လ အိမ်​ေရာကား​ပါ အ​ေြကွး​ဝယ်လို့​ရ​ေနြပီ။ (​ေနနှင့်​ဦး​။ ​ေရချိုး​ခန်း​သွား​ေတာ့​မှ လူချင်း​တူ​ေပမယ့်​ ဘယ်​ေနရာများ​ကွဲလို့​ ဂ​ေလာက်​ေတာင် ကွာတာပါလိမ့်​ဆိုြပီး​ ​ေသ​ေသချာချာ ြကည့်​ခဲ့​ဦး​မယ်။)

 ဆင်လည်း​ဆင့်​အထွာ ဆိတ်လည်း​ဆိတ်အထွာမို့​ သူတို့​ဝင်​ေငွ သူတို့​အသံုး​စား​ရိတ် ကာမိစုမိတယ်ဆို​ေသာ်ြငား​လည်း​ ကိုယ့်​မှာက သူတို့​ဝင်​ေငွမျိုး​ မရှိတာ​ေြကာင့်​ ဘာပဲသံုး​သံုး​ ကိုယ့်​အထွာနဲ့​ကိုယ် ြပန်ြပန်တိုင်း​မိတယ်။ သူတို့​ေကျွး​တဲ့​ ထမင်း​တစ်နပ်က အမ်း​မှာဆို ဆိုင်ကယ်ဝယ်စီး​လို့​ရတယ် လို့​ စဉ်း​စား​မိရင် လျှာ​ေပါ်က အရသာကို ခံစား​လို့​မရ​ေတာ့​ဘူး​။ အသား​စပို့​စရာ ပိုက်ဆံ​ေထာင့်​ငါး​ရာမပါလို့​ လာမခွဲတဲ့​ အ​ေမြကီး​ကို

“ဟယ် ... နင့်​အသက် ၁၅၀၀ မှ မတန်ရာလား​။” 

လို့​ ​ေမး​မိတဲ့​ ကိုယ့်​စကား​ကိုယ်် ြပန်ြပန်ြကား​မိြပီး​ ထမင်း​နင်တယ်။ တန်ဖိုး​ဆိုတာကို ဘယ်လိုနား​လည်ရမှန်း​ေတာင် မသိ​ေတာ့​ဘူး​။ ြမန်မာ​ေငွနဲ့​တွက်ရင် နှစ်သိန်း​ေလာက်ကုန်ကျမယ့်​ အမဲသား​တစ်တတစ်ဟာ ပိုး​မွှား​ေရာဂါဘယသန့်​စင်ြပီး​ လတ်ဆတ်​ေကာင်း​မွန်မှုမှာ ၁၀၀% အာမခံချက်​ေပး​နိုင်သလို မီး​မကူ ​ေနပူမှာမကင်အား​ေသာြငား​ လျှာဖျား​ေပါ်တင်လိုက်ရင် အရည်​ေပျာ်သွား​မတတ် နူး​ညံ့​လှတာမို့​ပါတဲ့​။ ကျုပ်တို့​အမ်း​မှာ စား​ေနတဲ့​ အမဲသား​ငါး​များ​က​ေတာ့​ေကာ ဘာနဲ့​မှ စစ်​ေဆး​အာမခံထား​ြခင်း​ မရှိ​ေသာ်ြငား​ စား​ေကာင်း​ေရာင်း​တန် ပစ္စည်း​မှန် မဟုတ်တာကျ​ေနတာပဲ။ တကယ်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဆီကဟာ​ေတွက မမှန်တာ မဟုတ်ဘူး​။ အာမခံချက်မ​ေပး​နိုင်လို့​ တန်​ေြကး​မရှိတာ။

 နွား​ေတွမှ မဟုတ်ပါဘူး​။ လူ​ေတွလည်း​ အတူတူပဲ။ ဂျပန်မ အပျိုစင်က​ေလး​ေတွဟာ ယံု​ေအာင်​ေြပာ၊​ ကျ​ေအာင်ြကူနိုင်လို့​ တစ်ကိုယ်လံုး​သိမ်း​ြကံုး​ လိုရာသံုး​သက်​ေဝ ြဖစ်သွား​ရင် တစ်ြပား​မှ ကုန်စရာမလိုဘူး​။ ​ေဈး​ကွက်ထဲ​ေရာက်သွား​တဲ့​ အင်​ေပါ့​ေမာင်​ေလး​ရယ်​ေတွကျမှ လက်ဖျား​နဲ့​မတို့​ရပဲ ဆာ​ေကး​ေလး​ ​ေဘး​ကထိုင်ငှဲ့​ေပး​ရံုနဲ့​ ဂျပန်ြပည်သိန်း​တန်က​ေလး​ေတွ ြဖစ်ကုန်တယ်။ ​ေဂရှား​မယ်က​ေလး​ေတွဆို အင်မတန် ဝင်​ေငွ​ေကာင်း​လှပါတယ်ဆိုတဲ့​ ဂျပန်ဆရာဝန်ြကီး​ေတွ​ေတာင် ​ေဈး​ြကီး​လွန်း​လို့​ ​ေဝး​ေဝး​ကသာ ငမ်း​ပါမည် လုပ်ရသတဲ့​။ သိပ်မအံ့​ဩနဲ့​ဦး​။ အဲဒီထက်​ေဈး​ြကီး​တာ ရှိ​ေသး​တယ်။ ဂျပန်အမျိုး​သား​ေလး​ေတွ ဝန််​ေဆာင်မှု​ေပး​တဲ့​ ​ေမာင်တို့​ချယ်ရီ​ေြမက သာလို့​ေတာင် ​ေငွကုန်​ေြကး​ကျ များ​လှပါသတဲ့​။

လန်း​လန်း​စင်စင် လိုချင်သ​ေလာက် ြဖည့်​ဆည်း​ေပး​နိုင်ရလိမ့်​မတဲ့​။ ဂျပန်ြပည်က အမ်း​မမြကီး​ေတွများ​ စိတ်ြကိုက်ဆွဲစား​ြပီး​လို့​ ​ေဘာက်ဆူး​ေပး​မယ်ြကံရင် မာစီဒီး​ဘန့်​ဇ်ကို ​ေသာ့​ပစ်​ေပး​ပခဲ့​တယ်ဆိုပဲ။ ​

ေရာက်ဖူး​တယ်ရှိ​ေအာင် ဗဟုသုတရှာမှီး​ဖို့​ ြဖတ်​ေလျှာက်​ေငး​ေမာ ဝင်လုပ်မိတဲ့​ ​ေမာင်စံဖား​က​ေလး​ခမျာ ကိုယ်က မှန်မှန်ကန်ကန် ​ေရွှြပည်နန်း​ြကီး​ ြဖစ်ပါလျက် ငါ့​တန််ဖိုး​နှယ် အဲဒီ​ေအာ်ဖာသူငယ်က​ေလး​ေတွ ​ေြခဖျား​ေလာက်ကမှ မတန်​ေလြခင်း​ လို့​ ချစ်အား​ငယ်ရသူမယ် ြဖစ်ရ​ေလတယ်။ အ​ေကာင်း​စား​မို့​ အဲသ​ေလာက်​ေဈး​ြကီး​ရပါတယ်ဆိုတဲ့​ အယူအဆကို ​ေချဖျက်ချင်လို့​ သ​ေဘာ​ေြပာတာ​ေနာ်။ ​ေတာ်​ေတာ်ြကာ မတ်စိ​ေဘာက်ထဲက​ေန Expected Salary လာ​ေမး​ေနဦး​မယ်။ (စိတ်က​ေတာ့​ မ​ေလျှာ့​ေသး​ပဲကိုး​)

 ဆင်း​ရဲချမ်း​သာ ကွဲြပား​လို့​ ​ေငွ​ေြကး​တန်ဖိုး​ကွာဟလို့​ သူတို့​နဲ့​ကိုယ်နဲ့​ ​ေြကး​ချင်း​တန်း​ချင်း​ အင်မတန် ကွာြခား​ပါ​ေပတယ် လို့​ ထင်​ေကာင်း​ထင်လိမ့်​မယ်။ တကယ်​ေတာ့​ အဲသလို မဟုတ်ဘူး​ဗျ။ လူတစ်​ေယာက်ရဲ့​တန်ဖိုး​ကို ဂျပန်ြပည်မှာ ဘာနဲ့​တိုင်း​သလဲ​ေတာ့​ မ​ေြပာတတ်ဘူး​။ ဂျပန်နိုင်ငံသား​ တစ်​ေယာက်ရဲ့​တန်ဖိုး​ဟာ ဝန်ြကီး​ချုပ်အာ​ေဘး​ြကီး​ရဲ့​တန်ဖိုး​နဲ့​ တစ်သက်တစ်သက်ချင်း​ယှဉ်ရင် ကိုယ်တို့​ ြမန်မာ​ေတွဆီမှာ ကွာသ​ေလာက် မကွာဘူး​။ ငလျင်ဒဏ်ခံရလို့​ အြပိုအပျက်ပံုထဲမှာ ပိတ်မိ​ေနတဲ့​ အ​ေြခအ​ေနမဲ့​အဖွား​အိုတစ်​ေယာက်ရဲ့​အသက်ကိုကယ်ဖို့​အား​ထုတ်တဲ့​အခါမှာ သူ့​ထက်အ​ေရး​ြကီး​တဲ့​ ဗီအိုင်ပီဆိုတာ မရှိဘူး​။ အချိန်မီကယ်လို့​ အသက်ရှင်နိုင်မယ်ထင်ရင် ​ေဒါ်လာသိန်း​သန်း​ကု​ေဋ ကုန်ကျသွား​ပ​ေလ့​ေစ။ လူ့​အသက်ကို ပိုတန်ဖိုး​ထား​တယ်။ ဂျပန်ြပည်မှာ လူ့​အသက်တစ်​ေချာင်း​ဟာ ဘာရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်း​နဲ့​မှ လဲလို့​မရဘူး​။ ကိုယ့်​ဆီမှာက မန်ကျည်း​ရွက်တက်ခူး​လို့​ ဆူး​စူး​ရင်

“အသား​ြပဲလို့​ အသား​အစား​ရတယ်။ အကင်္ျီြပဲရင် အကင်္ျီအစား​မရဘူး​”

 ဆိုြပီး​ ြပဲချင်း​ြပဲ လူပဲအြပဲခံတယ်။ လူ​ေပါင်း​ေထာင်​ေသာင်း​သိန်း​သန်း​ ဒုက္ခပင်လယ်​ေဝ​ေနတဲ့​အချိန်မှာ အ​ေရး​ေကာင်း​ ဒိန်း​ေဒါင်း​ဖျက်မစိုး​လို့​

“ဘယ်ြပည်ပအကူအညီမှ မလိုအပ်ဖူး​ေဟ့​” 

လို့​ ဘူး​ခါတဲ့​ ြမန်မာစိတ်ကို ဒင်း​တို့​ ဂျပန်​ေတွ ဘယ်​ေတာ့​မှ နား​လည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး​။

 ဒါ​ေြကာင့်​ ဒီညအိပ်မ​ေပျာ်နိုင်တာဟာ​ေလ သူတို့​တန်​ေြကး​ ကိုယ့်​တန်​ေြကး​ ကွာလွန်း​လို့​ ​ေဒါသထွက် အား​ငယ်​ေနတာလည်း​ မဟုတ်ဘူး​။ ငါလည်း​ အဲသ​ေလာက် ဝင်​ေငွများ​ရှိရင် ဘယ်​ေလာက်​ေကာင်း​မလဲဆို ​ေလာဘတက် စိတ်ကူး​ယဉ်​ေနတာလည်း​ မဟုတ်ဘူး​။ လူ့​တစ်သက်တစ်သက်ချင်း​ ဘယ်အခါများ​မှ ငါတို့​ဆီမယ် အ​ေလး​ထား​တတ်ပါ့​မလဲ လို့​ စိတ်မ​ေကာင်း​ြခင်း​ြကီး​စွာ ြဖစ်ရပါတယ်ဗျာ။

ဖတ်ြပီး​ ထပ်တူခံစား​မိနိုင်ပါ​ေစ။ (အလွန်တရာ အြမင်ကပ်ဖွယ် အ​ေရး​အသား​များ​ေြကာင့်​ ​ေြခာက်ညင်အြကီး​ြကီး​ကပ်ြပီး​ ယာကူဇာ​ေတွ ငှား​အသတ်ခိုင်း​ရင်​ေတာ့​ မသတ်ခင် သား​သား​ကို မ​ေအး​ြခင်​ေထာင် ဘယ်​ေလာက် ​ေပး​ရတယ် လို့​ တဆိတ်​ေလာက် ​ေြပာြပခဲ့​စမ်း​ပါဗျာ။ ကိုယ်ဘယ်​ေလာက်တန်သလဲ သိရတာ​ေပါ့​)