ကိုယ်တို့ဆီက ဘဘြကီးေတွ နိုင်ငံတကာ အခမ်းအနားတက်ြကရတဲ့အခါ သူတို့ေရှ့ကမိုက်ခွက်ငုတ်တိုကေလး ေရှ့မှာ နံမယ်ကို အဂင်္လိပ်ဘာသာနဲ့ေရးြပီး H.E လို့ အထွဋ်တင်ထားတာေတွ့တဲ့အခါအဲဒါ ဘာေြပာတာပါလိမ့်လို့ ချက်ချင်း သေဘာမေပါက်ပါဘူး။သတင်းေတွ ြကည့်ပါများမှ ဇာတ်ရည်လည်လာတာလက်စသတ်ေတာ့
“ဝန်မင်းဖျား”လို့ တပ်ထားတာပဲ။
“His Excellency”ေပါ့။ ြဗိတိသျှ အေမွအနှစ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ။ ဘုန်းေတာ်ြကီးဘုရား ဆိုရင်
“Your Majesty”။ ထိပ်တင်ကိုယ်ေတာ်ြကီးဘုရားက
“YourHighness”
။ ဘိုးဘိုးသက်ေတာ်ရှည် ဆို
“Your Grace”။ ထီးသံုးနန်းသံုး အင်မတန်ယဉ်ေကျးပျူငှာတဲ့အေခါ်အေဝါ်များမို့ ဆရာေဇာ်ဂျီေရးတဲ့
“မဟာဆန်ချင်သူ”ကိုေတာင် ြပန်သတိရမိပါေသးတယ်။ မင်းေဆွမင်းမျိုးမဟုတ်သူများကျေတာ့ေရာ အဲသလို အေခါ်ခံချင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ရပါ့။ လွယ်ပါတယ်။ ရှင်ဘုရင်နဲ့တည့်ေအာင်ေပါင်းေပါ့။ မေအေပးရ ေပးရ၊ နှမေပးရ ေပးရ ေပးေပါင်း။ ဒါဆိုလည်း သူေကာင်းမျိုးြဖစ်သွားြပီလို့ ေခါ်တယ်။ သူတို့လည်း ေရှ့ကေန ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူးေတွ တပ်ေခါ်ရတယ်။
နယ်ေြမရပ်ရွာ အပိုင်စားရတယ်။ သမိုင်းသင်တုန်းက ကျက်ခဲ့တဲ့ ဆာရယ်ဂျီနယ်ကရက်ေဒါက်တို့၊ ေလာ့ဒ်ဒါလဟိုဇီတို့၊ဆာဟူးဘတ်ရန့်စ်တို့ ဆိုတဲ့ ဘုရင်ခံေတွဟာ အဲသည် သူေကာင်းမျိုးေတွပဲ။ သူတို့ နံမယ်ေရှ့ကဆာေတွ ေလာ့ဒ်ေတွက ကိုယ့်ြမန်မာလိုဆိုရင် ဘုရားထူးရတာနဲ့ တူတယ်။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါက အဂင်္လန်ေရွှနန်းရှင်ကိုယ်တိုင်ကချီးြမှင့် ေြမှာက်စားထားတဲ့ ဘုရင့်ကိုယ်စားလှယ်ေတာ်ြကီးများ မို့လို့။ တစ်ခွန်းဆယ်ြပားမရလည်းထူးေပျာ်ပါတယ်။ ေပျာ်ေပျာ်ြကီး ထူးြကတာေပါ့။
ဒါေပသိကိုယ်ေရွှအဂင်္လိပ်ြကီးေတွက လူလည်ကျသဗျ။ သူတို့ဟာသူတို့ ဥေရာပတိုက်မှာ ကေလကေချ သူခိုးြကမ်းပိုးလုပ်လာခဲ့လည်း ကျုပ်တို့ ြမန််မာြပည်ေရာက်ရင် အုပ်ချုပ်ေရးပိုင်းတန်းဝင်၊ ဆာတပ်ေခါ်ြပီးဘုရားထူးရတယ်။ ြမန်မာလိုေြပာရင်ေတာင် သခင်ြကီး၊ မင်းြကီး၊ ကျွန်ေတာ်မျိုးက အဲသလို ေြပာရဆိုရတယ်။ ပညာမတတ်လို့ မသိတဲ့သူအများစုကေတာ့ ဟိုက ဘလယ်ဒီဖူး ဆိုရင်ေတာင် ကိုယ့်ဆဲမှန်းမှ မသိတာ။ မနာတတ်ပါဘူး။
သို့ေသာ်လည်း ြမန်မာပညာတတ်ေတွ ေပါ်လာတဲ့အခါမှာေတာ့ (ြမန်မာထဲက သူတို့ ခိုင်းေကာင်းတဲ့သူတချို့ကိုအဂင်္လန်ေခါ်ြပီး ဆာဘွဲ့ေပးပလိုက်တာကိုး)
“ြကည့်စမ်းပါဦး။ ဒါ ငါတို့ကို ဘိုေတွက သက်သက်နှိမ်ထားတာပဲ။ သူတို့ကို သခင်ေခါ်ရေအာင် ငါတို့က ကျွန်ြဖစ်ေနတာ မှ မဟုတ်တာ။ ေနရာတကာ ကျွန်စိတ်ေမွးေနလို့မြဖစ်ေသးဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ဓါတ်ကို ြမင့်ြမင့်ထားြကမှေတာ်မယ်။ ”
လို့ ေတွးမိတဲ့အတွက် ြမန်မာေတွလည်းကိုယ့်နံမယ်ေရှ့မှာ သခင်တပ်ြပီး တို့ဗမာအစည်းအရံုးြကီး ေပါ်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲသည်ေခတ်က သူတို့ေြကွးေြကာ်တဲ့ Slogan က
“သခင်မျိုးေဟ့ တို့ဗမာ”တဲ့။ အမျိုးသားေရး အသိအြမင်ေတွ ပွင့်လင်းလာတဲ့ရလာဒ်တစ်ခု ဆိုြကပါစို့။ ဒါေပမယ့် သည်ကေန့ေခတ်မှာေတာ့ ေသွးကွဲစကားေတွေြကာင့် အမျိုးသားေရးအားအင်ချိနဲ့လာချိန်မှာအဲသည်စကားကို အထအနေကာက်ြပီး
“နင်တို့က သခင်မျိုးေဟ့ တို့ဗမာဆိုေတာ့ ငါတို့တိုင်းရင်းသားေတွကကျွန်ေတွမို့လို့လား။ ”
လို့ ေမးစရာ ေြပာစရာ ြဖစ်လာပါတယ်။ ဒါကေတာ့ သက်သက် ကန့်လန့်တိုက်တာပါ။ အဲသည်ေခတ်ကေအာ်ခဲ့တဲ့ တို့ဗမာဆိုတာ တိုင်းရင်းသားမပါဘူးလို့ ဘယ်သူကေြပာလဲ။ သည်ေြမသည်ေရမှာအတူေမွးဖွားြကီးြပင်းလာခဲ့တဲ့သူ အားလံုးပါတယ်။
“ေတာင်ေတာရယ်သာ”လို့ဆိုတာဟာ
“ေြမာက်ေတာကမသာဘူး”လို့ ဆိုချင်တာမှ မဟုတ်တာ။ တကယ်တမ်း အေြပာထက် လက်ေတွ့ကျတာေတွကို သံုးသပ်ြကည့်လိုက်မယ်ဆိုရင်ေတာ့သူတို့ဘက်က အဲသလို ေတွးကုန်ြကတာ အလွန်ေတာ့ မဟုတ်ဘူး။ လက်ေတွ့ဘဝ ြဖတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ သမိုင်းေြကာင်းမှာညီလိုအကိုလို တန်းတူညီမျှ ဆက်ဆံခဲ့ြကသလားဆိုတာ ြပန်စဉ်းစားြကည့်ြကေပါ့။
ကိုယ်တို့ြမန်မာေတွ ကမ္ဘာမေြက ဆိုြကတဲ့အခါ
“တို့ဘိုးဘွား အေမွစစ်မို့ ချစ်ြမတ်နိုးေပ”ဆိုတာ ပါပါတယ်။ သည်ကေန့သည်အချိန် ပထဝီစာအုပ်ထဲမှ ေြမပံုလှလှကေလး ဆွဲနိုင်ဖို့ ြမန်မာနိုင်ငံလို့ ဧရိယာနယ်နိမိတ်သတ်မှတ်ခံရဖို့ဆိုတာ တကယ်ကို တို့ဘိုးတို့ဘွားများ ေပးအပ်သွားတဲ့ အေမွအနှစ်စစ်စစ် ြဖစ်ပါတယ်။ ရာဇဝင် သမိုင်းေြကာင်းရှိခဲ့လို့ အစ္စေရးေတွလိုလည်း ပါလက်စတိုင်းေတွဆီမှာ အရိုးေတွအသားေတွေတာင်လိုပံုေအာင်ဖို့ြပီး တိုက်မယူခဲ့ရဘူး။ ဘဂင်္ါလီေတွလို ြဖစ်တည်မှုသက်ေသ ဘယ်ေနရာမှာမှရှာမရတဲ့ အြဖစ်မျိုးလည်း မရှိဘူး။
ဧရာဝတီ၊ ချင်းတွင်း၊ စစ်ေတာင်း၊ သံလွင် ြမစ်ဝှမ်းလွင်ြပင်ေတွကိုေရေဝေရလဲနဲ့တကွ ပိုင်စိုးခဲ့ြပီး ေတာင်တန်းြကီးေတွ အနားသပ်လို့ ပင်လယ်ကမ်းစပ်ထိေအာင်ြမန်မာြပည်ဖွား တိုင်းရင်းသားေတွ အေြခချေနထိုင်ခဲ့တယ်။ ယဉ်ေကျးမှုေတွ ထွန်းကားခဲ့တယ်။ ပေဒသရာဇ်မင်းဆက်ေတွ အုပ်စိုးခဲ့တယ်။ ကိုလိုနီစံနစ်ြကီးကို ေတာင့်မခံနိုင်တဲ့အခါ သူ့ကျွန်ဘဝကိုလည်းေရာက်ခဲ့ရတယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ လွတ်လပ်ေရးကို မရအရ တိုက်ယူခဲ့ရတယ်။ လွတ်လပ်ေရးရတဲ့အခါသီဟတင်စိုး ကို ဇင်မာဦး နဲ့ ေြပးဖက်ခိုင်းြပီး ြပီးပါြပီ ဇာတ်သိမ်းလိုက်လို့ မရဘူး။
ဇာတ်လမ်းက အခုမှ စမှာ။ နိုင်ငံတစ်ခု ထူေထာင်ရေတာ့မယ်ေလ။ State Building တဲ့။ ဘယ်ေနရာကဘယ်ေနရာအထိ နယ်နိမိတ်သတ်မှတ်ြပီး ဘယ်သူေတွက အုပ်ချုပ်မှာလဲ။ နိုင်ငံထူေထာင်ချင် အစိုးရအဖွဲ့ရှိရတယ်။ ဘယ်မလဲ အစိုးရ။ ေတာင်သူြကီးမင်းေခတ်တုန်းကလို ရှင်ဘုရင် လှံနဲ့ထိုးလိုက်လို့ထိုးတဲ့လူ ရှင်ဘုရင် ေြမှာက်လိုက်လို့ မရဘူး။ အစိုးရအဖွဲ့ဆိုတာ ဖွဲ့စည်းပံု အေြခခံဥပေဒနဲ့ဖွဲ့စည်းရတယ်။ မင်းတို့နိုင်ငံကို ဘယ်လိုဖွဲ့စည်းပံုမျိုး နဲ့ တည်ေဆာက်မှာလဲ။
အဲဒါေြကာင့်လွတ်လပ်ေရးလိုချင်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ေအာင်ဆန််းတို့က အေြခခံဥပေဒဆိုတာကို ေရးဆွဲခဲ့ရတာေပါ့။ အဲသလို ေရးဆွဲတဲ့အခါ လမ်းဆံုတစ်ခုကို ေရာက်လာခဲ့ပါတယ်။ Union of Myanmar ြပည်ေထာင်စုြမန်မာနိုင်ငံေတာ် ဆိုြပီး ဗဟိုဦးစီး ချုပ်ကိုင်မှုနဲ့ သွားတဲ့ ပံုစံရယ်။ လွတ်လပ်ေသာြမန််မာ့ြပည်ေထာင်စုအဖွဲ့အစည်း Federation of Burma ဆိုြပီး ြပည်နယ်ေတွကို လွတ်လပ်ခွင့်ေပးတဲ့ ပံုစံရယ်။
သို့ေသာ်လည်း အဲဒီအချိန်က နိုင်ငံေတာ်တည်ေဆာက်ေရး State Buildingလိုပဲ အမျိုးသားစည်းလံုးညီညွတ်မှုတည်ေဆာက်ေရး Nation Building ဆိုတာလည်း အေရးြကီးလာတယ်။ မင်းတို့သီးသန့် ထူေထာင်လိုက်တဲ့ ြမန်မာဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးလဲ။ ဘယ်လိုစရိုက်လက္ခဏာ ယဉ်ေကျးမှုဘာသာစကား ရှိသလဲ။ အစရှိတဲ့ အမျိုးသားေရးလက္ခဏာ National Identity ဟာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဆိုတာထင်ထင်ရှားရှား ြပသဖို့လည်း လိုလာပါတယ်။
ဒါေြကာင့် ြမန်မာြပည်သည် တို့ြပည်၊ ြမန်မာစာသည်တို့စာ၊ ြမန်မာစကားသည် တို့စကား၊ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ေြကြငာရတယ်။ အဲသည်အချိန်မှာ အဂင်္လိပ်ကေတာင်တန်းသားေတွဆီသွားြပီး
“မင်းတို့ကေရာ ြမန်မာေတွနဲ့အတူတူ လွတ်လပ်ေရး လိုချင်တာ ဟုတ်လို့လား။ သူတို့နဲ့ မလိုက်ချင် ငါတို့နဲ့ ေနချင်ေနခဲ့ေလ။ ေနာက်ေအးေအးေဆးေဆးကျမှ ငါတို့လည်း မင်းတို့ကိုသီးြခားလွတ်လပ်ေရး ေပးမှာေပါ့။ ”ဆိုတဲ့ စကားမျိုး ေြပာပါတယ်။ ဒီအခါမှာ ြမန်မာနိုင်ငံထူေထာင်ဖို့တိုင်းရင်းသားေတွနဲ့ မခွဲအတူ စည်းလံုးမှု ယူရမယ် ဆိုြပီး ပင်လံုစာချုပ် ဆိုတာ ေပါ်လာေရာ။ ခွဲထွက်ချင်လည်း ေနာက်မှ ကိုယ့်ချင်းကိုယ့်ချင်း ြပန်ညှိမယ်။ ေလာေလာဆယ်ေတာ့ အိမ်ဦးခန်းကဖုတ်ေကာင်အရင်ထုတ်ြကဦးစို့ရဲ့ လို့ စိတ်ဝမ်းတူညီခဲ့ြကတယ်။ ဒါေြကာင့်လည်း လွတ်လပ်ေရးကိုေတာ်ေတာ်ေစာေစာ ရခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့အချုပ်အြခာအာဏာဟာ ြမန်မာေတွလက်ထဲ ြပန်ေရာက်ခဲ့ပါတယ်။ သည်အခါမှာ ဗိုလ်ချုပ်ေအာင်ဆန်းလည်းမရှိေတာ့ဘူး။ သူနဲ့အတူ ကိုယ်ကျိုးမဖက် တိုင်းြပည်အတွက် အလုပ်လုပ်ေနြကတဲ့ ပညာတတ်၊ နိုင်ငံေရးသမားေတွလည်းပါသွားတယ်။ ကျန်တဲ့သူေတွ မရှိဘူး မဟုတ်ပါဘူး။ ရှိပါတယ်။ မရှိတာက လက်ထဲေရာက်လာတဲ့ အာဏာြကီးကိုဘယ်ပံုဘယ်နည်း ခွဲေဝ ချုပ်ကိုင်ြကမတုန်း။
တစ်စံုတစ်ေယာက်ရဲ့ လက်ထဲကို လံုးလံုးလျားလျားေရာက်မသွားေအာင် ချိန်ခွင်လျှာကို ဘယ်လိုထိန်းြကမတုန်းဆိုတဲ့ Check and Balance မရှိတာလို့ ထင်ပါရဲ့။ အာဏာလုပွဲ၊ အကွဲအြပဲ ဇာတ်လမ်းေတွ တားမရ ဆီးမရ ေပါ်လာတယ်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့နိုင်ငံေတာ်ြကီးကို တပ်မေတာ်က ကယ်တင်ထားရတာ ၁၉၆၂ ကေန ၂၀၁၂ နီးနီးဆိုေတာ့ နှစ် ၅၀ တိုင်ခဲ့ြပီ။ အေရးမြကီးပါဘူး။ သူ့ကျွန်ခံရတာမှ မဟုတ်ပဲ။ ကိုယ့်ကျွန်ကိုယ်ဆက်ခံရတာ။ ဘာြဖစ်ေသးတုန်း။ သူတို့ဟာသူတို့ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်၊ ကိုယ်ေတွ ထမင်းေလးနပ်မှန်ရင်ေတာ်ြပီ။ မေြပာနဲ့ဆို မေြပာဘူး။ မြကားနဲ့ဆို မြကားဘူး။ မြကည့်နဲ့ဆို မြမင်ဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့်အဲသလိုမျိုး အတိုက်အခံ အထိန်းအကွပ်မရှိ အြကွင်းမဲ့ အာဏာနဲ့ အုပ်ချုပ်တဲ့အခါ နတ်ဝတ်ပုဆိုးတိမ်မီးခိုးနဲ့ ဘုရင်ြကီးလို ေြပာင်ေတာ်မူရံုမကလို့ ြပူေတာ်ေမာင်ြကီးပဲ ြဖစ်ေနေန သူ့အနားကမင်းြကီးများ ဘုရားကေတာ့ ဘုန်းေတာ်ေြကာင့် လုပ်ြမဲလုပ်ဦးမှာပဲ။ ကိုယ့်ြမန်မာအချင်းချင်းေတာ့ဘယ်သူမှ ဘာမှ မေြပာဘူးေပါ့။ သူများနိုင်ငံကလူေတွက ေပတံြကီးနဲ့ ထုတ်တိုင်းြကတဲ့အခါ မဟာအရှက်ေတာ်ကွဲေတာ့တယ်။
(ေဒတာေတွကို တိုင်းတာပါေနာ်) အိုလံပစ်ကို အနားမသီနိုင်ေပမယ့် ဖွံ့ြဖိုးမှုေနာက်ကျဆံုးနိုင်ငံေတွထဲမှာြမန်မာက တံခွန်စိုက်လို့ချည့် ေနေတာ့တယ်။ မဟုတ်တမ်းတရားပါလို့လည်း ြငင်းမရ။ ဓါတ်ပံုြကီးနဲ့ေတာင်ြပထားတယ်။ ြမန်မာေတွက ၁၉၀၀ ြပည့်နှစ်ေလာက်တုန်းက လှည်းယာဉ်ကေလးနဲ့ သွားြကပါတယ်တဲ့။ အခု ၂၀၁၀ မှာလည်း လှည်းယာဉ်ေလးနဲ့ သွားြမဲပါပဲတဲ့။ ေအာင်မယ် ဒင်းတို့မသိလို့။ ဗုဒ္ဓဝင်ဖွားေတာ်မူခန်းြပီးေတာ့သုေဒ္ဓဒနမင်းြကီး လယ်ထွန်မဂင်္လာခင်းတဲ့အခါ
“ယမထာ ေရွှြကိမ်လံုးရယ်နှင့် ထွန်တံုးကိုတဲ့ေြခေတာ်တင် နွားြကန်စံုနှင်”ဆိုတာေလ။ မယံုသွားြကည့်။ အဲသည်နွားြကန်စံု ခုထိရှိတုန်း။ ကိုယ့်ဆီမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်ေတွ ပိုေနလို့ သူများနိုင်ငံကိုေတာင် ေရာင်းစားေနရပါတယ်လို့လူသိရှင်ြကားေြပာသွားေတာ့ ဟိုက
“ပိုမှာေပါ့။ ြမန်မာဆိုတာ ကမ္ဘာမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား အသံုးအနည်းဆံုးနိုင်ငံထဲမှာပါတယ်ေလ။ ”တဲ့။ အာလာဒင်ပွတ်တဲ့ မီးခွက်ေတွ သူတို့ သံုးေနြကတုန်းဟာကို။ (နိုင်ငံရဲ့ဂ၅% ဟာ လျှပ်စစ်မီး မရပါဘူးတဲ့) ဒါဥပမာပဲ ရှိေသးတာ။ နိုင်ငံသားတစ်ဦးချင်း ပျမ်းမျှဝင်ေငွ၊ထုတ်ကုန်တန်ဖိုး၊ တိုင်းချင်တာနဲ့တိုင်း၊ ကိုယ့်ေနာက်မှာ ေဟတီ နဲ့ ရဝမ်ဒါပဲ ကျန်ေတာ့တယ်။ (ဟွန့်။ ငါသာ ခရိုနီ ြဖစ်လို့ကေတာ့ ဟိုတယ်ရဝမ်ဒါေတွ တစ်နိုင်ငံလံုး ေလျှာက်ဖွင့်ပစ်မယ်)
အဲလိုမျိုးသူများေရှ့မှာ အရှက်ကွဲေပါင်းများတဲ့အတွက် သည်တစ်ခါေတာ့ အေြပာင်းအလဲဟာ ြပည်သူေတွက ေတာင်းဆိုတာသက်သက်မဟုတ်ပဲ (သူ့ချည်းသက်သက်ဆို ဘယ်တုန်းက ဂရုစိုက်ဖူးလို့လဲ) အုပ်ချုပ်သူေတွ ကိုယ်တိုင်ကလိုလိုလားလား ေြပာင်းလဲဖို့ ြကိုးစားလာတာ ြဖစ်ပါတယ်။ မြဖစ်မေန ဆိုတာလည်း ပါချင်ပါမှာေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ တပ်မေတာ်အစိုးရကေန အရပ်သားအစိုးရ (ေဘာင်းဘီချွတ် ြဖစ်ချင်ြဖစ်ပေစ) လက်ထဲကိုစံနစ်တကျ အာဏာလွှဲေြပာင်းေပးခဲ့ပါသတဲ့။
ေဟာသမိုင်းဘီးြကီး တစ်ပါတ်လည်လာပါြပီခင်ဗျာ။ State Building က ြပန်စြကပါစို့။ ဖွဲ့စည်းပံုအေြခခံဥပေဒလား။ ဆယ့်ငါးနှစ်တိုင်တိုင် အချိန်ယူြပီး ေရးဆွဲထားတာ။ ေညာင်နှစ်ပင်မှာေလ။ သည့်ထက် ေအးေဆးတာ ရှိဦးမလား။ ဒါေပမယ့် ဒါေပမယ့်ေပါ့ခင်ဗျာ။ ဘယ်ေလာက်ြကာေအာင်တည်တည်ေကာက်ညင်းမနပ်ေတာ့ အရပ် အြပစ်တင်ကာမှ တင်ေရာ။ အဲသဟာြကီးက မနူးမနပ်နဲ့မို့ ထပ်ြပင်ဆင်စရာေတွရှိပါတယ်တဲ့။
ဆွဲတုန်းကလည်း ဟုတ်ဘူးလား ငါ့တူရယ်၊ ဟုတ်တာေပါ့ ြကီးေတာ်ရယ် နဲ့ ဆွဲခဲ့ြကတာပါပဲ။ အခု ြပင်မယ်ဆိုလည်း ြပင်ေပါ့။ သို့ေပတဲ့ ဘာေတွ ြပင်မလို့များပါလိမ့်လို့ေတာ့ စိတ်ဝင်စားမိတာေပါ့။ ချွန်တဲ့သူကလည်း ချွန်ရှာပါတယ်။ ရှင်ေစာပု နန်းတင်လို့ရေအာင် ြပင်မှာပါတဲ့။ (တို့ မယံုဘူး)ြပင်လက်စနဲ့ေတာ့ မထူးပါဘူးကွယ်။ ြပည်နယ်ြပည်မ အခွင့်အေရးေလးေတွ မျှသွားေအာင်Federalism ကေလးပါ ဝင်ေဆွးေနွးြကည့်ြကရေအာင် လို့ ေမျှာ်လင့်ထားသူေတွကလည်း တပံုြကီးပါပဲ။
ခွဲမထွက်နဲ့ဆိုလည်း မထွက်ပါဘူး။ ဒါေပသိ ြမန်မာနဲ့ တိုင်းရင်းသားေတွအြကားမှာ ဘီလူးစည်းလူ့စည်းတိတိပပ ရှိေစချင်လို့။ အာဏာကို ဘယ်လိုခွဲြကမတုန်း။ တာဝန်ကို ဘယ်လိုခွဲြကမတုန်း။ အရင်းအြမစ်နဲ့သယံဇာတကို ဘယ်လိုခွဲြကမတုန်း၊ ေငွေရးေြကးေရးကို ဘယ်လို စီမံခန့်ခွဲြကမတုန်း တဲ့။
တခါကခရီးသွားတစ်ေယာက်ဟာ ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ ဘုန်းြကီးေကျာင်း တစ်ေကျာင်းေပါ်တက်ြပီး ဆွမ်းကျန်ဟင်းကန်ကေလးများေပးပါေကျွးပါ ေတာင်းသတဲ့။ အဆင်မေြပပါဘူး။ ဘုန်းြကီးက တွင်တွင်ေခါင်းခါလို့ ေခါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ေကျာင်းေပါ်ကဆင်းလာရတယ်။ ေကျာင်းေအာက်က ကိုရင်ြကီးက ြမင်ေတာ့
“ေရာ်။ ဒကာ့နှယ်။ ငါ့ဘုန်းြကီးအေြကာင်းလည်း မသိပဲနဲ့။ ငါြပမယ်။ လာလိုက်ခဲ့။ ”
ဆိုေကျာင်းေပါ် ြပန်ေခါ်သွားသတဲ့။ ေကျာင်းေပါ်မှာ ဘုန်းြကီး ဦးချြပီး စပ်ြဖဲစပ်ြဖဲေနတဲ့ကိုရင့်ကို ဘုန်းြကီးက
“ဟဲ့ကိုရင်။ ဘာေတွ အူြမူးေနသတုန်း။ ြပံုးစိစိနဲ့။ ”
လို့ေမးေတာ့ ကိုရင်က
“မှန်လှပါ။ တပည့်ေတာ် အိပ်မက်မက်တယ်ဖျာ့။ အိပ်မက်ထဲမှာ ဆရာေတာ်က ရှင်ဘုရင်ြကီး ြဖစ်လို့ဖျာ့။ ”
လို့ ေလျှာက်သတဲ့။ ဘုန်းြကီးလည်း ြပံုးြဖီးြဖီးလုပ်လို့မှမဆံုးေသးဘူး။ ကိုရင်က
“အရှင်ဘုရားတိုင်းြပည်ြကီးက ကျယ်လိုက်တာဖျာ့။ တပည့်ေတာ်ကို ေကျာက်ပန်းေတာင်း နယ်ကေလးတစ်နယ်ေလာက်အပိုင်စားေပးပါလားဖျာ့။ ”
“ေဟ့ေအးလကွာ။ ကိုရင့်နှယ် ငါ ထန်းလျက်ြကိုက်မှန်း သိလျက်နဲ့။ ေကျာက်ပန်းေတာင်းက ထန်းလျက်ေပါသယ်ကွ။ ”
“ဒီလိုဆိုလည်းရှမ်းြပည်က သီေပါေလးြဖစ်ြဖစ်။ ”
“လုပ်ြပန်ြပီ။ သည်ကိုရင်။ ငါလက်ဘက်ြကိုက်တာ မင်း မသိဘူးလား။ ေပးနိုင်ဘူးကွာ။ ”
“ေတာ်ပါြပီဆရာေတာ်ရယ်။ ဒါြဖင့်လည်း ဘာမှမထွက်တဲ့ ပခုက္ကူသာ ေပးရစ်ပါေတာ့။ ”
လို့လည်းဆိုေရာ ဘုန်းြကီးလည်းြကိမ်လံုးထဆွဲြပီး
“တယ်လည်းအေတာင်းအရမ်းထူတဲ့ ကိုရင်။ ပခုက္ကူမှာ ရှင်မေတာင်က သနပ်ခါး ထွက်တယ်လဟ။ ငါ့မိဖုရားြကီးသနပ်ခါးလိမ်းဖို့ ထားရဦးမှာ။ ”
ဆိုလိုက်ရိုက်ေတာ့ ကိုရင်က ခရီးသွားတကာကို
“ကဲငါ့ရှင်။ ြမင်ြပီ မဟုတ််လား။ ငါ့ဆရာေတာ်က ငါ့ဟာငါ အိပ်မက်ထဲမက်တဲ့ဟာေတာင် သူ့ဆီေတာင်းရတဲ့အစား မဟုတ်ဘူး။ ”
လို့ ေြပာသတဲ့။ ကိုယ့်လူတို့လည်းလိုချင်သမျှ ေတာင်းချင်သပဆို ေတာင်းြကည့်ြကေပါ့ဗျာ။ ကိုရင်ကေတာ့ လစ်ြပီ။ တာ့တာ။
0 comments:
Post a Comment