“သား​ ကိုြပည့်​ သို့​”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 1

တူ​ေတာ်​ေမာင်​ေလး​ သား​ကိုြပည့်​ရဲ့​ သည်နှစ်​ေမွး​ေန့​မှာ ဖိုး​ဖိုး​ြကီး​ ​ေနမ​ေကာင်း​တာ​ေြကာင့်​ ​ေဖ​ေဖ​ေရာ ​ေမ​ေမ​ေရာ အ​ေဝး​ြကီး​မှာ​ေရာက်​ေနတာမို့​ ဘယ်သူမှ ​ေမွး​ေန့​လုပ်​ေပး​မယ့်​သူ မရှိပါဘူး​ဆိုြပီး​ ငိုမဲ့​ငိုမဲ့​ ြဖစ်​ေနရှာသတဲ့​။ အမှန်​ေတာ့​ ကိုယ့်​ေမွး​ေန့​မှာ အ​ေဖအ​ေမကို သတိရ​ေနတာ ြဖစ်မှာပါ။

ဘာပဲြဖစ်ြဖစ် ကိုယ့်​တူက​ေလး​ အား​ငယ်​ေနမှာစိုး​တာ​ေြကာင့်​ သား​ရဲ့​ ဦး​ဦး​ေတွ ​ေဒါ်​ေဒါ်​ေတွနဲ့​ ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့​ ဖွား​ဖွား​ြကီး​ ဖွား​ဖွား​ေလး​ေတွ အား​လံုး​ ဝိုင်း​ေချာ့​ြကတာ​ေြကာင့်​ သား​လည်း​ ဟက်ပီး​ဘတ်​ေဒး​ကိတ်မုန့်​ေလး​ လှီး​ြဖစ်တာ​ေပါ့​။ သား​ရဲ့​ တဝမ်း​ကွဲ​ေမာင်နှမ​ေတွချည့်​ပဲတင် တစ်ကျိပ်​ေကျာ်​ေကျာ်ဆို​ေတာ့​ ​ေြခာက်တီး​ေြခာက်ကပ်​ေတာ့​ မဟုတ်ပါဘူး​ က​ေလး​ရယ်။ မုန့်​ေတွလည်း​ စား​ရတယ်။ လက်​ေဆာင်​ေတွလည်း​ရတယ်ဆို​ေတာ့​ သား​လည်း​ေပျာ်သွား​ြပီး​ ဟီး​ဟီး​ ဟီး​ဟီး​ ြဖစ်လာတယ် မဟုတ်ဘူး​လား​။ သား​ေမွး​ေန့​မှာ လက်​ေဆာင်လည်း​ မ​ေပး​ပဲ ဖလာဝင်ကျိတ်တဲ့​ ဘဘချိုကို

“ဘချို ဘာလက်​ေဆာင်မှလည်း​ မ​ေပး​ဘူး​။” 

လို့​ အ​ေြကွး​မှတ်တဲ့​အခါ ဘိုင်ကျ​ေနတဲ့​ ဘဘချိုကလည်း​ လက​ေလး​မကုန့်​တကုန်၊​ အိပ်က​ေလး​မရှံု့​တရှံုမို့​ မှတ်မှတ်ရရလည်း​ ြဖစ်​ေအာင်၊​ အကုန်အကျလည်း​ သက်သာ​ေအာင်၊​ ​ေမွး​ေန့​အမှတ်တရ စာက​ေလး​ေရး​ြပီး​ လက်​ေဆာင်​ေပး​ရတာပကွယ်။ သား​ နား​မလည်မှာစိုး​လို့​ ခါတိုင်း​လို ​ေဝ့​လည်​ေြကာင်ပတ်​ေတွမပါပဲ ဒဲ့​ေရး​လိုက်မယ်။ ​ေသ​ေသချာချာ ဖတ်ြကည့်​ေနာ်။

 ကိုြပည့်​တို့​ လူလား​ေြမာက်ရတဲ့​ေခတ်နဲ့​ သား​ေဖ​ေဖတို့​ ဘဘချိုတို့​ လူလား​ေြမာက်ရတဲ့​ေခတ်နဲ့​ဟာ မျိုး​ဆက်အား​ြဖင့်​ တစ်ဆင့်​ကွာတယ်။ မတူတာ​ေတာ့​ ဘယ်အရာမှ အရင်ကနဲ့​ မတူဘူး​။ သား​တို့​ေခတ်မှာ အင်မတန်မှ ရုပ်ဝတ္ထုပိုင်း​အရ ြပည့်​စံုြကွယ်ဝတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ စိတ်ပိုင်း​ဆိုင်ရာမှာ​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ ဆုတ်ယုတ်သွား​တယ်လို့​ ြမင်မိတာပဲ။ အဲဒါ ဘာ​ေြပာတာလဲ ဆို​ေတာ့​ ဒီ​ေန့​ ၁၁ နှစ်ြပည့်​တဲ့​ သား​ကိုြပည့်​ဟာ သား​ေဖ​ေဖ ၁၁ နှစ်တုန်း​ကထက်၊​ ဘချိုတို့​ ၁၁ နှစ်တုန်း​ကထက် က​ေလး​ဆန်တယ် လို့​ ​ေြပာချင်တာ။ အဲဒါ သား​တစ်​ေယာက်တည်း​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​။

ဘချိုသမီး​ သား​မမက ပို​ေတာင်ဆိုး​ဦး​မယ်။ သား​ထက်ငယ်တဲ့​ ညီ​ေလး​ ညီမ​ေလး​ေတွဆိုရင်​ေတာ့​ မ​ေြပာနဲ့​။ ဘချို သူငယ်ချင်း​ေတွက​ေမွး​တဲ့​ သား​ေလး​ သမီး​ေလး​ေတွလည်း​ အတူတူပဲ။ ဘချိုြမင်သ​ေလာက်​ေြပာရရင် သား​တို့​အား​လံုး​ မိသား​စုအဝန်း​အဝိုင်း​ အြပင်ကိုထွက်ြပီး​ ​ေလာကြကီး​နဲ့​ တိုက်ရိုက် ဆက်ဆံမှု မရှိြက​ေသး​ဘူး​။ သား​တို့​ရဲ့​ အာရံု​ေတွက ဆန်း​သစ်တဲ့​နည်း​ပညာ ပဥ္စလက်အသီး​အပွင့်​ေတွဘက်ကို တစိုက်မတ်မတ် လိုက်​ေနြကတယ်။ Angry Bird, Minions, Mario သား​တို့​ မသိတာ ဘာမှ မရှိဘူး​။

အိုင်ဖုန်း​၊​ အိုင်ပက်၊​ ဟန်း​ဆက်​ေလး​ေတွ အဖွင့်​အပိတ်၊​ အနှိပ်အပွတ် ဘချိုတို့​ထက်​ေတာင် ကျွမ်း​ကျင်ဦး​မယ်။ ဂိမ်း​ဆိုရင် အွန်လိုင်း​ကြဖစ်ြဖစ်၊​ အ​ေခွနဲ့​ြဖစ်ြဖစ်၊​ ဖုန်း​ထဲကြဖစ်ြဖစ် ​ေရာက်တဲ့​အရပ်မှာ ငုတ်တုတ်​ေလး​ ထိုင်​ေဆာ့​ဖို့​ မပျင်း​ဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ သား​မျက်စိ​ေရှ့​တည့်​တည့်​ေရာက်​ေနတဲ့​ သူတစ်​ေယာက်​ေယာက်က မိတ်ဆက်စကား​လာစရင်​ေတာင် ​ေမာ့​ြကည့်​ြပီး​ ြပံုး​ြပဖို့​ ​ေတာ်​ေတာ် ဝန်​ေလး​တယ်။

 မြဖစ်မ​ေန အ​ေြဖတစ်ခု ြပန်ရမယ်ဆိုရင်​ေတာင် စကရင်​ေပါ်က မျက်လံုး​မလွှဲပဲ တံုး​တိတိ တစ်ခွန်း​ေြဖလိုက်ရင် ​ေတာ်​ေတာ်လိမ်မာ​ေနြပီ ဆိုရမယ်။ သား​တို့​ဆီက စကား​တစ်ခွန်း​ ြကား​ချင်ရင် ​ေဖ​ေဖ ​ေမ​ေမက

“သား​တို့​သမီး​တို့​ေရ။ လာပါဦး​။ ဒီမှာ ဘဘကို ဘာစကား​ေလး​ ​ေြပာြပလိုက်ပါဦး​။”

 လို့​ လမ်း​ခင်း​မ​ေပး​ရင် သား​တို့​ဘက်က​ေန တဘက်လူကို ဆက်သွယ်ဖို့​ စိတ်ကူး​မရှိဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ သား​ေမွး​ေန့​မှာ ဘဘချိုက​ေတာ့​ တံခါး​တစ်ချပ်ကို ဆွဲဖွင့်​ခဲ့​ချင်တယ်။ အြပင်​ေလာကြကီး​ဟာ အကျယ်ြကီး​ပဲ ကိုြပည့်​ရဲ့​။ စိတ်ဝင်စား​စရာ​ေတွ၊​ သိသင့်​သိထိုက်တာ​ေတွ၊​ ​ေလ့​လာမှတ်သား​ရမယ့်​ အရာ​ေတွ၊​ မကုန်နိုင်မခမ်း​နိုင်​ေအာင် ဆန်း​ြပား​တယ်။ ​ေလာကြကီး​မှာ အချင်း​ချင်း​ ရှုပ်​ေထွး​ဆန်း​ြပား​စွာ ဆက်သွယ်​ေပါင်း​သင်း​ေလ့​ရှိတာ လူသား​ေတွအြပင် တြခား​ သတ္တဝါ မရှိဘူး​။ သိပ်မြကာ​ေတာ့​တဲ့​တစ်​ေန့​မှာ အဲသည်​ေလာကြကီး​ထဲ သား​ကိုယ်တိုင် ကျင်လည်ရ​ေတာ့​မှာမို့​ ဘချိုက ကျူရှင်​ေပး​တယ် လို့​ သ​ေဘာထား​ကွယ်။

 တကယ်​ေတာ့​ သား​တို့​ေမာင်နှမဟာ သား​ေဖ​ေဖတို့​၊​ ဘချိုတို့​ေမာင်နှမ​ေတွထက် အများ​ြကီး​ ြပည့်​စံုတာ​ေပါ့​။ ဘချိုတို့​ေဖ​ေဖဟာ ဦး​ဖုန်း​ေလး​ ြကည်စင့်​အရွယ်​ေလာက်မှာ မရှိရှာ​ေတာ့​ဘူး​။ ကိုြပည့်​မမှီလိုက်တဲ့​ ဘချိုတို့​ဖွား​ဖွား​ြကီး​ရဲ့​ ရင်ခွင်​ေအာက်မှာ ​ေမာင်နှမ​ေြခာက်​ေယာက်စလံုး​ လူလား​ေြမာက်ခဲ့​ရတယ်။ ဘချိုတို့​အား​လံုး​မှာ တူညီတဲ့​အချက်တစ်ခု​ေတာ့​ရှိတယ်။ လူြကီး​ကို ​ေထွ​ေထွထူး​ထူး​ သိပ်မပူဆာတတ်ြကဘူး​။ ​ေပး​ရင်ယူတယ်။ ​ေကျွး​ရင်စား​တယ်။ လိုချင်တာရှိရင် ​ေအာင့်​အည်း​ြပီး​ မသိသလို​ေနတဲ့​ အကျင့်​ရှိြကတယ်။ ဘချိုက အြကီး​ဆံုး​ဆို​ေတာ့​ ဘာမဆို အရင်ဆံုး​ရတာ​ေတာ့​ ရှိတာ​ေပါ့​။ အဝတ်အစား​ကအစပဲ။ ဘချို ြကီး​သွား​ေတာ့​မှ ဘချိုညီ​ေတွက အစဉ်အတိုင်း​ ဆက်ဝတ်ြကတယ်။

စတတ်​ေနာက်တတ်တဲ့​ ဘချိုဒဏ်ကို ဘချိုညီ​ေတွညီမ​ေတွ သည်း​ခံရသလို သူတို့​တ​ေတွ ဆိုး​လာတဲ့​အချိန်မှာလည်း​ ဘချို ခါး​ဆီး​ြပီး​ ခံခဲ့​တယ်။ တစ်​ေယာက်နဲ့​တစ်​ေယာက် နှစ်နှစ်နီး​ပါး​သာြခား​တဲ့​ ဘချိုတို့​ ​ေမာင်နှမ​ေတွဟာ အ​ေမမုဆိုး​မ အဖွား​မုဆိုး​မ နှစ်​ေယာက်ရဲ့​ အုပ်ထိမ်း​မှု​ေအာက်မှာ ​ေကာင်း​တာ​ေတွ​ေရာ ဆိုး​တာ​ေတွ​ေရာ အတူတူ ခံစား​ြကီး​ြပင်း​လာြကတာ​ေပါ့​။ ဒီ​ေြခာက်​ေယာက်စလံုး​ ဘွဲ့​ရပညာတတ်​ေတွြဖစ်လာဖို့​ဆိုတဲ့​ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး​ဟာ ခုချိန်မှာ ြပန်​ေတွး​ရင် သိန်း​ထီ​ေြခာက်ဆု ဆက်တိုက်​ေပါက်ဖို့​ထက်ကို ြဖစ်​ေတာင့်​ြဖစ်ခဲ ဆု​ေတာင်း​ြကီး​ြဖစ်မှာပဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ြပည့်​ခဲ့​တယ်။

 ကိုြပည့်​တို့​ေခတ်​ေရာက်​ေတာ့​ သား​သမီး​ပညာ​ေရး​ဆိုတာ ဘာအပူအပင်မှကို ရှိစရာမလို​ေတာ့​ဘူး​။ ဒါ​ေြကာင့်​ ကိုြပည့်​တို့​ နား​လည်တတ်မှာ မဟုတ်ဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘချို သိ​ေစချင်တာက ကိုယ့်​မှာ ြပည့်​စံုလံု​ေလာက် ပိုလျှံ​ေနတိုင်း​ သူများ​ေတွလည်း​ ြပည့်​စံုမ​ေနဘူး​ဆိုတာ ​ေြပာချင်တာ။

အ​ေဝး​ြကီး​ သွား​ြကည့်​စရာ မလိုဘူး​။ သား​ေဖ​ေဖတို့​ ဘချိုတို့​ကိုယ်တိုင် ပညာတတ်ြကီး​ေတွ ြဖစ်ချင်လို့​ အသည်း​အသန် ြကိုး​စား​ခဲ့​ရတယ်။ ဘချို ခုနှစ်တန်း​ေရာက်​ေတာ့​ ညဘက်အိပ်ချင်လို့​ မျက်လံုး​ြကီး​နီတွတ်​ေနရင်​ေတာင် မျက်နှာထသစ်လိုက်၊​ အိမ်​ေရှ့​ေနာက်​ေဖး​ထ​ေလျှာက်လိုက်နဲ့​ စာကျက်ခဲ့​တယ်။ သား​ေဖ​ေဖလည်း​ တူတူပဲ။ ဘချို ရှစ်တန်း​နှစ်မှာ ဂိမ်း​ဆိုတာ​ေတွ ​ေပါ်ြပီ။ ဘချိုလည်း​ သား​လိုပါပဲ။

ကစား​ချင်တာမှ ​ေသလုလို့​။ ရှစ်တန်း​ေအာင်မှ၊​ ကိုး​တန်း​ေအာင်မှ၊​ ဆယ်တန်း​ေအာင်မှ နဲ့​ ကိုယ့်​ဘာသာကိုယ် ​ေရွှ့​ေရွှ့​လာလိုက်တာ ဒီအသက်ဒီအရွယ်သာ​ေရာက်​ေရာ မကစား​ြဖစ်​ေတာ့​ဘူး​။ ကစား​ချင်စိတ်လည်း​ မရှိ​ေတာ့​ဘူး​။ ြဖစ်ချင်တာ​ေတွ မြဖစ်​ေသး​တာ​ေြကာင့်​ လုပ်ချင်တာ​ေတွကို အဲ့​လိုပဲ ​ေမ့​ပစ်ခဲ့​ြကတာ​ေပါ့​။ ကိုြပည့်​မှာ​ေရာ ဘာြဖစ်ချင်တယ်ဆိုတဲ့​ စိတ် ရှိြပီလား​။ ကိုယ့်​ကိုယ်ကိုယ် ဘာလိုချင်လဲဆိုတာ ကိုယ့်​ဘာသာ သိြပီလား​။ သား​မမက​ေတာ့​ ဘာမှ မြဖစ်ချင်ဘူး​။ ဘာမှလဲ မလုပ်ချင်ဘူး​ လို့​ ​ေြပာတုန်း​ပဲ။

 အာလာဒင်က​ေလး​ရဲ့​ မီး​ခွက်ြကီး​ကိုပဲ ပွတ်ပွတ်၊​ ဆင်း​ဘတ်ရဲ့​ ​ေကာ်​ေဇာပျံြကီး​ကိုပဲ စီး​စီး​၊​ အဲလစ်က​ေလး​နဲ့​ ​ေထွ​ေထွဆန်း​ဆန်း​ တိုင်း​ြပည်ြကီး​ကိုပဲ လည်လည် ကိုြပည့်​ေတွ့​ရမယ့်​ အရာ​ေတွအား​လံုး​ဟာ စိတ်ကူး​ဉာဏ်ကွန့်​ြမူး​ထား​တဲ့​ က​ေလာင်ဖန်တီး​မှု​ေတွချည့်​ပဲ။ ဒီက​ေန့​ေတာ့​ ကိုြပည့်​ကို ဘချို အလည်​ေခါ်ချင်တာက အြပင်​ေလာကမှာ တကယ်ရှိ​ေနတဲ့​ ကိုြပည့်​အရွယ် က​ေလး​ငယ်များ​စွာရဲ့​ လက်​ေတွ့​ဘဝတစ်ခုကို စာထဲက​ေန လိုက်ြပမယ်။ ကိုြပည့်​ဆီမလာခင် ဘချို မနက်က ဝါဆိုသကင်္န်း​ကပ် အလှူတစ်ခု ​ေရာက်ခဲ့​တယ်။ ​ေတာင်ဥက္ကလာ ြမင်သာြမို့​ဦး​ေကျာင်း​တိုက်ထဲက ပရဟိတ ဘုန်း​ေတာ်ြကီး​သင် ပညာ​ေရး​ေကျာင်း​မှာ လုပ်တာ။

အဲဒီမှာ ညီမ​ေလး​ ြကည်စင်တို့​အရွယ်ကစလို့​ သား​ကိုြပည့်​တို့​အရွယ်သာသာအထိ က​ေလး​ငယ်က​ေလး​ေတွ နှစ်ရာ​ေကျာ် သံုး​ရာ​ေလာက် ​ေတွ့​ခဲ့​တယ်။ တဝက်​ေလာက်က ကိုရင်ဝတ်က​ေလး​ေတွ။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ​ေရမိုး​ချိုး​၊​ အဝတ်အစား​သန့်​သန့်​ရှင်း​ရှင်း​၊​ သနပ်ခါး​အ​ေဖွး​သား​ ချစ်စရာက​ေလး​ေတွ။ စည်း​ကမ်း​တကျနဲ့​ ဝဝလင်လင် စား​ြက​ေသာက်ြကတာ ြမင်ရ​ေတာ့​ ကိုယ့်​အလှူမဟုတ်ပဲ​ေတာင် စိတ်ထဲမှာပီတိြဖစ်မိတယ်။ ထမင်း​ေကျွး​ချိန်မှာ ​ေဝယျာဝစ္စလုပ်​ေပး​ေနတဲ့​ ​ေကျာင်း​သား​ခပ်ြကီး​ြကီး​ေလး​ေတွတင်​ေလး​ငါး​ဆယ်​ေလာက်ရှိြကတယ်။

ဆွမ်း​စား​ေဆာင်နံ​ေဘး​က စာသင်​ေဆာင် အုတ်​ေကျာင်း​တိုက်အသစ်ြကီး​ကလည်း​ သာဓု​ေခါ်စရာ။ ကိုြပည့်​ဘဘ စပ်စုစိန်ြကီး​က ​ေကျာင်း​ဝင်း​က​ေလး​ထဲ ပတ်ြကည့်​ခဲ့​ေသး​ေတာ့​ စာြကည့်​တိုက်က​ေလး​ရယ်၊​ အိပ်​ေဆာင်က​ေလး​ေတွရယ်၊​ စာသင်ခန်း​က​ေလး​ေတွရယ်လည်း​ ​ေရာက်ခဲ့​ေသး​။

 ဒီက​ေလး​ေတွမှာ သား​တို့​နဲ့​ မတူတာက​ေတာ့​ သူတို့​အား​လံုး​မှာ အ​ေဖအ​ေမ​ေတွ မရှိ​ေတာ့​ဘူး​။ မှီခိုအား​ကိုး​စရာ အဖိုး​အဖွား​ ​ေဆွမျိုး​ေတွလည်း​ မရှိြကဘူး​။ တချို့​ဆို ​ေနစရာအိမ်​ေတာင် မရှိဘူး​။ သူတို့​အသက်အရွယ်နဲ့​မမျှတဲ့​ ဖိစီး​နှိပ်စက်​ေသာ ကံြကမ္မာ​ေတွ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ရှိြကတယ်။ သူတို့​ဘဝအတွက် တစ်ခုတည်း​ေသာ အလင်း​ေရာင်က ပညာ​ေရး​ပဲ ရှိတယ်။ ပညာတတ်​ေအာင်သင်ြပီး​ ​ေလာကြကီး​အလယ်မှာ ကိုယ့်​ေြခ​ေထာက်​ေပါ်ကိုယ် ရပ်တည်ြကမလို့​။

အဲသလို ပညာသင်ြကား​ဖို့​အတွက်​ေတာင် ကိုယ်ထူကိုယ်မထနိုင်လို့​ ပရဟိတ​ေကျာင်း​ေတာ်မှာ လာ​ေရာက်ခိုလှံုသင်ြကား​ေနြကတာ​ေပါ့​။ ကိုြပည့်​ေဖ​ေဖနဲ့​ေမ​ေမ အ​ေဝး​ကိုခဏသွား​ခိုက် ဘာမှ လို​ေလ​ေသး​မရှိတဲ့​ အိမ်အြကီး​ြကီး​မှာ ဖွား​ဖွား​ေတွ မမ​ေတွနဲ့​ ကိုြပည့်​စိတ်တိုင်း​ကျ​ေန​ေနတဲ့​အချိန်မှာ​ေတာင် ကိုြပည့်​တခါတ​ေလ ဝမ်း​နည်း​အား​ငယ်စိတ်​ေတွ ြဖစ်မိတယ် မဟုတ်ဘူး​လား​။ သူတို့​မှာ မရှိတဲ့​လိုအပ်ချက်​ေတွအား​လံုး​က ဘယ်​ေတာ့​မှ ြပန်လာမှာ မဟုတ်တဲ့​ ဆံုး​ရှံုး​မှု​ေတွချည့်​ပဲ။

ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​မှာ ဝမ်း​နည်း​ေြကကွဲ​ေနဖို့​ေတာင် အချိန်မရြကဘူး​။ ဝမ်း​ေရး​က ပိုခက်တာကိုး​။ ကိုြပည့်​ဗိုက်ဆာတဲ့​အချိန် အိမ်မှာ အြမဲစား​စရာရှိ​ေပမယ့်​ သူတို့​ ထမင်း​ခုနစ်ရက်မစား​ရလည်း​ ဘယ်သူကမှ အ​ေရး​တယူ လာမ​ေကျွး​ဘူး​။ သနား​စရာ​ေကာင်း​တယ် မဟုတ်ဘူး​လား​။ ဒါ​ေပမယ့်​ သူတို့​က သနား​ရမယ့်​သူ​ေတွ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေဖး​မရမယ့်​သူ​ေတွ။ ကိုြပည့်​ငယ်ငယ်က ဖတ်စာအုပ်ထဲမှာ ပါတယ်​ေလ။ လဲ​ေနသူ ထူ​ေပး​ပါ။ အား​ငယ်သူ အား​ေပး​ပါ။ ဆိုတာ သူတို့​ကို ​ေြပာတာ။

 ​ေဝသန္တရာဇာတ်​ေတာ်ထဲမှာ ဂဏှာ နဲ့​ ဇာလီ ​ေမာင်နှမကို စူဇကာပုဏ္ဏား​က နှိပ်စက်​ေတာ့​ ညအိပ်တဲ့​အခါ ​ေတာ​ေစာင့်​ေတာင်​ေစာင့်​နတ်များ​က သူတို့​မိဘများ​အသွင်နဲ့​ လာ​ေချာ့​သိပ်လို့​ ​ေကာင်း​မွန်စွာ အိပ်စက်​ေလရသတဲ့​။

 ဒီက​ေလး​ေလး​ေတွမှာ မိဘမရှိ​ေတာ့​တဲ့​အတွက် စိတ်​ေကာင်း​ေစတနာ​ေကာင်း​ရှိတဲ့​ အလှူရှင်များ​က သူတို့​မိဘများ​ေနရာမှာ ခဏအစား​ဝင်​ေပး​ြပီး​ အငှား​ေမတ္တာ ဂရုဏာနဲ့​ ​ေစာင့်​ေရှာက်​ေပး​ြက​ေပမယ့်​လည်း​ တကယ်တမ်း​မှာ သူတို့​ဘဝ​ေရှ့​ေရး​အတွက် ကိုယ့်​ေြခ​ေထာက်​ေပါ် ကိုယ်တိုင်ရပ်မှ ြဖစ်မှာမို့​လို့​ ကိုယ့်​အား​ကိုယ်ကိုး​တဲ့​ စိတ်ဓါတ် အ​ေလ့​အကျင့်​မျိုး​ကိုသာ ပျိုး​ေထာင်​ေပး​ဖို့​ လိုအပ်တယ်။ ကိုြပည့်​ကို သိ​ေစချင်တာက​ေတာ့​ ​ေလာကြကီး​မှာ ခက်ခဲြကမ်း​တမ်း​ ပင်ပန်း​တဲ့​ဘဝ​ေတွ အများ​ြကီး​ရှိတယ်။

ကိုြပည့်​မှာ အဲဒီအခက်အခဲ​ေတွ တစိုး​တစိမှ မရှိဘူး​ဆိုတာ ​ေဖ​ေဖ​ေမ​ေမတို့​ ဖိုး​ဖိုး​ဖွား​ဖွား​တို့​က အစစအရာရာ ကာကွယ်ြဖည့်​ဆည်း​ေပး​ေနြကလို့​။ ဒါ​ေပမယ့်​လည်း​ လူြကီး​ြဖစ်လာတဲ့​အခါ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင်​ေြဖရှင်း​ရ​ေတာ့​မယ့်​ အရာ​ေတွ ရှိလာြပီ။ ကိုြပည့်​လည်း​ ကိုယ့်​အား​ကိုယ်ကိုး​တဲ့​ စိတ်ရှိဖို့​လိုြပီ။ ပီတာပင်က​ေလး​လို ​ေရာဘင်ဟုဒ်တို့​လို ဘယ်​ေတာ့​မှ အသက်မြကီး​ပဲ​ေနမှာမဟုတ်တဲ့​ ကိုြပည့်​ဟာ ြဖစ်ချင်သည်ြဖစ်​ေစ၊​ မြဖစ်ချင်သည်ြဖစ်​ေစ၊​ လူြကီး​တစ်​ေယာက် ြဖစ်လာရ​ေတာ့​မယ်။

ဒါ​ေြကာင့်​ ကိုြပည့်​အသက်အရွယ်နဲ့​အညီ လိုက်ဖက်တဲ့​ အသိအလိမ်မာ​ေတွ ရှိသင့်​ြပီ။ ဘချို​ေရး​ထား​တာ​ေတွကို နား​လည်ရဲ့​လား​ မသိပါဘူး​။ စာရှည်ရင် ဆက်မဖတ်ချင်မှာစိုး​လို့​ ​ေတာ်ြပီ​ေနာ်။ (​ေနာက်ဆံုး​စာ​ေြကာင်း​ကိုြဖင့်​ တို့​တူ​ေလး​ အြကိုက်ဆံုး​ ြဖစ်​ေပလိမ့်​မယ်။)