“သည်ေကာင် ြကီးလာရင် ြဗူရိုကရက်ြဖစ်မယ့်အေကာင်”
တဲ့။ ြဗူရိုကရက်ဆိုတာ စားပွဲကုလားထိုင်နဲ့ ဘယ်သူ့မှ လူမထင်ပဲ ထင်ရာလုပ်တဲ့ အစားမျိုး လို့ အြကမ်းဖျင်း နားလည်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ြပင်သစ်စာသင်ေတာ့ နားလည်လာတာက ြဗူရိုဆိုတာ အလုပ်စားပွဲ၊ ရံုးခန်းကိုေြပာတာ။
ဌာန လို့လည်း အဓိပ္ပါယ်ရတယ်။ လူလားမေြမာက်တေြမာက်မှာ ဖတ်ခဲ့ရတဲ့ ဆိုရှယ်လစ် စာတိုေပစေတွအရ ြဗူရိုကရက်လို့ ေြပာရင် ကိုလိုနီလက်ကိုင်တုတ် အုပ်ချုပ်ေရးယန္တရားကလူေတွ လို့ ြမင်လာေစတယ်။ နယ်ပိုင်ဝန်ေထာက် ေမာင်လူေအးကေလး ကာကီေဘာင်းဘီတိုဝတ်၊ တုတ်ေကာက်ကေလးတစ်ေချာင်းနဲ့ ဧရာဝတီြမစ်ရိုးတေလျှာက် လမ်းေလျှာက်ထွက်တယ် ဆိုေတာ့
“အဲဒါ ြဗူရိုကရက်ေပါ့။”
လို့ မျက်စိထဲေတာင် ြမင်ေယာင်လာေသး။ ၁၀၉/၁၁၀ ေတွ သူလာလို့ ထွက်ေြပးြကတယ်ဆိုေတာ့
“သူတို့ေခတ်တုန်းက ေထွ/အုပ် အရာရှိေတွများ ပါဝါရှိလိုက်ေလကွာ။”
လို့ အားကျမိပါရဲ့။ ေရွှတိဂံုဘုရားေစာင်းတန်းက အလှူ့ဒကာြကီးေတွ နံမယ်ကိုဖတ်လိုက်ရင်ေတာင် ေစးေစးပိုင်ပိုင်နဲ့ ပါးစပ်အရသာရှိေနတယ်။ အေရးပိုင်မင်း၊ ဝတ်လံုေတာ်ရမင်း၊ အင်စပက်ေတာ်မင်း၊ အတွင်းဝန်မင်းတဲ့။
သာမာန်လူေတွက ဘုန်းြကီးမဟုတ် ဘာမဟုတ် ဘုရားထူး၊ သခင်ေခါ်ရတဲ့အစားေတွေပါ့။ အဲဒါြကီး မေကျနပ်လွန်းလို့ တို့ဗမာအစည်းအရံုးက လူငယ်ေတွ သခင်ဘွဲ့ခံလာြကတာေလ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ြဗူရိုကရက်ဆိုတာ လုပ်ပိုင်ခွင့်အာဏာကို အေြကာင်းြပုြပီး လူလူချင်း အညွန့်ခူးစားတဲ့ အစားမျိုး၊ အလုပ်ေနရာနဲ့ ေအာက်ကြမှင့်ထားြပီး သူများအေပါ် လံုးြကီးတင်ရံုတင် မဟုတ်၊ ဝတ်ဆံပါခတ်ြကတဲ့သူေတွ လို့ နားလည်လာပါတယ်။
ကိုယ့်ဆရာသမားများကလည်း ကာဠုဒါယီအမတ်ကေလးကို ဗကဘိုးဘိုးြကီးေြပာသလို
“မင့်နှယ် ရာထူးေလးရှိ ေဆာင့်ြကွားေဆာင့်ြကွားနဲ့”
လို့ ေြပာချင်စရာ။ ကိုလိုနီေခတ်ြမန်မာြပည်မှာ ဘွဲ့ရပညာတတ်ေတွ ဘာြဖစ်လို့ တန်ခိုးထွားရသလဲဆိုေတာ့ သူတို့ ဘွဲ့လက်မှတ်ကေလးြပြပီး အလုပ်ဝင်ရင် ြဗူရိုကရက်ြဖစ်ဖို့ အေသချာဆံုး လမ်းစမို့လို့ပါ။ မျိုးချစ်စိတ်ရှိြပီး အသိအြမင်နိုးြကားလာတဲ့ ြမန်မာလူငယ်ေတွကေတာ့ ကျွန်ပညာေရးစံနစ်ကေန အမျိုးသားချင်းဖိနှိပ်မယ့် ြဗူရိုကရက်ေတွ ထွက်လာတာ မြကိုက်ြကဘူး။
ဒါေပမယ့် ရှင်ဘုရင်ေခတ်တုန်းကလို အဋ္ဌာရဿ ၁၈ ရပ် ဘယ်ေကျာင်းမှ မတက်ရပဲ အထူးေအာင်တဲ့ မင်းညီမင်းသားများက မနုကျဉ်း မနုကျယ်ေတွနဲ့ လိုချင်သလိုအတိုးအေလျှာ့လုပ်ြပီး အုပ်ချုပ်တာထက်စာရင်ေတာ့ ေတာ်ေသးသေပါ့ လို့ ဆိုရေတာ့မလို။ (ေတာ်ေသးရဲ့ဗျာ။ အဲ့တုန်းက ေဆး/မန်းြကီး မေပါ်ေသးလို့။ နို့မို့ ရင်ေသွးေတာ်ေတွ ေခါ်ချိန်မြပည့်ရင် မိုးမီးေလာင်မှာ)
သူတို့ေခတ်တုန်းကေတာ့ အရစ္စတိုကရက် လို့ ေခါ်ရမှာေပါ့ေလ။ မင်း မိဖုရား အမှူးထားြပီး ဝန်ေတွ အမတ်ေတွ၊ မင်းေဆွမင်းမျိုးေတွ ညီလာခံမှာ တိုင်ပင်ြပီး အုပ်ချုပ်ြကတာ မဟုတ်လား။ ဘုရင်က ဉာဏ်ြကီးရင် ဘုရင်သာြပီး မူးမတ်ေတွ ဉာဏ်ြကီးရင် အလိမ္မာနဲ့ ဘုရင်ကို လိုသလိုထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ အဆံေတွဉာဏ်ေတွ မရှိပဲ ဟန်ေတွမာန်ေတွသက်သက်နဲ့ ြကံုရင်ေတာ့ စုဖုရားကို စစ်မတိုက်ဖို့တားတဲ့ ကင်းဝန်ဘိုးဘိုးလို ေကျာက်ပျဉ်နဲ့ချိတ်ထမီ ဆုေတာ်လာဘ်ေတာ်ရတတ်သတဲ့။ သူတို့ေခတ်ကဝန်ေတွကို ေလျှာ့ေတာ့ မတွက်ေလနဲ့ဆရာ။
ဥတုေဘာဥ္ဖနသဂင်္ဟကျမ်းေရးတဲ့ ဦးဘိုးလှိုင်ဟာ ေြကးနန်းရိုက်တဲ့ အတတ်လည်း တဘက်ကမ်းခတ်တယ်။ အတုမရှိေကျာင်းြကီးလည်း သူေဆာက်ထားတာ။ ခုေခတ်လိုြဖင့် ကျန်းမာေရးဝန်ြကီးခန့်မလား။ ေဆာက်လုပ်ေရးဝန်ြကီးခန့်မလား။ ဆက်သွယ်ေရးဝန်ြကီးခန့်မလား။ သံုးခုစလံုးတြပိုင်နက် ခန့်ချင်ေသးလား။ စမ်းချင်ရာစမ်း ေမာင်ဘဂျမ်းပဲ။ မဟာဒါန်ဝန်ခန့်မယ်ြကားလို့ အိမ်ေတာ်သားေတွ ဆန္ဒေဖာ်ထုတ်ခိုင်းရတဲ့ အစားမျိုး မဟုတ်ဘူး။
ြမန်မာ့ဦးစွန်းေတွ ေပျာက်သွားတဲ့အခါကျေတာ့ သူတို့အေနာက်နိုင်ငံကပါလာတဲ့သူများက ကိုယ့်ြမန်မာအမျိုးသားထဲက ပညာတတ်လူငယ်ေတွကို လုပ်ငန်းသေဘာ သင်ြပလက်တွဲရင်း သူတို့အုပ်ချုပ်ေရးယန္တရားကို အသက်သွင်းရတယ်။ ရခိုင်နဲ့တနသင်္ာရီကို သိမ်းြပီးကတည်းက ေဒါက်တာေရှာလူးတို့၊ ဦးရဲေကျာ်သူတို့လို အဂင်္လိပ်စာပညာတတ်ေတွ ထွက်လာြပီ။
ေနာက်ပိတ်ဆံုး လွတ်လပ်ေရးရဖို့ြကိုးစားခဲ့တဲ့ ေဖ-ပု-ရှိန်တို့။ ဦးေမေအာင်တို့၊ ေဒါက်တာဘေမာ်တို့ေတာင်မှ အဂင်္လိပ်ပညာေရးစံနစ်ြဖစ်တဲ့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်က အသီးအပွင့်ေတွ။ ဆိုလိုတာက အရစ္စတိုကရက်ကေန ြဗူရိုကရက်ကို ကူးေြပာင်းလာတဲ့အခါ မရှိမြဖစ် လိုအပ်တဲ့ အေြခခံ အရည်အချင်းကေတာ့ ပညာေရးပဲ ြဖစ်ပါတယ်။ ဆရာဝန်ြဖစ်ချင် ေဆးေကျာင်းတက်ရမယ်။
ေတာအုပ်လုပ်ချင် သစ်ေတာေကျာင်းတက်ရမယ်။ ပုလိပ်လုပ်ချင် ဆပ်ေကျာင်းတက်၊ စစ်ဗိုလ်လုပ်ချင်ေတာင် ဗိုလ်သင်တန်းမတက်ပဲ မြဖစ်ဘူး။ အေဖ့ေနရာ သားဆက်ခံတဲ့ စံနစ်ကေန ပညာရှင်တစ်ေယာက်လွန်ရင် ေနာက်ပညာရှင်တစ်ေယာက်ကို လွှဲေြပာင်းေပးရတဲ့စံနစ်အြဖစ်ကို ေြပာင်းလာတယ်။
ဘာကွာသွားသလဲဆိုေတာ့ လူကလူသပ်သပ်၊ ကုလားထိုင်က ကုလားထိုင်သပ်သပ် ြဖစ်သွားတာေပါ့။ ဘာကမကွာဘူးလဲဆိုရင်ေတာ့ ကုလားထိုင်ေပါ်ေရာက်ရင် ကုလားထိုင်မူးမူးတဲ့ ဉာဉ်ကေလးကေတာ့ အရစ္စတိုကရက်လည်း သည်အတိုင်းပဲ။ ြဗူရိုကရက်လည်း အလားတူပဲ။ သိပ်မထူးပါဘူး။ ခက်တာက အခုေခတ် ဒီမိုကရက်ဆိုတဲ့သူေတွထိေအာင်လည်း အဲဒီေပါ်ေရာက်ရင် ယစ်မူးတဲ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်ေသးဘူး။ ဘိုေတွတုန်းကေတာ့ ကုလားအလုပ်သမားေတွက မျက်နှာြကက်မှာ ယပ်ေတာင်ြကီး ြကိုးနဲ့လွှဲေပးလို့ ယပ်မူးမူးတယ်။
မဆလေခတ်ေရာက်ေတာ့ ပန်ကာမူးမူးတာေပါ့။ သည်ကေန့ကျ အဲယားကွန််းမူးမူးတာေနမယ်။ မူးလည်းမူးချင်စရာကွယ်။ ဝင်ဒါမီယာ၊ အင်းလျားလမ်းက ြခံေတွေြမေတွမှန်သမျှ အဲသည်ေခတ်က ြဗူရိုကရက်ြကီးေတွေဈးေပါေပါနဲ့ ဝယ်ထားခဲ့တာေတွချည့်ပဲ။ သားေြမးများလက်ထက်ထိေအာင် လက်ငုတ်မပျက် အေြခမပျက် ေနနိုင်တယ်။ ဒီေနရာမှာလည်း ကွာသွားတာတစ်ခုရှိြပန်တယ်။ ေရှးကြဗူရိုကရက်များဟာ ခုေခတ်လူြကီးေတွလို ကျင့်ဝတ်ေတွ၊ သိက္ခာေတွကို နံမယ်ပျက်ခံြပီး တိတ်တိတ်ပုန်းေရာင်းစားစရာ မလိုဘူး။
အိေြန္ဒမပျက် တင့်ေတာင့်တင့်တယ် ေနနိုင်တယ်။ (ခုလူေတွလည်း နံမယ်သာ ပျက်ချင်ပျက်တာ အိေြန္ဒေတာ့ မပျက်ြကပါဘူး)။
ခမည်းေတာ်ဘုရား မိန့်မှာြကားခဲ့သလို ေမာင်စံဖားကေလး ြဗူရိုမကရက်တကရက် ြဖစ်လာတာကေတာ့ အမ်းကိုေရာက်မှပါ။ အဲသည်မတိုင်ခင်က အထူးကုလက်ေထာက်ဆရာဝန်ပဲ ရှိေသးတာကိုး။ အလုပ်ဝင်ဝင်ချင်း ြပန်တမ်းဝင်အရာရှိတန်းြဖစ်တယ်ဆိုေပမယ့် လုပ်ငန်းသေဘာအရ လက်ေထာက်ဆရာဝန်ဆိုတာ ဆရာဝန်ဘဝမှာ ေအာက်ေြခသိမ်း ပျားပျားဝပ်လုပ်ခဲ့ရတဲ့ အလုပ်သင်တပိုင်းမို့လို့ ဘယ်လက်ေထာက်ဆရာဝန်မှ ြဗူရိုကရက်ဆန်ဆန် ဟန်တလံုးပန်တလံုး မရှိနိုင်ပါဘူး။
အမ်းမှာေတာ့ အထူးကုဆရာဝန်ဆိုြပီး ေရချိုးခန်းအိမ်သာတွဲလျက် ရံုးခန်းြကီးတစ်ခန်းေပးထားေတာ့ အဲ့ေတာ့မှပဲ သူတို့ေြပာတဲ့ ြဗူရိုဆိုတာြကီးနဲ့ စတိုင်မလိုင်ထုတ်ရေတာ့မှာေပါ့။ သို့ေသာ်ြငားလည်း ညီလာခံဝင်ရင် ပလ္လင်တစ်ခုတည်းနဲ့ ြဖစ်တာမှမဟုတ်ပဲ။ မူးြကီးမတ်ရာမပါပဲ တစ်ကိုယ်ေတာ် ထင်တိုင်းြကဲေနလို့ကေတာ့ ေခါင်းေပါင်းေပါ် ယပ်ေတာင်စိုက်ထားတဲ့ သိဝိမင်းြကီးဇာတ်ပဲ ကလို့ရမယ်။ အထက်အရာရှိြကီးလုပ်ြပီး စီမံခန့်ခွဲစရာ လက်ေထာက်ဆရာဝန်မှ လံုလံုေလာက်ေလာက်မရှိပဲနဲ့ဟာ။ ဆရာလည်းကိုယ်ပဲ၊ တပည့်လည်းကိုယ်ပဲ၊ မင်းေစြပာတာလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ လုပ်ရတဲ့အခါ ရံုးခန်းတွင်းက စီစဉ်ညွှန်ြကားလို့ အလုပ်မြဖစ်ေတာ့ဘူး။
ဆရာမေတွအလုပ်လုပ်တဲ့ လူနာေဆာင်ထဲက စားပွဲမှာ၊ အေရးေပါ်နဲ့ ြပင်ပလူနာဌာနက လူနာြကည့်တဲ့စားပွဲမှာပဲ တမိုးလံုးေဖျာက်ဆိပ် ထွက်ထွက်လုပ်ရတာမို့ ေနာက်ဆံုးေတာ့ အဲဒီရံုးခန်းြကီးကို လူနာက သီးသန့်ခန်းလိုချင်တယ်ဆို ေပးလိုက်ဖို့ လွှဲအပ်လိုက်ေတာ့တယ်။
အခုရန်ကုန်ေရာက်ေတာ့ ရံုးခန်းထိုင်စရာ သံုးေတာင်မြပည့်တြပည့် ခန်းသာလယ်ကေလးတစ်ခု အပိုင်စားရတဲ့အခါ ေဆးရံုက ကေလးေတွေရာ၊ ေဆးကုမ္ပဏီက သမီးငယ်ေလးေတွေရာ
“ဆရာ ဝင်ခွင့်ြပုပါ။”
နဲ့ လက်ညှိုးေလးေထာင်ေထာင် ဝင်လာြကေတာ့
“အလို ငါေတာင် ြဗူရိုကရက်စြပုလာပါေပါ့လား။”
လို့ သတိထားမိလာတယ်။ ထမင်းစားရင် ဝဒ်ထဲက အလုပ်သမားက ဖွန်းေလး ပန်းကန်ေလးနဲ့ ြပင်ေကျွးတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာ ေဆးစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အဲယားကွန်းခန်းကေလးနဲ့ လက်ေဆာင်ရထားတဲ့ ဂလက်ဆီနုတ်ကေလး ထိုင်ပွတ်ေနလို့ ရလာြပီ။
အဲလိုဆိုေတာ့ အမ်းမှာတုန်းကလို ေဘာင်းဘီစက၊ ကိုယ်ြကပ်တီရှပ်ကေလးေတွနဲ့ ေဆးရံုေပါ်တက်လို့ မသင့်ေတာ်ေတာ့ဘူးဆို ပဲထုတ်၊ ရုပ်တင် လုပ်လာရေတာ့တယ်။ ေတာ်ေတာ်ြကာ ဆရာစိုးမင်းဆိုတဲ့လူြကီးက စာထဲမှာသာ ြကပ်မြပည့်တာ မဟုတ်ဘူး။ အြပင်မှာလည်း ေပါေတာေတာနဲ့ရယ် လို့ အေြပာမခံနိုင်ဘူးေလ။ လူစိမ်းေတွ အလယ်မှာ မဟုတ်လား။ တေန့တေန့ ရုပ်ြကီးကို တည်တည်ထားရတာ ေညာင်းေတာင်ေညာင်းတယ်။
ကဲ ြကည့်။ သူများ မေြပာပါနဲ့ေလ။ အခုမှ ကုလားထိုင်ေပါ်စထိုင်ဖူးတဲ့ ကိုယ့်လိုအေကာင်ေတာင်မှ ကုလားထိုင်က ြကမ်းပိုးကိုက်သလို ရွစိရွစိ ြဖစ်လာတာ ေတွ့တယ် မဟုတ်လား။ ရာဇဌာနီ မင်းေနြပည်ြကီးက ထွက်ေတာ်မူြကီး ဝင်ေတာ်မူြကီးေတွနဲ့ တစ်ရံုးတည်းထိုင် အလုပ်လုပ်ေနြကရတဲ့ ကိုယ့်ဆရာသမားေတွ ဘယ်လိုေနမယ် ေတွးြကည့်စမ်းပါဘိ။ အမင်းမင်းခယ စိုးရာစဉ် ေသာင်းေြမြပင်ဆိုတဲ့ ြမို့ေတာ်သစ်ြကီးကို ဘာကိစ္စေလးရှိလိုက်ရှိလိုက် ဖဝါးေြခခိုက် ဦးတိုက်ခစားရတာ ဓမ္မတာေတာင် ြဖစ်ေနြပီ။ ဟိုးအရင်တုန်းကေတာ့ အဲသည်ေနရာြကီးကို ြကပ်ေြပးလို့ ေခါ်သတဲ့။
ြကပ်ဆိုတာ နာနာဘာဝ ဝိနာဘာဝေတွ စုကာေဝးကာ ပွဲလမ်းသဘင် ဆင်ယင်ေပျာ်ပါးရာ အရပ်ကို ေခါ်တာေလ။ ပွဲေဈးတန်းြကီး ထိန်ထိန်ညီးေနေအာင် စည်စည်ကားကား ညတုန်းကဝင်နွှဲမိတာ မနက်လည်းလင်းေရာ လွင်တီးေခါင်မှာ ကျီးနဲ့ဖုတ်ဖုတ်ြဖစ်ေနေတာ့မှ ညကပွဲခင်းထဲမှာ ေတွ့ခဲ့တာ လူေတွ မဟုတ်ဘူး။ ြကပ်ေတွပဲ လို့ သိလိုက်ရတယ် ဆိုတဲ့ ပံုြပင်ေတွ ြကားဖူးသလား။ အခုလည်း သိပ်ေတာ့ မထူးပါဘူး။
သူတို့ဆီက လူေနရပ်ကွက်ဆိုင်ခန်းေတွဟာ ညေမှာင်ေတာ့မှ စည်စည်ကားကား ရုပ်ရုပ်သည်းသည်းရှိတာ။ မိုးလင်းတာနဲ့ ရံုးကားေတွေပါ်တက်၊ အလုပ်ဆင်းြကေတာ့ တိတ်ဆိတ်ေြခာက်ကပ်သွားေရာ။ ရံုးကိုကားေရာက်တာနဲ့ သူသူကိုယ်ကိုယ် အပိုင်စားရတဲ့ စားပွဲေလးတစ်လံုးစီရှိတဲ့ေနရာ အေရာက်သွားလို့ အိတ်ကေလး၊ ြခင်းေထာင်းကေလးချြပီးရင် တစ်ေန့တာ လုပ်ငန်းစဉ်ြကီး လည်ပတ်ရဦးမယ်ေလ။ အေရးြကီးတာက အရင်စ။ ေဘာစိေရာက်ပလား။
ဘာမှာထားသလဲ။ သူဒီေန့ ဘာလုပ်မှာလဲ။ အဲဒါ အေရးြကီးတယ်။ ကိုယ့်တစ်ေန့တာက သူ့တစ်ေန့တာနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျြဖစ်ေအာင် ဆွဲရမှာ။ အဲဒီမီးကေလး စိမ်းေနဖို့ပဲလိုတယ်။ စိမ်းြပီလား။ လာ ေပေပ့ေရဂျိုင်ဆင်းရေအာင်။ အိမ်မှာ ဘရိတ်ဖတ် မဆွဲခဲ့ရေသးဘူး။ ဒီကေန့အလုပ်ေတွကို ဝမ်းတီးတူးေကာ်နဲ့ စြကမယ်။ ဒါြပီးရင် ဆက်လုပ်ရမှာက အေြကွးအရင်ဆပ်ဖို့။ ေဘာစိခိုင်းထားတာ ဘာရှိသလဲ စဉ်းစား။ မလုပ်ရေသးတာ မြပီးေသးတာဆို ေမးလာရင် ေြပာဖို့ ဆင်ေြခေလးပါ ြကိုစဉ်းစားထား။
ဟိုကဟိတ်ဆိုရင် ကိုယ့်ဆီမှာ တိတ်ြပီးသား ြဖစ်ရမယ်။ မဟုတ်ရင် အဆိပ်ခံရေတာ့မှာ။ အန်တီြကီးေတွကေတာ့ အဲဒီအချိန်ဆို သူတို့ရဲ့ မြပီးေသးေသာ ပန်းချီကားများကို ဆက်တယ်။ ပဌာန်းရွတ်တာတို့၊ ဘုရားပန်းလဲတာတို့၊ ရှင်သီဝလိလာဘ်ေခါ်ဂါထာရွတ်တာတို့ ေန့စဉ်အဓိဋ္ဌာန်ေတွကို ဝတ်မပျက်ေအာင် ေဆာင်ရွက်တယ်။ မမေလးတို့က ကရင်ပတ်ရိုက် နှုတ်ခမ်းနီလစ်ဂေလာ့စ်တင်တဲ့အချိန်။ သူတို့အချင်းချင်း မေန့ညက စေတးတပ်စ်ေတွကို အပ်ဒိတ်လုပ်ြကတဲ့အချိန်။ ဒါြပီးရင်လုပ်မှာက တစ်ေယာက်ကိုတစ်ေယာက် ဘာေတွဝတ်လာသလဲ အကဲခပ်ရမှာ။ ထူးထူးြခားြခား ဝတ်လာလျက်နဲ့မှ
“ဟယ် ဒါေလးက လှလိုက်တာေနာ်။”
လို့ တစ်ခွန်းမှ မေြပာရင် အားြကီးရိုင်းတယ်။ လူမှုေရး မသိတတ်ဘူး။ လုပ်ေဖာ်ကိုင်ဘက်ချင်းဆိုတာ ဂရုစိုက်ရတယ်။ ဆံပင်ေလး ေြပာင်းဆိုးလာတာ။ လက်သည်းေလး ပန်းေဖာ်လာတာကအစ ြကည့်ေစချင် ေြပာေစချင် အသိအမှတ်ြပုတာ ခံချင်လို့ပဲဟာ။
ရံုးဌာနဆိုတာ ကိုယ့်ချည့်ပဲ အလုပ်လုပ်လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ တေအာင့်ေနရင် အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က ဧည့်သည်ေတွလာေတာ့မယ်။ မင်းေနြပည်ကလူေတွ ဖူတယ်လို့ အေြပာမခံနိုင်ဘူး။ လာတဲ့ဧည့်သည်ထဲမှာ ကိုယ့်မိတ်ေဆွသူ့မိတ်ေဆွေတွပါလာရင် ကူညီဧည့်ခံရဦးမယ်။ (ေမာင်စံဖားကေလးလို ေအာ်ချက်ေတွလာရင်ေတာ့ လံုေအာင်ထိုင်ေတာ်ေရ့။ သူတင်လိုက်ရင် လူငါးေထာင်ြမင်ကုန်မှာ) ဒါေပမယ့် သူတို့က ကိုယ့်ဆီ တကူးတက မလာပါဘူး။ ဘဘြကီး ဘဘေလး၊ မမြကီး မမေလးေတွဆီ အခစားဝင်ဖို့လာတာ။
ဒီေတာ့ ယေန့သိသင့်သိထိုက်သည်များထဲမှာ ဆင်နားရွက်တံခါးေလးနဲ့လူေတွ ဘယ်သူရှိတယ်၊ ဘယ်သူမရှိဘူး။ ဘယ်အချိန်မှာ ဘယ်အစည်းအေဝး၊ ဘယ်ေတာ့ ြပန်လာမယ် အပ်ဒိတ်လုပ်ထားလိုက်ပါဦး။ ဘယ်အချိန်ေလာက် ဘယ်ေနရာမှာေစာင့် လို့ နတ်လမ်းညွှန်ြပီးရင် ထမင်းစားဆင်းြကရေအာင်။ ကင်တင်းမဆင်းချင် အခန်းထဲတင် စားပွဲတစ်ဝိုင်းမှာ စုလိုက်လို့ရတယ်။ အေရးြကီးတာက ေဘာစိကို
“အာစိ ထမင်းချားေတာ့မား”
လို့ ေမးဖို့၊ မျက်နှာြကီးရာ ဟင်းဖတ်ကေလးေတွ ဦးချခဲ့ဖို့၊ ေရြကည်ေတာ်ဝတ်ကေလး မပျက်ေစဖို့။
လူေတွက မင်းပါးခစား ကမ်းနားသစ်ပင်လို့သာေြပာတာ။ မင်းနားစိုးေပါက် မေနချင်တဲ့သူ ဘယ်သူရှိသလဲ ေြပာ။ အေရးြကီးတာက အထာသိဖို့ပဲ လိုတယ်။ အထာသိရင် ေြမွေပွးေတာင် ေခါင်းကေန ကိုင်ထားလို့ရသေလ။ ရံုးြပင်ကန္နား ဆိုတာ တကယ်ေတာ့ နတ်ကန္နားနဲ့ သိပ်ထူးလှတာ မဟုတ်ဘူး။ နတ်တိုင်းနတ်တိုင်း သူ့ဆိုင်းနဲ့သူ တီးရတယ်။ အရှင်ြကီး အရှင်ေကာင်းတို့ အြကိုက်ကိုေဆာင်နိုင်ရင် အေချာင်လည်းနှိုက်လို့ရတယ်။
အရိပ်အကဲသာ မျက်ေြခမြပတ်ေစနဲ့။ အဲလိုဆိုေတာ့ ရာဇဌာနီ မင်းေနြပည်ကသူေတွအဖို့ တို့အေရးြကီးက တစ်ပါးတည်းရှိတယ်။ မင်းလိုလိုက် မင်းြကိုက်သာခစား။ သစ္စာထားချင် ကုလားထိုင်ကိုထား။ သည်လူသွားရင် ေနာက်လူကို ဆက် ဘုရားထူးရမှာ။ ေန့စဉ်တာဝန်ဝတ္တရား လုပ်ငန်းစဉ်များဆိုတာ စာအုပ်ထဲမှာ သင်တယ်။ မယ်သီတာခိုးတာ ဘယ်သူလဲ။ သိချင် ဝယ်ဖတ် တစ်အုပ်တစ်ကျပ်။ လူြကီးေခါ်တဲ့အချိန်မှာ အချိန်မေရွး အသင့်ရှိရမယ်။
လူြကီးခိုင်းလိုက်ရင် ချက်ချင်းထလုပ်နိုင်ရမယ်။ အလယ်ကလူေတွအတွက် အထက်ကိုတင်ြပ၊ ေအာက်ေြခြပန်ခိုင်း၊ ြပီးမြပီးလိုက်ြကည့်၊ အထက်ြပန် အစီရင်ခံ။ အဲဒါ အေရးကုန်ပဲ။ ခလုပ်အဖွင့်အပိတ်က အေပါ်မှာပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ်ကလျှပ်ကူးပစ္စည်းအြဖစ်ပဲ အသံုးဝင်တယ်။ အလကားေနရင်း သခွပ်ပင်က မီးတကျည်ကျည် ထမေတာက်ချင်နဲ့။ အဲဒါ ေရှာ့ခ်ရှိတယ် လို့ မှတ်။ အရင်တုန်းကလို ြကိုးနီစံနစ် (Red Tape System) မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ဓါတ်ြကိုးစံနစ် (Wire System) ေတာ့ ြဖစ်လာြပီ။ တစ်ခုပဲ မီးမလာရင် ဘာမှ အလုပ်မလုပ်ေတာ့ဘူး။ ပါဝါဆပ်ပလိုင်းက အေပါ်မှာ။
တကယ်ေတာ့ လူြကီးေတွကို ကုလားထိုင်ရစ်မူးေအာင် လုပ်တာလည်း အဲဒီေအာက်ကလူေတွပါပဲ။ ဘုန်းြကီးရဟန်းေတာင် ဘတ်စကားေပါ်ေနရာဖယ်ေပးတာ မဟုတ်ဘူး။ လူြကီးကျေတာ့ ခါးကျိုးမတတ်ညွှတ်ထားတာ။ အထက်က ဘာမှ မဖိရေသးဘူး။ ေအာက်က ြပားြပားဝပ်တာ အသားေသေနြပီ။ ဘွဲ့လွန်တက်တုန်းက ကိုယ်တို့ေဘာစိြကီးတစ်ေယာက်ဟာ ညေနရံုးဆင်းေလ့မရှိဘူး။ ညခုနှစ်နာရီထိုးမှ သူ့မမေလးက ကားနဲ့လာြကိုရင် ေဆးခန်းကို ကူးတယ်။ သူကဘာမှ မေြပာပါဘူး။ သူ့ဘာသူ သွားဟယ်လာဟယ် လမ်းမှာ အချိန်ကုန်လို့ အချိန်၊ လူ၊ ဆီ၊ အလဟဿမြဖစ်ရေအာင် စီမံတာ။ သို့ေသာ်လည်း ကိုယ်တို့လူမျိုးေတွ အိုဗာတင်းြကိုက်ပံုကိုလည်း သိတယ် မဟုတ်လား။
“ြဆာြကီးေတာင် မြပန်ပဲေနေသးတာ။ တို့လည်း သူ့ထက်အရင် ရံုးဆင်းစရာလား။”
ဆိုြပီး ဘယ်သူမှ မြပန်ြကဘူး။ ေဘာစိကားလာမှ အထုပ်ကေလးေတွကားဆီလိုက်ပို့ြပီး
“ြဆာြကီး တာ့တာ။”
လုပ်ြပီးမှ လိုရာြကွြမန်းေတာ်မူြကတယ်။
အဲဒီတစ်ညေနခင်းလံုး ဝဒ်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်ေနတာေတာ့ မဟုတ်ေပါင်ဗျာ။ ကုလားကားြကည့်၊ ဂျာနယ်ဖတ်၊ အေရမရအဖတ်မရေြပာလို့ အချိန်ကုန်ေအာင် ေစာင့်ြကတယ်။ ေနနိုင်ြကတာကို ချီးကျူးပါတယ်။ ဒါေပသိ ပညာတတ်ဆရာဝန်ေတွရဲ့ အချိန်ေတွ အလဟဿြဖစ်ကုန်တာေတာ့ နှေြမာမိတယ်။ တကယ်ေတာ့ ေဘာစိက အဲလိုေနရမယ်လို့ လံုးဝခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး။ သိုးမည်းတစ်ေကာင်ဆိုလို့ ကိုယ်ပဲ ရှိသလား မေြပာတတ်ဘူး။
ကိုယ်ကေတာ့ အလုပ်ရှိရင် မိုးအလင်းလုပ်ရလုပ်ရ။ ငုတ်တုတ်ေတာ့ ထိုင်မေစာင့်ချင်ဘူး။ ညေနပိုင်း ြပင်သစ်ေကျာင်းမသွားရရင်ေတာင် အဲဒီအချိန် သမီးကို ထမင်းခွံ့တယ်။ သူနဲ့ ကစားတယ်။ စိတ်ဆိုးလည်း ဆရာြကီးရဲ့ ေကျးဇူးကို ေနာင်ဘဝကျမှ ဆပ်ပါေတာ့မယ် ရှီးေဖာရယ်။ ဒါေပမယ့် ဆရာြကီးက လံုးဝ စိတ်မဆိုးခဲ့ဘူးဗျ။
ကိုယ့်ထက်ဆရာကျလို့ ဆရာြကီးြဖစ်ေနမှပဲဟာ ဘယ်သူေတွသူ့ကို စိတ်ထဲက ေလးစားတယ် ဘယ်သူေတွ ေရှ့တင်ဟန်ေဆာင်တယ် မသိပဲေနပါ့မလား။ (အင်း ေနရင်းထိုင်ရင်း အေနှာင့်မလွတ်အသွားမလွတ်ေတွေရးြပီး ြမို့ေမတ္တာေတာ့ ခံယူလိုက်မိြပန်ြပီ)။
“တို့သိပါတယ် ေမာင်စံဖားရယ်။ အဆံုးသတ်ေတာ့ နင်ပဲ အေကာင်း သူများေတွ ဘယ်သူမှ မေကာင်း။ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက်ြပန်တာ မဟုတ်လား။”
လို့ မေြပးေသာ် ကန်ရာရှိကလည်း ြဖစ်ဦးမယ်။
ေရးရတဲ့ အဓိကရည်ရွယ်ချက်ကေတာ့ ြဗူရိုကရက်စရိုက်ဆိုတာ ဘယ်လိုြဖစ်လာသလဲ သတိထားမိေစချင်လို့ပါ။ အထူးသြဖင့် ကိုယ့်ေဘးနားမှာ အရည်အချင်းမမီပဲ ပျပ်ဝပ်ကျိုးနွံ၊ သစ္စာရှိမှုတစ်ခုတည်းနဲ့ တိုးမေပါက်ေအာင် ဝန်းရံခစားလာြပီဆိုရင် သတိထားပါ။ ဘုန်းြကီးရူးနဲ့ ေလှလူးနဲ့ေတွ့တတ်ပါတယ်။
ဒီမိုကေရစီလို့ ပါးစပ်ကမချေအာ်ေနြပီး ြဗူရိုကရက်အေမွဆိုးေတွကို မသိလိုက်မသိဘာသာ ဆက်ခံထားခဲ့မိရင် ကိုယ့်ရံုးခန်း အတွင်းနဲ့အြပင် ဆင်နားရွက်တစ်ခါးေလး တစ်ချပ်အြကားမှာ ြပည်သူေတွနဲ့ တကမ္ဘာစီြခားေနတဲ့သူေတွ၊ ြခားလုမတတ် အဟတ်ကွာလာတဲ့သူေတွကို ကိုယ်ေတွ့မျက်ြမင် ပက်ပင်းြကံုလာရတဲ့အတွက်၊ အဲဒီလူေတွထဲမှာလည်း ကိုယ်ချစ်ခင်ေလးစားရတဲ့သူေတွ ပါေနတဲ့အတွက်၊ သတိတရားကေလး ချပ်ေစြခင်းအကျိုးငှာ ထင်ရာြမင်ရာ ေတွးမိေတွးရာကေလးမှား ေဝငှမိပါတယ်။
ဟုတ်သည်မဟုတ်သည်ကေတာ့ ေရွှဉာဏ့်ရှင်များ ဆင်ြခင်နိုင်ပါလိမ့်မယ် လို့ ေမျှာ်လင့်ရပါေြကာင်း။ (ေဆးရံုလာလည်ရင်ေတာ့ တံခါးေခါက်ြပီးမှ ဝင်ကွယ်။ ဘိုသီဘတ်သီြကီးေတွ့ေနပါဦးမယ်။ ခွိခွိ)။
0 comments:
Post a Comment