“အြကင်သူသည် မိမိ စိုက်ပျိုးထားေသာ သီးနှံတို့ကိုသာလျှင် ရိတ်သိမ်းရရှိလတ္တံ့” တဲ့။ အဘိဏှသုတ်ထဲက “ကလျာဏံဝါ ေကာင်းသည်လည်းြဖစ်ေသာ၊ ပါပကံဝါ မေကာင်းသည်လည်းြဖစ်ေသာ၊ ယံကမ္မံ အြကင်ကံကို ကရိဿာမိ ြပုြငားအံ့။ တဿကမ္မဿ ထိုေကာင်းမှု မေကာင်းမှုကံ၏ ဒါယာေဒါ ေကာင်းေမွဆိုးေမွခံသည် ဘဝိဿတိ ြဖစ်ရေချ၏” ဆိုတာေလးနဲ့ တစ်ထပ်တည်းပဲ မဟုတ်လား။ အရပ်သံုးစကားနဲ့ ေြပာေတာ့လည်း “ဘူးပင်စိုက်ရင် ဘူးသီးစားရလိမ့်မယ်။ ငှက်ေပျာပင်စိုက်ရင် ငှက်ေပျာသီးစားရလိမ့်မယ်” ဆိုတာ မှန်ေနတာပဲ။
ဘာမဆို ကပ်သီးကပ်ဖဲ့ေတွးမိတဲ့ကိုယ်က “တချို့လူေတွကျေတာ့ သူများစိုက်ပျိုးထားတဲ့ သီးနှံေတွအေပါ် အညွန့်ခူးစားနိုင်တာ ဘယ်လိုသေဘာရှိလို့ပါလိမ့်” လို့ ေတွးတဲ့အခါလည်း ေတွးရဲ့။ အခုတခါမှာေတာ့ စိုက်တုန်းကစိုက်၊ ပံုးေပါလေအာ ထင်တိုင်းကျဲထားတဲ့ ပျိုးပင်ကေလးေတွကို လိုချင်သေလာက်ကေလး လက်သပ်ချိုးယူြပီး ကျန်တာေတွ ေပလာယျကံ ပစ်ထားတဲ့အခါ ပျိုးခင်းကေလးရဲ့ ငိုသံကို ြကားလာရြပန်ပါြပီ။ သူတို့ခမျာ သည်လို ပျိုးပင်ေပါက်ကေလးဘဝေရာက်ဖို့ ေလးငါးေြခာက်နှစ် အချိန်ယူခဲ့ရတာမဟုတ်လား။ အေလ့ကျေပါက်တဲ့ ေခွးေသးပန်းပင်မျိုး မဟုတ်ေတာ့ ေနာက်ကွယ်ကေန ြပုစုပျိုးေထာင်ေပးလိုက်ရတဲ့ မိဘများဘက်ကလည်း မှန်းချက်နဲ့ နှမ်းထွက် မကိုက်တာကမှ တြခားဟာ ေြပာင်းစိုက်လို့ ရချင်ရလိမ့်ဦးမယ်။ ခုေတာ့ ေတာင်းဆိုးပလံုးဆိုးလည်းမဟုတ်။
“ေဝ့လည်ေြကာင်ပတ်နဲ့ ဘာေတွေြပာချင်လို့ စကားဦးသန်းေနတယ် မသိပါဘူး။ ြကက်ဆူပင်အေြကာင်းလား” လို့ ေတွးကုန်ြကြပီ။ ဟုတ်ပါရဲ့ ြကက်ဆူပင်ေတာ့ ြကက်ဆူပင်၊ လူသားြကက်ဆူပင်လို့သာ ေြပာလိုက်ချင်ေတာ့တယ်။ ဟုတ်ကဲ့။ ဆရာဝန်ကေလးေတွ အေြကာင်း ေြပာမှာပါ။
ဟိုးေရှးေရှးတုန်းက ဆရာဝန်ေလးေတွ ပျိုတိုင်းြကိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင်ြဖစ်ခဲ့ရတဲ့အေြကာင်းကေတာ့ နိုင်ငံေတာ်အတွက် လိုအပ်ချက်အရ အလုပ်ဝင်တာနဲ့ သူများေတွလို စာေရးစာချီကေန စ စရာမလိုပဲ ြပန်တမ်းဝင်အရာရှိ တန်းြဖစ်တာကိုး။ ကျွန်ေတာ်တို့ ခပ်ငယ်ငယ်အရွယ်ေလာက်မှာေတာ့ ဆရာဝန်ေတွလည်း ပီအက်စ်စီလို့ ေခါ်တဲ့ ဝန်ထမ်းေရွးချယ်ေလ့ကျင့်ေရးစာေမးပွဲေတွ ေြဖြပီးမှ အလုပ်ရြကရှာသဗျ။
အဲဒီတုန်းက သူတို့ခမျာလည်း ကျူရှင်ေတွ ဘာေတွ ေြပးတက်၊ အရံပါတီဝင်တို့၊ တင်းြပည့်ပါတီဝင်တို့ ြဖစ်ေအာင် သေဘာတရားေရးရာ ရက်တိုေဆွးေနွးပွဲေတွမှာ ဝင်အိပ်ငိုက်၊ ငှက်ကဌြကီးေတွဆီ သွားြဖဲေလးနဲ့ ေထာက်ခံစာေတာင်းနဲ့ ဒုက္ခေရာက်ရှာတယ်။ ေဆးေကျာင်းတက်ကတည်းက ေလဘာကဒ်ဆိုတာ ေလျှာက်ထားြပီး သက်တမ်းရင့်ေအာင် ေမွးထားရသတဲ့။ ရန်ကုန်မှာ ဂျီပီ အရမ်းေကာင်းတဲ့ မမြကီးတစ်ေယာက်ဆို အလုပ်ဝင်ချင်လွန်းလို့ စာေမးပွဲဝင်ဝင်ေြဖတာ ေလးငါးေြခာက်ခါမကဆိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးြပီး လက်သည်းအရှည်ထားတာ ရမယ်ရှာလို့ ရန်ြဖစ်ငိုယိုြပီး ေနာက်သွားမေြဖေတာ့တာလို့ ေြပာြပဖူးသဗျ။ ဟုတ်ပါရဲ့။ သူကလည်း စိုးြမတ်သူဇာ ေနာ်ရင်ေမွှးရိုက်တုန်းကလို ေြကာင်လက်သည်းဝှက်သိုင်းမှ ကျင့်မထားတာ။
ကိုယ်ေတွ ေကျာင်းြပီးတဲ့အချိန်မှာေတာ့ ဝန်ထမ်းဘဝဆိုတာ ေဇာက်ထိုးဆင်းေနတဲ့အချိန် မှတ်တယ်ဗျာ။ လစာက ေြခာက်ြပား၊ လူတကာက ေဟာက်စား၊ ဟိတ်ဟန်လည်း မေလာက်လားဘူးဆိုြပီး ဆပ်ြပာနဲ့တွဲေပးေပး ဖေယာင်းတိုင်နဲ့တွဲေပးေပး ယူမယ့်သူမရှိေတာ့တဲ့ဘဝ။ ဒါနဲ့ပဲ ေဆးေကျာင်းြပီးတာနဲ့ အလုပ်မဝင်မေနရဆို ဥပေဒလား၊ အမိန့်လား၊ ဥပေဒကဲ့သို့ အာဏာတည်ေသာအမိန့်လား မသိပါဘူး။ ြငင်းလို့မရဘူး ဆိုတာပဲသိတယ်။ အဲဒါြကီး ေပါ်လာေရာ။ ပထမဦးဆံုး ကိုယ့်တို့အတန်းက အလုပ်စာေမးပွဲဝင်ေြဖတဲ့သူ စုစုေပါင်းမှ ၆၃ ေယာက်ပဲ ရှိခဲ့တာ။ ထံုးစံမို့ ဝန်ထမ်းေရွးချယ်ေလ့ကျင့်ေရးက ေရးေြဖ နှုတ်ေြဖ ေဆးစစ်ေတွ အကုန်လုပ်ခဲ့ရပါတယ်။ ေပျာ်စရာြကီးလို့ ထင်တာပါပဲ။ “သင့်ဘဝမှာ အေြကာက်ဆံုးြဖစ်ရပ်တစ်ခုကို ေြပာြပပါ” လို့ ေမးေတာ့ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း “လူပျိုြကီးြဖစ်မှာ အေြကာက်ဆံုးပဲ” လို့ေြဖခဲ့တယ်။
လူေတွ့မှာ ကျေတာ့ “ဥစ္စာသယန မဟာသယနာ ဆိုတာဘာလဲ” တဲ့။ ကိုရင်ဝတ်တုန်းက ဆယ်ပါးသီလနဲ့မှားြပီး “ေရွှမဝတ်ရဘူးလို့ ေြပာတာထင်တယ်” ဆိုေတာ့ ရယ်လိုက်ြကတာ။ သူေတာ်ေကာင်းဥစ္စာ ခုနစ်ြဖာေမးတာကေတာ့ အလှူခံနိဗ္ဗာန်ေဆာ်ြကီးများေကျးဇူးနဲ့ ေြဖနိုင်ခဲ့တယ်။ “မင်းအြကိုက်ဆံုးနှစ်ခုေြပာစမ်း” ဆိုေတာ့ “ဟိရိ နဲ့ ဩတ္တပ္ပ” လို့ ေြပာြပီး ေအာင်သွားတယ်။ ဆိုက်ကိုတက်စ်လို့ ေခါ်တဲ့ စိတ်ကျန်းမာေရးေမးခွန်းေတွ ေြဖရတာလည်း အလွန်ေပျာ်စရာေကာင်းပါတယ်။ သွက်သွက်လည်ေနတဲ့သူေတွကလည်း ေအာင်ချင်ေအာင်မှာပဲ။ သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ေြဖတာကိုး။ စိတ်ကုဆရာဝန်ြကီးေတွ ကိုယ်တိုင်ဝင်ေြဖရင်ေတာင် အခါခပ်သိမ်း ေအာင်ချင်မှေအာင်တာ။ သူလည်း သူ့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ေြဖတာပဲေလ။
ေဆးေကျာင်းမှာ ခါတိုင်းေြဖေနကျ ေမးခွန်းေတွလို ေအာင်မှတ်ရဖို့၊ အမှတ်များတဲ့သူကို ခန့်ဖို့ဆိုတဲ့ အမှတ်ေပးစံနစ်နဲ့ သွားတာမဟုတ်ပဲ လူရည်လူေသွးကို အကဲြဖတ်ဖို့ စိန်ကဲေကျာက်ကဲေမးခွန်းေတွ ြဖစ်တဲ့အတွက် အေြဖမှန်တာ မမှန်တာ၊ အဓိကမကျပါဘူး။ ဘယ်လိုအေနအထားနဲ့ေြဖသွားသလဲ။ မသိတဲ့ မေြဖနိုင်တဲ့ အခက်အခဲကို သူဘယ်လို ေကျာ်လွှားသလဲ သိချင်တာပါ။ အမူအကျင့် စိတ်ေနစိတ်ထားေတွကို အကဲခတ်ေနတာြဖစ်လို့ “ကျုပ်လုပ်ရမယ့် ဆရာဝန်အလုပ်နဲ့ ခင်ဗျားတို့ ေမးတာေတွနဲ့ ဘာဆိုင်သလဲ ေြပာ” လို့ ရန်ေတွ့ြပီးြပန်လာရင်ေတာ့ ဆယ်တန်းစာေမးပွဲမှာ ြပီးေအာင်မေြဖပဲ ြခစ်ချလာသူေတွနဲ့ အတူတူပါပဲ။
ဒီစာေမးပွဲေတွမှာေရာ၊ ဘွဲ့လွန်ဝင်ခွင့်စာေမးပွဲ၊ နိုင်ငံြခားသွားဖို့စာေမးပွဲ စတဲ့ ဝန်ထမ်းေလာကရဲ့ ခပ်သိမ်းေသာ စာေမးပွဲေတွမှာ မသိမြဖစ် ကျက်မှတ်ထားရတာေတွကေတာ့ တို့တာဝန်အေရးြကီးသံုးပါးတို့၊ စီးပွားေရးဦးတည်ချက်တို့၊ ဘာတို့ညာတို့ေပါ့။ နိုင်ငံေတာ်အြကီးအကဲေတွ သတင်းထဲမှာ မလာခင်ေတာင် အဲဒါြကီးေတွ အရင်ရွတ်ဆို စာတမ်းထိုးြပြပီးမှ သတင်းေခါင်းစဉ်တပ်ြကတာဆိုေတာ့ ကိုယ်က နိုင်ငံ့ဝန်ထမ်းမှလုပ်မယ်ြကံရင် အဲဒီနိုင်ငံေတာ် ကမ္မဝါေတွလည်း အခါအားေလျာ်စွာ နှုတ်ငံုေဆာင်ရလိမ့်မဗျား။ တစ်ပွဲြပီးတစ်ခါေမ့ပစ်လိုက် လွယ်လွယ်ေလး။ အဲဒါေတွက သူတို့ မသိလို့ေမးတာလည်း မဟုတ်ဘူး။
သိလျက်နဲ့ ေမးတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ လိုအပ်လို့ ေမးေနတာ။ နိုင်ငံဝန်ထမ်းဆိုတာ ကိုယ်စိတ်ထဲပါသည်ြဖစ်ေစ၊ မပါသည်ြဖစ်ေစ၊ နိုင်ငံေတာ်ကချမှတ်ထားတဲ့ ေပါ်လစီ မူဝါဒများကိုေတာ့ အေလးအနက်ထား လိုက်နာကျင့်သံုးြကရမှာကိုး။ “လမ်းစဉ်ပါတီ တို့ပါတီ” ဆိုတုန်းကလည်း ကိုယ်ေတွပဲ။ “ြပည်သူ့သေဘာထား” ဆိုေနြကတာလည်း ကိုယ်ေတွပဲ။ ေြပာင်းချင်တဲ့အစိုးရေြပာင်း ဝန်ထမ်းကေတာ့ တက်လာတဲ့အစိုးရကို ဦးလည်မသုန် သစ္စာခံြကရတာေလ။ အဂင်္လိပ်နဲ့အတူ လိုက်စစ်ေြပးရမှာ မဟုတ်သလို ဂျပန်ေတွနဲ့လည်း အတူဆုတ်ခွာြကရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်လမ်းစဉ် ကိုယ့်ဝါဒထူေထာင်ချင်ရင် အရင်ဆံုး ဝန်ထမ်းဘဝကို စွန့်ြကရတာချည့်ပဲ။ ဝန်ထမ်းဘဝမှာေတာ့ ယံုြကည်သည်ြဖစ်ေစ မယံုြကည်သည်ြဖစ်ေစ၊ “ဤကိုကျွဲဟုဖတ်ေစ” ဆိုလည်း ဖတ်ရတယ်။ ဒီသေဘာတရားကိုမှ နားမလည်ရင် ဘယ်လိုဆက်အလုပ်လုပ်ြကမတုန်း။ အင်တာဗျူးမှာ ဒါေတွ ေမးတယ်ဆိုတာ အကင်းပဲ ရှိေသးတယ်လို့ မှတ်ပါေမာင်။
ဟိုလူ့ကျေတာ့ေခါ်တယ်။ ဒီလူ့ကျေတာ့ မေခါ်ဘူး။ ဘာြဖစ်လို့ ညာြဖစ်လို့ဆိုတာကလည်း ဝန်ထမ်းဘဝကို ဆက်ေလျှာက်မယ်ြကံရင် အဲဒီအေရမထူပဲနဲ့ မြဖစ်နိုင်တာမို့ အဓိကလိုအပ်ေသာ အရည်အချင်းထဲမှာ ပါပါတယ်။ ဒါကေတာ့ အေခါ်ခံရတဲ့ သူေတွဘက်ကမဟုတ်ပဲ အပယ်ခံဘဝမှာ ကျန်ရစ်သူေတွအတွက် မရှိမြဖစ် လိုအပ်ပါတယ်။ သူများေတွပါပါသွားတိုင်း စိတ်ဓါတ်ေတွကျကျြပီး ခံစားေနရရင် အလုပ်ထဲမေနတာက အကုသိုလ်ကင်းတာေပါ့ကွယ်။ လူတိုင်းလူတိုင်း သူ့ကုသိုလ်နဲ့သူလို့သာ သေဘာထားစမ်းပါ။ နားေဋာင်းေရာင်နဲ့ ပါးေြပာင်တယ်ဆိုတာ နားေဋာင်းေပျာက်ေတာ့ ခွက်ေပျာက်တာ ဓမ္မတာပဲ။ ညီမေလးရဲ့၊ သမီးေလးရဲ့၊ ပူတူတူးေလးရဲ့နဲ့ ဌာနအြကီးအကဲြကီးေတွကိုယ်တိုင်က ဖူးဖူးမှုတ်ရံုမကဘူး။
နဖူးေြမခ အေရးေပးထားရင်းကေန သူ့အိမ်က ဘဘြကီး ေအာင်ေဖသွားတာနဲ့ ေနာက်တေန့ ထွက်စာတင်ပါလို့ ခပ်တင်းတင်းအဆိုခံရတာ မဆန်းေသာ ြဖစ်ရိုးြဖစ်စဉ်ေတွပါ။ အားမကျချင်စမ်းပါနဲ့ေလ။ သူလည်း သူ့ကံနဲ့သူရှိသလို ကိုယ့်မှာလည်း ကိုယ့်ကံနဲ့ကိုယ် ရှိတတ်ပါတယ်။ ဘာအသိုင်းအဝိုင်း ေကျာေထာက်ေနာက်ခံမှ မရှိလို့ ဝန်ထမ်းဘဝနဲ့ မြကီးပွားနိုင်ဘူးလို့ ေြပာလို့မရပါဘူး။ မဂဒူး ရှင်ဘုရင်ြဖစ်တာ ဆင်ေချးကျံုးဘဝက စတာပါ။ စာတိုက်စာေရးကေလးဘဝကေန ဘယ်အထိြဖစ်လာနိုင်သလဲ ဆိုတာေရာ ြကားဖူးရဲ့လား။ အေရးြကီးတာက ဘယ်ချိန်အထိ ရပ်တည်ရှင်သန် ကျန်ရစ်နိုင်သလဲ ဆိုတဲ့အေပါ်တည်တာေပါ့။ အတက်မှ အေရးြကီးတာမဟုတ်ဘူး။ သူဆင်းသွားြပီးေနာက် ဘယ်လိုနံမည်ဂုဏ်သတင်း ကျန်ခဲ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ ပို အေရးြကီးတာေပါ့။
စကတည်းက ယဉ်သကို ဆိုသလို ဝန်ထမ်းဘဝ အစေြခလှမ်းမှာ အရူးကွက်မနင်းမိေအာင်လို့ ကေလးစိတ်ကေလးေတွ၊ ဆတ်ဆတ်ထိမခံတဲ့သေဘာထားကေလးေတွကို အရင် ခဝါချေပးတဲ့အေနနဲ့ ေလ့ကျင့်ေပးတဲ့ ဆရာြကီးေတွရဲ့ ေစတနာကို ကေလးတို့အေနနဲ့ နားမလည်မှာစိုးလို့ ြကားကဝင်ြပိး ရှင်းြပေပးတာေနာ်။ အဲဒီေနာက် ဆက်ေလျှာက်ရမှာက ကိုယ့်မှာပါလာတဲ့ ဝဋ်ေြကွး မကုန်မချင်း ခန္တီစကေန ခန္တီဆံုးထိ ေတွ့ရြကံုရဦးမှာေတွ ရှိပါေသးတယ်။ အေကာင်းချည့်ပဲလည်း မရှိဘူး။ အဆိုးချည့်ပဲလည်း မရှိဘူး။ ေကာင်းေနတဲ့အချိန်မှာ သတိမလွတ်ေစနဲ့။ သူများကို ဒုက္ခမေရာက်ေစနဲ့၊ အတုန့်အလှည့်ဆိုတာေတွ ရှိသေလ။ ဆိုးေနတဲ့အချိန်ကျေတာ့လည်း ဘယ်လိုြကိုးစားြပီး ြဖတ်သန်းမလဲ စဉ်းစား၊ အချိန်တန်ေတာ့ သူလည်း ထာဝရ မဟုတ်ဘူး။ ြပီးသွားမှာပဲ။ သူများက ကိုယ့်ကိုြပုြပင်တဲ့ သခင်္ါရသေဘာကေန တေန့ကျေတာ့ ကိုယ်က သူများကို ြပုြပင်ရတဲ့ သခင်္ါရသေဘာကို ေရာက်လာဦးမှာ။ ဒီအခါကျေတာ့ ကိုယ်ခံစားခဲ့ရတာကေလးေတွကို သတိတရနဲ့ သူတို့ ငါ့လို မခံစားရေအာင်ဆိုတဲ့ ေစတနာထားရင်ေတာ့ ေကာင်းတာေပါ့။ ငါ့လက်ထဲတုတ်ေရာက်ြပီ ရိုက်လိုက်မဟဲ့ ဆိုရင်ေတာ့ သံသရာလည်လို့ ဆံုးေတာ့မှာ မဟုတ်ဘူး။
ေနာက်ထပ်အေရးြကီးတာတစ်ခုကေတာ့ အတုခိုးမမှားဖို့ပါပဲ။ အတူတူ အလုပ်ဝင်တဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ေယာက်က အလုပ်ထွက်ခါနီးမှာ ေြပာသွားတဲ့ စကားတစ်ခွန်း မှတ်သားထားမိတယ်။ “The only way to live with villains is being one of them.” တဲ့။ လူမိုက်ေတွနဲ့ အတူတူေနချင် သူတို့နဲ့ ြပိုင်မိုက်နိုင်မှ ရမယ် လို့ ဆိုချင်တာေပါ့ေနာ်။ ဟုတ်သင့်သေလာက်ေတာ့ ဟုတ်သားေပါ့။ အြဖူထည်ဆိုတာ အညစ်ေတွနဲ့ေရာရင် ဘယ် မစွန်းပဲ ေနမလဲ။ အလုပ်ထဲမှာ ေနတယ်ဆိုတာ ညစ်ေထးစွန်းထင်းမှုေတွနဲ့ လွှဲေရှာင်လို့ ရနိုင်စရာအေြကာင်းမရှိပါဘူး။ ပတ္တြမားမှန်လျှင် နွံမှာနစ်ေသာ်လည်း မညစ်ဖို့ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့်ဘက်မှာ ခိုင်မာြပတ်သားတဲ့ မူတစ်ခုရှိထားသင့်ပါတယ်။ အမှားေတွြကားထဲမှာ ကိုယ်ပါေရာမှားလိုက်ရံုနဲ့ ထူးမသွားေသာ်ြငား ကိုယ်ကမှန်ေနရင် လိုက်ေလျာညီေထွ မြဖစ်ေတာ့ပဲ ချွန်ထွက်ေနသေပါ့။
“Odd ones out” လို့ေခါ်တဲ့ ေြဗာင်ေတာင်ေတာင် ေဗေဗးဂျိ ဥပေဒသအရ ဒီအချွန်ြကီးနဲ့ေတာ့ ဟိုလူ့ထိုးမိ သည်လူ့ထိုးမိေတွ ြဖစ်မှာစိုးရတာမို့ ကိုယ့်ဘာသာ ေြကာင်လက်သည်းဝှက်ကျင့်တတ်ဖို့ လိုြပန်ေရာ။ ပိုအေရးြကီးတာက သူများေတွနဲ့ေရာြပီး အမှားကို အမှန်ထင်သွားမိရင် ေစာေစာကေြပာတဲ့ one of them ဘဝ ေရာက်သွားြပန်တယ်။ အဆံုးသတ်တစ်ေန့ကျရင် ငါလည်း သူတို့နဲ့ ဘာထူးလို့တုန်းဆိုြပီး မေထွးနိုင်မအံနိုင် ြဖစ်ြကရပါတယ်။ ဒီကေန့ေတွ့ြကံုေနြကရတဲ့ ြပဿနာအားလံုးဟာ အဲဒီအဆိုးသံသရာေတွကေန ဆက်ကာဆက်ကာ ြဖစ်လာတာချည့်ပါပဲ။ အရိုးရင့်လို့ တစ်နွယ်ငင်တစ်စင်ပါမယ့်ြခံုေတွကို ရှင်းဖို့မြဖစ်နိုင်တာနဲ့ ေနာက်တက်မယ့်အညွန့်တလူလူေတွကို ဒါြကီးေတွက အမှားြကီးေတွပါလို့ ြမင်သာေအာင် ဥပမာြပထားရတာပ။
အလုပ်ထဲကလူေတွကို ေြပာလိုက်သမှ ရစရာကို မရှိဘူး။ အလုပ်ဝင်ရမှာေတာင် ေြကာက်လာြပီလို့လည်း မထင်ပါနဲ့။ အားလံုးဟာ လူသားစစ်စစ်ြကီးေတွြဖစ်တဲ့အတွက် အေကာင်းချည့်ပဲ မရှိေသာ်ြငား အဆိုးချည့်ပဲလည်း မရှိပါဘူး။ အထာသိသွားရင် ဘယ်သူနဲ့မဆို လုပ်ကိုင်ေပါင်းသင်းလို့ အဆင်ေြပပါလိမ့်မယ်။ အစိုးရအလုပ် မလုပ်လို့ အြပင်အလုပ်လုပ်ရင်လည်း ဒီသေဘာအတိုင်းပဲ ြကံုြကရဦးမှာ မဟုတ်လား။ မှုန်ေရွှရည်ဇာတ်ကားထဲမှာ ခင်သန်းနုကို မဲ့ကာရွဲ့ကာ အတင်းတုပ်တဲ့ မင်းသမီးကေလးေတွက သားေလးေမွးြပီလည်းဆိုေရာ ဝမ်းသာအယ်လဲ ရန်ြဖစ်ထားတာေတွ ေမ့သွားတာ ြကည့်ဖူးပါလိမ့်မယ်။ လူ့စိတ်လူ့သေဘာဆိုတာက အြပင်မှာလည်း သည်အတိုင်းပဲဗျ။ ေန့စဉ်ြမင်ေတွ့ ဆက်ဆံလုပ်ကိုင်ေနြကရတာမို့ မိသားစုလို သံေယာဇဉ်ြဖစ်သွားတတ်ေသးတာ။
တခါေြပာခဲ့ဖူးသလို သူသူကိုယ်ကိုယ် ကိုယ့်အထုပ်ကိုယ် ထမ်းြကရတာဆိုေတာ့ အစုတ်ေတွေကာက်လာခဲ့သူမှာ အစုတ်ထုပ်အဖတ်တင်မှာြဖစ်ြပီး ေရွှေတွေကာက်လာခဲ့တဲ့သူမှာ ေရွှထုပ်အဖတ်တင်မှာ ေသချာသေပါ့။ ဒါေြကာင့်မို့ တချို့ကလည်း ေရွှမှေရွှ စုေနတာေနမယ်။ ရံုးခန်းထဲသီချင်းဖွင့်ရင်ေတာင် “ယူေဆာင်လာပါ … လိုချင်တယ် အြကင်နာ ေမတ္တာ..” တို့၊ “ေတာင်းလိုက်မယ် .. ေပးေနာ် .. ေပးေနာ်.. ေရွှလင်ပန်းြကီးနဲ့ အြပည့်ကွယ်” တို့၊ အဲဒါမျိုးေတွပဲ ြကိုက်တယ်။ တံစိုးလက်ေဆာင်ဆိုတာ ယူလို့သာေကာင်းတာ၊ အဲဒါနဲ့ြပုတ်ရမယ်ဆိုရင် သိက္ခာကတစ်ြပားမှ မကျန်ဘူး။ ဘယ်ဟာကေရွှ၊ ဘယ်ဟာက အမှိုက် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သေဘာရှိ ေရွးချယ်ြပီးသာ ေကာက်ခဲ့ြကေပေတာ့။ ဒါကမှ အစတုန်းက ေြပာခဲ့တဲ့ ကိုယ်စိုက်ပျိုးထားတဲ့ အသီးအနှံစစ်စစ်။
ကဲ... အသီးအနှံဘက် ြပန်ေရာက်သွားြပီ။ ဆရာဝန်ေတွကိုများ ေစာ်ေတာ်ကား ေမာ်ေတာ်ကား ဟိုအပင် သည်အပင်ေတွနဲ့ နှိုင်းထားလိုက်တာေနာ်။ အမှန်က အဲဒီအပင်ေတွလို အနှစ်မရှိဘူးလို့ ေြပာချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့နဲ့ အြဖစ်ချင်းတူပါေပတယ် လို့ ေြပာချင်တာ။ အရင်တုန်းက မိုးြကိုးပစ်မတတ် စိုက်ခိုင်းထားတဲ့ ြကက်ဆူပင်ေတွ အခု လှိုင်လှိုင်ြကီး သီးကုန်ြပီေလ။ ဘာဆက်လုပ်ြကမတုန်း။ မလိုေတာ့ဘူး။ ြပန်ခုတ်ပလိုက်။ မီးရှို့ပလိုက်။ ဆက်မစိုက်နဲ့ေတာ့ ရပ်ထားဦး။ တစ်ခုခုေတာ့ တုန့်ြပန်ဖို့ မလိုဘူးလား။ ရည်းစားေတာင်မှ သံုးနှစ်သံုးမိုးေစာင့်ခိုင်းထားရင် အင်တင်တင်ြဖစ်သွားတဲ့ေခတ်ြကီးမှာ အစိုးရအလုပ်ကေလး ဝင်ရဖို့အေရး “ေစာင့်ရဦးမှာေပါ့တဲ့ ကိုယ့်လူရယ်ရှင်..” ဆိုေတာ့ ပညာ၊ လုပ်အား၊ အချိန်၊ အားလံုး အလဟဿြဖစ်ေနတာ နှေြမာစရာြကီး။
Plan B ကေလးများ စဉ်းစားထားတာရှိမရှိ သိချင်လှတယ်ဗျာ။
အခုေလာက်ဆိုရင်ေတာ့ အစိုးရအလုပ်ဝင်ဖို့ အင်တာဗျူးေြဖရင်း အဆင်မေြပတဲ့ ညီငယ်ကေလးေတွ သေဘာေပါက်ေလာက်ြပီ ထင်ပါတယ်။ လူငယ်ဆိုေတာ့ ခံစားချက်က ြပင်းထန်ြပီး စိတ်ထဲရှိသမျှ ေရးထားြကတာေတွ ဖတ်ရေတာ့ စိတ်မေကာင်းပါဘူး။ ေနာက်ထပ်အြကံေပးချင်တာက စိတ်ထဲမှာ ခံစားချက်ေတွ သိပ်ြပင်းထန်ေနရင် စာမေရးပါနဲ့ဦး။ အနည်းဆံုးေတာ့ အဲဒီအေြကာင်းကို မေရးနဲ့ဦး။ ခံစားချက်ဆိုတာ ဆင်ြခင်သံုးသပ်တဲ့ဉာဏ်ကို အြမဲလွှမ်းမိုးထားတတ်တယ်။ ဒါေြကာင့် အမှားပါဖို့ များတယ်။ ေနာက်တစ်ခုက ကိုယ်ကသာြပင်းြပင်းထန်ထန် ခံစားေနရတာ။ သူများေတွက သူတို့ကိစ္စမဟုတ်တဲ့အတွက် အာရံုသိပ်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး။ အမှတ်တမဲ့ ေနာက်လိုက်ေြပာင်လိုက်တဲ့အခါ ကိုယ့်မှာသာ အနာေပါ်တုတ်ကျြဖစ်ရတယ်။ မယံုရင် အဲဒီအချိန်မှာ ေရးထားတဲ့စာကို ဘယ်သူ့မှ မြပပဲ ေနာက်တစ်လြကာတဲ့အခါ ကိုယ့်ဘာသာ ြပန်ဖတ်ြကည့်ပါ။ ြကိုက်မှာမဟုတ်ေတာ့ဘူး။ ေနာင်ကိုေသွးေအးသွားတဲ့အခါကျမှ စဉ်းစားြပီး ြပန်ေရး၊ ေရးရင်းြပန်စဉ်းစား၊ အေြဖတစ်ခု မရလာရင်ေတာင် ကိုယ့်အနာကကျက်သွားြပီမို့ ခံနိုင်ရည်ရှိလာတာေပါ့။ လူတိုင်းမှာ ဒဏ်ရာေတွဆိုတာ ရှိြကတယ်။
အမာရွတ်မြဖစ်ေသးခင်မှာ သွားသွားမဆွတာ အေကာင်းဆံုးပဲ မဟုတ်လား။ ေနာင်ကျေတာ့ အဲဒါေတွအားလံုးဟာ စာေရးလို့ေကာင်းတဲ့ ကုန်ြကမ်းေတွ ြဖစ်လာပါလိမ့်မယ်။ စာအုပ်စာေပေတွ ပိုးဟပ်စာြခစာြဖစ်လို့ စာအုပ်အငှားဆိုင်ကေလးေတွ မျိုးတုန်းသွားကတည်းက ေဘာလံုးဂျာနယ်၊ ဂမ္ဘီရဂျာနယ်ေတွ ြကီးစိုးလာခဲ့တာ၊ ဒီကေန့ေတာ့ြဖင့် ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်မှာ ေရးြကဖတ်ြကတဲ့ သူေတွ ရှိေသးသားပဲလို့ ေတွ့ရလို့ ဝမ်းသာပါတယ်။ တခါမှ မြမင်ဖူး မေတွ့ဖူးေသးြကတဲ့သူေတွ ြဖစ်ေသာ်ြငား၊ စိတ်ချင်းသေဘာချင်း ဝါသနာချင်းတူတဲ့ မိတ်သစ်ေဆွသစ်ေတွ ရလာတာ အြမတ်ေပါ့။ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အကျိုးရှိရာရှိေြကာင်း အေတွးအြမင်ကေလးေတွ ဖလှယ်ြကတာေပါ့ေနာ်။ ဒီတစ်ခါေတာ့ ဝိုင်းစုခိုင်သိန်း နဲ့ ကိုအာြကီး ကိုေခါ်လိုက်မယ်။
“ဒီလို လိုက်ဖက်တဲ့ဘဝ.. ေပျာ်စရာေလာကြကီးက.. တကယ်ပါ.. ြကင်နာသူေလး ရှိေနမှ….”
0 comments:
Post a Comment