ဒါနဲ့ သူတို့ကို ေြမထဲပင်လယ်အစပ်က မွန်တီကာလိုမှာပဲ အလည်ေခါ်ြပီး ေဘာ့ပ်နဲ့ နှစ်ေယာက်သား လာေတွ့ြဖစ်ပါတယ်။ ေမေမေလးတို့က ပါရီကေဖးမှာ ညစာြပန်ဖိတ်ေကျွးေသးတယ်။ ေဈးြကီးသေလာက်လည်း ခမ်းနားတဲ့ဆိုင်ပါပဲ။ ေမေမေလးတစ်ေယာက် ဝတ်ေကာင်းစားလှေတွနဲ့ စိန်ေတွရှိသမျှ အကုန်ထုတ်ဝတ်လာပံုရတယ်။
ယင်းမာတို့နဲ့ ကပ်လျက်စားပွဲမှာ လီဆာမင်နဲလီြကီး လာထိုင်ေတာ့ ဆိုင်က စားပွဲထိုးကေလးက ေမေမေလးအနားမှာ ဟိုဟာလာေပးသလို ဒီဟာလာေပးသလိုနဲ့ ရစ်သီရစ်သီလုပ်လို့ မဆံုးဘူး။ မြကာပါဘူး သူနဲ့ေမေမေလးတို့နှစ်ေယာက် ကမ္ဘာေကျာ် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးြကီးတစ်ေယာက်လံုးကို သတိမထားမိသလို ဟန်ေတွထုတ်ြပီး တဟီးဟီးတဟားဟား ထလုပ်ြကြပန်တယ်။
ေဖေဖအပါအဝင် ယင်းမာတို့ သံုးေယာက်သားကေတာ့ ေမေမေလး ဘာေတွ ဒီေလာက် အူြမူးေနမှန်း နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး။ တေအာင့်ေနေတာ့ ေဖေဖက ေဘာ့ပ်ကို
“မင်းက ေဆးေကျာင်းမှာ အဏုဇီဝေဗဒဆရာတစ်ေယာက်ဆိုေတာ့ ဘာေတွ လုပ်ရတာတုန်း”
“သင်ြကားေရး နဲ့ သုေတသန အလုပ်ေတွေပါ့။” “စာက တစ်ေန့ကို ဘယ်နှစ်နာရီသင်ရတာလဲ။”
“ကေလးေတွကို စာသင်တာ ေြပာတာလား။” “ဟုတ်တယ်ေလ။ စာသင်ခန်းထဲမှာ သင်ရတာကို ေြပာတာ။”
“ဒီသံုးလပတ်မှာေတာ့ တစ်ချိန်ကို တစ်နာရီ နဲ့ တစ်ပတ် သံုးြကိမ် ဝင်ရမယ်။”
“တစ်ပတ်မှ သံုးြကိမ်တည်းလား။ ေကာင်းလိုက်တာကွာ။ တစ်လမှ ၁၂ ချိန်ပဲ သင်ရံုေပါ့။ ရတဲ့လခ ၁၂ နဲ့ စားလိုက်ရင် တစ်နာရီဝင်ေငွ နည်းမှတ်လို့။ တြခားေရာ ဘာအခွင့်အေရးေတွ ေပးထားေသးတုန်း။”
“အဲလို မဟုတ်ပါဘူး။ စာသင်ဖို့ အတန်းမရှိတဲ့ေန့ေတွမှာ သုေတသနလုပ်ငန်းေတွ လုပ်ရေသးတာေပါ့။ ဓါတ်ခွဲခန်း နဲ့ ဓါတ်ခွဲကျွမ်းကျင်ေတွကို ြကည့်ြကပ်ေပးရတယ်။ ပါရဂူေကျာင်းသားေတွ စာတမ်းြပုစုနိုင်ဖို့ ေထာက်ပံ့ေြကးရေအာင်လည်း ရှာေပးရတယ်။ ကိုယ့်အတွက်လည်းကိုယ် သုေတသနလုပ်ရတယ်။ ကိုယ့်ဋ္ဌာနက စာတမ်းေတွ အဆက်မြပတ်ထွက်ေနမှ ေကာင်းတာ။ ကျန်တာေတာ့ အစည်းအေဝးတက်တာတို့၊ စာေမးပွဲစစ်တာတို့၊ တြခား ရံုးလုပ်ငန်းေတွလည်း နည်းနည်းပါးပါး ရှိတယ်။ ကေလးေတွကို စာသင်ရတယ်ဆိုတာ အလုပ်ရဲ့ တစိတ်တပိုင်းပဲ ရှိတယ်။”
ယင်းမာက ဝင်ြပီး
“ေဖေဖ့အလုပ်နဲ့ သိပ်မကွာပါဘူး။ ေဖေဖလည်း အလုပ်ရံုေတွကို တခါတခါမှ သွားြကည့်ြကပ် စစ်ေဆးေပးရသလို ေနမှာေပါ့။”
“အဲဒါလည်း မဟုတ်ေသးဘူး။ ငါ့အြမင်မှာေတာ့ တက္ကသိုလ်ေကျာင်းက ဆရာတစ်ေယာက်ရဲ့ အလုပ်မှာ ေကျာင်းသားေတွကို စာသင်တာေလာက် ပညာသားပါတာ မရှိဘူး။
စီးပွားေရးဆိုတာကေတာ့ ဘယ်ဟာက အေရးြကီးဆံုးလဲဆိုတာေရွးြပီး ပျိုးထားလိုက်ရံုပဲ။
ငါ့မှာ လကုန်ရင် လခေပးစရာ အလုပ်သမားေတွ ေထာင်နဲ့ချီြပီးရှိတာပဲ။ အကုန်လံုးအစစအရာရာ လိုက်စီမံေနစရာ မလိုပါဘူး။ စီးပွားေရးေလာကမှာ ေအာင်ြမင်ဖို့အတွက် အချိန်ဘယ်ေလာက်ေပးရသလဲ နဲ့ မဆိုင်ဘူး။ အချိန်ကို ဘယ်လိုစီမံနိုင်သလဲ နဲ့ပဲ ဆိုင်တယ်။
စီးပွားေရး လုပ်တယ်ဆိုတာ စစ်တိုက်တာနဲ့ အတူတူပဲ။ တစ်ေယာက်တည်းနဲ့ ေအာင်ပွဲမရနိုင်ဘူး။ ဒါေပမယ့် တစ်ဖွဲ့လံုးကို ေအာင်ပွဲရေအာင် ဦးေဆာင်နိုင်ရမယ်။ ဘာပစ္စည်းကို ထုတ်မှာလဲ ဆံုးြဖတ်ြပီးရင် ဘယ်လိုထုတ်ြကမလဲ စဉ်းစားရမယ်။ တာဝန်ေတွ ခွဲေဝေပးရမယ်။ လူမှန် ေနရာမှန် ခန့်ဖို့ခိုင်းဖို့ လိုတယ်။ အဲဒါေတွြပီးရင် ကိုယ်လိုက်လုပ်စရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ်သမားေတွကို သူ့တာဝန်နဲ့သူ အလုပ်လုပ်ခိုင်းလိုက်ရံုပဲ။
ေရှးတုန်းက တို့တရုတ်ေတွ စစ်တိုက်တဲ့အခါ စစ်သူြကီးေတွက တိုက်ပွဲမစခင် သူ့တဲနန်းထဲကို ဗိုလ်မင်း၊ စစ်ကဲေတွ အကုန်ေခါ်ြပီး စစ်တိုက်မယ့်ဗျူဟာကို ေဆွးေနွးဆံုးြဖတ်ြကတယ်။ စစ်ပွဲေရာက်မှ အဆင်ေြပသလို ြကည့်တိုက်ြကတာေပါ့ လို့ ဘယ်ေတာ့မှ မရှိဘူး။ သူတို့တိုက်တဲ့ စစ်ပွဲအရှံုးအနိုင်ဟာ တစံုတေယာက်ရဲ့ ရဲစွမ်းသတ္တိ၊ တိုက်ရည်ခိုက်ရည် အေပါ်မှာ တည်တာ မဟုတ်ဘူး။
အဲဒီတဲထဲမှာ ထွက်လာတဲ့ စစ်ဗျူဟာအေပါ်မှာတည်တာ။ ရှီဂျီထဲကလာတဲ့ စကားပံုတစ်ခုရှိတယ်။
“စစ်မေရာက်ခင်မှာ ြမားချွန်ပါ”
တဲ့။
“yun chou wei wo” (Devising strategies within a command tent)
တသက်နဲ့တကိုယ် ေဖေဖနဲ့ အဲသလို စိတ်ထဲရှိသမျှ တိုင်တိုင်ပင်ပင် ေဆွးေဆွးေနွးေနွး စကားေြပာခဲ့ဖူးတာ အဲသည်တစ်ခါပဲ ရှိတယ်။ ေမးချင်တာေတွ မေမးရဲလို့ မျိုမျိုချခဲ့ရတာချည့်ပဲ။ ပါရီကေဖးမှာ ေဖေဖနဲ့ ဆယ်မိနစ်စာ စကားလက်ဆံုကျခဲ့တာ ဘဝတစ်သက်တာအတွက် အကျိုးရှိတဲ့ အဆံုးအမကို ရလိုက်တယ်။
ဘာြဖစ်လို့ တစ်သက်စာလို့ ေြပာရသလဲဆိုေတာ့ ေနာက်နှစ်နှစ်ြကာတဲ့အခါ ေဖေဖက အယ်လ်ဇိုင်းမား ေရာဂါ စလာြပီး စကားမှ မေြပာေတာ့ပဲကိုး။ ေဖေဖဆံုးြပီးေတာ့ ဂျိမ်းစ်ကို
“ငါ့ ဟယ်။ ေဖေဖ နဲ့ စကားေလးေတာင်မှ ဝေအာင် မေြပာလိုက်ရဘူး။”
လို့ ဝမ်းနည်းပက်လက် ေြပာမိေတာ့ ဂျိမ်းစ်က ဘာေြပာတယ် မှတ်လဲ။
“ငါ သူနဲ့ တချိန်လံုး စကားေတွ ေြပာေနတာပါဟာ။ အလကား။ ဘာမှ အကျိုးမရှိဘူး။ သူငယ်ြပန်ချင်ေနလို့ သူမလုပ်ခဲ့မိတာေတွချည့်ပဲ အပ်ေြကာင်းထပ်ေနတာ။ နင့်အေြကာင်းလည်း သူ့ေခါင်းထဲမှာေတာင် မရှိပါဘူး။ သူသာ ေြပာနိုင်ဆိုနိုင် ကျန်းကျန်းမာမာဆို ေမေမေလးထက်အရင် ေသပါ့မလား။ စဉ်းစားြကည့်။”
တဲ့။ လိပ်ခဲတည်းလည်းနဲ့ လေပါင်းအေတာ်ြကာြပီးတဲ့ေနာက်မှာေတာ့ ရှန်းယု နဲ့ လျူဘန်ဟာ စစ်ရပ်စဲဖို့ ြငိမ်းချမ်းေရး ညှီနှိုင်းလာြကပါတယ်။ ဟန်ကူတံခါးက အေနာက်ဘက်ကို လျူဘန်ကယူြပီး အေရှ့ဘက်ကို ရှန်းယုက ယူဖို့ သေဘာတူြကတယ်။
တရုတ်ေတွက ကမ္ဘာေလာကြကီးဆိုတာ အဲဒါ အကုန်ပဲလို့ ယူဆထားတဲ့အချိန်မို့ ကမ္ဘာြကီးကို နှစ််ပိုင်းပိုင်းြပီး ေဝယူလိုက်တယ် လို့ မှတ်တမ်းတင်ြကတယ်။
ရှန်းယုဘက်က လျူဘန့်အေဖနဲ့ မိန်းမကို ြပန်အပ်လိုက်ြပီး နှစ်ဘက်စလံုး ကတိအတိုင်း စစ်ဆုတ်ဖို့ ြပင်ဆင်ြကတယ်။ ရှန်းယုထွက်သွားတာြမင်လို့ လျူဘန်လည်း အေနာက်ဘက်ကို ထွက်မယ့်အချိန်မှာ ဆန်းလျန်က “တို့ဘက်က နဂိုကတည်းက တဝက်ေကျာ် နိုင်ထားြပီးသား မဟုတ်ဘူးလား။ တြခားြပည်နယ်က နယ်စားေတွ အားလံုးလည်း ငါတို့ဘက်မှာ ရှိေနသားပဲ။
ရှန်းယုတစ်ေယာက်တည်းကို မှုစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သူ့စစ်တပ်ကလည်း ေြခကုန်လက်ပန်းကျြပီး ရိက္ခာြပတ်လပ်ေနတာ ဘယ်ေလာက်ြကာြပီလဲ။ သူတို့ကို ေထာက်ခံမယ့် ြပည်သူလည်း မရှိဘူး။ ဒါမိုးေကာင်းကင်က ေပးတဲ့ အခွင့်အေရးပဲ။ ခုချိန်မှာမှ သူ့ကို အြပီးတိုင် မနှိမ်နှင်းနိုင်ရင် ေနာင်ကို ကျားြမီးဆွဲမိသလို ြဖစ်ေတာ့မယ်။”
လို့ ချွန်တွန်းလုပ်သတဲ့။ လျူဘန်က အဟုတ်မှတ်လို့ ဟန်ကျင်းတို့ ဖုန်ယုတို့ဆီ စစ်ကူလှမ်းေတာင်းရင်း ရှန်းယုေနာက်ကလိုက်သွားတာ ကူလင်းြမို့ေရာက်ေတာ့ မီလာပါေရာ။ ဒါေပမယ့် သူေမျှာ်လင့်ထားတဲ့ စစ်ကူေတွ ေရာက်မလာဘူး။ ရှန်းယုက ခုေလးတင်သစ္စာြပုထားတာ ဘာမှမြကာေသးဘူး ကတိဖျက်ရသလားဆို ေဒါသူပုန်ထြပီး အေသအလဲ ထိုးစစ်ဆင်ပါသတဲ့။ မခံနိုင်လို့ ြပန််ဆုတ်ရင်း
“လုပ်ြကပါဦး။ စစ်ကူေပးပါ့မယ် ဆိုတဲ့ အေကာင်ေတွကလည်း တစ်ေကာင်မှ ေပါ်မလာဘူး။ ငါေတာ့ အခုမှ ကျားြမီးတကယ်ဆွဲမိတာ။”
ဆိုေတာ့ ဆန်းလျန်က
“ဘယ်လာပါ့မလဲ။ ရှန်းယုနဲ့ နိုင်ငံတဝက်စီပိုင်းြပီးတာေတာင် ကိုယ့်ဘက်က ဟန်ကျင်းတို့ ဖုန်ယုတို့ကို ဘာမှ မချီးေြမှာက်ပဲ ထားတာကိုး။ အခုေြမေတွခွဲေပးလိုက် အခုေရာက်လာြကမှာ။ ဒီအေြခအေနထိ ေရာက်လာတာ သူတို့မပါပဲ ြဖစ်မှမြဖစ်နိုင်တာ။ ဟန်ကျင်းက ချူ ဇာတိြဖစ်တဲ့အတွက် ဟန်ကျင်းကို ချူနိုင်ငံေပးမယ် လို့ ေြပာရင် က ြပီးေတာင် လာဦးမှာ။ သူတို့ကို ပိုင်နက်နယ်ေြမေတွ ခွဲေပးလိုက်ရင် မကူပဲ ေနလို့ကိုမရဘူး။ သူတို့ေြမကို သူတို့ကာကွယ်ရာ ေရာက်တယ်ေလ။”
ဆန်းလျန်ေဟာရင် လွဲခဲပါတယ်။ ေမာင်မင်းြကီးသားများ တပ်ေထာင်တာဗိုလ်ထုနဲ့ကို ြကွလာတာေြကာင့် ရှန်းယုကို ေချာင်ပိတ်ြပီးကို ဝိုင်းထားနိုင်တာေပါ့။ အစာေရစာ ြပတ်လပ်တဲ့ ရှန်းယုတပ်မှာ တပ်ေြပးေတွကလည်း တေန့တြခား များလာပါေလေရာ။
ချမ်းေအးလှတဲ့ ဒီဇင်ဘာညတစ်ညမှာေတာ့ ရှန်းယုတစ်ေယာက် ညြကီးမင်းြကီး ြဖတ်ကနဲလန့်နိုးြပီး ြပန်အိပ်မရတာ နားထဲမှာ သီချင်းသံတစ်သံ ြကားေယာင်လာလို့ပါတဲ့။ အစကေတာ့ ခပ်တိုးတိုးပဲ။ ေနာက်ေတာ့ တေြဖးေြဖး ပီပီသသကို ြကားေနရတာ။ စစ်သည်ေတွ ေထာင်ေသာင်းမက သီချင်းဆိုေနတဲ့အသံ။ သူတို့ချူနိုင်ငံရဲ့ သီချင်း။
ကေလးဘဝကတည်းက အလွတ်ရလာခဲ့တဲ့ ဇာတိေြမအေြကာင်း ဖွဲ့နွဲ့ထားတဲ့သီချင်း။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဒါ လျူဘန်တို့ဘက်က သူ့စစ်သည်ေတွကို အိမ်ြပန်ချင်လာေအာင်၊ အမိန့်မနာခံေတာ့ေအာင် လှည့်စားထားေလသလားဆိုတာေတာင် မေတွးနိုင်ေတာ့ပါဘူး။ ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်ဝမ်းနည်းလာတာေြကာင့် ရှန်းယုဟာ အိပ်ယာေပါ်ကထြပီး ေသရည်တစ်ခွက်ေသာက်လိုက်ကာ သူ့အချစ်ေတာ် မိန်းမေချာကေလး ယုြကည်ကို ေြကကွဲစွာ ေြပာလိုက်ပါတယ်။
“လျူဘန့်တပ်ကအေကာင်ေတွဟာ ငါတို့ ချူ နိုင်ငံတစ်ခုလံုးများ သိမ်းြပီးေလေရာ့သလား။ ြကည့်စမ်းပါဦး။ သူ့တပ်ထဲမှာ ငါတို့ ချူ ကလူေတွ ဘယ်ေလာက်ေတာင် များလိုက်သလဲ။ အဲဒါ ငါတို့ ချူေတွမှ ဆိုတတ်တဲ့ သီချင်း။”
ေြပာေြပာဆိုဆို သူနဲ့ မကွဲမကွာ အတူပါေနကျ အြဖူအနက်ကျား ြမင်းေချာြကီး ဝူကျွိကို သတိရလာြပန်ေရာ။ အရက်ခွက်ကို ေကာက်ေမာ့လိုက်၊ တဲအြပင်ဘက်ကို ထွက်ြပီးတဲ့ေနာက် သူကိုယ်တိုင် အဲဒီသီချင်းေနာက်က လိုက်ဆိုပါေတာ့တယ်။
“ငါ့ခွန်အားသည် ေတာင်ြကီးကိုပင် ြဖိုနိုင်ဘိ ငါ့သတ္တိသည် နှိုင်းတုယှဉ်သူ ကင်းမဲ့၏။ ြကမ္မာ နှင့် အခါ မူကား ငါ့ဘက်တွင် မရှိ။ ြမင်းေကာင်းတို့လည်း ခွာလိပ်ကုန်ချိန် သူရဲေကာင်းတို့လည်း အိမ်ြပန်ချိန် ယုြကည်။ လိုက်မလား။ သွားမယ်။ … အိမ်။”
အရက်ေသာက်လိုက်၊ သီချင်းကို အပ်ေြကာင်းထပ်ေအာင် အခါခါဆိုလိုက်၊ ယုြကည်ကေလးက ေချာ့လိုက်၊ တေအာင့်ေနေတာ့ မျက်ရည်ေတွ ပိုးပိုးေပါက်ေပါက်ကျလာေအာင် ငိုပါေလေရာ။ အနားကလူေတွလည်း ဘယ်သူမှ မျက်ရည်မဆည်နိုင်ြကဘူး။
ေမာ်လည်း မြကည့်ရဲြကဘူး။ အဲဒီေနာက်ေတာ့ အံကိုတစ်ချက် တင်းတင်းကျိတ်လိုက်ြပီးမှ ယုြကည်ကေလးကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ ြမင်းေပါ်တက်ြပီး ညြကီးသန်းေကာင် အိမ်ထြပန်သွားတဲ့ စစ်ဘုရင်ြကီးေနာက်ကိုေတာ့ ြမင်းသည်ေတာ်ကေလး ရှစ်ရာေလာက် လိုက်ကာကွယ်ေပးြကပါတယ်။
မိုးလင်းမှသိတဲ့လျူဘန်က ြမင်းသည်ေတာ် ငါးေထာင် ေနာက်ကလိုက်သတ်ဖို့ လွှတ်လိုက်သတဲ့။ ေဟွြမစ်ကို ြဖတ်ြပီးတဲ့အခါမှာေတာ့ ရှန်းယုမှာ ြမင်းသည်ေတာ် တစ်ရာေလာက်ပဲ ကျန်ေတာ့တယ်။ ယင်လင်းြမို့အနားမှာ လမ်းေပျာက်ေနတဲ့အခါ လယ်သမားတစ်ေယာက်က သူတို့မှန်းသိလို့ နွံအိုင်ေတွ ရှိတဲ့ဘက်ကို တမင်လမ်းညွှန်လိုက်ပါတယ်။
ေနာက်ကလိုက်လာတဲ့ လျူဘန့်တပ်ေတွ မီလာတာေပါ့။ အဲဒီကေန ေဖာက်ထွက်ြပီး အေရှ့ဘက် ဒံုချမ်းြမို့ကို ေြပးတဲ့အခါမှာေတာ့ ြမင်းသည်ေတာ် ၂၈ ေယာက်ပဲ ကျန်ေတာ့တယ်။
ေနာက်မှာလိုက်လာတာက စစ်သည်ေသာင်းနဲ့ချီေနတာ။ လွတ်လမ်းမြမင်ေတာ့တဲ့အချိန်မှာ ရှန်းယုက သူ့စစ်သည်ေတွကို ေြပာပါတယ်။
“ချင်ဧကရာဇ်ကို နှိမ်နှင်းြပီးကတည်းက ငါ စစ်တိုက်လာတာ အခုဆို ရှစ်နှစ်ရှိသွားြပီ။ ငါကိုယ်တိုင် ဦးေဆာင်ြပီးတိုက်တာ တိုက်ပွဲေပါင်း ၇၀ ေကျာ်တယ်။ တစ်ပွဲမှ မရှံုးဖူးဘူး။ အခုေတာ့ ငါ့မှာေြခသုတ်ပုဆိုး ေြမွစွယ်ကျိုးြဖစ်ရြပီ။ အဲဒါ ငါက စစ်မတိုက်နိုင်ေတာ့လို့ေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကံြကမ္မာက ငါ့ဘက်မှာ မရှိေတာ့လို့ပါ။ ငါ့မှာ ေသဖို့ကံပါလာြပီးသားဆိုေပမယ့် မင်းတို့အသက်အတွက်ေတာ့ ငါမေသမချင်း တိုက်ေပးမယ်။ ငါ တပ်ခွဲသံုးခု ရင်ဆိုင်တိုက်ရင် စစ်သည်သံုးေယာက် ကျေအာင်တိုက်နိုင်တယ်။ သူတို့တေတွ ငါ့အေပါ်မဲေနတုန်း မင်းတို့ လွတ်ေအာင် ေဖာက်ထွက်ပါ။ ဟန်စစ်သည်တစ်ေယာက်သတ်ြပီးတိုင်း အလံတစ်ေချာင်းစီ ငါချိုးခဲ့မယ်။ ဒါမှ ငါရှံုးတာ လျူဘန့်ကို မဟုတ်ဘူး။ မိုးနတ်မင်းြကီးကို ရှံုးတာဆိုတာ မင်းတို့ သိလာလိမ့်မယ်။” ရှန်းယုဟာ စစ်သည် ၂၈ ေယာက်ကို ၇ ေယာက်စီ ၄ စု ခွဲလိုက်ြပီး အရပ် ၄ မျက်နှာ ြဖန့်တိုက်ေစပါတယ်။ ပတ်ပတ်လည်မှာေတာ့ ဟန်တပ်ေတွ ရံထားတာေပါ့။ ရှန်းယုဟာ ရင်ေခါင်းသံြကီးနဲ့ ြကံုးဝါးလိုက်ြပီး ြမင်းကို ကဆုန်နင်းကာ အရပ်ေလးမျက်နှာကို ေဟာတစ်ေယာက် ေဟာတစ်ေယာက် လိုက်ခုတ်ပါတယ်။ ခုတ်တိုင်းလည်း ကျတာချည့်ပဲ။ ဒီေတာ့ ဟန်တပ်ေတွဟာ ရှန်းယုတက်လာတဲ့ဘက်ဆို ေနာက်ကို ရှဲကနဲ ဆုတ်ဆုတ်သွားြကတာေပါ့။ လျူဘန့်ဘက်က ြမင်းသည်ေတာ်တပ်မှူးတစ်ေယာက်ဆို ရှန်းယုေအာ်ထည့်လိုက်တာနဲ့ လန့်ြဖတ်ြပီး လှည့်ေြပးသွားသတဲ့။ အဲလိုနဲ့ ေတာင်ေြခကို ေရာက်ေအာင်ဆုတ်လာြပီးတဲ့အခါမှာ သံုးစု ခွဲပလိုက်ေရာ။ ရှန်းယုက ဘယ်အဖွဲ့မှာ ပါမယ်မှန်းမသိေတာ့ ရန်သူ့ဘက်ကလည်း ဘယ်သူ့ကိုတိုက်ရမှန်းမသိတာနဲ့ သံုးဖွဲ့ခွဲြပီး ဝိုင်းရတာေပါ့။ ရှန်းယု ြမင်းတစ်စီးနဲ့ ပတ်လည်လှည့်တိုက်လိုက်တာ ဟန်ဘက်က စစ်သည် ၉၀ ေလာက်ကျတဲ့အချိန်မှာ ချူဘက်က နှစ်ေယာက်သာ ကျသတဲ့။ အေရှ့ဘက်ကို ဒုန်းစိုင်းေြပးလာတဲ့ ရှန်းယုဟာ ဝူြမစ်ကမ်းပါးကို ေရာက်ေတာ့ အဲဒီမှာ ေလှတစ်စင်းနဲ့ ေစာင့်ေနတဲ့ နယ်စားတစ်ေယာက်ကို ေတွ့တယ်။ “ြမစ်အေရှ့ဘက်က ကျန်ေဒါင်းနယ်ဟာ ကီလိုမီတာ ငါးရာေလာက်ပဲကျယ်ဝန်းေပမယ့် ကိုယ်ပိုင်နယ်ပယ်တစ်ခု ထူေထာင်ဖို့ေတာ့ လံုေလာက်ပါလိမ့်မယ်။ ေလှေပါ်ကိုတက်ေတာ်မူပါ။ ဒီအနီးအနားပတ်ဝန်းကျင်က ေလှမှန်သမျှ ဖျက်ဆီးထားြပီးပါြပီ။ ဟန်စစ်သည်ေတွ ေရာက်လာရင် ဆက်လိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ေတာ့ဘူး။” လို့ ဆိုသတဲ့။ ရှန်းယုက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လိုက်ြပီး “သိြကားမင်းေတာင် မကယ်နိုင်မှေတာ့ ဝူြမစ်ကမ်းကို ြဖတ်ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အလာတုန်းက ငါ ဒီြမစ်ကို ြဖတ်ခဲ့စဉ်မှာ ငါနဲ့အတူ စစ်သည် ရှစ်ေထာင်ပါတယ်။ အခု တစ်ေယာက်မှမပါပဲ ငါတစ်ေယာက်တည်း ြပန်လာရင် ဘယ်သူ့ကို မျက်နှာသွားြပရမှာလဲ။ သနားလို့ နန်းတင်ေပးတာမျိုးေတာ့ ဘယ်တုန်းကမှ ငါအလိုမရှိခဲ့ဘူး။ ငါစစ်ရှံုးတဲ့အေြကာင်းကို နှုတ်ကဖွင့်ဟေြပာရဲတဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မရှိရင်ေတာင် ေသသွားတဲ့သူေတွ ဒဏ်ရာရသွားတဲ့ ငါ့စစ်သည်ေတွကို ေမ့လို့ရမယ် ထင်လို့လား။” နယ်စားမင်းလည်း ဘာမှ ဆက်မေြပာနိုင်ေတာ့ပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ ရှန်းယုက ြပန်လှည့်လာြပီး “မင်းလို သစ္စာရှိတဲ့ ေနာက်လိုက်တစ်ေယာက်ရှိရတာ ဂုဏ်ယူပါတယ်။ ေကျးဇူးလည်းတင်တယ်။ ငါ သည်ြမင်းကိုစီးလာတာ ငါးနှစ်ရှိြပီ။ စစ်ပွဲတိုင်းလည်း ေအာင်ခဲ့တယ်။ ခရီးဘယ်ေလာက်ေဝးေဝး မေမာမပန်းလည်း ေြပးနိုင်တယ်။ ြမင်းေကာင်းကို ရန်သူ့လက်ကို အပါမခံနိုင်သလို သတ်လည်း မသတ်ရက်ဘူး။ ဒါေြကာင့် မင်းကို လက်ေဆာင်အြဖစ် ေပးပါတယ်။” အဲဒီေနာက်ေတာ့ ရှန်းယုတို့တစ်ဖွဲ့လံုး ြမင်းေပါ်ကဆင်းြပီး လက်နက်ကိုယ်စီနဲ့ ရန်သူကို အနီးကပ်ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ြကပါတယ်။ ေနာက်ထပ် ဟန်စစ်သည် ရာနဲ့ချီသတ်လိုက်ြပီးတဲ့အချိန်မှာ သူလည်း ဒဏ်ရာေတွ ဆယ်ချက်မက ရခဲ့ြပီတဲ့။ တချိန်က သူ့လက်ေအာက်မှာ တိုက်ဖူးတဲ့ ြမင်းသည်ေတာ်တစ်ေယာက်ကို ြမင်လိုက်တဲ့အခါ
“ေဟ့ေကာင် မင်း အရင်တုန်းက ငါ့တပ်က မဟုတ်လား။”
လို့ ေမးလိုက်ေတာ့ အဲဒီြမင်းသည်ေတာ်က လှည့်ေြပးသွားြပီး သူ့တပ်မှူးကို ရှန်းယုဆီ ညွှန်ြပတယ်။
“ငါြကားတာ လျူဘန်က ငါ့ေခါင်းကို ဆက်နိုင်တဲ့သူကို ေရွှဒဂင်္ါးနှစ်ေထာင်နဲ့ အိမ်ေြခတစ်ေသာင်း အခွန်ထွက်တဲ့ ရွာြကီးတစ်ရွာ ချီးြမှင့်မယ် ဆိုပဲ။ ေရာ့ ဒီမှာ မင်းတို့အတွက် လက်ေဆာင် လာယူလှည့်။”
လို့ ေြပာြပီး သူ့လည်ပင်းသူ ြဖတ်လိုက်တဲ့အခါ အသက်ကေလးမှ ၃၁ နှစ်ပဲ ရှိေသးတာတဲ့။ ရှန်းယုရဲ့ေခါင်းကို ဟန်တပ်က အရာရှိေတွ ဝိုင်းလုလိုက်ြကတာမှ ဝက်ဝက်ကွဲကို ထပ်ေသေသးသတဲ့။ ေနာက်ဆံုး ငါးေယာက်ခွဲေဝယူြကမယ်ဆို သေဘာတူေတာ့မှ ေအးသွားတယ်။ ရှန်းယုလည်းေသေရာ လျူဘန်က ဟန်ကျင်းအေပါ် အချိုးေြပာင်းသွားေရာ။
ဟန်ကျင်းကို ချူဘုရင်မင်းြမတ်အြဖစ် ဘိသိက်အခမ်းအနားနဲ့ နန်းတင်ေပးခဲ့ေပမယ့် ဟန်ကျင်းဆီက စစ်တပ်ကိုေတာ့ ြပန်သိမ်းသွားြပီး သူ့ေအာက်မှာပဲ ထားေတာ့တယ်။ ဟန်ကျင်းရဲ့ေြခလှမ်းကိုလည်း သတိနဲ့ မျက်ေြခမြပတ် ေစာင့်ြကည့်ေနတယ်။ တစ်နှစ်ေလာက်ေနေတာ့ ဘာြပစ်ချက်မှ မြပနိုင်ပဲနဲ့ ဖမ်းလိုက်ြပန်ေရာ။
ဘုရင်အြဖစ်က နန်းချြပီး နယ်စားအဆင့်နဲ့ သူ့နန်းေတာ်ေခါ်ြပီး မျက်စိေအာက်မှာပဲ ထားတယ်။ ေနာက် ၄ နှစ်ေလာက်ြကာတဲ့အခါ သူတို့ချင်း စကားစပ်မိတုန်း လျူဘန်က ဟန်ကျင်းကို ေမးတာက
“ မင်းစိတ်ထင် ငါ စစ်တပ် ဘယ်နှစ်တပ်ကို စီမံအုပ်ချုပ်နိုင်မယ်လို့ ထင်သလဲ။” “လွန်ေရာကျွံေရာ တစ်သိန်းေပါ့။”
“ဒါဆို မင်းကေရာ။”
“များေလ ေကာင်းေလ ပဲေလ။ အကန့်အသတ် မရှိဘူး။”
“ဒါြဖင့်ရင် မင်းက ဘာလို့ ငါ့လက်ေအာက်က သံု့ပန်းြဖစ်ေနရသလဲ။”
“ဒါကေတာ့ သင်မင်းြကီးက စစ်သည်ေတွကို အုပ်ချုပ်တဲ့ေနရာမှာသာ အားနည်းတာ ဗိုလ်ချုပ်ေတွကို ညွှန်ြကားတဲ့ေနရာမှာေတာ့ ကျွနင်္ုပ်ထက် သာတယ်ေလ။ ဒါမျိုးက သင်ယူလို့ တတ်တဲ့ဟာ မဟုတ်ဘူး။ ေမွးရာပါ ပါရမီပါမှ ြဖစ်တာ။”
ရှန်းယုေသတုန်းက တစစီြဖစ်ေနတဲ့ ရှန်းယုရဲ့အေလာင်းကို မှန်မမှန် စစ်ေဆးြပီးတာနဲ့ သူတို့ေခတ်ရဲ့ သူရဲေကာင်းတို့ရဲ့ အခမ်းအနားနဲ့ ဈာပနပွဲကို လျူဘန်ကိုယ်တိုင် စီစဉ်တက်ေရာက်ခဲ့ပါတယ်။ အသုဘထံုးစံအတိုင်း ပိတ်ြဖူစင်ြကယ်ဝတ်ြပီးမှ သခင်္ျိုင်းဂူေရှ့မှာ သည်းသည်းထန်ထန် ငိုေြကွးသတဲ့။
ရှန်းယုေဆွမျိုးေတွကို တစ်ေယာက်မှ အဖမ်းအဆီးမရှိ လွှတ်ေပးြပီး သူတို့ထဲက ေလးေယာက်ကိုေတာ့ နယ်စားြကီးေတွ ခန့်ေပးလိုက်သတဲ့။ အဲဒီထဲမှာ ငန်းရိုင်းတံခါး ထမင်းစားပွဲတုန်းက သူ့ကို ေစာင့်ေရှာက်ေပးခဲ့တဲ့ စစ်သူြကီး ရှန်းပို လည်း ပါတာေပါ့။ ရှန်းအိမ်က မိသားစုဝင်ေတွ အားလံုးကို လျူနံမယ်ေတွ တပ်ေပးြပီး အဲဒီအချိန်ကစလို့ သူ့မိသားစုဝင်ေတွ အြဖစ် သတ်မှတ်ေစသတဲ့။
နန်းေတာ်ထဲမှာ ေအာင်ပွဲသဘင်ြကီး ကျင်းပတဲ့ေန့က မူးမတ်ေတွကို သူနဲ့ ရှန်းယုနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ခိုင်းြပီး ေနာက်ဆံုးမှာ ဘာြဖစ်လို့ သူ အနိုင်ရတယ် ထင်သလဲလို့ ေမးပါတယ်။ ဘယ်သူမှ မေြဖနိုင်ဘူးတဲ့။ (ဘယ်ေြဖနိုင်မလဲ။ သူက ဘယ်လိုအေြဖလိုချင်မှန်းမှ မသိပဲနဲ့။ ကျုပ်သာဆို “Objection Your Honour!” လို့ ကန့်ကွက်ပလိုက်မှာ) ဟုတ်တယ်ေလ။ တကယ်ေတာ့ သူေြဖချင်လို့ ေမးတာ မဟုတ်ဘူးလား။ ေြဖပေစေပါ့ သူ့ဘာသူ။
“ငါြမင်တာေြပာရရင်ေတာ့ စစ်ပွဲတစ်ပွဲရဲ့ အရှံုးအနိုင်ဆိုတာ စစ်ေြမြပင်နဲ့ မိုင်ေပါင်းများစွာေဝးတဲ့ စစ်သူြကီးေတွ တဲနန်းထဲမှာ တိုင်ပင်ဆံုးြဖတ်ထားတဲ့ ဗျူဟာအေပါ်မှာသာ မူတည်တာပဲ။
စစ်ဗျူဟာနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ငါဟာ ဆန်းလျန်ေြခဖျားေတာင် မမီဘူး။ အုပ်ချုပ်ေရးနဲ့ပတ်သက်လာရင် ေရှာင်ဟဲေလာက် မေတာ်ဘူး။ စစ်ပွဲေတွ ရင်ဆိုင်တဲ့အခါမေတာ့ ဟန်ကျင်းကို ဘယ်လိုမှ ယှဉ်မရဘူး။ အဲဒီသံုးေယာက်စလံုးဟာ သူတို့နယ်ပယ်မှာ တစ်ဘက်ကမ်းခတ်တဲ့သူေတွချည့်ပဲ။ ဒါေပမယ့် ငါလုပ်နိုင်တာက အဲဒီလူေတွရဲ့ စွမ်းရည်ကို သတိထားမိတယ်။ အားလံုး ငါ့အတွက် ေနရာတကျ အလုပ်လုပ်ေနေအာင် စီမံနိုင်တယ်။
ဒီတစ်ချက်တည်းေြကာင့် ငါဟာ ြပိုင်ဘက်ကင်းတဲ့ အုပ်ချုပ်သူတစ်ေယာက်ြဖစ်လာတာ။ ရှန်းယုမှာ အြကံေပးဆိုလို့ ဖန်ဘိုးဘိုး တစ်ေယာက်ပဲ ေလာက်ေလာက်လားလား ရှိတယ်။ ဒါေတာင် ဖန်ဘိုးဘိုးရဲ့ အြကံေတွကို သူလက်မခံခဲ့တာ အများြကီးပဲ။ ဒါေြကာင့်သူ ရှံုးတာ။”
“Yun chou wei wo” (Devising strategies in a command tent)
ဘီစီ ၂၀၁ ခုနှစ် မတ်လမှာေတာ့ ေအာက်လက်ငယ်သားများရဲ့ ေတာင်းဆိုချက်အရ လျူဘန်ဟာ တရုတ်နိုင်ငံ ဟန်မင်းဆက်ရဲ့ ပထမေြမာက်ဧကရာဇ် အြဖစ်နဲ့ ဘိသိက်သွန်းြပီး နန်းတက်လာပါေတာ့တယ်။ သိပ်မြကာပါဘူး။
သူနဲ့လက်တွဲေဖာ် ဟန်ကျင်းတို့ ဖုန်ယုတို့ကိုပါ တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက် သုတ်သင်ပါေလေရာ။ အထူးသြဖင့်ေတာ့ လက်ေအာက်မှာ စစ်သည်အင်အားများတဲ့ စစ်ဘက်အရာရှိပိုင်းေတွဆို နည်းနည်းေလးမှ မယံုေတာ့ဘူး။ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် လုပ်မယ်ထင်တာနဲ့ ဂုတ်ဂုတ်ဂုတ်ဂုတ် ြမည်ေအာင် ြဖုတ်ထုတ်ြဖုတ်ထုတ် သတ်ပလိုက်သတဲ့။ (ေတမိဇာတ်ေတာ်ြကီး သတိရမိပါသေလ။ ရှင်ဘုရင်ေတွမှ ငရဲမကျရင် ကျမယ့်သူ ရှိမှာေတာင် မဟုတ်ေတာ့ဘူး။)
ဘီစီ ၁၉၅ မှာ သူပုန်သူကန်ေတွ နှိမ်နှင်းရင်း ရှန်းယန်ြမို့ေတာ်အနားက ချန်အန်းြမို့ကို ြပန်တဲ့အခါ သူ့ဇာတိရွာကေလး နံေလးက ြဖတ်ြပန်လာသတဲ့။ ကိုယ့်ေမွးရပ်ေြမဆိုတာ့ မခွဲနိုင်မခွာနိုင်ြဖစ်ြပိး ခမ်းနားြကီးကျယ်ေပ့ဆိုတဲ့ ထမင်းစားပွဲြကီး ကျင်းပေစသတဲ့။ ေပနိုင်ငံက လူြကီးလူငယ် ကျားမမေရွး၊ ကေလးသူငယ်များပါမကျန် ထမင်းရည်ေချာင်းစီး ဝက်ဝက်ကွဲေကျွးေတာ့တာ။
အလှူလာတဲ့ကေလးေတွနဲ့အတူ သူငယ်ငယ်တုန်းက သီချင်းေတွကို ကိုယ်တိုင် တီးမှုတ် သီဆိုလိုက်ေသးသတဲ့။ ကေလးေတွြကားထဲမှာ ဝင်ေတာင် ကလိုက်ေသးတယ် ဆိုပဲ။ တရုတ်ဒံုမင်းေလးကို ဝါးလက်ခတ်ကေလးနဲ့တီးြပီး ကေလးေတွအတွက် သီချင်းတစ်ပုဒ်စပ်ေပးခဲ့ေသးတယ်။
“မိုးေပါ်မှာ ေလရှိန်လှိုင်းေတာ့ တိမ်စိုင်းေတွေြပး သမုဒ်ြပင် သခင်နှိုင်းေတာ့ ြမင်တိုင်းအံ့ေငး ` ေမွးေြမရပ်ရွာ ေပ ကိုက် ထွာ လာမကျူးေကျာ်နှင့် ေဗာင်းစိုင်းေကျာ့ေသွး။”
ကေလးေတွနဲ့အတူ ဆိုရင်းကရင်း ရင်ထဲမှာ လှိုက်လှိုက်တက်လာြပီး ပီတိမျက်ရည်ေတွေတာင် တြဖိုင်ြဖိုင်ကျလာပါသတဲ့။ ေပလူြကီးသူမေတွကိုေတာ့
“ေလနှင်ရာလွင့်တဲ့ သစ်ရွက်ပမာ ေနရာတကာ ကျင်လည်ကျက်စားေနရေပမယ့် ေမွးရပ်ေြမအေြကာင်း ေတွးမိေလတိုင်း ရင်ထဲမှာ တမ်းတဆွတ်ကျင် လာရစြမဲပဲ။ ေမွးရပ်ကခွာြပီး ကွမ်ေဆာင်းမှာ လူကေရာက်ေနေပမယ့်လည်း နှလံုးစိတ်ဝမ်းကေတာ့ ေသြပီးရင်ေတာင် ေပ မှာပဲ ရှိေနဦးေတာ့မှာ။”
လို့ ဆိုသတဲ့။ လျူဘန်တည်ေထာင်ခဲ့တဲ့ ဟန်မင်းဆက်ဟာ နှစ်ေပါင်း ၄၀၀ တိုင်တိုင် ရှည်ြကာခဲ့ြပီး အခမ်းနားဆံုးေန့ရက်ေတွ ြဖစ်ခဲ့တယ်။ သည်ကေန့ထိတိုင်ေအာင်ေတာင် တရုတ်ေတွက သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဟန်လူမျိုးလို့ သံုးနှုန်းေြပာဆိုေနြကဆဲပါပဲ။ ဒါေြကာင့် နှလံုးသားက ဟန်နိုင်ငံမှာ လို့ ေြပာစမှတ်ရှိြကတာေပါ့။
ဟန် လို့ ေြပာလိုက်ရင် တရုတ်စကား၊ တရုတ်အစားအစာ၊ တရုတ်ယဉ်ေကျးမှု၊ လူြကီးသူမ ရိုေသတတ်တဲ့ တရုတ်ထံုးတမ်းစဉ်လာ၊ တရုတ်ြပည်ကိုချစ်တဲ့စိတ်၊ အနာဂတ် တရုတ်နိုင်ငံေတာ်ြကီးရဲ့ ေကာင်းကျိုးချမ်းသာ၊ အားလံုး အကျံုးဝင်ပါတယ်။ ဂျပန်ဘာသာစကား ခန်းဂျီးဆိုတာ တရုတ်လိုပဲေရးေရး၊ ဂျပန််လိုပဲေရးေရး၊ စာလံုးအတူတူပဲ။ အဓိပ္ပါယ်လည်း တစ်ခုတည်းပဲ။
“တရုတ်အေရးအသား”
တဲ့။ အသံထွက်ကေလးပဲ ကွဲသွားတာ။ ဒါေပမယ့်
“တရုတ်ြပည်”
လို့ တရုတ်ေတွ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ေခါ်တဲ့စကားကေတာ့
“ကျံုးေကာ်”
လို့ထွက်တယ်။ အဓိပ္ပါယ်က ြပည်မြကီးတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ ပထမဧကရာဇ်ြကီးရဲ့ ချင်အင်ပါယာကို ညွှန်းတာ ြဖစ်လိမ့်မယ်။ တရုတ်ြပည်မှာ ပထမဧကရာဇ်ြကီး ချင်အင်ပါယာကို ထူေထာင်တဲ့အချိန်ဟာ ေရာမအင်ပါယာြကီးက ဂရိကို အစားထိုးြပီး ဥေရာပတိုက်မှာ တန်ခိုးထွားလာတဲ့ အချိန်လည်း ြဖစ်တယ်။
ပိုးလမ်းမြကီးေပါ်က ကုန်သွယ်မှုေတွ စတင်ခဲ့ြပီး ဟန်မင်းဆက်ေတွဟာ အေနာက်နိုင်ငံေတွနဲ့လည်း အဆက်အသွယ်ရှိစြပုလာပံု ရပါတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ဆိုေတာ့ ေရှးေဟာင်းသုေတသန အေထာက်အထားေတွအရ တရုတ်ပိုးထည်ေတွ အေနာက်နိုင်ငံမှာ ေတွ့ခဲ့သလို ေရာမဘက်က ဖန် မှန် ေရွှေငွ နဲ့ ပါရှန်းလက်ဝတ်ရတနာပစ္စည်းေတွကို ဟန်ဘုရင်မင်းြမတ်ြကီးရဲ့ သခင်္ျိုင်းေတာ်ထဲမှာ ေတွ့ြကရတာကိုး။
တရုတ်ြပည်မှာ စီမာချန်ြကီး ရှီဂျီကျမ်းကို ေရးခဲ့တာဟာ ဂရိသမိုင်းပညာရှင်ြကီးေတွြဖစ်တဲ့ Herodotus တို့။ Thucydides တို့ထက်ေတာ့ နှစ်ေပါင်း ၃၀၀ ေလာက် ေနာက်ကျလိမ့်မယ် ထင်တာပဲ။ ဒါေပမယ့် ရှီဂျီဟာ တရုတ်အမျိုးသားထုရဲ့ ဘိုးစဉ်ေဘာင်ဆက် ယဉ်ေကျးမှု၊ အေတွးအေခါ် နဲ့ ရိုးရာဓေလ့ထံုးတမ်းေတွကို သိုမှီးထားရာ ရတနာသိုက်ြကီးတစ်ခုလို့ ေြပာရင်ေတာ့ မလွန်ပါဘူး။ ၁၉၉၄ က ရှန်ဟိုင်းအိမ်မှာ အန်တီေလးဆံုးခါနီးေတာ့ သူ့ခမျာ ေဆးသက်ကေလးနဲ့ သတိရတစ်ချက် မရတစ်ချက် ြဖစ်ေနတယ်။
တခါတခါ သတိေကာင်းေနရင် စကားေတွ တတွတ်တွတ် ေြပာေသးတယ်။
“ရဲနီေတွ ငါ့စုဗူးေသတ္တာကေလးကို မီးရှို့လိုက်တုန်းက နှေြမာလိုက်တာများေအ။ အဲဒီထဲမှာ နင်ငယ်ငယ်က ရီပို့ကဒ်ကေလးေတွ အကုန်ပါသွားတယ်။ ေဖေဖ့စာေတွလည်း ကုန်ေရာပဲ။ ေဖေဖ့ခမျာ အေသေတာင် မေြဖာင့်ရှာပါဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ မပူနိုင်ဘူး။ ေြမးေတွကိုပဲ ေြကာင့်ြကေနရှာတာ။ အေမွရယ်လို့ တစ်ြပားတစ်ချပ်မှ မထားရစ်နိုင်ခဲ့လို့ နည်းနည်းေလးမှ စိတ်မချမ်းသာဘူး လို့ ေြပာတယ်။”
စကားေတွ ပလံုးပေထွးေြပာြပီးရင် ေဆးတန်ခိုးနဲ့ ြပန်အိပ်ေပျာ်သွားြပန်ေရာ။
ယင်းမာသာ သူေပးတဲ့ အေတွးေတွနဲ့ ေတာင်စဉ်ေရမရ ကျန်ရစ်ခဲ့တာ။ ဥစ္စာရှာဖို့တစ်ခုပဲ သိတဲ့ေဖေဖ၊ မလိုမုန်းထားစိတ်နဲ့ ေမေမေလး၊ ညီအမချင်းေတာင် စိတ်မချရတဲ့ မမလီဒီယာ၊ လှစ်လျူရှုလွန်းတဲ့ ဂျိမ်းစ်။ အားလံုး အားလံုးပဲ။ ဖိုးဖိုး ဆံုးမခဲ့ဖူးတဲ့ ပညာေရွှအိုး လူမခိုး ဆိုတာေလးလည်း သွားသတိရလိုက်တဲ့အခါ ယင်းမာက အန်တီေလးရဲ့လက်ကို ကိုင်ထားြပီး ေြပာမိတယ်။ ြကားနိုင်မယ်ေတာ့ မထင်ပါဘူး။
ေဟာက်ေတာင်ေနမှ။ ဒါေပမယ့် မေြပာပဲေတာ့ ဘယ်လိုမှ ေနလို့မရဘူး။
“ဘိုးဘိုးက ယင်းမာကို ဘာလို့ အေမွေပးမသွားရမှာလဲ အန်တီေလးရယ်။ အများြကီးကို ေပးခဲ့တာေပါ့။ သူေြပာတဲ့ စကားပံုကေလးေတွ၊ စကားပံုေနာက်က ေနာက်ေြကာင်းရာဇဝင်ကေလးေတွဟာ ယင်းမာအတွက် ပတ္တြမားဆန်ကျိုး အဖိုးြပည်တန်ေတွေပါ့။ အဲဒါ အေမွ မဟုတ်လို့ ဘာလဲ။ ဒီစာအုပ် အဆံုးသတ်ကာနီးေတာ့ ဖိုးဖိုးအသံေလးေတွ ြကားေယာင်ေနတယ်။ အားေပးစကားေလးေတွ ြကားချင်ေနတယ်။ ေကျးဇူးစကားေလးေတွ ေြပာချင်ေနတယ်။
“ေဟာဒီမှာ ဖတ်ြကည့်ပါဦး ဖိုးဖိုးရယ်။ ဖိုးဖိုးေြပာတဲ့စကားပံုေလးေတွကို ယင်းမာ စာအုပ်တစ်အုပ် ေရးထုတ်လိုက်ြပီ။ ဖိုးဖိုး ယင်းမာအေပါ် ေမျှာ်လင့်ချက်ထားရကျိုးနပ်ရဲ့လား။”
လို့ ေမးချင်ေနတယ်။ ခုေနများ ရှိများရှိရင် ဖိုးဖိုးတစ်ေယာက် ဂုဏ်ယူေကျနပ်ေနမှာပါပဲေနာ်။ အန်တီေလး တစ်ခါက ယင်းမာကို ေြပာဖူးတာ ရှိတယ်။
“တကယ်လို့များ နင့်တသက်မှာ ေမေမေလးစကားကို အြမဲတမ်း မပယ်မရှား လိုက်နာခဲ့မယ်ဆိုရင်၊ လီဒီယာ့ကို သူ့ကေလးေတွ အေမရိကားမှာ ေကျာင်းတက်ဖို့ အကူအညီ မေပးခဲ့ဖူးဆိုရင်၊ ေမေမေလးကလည်း သေဘာေတွကျြပိး အေမွမြဖတ်ေတာ့ဘူးဆိုရင်၊ အဲလိုဆိုရင်ေကာ နင် စိတ်ချမ်းသာနိုင်ပါ့မလား ယင်းမာရယ်။”
တဲ့။ တခါမှ အဲသလို ေတွးမြကည့်ဖူးေတာ့ ယင်းမာေတာင် အံ့အားသင့်သွားပါတယ်။ ဟုတ်တယ်။ ေပျာ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ တသက်လံုး ေနာင်တရေနမှာ။ ဒါေပမယ့် ယင်းမာ ေြပာခဲ့ြပီးပါြပီ။ ေမေမေလးကလည်း ယင်းမာကို အေမွေပးခဲ့တယ်။ မာယာေတွ ရန်ြငိုးေတွက ယင်းမာ သူ့ဆီက ရလိုက်တဲ့အေမွ။
“ရွက်ေြကွေတာ”
ကိုေရးဖို့ အဓိက ဇာတ်အိမ်နဲ့ တွန်းအားကို ေပးခဲ့တာ ေမေမေလး ကိုယ်တိုင်ပဲ။ သူသာ အခုလို မလုပ်ခဲ့ရင် ယင်းမာလည်း ဆရာဝန်အလုပ်ကို စွန့်ြပီး စာေရးြဖစ်စရာ အေြကာင်းမရှိဘူး။ တကယ်ေတာ့ လူတိုင်းလူတိုင်းဟာ ကိုယ့်အထုပ်ကိုယ်ထမ်းြပီး ဘဝခရီးလမ်း ေလျှာက်လှမ်းြကရတာ။ လမ်းဆံုးတဲ့တေန့ မသယ်နိုင်လို့ ထားရစ်ခဲ့ရတာေတွက အေမွေပါ့။ အဲဒီအေမွေတွထဲမှာ ပိုက်ဆံဆိုတာက ဘာမှ ေြပာပေလာက်တာ မဟုတ်ဘူး။
ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ရဲ့ အဆံုးသတ်တေန့မှာ ကိုယ်ဟာ ဘာလဲဆိုတာကမှ ကိုယ့်ဘိုးဘွားဆီက ရတဲ့အေမွအနှစ်စစ်စစ်ြဖစ်တယ် မဟုတ်လား။ ဘယ်သူေတွဘယ်လိုပဲ အသိမှတ်ြပုြပု မြပုြပု၊ ယင်းမာဘဝမှာ အရိပ်လိုမှီပီး ပဲ့ြပင်သွန်သင်သွားြကတဲ့ လူြကီးေလးေယာက်ရှိခဲ့ပါတယ်။ အန်တီေလးဆီက ေမတ္တာေတွ မကုန်နိုင်မခန်းနိုင်ရခဲ့တယ်။ ေမေမေလးလက်ေအာက်မှာ ေခါင်းမာသထက်မာခဲ့တယ်။ ြပတ်သားလာတယ် ဆိုပါေတာ့ေလ။
ေဖေဖ့ဆီကေတာ့ မွန်တီကာလိုမှာ စီးပွားေရးမျက်စိေတွ ပွင့်လာခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးဆီကေတာ့ ဘယ်သူနဲ့မှ မနှိုင်းသာေအာင် ြကွယ်ဝတဲ့ တရုတ်ရိုးရာ စကားပံုေတွ ရခဲ့တာေပါ့။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ ယင်းမာရဲ့ ဘဝဇာတ်ေြကာင်း တေစ့တေစာင်းပါတယ်။
တရုတ်ရာဇဝင်ရဲ့ ပထမေြမာက်အင်ပါယာြကီးရဲ့ ေန့စွဲေတွကို စီမာချန်ြကီး သီကံုးထားခဲ့သမျှ ယင်းမာအြမင်နဲ့ ခံစားြပီး ြပန်ေရးြပခဲ့တယ်။ စေရးတုန်းကေတာ့ ဖိုးဖိုးပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ေြပာခဲ့သမျှ စကားပံုေတွဟာ ရှီဂျီစာအုပ်ထဲကပါလား ဆိုတာေတာင် မသိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ယင်းမာကိုယ်တိုင်ေတာင် လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၅၀ က ဘဝတစ်ပါး ကူးေြပာင်းသွားတဲ့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အသက်အရွယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ြဖစ်လာြပီ။
ဒါေြကာင့် ယင်းမာဆီက အဲဒီအေမွေတွကို ေနာင်လာေနာက်သားအတွက် ထားခဲ့ချင်ြပီ။ ေနာက်ခံဇာတ်ေြကာင်းကေလးေတွကလည်း ဘယ်ေလာက် စိတ်ဝင်စားဖို့ ေကာင်းသလဲ။ အေတွးနယ်ချဲ့ဖို့ ေကာင်းသလဲ။ ကိုယ့်ရဲ့ေန့စဉ်ဘဝနဲ့ တိုက်ဆိုင်လာတိုင်း ဆီေလျာ်တဲ့ စကားပံုကေလးေတွနဲ့ ခိုင်းနှိုင်းေြပာဆိုတာဟာ ယင်းမာတို့ တရုတ်ေတွရဲ့ထံုးစံပါပဲ။
အဲလိုေြပာလိုက်ရမှ အဓိပ္ပါယ် ပိုေပါ်လွင်လာတယ်။ အားရပါးရရှိတယ်။ တရုတ်လူမျိုးေတွ ဘယ်လိုေတွးေလ့ရှိတယ်။ ဘာြဖစ်လို့ အဲသလို ေတွးရတယ် ဆိုတာ နားလည်နိုင်လာလိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်။
0 comments:
Post a Comment