“ေနအရုဏ် ေရာင်နီကျင်း ကွင်းတစ်ဘက်ကေနာ် လင်းြကက်ကေအာ်သရှင့်။ ကျုပ်တို့ရွာထိပ်တေခါ်ေလးဆီက အေဝးေကျာင်းေပါ် ေရှးေခါင်းေလာင်းသံေဆာ် တေဒါက်ေဒါက်ပါ့ေနာ် ေခါက်ေခါက်ြကေသာ် ရွာဘက် အိမ်ဘက် ကုလားတက် ေခါက်သံေမာ်”
တဲ့။
အညာမှာ ရွာမှာဆိုရင်ေတာ့ မနက်လင်းအားြကီး မျက်စိနှစ်လံုးပွင့်တယ်ဆိုတာနဲ့ အရင်ဆံုး ြကားရတဲ့အသံဟာ ဘုန်းြကီးေကျာင်းက ကုလားတက်ေခါက်သံ။ အရင်ဆံုး လုပ်ရတဲ့အလုပ်က ဆွမ်းချက်ဖို့။ အဖွားတို့ဆိုရင်ေတာ့ မျက်နှာသစ်၊ သနပ်ခါးလိမ်းြပီးတာနဲ့ ဘုရားရှိခိုး အမျှအတမ်းေဝဖို့ပါပဲ။ ြပီးတာနဲ့ ေဈးသွားတဲ့သူကသွား၊ ပရိတ်ေခွကေလးဖွင့်ြပီး အိမ်မှာ တံြမက်စည်းလှဲတဲ့သူကလှဲ။ ေန့တစ်ေန့ရဲ့ အစကို ကျက်သေရ မဂင်္လာရှိရှိနဲ့ စြကသတဲ့။
ညအိပ်ယာဝင်ေတာ့လည်းပဲ ေြခလက်ေဆး၊ ဘုရားရှိခိုးြပီးမှ ေခါင်းအံုးနဲ့ေခါင်းနဲ့ထိရင် လက်ကေလးချိုးကာချိုးကာ ဂုဏ်ေတာ်ကိုးပါး၊ ၂၄ ပစ္စည်း တတ်သေရွ့မှတ်သေရွ့ ပုတီးဝတ်ကေလးြဖည့်ြပီးမှ အိပ်ေပျာ်ြကရတာဟာ ကိုယ့်လူြကီးမိဘများက သွန််သင်ေလ့ကျင့်ေပးထားတဲ့ အေလ့အထပါပဲ။
ဘယ်အရွယ်ကတည်းက စသင်ထားသလဲ မသိပါဘူး။ မှတ်မိေလာက်တဲ့ အချိန်မှာ အားလံုး အသားေသေနြပီ။ အဖွားနဲ့အေမဟာ သူတို့မိဘဘက်က မိဆိုင်ဖဆိုင် ရိုးရာနတ်ကိုးတဲ့ အလုပ်ကို ဝါဝင်ဝါထွက် ဝတ်မပျက် လုပ်ေပမယ့် ကိုယ်ေတွကျေတာ့ ရတနာသံုးပါးကလွဲရင် နတ်ကိုးကွယ်တာ၊ ဘိုးေတာ်ဝိဇ္ဇာ ကိုးကွယ်တာကို အကျင့်မလုပ်ဘူး။ သရဏဂံုကို ညစ်နွမ်းေစတယ် လို့ အြမဲေြပာတယ်။ အိမ်မှာဆိုရင် နတ်အုန်းလည်း မရှိဘူး။
ဦးရှင်ြကီးလည်း မတင်ဘူး။ ေရွှဘုန်းပွင့်ဘုရားမှာ လုပ်တဲ့ တရားပွဲေတွကို မပျက်မကွက် နာေလ့ရှိသလို စူပါဟိုက်ကထွက်တဲ့ တရားေခွေတွကိုလည်း အိမ်မှာ မြကာခဏ ဖွင့်ြပီးနာေလ့ရှိတယ်။ ဒါေြကာင့် ကိုယ်တို့ဟာ စာလာရယ် ဥပစာလာရယ် သီသုပစာလာရယ်ဆိုတဲ့ ရှင်သာရိပုတ္တရာ ကိုယ်ေတာ်ြကီးရဲ့ နှမေတွကို နံမယ်နဲ့တကွ အလွတ်ရတယ်။ ကျန်တာေတွဆိုရင်ေတာ့ ေြပာမေနနဲ့။ အိမ်မှာ စကားေြပာတဲ့အခါမှာလည်း ဘယ်အခါမဆို ပံုတိုပတ်စ ဇာတ်နိပတ်များနဲ့ သိုင်းကာဝိုင်းကာ ေြပာေလ့ရှိတယ်။
ဒါေပမယ့် သူတို့လူြကီးေတွ ေသလို့သာသွားေရာ နင်ဘယ်ဘာသာကို မေြပာင်းနဲ့။ ဘာသာြခားနဲ့ မယူနဲ့ တစ်ခွန်းတစ်ေလေတာင် မှာြကား မသွားဖူးပါဘူး။ ေစာင့်ေလမျိုးနွယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စဟာ ကိုယ်တို့အမျိုးေတွထဲမှာ စကားထဲထည့်ေြပာစရာ မလိုသေလာက်ကို ရှိတယ်။ အေဖ့ဘက် အေမ့ဘက် ဘယ်အမျိုးထဲရှာြကည့်ြကည့် တရုတ်၊ ကုလား၊ ဘာသာြခားဆိုတာ မူးလို့ေတာင် ရှူစရာ မရှိဘူး။ သိမှီေမးြမန််းထားလို့ရတဲ့ ေဆွစဉ်ခုနစ်ဆက် မတိုင်ခင်ကတည်းက ေနှာလာရင်ေတာ့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ လူသားမျိုးနွယ်ဆိုတာ သည်လိုပဲ ေရာေနှာစီးဆင်းတဲ့အခါလည်း ရှိမှာပဲ။
မေရာရဘူး မေနှာရဘူးလို့ အတင်းြကီး တားြမစ်ပိတ်ပင်ထားလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ယဉ်ေကျးမှု၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ အယူဝါဒချင်း မျိုးမတူ ဇာတ်ြခားတဲ့အခါ ကိုယ်နဲ့ အတူတူလို မခံစားရလို့၊ ကိုယ်ေတွနားလည်တဲ့စကားနဲ့ပဲ ေြပာရရင် အထံုေရစက် အတူမပါခဲ့လို့ ဖူးစာဆံုတဲ့ အထိေတာ့ မေရာက်ခဲ့တာ ထင်ပါတယ်။ (ေနာက်ကျမှ ေမာ်နီကာဘလူးချီးတို့၊ နာအိုမီကင်းဘဲလ်တို့က အတင်းလာယူခိုင်းရင်ေတာ့ ဒုက္ခပါပဲ။)
သူငယ်ချင်း အေပါင်းအသင်းထဲမှာေတာ့ လည်ပင်းဖက်ြပီး ရင်းရင်းနှီးနှီးေပါင်းေနတဲ့ ဘာသာမတူ လူမျိုးမတူတဲ့သူေတွ ေတာ်ေတာ်များများ အရှိသားပဲ။ သူတို့ေတွနဲ့လိုက်ြပီး ဘုရားေကျာင်းလည်း တက်ဖူးတယ်။ စမိုင်လည်း စားဖူးတယ်။ အိမ်ကလူြကီးေတွ အေနနဲ့ အဲသည်ကိစ္စများ ေခါင်းထဲထည့်စိတ်ပူစရာကို မလိုခဲ့ဘူး။ ဘုရားေရှ့ ကားြဖတ်ေမာင်းသွားရင်ေတာင် အလိုလို လက်အုပ်ချီြပီးသား အကျင့်ပါေနမှပဲဟာ။ သူများေတွ မဟုတ်တရုတ် ကေလာ်တုတ်ေနသလို
“မင့်နှမေတွ ကုလားနဲ့ညားကုန်မှာေပါ့”
တို့ ဘာတို့လည်း ကိုယ့်ဘက်ကေတာ့ အပူမရှာမိပါဘူး။ သူတို့လည်း သူတို့အသက်နဲ့သူတို့ အိမ်ကဓေလ့စရိုက်ေတွ အရိုးစွဲေနြကြပီပဲ။ ဘုရား တရား သံဃာ မပါတဲ့ ေန့စဉ်ဘဝကို ဘယ်လိုမှ မြဖတ်သန်းနိုင်ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ ကိုယ်လည်း သမီးတစ်ေကာင် နွားတစ်ေထာင်ကို လံုေအာင် အြမဲ ေစာင့်နိုင်ခဲတဲ့ အေဖတစ်ေယာက် ြဖစ်လာြပီဆိုေတာ့ ကိုယ့်သမီးကေလးကိုယ် သွန်သင်ဆံုးမတဲ့ေနရာမှာ မလုပ်နဲ့။
မသွားနဲ့။ မေခါ်နဲ့။ မေြပာနဲ့။ ဆိုတဲ့ တားြမစ်ပိတ်ပင်မှုေတွအစား ကိုယ့်ရိုးရာ ကိုယ့်စရိုက် ဓေလ့ဘာဝကို ေြခေြခြမစ်ြမစ် နှစ်နှစ်ကာကာ ြမတ်နိုးတတ်သွားေအာင် အားြကိုးမာန်တက် သင်ရြပရဦးေတာ့မှာပါပဲ။
ကေလးဘဝမှာ ပထမဦးဆံုး အေြကာက်တရားက အေမှာင်ေပါ့။ အိပ်ယာဝင်တဲ့အခါ လူြကီးေတွက မီးေတွ ပိတ်လိုက်လို့ ေမှာင်သွားတဲ့အခါ မေြကာက်ေအာင် အိပ်ယာထဲမှာ ဘုရားစာေလးေတွဆိုလို့ လက်ချိုးပုတီးကေလး စိတ်ရင်း အိပ်ေပျာ်သွားရေတာ့ စိတ်ေအးေအးချမ်းချမ်းလည်း ရှိခဲ့တယ်။ သရဲ တေစ္ဆ ဘီလူး သဘက်ေတွဆိုတာ ကိုယ်ရွတ်ဖတ်ေနတဲ့ ဘုရားနှုက္ခပတ်ေတာ်ေတွကို ေြကာက်တယ်ဆိုေတာ့ ယိုးဒယား သရဲကားေတွထဲကလို ဘုန်းြကီးေကျာင်းေြပးစရာ မလိုဘူး။
ငါ့လာေြခာက်လို့ကေတာ့ လက်ညှိုးေငါက်ေငါက်ထိုးြပီး ရွတ်ပလိုက်မယ် ဆို သတ္တိေတွ ရှိသွားတယ်။ ေနာက်ေတာ့ ေသြခင်းတရားအေြကာင်း သိလာတဲ့အခါ ြကက်သီးြဖန်းြဖန်းထေအာင် ေြကာက်လွန်းလို့ အေမ့ဆီသွားြပီး
“အေမေရ အညာကို ထွက်ေြပးြကရေအာင်”
လို့ဆိုေတာ့ အေမေတွအဖွားေတွက ေသြခင်းတရားကို ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ လက်နက်ကေလး ေပးတယ်။ ဝင်ေလထွက်ေလကိုမှတ် တဲ့။ အဲဒီအရွယ်တုန်းကေတာ့ ေတာ်ေတာ် ေြကာက်တာပါ။ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ တစ်ေယာက်ေယာက် ေသတဲ့အခန်းပါရင်ကို မြကည့်ရဲဘူး။ လူဆိုတာ ေသြပီးရင် သရဲြဖစ်သွားေရာ လို့ ထင်တာကိုး။
ဒါေပမယ့် ကိုယ့်အိမ်က ပထမဦးဆံုး နာေရးေပါ်တဲ့အခါမှာ မေြကာက်ေတာ့ဘူး။ ေသသွားတာက ကိုယ့်အေဖေလ။ ရက်လည်တဲ့မနက်မှာ သူလာနှုတ်ဆက်မှာပဲ ဆိုြပီး အိပ်ေတာင် မအိပ်နိုင်ဘူး ေမျှာ်မိတယ်။ အဖွားဆံုးေတာ့လည်းေမျှာ်တာပဲ။ သူကလာေတာ့ လာပါတယ်။ ကိုယ့်ဆီမဟုတ်ဘူး။ သူလှူထားတဲ့ ဘုန်းြကီးေကျာင်းေပါ်သွား၊ ဘုရားကန်ေတာ့ြပီး ြပန်ဆင်းသွားတယ်တဲ့။ ေကျာင်းေပါ်က ကိုရင်ေလးက ဆင်းေြပးသွားတယ်။
ဆရာေတာ်ြကီးကေတာ့ စကားလှမ်းေမးတာ ြပန်မေြဖဘူးတဲ့။ စိတ်ထဲေတာ်ေတာ် မေကာင်းတာက အဖွားက ငါ့ကိုချစ်တယ်လည်းဆိုေသးရဲ့ ငါ့ဆီလည်း မလာပါလား လို့ ဝမ်းနည်းမိတယ်။ တခါတခါ အိပ်မက်ထဲမှာေတွ့လို့ စကားေလးဘာေလးေြပာရရင် ေပျာ်လိုက်တာ။ ြပန်နိုးလာရင်ေတာင် အတင်းြပန်အိပ်တယ်။ အခန််းဆက်များ မက်လို့ရမလား လို့။ နိုင်ငံြခားေရာက်ေနတုန်း VZO နဲ့ chat ရသလိုေပါ့ကွယ်။ ေသြပီးသားလူနဲ့ဆိုတာ အိပ်မက်ကမ္ဘာမှာပဲ ြပန်ေတွ့ြကရတာ မဟုတ်လား။ ငယ်ငယ်တုန်းက အသစ်ဖျက်မေဆာက်ရေသးတဲ့ အိမ်ြကီးကိုလည်း ြပန်ေရာက်သွားလို့ရတယ်။ ေနရာေဟာင်းေလးေတွကလည်း အကုန် အရင်အတိုင်းပဲေလ။ အြပင်မှာသာ ဘာမှမကျန်ေတာ့တာ။
ဒီလိုနဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း ဇာတိကစခဲ့တာ ဇရာ၊ ဗျာဓိ၊ မရဏေတွ လာေတာ့မယ်။ ဒါေပမယ့် ငယ်ငယ်ကလိုေတာ့ သိပ်မေြကာက်ေတာ့ဘူး။ ဟိုဘက်ကမ်းမှာ ြပန်ေတွ့ချင်တဲ့လူေတွ အများြကီးပဲေလ။ အဲဒီလူေတွနဲ့ ြပန်ေတွ့ဖို့ဆိုတာ တူမျှေသာသဒ္ဒါ၊ တူမျှေသာကုသိုလ်၊ တူမျှေသာသရဏဂံုတို့ ရှိမှ ြဖစ်မှာ မဟုတ်လား။ ဒါေြကာင့်မို့ ကိုယ့်ဘဝမှာ ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုတာ ေမွးသည်ကေန ေသသည်အထိ အြကားမလပ်ေအာင် သက်ဝင်စိုးမိုးေနတယ်။ သူများဟာ မှန်တယ်။ ကိုယ့်ဟာမှ မှန်တယ် ဘယ်သူနဲ့မှ အြငင်းမပွားလိုဘူး။ မှားမှားမှန်မှန် တယူသန်ေနြပီးသား။ သူတို့လည်း သူတို့အယူနဲ့သူတို့ပဲ။
ေလာက်ကိုင်တုန်းကဆို သူတို့ဘိုးဘွားေတွလည်း ေသဖို့ြပင်ဆင်ရင်ဆိုင်ထားြကတာပဲ။ ေြမကွက် တစ်စံု၊ အုတ်ဂူအစံု နဲ့ အိပ်ယာေဘး အေခါင်းထားအိပ်တယ်။ ေသြပီးေနာက်မှာ မေမ့မေလျာ့ ကန်ေတာ့ ေကျွးေမွးဖို့ ေနာက်မျိုးဆက် သတ်သတ်မှတ်မှတ် ချန်ရစ်တယ်။ အဲဒါ သူတို့အယူပဲဟာ မှားတယ် မှန််တယ်။ သမ္မာ၊ မိစ္ဆာ သတ်မှတ်ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ်လည်း အဲဒီေနရာမှာ ေမွးဖွားြကီးပျင်းရင် အဲဒီအယူပဲ ယူမှာ။
ဘာသာေရးကို အိမ်ကထက်ပိုြပီး သက်ဝင်ယံုြကည်လာေအာင် ပံ့ပိုးေပးသူေတွကေတာ့ ဘုန်းဘုန်းေတွပါပဲ။ ကေလးဘဝကတည်းက ဘုန်းြကီးေကျာင်း ဆွမ်းပို့တဲ့အလုပ်ကို မပျက်မကွက် အလုပ်ခိုင်းခဲ့တယ်။ ရွာေကျာင်းမှာ သူငယ်တန်း တက်တုန်းကဆို ဆွမ်းခံေတာင် လိုက်ရတယ်။ အေဒါ်ေတွက သူ့တူေလး ဆွမ်းေတာ်ဗျို့ ေအာ်ရင် ဘယ်ေတာ့မှ ကန်ေတာ့ဆွမ်းပါဘုရား မရှိဘူး။ ြမန်မာမိဘများထံုးစံ သားရှင်ြပုဖို့ဆိုတာ ကျားကုတ်ကျားခဲ စုေဆာင်းရည်သန်ြကြပန်ေတာ့ ရွာမှာြပန်ရှင်ြပုတဲ့အခါ ေနွေကျာင်းပိတ်ကတည်းက ဘုန်းြကီးေကျာင်းလွှတ်ြပီး သကင်္န်းေတာင်း၊ ကမ္မဌာန်းေတာင်း၊ ဆံချေတာ့ရွတ်စရာ၊ ပစ္စည်းေလးပါး သံုးေဆာင်ေတာ့ ရွတ်စရာ၊ သီလယူ၊ သီလေပး၊ ေရဒဏ်၊ သဲဒဏ် အကုန် သင်အံေလ့ကျက်ထားရတယ်။
သဒ္ဒါ သြဂင်္ိုလ်၊ ပါဠိပါဋ်္ဌသား နားမေဝးေအာင် သင်ြပေပးတယ်။ ေနာင်အခါေတွကျေတာ့ ကိုရင်ဝတ်နဲ့ ရိပ်သာဝင်ြပီး တရားထိုင်ကျင့်ရေအာင် ြကိုးစားရတယ်။ မေအဆိုတာ ရှင်ေလာင်းအေမ ြဖစ်ြပီးေတာ့လည်း ပဥ္ဇင်းအမ ြဖစ်ချင်ေသးတာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ သာသနာ့ေဘာင်ဆိုတာ ဒုလ္လဘဘဝနဲ့ ဝင်ချည်ထွက်ချည် ကျင်လည်ခဲ့ဖူးတယ်။ တရားထူးတရားြမတ်ေတာ့ မရေသးတာ အမှန်ပါ။ ဒါေပမယ့် တရားကင်းကွာတဲ့ ဘဝေတာ့ မေရာက်ေသးဘူး။ တရားလက်လွတ် ငှက်ေတာင်ကျွတ်လည်း မြဖစ်ေတာ့ဘူး။
စိတ်မှာထင်လာတဲ့ ကိေလသာ အညစ်အေြကးေတွကို Beaty Spa သွားြပီး ေချးချွတ်သန့်စင်သလို စိတ်တည်ြငိမ်ေအာင် လုပ်ေပးရာဌာန၊ စိတ်၏ချမ်းသာြခင်းကို ရှာေဖွရာဌာန လို့ေတာ့ ြမင်လာတယ်။ ေလာကဓံနဲ့ ဘဝရဲ့ဒုက္ခေတွကို မခံစားနိုင်ေတာ့ရင် စိတ်သစ်လူသစ် ြပန််လည်ေမွးဖွားဖို့ ခဏေလာက် ထွက်ထွက်ေြပးသွားတဲ့ ေအးရိပ်ဆာယာေပါ့။
အလုပ်တဘက်နဲ့မို့ အခါအားေလျာ်စွာမှ ရိပ်သာဝင်နိုင်တဲ့အခါ တစ်ခါထက်တစ်ခါ သမာဓိအားေတွ ေကာင်းလာပါတယ် လို့ မဆိုနိုင်ေပမယ့် ဘယ်အခါမဆို ေလာင်လာတဲ့ မီးေတွကို ေရနဲ့သတ်လိုက်သလိုေတာ့ ေအးေအးသွားတာ အမှန်ပဲ။ ေနာက်ေြကာင်းမေအးတဲ့ ေမျာက်ေလာင်းကေလးမို့ ခွင့်ေစ့ကာနီးရင် ြပန်ေြပးဖို့တာစူရေပမယ့် စိတ်ထဲမှာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကိုရင်ဝတ်၊ ပဥ္ဇင်းတက်၊ တရားထိုင်နဲ့ သာသနာ့ေဘာင်မှာ ေပျာ်နိုင်ခဲ့ရင် ငါ့ဘဝဟာ အခုလက်ရှိထက် အများြကီး ြငိမ်းေအးမှာ အမှန်ပဲ လို့ ေတာင့်တမိတယ်။
လူ့ဘဝမှာ အဆံုးမရှိတဲ့ လိုချင်တပ်မက်မှုေတွေနာက်ကို မေသမချင်း လိုက်ေနြကရတယ်။ ရဟန်းဘဝမှာ ပရိက္ခရာ ရှစ်ပါး၊ ပစ္စည်းေလးပါး ြပည့်စံုရင် ဘာမှ မလိုေတာ့ဘူး။ သာသနာ့ေဘာင်မှာ ေလာင်ေနတဲ့မီးေတွ တဟုန်းဟုန်း ေတာက်ေနတာလည်း မသိ မဟုတ်။ သိပါတယ်။ တရုတ်လို ဘုန်းြကီးကို ဘယ်လိုေခါ်တယ် မှတ်သလဲ။ ေကျာင်းေလာင် တဲ့။ ဘုန်းြကီးအမှုက ရွာပတ်ရင် ရှင်းမရေတာ့ဘူး။ ဒါေပသိ ကိုယ်ဆိုရင်ေတာ့ တို့ဘုရားသာသနာြကီးကို ေလာင်ြမိုက်တဲ့မီးေတွပါဟ ဆိုတာမျိုးထက် ကိုယ့်အတွင်းထဲမှာ ေလာင်ြမိုက်ေနတဲ့ ကိေလသာမီးေတွကို အရင်သတ်မှာပဲ။
အရာရာကို စွန့်လွှတ်ထားခဲ့လို့ နိက္ခမပါရမီပါဆိုေနမှ ြမို့ေကျာင်းမစွဲ ေတာေကျာင်းစွဲေနစရာလည်း အေြကာင်းမရှိဘူး။ ငါ၊ သူတပါး၊ ေယာကင်္ျား၊ မိန်းမ၊ ပုဂ္ဂိုလ် သတ္တဝါ မစွဲရပါဘူး လို့ ရှင်ေတာ်ြမတ်ဘုရား ေဟာြကားေတာ်မူထားတာမို့ သူလည်းပဲ
“ငါဘုရား၏ သာသနာ”
လို့ တမ်းတမ်းစွဲ စွဲေနမှာ မဟုတ်ပါဘူး။
ရိပ်သာမှာ ေရစက်ရှိလို့ ခင်မင်ရင်းနှီးသွားတဲ့ ဦးပဥ္ဇင်းေလးေကျာင်းမှာ ဒုလ္လဘ ဝတ်ြဖစ်တဲ့အခါမှာေတာ့ သာသနာ့ေဘာင်က သံဃာအစစ်ေတွရဲ့ ဝတ္တရားေတွ၊ ဝဋ်တရားေတွကို ပိုသိလာရပါတယ်။ သံဃာဆိုတာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ေတွအတွက် ေမွးသည်မှသည် ေသသည်အထိ အေရးဆို ေြပးေြပးပင့်စရာ မရှိရင် အေနလည်း မေြဖာင့်သလို အေသလည်း မေြဖာင့်ဘူး။ ဘယ်ေလာက်ပဲ ဆင်းရဲဆင်းရဲ၊ ဘယ်ေလာက်ပဲ ချမ်းသာချမ်းသာ အလှူရယ်အတန်းရယ် ြပုတဲ့အခါမှသာ
“ေကာင်းမှုကုသိုလ်တို့ကို စိုက်ပျိုးရန် လယ်ယာေြမေကာင်းသဖွယ် ြဖစ်ေသာ”
ဆိုြပီး ပလာမပါ ကံစမ်းမဲြကီးလို ပင့်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ရပ်ေရးရွာေရး၊ သာေရးနာေရး။ အကုန်လံုး အမှူးထား တိုင်တည်ရတယ်။ သာသနာပနိုင်ငံေတွမှာရှိတဲ့ ဗုဒ္ဓဘာသာေကျာင်းေတာ်ြကီးေတွမှာဆို သီတင်းသံုးမယ့် သံဃာ မရှိလို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ေတာင်းေတာင်းပန်ပန် ပင့်ေလျှာက်ပူေဇာ်ြကရတယ်။ သံဃာမရှိရင် ဝါဆို ကထိန်လည်း ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
တစ်နှစ်ပတ်လံုး ဘုရားေဝး တရားေဝးနဲ့ေနရတာ ဆွမ်းကပ်၊ သကင်္န်းကပ်၊ သီလယူစရာမှ မရှိရင် ေသရင်ေတာင် ဘယ်လို အမျှေဝြကမတုန်း။ ေစတနာ့ဝန်ထမ်းအလုပ်ေတွ ဘယ်ေလာက်ပဲ လုပ်လုပ်၊ ဘုန်းြကီးရဟန်းမှ မလှူရမတန်းရရင် ြမန်မာလူမျိုးေတွရဲ့စိတ်ဟာ ကုသိုလ်ပါတယ် လို့ေတာင် မထင်ဘူး။ ဒါေြကာင့် တို့ဘဝမှာ သံဃာဆိုတာ မရှိလို့ မြဖစ်ပါဘူး။
ဒါေပမယ့် အခုတေလာမှာေတာ့ ကိုးကွယ်ရာ သံဃာကို အတုအေယာင်လုပ် အသံုးချေနသူေတွေြကာင့် သာသနာေတာ်ြကီးရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာ ညစ်နွမ်းရေလတယ် လို့ ကိုယ်တို့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ေတွအားလံုး စိတ်ဝမ်းမသာ ရှိြကရေလတယ်။ သကင်္န်းေတွကို မျက်လှည့်ြပသလို လျှပ်တြပက် လူဝတ်လဲြပတဲ့ ဗီဒီယိုေတွ၊ ခုတ်ထစ်သတ်ြဖတ်ြပေနတာေတွ လူြမင်သူြမင် ြဖစ်ကုန်တယ်။ မဂ္ဂဇင်းမျက်နှာဖံုးေတွမှာ အြကမ်းဖက်တဲ့ မျက်နှာဆိုြပီး ဘုန်းြကီးပံုေတွ တင်လာြကတယ်။
သူများနိုင်ငံက လူေတွ ြမင်ရင် ကိုယ်တို့ ဗုဒ္ဓဘာသာကို အထင်ေသးအြမင်ေသး ြဖစ်ကုန်မှာေပါ့ ဆိုြပီး ယမ်းပံုမီးကျ ေဒါသူပုန်ထေနသူေတွလည်း ရှိတယ်။ ကိုယ့်အဖို့ကေတာ့ ယံုြကည်မှု။ သဒ္ဓါတရား ဆိုတာ သူများက ြမင်တဲ့ အြမင် လို့ မခံယူပါဘူး။ သူများေတွ အထင်ြကီးသည်ြဖစ်ေစ၊ အထင်ေသးသည်ြဖစ်ေစ၊ သူတို့လည်း သူတို့ဘာသာပဲ သူတို့ ကိုးကွယ်ြကမှာ။ အေရးြကီးတာက ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ြပန်အထင်ေသးြပီး သဒ္ဓါတရားေတွ ကုန်ခမ်းသွားမှာပဲ စိုးရတာ။
ကိုယ်တို့ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုတာက ယံုြကည်သူေတွကပဲ ပံ့ပိုးေထာက်ပံ့တာ။ ဘယ်လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းဆီကမှ အခွန်ဆက်ေြကး ပူေဇာ်ပသေနတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ဘုန်းြကီးကိုယ် အတုလား အစစ်လား သံသယပွားြပီး ြကည်ညိုသဒ္ဓါမပွားနိုင်ေတာ့ရင် ေရေဝးတဲ့ြကာလို့ ြဖစ်ကုန်လိမ့်မယ်။
သံဃာအတုအေယာင် မရှိဘူး လို့ မဆိုလိုဘူးေနာ်။ ရှိတာမှ အများြကီးကို ရှိတယ်။ ဒါေပမယ့် အဲဒါေတွကို ဘယ်လိုသေဘာထားြကမလဲဆိုတာကို ဟိုးအရင်တစ်ခါ
“သကင်္န်းဂုဏ်ရည်”ေရးတုန်းက တစ်ခါ ေြပာြပီးြပီ။ သည်တစ်ခါေတာ့ မနုသီဟဇာတ်လမ်းကို ထပ်ဆက်ေပးမယ်။ ရှစ်ေသာင်းေလးေထာင် အလှူပွဲြကီးမှာ မာရ်နတ်မင်းကို နှိမ်နှင်းလိုက်နိုင်တဲ့ ရဟန္တာမေထရ်ြမတ်ြကီးဟာ မှတ်ေလာက်သားေလာက်ေအာင်ဆိုြပီး မာရ်နတ်မင်းရဲ့လည်မှာ ေခွးေသေကာင်ပုပ်ြကီး ဆွဲေပးလိုက်သတဲ့။ သူအဓိဋ္ဌာန်နဲ့ ဆွဲေပးလိုက်တာမို့ ဘယ်သူကမှ ြပန်ြဖုတ်မေပးရဲပဲ မာရ်နတ်ခမျာ အလှူမြပီးမချင်း ေခွးေသေကာင်ပုပ်ြကီးတစ်ေကာင်နဲ့ ဒုက္ခြကီးစွာေရာက်ြပီး မာန်စွယ်ကျိုးသွားသတဲ့။
ေနာက်ဆံုးေတာ့ ရဟန္တာမေထရ်ြကီးထံမှာ ရှိခိုးဦးတင် ေတာင်းပန်ြပီး ြပန်ြဖုတ်ခိုင်းတဲ့အခါမှာ မေထရ်ြကီးလည်း မာရ်နတ်မင်းကို အနူးအညွတ်ေတာင်းပန်ြပီး အကူအညီတစ်ခုေတာင်းသတဲ့။ သူက ြမတ်စွာဘုရားရှင်ကို ကိုယ်တိုင်မမှီလိုက်တာမို့ မှီလိုက်တဲ့ မာရ်နတ်မင်းကို ဘုရားအသွင် ဖန်ဆင်းြပပါ လို့ ေတာင်းပန်သတဲ့။ မာရ်နတ်မင်းက ကတိတစ်ခုေပးရင် ဖန်ဆင်းြပမယ် ဆိုတာကေတာ့
“သူ့ကို လံုးဝ မကန်ေတာ့ရဘူး။”
ဆိုတဲ့ ကတိပါ။ တန်ခိုးြကီးတဲ့ ရဟန္တာမေထရ်က ကန်ေတာ့လိုက်ရင် ပုထုဇဉ်ြဖစ်တဲ့ မာရ်နတ်ြကီး ဂျွမ်းပစ်သွားမှာကိုး။ ေသေသချာချာ ကတိေပးြပီးမှ ေသေသချာချာ ဖန်ဆင်းအြပမှာ ဟိုကလည်း ေသေသချာချာြကီးကို ကန်ေတာ့လိုက်ပါတယ်။ အေြကာင်းြပချက်ကေတာ့
“သင့်အား ကန်ေတာ့ြခင်း မဟုတ်၊ ေဂါတမဘုရားရှင်အား ရည်မှန်းဖူးေမျှာ် ကန်ေတာ့ြခင်း ြဖစ်ပါသတည်း”
ဟူလို။ ဆိုလိုချင်တာက ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်ရင့်မြကီးေတာင်မှ ဘုရားရှင်ကို ရည်မှန်းြပီး မာရ်နတ်ကို ဦးချနိုင်ေသးရင် ကိုယ်ေတွ ပုထုဇဉ်အချင်းချင်းမှာ ရဟန်းေယာင်ေတွကို ရဟန်းစစ်အမှတ်နဲ့ ကိုးကွယ်မိြငားလည်း သဒ္ဒါတရား မချို့တဲ့ရင် ကုသိုလ်မရစရာ အေြကာင်းမရှိဘူးဗျ။ သံဃိကဒါန သံဃာကို ရည်မှန်းလှူဒါန်းတာကိုး။ အတုအစစ်ကိစ္စက အဲသည်ကာယကံရှင်နဲ့သာ သက်ဆိုင်ေပလိမ့်မယ်။
တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ အဲသည် ရဟန်းေယာင်ေတွက ရှင်ေဒဝဒတ်လို ဘုရားရှင်ရဲ့ အဆံုးအမနဲ့ ဖီလာဆန့်ကျင်တဲ့ အကုသိုလ်ဒုစရိုက်အမှုများကို တိုက်တွန်းကျူးလွန်ခိုင်းလို့ စိတ်လိုက်မာန်ပါ ရှိခဲ့မယ် ဆိုရင်ေတာ့ ကိုယ့်ေဒါသနဲ့ကိုယ်ပဲဗျို့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ေတွအေနနဲ့ ကိုယ့်အမျိုးဘာသာ သာသနာကို ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ေစာင့်ေရှာက်ချင်ြကတယ်ဆိုရင် တစ်ဆယ့်ေြခာက် ေခါဘဏီတပ်ြကီးလည်း မလိုပါဘူး။ ဘူတာဝါဟန ယန္တရားေတွ မရှိလည်း ရပါတယ်။ ခိုင်မာေသာ သဒ္ဓါတရားနဲ့၊ ခိုင်ြမဲေသာ ယံုြကည်မှုပဲ လိုပါလိမ့်မယ်။
အဲဒါ မယိမ်းယိုင်သေရွ့ ဘယ်သူကမှ လာနှဲ့လို့ မရပါဘူး။ ချင့်ယံုြကေပါ့။ အထူးသြဖင့်ေတာ့ အင်တာနက်ေပါ်မှာ သူများေယာင်တိုင်း လိုက်ေဟာင်တာ ကိုက်တာမျိုး မလုပ်နဲ့ေပါ့ဗျာ။ ြကားဖူးဘူးလား။ မာရ်နတ်မင်းမှာ လက်ရံုးတစ်ေထာင် ရှိသည် တဲ့။ အေကာင့်ပုန်းေတွ အများြကီးေနမှာ။ ေစတနာရှင်တစ်ဦးတို့၊ ဆရာဝန်တစ််ဦးတို့၊ ဒီမိုဘာညာ၊ မျိုးချစ်ဘာညာ၊ ေပးချင်ရာ နံမယ်ေပးြပီး တင်ချင်ရာ ပံုေတွ တင်ထားလို့ရတယ်။ အခုဖတ်ေနတဲ့စာေတာင် တစံုတေယာက်က အေကာင့်ထဲဟက်ြပီး လာေရးသွားေတာ့ ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။
အစစ်နဲ့တူေအာင် မေရးတတ်ဘူးထင်လို့လား။ ငိ ငိ ငိ တို့၊ ခွိ ခွိ ခွိ တို့။ ဒချိ ဒချိ တို့ပါ အကုန် တုထားလို့ရတယ် ဘာမှတ်သလဲ။ အဟက် အဟက်။
0 comments:
Post a Comment