ပန်းဆိုးတန်း ြပည်သူ့ကုန်တိုက်ေအာက်က ပလာတာပူပူကေလး စားလိုက်ရရင် ြမန်မာြပည်မှာ လူြဖစ်ကျိုးနပ်သေလာက်ကိုရှိတယ်။ ပျားေဂဟာက ြကက်ေြကာ်ကေလးထက်ေကာင်းတာ အေမရိကန်မှာေတာင် ရှိတယ် မထင်ဘူး။ ေချာကလက်၊ ပန်းသီးများေတာင် သေဘင်္ာသားအသိရှိမှ စားဖူးတဲ့ဘဝ။ စေကာ့ေဈး အေရှ့ဘက်တန်းက နိုင်ငံြခားအဝတ်အထည်ေတွ ေရာင်းတဲ့အတန်းဆို သေဘင်္ာတန်း လို့ေခါ်တယ်။
အဲသလိုပစ္စည်းမျိုးဆိုတာ သေဘင်္ာသားေတွမှ မှီဝဲသံုးေဆာင်ဖူးြကတာကိုး။ သွားေလသူြကီးက သူ့သက်တမ်းတေလျှာက် တစ်ြပည်လံုးကို လံုေအာင်ဖံုးအုပ်ထားပံုများ တရုတ်၊ ရုရှား၊ ေြမာက်ကိုရီးယားေတာင် လက်မှိုင်ချယူရေလာက်တယ်။ စိတ်နာလို့ ေြပာေနတာ မဟုတ်ဘူးေနာ်။ ေကျးဇူးတင်လွန်လွန်းလို့ ေြပာတာ။ သူ့အသုဘတုန်းက မသိလိုက်ရတာ နာတာပဲ။ အခုေတာင် ေြပာရင်းဆိုရင်း သူ့ကို တတြပီး ငိုချလိုက်ရရင် ေြမာက်ကိုရီးယားမေတွ မျက်ရည်ြမစ်ထဲေမျာသွားဦးမယ်။ သူ့လက်ထက်တုန်းက ဘာဆိုဘာမှ မရှိေပမယ့် ဘာဆိုဘာမှ လိုေလေသးရှိတယ် လို့ မထင်ရဘူး။
အြဖူအမည်းတီဗီ ေကာင်စီရံုးေရှ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ြကည့်ရေတာ့လည်း အစီအစဉ်မလာခင် ေလးေထာင့်အတံုးကေလးေတွ တွီကနဲ အသံထွက်လာရင်ကို လူေတွက အသံေလးတိတ်ြပီး လာြပီ လာြပီ ေဒါ်သက်ရီ ြဖစ်ေနတာ။ ဆယ်တန်းေအာင်လို့ တက္ကသိုလ်ေလာက်များ ေရာက်သွားရင် ေကာင်မကေလးေတွက
“ေအာင်မယ်ေလး၊ ဟိုကျရင် ငါတို့ကို ပစ်သွားေတာ့မှာပဲ”
ဆို ငိုကာယိုကာ စကားနာထိုးတယ်။ မဂိုလမ်းမှာ ေဆးခန်းထိုင်နိုင်ရင် အဲဒိဆရာဝန်ဟာ ကမ္ဘာမှာ အေတာ်ဆံုး လို့ ထင်ြကတယ်။ တို့ြမန်မာေတွ ပညာေရး ကျန်းမာေရး အဆင့်နိမ့်လှပါေသာ်ေကာ လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မေတွးခဲ့ မြမင်ခဲ့ြကဖူးဘူး။ ေသကာမှေသရာ။ ဘာေရာဂါမှ မသိလိုက်ရလည်း ဆရာဝန်ေြဖသိမ့်မှ ေနစိမ့်ရတဲ့ ဘဝမဟုတ်ဘူး။ တို့ြမန်မာေတွေသရင် ေရှ့တန်းမှာ လုပ်ချင်ရာေတွ လုပ်ချင်သလိုလုပ်ေနတဲ့ ရဲေဘာ်ေတွေတာင် ငရဲမလားဘူးတဲ့။ မယံုရင် အဲဒီေခတ်ကို မီလိုက်တဲ့သူေတွကို လိုက်ေမးြကည့်။
“အဲဒီတုန်းကနဲ့ အခုနဲ့ ဘယ်ဟာပို စိတ်ချမ်းသာသလဲ”
လို့။ သိချင်စမ်းပါဘိေနာ်။ အခုေခတ်မှာေတာ့ ဘယ်သူကမှအဖက်မလုပ်ပဲ ဘယ်ဆရာဝန်မှမသွားချင်တဲ့ အမ်းမှာ မေသမချင်းေနရစ်ေပေတာ့ လို့ ပစ်ထားတဲ့ ကိုယ့်လို အနုပ်စုတ်ဂုပ်စုတ်ဆရာဝန်ကေလးေတာင် တစ်ည နှစ်နာရီ လာချင်လာမယ် မလာချင်မလာဘူး လျှပ်စစ်မီးနဲ့ အင်တာနက်ေပါ် စာေတွ ေဟာတစ်ပုဒ် ေဟာတစ်ပုဒ် တင်လို့ရေနြပီ။ အဲဒီအရပ်က ေဆးရံုအလုပ်သမားေလးေတွ ေခါ်မြကားေအာ်မြကားြဖစ်ေနရင် ပုခံုးသာ လှမ်းပုတ်လိုက်။ သူ့နားက ဘလူးတုသ်ြကီး နဲ့ ဘယ်ြကားပါ့မလဲ။ ဆရာမေလးေတွလည်း ဝဒ်ထဲမှာ ေရှးေရှးက နပ်စ်မေတွလို သိုးေမွှးလံုးေလးထိုင်ထိုးေနတဲ့သူ တစ်ေယာက်မှ မရှိဘူး။
လက်မေလးနဲ့ ပွတ်ပွတ်ြပီး အန်းဂရီးဘတ် အန်းဂရီးဘတ် လုပ်ေနြကတာ။ ေဆးရံုက အနိမ့်ဆံုး ေအာက်ေြခဝန်ထမ်းထဲမှာေတာင် ဘွဲ့ရြပီးတဲ့သူ သံုးေယာက်ပါတယ်။ ေဆးရံုအုပ်ြကီးရံုးခန်းထဲမှာသာ ဌာနပိုင် ြကိုးဖုန်းတစ်လံုးမှ ဆက်သွယ်စရာ မရှိတာ။ တို့ေဆးရံု ဘယ်အလုပ်သမားလှမ်းေခါ်ေခါ်
“ဖုန်းတစ်ေကာေလာက် ေခါ်ချင်လို့”
ဆို ခါးြကားက ထုတ်ေပးနိုင်တယ်။ ဒီလိုဆိုေတာ့ တို့အမ်းေဆးရံုက အဆင့်မနိမ့်လှပါဘူးေနာ့။ ဒါေတာင် လုပ်သက် ၁၈ နှစ်အတွင်းမှာ အမ်းြမို့ေလာက် ဆင်းရဲချို့တဲ့ မွဲေတြပီး မြပည့်စံုတဲ့အရပ် မေရာက်ခဲ့ဖူးေသးဘူး။ ရန်ကုန်က ေဆးရံုအြကီးြကီးေတွနဲ့ဆို မနှိုင်းအပ် မနိုင်းရာပါေလ။ ဒါနဲ့များ တို့ကျန်းမာေရးကို အဆင့်မမီဘူးအေြပာခံရတာ အတည်းနာနွန်းနွန်းနို့။ မဆိုင်တာေတွ မေယာင်ရာဆီလူး လိုက်လုပ်ေနြပန်ပါြပီ။ အဲဒါ ပညာေရး ကျန်းမာေရး အဆင့်ြမင့်တာမှ မဟုတ်တာ။ ဆက်သွယ်ေရးဝန်ြကီးေတာ်လို့ေပါ့ လို့ေတာ့ ေကာက်ချက်မချလိုက်ပါနဲ့။
အဲဒါဆို ပညာေရးဝန်ြကီးတို့ ကျန်းမာေရးဝန်ြကီးတို့ကေတာ့ အသံုးမကျဘူးေပါ့လို့ ဖွမယ့်သူေတွ ေစာင့်ေနတယ်။ ေဆးပစ္စည်းကိရိယာေတွ လိုေလေသးမရှိ တပ်ဆင်ထားြပီး ကုတ်နဲ့ေကာ်ထုတ်လို့ေတာင် ကွာမသွားေအာင် ကပ်ထားတဲ့ ဆရာဝန်ြကီးြကီးငယ်ငယ်ရာေထာင်ချီေနတဲ့ ြမို့ေတာ်ေဆးရံုြကီးကို နိုင်ငံတကာ အဆင့်အတန်းနဲ့မှီေအာင် ြပုြပင်ေြပာင်းလဲရဦးမယ်ဆိုေတာ့
“ဘုရား ဘုရား။ ဘာေတွများ လုပ်ဦးမလို့ပါလိမ့်”
လို့ စိတ်ဝင်တစားြဖစ်လာပါတယ်။ ေဆးရံုကို အဆင့်ြမှင့်ရမှာထက်၊ ဆရာဝန်ေတွကို အဆင့်ြမှင့်ရမှာထက်၊ လူနာေတွရဲ့ ေကျနပ်နှစ်သိမ့်မှု အတိုင်းအတာကို နည်းနည်းြမှင့်လိုက်ရင် အဆင်ေြပသွားမယ်ထင်ပါတယ်။ ေဆးရံုြကီးကို အေမရိကန်စတန်းဒတ်ြဖစ်ေအာင် တိုးချဲ့ဖို့ ကုန်ကျစားရိတ်ေတွနဲ့ ြမန်မာလူနာေတွကို ြမန်မာစတန်းဒတ်နဲ့ပဲ အေရအတွက်များများ ေကျနပ်မှုရေအာင် ကုသေပးနိုင်ရင် မေကာင်းဘူးလား။ ဆိုြကပါစို့။ အဲဒီေဆးရံုြကီးဟာ ကမ္ဘာေပါ်မှာ အေကာင်းဆံုး ကုသဝန်ေဆာင်မှုေတွ ေပးနိုင်ေနပါြပီတဲ့။
ကျုပ်တို့ သာမာန်ြမန်မာလူနာေတွ အနားေတာင်သီလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဗီအိုင်ပီတကာ့ဗီအိုင်ပီ။ သူေဌးတကာ့သူေဌးေတွနဲ့ တိုးမေပါက်ပဲ ြမန်မာဆရာဝန်ေတွ ြမန်မာဆင်းရဲသားလူနာေတွကို အီးနဲ့ေတာင် လှည့်မေပါက်နိုင်ေတာ့ဘူး။ ဂုဏ်ယူလို့ေတာ့ ရတာေပါ့ေလ။ တို့ဆီမှာ တို့သာတက်မကုနိုင်တာ။ သူများထက်မညံ့တဲ့ ေဆးရံုြကီးရှိသားပဲ လို့ ေဝးေဝးကသာလွမ်းပါမည် လုပ်ရေတာ့မှာေပါ့။ လူြမင်ေကာင်းေအာင် ဒန်ေပါက်ပွဲလှလှေတွနဲ့ ဆွမ်းေတာ်ြကီးတင်မယ့်အစား ဆာေနတဲ့သူေတွကို ယာဂုေလး ေလာက်ငှေအာင် ြပုတ်တိုက်လို့ မရဘူးလား။
သူေဌးေတွက သူတို့ပိုက်ဆံနဲ့သူတို့ အဂင်္ါြဂိုလ်ေတာင် တက်ကုနိုင်ပါတယ်ဗျာ။ အထက်ချည့်တက်မေနပါနဲ့။ ေအာက်ကလူေလးများလည်း ဆွဲေခါ်ပါဦး။ တကယ်ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့်အဆင့် ဘယ်ေလာက်နံုြခာနိမ့်ကျသလဲဆိုတာ ကိုယ့်ဘာသာ အသိဆံုးပါဗျာ။ ေအာက်တန်းစားမှ ေအာက်တန်းစားစစ်စစ်ပါ။ ကိုယ့်ေအာက်ငံု့ြကည့်ရင် ေြမြကီးနဲ့ တီေကာင်ပဲ ရှိလိမ့်မယ်။ မြမင်ဖူးေသးရင် အမ်းကိုလာခဲ့။ လိုက်ြပမယ်။ ကိုယ့်သားသမီး ဆယ်တန်းေရာက်ေအာင် ေကျာင်းထားဇို့ ဘယ်ေလာက်ခက်သလဲ သိရမယ်။
အိမ်ကတစ်ေယာက်ေယာက် ေနထိုင်မေကာင်းလို့ ေဆးရံုတက်ရရင် ဘယ်ေလာက်အေြခအေနပျက်သွားသလဲ သိရမယ်။ ေသချင်ေသ ရှင်ချင်ရှင် ကုနိုင်ရင် အမ်းမှာပဲ ရေအာင်ကု။ လွှဲစကား မေြပာနဲ့ အလကားမရဘူး။ ကားငှားရင် မင်းဘူးကိုတင် နှစ်သိန်းရှိတယ်။ မင်းဘူးေရာက်မှ မနိုင်လို့ ရန်ကုန် မန္တေလးထပ်လွှဲရင် ေသဖို့သာြပင်။ အဲဒါ ေဆးရံုဝ ဖုတ်ကနဲ ချပစ်ခဲ့ရံု စားရိတ်ပဲ ရှိေသးတာ။ ေဆးကုဖို့ လူနာေစာင့်ထမင်းစားဖို့ စားရိတ်မပါေသးဘူး။ ေတာထဲမှာ မျှစ်ချိုး၊ ဝါးခုတ်၊ ေတာင်ယာလုပ်ကိုင်စားရတဲ့ လူတစ်ေယာက်ကို ေဆးကုစားရိတ် ေလးငါးသိန်းပါေအာင် ယူခဲ့ လို့ ေြပာရင် ေြပာတဲ့သူ ဦးေနှာက်မရှိလို့ပဲ။
အဲသည်ေလးငါးသိန်း ေတာင်ေပါ်ကလာတဲ့လူနာမေြပာနဲ့ သူတို့ကို ခွဲေပးေနတဲ့ ခွဲစိတ်အထူးကုဆရာဝန်လက်ထဲေတာင် မရှိဘူး။ သူလည်း လမကုန်မချင်း သူ့ဘာသာသူ တိုင်းသံုးေနရတာ။ ရန်ကုန်ြပန်ချင် သံုးေလးလေလာက် လမ်းစားရိတ်မစုမေဆာင်းပဲ မြပန်နိုင်ဘူး။ ဟိုအရင်ကေရးခဲ့ဖူးသလို ခွဲရမယ့်လူနာေတွ့ရင် အထဲလား အြပင်လား ေမးစရာကို မလိုဘူး။ သူတို့က ေမးတာကိုသာ ေြဖဖို့ြပင်ထား။ ေြဖလာရတာလည်း နှစ်နှစ်ြပည့်ေတာ့မယ်ဆိုေတာ့ ပါးစပ်က ေအာ်တိုမစ်တစ်ကို ထွက်ေနြပီ။
“ဆရာ ခွဲရင် ဘယ်ေလာက်ကုန်မှာလဲ ဆရာ။”
တဲ့။
“ဟုတ်ကဲ့။ ခွဲစိတ်ကုသတဲ့အတွက် ကျွန်ေတာ့ကို ငါးြပားတစ်ေစ့ေပးရတယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားစီးလာတဲ့ဖိနပ်ချွတ်ြပီး ပါးသာရိုက်သွားလိုက်ပါ။ ဒါေပမယ့် ကျွန်ေတာ့်ကို ပိုက်ဆံမေပးရတိုင်း ခင်ဗျား အလကားရမယ်လို့ေတာ့ မေမျှာ်လင့်ပါနဲ့။ လိုအပ်သမျှအားလံုး ကိုယ့်အတွက်ကိုယ် သံုးမယ့်ပစ္စည်းအားလံုး ဝယ်ေပးရပါလိမ့်မယ်။ ဗိုက်ြကီးခွဲြပီး တစ်ပါတ်ေလာက် ေဆးရံုတက်ရမယ့်လူနာဆိုရင်ေတာ့ အဲဒီစားရိတ်ေတွဟာ သိန်းဂဏန်းေအာက် တခါမှ မေလျှာ့ဘူးပါဘူး။”
လို့ ေြဖပါတယ်။
“မင်းတို့က အစိုးရေဆးရံုမှာေတာင် အဲသေလာက် ကုန်တယ်ဆိုေတာ့ မလွန်လွန်းဘူးလားကွာ။”
လို့ ေြပာမယ့်လူ မရှိဘူး မထင်ပါနဲ့။ သိပ်ရှိတာေပါ့။ အတိုင်အေတာခံရတဲ့အထိကို ရှိပါတယ်။ (ကိုယ့်ကိုတိုင်တာေတာ့ မဟုတ်ပါ) ခွဲခန်းကအထွက်မှာ အထဲမှာသံုးတဲ့ေဆးဖိုး ဘယ်ေလာက်ေပးရပါတယ်။ ဘယ်ေနရာမှာ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်ေလာက်၊ ဘာအတွက်ဆိုတာ စာရင်းဇယားနဲ့မှတ်ြပီး ဂျာနယ်ထဲကို တိုင်စာထည့်ြပီးကိုတိုင်ပါတယ်။
ပွင့်လင်းြမင်သာတဲ့ေခတ်ြကီးမှာ စတုတ္ထမဏ္ဍိုင်ြကီးရဲ့ မီးေမာင်းထိုးြပမှုနဲ့ ခက်ခဲေဒသက တိုင်းရင်းသားြပည်သူေတွ မနစ်နာရေအာင် အမုန်းခံြပီး မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်ေပးတဲ့သူေတွ ရှိတာ ချီးကျူးစရာပါ။ ဆယ်အိမ်ေခါင်းများ ဝင်အေရွးခံလို့ကေတာ့ မဲေတာင်ဆွယ်ေပးချင်ေသးတယ်။ ဒါေပမယ့် ေမာင်မင်းြကီးသားက
“ငါတိုင်လိုက်ြပီကွ။ မှတ်ပလား။”
တင် ရပ်ထားြပီး တိုင်ြပီးတဲ့ေနာက်မှာ ဘာေတွြဖစ်လာမလဲကို ဆက်ေတွးမထားတာ ြပဿနာပါ။ တိုင်လိုက်ရင် စစ်ရတာေပါ့ခင်ဗျာ။ စစ်ြပီးတဲ့ေနာက် အြပစ်ရှိရင်ရှိသလို အေရးယူအြပစ်ေပးြပီး မရှိတဲ့သူလည်း မရှိသလို ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ြဖစ်သွားတာေပါ့။ သို့ပါေသာ်ြငား ြကိုးစားပန်းစား အလုပ်လုပ်ေနတဲ့သူေတွအဖို့ကေတာ့ ေြပးေနတုန်း ေြခထိုးခံလိုက်သလို ဟတ်ထိုးလဲမတတ်ြဖစ်သွားြပီး လုပ်ငန်းခွင်အတွင်းက ေစတနာေတွက နဂိုကအတိုင်း ဆက်ရှိေနဖို့ ခက်သွားပါတယ်။ လူေဟာင်းေတွ ေြပာင်းသွားြပီးရင်ေတာ့ အဲဒီေနရာ ေနာက်ဘယ်သူမှ မလာချင်ေတာ့ဘူး။ လာရင်လည်း အတိုင်ခံရမှာစိုးလို့ မလုပ် မရှုပ် မြပုတ် ပဲ ေနေတာ့တယ်။
အဲဒီဆရာဝန်မရှိလို့ ကိုယ်ကလည်း သူ့ေနရာ အစားမဝင်နိုင်တဲ့အခါ (ကိုယ်လုပ်ေပးနိုင်တဲ့အတိုင်းအတာထက် အရမ်းများတဲ့ဒါဏ်ရာပါ) မေကွးေဆးရံုကို လွှဲလိုက်ေတာ့ လူနာအတွက်ကုန်ကျစားရိတ်ခံရတဲ့ ဌာနဆိုင်ရာအြကီးအကဲဆီမှာ သတင်းေမးြကည့်ပါတယ်။ ေဆးရံုေပါ်မှာ တစ်လြကာေနြပီ။ မဆင်းရေသးဘူး။ ၆၅သိန်းေလာက် ကုန်ေနြပီ လို့ သိရပါတယ်။ အဲဒါ အြပင်ေဆးခန်းစားရိတ် မဟုတ်ပါဘူး။ ေတာ်ေသးတာေပါ့ဗျာ။ လူနာက ေဆးကုစားရိတ်တာဝန်ယူေပးမယ့်သူ ရှိေပလို့။ မရှိတဲ့သူဆို ဘာလုပ်ရမလဲ။ အိမ်ေပါ်ကြပုတ်ကျလို့ ဂုတ်ကျိုးေနတဲ့လူနာ ေဆးရံုေပါ်တင် အေသခံလိုက်ရပါတယ်။ ကိုယ်လုပ်ေပးနိုင်သမျှ အကုန်လုပ်ေပးြပီး ထိုင်ြကည့်ရတာေပါ့။
တချို့လူနာေတွကျေတာ့ ရန်ကုန်ေရာက်ရင် အမ်းမှာ မလုပ်နိုင်တာေတွ လုပ်နိုင်မယ်။ ေရာဂါေရေရရာရာ သိရမယ်။ ကုသေပျာက်ကင်းနိုင်တယ်ဆို ကိုယ်က လမ်းစားရိတ်ခံြပီး နာေရးကူညီမှုအသင်းက မေရွှဇီးကွက်တို့နဲ့ ချိတ်ဆက်ြပီး အကူအညီေတာင်းရပါတယ်။ ရလာဘ်က ေကာင်းလာဖို့ရှိတယ်။ ဒီအတိုင်းထားရင် ဒုက္ခြဖစ်လိမ့်မယ်။ သူ့ဟာသူ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ဘူးလို့ ေသချာတယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ဘာသာ ဆံုးြဖတ်ြပီး လုပ်ပါတယ်။ ဒါေပမယ့် ေသာ်တာေဆွ ဒန့်ဒလွန်သီးေဝတဲ့ “လူ့မေနာ” ဝတ္ထုထဲကလိုပါပဲ။ လွှဲခိုင်းထားတဲ့ လူနာတချို့က မိုးမလင်းေသးဘူး အိမ်တံခါးလာေခါက်ြပီး လမ်းစားရိတ် အေတာင်းခံရတယ်။
ဒီလိုေတာ့ ေကျာသားရင်သား ခွဲြခားတာ ဘာေကာင်းသလဲေပါ့။ ဒီလိုအရပ်မျိုးမှာ ဒီလိုလူနာမျိုးေတွနဲ့ နိစ္စဒူဝ အလုပ်လုပ်ေနရတဲ့ ဆရာဝန်အစုတ်ပလုပ်ေကာင်က ရန်ကုန်ြပည်သူ့ေဆးရံုြကီးကို နိုင်ငံတကာအဆင့်မီေအာင် အဆင့်ြမှင့်တင်သွားေတာ့မယ်လို့ ြကားရေတာ့ သာဓုေခါ်ရရင်ေတာင် ငိုသံပါြကီးနဲ့
“သာဓုပါေတာ့။”
လုပ်ရေတာ့မှာပဲ။ ဝန်တိုမစ္ဆရိယရှိတာေတာ့ မဟုတ်ပါဘူး။
“ဪ ငါတို့ ဘဝများနှယ် ေလကေလးရင်းြပီး အမျှေဝတဲ့အထဲေတာင် ထည့်တွက်မထားြကတဲ့ ဘဝပါလား။”
လို့ အားငယ်မိတာေပါ့။ ရန်ကုန်ေဆးရံုြကီးက နိုင်ငံတကာအဆင့်မီ ေဆးရံုြကီးြဖစ်လာြပီး နိုင်ငံတကာ ကုန်ကျစားရိတ်ေတွနဲ့ နိုင်ငံတကာအဆင့်မီလူနာေတွ ကျိတ်ကျိတ်တိုး စည်ကားကုန်ရင် အမ်းကလူနာေတွကို ဘယ်ေဆးရံုလွှဲရမှာပါလိမ့်။ အေတွ့ဇာတ်ကားထဲက သီသီြကီး ေမာင်သင့်ကို ရန်ေတွ့ေနတာ မျက်စိထဲ ေြပးေြပးြမင်ပါတယ်။
“ဟသင်္ာမယ်ေလးအတွက်ပဲ ေနာက်ဆံတငင်ငင်ြဖစ်မေနပါနဲ့ ေမာင်။ ေဟာသည်က ငှက်ြကီးဒံုးစပ်မ အတွက်လည်း တစ်ပင်ေလာက် တင်းေတာ်မူပါဦး။”
တဲ့။ အဲလိုမျိုးလူနာေတွကို ဘူတန်မှာေတာ့ ြမို့ေတာ်ေဆးရံုေရာက်တဲ့အထိ ေဆးရံုေတွအဆင့်ဆင့် လူနာတင်ကားနဲ့ သူနာြပုတစ်ေယာက်ပါ လိုက်ပို့ရပါတယ်။ ကိုယ်အလုပ်လုပ်တဲ့ေဆးရံုမှာေတာင် လူနာတင်ယာဉ် သံုးစီးရှိတယ်။ ဓါတ်ဆီဖိုးကို ေဘာက်ချာနဲ့ အစိုးရဆီ ြပန်တင်လို့ရတယ်။ အမ်းေဆးရံုမှာလည်း ဘဘြကီးနံမယ်တပ်လှူထားတဲ့ အမ်းဗျူးလင့်တစ်စီးေတာ့ ရှိသား။ သို့ေသာ် ဆီကေတာ်ေတာ်စားတယ် ထင်ပါရဲ့ေလ။
တကယ်ေတာ့ အဲသလို လူနာတစ်ဦးချင်းစီ ေကာက်သင်းေကာက်ြပီး လွှဲေနမယ့်အစား အထူးကုဆရာဝန်တစ်ေယာက်ကို ပစ္စည်းကိရိယာ အစံုအလင်နဲ့ (ထပ်ေြပာမယ်ေနာ်။ ပစ္စည်းကိရိယာ အစံုအလင်နဲ့) ခန့််ထားေပးနိုင်ရင် အများြကီး ကုန်ကျစားရိတ်ေတွ သက်သာသွားမယ် မဟုတ်ဘူးလား။ ဟဲ ဟဲ။ အဲဒါေြပာချင်လို့ စလိုက်တာ ဒီေရာက်ေအာင် မနည်းရုန်းလာရတယ်။ ဆရာဝန်တစ်ေယာက်ကို အမ်းပို့ဖို့ဆိုတာ ေြမွဖမ်းရသလိုပဲ။ အဆိပ်ရှိသလား။ အဆိပ်မရှိဘူးလား အရင် အကဲခတ်ရတယ်။ ေရေြမွလို့ ကိုယ့်ြပန်မပတ်နိုင်တဲ့၊ သူ့အဆိပ်ေလာက်ေတာ့ မြဖံုဘူးကွ လို့ သေဘာထားနိုင်တဲ့ တစ်ေယာက်ေယာက်ကို အရင်ေရွးရတာေပါ့။ လွတ်တယ်ထင်ြပီး ကိုင်ပလိုက်တာ ေနာက်မှ
“ေဆွမျိုးေတာ်တယ် ဘယ်ကိုေခါ်မလဲ”
ဆို တစ်လေတာင် မြပည့်ေသးဘူး။ ြပန်ေြပာင်းေပးလိုက်တာ ရှိတယ်။ အမ်းေဆးရံုထရန်စဖာနဲ့ မေလးဗီဇာ ကျကျသွားတာေတွလည်း နည်းမှတ်လို့။ ပို့တိုင်းလည်း မလာဘူး။ လာတိုင်းလည်း မေနဘူး။ ေနတိုင်းလည်း မလုပ်ဘူး။ လုပ်တိုင်းလည်း မြမဲဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပို့လို့ လာလို့ ေနလို့ လုပ်လို့ရှိမှေတာ့ ေပျာ်ေအာင်ကေလး ထားြကပါေတာ့လားဗျာ။ နို့ ေမာင်ရင်က မေပျာ်လို့လား။ အစကေတာ့ ေပျာ်သဆို လို့ ေမးရင် ေပျာ်သားပဲ။
ဒါေပမယ့် ကိုယ်တစ်ေယာက်တည်း ေပျာ်ေနလို့ အလုပ်မြဖစ်ဘူးေလ။ အမ်းကဆရာဝန်ေလးေတွြကည့်လိုက်ရင် ေနထိြကာလိုပဲ။ ေရေလာင်းေပါင်းသင်မရှိေတာ့ နွမ်းဖတ်ေနတာ။ အလုပ်က ေခါင်းမေဖာ်နိုင်ဘူး။ ေဆးခန်းထိုင်လို့ မရဘူး။ ဂျီပီေကာင်းတဲ့ရွာေတွက မနိုင်ရင်ကာ ြဖူကာြပာကာကျမှ အမ်းေရာက်လာတာ။ ညေနတိုင်ကျရင် မူးမူးရူးရူး ထိပ်ေပါက်ေခါင်းကွဲေတွလာရင် ေခါင်းတံုးရိတ်တဲ့ သန့်ရှင်းေရးအလုပ်သမားကသာ ငါးရာတစ်ေထာင်စီမယ်။ စာအုပ်ဖိုး၊ ချုပ်ြကိုးဖိုး ေလးငါးေထာင်ကုန်သွားမယ်။
ဆရာဝန် ကေတာ့ အလကားလုပ်ရတယ်။ ကေလးလာေမွးရင် အချင်းြမှုတ်ဖို့ အဝတ်ေလျှာ်ဖို့ နှစ်ေထာင်သံုးေထာင် ေပးရမယ်။ ဆရာဝန်ကေတာ့ အလကား လုပ်ရတယ်။ ခွဲခန်းဝင်ရင် ကိုယ်ဝင်ရင် ဝင်သေလာက် သူတို့လည်း လိုက်ကူရတယ်။ ေစာေစာကေြပာတဲ့ ကုန်ကျစားရိတ်ေတွရှိတယ်။ ရှင်ဘုရင်လုပ်ေပးတဲ့ ကုလားကေလးေတာင် ဝန်ေဆာင်ခရတယ်။ ဆရာဝန်ကေတာ့ အလကားလုပ်ရတယ်။ (ကိုယ်ေတာင် အလကားလုပ်မှေတာ့ သူတို့လည်း ကျွန်ဝယ်ရာ အဆစ်ပါရတာေပါ့ေလ)။
ေလးငါးေြခာက်လေတာ့ သည်းခံနိုင်မှာေပါ့။ တစ်နှစ်က နှစ်နှစ်ဆို ခံနိုင်ရိုးလား။ တကယ်လို့များ အမ်းကို လခနှစ်ဆရတဲ့ ခက်ခဲေဒသထဲမှာ အရင်တုန်းကအတိုင်း ထည့်ထားမယ်ဆိုရင်ေတာ့ သူတို့လည်း ေနရထိုင်ရ သည်ေလာက် ဒုက္ခေရာက်မယ် မထင်ပါဘူးေလ။ အမ်းလိုေနရာမျိုးမှာ လာေနရတဲ့ဆရာဝန်ေတွမှာ ဆံုးရှံုးရတဲ့ တြခားအခွင့်အေရးေတွလည်း အများြကီး ရှိပါေသးတယ်။ ကိုယ့်ေနရာကိုယ် ေအာ်ဒါထွက်ေနတာ စာရွက်ကိုယ့်လက်ထဲေရာက်ဖို့ သံုးလြကာတယ် လို့ ေြပာြပီးြပီ။ ဒါေတာင် ေရာက်လာတာ ေကျးဇူးတင်ဦး။
နိုင်ငံြခားသွားဖို့၊ စာေမးပွဲေြဖဖို့၊ ရန်ကုန်ကလူေတွ မလိုချင့်အဆံုး အခွင့်အေရးေတွကို အမ်းကလူေတွ စာရွက်ကေလးေတာင် ဖတ်ခွင့်မရှိဘူး။ ကိုယ်သိချင် ကိုယ့်ဘာသာ စံုစမ်းယူေပါ့။ ဒီေခတ်ြကီးထဲ အဲသေလာက် အ ေနရင် လူလုပ်မေနနဲ့ လို့ အေြပာခံရမယ်။ အေသးစိတ်ေတွ ဖွင့်ေြပာမိရင် သည့်ထက်ေအာင့်တဲ့ ဒဏ်ရာေတွ ေပါ်လာမှာစိုးလို့ ေြပာေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ်နဲ့အတူတူ ဘူတန်ကြပန်လာတဲ့ဆရာဝန်ေတွ အကုန်လံုး ရန်ကုန် မန္တေလး ြပန်ဝင်ကုန်ြပီ။ ကိုယ်ကေတာ့ သမီးကို ဝါဆိုမိုးနဲ့ြပန်ခဲ့မယ် ေြပာထားတာ နိုဝင်ဘာမှာလာမလား ဒီဇင်ဘာမှာ လာမလား ြဖစ်ေနတုန်းရှိေသးတယ်။ ေနနိုင်ပါေသာ်ေကာဗျာ။ မေနနိုင်စရာ မရှိပါဘူး။
ေနာက်လာမယ့်ဆရာဝန်ကေတာ့ သည်လိုေချာင်ထိုးထားတတ်မှန်းသိရင် ဘယ်သူမှ လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ (အဲဒါေြကာင့် ေနလက်စနဲ့ ဆက်ေနလိုက်ပါ ေမာင်စံဖားရယ် ဆို ထားတာထင်တယ်) တကယ်ေတာ့ သည်လိုေနရာမှာ ဆရာဝန်ေလးေတွ ေပျာ်ေအာင်ထားဖို့ ေဒသခံေတွဘက်က လိုအပ်သလို ဝန်ြကီးဌာနြကီးဘက်ကလည်း ပံ့ပိုးေပးနိုင်ရင်ေတာ့ ေကာင်းတာေပါ့ဗျာ။ ဆရာဝန်အချင်းချင်း စာနာေထာက်ထားေသာအားြဖင့်ေပါ့။ ကျွန်ေတာ်တို့ဆီကထွက်တဲ့ ပျားရည်ပုလင်းကေလးေတွကို မူဆယ် တာချီလိတ်က ဆရာဝန်ေတွဆီကလာတဲ့ ဘလူးေလဘယ်ြကီးနဲ့ တန်ဖိုးတူတူထားရင် ဘယ်ေလာက်ေကာင်းမလဲ။ ခုေတာ့ ပျားရည်နဲ့ လူြကီးဆီ မျက်နှာြပရမှာ အားနာလို့ ကိုယ့်ဘာသာ ဝမ်းချြပီး ေြဖသိမ့်ေနရတယ်။ ေရးကတည်းက သုမနေကျာမှာ ဒဏ်ရာေတွနဲ့လို့ဆိုေတာ့ ေအာင့်လံုးေတွ မနည်းမေနာြကီးထွက်လာမှပဲ လို့ ထင်ေနဦးမယ်။ ဟင့်အင်ေပါင်။
ဘာကျိတ်လံုးေအာင့်လံုးမှ မရှိဘူးခင်ဗျ။ ထားလည်းေပျာ်ေပျာ် ေခါ်လည်းေအးေအးပဲ။ ဒဏ်ရာက အခုမှအစေဖာ်ေတာ့မှာ။ ကွန်ေတာ့်အေဒါ်တစ်ေယာက်က ေကျာင်းဆရာမဗျ။ ေမွးချင်းထဲမှာ ပညာအထူးချွန်ဆံုးမို့ ပညာေရးကို ဦးစားေပးြပီး ဆယ်တန်းေအာင်ေအာင်ထား။ ဆရာအတတ်သင် ြပီးေအာင်ေြဖ၊ ဘီေအဘွဲ့ယူ၊ ဘီအီးဒီဘွဲ့ယူနဲ့ ပညာေရးေလာကမှာ လမ်းဆံုးေအာင် ေလျှာက်ခဲ့တယ်ဗျ။ အိမ်ေထာင်ကျေတာ့လည်း လူရိုးလူေအး ေကျာင်းဆရာတစ်ေယာက်နဲ့ပဲ ကျတယ်။
လမ်းဆံုးေတာ့ ရွာေရာက်တာေပါ့ခင်ဗျာ။ ဘယ်ရွာေရာက်သလဲ သိလား။ အလယ်တန်းြပဆရာမဘဝနဲ့ပဲ အလုပ်ထွက်ြပီး ေဈးေရာင်းစားရတယ်။ သူတသက်လံုးတက်လာခဲ့တဲ့ ပညာေရးပန်းတိုင်ြကီးကို အမှတ်တရအြဖစ်နဲ့တူပါတယ်။ သူ့ဆိုင်ကေလးကို နံမယ်ေပးထားတယ်။
“ဆရာမ စတိုး”
တဲ့။ အစကတည်းက ဆိုင်ထွက်မှာြဖင့်လည်း အဲဒီ B.A.(Ed), B.Ed.ေတွ ဘာလုပ်ဖို့ တက်ေနရေသးသတုန်း။ ဒါေပမယ့် ဆိုင်မထွက် အလုပ်မထွက်လို့လည်း မြဖစ်ေတာ့တဲ့ဘဝ။ ေကျာင်းဆရာ ဆရာမ နှစ်ေယာက်ရဲ့ ဝင်ေငွဟာ သူတို့သားသမီးေတွ ေကျာင်းစားရိတ်ကို ဘယ်လိုမှ မကာမိဘူး။ မိဘက ေကျာင်းဆရာဆိုေတာ့ သားသမီးေတွက အကုန်ပညာထူးချွန်တယ်ေလ။
အလုပ်ထွက်ြပီး စားဝတ်ေနေရးရုန်းကန်မယ့်သူ တစ်ေယာက်မှ မပါဘူး။ အချင်းချင်း အြပိုင်အဆိုင် စာြကိုးစားြကတာ ေဟာတစ်ေယာက်ေဟာတစ်ေယာက် ဆယ်တန်းေအာင်ကုန်ေတာ့ ဘယ်မိဘမျိုးက တစ်ေယာက်ေယာက်ကို အနစ်နာခံဖို့ ေြပာထွက်မှာလဲ။ နာချင်းနာ ကိုယ်ပဲ အနာခံလိုက်ေတာ့တာေပါ့။ ကိုယ့်ဘဝေရှ့ေရးဆိုတာ ဘွဲ့ရရံုနဲ့ ေရရာတဲ့ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ေအာက်ကလူေတွ တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက် ေကျာင်းအုပ်ေတွ ြဖစ်ကုန်လည်း ကိုယ့်ကျေတာ့ နယ်လွှတ်တာ မသွားနိုင်လို့ဆို အလယ်တန်းြပနဲ့ အိုေသေအာင်ထားေတာ့တာေလ။
တကယ်ေတာ့ သူမသွားနိုင်ဘူးဆိုြပီး ကပ်ရပ် အလုပ်လုပ်ေနတဲ့ေကျာင်းကေလးကိုက နယ်ြမို့ကေကျာင်းကေလး။ သူ့ဘဝတစ်သက်တာမှာ ပညာေရးအတွက်နဲ့ အချည်းနှီး အချိန်ေတွကုန်ခဲ့ရသလို ြမင်မိတယ်။ (သူသင်ေပးခဲ့လို့ စာတတ်သွားတဲ့ တပည့်တပန်းေတွ အများြကီး ရှိလိမ့်မယ် လို့ပဲ ေြဖသိမ့်လိုက်ပါေတာ့)။ ေနာက်တစ်ေယာက်ကေတာ့ အမ်းေရာက်မှ ေတွ့တာ။ သူလည်း ေကျာင်းဆရာမတစ်ေယာက်ပဲ။ ေတွ့ခါစမှာ ေတာ်ေတာ်ဆူလိုက်ေသးတယ်။ ကျွဲေကာသီးသာသာေလာက်ရှိတဲ့ ရင်သားကင်ဆာြကီးကို ဆရာဝန်မြပပဲ ဗိေန္ဓာနဲ့ ကုေနလို့။ အနာြကီးက ြကီးလွန်လွန်းလို့ ခွဲြပီး တပတ်ေလာက် ေဆးဆက်ထည့်ရတယ်။
အသားစအေြဖရြပီး ေဆးသွင်းေဆးစားနဲ့ ေကာင်းသွားတယ်။ တစ်နှစ်ေကျာ်ြကာေတာ့ ကိုယ့်ဆီက ေဆးရံုဆင်းလက်မှတ်ြပန််လာေတာင်းေတာ့ ေသချာလည်း မသိမ်းဘူးဆို စိတ်ေတာင် တိုေသးတာ။ ေနာက်မှ ြဖစ်ေြကာင်းကုန်စင်သိရေတာ့ ေဒါသေတွ အလိပ်လိုက်တက်လာတယ်။ တကယ်ေတာ့ ဒီလူနာဟာ မေသလို့ အခုလိုေတွ့ရတာ။
နို့မို့ေသတာ မနှစ်ကတည်းက။ ေဆးရံုတက်၊ ခွဲစိတ်၊ ကင်ဆာေဆးသွင်း၊ ေဆးရံုဆင်း အဲဒီအေထာက်အထား လက်မှတ်ေတွကို သူတို့ရံုးက အသိအမှတ်မြပုဘူး။ ေဆးခွင့် မေပးနိုင်ပါဘူးဆိုပဲ။ ဆရာဝန်ေရးတဲ့ လက်ေရးက ပီပီသသ မရှိဘူးလို့ ေြပာြပီး အသစ်ြပန်ေရးလာခဲ့ လို့ ေြပာသတဲ့။ သူက ခွင့်မေပးရင်လည်း ေနပေစ။
လစာမဲ့ခွင့်ေပါ့ လို့ ထားေပမယ့် ေနာက်ပိုင်း ပင်စင်တင်တဲ့အခါကျေတာ့ အဲဒီခွင့်ကိစ္စက ြပဿနာ ေပါ်ြပန်ေရာတဲ့။ သူ့ဌာနက ဝန်ထမ်းအချင်းချင်း ပတ်ရစ်ေနတဲ့ပွဲမှာ ကိုယ့်လက်ေရးက ဖတ်မရဘူးဆိုြပီး အမှုတွဲထဲ ဆွဲထည့်ထားေတာ့ မရေတာ့ဘူးေလ။ ကိုယ်နဲ့သိတဲ့ ပညာေရးမှူးဆီဖုန်းဆက်ြပီး အကူအညီေတာင်းရပါေတာ့တယ်။
ကိုယ့်ဌာနက ဝန်ထမ်းအချင်းချင်းေတာင် ဖုန်းဆက်လိုက်ရမလား လုပ်လုပ်ယူရတဲ့ စီမံခန့်ခွဲအုပ်ချုပ်မှုေအာက်မှာ ေမတ္တာြဖန်းမှ လန်းဆန်းမယ် ြဖစ်ေနြကရတဲ့ ပညာေရးဝန်ထမ်းေတွ၊ ကျန်းမာေရးဝန်ထမ်းေတွရဲ့ဘဝကို တစ်ချက်ကေလးေလာက် ေစာင်းငဲ့ြကည့်ရှု စာနာေစချင်တဲ့အတွက် လူြမင်မေကာင်းတဲ့ ေကျာကဒဏ်ရာေတွ လှန်ေလှာြပသရပါတယ်ဗျာ။ အတိုင်အေတာကေတာ့ ဝါသနာကို မပါပါဘူး။ ေနာက်လာမယ့် ေမာင်ပုလဲ ဒိုင်းဝန်ထက်ကဲမယ်မှန်း ေစာေဖတို့က ေနာေကျလှေပါ့။
0 comments:
Post a Comment