ဟိုးေရှးေရှးတုန်းက နယ်ချဲ့လက်ေအာက်က လွတ်လပ်ေရးယူြပီး နိုင်ငံသစ်ထူေထာင်မလို့ လုပ်တဲ့အခါ တိုင်းရင်းသားေတွကို စည်းရံုးေတာ့ “ဗမာတစ်ကျပ် ရှမ်းတစ်ကျပ်”
ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေြပာခဲ့ြကသတဲ့ကွယ်။ အဲဒီအချိန်တုန်းက တိုင်းရင်းသားေတွဆိုတာ ဗမာစကားကိုေတာင် ေလးလံုးကွဲေအာင် ေြပာတတ်တဲ့သူ ခပ်ရှားရှားရယ်။ ြပည်ေထာင်စုဆိုတဲ့စကားေတာင် ဘာေြပာမှန်း မသိတဲ့သူေတွကို ဘယ်လို စည်းရံုးခဲ့သလဲဆိုေတာ့
“ရှမ်း၊ ချင်း၊ ကချင်၊ ကရင်၊ ကယား တို့တိုင်းရင်းသားေတွဟာ တေြမတည်းေန၊ တေရတည်းေသာက်ြကတာမို့ ညီအကို ေမာင်နှမေတွ ြဖစ်တယ်။ အခွင့်အေရးမှန်သမျှ သာတူညီမျှ ရြကမယ်။ ဗမာက တစ်ကျပ်ရရင် ရှမ်းကလည်း တစ်ကျပ်ရရမှာေပါ့။ ”
လို့ အာမဘေဏ္ဍ ခံခဲ့ြကသတဲ့။ အားကိုတို့ ေြပာတဲ့စကားဆိုေတာ့ ဖိုးမူတို့လည်းယံု၊ ေဘာက်ဂျာတို့လည်းယံု၊ ေအခမ်းတို့လည်း ယံုခဲ့ြကတာ အားလံုး အသိပါပဲ။ အခုေတာ့ နှစ်ေပါင်း ၆၅ နှစ်ေလာက် ြကာခဲ့ြပီဆိုေတာ့ အဲဒီမျိုးဆက်ေတွလည်း မရှိေတာ့ဘူး။ သူတို့ရဲ့ ေြမးကေလးေတွေတာင် အရွယ်ေရာက်ကုန်ြပီ။ အချိန်ေတွကသင်ေပးခဲ့လို့ စာေတွလည်း တတ်ကုန်ြကြပီေပါ့။ ဒီကေန့ေခတ်မှာ ဖွာေထာင်းကေလးလည်း
“အိုးမိုင်ေဂါ့ဒ်၊ တိတ်ေရှာဒယ်။ တိတ်လှဒယ်။ ”
ဆိုြပီး အချစ်ရဲ့ သိုယိုတာကို တကမ္ဘာလံုး ြပန့်ေအာင် ြဖန့်တတ်ြပီ။ နှုတ်ခမ်းေမွှးကားကားနဲ့ ေခါင်းြဖူြဖူ ေစာ်ဘွားသားြကီးလည်း ဘဂင်္လားသားေတွ အခွင့်အေရးအတွက် လူ့ခွင့်ေရး လူ့ခွင့်ေရး ေအာ်ကာဟစ်ကာနဲ့ ေဘးတီးေပးတတ်ေနြပီ။ တိုင်းရင်းသားေတွထဲမှာ ေအာက်စဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်၊ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ်က ဘွဲ့ရပညာတတ်ြကီးေတွေတာင် ေဟာတစ်ေယာက် ေဟာတစ်ေယာက် ထွက်လာခဲ့ြကြပီ။ ဒါေြကာင့် ဒီေခတ်ြကီးမှာ
“ဗမာတစ်ကျပ် ရှမ်းတစ်ကျပ်”
ဆိုတဲ့စကားဟာ ဘယ်သူ့ကို သွားေြပာေြပာ ယံုမယ့်သူ တစ်ေယာက်မှ မရှိေတာ့ဘူး။ အေြပာနဲ့မဟုတ် အလုပ်နဲ့ သက်ေသြပခဲ့တာ နည်းတဲ့နှစ်ေတွလား။
ဒါေပသိ မေြပာမြပီး မတီးမြမည်ဆိုသလို ြပည်ေထာင်စုြကီးတစ်ခုလံုး ဝါးအစည်းေြပသလို ေြပမသွားဖို့အတွက်ေတာ့ ညီညွတ်ေရးစကားေလးေတွ ေြပာဖို့လိုေနတာ အမှန်ပဲ။ ယံုြကည်ေလာက်တဲ့စကားကို တည်တည်တံ့တံ့ ြမဲြမဲြမံြမံ ဆိုသင့်တာေပါ့ေလ။ ပါးစပ်ြကီးနဲ့ ေြပာတာကေတာ့ မစားရဝခမန်း လူတိုင်း ေြပာတတ်ပါတယ်။
ကိုယ်ေြပာတဲ့စကား သူများယံုဖို့ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့်စကားကိုယ် တာဝန်ယူနိုင်တဲ့သူတစ်ေယာက်က တည်ေအာင်ထိန်းရေတာ့မယ်။ ဒါမှ ေနာက်တစ်ခါေြပာရင် တို့က ယံုမှာ။ အရင်စာေတွမှာ ေြပာခဲ့တဲ့ ဖက်ဒရယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စကိုြပန်ေကာက်ရရင် သည်တစ်ခါေတာ့ အစဆွဲထုတ်စရာ သပွတ်အူြကီးတစ်ေထွး ရလာြပန်ပါတယ်။ အဲဒါကေတာ့
“Power Sharing”
ြပီးရင် ဆက်ေဆွးေနွးရမယ့်
“Resource Sharing”
အေြကာင်းပါ။ အရင်းအြမစ်ေတွကိုေရာ ြပည်နယ်ြပည်မ ဘယ်လို ခွဲေဝယူြကမှာလဲ။
“ဗမာတစ်ကျပ် ရှမ်းတစ်ကျပ်”
ေတာ့ ထပ်မေြပာနဲ့ေတာ့ေနာ်။ ေတာ်ေလာက်ြပီ။ ရှက်သင့်ြပီ။ ရယ်ရလွန်းလို့ ရယ်ေတာင် မရယ်နိုင်ေတာ့ဘူး။
တကယ်ပဲ တိုင်းရင်းသားေတွအေပါ် ညီရင်းအကို ေမာင်ရင်းနှမသဖွယ် သေဘာထားတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ရှိဝှက်ထား သူ့ရှိနှိုက်စား အနိုင်ကျင့်ေနလို့ မသင့်ေတာ့ဘူး။ သူများနိုင်ငံက ကျွန်ြပုြပီးလာအုပ်ချုပ်သွားတဲ့ အဂင်္လိပ်ေတွေတာင်မှ သယံဇာတပစ္စည်းေတွကို စိတ်တိုင်းကျ လုယူြပီးရင် ေဒသဖွံ့ြဖိုးေရးအတွက် လမ်းတံတား ကားရထား စီစဉ်ေပးခဲ့တယ်။
အုပ်ချုပ်ေရး တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး အေလးထားခဲ့တယ်။ ပညာေရး၊ ကျန်းမာေရး အထိုက်အေလျာက် တာဝန်ယူေပးခဲ့တယ်။ အခု ကိုယ်ချင်းကိုယ်ချင်းေတွပါဆိုမှ သူတို့ေလာက်မှ မသာလို့ ရပါ့မလား။ ကိုယ့်တိုင်းြပည်ကထွက်တဲ့ သဘာဝသယံဇာတ အေမွအနှစ်ေတွဆိုတာက တိုင်းရင်းသားေတွရဲ့ ေြမေပါ်ေြမေအာက်ကေန သူတို့မျက်စိေအာက်တင် ထွက်လာတာေတွေလ။ ဒီဟာေတွကို ဝမ်းသာအားရ
“ေပး ေပး။ ကိုြကီးတို့ကိုေပး။ မင်းတို့ လုပ်တတ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီမှာြကည့်။ ငှက်ေပျာသီးဆိုတာ ေဟာသလို အခွံနွှာြပီး ေဟာသလို ပါးစပ်ထဲထည့်စားရတယ်။ ”
လို့ ေြပာရင် တစ်ခါနှစ်ခါေတာ့ အားနာပါးနာ ြငိမ်ေနလိမ့်မေပါ့။ တက်သမျှလူြကီး ေဆွစဉ်မျိုးဆက် တမလွန်ထိေအာင် သယ်သွားမတတ် မရဒဿကချိုင်ြပီး ေဒသခံတိုင်းရင်းသားေတွကျ ပါးစပ်ေဟာင်းေလာင်းထားမယ်ဆိုရင် စဉ်းစားြကည့်ပါဦး။ (ဘာလို့ စဉ်းစားရမှာလဲ။ အရင်လူေတွ ဂလိုပဲ စားေနလို့ ကိုယ်လည်း ကိုယ်တက်တုန်းေလး သုတ်သုတ်စားရတာ။ ေနာက်လူလာလည်း စားဦးမှာ) အဲဒီပါးစပ်ြကီးနဲ့
“ညီေလးတို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ။ ”
လာေြပာရင်ေတာ့ အဝှာစားေြပာေတာင် ြကိုက်တတ်လို့ပဲ ြဖစ်ရမယ်။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ေဝတယ်မျှတယ် Share လုပ်တယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စေတွဟာ
“သိသာသိေစ မြမင်ေစနဲ့”
လုပ်လို့ မရပါဘူး။ အားလံုးမျက်ြမင် ေပါ်ေပါ်ထင်ထင်လုပ်မှ၊ စားပွဲေအာက်၊ အိမ်ေနာက်ေဖး၊ အေပးအယူကင်းရှင်းမှ ယံုြကည်စိတ်ချ တိကျမှန််ကန် အာချားဓါးြပဘဏ် ြဖစ်ေတာ့မေပါ့။ ဒီမှာလည်း အရင်တခါလိုပဲ ပွင့်လင်းြမင်သာမှု လို့ေခါ်တဲ့ ထျန်ပလန်စီ လိုလာြပန်တယ်။ ကိုယ်နဲ့ဆိုင်တဲ့ ဥပမာတစ်ခုပဲ ြမင်သာေအာင် ေပးပါ့မယ်။ ဆိုြကပါစို့ဗျာ။
ြမန်မာနိုင်ငံဆရာဝန်များအသင်းတိုက်ြကီးကို အဆင့်ြမင့် အေဆာက်အဦြကီးြဖစ်ေအာင် ြပုြပင်တည်ေဆာက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စဟာ ဆရာဝန်ေတွ အြကားမှာ ကျွက်ဆူကျွက်ဆူ ြဖစ်ေနတယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ေကာင်းေအာင်လုပ်ေနတယ်ဆိုတာက ဘယ်သူမှ သံသယရှိစရာ မလိုပါဘူး။ သူများေတွလို လက်ညှိုးထိုးေရာင်းစားသွားမယ့်သူ တစ်ေယာက်မှ မပါ။ (ဆရာဝန်ေတွ အဲဒါ ညံ့တာေပါ့ဗျာ။ သူများေတွ ဘယ်မှာအသံထွက်လို့တုန်း)
“ဘယ်သူေတွ လုပ်မှာတုန်း။ ဘယ်လိုပံုစံနဲ့ လုပ်ြကမလို့တုန်း။ ဘယ်လိုအကျိုးအြမတ်ခွဲေဝမှုနဲ့ လုပ်ြကမလို့တုန်း။ ”
ဆိုတာေတွကို ရှင်းလင်းေအာင် မေြပာပဲနဲ့
“ဒါေတွ မင်းတို့ သိစရာမလိုပါဘူး။ ကွန်ဖီဒန်ရှယ်ေတွ။ ြပီးရင် ကွန်ဒိုအြကီးြကီး တစ်လံုးရမှာ။ စကားမများနဲ့။ လာ သေဘာတူေြကာင်း လက်မှတ်ထိုး။ ”
လို့ ဆိုလာရင် အငယ်ေတွကသာ ေြကာက်ေြကာက်နဲ့ ေခါင်းညိတ်ချင်ညိတ်မယ်။ တန်းတူချင်းေတွကေတာ့ ဘက်တူရင် လူမေရွးေပါင် ြကက်တူေရွးေတာင်။ တစ်နိုင်ငံလံုးအတိုင်းအတာနဲ့ ထွက်လာတဲ့ သဘာဝသယံဇာတ အကျိုးအြမတ်ေတွနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ပွင့်လင်းြမင်သာမှုဆိုရင်ေတာ့ ဘယ်လိုေြပာရပါ့မလဲ။ စာရင်းမဝင် အင်းမဝင်ေတွ များလွန်းအားြကီးလို့ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ်က လာေရာက်ေလ့လာသူ သုေတသီြကီးေတွေတာင် အံ့ဩလွန်းလို့ ေသေတာ့မယ် ြဖစ်ကုန်သတဲ့။
ကိုယ့်အိမ်ထဲက ပိုက်ဆံဆိုတာ သူများေတွ ေပးသိလို့ ဘယ်ြဖစ်ပါ့မလဲေနာ့။ ဒါြဖင့် မင်းေရာ သိသလားဆိုရင် သိဘူး။ ဘူသိသလဲမေမးနဲ့။ ဘူမှသိဘူး။ သတို့ဟာသတို့ပဲ သိမှာ။ တို့အစိုးရက ေဟာင်းေလာင်းြမင်သာ အစိုးရဟုတ်ဘူး။ လံုလံုြခံုြခံု အစိုးရ။
ေကာင်းပါြပီေလ။ ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တာေတွ မသိနဲ့ဆို မသိပါဘူး။ ေတာသား ေတာမှာ လယ်ရှိ၊ နွားရှိ ထမင်း မငတ်ပါဘူး။ သူတို့ဟာသူတို့ ေကျာက်စိမ်းနန်းေတာ်ထဲပဲေနေန။ ေြကးနီဖန်နန်းြကီးပဲ ေဆာက်ေဆာက်။ သို့ေသာ်လည်း အဲလိုေနရင်းနဲ့မှ သူများေတွ အလှည့်ြပီးရင် ကိုယ်ေတွအလှည့်လည်း ေရာက်ခဲ့ရတာ သဘာဝေပါ့။ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတဲ့အထဲမှာ ပထဝီေြမလွှာြကီးကိုက ပါြပီးသားဗျ။ ဘိုးစဉ်ေဘာင်ဆက်လုပ်ေနတဲ့ လယ်မို့လို့ ကိုယ်ပိုင်တယ် မထင်နဲ့။
“သိမ်းတယ်”
ဆို တစ်ခွန်းတည်းနဲ့ ြပတ်သွားေရာ။ ဘာမှ အထွန့်တက်လို့မရဘူး။ ဖယ်ဆို ဖယ်လိုက်။ ဟိုက ဝယ်မှာ။ ရမယ်ေလ တစ်ပဲေြခာက်ြပား။ တိုင်းြပည်တိုးတက်ေရး ေဒသဖွံ့ြဖိုးေရးအတွက် အနစ်နာခံရတယ်ဆိုတာ မဆန်းပါဘူး။ အမ်းြမို့မှာ အိမ်ြကီးအိမ်ေကာင်းေတွ ြမို့တဝက်ေလာက် ဖျက်ေပးလိုက်ရတယ်။ ေလယာဉ်ကွင်းြကီး ေဆာက်မှာမို့ေလ။ ဒါမျိုးကေတာ့ ရင်နာေပမယ့် ေရစက်ချလိုက်နိုင်ပါေသးတယ်။ ဒါေပမယ့် ေကာ်ဖီေကာ်နာဖွင့်တဲ့ ဘဘြကီးအိမ်ေဘးက မိသားစုေတွ တချိန်တုန်းက အသားလွတ်ြကီး ဖယ်ေပးလိုက်ရြပီး ဘာနစ်နာေြကးမှမရလိုက်တာကေတာ့ ေြဖလည်းေြဖမေြပ ြဖစ်ရမှာပဲ။
ဒီစကားစမိလို့ ခုထက်ထိ မျက်ရည်ကျမယ့်သူေတွ ကိုယ့်မိတ်ေဆွေတွထဲ သိပ်ရှိတာေပါ့ဗျာ။ (ကိုယ်ေတာင် သူတို့ေြပာလို့ သိရတာ) ြမန်မာြပည်တနံတလျားမှာ ကိုယ့်လယ်ကို တပ်ေြမအြဖစ် အသိမ်းခံရြပီး သီးစားခေပးလို့ ြပန်ငှားစိုက်ရတဲ့ လယ်သမားေတွ ဘယ်ေလာက်ေတာင် များသလဲလို့ေြပာရင် ယံုမှာေတာင် မဟုတ်ဘူး။ ရန်ကုန်မှာ ဆိုရင်ေကာ။ ကန်ေတာ်ြကီး အင်းယားလည်း မသွားချင် ငါမသွားဘူး မလုပ်နဲ့။ ြပည်သူပိုင် တစ်ခုမှ မကျန်ေတာ့ဘူး။ အကုန်် သူေဌးေတွလက် ေရာက်ကုန်ြပီ။ တိရစ္ဆာန်ရံုေတာင် မျက်ခံုးခပ်လှုပ်လှုပ်။
ဘယ်ရံုမှာ ဘာကားြပလည်း မသိချင်နဲ့။ ရုပ်ရှင်ရံုဆိုတာ ေရှာပင်းေမာ အေပါ်ဆံုးထပ်မှာပဲ ရှိတယ်။ လမ်းေလျှာက်ရင်း အပျင်းေြပ ဟိုရံုသည်ကား ေချးများလို့ မရေတာ့ဘူး။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ သည်ကားပဲ ရှိတယ်။ ြကည့်ချင်ြကည့် မြကည့်ချင်ေန။ မီးရထားရံုးြကီးလည်း ေဟာ်တယ်ြဖစ်သွားြပီ။ ဝန်ြကီးများရံုးလည်း လာဦးမတဲ့။ ဒါေတွ အကုန်လိုက်သိချင်ေနရေအာင် ကိုယ့်အရာလား။ ဘယ်သူ့လက်ထဲမှာ ဘာရှိတယ်။
ဘယ်လမ်းေြကာင်းက ဝင်ရမယ်။ ဒါပဲ သိဖို့ အေရးြကီးတာ။ ေြပလည်ရင် ေလယာဉ်ပျံမှ အလကားစီးလို့ရတာမဟုတ်ဘူး။ ေလယာဉ်ကွင်းြကီးေဆာက်ြပီးရင် မင်းသမီးရှိသမျှ တန်းစီဖက်လို့ရတယ်။ ဒါေတွ အကုန်လံုး လူသိရှင်ြကားချြပလို့ သင့်မသင့်ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ စဉ်းစားပါေလ။ ေခတ်ကိုက မင်းနဲ့တို့ နှစ်ေယာက်အေြကာင်းများ ရှင်းေနြပီ ဆိုရင် ေအာင်သွယ်ေတွ မလိုေဒါဘီ ဆို ေခါက်ပစ်လိုက်လို့ရတဲ့ေခတ်ဗျ။ ဒီလိုပံုစံမျိုးနဲ့
“ဗမာတစ်ကျပ် ရှမ်းတစ်ကျပ်”
လာေအာ်ေနလည်း ေအာ်တဲ့သူအိမ်ေခါ်ြပီး
“မင်းလိုချင်တာ တစ်ကျပ် မဟုတ်လား။ ေရာ့တစ်ကျပ်။ တိတ်တိတ်ေန။ သူများေတွ ေလျှာက်မေြပာနဲ့။ ”
ဆို ကျိတ်ေချာ့လိုက်ရင် ပွဲသိမ်းေရာ။
ေရှးေရှးတုန်းက ရှင်ဘုရင်ေတွကေတာ့ သူ့တိုင်းြပည်ထွက်သမျှ ေရွှတွင်းေငွတွင်း ပယင်းဒုတ္ထာ၊ ဘာမဆိုသူချည်းပဲ ပိုင်တာ ကိုယ့်အသက်ေတာင် သူလိုချင်ေပးရမတဲ့။ သက်ဦးဆံပိုင် လို့ ေခါ်တယ်ေလ။ သူကေမွးတဲ့ သားေတာ်သမီးေတာ်များဆိုရင် ရပ်ေကျးြမို့စား အခွန်ေတာ်အေကာက်ေတာ်များ စားရသတဲ့။ ေခတ်ကာလ လူြကီးသားသမီးများဟာလည်း ပုလဲအေရာင်မမှိန်ေတာ့ ရှိတုန်းပါပဲ။
ရန်ကုန်က တစ်ဖဝါးမခွာပဲနဲ့ ပဲခူးရိုးမ၊ ရှမ်းရိုးမ၊ ရခိုင်ရိုးမ ရှိသမျှေသာ သစ်ကွက်ေတွ အပိုင်စားရေတာ်မူတတ်ေလတယ်။ သူတို့လိုချင် ရှူေနတဲ့ေလကိုေတာင် လက်ညှိုးထိုးေရာင်းလို့ ရမတတ်ရှိသပ။ ဖုန်းတစ်ချက်ဆက်ြပီး အဆင်ေြပေအာင် လုပ်ေပးလိုက်ပါ တစ်ခွန်းကို သိန်းေပါင်းများစွာ ေပးဝယ်ချင်ဝယ်ရသတဲ့။ ပံုြပင်ထဲကဘုရင်ြကီးကမှ ေရွှေတွြဖစ်ေအာင် သူ့လက်ညှိုးြကီးနဲ့ လိုက်လိုက်တို့ေနရေသး။
တို့မမေလး ေရှာ့ပင်ထွက်ရင် သူလက်နဲ့တို့သွားသမျှ အကုန် အိမ်အေရာက်ပို့ရတယ်။ ပိုက်ဆံေတာင်းရင် ေသရေအာင်သာြပင်။ (ေတာင်းစရာမှ မလိုတာ။ ဝယ်ေပးချင်လွန်းလို့ အလုအယက်) ယံုတမ်းစကားေတွပါကွယ်။ ဒါေတွ နင့်ဘယ်သူေြပာလို့ သိသတုန်းဆိုေတာ့ သူတို့ဟာသူတို့ပဲ လာလာေြပာြကတာေလ။ ဘယ်သူကမှ ရိုက်မစစ်ပါဘူး။
ဒီကိစ္စက ဖံုးထားစရာမှ မလိုတာ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ။ သေဘာေပါက်ပလား။ ပွင့်လင်းြမင်သာမှုဆိုတာ သူ့ချည့်ပဲဆိုရင် အင်မတန် အရုပ်ဆိုးတာ။ ြမင်မေကာင်းရှုမေကာင်းနဲ့။ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာ ရှိမှ လူြမင်သူြမင် တင့်တယ်ေပလိမ့်မယ်။ ဒီအတွက် လာဘ်ေပးလာဘ်ယူ တို့ရန်သူဆိုတာ ဘာချွင်းချက်မှ မထားပဲ လူတိုင်းလက်ခံလိုက်နာနိုင်ေအာင် အရင်လုပ်ဖို့ လိုေပလိမ့်မယ်။
ခင်ဗျားတို့က မုန့်ေဝေတာ့သာ ဗမာရယ် ရှမ်းရယ် လိုချင်တာပါ။ တုတ်ေဝေတာ့ကျ ေရှာင်ဖယ်ေရှာင်ဖယ်နဲ့။ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ သယံဇာတေတွ ထုတ်ေဖာ်သံုးစွဲြပီးသွားရင် ကုန်ခမ်းရံုသက်သက် ကျန်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ပျက်စီးညစ်ညမ်း ကျန်ခဲ့တာေတွလည်း ရှိတယ်။ အဲသည်ေချးကျေတာ့ ဘယ်သူကမှ မကျံုးချင်ပဲ မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ေနြကတယ်။
ေြကးနီေတာင်မှာ ြဖစ်တဲ့ြပဿနာဟာ အဲဒီကိစ္စလည်း ေခါင်းခဲရတယ်။ အယ်ရင်ဘေရာ်ကိုဗစ်ချ်ဟာ ြမန််မာြပည်မှာသာ လူလာြဖစ်ရင် ေြကာင်လို အသက်ကိုးေချာင်းရှိလည်း မေလာက်ဘူး။ အသတ်ခံရတာြကာြပီ။ ကုန်ခမ်းတတ်တဲ့သေဘာကိုလည်း မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး ရသေရွ့အြမတ် သေဘာထားတယ်။ ညစ်ညမ်းတတ်တဲ့သေဘာကိုလည်း ထမင်းရည်ပူလာ လျှာလွှဲလုပ်ြပီး ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလိုေနတယ်။ ေလာကြကီး သည်လို လူယုတ်မာြကီးေတွက
“လာလာေလ။ လာြကမယ်ေလ။ ေရေြမေတာအနှံ့က တို့ေဆွသဟာေတွ”
လို့ ေခါ်ေတာ့ ဘယ်သူေတွက လာမှာတုန်း။ သူတို့လိုပဲ အရိုးရရ အရင်းရရ အမဲဖျက်မယ့်သူေတွသာ လာလိမ့်မယ်။ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ေပးလိုက်လည်း ဗမာေတွ လွတ်လပ်ေရးရတုန်းကလိုေပါ့။ ကိုယ့်ဗမာချင်းြကီးပွားတာ ြမင်ရယံုပဲ ရှိမယ်။ ကိုယ်ေတွက ငတ်ြမဲပဲေနမှာ။ ကိုယ့်ချင်းကိုယ်ချင်း ဆက်ေခါင်းပံုြဖတ်ြကလိမ့်ဦးမယ်။ ဒီဟာေတွ ဆက်မြဖစ်ချင် စံနစ်ကို ြပင်မှကို ရမယ်။ မြပင်လို့ မြဖစ်ဘူး။
ေလာကဓံဆိုတာ ရှစ်ပါးရှိတယ်ဗျ။ ဒါေပမယ့် လူေတွက ေလးပါးပဲ သိတယ်။ တကယ်ေတာ့ ေအာက်အစွန်းမှာ ဒဏ်ခံရသလိုပဲ အထက်စွန်းမှာလည်း မလွတ်ဘူး။ ပူလွန်းမှေလာင်တယ် မထင်နဲ့ ေအးလွန်းရင်လည်း ရှို့လို့ရတယ်။ စိန်ေရွှေငွ အိမ်ေြခကားနဲ့ ေစလိုရာေစ ြဖစ်ေနတဲ့ ဘိုးေတာ်ဘေတာ်များဟာ အင်မတန်ပူပန်ြခင်း ြပင်းြပတဲ့ဘဝမှာ မရှိဆင်းရဲသားေတွနဲ့ အတူတူပါပဲ။ ဘယ်သူနဲ့မှ ေနာက်ေကျာမလံုဘူး။
အစဉ်သြဖင့်လည်း သူများကို လူေပါ်လူေဇာ်လုပ်ဖို့ ြကိုးစားေနရတယ်။ ဘာမဆို လိုတိုင်းရေပမယ့် ဘယ်ဟာမှ အနှစ်မပါဘူး။ အကာသက်သက်နဲ့ လူလုပ်ရလိမ့်မယ်။ သားသမီးမျိုးဆက်များ မေတာင့်မတထားခဲ့နိုင်ဖို့ ကိုယ့်အသက်ကိုယ့်ဘဝနဲ့ ရင်းချင်ရင်းရမယ်။ ဒါေပမယ့် အသိဉာဏ်နဲ့ အလိမ္မာက ကိုယ့်မှာေတာင် မရှိတဲ့အတွက် သားသမီး အေမွေပးခဲ့စရာ ရှာမရဘူး။
လူြကီးသားသမီးများ စိတ်ေကာင်း သေဘာေကာင်း အကျင့်ေကာင်းရှိဖို့ဆိုတာ သဘာဝတရားနဲ့ဆန့်ကျင်တယ်။ (ဖျားသခင် အလိုေတာ်အတိုင်းပဲေနမှာ။ ဟိဟိ) ကိုယ်ေသရင် သူတို့ဒုက္ခမေရာက်ေအာင်ဆိုြပီး ငရဲမေြကာက် ဝဋ်မေြကာက် အကုသိုလ်ေတွ ယူထားလည်း ကိုယ်မေသခင် ကုလားထိုင်ေပျာက်တာနဲ့ သူတို့လည်း ေချာက်ကျြပီသာမှတ်။ အြကီးဆံုးဆိုတဲ့ လူြကီးသားေတွဟာ လူြကီးေသရင် ေထာင်ထဲေရာက်ရတာချည့်ပဲ။ ကိုယ့်ဘာကိုယ် ပညာနဲ့ေနတဲ့သူေတွေတာင် ဆက်ေနလို့မရ။ သခင်္ါရေတွကို အစဉ်ထာဝရမမှတ်ေလနဲ့။
ဖတ်ဖူးတဲ့ ပံုြပင်ကေလးတစ်ပုဒ်ထဲမှာ ငရဲြပည်နဲ့ နတ်ြပည်ဆိုတာ တည်ခင်းထားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းချင်းေတာ့ အတူတူပါပဲတဲ့။ တလံေလာက်ရှည်တဲ့ ဇွန်းြကီးေတွေပးထားတာလည်း တူသတဲ့။ ငရဲြပည်ကလူေတွကေတာ့ အဲဒီဇွန်းအရှည်ြကီးနဲ့ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲ မေရာက်ေရာက်ေအာင် အတင်းခွံ့ရင်း ဖိတ်ကာစင်ကာ စားမာန်ခုတ်လို့ အကုန်ငတ်ေနြကရှာတယ်။
နတ်ြပည်မှာေတာ့ အချင်းချင်း အြပန်အလှန် ခွံ့ေြကွးြကလို့ အကုန်လံုး ဝဝလင်လင် ခင်ခင်မင်မင် ေပျာ်ေပျာ်ရွှင်ရွှင် ရှိြကသတဲ့။ အများအကျိုးေဆာင်တဲ့အခါ ကိုယ့်အကျိုးလည်း အလိုလို ေအာင်တဲ့အြပင် အြပန်အလှန်ထားရှိတဲ့ ေမတ္တာရဲ့ အကျိုးတရားေလးလည်း အဆစ်ခံစားရနိုင်တယ်ေလ။ Power ကိုပဲ ရှယ်ရှယ်၊ Resource ကိုပဲ ရှယ်ရှယ်၊ အတ္တကိုေလျှာ့မှ မျှတေပလိမ့်မယ်။
တူညီမျှတမှ ချစ်ြကည်စိတ်ဝမ်း ြငိမ်းြငိမ်းချမ်းချမ်းလည်း ရှိမယ်။ ဘိုးေတာ်ဘေတာ်တို့ အုပ်ချုပ်ေနတဲ့ တိုင်းြပည်ြကီးလည်း သာယာဝေြပာ စည်စည်ပင်ပင် ရှိေပလိမ့်မယ်။ ဘတို့လည်း စိတ်ေအးလက်ေအး စည်းစိမ်ခံစားဖို့ သာသာယာယာ အချိန်ကေလးေတွ ရလိမ့်မယ်။ ေကာင်းမွန်စွာ အိပ်စက်လို့ ေအးချမ်းစွာ နိုးထနိုင်တဲ့အြပင် ေနာင်တမလွန်မှာ ဆပ်စရာအေြကွးေတွလည်း မရှိေတာ့ဘူးေပါ့။ အသက်ေတွလည်း ြကီးပါြပီ။ စိတ်ေတွေလျှာ့ြကရေအာင် ေနာ်။ ေနာ်။
0 comments:
Post a Comment