“နှစ်သစ်ကူး​တဲ့​ည”

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်ည ၁၂ နာရီမှာ

“Happy New Year”

လို့​ ​ေအာ်တဲ့​ အ​ေလ့​အထဟာ ကိုယ်​ေတွငယ်ငယ်တုန်း​က​ေတာ့​ ​ေခတ်မစား​ေသး​ပါဘူး​။

 ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် မိတ်​ေဆွ​ေတွက ဖိတ်ြကား​ခဲ့​ရင်လည်း​ ၂၅ ရက်​ေန့​ မနက်ပိုင်း​သာ ြဖစ်​ေလ့​ရှိြပီး​ ညပိုင်း​ပွဲက အ​ေသာက်ပါလို့​ ကိုယ်နဲ့​မဆိုင်သလို ​ေနပါတယ်။ ဘုရား​ေကျာင်း​မှာ သန်း​ေခါင်ယံဝတ်ြပုပွဲ ရှိတယ်လို့​ ြကား​ဖူး​ေပမယ့်​ ြမို့​လံုး​ပတ်လည် ကား​နဲ့​ပတ်​ေအာ်တာ ဟွန်း​ေတွတီး​တာ မရှိခဲ့​ဘူး​။

အိမ်ကအဖွား​ရဲ့​ ကာဖျူး​က ဆယ်နာရီမို့​လို့​ သန်း​ေခါင်ကို ​ေန့​မမှတ်နိုင်တာလည်း​ ပါတာ​ေပါ့​။ အလုပ်ဝင်​ေတာ့​ အဖွား​လည်း​ မရှိ​ေတာ့​ဘူး​။ အိမ်ကလည်း​ အထိုက်အ​ေလျာက် လွတ်လပ်ခွင့်​ေလး​ေပး​လာ​ေတာ့​ ကား​ေလး​တစ်စီး​နဲ့​ ကန်​ေဘာင်သွား​ထိုး​ြပီး​ ညြကီး​မင်း​ြကီး​ သြကင်္န်ကျတဲ့​ပွဲကို ​ေရာက်ဖူး​ပါတယ်။ မှတ်မှတ်ရရရှိတဲ့​ ကန်​ေဘာင်နယူး​ယား​က​ေတာ့​ ၂၀၀၀ ြပည့်​နှစ်ကို ကူး​တဲ့​အချိန်ပါ။ ​ေပျာ်​ေပျာ်ပါး​ပါး​ စည်စည်ကား​ကား​နဲ့​ ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်များ​သာမကပဲ လူမျိုး​မ​ေရွး​ ဘာသာမ​ေရွး​ ဆင်နွှဲတဲ့​ပွဲတစ်ပွဲ ြဖစ်လာပါြပီ။ အဲဒီ​ေနာက်​ေတာ့​ အ​ေမဆိုဆဲ ဝါဆိုပွဲကို နွား​လှည်း​ေလး​နဲ့​ သွား​ရ​ေအာင်ဆိုြပီး​ မပျက်မကွက် အား​ခဲတတ်လာပါတယ်။ ​

ေဆး​ေကျာင်း​မှာ ဆရာလုပ်​ေနတဲ့​အချိန်မှာ​ေတာ့​ အသိုင်း​အဝိုင်း​က သူငယ်ချင်း​ေတွတင်မက​ေတာ့​ဘူး​။ တပည့်​ေတွလည်း​ ပါလာြပီ။ ြပင်သစ်​ေကျာင်း​က သူငယ်ချင်း​ေတွလည်း​ တိုး​လာ​ေရာ ဘယ်​ေနရာမှာမှ အထိုင်ချလို့​မရ​ေတာ့​ပဲ တစ်ညတည်း​ ဆယ်အိမ်မက​ေအာင် ကား​တစ်စီး​နဲ့​ပတ်ရတာ အစား​ေတွ​ေရာ အ​ေသာက်​ေတွ​ေရာ ​ေြဗာင်း​ကိုဆန်​ေရာ။ ဒီအခါမှာ​ေတာ့​ အိမ်​ေတွကလည်း​ သြကင်္န်မဏ္ဍပ်အထိုင်ချသလို ​ေဆာင်း​ေဘာက်ြကီး​ေတွနဲ့​ ဘာဘီကျူး​၊​ ​ေဟာ့​ေပါ့​၊​ ယမကာမျိုး​စံု၊​ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စီစဉ်ြကပါတယ်။

ဘွဲ့​လွန်​ေအာင်ြပီး​လို့​ အလုပ်သမား​ေဆး​ရံုမှာ ဆရာ FA လုပ်တဲ့​အချိန်မှာ​ေတာ့​ ဧည့်​သည်ဘဝက​ေန အိမ်ရှင်စီစဉ်သူအြဖစ် ရာထူး​တိုး​လာပါတယ်။ တုတ်ထိုး​ဘန်း​လိုက်ြကီး​ပါမှာြပီး​ ​ေဟာ့​ေပါ့​အိုး​ေတွအစံုအလင် အစား​အ​ေသာက်​ေတွ အလျှံပယ်နဲ့​ ဟက်ပီး​နယူး​ယား​ြကြပီး​တဲ့​ေနာက် ပိုင်အိုး​နီး​ယား​ေတွ ဘီအမ်အီး​ေတွလည်း​ ​ေရာက်တတ်လာ​ေရာ။ နယူး​ယား​က​ေတာ့​ တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် ပိုစည်လာပါြပီ။ အိမ်ြပန်ချိန််က​ေတာ့​ တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် ပိုပို​ေစာလာတာ​ေပါ့​။ အသက်တစ်နှစ်ြကီး​လာ​ေလ၊​ နယူး​ယား​အမှတ်တရ​ေတွ ပိုပိုတိုး​လာ​ေလလို့​ ​ေြပာလို့​ရပါတယ်။ အခုလည်း​ တစ်နှစ်ကူး​ရဦး​ြပန်​ေတာ့​ မှာ​ေပါ့​ေလ။

စိတ်ထဲမှာ ဘယ်နှစ်သစ်ကူး​ညကို အမှတ်ရဆံုး​လဲ လို့​ ​ေမး​စရာမလိုပါဘူး​။ ခုရက်ပိုင်း​မှာ တတမ်း​တတ နဲ့​ သတိရမိ​ေနတဲ့​ နယူး​ယား​ညက​ေလး​က​ေတာ့​ လွန်ခဲ့​တဲ့​နှစ်နှစ်က ဘူတန်မှာ နှုတ်ဆက်ပွဲလုပ်တဲ့​ ၂၀၁၀ ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်ည ြဖစ်ပါတယ်။ စာချုပ်သက်တမ်း​ေစ့​လို့​ ြမန်မာြပည်ြပန်ရ​ေတာ့​မယ်ဆိုြပီး​ ဝမ်း​သာတာကတစ်ပိုင်း​၊​ နှစ်နှစ်လံုး​လံုး​ မိသား​စုလို အတူ​ေနလာခဲ့​တဲ့​ ​ေဆး​ရံုဝန်ထမ်း​ေတွနဲ့​ ခွဲခွာရ​ေတာ့​မှာမို့​လို့​ စိတ်မ​ေကာင်း​တာလည်း​ တစ်ပိုင်း​ေပါ့​။ ပိုြပီး​လွမ်း​လို့​ေကာင်း​သွား​ေအာင် စပွန်ဆာဝင်​ေပး​တာက​ေတာ့​ သူတို့​ဘူတန်က ကျန်း​မာ​ေရး​ဝန်ြကီး​ဌာနပဲ ြဖစ်ပါတယ်။ စာချုပ်​ေစ့​တဲ့​ဆရာဝန်​ေတွကို အပိုလစာတစ်လစာ ​ေဘာက်ဆူး​ထပ်​ေဆာင်း​ေပး​တယ်ဗျ။ ​ေမျှာ်လင့်​မထား​တဲ့​ အပိုဝင်​ေငွမို့​ ရက်ရက်​ေရာ​ေရာြကီး​ကို အိမ်မှာနှစ်သစ်ကူး​ပါတီြကီး​ ဝက်ဝက်ကွဲ ​ေပး​ပလိုက်တာ​ေပါ့​။

ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တစ်​ေယာက်မှ မပါပဲ အုန်း​အုန်း​ြကွက်ြကွက် ဆင်နွှဲြကတဲ့​ ခရစ်သက္ကရာဇ် နှစ်ကူး​မဂင်္လာပါဗျား​။ ဘယ်​ေလာက်​ေပျာ်တယ် မ​ေပျာ်တယ်။ ဓါတ်ပံု​ေတွ တြဖတ်ြဖတ်ရိုက်လွန်း​လို့​ ကင်မရာပါလွတ်ကျြပီး​ ပျက်သွား​ေတာ့​မှ ရပ်​ေတာ့​တယ်။ တစ်ပံုမှ မကျန်လိုက်ဘူး​။ ​ေအး​ေရာ။ ရိုက်ထား​တဲ့​ပံု​ေတွကိုလည်း​ ဘယ်သူက မူး​မူး​နဲ့​ ဒလိလုပ်သွား​တယ် မသိဘူး​။ ​ေကာင်း​ေလစွ ​ေကာင်း​ေလစွ။ မျက်စိ​ေနာက်ကို သက်သာလို့​။ မှတ်မိသ​ေလာက်ြဖင့်​ ညဦး​ပိုင်း​က ရှိုး​စမိုး​နဲ့​ လန်ထွက်​ေနတာ။ မနက်ကျမှ ​ေဘာင်း​ဘီအြဖူဆွတ်ဆွတ်ြကီး​ ငရုတ်ဆီ​ေတွ ရဲပ​ေဒါင်း​ခတ်လို့​။ တစ်အိမ်လံုး​လည်း​ ပွစာကျဲကျန်ခဲ့​တယ်။ ​ေတာ်ပါ​ေသး​ရဲ့​။ ြပန်ကာနီး​မှ လုပ်တဲ့​ပါတီမို့​လို့​။ ​

ေရာက်စကသာ အဲလိုလုပ်လို့​ အကျင့်​ပါသွား​ရင် ချိုနဲ့​သား​ေရ​ေတာင် ကျန်မှာမဟုတ်ဘူး​။ မ​ေမ့​နိုင်ဘူး​လည်း​ ​ေြပာ​ေသး​ရဲ့​။ မူး​မူး​နဲ့​ ဘာမှ မမှတ်မိပဲနဲ့​များ​ လာလာ​ေချ​ေသး​။ ဟုတ်ပါဘူး​။ မှတ်မိတာ​ေပါ့​။ မျက်စိထဲလည်း​ ြပန်ြမင်တာ​ေပါ့​။ အဲဒီညမတိုင်ခင်ကတည်း​က ကိုယ်နဲ့​နှစ်နှစ်လံုး​လံုး​ အတူတူ အလုပ်လုပ်လာခဲ့​တဲ့​ ဘူတန်လူငယ်​ေတွ (ကိုယ့်​ထက် အသက်ြကီး​တဲ့​သူ​ေတွက စတယ်မီနာမ​ေကာင်း​လို့​ ဝင်မနွှဲနိုင်ြကဘူး​။) တစ်​ေယာက်ချင်း​ တစ်​ေယာက်ချင်း​ေရာ၊​ မိသား​စုလိုက်ပါ ​ေအာင့်​ေမ့​သတိရမိတယ်။

အရမ်း​ြကီး​ရင်း​နှီး​သွား​မှာစိုး​လို့​ စည်း​တစ်ခုြခား​ြပီး​ သတိထား​ဆက်ဆံ​ေနရာက အဲဒီညမှာ​ေတာ့​ ဘာတစ်ခုမှ ချုပ်တည်း​ဟန်​ေဆာင်မထား​ေတာ့​ပဲ လွှတ်​ေပး​ထည့်​လိုက်တာ ရှိသမျှလူ အကုန်လံုး​ ​ေသွး​ရင်း​သား​ရင်း​လို ခင်မင်မိသွား​ေတာ့​တယ်။ အဲဒါမ​ေကာင်း​ဘူး​။ အခွာရခက်တယ်။ ခုပဲြကည့်​ေလ။ စိတ်ကသူတို့​ဆီပဲ ​ေရာက်​ေရာက်​ေနတယ်။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်မှာ တခါတခါ လာလာနှုတ်ဆက်ြကတယ်။ စိတ်မ​ေကာင်း​ဘူး​။ ကိုယ်​ေရး​တဲ့​စာ​ေတွလည်း​ အဂင်္လိပ်လိုမှ သူတို့​ကဖတ်တတ်မှာ။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ဓါတ်ပံုတင်ရင် ဘိုလိုတင်တင်​ေနရတာ။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ် ချတ်တင်ထိုင်ရတဲ့​ဘဝကို မြကိုက်ပါဘူး​။ ​ေထာင်ဝင်စာလာ​ေတွ့​ေနသလိုပဲ ခံစား​ရတယ်။ မာ​ေြကာင်း​သာ​ေြကာင်း​ သတိရ​ေြကာင်း​၊​ ဘယ်သူဘယ်​ေရာက် ဘာလုပ်၊​ ဒီ​ေလာက်ပဲ။ ြပန်ဆံုစရာမှ မရှိ​ေတာ့​တာ။

“See you Sir! May be in the next life.”

 လို့​ နှုတ်ဆက်တဲ့​သူလည်း​ နှုတ်ဆက်တယ်။ ြကံုပ​ေလ ဘံု​ေပွကွယ်။ ဟိုမှာတုန်း​က​ေတာ့​ သမီး​စိတ်နဲ့​ အရူး​တစ်ပိုင်း​၊​ ဒီလည်း​ေရာက်​ေရာ ဟိုြပန်သွား​ချင်​ေနတယ်။ အဲဒီမှာသာ အိမ်​ေထာင်ရက်သား​များ​ ကျခဲ့​လို့​က​ေတာ့​ အ​ေတွ့​ထဲက ​ေမာင်သင်ြကီး​ထက် ဆိုး​မယ်။ ရူး​မှာပဲ။ ဒါ​ေြကာင့်​ ဒီနှစ်နယူး​ယား​မှာ​ေတာ့​ ဘူတန်ကို မှတ်မှတ်ရရ လွမ်း​စာ​ေရး​လိုက်ရပါတယ်ကွယ်။ ဘူတန်မှာ ပါတီ​ေပး​ရတာ ညစာစား​ပွဲလုပ်ရတာ တကယ်​ေတာ့​ ​ေလာက်ကိုင်က တရုတ်အသုဘ​ေလာက်​ေတာင် ကရိကထ မများ​ပါဘူး​။ ဟိုမှာက တရုတ်မသာအိမ်တစ်အိမ်ရှိရင် အိမ်​ေရှ့​မှာ ဂလံုး​ဂလံုး​အံစာတံုး​ေတွ လာလာလှိမ့်​ချတဲ့​အထိ စည်စည်ကား​ကား​ လုပ်ရတယ်။

ဝါး​ဘိုး​တိုင်မှာ ချိတ်ရတဲ့​ စက္ကူမီး​ပံုး​ြကီး​ကိုက ​ေလး​ငါး​သိန်း​တန်တယ်။ ထမင်း​ေကျွး​ရင် ဟင်း​ဆယ်ခွက်ထက် နည်း​လို့​မရဘူး​။ ရက်မလည်မချင်း​ အဲဒီလူနဲ့​အတူ လိုက်​ေသရတဲ့​ ြကက်၊​ ဝက်၊​ ဘဲ၊​ ငါး​၊​ ​ေတာ်​ေတာ်များ​လိမ့်​မယ်။ ဘူတန်​ေတွက​ေတာ့​ အစား​အ​ေသာက်နဲ့​ပတ်သက်ရင် သူမတူ​ေအာင် ချိုး​ြခံ​ေလ့​ရှိြကတယ်။ ကပ်​ေစး​နည်း​လို့​ မဟုတ်ပါဘူး​။ အကျယ်မချဲ့​ပဲ ​ေရာင့်​ရဲလွယ်တာပါ။ ဘူတန်မှာ​ေနရတဲ့​ဒုက္ခကို စာဖွဲ့​ရင် ြမန်မာ​ေတွအတွက် အစား​အ​ေသာက်ဆင်း​ရဲတာ တစ်ခုပဲ ​ေြပာစရာရှိမယ်။

သူတို့​က အသား​သိပ်စား​ေလ့​မရှိဘူး​။ တခါတ​ေလသာ စား​တယ်။ အာလူး​၊​ ဒိန်ခဲ နဲ့​ ငရုတ်သီး​ကို အဓိကစား​တယ်။ ပဲဟင်း​က​ေတာ့​ မပါမြဖစ်ပဲ။ သက်သတ်လွတ်စား​တာ​ေတာ့​ မဟုတ်ဘူး​။ အ​ေြခာက်အြခမ်း​က​ေလး​ေတွ​ေတာ့​ စား​ြကသား​ပဲ။ သူတို့​တစ်နိုင်ငံလံုး​မှာ သား​သတ်ရံု မရှိဘူး​။ ​ေမွး​ြမူ​ေရး​ြခံ မရှိဘူး​။ အမဲလိုက်တာ၊​ ငါး​ြမား​တာကို ဥပ​ေဒနဲ့​ တား​ြမစ်ထား​တယ်။ သူတို့​စား​သမျှအသား​ကို အိန္ဒိယကတင်သွင်း​တယ်။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ နယ်စပ်မဟုတ်တဲ့​ ြမို့​မှန်သမျှ အသား​ငါး​ကို က​ေတာင်က​ေတာင်နဲ့​ ြမည်​ေအာင် ခုတ်ထစ်ြပီး​ဝယ်ရတယ်။

ငါး​ဆို အ​ေကာင်လိုက် ​ေကာက်ရိုက်လိုက်ရင် အကွဲအြပဲပဲ။ ဒါ​ေတာင် ​ေန့​တိုင်း​ဝယ်လို့​ရတာ မဟုတ်ဘူး​။ နယ်စပ်က​ေန ​ေရခဲကား​နဲ့​တင်လာ၊​ ကုန်​ေအာင်​ေရာင်း​၊​ ကုန်မှ ​ေနာက်တစ်ခါ သွား​ဝယ်၊​ တစ်ြမို့​လံုး​မှာမှ အသား​ဆိုင်က တစ်ဆိုင်တည်း​ပဲရှိတာ။ အသား​ေရာင်း​ပံုကလည်း​ ရယ်ရတယ်။ အဆီလိုချင်တယ်။ အသား​လိုချင်တယ်။ ​ေခါင်း​လိုချင်တယ်။ အြမီး​လိုချင်တယ် လာ​ေချး​မများ​နဲ့​။ ဘယ်နှစ်​ေကဂျီယူမလဲပဲ​ေြပာ။ အ​ေကာင်လိုက်ခုတ်​ေနတာ။ ​ေရာက်တဲ့​ေနရာက ရမယ်။ မလိုချင်တာ ကိုယ့်​ဘာသာ လွှင့်​ပစ်။ အသည်း​အြမစ်တို့​ ကလီစာတို့​ဆိုတာ မြမင်ဖူး​ဘူး​။

အဲဒါ​ေတွက ပုပ်လွယ်လို့​ သယ်ကိုမလာတာ။ ဥပုသ်လ​ေတွဆိုရင်​ေတာ့​ အသား​တင်သွင်း​ခွင့်​ပါ ပိတ်ထား​လို့​ အ​ေြခာက်အြခမ်း​ဘက်ြပန်လှည့်​။ ကိုယ်​ေတွကသာ သား​စား​ကျူး​ေနသလိုပါပဲ။ သူတို့​အတွက်က​ေတာ့​ အာလူး​ဟင်း​တစ်ခွက်၊​ ပဲဟင်း​အရည်ကျဲတစ်ခွက်၊​ ဒိန်ခဲပါတဲ့​ ငရုတ်သီး​ေထာင်း​တစ်ခွက်ဆို ဘာမှ မလို​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေဆး​ရံု​ေတွမှာ ​ေကျာင်း​ေတွမှာ ထမင်း​ချက်ရံု​ေတွရှိတယ်။ ​ေကျာင်း​သား​ေတွကို၊​ လူနာနဲ့​အ​ေစာင့်​တစ်​ေယာက်ကို တ​ေန့​ထမင်း​နှစ်နပ်​ေြကွး​၊​ လက်ဘက်ရည်နှစ်နပ် တိုက်တယ်။ ဟင်း​နှစ်မျိုး​ေပး​တယ်။ တစ်ပါတ်သံုး​ရက် အသား​ဟင်း​ပါတယ်။ ဂျူတီကျလို့​ အိမ်မြပန်နိုင်တဲ့​သူ​ေတွ စိတ်ြကိုက်ယူစား​။

 ​ေဆး​ရံုအုပ်အိမ်က ဆရာဝန်က​ေတာ်ကိုယ်တိုင် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပူပူ​ေနွး​ေနွး​ ချက်ြပုတ်​ေပး​လိုက်တာကလည်း​ အမည်အတူတူပဲ။ သံပုရာသီး​ကုလား​တယ်က​ေလး​ပဲ အဆစ်ပါမယ်။ တူမှာ​ေပါ့​။ တြမို့​လံုး​ ဒါပဲရှိတာ​ေလ။ အိမ်မှာ ထမင်း​စား​ရတာ မ​ေကာင်း​လို့​ ဆိုင်မှာ ဝယ်စား​ြကည့်​တဲ့​အခါ သိပ်ထူး​မယ် မထင်နဲ့​။ အသား​ဟင်း​တစ်ခွက်၊​ ပဲဟင်း​တစ်ခွက်၊​ ငရုတ်သီး​ေထာင်း​တစ်ခွက်။ ဒါပဲ။ နရသီဟပ​ေတ့​ ငုတ်တုတ်​ေမ့​သွား​မယ့်​တိုင်း​ြပည်။ စိတ်တိုင်း​ကျမှာ ​ေမာနင်း​ဘရိတ်ဖတ်ဆွဲတဲ့​ အကျင့်​နဲ့​ေတာ့​ ဘူတန်ကို မလာနဲ့​ဆရာ။ ကိုယ့်​အိမ်ကိုယ် ​ေကာ်ဖီ​ေဖျာ်​ေသာက်ရမှာ။ ဘယ်သူကမှ အား​အား​ယား​ယား​ ​ေစာ​ေစာစီး​စီး​ သွား​ေရစာ​ေတွ ချက်ြပုတ်ြပင်ဆင် မ​ေရာင်း​ဘူး​။

 ​ေပါင်မုန့်​နဲ့​ဘီစကစ်ပဲ အား​ကိုး​စရာရှိတယ်။ ​ေကာ်ဖီမစ်မရှိတဲ့​ တိုင်း​ြပည်လည်း​ ြဖစ်​ေတာ်မူ​ေပထ​ေသာ ပါပဲ။ လက်ဘက်ရည်ကဆို ဆိုင်​ေဖျာ်နဲ့​ေဆး​ရံု​ေဖျာ် ဘာမှမကွာဘူး​။ ဝယ်လို့​ရတဲ့​မုန့်​ဆိုလို့​ စမူဆာရယ်၊​ ငရုတ်သီး​ေတာင့်​ကို မုန့်​နှစ်နဲ့​ေြကာ်တာရယ်ပဲ ရှိတယ်။ ​ေန့​လည်​ေန​ေစာင်း​ ြမို့​ထဲ​ေဈး​ဝယ်ထွက်ရင်း​ အပျင်း​ေြပ​ေဟာ်တယ်မှာ ​ေကာ်ဖီဆိုင်ထိုင်လို့​ေတာ့​ရသ​ေပါ့​။ ​ေကာ်ဖီမှာရင် နှပ်အိုး​ေလး​နဲ့​ သြကား​နို့​မှုန့်​ထုပ်က​ေလး​ေပး​မယ်။ မီနူး​ြကီး​ေတာင်း​မ​ေနနဲ့​။ တစ်မျိုး​ပဲရှိတယ်။ French Fries။ ဒါ​ေတာင် မှာသူရှိမှ အာလူး​အခွံစသင်မှာ။ ဒီလိုအ​ေနာက်တိုင်း​အစား​အစာဆိုတာ တိုး​ရစ်စ်​ေတွလာတည်း​တဲ့​ အဲဒီ​ေဟာ်တယ်မှာပဲရတယ်။

 အသီး​အနှံ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် စား​ချင်တာလား​။ ရတယ်​ေလ။ သခွား​သီး​ေတွရှိတယ်။ တစ်လံုး​မှ ြမန်မာ​ေငွတစ်ရာ​ေလာက်ပဲရှိတာ။ ဘာမှမလိုဘူး​။ ​ေရ​ေဆး​ြပီး​ ဒီအတိုင်း​ကိုက်စား​။ သူတို့​လည်း​ ဒီလိုပဲ စား​တယ်။ ငါသာဘူတန်မှာ​ေနရရင်​ေတာ့​ ဗိုက်ဆာလို့​ ​ေသရချည်ရဲ့​လို့​ မ​ေအာင့်​ေမ့​နဲ့​။ အခုလတ်တ​ေလာကို ဘူတန်စာ​ေတွြပန်လွမ်း​တယ်။ ဝိတ်​ေတွတက်ြပီး​ ဗိုက်ြကီး​ရွှဲလာလို့​။ ဘူတန်​ေရာက်စကဆို နှစ်လအတွင်း​ 10 Kg ​ေလာက်ကျသွား​တယ်။ ​ေပါင်တစ်ရာ့​နှစ်ဆယ်ပဲ ရှိတာ။ အစား​အ​ေသာက် မခံုမင်လို့​လား​၊​ လူဦး​ေရကိုက နည်း​လို့​လား​ေတာ့​ မ​ေြပာတတ်ပါဘူး​။ သူတို့​လူမျိုး​ေတွ အသက်ရှည်ြကတယ်။ ​

ေသွး​တိုး​၊​ ဆီး​ချို၊​ နှလံုး​ သိပ်ဒုက္ခမ​ေပး​ဘူး​။ ဒါ​ေတွပဲစား​တာ​ေတာင် အကုန်လံုး​ တုတ်တုတ်ခဲခဲပဲ။ အာဟာရချို့​တဲ့​တာ မ​ေတွ့​ခဲ့​မိဘူး​။ ​ေထွ​ေထွထူး​ထူး​ အစား​မြကူး​တဲ့​သူ​ေတွကို ဒင်နာ​ေပး​ရတာ ဘယ်​ေလာက်သက်သာသလဲ။ ြကက်သား​တစ်မျိုး​၊​ ငါး​တစ်မျိုး​ဆို လုပ်လှချည်လား​ ကိုယ့်​ဆရာရယ် ြဖစ်​ေနြပီ။ အ​ေသာက်ကလည်း​ သိပ်​ေရွး​မ​ေနနဲ့​။ ဘီယာလား​၊​ အရက်လား​ပဲ စဉ်း​စား​။ နှစ်ခုစလံုး​ ြပည်တွင်း​ြဖစ် တစ်မျိုး​စီပဲ ထုတ်ထား​တယ်။ ဒီ့​ထက်ြပင်း​တာြကိုက်ရင် ကိုယ့်​ဘာသာချက်တဲ့​အရက်ပဲ ရှိမယ်။ ဝိုင်လိုချင်​ေတာ့​ စပိုင်ဝိုင်က ထိပ်​ေခါင်တင် တပင်တိုင်။ ဆာဂျင်ြကီး​ြကိုက်တတ်တယ်ဆိုလို့​ လူနာကလာ လက်​ေဆာင်​ေပး​တဲ့​ ြပင်သစ်ဝိုင်ကို​ေတာ့​ သူတို့​လည်း​ စိတ်မဝင်စား​ဘူး​။ လျှာမထိအာမထိမို့​လို့​။ ကဲ ဒီလူ​ေတွမှ ရက်ရက်​ေရာ​ေရာ မသထာရင် ဘယ်သူ့​သွား​သထာမလဲ။

 ဘူတန်ခရစ်စမတ်ကိုလွမ်း​ရင် ရာသီဥတုကိုလည်း​ ထည့်​မ​ေြပာလို့​မရဘူး​။ ရန်ကုန်သား​ေတွ ​ေအာ်ဆင်း​သွား​ေလာက်​ေအာင် ​ေအး​တယ်။ က​ေနဒါ၊​ ရုရှား​၊​ ကိုရီး​ယား​မှာလို နှင်း​ခဲြပင်အထူြကီး​မကျ​ေပမယ့်​ ​ေနကွယ်တဲ့​ေတာင်​ေစာင်း​ေတွမှာ စမ်း​ေချာင်း​ေတွ ​ေရခဲ​ေအာင်​ေအး​တယ်။ အိမ်တိုင်း​အိမ်တိုင်း​ မီး​ပံုဖိုြကရတယ်။ ​ေအး​လာ​ေလ၊​ ​ေစာင်ြခံုြကီး​နဲ့​ မီး​ပံုနား​ကပ်ကပ်လာ​ေလ။ ​ေနာက်​ေတာ့​ မူး​မူး​နဲ့​ မီး​ပံုထဲြပုတ်ကျ​ေရာ။ ဒါ​ေြကာင့်​ မီး​ေလာင်လူနာ မရှား​ဘူး​။ ​ေဆး​ရံုမှာ​ေနလည်း​ အပူ​ေပး​စက်​ေဘး​မှာ လက်က​ေလး​ မီး​ကင်ြပီး​ေနြကတယ်။ ဒရစ်ပုလင်း​ေတွကို ဟီတာနား​ထား​ြပီး​ တစ်​ေယာက်တစ်လံုး​စီ လက်ပူတိုက်​ေနြကတယ်။ လူနာတိုင်း​ကို အိပ်ယာခင်း​၊​ ​ေမွ့​ယာ၊​ ​ေစာင်၊​ အလံုအ​ေလာက်​ေပး​နိုင်တယ်။ ကိုယ့်​အိမ်မှာ​ေတာ့​ အပူ​ေပး​စက် နှစ်လံုး​ေတာင် ​ေပး​ထား​တယ်။

ညဘက် အင်တာနက်သံုး​ရင် ​ေစာင်ြခံုြကီး​နဲ့​ ဟီတာဖွင့်​သံုး​တယ်။ အိမ်ြပတင်း​ေပါက်​ေတွအတွင်း​ဘက်မှာ ဖျင်လိုက်ကာအထူြကီး​ေတွတပ်​ေပး​ထား​ေတာ့​ အိမ်ထဲမှာ​ေနရင် လံုြခံု​ေနွး​ေထွး​ေနတာပဲ။ ​ေဆာင်း​တွင်း​မို့​ ​ေရချိုး​မပျင်း​ေပါင်။ ဘယ်ပျင်း​မလဲ။ ​ေရ​ေနွး​နဲ့​ချိုး​ရတာကိုး​။ ခွဲခန်း​ထဲ လက်​ေဆး​ရင်​ေတာင် ​ေရ​ေနွး​နဲ့​ေဆး​ရတာ။ ဇိမ်ပဲ။ ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေရချိုး​ြပီး​ရင် ဆီမလူး​တဲ့​ ​ေပဖူး​လွှာလုပ်လို့​မရဘူး​။ အ​ေရခွံ​ေတွ​ေြခာက်ြပီး​ ကွာကျတာထက် တကိုယ်လံုး​ယား​ေနတာဆိုး​တယ်။ နှစ်နှစ်လံုး​လံုး​ ​ေရ​ေနွး​စိမ်လိုက်၊​ မိုး​ေဟကိုလုပ်လိုက်နဲ့​ဆို​ေတာ့​ အသား​အ​ေရက စပါး​သွား​စရာ မလို​ေတာ့​ဘူး​။ ​ေန​ေရာင်ြပြပယူရတယ်။

 ဘူတန်မှာ သူတို့​ေပး​ထား​တဲ့​အိမ်ကြဖင့်​ ကိုယ့်​အိုး​ကိုယ့်​အိမ်​ေနဖူး​သမျှထဲမှာ အဆင့်​အြမင့်​ဆံုး​ပဲ။ အိပ်ခန်း​ချည့်​ပဲ သံုး​ခန်း​ပါတယ်။ ​ေရချိုး​ခန်း​ အိမ်သာတွဲလျက်က တစ်ခန်း​။ အိမ်​ေထာင်ပရိ​ေဘာဂ အစံုအလင်။ ​ေရခဲ​ေသတ္တာပါပါတယ်။ ဘာမှလို​ေလ​ေသး​မရှိဘူး​။ ​ေလာက်ကိုင်သွား​တုန်း​က ​ေရာက်​ေရာက်ချင်း​ အိမ်သာထဲက​ေရပံုး​ေရခွက်ကအစ ဝယ်ယူရတာ။ မီး​ဖိုက​ေလး​တင်ဖို့​ ထင်း​ရူး​ပံုး​အစုတ်က​ေလး​တစ်လံုး​ မရှိတာ၊​ မီး​လံုး​ မီး​ေချာင်း​ ကိုယ့်​ဘာသာ တပ်ယူရတာ သတိရြပီး​ ရင်နာမိတယ်။ ဟိုမှာြဖင့်​ အိမ်ကပစ္စည်း​ ဘာပျက်ပျက် ​ေဆး​ရံုအင်ဂျင်နီယာ ဖုန်း​ဆက်​ေခါ်လိုက်။ သူလာလုပ်​ေပး​တယ်။ ​ေဆး​ရံုတိုင်း​မှာ အဲသလို ပစ္စည်း​ထိန်း​သိမ်း​ေရး​တာဝန်ယူတဲ့​သူ​ေတွ ရှိတယ်။

တခါတုန်း​က အမ်း​ေဆး​ရံုက အလုပ်ထွက်သွား​တဲ့​ ဆရာဝန်မ​ေလး​တစ်​ေယာက်က​ေတာ့​ သူ​ေရာက်စဉ်က ​ေဆး​ရံုထဲမှာ ကုတင်အ​ေပါက်ြကီး​နဲ့​ အိပ်ရြပီး​ အိမ်မြပန်ပဲ တ​ေကာက်​ေကာက် စကား​လိုက်​ေြပာ​ေနတဲ့​ ​ေယာကင်္ျား​တစ်​ေယာက်​ေြကာင့်​ ရင်နာနာနဲ့​ ဆရာဝန်ဘဝကို နှုတ်ဆက်ရ​ေြကာင်း​ ​ေြပာဖူး​တယ်။ ဖုန်း​ေခါ်ချင် တယ်လီဖုန်း​ရံုး​သွား​။ ြကား​ရလား​။ ဒါပဲ။ နှစ်ခွန်း​ေလာက် အနိုင်နိုင်​ေြပာရသတဲ့​။ ကွာ​ေတာ့​ ကွာတာ​ေပါ့​ အမရယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ အခု မကွာ​ေတာ့​ပါဘူး​။ ဘူတန်မှာလို အဆင့်​ြမင့်​ြမင့်​နဲ့​ ဝန်ထမ်း​အိမ်ယာ​ေတွ ြမန်မာြပည်မှာလည်း​ ​ေတာ​ေရာနယ်ပါ ရှိလာပါြပီ။ ကား​ေကာင်း​ေကာင်း​တစ်စီး​ေလာက်​ေတာင် ​ေပး​ထား​နိုင်​ေသး​။ တစ်ခုပဲ။ ဒုဗိုလ်မှူး​ြကီး​အဆင့်​ေလာက်​ေတာ့​ ရှိဖို့​လိုလိမ့်​မယ်။

မုဒိတာပွား​လိုက်ြကတာ​ေပါ့​ေနာ်။ လက်ခုပ်ြကီး​ြပည့်​တဲ့​အခါ လက်ြကား​ေလး​ဘာ​ေလး​ ယိုချင်ယိုတန်​ေကာင်း​ပါရဲ့​။ အခါရာသီအ​ေြကာင်း​လည်း​ပါ၊​ အစာ​ေရစာက​ေလး​လည်း​ မိတ်ဆက်​ေပး​ြပီး​ြပီဆိုရင် အဓိကဇာတ်လိုက် ဘူတန်သူ ဘူတန်သား​ေတွနဲ့​ မိတ်ဆက်​ေပး​ရပါဦး​မယ်။ ​ေရာက်ကာစမှာ ကိုယ်​ေရာသူ​ေရာ ဟန်က​ေလး​နဲ့​ ​ေနြကတယ်။ လုပ်ပံုကိုင်ပံု ​ေနပံုထိုင်ပံု အကုန်အကဲခတ်တယ်။ တ​ေြဖး​ေြဖး​ ရင်း​နှီး​လာတဲ့​အခါ ​ေဖာ်​ေဖာ်​ေရွ​ေရွြဖစ်လာတယ်။ တစ်​ေယာက်တည်း​ ပျင်း​ေနမှာစိုး​လို့​ ဟိုနား​သည်နား​ ဧည့်​သည်ပို့​သလို ကား​နဲ့​လိုက်ပို့​ေပး​တယ်။

ပွဲလမ်း​သဘင် ဘယ်သွား​သွား​၊​ ကိ်ုယ့်​ကို​ေခါ်တယ်။ ဘူတန်ကဘရာသာ​ေတွက ကိုယ့်​အဖို့​ ညီအကိုလိုထက် သမီး​ေယာက်ဖ​ေတွလိုပဲ။ သူတို့​မိန်း​က​ေလး​သူငယ်ချင်း​ေတွနဲ့​ မိတ်ဆက်​ေပး​တယ်။ ဒိတ်လုပ်​ေပး​တယ်။ ကိုယ့်​ေဆး​ရံုရှိတဲ့​ြမို့​က​ေလး​မှာ အနီး​ဆံုး​က ​ေကာလိပ်​ေကျာင်း​တစ်​ေကျာင်း​၊​ နည်း​ပညာဒီပလိုမာ​ေကျာင်း​တစ်​ေကျာင်း​ ရှိတယ်။ ၂၀ ဝန်း​ကျင် ​ေကျာင်း​သား​ေကျာင်း​သူ သူငယ်ချင်း​ေတွ အများ​ြကီး​ ရခဲ့​တယ်။ အိမ်လာလည်တဲ့​အခါ လည်တယ်။ သူတို့​အ​ေဆာင်ကို အလည်​ေခါ်တဲ့​အခါ ​ေခါ်တယ်။ ရွယ်တူလို အသက်မခွဲြခား​ပဲ ​ေပါင်း​လို့​ရတယ်။ ဘူတန်အပျိုမက​ေလး​ေတွက လျှပ်​ေပါ်​ေလာ်လီ လန်ထွက်မာန်တက် သိပ်မရှိြကပါဘူး​။

ရိုး​ရိုး​ေအး​ေအး​ ​ေနတာများ​တယ်။ ဘူတန်ညချမ်း​ဟာ ကိုယ့်​ဆီက ရွာ​ေတွမှာလိုပဲ။ လူပျိုလှည့်​ြကတဲ့​ ဓ​ေလ့​ရှိတယ်။ သမီး​အပျိုြဖစ်ရင် အိပ်ခန်း​ထဲမှာ လူပျိုနဲ့​စကား​ေြပာဖို့​ ြကမ်း​ခင်း​အ​ေပါက်​ေဖာက်​ေပး​ရတယ်။ “ြကည်ြဖူပါ ြကည်ြဖူပါ ​ေမရယ်။ ဒီညလည်း​ ကိုယ်​ေလ အိပ်မ​ေပျာ်နိုင်” ​ေလာက် ​ေဖာ​ေရှာတတ်ရင် အလုပ်ြဖစ်က​ေရာ။ ြမန််မာ​ေတွလို အပျိုစင်မှဘာမှညာမှ အယူသိပ်မရှိြကဘူး​။ သမီး​သ​ေဘာဆို မိဘကလည်း​ ဘာမှဝင်​ေြပာ​ေလ့​မရှိဘူး​။ လွန်လွန်ကျူး​ကျူး​ြဖစ်သွား​ရင်​ေတာ့​ ယူရင်ယူ မယူရင်​ေလျာ်ပဲ။ ကိုယ်လို နိုင်ငံြခား​သား​ေတွဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေရှာ့​ခ်ရှိတယ်။ မယူနဲ့​မဟုတ်ဘူး​။ ယူ။ အသိအမှတ်မြပုတာ မရှိဘူး​။

အသိအမှတ်လည်း​ြပုတယ်။ တစ်ခုပဲ။ ​ေမွး​လာတဲ့​ သား​သမီး​ေတာ့​ ဘယ်လိုချွင်း​ချက်နဲ့​မှ နိုင်ငံသား​ြဖစ်ခွင့်​မရှိဘူး​။ ဘူတန်မှာ မျိုး​ဆက်သံုး​ဆက်​ေနခဲ့​တဲ့​ ဘုရင့်​ဆတ္တာသည်မိသား​စု​ေတာင် ဗီဖာသက်တမ်း​ပဲ တိုး​ေပး​တယ်။ နိုင်ငံသား​ေလျှာက်လို့​မရဘူး​။ အဲဒါ​ေြကာင့်​ ညအ​ေရး​ေကာင်း​ေကာင်း​ လက​ေလး​မ​ေစာင်း​တ​ေစာင်း​မှာ ခ​ေကွး​ေကျာင်း​များ​တက်ရံုဆိုရင်ြဖင့်​ ဘူတန်ဟာ အလွန်သာယာတယ်။ ​ေကာလိပ်​ေကျာင်း​ရှိတဲ့​ ပတ်ဝန်း​ကျင်မှာ အရက်​ေသစာ လံုး​ဝ ​ေပး​မ​ေရာင်း​ဘူး​ဆို​ေပမယ့်​ ကာလသား​သမီး​ ဒါမျိုး​ြကည့်​လို့​ ရရိုး​မရှိပါဘူး​။ ဘီယာပုလင်း​၊​ အရက်ပုလင်း​က​ေလး​ေတွ သတင်း​စာစက္ကူနဲ့​ လံုလံုထုပ်လို့​ လက်သိပ်ထိုး​ဝယ်ြပီး​ ခွက်ပုန်း​ြကိတ်ြကတယ်။

သူတို့​ဆီက ​ေကာလိပ်​ေကျာင်း​သား​ဘဝဟာလည်း​ ကိုယ့်​ဆီက တခါတုန်း​က တက္ကသိုလ်မှာလိုပဲ။ ​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​တယ်။ ပို​ေပျာ်ရတာက ​ေကျာင်း​ြပီး​တာနဲ့​ အလုပ်မရှား​ဘူး​။ ဆိုင်ရာဆိုင်ရာ ဝန်ြကီး​ဌာန​ေတွမှာ အလုပ်ဝင်ရင် ​ေနစရာအိမ်နဲ့​ စား​ေလာက်တဲ့​လခရတယ်။ သူတို့​ေလာက် အပူအပင်ကင်း​တာ ရှိဦး​မလား​။ ​ေဆး​ရံုမိသား​စုက​ေတာ့​ အလုပ်ဝင်ြပီး​ လုပ်သက်အတန်အသင့်​ ရ​ေနသူ​ေတွြဖစ်လို့​ အိမ်​ေထာင်သည်​ေတွများ​တယ်။ လူပျို အပျိုလည်း​ ရှိ​ေတာ့​ရှိတာ​ေပါ့​။ အလုပ်အကိုင်၊​ လစာဝင်​ေငွ၊​ ​ေနစရာထိုင်စရာ​ေလး​နဲ့​ဆို​ေတာ့​ အိမ်​ေထာင်ြပုဖို့​ စုစရာ​ေဆာင်း​စရာ မလိုဘူး​ေလ။

ကိုယ့်​ဆီကဝန်ထမ်း​ေတွြကား​ရင် မျက်ရည်​ေတာက်​ေတာက်ကျသွား​မှာ တစ်ခုရှိ​ေသး​တယ်။ အိမ်​ေထာင်သည်ဝန်ထမ်း​ေတွ အ​ေြပာင်း​အ​ေရွှ့​လုပ်ရင် ဝန်ြကီး​ဌာနတူတူ မတူတူ၊​ လင်စံုမယား​ဘက် နှစ်​ေယာက်စလံုး​ကို အတူတူထုတ်ရတယ်။ ဘယ်လူြကီး​မှ သွား​ကန်​ေတာ့​စရာ မလိုဘူး​။ ​ေသျှာင်​ေနာက်ကို ဆံထံုး​မထည့်​ေပး​နိုင်သ​ေရွ့​ အိမ်​ေထာင်စုဇယား​ေတွ အသစ်လုပ်လုပ်​ေနရရင် အဲဒါ လူြကီး​မင်း​ရဲ့​တာဝန်သာြဖစ်တယ်။ ​ေြပာင်း​တဲ့​လမှာ လင်မယား​နှစ်​ေယာက်စလံုး​ လစာနှစ်ဆရတဲ့​အြပင် ခရီး​အကွာအ​ေဝး​ကို အချိုး​ကျလစာ၊​ ဝန်ထမ်း​အဆင့်​အတန်း​နဲ့​လိုက်ြပီး​ ​ေြမှာက်​ေပး​တာမို့​ စား​ရိတ်​ေကျတဲ့​အြပင် ပိုပိုလျှံလျှံ​ေတာင် ရှိ​ေသး​။

အရာထမ်း​ေတွ အစိုး​ရ​ေချး​ေငွနဲ့​ ကား​ဝယ်ရင် ၇၅%ကို အစိုး​ရက စိုက်ထား​ြပီး​ လခထဲက အရစ်ကျြဖတ်တယ်။ အတိုး​မ​ေပး​ရဘူး​။ တယ်လည်း​ ဘူြဖစ်ကျိုး​နပ်တဲ့​လူ​ေတွဗျာ။ ကဲ လူလည်း​စံုြပီ။ အစား​အ​ေသာက်​ေတွလည်း​ မျက်စိထဲ ြမင်ြပီ။ ဒီဇင်ဘာနှင်း​က​ေလး​ေတွလည်း​ ခံစား​လို့​ရြပီ။ နှစ်သစ်ကူး​ပါတီ စဖို့​ပဲ ကျန်​ေတာ့​တယ်။ ဘယ်​ေလာက်​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​မလဲ ​ေတွး​ြကည့်​ပါဦး​။ ြမို့​ေတာ်ခန်း​မက ဆံုလည်မီး​ဆလိုက်ြကီး​နဲ့​ ​ေဆာင်း​ေဘာက်ြကီး​တစ်စံုပါ ငှား​လာ​ေပး​ထား​တယ်ဗျာ။

ဘူတန်သီချင်း​၊​ ကုလား​သီချင်း​၊​ အဂင်္လိပ်သီချင်း​လည်း​ အစံုပါတယ်။ Free flow of soft and hard drinks. အိမ်ြပင်မှာ မီး​ပံုြကီး​လည်း​ ဟီး​ေန​ေအာင်ဖိုထား​တယ်။ ​ေြပွနက်ကကျူ၊​ လူသံက​ေဝး​ေလး​ေလး​။ ​ေခါင်တန်ခိုး​ေပထင့်​ မြငိုး​ေပါင် တခုန်ခုန်နဲ့​ ​ေဆွအစံု​ေတာင်ယံတဝိုက်မှာ ​ေနအရုဏ်​ေအာင်လံစိုက်​ေအာင် ​ေဒါင်မ​ေရ ကလိုက်ချည့်​ေသး​ေပါ့​။ ဒါက​ေတာ့​ ဘူတန်ကလူ​ေတွ ​ေပျာ်တဲ့​နည်း​ပါ။

အဖိုး​ထိုက်အဖိုး​တန် အ​ေကာင်း​စား​ သား​သား​နား​နား​ြကီး​ေတွ မပါပဲ အ​ေြခခံလိုအပ်ချက်က​ေလး​ေတွ ြပည့်​စံု​ေနရံုနဲ့​ ​ေကျနပ်​ေရာင့်​ရဲစွာ ​ေပျာ်ရွှင်ြမူး​တူး​ြကပါတယ်။ မ​ေန့​က ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်မှာ စကင်္ာပူကလူ​ေတွ မ​ေပျာ်နိုင်တဲ့​အ​ေြကာင်း​ ဖတ်လိုက်မိ​ေတာ့​ ဘူတန်ကိုပဲ ​ေြပး​ေြပး​သတိရမိပါတယ်။ ဘူတန်ဟာ ဘယ်​ေနရာမှာမှ စကင်္ာပူကို ​ေြခဖျား​ေတာင် မမီပါဘူး​။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေပျာ်စရာ​ေကာင်း​တာက​ေတာ့​ ​ေခါင်း​တစ်လံုး​မကသာတယ်ဆိုတာ နှစ်​ေနရာစလံုး​ကို ​ေရာက်ဖူး​တဲ့​ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အသိဆံုး​ပါပဲ။ ဘယ်ဘက်ကို အား​ကျအတုယူရမလဲ​ေတာ့​ ကိုယ့်​သာကိုယ်သာ ခံစား​ဆံုး​ြဖတ်ပါ။ ဒီနှစ်နယူး​ယား​မှာ​ေတာ့​ ဘူတန်ကို ​ေသလု​ေအာင်လွမ်း​ေန​ေတာ့​တာပါပဲ။