“ေရွှစင်တစ်ေထာင် ပံုေဆာင်စကား” (A Thousand Pieces of Gold by Adeline Yen Mah)စာအုပ်ကေလးကို ဖတ်ရှုခံစား ေရးသားမျှေဝလာခဲ့တာ စက်တင်ဘာ ၂၉ ရက်ကတည်းကဆိုေတာ့ အခုဆို တစ်လခွဲတင်းတင်းြပည့်မှပဲ ဆံုးခန်းတိုင်သွားတာ ေခါင်းေပါ်က အထုပ်တစ်ခု လိုရာအေရာက် ပို့ေပးလိုက်ရသလို လွတ်လပ်ေပါ့ပါးြပီး စိတ်ထဲမှာလည်း အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ ေြကနပ်သွားပါတယ်။
ဝတ္တရားြကီးတစ်ရပ်လို ေရးခဲ့တာ မဟုတ်ေပမယ့် ဘယ်အထိေရာက်မှာလဲ သိချင်စိတ်နဲ့ ေလျှာက်ခဲ့တဲ့ လမ်းတစ်ခုအဆံုးထိေရာက်ခဲ့ရေတာ့ ကိုယ်လိုပဲ စိတ်ရှည်လက်ရှည် လိုက်ဖတ်ေနြကတဲ့သူေတွနဲ့ “ဒါက ဒီလိုရှိတယ်” အေတွးအြမင်ချင်း ဖလှယ်ဖို့ လိုပါေသးတယ်။ စာတစ်ပုဒ်စီ တစ်ပုဒ်စီကို ပုလဲလံုးကေလးေတွလို ရင်ထဲကခံစားလို့ အုထုတ်လိုက်ြပီးတဲ့အခါ အဲဒီပုလဲလံုးကေလးေတွကို သီကံုးေပးဖို့လည်း လိုဦးမှာေပါ့။
ဒါမှလည်း အများသူငါ လည်မှာဆွဲလို့ တင့်တယ်မယ် မဟုတ်ပါလား။ ဆရာမြကီးကေတာ့ သူ့ဘဝ သူ့ခံစားချက်ကေလးေတွကို စကားပံုကေလးေတွနဲ့ ယှက်နွယ်ြပီး လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ေပါင်း နှစ်ေထာင်ေကျာ်က တရုတ်ရာဇဝင်သမိုင်းေြကာင်း ေနာက်ခံကေလးေတွ ေဖာ်ေဖာ်ြပီး ယက္ကန်းကေလးများယက်သလို အတိုင်အေဖာက်ညီညီနဲ့ အစက အဆံုးတိုင် ဆွဲေခါ်သွားပါတယ်။ ကိုယ်ကေရာ ဘယ်လိုဖတ်ခဲ့ ြပန်ေရးထုတ်ခဲ့သလဲ။ ေြပာရရင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ေတာင် အံ့ဩမိတယ်။
အဲဒီစာအုပ်ကေလးကို အမ်းေဆးရံုမှာ တာဝန်ကျတဲ့ လက်ေထာက်ဆရာဝန် ဆရာသန်းထွန်းဦးဆီက ရပါတယ်။ (ေကျးဇူးအထူးတင်ရှိပါေြကာင်း) သူလာေပးတဲ့အခါ မြကားဖူးတဲ့နံမယ် နဲ့ အဂင်္လိပ်လိုကလည်း ေရးထားတာဆိုေတာ့ အမှန်အတိုင်းေြပာရရင် စိတ်ကို မလာဘူး ဖတ်ဖို့။ တေန့ေတာ့ ဝမ်းနာလာလို့ လက်လှမ်းမီရာ စာအုပ်ေကာက်ဆွဲြပီး အူရှီးေြခကျဉ် သိုင်းကွက်နဲ့ ဖတ်လိုက်မိတဲ့အခါ
“အလဲ့ ဘယ်ဆိုးလို့လဲ”
လို့ မျက်ခံုးကေလးပင့်ြပီး တစ်ပုဒ်ြပီးေအာင် ဆက်ဖတ်မိသွားပါေလေရာ။ စာေရးသူေြပာသလို သူေရးတဲ့စာအေပါ်မှာ အေတွးနယ်ချဲ့ြပီး ဉာဏ်ကွန့်ြမူးနိုင်ပါေစ ဆိုတဲ့ ဆုေတာင်းဟာ ကိုယ့်ဆီမှာ ဒက်ထိြကီး လာြပည့်ေနပါတယ်။ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဖတ်ြပီးြပီးချင်း ေတွးစရာေတွ အများြကီးပဲ။ သူေရးတဲ့ သူ့ဘဝနဲ့ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ နှိုင်းယှဉ်မိလာတာ ရှိသလို သူေနာက်ခံသရုပ်ေဖာ်တဲ့ သူတို့သမိုင်းနဲ့ ကိုယ်မေတာက်တေခါက်သိထားတဲ့ ကိုယ့်သမိုင်းနဲ့လည်း ချိန်ထိုးြကည့်မိတယ်ဗျ။ ဒီအခါမှာ ကိုယ်တို့ချစ်ေသာအမြကီး ေြပာခဲ့သလို
“ေြပာြပစရာေတွကလည်း တပံုြကီး ရှိေသးတယ်ရှင့်”
ြဖစ်လာလို့ ေနာက်တစ်ပုဒ်ေတာင် ဆက်မဖတ်နိုင်ဘူး။ အဲဒီအေတွးေလးေတွ ေပျာက်မသွားခင် တခါတည်း လက်တန်းြပီး ဘာသာြပန်ရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာသာြပန်တယ်ဆိုေပမယ့် လံုးေစ့ပတ်ေစ့ေတာ့ လံုးဝ မဟုတ်ရေပါင်။ သူဘာေြပာချင်သလဲ ဘာေြပာသွားသလဲဆိုတာကို အမိအရဖမ်းြပီး ကိုယ်တို့ ြမန်မာေတွ နားလည်နိုင်ေအာင် ဘယ်လိုြပန်ြပီး ေရးြပရမလဲ ဆိုတာကိုပဲ အေလးထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် လိုရင်းကိုေတာ့ ြခံုငံုမိလိမ့်မယ် လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ေတာ့ ထင်ြမင်မိပါတယ်။ သူက တရုတ်စကားပံုနဲ့ ေြပာထားတယ်။ အဲဒီလို အဓိပ္ပါယ်ထွက်တဲ့ ြမန်မာစကားပံုေရာ ကိုယ့်ဆီမှာ မရှိဘူးလား။ ရှိရင် ဖလှယ်ထည့်လိုက်တာေပါ့။
သူက သူတို့တရုတ်ြပည်မှာ သည်လိုပဲ ရှိတယ် လို့ ေြပာထားရင် ကျွန်ေတာ်တို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာလည်း သည်လိုပဲ ရှိတာေတွ ြမင်ေယာင်လာတာေပါ့။ သူတို့တရုတ်ေတွမှ မဟုတ်ပါဘူး။ တို့ ြမန်မာေတွမှာလည်းပဲ ဘာပဲေြပာေြပာ ရာဇဝင်ရှိပါတယ်။ အခက်အခဲတစ်ခုရှိေနတာကေတာ့ ကိုယ်က တရုတ်လူမျိုး မဟုတ်တာပါပဲ။ အညာဆက်နဲ့ ေတာရုပ်မေပျာက်တေပျာက်ေကာင်ကို မျက်ေပါက်ကျဉ်းြပီး အသားလတ်ရံုကေလးနဲ့ တရုတ်အေရြခံုလို့ မရြပန်ပါဘူး။ ဒါေတာင် ေလာက်ကိုင်မှာေနတုန်းက တရုတ်စကားကို ထမင်းစားေရေသာက် ေြပာတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ေဆးကု ေဈးဝယ်ေလာက်ေတာ့ လည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့် တရုတ်ထံုးတမ်းစဉ်လာနဲ့ ယဉ်ေကျးမှုကျေတာ့ ကိုယ်နဲ့ေတာ်ေတာ်စိမ်းေနတာပါ။
တရုတ်နံမယ်ေတွဆို ေလာင်အဲတို့ အားချန်တို့ေလာက်သာ ရင်းနှီးတာမို့ အခု သိုင်းဝတ္ထုထဲကလို ဆန်းြပားတဲ့နံမယ်ေတွနဲ့ ဇာတ်ေကာင်များစွာကို ကိုင်တွယ်ရတဲ့အခါ ခဏခဏ ြပန်လှန်ေလ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရပါတယ်။ ကိုယ်လည်သလို စာဖတ်တဲ့သူေတွ မျက်စိလည်ကုန်မှာစိုးလို့ ြမန်မာမျက်စိနဲ့ နားယဉ်လွယ်တဲ့ အသံကေလးေတွကို ဖလှယ်ထည့်မိပါတယ်။ ဒီအခါမှာ တရုတ်လူမျိုး စာဖတ်ပရိသတ်များအတွက် အသံထွက်ေတွ လွဲကုန်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါေပမယ့် ကရဝိက်ေဖာင်ေတာ်ကို အဘိဓါန်ထဲရှာြပီး ြဗဟ္မဏဝမ်းဘဲပံုသဏ္ဍာန်ေလှ လို့ မေရးမိေအာင်ေတာ့ သတိထားရပါတယ်။ (မထားလို့ ရမလား။ သူများကျ ေြပာထားတာ ြပစ်ြပစ်နှစ်နှစ်) တကယ်လို့များ သည်မှတ်စုေတွကိုမှ စာအုပ်ထုတ်ေဝချင်တဲ့သူ ရှိမယ်ဆိုရင်ေတာ့ တတ်ကျွမ်းတဲ့ တရုတ်မိတ်ေဆွတစ်ေယာက်ေယာက် ရှာြပီး နံမယ်ေတွကို အသံထွက်မှန်နဲ့ အစားထိုးချင်ပါတယ်။
ဒါေပမယ့် အဓိကရည်ရွယ်ချက်က တရုတ်နံမယ် မူမှန်အသံမှန်ထွက်ေရး မဟုတ်တာေြကာင့် ေလာေလာဆယ်ေတာ့ နားလည်ခွင့်လွှတ်နိုင်လိမ့်မယ် ထင်ပါရဲ့။ ေနာက်ထပ်ခွင့်လွှတ်ေစချင်တာကေတာ့ တချို့ဇာတ်ေကာင်ေတွကို အသက်ပိုဝင်လာေစချင်တဲ့အတွက် မျက်စိထဲ ြမင်ေယာင်လာေအာင် အုန်းကျွန်းေတွထည့်ြပီး သရုပ်ေဆာင်ခိုင်းရပါတယ်။ ဥပမာ ေဂျာင်ေကာ ကုန်းကုန်းဆိုရင် သင်းကွပ်ထားတဲ့ ရှင်ဘုရင့် အပါးေတာ်ြမဲတစ်ေယာက်ြဖစ်ြပီး အေြခာက် မိန်းမရှာ တစ်ေယာက်ေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။
ေယာကင်္ျားတစ်ေယာက်ကို သင်းကွပ်လိုက်ရံုနဲ့ အဲသည်ေယာကင်္ျားဟာ အေြခာက်၊ ဒါမှမဟုတ် လိင်တူြခင်းဆက်ဆံသူ၊ ဒါမှမဟုတ် မိန်းမလိုဝတ်စားေနထိုင်သူအြဖစ် ေြပာင်းမသွားပါဘူး။ အေနာက်နိုင်ငံေတွက ဂရိဒဏ္ဍာရီထဲမှာ တချို့နတ်ဘုရားေတွ ေယာကင်္ျားချင်း ဆက်ဆံြကေပမယ့် အေရှ့တိုင်းက သမိုင်းအေထာက်အထားေတွမှာ အဲသည်ကိစ္စ ေရှးေရှးကတည်းက ရှိခဲ့တယ်လို့ မဖတ်ခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဗုဒ္ဓစာေပထဲက နပုန်းလိင်ဆိုတာ Intersex သာြဖစ်ြပီး Homosexual လို့ ေြပာလို့ မရပါဘူး။ ေမာင်မစ္စကဟာလည်း Transexual လို့သာ ေြပာလို့ရပါမယ်။ ဆိုလိုချင်တာက အဲသည်ယဉ်ေကျးမှု အေရှ့တိုင်းမှာ မထွန်းကားခဲ့ဘူး လို့ ေတွးမိတာပါ။ တလက်စတည်း ေတာင်းပန်ရမှာက အဲသည်ဟိုမိုေတွကို ဂံုးရုပ်၊ လူြပက်ရုပ်ထားြပီး ချိုးချိုးဖဲ့ဖဲ့ နှိပ်ကွပ်တယ် ထင်မှာစိုးလို့ပါ။ သို့ေသာ်လည်း အဓိကကျတဲ့ အေရးပါတဲ့ ဇာတ်ေကာင်တစ်ေယာက်ကို စကားလံုး အသံုးအနှုန်းသက်သက်နဲ့ ဖတ်တဲ့သူေတွ မျက်စိထဲမှာစွဲသွားေအာင် သရုပ်ေဖာ်ဖို့ကျေတာ့ အဲဒီလို မာမီခန်းက မကခိုင်းရင် သိပ်ဖတ်လို့ မေကာင်းနိုင်ပါဘူး။
ဒါေြကာင့် ေဂျာင်ေကာကို မာမီေဂျာင်လုပ်ထားတဲ့ကိစ္စဟာ သူ့ကို အဲသည်ဇာတ်ရုပ်နဲ့ အကယ်ဒမီရေစချင်လို့ ြဖစ်ပါတယ်။ နှိပ်ကွပ်လိုတဲ့သေဘာ၊ ရာဇဝင်ေတွ ကေြပာင်းကြပန် ြဖစ်ေစချင်တဲ့သေဘာ မပါပါဘူး။ သားသားစာဖတ်တဲ့ မာမီေဘာ်ေဘာ်ေတွလည်း ေသွးပုချိ ေသွးပုချိပါေနာ်။ ဒီလိုအေမွှဇယားမျိုး မာမီတို့ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ နိုင်နိုင်နင်းနင်း မခင်းတတ်လို့ စစ်ကူေခါ်ရပါတယ်။ ဒီစာအုပ်ကိုဖတ်ြပီး သတိထားမိတာတစ်ခုကေတာ့ စုစုေပါင်း ဘီစီ ၂၆၅ ကေန ၁၉၅ အထိ နှစ်ေပါင်း ၇၀ အတွင်း အင်ပါယာအြကီးြကီးတစ်ခုကေန ေနာက်တစ်ခုကို လူသန်းေပါင်းများစွာ အလူးအလဲ ကူးေြပာင်းခဲ့ြကတဲ့ သမိုင်းြဖစ်စဉ်ြကီးမှာ မိန််းမသားဆိုလို့ ဇာတ်လမ်းအစက လျူဖုေဝြကီးရဲ့ ပူတူတူးကေလးေရှာင်ကျိနဲ့ ဇာတ်လမ်းအဆံုး လျူဘန်ြကီးရဲ့ အလန်းဇယားေလး ယုြကည်ရယ် ကိုယ်လုပ်ေတာ်မိန်းကေလးနှစ်ဦးရဲ့အမည်သာ သမိုင်းမှတ်တမ်းအတင်ခံရပါတယ်။
အဲသေလာက်ဆိုရင် တရုတ်ြပည်နိုင်ငံေရးမှာ အမျိုးသမီးေတွရဲ့ ေနရာကို ခန့်မှန်းြကည့်စရာေတာင် မလိုေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဝင်ထဲက တရုတ်မိန်းမသားေတွရဲ့ဘဝဟာ အလှအပ အဆင်တန်ဆာေလာက်သာ သေဘာထားခံရြပီး၊ နန်းညွန့်နန်းလျာ ေမွးေပးစရာစက်ေတာ်ဘက်၊ ရှင်ဘုရင်ေသတဲ့အခါ ဂူသခင်္ျိုင်းထဲ အရှင်လတ်လတ် ထည့်ြမှုပ်စရာ ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းတစ်ခုလို့သာ သေဘာထားြကတာေတာ့ စိတ်မေကာင်းမိပါဘူး။ ဒါေြကာင့်မို့ သူတို့လည်း သူတို့နည်းသူတို့ဟန်နဲ့ ရပ်တည်မှုခိုင်ြမဲေရး ြကံဆရတဲ့အခါ ေနာက်ဆံုးဧကရာဇ် ပုယီရဲ့ မယ်ေတာ်လို မီးပံုးနီအိမ်က ကညာပျိုကေလးေတွဆီမှာ ကျူရှင်သွားတက်ြပီး တစ်နန်းေတာ်လံုး ေြဗာင်းဆန်သွားေအာင် မယ်မယ်ဘုရား ဓါးထမ်းအုပ်ချုပ်တဲ့ဇာတ် ကတာေနပါလိမ့်မယ်။
ဒီအေလ့အထဟာ နှစ်ဆယ်ရာစုတိုင်ေအာင်လည်း ေပျာက်ပျက်မသွားေသးပါဘူး။ ေမာ်စီတံုးကေတာ်ြကီးကို ခံုရံုးတင်တဲ့အခါ သူက သူ့ကိုယ်သူ ေမာ်ရှူးတိုက်ရင် ကိုက်ရတဲ့ ေခွးကေလးပါ လို့ သံုးနှုန်းေချပသွားတာြကည့်ရင် သိနိုင်ပါတယ်။ တချို့လူေတွအတွက် သည်စာေတွဟာ ေလးေလးြကီးနဲ့ ပျင်းစရာေကာင်းေနလိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ အထူးသြဖင့်ေတာ့ ဘယ်အရာကိုမှ ေလးေလးနက်နက် အာရံုမစိုက်နိုင်ေသးတဲ့လူငယ်ေတွအတွက် ဘာေတွေြပာေနမှန်းမသိ ဟိုေရာက်သည်ေရာက်နဲ့ဆို အရသာ ေတွ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ဒီစာေတွက ဖတ် ဝါး ေထွးပစ် ဆိုတဲ့ ပီကယ် ကွမ်းယာစာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ သိုင်းဝတ္ထုများလို ေနာက်ြပီးဘာဆက်ြဖစ်မလဲ သိချင်စိတ်နဲ့ဖတ်ရတာလည်း မဟုတ်ဘူး။
ဖတ်ေနရင်း အေတွးအြမင်တစ်ခုရလာရင် ကိုယ်ပိုင်အေတွးအြမင်နဲ့ ြပန်သံုးသပ်၊ ြပန်ေတွး၊ အချင်းချင်း ေဆွးေနွး၊ အဲလိုဖတ်မှ ဘာနဲ့မှ မတူေအာင် အရသာေတွ့ပါလိမ့်မယ်။
“သူ့စာေတွ အကုန်လိုက်ဖတ်ရေအာင် ဘယ်သူမှ အားေနတာ မဟုတ်ဘူး။ တို့က တစ်ေြကာင်းနှစ်ေြကာင်းဖတ်လိုက်ရင် ဘယ်ကိုေရာက်မလဲ တန်းဓါတ်တာ။ ဒံုးမေဝးဘူး။”
ဆိုလည်း လိုချင်ရာသာ ေကျာ်ဖတ်ြကပါေတာ့။ ကျွန်ေတာ်ကေတာ့ ဒီတစ်ပုဒ် မြပီးေသးရင် ေနာက်တစ်ပုဒ်ကိုေတာင် ေကျာ်မဖတ်ေသးပါဘူး။ ေတွးစရာေတွ ကျန်ခဲ့မှာစိုးလို့။ အဲဒါေြကာင့် စာဖတ်သူက သည်ဇာတ်လမ်းကေတာ့ လျူဘန်တို့ ရှန်းယုတို့ ပါဝါြပိုင်ြကတဲ့အထိေရာက်ေတာ့မယ် လို့ မှတ်ချက်ေပးတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်က အဲဒီနံမယ်ေတွ ြကားေတာင်မြကားဖူးေသးပါဘူး။ ဖတ်ေနတာ အဲဒီအထိမှ မေရာက်ေသးပဲနဲ့။ တစ်ပုဒ်တင်ြပီး၊ ကွန်မန့်ေလးေတွဖတ်လို့ြပီးမှ ေနာက်တစ်ပုဒ်ဖတ်၊ ဆံုးရင် တစ်ပိုဒ်ချင်း ဖတ်လိုက် ြပန်လိုက် ေရးလိုက်နဲ့ ဆိုေတာ့ အာရံုေတွ ြပန့်သွားမစိုးလို့ ေနာက်တစ်ပုဒ်မတက်ဘူး။
တခါတခါမှာ စာကရှည်လွန်းလို့ ဖတ်ရတာ စိတ်မရှည်ေတာ့ဘူးဆိုလို့ မလိုတာေတွ ချန်ထားခဲ့ရေကာင်းမလား စဉ်းစားပါေသးတယ်။ ဒါေပမယ့် အခုအပုဒ်ထဲမှာသာ ပိုေနသလိုရှိတာ။ အဲဒါက ေနာက်အပုဒ်ထဲကျေတာ့ ြပန်ေကာက်ြပီး ေရှ့ကိုသီသွားမှာဆိုေတာ့ ကွင်းဆက်ြပတ်သွားမစိုးလို့ ချန်မထားရဲပါဘူး။ (လူတိုင်းြကိုက်မယ့်စာကေလး ေရးြပစမ်းပါဆိုရင်ေတာ့ ကျုပ်က နှစ်လံုးပဲ ေရးလွှတ်လိုက်မှာဗျား။
“ပိုက်ဆံ”
လို့)။ ဒါေပမယ့် ကိုယ့်စာကို ေသေသချာချာဖတ်ြပီး သက်ဆိုင်ရာ စာအုပ်စာတမ်း ဗီဒီယို ရုပ်ရှင်တို့ ရှာေဖွ ြကည့်ရှုြကသူများ အေတွးအြမင်ဖလှယ်သူများကို ေတွ့ရေတာ့ ေတာ်ေတာ်အားရမိပါတယ်။ ကိုယ်ကလည်း ြကည့်ချင်လိုက်တာမှ တပိုင်းေသလို့။ သူတို့ေပးတဲ့လင့်ခ်နဲ့ ကာလံေဒသံနဲ့ကျေတာ့ ထန်းပလပ်ေြခာက် နတ်တင်တာကမှ လမိုင်းကပ်ချင်ကပ်ဦးမယ်။ လူတစ်ကိုယ်အြကိုက်တစ်မျိုးမို့ ကိုယ့်စာမြကိုက်တိုင်း ဟိုနှယ်သည်နှယ် မေြပာလိုေပါင်ဗျာ။ နှမ်းဖတ်ချဉ်လည်း နှမ်းဖတ်ချဉ်ေပါ့။ ေခွးေချးလည်း ေခွးေချးေပါ့။
ပံုြပင်ြကားဖူးမှ နားလည်မယ့်စကားဆိုတာ အဲဒါမျိုးကို ေြပာတာပါ။ စာေရးတဲ့အခါ စကားေတွအများြကီးနဲ့ ဗာရာဏသီချဲ့ေနမယ့်အစား လူတိုင်း ြမင်ထားသိထားတဲ့ အလံုးကေလးေတွ ပစ်သွင်းလိုက်ရင် တစ်ခါတည်း ထိထိမိမိ သေဘာေပါက်သွားတာ၊ နားလည်လွယ်သွားတာေတွ ရှိပါတယ်။ ဒါေပမယ့် မျက်မြမင်ကို ကျွဲနို့ထမင်းသွားတိုက်ြပီး ကျွဲဆိုတာ ဘယ်လိုအေကာင်မျိုး ဥပမာေပးမိရင်ေတာ့ ဟိုကေနာက်ဆို တံဇဉ်ြမင်တိုင်း နို့ညှစ်ခိုင်းေတာ့မှာဗျား။ ကဲ ြကားဖူးသလားဗျာ။ နှမ်းဖတ်ချဉ်ပံုြပင်၊ ကျွဲနို့ထမင်းပံုြပင်။ ဖတ်ဖူးြကားဖူးရင်ေတာ့ ကျွန်ေတာ်ဘာေြပာေနမှန်း ခွပ်ကနဲ ဓါတ်တာဗျား။ ဆိုြကပါစို့ဗျာ။ လျူဘန်ြကီး ြမားမှန်ေတာ့ မနာချင်ေယာင်ေဆာင်ြပီး သူ့တဲနန်းအေရာက်ြပန်တဲ့အခါ ရဲမက်ေတွက
“အေမ ပူလားအေမ”
လို့ ေမးလိုက် သူက “သားေရ ပူဘူးေတာ့” လို့ ေြဖလိုက်လုပ်ြပီး ြပန်သွားတယ်ဆိုတာကို ြမန်မာအြငိမ့်တစ်ခါမှ မြကည့်ဖူးတဲ့သူေတွ ဘာေြပာမှန်း မသိနိုင်ပါဘူး။ ြငိမ်းချမ်းြကီး အေမဂျမ်းဝင်ပူးြပီး ဖေယာင်းစက်ေတွချတဲ့ြပက်လံုးကို ြပန်ေကာက်ထားတာကိုး။ ကျွန်ေတာ်တို့က ကျွန်ေတာ်တို့ချင်း ြမင်ြကားထားတဲ့ေနာက်ခံဇာတ်လမ်းကို အစေဖာ်လိုက်ရင် လံုေလာက်ေပမယ့် သူများလူမျိုးနဲ့ကျေတာ့ စကားြပန်လုပ်ေပးေနရတာနဲ့တင် ြပက်လံုးဆံုးကုန်ေရာ။ အတူတူပါပဲ။
သူတို့ တရုတ်သဘာဝ ချိတ်ဆက်ေြပာဆိုေနတာကျြပန်ေတာ့လည်း ကိုယ်ေတွနဲ့ နားေဝးတာေပါ့။ ဟုတ်ဘူးလား။ ဘာသာစကား ယဉ်ေကျးမှုအေြခခံချင်းမတူေပမယ့် ဒီစာအုပ်ထဲမှာ နှစ်နှစ်ြခိုက်ြခိုက် ခံစားမိလိုက်တာ တစ်ခုကေတာ့ ေဒါ်ယင်းမာေြပာတဲ့ တရုတ်ြဖစ်ရတဲ့အရသာ ဆိုတာပါပဲ။ ဂျက်လီတို့၊ ဂျက်ကီချန်းြကီးတို့ ရုပ်ရှင်ေတွထဲမှာ ရွှံ့ရုပ်စစ်သည်ေတွနဲ့ ဘာေတွလုပ်ြပေနမှန်းမသိပါဘူးဆိုတာ လက်စသတ်ေတာ့ ပထမဧကရာဇ်ြကီး မေသေဆးရှာတဲ့ ဖာတ်လမ်းကို ေြပာတာကိုး။ ပီကင်းေအာ်ပရာကတဲ့ တံုချန်တံုချန် မုတ်ဆိပ်ရှည်ြကီးနဲ့ ဓါးေကာက်ြကီးတရမ်းရမ်းလုပ်ေနတာ
“Farewell to my Concubine”
ထဲမှာ ြကည့်လိုက်ရေတာ့ ေသေသချာချာ နားမလည်ပါဘူး။ ပိရှ၊ ဖူးရယ်၊ ဝမ်းရှေတွပဲ ြကားတယ်။ အခုသည်ဇာတ်လမ်းဆံုးေတာ့မှပဲ အဲဒါ ရှန်းယုြကီး သူ့ချစ်တံုးကေလးကို ချူနိုင်ငံသီချင်းဆိုြပိး နှုတ်ဆက်တဲ့ ငိုချင်းကေလးပါလား လို့ သေဘာေပါက်ေတာ့တယ်။ တရုတ်ဘံုေကျာင်းတံခါးဝက မျက်နှာနီ မျက်နှာမည်း စစ်သူြကီးနှစ်ေယာက်ဟာ ဘယ်သူေတွမှန်း ခုမှပဲ သိရေတာ့တယ်။ (မှားရင်လည်း ေြပာဦးဗျေနာ်။
ကျိတ်ရယ်မေနြကနဲ့) အင်မတန် အကျိုးရှိတာတစ်ခုကေတာ့ တရုတ်ရာဇဝင်သမိုင်းအြပင် နိုင်ငံေရးေနာက်ခံ ကားချပ်ကေလးလည်း ခပ််ဝါးဝါး ေတွ့လိုက်ရလို့ပါ။ ဆွန်ယက်ဆင်၊ ချန်ကင်ရှိတ်၊ ေမာ်စီတံုးဇာတ်ေြကာင်းကို နကန်းတစ်လံုး နားမလည်ခဲ့ေတာ့ သူတို့တရုတ်နိုင်ငံနဲ့ ကိုယ်ေတွနဲ့ နိုင်ငံေရးချင်းဆက်စပ်မှု ရှိေနတာကိုလည်း ဘယ်သေဘာေပါက်နိုင်ပါ့မလဲ။ တို့အစိုးရဟာ အလကားေန တရုတ်ချည့် ေြပးေြပးကပ်ေနတာပဲ။
အဲဒီတရုတ်ြကီးေတွကလည်း သူ့ဟာသူမေနဘူး။ ြမန်မာ့အေရးဆို ဗီတိုအာဏာြကီး တဝင့်ဝင့်နဲ့ အားြကီးဝင်ဝင်ပါတယ် လို့ ထင်ေနတာ။ လက်စသတ်ေတာ့ တစ်ေလှတည်းစီးသူချင်းမို့ သူ့ေလှ မြမုတ်ေအာင် ကိုယ့်ဆီက အေပါက် လှမ်းလှမ်းဖာေနတာကိုး။
၁၉၇၁တုန်းက ေမာ်စီတံုးြကီး ဗိုလ်ချုပ်လင်ေြဗာင်ကို ေလယာဉ်အစီးလိုက်ပစ်ချြပီးတဲ့ေနာက် သတင်းေတွအေမှာင်ချြပီး တီယန်နန်မင်စကွဲယားမှာ ေမာ်စီတံုးနဲ့အတူတူ မိန့်ခွန်းပဲ ေြပာေတာ့မေယာင်ေယာင်လုပ်ထားတာ၊ ြပည်ပသတင်းဌာနေတွက အစဆွဲမထုတ်မချင်း ေကာလာဟလေတွပါ လို့ မုန်လာဥလုပ်ပံုေတွဟာ သူတို့ကေတာ့ ပထမဧကရာဇ်ြကီး အေလာင်းကို ပုပ်ပွေနတဲ့အထိထားြပီး အစီရင်ခံစာေတွ ဖတ်ြပ၊ အမိန့်ြပန်တမ်းေတွ ထုတ်ြပ လုပ်တာနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ြပေပမယ့် ကိုယ်ေတွကျေတာ့ တရုတ်လှရွာအနားမှာ ဘာေြကာင့်မှန်းမသိပဲ ရဟတ်ယာဉ်ပျက်ကျသွားတဲ့ ေခါင်းေဆာင်ြကီးတစ်ေယာက် ကို ေြပးြမင်မိတာေပါ့။
ခုထက်ထိေတာင် တရုတ်သိုင်းဝတ္ထုများလို မည်သို့လုပ်လိုက်သည်မသိ။ မည်သူလုပ်လိုက်သည်မသိနဲ့ ြပည်ဖံုးကားချထားရတယ်။ အဲဒီအေြကာင်းကို စကားစပ်မိလို့ ေြပာရင်းဆိုရင်းနဲ့မှ ေနာက်ထပ်သိလာရတာက အဲဒီတီယန်နန်မင် စကွဲယားဆိုတာ ဘာြဖစ်လို့ ကမ္ဘာေကျာ်သွားရတာလဲ ဆိုတာပါ။ ၁၉၈၉ တုန်းက တီယန်နန်မင်စကွဲယားမှာ ေကျာင်းသားပညာတတ်အလွှာေခါင်းေဆာင်တဲ့ ြငိမ်းချမ်းစွာဆန္ဒြပေနသူေတွကို သိန်းနဲ့ချီြပီး ပစ်သတ်ခဲ့တယ် လို့ ေြပာြကပါတယ်။
လူေသေတွ မေကာက်နိုင်လို့ လမ်းြကိတ်စက်နဲ့ ြကိတ်ြပီး ဘူဒိုဇာနဲ့ ဖယ်ရှားပစ်ရပါတယ်တဲ့။ အဲဒီရင်ြပင်မှာ တစ်ေန့တည်းသတ်ခဲ့တဲ့ အေရအတွက်ဟာ ြမန်မာတစ်နိုင်ငံလံုး ၈၈ အေရးအခင်းမှာ ေသခဲ့ရတာထက်စာရင် အဆေပါင်းများစွာ ပိုပါသတဲ့။ ဒီေတာ့မှ သူတို့ဆီကမီးဟာ ကိုယ့်ဆီကေန ကူးသွားတာပါလား လို့ ေတွးမိလာပါတယ်။ စစ်ေအးတိုက်ပွဲပါဆိုြပီး လျူဘန်ြကီးနဲ့ ရှန်းယုြကီးတို့လို ကျားေချာင်းေချာင်းေနြကတဲ့ အေနာက်အုပ်စုနဲ့ အေရှ့အုပ်စုတို့မှာ ဟန်ကျင်းလို ချိန်ခွင်လျှာနင်းေပးစရာမလိုပဲ အေရှ့ဘက်က ြပိုဆင်းသွားရတဲ့ စနက်ဟာ ကိုယ်တို့ဆီက ၈၈ အေရးအခင်းြကီး ြဖစ်ေနမှန်း အခုမှပဲ သေဘာေပါက်ပါေတာ့တယ်။
ဒါေြကာင့် အေနာက်ဘက်ကလူေတွ ကိုယ်တို့နိုင်ငံရဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးကို ဘာလို့ သည်ေလာက်ေတာင် ဂရုစိုက်ေနရသလဲဆိုတာလည်း နားလည်လာပါတယ်။ အာဏာဆိုတာ ပစ္စည်းမဲ့လူတန်းစား လက်ထဲမှာပဲထားထား၊ အရင်းရှင်လူတန်းစား လက်ထဲမှာပဲထားထား၊ စစ်တပ် လက်ထဲမှာပဲထားထား၊ ြကာြကာထားလိုက်ရင် ဘယ်သူမှ မခံနိုင်ပဲ အာဏာရှင်စံနစ် ြဖစ်သွားတယ်ဆိုတဲ့ သက်ေသဟာ ကိုယ်တို့ြမန်မာနိုင်ငံေပါ့ေနာ်။
ကမ္ဘာေပါ်မှာရှိတဲ့ လက်ဝဲအုပ်စုေတွအားလံုးကို ေရှ့ဆက်သွားရင် လမ်းမှားေရာက်ေတာ့မယ်လို့ နမူနာြပသွားတာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဘယ်လိုပဲ အြငင်းပွားစရာ ကိစ္စေတွရှိြကသည်ြဖစ်ေစ တခါတရံမှာ ဓါတ်ပံုကေလးတစ်ပံုနဲ့ တုတ်ထမ်းဓါးထမ်း ြငင်းခံုေနြကရတာေတွ အေြဖထွက်လာတာလည်း သတိြပုမိပါတယ်။ တီယန်နန်မင်စကွဲယားမှာ ချီတက်လာတဲ့ တင့်ကားြကီးေတွကို ဖယ်မေပးပဲ အေသခံသွားတဲ့ တရုတ်လူငယ်ကေလးတစ်ဦးရဲ့ ဓါတ်ပံုဟာ ကမ္ဘာေကျာ်ပါတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာ ပလာေလ။
တင့်ကားြကီးကေတာ့ တက်ကျိတ်မသွားေလာက်ဘူးလို့ ထင်သလား။ (တို့ဆီမှာလည်း ဂျပန်သတင်းေထာက်ကေလးရဲ့ ဓါတ်ပံု ကမ္ဘာေကျာ်ခဲ့တာပ)။ လူ့အသက်ဆိုတာ ကိုယ့်အသက် မဟုတ်ေသးသေရွ့ သတ်ရတာ လွယ်လွယ်ေလးလို့ ထင်တဲ့သူေတွ အများြကီး ရှိပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ြပည်သူေတွရဲ့ဆန္ဒေတွ သိပ်ြပင်းြပလာတဲ့အခါ ြမန်မာနိုင်ငံက စစ်အစိုးရလည်း လိုက်ေြပာင်းလဲရတာပဲ။ တရုတ်ြပည်က ကွန်ြမူနစ်ပါတီအစိုးရလည်း အေြပာင်းအလဲေတွ လုပ်ရတာပဲ။ ဆိုဗီယက်ယူနီယံြကီးေတာင် ြပိုကွဲသွားရတာပဲ မဟုတ်လား။
ကမ္ဘာ့သမိုင်းြကီးရဲ့ အဓိကေြပာင်းလဲမှု ြဖစ်စဉ်ြကီးတစ်ခုမှာ ကိုယ်တို့ ြမန်မာနိုင်ငံက အစြပုသွားတယ်ဆိုတာ အခုမှပဲ ေတွးမိပါေတာ့တယ်။ ဒါေပမယ့် အဲဒီသတင်းချက်အလက်ေတွကို တရုတ်အစိုးရကမှ သူ့ဆီမှာ အေမှာင်ချထားတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်တို့ဆီမှာလည်း ြမန်မာ့ရုပ်ြမင်သံြကားက တစ်ခါဖူးမှ မြပဖူးတာ ေသချာပါတယ်။ တရုတ်စာေရးဆရာမြကီးက သူတို့တရုတ်ြဖစ်ရတဲ့အရသာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဥပမာေတွေဆာင်ြပီး ေရးသွားတဲ့အတွက် ကိုယ်လည်းပဲ အဲဒီတရုတ်အရသာ လိုက်ခံစားလို့ ရလာသလိုပဲ ကိုယ်တို့ ြမန်မာြဖစ်ရတဲ့အရသာကေရာ ဘယ်လိုေနပါလိမ့်လို့ ဆက်ေတွးြကည့်မိပါတယ်။
အာရှတိုက်မှာ အင်မတန်မှ ယဉ်ေကျးမှု အစဉ်အလာြကီးတဲ့ တရုတ်လူမျိုးေတွနဲ့ အိန္ဒိယနွယ်ဖွား ကုလားလူမျိုးေတွ အြကားမှာ (ကျွန်ေတာ့်မိဘဘိုးဘွားများလည်း သူတို့ကို ကုလားလို့ပဲ နာမ်စားသံုးပါတယ်) အေရာအေနှာကင်းတဲ့ ကိုယ်ပိုင်ယဉ်ေကျးမှုနဲ့ ကိုယ့်ထီးကိုယ့်နန်းနဲ့ သမိုင်းစဉ်တေလျှာက် ရပ်တည်လာခဲ့တဲ့ ြမန်မာနိုင်ငံသားတစ်ေယာက် ြဖစ်ရတာ ဂုဏ်မယူတတ်ဘူးဆိုလို့ရှိရင် အဲဒီလူဟာ ြမန်မာြဖစ်ဖို့ေတာင် မထိုက်တန်ပါဘူးလို့ ေြပာချင်ပါတယ်။ ေမွခံထိုက်ေစဆိုတဲ့ ြမန်မာစကား ြကားဖူးတယ် မဟုတ်လား။
ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ေရေြမပိုင်နက်အေမွ၊ ယဉ်ေကျးမှုအေမွ၊ လွတ်လပ်ေရးအေမွဆိုတာ ကိုယ့်ဘိုးေဘးဘီဘင်ေတွက အခုကိုယ်ေနေနသလို ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ေကျာင်း၊ ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားရံုသက်သက်နဲ့ အမျိုးသားအေရးကို စိတ်ဝင်စားမှု မရှိပဲနဲ့ ချန်ထားရစ်လို့ ရနိုင်ေကာင်းတဲ့အရာေတွ မဟုတ်ပါဘူး။ အသက် ေသွးေချွးေတွ အများြကီး ရင်းခဲ့ရပါတယ်။ ေရှ့ကလူြကီးများ စိုက်ပျိုးရစ်တဲ့ အသီးအပွင့်ေတွကို ကျွန်ေတာ်တို့ စားသံုးေနြကပါတယ်။
ေကာင်းတာပဲြဖစ်ြဖစ် ဆိုးတာပဲြဖစ်ြဖစ်ေပါ့။ ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်ေတာ်တို့ စိုက်ပျိုးထားခဲ့တဲ့ အသီးအပွင့်ေတွဟာလည်း ေနာင်လာေနာက်သားများ စားသံုးရစ်ဖို့ အရာေတွသာ ြဖစ်တာေပါ့။ အင်မတန်မှ အင်တာေနရှင်နယ်ြဖစ်တဲ့၊ နိုင်ငံရပ်ြခားတိုင်းတပါးကို အိမ်ဦးြကမ်းြပင် ေြခစြကာလှည့်ေနြကတဲ့ သူေတွအဖို့ေတာ့ ရှင်ြပုတုန်းက ေရွှထီးေဆာင်းတာေတွ ြပန်ြပန်ြကွားလို့ မဆံုးတဲ့ နွားေြခရာခွက်ထဲက ဖားသူငယ်လို့ ြမင်ချင်ြမင်ပါလိမ့်မယ်။ ြမန်မာြပည်မှာ ြမန်မာြဖစ်ရတာ ဘာများေကာင်းသလဲ။
ဘာအခွင့်အေရးမှ မရှိဘူး။ မီးမလာတဲ့ေနရာေတွ အများြကီး။ သွားေရးလာေရးခက်တဲ့ေနရာေတွ အများြကီး။ ခရက်ဒစ်ကဒ်လည်း သံုးမရ၊ နိုင်ငံတကာဘဏ်မရှိ။ အီးေဘးေလးမှ မဝယ်နိုင်။ လူြဖစ်ရကျိုးမနပ်တဲ့ သနားစရာ သတ္တဝါကေလးေတွ လို့ ြမင်ချင်လည်း ြမင်မှာေပါ့။ ဒါေပမယ့် ြမန်မာြဖစ်ရတာ သူများနဲ့မတူပဲ အရသာရှိတာေလးေတွ အများြကီး ရှိပါတယ်ဗျာ။ အေမြကီးကားမှာ အသက် ၂၀ ေလာက်ဆို မိဘက တင်ေကျွးထားရတာ ေတာ်ေတာ် ြငိုြငင်ေနြကြပီ။ မိဘအိမ်ကပ်ေနရတဲ့ဘဝဟာ ကိုယ်ေတွဆီမှာ ေယာက္ခမအိမ်တက် သားမက်မျက်နှာငယ်တဲ့အြဖစ်ထက် အများြကီးဆိုးတယ်။
အဲသလို စုန်ေရေတာင် မမှန်တဲ့ေနာက်ေတာ့ ဆန်ေရဆိုရင် စဉ်းစားသာြကည့်ေတာ့ဗျာ။ ကိုယ်တို့ ြမန်မာေတွဆီမှာေတာ့ အေမ့အိမ်ဆိုတာ သူမေသမချင်း ကိုယ်မေသမချင်း ထမင်းတက်စား၊ ဒုက္ခအမျိုးမျိုးေပးလို့ေတာင် အြပံုးမပျက်တဲ့အိမ်ဗျ။ တရုတ်မေလးေတွလို လင်ရတာနဲ့ အိမ်ေပါ်ကကန်ချြပီး ေယာက္ခမအိ်မ်မှာ ေအာက်ေြခသိမ်းလုပ်ေပးရတဲ့ ထံုးစံလည်း မရှိဘူး။ ကုလားကေလးေလးေတွလို ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ေကျာင်းရံုတင်မကဘူး၊ မိဘအိမ်မှာပါ ထမင်းလခေပးစားရတဲ့ ဘဝမျိုးလည်း မဟုတ်။ ြမန်မာေတွရဲ့အိမ်ဆိုတာ လူမျိုးြခားေတွရဲ့အိမ်နဲ့ အခွင့်အေရးချင်း ဘာမှမတူေအာင် ေကာင်းပါတယ်။ မိသားစုလည်း ဒီအတိုင်းပဲေပါ့။ တတ်နိုင်တဲ့သူေတွဆို ေြမးေတွြမစ်ေတွ တရုန်းရုန်းြဖစ်ေနတာေတာင် ဥမကွဲ သိုက်မပျက် မခွဲမခွာ အတူေနြကတယ်။
ရပ်ရွာလူမှုအသိုင်းအဝိုင်းလည်း သည်လိုပဲ။ စည်းစည်းလံုးလံုး စုစုစည်းစည်း ေနတတ်ြကတာ ြမန်မာြဖစ်ရတဲ့အရသာပါ။ ဗုဒ္ဓဂါယာသွားလို့ ေရဝယ်ေသာက်ရတဲ့အခါ၊ သုဝဏ္ဏဘူမိေလဆိပ်မှာ ေကျာခင်းလဲေလျာင်းစရာ ရှာမရတဲ့အခါ၊ ချန်ဂီေလဆိပ်ေကာင်တာမှာ တံုးထုရတဲ့အခါ၊ ေညာင်ညိုရိပ်က ေရချမ်းစင်ကေလး၊ ကွပ်ပျစ်ဇရပ်တန်ေဆာင်းကေလးနဲ့ ေဖာ်ေဖာ်ေရွေရွ ြမန်မာ့ေြမကို လွမ်းမိလာပါလိမ့်မယ်။ လျှာရှည်လက်စနဲ့ ဆက်ပါရေစဦး။ တရုတ်ြဖစ်ရတဲ့ အရသာထဲမှာ အင်မတန်မှ အားကျမိတာ တစ်ခုရှိပါတယ်။
အဲဒါကေတာ့ တရုတ်လူမျိုးေတွရဲ့ အေတွးအြမင်ပဲ ြဖစ်ပါတယ်။ ကွန်ြဖူးရှပ်စ်ြကီးဟာ တရုတ်ကလာတာလည်း မေြပာနဲ့ေလ။ သူတို့တရုတ်စာေပေတွဟာ အေတွးအြမင်ကွန့်ြမူးဖို့ သိပ်ေကာင်းတဲ့ ေရခံေြမခံေတွပဲ။ ကျွန်ေတာ်တို့ ြမန်မာေတွမှာြဖင့် ရွဲ့ေြပာလို့ေြပာမှန်းမသိ၊ ဒဲ့ေြပာလို့ေြပာမှန်းမသိ၊ သူများေြပာတဲ့စကားကိုေတာင် အဓိပ္ပါယ်မှန်ေအာင် ေကာက်တတ်ဖို့ မြကိုးစားပဲ ကိုယ်လိုရာကိုယ်ဆွဲ ေကာက်ချက်ချတဲ့ အကျင့်ြကီးက လူေတာ်ေတာ်များများမှာ ရှိတယ်ဗျ။ လွယ်လွယ်ေလး အေြကာင်းြပတာကေတာ့ အချိန်မရဘူး။ မအားဘူးေပါ့။
အေတွးဆိုတာ ဆန်ေဆးရင်း ေသးေပါက် မလုပ်ရဘူးလို့ မှတ်ထားြကသလားမသိ။ လူြပက်ေတွေတာင် သူတို့ြပက်လံုးေတွကို ခါးေအာက်ပိုင်းက အေပါ်တင်ေပးလို့မရဘူး။ တင်လိုက်ရင် မရယ်ြကေတာ့ဘူးေလ။ ဘာေြပာမှန်းမသိလို့။ ေတွးမှ မေတွးတာ။ ဒါေြကာင့် ြမန်မာ့အြငိမ့်ခွင်မှာ ြပက်လံုးနှစ်မျိုးပဲ ရှိတယ်။ ခါးေအာက် မဟုတ်ရင် လက်ထိပ်ကေလး မျက်စပစ်ပစ်ြပီးပျက် ဝက်ဝက်ကွဲ အားေပးမှာ။ ဘာြဖစ်လို့ အဲသလိုြဖစ်ကုန်သလဲဆိုေတာ့ စာမဖတ်ြကလို့ပါဗျား။ စာအုပ်အငှားဆိုင်ဆိုတာ ြမန်မာြပည်မှာ မျိုးတုန်းေပျာက်ကွယ်သေလာက်ရှိေနြပီ။ ကိုယ်တိုင် လိုက်လိုက်ရှာြကည့်မိတာ ေရာက်ရာအရပ်မှာပဲ။ ဆိုင်ထဲမှာ ငါးမိနစ်ေလာက်ြကာသွားရင် ရှီေဝါင်တီလို တစ်ဆိုင်လံုး မီးရှို့ပလိုက်ချင်စိတ် ေပါက်လာတယ်။
ဆိုင်နဲ့အြပည့်တင်ထားလျက်နဲ့ ဖတ်စရာစာအုပ် တစ်အုပ်ေတာင် ရှာမရဘူး။ ကိုယ်ကဒိတ်ေအာက်သွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘုရားစူးရေစ့။ ဖတ်ြကည့်ပါတယ် သူတို့စာအုပ်ေတွ။ ေတာ်ေတာ်ကို အဆင့်နိမ့်တဲ့စာေပြဖစ်ေနြပီ။ ဘာအသိပညာမှ မပါဘူး။ ဘာအေတွးအေခါ်မှလည်း မပါဘူး။ အေပျာ်ဖတ်လို့ ေြပာရရင်ေတာင် ကိုယ်ငယ်ငယ်ကဖတ်တဲ့ အေပျာ်ဖတ်ေတွနဲ့ ေတာ်ေတာ် ကွာြခားသွားတဲ့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ဝင်တစားဖတ်လို့မရတဲ့ အေပျာ်ဖတ်။ အဲဒီစာအုပ်ေတွကို သူတို့တရုတ်စာအုပ်ေတွနဲ့ ယှဉ်ေြပာရမှာ ရှက်စရာေတာင် ေကာင်းပါတယ်။ သူတို့မှာ ဒီတစ်အုပ်တည်းနဲ့တင်ကို အေတွးဝကင်္ပါ၊ ပုစ္ဆာအသေခင်္ျ။
လူဆိုတာ ရုပ်ခန္ဓာြကီးအတွက် အစားစားေပးရသလိုပဲ စိတ်အာရံုအတွက်လည်း ခွန်အားြဖစ်ေစတဲ့ စာကေလးေတွ ဖတ်ေပးဖို့ လိုလိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။ ခုေနာက်ပိုင်းေတာ့ တရုတ်ြပည်ြကီးေကျးဇူးနဲ့ သူသူကိုယ်ကိုယ် ေမျာက်အုန်းသီးရသလို လက်မေလးနဲ့ေတာ့ ပွတ်ပွတ်လာတတ်ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့် အင်တာနက်ေပါ် ဘာစာမှ မဖတ်ပဲ ဂိမ်းရှိသမျှထိုင်ေဆာ့ေနလို့ကေတာ့ အပျင်းသာေြပမယ် အလကားေန အေရမရ အဖတ်မရ အချိန်ေတွကုန်ရံုပဲ ရှိလိမ့်မယ်။
ေလာေလာဆယ်ေတာ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန်တြဖစ်လဲ တရုတ်စာေရးဆရာမြကီးရဲ့ ေရွှစင်တစ်ေထာင်ထိုက်တဲ့ တရုတ်ရိုးရာစကားပံုကေလးေတွ နဲ့ ြမစ်ဖျားခံရာသမိုင်းေြကာင်းကို ဖတ်ြပီးတဲ့ေနာက်မှာ ကိုယ်လည်းပဲ ကိုယ်တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ြမန်မာ့မူ ြမန်မာ့ဟန်၊ ြမန်မာစကားပံုကေလးေတွ နဲ့ ြမန်မာလို ခံစားနားလည်လို့ရေအာင် ြကိုးစားပန်းစား ေရးခဲ့ပါတယ်။ နားလည်ရံုနဲ့ ေြကနပ်မေနပဲ အေတွးကေလးေတွ ဆက်လက်ဆင့်ပွားနိုင်မယ်ဆိုရင်ေတာ့ စာဖတ်သူေတွအတွက် တန်ဖိုးမြဖတ်နိုင်တဲ့ ဘဝသင်ခန်းစာေတွ ရရှိနိုင်လိမ့်မယ် လို့ ယံုြကည်မိပါရဲ့။ တို့လည်းပဲ ဘာပဲေြပာေြပာ ရာဇဝင်ရှိခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။
0 comments:
Post a Comment