"လွယ်အိပ်တစ်လံုး​နဲ့​ ရွာစဉ်လည်"

တွင် ေဆာင်းပါးများေနရာ၌ ဆက်လက်ေရးသားခဲ့သည်။ 0

အမ်း​သက်က​ေလး​ နှစ်ခါလည်လုနီး​တဲ့​အခါ ရခိုင်ြပည်နယ်ထဲကို ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ နှံ့​နှံ့​စပ်စပ် ​ေရာက်ဖူး​သွား​ပါြပီ။ အမ်း​ြမို့​နယ်တခွင်ဆိုရင်​ေတာ့​ ြပဲြပဲစင်သ​ေလာက်ရှိ​ေနြပီ။

ကွင်း​ဆင်း​ကုသ​ေရး​အဖွဲ့​နဲ့​ သွား​တာကိုက ​ေလး​ငါး​ခါမကဆို​ေတာ့​ ကိုယ်က နယ်​ေြမကို မစိမ်း​ေတာ့​သလို နယ်​ေြမကလည်း​ ကိုယ်နဲ့​ မစိမ်း​ေတာ့​ပါဘူး​။ စ​ေန တနဂင်္​ေနွ ပိတ်ရက်က​ေလး​ေတွ ထွက်ရတာ ဘာလို့​ မထွက်နိုင်ရှိရမှာလဲ။ သူတို့​ကမှ ​ေဆး​စိုက်နိုင်လို့​က​ေတာ့​ ကိုယ်ကလည်း​ လူစိုက်နိုင်သပ။

အား​လွန်း​လို့​ ​ေြကာင်​ေရချိုး​ေနတာ​ေတာ့​ မဟုတ်ရ​ေပါင်။ တ​ေခါက်တ​ေခါက်ထွက်ရင် ပိတ်ရက်ြဖစ်​ေပမယ့်​ လူနာလက်စ​ေတွ စိတ်ချလက်ချြဖစ်​ေအာင် အရင် စီစဉ်မှာြကား​ရ​ေသး​တာ။ ြပန်လာ​ေတာ့​လည်း​ လူနာ​ေတွက တခါတည်း​ ပါပါလာတတ်​ေသး​တာ။ ဘယ်သူကမှ ဘာဆု​ေပး​ေပး​ မ​ေပး​ေပး​၊​ လိုလည်း​မလိုချင်ဘူး​။ အသိအမှတ်ြပုချင်ြပု မြပုချင်​ေန။ ကိုတတ်ပက​ေလး​၊​ ကိုဖိုး​သခွား​က​ေလး​၊​ အသံ​ေကာင်း​ဟစ်​ေနစရာမလိုဘူး​။

ဒါ​ေပမယ့်​ ​ေတာမှာ ​ေတာ်​ေတာ် အား​အား​ယား​ယား​ရှိ​ေနလို့​ ​ေပါက်ပန်း​ေဈး​ေတွ ​ေလျှာက်​ေရး​ေနနိုင်တာ​ေပါ့​ လို့​ ဆိုသူ​ေတွကို​ေတာ့​ အြမီး​ကဆွဲရဆွဲရ။ ချိုကဆွဲရဆွဲရ ဆွဲြပီး​ လူနာ​ေဆာင်ထဲ တစ်ပါတ်​ေလာက် လိုက်ြပချင်တယ်။ ြကွား​ချင်လို့​မဟုတ်ဘူး​။ ြပြပြပီး​ ဖ​ေနာင့်​နဲ့​ေပါက်ချင်လို့​။ အဲဒီစာ​ေတွ ဘယ်လို​ေရး​ေနရသလဲ သိ​ေစချင်တယ်။ မုဆိုး​မ​ေဈး​ဆိုင် ​ေြကွး​စာရင်း​မှတ်သလို ဝင်တစ်ြခစ် ထွက်တစ်ြခစ် ​ေရး​ေနရတဲ့​ဘဝ။ ​ေဖ့​စ်ဘုတ်​ေပါ်တက်ြကည့်​လိုက်၊​ သူများ​ေရး​ထား​တာ​ေတွ ကွန်မန့်​က​ေလး​ဝင်​ေပး​ြပီး​ ြပန်​ေြပး​လိုက်၊​ စ​ေတး​တပ်စ်​ေလး​ တို့​ထိတို့​ထိ တင်လိုက်။ လစ်ရင်လစ်သလို ​ေမွှ​ေနရတယ်။ ​ေတာ်​ေသး​တာ​ေပါ့​။ အဲလို ဖုန်း​နဲ့​ အင်တာနက်သံုး​လို့​ရတာ ဘာမှ မြကာ​ေသး​ဘူး​။

​ေရာက်စကဆို ပလာစာအုပ်ထဲ​ေရး​ြပီး​ စစ်​ေတွ၊​ ​ေကျာက်ြဖူက တင်ရတာ။ ည​ေန​ေစာင်း​လို့​ ​ေဆး​ရံုကြပန်ရင် ​ေရ​ေလး​မိုး​ေလး​ချိုး​ြပီး​ ​ေမှာင်ရီမပျိုး​မချင်း​ေရး​တယ်။ အဲလိုဆို​ေတာ့​ ဘယ်မှာ ​ေဆး​ခန်း​ထိုင်လို့​ ြဖစ်ပါ့​မလဲ။ ရန်ကုန်မှာ​ေနတုန်း​ကလည်း​ ည​ေန သမီး​နဲ့​ေဆာ့​ဖို့​ အချိန်မရှိမှာစိုး​လို့​ ​ေဆး​ခန်း​မထိုင်ရဘူး​။ အခုလည်း​ စာ​ေရး​ေနရင်း​ လူနာလာြပရင် အာရံုပျက်ပျက်သွား​လို့​ ​ေဆး​ခန်း​မထိုင်ြဖစ်ြပန်ဘူး​။ အ​ေရး​ေပါ်ဆိုရင်​ေတာ့​ ​ေဆး​ရံုကလှမ်း​ေခါ်ရင် အချိန်မ​ေရွး​ြကည့်​ပါတယ်။

ဒီစာ​ေရး​တဲ့​အလုပ်ြကီး​က ​ေဆး​ခန်း​ထိုင်စရာမလို​ေတာ့​ေအာင် ဝင်​ေငွ​ေကာင်း​တယ်​ေပါ့​ လို့​ ​ေမး​ရင်​ေတာ့​ ဦး​စိန်ကတံုး​ ​ေခါင်း​ေပါင်း​ချွတ်ြပသလို ရှိတာ​ေတွ အကုန်ထုတ်ြကွား​ရဦး​ေတာ့​မှာပဲ။ ဘယ်ဘုရား​ရှင်လက်ထက်ကမှ ထပ်တူမရှိခဲ့​ဖူး​တဲ့​ ဧတဒဂ်ဆုပန် ဥပသိကာြကီး​ပါဗျာ။ ပိုက်ဆံမရ​ေသာ အလုပ်ဟူသမျှတို့​ကို ဝါသနာဇွဲနဘဲြကီး​စွာ လံု့​လြပုတတ်​ေသာ​ေနရာမှာ နှစ်​ေယာက်မရှိ ထူး​ချွန်တယ် ထင်ပ။ ကိုယ့်​ဘာသာ ​ေကျနပ်​ေနရင် ြပီး​တာပဲ​ေလ။ ဟုတ်ဘူး​လား​။ အခုလည်း​ ကိုယ့်​ထမင်း​

ကိုယ်စား​ ဘြကီး​နွား​ေကျာင်း​တဲ့​အ​ေနနဲ့​ (စပွန်ဆာဘဘြကီး​က ပါတီက​ေလ) ရွာလွန်ရွက်တိုက် ​ေဆး​ကုလိုက်ခဲ့​တာ ခါတိုင်း​လို မနက်သွား​ ည​ေနြပန်ခရီး​မျိုး​ေတာင် မဟုတ်​ေတာ့​ဘူး​။ တစ်ညအိပ် နှစ်ရက်ခရီး​ဆန့်​ြဖစ်တာ​ေပါ့​ဗျာ။ ဟိုး​တခါ ဒလက်​ေချာင်း​ဖျား​ကို သွား​သလို စက်​ေလှက​ေလး​နဲ့​ ​ေချာင်း​ရိုး​ဆန်ရတာမျိုး​ မဟုတ်ဘူး​။ အခုဟာက ​ေတာင်​ေပါ်ခရီး​။ ​ေြခကျင်သွား​ရတယ်။ ဒီရာသီမှာ​ေတာ့​ ​ေြခခင်း​လက်ခင်း​သာလို့​ ဆိုင်ကယ်​ေလး​နဲ့​ တက်လို့​ရတယ်။ ဒါ​ေပသိ ကိုယ့်​ဘာသာ သွား​ဖို့​ေတာ့​ မစဉ်း​စား​နဲ့​။ အာဇာနည်စန်း​စန်း​ေလာက် ဆိုင်ကယ်စီး​ကျွမ်း​မှ ြဖစ်မယ်။

တံတား​က​ေလး​ေတွက ခ​ေနာ်နီခ​ေနာ်နဲ့​ ​ေဆွး​လို့​ယိုင်လို့​၊​ လယ်ကန်သင်း​က​ေလး​ေတွက ဆိုင်ကယ်တစ်ဘီး​စာက​ေလး​ရယ်၊​ အတက်မတ်မတ်၊​ အဆင်း​ေစာက်​ေစာက်၊​ သူများ​ေနာက်က ထိုင်လိုက်ရတာကို အသည်း​တယား​ယား​သွား​ရတယ်။ အဘတို့​ငယ်ငယ်ကဆို ​ေလး​ဘက်ကုန်း​တက်ရတဲ့​ ​ေနရာ​ေတွဆိုပဲ။ ဝိဓူရသခင်ချစ်​ေမာင်ဆိုတဲ့​လူြကီး​ဟာ တို့​ေလာက်​ေတာ့​ ဆိုင်ကယ်​ေနာက်ြမီး​ ခိုလိုက်ဖူး​မယ် မထင်ပါဘူး​။ အဲသည်အ​ေပါ်ဘက်မှာ ချင်း​ရွာက​ေလး​ေတွရှိတယ်​ေလ။

ရခိုင်ရွာက​ေလး​ေတွက ြမစ်၊​ေချာင်း​၊​ ​ေရ​ေြကာင်း​နဲ့​ တည်​ေနြကတာ။ ချင်း​ရွာက​ေလး​ေတွက​ေတာ့​ ​ေတာ​ေတာင်သျှို​ေြမာင်ထဲမှာ တည်တယ်။ အဲ​ေလာက်​ေခါင်​ေခါင်ခက်ခက်​ေနရာမှာ သူတို့​ဘာလို့​များ​ ရွာသွား​တည်ြကလဲမသိဘူး​လို့​ ​ေအာင့်​ေမ့​မိတယ်။ ရွာဆိုတာ ​ေရြကည်ရာ ြမက်နုရာတည်ရတာဆို​ေတာ့​ သူတို့​လည်း​ သူတို့​အတွက် ထမင်း​အိုး​တည်လို့​ လွယ်တဲ့​ဆီ တည်ြကရတာပ။ ဝင်း​မှည့်​ညွှတ်အိ​ေနတဲ့​ စပါး​ခင်း​ေတွ ​ေတွ့​ခဲ့​တယ်။ အိမ်​ေရှ့​စည်း​ရိုး​ေပါ် စီလှမ်း​ထား​တဲ့​ ရာဘာြပား​ေတွ​ေတွ့​ခဲ့​တယ်။ ထင်း​စည်း​ြကီး​ေတွ ရွက်ထား​တဲ့​ ြကီး​ြကီး​ငယ်ငယ်​ေတွ ​ေတွ့​ခဲ့​တယ်။

ကိုယ့်​ဆီလူနာ​ေတွ ကန်​ေတာ့​တဲ့​ ပျား​ရည်​ေတွက သူတို့​ဆီကလာတာ။ အမ်း​မှာ စား​ေနရတဲ့​ ​ေတာဝက်သား​၊​ ဂျီသား​၊​ ဆတ်သား​ေတွက သူတို့​ဆီကလာတာ။ မအီစက်​ေတာ်ရာ သွား​ဖူး​တုန်း​က​ေတွ့​ခဲ့​တဲ့​ ဆင်စခန်း​က​ေလး​ေတွထက်​ေတာ့​ ​ေတာ်​ေတာ်​ေလး​ လူ​ေနစိတ်တယ်။ အိမ်​ေြခတစ်ရာနှစ်ရာ ရှိသတဲ့​။ ဒီဘက်​ေတွမှာ ဘယ်​ေလာက်ပဲ ဆင်း​ရဲနွမ်း​ပါး​တယ်ဆို​ေပမယ့်​ ရပ်ြပစ်ရှစ်ပါး​ မကင်း​တဲ့​အရပ်​ေတွလို ငတ်ြပတ်ဆာ​ေလာင်​ေနတာမျိုး​ မဟုတ်ဘူး​။ ​ေရနဲ့​နီး​ရင် ​ေရက​ေကျွး​နိုင်သလို ​ေတာနဲ့​နီး​ရင်လည်း​ ​ေတာက​ေကျွး​နိုင်​ေသး​တယ်။ (ဒါ​ေြကာင့်​ အငတ်အြပတ်​ေတွက ခွက်​ေစာင်း​လာခုတ်ြကတာ​ေနမယ်)

​ေဈး​ကွက်လက်လှမ်း​မမီတဲ့​အရပ်မို့​ စား​ဖွယ်​ေသာက်ဖွယ် ​ေဈး​ချိုတယ်။ ပိုက်ဆံ ၂၀၀ နဲ့​ ဝယ်ရင် သရက်သီး​မှည့်​ဆို ဆယ်လံုး​ေလာက်ရမယ်။ သ​ေဘင်္ာသီး​စိမ်း​ဆို ​ေလး​ငါး​လံုး​ရမယ်။ ကျွဲ​ေကာသီး​ (သူတို့​အ​ေခါ် ​ေရှာက်ပန်း​သီး​တဲ့​) ​ေလး​လံုး​ရတယ်။ ငှက်​ေပျာသီး​တစ်ဖီး​ရတယ်။ ပိန္နဲသီး​လတ်လတ်တစ်လံုး​ရတယ်။ ဘူး​သီး​ဘူး​ညွန့်​ ကျန်​ေချာင်း​အိပ်ြကီး​တစ်လံုး​နဲ့​ မဆန့်​မြပဲရတယ်။ မာလကာသီး​ဆိုတာ ​ေရာင်း​စား​ရတဲ့​အမျိုး​မဟုတ်ဘူး​။ အဲဒါ အမ်း​ေဈး​ထဲမှာ ​ေြပာတာ​ေနာ်။ ​ေကာက်ညှင်း​ေပါင်း​ ငါး​ဆယ်ဖိုး​ဝယ်စား​လို့​ရတဲ့​အရပ်။ နှစ်ရာတန် နဲ့​ ငါး​ရာတန်ကိုင်ြပီး​ ​ေဈး​ဝယ်လို့​ရ​ေသး​တဲ့​အရပ်ပါဗျ။ စား​ဝတ်​ေန​ေရး​က ရန်ကုန်နဲ့​ မယှဉ်သာ​ေအာင် သက်သာလွယ်ကူတာ​ေြကာင့်​ အဲဒီ​ေနရာမှာ သူတို့​ အ​ေြခချ​ေနထိုင်တယ်။

သို့​ေသာ် နာ​ေရး​ဖျား​ေရး​က ရန်ကုန်ထက်ကို အပံုြကီး​ ​ေငွကုန်​ေြကး​ကျပိုများ​တာ လက်​ေတွ့​သိလိုက်ရတဲ့​အတွက် ကိုယ်လည်း​ေနသခိုက် ဌာန်ကုန်​ေအာင် ​ေအာက်ဆင်း​ြပီး​ ​ေဈး​ေလျှာ့​ထား​တယ်။ ကုသိုလ်​ေတာင် ရချင်ရမရချင်​ေန။ ကျန်တာ​ေတွဆို ​ေခါင်း​ထဲကို ထည့်​မထား​ဘူး​။ ဘူတန်ကလူနာတစ်​ေယာက်ကို ကယ်လိုက်နိုင်တာနဲ့​ ကိုယ့်​ဆီက ရခိုင်ဆင်း​ရဲသား​၊​ ချင်း​ဆင်း​ရဲသား​တစ်​ေယာက်ကို ကုလိုက်နိုင်တာ စိတ်​ေကျနပ်မှုချင်း​ ဘာမှမဆိုင်ဘူး​။

ငါ့​ပညာ​ေတွက သူများ​လူမျိုး​ကို ပိုက်ဆံယူြပီး​ အလုပ်အ​ေကျွး​ြပု​ေနတာ မဟုတ်ဘူး​ဆိုတဲ့​ အသိစိတ်နဲ့​တင် အား​လံုး​တန်တယ်။ (အမှတ်ယူတယ်ထင်ရင် တစ်မှတ်မှမ​ေပး​နဲ့​ဗျာ။ မလိုချင်ဘူး​) လူဆိုတာ သမိုင်း​ရှိတယ်ဗျ။ ကိုယ့်​အရင်က ဆရာဝန်အဆက်ဆက် ဒီ​ေနရာမှာ လာအလုပ်လုပ်သွား​ခဲ့​ြပီး​သား​။ အား​ကျစရာ အတုယူစရာ သူရဲ​ေကာင်း​ေတွ ပါသလို စိတ်ပျက်စရာ ရွံရှာစရာ အရှုပ်ထုပ်​ေတွလည်း​ ပါတယ်။ ​

ေနာင်ကျဒီလူ​ေတွနဲ့​ ြပန်​ေတွ့​စရာ အ​ေြကာင်း​မရှိဘူး​ဆို​ေပမယ့်​ ​ေြခရာက​ေလး​ေတွ​ေတာ့​ ကျန်ရစ်ခဲ့​ြကတာချည့်​ပဲ။ ကိုယ့်​သမိုင်း​ဆိုတာ ကိုယ်​ေရး​ပစ်ခဲ့​တဲ့​အတိုင်း​ေတာ့​ မှတ်တမ်း​ဝင်သွား​မှာ မလွဲဘူး​။ နိုင်ငံ​ေရး​သမား​များ​ မဲဆွယ်သလို ရွှန်း​ရွှန်း​ေဝ​ေအာင် ​ေြပာတဲ့​စကား​ေတွဆိုတာ အချိန်တန်​ေတာ့​ ​ေလထဲမှာတင် ​ေပျာက်သွား​တာ။ လုပ်ခဲ့​တဲ့​ အလုပ်​ေတွကသာ အ​ေြကာင်း​အကျိုး​ အ​ေကာင်း​အဆိုး​ကို လိုက်ြပီး​ အဖတ်တင်ကျန်ရစ်ခဲ့​တာ။ အချိန်က စကား​ေြပာတဲ့​အခါ အ​ေြဖ​ေပါ်စြမဲပဲ။

ရွာက​ေလး​ေတွက အိမ်​ေြခရာချီရှိတယ်ဆို​ေပမယ့်​ မူလတန်း​လွန်​ေကျာင်း​က​ေလး​မှ အနိုင်နိုင်ရှိတယ်။ လူနာြကည့်​တာ အဲဒီ​ေကျာင်း​က​ေလး​ေတွမှာ ြကည့်​ရတာ​ေလ။ အခန်း​ဖွဲ့​မရှိတဲ့​ စာသင်​ေကျာင်း​နံရံမှာ အတန်း​စဉ်အလိုက် ​ေကျာင်း​သား​ဦး​ေရက​ေလး​ေတွ ​ေြမြဖူနဲ့​ေရး​ထား​တယ်။ အတန်း​တစ်တန်း​ကို တစ်ဒါဇင်ထက် ပိုတာ မရှိဘူး​။ က​ေလး​ေတွ​ေတာ့​ ​ေဆာ့​ေနတာ​ေတွ့​ခဲ့​သား​။ ထင်း​ေခွ၊​ ​ေရခပ်၊​ ​ေကျး​သား​ရိုက်၊​ ​ေဘာလံုး​ကန်လို့​။ ​ေကာ်ပတ်ရုပ်က​ေလး​လို ဆရာမလှလှ​ေလး​ကို ​ေကာ်ဖီပူပူတစ်ခွက်တိုက်​ေနတုန်း​ မျက်​ေတာင်​ေကာ့​ေကာ့​နဲ့​ဆရာ​ေလး​က

“ဆရာမ အစည်း​အ​ေဝး​စ​ေတာ့​မယ်” 

လို့​ နာရီ​ေလး​ြကည့်​ြပီး​ေြပာတဲ့​ ​ေြကာ်ြငာက​ေလး​ကို ဒီကက​ေလး​ေတွဖွင့်​ြပလိုက်ရင်

“နတ်ြပည်မှာလည်း​ ​ေကျာင်း​တက်ရတုန်း​ပဲလား​။” 

လို့​ ​ေမး​ြကလိမ့်​မယ်။ သူတို့​ေကျာင်း​မှာ မုန့်​စား​တန်း​လည်း​ မရှိဘူး​။ ​ေကျာင်း​ေထာင့်​မှာ တာလပတ်စက​ေလး​ကာထား​တဲ့​ ဖင်လံုအိမ်သာက​ေလး​တစ်လံုး​ပဲ ရှိတယ်။ အိမ်သာ​ေလး​မှာ ​ေရခပ်ထည့်​စရာ ​ေရစည်​ေရပံုး​လည်း​ မြမင်မိဘူး​။

မလှမ်း​မကမ်း​မှာ​ေတာ့​ ​ေရတွင်း​က​ေလး​ရှိတယ်။ စာသင်တဲ့​ဆရာ​ေလး​ေတာ့​ ဘယ်မှာ​ေန​ေလတယ် မသိ။ ဒါ​ေပမယ့်​ သူလည်း​ မျက်နှာငယ်ရမယ်​ေတာ့​ မထင်ပါဘူး​။ တရွာလံုး​ ​ေြပး​ေရလို့​မှ အစိုး​ရဝန်ထမ်း​ဆိုရင် သူနဲ့​ သား​ဖွား​ဆရာမနဲ့​ နှစ်​ေယာက်ပဲ ရှိမှာ။

သွား​ပါများ​ ခရီး​ေရာက်ရံုတင် မဟုတ်ပါဘူး​။ ခဏခဏ ထွက်ပါများ​လာ​ေတာ့​လည်း​ အရင်တုန်း​က ြငိမ်ြငိမ်​ေနပါ နတ်သမီး​ရယ် မှာ ​ေရး​ခဲ့​သလိုမျိုး​ မနိုင်ရင်ကာြကီး​ေတွနဲ့​ ​ေတွ့​လာရင်​ေတာင် ရယ်ကာ​ေမာကာနဲ့​ သ​ေဗ္ဗသတ္တာ ကမ္မသကာ စိတ်ထား​တတ်လာပါတယ်။

သူ​ေရာကိုယ်​ေရာ အကျိုး​များ​တာက​ေတာ့​ ​ေဆး​ရံုကို သူတို့​ဘာသူတို့​ မလာနိုင်တဲ့​ သက်ြကီး​ရွယ်အို ရွာသူရွာသား​များ​ပါပဲ။ ကိုယ်​ေတာင် သည်း​ထိတ်ရင်ဖိုလာရတာ သူတို့​က သက်စွန့်​ဆံဖျား​ရှိြကမ​ေပါ့​။ ဒါ​ေပသိ ြမို့​အိုမအိုပဲ ​ေတာအိုအိုြကတဲ့​သူ​ေတွမို့​ ​ေသွး​တိုး​၊​ ဆီး​ချို၊​ နှလံုး​၊​ ​ေလငန်း​ေတွ သိပ်မရှိပဲ ခါး​ကိုင်း​ နား​ထိုင်း​ မျက်စိမှုန်​ေတွ​ေလာက်သာ များ​ပါတယ်။ သူတို့​ခမျာ အသက်ြကီး​ ရှစ်ဆယ် ကိုး​ဆယ်​ေရာက်​ေအာင် ​ေတာင်​ေဝှး​ဆွဲ​ေထာင် ပွဲြဖစ်​ေအာင် မယ်ရင်ကမှာ လုပ်​ေနြကတုန်း​။

ကိုယ့်​ဘိုး​ကိုယ့်​ဘွား​များ​ ကု​ေပး​ရသလို ​ေကျနပ်မိပါတယ်။ ​ေလ​ေဆး​၊​ အား​ေဆး​၊​ အကိုက်အခဲ​ေဆး​ေလာက်ပဲ ​ေပး​တာ​ေပမယ့်​ ြဗဟ္မာ့​ြပည်ကအပ် လူ့​ြပည်ကအပ် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ​ေတွ့​ရတာ။ ဖွား​ေအချင်း​ကိုယ်ချင်း​စာ​ေတာ့​ ကိုယ်​ေပး​တဲ့​အား​ေဆး​ေလး​ေတွ သူမ​ေသာက်ပဲ ​ေြမး​ေတွကိုများ​ တိုက်ဦး​မှာလား​ ​ေအာင့်​ေမ့​မိတယ်။ ခုလို သီတင်း​ကွတ် တန်​ေဆာင်မုန်း​ရာသီဆို လူြကီး​ရယ်လို့​ အဖွား​ကို လာကန်​ေတာ့​သမျှ မုန့်​ေတွဟာ ကိုယ်ချည့်​ပဲ စား​ခဲ့​ရတာ သတိရသ​ေလ။ (ဟွန့်​။ ဘား​ပက်လက်​ေလး​ ဆယ်လံုး​ေလာက်​ေပး​ြပီး​ အင်တာနက်​ေပါ် သာဓုအ​ေခါ်ခံချင်​ေနတဲ့​သူကလည်း​ ရှိ​ေသး​ ​ေနာ့​)။

တစ်ရွာမှာ လူကုန်ရင် ထမင်း​စား​ေသာက် ​ေနာက်တစ်ရွာကူး​။ သံုး​ရွာ​ေလာက်သွား​ဖို့​ စီစဉ်ထား​ေပမယ့်​ ​ေနာက်ဆံုး​တစ်ရွာက သွား​ရလာရ အရမ်း​ခက်ပါတယ် မသွား​ပါနဲ့​ေတာ့​ လို့​ အား​ေတာင့်​အား​နာ ​ေတာင်း​ပန်​ေနတယ်။ ကိုယ်ကလည်း​ မနက်က ကား​မထွက်ခင်က​ေလး​တင် အင်တာမနက်က ြကား​ထား​တဲ့​ သတင်း​ရှိ​ေတာ့​ အတင်း​အြကပ် မ​ေလာ​ေဆာ်​ေတာ့​ပါဘူး​။ ြကား​ရတဲ့​သတင်း​ ဟုတ်မဟုတ် တိုး​တိုး​တိတ်တိတ် အတည်ြပုရတာ​ေပါ့​။ မ​ေန့​ညက အဲဒီရွာမှာ အဂင်္ုလိမာလ ဇာတ်ထုတ်ကြကသတဲ့​ေလ။ ​ေကျး​ရွာနိုင်ငံ​ေရး​ဇာတ်စင်မှာ တုတ်ဆွဲဓါး​ဆွဲဆိုတာ မဆန်း​ဘူး​တဲ့​။

“ြမတ်စွာဘုရား​။ ​ေတာြကိုအံုြကား​မှာ ဆယ်အိမ်​ေခါင်း​ေလး​ လုပ်ရဖို့​အ​ေရး​များ​ အဲသ​ေလာက်​ေတာင်ပဲလား​” ဆို​ေတာ့​ “ဒီဘက်မှာက သူြကီး​ေလာက်ဆို ​ေမာ်ြကည့်​လို့​ရတဲ့​အစား​ မဟုတ်ဘူး​။ နဂါး​တို့​မျက်​ေစာင်း​က ရွာ​ေြပာင်း​ေြပး​နိုင်ရင် ​ေြပး​စမ်း​ပဲ။”

လို့​ ​ေြပာတယ်။

“သူ့​အရပ်နဲ့​ သူ့​ဇာတ်က တယ်လည်း​ ြကမ်း​သကိုး​”

လို့​ ​ေတွး​မိြပီး​ ဆွမ်း​ခံရင်း​ ငှက်မသင့်​ပဲ ရွာလည်ရင်း​ ကုန်ြကမ်း​က ရလိုက်ြပန်တယ်။ ဟုတ်တယ်။ အုပ်ချုပ်​ေရး​အာဏာစက်နဲ့​ အလှမ်း​ေဝး​တဲ့​ေနရာများ​မှာ တရား​ဥပ​ေဒစိုး​မိုး​ေရး​ဆိုတာ ​ေမာင်သာရဝတ္ထုနံမယ်နဲ့​ ​ေြပာရရင် “​ေကျာက်စရစ်​ေတာ မာ​ေခါင်​ေခါင်မှာ အ​ေတာင်ကျွတ်​ေသာ ြကိုး​ြကာ ​ေရရှာ၍မရသကဲ့​သို့​”

ပဲ။

ဟိုး​တ​ေလာဆီက ​ေဆး​ရံုကို အ​ေလာင်း​တစ်​ေလာင်း​ ​ေရာက်တယ်။ ရပ်ထံုး​စံ ရွာထံုး​စံ အရပ်စကား​က အရင် ရနှင့်​တယ်။ ညက မူး​ြကရူး​ြကလို့​ ရိုက်ြကရင်း​ေသသတဲ့​။ အမှုက​ေတာ့​ ရဲနဲ့​ဆိုင်မှာ။ ကိုယ့်​အလုပ်က အ​ေလာင်း​ကို ရင်ခွဲစစ်​ေဆး​ေပး​ဖို့​ပါပဲ။ ြမင်တာနဲ့​လည်း​ မဆိုင်ဘူး​။ ြကား​တာနဲ့​လည်း​ မဆိုင်ဘူး​။ ရင်ခွဲစစ်​ေဆး​ေတွ့​ရှိချက်အ​ေပါ်မှာ ထင်ြမင်ချက်​ေပး​ရံုပဲ။ တရား​ခံလည်း​ သိစရာမလိုသလို တရား​လိုလည်း​ ​ေမး​စရာမလိုဘူး​။

ကျွမ်း​ကျင်သက်​ေသတစ်​ေယာက်အ​ေနနဲ့​ ​ေတွ့​တဲ့​အတိုင်း​ ​ေဆး​မှတ်ချက်​ေရး​ေပး​ြပီး​ရင် ြပီး​ြပီ။ ကျန်တာ ဘာဘာ ဘာမှ မသိဘူး​။ ဒါ​ေပမယ့်​ ဘာဘာ သိတယ်​ေနာ်။ ​ေဆး​ရံုမှာ လူအရှင်​ေတွခွဲ​ေပး​တာ​ေတာင် ပိုက်ဆံမရတဲ့​ဘာဘာဆီကို လူနာအ​ေသခွဲ​ေပး​တဲ့​အတွက် ကန်​ေတာ့​ချင်တယ် လို့​ေြပာတယ်။

ဘာဘာ ဆလံ​ေပး​ြပီး​ ြပန်လွှတ်လိုက်တယ်​ေနာ်။ သိပ်မြကာဘူး​ အမား​။ ထမင်း​ဆိုင်မှာ ခိုင်း​တဲ့​ ကန်မက​ေလး​ အသစ်​ေရာက်လာတယ်။ ဆိုင်ရှင်အမက ဆူတယ်​ေနာ်။ သူငိုတယ်။ ဆိုင်ရှင်​ေနာ် ြပန်​ေချာ့​တယ်။ ကန်မက​ေလး​အ​ေဖ ​ေတတွား​တာ ​ေလျာ်​ေြကး​မရဘူး​ရှိတယ်​ေနာ်။ အသုဘစား​ရိတ် မရှိဘူး​ေနာ်။ ကန်မက​ေလး​ ကျွန်ခံရတယ်။ အမှု​ေနာ် အရက်မူး​ြပီး​ ​ေချာ်လဲကျတယ် ြဖစ်ြပီး​ ပိတ်သွား​တယ်။ ရန်ြဖစ်တာ တစ်ရွာလံုး​ ြကား​တယ်​ေနာ်။ သက်​ေသလိုက်​ေပး​မယ့်​သူ မရှိဘူး​။ တရား​နဲ့​ေြဖဖို့​ပဲ ရှိတယ်။ ဘာဘာလည်း​ တရား​နဲ့​ေြဖလိုက်တယ်။ ဥပ​ေဒနဲ့​ ​ေြဖလို့​ မရဘူး​။ ဥပ​ေဒဆိုတာ အလကား​မရဘူး​။

ကဲ ကျား​ြမီး​ဆွဲရာက​ေန မီး​ခဲကိုင်တဲ့​ဘဝ​ေရာက်လာြပီ။ တရား​ဥပ​ေဒစိုး​မိုး​ေရး​တဲ့​ဗျား​။ တို့​ေမြကီး​ကို ချစ်လွန်း​လို့​ အ​ေရာက်ပို့​ထား​တဲ့​ သား​ရဲတွင်း​ြကီး​။ မ​ေဘဒါ ​ေရခပ်ခိုင်း​တဲ့​ ဘရ​ေသ့​ကမှ ​ေနညိုရင် ​ေကျာင်း​ြပန်​ေရာက်​ေစရဲ့​လို့​ ​ေစတနာပါဦး​မယ်။ တို့​ေမြကီး​ကို​ေတာ့​ ဗူး​လံုး​နား​မထွင်း​ြကီး​ေပး​ြပီး​ ​ေရဗူး​အ​ေပါက်ပါတာ မလိုချင်ဘူး​။ အထဲ​ေရပါလာတာ ြမင်ချင်တယ် လို့​ များ​ ​ေြပာထား​သလား​ မသိ။ အုန်း​သီး​ထဲ ​ေရထည့်​သလို ထည့်​ခိုင်း​ေနြပီ။ ​ေရွှသမင်ဘယ်ကထွက် မင်း​ြကီး​တာကထွက်ဆိုတာ ြကား​ဖူး​ဘူး​လား​။ ​ေြပာချင်ပါဘူး​ကွယ်။

“ဥပ​ေဒ​ေဘာင်အတွင်း​ ​ေနထိုင်ြခင်း​ ​ေဘး​ကင်း​ရန်ကွာ စိတ်ချမ်း​သာ”

တဲ့​။ (​ေနနိုင်တာြဖင့်​ မဟုတ်ပဲနဲ့​။ အဲသလို ​ေြပာ​ေနတာကိုက ​ေြပာချင်လွန်း​လို့​ဆိုတာ စာဖတ်တဲ့​သူ​ေတွ အကုန်သိြပီး​သား​) ​ေမာင်စံဖား​ကို့​ ငယ်ငယ်ကတည်း​က ​ေကျး​လက်​ေတာရွာက​ေလး​ေတွဆိုတာ တရား​ဥပ​ေဒလက်တံရဲ့​ မလှမ်း​မကမ်း​ေလာက်မှာ ရှိ​ေနတယ်။ ရွာမှာ ပိုက်ဆံရှိတဲ့​သူက ကိုယ့်​အိမ်ကို မအိပ်ရဲဘူး​။ ဓါး​ြပ​ေြကာက်လို့​ အမျိုး​ေတွအိမ် ဟိုအိမ်သည်အိမ် လှည့်​အိပ်ရတယ်။ ပိုက်ဆံ​ေရွှ​ေငွ ဘယ်​ေနရာမှာ ဘယ်လိုဝှက်ထား​ြကတယ် မသိပါဘူး​။ ရွာမှာ အလှူရှိ​ေတာ့​မှ အညှိတက်​ေနတဲ့​ ​ေရွှထည်​ေတွကို ထုတ်ဝတ်တာ။ ဓါး​ြပကလည်း​ လည်ပါတယ်။

 အလှူလာြကည့်​ထား​ြပီး​ အဲဒီညကျမှတိုက်တာ။ သူြကီး​ဘစီတို့​လို နှစ်လံုး​ြပူး​နဲ့​ ထိပ်တံုး​နဲ့​ ရွာကို အုပ်ချုပ်တယ်ဆိုတာ ပံုြပင်မဟုတ်ဘူး​။ အဲဒါ​ေတာင်မှ ​ေခတ်ပျက်တဲ့​အချိန်ဆို နယ်ပိုင်ဝန်​ေထာက် ​ေမာင်လူ​ေအး​တို့​ ဓါး​ြပသတ်လို့​ ​ေသတယ် မဟုတ်ဘူး​လား​။

​ေနွ​ေကျာင်း​ပိတ်လို့​ အညာကိုြပန်ရင် ​ေညာင်​ေလး​ပင်နဲ့​ ြကို့​ပင်​ေကာက်အနား​မှာ ခဏခဏ ဓါး​ြပတိုက်တတ်တယ် ဆိုလို့​ ကား​ေပါ်ထိုင်လိုက်လာရင်း​ အဲဒီနား​ေရာက်ြပီဆို လက်မှာဝတ်ထား​တဲ့​ ​ေရွှမှုန်မှုန်နဲ့​ လက်စွပ်က​ေလး​ကို ဟိုြကား​ထိုး​ သည်ြကား​ထိုး​ဝှက်ြပီး​ ဘုရား​စာ​ေတွဆိုရတယ်။ (ရာရာသသ သူ့​ဟာကြဖင့်​ တစ်မတ်သား​ေလာက်ရှိတာများ​) ​ေအာင်မယ် ဓါး​ြပ​ေတွကလည်း​ တို့​ေလာက် မလည်ပါဘူး​ေနာ်။ ဒီညတိုက်မှာလား​ မတိုက်ဘူး​လား​ ​ေဗဒင်​ေမး​စရာမလိုဘူး​။ ရွာထိပ်​ေညာင်ပင်မှာ အရက်နဲ့​ ြကက်နဲ့​ ဆက်ထား​ရင် ​ေသချာတယ် ဒီည ဓါး​ြပတိုက်ြကမလို့​။

အဲဒီ​ေခတ်က တရား​ဥပ​ေဒ မစိုး​မိုး​ဘူး​ဆိုတာ အုပ်ချုပ်​ေရး​ အာဏာစက်က ​ေနရာအနှံ့​ြဖန့်​ကျက်မထား​နိုင်​ေသး​လို့​။ ဥပ​ေဒြပင်ပက ခိုး​သား​ဓါး​ြပ​ေတွကို မနှိမ်နှင်း​နိုင်​ေသး​တာကို ​ေြပာတာပါ။ သူခိုး​ေလာက်​ေတာ့​ နိုင်နိုင်နင်း​နင်း​ စီရင်နိုင်တယ်။ သူခိုး​ြကီး​ေတာ့​ ဓါး​ြပဆို နည်း​နည်း​ြဖံုလာြပီ။ ဓါး​ြပြကီး​ေတာ့​ သူပုန်ဆို ရဲအ​ေရး​မပိုင်ချင်​ေတာ့​ဘူး​။ စစ်တပ်ရဲ့​အ​ေရး​အရာ ြဖစ်သွား​ြပီ။ မ​ေအး​ပွင့်​ ြမင့်​ြမင့်​စန်း​ လမ်း​၃၀ တို့​၊​ ဂျက်မတို့​ ဖတ်လိုက်ရရင် သူပုန်​ေတွကို စစ်တပ်က​ေတာင် နှိမ်နှင်း​နိုင်တယ် မထင်ဘူး​။ ဇာတ်မသိမ်း​မချင်း​ ​ေြပာတာပါ။ ဥပ​ေဒလက်တံက တို​ေသး​တာကိုး​ဗျ။

အခု​ေခတ်မှာ​ေတာ့​ အဲဒီဥပ​ေဒလက်တံြကီး​က ​ေတာ်​ေတာ်ရှည်လာပါြပီ။ ​ေတာ​ေရာ ြမို့​ပါ လွှမ်း​ြခံုလာတယ်။ သူခိုး​ဓါး​ြပ​ေတွဆိုတာ ဥပ​ေဒြပင်ပမှာ သိပ်မရှိ​ေတာ့​ဘူး​။ ဒါဆို ဥပ​ေဒ​ေဘာင်အတွင်း​ ​ေရာက်လာတာ​ေပါ့​ လို့​ေတာ့​ ​ေြပာလို့​ မရ​ေသး​ဘူး​။ ဥပ​ေဒရဲ့​ အရိပ်အာဝါသ​ေအာက်ကို ​ေရာက်လာတယ် လို့​ ​ေြပာရမယ်။ အ​ေဝး​ြကီး​လွတ်​ေအာင် ​ေြပး​စရာမှ မလိုတာ။ ဟိုဘက်သည်ဘက် လက်တစ်လံုး​ြခား​ေလး​ တိမ်း​လိုက်ရင် ြငိမ်း​သွား​တဲ့​ ဟာပဲဟာပဲ။

မျက်စိထဲ​ေပါ်​ေအာင်​ေြပာရရင်ဗျာ။ အရင်တုန်း​က အဲဒီဂ​ေရး​ဇုန်ဆိုတာ ဥပ​ေဒစက်ဝန်း​ရဲ့​ အြပင်ဘက်နား​မှာရံတယ်။ အခု ဥပ​ေဒစက်ဝန်း​ကိုချဲ့​လိုက်​ေတာ့​ အဲဒီဂ​ေရး​ဇုန်က ဥပ​ေဒစက်ဝန်း​အတွင်း​ထဲ ​ေရာက်လာတယ်။ အဲဒီသ​ေဘာက​ေလး​ကို ြမင်​ေစချင်လို့​ေြပာတာပါ. ဥပ​ေဒဘက်​ေတာ်သား​ေတွကို ပတ်​ေဆာ်ချင် ​ေညှာ်ချင်တဲ့​ စိတ် မရှိပါဘူး​။ ​ေတာ်​ေတာ်ြကာ ရန်သူ ရန်သူဆို ​ေရှ့​ကိုမဲ​ေနတုန်း​ ​ေနာက်က​ေန ဝင်​ေဆာ်သွား​တာ ခံရမှာစိုး​လို့​။

၈၈ အ​ေရး​အခင်း​တုန်း​က ရန်ကုန်မှာ တို့​အ​ေရး​ေတွ လုပ်ြကတဲ့​အခါ ရွာကလူ​ေတွကလည်း​ ​ေခတ်မမီမှာစိုး​လို့​ ရွာရိုး​ထွက်​ေအာ်ချင်ြကသတဲ့​။ ​ေအာ်သာ​ေအာ်ချင်တာ ဘာ​ေအာ်ရမှန်း​မသိ​ေတာ့​ ြမစ်အ​ေနာက်ဘက်ကမ်း​က​ေန ​ေရနံ​ေချာင်း​ဘက်လှမ်း​ြပီး​

“ဒီ​ေန့​ငါတို့​ ဘာ​ေအာ်ရမှာတုန်း​ေဝ့​”

လို့​ ​ေအာ်​ေမး​ရတယ်။ မ​ေန့​ကနဲ့​အတူတူပဲ။ ဒါမှမဟုတ် ဘာ​ေလး​ဘာ​ေလး​ ြဖည့်​ေအာ်ဆို​ေတာ့​မှ စာရွက်က​ေလး​နဲ့​ချ​ေရး​ြပီး​ ရွာရိုး​ကိုး​ေပါက် ​ေလျှာက်​ေအာ်တာ။ မှား​မှာစိုး​လို့​ တို့​အ​ေရး​ သံုး​ခါြပီး​ရင် ​ေအာင်ရမည် တစ်ခါ လို့​ ဇာတ်တိုက်ထား​တယ်။ ရန်ကုန်မှာလို သံဆူး​ြကိုး​ေခွ​ေတွနဲ့​ ဒက် ဒက် ဒက် ဒက် လုပ်မယ့်​သူ မရှိဘူး​ဆို​ေတာ့​ ​ေဘး​ကင်း​ရန်ကင်း​လို့​ မ​ေအာင့်​ေမ့​ပါနဲ့​။

 ​ေန့​တိုင်း​ ​ေအာ်ြပီး​ေလျှာက်ြပန်​ေတွ ​ေလကုန်သံြပာြဖစ်လာရင် တစ်​ေယာက်တည်း​ နှစ်​ေယာက်တည်း​ လူစုခွဲြပန်လို့​ မရဘူး​။

 ဥက္ကဌက လူမိုက်​ေတွ​ေမွး​ထား​ြပီး​ ဓါး​နဲ့​ လိုက်အခုတ်ခိုင်း​တယ်။ ဘ​ေဒွး​တစ်​ေယာက်ဆို လက်​ေတာင်ြပတ်သွား​တာ။ နိုင်ရင်​ေတာ့​ လုပ်လိုက်​ေပါ့​ေနာ်။ အလှည့်​ကျလည်း​ မနွဲ့​စတမ်း​ပဲ။ အိမ်တဝင်း​လံုး​ ​ေြမလှန်ြပီး​ မီး​ပံုရှို့​ပစ်တာ။ ​ေြပာချင်တာက ဖိုး​ေမာင်လာြပီ ကဗျာထဲကလို

“​ေမာင်း​ကိုထုပါ လူစုပါ​ေဟ့​ ရွာကို​ေဘး​မှ ကာကွယ်ြက​ေလာ့​ ဓါး​ြပငါ့​အား​ ဝိုင်း​၍ထား​”

ဆိုတာမျိုး​ ရွာြပင်က ဝင်လာမယ့်​ ရန်သူ မဟုတ်ပဲ ရွာထဲမှာတင် ရန်သူရှိ​ေနတာ လို့​ ​ေြပာတာ။ ငယ်ငယ်က သူခိုး​ပုလိပ်ကစား​တဲ့​အခါ သူ့​လူကိုယ့်​လူ လူစုခွဲထား​ြပီး​မှ တကယ်လည်း​ကစား​ေရာ ကိုယ့်​ဘက်က သူခိုး​ေတွ တစ်​ေကာင်မှ မကျန်​ေတာ့​ဘူး​။ အကုန် ရဲထဲ​ေရာက်​ေနတယ်။ က​ေလး​ဘဝကတည်း​က သူခိုး​လုပ်ကစား​ေနရင် ြကီး​လာ​ေတာ့​လည်း​ သူခိုး​ြဖစ်မှာစိုး​လို့​ ြဖစ်ြခင်း​ြဖစ် ရဲပဲြဖစ်ချင်ြကတာကိုး​။

 ဒီလို​ေတာ့​လည်း​ ဘယ်ြဖစ်ဦး​မှာလဲ။ လုပ်ငန်း​လိုအပ်ချက်အရ ပုလိပ်​ေတွထဲက အလှည့်​ကျ သူခိုး​ထွက်ထွက်လုပ်မှ ဆက်ကစား​လို့​ရမှာ​ေပါ့​။ (စာ​ေရး​တာကိုက အ​ေနှာင့်​မလွတ် အသွား​မလွတ် စခန်း​ေခါ် ပံုစံ​ေပး​ချင်စရာ) ကဲပါ​ေလ။ ​

ေဝ့​လည်​ေြကာင်ပတ်​ေတွ ​ေြပာမ​ေန​ေတာ့​ပါဘူး​။ တရား​ဥပ​ေဒစိုး​မိုး​ေရး​ကို တကယ်​ေဖာ်​ေဆာင်ချင်ရင် တရား​ေရး​ဝန်ထမ်း​နဲ့​ အုပ်ချုပ်​ေရး​အာဏာပိုင်​ေတွက အကျင့်​ြပက်ြခစား​လို့​ မရဘူး​။ အဲဒါ လိုရင်း​ပဲ။ တည့်​တည့်​ြကီး​ မှန်တယ် မဟုတ်လား​။ ကိုယ့်​ဆီက တရား​ေရး​ဝန်ထမ်း​ေတွ အကျင့်​မ​ေကာင်း​ဘူး​လို့​ ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး​။ အကျင့်​မ​ေကာင်း​လို့​ မြဖစ်ဘူး​လို့​ ​ေြပာချင်တာပါ။ တရား​ေစာင့်​တဲ့​သူမှာမှ တရား​မရှိရင် ဘယ်မှာ သွား​ရှာရမတုန်း​။

“အစွယ်လိုသူက မိဖုရား​၊​ အသွား​ခိုင်း​သူကရှင်ဘုရင်၊​ ဤသံုး​ဦး​အလယ်တွင် ကံကွက်ကျား​၍ ငမိုက်သား​ေသာနုတ္ထိုရ် နင့်​ချည််း​့​သာ​ေသ​ေပ​ေရာ့​”

လို့​ ​ေြပာတာ​ေတာ့​ ဘယ်တရား​မလဲ​ေနာ့​။ သို့​ေသာ်လည်း​ မီး​ခိုး​ြကွက်​ေလျှာက် အလိုက်မ​ေတာ်ရင် ဘာ​ေတွြဖစ်တတ်သလဲဆိုတာ ဒီအလုပ်နဲ့​ အသက်​ေမွး​ဝမ်း​ေကျာင်း​ြပု​ေနရတဲ့​သူ​ေတွ အသိဆံုး​ပဲ။ ကုန်း​ေဘာင်​ေခတ်မှာကတည်း​က ဒါမျိုး​ေတွ ရှိြပီး​သား​။ နန်း​ေတာ်ထဲက မျက်နှာြကီး​အိမ် ဓါး​ြပမှုမှာ မင်း​တုန်း​၊​ က​ေနာင် အိမ်က လူပျို​ေတာ်သား​ေတွ ပါတယ် ဆိုလို့​ ငယ်တဲ့​အမှု​ေတွ ြကီး​လာလိုက်တာ တကယ်ပါမပါ​ေတာ့​ နတ်သိြကား​မှ သိ​ေတာ်မူမယ်။

မင်း​ဆက်က​ေတာ့​ ​ေြပာင်း​သွား​ခဲ့​တာ အမှန်။ (ဒါ​ေြကာင့်​လည်း​ ပညာရှိပီပီ တချို့​အမှု​ေတွ ြပည်ဖံုး​ကား​ချချပလိုက်တယ် ထင်ပါ့​) ဥပ​ေဒဝန်ထမ်း​ေတွ တရား​နဲ့​အညီ စီမံနိုင်ဖို့​ ဥပ​ေဒရဲ့​အထက်က ဝင်​ေရာက်စွက်ဘက်မှု​ေတွလည်း​ ကင်း​ရလိမ့်​မယ် ထင်ပါတယ်။ တရား​သူြကီး​က အမှုမစစ်ရ​ေသး​ဘူး​။ ဘယ်ြပစ်ဒဏ်ထက် မနည်း​ေစနဲ့​တို့​၊​ ဒဏ်​ေငွ​ေလာက်ဆို​ေတာ်​ေရာ​ေပါ့​တို့​ နဲ့​ လိုချင်တဲ့​ အ​ေြဖထုတ်ြပီး​ တွက်ခိုင်း​တာမျိုး​ကို တရား​စွဲလို့​ရတဲ့​ ဥပ​ေဒြကမ်း​တင်ြကည့်​ရင် မ​ေကာင်း​ဘူး​လား​။ ​ေပါင်ချိန်ကား​ထဲက ပဝမ်ရယ် အခန်း​ေတွကို ကိုယ်တိုင်ထွက်ထွက်ရိုက်တဲ့​သူ​ေတာင် ရှိ​ေသး​။

“ညီး​ေဖြကီး​ကို အား​နာလို့​ ငါ​ေလျှာ့​ေပး​လိုက်တယ် အကျယ်ချုပ်”

ဆိုတာမျိုး​ေလ။ မ​ေန့​ကအထိ (ဒီ​ေန့​လည်း​ပါတယ်။ မ​ေြပာရဲလို့​) လုပ်ချင်တိုင်း​လုပ်လာခဲ့​တဲ့​ အရှုပ်ထုပ်ြကီး​ကို လူ့​ေရှ့​သူ့​ေရှ့​ တံမျက်စည်း​အစုတ်တစ်​ေချာင်း​ေပး​ြပိး​

“ကုန်​ေအာင် ရှင်း​ပလိုက်”

လို့​ ခိုင်း​တာ​ေပါ့​ေလ။

တို့​ေမြကီး​ကို ​ေြမွဖမ်း​ခိုင်း​ထား​မှန်း​ ခုမှပဲ သိ​ေတာ့​တယ်။ ​ေြမွ​ေတာင်မှ ဂိစ္ဆဂုတ်​ေတာင်က တီ​ေထွး​ြကီး​လို ဘယ်အစမှ ဆွဲထုတ်လို့​မရတဲ့​ သပွတ်အူြကီး​။ ရခိုင်ဘက်ကပ်ရင် ကုလား​က​ေအာ်မယ်။ ကုလား​ဘက် ပင်း​ရင် ရခိုင်က​ေညှာ်မယ်။ အလယ်က ြကား​ေနရင် လူ့​အခွင့်​အ​ေရး​နဲ့​ ကိုင်တုတ်မယ်။ တိတ်တိတ်​ေန​ေတာ့​ မလှုပ်စိတ်တူ ြကည်ြဖူသမှုနဲ့​ ညိြပန်တယ်။

 လက်ပံ​ေတာင်း​ေတာင်မှာ လက်ချည့်​ပဲ​ေတာင်း​ပန်ဖို့​ လွှတ်လိုက်တယ်။ တကယ်တာဝန်ရှိတဲ့​သူ​ေတွက​ေတာ့​ အချိုသပ်က​ေလး​ေြပာြပိး​ လက်​ေရှာင်​ေနတာ။ ​ေြမွ​ေသ​ေသ တုတ်ကျိုး​ကျိုး​ ကိုယ်တရား​ခံ။ စီမံကိန်း​ပျက်ရင် တရုတ်နဲ့​ကွိုင်မယ်။ စီမံကိန်း​ဆက်လုပ်ရင် ြပည်သူနဲ့​ ထိပ်တိုက်​ေတွ့​မယ်။ ချစ်​ေတာ့​ချစ်တယ် အလိုမလိုက်ဘူး​ ဇာတ်လမ်း​က​ေလး​ခင်း​လို့​

“လိမ်မာတယ်သား​တို့​ အိမ်ြပန်ြက”

လုပ်တယ်ဆိုတာ တို့​တက္ကသိုလ်က ​ေမာ်ကွန်း​ထိန်း​ေတွ၊​ ပါချုပ်​ေတွက ရိုး​ ဟိုး​ ဟိုး​ ​ေနြပီ။ စာချုပ်ချုပ်ြပီး​ အိပ်ထဲထည့်​သွား​တဲ့​သူ​ေတွက​ေတာ့​ ဒါလ​ေမး​ရှင်း​ကား​ထဲက ဆံပင်တြခမ်း​ြဖူ အဖွား​ြကီး​လို ဟီလာတိုက်​ေန​ေအာင် ရယ်​ေနမှာ။ အရာရာမှာ ဒမွန်စထ​ေရး​ရှင်း​နဲ့​ မရဘူး​ဆိုတာ​ေတာ့​ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါ​ေပမယ့်​ နဂို​ေရှး​ရှင်း​ လုပ်တဲ့​အဆင့်​ကို​ေရာက်ဖို့​ဆိုတာ ကိုယ့်​ဘက်ကို မီး​ေသသလို သူ့​ဘက်ကလည်း​ ယံုြကည်တဲ့​ ​ေခါင်း​ေဆာင်လိုတယ်​ေလ။

အဖက်မတန်သလို ဆက်ဆံ​ေနတဲ့​သူ​ေတွဆီက အ​ေရး​အရာက​ေလး​ အလုပ်ခံရဖို့​ေတာင် သူတို့​ခမျာ ဘယ်နှစ်လရှိ​ေနြပီလဲ။ ထိပ်ကသာထွက် ​ေခါင်း​မ​ေဆာင်ရဲတာ။ ​ေနာက်ကွယ်က​ေန မီး​တိုက်​ေပး​တဲ့​သူ​ေတာ့​ ​ေပါမှ​ေပါ။ သရဲကား​ရိုက်ြပကတည်း​က ဒီလက်ရာ ​ေတာလက်ရာ မဟုတ်မှန်း​ သ​ေဘာ​ေပါက်တယ်။ ​ေနာင်ကျရင်​ေတာ့​ ဒီကိစ္စ​ေတွဟာ သမိုင်း​ထဲမှာ မ​ေဟာသထာသုခမိန်ကို သိန်း​၊​ ​ေဒဝိန်း​၊​ ကာမိန်း​၊​ ပဂုတ် တို့​ ပညာစမ်း​တဲ့​အကွက်​ေတွလို ဖတ်ရလိမ့်​မယ် ထင်တယ်။ အခု​ေလာ​ေလာဆယ်​ေတာ့​ အသည်း​တယား​တယား​ ရင်တမမနဲ့​

“တကယ့်​အြဖစ်အပျက်ပဲ ဘယ်​ေတာ့​ြပီး​မလဲ။ မင်း​သမီး​နဲ့​များ​ ကွဲဦး​မှာလား​။”

ဆို ထိုင်ြကည့်​ေနရတယ်။ အလှည့်​ကျ နွဲ့​လို့​မရဘူး​တဲ့​ ​ေကျာင်း​အမ​ေရ။ ဒီအရည်​ေတွ ြကိုြမင်လို့​ ​ေအး​ေအး​ေဆး​ေဆး​ နား​ေစချင်တာ။ အခု​ေတာ့​ ဆွဲထား​တဲ့​ ကျား​ြမီး​ လွှတ်လို့​ မြဖစ်​ေတာ့​ဘူး​။ ဆက်သာက​ေပ​ေတာ့​ဗျား​။ ယံုြကည်ပါတယ်။ အား​ကိုး​ပါတယ်။ ကိုယ်ကဉာဏ်မမီလို့​ အနား​မကပ်နိုင်​ေပမယ့်​ ြဖစ်ပံုပျက်ပံု ကင်ပွန်း​ြခံုကို ​ေနာင်လာ​ေနာက်သား​များ​ သိမှတ်ဖွယ်ရာ စာစီလို့​ထား​ခဲ့​မယ်။ မဲ့​ကာရွဲ့​ကာ ဖတ်ရှုဆဲဆို ြငင်း​ခံုရစ်ြက​ေစကုန်သတည်း​။

ရာဘာြပား​ေတွ ​ေနလှမ်း​ထား​တာတဲ့​။

ရွာလယ်က မူလွန်​ေကျာင်း​

ဝင်း​မှည့်​ေနတဲ့​ စပါး​ခင်း​အလယ် စပါး​ခင်း​အလယ်...

အိမ်​ေြခက​ေတာ့​ ၂ဝဝ​ေကျာ်သဗျ။