ဘွဲ့လွန်တက်တုန်းကေတာင်မှ တစ်နှစ်တည်း တစ်တန်းတည်း နံမည်တူ နှစ်ေယာက်ြဖစ်ေနလို့ သူများတကာ လာေမးရင် ဘယ်စိုးမင်းကိုေမးတာလဲလို့ ြပန်ြပန်ေမးယူရတယ်။ ရုပ်ေချာေချာတစ်ေယာက်ေလ။ သေဘာေကာင်းေကာင်းတစ်ေယာက်ေလ။ လို့ေတာ့ ြပန်ေြပာလို့ မရဘူးေပါ့။ လူတိုင်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဲသလိုပဲ ထင်ထားြပီးသား မဟုတ်လား။ ဘယ်လိုမှ အြငင်းပွားစရာမရှိေအာင် ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခု တပ်လိုက်ရင်ေတာ့ မျက်စိထဲတန်းကနဲြမင်ြပီး ေဟာဟိုမှာလို့ ညွှန်ေပးလိုက်ြကပါလိမ့်မယ်။ အူေြကာင်ကျားတစ်ေယာက်ေလ လို့သာ ေြပာလိုက်။ ဆိုက်ဆိုက်ြမိုက်ြမိုက်ပဲ။ ကိုယ့်ဆီေရာက်လာမှာ။
သည်လို အူတူတူ ေနာက်တစ်ေယာက်ရှိဖို့ဆိုတာက ြကံုေတာင့်ြကံုခဲ မဟုတ်လား။ စိတ်ကူးေပါက်ရာ ေလျှာက်လုပ်၊ ေရှ့မြကည့်ေနာက်မြကည့် မဆင်မြခင် ဟိုေြပာသည်ေြပာ ေြပာတတ်လွန်းလို့ ကိုယ့်ထက် အငယ်ေတွကေတာင် “ဘာေတွ ေလျှာက်ေရးေနမှန်း မသိပါဘူး။ ြပန်လာရင် ဒုက္ခေရာက်ေတာ့မှာပဲ။” လို့ စိတ်ပူရ၊ “သည်ေကာင်ေတာ့ အိမ်ြပန်မလာချင်လို့ ရမယ်ရှာရေအာင် ေလလားမိုးလား လုပ်ေနတာ ေနမှာ” လို့ ထင်ြကနဲ့။ လူြကီးေတွအေနနဲ့ ကျြပန်ေတာ့လည်း ရူးသလိုေပါသလိုနဲ့ ေတာေြပာေတာင်ေြပာ ေြပာသမျှ ေအာင့်သက်သက်နဲ့ ခွင့်လွှတ်ထားြပီး၊ “အရူး အရူးနဲ့ အိမ်ဦးချီးပါ” လာမလုပ်ေစနဲ့ အချင်းချင်း ြကည့်ထိမ်းြကဦး လို့ ေသာက်ြမင်ကပ်နင်းကီးစွာ ဥေပက္ခာြပုထားရတာေပါ့။ လူြကီးသူမများရဲ့ ခန္တီစကေတာ့ ဩချေလာက်ပါရဲ့ဗျာ။ သည်ေလသံ သည်စကားမျိုး သည့်အရင် ေလးငါးနှစ်ေလာက်ကသာ ေရးြကည့်ပါလား။ ဘာေြပာေကာင်းမတုန်း။ သူတို့မှ မဖတ်တာလို့ေတာ့ မထင်လိုက်နဲ့။ မင်းနားတစ်ေထာင် မင်းေြမှာင်တစ်သိန်းတဲ့။ မေရာက်ေရာက်ေအာင် ပို့ေပးမယ့်သူေတွ သိန်းသန်းကုေဋ။
ဘယ်သူ့မှ မေြကာက်လို့ ေရးတာကွ။ ဘယ်ေကာင့်မှ ဂရုမစိုက်လို့ ေရးတာကွ ဆိုတဲ့ သတ္တိမျိုးလည်း မရှိပဲနဲ့ ဆင်အိပ်ရာဆိတ်နှိုး မထိခလုပ် ထိခလုပ်ေမွှေနတဲ့ သည်လို အူေြကာင်ကျား ေနာက်တစ်ေယာက် ရှိေသးရင် ေခါ်ခဲ့စမ်းပါ။ ြကည့်ချင်လို့။ ငါလိုလူ ဇမ္ဗူရှိေသးရဲ့လားလို့ မာန်တက်ေနတယ် မထင်နဲ့။ အူေြကာင်ကျားဆိုတာ အေကာင်းမှတ်ေနသလား။ လူမိုက်ဆိုတာ ြပင်ယူလို့ရတယ်။ အူေြကာင်ကျားဆိုတာ ဘယ့်နှယ်မှ လုပ်မရဘူး။ ြပုတ်မနူး၊ ေပါင်းမနပ်။ စိမ်းဆတ်ဆတ်။ (ဒါေြကာင့်လည်း အစိမ်းလိုက် ဝါးစားချင်ေနတာ မှတ်တယ်)
ဝါသနာ ဘာဂီ ဆက်တိုင်းမီ ဆိုေတာ့ ဗီဇဆိုတာ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပါလာတယ် မှတ်တာပဲ။ ကေလးဘဝ သံုးေလးနှစ်သားတုန်းက အိမ်ကလူြကီးေတွ အိမ်သာတက်ြပီး ထွက်လာရင် “ေကာင်းလား ဟင်။ ေကာင်းလား ဟင်” နဲ့ လိုက်ေမးတတ်တယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ေတာ့ “အိမ်သာတက်ရတာ အရမ်းေကာင်းတာပဲ။ အီအီးပါရတာကလည်း အစားစားသလို အရသာရှိတာပဲ” လို့ ေတွးမိတာကိုး။
ကျိုက္ကဆံကွင်းမှာ ဂီတပေဒသာေတွ လုပ်တဲ့ေခတ်တုန်းက ဝင်းဦးတို့ တင်တင်ြမတို့ မာမာေအးတို့ ဆိုြပီးတဲ့ေနာက် “စတီရီယို လူငယ်များေတးဂီတနဲ့ ေဖျာ်ေြဖပါဦးမယ်။” ဆိုေတာ့ ဝမ်းသာအားရ လက်ခုပ်ေတွထတီးေရာ။ အေဖက “သည်အေကာင်ြကီးလာရင် လမ်းသူရဲြဖစ်မှာ” လို့ဆိုတယ်။ အမှန်ကေတာ့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ လူငယ်များေတးဆိုတာ ကိုယ်ေကျာင်းမှာဆိုရတဲ့ “နိုင်ငံေတာ်ကို ချစ်ပါတယ်။ တို့ေတဇလူငယ်” ဆိုတာမျိုးမှတ်လို့ ထေအာ်တာ။ မင်းမင်းလတ်တို့၊ ပေလးဘွိုင်းသန်းနိုင်တို့ တက်လာေတာ့ ဘာေတွဆိုေနမှန်းမသိတာနဲ့ အိပ်ေပျာ်သွားေရာ။ အေမနဲ့ဇာတ်ပွဲေတွ လိုက်ြကည့်တာမှ ဟုတ်တုတ်တုတ်။ ရုပ်ရှင်ြကည့်ရင်လည်း ဘာေတွမှန်းမသိရင် အိပ်ေပျာ်တတ်တယ်။ ကညာပျိုနဲ့ဇရာအိုကျေတာ့မှ အရမ်းြကိုက်တာ။
ဇာတ်လမ်းကို နားလည်လို့မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာထင်တယ်။ ေကာ်လိပ်ဂျင်ေနဝင်းနဲ့ စံရှားတင်ြကီးနဲ့ ထမင်းစားခန်းကို အြကာြကီးြပတယ်။ အဲလို ထမင်းစားခန်းေတွ ပါတဲ့ကားမှ ြကိုက်တာ။ (ရသေြမာက်ေပတာကိုး) ဆရာြငိမ်းတို့ ကိုဝင်းဦးတို့သိရင် ေတာ်ေတာ်ရင်ခံသွားမယ့် ကိစ္စတစ်ခုလည်း ရှိေသးတယ်။ “တိမ်လွှာမို့မို့လွင်” သီချင်းြကားရင် ြကားြကားချင်း ဘာကို သတိရသလဲ သိလား။ ငါးဖယ်ငါးဆုပ်ချည်ရည်ကို သတိရြပီး “အေမေရ။ ငါးဖယ်စားချင်တယ်” လို့ ပူဆာေရာ။ အဲဒီသီချင်း ေရဒီယိုမှာ စြကားဖူးတုန်းက အိမ်မှာ ငါးဖယ်ငါးဆုပ်ချက်တယ်ေလ။ ေပါက်ေပါက်ရှာရှာေတွ ေလျှာက်ေရးေနတာ မဟုတ််ဘူးဗျ။ တကယ်ြကီးကို အူေြကာင်ကျားခဲ့တာ။
စိန်ေပါေကျာင်းမှာ သူငယ်တန်းအပ်ေတာ့ အေဖ့ဆရာ ဆရာြကီးဦးြမတ်ထွန်းက ပိစိေညာက်ေတာက် အူေြကာင်ကျားကေလးကို ြကည့်ြပီး “မင့်သား သည်နှစ် ေကျာင်းေပျာ်မယ် မထင်ပါဘူး။ အသက်လည်း မြပည့်ေသးဘူး။ ေနာက်နှစ်ခါကျမှ လာထား” ဆိုလို့ အညာြပန်ြပီး ဘုန်းြကီးေကျာင်းသွားတက်ပလိုက်တယ်။ ကြကီးခေကွး ဘယ်လိုေရးသလဲသာ မတတ်ရင်ရှိမယ်။ ဆဲနည်းမျိုးစံုကို ဂုဏ်ထူးနဲ့ အထူးေအာင်ခဲ့တယ်။ ရွာကလူေတွက ပျင်းရင် “ဖိုးချို။ လာစမ်း။ မင်း ငါ့ ဆဲြပစမ်း။ အဆဲ ဘယ်နှစ်မျိုး တတ်သတုန်း” ဆိုရင် မိုးကို မွှန်သွားေအာင် ဆဲြပတတ်တယ်။ စိန်ေပါမှာ သူငယ်တန်းြပန်ေနေတာ့ ဆရာမဆီက ခနခန အိမ်ကို တိုင်စာေရာက်တယ်။ “ေမာင်စိုးမင်းသည် စာမေရးပါ။ စကားအလွန်များပါသည်။ အိမ်စာများလည်း မြပီးပါ။” ဆိုလို့ အေမက လိုက်လိုက်ေတွ့ရတယ်။ ဆရာမကေြပာတာ “သူက သူ့ဘာသူ စာမြပီးတာ မဟုတ်ဘူး။ စကားေတွေလျှာက်ေြပာေနတာ။
သူေြပာတဲ့နားမှာ ကေလးေတွအံုေနြပီး ဘယ်သူမှ စာမြပီးေတာ့ဘူး။” တဲ့။ ေလးတန်းေအာင်ြပီး အညာြပန်ေတာ့ အေဒါ်ဆရာမေတွက ေနာက်နှစ်ခါကျရင် အဂင်္လိပ်စာသင်ရေတာ့မှာဆိုြပီး ေနွရာသီကျူရှင်စတယ်။ ေအာင်မယ် အဂင်္လိပ်စာ ဘယ်နှစ်လံုးရှိတာလိုက်လို့ဆိုြပီး ေရတွင်းေဘးမှာ ေအကေန ဇက်အထိတတ်ေအာင် တွန်းသင်ပလိုက်တယ်။ ဇက်ကုန်ြပီဆိုေတာ့မှ “ေပးစမ်းပါဦး။ အဂင်္လိပ်သတင်းစာ။” ဆိုြပီး ဟုတ္တိပတ္တိ ဖတ်ြကည့်တာ တစ်လံုးမှလည်း နားမလည်ဘူး။ “ြမန်မာစာဆို စာလံုးေပါင်းြပီးဖတ်လို့ ရတယ်ေရာ။ အဂင်္လိပ်ေတွက ညစ်ြပီး ခက်ေအာင်လုပ်ထားတယ်။” ဆို ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ေတွတိုလို့။
အဲဒီပံုစံနဲ့ ဆယ်တန်းသာ ေရာက်လာေရာ။ အဂင်္လိပ်စာဆိုရင် ဘယ်လိုကျက်ရမှန်းမသိလို့ ကိုယ့်ဘာသာ အချိန်စာရင်းဆွဲထားြပီး အဂင်္လိပ်စာကျက်ရမယ့်ေန့ေရာက်ရင် ေကျာင်းသံုးဖတ်စာအုပ်ြကီးကို အစအဆံုး တစ်ရပ်ကွက်လံုးြကားေအာင် ေအာ်ေအာ်ကျက်ေတာ့တာပဲ။ တစ်အုပ်လံုး အဲလို ကျက်လာတာ။ (ေတာ်ေသးရဲ့။ သူငယ်ချင်းတချို့ဆို သခင်္ျာဖတ်စာအုပ်ြကီး အေြဖေတွပါ အလွတ်ကျက်တဲ့သူနဲ့။ ဦးထွန်းြငိမ်းအဘိဓါန်ြကီး တစ်ေန့ တစ်ရွက်ကျက်တဲ့လူနဲ့) ြမန်မာစာမေြဖခင် တစ်ရက်ကျေတာ့ ဘာကျက်ရမှန်းမသိေတာ့ ြမန်မာစာဂျာနယ်ထဲပါတဲ့ ကဗျာေတွထိုင်ကျက်ပလိုက်တယ်။ “ဘုရားရှင်က ြမစင်ြကာရွက် လက်နှစ်ဘက်ကို ဘယ့်တွက်သင့်အား ေပး၍ထားဟု နားလည်ယူဆပါသနည်း။”တဲ့။ ေနာက်တစ်ပုဒ်ရှိေသးတယ်။ “ဩကာသဟု ဗုဒ္ဓထံရင်း ဆံကိုခင်း၍..” နဲ့ စတာပဲ မှတ်မိေတာ့တယ်။ ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် စာေမးပွဲကျေတာ့ “ဝီရိယေရှ့ေဆာင် ြကံတိုင်းေအာင်” ဆိုတာနဲ့ အဲဒါေတွ ဆွဲစိပလိုက်ြပန်ေရာ။ မှတ်ဉာဏ်ကိုက အဲသလို အူေြကာင်ကျားဗျ။ မှတ်မိချင်တဲ့ဟာဆို ကေလးဘဝ စကားမေြပာတတ်ခင်ကဟာလည်း မှတ်မိတယ်။
စိတ်မပါရင် ချက်ချင်းေမ့ပလိုက်တတ်တာ။ ေနာက်ဆံုးေန့ သမိုင်းေြဖခါနီးေတာ့ လူက ကုန်ေနြပီ။ မကျက်ချင်ေတာ့ဘူး။ ခုနှစ်သက္ကရာဇ်ေတွ ကျက်ရတာ စိတ်ကုန်လိုက်တာဆိုြပီး ဘာခုနှစ်သက္ကရာဇ်မှ မပါပဲ ေြဖထည့်လိုက်တယ်။ ေအးေရာ။ သူများေတွက ေြဖနိုင်လား ေမးရင် သိဘူးေလ။ ေြဖေတာ့ေြဖလိုက်တာပဲ လို့ ေြပာတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာလည်း ေအာင်ချင်မှ ေအာင်မှာလို့ တွက်တယ်။ ဆယ်တန်းဆိုတာ တစ်နှစ်တည်းကျွတ်တာ သိပ်မှ မြမင်ဖူးပဲ။ ေအာင်စာရင်းထွက်တဲ့ညက ေကာင်စီလူြကီးေတွက ေအာင်စာရင်း တိတ်တိတ်ေလးလာေြပာေတာ့ ‘ မဟုတ်က၊ ဟုတ်က၊ ငါက ဒီလက်ေရးအစုတ်အြပတ်နဲ့ ြမန်မာစာ ထွက်စရာလား။ သူတို့ မှားေနြပီ။ ြဖစ်ချင်းြဖစ် သမိုင်းဆို ဟုတ်တုတ်တုတ်” လို့ ေအာင့်ေမ့မိတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာ ေြဖထားခဲ့တာေတွ ေမ့ကုန်ြပီေလ။
ေဆးေကျာင်းေရာက်ေတာ့ အူေြကာင်ကျားဘဝမှာ တံခွန်စိုက် ဒိုင်းဆုြကီးရမလား မေြပာတတ်ဘူး။ ကျပ်တိုင်းဝင်၊ ေြပာတိုင်းယံု၊ ဘယ်သူနဲ့မှ ေပါင်းလို့ အဆင်မေြပဘူး။ ကိုယ့်အထွာကိုယ် မသိသလို ဘယ်သူ့အထွာမှလည်း မသိဘူး။ အခုြပန်ေတွးြကည့်ရင် အဲဒီအချိန်တုန်းက ဒီပရက်ရှင်ေတာင် ရသလား ေအာင့်ေမ့တာပဲ။ ငယ်ေပါင်းသူငယ်ချင်းေတွနဲ့လည်း ကိုယ့်အထင်နဲ့ကိုယ် အခင်မင်ေတွ ပျက်ကုန်တယ်။ အေရးအခင်းြဖစ်၊ ေကျာင်းေတွပိတ်တုန်း စက်မှုက သူငယ်ချင်းေတွနဲ့ ေပါင်းမိေတာ့မှ အတတ်ေတွစံုြပီး လူရည်လည်လာတယ်။ အဲလိုကျေတာ့လည်း သူများကိုချည့် ဦးေအာင် လိုက်လိုက်ကျပ်ေတာ့တာ။ ကိုကိုစိုးသူနဲ့ သူငယ်ချင်းြဖစ်မိတဲ့အခါမှာေတာ့ လူမှာရှိတဲ့ အငံု့စိတ်ေတွ ကုန်သွားတယ်။ လူကဲခတ်တာ၊ လူအတင်စီးမခံတာ၊ လူချစ်ေအာင်ေပါင်းတာ၊ အကုန်သင်ေပးတယ်။
စိတ်ဓါတ်ကို ြမင့်ြမင့်ထားမှ လူဆိုတာ အဆင့်ြမင့်တာလို့ နားလည်လာတယ်။ သို့ေသာ်လည်း တခါတခါ အူေြကာင်ကျားတဲ့ ဗီဇကေလးက မေပျာက်ချင်ေသးေတာ့ ကိုယ်နဲ့ေပါင်းတဲ့သူေတွ အကုန်သည်းခံြကရပါတယ်။ လူဆိုတာ သင်ခန်းစာေတွနဲ့ ရင့်ကျက်လာရတာ မဟုတ်လား။ ြကာလာေတာ့ အဲဒီအူေြကာင်ကျားတဲ့ စရိုက်ကေလးကို သူများ မြမင်ေအာင် ဖံုးတတ်လာတယ်။
ချစ်ေရး၊ ြကိုက်ေရး၊ အိမ်ေထာင်ေရးမှာလည်း ဗီဇဆိုတာက ေပျာက်ခဲသားေလ။ အူေြကာင်ကျားလိုက်သမှ ဟိုဘက်ေတာင်လွန်ေသး။ အေဟာင်းေတွ အစုတ်ြဖစ်မစိုးလို့ အြငိမ့်ေခွေတွလိုပဲ ရစ်ပလိုက်၊ ေကျာ်ပလိုက်ေတာ့မယ်။ ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသမျှ ကျားသလား မကျားသလား မဲေပးခိုင်းရင် ၂၀၀% ကျား မှ ကျား လို့ ေြဖလိမ့်မယ်။ ကျန်တဲ့ ၁၀၀% က အေြကာင်းသိတဲ့ သူတို့သူငယ်ချင်းေတွကပါ “အဲဒီေကာင် အူေြကာင်ကျား ဟဲ့” ဆို ဝင်ဝင်ေဘလို့။ ငယ်ငယ်က အတန်းထဲမှာ သူငယ်ချင်းေတွက လက္ခဏာြကည့်တယ် ဘာတယ်ဆိုရင် အတင်း လက်ဝင်ြဖန့်ြပီး အြမဲေမးတာ တစ်ခုရှိတယ်။
“မိန်းမ ဘယ်ေတာ့ ရမလဲ” ဆိုတာ။ သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်က “၃၁ နှစ်မှာ အိမ်ေထာင်ကျကိန်းရှိတယ်။” လို့ ေြပာလိုက်ေတာ့ နားထဲကို သံမှိုစွဲလိုက်သလို ဝင်သွားသလား ေအာင့်ေမ့တယ်။ အဲဒီနှစ်ေရာက်ေတာ့ လူကဘယ်လိုမှကို မေနနိုင်မထိုင်နိုင်ြဖစ်ေနတာ။ “သည်နှစ်မှာမှ မိန်းမ မရရင် ငါေတာ့ လူပျိုြကီးြဖစ်ပါြပီ” ဆို ြကံရာမရပဲ၊ အဲဒီမတိုင်ခင်ကဟာေတွကျေတာ့ “ငါက သည်နှစ်ထဲ အိမ်ေထာင်ကျကိန်း မရှိေသးပါဘူး” ဆိုြပီး စိတ်ချလက်ချ။ သုေမဓါရှင်ရေသ့ ဗျာဒိတ်ပန်ထားတာကျေနတာပဲ။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ေဗဒင်မမှန်မှာစိုးလို့ ငါ့တူမနဲ့ ေပးစားလိုက်တယ် ဆိုတာမျိုးြဖစ်ေအာင် အူေြကာင်ကျားပါသဗျား။
အိမ်ေထာင်ကျြပီး ေဆးေကျာင်းမှာ ဆရာလုပ်ေနရင်း ကိုယ်လိုပဲ အူေြကာင်ကျားတဲ့ တပည့်တစ်ေယာက် သွားေတွ့တယ်။ သူတို့အတန်းတစ်တန်းလံုးက တညီတညွတ်တည်း နံမည်ေပးထားတာ။ “အူေြကာင်ကျား” တဲ့။ ေအာင်မယ်။ သည်ေကာင်က ငါ့ေလာက်များ အူေြကာင်ကျားဦးမှာလားဆို သိရေအာင်ေပါင်းြကည့်ေတာ့ ဟုတ်တယ်။ သူလည်းပဲ ေအာ်ရီဂျင်နယ် အူေြကာင်ကျား။ ေကျာင်းကအြပန် “ဆရာ ကားမပါရင် ကျွန်ေတာ် ဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်ပို့ေပးမယ်” ဆို အဟုတ်ြကီးေပါ့။ လမ်းမှာ ဓါတ်ဆီဝင်ထည့်ေတာ့ ဆိုင်ကေကာင်ေလးေတွကို နင်းကန်ေဈးဆစ်ြပီး ေဟာက်လားဟိန်းလားသွားလုပ်ေတာ့ ဟိုက သူေြပာတဲ့ေဈးနဲ့ ေရေတွထည့်ေပးလွှတ်လိုက်တယ်။ ေရာက်သွားေရာ ဝပ်ေရှာ့။ ေနာက်တစ်စီးနဲ့ ြမို့ထဲေရာက်ြပန်ေတာ့ ေမာ်ေတာ်ပီကယ်တားတာ ေချေချငံငံ မေြပာြပန်ဘူး။
ေရာက်ြပန်ေရာ ၅၂ လမ်း။ အတန်းအားတဲ့အချိန် ဌာနမှာ လာလာထိုင်ေနရင် သူငယ်ချင်းဆရာမေတွနဲ့ ဝိုင်းဝိုင်းြပီး ကျပ်ြကတာ။ မျက်ရည်ေတွထွက်ြပီး အူေတွကို နာေရာ။ ေနာက်ေတာ့ ကိုယ်ချင်းစာတာရယ်၊ ဝဋ်လိုက်မှာ ေြကာက်တာရယ်နဲ့မို့ အကျပ်ေလျှာ့ြပီး အနီးကပ်ေပါင်း၊ စာေလးဘာေလး သင်ေပးြဖစ်ပါတယ်။ ရယ်ေတာ့ အရယ်ရသားဗျ။ သူက ကိုယ့်ထက်လည်ပါေသာ်ေကာ။ “ဆရာေရာ ငယ်ငယ်က ကျွန်ေတာ့်လိုပဲ ကျားသလား ဟင်..။ ကျွန်ေတာ် အဲလိုကျားေနတာေတွ ရပ်သွားေအာင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ” တဲ့။ အူေြကာင်ကျားဆရာနဲ့ ေပါင်းလို့သင်းလို့ေကာင်းေအာင် အရူးကွက်နင်းသွားတယ် မှတ်တာပဲ။
အခုေတာ့ ရှီးေဖာ့ကျားကျားေရာ၊ ဝူခုန်းကျားကျားေရာ၊ ေရာက်ရာအရပ်မှာ တာဝန်ကိုယ်စီနဲ့ ဆက်ကျားေနြကတုန်းပါပဲ။ ချစ်တပည့်ြကီးေမးခွန်းကို အခုမှ ေတွးေတွးဆဆနဲ့ ေြဖရမယ်ဆိုရင်ြဖင့် ဘယ့်နှယ်မှ လုပ်လို့ မရပါဘူး။ အူေြကာင်ကျားတယ်ဆိုတာ ေမွးရာပါ ဝမ်းတွင်းစုန်းများလို အလိုလိုြဖစ်ေနတဲ့သေဘာရှိြပီး တမင်လုပ်ယူထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ လူမသိေအာင် ဖံုးထားရင် ခနေတာ့ ငုပ်ေကာင်းငုပ်ေနမယ်။ ြပန်ေတာ့ ေပါ်လာဦးမှာပဲ။ စိတ်ရင်းသေဘာရိုး မကွယ်ေပျာက်သေရွ့ ရှက်စရာ၊ သိမ်ငယ်စရာ၊ အားငယ်စရာ အေလ့အထလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အေရးအြကီးဆံုး မှာချင်တာကေတာ့ အူေြကာင်ကျားသလိုလိုနဲ့ သူများကို မလှည့်စားပါနဲ့။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း မလှည့်စားပါနဲ့။ မင်းတို့ ဆရာတို့လို သဘာဝအူေြကာင်ကျား မဟုတ်တဲ့ ပေယာဂအူေြကာင်ကျားေတွ အများြကီးေတွ့လာရပါလိမ့်ဦးမယ်။ ရူးသလို ေပါသလိုနဲ့ ကိုယ့်ေနရာကိုယ်မသိ၊ ြဖတ်ေလျှာက်ေလာက်အခန်းကေန အကယ်ဒမီချိန်ချင်တဲ့သူေတွလည်း ရှိပါလိမ့်မယ်။ စူဇကာဇာတ်ရုပ်နဲ့ မဒ္ဒီေဒဝီထက် လူသနားေအာင် ငိုြပမယ့်သူေတွလည်း ေတွ့ရပါလိမ့်မယ်။ အဲလိုလူေတွကို အူေြကာင်ကျား လို့ ေြပာလာရင် မခံပါနဲ့။ သိက္ခာကျပါတယ်။ တို့ကသာ မူလလက်ေဟာင်း အူေြကာင်ကျားစစ်စစ် (ေရစစ္စြတီြပုလုပ်ြပီး) လို့ မှတ်ပံုတင်ထားလိုက်ြကရေအာင်။ သတ္တိရှိရင် လာခဲ့။ ဂံုညင်းထိုးြကမယ်။
“ဂံုညင်းထိုးမယ့် ဖိုးသံုရယ်။ ပုဆိုး ခါးပံု ြပင်မကွယ်။ ဟန်ေရးအြပေတာ့ ေကာင်းပါတယ်။ ေခါင်းမာသူရယ်။ တကယ့်ဆရာြကီးပမာ ဟဲ့ …
အလာြကီးကွာ ေြပာြပီးသွားရမယ်။ ထိုးြပန်ေတာ့တခါ အိုး … တန်ေတာ့ကွာ။ ကိုးယိုးကားယားမလည်။ ေပကပ်ကပ်နဲ့ စွာကျယ်။
ေလမြပတ်ဟပ်လို့ ဝါသကွယ်။ တကယ်တတ်သလားလို့ ေခါ်တယ်။ ဘယ်အရပ်သားမို့ ေကျာ်တယ်။ ေနာက်ထပ်ကစားလို့ ဟန်မယ်မထင်ရင် ြပန်မယ်ြပင်ပါကွယ်။ လှည့်ကာသွား အဲ့ဒါသနား။ မင့် အလကားကျီစားတာများ။ မနာတတ် ဘွာခပ်ပါဟဲ့။ တစ်ခွင်တည်း ဝင်ြကဲပါလှည့်။ ေြပာသာေြပာ အဆံုးကျေတာ့ရယ်။ ေဟာဗျာ .. ေဟာ … ရှံုးရြပန်ေချတယ်။”
0 comments:
Post a Comment