ကိုထီးကေတာ့ “သည်အရွယ်မှာမှ ကိုယ်ဘာေကာင်မှန်းမသိရင် ကိုယ်ထင်တာထက် ကိုယ်ဟာ ပို အ ေပါ့” တဲ့။ တစ်ေယာက်ေယာက်က ကိုယ့်ကို “ဆရာ ဆရာ” လို့လာေခါ်တဲ့အခါ ငါနဲ့ ဘယ်တုန်းက သိတာလဲ။ ဆရာဝန်အေနနဲ့ ေခါ်တာလား။ ေကျာင်းဆရာအေနနဲ့ ေခါ်တာလား။ (ဟိ ဟိ) စာေရးဆရာအေနနဲ့ ေခါ်တာလား။ စဉ်းစားရင်း ေနာက်ဆံုးကျမှ ေဗဒင်ဆရာ၊ ဆိုက်ကားဆရာ၊ လက်သမားဆရာမှတ်လို့ ေခါ်တာြဖစ်ေနမယ်။ ကလိကလိနဲ့ ရယ်စရာအေကာင်းဆံုးကေတာ့ ဆရာေငွစန်းေရာင် ဆိုြပီး လာေခါ်ေနရင် တစ်ခါမှ ြပန်မထူးမိေသးဘူး။ ဘယ်လိုြကီးမှန်းမသိပါဘူး။ အခုချိန်ထိ စာေတွသာ မေနနိုင်မထိုင်နိုင် ေရးေနမိတာ “စာေရးဆရာလုပ်မလို့လား” ဆိုရင် “ဟင့်အင်း” လို့ပဲ ေြဖတုန်း။ ြကံြကီးစည်ရာကွယ်။ လုပ်စရာလား။
ကိုယ်က ဘာတတ်တာလိုက်လို့။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘယ်လိုအစားမျိုးလဲ သိချင် စာေပေလာကြကီးထဲ လိုက်ေလ့လာြကည့်။ ဘယ်စာေပေလာကေြပာတာလဲ။ တစ် နှစ် သံုး ေလး ငါး ေြခာက်။ နံပါတ်တစ်ခုခု တပ်ေြပာမှေပါ့လို့ ဆိုေနဦးမယ်။ ခက်ပဲ ခက်ရချည့်ေသးေနာ်။
ငယ်ငယ်တုန်းကေတာ့ စာမှန်ရင် ဘာစာမဆို အကုန်လိုက်ဖတ်ြပီး၊ စာအုပ်အငှားဆိုင် တစ်ဆိုင်လံုးကုန်သွားမှ ေနာက်တစ်ဆိုင်ေြပာင်းငှား။ မကုန်ကုန်ေအာင်ဖတ်နဲ့ နှံ့ခဲ့တာ စာအုပ်ဆိုင်ေပါင်း စာြကည့်တိုက်ေပါင်းလည်း မနည်းခဲ့ဘူး။ ဖတ်စရာ စာအုပ်မရှိရင် ေကျာင်းကဖတ်စာအုပ်တို့ စွယ်စံုကျမ်းတို့ပါ မကျန်ဘူး။ အြပာစာအုပ်ေတွေတာင် ပါေသးတယ်။ လမ်းစဉ်ပါတီသေဘာတရားေရးရာ စာအုပ်ေတွကို ေြပာတာေနာ်။ ဘာမှေလျှာက်ေတွးမေနနဲ့။ ေတာ်ြကာ မန်းေလးက စာအုပ်ဆိုင်ေတွက ဒါ့ေြကာင့် ဟိုစာအုပ်တိုက်က ထုတ်တာကိုးလို့ ထဖွကုန်ဦးမယ်။ (မကလိရင် မေနနိုင်တာက လွဲလို့.. ခိ ခိ) အြကိုက်ဆံုးစာေရးဆရာေတွဆိုတာ နံမယ်ချည့်ပဲ စဉ်လိုက်ရင်ကို စွယ်စံုကျမ်းတစ်အုပ်စာ ထူေလာက်တယ်။ ဘာသာြပန်ေတွ သိုင်းဝတ္ထုေတွပါ ြကိုက်တာ။ ဆရာေဆွလှိုင်ဦး ရဲ့ အင့် တို့ အဟင့် တို့လည်း ြကိုက်တာပဲ။ ဆရာမြကီး ခင်စိန်လှိုင်ရဲ့ နတ်မိမယ် ဇာတ်ေကာင် အလှေလးေတွလည်း ြကိုက်တာပဲ။
ကလျာ (ဝိဇ္ဖာ/သိပ္ပံ) ဆို အချစ်နဲ့ လျှို့ဝှက်သည်းဖို၊ တက္ကသိုလ်တင်ြမင့်ရဲ့ ရင်တဖိုဖို ဘာလိုလိုြဖစ်ေစတဲ့ ေလးေလးြမင့်ေတွ၊ ေနာက်ပိတ်ဆံုး နံမယ်ဆန်းဆန်းေပးတတ်တဲ့ စာေရးဆရာ သားအမိ ညီအမေတွရဲ့ စပ်ချဉ်ဗလွတ်ေတွေတာင် မလွတ်ဘူး။ ကိုကိုေပးတဲ့ အိပ်မက်ကေလးေတွကို လံုးချင်းဝတ္ထုကေလးအြဖစ် အမှတ်တရဆိုတာပါမကျန်။ သည်လိုသည်လို စူပါ့စူပါအသည်းစွဲစာေရးဆရာြကီးေတွေတာင်မှ သည်ေခတ်ြကီးထဲမှာ စာအုပ်ဆိုင်ေတွေပါ်က ေပျာက်ချက်သားေကာင်းေနတဲ့ဟာ။ ကိုယ်လို ငေြမာက်ငေြခာက်က ခုမှ တေရးနိုးြပီး စာစေရးရမယ်ဆိုေတာ့ အမဲရိုးနှယ် ဟင်းအိုးမှ အားမနာရန်ေကာ လို့ ကိုယ့်ဘာသာ ဆံုးမရပါတယ်။
အိုင်တီေခတ်ြကီးပါ။ မီဒီယာေခတ်ြကီးပါ။ ဟိုင်းတက်ေခတ်ြကီးပါလို့ ေြပာေနတဲ့ သည်ကေန့မှာေတာ့ စာအုပ်အငှားဆိုင်ဆိုတာ မျိုးတုန်းေပျာက်ကွယ်သွားြပီ ခင်ဗျ။ ရှိရင်ေတာင် ဗီဒီယို အငှားဆိုင်ကေလးနဲ့ တွဲထားရတယ်။ ခံပန်းခိုင် ယာယီေရွ့လို့ ေတာအရပ်မှာရှိေလတဲ့ ဆိုင်ကေလးေတွကျေတာ့လည်း သွားငှားမိတိုင်း ြဖစ်မှြဖစ်ရေလလို့ ခံစားရတယ်။ ဆိုင်ေပါ်မှာ စင်ကျိုးမတတ်တင်ထားတဲ့ မဂ္ဂဇင်းေတွက သံုးေလးမျိုးထက် မပိုဘူး။ တစ်ဝက်ေကျာ်ေကျာ်က သရဖူရယ်၊ မုခရယ်၊ ေရွှအြမုေတေတာ့ပါေသး။ ကျန်တာအားလံုး လျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်၊ ဂမ္ဘီရ၊ သူရဇ္ဇ၊ အဲလိုဟာမျိုးေတွ။ ဝတ္ထုမှဖတ်ချင်တယ်ဆို ကာတွန်းရုပ်မျက်နှာဖံုးေတွနဲ့ “ရယ်ရတယ်ေတာ့ ြဗဲ” စာအုပ်ေတွ ရှိတယ်။ စာေရးဆရာနံမယ်ေတွကလည်း ဆန်းကျယ်လှပါဘိေတာင်း။
ပေဟဠိ အေြဖညှိ ဝတ္ထုတစ်ေခတ်ြဖစ်ေနပါေပါ့လား လို့လည်း သတိထားမိတယ်။ ေခတ်ကာလ အမည်မမှတ်မိ စာေရးဆရာမကေလးေတွရဲ့ (မိန်းမနံမယ်လို့ ထင်တာပဲ) ေမာ်ဒန် အချစ်ဝတ္ထုေလးေတွကို မခံစားတတ်ေတာ့ေအာင် ငါအိုသွားပါေပါ့လား လို့ ဇရာသံေဝဂေတွ ဘာေတွရလို့။ အဲသေလာက်ေတာင် အေြမာက်အများ ထုတ်ေဝထားတယ်ဆိုေတာ့ ကိုယ်သာ ေခတ်ေနာက်ကျလို့မသိတာ။ နံမယ်ေကျာ်စာေရးဆရာေတွြဖစ်လိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ ဆရာြကီးြမစြကာရဲ့ ဆရာမနိုင်နှစ်ေဆာင်ြပိုင် တေစ္ဆစာအုပ်ေတွေတာင် ဖတ်လာေသးတာ။ အပ်ဒိတ်လုပ်ယူလိုက်တာေပါ့။ လာထား အာဘွား။ အကုန်ဖတ်ပလိုက်တယ်။ ေနာက်ကို ဘယ်ေတာ့မှ စာအုပ်ဆိုင်ဘက် မလှည့်ြဖစ်ေအာင်လို့။ မှတ်ကေရာ။ ေရှးေရှ့က ကွယ်လွန်သူစာေရးဆရာ ဆရာမြကီးများ ကုသိုလ်ေကာင်းရှာတယ်။ ဖတ်မသွားလိုက်ရလို့။ နို့မို့ ေဒါ်ြမေလးသူရဲကားထဲကလို ေငါက်ကနဲ ထထိုင်လာလို့ “ ေရာ့ .. ဒါဖတ်စမ်း” ဆို အဲဒီစာအုပ်ေတွေပးလိုက်ရင် ဗိုင်းကနဲ ြပန်လဲေသသွားမှာ။
ဘယ်ေဈးဆိုင်မှာမဆို ေဈးကွက်ဆိုတဲ့သေဘာရှိတယ်ေလ။ သူတို့လည်း အဲဒီစာအုပ်မျိုးေတွကို “ငါြကိုက်လို့ကွ” ဆို ဆိုင်အေလးခံြပီး တင်ထားပါ့မလား။ လူေတွက ဒါမျိုးေတွချည့် ဖတ်ြကလို့ေပါ့။ ေအာင်မေလး သူတို့ဟာသူတို့ အားေပးလိုက်ြကတာမှ လက်ေတာင် မလည်ဘူး။ ေစာေစာက မဂ္ဂဇင်းေတွဆို ထွက်ြပီး တစ်လ နှစ်လေလာက်ေနမှ အလှည့်ရတယ်။ နိုင်ငံတကာ အဆင့်မီ အဆင့်အတန်းြမင့် စာအုပ်ေတွ မဟုတ်လား။ အဖံုးေရာ အတွင်းပါ ေရာင်စံု ေြကွစက္ကူ အထူစားြကီးေတွနဲ့၊ လှလိုက်တဲ့ ရုပ်ပံုေလးေတွ ြမန်မာလိုသာ ေရးမထားရင် ြမန်မာမဂ္ဂဇင်းလို့ေတာင် ထင်ရက်စရာမရှိဘူး။ အဲ.. ဖတ်တဲ့လူေတွကလည်း နိုင်ငံြခားမဂ္ဂဇင်းဖတ်သလိုပဲ ဖတ်ြကတာပါ။ ြမန်မာစာေတွ တစ်လံုးမှ လံုးေစ့ပတ်ေစ့ မဖတ်ဘူး။ အရုပ်လှလှေလးေတွြကည့်။
အခု ဘယ်သူေတွ ဘာြဖစ်ေနြကလဲေလာက် သိရင် ေတာ်ြပီ။ “ေမသန်းနုကေလး ထိုင်းမှာ ဗိုက်ကအဆီေတွ သွားထုတ်ပလိုက်တာ ြကည့်စမ်းပါဦး။ ချပ်လို့ ရပ်လို့။ ေနာက်တခါဆို ေမးေစ့ေအာက်က အရစ်ကေလးေတွ သွားေဖျာက်ပါဦးလို့ ေြပာေပးပါ ဦးဦးဝင်းြငိမ်းရယ်။” ဆိုတာေလာက်ပဲ စိတ်ဝင်တစားဖတ်ြကတယ်။ စာေပဆုြကီးေတွေပးြပီး ကေလာင်သစ်ေတွ ေမွးထုတ်ေပးေနလို့သာ ေတာ်ေတာ့တယ်။ ဒါေတာင်မှ တစ်နှစ်စာစာအုပ်ေတွမှာ ြမင်ေနကျ မျက်နှာေတွ၊ စာေရးဆရာနံမယ်ေတွက သည်လမပါရင် ေမျှာ်သာေန ေနာက်လကျ ပါလာမှာ။ ေရွးစာမူနဲ့ ေတာင်းစာမူေတွ ဘယ်ဟာက များမလဲ မသိနိုင်ဘူး။ အရင်တုန်းက စာေရးဆရာြကီးေတွလည်း စာေရးချင်စိတ်များ ကုန်ခမ်းသွားြကေလေရာ့သလား။ တို့ေခတ်ကုန်သွားလို့ပါ ေမာင်ရာ လို့ ဆိုမလား။ မဖတ်ရတာ အေတာ်ြကာေနြပီ။ အေဟာင်းေတွ ြပန်ြပန်တင်မှပဲ ရဗီရှင်လုပ်ြပီး ြပန်ြပန်ဖတ်ရတယ်။ အလွမ်းေြပေပါ့။
သည်ေခတ်ြကီးထဲမှာ ဇွဲနပဲနဲ့ ေတာင့်ခံြပီး မဂ္ဂဇင်းေတွ လစဉ်ထုတ်ေနနိုင်ေသးလို့ သူတို့ရဲ့ အရည်အချင်းကို ချီးကျူးပါတယ်။ ဦးဝင်းဦးြကီးေတာင် ေဒဝါလီခံသွားရတာ စန္ဒာ့လက်ချက် မကင်းဘူးတဲ့။ (ဦးေဇာ်လင်း၏ဇနီး မဟုတ်ပါ။) သို့ေသာ်လည်း တန်ပါတယ် ဦးြကီးေရ။ ဘယ်အချိန်ဖတ်ဖတ် မရိုးဘူး။ ရှုမဝ၊ စန္ဒာ၊ ေပဖူးလွှာ၊ မေဟသီဆိုတာ ြမန်မာစာဖတ်တတ်တဲ့သူတိုင်းက ဘယ်လို အတန်းအစားထဲမှာ ပါသလဲလို့ သိြကတယ်။ ခုေတာ့ ပါးစပ်ရာဇဝင်ကေလး ြဖစ်သွားြပီလား မသိ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ မင်းသားေလးေတွ မင်းသမီးေလးေတွ အဆိုေတာ်ကေလးေတွကမှ စပွန်ဆာရှာရတာ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ မဂ္ဂဇင်းထုတ်ေဝသူေတွကလည်း စပွန်ဆာြဖန်းမှ လန်းဆန်းမယ် ဘဝေရာက်လာတယ်။ ဒီအခါမှာ အယ်ဒီတာဆရာြကီးများရဲ့ ဩဇာဟာ ေြကာ်ြငာတာဝန်ခံေလာက်မှ အေရးမပါသလို ြဖစ်လာရသလား မသိပါဘူး။ စပွန်ဆာေတွခမျာမလည်း ဝါသနာပါလွန်းလို့သာ စာေပေလာကထဲ ဝင်ေမွှြကရတာ။
ဝမ်းစာသာ မရှိရင်ေနမယ်။ ပိုက်ပိုက်ေတွကေတာ့ အေပ့ အေပ့။ ေနာက်ဆံုးမေတာ့ ဌာနဆိုင်ရာေတွမှ မိုးကျေရွှကိုယ်ေတွ ေအာက်ကို ေရာက်သွားတာ မဟုတ်။ စာနယ်ဇင်းေလာကြကီးလည်း ေနအထွက်မှာ ေရွှခွက်ြကီးနဲ့ ေရအြပည့်ခပ်ေပးမယ့် မိုးကျနတ်မယ်ေတွ၊ ဘဘလက်စွဲ ဂျိန်းစဘွန်းမင်းသားြကီးေတွ လက်ထဲေရာက်လာေတာ့တာပဲ။ အထက်အထက်က “ေဟာဟိုအရာ အြဖူပါပင် ြမင်သလား ေမ” ဆိုရင် ဘာအေရာင်ြကီးြမင်ေနေန “ေဘာ်သာခွာအတူ ပုလဲြဖူ ြမင်သားေပါ့ သက်ေဝ” လို့ ေပါင်းေတာ်ညှိတ် စိတ်ေတာ်သိရတယ်။ ဂျိန်းစဘွန်းမှန်ရင် မိ ေမာ် ေမ မ ေချာနှမေလးေတွလည်း ပါဦးမှ ြဖစ်မှာမို့ အလိုရှိသည်ေြကာ်ြငာထည့်ရင်ေတာင် “ရုပ်ေချာရမည်။ အပျိုြဖစ်ရမည်။ ဆယ်တန်းေအာင်စရာမလို” လို့ အတိအလင်း ထုတ်ေဖာ်ေခါ်ယူရတဲ့ ဂျာနယ်လစ်သမီးပျိုကေလးေတွ လက်ထဲမှာ ရီေကာ်ဒါေလးတစ်လံုး၊ ကင်မရာေလးတစ်လံုးနဲ့ အိုးနင်းခွက်နင်းေတွ ြဖစ်ကုန်ေရာ။
မဂ္ဂဇင်းဆိုတာ စာေရးဆရာ တစ်ေယာက်မှ မပါပဲလည်း ထုတ်လို့ရတယ်ဆိုတာ မယံုဘူးလား။ လူမဖတ်တာေတွ ဘာလို့ထည့်ရမှာတုန်း။ ဆိုင်းဆရာကေတာ်က ပွဲသွားမယ့် ခင်ပွန်းသည်ကို ေြပာသလိုမျိုး “ေတာ့် နှယ်..။ ဟိုအဖျားကအလံုးေလးေတွ တီးမှာလည်း မဟုတ်ပဲနဲ့။ သယ်မသွားစမ်းပါနဲ့။ လှည်းေလးပါတယ်။” လို့ ေြပာစရာြဖစ်လာတယ်။
“သူများသားသမီးေတွ အရွယ်ေလးရှိတုန်း တက်တက်ြကွြကွ တတ်သမျှမှတ်သမျှ ြကိုးစားရှာတာ အားေပးေဖးကူ မလုပ်ပဲ ဖေနာင့်နင်း၊ ေြခထိုးခံလုပ်မလို့လား ဦးရယ်” ဆိုရင်ေတာ့ သည်ကေမာင်ြကီးေတွက မဆွတ်ခင်ကညွှတ်ချင်ချင် ဘာမဆိုခွင့်လွှတ်တယ်ချည့်ပဲ။ “မယ်ေခွဆိုတဲ့ ကဗျာဆရာမက အိမ်လိပ်စာလည်း ေပးမသွားဘူး။ စာမူခနဲ့ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်လက်ေဆာင် လာထုတ်ခိုင်းလိုက်ပါ ဦးရယ်” ဆိုလို့ “ညီးနံမယ်က ေသချာရဲ့လား” လို့ ေမးမိရင် “မယ်ေခွးများြဖစ်ေနမလား မသိဘူးေနာ်။ တိုက်ပင်အယ်ရာေနမှာ” လို့ ဆံုးြဖတ်ေပးလိမ့်မယ်။ အကယ်ဒမီေပးပွဲတုန်းကဆို အင်တာဗျူးရင်း အသည်းေတွယားလာလို့ မေနနိုင်မထိုင်နိုင်ြဖစ်ြပီး မင်းသားကို ြပွတ်ကနဲ ြပွတ်ကနဲ ခုန် ခုန်ြပီး နမ်းရှာတဲ့ အိေြန္ဒရှင် ဂျာနယ်လစ်ကေလးေတွကိုလည်း ရင်သပ်ရှုေမာ ေတွ့ဖူးလိုက်တယ်။ လက်ခုပ်တီးြပီး ြကိုဆိုလိုက်ြကပါခင်ဗျား။ သားသားဆီ အင်တာလာဗျူးလို့ကေတာ့ .. အိုး … ရှက်စရာ။ ရှက်စရာ။ (ရှက်ေသွးများ ြဖန်းကနဲထသွားေစ)။
သည်လို အလန်းေလးေတွ အစင်ေလးေတွရှိတဲ့ စာေပနယ်ြကီးမှ သာသာယာယာ မရှိဘူးဆိုရင် ဘယ်အရာက သာယာနိုင်မှာတုန်းဗျာ။ ဆရာချစ်ဦးညိုြကီးေတာင် အကယ်ဒမီေပးပွဲတုန်းက ြပံုးြပံုးြကီး ေတွ့လိုက်တယ်။ အင်တာဗျူးခံလိုက်ရမှာ မလွဲဘူး။ အသံေတွဘာေတွများေတာင် ဝင်လို့။ အဲဒါနဲ့များ ေမာင်စံဖားရယ်။ စာေရးဆရာ မြဖစ်ချင်ဘူးေလး ဘာေလးနဲ့ ပဲများရန်ေကာ လို့ မထင်ပါနဲ့။ တကယ်ြကီးကို မြဖစ်ချင်ပါဘူး။ ေြကာက်လွန်းလို့။ “ြကိုက်လို့ခဲတာမဟုတ်ဘူး။ မိုက်လို့ခဲေနတာကွ” ဆိုတဲ့ မိုက်ခဲအြကီးစားြကီးေတွ ရှိသဗျ။ ြဖဲသလားလို့ မေမးနဲ့။ မိန်းကေလးတန်မဲ့ သူ့မရှိတာေတွပါ တိုင်းတိုင်းထွာထွာ အားရပါးရ ကေလာ်ေနတဲ့သူေတွလည်း အများြကီးပဲ။ ငယ်ငယ်က နတ်ပွဲသွားေငးရင် ေတွ့ဖူးတဲ့ အေမဂျမ်းေတာင် လက်လန်တယ်။ အမျိုးသားများကေတာ့ “ရိုက်ကွာ၊ ချကွာ၊ ေဆာ်ကွာ၊ သတ်ကွာ၊” နဲ့ သိုင်းေလာကသားေတွချည့်ပဲ။ “ငါတို့က နင့်လို ေြခာက်ြပားတစ်ပဲတန် ဘေလာက်ထဲမှာ မြဖစ်ညစ်ကျယ် ေရးေနတာ မဟုတ်ဘူး။
မဂ္ဂဇင်းတိုက် အဆင့်ဆင့် အယ်ဒီတာ စားပွဲ အဆင့်ဆင့်ကေန စာေရးဆရာ ြဖစ်လာတာ” လို့ သူများကို ဆဲေနတာ ဖတ်လိုက်ရကတည်းက ကိုယ့်ဘာသာ သိမ်ငယ်စိတ်ေတွဝင်ြပီး ဘေလာက်ေတာင် မေရးရဲဘူး။ ကိုယ်က တစ်ြပားမှမှ မတန်ပဲေလ။ အခုဆို အိမ်မရှိယာမရှိ ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ် အိမ်လုပ်ေနတဲ့ ေြခသလံုးအိမ်တိုင်ေကာင် လို့ ေခါ်ြကမလား မသိဘူး။ ခက်တာက သူတို့စာဆိုလို့ အဲဒီဆဲစာေတွကလွဲလို့ ဘာမှ မဖတ်ဖူးေလာက်ေအာင် ကိုယ်က ညံ့ေနြပန်ေရာ။ တချို့များ အယ်ဒီတာြကီးေတွဆိုပဲ။ မေတာ်လို့များ ကိုယ့်စာမူ သူ့စားပွဲေပါ်သွားတင်မိမှ “ေနာက်တခါဆို မီးြခစ်ပါ ယူခဲ့” လို့ အေြပာခံေနရမယ်။
တကယ်ေတာ့ ဆင့်ကဲေြပာင်းလဲမှု ြဖစ်စဉ်ြကီးေတွထဲမှာ စာေပနယ်တစ်ခုတည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ရုပ်ရှင်နယ်၊ ဂီတနယ်၊ ဇာတ်သဘင်နယ်၊ အနုပညာနယ်ပယ်ြကီးတစ်ခုလံုး ပံုစံအသစ် ရပ်တည်မှုအသစ်နဲ့ ကျားကန်ေနရတာ အဓိကအေြကာင်းအရာကေတာ့ ြပည်သူေတွမှာ ေအးေအးေဆးေဆး ထိေတွ့ခံစားနိုင်စရာ အချိန်မလံုေလာက်ေတာ့ လို့ ြဖစ်မလားပဲ။ နည်းပညာေတွ တိုးတက်ေြပာင်းလဲလာတဲ့ အကျိုးဆက်လည်း ပါတယ်ေလ။ ကေလးဘဝတုန်းကလို ရုပ်ရှင်ြကည့်ဖို့ တန်းစီတိုးရတဲ့ ေခတ်လည်း မဟုတ်ေတာ့ဘူး။
ခုေခတ်ကေလးေတွ ရုပ်ရှင်လက်မှတ်ေမှာင်ခို ဆိုတာေတာင် ြကားဖူးမှာ မဟုတ်။ ရံုသွားြကည့်တဲ့သူကို ေတာ်ေတာ် အားသားပဲ လို့ ေတွးကုန်ြကြပီ။ ကက်ဆက်ဆိုတဲ့ဟာြကီးေတွ အိမ်မှာဆို သံုးမရလို့ ဖံုေတွတက်ကုန်ြပီ။ တိတ်ေခွေတွက ရှုပ်ကရှုပ်သနဲ့။ ကွာလတီလည်း ေကာင်းတာ မဟုတ်။ ေအာက်စက်ဆိုတဲ့ဟာေတွေတာင် အမှိုက်ပံုးထဲပို့လိုက်တယ် မဟုတ်လား။ ကွန်ြပူတာ အလံုးြကီးေတွလည်း ထိုနည်းလည်းေကာင်း။ ပို၍တိုးတက်ေကာင်းမွန်ေသာ ကုန်ပစ္စည်းနဲ့ နည်းပညာအသစ်ေတွြကားမှာ တချိန်က တန်ဖိုးတြကီးေပးဝယ်ထားရတဲ့ ပစ္စည်းအေဟာင်းေတွအားလံုး အိမ်မှာ အစုတ်ထုပ်ေတွ ြဖစ်လာတယ်။ ရှာလို့ရသမျှ ပိုက်ဆံေတွဟာ ဝယ်လို့ပဲ မဆံုးနိုင်ေတာ့ဘူး။
အသစ်ေပါ်တိုင်းဝယ်ရတာနဲ့ ပိုက်ဆံရှာရတဲ့အချိန်ရယ် ပိုက်ဆံသံုးရတဲ့အချိန်ေတွရယ် ဘယ်လိုမှ အချိုးမကျေတာ့ဘူး။ ဒါေြကာင့် ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ်၊ ရုပ်ရှင်ြကည့်၊ အပန်းေြဖဆိုတာေတွက မလိုလားအပ်တဲ့ အချိန်ပိုေတွ ြဖစ်လာတယ်။ မယံုရင် သည်စာဖတ်ေနတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ြပန်ေမးြကည့်။ “ညဘက်ညဘက် ဘုရားရှိခိုးတဲ့အချိန် ကျန်ေသးရဲ့လား” လို့။ စက်အသစ်ေတွြကားမှာ ကိုယ်ပါေရာြပီး စက်ရုပ်လူသားြကီး ြဖစ်လုခမန်းပဲ။ လူတိုင်းကျိတ်ကျိတ်တိုး အားေပးေနတဲ့ အကယ်ဒမီပွဲြကီးမှာ ေမးခွန်းတစ်ခုေလာက် ေမးချင်ပါတယ်။ “ရုပ်ရှင်ကားထဲမှာ ပါဝင်သရုပ်ေဆာင်ထားြကတဲ့ မင်းသား မင်းသမီး ဇာတ်ပို့ ဇာတ်ရံေတွ ကိုယ်တိုင်ေတာင် ကိုယ်ပါတဲ့ ဇာတ်ကား ကိုယ်ြကည့်ြပီးြကရဲ့လား” လို့။ သိပ်ေတာ့ မထင်ဘူးေနာ်။ အချိန်မှ မေပးနိုင်တာေလ။
သူများေရးထားတဲ့ ေထွလီကာလီ စာတိုေပစေတွ ဆိုတာကေတာ့ ဝမ်းချုပ်လို့ အိမ်သာတက်တာ ြကာေနရင်သာ ဆံုးေအာင် ဆက်ဖတ်မှာ။ နို့မို့ ေနာက်တခါ ဗိုက်နာလာမှ ယခင်ဇာတ်လမ်းအကျဉ်းက ြပန်စလိမ့်မယ်။ ကြကီးကစလို့ အ အဆံုးထိေအာင် ဖတ်ေနစရာမှ မလိုေတာ့တာ။ စာရွက်ေတွ လှန်ြကည့်လိုက်။ ရှလွပ်ဆို ဓါတ်သွားလိမ့်မယ်။ အေရးြကီးတာ ကိုယ့်ဘာကိုယ် ေပါက်ေနဖို့။ ဒါေြကာင့်မို့လို့ သည်ကေန့စာေပေလာက ဆိုတာြကီးဟာလည်း ေခတ်နဲ့အညီ အသစ်ဖွဲ့တည်ထားတဲ့ ေမာ်ဒန်နိုက်ဇ်ဗားရှင်းြကီး ြဖစ်တယ်လို့ လက်ခံနိုင်ေအာင် ြကိုးစားေနပါတယ်။
အဲလိုမှ လိုက်ေလျာညီေထွ မေြပာင်းလဲနိုင်ရင် မျိုးတုန်းေပျာက်ကွယ်သွားတတ်တယ်ဗျ။ ဥပမာ အရင်တုန်းက အင်မတန်နံမယ်ြကီးတဲ့ ဓါတ်ပံုဆိုင်ြကီးေတွဆိုရင် ဘယ်လိုမှ မရပ်တည်နိုင်ေတာ့ဘူး။ ဖလင်နဲ့ ရိုက်ြပီး ကူးတဲ့ေဆးတဲ့ေခတ် ကုန်သွားြပီ။ လူတကာ အိမ်မှာ ဒစ်ဂျစ်တယ် ကင်မရာေတွနဲ့၊ ဓါတ်ပံုေတွကို အိမ်ရှုပ်လို့ အယ်လဘမ်နဲ့ေတာင် ကူးမထားေတာ့ဘူး။ မမ်မိုရီစတစ်နဲ့ပဲထားသတဲ့။ ဆက်ရပ်တည်ချင်ရင် ဘယ်လိုေြပာင်းလဲရသလဲ။
ဗီဒီယိုဇာတ်ကားရိုက်သလို မိတ်ကပ်ေတွ ဆံပင်ေတွ၊ အဝတ်အစားေတွ ရှုတင်ေတွနဲ့ တစ်ကားစာေလာက် ဓါတ်ပံုေတွရိုက်၊ သံုးေလးငါးသိန်းပိုက်ဆံယူ။ မဂင်္လာေဆာင်ဓါတ်ပံုလား။ ဘွဲ့ဓါတ်ပံုလား။ စိတ်တိုင်းကျေစရမယ် ဆိုတာမျိုး ြဖစ်သွားေရာ။ မိရိုးဖလာဆိုတာေတွ ကွယ်ေပျာက်ကုန်ြပီး ေခတ်ေရစီးေြကာင်းေနာက်ကို အမီလိုက်ြကရတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ ကိုယ့်မိဘဘိုးဘွားများ လက်ထက်ကတည်းက ဓါးမဦးချလုပ်လာခဲ့ြကတဲ့ စာပံုနှိပ်စက်ကေလးလည်း ပါသွားပါတယ်။ နှစ်ေပါင်းြကာရှည် ေမွးလာတဲ့ မိတ်ေဟာင်းကျွမ်းေဟာင်းေတွ အင်အားနဲ့ေတာင် မရပ်တည်နိုင်ေတာ့ဘူး။ လုပ်ငန်းကေလး လည်ပတ်ေနတာနဲ့အမျှ အရင်းအနှီး၊ အလုပ်သမားခ၊ အခွန်အခေတွ နှုတ်လိုက်ရင် အိပ်ကချည့်စိုက်စိုက်ေနရတာ မယံုနိုင်စရာ။
အလုပ်မလုပ်ပဲ ထိုင်စားရင် တစ်သက်လံုး မဆင်းရဲေပမယ့် ြကိုးစားပန်းစား အလုပ်လုပ်ေလေလ မိေမွဖေမွေလးေတွက ြမန်ြမန်ကုန်ေလေလပဲ။ သည်အသက်သည်အရွယ်ကျကာမှ လုပ်ငန်းကေလးကို ကယ်တင်ဖို့ စပွန်ဆာ နတ်သမီးကလည်း ရှာမရနိုင်ေတာ့ဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ရင်နာနာနဲ့ပဲ တာ့တာြပလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ပတ်ဘလစ်ရှာြကီးက စာအုပ်ထုတ်ချင်ပါတယ် လို့ ဆိုလာေတာ့ ဘာမှ စဉ်းစားမေနပါဘူး။ “တို့ဘိုးဘွား အေမွစစ်မို့ ချစ်ြမတ်နိုးေပ” ဆိုြပီး ကေလာင်နံမယ်အြဖစ် ြပန်လည် ေမွးဖွားလိုက်တာေပါ့။ ပံုနှိပ်တိုက်ကို စတည်သွားတဲ့ အဖိုးကို မြမင်ဖူးလိုက်ပါဘူး။
ဒါေပမယ့် ေငွစန်းေရာင် ဆိုတဲ့ နံမယ်ကို သူေပးသွားတာြဖစ်လို့ သူလည်းပဲ ကိုယ့်လို သီချင်းချစ်သူြဖစ်ေနမလား မဆိုနိုင်ဘူး။ ဆရာြမို့မြငိမ်းရဲ့ ထပ်တရာလမ်း သီချင်းကေလးထဲမှာ စစချင်း စာသားကေလးက ေငွစန်းေရာင် တဲ့။ တခါမှ မြမင်ဖူး မေတွ့ဖူးတဲ့ ေြမးအဖိုးနှစ်ေယာက်ဟာ အြကိုက်ချင်းေတာ့ တူြကသားေနာ်။ သည်နံမယ်ကေလးနဲ့ ခုလိုစာေတွ ေရးေနတာများ သိရင် ြပံုးများ ြပံုးမလား။ မုန်းများ မုန်းမလား သိချင်စမ်းပါဘိ။
(ေငွစန်းေရာင် ြမူးယှက်ကူးေန ြကည်နူးေအးြမ သီတာေရ။ ေအးြမသီတာေရ။ ပုရပိုဒ်ြကာ ထပ်တရာလန်းြကိုင် ပွင့်ေသာပန်းတို့ ြမိုင်ပါေစ။ ြကိုင်ေစ လှိုင်ေစ။) ၂ ။
ေကာင်းတဲ့စိတ်ေတွ ယှဉ်ကာထားလို့ ပို့ေသာေမတ္တာေရ။ ပို့ေသာေမတ္တာေရ။ ေသာမနသမ္ပယုတ် ယှဉ်ကာထားလို့ ပို့ေသာေမတ္တာေရ။ ပို့ေသာေမတ္တာေရ။ ဘယာပလို့ ကိုးဆယ့်ေြခာက်ြဖာကင်းကွာ မာေစ အသက်ရာေကျာ်ရှည် ြကာေရ ပန်းသို့ စိုေြပ။
(ြမေရာင် စေန္ဒာပါ အေဆွ။ တူညီေလ ေအးတာ ဩသဓ၊ အိုင်မင်းြကည်ေရ။ ချပ်လွှာထပ်တရာ ပရပိုဒ်ြကာကဲ့သို့မေသွ၊ တူြမဲေန ေပါင်းမိတ်ေဆွ ရွှင်လန်းပါေစ။ ကိုြမို့မ အြမဲပဲေစ၊ ပုရပိုဒ်ေမတ္တာေရ။ ) ၂ ။
0 comments:
Post a Comment