တခါတခါကျေတာ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ေတာင်မှ ဇေဝဇဝါြဖစ်သွားြပီး ေသချာစဉ်းစားြကည့်မိမှ ငါ့နှယ် မဟုတ်ေသးပါဘူး။ ဒါက ရှက်စရာမှ မဟုတ်ပဲ လို့ ေတွးမိတာလည်း ရှိပါတယ်။ ခုတစ်ေခါက် ရန်ကုန်ေရာက်ေတာ့ ေဆးေကျာင်းတက်မယ့် ပုဂံသားကေလးလည်း ရန်ကုန်ေရာက်ေနတယ်ဆိုလို့ ဝမ်းသာအားရ သွားေတွ့ြဖစ်ပါတယ်။ သူနဲ့အြပင်မှာ တစ်ခါမှ မေတွ့ဖူးပဲ အမ်းကေနြပီး ဟိုလူ့အကူအညီေတာင်း သည်လူ့အကူအညီေတာင်းနဲ့လုပ်လာခဲ့တာ မဟုတ်လား။ သူ့ကိုလှူတဲ့ မိတ်ေဆွေတွဆို နံမယ်ေတာင် မမှတ်မိေတာ့ဘူး။
သူတို့လည်း ကိုယ်နဲ့တစ်ခါမှ ြမင်ဖူးတာ မဟုတ်ဘူးေလ။ ဒီလူေတွကို အမှန်တကယ်လှူတန်းြဖစ်ေြကာင်း ခိုင်ခိုင်လံုလံု ဓါတ်ပံုကေလးတစ်ပံုေလာက် တင်ေပးချင်တာနဲ့ ရိုက်ြဖစ်သွားပါတယ်။ တကယ်ဆိုေတာ့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ရိုက်ရတာ။ လက်အကျိုးနဲ့ပံုြကီးတင်လိုက်ရင် ဘာြဖစ်တာလဲ ေမးမယ့်သူေတွရှိသလို
“ေကာင်းတယ်။ အခုေတာ့ထိြပီ။ ဟီဟီ”
ဆိုတဲ့သူေတွလည်း မရှားမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သေဘာေပါက်တယ်။ ကိုယ်ရှက်ရတာ အေရးမြကီးဘူး။ ကေလးက အားနာပါးနာနဲ့ ရှက်ေနမှာစိုးလို့ ေသေသချာချာ သေဘာတူမတူ ေမးြမန်းခဲ့ပါတယ်။ ေမးေနရင်းနဲ့ ကိုယ့်ေခါင်းထဲမှာ အေတွးစတစ်ခုေပါ်လာတာေြကာင့် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပဲ အဲဒီဓါတ်ပံုကိုရိုက်ြပီး တင်ြဖစ်ေအာင် တင်လိုက်ပါတယ်။
တကယ်ေတာ့ သူေရာကိုယ်ေရာ နှစ်ေယာက်စလံုးဟာ လူသိမခံဝံ့စရာ၊ ရှက်စရာ ဘာတစ်ခုမှ မရှိခဲ့ဖူးေလ။ အလကားေနရင်း ကိုယ့်ဂုဏ်ကိုယ်ေဖာ်ေနချင်တဲ့သူေတွလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါေပမယ့် ေကျးဇူးတင်ထိုက်တဲ့သူေတွ သူ့မှာေရာ ကိုယ့်မှာေရာ ရှိတယ်။ ကိုယ်နဲ့တစ်ခါမှ မေတွ့ဖူးတဲ့သူေတွက ေဆွမျိုးသားချင်းေတာင် အကူအညီေတာင်းလို့မရတဲ့ အေထာက်အပံ့ေတွေပးခဲ့တာမို့ အဲဒီလူေတွကို ဝမ်းေြမာက်ပါေစေြကာင်း အေရးတယူ ေကျးဇူးတင်စကား ြပန်ြကားဖို့ သင့်တယ်။ ဒါေြကာင့်လိပ်ြပာသန့်သန့်နဲ့ ရိုက်တယ် တင်တယ်။ ြမင်တဲ့သူေတွက သူတို့စိတ်အခံရှိတဲ့အတိုင်း ြမင်ြကပေစေပါ့။
တဆက်တည်းမှာ ကေလးဘက်က စဉ်းစားြကည့်ေပးပါတယ်။ ေကျးဇူးတင်တာတင်တာတပိုင်း။ ေနာင်ကျ သူေကျာင်းတက်တုန်းမှာ မလိုလားအပ်ပဲ သူများတကာေတွက အထင်ေသးအြမင်ေသး ြဖစ်စရာများ ရှိေလမလား။ ဒါမှမဟုတ် ကေလးကိုယ်တိုင်က သူများဆီ အကူအညီယူရတဲ့အြဖစ်ကို ရှက်များေနေလမလား။ ဒီလိုေတွးလိုက်မိတဲ့အခါ ငါေတာ့ စာတစ်ပုဒ် ေရးရဦးေတာ့မှာပဲ လို့ သေဘာေပါက်လာပါတယ်။ ကေလးကိုေြပာချင်တဲ့စကား၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ေြပာချင်တဲ့စကား၊ စာဖတ်သူေတွကို ေဝမျှချင်တဲ့စကားကေတာ့
“ဆင်းရဲတာ ရှက်စရာ မဟုတ်ဘူး”
ဆိုတာပါ။ ဆင်းရဲတယ် ချမ်းသာတယ်ဆိုတာ တကယ်ေတာ့ လူတစ်ေယာက်ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုကို ပတ်ဝန်းကျင် သတ်မှတ်ထားတာသာ ြဖစ်တယ်။ အဲဒီအချက်တစ်ချက်တည်းကို အေြကာင်းြပုြပီး ခွဲြခားဆက်ဆံတာမျိုး၊ အထင်ေသးအြမင်ေသးနှိမ်တာမျိုး၊ မရှိခိုးနိုး မလှစုန်းယိုး ြပုတာမျိုးက မလုပ်သင့်ဘူး။ ဆင်းရဲတဲ့အတွက်လည်း ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ သိမ်ငယ်ရှက်ရွံ့ မဝံ့မရဲြဖစ်ေနစရာ အေြကာင်းမရှိဘူး။ လို့ သေဘာေပါက်ေအာင် ရှင်းြပချင်ပါတယ်။
တကယ်ေတာ့ ဘာမှရှက်စရာ မရှိပါဘူး။ အဲဒီကေလးနဲ့ အတူတူ ဓါတ်ပံုရိုက်ေနတဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဟာလည်း ေဆးေကျာင်းတက်တုန်းက ပညာသင်ေထာက်ပံ့ေြကး တစ်လ ၇၅ ကျပ် ကို ေနာက်ဆံုးနှစ်ေကျာင်းြပီးတဲ့အထိ ခံစားလာခဲ့တဲ့ ေကျာင်းသားတစ်ေယာက်သာ ြဖစ်ပါတယ်။ ကေလးေြခာက်ေယာက်နဲ့ မုဆိုးမတစ်ေယာက်အဖို့ သားအြကီးကေလးကို ေဆးေကျာင်းြပီးေအာင် ထားနိုင်ဖို့ဆိုတာ ေမွးသမိခင်အတွက် မနိုင်ရင်ကာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခုသာ ြဖစ်ပါတယ်။
အဖွားရဲ့ အေထာက်အပံ့သာမရှိခဲ့ရင် သည်ဘဝကို ေရာက်မလာတာေတာ့ အေသအချာပါ။ ဘာမှမြဖစ်ေလာက်ဖူးပဲဆိုဆို နိုင်ငံေတာ်ကေထာက်ပံ့တဲ့ ၇၅ကျပ်ဟာလည်း အထိုက်အေလျာက်ေတာ့ ကာမိပါတယ်။ ေကျာင်းလခကမှ တစ်လ ၃၀ ပဲ ရှိတာ မဟုတ်လား။ ဒါေပမယ့် အဲဒီအချိန်တုန်းကေတာ့ ကေလးစိတ်နဲ့ ရှက်တတ်တဲ့ကိုယ်ဟာ ဘယ်သူမှ အသိမခံပဲ နှစ်လသံုးလတစ်ခါ ေပါင်းေပါင်းထုတ်ြပီး သံုးပါတယ်။ အခုလည်း ဒီေကာင်ေတာ့ ဘယ်သူကမှ ရိုက်မစစ်ရပဲ အရှက်မရှိ အထုတ်ေြဖြပေနြပန်ြပီလို့ ထင်မယ့်သူေတွ အများြကီးပါပဲ။ အဲဒါ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ။ အဲဒီအြဖစ်မှန်ကို ဖံုးကွယ်ထားြပီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မိုးကျေရွှကိုယ်တစ်ေယာက်လို စကားြကီးစကားကျယ်ေတွေြပာ၊ ကိုယ်နဲ့ဘဝတူကေလးတစ်ေယာက်အေပါ်မှာ
“ငါ့ေကျးဇူးေတွ မင့်အေပါ်မှာ ဆပ်မကုန်ေအာင်ရှိတယ်။ ဟိုဟာလုပ်ေပး။ သည်ဟာလုပ်ေပး။”
သေဘာထားတာမျိုးသာ အင်မတန်ရှက်စရာေကာင်းတဲ့၊ ဂုဏ်သိက္ခာ ကင်းမဲ့တဲ့ စကားေတွ ြဖစ်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ကျွန်ေတာ်တို့ ြမန်မာေတွဟာ ပထမစကားမျိုးကိုသာ ရှက်စရာလို့ သေဘာထားြပီး ဒုတိယစကားမျိုးကိုေတာ့ ရှက်ရေကာင်းမှန်းမသိပဲ ြမိန်ေရယှက်ေရ ေြပာဆိုေနတတ်ြကတာ မြကာခဏပါ။
“အဲဒီအေကာင် လည်ေချာင်းထဲမှာေလ ငါေကျွးထားတဲ့ ထမင်းလုပ်ေတွ ေြခမနဲ့ေတာင် ကေလာ်ထုတ်လို့ရတယ်။”
လို့ ေြကွးေကျာ်ေနတဲ့သူေတွ အများြကီး ြကားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ကိုယ်နဲ့သိတဲ့လူတစ်ေယာက် ထင်ေပါ်ေအာင်ြမင်လာရင် သူ့အေပါ်မှာ ငါ ဘာေကျးဇူးေတွများရစရာရှိပါလိမ့် လို့ ေတွးတတ်တာလည်း ရှက်စရာေကာင်းပါတယ်။ ဘာမှ ရစရာ မရှိဘူးဆိုရင်ေတာင်
“သည်ေကာင်အရင်တုန်းက ဘာေကာင်ပါကွာ။”
စသည်ြဖင့် နှိမ့်ချေြပာဆိုလိုက်တဲ့အခါ အခုေလာေလာဆယ်မှာေတာ့ ကိုယ်က အဲသည်အေကာင်ေလာက်ေတာင် အသံုးမကျပါလားလို့ အဓိပ္ပါယ် သက်ေရာက်မှန်းလည်း မသိြကပါဘူး။
ဆင်းရဲတယ်ဆိုတာ ရှက်စရာ မဟုတ်ေပမယ့် ဂုဏ်ေဖာ်စရာလည်း မဟုတ်ေလဘူး။ အေနအထိုင် ပိပိရိရိနဲ့ ကိုယ့်ရှိတာမရှိတာ ဘယ်သူမှ သတိမထားမိေအာင် ေနတတ်ဖို့လိုပါတယ်။ ဆင်းရဲတဲ့အြဖစ်ကို လူမသိေအာင်ဖံုးဖိတဲ့ေနရာမှာ ဟန်ေဆာင်ြခင်းနဲ့ဖံုးလို့ မလံုနိုင်ပါဘူး။ ေပါ်သွားရင် ပိုရှက်စရာေကာင်းတာကိုး။
ရိုးသားြခင်း၊ ပကာသနမဖက်ြခင်း၊ စိတ်ေကာင်းနှလံုးေကာင်းရှိြခင်း တို့နဲ့ ဖံုးကွယ်ရပါတယ်။ သူေဌးသားေတွ အရက်မူးြပီး ြပိုင်ကားနဲ့တိုက်ရင် လူကဲ့ရဲ့မခံရေပမယ့် ဆင်းရဲတဲ့သူတစ်ေယာက် ဘီယာဆိုင်ထိုင်ေနတာေတွ့ရင် ဒီေကာင် ဘယ်ကပွေပါက်ေတွ့ထားတယ် မသိဘူး လို့ ေတွးတတ်ြကြပီး ခွင့်လွှတ်ေတွးေပးစရာ ေြဖေတွးေပးစရာ မိဘမျိုးရိုးအင်အား၊ ဥစ္စာေငွေြကးအင်အား သူ့ဘက်မှာ မရှိဘူးလို့ သေဘာေပါက်ထားသင့်ပါတယ်။
ဒါေြကာင့် ဆင်းရဲတဲ့သူဟာ အကျင့်စာရိတ္တပိုင်းမှာ ချမ်းသာတဲ့သူေတွထက် ပိုြပီး ထိန်းသိမ်းထားဖို့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။ ေြမနိမ့်ရာ လှံစိုက်မယ့်ေနရာမှာ ကိုယ်ကေရာက်ေနတာကိုး။ ပိုက်ဆံရှိရင် အကျင့်စာရိတ္တေကာင်းမွန်ေြကာင်း ေထာက်ခံစာဆိုတာ ရဲစခန်းကသွားဝယ်မလား။ ရယကရံုးက သွားဝယ်မလား လိုသေလာက်ရတယ် ဆိုေပမယ့် အဲဒီေထာက်ခံစာဟာ ဆင်းရဲသားေတွအတွက် အမှန်တကယ် ေထာက်ခံမေပးနိုင်ပါဘူး။
လူတိုင်းလူတိုင်းဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ေတာ့ တန်ဖိုးထားရေကာင်းမှန်း သိြကပါတယ်။ ဆင်းရဲသားေတွရဲ့ ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးထဲမှာ ေရွှေငွဥစ္စာ၊ အာဏာေဆွမျိုး တန်ဖိုးေတွေလျာ့ေနတဲ့အတွက် အဲဒီအေလျာ့တွက်ကို ရိုးဂုဏ်နဲ့ အကျင့်စာရိတ္တနဲ့ ြဖည့်ရပါတယ်။ အဲဒါေတွနဲ့မြဖည့်နိုင်ရင် သူများအထင်ြကီးတာေသးတာ အေရးမြကီးေပမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ထားတဲ့ တန်ဖိုးေလျာ့သွားတာေတာ့ အေရးြကီးပါတယ်။
ဆင်းရဲတဲ့သူေတွမှာ သူများကနှိမ်လို့ြဖစ်ရတဲ့ သိမ်ငယ်စိတ်အြပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မယံုမရဲြဖစ်ေနတဲ့ အားငယ်စိတ်ကေလးတစ်မျိုးကလည်း နှိပ်စက်တတ်ပါေသးတယ်။ အဲဒီစိတ်ကေတာ့ မထားအပ်တဲ့စိတ်ထားပါ။ ြပည့်စံုချမ်းသာတဲ့သူနဲ့ ကိုယ်နဲ့ဟာ သမင်ဆယ်လှမ်း ကျားတစ်လှမ်းစာေလာက်ကွာတယ်။ သူတို့တစ်လှမ်းစာအကွာအေဝးေရာက်ဖို့ကိုယ့်မှာ ဆယ်လှမ်းေလာက် လှမ်းယူရတယ်။
ဒါေပမယ့် အားငယ်လို့ မလှမ်းပဲထားရင် တစ်လှမ်းမှ ေရာက်ဖူး။ ကိုယ့်ေြခလှမ်းကိုယ် မှန်မှန်လှမ်းေနရင်ေတာ့ ဆယ်လမ်းကေန အလှမ်းတစ်ရာလည်း ေရာက်လာမှာ မလွဲဘူး။ သူလည်း သူ့ခရီးသူသွားေနတာ ကိုယ်လည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ် လှမ်းေနတာ။ လှမ်းေနကျမို့ အကျင့်ရသွားတဲ့အခါ ဘာမှ မပင်ပန်းေတာ့ဘူး။ ကိုယ့်အိုးနဲ့ကိုယ့်ဆန် ဘယ်ဟာက တန်တယ်ဆိုတာေတာ့ ကိုယ့်ဘာသာ ကွဲကွဲြပားြပား သေဘာေပါက်ထားဖို့လိုပါတယ်။
မနိုင်ေလာက်ဘူးထင်တဲ့အပိုဝန်ကို အစကတည်းက မထမ်းတာ အေကာင်းဆံုးပါပဲ။ လူတစ်ေယာက် ဝမ်းဝ ခါးလှဖို့စားရိတ်ဟာ ချဲ့ရင်ချဲ့သလို ကုန်ပါတယ်။ ကိုယ့်အထွာနဲ့ကိုယ် နိုင်နိုင်နင်းနင်း စီမံတာ ေကာင်းတာေပါ့။ ေဆးေကျာင်းတက်စက ဖိနပ်တစ်ရံြပတ်မှ ေနာက်တစ်ရံဝယ်စီးတတ်တဲ့ကိုယ်ဟာ သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက် အိမ်ေရာက်သွားေတာ့ မှန်ဘီရိုြကီးေတွနဲ့အြပည့် သူတစ်ေယာက်တည်းစီးဖို့ ဖိနပ်ေတွထည့်ထားတာေတွ့ေတာ့ အံ့ဩမိပါတယ်။ ကိုစိုးသူနဲ့ ခင်သွားေတာ့ သူစီးတဲ့ဖိနပ်ေတွဟာ မြကားေတာင်မြကားဖူးေလာက်ေအာင် တန်ဖိုးြကီးတဲ့ဟာေတွလို့ သိလိုက်ရြပန်ပါတယ်။
ဒီအခါမှာ ေတွးမိတာက သူတို့က သူတို့အတန်းအစားနဲ့ေလျာ်ညီစွာ ဝတ်စားဆင်ယင်ေနတာြဖစ်ြပီး ကိုယ်ကလည်း ကိုယ့်အတန်းအစားနဲ့သာ လိုက်ေလျာညီေထွြဖစ်ေအာင် ဝတ်စားဖို့လိုမယ်လို့ သေဘာေပါက်လာပါတယ်။ ဘတ်စကားတိုးစီးဖို့ ဘွတ်ဖိနပ်ြကီးဝတ်လာရင် ဟိုလူ့တက်နင်း သည်လူ့တက်နင်းနဲ့ ေတာင်းပန်လို့ဆံုးမှာ မဟုတ်ဘူးေလ။ ငယ်ေသးေတာ့ ေတာသားြမို့တက် ဂျင်းဝမ်းဆက် ဝတ်ချင်တာသာသိတဲ့ အြဖစ်ကို ခုချိန်မှာ ြပန်ေတွးေတာ့ ရှက်စရာပါလား လို့ နားလည်လာပါတယ်။ ကိုယ့်တူကိုယ့်သားများ အရွယ်ေရာက်လာလို့ ဝတ်ချင်စားချင်စိတ်ကေလးေတွ ေပါက်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်လို လူရယ်စရာမြဖစ်ရေလေအာင် သွန်သင်တဲ့သေဘာပါ။
ဆင်းရဲတဲ့သူအတွက် အလှဆံုးဖက်ရှင်ဟာ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ ဆင်းရဲသားဝတ်စံုသာြဖစ်တယ် လို့ သိေစချင်ပါတယ်။ ဥပမာဆိုြကပါစို့။ ကျွန်ေတာ့်သူငယ်ချင်း မင်းသားြကီးက သူကိုယ်တိုင်ဝတ်တဲ့ အဖိုးထိုက်အဖိုးတန် ဝတ်စားတန်ဆာ အြပည့်အစံုကို ကျွန်ေတာ့်ကိုဆင်ေပးတယ်ပဲ ထားပါဦး။
ေနတာထိုင်တာ လမ်းေလျှာက်တာ၊ စကားေြပာတာဆိုတာ၊ ဘယ်ေနရာမှာမှ ြကည့်ေပျာ်ရှုေပျာ် ေထာင့်မကျိုးတဲ့ ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ့်ရည်နဲ့ ဘယ်လိုမှ အစပ်အဟပ်မတည့်ဖူးဆိုရင် ေဗလုဝ နက်တိုင်စည်းြပီး ကုပ်အကင်္ျီဆင်ထားသလိုပဲ ေနမှာေပါ့ေနာ်။ အဲဒီေတာ့ အရင်ဆံုးြပုြပင်ရမှာက အဝတ်အစားကို မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယံုြကည်မှုနဲ့ ယဉ်ေကျးပျူငှာ ေနတတ်ထိုင်တတ်မှု အမူအယာကို ဆိုတာ သေဘာေပါက်ြပီလား။
ချမ်းသာတဲ့သူေတွဆီက အတုခိုးြပီး သင်ယူရမှာက သူတို့အဝတ်အစား အသံုးအေဆာင်ကို မဟုတ်ဘူး။ အဆင့်အတန်းရှိရှိ ေနထိုင် ေြပာဆို ဆက်ဆံပံုေတွကို ေလ့လာရမှာပါ။ အဂင်္လိပ်လိုေြပာေတာ့ etiquette တဲ့။ စိတ်ထဲမှာ ထားရမှာက ကိုယ်ဟာတစ်သက်လံုး ဆင်းရဲသားဘဝနဲ့အရိုးထုတ်ေနမှာ မဟုတ်ဘူး။ တချိန်ကျေတာ့ အဲဒီအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ ဝင်ဆန့်လာတဲ့အခါ အသားကျေအာင်ေနနိုင်ရမယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားရပါမယ်။ ဒါကမှ အေရြခံုတာ မဟုတ်ပဲ အတွင်းစိတ်ကို ေြပာင်းလဲေစမှာကိုး။
ေြပာရရင်ေတာ့ ေတာ်ေတာ်ရယ်စရာေကာင်းပါတယ်။ ဆရာဝန်ကေလးြဖစ်သွားရင်ပဲ တကယ့်အထက်တန်းလွှာ လူချမ်းသာေတာထဲကိုေရာက်သွားမေလာက် ေလေတွကျယ်ေနမိတယ်။ တကယ်ေတာ့ဆရာဝန်ဆိုတာလည်းပဲ လူဆင်းရဲေတွကိုေဆးကုတဲ့ ေနာက်ထပ်လူဆင်းရဲတစ်ေယာက်ပါပဲ။ အလွန်ဆံုးရှိမှ လူလတ်တန်းစားအလွှာထဲမှာ ေအာက်ဆံုးက ကပ်ပါလာလိမ့်မယ်။ ဒါေြကာင့် ဆရာဝန်တစ်ေယာက်ြဖစ်လာရင် ေမာင်ရင်ေလး ဘူဇွာရုပ်ထွက်ေအာင်ေနရမယ် လို့ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့် ပညာတတ်ရုပ်ထွက်ေအာင်ေတာ့ ေနရမှာေပါ့။
သက်တူရွယ်တူရှိတဲ့ ကျန်းမာေရးမှူးတစ်ေယာက်ရယ်၊ အမျိုးသားသူနာြပုတစ်ေယာက်ရယ်၊ ဆရာဝန်တစ်ေယာက်ရယ်ကို မျက်စိထဲမှာ ြမင်ေယာင်ြကည့်ပါ။ (နယ်ေရာက်ဖူးတဲ့သူေတွဆို သေဘာေပါက်လိမ့်မယ်) သူတို့သံုးေယာက်မှာ တတ်ကျွမ်းတဲ့ပညာကိုလိုက်လို့ အေနအထိုင်အေြပာအဆိုကေလး သိသိသာသာကွဲြပားတာေတွ့ရပါမယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ေရွှ၊ စီးေနတဲ့ကား၊ သူေနတဲ့အိမ်နဲ့ မပတ်သက်ပဲ သူ့ကိုယ်ပိုင်အေရာင်အဝါကေလးေတွရှိတာကို အဂင်္လိပ်လိုေတာ့ personality လို့ေခါ်ပါတယ်။ ြမန်မာလိုြပန်ေတာ့ ကိုယ်ရည်ကိုယ်ေသွးေပါ့။
ဆင်းရဲတဲ့သူေတွမှာ မြဖစ်မေန ြဖည့်ဆည်းကျင့်ြကံရမယ့် လိုအပ်ချက်ကေတာ့ အဲဒီကိုယ်ရည်ကိုယ်ေသွးပါပဲ။ ကိုယ့်မှာ စိန်ေရာင်ေရွှေရာင်မှ အေရာင်ေတာက်ေနေအာင် မဆင်နိုင်တာဗျာ။ ကိုယ်ေရာင်ကိုယ်ဝါ ေတာက်ေနေအာင်တင်ဖို့ပဲ ရှိတယ်။
များေသာအားြဖင့် ချမ်းသာတဲ့သူေတွထက် အဲဒီလူေတွအနားက ဟိုမေရာက်သည်မေရာက် လူေတွသာ ဆင်းရဲတဲ့သူေတွကို အထင်ေသးနှိမ့်ချစွာ ဆက်ဆံတတ်ပါတယ်။ ဒီအခါမျိုးမှာေတာ့ အငံု့စိတ်နဲ့ ကျိတ်မှိတ်ြပီး သည်းညည်းခံရတာမျိုးကို အားမေပးလိုပါဘူး။ ဆင်းရဲတဲ့သူေတွမှာလည်း မရှိမာန ဆိုတာ ရှိတာပဲ။ ေဆးေကျာင်းပထမနှစ်မှာ သူငယ်ချင်းေတွ ကျိုက်ထီးရိုးတက်ြကေတာ့ စီးစရာဖိနပ်မရှိလို့ ဖေရဇာမှာ ကင်းပတ်ဖိနပ်တစ်ရံ သွားဝယ်ပါတယ်။
၃၇ လမ်းထိပ်က စီးကရက်ေရာင်းတဲ့တရုတ်ဆိုင်မှာ ကိုယ်နဲ့အရွယ်ေတာ် ကင်းပတ်ဖိနပ်တစ်ရံေတွ့ေတာ့ ေဈးေမးတဲ့အခါ ကိုယ့်ထက်အသက်နည်းနည်းြကီးတဲ့ ဆိုင်ရှင်တရုတ်က
“ဝယ်မှာလည်း မဟုတ်ပဲနဲ့။ လာလာေမးမေနနဲ့။”
လို့ ေြပာပါတယ်။ (သူ့ဆိုင်မှာ အရင်ေဈးေမး တြခားဆိုင်ေတွ လိုက်ြကည့်ြပီးမှ သူ့ဆီဝယ်ဖို့ ြပန်လာတာကိုး။ ဒါေတာင် ေဈးမဆစ်ရေသးဘူး) စိတ်ထဲေထာင်းကနဲြဖစ်သွားြပီး
“ဘာလို့မဝယ်ရမှာလဲ။ သည်မှာ ပိုက်ဆံပါတယ်။ မေတွ့ဘူးလား။”
လို့ေြပာတဲ့အခါ သူက
“ကဲ ဒါဆိုလည်း ဝယ်ေလ။ ဝယ်ေလ။ အခုဝယ်ေလ။”
ဆို မဝယ်ရင် ထရိုက်ေတာ့မယ့်ပံုစံနဲ့ ေရာင်းပါတယ်။ ကိုယ့်တစ်သက်ေနာက်ကို အဲဒီဆိုင်တင်မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီအတန်းတစ်တန်းလံုးက ဘယ်ဆိုင်မှာမှ ေဈးမဝယ်ေတာ့ေလာက်ေအာင် စိတ်ဆိုးပါတယ်။ ဆင်းရဲတဲ့သူအေပါ် နိုင်ထက်စီးနင်း မရှိခိုးနိုး ခွဲြခားဆက်ဆံတာ ဘယ်ေလာက်အရုပ်ဆိုးသလဲဆိုတာ သိေစချင်ပါတယ်။ တကယ်ေတာ့ ရှက်သင့်တာ အဲသလို ခွဲြခားဆက်ဆံတဲ့သူက ရှက်ရမှာပါ။
ကျွန်ေတာ်တို့နိုင်ငံဟာ ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့နိုင်ငံထဲမှာ ထိပ်ဆံုးကပါတာမို့ ြမန်မာလူမျိုးအများစုဟာလည်း ဆင်းရဲတဲ့အထဲနဲ့ ချမ်းသာတဲ့အထဲ ဘယ်ထဲမှာ ရှိေနြကမယ်ဆိုတာ ဂုဏ်ေဖာ်စရာ မလိုပါဘူး။ ေဆးေကျာင်းတက်ေနရင်း အိမ်က ြပိုင်ကားဝယ်မေပးလို့ ဒီပရက်ရှင်ရေနပါတယ်ဆိုတဲ့ကေလးေတွကို နှစ်သိမ့်ေပးမယ့်ဆရာဝန်ြကီးေတွ အများြကီး ရှိပါလိမ့်မယ်။ (ပိုက်ဆံရတာကိုးဗျ)။ ဒါေပမယ့် မနိုင်ရင်ကာ မိဘလုပ်စာနဲ့ ကျားကုပ်ကျားခဲ ေကျာင်းထားေပးေနရတာကို အတုခိုးမှားြပီး
“ဒီ ပလက်တီနမ်ဆွဲြကိုးက ဒယ်ဒီေပးထားတာ။”
လို့ ဖဲေပါင်ရိုက်မယ့် ဆင်းရဲသားကေလးေတွကိုေတာ့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ်ထားနဲ့ ဆံုးမသွန်သင်ချင်ပါတယ်။ ခုေခတ်ကေလးေတွဟာ စာဖတ်အားလည်းနည်းြကတယ်။ ဒါေြကာင့်မို့ အေတွးအေခါ်လည်း လွဲြကပါတယ်။ လိုချင်တာရှိရင် မရရေအာင် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ြကိုးစားယူမယ်ဆိုတဲ့စိတ်ထက် မိဘကို
“ေမွးတုန်းကေမွးထားြပီး တာဝန်မယူချင်ဘူးလား။ ေမွးြပီးရင် ေကျွးရတယ်ေလ။ ဆင်ရတယ်ေလ။ လူတန်းေစ့ထားရတယ်ေလ။”
လို့ ြပန်ြပန်ရန်ေတွ့တဲ့သူေတွ မြကာမြကာ ြမင်ဖူးပါတယ်။ တရုတ်သားသမီး၊ ကုလားသားသမီးေတွ ဘယ်ေတာ့မှ အဲလိုေြပာေလ့မရှိပါဘူး။ ဆင်းရဲတယ်ဆိုတာ ရှက်စရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့် တစ်သက်လံုး ဆင်းရဲတွင်းထဲက မတက်နိုင်ဘူးဆိုရင်ေတာ့ ရှက်စရာေကာင်းတယ်။
အဲဒီဆင်းရဲတွင်းထဲက လွတ်ေြမာက်ဖို့ ရိုးရိုးသားသား ြကိုးြကိုးစားစား အားမထုတ်ပဲ ဘယ်နည်းနဲ့ချမ်းသာရချမ်းသာရ ပိုက်ဆံရှိရင် ေရမေဆးပဲ ေြပာင်တယ်လို့ ယူဆတာက ပိုြပီးရှက်စရာေကာင်းတယ်လို့ သတိေပးချင်ပါတယ်။ စာေပအဆံုးအမနဲ့ေဝးြပီး အြပင်ေလာကကိုချည့် ြကည့်လိုက်ရင်ေတာ့ အင်မတန် အတုခိုးမှားစရာေတွ လက်ညှိုးထိုးမလွဲကိုး။
ေလာကဓံတရားဆိုတာ ရှစ်ပါးရှိပါတယ်။ အဲဒီအထဲမှာမှ ဆင်းရဲတယ် ချမ်းသာတယ်ဆိုတာ နှစ်ပါး အပါအဝင်ေပါ့။ လူဆိုတာ ဆင်းရဲတဲ့ဒဏ်ကိုခံနိုင်တယ် ချမ်းသာတဲ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘူး လို့ ဆိုရိုးစကားရှိြကတယ်။ ဒီအစွန်းနှစ်ဘက်မှာ စုန်ချည်ဆန်ချည် ကျင်လည်ရတဲ့အခါ တကယ်လို့များ ဘဝကို ကိုယ်လိုချင်သလို စိတ်တိုင်းကျ ဖန်တီးလို့သာရစတမ်းဆိုရင် ငယ်စဉ်ကတည်းက ချမ်းသာပါလျက်နဲ့ အသိဉာဏ်နံုနဲ့လို့ တေြဖးေြဖး ဆင်းရဲချို့တဲ့သွားရတဲ့ ဘဝမျိုးထက်စာရင် ငယ်စဉ်က မြပည့်စံုေသာ်ြငား ကံ၊ ဉာဏ်၊ ဝီရိယအားကိုးနဲ့ တစတစ တိုးတက်ြကီးပွားလာတာမျိုးကို ပိုလိုလားပါတယ်။ ဒါမှ အေတွးအေခါ် စဉ်းစားဆင်ြခင်ဉာဏ်ကေလးေတွလည်း နုရာက ရင့်သန်လာမယ် မဟုတ်လား။ ဘဝနာမှ အသိသာတယ်တဲ့။
ေအာက်ေြခကတက်ရတဲ့အခါ အထက်ေရာက်ေတာ့ ေအာက်ေြခလွတ်သွားမှာလည်း မပူရေတာ့ဘူး။ ဘဝေပးအသိဆိုတာ ကိုယ့်ဘဝကေပးေတာ့ အသိသာဆံုးပဲေလ။ ချမ်းချမ်းသာသာ ြပည်ြပည့်စံုစံုနဲ့ ေြပာမနိုင်ဆိုမနိုင် သားသမီးမျိုးကို ေြခကုန်လက်ကုန် လွှတ်ေပးရတာထက်စာရင်ေတာ့ ြခိုးြခိုးြခံြခံ လိမ်လိမ်မာမာ သားသမီးကေလးကို ကိုယ်မစားရစားရ အရိပ်တြကည့်ြကည့် ပျိုးေထာင်ယူရတာ ဘယ်ဟာက မိဘတို့ဝမ်း ြငိမ်းစတမ်းြဖစ်မယ် ေြပာစရာေတာင် မလိုပါဘူး။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အလုပ်ဝင်ကာစက ဝန်ထမ်းေရွးချယ်ေလ့ကျင့်ေရးမှာ လူေတွ့ေြဖရတဲ့အခါ
“သူေတာ်ေကာင်းဥစ္စာ ခုနှစ်ြဖာဆိုတာ ဘာလဲ။”
လို့ အေမးခံရပါတယ်။ အလှူခံမဏ္ဍပ် အသံချဲ့စက် ေန့တိုင်းြကားေနရတဲ့သူအဖို့ မေြဖနိုင်စရာ မရှိပါဘူး။ ဆက်ြပီးေတာ့
“အဲဒီအထဲမှာ မင်းအြကိုက်ဆံုး နှစ်ခုက ဘာလဲ။”
လို့ဆက်ေမးတဲ့အခါ
“ဟိရိ နဲ့ ဩတပ္ပ”
လို့ ေြဖြပီးထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီကေန့ဆို လုပ်သက် ၁၇ နှစ် ြပည့်ေတာ့မယ်။ ကိုယ်ေြပာတဲ့စကားကိုယ် တည်ေအာင်ထိန်းထားနိုင်တုန်းပဲလို့ ဝမ်းလည်းသာပါတယ်။ ဂုဏ်လည်းယူပါတယ်။ ေတာမှာအလုပ်လုပ်ေနရတဲ့ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဆရာဝန်တစ်ေယာက်ြဖစ်ရလို့ ဘယ်တုန်းကမှ သိမ်ငယ်လိုက်တာ ရှက်စရာေကာင်းလိုက်တာ မေတွးမိခဲ့ဖူးဘူး။
ဒီပညာေတွနဲ့ ချမ်းသာေအာင်လုပ်စားလိုက်မဟဲ့လို့ ေတွးရတာသာ ရှက်စရာ။ ဒီဘက်ကရှာြပီး ဟိုဘက်ကိုြပန်မဖို့နိုင်သေရွ့ နင့်ဘဝ ေတာကကိုတက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး လို့ ေတွးြပီး ရိုးရာနဲ့အညီ ေဆာင်ရွက်ရမှာသာ ရှက်စရာ။ ဒီအသက်ဒီအရွယ်အထိ ပိုက်ဆံကို အေြကာင်းြပုလို့ မလုပ်သင့်မလုပ်ထိုက်တာ ဘာတစ်မှ မလုပ်ြဖစ်ေသးပါလား ဆိုတဲ့အသိဟာ ေရှ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားကိုလည်းြဖစ်ေစတယ်။ သံပတ်ကိုလည်း တင်းေစတယ်။ မဟုတ်မတရား လုပ်ေနတဲ့သူေတွမှန်သမျှကိုလည်း ရင်ဆိုင်ရဲတဲ့ သတ္တိကိုလည်း ြဖစ်ေစတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သူေတာ်ေကာင်းြကီးေပါ့ေလ လို့ေတာ့ တိုက်ရိုက်ပဲြဖစ်ြဖစ် သွယ်ဝိုက်ြပီးေတာ့ပဲြဖစ်ြဖစ် ေြကာ်ြငာမဝင်လိုပါဘူး။ သူယုတ်မာြကီးမဟုတ်တာေတာ့ သူများစစ်ေဆးစရာမလိုဘူး။ မေသချာမှာစိုးလို့ ကိုယ့်ဘာသာအြမဲ ြပန်ဆန်းစစ်ေနတယ်။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ ဆင်းရဲသလားေဟ့ဆိုရင် ဆင်းရဲတယ်။ မရှက်ပါဘူး။ ေြပာင်ေြပာင်ပဲ။
ငတ်ြပတ်ေနတာေတာ့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ဝမ်းစာကိုယ် သမာအာဇီဝနဲ့ ရှာေဖွစားနိုင်တယ်။ ဘယ်သူ့မှလည်း ေအာက်ကျမခံနိုင်ဘူး။ မဟုတ်တာေတာ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း မလုပ်ဘူး။ ကိုယ့်လည်း လာမလုပ်နဲ့ မခံနိုင်ဘူး။ မစွမ်းရင်းလည်း မရှိသလို ကန်စွန်းခင်းလည်း မြငိဘူး။ ကင်းလည်းကင်းတယ်။ ရှင်းလည်းရှင်းတယ်။ စွာသလားေမးရင် စွာစွာပဲ။ ဘက်တူရင် လူမေရွးဘူး။ ကွယ်ရာကေန လက်သီးပုန်းထိုးတဲ့အစား မဟုတ်ဘူး။
“စိတ်ေလျှာ့ပါဗျာ။ လာလာ ညကျမှ ကလပ်ေကးမှာ ေကာ့ေတးေသာက်ြပီး ကလပ်တက်ရေအာင်ေလ။”
လို့ေတာ့ လာမေချာ့နဲ့။ ဟိုမှာ လူေတွအများြကီး ဖတ်ေနတာ မြမင်ဘူးလား။ မတ်စိပို့လိုက်ေရာေပါ့။ ရှက်စရာြကီး။
0 comments:
Post a Comment