“​ေအး​ရိပ်ဆာယာ”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အစိုး​ရဝန်ထမ်း​ဘဝနဲ့​ ​ေနရာတစ်​ေနရာမှာ နှစ်နှစ်ပတ်ဝန်း​ကျင်​ေလာက် ြကာလာရင် ​ေနာက်တစ်​ေနရာ ​ေရာက်​ေရာက်သွား​တာမို့​ ​ေလး​နှစ်တိတိလုပ်ခဲ့​ရတဲ့​ ​ေဆး​တက္ကသိုလ်(၂)က သရုပ်ြပဆရာဘဝဟာ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ အ​ေနြကာအထိုင်ကျသွား​ခဲ့​တယ်လို့​ ​ေြပာရမှာပဲ။

ဒါ​ေပမယ့်​ အချိန်​ေတွ ဘယ်လိုကုန်သွား​လိုက်မှန်း​ မသိခဲ့​တာလည်း​ အဲသည်​ေလး​နှစ်ပဲ။ အတန်း​အသစ်တက်လာတိုင်း​ ​ေကျာင်း​သား​အသစ်​ေတွနဲ့​ ​ေနသား​ကျဖို့​ြပန်ြကိုး​စား​ရင်း​ စာသင်နှစ်တစ်နှစ်ကုန်​ေအာင် အတူြဖတ်သန်း​ြကတယ်။ ​ေပျာ်စရာလည်း​ ​ေကာင်း​တယ်။ ​ေပျာ်လည်း​ ​ေပျာ်ခဲ့​ပါတယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကျာင်း​ကဘာသာရပ်ကို ဘွဲ့​လွန်မတက်ပဲ ​ေပကပ်ြပီး​ေနရတဲ့​ အ​ေြကာင်း​က​ေတာ့​ ဘာသာရပ်ကို အထင်​ေသး​လို့​၊​ ဝါသနာမပါလို့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ တစ်နှစ်ြပီး​တစ်နှစ် ​ေအာင်​ေအာင်သွား​တဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ေတွြကား​မှာ ကိုယ်က နှစ်တိုင်း​ စာ​ေမး​ပွဲကျကျန်ခဲ့​သလို ခံစား​ရလို့​။ ​ေဆး​ရံုက ဘာသာရပ်​ေတွကလည်း​ သင်ြကား​ေရး​ပါတာပါပဲ။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေကျာင်း​ကဘာသာ​ေတွလို အတန်း​တစ်တန်း​လံုး​က ​ေကျာင်း​သား​အကုန် အာရံုထား​စရာ မလိုဘူး​။ ဧည့်​သွား​ဧည့်​လာပဲ သင်ရစစ်ရတာမို့​ ​ေကျာင်း​သား​ကို နံမည်​ေတာင် မှတ်မိဖို့​ ခက်တယ်။ ​ေကျာင်း​မှာက​ေတာ့​ တစ်​ေယာက်ချင်း​စီကို သူတို့​ရဲ့​ ​ေကျာင်း​ေခါ်ချိန်၊​ အမှတ်စာရင်း​နဲ့​ပါတွဲသိတယ်။ လူတိုင်း​ေတာ့​ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ စာ​ေတာ်တဲ့​သူ၊​ စာညံ့​တဲ့​သူ၊​ ​ေကျာင်း​ေခါ်ချိန်မြပည့်​တဲ့​သူ၊​ တစ်ခုခုလုပ်​ေပး​မှ စာ​ေမး​ပွဲ​ေအာင်မယ့်​သူ​ေတွကို ​ေသ​ေသချာချာ သိရတယ်။ ​ေကျာင်း​သား​ေတွနဲ့​လည်း​ သူငယ်ချင်း​ေပါင်း​ေပါင်း​ရတယ်။

အလုပ်ထဲမှာ အာရံုထား​စရာဆိုလို့​ သူတို့​ပဲ ရှိတာ​ေလ။ ​ေဆး​ရံုမှာလို နင်တက်နင်ဆင်း​ လူနာ​ေတွမှ မရှိပဲ။ ကိုယ့်​အလုပ်ကလည်း​ လူြကီး​ေတွသင်ထား​တာ​ေတွကို သူတို့​ဘယ်​ေလာက်နား​လည် မှတ်မိသလဲ အကဲခပ်ြပီး​ ကူညီလမ်း​ြပ​ေပး​ရတာ မဟုတ်လား​။ ဒီနှစ် ​ေဆး​တက္ကသိုလ်(၂)မှာ နှစ်ငါး​ဆယ်ြပည့်​ ​ေရွှရတုပွဲြကီး​ ကျင်း​ပတဲ့​အခါ ​ေြမာက်ဥက္ကလာ​ေဆး​ေကျာင်း​ြကီး​ထဲမှာ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ဆရာတစ်​ေယာက် အြဖစ်ထက် ​ေကျာင်း​သား​တစ်​ေယာက်လိုပဲ ြပန်ခံစား​မိတယ်။

ကိုယ်စာသင်ထား​တဲ့​ တပည့်​ေတွဟာလည်း​ ကိုယ့်​ရဲ့​ အတန်း​ေဖာ်​ေတွလိုပဲ။ ဆရာြကီး​ ဆရာမြကီး​ေတွ ြပန်​ေတွ့​တဲ့​အခါမှာ​ေတာ့​ ကိုယ်က က​ေလး​ေတာင် ြပန်ြဖစ်သွား​တယ်။ ​ေတွ့​ချင်လို့​သွား​လျက်နဲ့​ တစ်​ေယာက်မှ မ​ေတွ့​ခဲ့​ရတာက​ေတာ့​ ဌာနက လုပ်​ေဖာ်ကိုင်ဘက် ဆရာ ဆရာမများ​ပါပဲ။ မ​ေတွ့​ရကာမှပဲ ပိုသတိရလာြပန်တာမို့​ သည်တခါ​ေတာ့​ လွမ်း​ချင်း​က​ေလး​က သူတို့​ဘက် လှည့်​ရြပန်ပါတယ်။

ပထမဦး​ဆံုး​ ဌာနကို​ေရာက်တဲ့​အချိန်ဟာ ရန်ကုန်က​ေဆး​ေကျာင်း​ေတွ ပိတ်ထား​တဲ့​အချိန်မို့​ သင်ြကား​ေရး​တာဝန်​ေတွ မရှိ​ေသး​ပါဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ရံုး​လုပ်ငန်း​ေတွ၊​ ဓါတ်ခွဲခန်း​လုပ်ငန်း​ေတွနဲ့​ ဘွဲ့​လွန်သင်ြကား​ေရး​ေတွ​ေတာ့​ ရှိပါတယ်။ ပါ/ချုပ်လုပ်တဲ့​ ဆရာြကီး​ဦး​သာလှ​ေရွှရဲ့​ အစီအမံနဲ့​ ဆရာဆရာမများ​မွမ်း​မံ အ​ေြခခံကွန်ြပူတာသင်တန်း​၊​ အဂင်္လိပ်စာသင်တန်း​ေတွကို တက်ခွင့်​ရလိုက်တာက အရမ်း​အကျိုး​များ​ခဲ့​သလို၊​ ဆရာမ​ေဒါ်တင်​ေဌး​ေကျး​ဇူး​နဲ့​ ဌာနက စတိုမှာ ပစ္စည်း​ထိန်း​သိမ်း​မှု၊​ အသွင်း​အထုတ်၊​ လယ်ဂျာစာရင်း​ြပုစုတာ​ေတွလည်း​ မှန်မှန်ကန်ကန် လုပ်တတ်သွား​ပါတယ်။

 ဆရာဦး​ေအာင်ြကီး​က ​ေအာင်(​ေဆး​-၁) နံမယ်နဲ့​ စာ​ေရး​ေနတာ​ေတွ ဖတ်ရ​ေပမယ့်​ အဲဒီအချိန်တုန်း​က​ေတာ့​ တစ်​ေန့​ကျရင် သူ့​လိုပဲ စာ​ေတွ​ေရး​ေနမိလိမ့်​မယ်လို့​ အိပ်မက်​ေတာင် မမက်ဖူး​ပါဘူး​။ ဆရာဦး​ေဇယျာထွန်း​ကို ကူညီရတဲ့​အခါ စာတမ်း​ြပုစုတယ်ဆိုတာ ဘယ်လို​ေရး​ရသား​ရသလဲဆိုတဲ့​ Scientific Paper writing ကို တီး​မိ​ေခါက်မိရှိလာပါတယ်။ ဆရာမြကီး​ေဒါ်​ေအး​ေအး​ြမင့်​ရဲ့​ သု​ေတသနစာတမ်း​ေတွမှာ ဝင်ပါရ​ေတာ့​ ပိုက်ဆံဘယ်လို​ေတာင်း​ရတယ်။ (Research Grant ကို ​ေြပာတာ) အစီရင်ခံစာ ဘယ်လိုတင်ရတယ်။

စာတမ်း​ဘယ်လိုြပင်ဆင်ရတယ် ​ေသ​ေသချာချာ နား​လည်လာတာ​ေပါ့​။ ဒီလိုနဲ့​ က​ေလး​ေတွကို ဆရာလုပ်​ေနတယ်ဆို​ေပမယ့်​ ​ေသချာြပန်စဉ်း​စား​ြကည့်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ပညာတတ်တစ်​ေယာက်အြဖစ်နဲ့​ ရပ်တည်ဖို့​ လိုအပ်သမျှ ကြကီး​အစ အအဆံုး​ အ​ေြခခံ​ေတွကို သင်မှန်း​မသိ ​ေလ့​လာသင်ြကား​ခဲ့​ရတဲ့​ အချိန်​ေတွ ြဖစ်​ေနမှန်း​ အခုမှပဲ ​ေတွး​မိ​ေတာ့​တယ်။

ဌာနမှာ မိသား​စုလို စည်း​စည်း​လံုး​လံုး​ ြဖစ်​ေစတဲ့​အချိန်က​ေတာ့​ ထမင်း​စား​ချိန်မှာပါ။ အား​လံုး​ စား​ပွဲတစ်ဝိုင်း​တည်း​ စုစု​ေဝး​ေဝး​ စား​ြက​ေသာက်ြကတယ်။ စကား​လက်ဆံု ​ေြပာြကတယ်။ အား​လံုး​ပွင့်​ပွင့်​လင်း​လင်း​ပဲ။ အမြကီး​တို့​အိမ်က သား​အငယ်​ေကာင် ဘို​ေကအ​ေမာက်​ေထာင်လို့​ ြကည့်​မရတာ၊​ ဟန်း​နီး​မွန်း​ကာစ ​ေမာင်စံဖား​က​ေလး​ရင်ဆိုင်ရတဲ့​ လင်​ေနစဆင်​ေသမှ သင်ခန်း​စာအမှတ်စဉ်များ​၊​ ကိုယ်လိုပဲ သင်ြကား​ေရး​ကို ​ေရာက်​ေရာက်ချင်း​ ​ေဆာက်နဲ့​ထွင်း​ တိမ်ြပာြပာ​ေန့​တစ်​ေန့​ ဆန်း​ေဒး​မှာကွယ် လုပ်သွား​တဲ့​ ဆရာမက​ေလး​ရဲ့​ ​ေယာက္ခထီး​ဆိုတာ တခါတုန်း​ကသား​မက်ပါပဲ ဇာတ်လမ်း​ေလး​ေတွ၊​ ကိုယ့်​ထက်စီနီယာကျ​ေပမယ့်​ ကိုယ့်​ေနာက်မှစွံ​ေသာ်ြငား​ င​ေြခာက်ဆိုြပား​ ​ေယာက်ဆိုကျား​ တစ်အိမ်လံုး​ကို မီး​ေသသူ မမ​ေလး​ရဲ့​ ဘဲဥချက်နည်း​ခုနှစ်နည်း​ပံုြပင်၊​ ဘယ်ဟာမှ ဟန်​ေဆာင်မထား​ပဲ ​ေထွရာ​ေလး​ပါး​ ရယ်ကာ​ေမာကာ ​ေြပာြကဆိုြကရင်း​ ဝိုင်း​ဝန်း​အ​ေြဖရှာခဲ့​ြကတယ်။

လူြကီး​ေတွဆိုတာက အများ​ြကီး​ ြဖတ်သန်း​လာခဲ့​တာ မဟုတ်လား​။ ကိုယ့်​အငယ်​ေတွချင်း​ကျ​ေတာ့​ အိမ်ကမိသား​စု​ေလာက်ကို ရင်း​နှီး​သွား​ြကတယ်။ တစ်​ေယာက်​ေသာ ဘွဲ့​လွန်​ေကျာင်း​သူက​ေလး​က​ေတာ့​ ချစ်​ေရး​ြကိုက်​ေရး​ အိမ်​ေထာင်​ေရး​ အြကံဉာဏ်​ေတွ ​ေပး​နိုင်လွန်း​လို့​ သူ့​ကိုယ်သူ​ေတာင် နံမယ်​ေပး​ထား​တယ်။ ကညာပျို နဲ့​ ဇရာအို ဇာတ်ကား​ထဲမှာ စံရှား​တင်ြကီး​ကို ဆံပင်​ေတွြဖတ်ခိုင်း​လိုက်၊​ လက်ြပတ်​ေတွဝတ်ခိုင်း​လိုက်၊​ ​ေမာင်လို့​ အ​ေခါ်သင်​ေပး​လိုက်လုပ်တဲ့​ ခင်​ေလး​ေဆွြကီး​ရဲ့​ နံမယ်​ေလ။

“ချစ်ြပဿနာဆရာမြကီး​ေဝ”

တဲ့​။ ဘာကိုမှ ြကံရာမရရင် ကမ္ဘာ​ေအး​ဘုရား​ထဲမှာ ​ေဗဒင်သွား​ေမး​ြက​ေရာ။ ဟိုက အတိတ် ပစ္စုပ္ပန် အနာဂတ် ကာလသံုး​ပါး​ကို​ေဟာမှာ သံုး​ေထာင်ကျမယ်ဆို​ေတာ့​

“ငါတို့​မှာ ​ေဆး​လည်း​ေပး​ရ​ေသး​၊​ မ​ေပျာက်ရင် အ​ေြပာအဆိုခံရ​ေသး​။ ဒါ​ေတာင် ငါး​ရာမရဘူး​။ သူကြဖင့်​ စာရွက်က​ေလး​တစ်ပိုင်း​ရင်း​ြပီး​ မှန်မယ် မမှန်မယ်လည်း​ မ​ေသချာပဲနဲ့​ ​ေပး​နိုင်​ေပါင်။”

ဆို ြပန်ထွက်လာြကတာ။ ​ေနာက်ဆံုး​ေတာ့​ ၁ဂလမ်း​ထိပ်က ဘံု​ေကျာင်း​မှာသွား​ြပီး​ စာချြကည့်​ြကတာ။ (ဘယ်ဘာသာဘွဲ့​လွန်​ေြဖရမလဲ သွား​ေမး​တာဗျ) တကယ်​ေတာ့​ ဆရာက​ေလး​ ဆရာမက​ေလး​ေတွ လုပ်​ေနတဲ့​ ကိုယ်​ေတွကိုယ်တိုင်ကလည်း​ ​ေကျာင်း​သား​စိတ်က​ေလး​ မ​ေပျာက်တ​ေပျာက်နဲ့​မို့​ ​ေပါ့​ေပါ့​ပါး​ပါး​ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပါပဲ။

ကိုယ်က​ေကျာင်း​သား​ေတွအ​ေပါ်မှာ မျက်​ေြခမြပတ် ​ေစာင့်​ြကည့်​ထိန်း​သိမ်း​သလိုပါပဲ။ ကိုယ့်​ဌာနက အကိုြကီး​အမြကီး​များ​ကလည်း​ ကိုယ်တို့​ဆရာ​ေပါက်စန​ေတွ မ​ေတာ်မတည့်​ မဟုတ်မဟတ်​ေတွ ြဖစ်မသွား​ရ​ေအာင် ဆိုဆံုး​မဝတ်​ေတွ မပျက်ခဲ့​ရပါဘူး​။ ​ေနာက်ဆံုး​မိဘဝတ်ထိ​ေအာင်​ေတာင် လိုက်ြပီး​ ပူပူပင်ပင် ​ေြကာင့်​ေြကာင့်​ကျကျ စီမံ​ေပး​ရှာတယ်။ အရွယ်​ေတွကလည်း​ သီး​ချိန်တန်​ေတွ ပွင့်​ချိန်တန်​ေတွ ​ေရာက်ကုန်ြပီ မဟုတ်လား​။

ဌာနမှာ နံမယ်ြကီး​ ဆရာမ လှတပတ​ေလး​ေတွ ရှိသ​ေလ။ ကိုယ်​ေတွလည်း​ မ​ေနရပါဘူး​။ သူတို့​မနှစ်သက်တဲ့​ ပျား​ပိတုန်း​ လိပ်ြပာြကီး​ေတွလာရင် ​ေလှကား​ဦး​မှာလည်း​ ဘီလူး​ေမာင့်​ေြကာင့်​ ​ေစာင့်​ရတယ်။ ​ေလှကား​ခံုမှာလည်း​ ဂဠုန်​ေမာင့်​ေြကာင့်​ ​ေစာင့်​ရတယ်။ (သူတို့​ဟာသူတို့​ ြကည်ြဖူ​ေနရင်​ေတာ့​ အဲဒီ​ေန့​ ရှုတင်နား​ရတာ​ေပါ့​ေလ) ​ေလး​နှစ်လံုး​လံုး​ ​ေန့​စဉ်​ေတွ့​ြမင်​ေနကျဆို​ေတာ့​ ​ေမာင်ရင်း​နှမြဖစ်ကုန်တာ မဆန်း​ပါဘူး​။

ခု​ေတာ့​သူတို့​အား​လံုး​ ကထိကဆရာမြကီး​ေတွ ြဖစ်ကုန်ြပီ။ ဌာနကိုသွား​လည်တဲ့​အခါ ဟယ်ကနဲ ဟင်ကနဲ ​ေအာ်ဟစ်နှုတ်ဆက်ြပီး​ စကား​ေတွလု​ေြပာမိြကတာ အြပင်ခန်း​က က​ေလး​ေတွ​ေတာင် တအံ့​အဩ ဘာများ​ြဖစ်သလဲ လာြကည့်​ရတယ်။ အလုပ်ထဲမှာ မရှိ​ေတာ့​တဲ့​သူ​ေတွအတွက်​ေတာ့​ စိတ်မ​ေကာင်း​ြဖစ်ရတယ်။ အြပင်မှာ​ေတာ့​ ပို​ေကာင်း​တဲ့​ လစာဝင်​ေငွ​ေတွနဲ့​ေပါ့​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေပျာ်မှ​ေပျာ်နိုင်ြကပါ့​မလား​ မသိ။

ဌာနမှူး​ဆရာမြကီး​ေဒါ်​ေအး​ေအး​ြမင့်​ အပါအဝင် စီနီယာအမြကီး​များ​ရဲ့​ ထူး​ြခား​ချက်က​ေတာ့​ သူတို့​အား​လံုး​ အလုပ်လုပ်စရာမလိုတဲ့​ ဧရာမအိမ်ဦး​နတ်ြကီး​ေတွ ကိုယ်စီရှိ​ေသာ်ြငား​လည်း​ ကိုယ်တတ်ထား​တဲ့​ပညာ​ေတွနဲ့​ ပညာတတ်ပီပီ အသက်​ေမွး​ဝမ်း​ေကျာင်း​ြကသူများ​ ြဖစ်ပါတယ်။ အိမ်မှုကိစ္စကိုယ်စီကိုလည်း​ မလစ်ဟင်း​ေအာင် စီမံြကတယ်။

လစာဘယ်နှစ်ြပား​ရတာဆိုတဲ့​စကား​ တစ်ခွန်း​မှ မ​ေြပာပဲ ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့​ပတ်သက်လာရင် တစ်ြပား​မှ အပွန်း​အပဲ့​မခံတတ်တဲ့​လူစား​ေတွကို ြမင်ဖူး​ချင်ရင် ြပတိုက်သွား​စရာမလိုပါဘူး​။ သူတို့​ထဲက ဘယ်သူ့​ြကည့်​လိုက်ြကည့်​လိုက် တူတူပဲ။ ​ေရှး​ကုသိုလ်လို့​ပဲ ဆိုရမယ် ထင်ပါရဲ့​။

အား​လံုး​ကို တန်ဖိုး​လိုက်ြဖတ်လို့​မရတဲ့​ဟာကို ပညာတတ်ကမ္ဘာမှာ ပိုက်ဆံလို့​ ​ေခါ်တယ်​ေလ။ ​ေကျာင်း​တုန်း​က ကျင့်​ဝတ် (ethics) ဆိုတဲ့​ ဘာသာရပ်ကို ​ေသ​ေသချာချာ မသင်ခဲ့​ရ​ေပမယ့်​ သူတို့​ဆီမှာ​ေတာ့​ အတုခိုး​မိတာ​ေတွ အများ​ြကီး​ ရှိခဲ့​တာ​ေပါ့​။ ကိုယ်လည်း​ကံ​ေကာင်း​လို့​ ဒီလိုဆရာသမား​မျိုး​ေတွနဲ့​ အလုပ်လုပ်ခွင့်​ရတာ​ေပါ့​ေနာ်။ (ဒါမျိုး​ဆိုတာ ဒီလိုမဟုတ်တဲ့​ ဆရာသမား​နဲ့​ေတွ့​မှ သိရတာဗျ)။

ကိုယ်အလုပ်လုပ်ခဲ့​တဲ့​ ​ေရာဂါ​ေဗဒဌာနက​ေလး​ရဲ့​ ပံုြပင်ကို သည်က​ေန့​လက်ရှိ သင်ြကား​ေရး​က ဆရာ ဆရာမအငယ်က​ေလး​ေတွက​ေတာ့​ ယံုနိုင်ဖို့​ ​ေတာ်​ေတာ် ခဲယဉ်း​ပါလိမ့်​မယ်။ ခု​ေတာ့​ ပါး​စပ်ရာဇဝင်က​ေလး​ ြဖစ်ခဲ့​ြပီ လို့​ ငိုြခင်း​ချရ​ေတာ့​မှာ။ အဲဒီတုန်း​က ကိုယ်တို့​ဌာနမှာ အငယ်ဆံုး​ြဖစ်တဲ့​ကိုယ်က​ေန အြကီး​ဆံုး​ြဖစ်တဲ့​ဆရာမြကီး​အထိ ကျူရှင်​ေပး​တဲ့​သူ တစ်​ေယာက်မှ မရှိခဲ့​ဘူး​။ (တြခား​ေကျာင်း​ေတွမှာ​ေတာ့​ ရှိတယ်။ တက်ချင် သွား​တက်လို့​ရတယ်။

 ြပဿနာ မရှိဘူး​) ကိုယ်တိုင်လည်း​ ​ေကျာင်း​သား​ဘဝကလာတာမို့​လို့​ ကျူရှင်ဆိုတာ ဘယ်ကင်း​နိုင်မလဲ။ စာ​ေမး​ပွဲ​ေအာင်ဖို့​အတွက် လွယ်ကူအဆင်​ေြပ​ေစတဲ့​ အ​ေထာက်အကူတစ်ခုပဲ။ ဆရာ မြပရင် ငပိဖုတ်​ေတာင် နည်း​မကျဘူး​ မဟုတ်လား​။ ကျူရှင်​ေပး​တဲ့​ဆရာများ​ဟာ အသင်အြပလည်း​ေကာင်း​ြကတယ်။ မှတ်မိ​ေအာင်လည်း​ သင်နိုင်တယ်။ သူတို့​ထုတ်​ေပး​တဲ့​ မှတ်စုက​ေလး​ေတွကလည်း​ ကျက်ရမှတ်ရတာ ပိုအဆင်​ေြပတယ်။

ဒါ​ေြကာင့်​ စာ​ေမး​ပွဲဆိုတာ ရှိ​ေနသ​ေရွ့​ ကျူရှင်ဆိုတာ ​ေခတ်မတိမ်​ေကာဘူး​။ ဘွဲ့​လွန်တက်တုန်း​က​ေတာင် အတန်း​ေဖာ်​ေတွ ကျူရှင်စုယူခဲ့​ြကတယ်။ အမှန်​ေတာ့​လည်း​ ဂိုက်လုပ်တာ ​ေနပါလိမ့်​မယ်။ Tuning ချိန်​ေပး​တာ​ေပါ့​။ ကိုယ်​ေတွက ကီး​ေြကာင်ြကီး​ေတွနဲ့​ေလ။ လက်ငင်း​အကျိုး​ေကျး​ဇူး​က​ေတာ့​ ငါ့​ကို သင်မယ့်​ြပမယ့်​သူရှိတယ်ဆိုြပီး​ စိတ်လံုြခံုသွား​တာ​ေပါ့​။ ကျူရှင်မတက်မိတဲ့​ ကိုယ့်​မှာ​ေတာ့​ တစ်​ေယာက်တည်း​ငါ.. ရူး​ ​ေပါ့​။ အလကား​ေနရင်း​ အြပစ်ရှိသလို၊​ အား​ကိုး​မဲ့​သလို ခံစား​ရတယ်။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေဆး​(၂) ​ေရွှရတုသဘင်မှာ ဆရာဦး​တင့်​ေဆွလတ်ြကီး​ မိန့်​ခွန်း​ေြပာ​ေတာ့​ သူ့​လက်ထက်မှာ ပါ/ချုပ်လုပ်ရတာ အရင်ကနဲ့​မတူတဲ့​ အခက်အခဲက​ေတာ့​ ကျူရှင်ြပဿနာပါပဲတဲ့​။ ကျူရှင်က ​ေကျာင်း​သား​များ​ရဲ့​ စွမ်း​ရည်ကို ကျဆင်း​ေစပါသတဲ့​။ (It compromises the ability of students.) လို့​ဆိုတယ်။ ​

ေအး​ေပါ့​ေလ။ သူက ဒီ​ေနရာ ​ေရာက်​ေန​ေတာ့​ ဒီလိုပဲ ​ေြပာရမှာ​ေပါ့​ လို့​ ​ေပါ့​ေပါ့​ေလး​ မ​ေတွး​လိုက်နဲ့​ဗျ။ ဉာဏ်မမီဘူး​ဆိုတာ အဲဒါကို ​ေြပာတာ။ သူ​ေြပာြပီး​လို့​ လက်ခုပ်သာတီး​ေပး​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီတုန်း​က ချက်ချင်း​ သ​ေဘာမ​ေပါက်ဘူး​။ အိမ်​ေရာက်လို့​ ​ေသ​ေသချာချာ ြပန်စဉ်း​စား​ြကည့်​မှ သူ​ေြပာတဲ့​သ​ေဘာကို နား​လည်တယ်။ ဒီလိုရှိတယ်ဗျ။

ကျူရှင်မှာ ဆရာက ​ေကျာင်း​သား​ကို အဓိကြပင်ဆင်​ေပး​တာဟာ အဲဒီ​ေကျာင်း​သား​ စာ​ေမး​ပွဲ​ေြဖတဲ့​အခါ အခက်အခဲမရှိ၊​ လွယ်လွယ်ကူကူ ​ေြဖနိုင်​ေစဖို့​၊​ နည်း​နာနိဿယ​ေပး​ချင်​ေပး​မယ်။ အမှတ်​ေကာင်း​ေကာင်း​ရ​ေစတဲ့​ လျှို့​ဝှက်ချက်​ေတွ သင်ချင်သင်ြပမယ်။ (စာ​ေမး​ပွဲမှာ မသမာတဲ့​နည်း​နဲ့​ ကူညီရင်​ေတာ့​ အဲဒါကို ကျူရှင်ဆရာလို့​ေတာင် မသတ်မှတ်​ေတာ့​ပါဘူး​။ လုပ်စား​ကိုင်စား​ထဲသာ ထည့်​ပလိုက်​ေတာ့​) မထိ​ေရာက်ဘူး​ေတာ့​ မဆိုလိုပါဘူး​။ ထိ​ေရာက်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အဲဒီအရည်အချင်း​ဟာ ​ေကျာင်း​သား​အတွက် ကိုယ်ပိုင်ရသွား​တဲ့​ အရည်အချင်း​ အစစ်အမှန် မဟုတ်ဘူး​ဗျ။ ဆရာရဲ့​ အရည်အချင်း​ကို သူခဏအသံုး​ချသွား​တာ။ ဥပမာ​ေပး​ရရင် က​ေလး​ဘဝတုန်း​က စက္ကူစုတ်က​ေလး​ေတွ ပံုထား​ြပီး​ ​ေခါင်း​မှာပွတ်ထား​တဲ့​ ​ေပတံက​ေလး​နဲ့​ ကပ်လိုက်ရင် သံလိုက်ဓါတ်နဲ့​ ခုန်ပျံလာသလိုပဲ။

ဆရာက လက်ပူတိုက်ြပီး​ တစ်ပွဲတိုး​ ပို့​ချ​ေပး​လိုက်တဲ့​ အရှိန်က​ေလး​နဲ့​ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ထထပျံြပြကတာ။ ကိုယ်ပိုင် အစွမ်း​အစ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေရရှည်ကျ ဘဝမှာ ကိုယ့်​အား​ကိုယ်ကိုး​တဲ့​ စိတ်ဓါတ်က​ေလး​ ​ေပျာက်သွား​တယ်။ ကိုယ်တိုင်စဉ်း​စား​ အ​ေြဖရှာထား​တာ မဟုတ်တဲ့​အတွက် စာ​ေမး​ပွဲြပီး​တာနဲ့​ အဲဒီစာ​ေတွ ြကက်​ေပျာက်ငှက်​ေပျာက် ​ေပျာက်ကုန်တယ်။ နှစ်​ေတွြကာလာတဲ့​အခါ ကိုယ့်​ေခါင်း​ထဲမှာ စွဲကျန်ရစ်ခဲ့​တာ​ေတွက ကျူရှင်ကသင်တာ တစ်လံုး​မှမကျန်​ေတာ့​ဘူး​။ ကိုယ်တိုင်နဖူး​ေတွ့​ဒူး​ေတွ့​ ​ေတွ့​ထား​တဲ့​ သင်ခန်း​စာ​ေတွကသာ ​ေသရာပါ​ေလတယ်။

အဲဒါ​ေြကာင့်​ ကိုယ့်​အထင်​ေတာ့​ ကျူရှင်ဆိုတာ ​ေကျာင်း​သား​ကို စာသင်​ေပး​တာ မဟုတ်ဘူး​။ ကျူရှင်ဆရာက သူတတ်ထား​တဲ့​စာ​ေတွ ​ေကျာင်း​သား​ကို ခဏငှား​ေပး​လိုက်တာသာ ြဖစ်တယ်။ မယံုရင် ​ေသ​ေသချာချာ ြပန်စဉ်း​စား​ြကည့်​။

ဒါ​ေပမယ့်​ ကျူရှင်မယူရလို့​ အိပ်မ​ေပျာ်စား​မဝင် ြဖစ်​ေနတယ်ဆိုရင်​ေတာ့​ ယူသာယူလိုက်ပါ။ တခါတရံမှာ Placebo effect ဆိုတာလည်း​ ကျန်း​မာ​ေရး​ကို အ​ေထာက်အကူြပုပါတယ်။ ခု​ေခတ်မှာ ကုသ​ေရး​ကဆရာ​ေတွ ​ေဆး​ခန်း​ထိုင်သလိုပဲ သင်ြကား​ေရး​ကဆရာ​ေတွ ကျူရှင်​ေပး​တာ အြပစ်ဆိုစရာမှ မဟုတ်တာ။ ​ေကျာင်း​မှာ ​ေကာင်း​ေကာင်း​ မသင်လို့​ ကျူရှင်ယူရပါတယ် လို့​ မ​ေြပာရင် ြပီး​တာပဲ။ ဟိုကလည်း​ ​ေကျာင်း​မှာ​ေတာ့​ မသင်ပဲ ကျူရှင်ကျမှ ​ေသချာသင်မယ် ဆိုတာမျိုး​ မဟုတ်ရင် ြပီး​တာပဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ တစ်ခု​ေတာ့​ ရှိတယ်။

 မယား​ငယ်ဆိုတာ ဘယ်​ေလာက်ပဲ ဂရုစိုက်ရ ဂရုစိုက်ရ၊​ အချိန်တန်​ေတာ့​ သူ့​အိမ်ကဟာမြကီး​ကသာ မူလလက်​ေဟာင်း​ ငယ်က​ေပါင်း​ြကီး​ဆိုြပီး​ ​ေမွခံထိုက်​ေစြဖစ်သွား​သလိုပါပဲ။ ကျူရှင်ဆရာ​ေတွ မျက်ကလဲဆန်ြပာြဖစ်​ေအာင် သင်ြပထား​လည်း​ ​ေရွှရတုသဘင်ပွဲ​ေန့​ကလို ရှိခိုး​ဦး​တင် ပူ​ေဇာ်​ေကာ်​ေရာ်လုပ်​ေတာ့​ ​ေကျာင်း​ကတကယ့်​ဆရာြကီး​ေတွပဲ အ​ေလး​အြမတ်ြပုြကတာ လူတိုင်း​အြမင်ပါဗျာ။ စာ​ေတွကို ​ေမ့​သွား​သလို ဆရာ​ေတွကို ​ေမ့​ကုန်​ေြကး​ဆိုရင် ကျူရှင်ဆရာ​ေတွက ​ေရှ့​ဆံုး​က အ​ေမ့​ခံရတာ​ေပါ့​။ ကျူရှင်မှာ အရမ်း​ေအာင်ြမင်သွား​ရင် ပိုက်ဆံ​ေတွအများ​ြကီး​နဲ့​ ဘာြကီး​မှန်း​မသိတဲ့​ဆရာ ြဖစ်သွား​တတ်ပါတယ်။

​ေဆး​(၂)မှာ ဆရာ​ေပါက်စနက​ေလး​ လုပ်ခဲ့​တာ ​ေလး​နှစ်ြကာပါတယ်။ ဘယ်သူကမှ တုတ်တစ်​ေချာင်း​နဲ့​ ​ေမျာက်​ေမာင်း​သလို သင်ြပ​ေပး​တာ မရှိခဲ့​ေသာ်ြငား​ တစ်သက်စာ သံုး​မကုန်တဲ့​ ပညာ​ေတွကို ရခဲ့​တာ​ေတာ့​ အမှန်ပါ။ မ​ေမ့​နိုင်စရာ မိတ်​ေဆွသူငယ်ချင်း​ တပည့်​တပန်း​ေတွလည်း​ ရခဲ့​တယ်။ ​ေရွှရတုသဘင်​ေန့​က​ေတာ့​ သက်ြကီး​ဝါြကီး​ ဆရာြကီး​၊​ဆရာမြကီး​ေတွကို ကျန်း​ကျန်း​မာမာ ​ေတွ့​ခဲ့​တယ်။ ြမင်ရံုနဲ့​ စိတ်ထဲမှာ ​ေအး​သွား​တဲ့​ ​ေမတ္တာဆိုတာ ခံစား​မိသွား​တယ်။

အလိုရှိအပ် ​ေတာင့်​တအပ်​ေသာဆုဆိုတာ ဘာမှန်း​လဲ ြပတ်ြပတ်သား​သား​ သိသွား​တယ်။ ဆန်မန်း​ေပါက်​ေပါက်​ေတွြဖစ်သွား​တဲ့​ မာရ်နတ်မင်း​ရဲ့​ လက်နက်​ေတွလိုပဲ တစ်ကမ္ဘာလံုး​က စည်း​စိမ်ဥစ္စာ၊​ အာဏာရာထူး​ေတွအား​လံုး​ ဘာတစ်ခုမှ အ​ေရး​မပါ အရာမဝင်​ေတာ့​တဲ့​ ပညာတတ်စစ်စစ်​ေတွရဲ့​ ​ေနရာဆိုတာ ကိုယ်တို့​ဆီမှာ​ေတာ့​ ​ေပျာက်ကွယ်မသွား​ေသး​ပါဘူး​။ အရိပ်လည်း​ ​ေအး​ပါ​ေသး​တယ်။ အသီး​လည်း​ ချိုပါ​ေသး​တယ်။ ​

ေနာက်ထပ်ဘယ်​ေလာက်အထိ ခံ​ေနဦး​မလဲဆိုတာက​ေတာ့​ ကိုယ်တို့​အ​ေပါ်မှာပဲ မူတည်ပါတယ်။ အသီး​ြမင် အပင်ချိုင်မလား​။ အရိပ်​ေန အခက်ချိုး​မလား​။ ကိုယ့်​ဘာကိုယ်ပဲ စဉ်း​စား​ပါ။

“ခပ်သိမ်း​ေသာသူတို့​သည် မိမိတို့​စိုက်ပျိုး​ရာကိုသာ ဧကန်ရိပ်သိမ်း​ရာ၏။”

တဲ့​။ အာမင်လို့​ပဲ လိုက်လိုက်၊​ သာဓုလို့​ပဲ​ေခါ်​ေခါ်၊​ ဘယ်ဘုရား​သခင်ကမှ မြငင်း​တဲ့​ အမှန်တရား​ မဟုတ်ဘူး​လား​။ မန်း​ဆန်ဆန်က​ေလး​ ညည်း​ချင်သပဆိုလည်း​ လွယ်ပါတယ်။ လက်က​ေလး​ေထာင်ြပီး​ လိုက်ဆိုြက။

“​ေအာ်မီ​ေတာ်​ေဖာ်”

လို့​။