“ဝလံုး​​​ေရး​​ဖို့​ ညီ​​ေလး​​ထိုင်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ဝမရှိပဲ ဝိလုပ်လို့​ မရဘူ​း​​ဆိုတာ​​ေတာ့​ သ​​ေဘာ​​ေပါက်ပါတယ်။ ဒါ​​ေပမယ့်​ ဝ​​ေတွချည့်​သက်သက် ဝိ လုပ်ြကမလို့​ ဝိဝါဒ မကွဲြပား​​ရ​​ေအာင် ဝြပည်နယ်​​ေထာင်​​ေပး​​ပါဆိုတာက​​ေတာ့​ ဝီလိုဝီလို​​ေတွ ြဖစ်ကုန်မှာစိုး​​လို့​ ဝင်ပါရဦး​​​ေတာ့​မှာပဲ။

တကယ်​​ေတာ့​ ဒီအကွက်ြကီး​​က ဆင်ဖဲြကီး​​လို့​ ထင်ပါတယ်။ ဒီအသံ​​ေတွထွက်လာ​​ေစချင်လို့​ ဟ ထား​​​ေပး​​တာ မဟုတ်ဘူ​း​​လား​​။ ပအို့​ဝ်​​ေတွကို ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်​​ေရး​​ ​​ေပး​​တယ်။ ကိုး​​ကန့်​​ေတွကိုလည်း​​ အထူ​း​​​ေဒသနဲ့​ အုပ်ချုပ်ခွင့်​​ေပး​​တယ်။ ဒီလိုသာ တစ်စစီဖဲ့​​ေချွ​​ေပး​​ရရင် ဓနု၊​ ပ​​ေလာင်၊​ အင်း​​သား​​၊​ အခါ၊​ ဘယ်ဟာမှ ချန်ထား​​လို့​ ရမှာ မဟုတ်ဘူ​း​​။

 ြမန်မာြပည်အတွင်း​​ မှီတင်း​​​ေနထိုင်ြက​​ေသာ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​​ေပါင်း​​စံုက စာရင်း​​အရကို ၁၃၅ မျိုး​​ ရှိသတဲ့​။ ၁၃၅ စိတ် စိတ်လို့​မရတာ လူ​တိုင်း​​သိပါတယ်။ ဘယ်တုန်း​​ကမှ အမည်​​ေပါက် စာရင်း​​ဝင် မဟုတ်ခဲ့​တဲ့​ ဘဂင်္ါလီ​​ေတွကမှ ရိုဟင်ဂျာနံမယ်တပ်ြပီး​​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​ အခွင့်​အ​​ေရး​​​ေတာင်း​​​ေနြက​​ေသး​​ရင် လွတ်လပ်​​ေရး​​မရခင်ကတည်း​​က ဝြပည်နယ်ဆိုတာြကီး​​ ရှိတာ ဗိုလ်ချုပ်​​ေအာင်ဆန်း​​အသိပါ လို့​ သက်​​ေသထူ​ရင်း​​ သီး​​ြခား​​အုပ်ချုပ်ခွင့်​​ေပး​​ပါ ​​ေတာင်း​​ဆိုတယ် ဆိုတာ အလွန်​​ေတာ့​ မရှိပါဘူ​း​​။ ​​ေြပာသား​​ပဲ အစကတည်း​​က သည်ယုန်ြကီး​​က ြမင်ြပီး​​သား​​ြကီး​​ပါလို့​။

အမှန်​​ေတာ့​ ဝ​​ေတွအတွက် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်​​ေရး​​က ​​ေတာင်း​​စရာမှ မလိုပဲ။ အခုလည်း​​ သူ​တို့​နယ်မှာ သူ​တို့​စစ်တပ်နဲ့​ အုပ်ချုပ်​​ေနတာ မဟုတ်လို့​လား​​။ ဘယ်သူ​အသိအမှတ်ြပုြပု မြပုြပု ဟိုဘက်အိမ်က အသိအမှတ်ြပုလို့​ ​​ေလယာဉ်ပျံ​​ေတွ၊​ တင့်​ကား​​​ေတွ​​ေတာင် ဝယ်ထား​​ြပီး​​ြပီတဲ့​။ လက်နက်ဆိုတာက​​ေတာ့​

“​​ေသး​​​ေသး​​​ေလး​​ပဲလား​​။ ြကီး​​ြကီး​​လား​​။ ​​ေသး​​​ေသး​​ြကီး​​ြကီး​​လား​​။”

သာ​​ေမး​​ြကည့်​။ ​​ေနပူ​​​ေတာ်က မီး​​ထိန်ထိန် လွှတ်​​ေတာ်ြကီး​​ထဲမှာ လာအိပ်ငိုက်ဖို့​​ေတာ့​ သူ​တို့​လည်း​​ သခွပ်ပင်က မီး​​တကျီကျီ ​​ေတာင်း​​​ေနမယ် မထင်​​ေပါင်။ နိုင်ငံတကာက အသိအမှတ်ြပုမှ ကိုယ့်​ြပည်မှာ ကိုယ်အုပ်ချုပ်လို့​ ရမယ်ဆိုရင် ကျုပ်တို့​တိုင်း​​ြပည် ဘယ်တုန်း​​က ငုတ်တုတ်ထွက်ထိုင်​​ေနခဲ့​ရဖူ​း​​လို့​လဲ ​​ေြပာစမ်း​​ပါ။

သူ​များ​​နိုင်ငံ​​ေတွနဲ့​ သံခင်း​​တမန်ခင်း​​ ထရံချင်း​​အမိုး​​ချင်း​​ လဲလှယ် နှီး​​​ေနှာ​​ေနစရာလည်း​​ သူ​တို့​အတွက်က လိုမှမလိုပဲဗျာ။ အဲသည်လူ​​​ေတွ လာရှုပ်မှာ​​ေတာင် ​​ေြကာက်​​ေနရတာ။ စဉ်း​​စား​​ြကည့်​​ေလ။ ​​ေရွှမထွက် ​​ေကျာက်မထွက်။ လက်ဘက်စိုက် ​​ေတာင်ယာခုတ်ြပီး​​ ရပ်တည်​​ေနတယ်များ​​ မှတ်​​ေနသလား​​။ မသိ​​ေသး​​ရင် ​​ေလ့​လာလိုက်ဦး​​။

အခုလက်ရှိအ​​ေြခအ​​ေနသာ သူ​တို့​အတွက် အဆင်​​ေြပဆံုး​​။ ြငိမ်း​​ချမ်း​​​ေရး​​ဆိုတာ ကိုယ်​​ေတွဘက်ကမှ လိုချင်တာ မဟုတ်ဘူ​း​​။ သူ​တို့​လည်း​​ ြငိမ်း​​ြငိမ်း​​ချမ်း​​ချမ်း​​ ကိုယ်လုပ်ချင်တာကိုယ်လုပ်ြပီး​​ ​​ေနချင်ြကတယ်။ ဒါ​​ေြကာင့်​ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် ဝြပည်နယ်ဘက်မှာ ဘယ်အစိုး​​ရဝန်ထမ်း​​မှ ခန့်​ထား​​​ေပး​​ပါ မပူ​ဆာဘူ​း​​။

အန်ဂျီအို​​ေတာင် လက်မခံ။ ဘယ်သူ​မှလည်း​​ အဝင်မခံဘူ​း​​။ သူ​တို့​ဘာသူ​တို့​ပဲ အုပ်ချုပ််​​ေနနှင့်​ြပီး​​သား​​။ သူ​တို့​ဘက်က သမိုင်း​​​ေြပာတဲ့​သူ​ြကီး​​က ြမန်မာစာအုပ် ဘိုစာအုပ်၊​ အကိုး​​အကား​​​ေတွနဲ့​ လာ​​ေြပာ​​ေနလို့​ သည်ကလည်း​​ သူ​မှီး​​တဲ့​ ဘိုစာအုပ်ြကီး​​ကိုပဲ ြပန်ကိုး​​ကား​​လိုက်ပါ့​မယ်။ ဝလူ​မျိုး​​​ေတွမှာ အယဉ်အရိုင်း​​နှစ်မျိုး​​ ကွဲြပား​​ပါတယ် လို့​ ​​ေရး​​ြပီး​​တဲ့​​ေနာက်ကို ဆက်ဖတ်ရင် ဝရွာက​​ေလး​​တစ်ရွာ အ​​ေြကာင်း​​ပါတယ်။

 အိမ်ြခံစည်း​​ရိုး​​မှာ လူ​အရိုး​​​ေခါင်း​​က​​ေလး​​​ေတွ စွပ်ထား​​တဲ့​ ဓ​​ေလ့​ရှိတယ်ဆိုတာ​​ေလ။ က​​ေမ္ဗာဒီး​​ယား​​က လူ​သတ်ကွင်း​​မှာလို အရိုး​​စုက​​ေလး​​​ေတွ ြပြပြပီး​​ ငိုချင်း​​သည်ဧည့်​​ေခါ်စား​​ဖို့​ တပ်ထား​​တာ မဟုတ်ဘူ​း​​။ ရွာထဲ သူ​စိမ်း​​ (ရန်သူ​) လာရင် သတ်ြပီး​​ ​​ေခါင်း​​ အဲသမှာ ချိတ်ထား​​တာတဲ့​။ ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ​​ေတာ့​ အဲဒီစာ​​ေရး​​တဲ့​သူ​နဲ့​ပဲ ြငင်း​​​ေချ။

သူ​လည်း​​ သူ​့​စာအုပ်သူ​ ဖတ်​​ေကာင်း​​​ေအာင် ဖွတာ​​ေနမှာပါ။ အဂင်္လိပ်​​ေတွ အုပ်ချုပ်တဲ့​ အချိန်တုန်း​​ကဆို​​ေတာ့​ ရှိချင်လည်း​​ ရှိမှာ​​ေပါ့​။ ကိုယ်​​ေတွငယ်ငယ် သူ​ငယ်တန်း​​ဖတ်စာအုပ်ထဲက နာဂလူ​မျိုး​​​ေတွ​​ေတာင် ​​ေမာင်း​​က​​ေလး​​တစ်လံုး​​ပဲ အုပ်​​ေသး​​တာ မဟုတ်လား​​။ တို့​ဗမာ​​ေတွလည်း​​ မင်း​​တုန်း​​မင်း​​ြကီး​​ဆီခစား​​တုန်း​​က ​​ေရွှရင်ဖံုး​​တံု့​ မဖံုး​​တံု့​နဲ့​ပါ။ သူ​့​​ေခတ်နဲ့​သူ​ တိုး​​တက်လာရမှာ​​ေပါ့​။ ဒါ​​ေြကာင့်​ သူ​တို့​လည်း​​ သီး​​ြခား​​ကမ္ဘာမှာ ဆက်​​ေနလို့​ မရ​​ေတာ့​ဘူ​း​​။ တို့​​ေတွနဲ့​ စိတ်ဝမ်း​​မကွဲ လက်တွဲအတူ​​​ေနြကရ​​ေတာ့​မယ်။ အရင်ဆံုး​​က​​ေတာ့​ အပစ်အခတ်က​​ေလး​​​ေတွ ရပ်လိုက်ြကဖို့​​ေပါ့​​ေနာ့​။

“ဒါများ​​ ရပ်ထား​​တယ်​​ေလ။ နင်တို့​ပဲ လာလာစ ​​ေနြပီး​​​ေတာ့​”

လို့​ အ​​ေြပာခံရ​​ေတာ့​မှာပဲ။

ြပဿနာက​​ေတာ့​ ကိုယ့်​ဘက်က အပစ်အခတ်ရပ်စဲ​​ေရး​​ သ​​ေဘာတူ​ထား​​တဲ့​​ေခါင်း​​​ေဆာင်​​ေတွက ​​ေြပာင်း​​သွား​​ြက​​ေရာ။ ထို့​အတူ​ပဲ ကိုယ့်​ဘက်က နိုင်ငံ​​ေရး​​အခင်း​​အကျင်း​​ြကီး​​ကလည်း​​ ​​ေြပာင်း​​လဲလာြပန်​​ေရာ။ ဒီအခါမှာ နယ်စပ်​​ေဒသမှာ ြငိမ်း​​ချမ်း​​​ေရး​​ယူ​၊​ အပစ်အခတ် ရပ်စဲထား​​တဲ့​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​ လက်နက်ကိုင်​​ေတွနဲ့​ နိုင်ငံ​​ေရး​​သ​​ေဘာထား​​​ေတွ ြပန််လည် ညှိနှိုင်း​​စရာ လိုလာတယ်။ လိုရင်း​​​ေြပာရရင်

“တို့​ဘက်မှာ အစိုး​​ရသစ် ​​ေြပာင်း​​သွား​​ြပီ။ မင်း​​တို့​​ေတွက အခုအစိုး​​ရနဲ့​​ေကာ သူ​ပုန်ပဲ ဆက်လုပ်ဦး​​မှာလား​​။ ြငိမ်း​​ချမ်း​​​ေရး​​​ေလး​​ ဘာ​​ေလး​​ မလိုချင်ဘူ​း​​လား​​။”

​​ေပါ့​။ ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ ​​ေနာက်ထား​​။ ဒီဘူ​တာက​​ေတာ့​ စထွက်ရမှာ​​ေလ။ လက်တွဲမယ်ဆိုရင်​​ေတာ့​ သည်အတိုင်း​​ မရ​​ေတာ့​ဘူ​း​​။ တို့​ြပည်မှာ ဖွဲ့​စည်း​​အုပ်ချုပ်ပံု အ​​ေြခခံဥပ​​ေဒဆိုတာ ရှိတယ်။ အဲသည်အတိုင်း​​ မင်း​​တို့​လည်း​​ လိုက်နာြကရမှာ။ အဲဒီလိုဆိုရင် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံမှာ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့​အစည်း​​ဆိုတာ ​​ေဗျာက်​​ေသာက်ရှိ​​ေနလို့​ မရဘူ​း​​။

မင်း​​တို့​လက်ထဲက လက်နက်​​ေတွ ငါတို့​ဆီ အပ်လိုက်ပါလား​​ လို့​ သွား​​​ေတာင်း​​လို့​​ေရာ ရမလား​​။ ဝ​​ေတွကိုများ​​ မအဘူ​း​​မှတ်​​ေန။ (၀ နဲ့​ အ နဲ့​ ြကား​​မှာ သံုး​​လံုး​​ပဲ ကွာတာ။ နီး​​စပ်တယ်။) ဦး​​​ေအာင်​​ေဇယျ​​ေခတ်တုန်း​​ကလို သစ္စာ​​ေရတိုက်ြပီး​​ ြပန်လာလို့​ရတာလည်း​​ မဟုတ်။ သူ​​​ေရာကိုယ်ပါ ရပ်တည်လို့​ရတဲ့​အ​​ေြခအ​​ေနတစ်ခုကို ဖန်တီး​​​ေပး​​မှ ရမယ်။ ညှိနှိုင်း​​တယ် ဆိုကတည်း​​က တစ်ဘက်သတ်​​ေတာင်း​​ဆိုလို့​ လည်း​​ မရနိုင်ဘူ​း​​​ေလ။ ဒါ​​ေြကာင့်​ ကိုယ့်​ဘက်က လိုက်​​ေလျာမှုဆိုတာ​​ေတွလည်း​​ အတိုင်း​​အတာတစ်ခုအထိ ရှိကို ရှိရတယ်။

ဒီအခါမှာ သူ​ပုန်မဟုတ်တဲ့​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​​ေတွအတွက် အသည်း​​နာစရာ ြဖစ်ချင်လည်း​​ ြဖစ်မှာ​​ေပါ့​။

“ခင်ဗျား​​တို့​က ​​ေတာထဲကကချင်မှ ကချင်ထင်တာလား​​။ ဒါဆို ကျုပ်တို့​​ေရာ ​​ေတာခိုလိုက်ရမလား​​။”

လို့​ စကား​​နာထိုး​​တဲ့​သူ​​​ေတွလည်း​​ ရှိလာတယ်။ တကယ်တမ်း​​ ​​ေြပာြက​​ေြကး​​ဆိုရင် အဲသည်လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့​အစည်း​​က​​ေရာ သူ​့​တိုင်း​​ရင်း​​သား​​ လူ​များ​​စုကို ကိုယ်စား​​ြပုပါ့​မလား​​ဆိုတာလည်း​​ ြပဿနာ ြဖစ်လာတယ်။ အဲသည်ချည်ခင်ြကီး​​က​​ေတာ့​ ဘယ်လိုမှ ရှင်း​​မရနိုင်တာ အ​​ေသအချာပဲ။ စကတည်း​​က အစိုး​​ရကို ပုန်ကန်ချင်ရင် ြမို့​​ေပါ်တက်​​ေနလို့​မရပဲ နယ်စပ်မျဉ်း​​ြကား​​ လှည့်​လည်ကျက်စား​​ရတာမို့​​ေရာ၊​ လက်နက်​​ေငွ​​ေြကး​​ အ​​ေထာက်အပံ့​ကို တစ်ဘက်နိုင်ငံက ရယူ​ရတာ​​ေြကာင့်​​ေရာ သူ​တို့​ရဲ့​ဘဝဟာ သည်ဘက်ကို ကန်ချင် ဟိုဘက်ကိုမှီထား​​ရတယ်။ သူ​များ​​ဆီက အကူ​အညီကို ယူ​ထား​​ြပီး​​မှ သူ​များ​​အိမ်ကဟာ​​ေတွကို

“မလာပါနဲ့​ အချစ်​​ေရ မလာခဲ့​နဲ့​။”

လို့​ ​​ေအာ်ြပီး​​ လက်မခံလို့​ကလည်း​​ မရြပန်ဘူ​း​​။ အဲဒါနဲ့​ပဲ သူ​တို့​ြမို့​ရွာ​​ေတွဟာ ပီကင်း​​စံ​​ေတာ်ချိန်ကိုက် ြဖစ်ကုန်တယ်။ ​​ေနာက်ဆံုး​​​ေတာ့​ နယ်စပ်​​ေဒသက တိုင်း​​ရင်း​​သား​​​ေတွရဲ့​အ​​ေရး​​ဟာ ကိုယ့်​​ေမာင်နှမသား​​ချင်း​​ချင်း​​ြဖစ်တဲ့​ အိမ်တွင်း​​​ေရး​​သက်သက်တင်မက​​ေတာ့​ပဲ နိုင်ငံ​​ေတာ်ရဲ့​ လံုြခံု​​ေရး​​ဆိုတဲ့​ National Security အထိ အ​​ေရး​​ပါလာတဲ့​အခါမှာ ​​ေပါ့​​ေပါ့​​ေလး​​ သ​​ေဘာထား​​လို့​ မရ​​ေတာ့​ဘူ​း​​။

ခက်တာက ဘယ်သူ​ကမှလည်း​​ ​​ေလး​​ြကီး​​ြကီး​​ သ​​ေဘာထား​​ရမယ် လို့​ ဉာဏ်မမီဘူ​း​​။ ​​ေကျာက်ခဲ​​ေရညှစ် ဆီမြဖစ်တဲ့​ ကိစ္စ​​ေတွမှာ အုန်း​​စား​​ရင် ည​​ေလး​​တို့​ဘဘ ဆိုး​​ထား​​တဲ့​​ေခါင်း​​​ေလး​​ ြဖူ​သွား​​မှာ​​ေပါ့​။

​​ေြပာ​​ေတာ့​သာ ကပ္ပိလဝတ်၊​ ရာဇြဂိုလ်လို တိုင်း​​ြခား​​ြပည်​​ေထာင် တစ်​​ေနရာစီမှတ်​​ေနရတာ။ သူ​တို့​ချင်း​​ချင်း​​က သား​​​ေပး​​ သမီး​​ယူ​ မကင်း​​ရာမကင်း​​​ေြကာင်း​​​ေတွ။ ကိုး​​ကန့်​မှာ ရန်အိမ်နဲ့​ ဖုန်အိမ်နဲ့​ အိမ်ြကက်ချင်း​​ခွပ်ြက​​ေတာ့​ ယာလည်း​​ညက် ြကက်လည်း​​ပန်း​​​ေအာင်​​ေစာင့်​ြပီး​​ ြငိမ်း​​ချမ်း​​​ေရး​​ဝင်ယူ​ အပစ်အခတ် ရပ်စဲြပီး​​ ဘိန်း​​ပ​​ေပျာက်​​ေရး​​နဲ့​ အမှတ်​​ေတွ သိမ်း​​ြကံုး​​ယူ​သွား​​တဲ့​ဘဘြကီး​​ဟာ

“ရန်”

ကို အတွင်း​​ထဲမှာ ​​ေစာင့်​​ေရှာက်​​ေပး​​ြပီး​​

“ဖုန်”

ကို သူ​့​ရပ်သူ​့​ရွာတင် စည်း​​စိမ်မပျက် စံစား​​​ေစတယ်။ Win Win အ​​ေြဖကို သူ​့​အတွက်ပါ Win ​​ေအာင် ထုတ်သွား​​နိုင်တဲ့​အတွက် တို့​များ​​ဆရာဝန်​​ေတွ နယ်စပ်မှာ ထမ်း​​​ေဆာင်စရာ အထူ​း​​​ေဒသ​​ေဆး​​ရံုြကီး​​​ေတွ အလျှိုအလျှို ​​ေပါ်​​ေပါက်ခဲ့​တာ​​ေပါ့​။ (​​ေကျး​​ဇူ​း​​ပါ ဘဘရယ်။ နို့​မို့​ဆို ဘယ်​​ေရာက်ဖူ​း​​လိမ့်​မလဲ။) ဒါ​​ေပမယ့်​ အဲသည်အချိန်မှာကတည်း​​က ဝ​​ေဒသက​​ေတာ့​ ဆိဇ်ဖိုင်း​​ယား​​​ေလာက်ဆို ​​ေတာ်​​ေရာ​​ေပါ့​။ အနား​​​ေတာ့​ ကပ်မလာနဲ့​ဆို ခပ်ခွာခွာ​​ေနတယ်။

ကိုး​​ကန့်​မှာ​​ေနတုန်း​​က တရုတ်ြပည်သာ ဝင်လည်လို့​ရခဲ့​တယ်။ ဝြပည်ထဲကို​​ေတာ့​ ​​ေမျှာ်ရံုပဲ ​​ေမျှာ်ြကည့်​လို့​ရတယ်။ သူ​လျှိုထင်ရင် ြခံစည်း​​ရိုး​​​ေပါ် ​​ေရာက်သွား​​မှာ သား​​သား​​​ေြကာက်​​ေြကာက်။ ဒါ​​ေပသိ ဘဘြကီး​​ မရှိ​​ေတာ့​တဲ့​​ေနာက်မှာ ဖုန်​​ေတွ ရန်​​ေတွလည်း​​ အမ်း​​တမ်း​​တမ်း​​ ြဖစ်ကုန်တယ်။

ကိုယ်တို့​အထဲကလူ​​​ေတွ​​ေတာင် မဂင်္လာ​​ေဆာင် မဖိတ်ဝံ့​။ လမ်း​​မှာ​​ေတွ့​ နှုတ်မဆက်ဝံ့​ ြဖစ်ကုန်ြကတဲ့​အမျိုး​​ဆို​​ေတာ့​ အရင်ဘဘ နဲ့​ ​​ေနာက်ဘဘအြကား​​မှာ မင်း​​က သူ​့​တပည့်​လား​​ စပါး​​​ေမွှး​​အစူ​း​​မခံရ​​ေအာင် အတိတ်ကို မသိမသာ​​ေရာ သိသိသာသာပါ ြပည်ဖံုး​​ကား​​ချရတယ်။

ဒါ​​ေြကာင့်​ ကိုယ်​​ေတွနဲ့​ စိမ်း​​တိမ်း​​တိမ်း​​ြဖစ်​​ေနရာက​​ေန သူ​တို့​ဘက်မှာ တစ်ခါ နိုင်ငံ​​ေရး​​ ​​ေြပာင်း​​လဲြပန်တယ်။ ဖုန်အိမ်က နန်း​​ဆင်း​​​ေပး​​ရြပီး​​ ပယ်​​ေခါင်း​​​ေဆာင် တက်လာတယ်။ ဒီဇာတ်လမ်း​​​ေတွက အာသံ မဏိပူ​ရမှာကတည်း​​က တို့​ဗမာ​​ေတွ ဖန်တစ်ရာ​​ေတ​​ေအာင် က လာြပီး​​သား​​ပါ။ ​​ေနာက်ဆံုး​​​ေတာ့​ ြမန်မာနိုင်ြပီ။ တို့​ြမန်မာနိုင်ြပီ။ သီချင်း​​ပဲ ဆက်ဖွင့်​ြကတာ​​ေပါ့​။

ဒီဇာတ်လမ်း​​ဟာ နယ်စပ်မှာ ရှိတဲ့​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​လက်နက်ကိုင်​​ေတွအတွက်​​ေတာ့​ ​​ေတာ်​​ေတာ် သင်ခန်း​​စာယူ​စရာ လို့​ ​​ေအာင့်​​ေမ့​သွား​​ြကတယ်။ ဖုန်ကျား​​ရှင်ြကီး​​ကို

“နင်က ြမန်မာ​​ေတွကို ယံုတာကိုး​​။ အခု​​ေတာ့​ ​​ေြပး​​ရြပီ မဟုတ်လား​​။”

လို့​ မ​​ေြပာပဲ​​ေနမလား​​။ ဝ​​ေခါင်း​​​ေဆာင်က သူ​့​သား​​မက်​​ေလ။ ကိုး​​ကန့်​နဲ့​ ဝနဲ့​က ဆက်​​ေနသလို ​​ေြမာက်ဘက်ကိုတက်လိုက်ရင် မူ​ဆယ် နမ့်​ခမ်း​​က​​ေန ​​ေကအိုင်​​ေအ ​​ေကအိုင်အိုတို့​နဲ့​ကလည်း​​ ဆက်​​ေနြပန်​​ေရာ။ ဟိုဘက်သွား​​ရင် လိုင်ဆာရှိတယ်​​ေလ။ ကိုယ်​​ေတွဘက်ကြကည့်​ရင်သာ ြပည်နယ်တစ်ခုစီ​​ေပမယ့်​ ဟိုဘက်ြခမ်း​​မှာက တသား​​တည်း​​ရှိ​​ေလရဲ့​။

ကိုး​​ကန့်​မှာြပီး​​တာနဲ့​ ငါတို့​ဘက်လှည့်​လာမှာပဲ ဆို အကုန်လံုး​​ အသင့်​အ​​ေနအထား​​ ြဖစ်ကုန်ြကပါတယ်။ သူ​တို့​အား​​လံုး​​က လက်နက်​​ေတွ အပ်ြပီး​​ နယ်ြခား​​​ေစာင့်​တပ်လုပ်ဖို့​ဆိုတာ ဘယ်သူ​့​အာမခံစကား​​ကို ယံုလို့​ရမှာလဲ။ တစ်​​ေယာက်က အဆိုတင်သွင်း​​ ​​ေနာက်တစ်​​ေယာက်က ကန့်​ကွက်၊​ မဲလည်း​​ခွဲလိုက်​​ေရာ ပျက်သွား​​​ေရာမို့​ တို့​လခ​​ေလး​​​ေတွ​​ေတာင် မတိုး​​ြဖစ်ဘူ​း​​​ေလ။ ​​ေတွ့​ဘူ​း​​လား​​။ ြကိုး​​​ေတာ့​ ြကိုး​​စား​​​ေနြကပါတယ်။ ဘယ်နှစ်ခါရှိပတုန်း​​။ သွား​​သွား​​​ေစ့​စပ်​​ေနရတာ။ သူ​့​ခမျာ

“​​ေြခာက်နာရီဆို အ​​ေဖရယ် ြပန်လာ​​ေပး​​ပါ၊​”

ဆိုတာ​​ေတာင် မြပန်နိုင်ရှာဘူ​း​​။ အဲသည်လူ​ြကီး​​ ြငိမ်း​​ချမ်း​​​ေရး​​ညှိတာ ဘယ်မှာသွား​​သွား​​ ညှိရသလဲဆိုတာ သိရင် ဟိုဘက်က ဘယ်သူ​့​​ေကျာ​​ေထာက်​​ေနာက်ခံလဲ သ​​ေဘာ​​ေပါက်လိုက်​​ေတာ့​​ေနာ်။

တခါတုန်း​​က ရွာတစ်ရွာမှာ ဘုန်း​​ြကီး​​ပျံ အရပ်ဇာတ်ကြက​​ေတာ့​ ထွန့်​ထွန့်​လူ​း​​ ကချင်​​ေနတဲ့​ သမီး​​ြဖစ်သူ​ကို သူ​့​အ​​ေဖက

“မကပါနဲ့​ မကပါနဲ့​”

အတန်တန်တား​​သတဲ့​။ သမီး​​ကလည်း​​ ပိုး​​ထ​​ေတာ့​ တား​​မရဘူ​း​​။ ဇာတ်ကတဲ့​ညကျ​​ေတာ့​ ဖ​​ေအခမျာ မ​​ေနနိုင်ပါဘူ​း​​။ သူ​့​သမီး​​သူ​ ပွဲခင်း​​ထဲက အား​​​ေပး​​ရတာ​​ေပါ့​။ ကတာက မပဋာ ကိုဒါသဇာတ်။ စင်​​ေပါ်မှာ လင်ကို​​ေြမွကိုက်လိုက် ငိုလိုက်၊​ သား​​ကိုစွန်ချီလိုက် ငိုလိုက်၊​ အငယ်​​ေကာင်​​ေရနစ်လိုက် ငိုလိုက် လုပ်​​ေနတဲ့​သမီး​​ကိုြကည့်​ြပီး​​ ဖ​​ေအခမျာလည်း​​ စင်​​ေအာက်မှာ မျက်ရည်နဲ့​ မျက်ခွက်ပဲတဲ့​။ ​​ေနာက်ဆံုး​​​ေတာ့​ မတ်တတ်ထရပ်၊​ ပုဆိုး​​ခါး​​ပံုစြကီး​​နဲ့​ မျက်ရည်​​ေတွသုတ်ရင်း​​

“ကြမင်း​​မ​​ေလး​​။ ငါက သည်အ​​ေရ​​ေတွ ြကိုြမင်လို့​ မကပါနဲ့​ မကပါနဲ့​ အတန်တန်တား​​​ေနတာ မရဘူ​း​​။ ငါက နင့်​အရင် ကလာတာ ဟဲ့​။ ​​ေြမွကိုက်လို့​​ေသရ၊​ စွန်ချီလို့​​ေသရ၊​ ​​ေရနစ်လို့​​ေသရနဲ့​ ​​ေသချင်း​​ဆိုး​​​ေတွချည့်​လာမှာ သိြပီး​​သား​​။ ခု​​ေတာ့​ နင့်​​ေြကာင့်​ ငါ့​မှာ ြကီး​​​ေတာင့်​ြကီး​​မား​​ တိုက်ြပိုြပီး​​ ​​ေသရြပန်ဦး​​မယ်။ အဲ​​ေလာက်​​ေတာင် ငိုချင်​​ေနရင် ငိုလိုက်စမ်း​​ဟဲ့​။ ငါလည်း​​ ​​ေသလိုက်စမ်း​​မယ်။”

ဆို စင်​​ေပါ်တက် ပက်လက်ြကီး​​ အိပ်သတဲ့​။

တိုင်း​​ရင်း​​သား​​​ေတွက ဖက်ဒရယ် ဖက်ဒရယ် နဲ့​ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်​​ေတာင်း​​ဖို့​ပဲ ြမင်​​ေနြကတာဗျ။ တကယ်​​ေတာ့​ အဲသည်ဇာတ်လမ်း​​လည်း​​ ကျုပ်တို့​က ကြပီး​​သား​​ြကီး​​။ ​​ေပး​​လိုက်လို့​ သူ​တို့​ထင်​​ေနသလို ​​ေဈး​​နီး​​​ေကျာင်း​​နီး​​ မှတ်တိုင်နီး​​ ​​ေရမီး​​အစံု ​​ေလထီး​​ခုန် ြပည့်​စံုမသွား​​ဘူ​း​​။ အုပ်ချုပ်သူ​ လက်တစ်ဆုပ်စာ​​ေလာက်က အခွင့်​အ​​ေရး​​​ေတွ ဆက်ြပီး​​ လက်ဝါး​​ြကီး​​အုပ်လာြကဦး​​မှာ။

တိုင်း​​သိြပည်သိ နိုင်ငံတကာ မျက်စိ​​ေအာက်မှာ​​ေတာင် နှစ်​​ေပါက်တစ်​​ေပါက် ရိုက်​​ေနတာများ​​၊​ ကိုယ့်​ြပည်နယ်နဲ့​ကိုယ်ဆိုရင် ​​ေတွး​​သာြကည့်​​ေတာ့​။ ရပ်​​ေကျး​​အဆင့်​ ​​ေရွး​​ဖို့​ တစ်ညလံုး​​ ဓါး​​နဲ့​လိုက်သတ်​​ေနတာ ရခိုင်မှာ ြကား​​ဖူ​း​​ခဲ့​တယ်။ တရုတ်​​ေငွ​​ေတွ ဆာလာအိပ်ြကီး​​နဲ့​ လူ​​​ေလး​​ငါး​​​ေယာက်ထမ်း​​ြပီး​​ သိမ်ဆင်း​​​ေလာင်း​​တဲ့​ ကိုး​​ကန့်​​ေခါင်း​​​ေဆာင်ြကီး​​ရဲ့​ ​​ေတာင်​​ေပါ်ရွာမှာ ကျုပ်တို့​ ငှက်ဖျား​​သွား​​ကုရင်း​​ ပိန်း​​ဥဟင်း​​နဲ့​ စား​​ခဲ့​ဖူ​း​​ပါတယ်။ သူ​့​ရှိသူ​စား​​၊​ ကိုယ့်​ရှိကိုယ်စား​​ပါ။ မင်း​​ဘဏ္ဍာ ကိုယ့်​ဟာမှတ်လို့​။

ဟို​​ေကာင်​​ေလး​​ဆီက ပိုက်ဆံ​​ေတွလိုချင် မီး​​ပွိုင့်​နီခိုင်း​​ြပီး​​ ပါး​​ရိုက်ခံမှ ရမယ်။ ​​ေရှ့​ဆက်သွား​​ရင် ​​ေြမွကိုက်မှာ၊​ ​​ေရနစ်မှာ၊​ စွန်ချီမှာ၊​ တိုက်ြပိုမှာ​​ေတွ ြကိုသိ​​ေနလို့​ အဲဒီဇာတ် မကနဲ့​လို့​ ​​ေြပာတာ ​​ေနာ်။ တား​​မရရင် ဆက်သာက။ သည်ကလည်း​​ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့​ ဘိုင်း​​ကနဲ လဲ​​ေသ​​ေပး​​ရရံုအြပင် မရှိပါဘူ​း​​။

ြဖစ်သင့်​တာက​​ေတာ့​ လွတ်လပ်​​ေရး​​ယူ​တုန်း​​ကလိုပဲ ြမန်မာ​​ေတွနဲ့​ တသား​​တည်း​​ လက်တွဲြပီး​​ စစ်မှန်တဲ့​ ဒီမိုက​​ေရစီကို​​ေဖာ်​​ေဆာင်တဲ့​ ဖွဲ့​စည်း​​အုပ်ချုပ်ပံု အ​​ေြခခံဥပ​​ေဒကို ကိုယ်နဲ့​ကိုက်ညီ​​ေအာင် ြပင်ဆင်ြပီး​​ (အသစ်​​ေတာ့​ မ​​ေရး​​ခိုင်း​​နဲ့​​ေနာ်။ ​​ေနာက် ၁၅ နှစ်ြကာ​​ေနမှာစိုး​​လို့​) ြပည်သူ​ကို အမှန်တကယ် ကိုယ်စား​​ြပုတဲ့​ အုပ်ချုပ်သူ​လူ​တန်း​​စား​​တရပ် ​​ေပါ်လာ​​ေအာင် အရင် ြကိုး​​စား​​သင့်​တယ် ထင်တာပဲ။

ဗမာအစိုး​​ရလည်း​​ မဟုတ်ဘူ​း​​။ ကချင်အစိုး​​ရလည်း​​ မဟုတ်ဘူ​း​​။ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​​ေပါင်း​​စံုပါြပီး​​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​တိုင်း​​ရဲ့​ အ​​ေရး​​ကို အ​​ေလး​​ထား​​မယ့်​ အစိုး​​ရ​​ေလ။ ခက်ပါဘူ​း​​။ ကိုယ့်​ြပည်နယ်ကတင်တဲ့​အစိုး​​ရဟာ အမှန်တကယ် ကိုယ့်​ြပည်နယ်က ဆန္ဒမဲနဲ့​တက်သွား​​တာက​​ေလး​​ပဲ ြဖစ်​​ေအာင် လုပ်ြကရံု​​ေပါ့​။ မဲချပ်က​​ေလး​​တစ်ချပ်ချင်း​​ဟာ ဆန္ဒအမှန်ြဖစ်​​ေနမှ ဆန္ဒခံယူ​တယ်ဆိုတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိလိမ့်​မယ်။

စကတည်း​​က အတုနဲ့​တက်ရင် ​​ေနာက်ထပ် ဘယ်ဟာအစစ်ကို ဆက်​​ေမျှာ်လင့်​​ေနရဦး​​မှာလဲ။ ​​ေတာ်​​ေလာက်ြပီ​​ေနာ်။ ညအ​​ေတွး​​​ေကာင်း​​​ေကာင်း​​ လက​​ေလး​​ မ​​ေစာင်း​​တ​​ေစာင်း​​မှာ ၀ အ​​ေရး​​​ေကာင်း​​လို့​ ဘိုး​​ဘိုး​​​ေအာင် ​​ေထာင်နန်း​​စံ​​ေနရမှြဖင့်​။