တချို့ေသာသူေတွက တစ်ပါတ်တစ်ခါ စကင်္ာပူကို ဘန်ေကာက်ကို ေရှာ့ပင်ထွက်တယ်။ ြမန်မာြပည်က ပစ္စည်းေတွကို မြကိုက်ဘူး။ ဟိုမှာပဲ သွားသွားဝယ်တယ်။ အဲလိုအဲလိုေတွ အိုဗာတင်းေသာက်ြကတာ ြမင်ရြကားရတာ ခဏခဏပါပဲ။ မနာလိုမရှိပါဘူး။ မုဒိတာပွားနိုင်ပါတယ်။ လူဆိုတာ သူ့ကုသိုလ်နဲ့ သူလာတာေလ။
ကိုယ်ေတွက အစိုးရဝန်ထမ်းဆိုေတာ့ နိုင်ငံရပ်ြခား အလည်အပတ်လမ်းသလားဖို့ဆိုတာ အိပ်မက်မက်ရင်ေတာင် ဆင်ဆာမလွတ်တဲ့အခန်းမဟုတ်လား။ အဲဒီအချိန်က ၁၅၇၅ိ/ ဆိုတဲ့လခနဲ့ တစ်နှစ်လံုး မစားပဲစုေတာင် ေလယာဉ်လက်မှတ်တစ်ေြကာင်းစာမှ မရှိတာ။ လက္ခဏာဆရာေတွ ေဟာထားတဲ့ နိုင်ငံြခားသွားရကိန်း ရှိတယ် ဆိုတာလည်း ယံုပါဘူး။ အသက်သာေလးဆယ်ေကျာ်တယ်။ အဲဒီကံ ေပါ်ကိုမေပါ်ေသးပဲကိုး။ ဘူတန်သွားတဲ့အခါကျမှ လူကုန်ကူးခံရတဲ့ ေတာသားကေလးေတွလို မဂင်္လာဒံုအြပည်ြပည်ဆိုင်ရာေလဆိပ်ဆိုတာြကီးကေန ေလယာဉ်ပျံေပါ်တက်ဖူးေပေတာ့တယ်။
ေဈးအသက်သာဆံုး ခရီးစဉ်ေတွ စီစဉ်ေပးလိုက်တာမို့ ေနာက်ေြပာင်းစီးရမယ့်ေလယာဉ်လာေအာင် တစ်ညလံုး သုဝဏ္ဏဘူမိေလဆိပ်ထဲမှာ ေစာင့်ရမတဲ့။ စိတ်မညစ်တဲ့ြပင် စူဠလိပ် ေရထဲလွှတ်သလိုေတာင် ြဖစ်သွားေသးတယ်။
ဧရာမေလဆိပ်ြကီးထဲ ေြခရာချင်းထပ်ေအာင် လည်ပလိုက်ြပီးတာေတာင် ညက လှေနတုန်း။ သန်းေခါင်မေကျာ်ေသးဘူး။ အတားအဆီး အစစ်အေဆးလည်းမရှိတဲ့ ေလဆိပ်ထွက်ေပါက်ကေန တက္ကစီငှားြပီး ညေဈးပို့ေပးခိုင်းတဲ့အခါ အင်မတန်စည်ကားတဲ့ ညေဈးတန်းြကီးတစ်ခုကို ေရာက်သွားြပန်တယ်။
ခက်တာက အလုပ်ကမစရေသးဘူး။ လခကဘယ်ေတာ့မှ ရမယ်မှန်းမသိေသးဘူး။ ေြခေစာင့်လက်ေစာင့် ြခစ်ြခစ်ြခုတ်ြခုတ်ေဆာင်လာတဲ့ ပိုက်ဆံကေလး မြဖစ်စေလာက်နဲ့ဆိုေတာ့ ဘာမှမဝယ်နိုင်ပါဘူး။ ြမင်ြမင်သမျှ သွားရည်ကျရံုပဲ တတ်နိုင်တယ်။ အာသာေြပ ဆင်ရုပ်ကေလးေတွထိုးထားတဲ့ ပိုးသားနံကထိုင်ေလးတစ်ခုပဲ ဝယ်ခဲ့တယ်။
လိုချင်တာေတွကေတာ့ တစ်ေဈးလံုးေပါ့။ ေနနှင့်ဦးေပါ့ကွယ်။ ဘူတန်မှာ အလုပ်လုပ်ြပီး ပိုက်ပိုက်ေတွ အများြကီးရေတာ့မှ လိုချင်တာေတွ အကုန်ေလျှာက်ဝယ်ပစ်မယ် လို့ ေတးထားလိုက်တယ်။
ရှစ်လေလာက်ြကာတဲ့အခါ ေရှာင်တခင်ခွင့်ယူလို့ ကာလကတ္တားမှာ စာေမးပွဲထွက်ေြဖရင်း ဘန်ေကာက်ကို လည်ြဖစ်ေတာ့မှပဲ ကိုယ်လုပ်ချင်တဲ့ ေရှာ့ပင်ထွက်ြခင်းအမှုကို အားရပါးရ ြပုနိုင်ေလေတာ့တယ်။ မဟီေဒါမှာ ေကျာင်းတက်ေနတဲ့ ေဖ့စ်ဘုတ်မိတ်ေဆွကေလးက ဘန်ေကာက်တြမို့လံုး ြကမ်းပိုးထိုးနည်းေတွ သင်ေပးတဲ့အြပင် ေဈးဝယ်ရင် ဒီဆူဇာမှာ စိတ်ချရတယ်ဆိုတဲ့ ေဈးေလျှာ့ေရာင်းေနတဲ့ အချိန်ေနရာေတွကို လမ်းညွှန်ေပးနိုင်လို့ အရာရာေလျှာ့ေဈးနဲ့ချည့် ဝယ်ြဖစ်တယ်။
အဆက်အသွယ်ေကာင်းတဲ့သူပီပီ နတ်လမ်းညွှန်ေပးမယ့်သူေတွလည်း မရှားတာမို့ ပက်ပုန်း၊ ေခါက်စံ၊ ပတ္တရားကိုလည်း ဗဟုသုတအလို့ငှာ ေဈးလည်ထွက်မိြပန်ပါတယ်။ မစားရ ဝခမန်းလို့ ေြပာေြပာ၊ မစားရ အေညှာ်ခံပဲဆိုဆို ဝယ်လည်းမစား နှိုက်လည်းမြမည်းပဲနဲ့ေတာ့ ေရာဂါရစရာ အေြကာင်းမရှိပါဘူးေနာ့။ (ဆင်ေသကို ဆိတ်ေရနဲ့ ဖံုးေနတာေလ)
တစ်နှစ်ကုန်လို့ ခွင့်ြပန်ေတာ့ မိသားစုနဲ့လည်တဲ့အခါ ကိုယ်က လူလည်ြကီးသားသမီးြဖစ်သွားြပီ။ ဒါေပမယ့် သမီးက ေဈးဝယ်တာ စိတ်မဝင်စားပဲ ကေလးကစားကွင်းေတွသာ သွားချင်တာမို့လို့ ဒီတေခါက်ေတာ့ သူနဲ့ သူငယ်ြပန်ရတာေပါ့။ ေနာက်ကို အြပင်ြပန်ထွက်လို့ရေတာ့မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတဲ့အသိစိတ်နဲ့ အလုပ်စာချုပ်နှစ်ေစ့လို့ အိမ်ြပန်တဲ့အခါ စိတ်တိုင်းကျ ေဈးဝယ်ြခင်းအမှုကို ြပုရေလေတာ့တယ်။
လိုချင်တာေတွလည်းအများြကီး၊ လက်ေဆာင်ေပးရမှာေတွလည်း အများြကီး၊ ပစ္စည်းပစ္စယေတွ သိမ်းလာရတာကလည်း မနည်းဆိုေတာ့ ေပါင်ပိုေြကးနဲ့တင် မွဲရချည်ရဲ့ဆို အတင်းဝိတ်ေတွ ြပန်ြပန်ေလျှာ့ယူရတယ်။ တန်တယ်မတန်တယ်ဆိုတာ ေခါင်းထဲမှာ မရှိေတာ့ဘူး။ 50% Discount ေလာက်ဆို ြကိုက်တာေရွးမိေနြပီ။ 30% ထဲကဆို ေတာ်ေတာ်ြကီးြကိုက်မှ ဝယ်တယ်။ Discount မပါရင် မျက်ေစာင်းကိုထိုးမြကည့်ဘူး။ ေတာ်ေတာ်ြကာ ြကိုက်မိသွားမှ အခက်။ ေဈးဆစ်ြပီးဝယ်ရတဲ့ဆိုင်ဆို ေတာ်ရံုတန်ရံု မဝယ်ဘူး။ ကိုယ်ကလူစိမ်းဆိုေတာ့ သူတို့တင်ရိုက်သမျှ ခံရမှာစိုးလို့။
ထူးထူးြခားြခား သတိထားမိတာတစ်ခုကေတာ့ Duty free ဆိုတဲ့ဆိုင်ေတွဟာ တစ်ကယ်တမ်းကျေတာ့ အြပင်ထက် ေဈးပိုြကီးချင် ြကီးေနတတ်တယ် လို့ သိသွားတယ်။ ေဆးလိပ်နဲ့ အရက်ကလွဲရင်ေပါ့။ ဒါေပမယ့် ဝယ်ေတာ့ဝယ်ြဖစ်တာပါပဲ။ ေလယာဉ်ေပါ်တက်ခါနီးမှာ အိပ်ထဲကျန်သမျှ ပိုက်ဆံအရွက်ေသးေတွကို ပစ္စည်းတစ်ခုခုအြဖစ် ြပန်သယ်သွားချင်တာကိုး။ ကိုယ့်ဆီမှာက အနွမ်းလည်းမယူ၊ အေြကွလည်းမဝယ်၊ မဟုတ်လား။ ရန်ကုန်မှာဝယ်တဲ့ေဈးနဲ့ ြပန်တွက်ြကည့်မှ ေတာ်ေတာ်ေဆာ်ထားမှန်းသိတယ်။ ဂျူတီများ မဖရီးရင် ေသရချည်ရဲ့။
အိန္ဒိယမှာေဈးဝယ်ရတာ၊ စကင်္ာပူမှာေဈးဝယ်ရတာထက်စာရင် ဘန်ေကာက်မှာ ေဈးဝယ်ရတာ ေတာ်ေတာ် စိတ်ချမ်းသာစရာေကာင်းပါတယ်။ ကုန်ပစ္စည်းအရည်အေသွးကေတာ့ ဟိုဟာေတွကို မမီဘူး။ ဘန်ေကာက် ရှိုးရွမ်းမှာဝယ်တဲ့ ဆိုနီအယ်ရစ်ဆန်ြကီးက ေလာက်ကိုင်မှာဝယ်တဲ့ ဆမ်ေဆာင်းဆလိုက်ြပားကေလးေလာက်ေတာင် မေကာင်းဘူး။ ေဈးကသာ ပိုြကီးတာ။ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ေြပာတာေနာ်။ ေတာ်ေတာ်ြကာ ကုမ္ပဏီက တရားလာစွဲေနဦးမယ်။ တကယ်ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ်နဲ့တန်ရာတန်ရာပဲေလ။ ဟွာေဝးေလးေတွေလာက်ဆို ေတာ်ေရာေပါ့။ ေပါေပါပဲပဲ ပွတ်လို့ရတယ်။
ဒါေပမယ့် ဘန်ေကာက်ကေဈးသည်ေလးေတွက ဟိုးတုန်းက ေဈးချိုသူေလးေတွလိုပဲ။ အများအားြဖင့် ေဖာ်ေရွတယ်။ ဝယ်ဝယ် မဝယ်ဝယ် စိတ်ချမ်းသာေအာင် ဆက်ဆံတယ်။ စလံုးမှာလို မာေရေြကာေရ မေရာင်းဘူး။ တွန်းတွန်းတိုက်တိုက် ခလုတ်တိုက်ေနြကတဲ့ လူအုပ်ချင်းအတူတူ စလံုးမှာေတာ့ ေယာက္ခမအိမ်တက် သားမက်မျက်နှာငယ်ဘဝ၊ ဘယ်သူကမှ ကိုယ့် ေစ့ေစ့ေတာင် မြကည့်ဘူး။ သူ့အာရံုေတွနဲ့သူ။ ယပက်လက်ေတွကျေတာ့ အထာကိုညက်လို့။
ဘရာသာေရေဇပါတယ် ေငွသာအရင် မစပါပဲ။ ဒါေြကာင့် ဘန်ေကာက်မှာေဈးဝယ်ရတာ ဘာပဲေြပာေြပာ စိတ်ချမ်းသာတယ်။ ကိုယ့်ဆီမှာေရာ အဲသလိုမျိုး စိတ်ချမ်းသာလက်ချမ်းသာ ေဈးဝယ်ဖူးသလားလို့ စဉ်းစားြကည့်လိုက်တဲ့အခါ ငယ်ငယ်က ကိုယ်အြမဲဝယ်ေနကျ ေဈးကေလးတစ်ခုကို သတိရသွားမိပါတယ်။ အဲဒါကေတာ့ ေရေကျာ်ေဈးပါ။ မိုးြကိုးေတွေတာ့ အေတာင့်လိုက်ပစ်ကုန်ေတာ့မှာပဲ။ မနှိုင်းေကာင်းနှိုင်းေကာင်း။
ကေလးဘဝတုန်းက မနက်လင်း အိပ်ယာထတိုင်းအဖွားလုပ်သူက သနပ်ခါးလိမ်း။ ဘုရားရှိခိုးြပီးတာနဲ့ သူ့ေြမးေလးကိုနှိုးြပီး ေဈးသွားပါတယ်။ ေြမးအဖွားနှစ်ေယာက် မနက်ဘရိတ်ဖတ်ဆိုတာ ေဈးထဲမှာစားေနကျဆိုေတာ့ သည်ကလည်း မလိုက်မရှိပါဘူး။ ေဈးြခင်းေထာင်းကေလး ေနာက်ကဆွဲြပီးလိုက်တာေပါ့။ ေန့တိုင်းလာေနကျဆိုေတာ့ တစ်ေဈးလံုး မသိသူမရှိသလို ဘယ်ဆိုင်က အေလးမမှန်ဘူး။
ဘယ်ဆိုင်က ေဈးမမှန်ဘူး ဆိုတာ လူမေြပာနဲ့ ေြခေထာက်ကေတာင် အလိုလို သိေနတယ်။ အသားတန်းငါးတန်း တစ်ချက်ေလျှာက်လိုက်ရင် ဒီေန့ ဘယ်အသားငါးလတ်တယ် ဘာေတွရှားရှားပါးပါးရတယ် လို့ ခွပ်ကနဲဓါတ်သွားြပီ။ ေရထိုးတာ ေဆးဆိုးတာ၊ အေလးခိုးတာ၊ ဘယ်ဟာမှ သူ့ကိုနှပ်ချလို့မရဘူး။ ငါးဖယ်ြခစ်ထဲ ငါးပုတ်သင်ေရာထားရင်ေတာင် ြမင်တာနဲ့သိတယ်။ ြကက်ဇလုပ်ထဲ ဆန်ကွဲသိပ်ထားတာ၊ ပုဇွန်ေခါင်းထဲ ခဲထည့်ထားတာလာမလုပ်ေလနဲ့။ သူ့မျက်စိနဲ့ မှန်းြကည့်လိုက်ရင် သမာဓိချိန်ခွင်ထက် တိကျတယ်။ ေဈးဝယ်သက်က အနှစ်ေြခာက်ဆယ်ေကျာ်မှပဲကိုး။ အတွက်အချက်ကျေတာ့ ကယ်ကူေလတာ မလိုဘူးဗျ။
အဖွားတွက်တဲ့ ေဈးတွက်နည်းဆိုတာ ကိုယ်ေတွ အလယ်တန်းေရာက်မှ သခင်္ျာမှာ သင်ယူရတာ။ စကားမဆံုးခင် အေြဖထွက်တယ်။ ချက်စရာ အသားတစ်မယ်နှစ်မယ်ရရင် ဟင်းစပ်တွဲဖို့ ဟင်းရွက်တန််းကိုေရာက်ြကြပန်တယ်။ ခုေခတ်လူေတွ တွဲဘက်၍မစားသင့်ေသာ အစားအစာများဆို ပိုစတာထုတ်ယူရတာ အဖွားသိရင်ေတာ့ ရယ်မှာပဲ။ သူက တွဲဘက်၍ရေသာ ဟင်းစပ်များ တန်းစီြပလိုက်ရင် ဦးြကီးပုစာအုပ်ထက်ေတာင် ထူဦးမှာ။ ဒါြပီးရင် မုန့်စားပွဲြကီး ေရာက်ြပီဗျာ။ ဒီအခန်းေရာက်ဖို့ ေဈးြခင်းေတာင်းကိုင်လာတာဆိုေတာ့ ေစာင့်ခဲ့ရတာ ြကာေပါ့။ ြမန်မာမုန့်ပဲသွားရည်စာေတွဆိုတာ စံုလည်းစံု၊ ေဈးလည်းေပါ၊ တစ်မတ် ငါးမူးရယ်။
တခါတေလေတာ့လည်း အထည်ဆိုင်တန်းဘက်ေလျှာက်ြပီး ပုဆိုးေလး အကင်္ျီေလး ဝယ်ဆင်ေလ့ရှိတယ်။ သူြကိုက်တာေတွ့လည်း ဝယ်ဝတ်တယ်။ ပိုက်ဆံကေတာ့ ေဈးလာတိုင်း နည်းနည်းစီခွဲေပးတယ်။ လံုးကနဲခဲကနဲလည်း မကုန်ဘူး။ ေန့တိုင်းလည်း ဆိုင်ေရာက်ြပီး ဟိုေရွးသည်ြကည့် ြကည့်နိုင်တယ်။ ဒါေတွြပီးရံုနဲ့ Mission Accomplished လို့ မေြပာနိုင်ေသးဘူးဗျ။ အဖွားက ေဈးထဲလာတာ တြခား function တစ်ခုရှိေသးတယ်။ ေပတစ်ရာေလျှာက်ြပီး ြမင်သေလာက်ြပဖို့ေလ။ ကိုယ့်အိမ်က အမအပျိုေတွကို တင်မိုးလွင်ြကီး Talent and Model သင်တန်းေပးသလို ဝတ်ပံုစားပံု၊ သွားပံုလာပံု၊ ေနပံုထိုင်ပံုေတွ သွန်သင်ရင်း သမီးမယ်ေထွးေဈးတင်ဖို့ လုပ်တဲ့အချိန်။ မနက်လင်းလို့ မျက်နှာသနပ်ခါးမရှိ။
ေခါင်းစုပ်ဖွားနဲ့ဆို ဆူလိုက်ေြပာလိုက်တာ ရစရာမရှိဘူး။ သူကိုယ်တိုင်က လှလှပပ သနပ်ခါးအေဖွးသားေနတတ်သလို ေြမးအပျိုေတွကို ေနာက်ကေဈးြခင်းေတာင်းကိုင်လိုက်ခိုင်းြပီး ေဈးထဲကို ေခါင်းကေလးေမာ့လို့ ဝင်တတ်တယ်။ ေနာက်ေတာ့ ေြမးလူပျိုေလးအလှည့် ေရာက်လာြပန်တာေပါ့။ သူ့ေြမးေလး ဆယ်တန်းေအာင်စာရင်း ထွက်တဲ့ေန့ကဆို ေရေကျာ်ေဈးထဲ သံုးေခါက်ေလာက် ေလျှာက်တယ်။ ဘယ်သူ့မှ လိုက်မြကွားပါဘူး။
သူများေတွ ေမးေလးေငါ့ေငါ့ြပီး ေြပာတာကေလးကို ငါးသေလာက်ြပံုးကေလးနဲ့ မြကားချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး နားစွင့်တာ။ အဖွားေြမးေလး ဘယ့်နှယ်လဲ လို့ ေမးတဲ့ဆိုင်မှန်သမျှ ဝယ်တယ်။ လက်စသတ်ေတာ့ ေရေကျာ်ေဈးဆိုတာ သူ့ရဲ့ဆိုရှယ်နက်ဝပ်ခ်ြကီးလည်း ြဖစ်ေပတာကိုး။ (ခုေနများ ရှိေသးရင် ချက်ထားတဲ့ဟင်းေတွ ဓါတ်ပံုရိုက်ြပီးများ တင်မလား မသိဘူး)။ အဲဒါေြကာင့် အဖွားဟာ မနက်လင်းလာရင် ေဈးသွားတဲ့ဝတ်ကို ေတာ်ရံုနဲ့ မပျက်ေစရဘူး။ ေနထိုင်မေကာင်းြဖစ်ရင်ေတာင် နာလန်ထတာနဲ့ သနပ်ခါးေဖွးေနေအာင်လိမ်းြပီး ေဈးသွားဖို့ ြပင်တယ်။ ဆံုးမယ့်မနက်ကေတာင် ဘုရားရှိခိုးြပီး ေဈးသွားဖို့ သနပ်ခါးလိမ်းရင်း ေကျာက်ြပင်ေရှ့မှာ နှလံုးေသွးရပ်တယ်။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အသက်ြကီးလာတဲ့အခါကျေတာ့ ေဈးတကာ့ေဈး ဆိုင်တကာဆိုင် စံုေနေအာင် ဝယ်ဖူးသွားြပီ။ ကိုယ့်အတွက်တင်မဟုတ်ဘူး။ အေမ့အတွက်၊ နှမေတွအတွက်၊ မိန်းမ နဲ့ သမီးအတွက် ကိုယ့်ပိုက်ဆံအိပ်ပါးပါးကေလးနဲ့ ချင့်ချိန်ြပီး လိုချင်တာလိုက်ရှာဝယ်ဖူးတယ်။ အခုဆို ရန်ကုန်မှာလည်း အဆင့်ြမင့် ေရှာ့ပင်းေမာလ်ြကီးေတွ အြပိုင်အဆိုင်ေပါ်လာြပီ။ ငယ်ငယ်တုန်းက အဖွားေဈးဝယ်သလို ပစ္စည်းမှန် ေစှးမှန်ဆိုတဲ့စံနစ်မျိုးေတာ့ မရှိေတာ့ဘူး။ ြကိုက်ေရာင်း ြကိုက်ဝယ်ပဲ။ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို သံုးရာေရာင်းတဲ့ဆိုင်ရှိသလို တစ်ေထာင်ေရာင်းတဲ့ဆိုင်လည်းရှိတယ်။
ေလးငါးေြခာက်ေထာင် ေရာင်းတဲ့ဆိုင်လည်း ရှိတယ်။ အရသာေတာ့ ကွာလှလို့ မဟုတ်ဘူး။ ြကိုက်မှစား။ မြကိုက်မစားနဲ့။ ေဘးဖယ်။ စားမယ့်သူေတွ ပံုလို့။ မုန့်ဟင်းခါးရဲ့ အရသာနဲ့တန်ဖိုးကိုေရာင်းတာ မဟုတ်ဘူး။ စားတဲ့သူရဲ့တန်ဖိုးကို ေရာင်းေနတာ။ ကိုယ်က သံုးရာတန်ဆို သံုးရာတန််ဆိုင်မှာပဲ သွားစားေချ။ ဒီက သံုးေထာင်တန်ေတွ လာစားတဲ့ေဈးသည်။ အရင်းစကားလာမေြပာနဲ့။ အဲသလိုမျိုး ြဖစ်ကုန်ြပီ။ ဒီအခါမှာ ေဈးဝယ်တိုင်းဝယ်တိုင်း တန်ရဲ့လားဆိုတာ ဘယ်ေတာ့မှ မေတွးနဲ့ေတာ့။ ြကိုက်သလား။ အိပ်ထဲပါတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ ေလာက်သလား။ ဝယ်လိုက်။ ေနာက်တခါ ြပန်လာရှာလည်း ရှိချင်မှရှိတယ်။
ပိုက်ဆံများများေပးရင် အရည်အေသွးေကာင်းေကာင်းရမယ်လည်း ထင်မေနနဲ့။ ေရေကျာ်ေဈးထဲက အဖွားချုပ်ေပးခဲ့တဲ့ ငယ်ငယ်က အကင်္ျီကေလးေတွထက် မနှစ်တုန်းက MK Fashion shop က မိန်းမဝယ်ေပးတဲ့ Harard အကင်္ျီက အရင်စုတ်ချင်စုတ်တယ်။ မီးပူတိုက်လို့လည်း မရဘူး။ အြမဲတမ်းေြကြပီး ဘိုသီဘတ်သီနဲ့။ (အေြကသား အဟုတ်ပါ) ေနာက်ေတာ့လည်း သေဘာေပါက်သွားပါတယ်။ မတန်ဘူးဆိုတာ မရှိဘူး။ ကုန်ပစ္စည်းတန်ဖိုးကိုေပးဝယ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ ဒါ စားသံုးသူရဲ့တန်ဖိုးကို ေပးဝယ်ေနတာ။ ြဖစ်မှြဖစ်ရေလ။ ကိုယ့်တန်ဖိုးကို သူများဆီက ပိုက်ဆံေပးြပီး ြပန်ဝယ်ေနရတဲ့ဘဝ။
ေနာက်ဆံုးေတာ့ ဘယ်ေလာက်ပဲ တန်ဖိုးြကီးတဲ့ ေဈးဆိုင်တန်းြကီးေတွမှာ ဘယ်လိုပဲ အဖိုးထိုက်အဖိုးတန် ပစ္စည်းေတွကို ေငွထုပ်ြကီးပိုက်ြပီး (ခရက်ဒစ်ကဒ်မှ သံုးမရေသးတာ၊ ဂံုနီအိတ်နဲ့မသယ်ရ ကံေကာင်း) လိုက်ဝယ်ေနေသာ်ြငားလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက အဖွားနဲ့ ေရေကျာ်ေဈးထဲ မနက်ခင်း ပတ်ရတဲ့အရသာေလာက် ဘယ်ဟာမှ စိတ်ချမ်းသာစရာ၊ လွမ်းေမာတသစရာ ေကာင်းတာ မရှိဘူး မှတ်တယ်ဗျာ။
ေချာကလက်လည်းေကာင်းပါတယ်။ ပီဇာလည်းေကာင်းပါတယ်။ KFC လည်းြကိုက်ပါတယ်။ မုန့်ပျားသလက်နဲ့ေတာ့ မလဲနိုင်ေပါင် ဆရာ။ (ဒါထက် စကားမစပ်၊ ေရေကျာ်ေဈးကေလးကေတာ့ အထပ်ြမင့်ေဈးြကီးေဆာက်ေတာ့မလို့ ဖယ်ေပးရေတာ့မယ် လို့ ြကားမိသဗျား)။
0 comments:
Post a Comment