“ဂျစ်ပစီမိုး​​တိမ်”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

လွန််ခဲ့​​တဲ့​​ အနှစ်သံုး​​ဆယ်​​ေလာက်တုန်း​​က​​ေတာ့​​ အခုလို​​ေန့​​မျိုး​​ ဟိုင်း​​လက်ကား​​တစ်စီး​​​ေပါ်မှာ အိပ်ချင်မူ​း​​တူ​း​​ ဂ​​ေယာင်​​ေြခာက်ြခား​​ြဖစ်​​ေနတဲ့​​ က​​ေလး​​မသာ​​ေလး​​တစ်​​ေကာင်ဟာ သူ​့​​သူ​ငယ်ချင်း​​​ေတွနဲ့​​ ပဲခူ​း​​ကို ဘုရား​​ဖူ​း​​သွား​​​ေနခဲ့​​ပါတယ်။ ​

​ေအာင်စာရင်း​​ထွက်တာမို့​​ ညကလည်း​​ တစ်ညလံုး​​ မအိပ်ခဲ့​​ရ​​ေသး​​ဘူ​း​​။ ညဆယ်နာရီ​​ေကျာ်မှာ သူ​့​​အ​​ေဖသူ​ငယ်ချင်း​​ ​​ေကာင်စီလူ​ြကီး​​တစ်​​ေယာက်က ဂုဏ်ထူ​း​​ သံုး​​ဘာသာနဲ့​​​ေအာင်တယ် လို့​​ လာ​​ေြပာ​​ေတာ့​​ ဝမ်း​​သာလွန်း​​လို့​​ ထခုန်ြပီး​​ ဘယ်ဘာသာ​​ေတွလဲ လို့​​​ေတာင် ​​ေသချာ မ​​ေမး​​မိဘူ​း​​။ ​

​ေအာင်စာရင်း​​က ြမို့​​နယ်​​ေကာင်စီရံုး​​​ေတွမှာ ကပ်​​ေပး​​တာမို့​​လို့​​ ကိုယ့်​​အတွက်​​ေတာ့​​ အဲဒီညကျမှ အ​​ေစာဆံုး​​သိရတာပါ။ ကိုယ့်​​မျက်စိနဲ့​​ တတ််အပ်မြမင်ရ​​ေသး​​လို့​​ ယံုလည်း​​ မယံုရဲ​​ေသး​​ဘူ​း​​။ အတန်း​​ထဲက သူ​ငယ်ချင်း​​​ေတွ​​ေရာ ဘယ်သူ​​​ေတွ ဂုဏ်ထူ​း​​ဘယ်နှစ်ခုပါသလဲ သိချင်လွန်း​​လို့​​ အိပ်လို့​​ကို မ​​ေပျာ်​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ အဲဒီအရွယ်တုန်း​​က​​ေတာ့​​ အချင်း​​ချင်း​​ ြပိုင်ချင်တဲ့​​စိတ်တစ်ခုတည်း​​ကို တွန်း​​အား​​ြပုြပီး​​ စာ​​ေတွ ကျက်လာခဲ့​​တာ မဟုတ်လား​​။ ညက​​ေြပာသွား​​တုန်း​​က ြမန်မာစာ၊​ အဂင်္လိပ်စာ၊​ ဓာတု/ရူ​ပ လို့​​ ြကား​​မိ​​ေပမယ့်​​ ယုတ္တိမရှိလို့​​ သူ​ မှား​​​ေြပာမိတာြဖစ်လိမ့်​​မယ် လို့​​ပဲ ထင်တယ်။

 အဲဒီဘာသာ​​ေတွက အိမ်စာမှန်မှန်လုပ်တာကလွဲလို့​​ အကျက်အမှတ်လည်း​​ မပါဘူ​း​​။ ​​ေြဖသာ​​ေြဖခဲ့​​တယ်။ ကိုယ့်​​ဘာသာ ​​ေြဖနိုင်လား​​ မ​​ေြဖနိုင်လား​​​ေတာင် မ​​ေြပာနိုင်ဘူ​း​​။ ရှင်း​​ရှင်း​​​ေြပာရရင် ဆယ်တန်း​​ဆိုတာ နှစ်ချင်း​​​ေပါက်​​ေအာင်ဖို့​​ ခဲယဉ်း​​တယ် လို့​​ ​​ေြပာြက​​ေတာ့​​ ​​ေအာင်တယ်ဆိုရင်​​ေတာင် ကျွမ်း​​လှိမ့်​​ထိုး​​ပလိုက်မလို့​​။

မနက်​​ေြခာက်နာရီကျမှ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ​​ေအာင်စာရင်း​​သွား​​ြကည့်​​ြပီး​​တဲ့​​အချိန်မှာ အတူ​တူ​​​ေအာင်တဲ့​​ အတန်း​​ထဲကသူ​ငယ်ချင်း​​​ေတွ​​ေခါ်တာနဲ့​​ ပဲခူ​း​​ကို ဘုရား​​ဖူ​း​​လိုက်သွား​​ြဖစ်ပါတယ်။ လူ​က​​ေြမာက်ြကွ​​ေနလို့​​လား​​ အိပ်​​ေရး​​မဝတဝြဖစ်​​ေနလို့​​လား​​ မသိပါဘူ​း​​။ ဘယ်ဘုရား​​​ေတွ​​ေရာက်ခဲ့​​သလဲ​​ေတာင် မမှတ်မိ​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ စမ်း​​​ေချာင်း​​က​​ေလး​​တစ်ခုမှာ ​​ေရဆင်း​​ချိုး​​ြကတာပဲ မှတ်မိတယ်။

ဘဝတစ်သက်တာမှာ ပထမဦး​​ဆံုး​​အ​​ေနနဲ့​​ ကိုယ့်​​အား​​ကိုယ်ကိုး​​ ြကိုး​​စား​​လာခဲ့​​တဲ့​​ အသီး​​အပွင့်​​ကို ကိုယ်တိုင် ြမင်​​ေတွ့​​လိုက်ရတယ်ဆိုတဲ့​​ အသိကလွဲလို့​​ ဒီစာ​​ေမး​​ပွဲနဲ့​​ ပတ်သက်ြပီး​​ ဘဝ​​ေရှ့​​​ေရး​​ ​​ေတွး​​​ေတာ ​​ေမျှာ်မှန်း​​ထား​​တာ ဘာတစ်ခုမှ မရှိပါဘူ​း​​။ စာ​​ေမး​​ပွဲမ​​ေြဖခင် ကွယ်လွန်သွား​​တဲ့​​ ​​ေမွး​​သဖခင်အတွက် ဆရာဝန်လုပ်ရမယ် လို့​​ ကိုယ့်​​ဘာသာပိုင်း​​ြဖတ်ထား​​ြပီး​​သား​​ ကိစ္စမှာ ဘာအိပ်မက် ဘာ​​ေမျှာ်လင့်​​ချက်မှ ရင်ခုန်မ​​ေနခဲ့​​ဘူ​း​​။ လုပ်ချင်သည်ြဖစ်​​ေစ မလုပ်ချင်သည်ြဖစ်​​ေစ အမှတ်မှီရင်​​ေတာ့​​ လုပ်ကိုလုပ်ရမယ့်​​ အလုပ်​​ေပါ့​​။ အဲဒီအိပ်မက်က တကယ်တမ်း​​​ေြပာရရင် ကိုယ့်​​အိပ်မက် မဟုတ်ဘူ​း​​။

 အ​​ေမနဲ့​​ အဖွား​​ရဲ့​​အိပ်မက်။ သူ​တို့​​သ​​ေဘာကျ မက်ခဲ့​​ြပီး​​မှ ခုထက်ထိ ကိုယ့်​​ဘာသာ ြပန်မနိုး​​နိုင်​​ေတာ့​​တဲ့​​ အိပ်မက်။ အဲသည်အိပ်မက်ကိုမက်ဖို့​​ ငယ်ငယ်ကမက်ခဲ့​​တဲ့​​ အိပ်မက်က​​ေလး​​​ေတွကို အတင်း​​အိပ်ယာထြပီး​​ နှိုး​​ယူ​ခဲ့​​ရတယ်။ အခုဆို ​​ေမ့​​​ေတာင် ​​ေမ့​​ကုန်ြပီ။ ငယ်ငယ်တုန်း​​က ဘာအိပ်မက်​​ေတွများ​​ မက်ခဲ့​​ပါလိမ့်​​​ေနာ်။

မှတ်မိသ​​ေလာက်ထဲမှာ အ​​ေစာဆံုး​​မက်တဲ့​​ အိပ်မက်​​ေတွက​​ေတာ့​​ အစား​​အ​​ေသာက် နဲ့​​ ပတ်သက်တဲ့​​ အိပ်မက်​​ေတွပါ။ ငတ်ြကီး​​ကျလို့​​လား​​ မသိဘူ​း​​။ က​​ေလး​​ဘဝမက်တဲ့​​ အိပ်မက်​​ေတွမှာ မုန့်​​​ေတွအား​​ြကီး​​​ေပါတယ်။ ချာလီရဲ့​​ ​​ေချာကလက်စက်ရံုလိုပဲ။ ကိုယ်ြမင်ချင်တဲ့​​ စား​​စရာ​​ေတွကို မျက်ဝါး​​ထင်ထင် အိပ်မက်မက်​​ေပမယ့်​​ အိပ်မက်ထဲမှာ စား​​ရ​​ေသာက်ရသမျှ​​ေတွဟာ ဘယ်​​ေတာ့​​မှ အရသာမရှိဘူ​း​​။

 အဲဒီထက် နည်း​​နည်း​​ြကီး​​လာ​​ေတာ့​​ ထမင်း​​လံုး​​တ​​ေစ္ဆ​​ေြခာက်ခံရလာတယ်။ ​​ေြပး​​လိုက်ရတာ အိပ်မက်ထဲမှာ။ ​​ေချာက်အနက်ြကီး​​ထဲကို လိမ့်​​လိမ့်​​ြပီး​​ကျသွား​​တယ်။ လှိုင်း​​​ေတွနဲ့​​ ရိုက်ြပီး​​ ​​ေရ​​ေအာက်ကို လိမ့်​​လိမ့်​​ြပီး​​ ပါသွား​​တယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ အြမင့်​​ြကီး​​က ြပုတ်ကျရင် တကိုယ်လံုး​​သိမ့်​​ကနဲတုန်သွား​​ြပီး​​ လန့်​​နိုး​​လာတယ်။ အဖွား​​က ​​ေရတိုက်ြပီး​​

“​​ေနာက်ကို အိပ်ခါနီး​​ ​​ေြခ​​ေဆး​​ြပီး​​မှအိပ်။ ထမင်း​​လံုး​​တက်နင်း​​မိလို့​​ အဲသလို အိပ်မက်ဆိုး​​​ေတွ မက်တာ”

လို့​​ ​​ေြပာတယ်။ သရဲအရမ်း​​​ေြကာက်တတ်တဲ့​​ အရွယ်​​ေပါ့​​။ ညအိပ်ယာဝင်တိုင်း​​ သရဲလာမှာစိုး​​လို့​​ ြခင်​​ေထာင်ပတ်လည် လက်ညှိုး​​က​​ေလး​​နဲ့​​ ၂၄ ပစ္စည်း​​တား​​ြပီး​​ အိပ်တယ်။ ငါး​​တန်း​​ ​​ေြခာက်တန်း​​​ေလာက် ​​ေရာက်တဲ့​​အခါ အိပ်မက်ဆိုတာ အိပ်မှမက်လို့​​ရတာ မဟုတ်ဘူ​း​​။ ​​ေန့​​ခင်း​​​ေြကာင်​​ေတာင် ငုတ်တုတ်ြကီး​​ထိုင်ြပီး​​ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ​​ေရာက်​​ေနလို့​​လည်း​​ ရတယ်လို့​​ သိလာပါတယ်။

ပထမဦး​​ဆံုး​​မက်ြဖစ်တဲ့​​ ​​ေန့​​လည်အိပ်မက်က​​ေတာ့​​ အရုပ်ဆွဲတာပါ။ ခဲတံက​​ေလး​​နဲ့​​ အရုပ်က​​ေလး​​​ေတွ ဆွဲြပီး​​ သူ​များ​​​ေတွကိုြပတယ်။ သင်​​ေပး​​ြပ​​ေပး​​မယ့်​​သူ​ မရှိဘူ​း​​။ အိမ်မှာ အ​​ေဖငယ်ငယ်က ပို့​​စ်ကဒ်​​ေတွထုတ်​​ေတာ့​​ အဲဒီပံုက​​ေလး​​​ေတွြကည့်​​ြကည့်​​ြပီး​​ လိုက်ဆွဲတယ်။ ​​ေြခာက်တန်း​​နှစ် ​​ေနွရာသီကျ​​ေတာ့​​ ​​ေကျာင်း​​မှာ ပန်း​​ချီသင်တန်း​​ဖွင့်​​တယ်။ ပန်း​​ချီ​​ေကျာင်း​​က ဆရာြကီး​​တစ်​​ေယာက်လာသင်​​ေပး​​တာ။ ​​

ေဆး​​​ေရာင်စံု​​ေတွ ဘယ်လိုြခယ် ဘယ်လိုစပ်ရတယ် လို့​​ သိလာတယ်။ ခဲတံ​​ေရာင်စံုက​​ေလး​​​ေတွသံုး​​ပံုက​​ေနြပီး​​​ေတာ့​​ ဖ​​ေယာင်း​​​ေရာင်စံုက​​ေလး​​​ေတွသံုး​​ပံု၊​ ​​ေရ​​ေဆး​​​ေရာင်စံုက​​ေလး​​​ေတွသံုး​​ပံု တတ်လာတဲ့​​အခါ အဲဒီအလုပ်ကို ထမင်း​​​ေမ့​​ ဟင်း​​​ေမ့​​ လုပ်တတ်လာတယ်။ မဂ္ဂဇင်း​​သရုပ်​​ေဖာ်ပံု၊​ ဝတ္ထုမျက်နှာဖံုး​​ပံု၊​ ရုပ်ရှင်​​ေြကာ်ြငာပိုစတာ အကုန်လံုး​​ကို မတ်တပ်ရပ်ြပီး​​လမ်း​​မှာ ​​ေငး​​ြကည့်​​တတ်တယ်။ ပန်း​​ချီသင်တန်း​​ဆိုတာ ရှိရင် ကိုယ့်​​​ေကျာင်း​​မှာမှ မဟုတ်ဘူ​း​​။ သူ​များ​​​ေကျာင်း​​မှာဆိုလည်း​​ သွား​​တက်တာပဲ။ ​​

ေပျာ်စရာအ​​ေကာင်း​​ဆံုး​​က​​ေတာ့​​ ဗိုလ်တစ်​​ေထာင် (၃) ​​ေကျာင်း​​က ပန်း​​ချီသင်တန်း​​ပါ။ အဲဒီ​​ေကျာင်း​​မှာ ပန်း​​ချီဆရာတစ်​​ေယာက် သပ်သပ် ငှား​​ထား​​​ေပး​​တယ်။ ပန်း​​ချီ​​ေကျာင်း​​က အမြကီး​​​ေတွက လာကူ​ြပ​​ေပး​​တယ်။ အ​​ေရာင်ြပိန်း​​ြပိန်း​​ြကီး​​ ြခယ်တာမဟုတ်ပဲ စုတ်ချက်ဆိုတာရဲ့​​ လှုပ်ရှား​​သက်ဝင်တဲ့​​သ​​ေဘာကို နား​​လည်လာတယ်။ ကန်​​ေတာ်ြကီး​​ပတ်လည်၊​ ဗိုလ်ချုပ်ပန်း​​ြခံထဲသွား​​ြပီး​​ ​​ေအာက်ဒိုး​​ပန်း​​ချီဆွဲ​​ေတာ့​​ မျက်စိ​​ေအာက်မှာ ြမင်​​ေနရတဲ့​​ အရုပ်နဲ့​​အ​​ေရာင်ကို စာရွက်​​ေပါ် ဘယ်လိုတင်ရသလဲ လို့​​ ြပ​​ေပး​​တယ်။

ကိုး​​တန်း​​ ဆယ်တန်း​​နှစ်​​ေရာက်​​ေတာ့​​ ဆရာြကီး​​ဦး​​​ေသာင်း​​ဟန်ဆီ ​​ေရာက်သွား​​ြပီး​​ ပန်း​​ချီဆရာဘဝဆိုတာ ဘဝမှာ အရသာအရှိဆံုး​​အလုပ်လို့​​ ြမင်လာတယ်။ ဦး​​ဘဉာဏ်၊​ ဦး​​ဘြကည်၊​ ဦး​​ဘလံုက​​ေလး​​၊​ အဲဒီဆရာြကီး​​​ေတွအား​​လံုး​​ကို သူ​ရဲ​​ေကာင်း​​အမှတ်နဲ့​​ ကိုး​​ကွယ်တယ်။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ စွန့်​​စွန့်​​စား​​စား​​ ပန်း​​ချီဆရာလုပ်ဖို့​​​ေတာ့​​ သတ္တိမရှိဘူ​း​​။ ခု​​ေတာင် ငတ်တလှည့်​​ြပတ်တလှည့်​​ ပန်း​​ချီဆရာသာလုပ်လို့​​က​​ေတာ့​​ ငတ်​​ေသမှာပဲလို့​​ ထင်တယ်။

ဒါ​​ေပမယ့်​​ ပန်း​​ချီဆွဲ​​ေနရရင် ထမင်း​​မဆာဘူ​း​​လို့​​​ေတာ့​​ ကိုယ့်​​ဘာသာသိတယ်။ ဆယ်တန်း​​စာ​​ေမး​​ပွဲ​​ေြဖြပီး​​တဲ့​​အချိန်မှာ အ​​ေပျာ်ဆံုး​​အလုပ်က​​ေတာ့​​ သိမ်း​​ထား​​တဲ့​​ ဝါတာကာလာဗူ​း​​က​​ေလး​​ထုတ်ြပီး​​ ဆရာဦး​​​ေသာင်း​​ဟန်ဆီ​​ေြပး​​ရတာပါ။ ​​ေအာင်စာရင်း​​ထွက်ဖို့​​​ေရာ၊​ ​​ေကျာင်း​​တက်ဖို့​​​ေရာ ​​ေြခာက်လ​​ေလာက်​​ေစာင့်​​​ေနရတဲ့​​အချိန်မှာ ပန်း​​ချီဆွဲတာနဲ့​​ စာအုပ်ဖတ်တာကလွဲရင် ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူ​း​​။

​​ေမွး​​သဖခင်ရှိတုန်း​​က​​ေတာ့​​ ​​ေယာကင်္ျား​​​ေလး​​တန််မဲ့​​ အဲလိုအိမ်တွင်း​​​ေအာင်း​​ြပီး​​ လူ​စဉ်မမီ​​ေအာင် ညှက်စိ​​ေနတဲ့​​ သား​​အြကီး​​​ေကာင်ကို မျက်စိစပါး​​​ေမွှး​​စူ​း​​ဟန်တူ​ပါတယ်။ ဗန်တို၊​ ဗန်ရှည်တို့​​၊​ သိုင်း​​​ေြပာင်း​​ြပန်တို့​​ သိုင်း​​သင်တန်း​​​ေတွပို့​​​ေပး​​ြပီး​​ အတင်း​​တက်ခိုင်း​​တယ်။ ဝါသနာမပါတဲ့​​အလုပ်ကို ဇွတ်အတင်း​​ြကီး​​လုပ်ရတာမို့​​ မ​​ေပျာ်နိုင်ပါဘူ​း​​။ ​​ေနာက်​​ေတာ့​​ သား​​အဖချင်း​​ မျက်နှာ​​ေြကာမတည့်​​တာပဲ အဖတ်တင်တယ်။

ကိုယ်လုပ်ချင်တာကိုယ်လုပ်တတ်တဲ့​​ မထံုတက်​​ေတး​​အကျင့်​​က အဲသည်ကတည်း​​က အြမစ်တွယ်လာ​​ေရာ။ အ​​ေဖမရှိတဲ့​​​ေနာက် အဖွား​​ကလည်း​​ မ​​ေြပာတဲ့​​အခါ ထမင်း​​စား​​ချိန် ​​ေရချိုး​​ချိန်ကလွဲရင် မ​​ေခါ်ပဲနဲ့​​ အြပင်ကို ထွက်မလာစတမ်း​​ အခန်း​​​ေအာင်း​​တဲ့​​အကျင့်​​ရလာပါတယ်။ တစ်​​ေန့​​ကို ဝတ္ထု သံုး​​ပုဒ်​​ေလာက်​​ေတာ့​​ အသာ​​ေလး​​ ကုန်​​ေအာင် ဖတ်နိုင်တယ်။ ဖတ်စရာစာအုပ်မရှိရင် ြမန်မာ့​​စွယ်စံုကျမ်း​​ ၁၄တွဲလံုး​​ကို လှန်ကာ​​ေလှာကာ ကုန်​​ေအာင်ဖတ်တယ်။

လက်ထဲစာအုပ်မပါရင် အိမ်သာကို ဝင်လို့​​မရဘူ​း​​။ စာအုပ်က​​ေကာင်း​​​ေနရင်လည်း​​ အိမ်သာထဲကထွက်ဖို့​​​ေမ့​​​ေန​​ေရာ။ ​​ေြခ​​ေထာက်​​ေတွကျဉ်ြပီး​​ ထလို့​​​ေတာင် မရမှသိတယ်။ ပန်း​​ချီဆွဲ​​ေနရရင် ထမင်း​​​ေမ့​​ဟင်း​​​ေမ့​​ဘဝက​​ေန စာအုပ်ဖတ်​​ေနရရင် အိမ်သာထဲ​​ေရာက်​​ေနတာ​​ေတာင် ​​ေမ့​​​ေမ့​​သွား​​တဲ့​​ ဘဝကို​​ေရာက်လာတယ်။

လူ​ြကီး​​​ေတွ စိတ်ပူ​မယ်ဆိုလည်း​​ ပူ​စရာပါပဲ။ အဲသည်လို anti-social behavior နဲ့​​ကျ​​ေတာ့​​ လူ​့​​အသိုင်း​​အဝိုင်း​​ထဲမှာ အံမဝင်ခွင်မကျအြဖစ်​​ေတွ တည့်​​တည့်​​တိုး​​ပါ​​ေတာ့​​တယ်။ ​​ေဆး​​​ေကျာင်း​​ဝင်ဖို့​​ ​​ေဆး​​စစ်တဲ့​​အခါ အရပ်က​​ေလး​​မှ ၅ ​​ေပ ၂ လက်မ နဲ့​​ ကိုယ်အ​​ေလး​​ချိန် ၈၄ ​​ေပါင်ပဲ ရှိတယ်။ ဘယ်သူ​နဲ့​​မှလည်း​​ တည့်​​​ေအာင် မ​​ေပါင်း​​နိုင်ဘူ​း​​။ လူ​ကသာ မ​​ေလာက်​​ေလး​​မ​​ေလာက်စား​​၊​ ​​ေနပံုထိုင်ပံုက အ​​ေတာ်အြမင်ကပ်စရာ။

 ဒီလိုနဲ့​​ ဘဝတ္ကသိုလ်မှာ သင်ခန်း​​စာ​​ေတွ ဆက်​​ေလ့​​လာ​​ေနရတာ​​ေြကာင့်​​ အိပ်မက်ဆိုတာ တကယ်ြဖစ်မလာတတ်​​ေြကာင်း​​ သ​​ေဘာ​​ေပါက်လာပါတယ်။ ဝါသနာမျိုး​​​ေစ့​​ဆိုတာ ​​ေြမ​​ေတာင်​​ေြမှာက်​​ေပး​​မယ့်​​သူ​မရှိရင် သန်သန်စွမ်း​​စွမ်း​​ြကီး​​​ေတာ့​​ ြဖစ်ထွန်း​​မှာ မဟုတ်ဘူ​း​​။ ကိုယ့်​​ဘဝကိုယ်သိလို့​​ အိပ်မက်​​ေတွကို ဇွတ်အတင်း​​ ​​ေမ့​​​ေမ့​​ပစ်ရတယ်။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ အဲဒီအချိန်မှာ ဆက်မက်ြဖစ်တဲ့​​အိပ်မက်က​​ေတာ့​​ ကိုယ်နဲ့​​စိတ်တူ​ကိုယ်တူ​ ​​ေပါင်း​​လို့​​ရတဲ့​​ သူ​ငယ်ချင်း​​​ေကာင်း​​ တစ်​​ေယာက်နှစ်​​ေယာက်ရဖို့​​ပဲ ြဖစ်ပါတယ်။

လူ​နှစ်​​ေယာက်​​ေပါင်း​​သင်း​​ဆက်ဆံတဲ့​​အခါ အရာရာ ကိုယ့်​​သ​​ေဘာကိုယ့်​​စိတ်တစ်ခုတည်း​​နဲ့​​ မြဖစ်ဘူ​း​​ဆိုတာ အဲသည်​​ေတာ့​​မှ သ​​ေဘာ​​ေပါက်ပါတယ်။ ​​ေဆး​​​ေကျာင်း​​တ​​ေလျှာက် အိပ်မက်​​ေတွကို ခဏခဏ လန့်​​နိုး​​​ေစသူ​က​​ေတာ့​​ စာ​​ေမး​​ပွဲ​​ေတွပါပဲ။ အြမဲတမ်း​​ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာကို ထင်ရာစိုင်း​​​ေနသူ​တစ်​​ေယာက်အဖို့​​ စာ​​ေမး​​ပွဲ​​ေတွရဲ့​​ ဒဏ်ကို အနား​​ကပ်လွန်း​​မက ကပ်လာ​​ေတာ့​​မှ အလူ​း​​အလဲ ​​ေပး​​ဆပ်ခံစား​​ြပီး​​ ကျက်မှတ်ရပါတယ်။

အသက်အရွယ်အရ​​ေရာ၊​ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့​​ ဇီဝကမ္မသဘာဝအရ​​ေရာ ရင်ခုန်စရာအိပ်မက်​​ေတွ မက်တတ်လာတဲ့​​အခါလည်း​​ ရှိတာ​​ေပါ့​​။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ လက်​​ေတွ့​​ဘဝမှာ ဘယ်​​ေတာ့​​မှ ရလာဒ်မ​​ေကာင်း​​ခဲ့​​တာ​​ေြကာင့်​​ ​​ေနာက်ဆံုး​​​ေတာ့​​ အဲသည်ဘက်မှာလည်း​​ အိပ်မက်ဆန်​​ေသာ အ​​ေတွ့​​များ​​ြကား​​ဝယ် မ​​ေမွ့​​လိုသူ​ပါကွယ် ြဖစ်ခဲ့​​ရတယ်။ ကိုယ့်​​ဘက်က အရင်း​​အနှီး​​ြပုထား​​တဲ့​​ သ​​ေဘာထား​​က မမှန်လို့​​ တုန့်​​ြပန်လာတဲ့​​ဘက်ကလည်း​​ ဓါး​​နဲ့​​ဆား​​လဲသလို အ​​ေြဖထွက်လာတာ ဘယ်သူ​့​​ကိုမှ​​ေတာ့​​ အြပစ်တင်စရာမရှိပါဘူ​း​​။ ​​

ေနာက်ထပ်လာချင်လာပါ။ မထူ​း​​ဆန်း​​​ေတာ့​​ပါ​​ေပါ့​​။ ဒီလိုနဲ့​​ ကိုယ့်​​အိပ်မက်​​ေတွဟာ ငယ်ငယ်ကလို ရှင်း​​ရှင်း​​လင်း​​လင်း​​ မဟုတ်​​ေတာ့​​ပဲ ဆန္ဒ​​ေတွ လိုအင်​​ေတွ၊​ ြဖစ်ချင်တာ​​ေတွ၊​ လိုအပ်တာ​​ေတွနဲ့​​ မက်ြပီး​​​ေမ့​​ပစ်ရမယ့်​​ အရာ​​ေတွချည့်​​ ြဖစ်လာတယ်။ ပန်း​​ချီလည်း​​ မဆွဲြဖစ်​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ စာအုပ်လည်း​​ မဖတ်ြဖစ်​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ တစ်​​ေယာက်တည်း​​ရှိရင် သီချင်း​​​ေတာ့​​ တခါတ​​ေလ နား​​​ေထာင်မိတယ်။ အိပ်လျက်နဲ့​​​ေရာ နိုး​​လျက်နဲ့​​ပါ တစိုက်မတ်မတ် မက်​​ေနရတဲ့​​ အိပ်မက်​​ေတွက​​ေတာ့​​ ဘဝင်စိတ်နဲ့​​မက်​​ေနတာ မဟုတ်ပဲ ​​ေဇာတစ်ခုခုမှာ တွယ်ြငိြပီး​​ မက်​​ေနတဲ့​​ အိပ်မက်​​ေတွပါ။

​​ေနာက်ဆံုး​​​ေတာ့​​ သ​​ေဘာ​​ေပါက်လာတာက အိပ်မက်ဆိုတာ မက်ြပီး​​ရင် ​​ေပျာက်သွား​​တတ်တဲ့​​အမျိုး​​ ဆိုတာ​​ေပါ့​​။ တကယ်ြဖစ်လာချင်ရင် အရင်ဆံုး​​လိုအပ်တဲ့​​အချက်က သတ္တိရှိဖို့​​ပါ။ ကိုယ့်​​ဘဝမှာ အိပ်မက်​​ေတွ အများ​​ြကီး​​ မက်ခဲ့​​တယ်။ ဘယ်အိပ်မက်မှ ​​ေရ​​ေရရာရာ ြဖစ်မလာဘူ​း​​။ အဲဒါ သတ္တိ မရှိလို့​​​ေပါ့​​။ အိပ်မက် နဲ့​​ လက်​​ေတွ့​​ဘဝဟာ အာရံုမှာသာတူ​တာ၊​ အရသာချင်း​​ကျ​​ေတာ့​​ အိပ်မက်က အ​​ေငွ့​​၊​ အ​​ေတွ့​​မဟုတ်ဘူ​း​​ လို့​​ ထင်စရာရှိတယ်။

အဲဒါ​​ေြကာင့်​​မို့​​လို့​​ အိပ်မက်​​ေတွကို အခါအား​​​ေလျာ်စွာ ​​ေမ့​​ပလိုက်ြပီး​​ လက်​​ေတွ့​​ဘဝထဲမှာ ကျင်လည်ခဲ့​​ရတာ နှစ်​​ေပါင်း​​ မနည်း​​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ လက်​​ေတွ့​​ဘဝဆိုတာလည်း​​ အိပ်မက်မပါရင် ဘာမှ အရသာမရှိဘူ​း​​ လို့​​ ​​ေတွး​​မိလာြပန်တယ်။ ​​ေတွး​​မိတယ်ဆိုတာထက် လက်​​ေတွ့​​သိလာရတယ် လို့​​ ​​ေြပာရင် ပိုမှန်ပါလိမ့်​​မယ်။

ဘူ​တန်ကိုသွား​​တုန်း​​က နိုင်ငံြခား​​မှာ အလုပ်သွား​​လုပ်မလို့​​ဆိုတာထက် နိုင်ငံတကာက အသိအမှတ်ြပုတဲ့​​ ဘွဲ့​​တစ်ခုခုရနိုင်ဖို့​​ဆိုတဲ့​​အိပ်မက်တစ်ခု အြပင်း​​အထန်ရှိခဲ့​​တယ်။ အဲဒီအိပ်မက်က ြပည်တွင်း​​မှာဆို ဘယ်လိုမှ မြဖစ်နိုင်ဘူ​း​​။ ​​ေဖာင်ြကီး​​မတက်ရ​​ေသး​​တဲ့​​ ဝန်ထမ်း​​တစ်​​ေယာက်ကို ဘာဘွဲ့​​လွန်မှ တက်ခွင့်​​မ​​ေပး​​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ ဘူ​တန်က​​ေန ကာလကတ္တား​​မှာ စာ​​ေမး​​ပွဲသံုး​​ခါ သွား​​​ေြဖခဲ့​​တယ်။ အကုန်မကျွတ်ခဲ့​​တဲ့​​အတွက် အဲသည်အိပ်မက်ကို ​​ေမ့​​ပစ်ြပီး​​ ြပည်​​ေတာ်ြပန်ဝင်ရတယ်။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ စာ​​ေမး​​ပွဲ​​ေြဖြပီး​​အြပန် ဘယ်လိုမှ မ​​ေမျှာ်လင့်​​တဲ့​​​ေနရာက အငိုက်မိြပီး​​ အိပ်မက်တစ်ခုထပ်မက်မိသွား​​တယ်။

 ြမန်မာဝီကီအတွက် သီချင်း​​​ေလး​​​ေတွအ​​ေြကာင်း​​ ​​ေရး​​​ေပး​​ရင်း​​နဲ့​​ ​​ေဖ့​​စ်ဘုတ်​​ေပါ် စာမှန်မှန်​​ေရး​​သူ​ြကီး​​ ြဖစ်လာတယ်။ သည်အိပ်မက်က​​ေတာ့​​ ထူ​း​​ြခား​​ပါ​​ေပတယ်။ မ​​ေနနိုင်လွန်း​​လို့​​သာ စာ​​ေတွ​​ေရး​​​ေနရတာ။ စာ​​ေရး​​ဆရာြဖစ်ချင်သလား​​ဆိုရင် ခုထက်ထိလည်း​​ ဟင့်​​အင်း​​ပဲ။ နံမယ်ြကီး​​ဖို့​​ဆိုတာ​​ေတာ့​​ မြဖစ်ချင်ဆံုး​​ ကိစ္စပါ။ ဘာအတွက် စာ​​ေတွ​​ေရး​​​ေနရသလဲလို့​​ ကိုယ့်​​ကိုယ်ကိုယ် ြပန်​​ေမး​​ြကည့်​​​ေတာ့​​ ငယ်ငယ်တုန်း​​က ပန်း​​ချီဆွဲတုန််း​​ကလို ထမင်း​​​ေမ့​​ဟင်း​​​ေမ့​​ဆိုတဲ့​​ အရသာမျိုး​​ ြပန်ရတယ်။

 စာ​​ေလး​​​ေတွ​​ေရး​​လိုက်၊​ တင်လိုက်၊​ မှတ်ချက်က​​ေလး​​​ေတွ ြပန်ဖတ်ြကည့်​​လိုက်နဲ့​​ဆိုရင် ညနက်သန်း​​​ေခါင် မနက်လင်း​​သွား​​လည်း​​ အိပ်ချင်စိတ်မရှိဘူ​း​​။ ​​ေြမာက်ြကွ​​ေနသလို ခံစား​​ရတယ်။ အြပင်မှာ တကယ်မရှိတဲ့​​၊​ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် အ​​ေကာင်အထည်ြပလို့​​မရတဲ့​​ လူ​မှုအသိုင်း​​အဝန်း​​ြကီး​​ထဲမှာ ကိုယ်ထင်ရာကိုယ်​​ေရး​​ြပီး​​ အိပ်မက်မက်​​ေနသလို ခံစား​​ရတယ်။

လူ​​​ေတာ်​​ေတာ်များ​​များ​​ဟာ အဲသလို ဖီလင်မျိုး​​ရဖို့​​အတွက် မူ​း​​ယစ်​​ေဆး​​​ေတွ သံုး​​စွဲရတယ် လို့​​ ြကား​​ဖူ​း​​တာပဲ။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ ကိုယ်က​​ေတာ့​​ အဲသလို ကိုယ်ထင်ရာကိုယ်လုပ်​​ေနရရင် အလိုလို ​​ေြမာက်ြကွြပီး​​ ​​ေကာင်း​​​ေနတာ ဘာ​​ေဆး​​မှ ကူ​စရာမလိုဘူ​း​​။ ​​ေဘး​​ထွက်ဆိုး​​ကျိုး​​လည်း​​ မရှိ။ ဥပ​​ေဒနဲ့​​လည်း​​ မြငိ။ စာ​​ေမး​​ပွဲ​​ေြဖဖို့​​ အိပ်မက်မက်တုန်း​​ကလို စိတ်ဖိစီး​​မှု​​ေတွလည်း​​ ဘာမှ မရှိ။ ဘာအ​​ေြကာင်း​​​ေလး​​ ​​ေရး​​ရင်​​ေကာင်း​​မလဲ။ ဘယ်လို​​ေရး​​လိုက်ရရင် ​​ေကာင်း​​မလဲ။

 ဘယ်သူ​​​ေတွ ဘာ​​ေြပာြကမလဲ။ အဲဒါ​​ေလး​​​ေတွပဲ ​​ေတွး​​​ေတွး​​ြပီး​​ ဘယ်ကိုမှ အာရံုမ​​ေရာက်​​ေတာ့​​ဘူ​း​​။ အများ​​အား​​ြဖင့်​​​ေတာ့​​ အတိတ်တုန်း​​က ကိုယ်ြကံု​​ေတွ့​​ခဲ့​​ရတဲ့​​ ငယ်ဘဝက​​ေလး​​​ေတွမှာ ြပန်ကာလှန်ကာ အာရံုဝင်စား​​ြပီး​​ လွမ်း​​စာက​​ေလး​​​ေတွ ​​ေရး​​ထား​​ြဖစ်တယ်။ ​​ေရး​​​ေနတာက​​ေတာ့​​ ကိုယ့်​​အ​​ေြကာင်း​​ပဲ။ ဒါ​​ေပမယ့်​​ စာဖတ်​​ေနတဲ့​​သူ​​​ေတွရဲ့​​ စိတ်ထဲမှာ ​​ေနာက်ခံကား​​ချပ်ကို ပိုစိတ်ဝင်စား​​ြပီး​​ ​​ေခတ်ရဲ့​​ ပံုရိပ်ကို ထင်​​ေစချင်တယ်။ စာဖတ်သူ​ကိုယ်တိုင်ြကံု​​ေတွ့​​ရတဲ့​​ သူ​့​​​ေခတ်သူ​့​​ဝန်း​​ကျင်ကိုလည်း​​ ြပန်​​ေြပာင်း​​​ေအာင့်​​​ေမ့​​သွား​​​ေစချင်တယ်။ ကိုယ့်​​​ေရှ့​​မှာ ​​ေရး​​သွား​​ခဲ့​​တဲ့​​သူ​​​ေတွလည်း​​ အများ​​ြကီး​​ပဲ။ အဲသည်စာ​​ေတွထဲမှာ ကိုယ့်​​စာက​​ေလး​​ မြဖစ်မ​​ေြမာက်ကလည်း​​

“ဖတ်ြကည့်​​ပါလား​​။ မဆိုး​​ပါဘူ​း​​၊​”

ထဲ ပါတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ချည်း​​ပဲ ​​ေကာင်း​​တာ မဟုတ်ဘူ​း​​။ သူ​များ​​​ေတွလည်း​​ ​​ေကာင်း​​​ေန​​ေအာင် ထံုကူ​း​​​ေပး​​သလို မှတ်ရတာ​​ေပါ့​​။

ပီကာဆိုဘဝလည်း​​ လိုချင်ပါတယ်။ ဝါရင်ဘီတီလိုလည်း​​ စွံချင်ပါတယ်။ ြမို့​​မြငိမ်း​​ကို ဦး​​ညွှတ်ပါတယ်။ ပီမိုး​​နှင်း​​ကိုလည်း​​ အား​​ကျပါတယ်။ ရူ​း​​လို့​​ပဲ ​​ေသရ​​ေသရ၊​ မူ​း​​လို့​​ပဲ ​​ေသရ​​ေသရ၊​ အုတ်ကား​​နင်း​​လို့​​ပဲ ​​ေသရ​​ေသရ။ စက်ဘီး​​တိုက်လို့​​ပဲ ​​ေသရ​​ေသရ။ မ​​ေသခင်မှာ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာကို ဘာမှဂရုမစိုက်ပဲ တစိုက်မတ်မတ် လုပ်နိုင်တဲ့​​ဘဝကို ရမယ်ဆိုရင်​​ေတာ့​​ နတ်ြပည်ဆိုတာ ပျင်း​​စရာြကီး​​ပါဗျာ။