ဒါေနာက်ဆံုးပဲလို့ မှတ်မှတ်ရရ နှုတ်ဆက်ခဲ့ြပီးေပမယ့် မေမျှာ်လင့်ပဲ ြပန်ဆံုရတဲ့သူေတွ၊ ြပန်ေရာက်ခဲ့ရတဲ့ေနရာေတွဟာ စိတ်အစဉ်ကို အတိတ်ကာလတစ်ခုဆီ အေရာက် ြပန်ေခါ်သွားေလ့ရှိပါတယ်။ ေဒါ်ပတ္တြမားခင်ရဲ့ “အတိတ်လမ်းကို ြပန်ေလျှာက်ြခင်း”
ဆိုတဲ့ စကားထက် ြပည့်စံုေအာင် ေြပာစရာ စကား မရှိပါဘူး။ လူဆိုတာ သူ့တစ်သက် ကိုယ့်တစ်သက် မေသေသးသေရွ့ေတာ့ တေန့ေန့ တချိန််ချိန် တေနရာရာမှာ ြပန်လည်ဆံုေတွ့နိုင်ြကေသးသတဲ့။ ေနရာေဟာင်းကေလးေတွ ြပန်ေရာက်သွားတဲ့အခါမှာလည်း လူစံုတက်စံု မဟုတ်ေသာ်ြငား သိေဟာင်းကျွမ်းေဟာင်းေတွ ြပန်ေတွ့ရြပန်တာပဲ။
ဒီအခါမှာ အခုမျက်ြမင် ြကံုေတွ့ေနရတဲ့ အရာအားလံုးကို ဟိုးအတိတ်က ပံုရိပ်ကေလးေတွနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ချိန်ထိုး ြကည့်ြကတာေပါ့။
ဆရာစိုင်းခမ်းလိတ်ရဲ့ ေနရာဟာ မတည်ြငိမ်ြခင်း၊ အချိန်ဆိုတာ မတည်ြမဲြခင်း၊ နိယာမအတိုင်း အရာရာေြပာင်းလဲကုန်တာလည်း အံ့ချီးမကုန် ြကံုရြပန်တာပဲ။ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ စွဲကျန်ေနေသးတဲ့ ပံုရိပ်ကေလးေတွကို တမ်းတမ်းတတ လိုက်ေဖွရှာရင်း အလွမ်းေြပသွားတာေပါ့။ အလွမ်းေြပ မန်းေြမ တ လိုက်ေတာ့ ကမ်းေြခမှာ စမ်းေရစေတွနဲ့ ြဖန်းေလက တသုန်သုန်တဲ့။
ခုတစ်ေခါက်ေရာက်တဲ့ အလွမ်းေြပခရီးမှာ မန်းေြမကဖိတ်ေခါ်လို့ မန္တလာေဘွ ေရွှဘံုေရွှနန်းဆီ ဦးတည်လိုက်တာ ဟိုေရာက်လည်း ေထာင်ကဲေပါက်ေဖာ်ေတွ ေြခချင်းလိမ်ေနမယ့်အတူတူေတာ့ မထူးပါဘူး။ ငါတို့လည်း သူတို့ေြမအေရာက်သွား ဖဝါးေြခတင် ခရီးနှင်လိုက်မဟဲ့ဆို မူဆယ်၊ ေလာက်ကိုင်အထိ ေြခစြကာြဖန့်လိုက်မိပါတယ်။
ပထမဦးဆံုး လူလည်ေခါင် စကားေဖာင်ေဖာင်တက်ေြပာရတဲ့ပွဲမှာ ေရွှမန်းဆီသို့ ြဖစ်သွားရတာကေတာ့ ကိုယ့်စာေတွဖတ်တဲ့သူအများစုဟာ မန္တေလး ေဆးေကျာင်းဝန်းကျင်မှာ အရှိများတယ် လို့ ခံစားရလို့ပါ။ စကင်္ာပူက လူေတွလည်း ေတာ်ေတာ်များများ ရှိပါတယ်။ သူတို့ဆီေရာက်တုန်းကေတာ့ ကိုယ့်မှာ ေြပာစရာစကားမှ မရှိပဲနဲ့။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် စာေရးဆရာြကီးပါ။ ပွဲတိုင်းေကျာ်ြကီးပါ လို့ လူေြပာသူေြပာခံချင်စိတ် တစ်စိုးတစ်စိမှ မရှိေသာ်ြငား စာေရးသူနဲ့ စာဖတ်သူ အြပန်အလှန် ေဆွးေနွးချင်တဲ့ စိတ်ေတာ့ရှိတာ အမှန်ပါ။
“ဘယ်က ကေလကေချလဲ။ သူေရးတာေတွ ငါလည်း တစ်လံုးမှ မဖတ်ဖူးပါလား”
လို့ ြမို့ေမတ္တာပို့တဲ့သူေတွကို တုန့်လှည်ေမတ္တာ ဆိုစရာ မရှိပါဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ့်စာေတွဖတ်ြပီး ကိုယ့်အေပါ်စကားစြမည် ဆိုချင်သူများဆီကေတာ့ တေလးတစား နားေထာင် ေမးြမန်းချင်ပါတယ်။ ေနာက်ကိုဆက်ေရးစရာ အေတွးစကေလးေတွရသလို ဆင်ြခင်စရာ သင်ခန်းစာေလးေတွလည်း သတိြပုမိတာေပါ့။
မျက်နှာြမင် ချစ်ခင်ပါေစ၊ အသံြကား သနားပါေစ ဆိုတဲ့ ဆုေတာင်းလိုပဲ ေတာက်တိုမယ်ရ စာတိုေပစကေလးေတွ လိုက်ဖတ်ေနရင်းနဲ့လည်း ကိုယ့်ချင်းကိုယ့်ချင်း အြပန်အလှန် ေမတ္တာ ေစတနာ ထားလို့ အရသားပါကလား လို့ သိလိုက်ရပါတယ်။ တစ်ြကိမ်တစ်ခါမှ လူချင်းမြမင်မေတွ့ဖူးတဲ့ တစိမ်းြပင်ြပင်ြကီးေတွဆီက ရင်းနှီးေနွးေထွးမှုကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲြကီး ခံစားခဲ့ရတယ်။
ကိုယ့်ဘက်က ြပန်ေပးဆပ်စရာရှိတာက သူေရာကိုယ်ေရာ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အကျိုးရှိမယ့် ပီယဝါစာ ချစ်ဖွယ်ေသာစကားများကို မှတ်ဖွယ်မှတ်ရာ ဟာသကေလးများေနှာလို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကေလး စကားလက်ေဆာင် ေပးရမှာေပါ့။ လမ်းတေလျှာက်လံုး ကားေပါ်မှာ မအိပ်နိုင်ပဲ အေတွးနယ်ချဲ့ခဲ့မိတယ်။ စဉ်းစားထားတာေတွကေတာ့ များလွန်းလို့ ကိုယ့်ဘာသာေတာင် ြပန်မမှတ်မိေတာ့ဘူး။ အချိန်ကေလးလည်း ေဘာင်ဝင်ေအာင်၊ ပျင်းရိြငီးေငွ့ဖွယ် မြဖစ်ရေအာင်၊ ဆိုလိုရင်း ရည်ရွယ်ချက်ကေလးလည်း တည့်တည့်မတ်မတ်ထိေအာင် ဘယ်လိုေြပာရပါ့မလဲ။
စိတ်ကူးနဲ့ ဖဲဆင်ရိုက်ရတာ တစ်ေယာက်တည်း ကျားထိုးတဲ့သူလိုပဲ။ အေတွးေတွနဲ့ မိုးလင်းတဲ့ ပွဲေပါင်းများစွာ ဆက်ကာဆက်ကာေနရတဲ့ ေမြမို့ညေတွ များလွန်းတယ်။ တကယ်ေြပာေတာ့ ယက်သဲ့ြကား ငါးတင်၊ တင်တဲ့ငါး ေြကာင်စား၊ စဉ်းစားထားသမျှေတွက ြကက်ေပျာက်ငှက်ေပျာက် ေပျာက်ကုန်ေရာ။
လားရှိုးကိုေရာက်ေတာ့ ေမျှာ်လင့်ထားတဲ့အချိန်ထက် အများြကီးေစာေနတယ်။ ယံုေတာင် မယံုနိုင်ဘူး။ လမ်းေတွက လွှတ်ေကာင်းေနပါေပါ့လား။ ကားြကီးကလည်း ေအးလိုက်တာ စိမ့်လို့ ေစာင်ြခံုမေနွးေပါင်။ အရင်ကဆို ရန်ကုန်-လားရှိုး တိုက်ရိုက်ကားေတာင် မရှိေသးလို့ ကျွဲဆည်ကန်မှာ ေရာင်နီလာေအာင် ြခင်ရိုက်ရင်း ငုတ်တုတ်ထိုင်ေစာင့်ရတယ်ေလ။ မန်းေလး-လားရှိုးေတာင်မှ ဗင်ကားေလးေတွပဲ ရှိတာ။ လားရှိုးေရာက်ေအာင် တစ်ေနကုန်ေမာင်းရတယ်။
ခုေတာ့ လားရှိုးဝင်တာ ရှစ်နာရီမထိုးေသးဘူး။ အစက လားရှိုးမှာ ညအိပ်ဖို့ စီစဉ်ထားေပမယ့် တလက်စတည်း ေလာက်ကိုင်တက်ြပီး အဲဒီမှာညအိပ်ရင် ေကာင်းမလားလို့ အေဖာ်စပ်ေတာ့ ကိုယ်နဲ့အတူပါလာတဲ့ သွားဆရာဝန်ကေလးကလည်း ဝမ်းသာအားရပဲ။ သူလည်း ေလာက်ကိုင်မှာ လုပ်ခဲ့တာ သံုးနှစ်ေတာင် မဟုတ်လား။ နှစ်ေယာက်သား ပင်ပန်းရေကာင်းမှန်းေတာင် မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနာက်တစ်ေခါက် ေရာက်ရဦးမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ ေတွးမထားဘူးေလ။ သွားမယ်ေလလို့ စိတ်ပိုင်းြဖတ်လိုက်ြပီးကတည်းက ေပျာ်ေနတဲ့ခရီး။
လမ်းခုလတ် နားတီးရွာမှာ ထမင်းစားနားကတည်းက ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာ ြပန်ေရာက်သလို ခံစားရြပီ။ အတက်အဆင်း ကားသမားေတွကအစ ရင်းနှီးေနတဲ့ သည်မျက်နှာြကီးေတွေလ။ အသိအကျွမ်း ဘုန်းဘုန်းတို့ပါ ြပန်ေတွ့ရြပီ။ ြမင်လိုက်ေတွ့လိုက်ရရင် သူလည်းဝမ်းသာ ကိုယ်လည်းဝမ်းသာ။ ကိုးကန့်နံ့လွှမ်းတဲ့ ရှမ်းဟင်းကေလးေတွ ြပန်စားရတာကိုက အရသာ။ ေနရာေဟာင်း လူေဟာင်း လမ်းေဟာင်းကေလးကို အရင်လိုပဲေနာ်။ အစက ဒါမရှိဘူး နဲ့ အစေဖာ်ရင်း ခရီးသွားြကတယ်။ အချိန်ကေတာ့ အရင်လို မြကာေတာ့ဘူး။ ကားလမ်းမြကီးေတွက ဖုန်တေထာင်းေထာင်းနဲ့ ချဲ့လို့ေကာင်းေနတုန်း။ ေနာက်ဆို ေလာက်ကိုင်နဲ့လည်း ရွှတ်ကနဲ ြဖစ်ေတာ့မယ်။ အခုေတာင် အရင်က နှစ်ညအိပ်လာရတဲ့ခရီးကို ေန့တစ်ပါတ်မကူးခင် ေရာက်လာြပီ။
ေလာက်ကိုင်ကိုေရာက်ေရာက်ချင်း အရင်ဆံုးသွားြကည့်တာက ကိုယ်ေတွထိုင်ခဲ့တဲ့ ေဆးခန်းကေလးဆီပါ။ အခုေတာ့ ပိုေတာင် စည်ကားေနြပီ။ အဲဒီေဆးခန်းမှာထိုင်ေနတဲ့ ဆရာဝန်ကေလးကလည်း ကိုယ်ေတွလိုပဲ ေလာက်ကိုင်ကို တေကျာ့ြပန်ဝင်ခဲ့တဲ့ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ကေလးပါ။ သူ့ခမျာ ကိုယ်နဲ့တုန်းက လက်ေထာက်ဆရာဝန်အြဖစ် ေရာက်ခဲ့ြပီးသား။ အခု အထူးကုြဖစ်ေတာ့လည်း သည်ကိုပဲ ထပ်ေရာက်ရတယ်။ နှစ်ထပ်ရှိေပမယ့် မမှတ်မိေသးလို့ ေနပါလိမ့်မယ်။ ေနာက်တစ်ခါ ဖျာလိပ်နဲ့သယ်ရင်
“သစ်ကိုင်းမရှိတဲ့လမ်းကပဲ သယ်ြက”
လို့ ေြပာတဲ့ မုဆိုးဖိုကေလးရဲ့ ပံုြပင်ကို သတိရမိသား။ ဘာပဲေြပာေြပာ သိေဟာင်းကျွမ်းေဟာင်းေတွမို့ ဝမ်းသာအယ်လဲပါပဲ။ ေဆးရံုမှာတည်းဖို့ေခါ်ေပမယ့် လမ်းသလားချင်တာနဲ့ ြမို့ထဲမှာပဲ တည်းြဖစ်ပါတယ်။ အထုပ်အပိုးချ၊ ေရမိုးချိုးြပီးတာနဲ့ ေဆးရံုကုန်းေပါ်ကို အရင် တန်းတက်ေတာ့တာ။ ကင်းကိုက်သလို ေအာ်ဟစ်နှုတ်ဆက်ြကတဲ့ ဆရာမေတွ အလုပ်သမားေတွနဲ့ ြပန်ေတွ့ရတာလည်း ဝမ်းသာစရာပဲ။ ေြပာင်းတဲ့သူေတွ ေြပာင်းကုန်ြပီ။
ကျန်တဲ့သူေတွ ကျန်ေသးတယ်။ အြမဲတေစ ရီေဝေဝနဲ့ ရှိေနတဲ့ အလုပ်သမားြကီးနှစ်ေယာက်ကိုလည်း ရှိမှရှိေသးရဲ့လား လို့ ပူပူပင်ပင် ေမးရတယ်။ အရင်က စိတ်တိုစိတ်ဆိုးတဲ့သူေတွလည်း အခု အဲဒါေတွ မရှိေတာ့ဘူး။ အကုန်ေမ့ပစ်လိုက်ြပီ။ ထူးထူးြခားြခား ေဆးရံုဝင်းထဲမှာ တည်ထားတဲ့ ဘုရားကေလးလည်း မုခ်ဦးအြကီးြကီးနဲ့ ြဖစ်ေနြပီ။ ဝန််ထမ်းအိမ်ယာေတွက အသစ်ြဖစ်ေနြပီ။ ဆရာဝန်အင်အားကေတာ့ ကိုယ်ေတွတုန်းကလိုပဲ မရှိရှိတဲ့သူနဲ့ ြဖစ်ေအာင် ဝိုင်းြကရတုန်း။
ဟိုးတေလာတုန်းက မြငိမ်မသက်ေတွြဖစ်ေတာ့ သူတို့တေတွ ဘယ်လိုများေနြကသတုန်းလို့ စိတ်ဝင်တစားေမးေတာ့ သူတို့ကလည်း သည်းထိပ်ရင်ဖိုြဖစ်ေအာင်ကို ဝိုင်းေြဖြကပါတယ်။ အဲဒီချိန် ကိုယ်က ဘူတန်မှာ ေရာက်ေနြပီကိုး။ တိုင်းြပည်ပျက်တာ၊ စစ်မက်ြဖစ်ပွားတာဆိုတာ ဘယ်ေနရာမှာြဖစ်ြဖစ် သိပ်ေတာ့မကွာလှပါဘူး။ အသံေတွြကားေနရတယ်။ လူနာေတွ ေရာက်ေရာက်လာတယ်။
အိမ်မှာ ြပန်မအိပ်ရဘူး။ ေဆးရံုေပါ်မှာတင် မိသားစုလိုက် တက်အိပ်ြကရတယ်။ အိမ်ေတွေဖာက်တယ်။ ဆိုင်ေတွေဖာက်တယ်။ မီးေတွေလာင်တယ်။ လူေတွေသတယ်။ လမ်းေတွပိတ်ကုန်တယ်။ ရှိတာေလးနဲ့ ြခိုးြခံစားေသာက်ရတယ်။ စည်စည်ကားကားြမို့ြကီးက တစြပင်လို ေြခာက်ကပ်သွားတယ်။
“ဘာမှမြဖစ်ပါဘူး။ ေအးေဆးပါ ေအးေဆးပါ။”
လိုက်ေအာ်တဲ့သူကေအာ်၊ စကားမဆံုးခင် ပစ်တဲ့သူကပစ်တယ်။ (ကိုယ့်ဟာကိုယ် ယံုချင်ရာ ယံုြကေပါ့။ ေြပာတာတစ်ေယာက် ပစ်တာတစ်ေယာက်ပဲဥစ္စာ) အဲဒီလိုအေြခအေနမျိုးကို ဘယ်သူက လိုချင်မှာလဲ။ ဘယ်ဘက်ကနိုင်နိုင်၊ ဘယ်ဘက်ကရှံုးရှံုး၊ ေြမစာပင်က အြမတ်ထွက်ရိုးထံုးစံမရှိတာကို
“စစ်”
လို့ ေခါ်တယ်ေလ။ နိုင်ချင်တဲ့သူနိုင် နယ်ေြမေလးေအးချမ်းသွားမှ ကိုယ့်ထမင်းကိုယ် ေအးေအးချမ်းချမ်းစားရမယ်လို့ ေတွးကုန်ြကမှာပဲ။
ခုချိန်မှာ မြငိမ်းချမ်းတဲ့ ြပည်နယ်ြပည်မက တိုင်းရင်းသားေတွလည်း ေလာက်ကိုင်က ကိုးကန့်ေတွလို ြငိမ်းြငိမ်းချမ်းချမ်းရှိသွားြကပါေစ လို့ ဆုေတာင်းေပးရင် ဆဲတာထက် နာမယ့်သူေတွ အများြကီး ရှိပါတယ်။ ကိုယ်နဲ့ ကိုယ့်မိသားစု အသက်အိုးအိမ် စည်းစိမ်ေတွ မပါတိုင်း
“ေလှခွက်ချည့်ကျန် အလံမလှဲြကနဲ့။ ဒူးမေထာက် လက်မေြမှာက်ြကနဲ့။ တိုက်ရဲတာ ေသရဲတာ အာဇာနည်လို့ေခါ်တယ်။”
အစရှိသည်ြဖင့် ေြမှာက်ပင့်လှံုေဆာ်ေပးလို့ ကိုယ့်လူမျိုး ကိုယ့်ဘာသာဝင်ေတွ အေသအေပျာက်များရမယ့် စာမျိုးကိုေတာ့ မေရးနိုင်ပါဘူး။ ဇာတ်တူသားဆိုတာ ကိုယ်တိုင်စားမှ ပျက်တာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်လူမျိုးချင်း ထိုးေကျွးရင်လည်း ပျက်သဗျ။ ေြကးနီမကလို့ ေရွှထွက်တဲ့ေတာင်ြကီး တစ်ေတာင်လံုးကုန်သွားလည်း မနှေြမာဘူး။ ကိုယ့်လူမျိုးေတွေခါင်းထဲက အသိဉာဏ်ေတွ ထွက်မလာေတာ့မှာပဲ နှေြမာတယ်။
ဘာပဲေြပာေြပာ ေလာက်ကိုင်ြမို့ကေတာ့ ခုေလာေလာဆယ်မှာ ေအးေအးချမ်းချမ်း ရှိေနတာ အမှန်ပါ။ အရင်ကနဲ့မတူတာ ကိုးကန့်လက်နက်ကိုင်စစ်သားေတွက ြမန်မာရဲဝတ်စံုကို မြပည့်မစံုဝတ်ထားြကတယ်။ ေပါ်ေပါ်ထင်ထင် လက်နက်မကိုင်ေတာ့ဘူး။ ဥပေဒြပင်ပက စီးပွားေရးလုပ်ငန်းေတွက လူြမင်သူြမင် အထင်ကရ မဟုတ်ေတာ့ဘူး။ သိသာသိေစ မြမင်ေစနဲ့ ြဖစ်လာြပီ။
အခုြပန်စည်လာတယ်ဆိုတာ ဟိုတုန်းက အိပ်ေနသေလာက်ပဲ ရှိပါတယ်။ ဒါေပမယ့်လည်း ဆင်ပိန်ကျွဲပဲ ဆိုြကပါစို့။
လာရင်းကိစ္စက နိုင်ငံေရးမပါသမို့ အလွမ်းေြပေအာင် အသိအကျွမ်းအိမ်ေတွ တစ်အိမ်တက်ဆင်း လိုက်နှုတ်ဆက်၊ ေဈးတန်းလမ်းေလျှာက်၊ ေြခေညာင်းေအာင် ြမို့ပတ်ြကပါတယ်။ ြမို့အဝင်မှာ လဲထားတဲ့ တရုတ်ေငွေတွက ေလာက်ကိုင်ကြပန်ထွက်လာတဲ့အထိ ေြကးြပားတစ်ြပားေတာင် မပွန်းဘူး။ လည်လို့လည်း မကုန်၊ စားလို့လည်း မေလျာ့ခဲ့ဘူး။
ထမင်းစားဖိတ်ေတွ ြငင်းရလွန်းလို့ စိတ်များေတာင်ဆိုးြကတယ်။ ဟုတ်တယ်ေလ။ ဘယ်သူေတွ ဘယ်ေလာက်ေကျွးေကျွး ထမင်းဆိုတာ တစ်ေန့ နှစ်နပ်ထက် ပိုစားလို့ ရမလား။ ဒါေပမယ့် အရသာက စားတဲ့ထမင်းမှာ မရှိပါဘူး။ ြပန်ေတွ့တဲ့ မျက်နှာေတွမှာသာ ရှိတာ။ ဝမ်းသာအယ်လဲဆိုတာ အစစ်ပဲ။ ဒါေတာင် လူကုန်ေအာင် လိုက်မေတွ့ရလို့ စိတ်မေကာင်းဘူး။
ေနာက်တစ်ေန့ မူဆယ်တက်ေတာ့ ေလာက်ကိုင်လမ်းထက် အများြကီးသာတယ်။ ဆံပင်ဖုန်မကပ်ပဲ ေရာက်တယ်။ အစအဆံုး ကတ္တရာလမ်း။ အသွားအလာလည်း သိပ်စည်တယ်။ ဟိုးတုန်းက နံမယ်ြကီးလှတဲ့ စစ်ေဆးေရးဂိတ်ြကီးေတွ သေဘာေလာက်ပဲ ကျန်ေတာ့တယ်။ မူဆယ်ကလူေတွ ေတာ်ေတာ် ကျန်းမာြကမယ်ထင်ပါတယ်။ အိမ်ငါးလံုးေလာက်ေလျှာက်ရင် ေဆးခန်းတစ်ခန်းရှိတယ်။ ေလာက်ကိုင်လို မဟုတ်ဘူး။
ဆရာဝန်ေတွကလည်း ြမဲသလား မေမးနဲ့။ ေြခေထာက်ေအာက် အြမစ်ေပါက်ေနပလားေတာင် မသိဘူး။ ေြပာင်းမိန့်ထွက်ရင်ေတာင် အထုပ်မသိမ်းဘူး။ ေစာင်ထုပ်ြကီးသယ်ြပီး ဆင်းသွားတာ။ ဂျမ်းဘံုတို့ လွှမ်းြခံုပလိုက်လို့ကေတာ့ လံုရံုတင်မဟုတ်ဘူး။ ေနွးသွားေရာ။ (သာမာန်ေစာင်ေတာ့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ)။ ေဆးမမီလည်း ေဒွးစီတို့က မပူေပါင်။ အစိုးရလခေလး ဘာမက်ေလာက်စရာရှိလဲ။ ထွက်စာတင်လိုက်ရံုေပါ့။ ကိုယ်က အဲသမှာ ခိုင်ေနမှပဲဟာ။
မူဆယ်ဟာ ေလာက်ကိုင်ထက်သာတာကေတာ့ ကိုယ်တို့ြမန်မာေတွဘက်က သာတယ်။ ဟိုဘက်ေရွှလီထဲအထိ ေဈးဆိုင်တိုင်းမှာ ြမန်မာစကားတတ်တဲ့သူရှိတယ်။ ြမန််မာေငွလဲမယ့်သူ ရှိတယ်။ ေလာက်ကိုင်မှာ ြမန်မာေငွေပးရင် ဝက်အူေချာင်းကင်ေရာင်းတဲ့သူေတာင် မယူဘူး။ မန်းေလးကဆိုင်းဘုတ်ေတွသာ ြမန်မာလို မေရးတာ။ ေရွှလီမှာ ရှိသမျှဆိုင်းဘုတ် ြမန်မာလို မပီကလာေရးထားတယ်။ ရှမ်းထမင်းဆိုင်ေတွဆိုတာ ေပါမှေပါ။ ေရွှလီဂိတ်ကို ြဖတ်ြပီး နန်းေတာ်ေပါက်က ဝင်သွားတဲ့အခါ မျက်နှာကို ရှိန်းကနဲေနသွားေအာင် ရှက်မိတယ်။
သူတို့နယ်စပ်ြမို့ကေလးက လမ်းမကျယ်ြကီးေတွက ကိုယ့်ဆီေနြပည်ေတာ်က ေတာ်ဝင်လမ်းမြကီးေတွထက် သာတယ်။ ကျယ်ဝန်းညီညာ ေြဖာင့်ြဖူးထိန်လင်း ေနလိုက်ပံုများ။ လမ်းေဘးဝဲယာက ဆီအုန်းပင်အရှည်ြကီးေတွေတာင် အရိပ်ရေအာင် လှေအာင် စီစီရီရီ စိုက်ထားတယ်။
ဘယ်အရာမှ ပစ္စလက္ခတ် မရှိဘူး။ ေြခလှမ်းကေလး ေခွးတပစ်စာထွက်လိုက်ရံုနဲ့ အဲသေလာက်ကွာတာ ြမင်ရလို့ရှက်မိတယ်။ ဥဒဟိုကမ္ဘာပတ်ေနတဲ့ တို့ေခါင်းေဆာင်ေတွ ရှက်ြကဘူးလားမသိ။ (ြမို့ေတာ်ချင်း နှိုင်းေနတာ မဟုတ်ဘူးေနာ်) ေရွှလီအဝင်ဝက ရပ်ကွက်ြကီးတစ်ခုလံုးဟာ ေကျာက်စိမ်းြမို့ေတာ်ြကီးလို့ ေခါ်ရေလာက်ေအာင် လက်ရာဆန်း၊ အေရာင်အေသွးဆန်းေတွနဲ့ ေကျာက်စိမ်းရတနာေတွ ဇယ်ေတာက်ရံုမကဘူး။
အိမ်ေဆာက်လို့ေတာင် ရေအာင် ေတာင်ပံုယာပံုေတွ့ခဲ့တယ်။ အင်းလျားလိပ်က ေကျာက်ြမက်ြပပွဲေတွ တီဗီထဲ ြကည့်ဖူးတာ သူ့ဆယ်ပံုတစ်ပံု မရှိဘူး။ ကိုယ့်တိုင်းြပည်ထဲမှာ ေကျာက်စိမ်းဆိုတာ ကျန်ေသးရဲ့လားေတာင် မသိဘူး။ မပူပါနဲ့။
အဲဒီေဈးကွက်က သူတို့ြပည်ြကီးအတွက် မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ဆီကလူေတွ လာဝယ်ဖို့ ေရာင်းတာ။ ထွက်သွားတုန်းက ေကျာက်တံုးေတွကို တဘက်ကမ်းမှာတင် ရတနာအြဖစ် ကိုယ်ေတွကပဲ ြပန်ဝယ်ရတာ။ အဝင်နဲ့အထွက်မှာ ေဈးဘယ်ေလာက်ကွာသွားမလဲ စဉ်းစားြကည့်။ ဒါေြကာင့် ေရွှထွက်ဖို့မလိုဘူး။ ဉာဏ်ထွက်ဖို့လိုတယ် လို့ ေြပာတာ။
ကုန်ြကမ်းကျေတာ့ နှစ်ပဲတစ်ြပားနဲ့ဝယ်တယ်။ လုပ်အားခကို သည်ဘက်ကလူေတွကိုပဲ တစ်ပဲေြခာက်ြပားနဲ့ ခိုင်းမယ်။ ကုန်ေချာရေတာ့ သည်ဘက်ေဈးကွက်ကိုပဲ ေထာင်ေသာင်းသိန်းသန်းတင်ေရာင်းဦးမယ်။ ဘာလို့များ အဲေလာက် အ ေနြကပါလိမ့်ေနာ်။ ဒါေြကာင့်လည်း မူဆယ်-မန်းေလး လမ်းမြကီးကို ေချာေနေအာင်၊ အထစ်အေငါ့မရှိေအာင် ကမကထလုပ်ြပီး ခင်းေပးထားတာေနမယ်။ ရခိုင်က ေတာင်ေပါ်လမ်းေတွနဲ့ ကွာလိုက်ပံုများ မေြပာပါနဲ့။ ဟိုက မင်းဘူး-အမ်း ကန့်လန့်ြဖတ်လမ်းတိုကေလးကို ေြခာက်နာရီ မိုင်ကုန်ေမာင်းရတယ်။
ဒီမှာ မူဆယ်က မန္တေလးကို ေန့ချင်းေရာက်တယ်။ ကားဆက် မြပတ်ဘူး။ အကွာအေဝးချင်း ေြမပံုေပါ်မှာ ြပန်ြကည့်။ ဒါေပမယ့် ရခိုင်ေတွအေနနဲ့ လမ်းမေကာင်းတာကိုပဲ ေကျးဇူးတင်သင့်တယ်။ လမ်းေကာင်းရင် အဲဒီလမ်းကလွဲလို့ ဘာတစ်ခုမှ ရခိုင်မှာ ကျန်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အကုန် တရုတ်ေရာက်ကုန်မှာ။ ဂက်စ်ေတွက ပိုက်ဆံရမှာ၊ အသိမ်းခံရတဲ့ ေြမရှင်ေတွ ေလျှာ်ေြကးရမှာပဲ တွက်ရင် စာရင်းချုပ်လိုက်ေတာ့ ဘာမှ ကျန််လိမ့်မယ် မထင်။
ချဉ်သီးပင်ေအာက် ချဉ်သီးရှားေတာ့ ချဉ်သီးသည်ေတွပဲ ငတ်မှာ။ သူေဌးက အကုန်သိမ်းြပီး ြမတ်ေတာ့လည်း သူ့အိပ်ထဲချည့်။ တရုတ်ကို ြကံဖန်ေြကာက် ြကံဖန်ေကျးဇူးတင်ရမယ်ဆိုရင်ြဖင့် သူ့ေကျးဇူးနဲ့ ေအာင်ေြမြမမန်းကို တစ်ေနမဝင်ခင် ေရာက်သွားရတာေပါ့။
မန်းေရွှြမို့က အိမ်ရှင်မိတ်ေဆွများကေတာ့ ေပါ့ေသးေသးတစ်ေယာက်မှ မပါပါဘူး။ အားလံုး အသီးသီး နံမယ်ေကျာ်ေတွချည့်ပါပဲ။ မန္တေလးမှာက နံမည်မရှိရင် ထိုးမုန့် လက်ဘက်ေတာင် ေရာင်းလို့ရတာမှ မဟုတ်ဘူးေလ။ လူမြမင်ဖူးေပမယ့်လို့ သိချင်ကျွမ်းချင်လို့ တကူးတက မိတ်ဖွဲ့ထားရတာပါ။ လူချင်းစိမ်းေပမယ့် စာချင်း ရင်းနှီးဖူးြပီးသား။ သူ့အေြကာင်း ကိုယ့်အေြကာင်း တီးမိေခါက်မိြပီးသားပါ။ သိေဟာင်းကျွမ်းေဟာင်းေတွနဲ့ ြပန်ေတွ့ရေတာ့ ဝမ်းသာမိသလိုပဲ မိတ်သစ်ေဆွသစ်များနဲ့ ရင်းနှီးခွင့်ရတာလည်း မဂင်္လာတစ်ပါးေပါ့။
မန္တေလးဟာ အခါခါ ေရာက်ခဲ့ဖူးေပမယ့် ကိုယ်နဲ့ေတာ့ မရင်းနှီးေသးလို့ ပထဝီေတွ ကျက်ေနရတုန်းပါ။ အရင်တစ်ေခါက်တုန်းက အင်းဝ တံတားဦးကို ေရာက်ခဲ့ြပီမို့ သည်တစ်ခါေတာ့ မင်းကွန်းကို လိုက်ပို့ပါတယ်။ ဘိုးေတာ်ေကာင်းမှု တည်ထားြပုသည်ဆိုတဲ့ ပုထိုးေတာ်ြကီး၊ ေခါင်းေလာင်းေတာ်ြကီး၊ ြခေသင့်္ြကီးနှစ်ေကာင် (ခုေတာ့ ဖင်ေြပာင်ြကီးနှစ်စံုပဲ ကျန်ေတာ့တယ်) နဲ့ ဦးေပါ်ဦးကို သတိရမိတယ်။ ေခါင်းေလာင်းြကီးေတွကို သံဇကာခတ်ထားေတာ့ မနူဟာဘုရားထက်ေတာင် မွန်းြကပ်ပါတယ်။ ေလှာင်ြခိုင့်ေသးေသးေလးထဲကို သာလိကာအြကီးြကီး ထည့်ထားသလိုပဲ။ စစ်ကိုင်းမင်းရဲ့ ြမသိန်းတန်ေစတီကိုေတာ့ မယ်နုအုတ်ေကျာင်းနဲ့ တွဲြကည့်မိတာေပါ့။
အနားဝန်းကျင် ဘယ်ေနရာြကည့်ြကည့် ကုန်းေဘာင်ဆက်ရဲ့ ေြခရာလက်ရာေတွ ေတွ့ရသလို ရန်ကင်းေတာင်ေပါ်က နိပတ်ေတာ် ေစတီစံုဖူးရေတာ့ မင်းရှင်ေစာတို့ ပုဂံေခတ်ကတည်းက မန္တေလးဆိုတာ ေတာြကိုအံုြကားေတာ့ မဟုတ်ပဲကိုးလို့ သေဘာေပါက်ရြပန်ေရာ။ ေအာင်ပင်လယ်လည်း သူ့လက်ရာပဲ။ ေရွှကျီးြမင်လည်း သူ့ေကာင်းမှုပဲ။ ရတနာ့ဂူ၊ ေတာင်ြပုန်း၊ သခင်မေတာင်ဘက်ကို ြမင်ေတာ့ ြမန်မာေတွရဲ့ ရိုးရာအစွဲအလန်းေတွ မေသးတာလည်း အကဲခတ်မိတယ်ဗျ။
ဒါေပမယ့် မန္တေလးဘက်က ေရှးေဟာင်းအနုပညာလက်ရာေတွကေတာ့ သဒ္ဒါြကည်လင် ပါရမီရှင်ေတွရဲ့ အထပ်ထပ် မွန်းမံြပုြပင်မှု၊ အသစ်ြပန်လည်တည်ေဆာက်မှုေတွေြကာင့် ေရှးမူေတွ ပျက်ပျက် ကုန်ပါြပီ။ ဒီေနရာမှာလည်း ဉာဏ်နဲ့ယှဉ်တဲ့ ြပုြပင်ထိန်းသိမ်းမှု လိုြပန်တာပါပဲ။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ရိုးရာမပျက် ထိန်းသိမ်းထားတာဆိုလို့ မီးပျက်ြပီး ြခင်ကိုက်တာကေလးပဲ ရှိေတာ့တယ်။
သည်လိုနဲ့ အများေမျှာ်လင့်ေတာင့်တေနတဲ့ (ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ေတာ့ အဲသလိုပဲ အားေပးလိုက်ပါတယ်) ေန့ခင်းစကား အချိန်ကေလး ေရာက်လာပါတယ်။ စိတ်ထဲရှိသမျှ ထင်တိုင်းြကဲလိုက်မဟဲ့ လို့ ေတွးမထားေသာ်ြငားလည်း လာရကျိုးမနပ်ြဖစ်မှာစိုးေတာ့ တတ်သမျှမှတ်သမျှ ဝါစါကမ္မာ ြဖည့်စွက်ကာနဲ့ လိုရင်းအေရာက် ရုန်းရပါတယ်။ အားရလှတယ် မဟုတ်ေပမယ့် ေကျနပ်ေလာက်ေအာင်ေတာ့ ြကိုးစားခဲ့ပါတယ်။
မန္တေလးပရိသတ်ရဲ့ ထူးြခားတဲ့အထာကေလးကိုလည်း သေဘာေပါက်မိပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ေခတ်ေတွ စံနစ်ေတွေြပာင်းေြပာင်း၊ ြမန်မာဆန်တဲ့ နန်းဆန်ဆန် ဓေလ့ေလးေတွကို ချစ်လည်းချစ်တယ်။ အရိုးလည်း စွဲေနေသးတယ်။ သူများထက် ေကျာ်ချင်ကွန့်ချင်တဲ့ ေမာင်ေကျာ်ကွန့်က သီချင်းတစ်ပုဒ်ေလာက် ဆိုေပးပါလို့ ပွဲေတာင်းလာတဲ့အခါ ဒီေခတ်လူငယ်ေတွ ဘယ်သူမှ မြကားဖူးေလာက်ဘူး မြကိုက်ေလာက်ဘူးထင်တဲ့ ေရှးသီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ေြခဆင်းပျိုးြကည့်ပါတယ်။ နန်းေတာ်ေရှ့ဆိုတဲ့
“ေရွှမိုးညို”
ပါ။ ကိုယ်ေတာင် သီချင်းနုတ်စ်ေတွ ေရးကာစက မြကားဖူးတဲ့သီချင်းဗျ။ ဒါေပမယ့် မန်းေလးသားေတွအတွက် ကိုယ်ထင်သလို စိမ်းမေနပါဘူး။ ေကာ်ဖီေကာ်နာနဲ့ ထိုင်းမယ်ဆိုင်၊ ပီကင်းဘဲကင်နဲ့ အီတာလျံေခါက်ဆွဲေတွ ရနိုင်ေပမယ့်လည်း ခိုေတာင်မုန့်တီ၊ အထမ်းြမီးရှည်၊ ခနံုထုပ်၊ ထပ်တစ်ရာဆီေြခာက်ေတွေလာက် မက်မက်စက်စက် မရှိြကဘူး။
ေရာ့ခ်၊ ေပါ့ပ်၊ ဟစ်ေဟာ့ အကုန်ြကိုက်ေပမယ့်လည်း သူတစ်ခါတေလ ေြပာဖူးတယ် ြမို့မရဲ့အတီး နားေထာင်ချင်သတဲ့။ ဘားကုဒ်ကလပ်က မုတ္တမေညာင်ညိုရိပ်မှာ တရုတ်မေပါင်တိုတစ်ကျိတ်ေလာက်နဲ့ တစ်မတ်ေစ့ဖေနာင့်နဲ့ပွတ်သလို ပွတ်ေနေပမယ့် သြကင်္န်ကျြပန်ေတာ့
“စံတူမမီ လှကိုလှသည် ေငွဖလားေလးလည်း မနိုင့်တနိုင်ချီ”
ဆို ယိမ်းနွဲ့ကာ တီးကွက်နဲ့အတူ ကတယ်။ မန္တေလးဆိုတာ အြပင်မှာ ြမင်ေနရတဲ့ ဆိုင်ခန်းကန္နား၊ လမ်းတံတားေတွမှာ မရှိေတာ့ဘူး။ မန်းသူမန်းသားေတွရဲ့ နှလံုးသားထဲမှာေတာ့ ကျန်ေသးတယ်။ ေတာ်ေတာ်ြကီးကို ကျန်ေသးတယ်။ ဘယ်လိုေဖာ်ထုတ် ထိန်းသိမ်းြကမလဲဆိုတာပဲ ေြပာစရာရှိတယ်။
0 comments:
Post a Comment