ကိုယ်တို့အစိုးရေချးထားတဲ့ ကုေဋများစွာေသာ ယန်းေငွများကိုသာ မဆပ်နိုင်ရင်ေနရမယ်။ အဲ့လိုအေြကွးများဆပ်ဖို့ကေတာ့ သည်ကလည်း
“လာြပီေလ သာကီေဆွ ရဲရဲေတာက်ေမာင်ေတွ။”ပါပဲ။ သူများတကာလို တစ်နှစ်တန်သည် နှစ်နှစ်တန််သည် ေနရတာမျိုး မဟုတ်ပဲ နှစ်လကိုးသီတင်းကေလးပဲ ေနရမှာဆိုေတာ့ ေတာ်ေတာ်တက်သုတ်ရိုက်ြပီး ြကိုးစားနိုင်မှ တန်ကာကျမေပါ့ေလ။ ဒါနဲ့ပဲ တတ်သမျှမှတ်သမျှ ပဲမျိုးတစ်ေထာင်ကို အိပ်သွန်ဖာေမှာက် အစွမ်းကုန်ထုတ်သံုးခဲ့တာကေတာ့ ချစ်ပိတ်သတ်ြကီးေတွ ဓါတ်ပံုေတွနဲ့ မျက်စိေနာက်ခဲ့ြပီး ြဖစ်ပါလိမ့်မယ်။
“ဒါနဲ့များေတာင် ပိုးသာကုန် ေမာင်ပံုေစာင်းမတတ်ြဖစ်ခဲ့သလား။”လို့ ေြပာစရာ ြဖစ်မစိုးလို့ သည်ေမာင့်လက်သံ ေဒါင်ေဒါင်လန်ကို နားဆင်ြကည့်ေတာ်မူပါဦးေလ။
စသွားကတည်းက ကိုယ်တို့အဖွဲ့မှာ အပျိုြကီးချည့်ပဲ သံုးေယာက်ပါတယ်။ ဟိုေရာက်ေတာ့ JICA က စီစဉ်ေပးတဲ့ Program Co-ordinator နှစ်ေယာက်ကလည်း ဗမာတစ်ေယာက် ဂျပန်တစ်ေယာက် အပျိုြကီးနှစ်ေယာက်။ အားလံုးေပါင်း အပျိုြကီးငါးေယာက်က သွားေလရာလာေလရာ ရင်အုပ်မကွာ ေစာင့်ေရှာက်ေပးတာဆိုေတာ့ သည်ေမာင်ကေလးေတွမှ ဗိုင်းေကာင်းေကျာက်ဖိ မြဖစ်ရင် ဘယ်သူြဖစ်ဖို့ရှိမတုန်း။
ေမာင်ကေလးသံုးေယာက်မှာမှ သိေတာ်မူြကတဲ့အတိုင်း ေမာင်စံဖားကေလးတစ်ေယာက်သာ လက်လက်ကိုထလို့ လိုက်ထိမ်းရမှာဆိုေတာ့ ဂျပန်မကေလးေတွခမျာ သည်ေကာင်ကေလးကို တို့ဖို့ထိဖို့အေရး ယက္ခငယ်ဂုမ္ဘန် ဝန်းရံေစာင့်ပါတဲ့ နတ်ပန်းအာသာဝတီကေလးလို ေဝးေဝးကသာ လွမ်းပါမယ် လုပ်ြကရရှာမယ် ထင်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့်လည်း တို့အမြကီး ညီမြကီးများခမျာ အထီးတစ်ေကာင် နွားတစ်ေထာင် လံုေအာင်အြမဲ ေစာင့်နိုင်ခဲဆိုတာလို တေန့တာ ေမာပန်းနွမ်းနယ်ြပီး ညဘက်ေဟာ်တယ်ြပန်ေရာက်ရင်ေတာ့ ြပာသိုေြကာင် ေမာင်ကေလးကို ေဘးမဲ့ေပးြပီး မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ေနြကပါေတာ့တယ်။
ဂျပန်က ေနာင်ေတာ်ဘရာသာြကီးများကလည်း အင်မတန်စီစဉ်တတ်ပါေပတယ်။ တိုကျိုမှာ ေဟာ်တယ်ငှားေပးတဲ့အခါ မသွားတတ်မလာတတ်ြဖစ်မှာစိုးလို့ ရှင်ဂျုကုမှာ ထားေပးသဗျ။
မီးပွိုင့်တစ်ေကွ့ေလာက် ေကွ့လိုက်ရင် သူတို့ဆီမှာ အင်မတန် နံမယ်ြကီးတဲ့ ကာဘူကိေချာဆိုတဲ့ ရပ်ကွက်ြကီးကို ေရာက်ပါတယ်။ ဒီေလာက်နီးနီးနားနား ထားေပးေတာ့လည်း ကိုယ့်မှာ ေမာတယ်ပန်းတယ် သေဘာမှာမထားလို့ရယ် ကွကိုယ်ေရာင်းကာ မုန့်ဝယ်စားပါ့မယ်ဆို လည်လည်ထွက်ြဖစ်တယ်ခင်ဗျ။ ဟိုြကည့်သည်ြကည့် ခဲမူးေစ့ေလာက်ကေတာ့ ဘာအပန်းြကီးတာ မှတ်လို့ေလ။ ေကျာသပ်ရင်သပ် ဆယ့်သံုးကျပ်ေလာက် မကုန်ရင်ြပီးတာပဲ။ သူများေတွေမးေတာ့လည်း ကုန်ြကမ်းရှာတယ် ေြပာလိုက်မှာေပါ့။ ဂျပန်မှာ ဖလန်းဖလန်းထရေအာင် ကိုယ်က မီလျံနာလည်းမဟုတ်။ ဗိုလ်ချုပ်သားလည်းမဟုတ်။
သူတို့ဆီကဟာေတွ ဘယ်ေလာက်ေဈးြကီးသလဲဆို ကိုယ်တို့ဗမာေြခာက်ေယာက်ကို တာဝန်ယူြပီးေခါ်တဲ့ JICA က ဒါရိုက်တာကေလးကေတာင် အဲ့ဒီနားေရာက်ရင် လက်ညှိုးကေလးတထိုးထိုးနဲ့
“Very dangerous place.”
“ပါသမျှ အကုန်ေြပာင်လိမ့်မယ်။”လို့ သတိေပးရှာတယ်။ ဒါနဲ့ သူစိတ်ပူေနမစိုးလို့
“ငါကဘယ်မှ မသွားပါဘူး။ အဲဒီနားက ေကာ့ေတးဘားကေလးမှာ ထိုင်ထိုင်ေသာက်ရံုတင်ပါ။”လို့ဆိုေတာ့
“ဂျပန်လိုမတတ်ပဲ ဘယ်လိုလုပ်ထိုင်သလဲ အဆင်ေြပရဲ့လား။”လို့ ေမးပါတယ်။
“ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဆိုင်ထဲမှာ အဂင်္လိပ်လိုေပါက်တဲ့ ေကျာင်းသူေကာင်မေလးေတွ ရှိပါတယ်။ သူတို့နဲ့ ေဖာေရှာလုပ်တာေပါ့။”လို့လည်းဆိုလိုက်ေရာ ရှိသမျှ ဂျပန်ဆရာြကီးေတွပါ မျက်လံုးြကီးေတွ ြပူးလာြပီး
“မင်းကို သူတို့ ပိုက်ဆံအများြကီး ေတာင်းေသးလား။”လို့ေမးပါတယ်။ ေနာက်ေတာ့မှ သိတာ သူတို့ဆီမှာ အဲသလိုမျိုး ဆိုင်ထိုင်အေဖာ်လုပ် စကားေြပာေပးတဲ့ ကေလးမေလးေတွကလည်း အလကားရတာ မဟုတ်ဘူး။ လက်ဖျားနဲ့မထိရပဲနဲ့ နင့်ေနေအာင်ေပးရတာေတွ ရှိသတဲ့။ သူတို့နဲ့စာရင် တို့ဆီက ကာရာအိုေကေတွမှာ အေအးေသာက်ေသးေပါက် ေဘးထိုင်ေပးကိုင် (မိုက်ခွက် မိုက်ခွက်) ကေလးမေလးေတွကို ငါးေထာင်ေပးရတာက တန်သလိုလို အရှိသား။ ေတာ်ပါေသးရဲ့။ ကိုယ်လိုပဲ လာေသာက်တဲ့ကေလးမေလးေတွမို့ ကိုယ့်ေတာ့ ေဘာက်ချာြဖတ်မသွားဘူး။ သည်လိုမှန်းသိ အာရိဂတ်ေတာ ဆယ်ခါေလာက် ဦးညွှတ်လိုက်ပါတယ်။
ကာဘူကိေချာ ြပီးတဲ့ေနာက် ေနာက်ထပ် ဗဟုသုတတိုးလာတာကေတာ့ ေမာင်ြကီးတို့ရွာပါ။ အရင်ကေတာ့ ေမာင်တို့ချယ်ရီေြမ လို့ နံမယ်လှလှေပးခဲ့တယ်။သူတို့က ေခါ်တာေတာ့
"Host club"တဲ့။ ေကာင်ေလး ငယ်ငယ်ေချာေချာေလးေတွ အြဖူအမဲ အရွယ်စံုဆိုက်စံု ေတွ့ရတယ်။ အဲဒါ နီေချာမဲလို့ေခါ်တဲ့ ေဂးရပ်ကွက် မဟုတ်ေသးဘူး ထင်တာပဲ။ အဲဒီကေကာင်ေလးေတွက ေဂးမဟုတ်ဘူး။ မမရဲ့ေမာင်ေလးေတွ။ ချိုသာတဲ့စကားေလးေတွ ြကင်နာတဲ့အယုအယေလးေတွနဲ့ မေလးေမာင် ဝန်ေဆာင်မှုေပးတဲ့ ရှန်ပိန်တစ်ခွက်ဟာ ေသာင်းဆိုလည်းဟုတ်၊ သိန်းဆိုလည်းဟုတ်သတဲ့။
ဒါေပမယ့် ဂျပန်ကိုေရာက်စတုန်းက ေကာင်ေလးငယ်ငယ်ေတွ ြမင်သမျှ ေဂးလို့ချည့်ထင်မိတယ်။ ဘာလို့ဆိုေတာ့ မျက်ခံုးေမွှးကေလးေတွကို ေြပာင်ေနေအာင် ရိတ်ြပီး ေသးေသးမျှင်မျှင် သံုးရက်လ ခံုးမျက်စလုပ်ထားြကတာကိုး။ ဖက်ရှင်တဲ့ဗျာ။ ဖက်ရှင်တဲ့။ နှုတ်ခမ်းေမွှး မုတ်ဆိတ်ေမွှးလည်းမရှိ ေြပာင်ရှင်းြကီး။ ထားရင်လည်း သူတို့အေမွှးက ကိုယ်လို ကျိုးတိုးကျဲတဲ ဘိုသီဘတ်သီ မရိပ်နိုင်လို့ ကျန်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ တိတိရိရိ ေဂါက်ကွင်းထဲက ြမက်ပင်များလို ပံုေဖာ်ထားတာ။ မုတ်ဆိပ်ြကီးနဲ့ ဘိုကေတာ်မျက်ခံုးနဲ့က ဘယ်လိုမှ အစပ်အဟပ်မတည့်။ ကိုယ်ဆို အချင်းချင်းလက်တို့ြပီး ရယ်လို့ချည့်ေနတယ်။
ဂျပန်မှာ အင်မတန် နံမယ်ြကီးတဲ့ ေဂရှားစံအိမ်ကိုေတာ့ ကိုယ်နဲ့မတန်မရာမို့ မေရာက်ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ရုပ်ရှင်ထဲမှာ ေတွ့ရတဲ့ ေဂရှားမယ်ကေလးေတွနဲ့ သိပ်မထူးဘူးလို့ဆိုတယ်။ သူတို့ဆီက အထူးကုဆရာဝန်ြကီးေတွေတာင် လူတိုင်း မေရာက်ဖူးဘူး။ ညစာစားပွဲမှာ ဂျပန်ဆရာဝန်ကေလးကို ေချာက်ချရင်း
“ေဂရှားမယ်ေလးလို လမ်းေလျှာက်ြပပါ။”လို့ ခိုင်းေတာ့ သူက ချက်ချင်း မနှဲေလးသံကေလးနဲ့ ဒူးကေလးထုပ် ထိုင်ချလိုက်ြပီး ဟိုက် ဟိုက် ဟိုက် ဟိုက် နဲ့ ေနေအာင် ဦးညွှတ်၊ ဒူးနှစ်ေချာင်းြကိုးတုပ်ထားတဲ့ ေြခလှမ်းကေလးနဲ့ ေလျှာက်ြပတယ်။ တကယ်ေတာ့ ေဂရှားေဟာက်စ်ဆိုတာ ကိုယ်တို့ထင်သလို ေဆာင်ြကာြမိုင် မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တို့ဆီက စင်တင်ေတးဂီတေဖျာ်ေြဖတဲ့ လှပျိုြဖူကေလးများနဲ့သာတူတယ်။ ဆိုြပမယ်။ ကြပမယ်။ ဆာေကးငှဲ့တိုက်မယ်။ ကွာတာက ေခတ်သရုပ် ေခတ်စရိုက် မဟုတ်ပဲ ဂျပန်ရိုးရာ ယဉ်ေကျးမှုကို တဆံြခည်မယွင်း ထိမ်းသိမ်းေနထိုင်တာက အဓိက။ ဒါေြကာင့် ဂျပန်ကိုေရာက်ရင် ေဂရှားအိမ် ေရာက်ဖူးမှ ြပည့်စံုတယ်လို့ဆိုတာ။
ြပည့်တန်ဆာဆိုတာကျေတာ့ ေဂရှားထက်ေတာင် အဆင့်ြမင့်သတဲ့။ အဲ့ဒါ သိက္ခာကျစရာ မဟုတ်ဘူး။ ေတာ်ဝင်မင်းသမီးကေလးလို နုရွအုအက်ေနမှ လုပ်လို့ရတာတဲ့။ လမ်းေလျှာက်ရင်ေတာင် ခံုဖိနပ်ြကီးတစ်ထွာေလာက်နဲ့မို့ မလဲေအာင် မယိုင်ေအာင် ကာလသားနှစ်ေယာက် သံုးေယာက် တွဲကာရံကာ လိုက်ေပးရသတဲ့။ ဂျပန်မှာ ြပည့်တန်ဆာြဖစ်ဖို့ဆိုတာ မတစ်ေထာင်မှာလည်း တစ်ေကာင်မထွန်းဘူး။
“ြမင်သူတိုင်းက ေငးြကည့်ရတယ် ဝိုင်းရယ်။”ဆိုတာမျိုး။ ဆုေတာင်းေကာင်းမှ ြဖစ်ခွင့်ရသတဲ့။ ေြပာမေြပာချင်ေပါင်ကွာ။
“အဟုတ်မှတ်လို့ ေလျှာက်ဖတ်ေနမိပါတယ်။ ခုထက်ထိ ေကာင်းခန်းလည်း မေရာက်ေသးဘူး။ လိုရင်းကို ေြပာစမ်းပါ။ ေမာင်ရင်ေလး ဂျပန်မှာ တစ်ခါမှ မတစ်ခါခဲ့ဖူးလား။”
လို့ေတာ့ ေမးပါနဲ့ေအ။ သားသားအေြကာင်းလည်း သိသားနဲ့။
“အိပ်မက်ဆန်ေသာ အေတွ့များြကားဝယ် မေမွ့လိုသူပါကွယ်။”လို့ ေြပာခဲ့တယ်ေရာ။
“ဒါြဖင့် ဘယ်မှာ အေြကွးဆပ်နိုင်ခဲ့လို့တုန်း။”လို့ေတာ့ ေစာဒကတက်စရာရှိသေပါ့။ အေြကွးေတာ့ ေကျေလလား တင်ေလသလား မသိ။ ေချာက်ေပါက်ြကီးကျြပီး ငုတ်တုတ်ေမ့သွားတာ တစ်ခါရှိသဗျ။ ဘယ်သူမှ ရိုက်မစစ်ရပါဘူး။ ကွကိုယ်ပဲ ေဖာ်ေကာင်လုပ်ေတာ့မယ်။ အိုဆာကာမှာ ယူနီဗာဆယ်စတူဒီယိုကိုသွားတုန်းကေပါ့။
အဲ့ဒီေန့က တနဂင်္ေနွဆိုေတာ့ အိုဆာကာမှာရှိသမျှလူငယ်ေတွ အကုန် အဲသည်ေရာက်ေနသလား မေြပာတတ်ပါဘူး။ ရထားေတွဆိုတာ ြကပ်လိုက်တာများ ငပိသိပ် ငချဉ်သိပ်ပဲ။ သူတို့ဆီကလူေတွကလည်း ရထားနဲ့လူနဲ့ အြပည့်ပါဆို ဘယ်လိုရေအာင်တက်တယ် မသိဘူး။ တွန်းတင်တဲ့ စပယ်ယာမပါပဲနဲ့ေတာင် ေစွ့ကနဲရထားေပါ်ပါလာြကတယ်။ အထဲကလူြဖင့် လှုပ်ေတာင် မလှုပ်သာဘူး။ ရထားြကပ်ရတဲ့ြကားထဲ ေဟာသည်က ဂဏာမြငိမ်တဲ့ အမာစိန်တစ်ေယာက်မှာ တမျိုးတမည် သရိုးသရီြကီး ြဖစ်လာလို့ ကိုယ့်ေရှ့လူကို
“အားနာလိုက်တာ ချစ်ရယ်။”လို့ ြကည့်မိလိုက်ေတာ့ မျက်လံုးမျက်ဆန်ေတွ ြပူးသွားတယ်။ ကိုယ်ကေတာ့ ငါကိုက အထိမခံေရွှပန်းကန် ဆန်းဆန်းတင့်ြဖစ်သလားမှတ်ပါတယ်။ ေရှ့ကသူငယ်ကေလးက ေစာသက်ရဲ့ အြကည့်နဲ့
“ေကာင်းလား အကိုေရ။ ေကာင်းလား။”လို့ ြပန််ြကည့်တယ်ဗျ။ ဖျား ဖျား။ ဒါ ေသွးရိုးသားရိုးမှ မဟုတ်ပဲ။
“လွှတ်ေနာ်။ ခုချက်ချင်းလွှတ်။ ေအာ်လိုက်ရမလား။”လို့လည်း မေအာ်ဝံ့ဘူး။ ကိုယ့်ြပန်ကွိုင်ရှာရင် ဘယ်လိုရှင်းမလဲ။ သူ့ြကည့်ရတာ အသက်မှ ြပည့်ရဲ့လားမသိ။ ငါေတာ့ အမှုပိုြကီးဖို့သာ ြမင်ေတာ့တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။
မျက်နှာလည်း ဘယ်နားသွားထားရမှန်းမသိဘူး။ အညှာကိုင်ထားေတာ့ ရုန်းလည်းမရုန်းနိုင်ဘူး။ ဒုက္ခနဲ့ လှလှနဲ့ ေကာင်းေကာင်းြကီးေတွ့ေတာ့တာပဲ။ ဘူတာမေရာက်ချင်း သူြပုသမျှ နုရတဲ့ဘဝပါဗျာ။ ဘယ့်နှယ်မှ မတတ်နိုင်ဘူး။ ရထားေပါ်ကဆင်းေတာ့ လက်မှတ်ေရာင်းတဲ့ ေကာင်တာနားအထိ ပါလာေသးတယ်။ ဆိုးလိုက်တဲ့ေကာင်ေလးဗျာ။
သူ့မှာ ရည်းစားေကာင်မေလးလည်း ပါလျက်သားနဲ့။ လူြကည့်ရတာလည်း နည်းနည်းေလးမှ မနွဲ့ဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ြကံရာမရလို့ အတူပါလာတဲ့ ဆာဂျင်အပျိုြကီးမမကို
“ဓါတ်ပံုေလးေတွ ရိုက်ေပးပါဦးေညာ်။”လို့ အတင်းလှမ်းေခါ်ြပီး
“ငါတစ်ေယာက်တည်းလာတာ မဟုတ်ဘူးေနာ်။ သေဘာေပါက်။”လို့ အကာအကွယ်ယူခဲ့ရတယ်။ တို့အပျိုြကီးကြဖင့် သူ့ခုတံုးလုပ်လို့ လုပ်လိုက်မှန်းေတာင် မသိပါဘူး။ ကျုပ်လည်း အေြကွးေတွ ေကျခဲ့သလား။ ထပ်တင်ခဲ့တာလား မေြပာတတ်ေတာ့ဘူး။
သင်ခန်းစာ တစ်ခုတိုးလာတာကေတာ့ သူတို့ဆီမှာ ေဂးဆိုတာ ကိုယ့်ဆီက မိတ်ကပ်မကိပ်တို့လို့ မရှိတာေတွ အကုန်ရှိေအာင် ြဖည့်ြပီးမှ ေပတရာဆီေလျှာက်ပါလို့ ြမင်သေလာက်ြပလိုက်ချင်ပါသည် လုပ်တာမျိုး မဟုတ်ဘူး။ အေတာင့်လိုက် အစင်လိုက် ကျားကျားယားယားြကီးလည်း ေဂးချင်ေဂးတယ်။ တကယ်ေတာ့ ေဂးဆိုတာေတာင် ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မယ်။ သူ့မှာ ေကာင်မေလးငုတ်တုတ် ပါလာသားပဲ။ ဂျပန်ဝိုင်ယာြကိုးများဟာ + နဲ့ - ေတွ့မှ မီးပွင့်တာ မဟုတ်ဘူး။ + + အငုတ်ချင်းလည်း ေရှာ့ခ်ရှိသဟ လို့ ဗဟုသုတ မှတ်သားရတာေပါ့ေနာ်။ ေအာင်မယ်ေလး။ ေမှာ်ရံုေတာကေလး အလည်လွန်မိပါတယ်။ အန်တီဂမ္ဘီရယ်။
ကံေကာင်းလို့ ချို နဲ့ သားေရ ကိုယ်နဲ့မေကွကွင်းရေလတယ်။ ေအာ် ဒါထက် စကားမစပ်။ ဒီကိစ္စက ဂျပန်ေတွကို အပုတ်ချအတင်းတုပ်တဲ့သေဘာ မပါပါဘူးေနာ်။ ေြပာင်းလဲလာတဲ့ ယဉ်ေကျးမှုအသစ်ြကီးမှာ ဘယ်ေနရာမှာမဆို ရှိပါတယ်။ ြမန်မာြပည်မှာလည်း ရှိပါတယ်။ အထအနေကာက်ြပီး ေသွးခွဲသူေတွများလွန်းလို့ ကိုယ့်စကားကိုယ် ြပန်ြပန်ရှင်းေနရတာပေလ။
Kansai Center, Japanese Culture Room ထဲက ြပည့်တန်ဆာမေလး
"ပဲမများနဲ့ ဆွဲစားခံရတတ်တယ်။"
ကာဘူကိေချာက ြမန်မာဆိုင်းဘုတ်
0 comments:
Post a Comment