ေဖ့စ်ဘုတ်ပရိုဖိုင်းပံုမှာ လိေမ္မာ်ေရာင်တီရှပ်နဲ့ ငယ်ငယ်တုန်းကပံုြကီး တင်ထားတယ် လို့ ေြပာြကတာကို မခံနိုင်လို့ “ဘယ်ကဟုတ်ရမှာလဲ။ အဲဒါ ဘူတန်ေရာက်စက မီးပူတိုက်ရင်း ဝက်ကင်နဲ့ ရိုက်တင်ထားတာ။"
လို့ မြကွားေသာ်ဝါရာရှိ ြပန်ြပန်ေချခဲ့တာေတာင်မှ အခုဆို ေလးနှစ်ေကျာ်လာခဲ့ြပီေကာ။ ေလးနှစ်ဆိုတဲ့အချိန်ဟာ လူတစ်ေယာက်ကို ေကာင်းေကာင်းြကီး ေြပာင်းလဲသွားေစနိုင်သားပဲ။ အဲသည်အေရှ့က ၁၆ နှစ်စာမှာ မသိသာေပမယ့် သူ့ေနာက်ပိုင်း ေလးနှစ်တာကေတာ့ ေတာ်ေတာ်သိသာသွားခဲ့ြပီ။ ရုပ်ဆင်းသွင်ြပင်က ေန့တိုင်းမှန်ထဲမှာ ြမင်ေနကျမို့ သိပ်မေြပာင်းလဲပါဘူးဆိုတာေတာင် သိသိသာသာ ေြပာင်းလဲလာတာေတွကိုလည်း မသိချင်ေယာင်ေဆာင်ထားလို့ မရေတာ့ဘူး။
ခန္ဓာကိုယ်ကို တည်ေဆာက်ထားတဲ့ ဆဲလ်ေတွအားလံုး အကျပိုင်းကို ေရာက်လာြပီ။ အရင်တုန်းကဆို တစ်လတစ်ခါ မညှပ်ြဖစ်ရင် ဘုတ်သိုက်ြကီးြဖစ်လာတဲ့ ဆံပင်ေတွလည်း နှစ်လေလာက် မညှပ်ြဖစ်တာေတာင် သိပ်မသိသာေတာ့ဘူး။ လက်သည်းေြခသည်းညှပ်ရတဲ့ အချိန်အပိုင်းအြခားေလးေတွေတာင်မှ ပိုပိုြခားလာတယ်။ ခုရက်ပိုင်း မျက်စိနာြဖစ်ေတာ့ ဆယ်ရက်ေလာက်ြကာတာေတာင် မေပျာက်ေသးဘူး။ ေဆးမျိုးကိုစံုလို့။
ငယ်ငယ်ကဆို ပွဲြကည့်မီ ေလးနာရီမျက်စဉ်း နဲ့ ေလးငါးခါေလာက် ခပ်လိုက်ရံုပဲ။ (ညေနေလးနာရီက ခပ်လိုက်ရင် ညပွဲြကည့်အမီ ြပန်ေကာင်းသတဲ့) ဟိုးတေလာက လက်ကျိုးတုန်းကလည်း ေတာ်ေတာ်နဲ့ ြပန်မေကာင်းဘူး။ ငယ်ငယ်ကြကာတဲ့အချိန်ထက် နှစ်ဆမကပိုြကာတယ်။ အပွန်းအပဲ့ ဒဏ်ရာကေလးေတွကအစ အနာရွတ်ေပျာက်ေအာင် တစ်လေကျာ်ြကာတယ်။ ေရွှတိဂံုဘုရားေပါ်သွားတဲ့အခါ သားအဖနှစ်ေယာက် ဘုရားဝတ်ြပုြပီး ြပန်အထမှာ ကိုယ်ကသူ့လို ဝုန်းကနဲဆတ်ကနဲ ခုန်မထနိုင်ေတာ့ဘူး။
လက်ကေလးနဲ့ေထာက်ကာ၊ ဒူးကေလးကိုကိုင်ကာနဲ့ မသိမသာ ထူြပီးထရတယ်။ ေြခလက်ခန္ဓာက အဆစ်အြမစ်ေတွဟာ သံေချးကိုက်စြပုေနတဲ့ တံခါးပတ္တာများလို အဖွင့်အပိတ် ြကပ်တပ်တပ် ြဖစ်ေနြပီ။ ကိုယ့်သက်တမ်းကိုယ် ေြခာက်ဆယ်နဲ့တွက်ထားတာမို့ အခုဆိုရင် ေနာက်ဆံုးကျန်တစ်စိတ်ထဲဝင်လာခဲ့ြပီ။ မေကာင်းေတာ့တဲ့၊ မချိုြမိန်ေတာ့တဲ့၊ မလတ်ဆတ်ေတာ့တဲ့ ေလးစိတ်တစ်စိတ် လို့ေတာ့ သေဘာမထားေသာ်လည်းပဲ အဲဒါေတွအားလံုး အမှန်တရားအြဖစ် လက်ခံရေတာ့မယ်။
ေသချာတာကေတာ့ အဲသည်တစ်စိတ်ကို ေသခါနီးတစ်စိတ်လို့ ေခါ်ရင် မမှားဘူး။ ေခါက်ကနဲ နဲ့ ရုတ်တရက် မဟုတ်လို့ကေတာ့ ဒါြပီးရင် ေသဖို့ပဲ ကျန်ေတာ့မယ်။ ဘယ်လိုပဲ ြဖစ်ြဖစ် ေသခါနီးြပီဆို ရိက္ခာယူဖို့ စဉ်းစားရေတာ့မှာေပါ့ေလ။ ေန့ဖို့ညစာေတာင် နပ်မမှန်ရတဲ့အထဲ ဘယ်ဆီေနမှန်းမသိတဲ့ ေနာက်ဘဝအတွက် မြပင်နိုင်ြကတာကေတာ့ သူသူကိုယ်ကိုယ်ပါပဲ။ ေခတ်ကာလ ေရွှညီအကိုများ အားလံုးလိုလို မနက်ြဖန်ကို မယံုြကည်ြကသူများချည့် ြဖစ်ကုန်ြပီ။
ကိုယ့်ဆီမှာရှိတဲ့ ေသခါနီးြကီးေတွ ဘယ်ေနရာမှာ ရိက္ခာယူေနြကသလဲ ဆိုတာေတာ့ ေြပာစရာမလို။ လူတိုင်းသိေနတယ် မဟုတ်လား။ သူတို့ယူတဲ့ရိက္ခာက ေသရင်ထားပစ်ခဲ့ရမှာစိုးလို့ ရှိသမျှစည်းစိမ် အကုန်ခံစားြပီး သည်ဘဝသည်ကိုယ်နဲ့ ရသေလာက် စံသွားမယ်ဆိုတဲ့အယူ။ ေနာက်ဘဝတင်မယ့်ေြကွးကို ေနာက်ကိုယ်နဲ့ခံမယ် လို့ သေဘာထားြကတာ။ ခုေတာ့ ကိုယ့်အလှည့်ေရာက်ေတာ့မယ်။ မေသခင် ဘာရိက္ခာေတွ ြပင်ဆင်ထားရမလဲ။ ဘာေတွထားခဲ့ြပီး ဘာေတွသယ်သွားမလဲဆိုတာ ဖဲသမားများ ဝမ်နင်ေခါ်တဲ့အချိန် အပံုထိန်းရိုက်သလို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းေလး သံုးသပ်မိပါတယ်။
လူ့သက်တမ်း သံုးချိုးနှစ်ချိုးမှာ ဘာေတွစုမိထားြပီလဲ။ ဘာေတွြဖစ်လာခဲ့ြပီလဲ။ လို့ ြပန်ေတွးြကည့်ေတာ့ ဥစ္စာပစ္စည်းအေနနဲ့ြကည့်ရင် ဘာတစ်ခုမှ ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား မရှိပါဘူး။ လစဉ်ဝင်ေငွနဲ့ထွက်ေငွကို အလျဉ်မီရံုကေလး ချင့်ချိန်သံုးေနရတယ်။ မတ်တတ်စာအြပင် တံုးလံုးစာေတာင် မရှိ။ ပူပင်ေနရတဲ့ဘဝ မဟုတ်တာပဲ ရှိတယ်။
ဒါေပမယ့် သည်အသက်သည်အရွယ်ထိေအာင် မလုပ်သင့်မလုပ်ထိုက်ဘူးလို့ ကိုယ့်ဘာသာယူဆထားတဲ့အလုပ်ေတွကို ေငွေြကးအတွက်ေရာ၊ အေြကာက်တရားနဲ့ပါ မလုပ်ခဲ့မိေသးဘူးလို့ ေတွးလိုက်ရင် လက်ခေမာင်းေတာင် ခတ်လိုက်ချင်ေသး။ ေနာက်ဘဝမှာ ေပးဆပ်စရာ ငရဲကို စစ်စစ်ေပါက်ေပါက် ြပန်ေတွးြကည့်ရင် ေဆးေကျာင်းသားဘဝတုန််းက ပိုးဟပ်ကေလးေတွ၊ ဖားကေလးေတွ သတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ြခင်တဖတ်ဖတ်ရိုက်ဖူးတယ်။ သွန်သင်ဆံုးမေပးေသာ မိဘဘိုးဘွား ဆရာသမားများ ဂုဏ်ေကျးဇူးေြကာင့် သည်ဘဝမှာ
“ေကာက်ကျစ်ေသာ"၊
“ယုတ်မာေသာ"၊
“ကိုယ့်အကျိုးစီးပွားအတွက် လူတဘက်သား ဒုက္ခေရာက်ေစတတ်ေသာ"၊
“လှည့်ပတ်လိမ်ညာတတ်ေသာ"၊
“ဟန်ေဆာင် ရက်စက်တတ်ေသာ"
သူတစ်ေယာက်ေတာ့ ဘယ်တုန်းကမှ မြဖစ်ခဲ့ဘူး။ ခုမှ ေသေသချာချာ ြပန်စဉ်းစားြကည့်မိတာ။ အဲလိုလူေတွ အများြကီး ြကံုေတွ့ခဲ့ရဖူးတယ်။ အခုလည်း မျက်စိေအာက်မှာ ြမင်ေနရတယ်။ သူတို့တေတွ ဘာေြကာင့် ဘာအတွက် သည်လိုလုပ်ေနြကသလဲေတာ့ မေတွးတတ်ဘူး။ ဒါေပမယ့် ဘယ်လိုအေြကာင်းနဲ့မှ သူတို့လုပ်ေနတဲ့အလုပ်ေတွကို မလွှဲသာမေရှာင်သာ အတူပါဝင် လုပ်ေဆာင်ေနရတဲ့ဘဝမှာ ကိုယ်မပါဘူး ဆိုတဲ့အသိဟာ ဘယ်ေလာက် ဝမ်းသာစရာေကာင်းသလဲ။
အတိတ်ဘဝက ကုသိုလ်ကံေြကာင့် သည်ဘဝမှာ အကုသိုလ်ကင်းေသာ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ အကုသိုလ်ကင်းရာကင်းေြကာင်း အဆံုးအမနဲ့ ြကီးြပင်းခွင့်ရခဲ့တယ်။ လူြဖစ်မရှံုးတဲ့ ဘဝကိုရခဲ့တယ်။ သံသရာအတွက် အေြကွးမတင်ဘူး။ သည်နှစ်ခုနဲ့တင် ခုဘဝကို ေကျနပ်စရာေကာင်းေနြပီေပါ့။
လူဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ေတာ့ ဘုရားဒကာထင်ြကတာချည့်ပါပဲ။ ေသေတာ့မှသာ မယားဘယ်နှစ်ေယာက် အေမွလုရသလဲ လူသိရှင်ြကား ြဖစ်လာတာ။ ဒါေတာင် ခိုးစားတဲ့ အိမ်ကမိေအးေတွ မပါေသးဘူး။ လူတစ်ေယာက်ရဲ့ သီလ နဲ့သိက္ခာကို လူပံုအလယ်မှာ ြမင်ရတဲ့အတိုင်း၊ သူ့ပါးစပ် သူများပါးစပ်က ထုတ်ေဖာ်ေြပာဆိုေနတဲ့အတိုင်း ယံုလို့ ဘယ်ရမလဲ။ ဘယ်သူမှ မေတွ့တဲ့ ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ သူဘယ်လိုေစာင့်စည်းသလဲ။
စိတ်ရင်းအမှန်ေပါ်လာတဲ့အချိန်မှာ သူဘယ်လို ြပုမူသလဲဆိုတာကို ြကည့်ရပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့် ဘယ်သူေတွ သိသိ မသိသိ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ေတာ့ မသိပဲ ဘယ်ေနပါ့မလဲ။ ကိုယ့်စရိုက်အမှန်ကို သူများေတွသိမှာစိုးလို့ ဖံုးဖိလိမ်ညာရတဲ့သူေတွဟာ သူများေတွ ယံုတာ မယံုတာအပထား၊ သူ့ဘာသူအရင်ဆံုး ယံုြကည်သွားြပီး ငါက အမှန်၊ ေစတနာနဲ့လုပ်ေနတာ၊ ဘာေြကာင့် ဘာအတွက် လုပ်ေနတာဆိုြပီး ဆင်ေြခေတွနဲ့ ဖံုးဖိလှည့်စားမိပါတယ်။
ေဒဝဒတ်ေတာင် သူ့ကိုယ်သူအဟုတ်ြကီးမှတ်ြပီး သံဃာသင်းခွဲတဲ့အထိ မိုက်တွင်းနက်ေသးတယ် မဟုတ်လား။ ကိုယ်လည်းပဲ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် သံုးသပ်တဲ့အခါမှာ ငါ့ခမျာကေလး ဘာြဖစ်လို့ သည်အမှားေတွ ကျူးလွန်လိုက်ရပါတယ် ဆိုတဲ့ အေြကာင်းြပချက်ေတွကို မရှာပဲ ငါဘာေတွ လုပ်ခဲ့မိပါလိမ့်လို့ ေဘးကထွက်ြပီး ြပန်ေတွးပါတယ်။ တမင်မဟုတ်ေသာ်လည်း သူများကို စိတ်ညစ်ေအာင် လုပ်ခဲ့မိတာေတွကေတာ့ ရှိေပလိမ့်မယ်။
ကိုယ့်စိတ်ညစ်ေအာင် လာလုပ်တဲ့သူေတွလည်း အများြကီးပဲ ဥစ္စာ။ (သူများ ေသာက်ြမင်ကပ်ေအာင် လုပ်တဲ့ေနရာမေတာ့ ြပိုင်စံရှားဗျ) ဒါေပမယ့် သူများဒုက္ခေရာက်ေအာင်ေတာ့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတာ ေသချာတယ်။ ကိုယ့်ကိုဒုက္ခေရာက်ေအာင် လာလုပ်တဲ့သူေရာ မရှိဘူးလား လို့ စဉ်းစားြကည့်လိုက်ေတာ့ မရှိပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ်နဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အတိတ်ကံကသာ ကိုယ့်ကို ဒုက္ခေပးလို့ရတာ လို့ ယံုြကည်တာကိုး။ ဒါေြကာင့် သည်ဘဝမှာ အမုန်းေြကွး ဘယ်သူ့ကိုမှ မတင်ဘူး။ ေကျးဇူးေြကွး၊ ေမတ္တာေြကွးေတွ ဆပ်မကုန်ေအာင် တင်ခဲ့တာပဲ ရှိတယ်။
ဘာေတွထားခဲ့မလဲ ဆိုြပန်ေတာ့လည်း ခုချိန်ထိ ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား ထားရစ်စရာ ဘာမှ မရှိပါဘူး။ ေြကွးေဟာင်းမဆပ်နိုင်ရံုတင် မဟုတ်ဘူး။ ေြကွးသစ်လည်း ြဖစ်ြဖစ်ေြမာက်ေြမာက် မချနိုင်ေသးဘူး။ ကိုယ်မရှိတဲ့ေနာက် သမီးအတွက် ဘာေတွချန်ထားချင်သလဲဆိုရင် အေတွးအေခါ်နဲ့ ဆင်ြခင်တံုတရားေတွ ထားခဲ့ချင်တယ်။ ဘာသာေရးအဆံုးအမနဲ့ ြမန်မာစရိုက်ကေလးေတွ ေပးခဲ့ချင်တယ်။ ေရွှေပါ်ြမတင် တပင်တိုင်ြမနန်း နဲ့ မထားခဲ့ချင်ဘူး။
ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ေပျာ်ရွှင်ကျန်းမာတဲ့ မိန်းမပျိုကေလးတစ်ေယာက်ပဲ ြဖစ်ေစချင်တယ်။ ဘာပဲေြပာေြပာ ကိုယ်မရှိတဲ့ေနာက် သမီးေလးဖတ်ဖို့စာေတွ အထိုက်အေလျာက် ေရးခဲ့ြပီးြပီ။ ေြပာချင်တဲ့စကား၊ ထားချင်တဲ့အမှာေတွလည်း နားလည်နိုင်လာတဲ့ တစ်ေန့ေသာအခါအတွက် ေရးရစ်ခဲ့ြပီ။ တစ်ေန့ကျရင် အဲသည်စာေတွဖတ်ြပီး သမီးေလး ရယ်တဲ့အခါလည်း ရယ်လိမ့်မယ်။ ြပံုးတဲ့အခါလည်း ြပံုးလိမ့်မယ်။ ငိုချင်လည်း ငိုေပါ့။ သူ့အေဖြဖတ်သန်းခဲ့တဲ့ ေခတ်အခါက သည်လိုကိုး လို့ သေဘာေပါက်လာမှာေတာ့ အမှန်ပဲ။ ေလာေလာဆယ်မှာေတာ့
“ဘာေတွေရးထားမှန်းမသိပါဘူး။"
“ဖတ်လို့လည်း မေကာင်းပဲနဲ့။"
“ကာတွန်းပဲ ေရးပါလား။"
လို့ အားေပးေနတဲ့သမီးေလးဟာ သူ့အေဖကို စာေတွဆက်ေရးေနေစဖို့ တွန်းအားလည်းေပးတယ်။ အဲသည်စာေတွထဲမှာ အဆိပ်အေတာက်ေတွ မပါေစဖို့ အသိတရားကိုလည်း ေပးတယ်။ အမှန် နဲ့အမှား၊ တရားမှု နဲ့ မတရားမှုေတွ အြကားမှာ ဘယ်လိုရပ်တည်ရသလဲဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်ြဖတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ ဘဝအေတွ့အြကံုအရ သိလာပါလိမ့်မယ်။ သူ့အေဖ ဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အဲဒီစာေတွကတဆင့် အကဲခတ်နိုင်လိမ့်မယ် ေမျှာ်လင့်ရတာပဲ။
ေနာက်ဘဝအတွက် သယ်သွားစရာ ေကာင်းမှုကုသိုလ်ေတွေကာ ဘယ်ေလာက်လုပ်ခဲ့ြပီလဲ လို့ သယ်စရာအထုပ်ကေလးကို တစ်ခါြပန်ချိန်ြကည့်ြပန်ေတာ့ တယ်ြပီး အားရေကျနပ်ေလာက်စရာ မရှိပါဘူး။ မဟုတ်တာ မလုပ်ရံုပဲ ရှိေသးတယ်။ ဟုတ်တာေတွလည်း မလုပ်ရေသးဘူး။ ဒါနေရာ သီလေရာ ဘာဝနာပါ သူငယ်တန်းအဆင့်က မတက်ေသးဘူး။
ဝိပဿနာဘက်မှာဆို သမာဓိေတာင် မတည်ေသးဘူး။ (ေသာတာပန်တည်ေနြပီဆိုတဲ့ အဆိုေတာ်ရုပ်ရှင်မင်းသမီးေတွကို အားကျမိပါရဲ့) ခုေနများ ေသသွားလို့ကေတာ့ ငရဲေတာ့ ကျချင်မှကျမယ်။ နတ်ြပည်ေတာ့ မေရာက်နိုင်တာ ေသချာတယ်။ ေမ့ပင်ေအာက်မဝင်ခင် ေသေသချာချာ စဉ်းစားတာေတာင်မှ ေလာက်ေလာက်လားလား ြပစရာကုသိုလ် ဘာတစ်ခုမှ မရှိဘူး။ ေညာင်ေစ့ကေလးေတွ မွစာကျဲြပီး ဘယ်ဟာကိုမှ အမည်ေဖာ်လို့ မရတာ။
ဘယ်ေညာင်ေစ့မှ အပင်ေပါက်လာတာလည်း မြမင်မိဘူး။ သည်ေတာ့မှ မေသခင် ေတာ်ေတာ်စုေဆာင်းယူရမယ့် ကုသိုလ်ေြကွးေတွကို ြမင်မိပါေတာ့တယ်။ အဖိုးြကီးအို ခါးကုန်းကုန်း မေသပါနဲ့ဦးဆို ေသမင်းကို အချိန်ပိုေတာင်းြပီး လုပ်ကိုလုပ်ရမယ့်အလုပ်ကေတာ့ တရုတ်အားထားရဦးမယ်ဆိုတဲ့ အလုပ်ပါပဲ။ ေနာင်ဆိုတဲ့ကိစ္စေတွဟာ ေနာက်တစ်နာရီေတာင် ေသချာတာမဟုတ်ဘူး။ ဒါမပါပဲ သံသရာေလျှာက်ခဲ့ေပါင်းများြပီ။
ေနာင်ဘဝမှာ ငရဲမကျဖို့ ေသချာေပါက်ေြပာနိုင်ရေအာင် ကိုယ်လည်း ဘယ်တုန်းကမှ ေသာတာပန်တည်ထားတာ မဟုတ်ဘူး။ ေနာင်မှလို့ ေြပာေြပာြပီး ေန့ေရွှ့ညေရွှ့ ေရွှ့လာခဲ့တာ ဘယ်လိုမှ မေသချာေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက ခုရက်ပိုင်းအတွင်းမှာ ေတာ်ေတာ်ခိုင်မာလို့ လာပါတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ကိုယ်တို့ ဗုဒ္ဓသာသနာေတာ်ြကီးက ေနာင်ဘဝထိေအာင် မေစာင့်နိုင်ေတာ့တာ သိသာထင်ရှားလာမှကိုး။
အဘွားေတွလက်ထက်တုန်းကေတာ့ ြမန်မာေတွ တစ်ေယာက်နဲ့တစ်ေယာက် ေတွ့ြကဆံုြကရင် ြမန်မာ့အသိုင်းအဝိုင်းလယ်မှာ မျက်နှာပန်းလှတဲ့ဘဝက ေကျာင်းဒကာ ေကျာင်းအမ၊ ဘုရားဒကာ ဘုရားအမ ဘဝပါပဲ။ အနည်းဆံုးေတာ့ ရဟန်းဒကာ ရဟန်းအမြဖစ်မှ ေသရင်ေတာင် ေရွှထီးကေလး ရံလို့ရတယ်။ ရွာမှာ အမယ်ြကီးအိုမှန်ရင် ဥပုသ်ေန့ ဘုန််းြကီးေကျာင်း မေရာက်တဲ့သူ မရှိဘူး။ ရွာမှာ ဘုန်းြကီးဆိုတာ သူြကီးအထက်က အာဏာတည်တယ်။ သွားရင်းလာရင်း ဘုန်းြကီးရဟန်းေတွ့ရင် အရိပ်ေတာင် မနင်းမိေအာင် ေရှာင်တယ်။
အေဖအေမလက်ထက်ကျေတာ့ အိမ်မှာ ခံဆွမ်းရပ်ဆွမ်း ရှိတယ်။ ေကျာင်းကို ပို့ဆွမ်းရှိတယ်။ အိမ်မှာ မနက်လင်းတာနဲ့ ပရိတ်ေခွ တရားေခွဖွင့်တယ်။ အပတ်စဉ်မပျက် ဘုရားတက် ပုတီးစိတ်တယ်။ ကိုယ့်လက်ထက်ေရာက်တဲ့အခါမှာေတာ့ အိမ်ကဘုရားေတာင် ေရဆွမ်းပဲ ကပ်နိုင်တယ်။ ဘုန်းြကီးဆိုတာ ဆွမ်းေကျွးရှိမှ အိမ်ပင့်ကပ်နိုင်တဲ့ဘဝ ေရာက်လာတယ်။ ညအိပ်ယာဝင် ပုဆိန်ေပါက် ဦးသံုးြကိမ်ချဖို့ ေမ့တယ်။
လက်ေထာက်ဆရာဝန်ဘဝက ကျီးနဲ့ဖုတ်ဖုတ် ေဆးခန်းကေလးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်တုန်းကမှ ပရိတ်ြကီး ၁၁ သုတ်ကို ကုန်ေအာင် ရွတ်ြဖစ်ေသးတယ်။ ြပန််ေတွးြကည့်ေတာ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ ဟုတ်လှြပီ မှတ်ေနတာ။ ဘုရားေဝး တရားေဝး နဲ့ ြကီးေလမိုက်ေလ ြကီးမိုက်ေတွထဲမှာ ကိုယ်ေရှ့ဆံုးက ပါေနတယ်။ ကိုယ့်သမီးလက်ထက်ကိုေရာက်တဲ့အခါ အိမ်မှာအာရံုဆွမ်းကပ်ရင် သူက အိပ်ယာက မထေသးဘူး။ ေမွးေန့ နဲ့ နာေရးမဟုတ်ရင် ဘုန်းြကီးေကျာင်းဆိုတာ သွားစရာလို့ သူမထင်ဘူး။ နှစ်ေတွ ြကာလာတာနဲ့အမျှ ကိုယ်တို့ဘဝဟာ သာသနာနဲ့ ကင်းကွာလာတယ် မဟုတ်ဘူးလား။
သာသနာဘက်ကလည်း သိသိသာသာြကီးကို ေြပာင်းလဲလာတာ ေြကာက်ခမန်းလိလိပါပဲ။ ဆရာဒကာဆက်ဆံေရးေတွက ဆန်ေပးေဆးရတဲ့ Service Business ြဖစ်မှန်းမသိြဖစ်လာတယ်။ အိမ်ပင့်ဆွမ်းကပ်၊ ဝတ္ထုသကင်္န်းလှူ၊ ပရိတ်နာ၊ ေရစက်ချြပီးရင် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ေယာက်အေနနဲ့ တာဝန်ေကျသွားြပီ လို့ ယူဆတယ်။ ပရိတ်ရွတ် တရားနာအလုပ်ေလာက်ကို အာရံုမစိုက်ပဲ ြငိမ်ြငိမ်ထိုင်နားေထာင်လိုက်ရံုနဲ့ အန္တရာယ်ကင်း ေဘးရှင်းသွားမယ် လို့ ယံုေနတယ်။ ယံုြကည်မှ အကျိုးေပးတာေတာ့ မှန်ပါတယ်။
ဒါေပမယ့် အဲဒီလိုမျိုး တရားနာပရိသတ်ြကီးရဲ့သေဘာထားအမှန်ကို ဘူတန်ေရာက်တုန်းက သေဘာေပါက်ခဲ့တယ်။ သူတို့က အိမ်မှာ အန္တရာယ်ကင်းေအာင် ဘုန်းြကီးေတွပင့်ြပီး သံုးရက်လံုးလံုး ပဌာန်းရွတ်သလိုရွတ်ေစတယ်။ ဆွမ်းကွမ်း အေဖျာ်ယမကာ လိုေလေသးမရှိ ြဖည့်ဆည်းြပီး အိမ်ရှင်ေရာ ဧည့်သည်ပါ ကုန်းေနေအာင် ရှိခိုးတယ်။ ဧည့်သည်ထမင်းေကျွးြပီးတာနဲ့ ေဘးချင်းကပ်အခန်းထဲမှာ ကက်ဆက်ဖွင့်ြပီး ဒစ္စကိုကြကေရာ။
ဘုန်းြကီးေတွက သူတို့ဘာသူတို့ဆက်ရွတ်ေနရံုနဲ့ သူတို့အိ်မ်ထဲ သရဲမိစ္ဆာ မလာနိုင်ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ တို့ဆီမှာလည်း နှစ်ဆန်းတစ်ရက်ေန့ဆိုရင် ကိုယ့်အရပ်ထဲ သရဲမလာေအာင် ဘုန်းြကီးေတွပင့်ြပီး ကမ္မဝါဖတ်ြကတာ သည်သေဘာပါပဲ။
သည်ကေန့ေခတ် တရားပွဲေတွ စည်ကားလာပံုမျိုးကလည်း ဝမ်းသာမိေသာ်ြငား စိတ်ထဲမှာ ေြကာက်ေြကာက်လာတယ်။ ြကာနီကန်ဆရာေတာ် ဘယ်လိုအြဖစ်ဆိုးရရှာသလဲဆိုတာ အဲသည် ဓမ္မကထိကဆရာေတာ်ကေလးေတွကို ေြပာြပချင်မိတယ်။ အေဟာအေြပာေကာင်းတာ သံသယမရှိေပမယ့် ကံထရိုက်စံနစ်နဲ့ တစ်ပွဲပုတ်ြပတ် ဘယ်ေဈးဆိုတာမျိုးြကီး ြကားမိေတာ့ ြပည်တန်ပတ္တြမား ရက်တက်ရည်နဲ့ လဲစားတဲ့ ေကာသလ္လအိပ်မက်ကို ေမ့လို့မရြပန်ဘူး။
ကျွတ်ထိုက်သသူ နတ်လူြဗဟ္မာေတွ ဘယ်ေလာက်များမများ မသိေပမယ့် လမ်းပိတ်ကားပိတ် ကိုယ်စိတ်အေနှာက်အယှက်ြဖစ်မယ့်သူေတွက ဘာသာြခားေတွချည့်ပဲေတာ့ ဟုတ်မယ် မထင်ပါဘူး။ ဒီအြဖစ်အပျက်ကို ကိုယ်ချင်းစာမိသွားတာကေတာ့ ကာလကတ္တား ြမန်မာဘုန်းြကီးေကျာင်းမှာတည်းတုန်းက
ေကျာင်းပတ်ပတ်လည် ေလာ်စပီကာအြကီးြကီးေတွ ဟိုဘက်ကလာဖွင့် သည်ဘက်ကလာဖွင့်လုပ်ြကတဲ့ ဝတ်ြပုဆုေတာင်းပွဲေတွေြကာင့် ဆရာေတာ်ခမျာ ထွက်လည်းေြပးလို့မရနဲ့ ဒုက္ခြကီးစွာ ေရာက်တဲ့အေြကာင်း ေြပာြပတဲ့အခါမှာပါ။ ကိုယ်တိုင်လည်း လမ်းသွားေနရင်းက ြမို့လည်ေခါင် လူအစည်ဆံုးေနရာေတွမှာ ေဖွးေဖွးလှုပ်ေနေအာင် လမ်းပိတ်ြပီး ဝတ်ြပုပွဲလုပ်ေနြကတဲ့အခါမှာ ဘာသာေရးအထွဋ်အြမတ်ဆိုတဲ့သေဘာထက် အင်အားြပတဲ့ရည်ရွယ်ချက်က ေတာ်ေတာ်သိသာထင်ရှားေနတာ ေတွ့လိုက်ရပါတယ်။ ကိုယ့်ဆီမှာ သည်လို အေလ့အထမျိုးနဲ့
“ေသွးေအးလို့ မေနသင့်ြပီ။"
ဆိုြပီး ေသွးမဆူဆူေအာင် နှိုးေဆာ်ေနတာလည်း ဟိုဘက်ကလူေတွနဲ့ ဘာမှ မြခားသလိုပါပဲ။
သာသနာေတာ် မြငှိုးနွမ်းရေအာင် ထိန်းသိမ်းေစာင့်ေရှာက်ဖို့ အေရးတြကီး လိုအပ်ေနတာကေတာ့ ြငင်းစရာ မရှိပါဘူး။ ဒါေပမယ့် အခုထိန်းသိမ်းေနတဲ့နည်းကေတာ့ မဟုတ်ေသးပါဘူး။ ြမန်မာလူမျိုးေတွဟာ ဘာသာတရားကိုင်းရှိုင်းတာကေတာ့ ဘယ်ေကျာက်စာရှာဖတ်ဖတ် သိသာပါလိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် ေကျာက်စာေတွရဲ့ အဆံုးသတ်မှာ သူြပုတဲ့ ကုသိုလ်ကို ေနှာက်ယှက်ဖျက်ဆီးမယ့်သူေတွအတွက် ကျိန်စာေတွ တိုက်ထားခဲ့တာလည်း ဖတ်ရမှာပါ။
ဘုရားရှင်ရဲ့သာသနာေတာ်မှာ ငါဘုရားထားခဲ့ေသာ သာသနာအား ေနှာက်ယှက် ဖျက်ဆီးပိတ်ပင်သူတို့အား ဘယ်လိုဆိုးကျိုးငရဲ ခံစားရေစဆိုတဲ့ စကားမျိုးကို ဘယ်ကျမ်းဂန်ကမှ မထွက်ပါဘူး။ ဘယ်ဘာသာကို ကိုးကွယ်ယံုြကည်သူပဲြဖစ်ြဖစ် သံသရာမှ လွတ်ရာလွတ်ေြကာင်းကို ရှာလိုလျှင် မည်သူမဆို
“လာလှည့်၊ ြကည့်လှည့်၊ ကျင့်လှည့်"
လို့ပဲ ဖိတ်ေခါ်ပါတယ်။
အိန္ဒိယမှာ သာသနာကွယ်ေပျာက်လို့ သံဃာေတာ်ေတွ ဘယ်လိုထိန်းသိမ်း ေစာင့်ေရှာက်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာကို ေသွးေချာင်းစီးေနတဲ့ သမိုင်းမှတ်တမ်းေတွမှာ ဖတ်လို့ ရနိုင်ပါေသးတယ်။ ဒါေပမယ့် သာသနာေတာ်ဆိုတာ အင်ပါယာများလို ေြမပံုေပါ်မှာ အေရာင်ြခယ်ြပီး သိမ်းပိုက်ချဲ့ထွင်လို့ ရတဲ့အရာမျိုးလို့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ေတွက မယံုြကည်ပါဘူး။ နှလံုးသားထဲမှာ အေသွးအသားထဲမှာ သားစဉ်ေြမးဆက် လက်ဆင့်ကမ်း ထိန်းသိမ်းလာရမယ့် ယံုြကည်မှုတစ်ခုလို့သာ သေဘာေပါက်ပါတယ်။
ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်ေတွရဲ့ စိတ်နှလံုးမှာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ယံုြကည်သက်ဝင်ြခင်း ကင်းမဲ့သွားတဲ့ေန့ဟာ သာသနာကွယ်ေပျာက်တဲ့ေန့ပါပဲ။ အဲဒီရက်ကိုေရာက်ဖို့ သိပ်ေတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ သူများဘာသာေတွက အတင်းဝင်လာြပီး ဝါးြမိုအနိုင်ကျင့်လို့ မထင်ပါနဲ့။ မိမိကိုယ်၌က သက်ဝင်ယံုြကည်မှု သဒ္ဒါတရား အားနည်းသွားလို့ပါ။
ေမတ္တာသုတ်ရွတ်တဲ့ ဘုန်းြကီးေတွကို လမ်းမေပါ်တုတ်နဲ့ရိုက်တာလည်း ြမန်မာေတွပါပဲ။ ေငွြကာရံ မစိုးရိမ်ကို ေြမလှန်သလိုလှန်ြပီး ထမီစုတ်ရှာ တီဗီထဲရိုက်ြပတာလည်း ြမန်မာေတွပါပဲ။ အခုလက်ရှိမှာ ြကည့်ဦးမလား။ ဝီစီသံနဲ့ အဆုတ်အတက် သွက်လက်ညီညာစွာ ဘူဒိုဇာပါ တမဟုတ်ချင်းတက်ေမာင်းြပီး ၁၅မိနစ်နဲ့ အိမ်အြပီးြဖိုနိုင်တဲ့ ဥက္ကံဆရာေတာ်များဟာလည်း ေထရဝါဒသကင်္န်းများနဲ့ ြဖစ်ပါတယ်။
သိန္နီနယ် လားရှိုးက ရွာြဖိုးအံု့ဆင် ခါမိုးဟုတ်မထင်ဆိုတဲ့ ဘုန်းဘုန်းများကေရာ ကံဦး၊ မန်ဆူ၊ ပန်အုပ်က ေတွ့ေနကျရုပ်ေတွလည်း မဟုတ်ပဲနဲ့။ ဒီပံုစံနဲ့ဆိုရင်ေတာ့ ေနာက်ဘဝ ေနေနသာသာ ၂၀၁၅ ထိေအာင် သာသနာတည်ဖို့ မနည်းြကိုးစားရဦးမယ် ထင်ပါတယ်။ (အာဏာနဲ့ သာသနာကို လက်မရွံ့တမ်း လဲဝံ့သူေတွ ဒု နဲ့ ေဒး) စုေတစိတ်ကျလို့ ေနာင်ဘဝကျမှဆိုရင်ေတာ့ မရှိေတာ့ဖို့များပါတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ေသခါနီးြပီလို့ သတိထားမိလို့ တရားဓမ္မနှလံုးသွင်းြပီး ြငိမ်းေအးရာရှာချင်တဲ့သူအဖို့ အခွင့်အေရးဆိုတာ ေနာက်တစ်ခါ လာစရာ မကျန်ေတာ့ပါလား လို့ ေတွးမိတာပါ။ သူများအေြကာင်းလည်း မေြပာတတ်ပါ။ စပ်မိစပ်ရာ ကွိစိကွစေတာ့ ြဖစ်ကုန်ပါြပီ။
သည်စာကိုဖတ်ြပီး ေသခါနီးြကီးေတွကို မျက်စိထဲြမင်ေယာင်လာမယ် ဆိုရင်ေတာ့ ဟိုးအေပါ်ေထာင့်က လိေမ္မာ်ေရာင်တီရှပ်ဝတ်ထားတဲ့ ကေလးရုပ်မေပျာက်တေပျာက် ေသခါနီးကေလးကိုပဲ ြမင်ေယာင်ြပီး ကေလာ်တုပ်လိုက်ပါေနာ်။ တြခားလူေတွ ေလျှာက်ေလျှာက် မေတွးနဲ့။ သူတို့က ေနဦးမှာ အြကာြကီး။ အခုမှ အကွက်ေတွက ခင်းလို့ေကာင်းတုန်း။ ငါးတန်းနဲ့ြပိုင် ဘယ်သူနိုင်လည်း လုပ်တယ်။ ချစ်စရာ့အရွယ် ဆွဲစားမယ်လည်း တတ်တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမဆို
“ဟဲ့အေကာင်။ လူ့ြပည်ြငီးပလား။ နတ်ထီးေပျာ်ေတာ့။"
လို့ မိန့်လိုက်ရင် တစ်ခွန်းရယ်။ ေသြပီဆရာေတာင် ဆက်ေရးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ေသေဖာ်သွားမညှိပါနဲ့။ ကွကိုယ် ေအးေဆးေသတာပဲ ေကာင်းပါတယ်ေနာ့။ အပံုမေဝးဘု ေရာက်လုပါြပီေလ။
0 comments:
Post a Comment