အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဆင်းတုန်းတန်းလန်းမှာ ကိုယ့်အေပါ်တန်းက အလုပ်ဝင်တဲ့သူေတွကိုအစိုးရဝန်ထမ်းအြဖစ် မဝင်မေနရ သံုးနှစ်လုပ်ေပးရမယ် ဆိုတဲ့ ဥပေဒထွက်လာပါတယ်။မေလာက်ငှတဲ့လစာ၊ မမျှတတဲ့ ေနရာချထားမှု၊ မေရရာတဲ့ဘဝေရှ့ေရးေတွေြကာင့် အလုပ်ထဲကဆရာဝန်ေတွ တစ်ေယာက်ြပီးတစ်ေယာက်ထွက်ကုန်တာကိုး။ ရန်ကုန် မန္တေလးမှာရှိတဲ့ သင်ြကားေရးေဆးရံုြကီးများမှာေတာင် လံုေလာက်တဲ့လက်ေထာက်ဆရာဝန်အင်အား မရှိတာေြကာင့် သည်လိုမှ မလုပ်ရင် မရေတာ့ဘူး လို့ ေတွးမိေပမယ့်ကိုယ်လို မအတဲ့သူေတွကေတာ့ ငါးရံ့ြပာလူးြဖစ်ကုန်ပါတယ်။
အေရးအခင်းြဖစ် ေကျာင်းေတွပိတ်လို့အမ်ဘီဘီအက်စ်ကေလးေတာင် ဆယ်နှစ်ဆယ်မိုးတက်ယူလာရတာ ေနာက်ထပ်အလုပ်ထဲ သံုးနှစ်ဝင်လုပ်ရဦးမယ်ဆိုေတာ့ဟိုဘက်မှာ ရယ်ဂျစ်စထရာေတွ၊ ကွန်ဆားတန့်ေတွ အြဖစ်ေနာက်ကျကုန်မှာေပါ့တဲ့။
မိဘများကိုယ်တိုင်ကြမန်မာြပည်က ထိပ်ထိပ်ကျဲ ပါရဂူဆရာြကီးများဆိုေတာ့ မျိုးေစ့လည်းမှန် ပင်လည်းသန်ြပီးေဟာက်ဆာဂျင်ဘဝမှာကတည်းက ဘွဲ့လွန်သင်တန်းသားေတွထက်ကို သာပါေပတယ်ဆိုတဲ့ ဂျီးနီးယပ်စ်ြကီးေတွအတန်းထဲမှာ အများြကီးရှိပါတယ်။ ေတာ်သမှ ကိုယ့်ြမန်မာြပည်နဲ့ မတန်တဆကို ေတာ်ေနတာ။ နပိုလီယန်ြကီးစစ်ပွဲတိုင်းေအာင်သလိုပဲ ေြဖသမျှစာေမးပွဲတိုင်း ထိပ်ကေဆာင် ေခါင်ကချီလာခဲ့ြကတာ။
အဲဒီဥပေဒအသစ်ဟာသူတို့အတွက် ြမင်းေကာင်းခွာလိပ်ြဖစ်ေစတယ်။ ဒါေြကာင့် ဘယ်လိုမှ လက်ခံသေဘာတူြခင်း မရှိတဲ့အေြကာင်းေကျာင်းသားအားလံုး လက်မှတ်ထိုးြပီး ဆန္ဒေဖာ်ထုတ်ြကဖို့ စီစဉ်တယ်။
“မင်းကအြမဲ အစိုးရကိုကဏ္ဍေကာစ လုပ်ေနကျအေကာင်ဆိုေတာ့ လာခဲ့ ပါလှည့်”
လို့ ဆိုတယ်။
“ အလိုဗျာ။ ငါက အဲဒီဥပေဒထွက်မလာလည်း အစိုးရအလုပ်ထဲကို ဝင်ကိုဝင်မှာ။”
လို့ ဆိုေတာ့
“ေလာကြကီး သည်လိုအူေြကာင်ကျားေတွလည်းရှိေသးသကိုး။”
ဆိုတဲ့အြကည့်နဲ့
“မင်းသိပ်ထင်မေနနဲ့။ ငါတို့က လူြကီးေတွအေြကာင်း မင်းတို့ထက်ပိုသိတယ်။ အခုဟာက သူတို့ဆီမှာ လူမရှိလို့ နသားပါယား ဥပေဒထုတ်ြပီး အတင်းဝင်ခိုင်းေနတာ။ေနာင် ေလးငါးဆယ်နှစ် သူတို့လိုချင်တဲ့ အေရအတွက်ရရင် အရင်လိုပဲ ပီအက်စ်စီြပန်ေြဖ။ မေနချင်သွားြက။ေဂျာင်း။ ြဖစ်ကုန်မှာ”
တဲ့။ ေြမြကီးလက်နဲ့ပုတ်တာကမှ လွဲချင်လွဲဦးမယ်။ သူတို့စကား ဆံြခည်တစ်မျှင်ေတာင်မလွဲတာအမှန်။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ အလိုမတူပဲ အတင်းအြကပ် အိမ်ကိုအလုပ်ခန့်စာပို့မှာ စိုးတဲ့အတွက်အလုပ်သင်ဆရာဝန်ေတာင် ြပီးေအာင် ဆက်မဆင်းြကေတာ့ဘူး။ သူများေရွှ့မယ့် အကွက်ကိုေတာင် တစ်ကွက်ေကျာ်ြမင်နိုင်ြကတယ်။
ကိုယ်ကလား။သူ့ဘဝနဲ့သူ ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ်ဆိုေတာ့ ဖားတုလို့ ခရုလိုက်မခုန်နိုင်ပါဘူး။ အလုပ်ဝင်ဖို့ေခါ်ေခါ်ချင်းနန့်နန့်တက်ြပီးကို ဝင်ေြဖပလိုက်တာ။ ၁၉၉၅ ဒီဇင်ဘာ (၂၆)ရက်ေန့မှာ လက်ေထာက်ဆရာဝန်အြဖစ်နဲ့တွင်းနက်ြကီးထဲ စိတ်လိုလက်ရ ခုန်ချခဲ့တယ်။
လစာေငွ ၁၅၇၅ကျပ်ဆိုတာ အတန်းထဲက တချို့ေကာင်မေလးေတွေြပာမယ်ဆိုရင် ဖိနပ်တစ်ရံစာ မရှိဘူး လို့ ဆိုချင်ဆိုနိုင်တယ်။ ဖိနပ်နဲ့နှိုင်းေတာ်ေသးတာေပါ့ဗျာ။အခုဘက်ဆဲလာစာရင်းဝင် စာေရးသူဘဘြကီးတစ်ေယာက်ရဲ့ သမီးေတာ်ကေလး ေအာက်ခံေဘာင်းဘီဝယ်တာ အဲဒီအချိန်တုန်းကတစ်ထည်ကို ၇၅၀ ေတာင်ေပးရတယ် လို့ ခိုင်လံုတိကျတဲ့ သတင်းရပ်ကွက်က ြပန်ြကားတဲ့အခါ
“ငါ့လခနဲ့သူ့ဆင်ရရင် နှစ်ထည်ေလာက်ေတာ့ လှည့်ဝတ်နိုင်မှာေပါ့။”
လို့ ကိုယ့်ဘာသာ အားတင်းယူရတယ်။လူပျိုလူလွတ် ကိုယ့်တစ်ေယာက်တည်းရဲ့ ထမင်းစားရိတ်မပါ အေသးသံုးစားရိတ်ကို ကိုယ့်လခနဲ့ေလာက်ငှေအာင် မစီမံနိုင်တဲ့အတွက် လခထုတ်ရင် အေမကိုတစ်ြပားမကျန်အပ်တယ် လို့ နံမယ်ေကာင်းယူြပီးလိုသေလာက်ကို အေမ့ဆီက ြပန်ေတာင်းသံုးတယ်။
ကိုယ်တို့ငါးစိမ်းကေလးေတွဝင်လာတဲ့အခါ နဂိုတုန်းက မရှိသံုးသံုးထားတဲ့ ေဆးရံုသက်တမ်း ေြခာက်နှစ်ြကာ ငါးကင်ြကီးများကိုေအာ်ဒါတစ်ေစာင်တည်းနဲ့ ေလေပွေမွှ့လွှတ်လိုက်တယ်။ အပျံစားအလန်စား မမေလးများကို ဘူးသီးေတာင်၊ပုဏ္ဏားကျွန်း၊ ေြမပံု၊ အမ်း စသည်ြဖင့် ေြမပံုေပါ်မှာ မနည်းရှာရတဲ့ေနရာေတွကို ပို့လိုက်တဲ့အခါအကုန်လံုး စာကေလး အေမွှးနှုတ် ြဗုတ် ြဖစ်သွားတယ်။ သူများေတွေရာက်သွားတာ ေပျာ်ေနလို့ ရမလား။
ကိုယ်လည်းတစ်ေန့ အဲဒီေနရာေရာက်မှာ သိြပီးသား။ အလွန်ဆံုး ရန်ကုန်ထား နှစ်နှစ်ေပါ့။ အိမ်ကထမင်းဘူးေလးသယ်ြပီးလက်ြဖန့်ေတာင်းသံုးေနရတဲ့ဘဝက နယ်ကို မထွက်ရဲတာေြကာင့် ဝါသနာလည်း ပါရင်းစွဲ သင်ြကားေရးဘက်ကိုေလျှာက်ယူလိုက်တယ်။ လက်မတင်ေလးပါပဲ။ ကိုယ်ေရာက်ြပီး တစ်လေလာက်အြကာမှာ ရံုခါြပန်တယ်။ေဗဒင်မေမးနဲ့။ ထွက်ကုန်ြပန်ေရာ။
ဆရာဝန်ေတွဆိုတာစစ်သားေတွလို မဟုတ်ဘူး။ ေတာေစာ်နံရင် ြပန်တယ်။ ေတာင်ရိပ်ေအးရင် ေြပးတယ်။ စားဝတ်ေနေရး၊လံုြခံုေရး၊ ဘာတစ်ခုမှ အာမခံချက်မရှိတဲ့အရပ်မှာ ေနတဲ့အစားမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ဒါေြကာင့်နယ်ေြပာင်းတဲ့အမိန့်စာေတွ ထွက်တိုင်းထွက်တိုင်း၊ အလုပ်ထွက်တဲ့ဆရာဝန်ေတွ ဘယ်နှစ်ေယာက်ေတာင်ရှိမလဲ မမှန်းနိုင်ဘူး။
အပိုေြပာတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ မနှစ်ကတုန်းက ေနပူေတာ်မှာ လူြကီးနဲ့ေတွ့ဖို့ထိုင်ေစာင့်ေနရတဲ့အခန်းထဲမှာ ြကမ်းြပင်ကေန မျက်နှာကျက်ထိလု ေတာင်ပံုရာပံု ပံုထားတဲ့ဆာလာအိတ်ြကီးေတွေပါ်မှာ ဘာစာေရးထားတယ်ထင်သလဲ။ Dismissed တဲ့။
သူတို့တေတွအလုပ်ထွက်ကုန်တာ အလွန်လို့ မဆိုနိုင်ဘူး။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် နယ်ထွက်ဖူးတဲ့အခါ ကိုယ်ေတွ့ခံစားရတယ်။ေနေရးထိုင်ေရး စီစဉ်ေပးပါ့မယ် လို့ ဘယ်သူကမှ မေြပာဘူး။ အထူးကုဆရာဝန်ြဖစ်မှ နယ်ထွက်တာေတာင်ေဆးရံုက အလုပ်သမားတန်းလျားမှာ အစုတ်ဆံုးအခန်းမှာေနရတယ်။ ေနာက်ဆံုးမှ ေရာက်တဲ့သူဆိုတာထံုးစံပဲ။
အိမ်သာထဲေလာင်းဖို့ ေရပံုးေရခွက်ကအစ ထွက်ဝယ်ရတယ်။ အရင်လူက မထားခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။သူထွက်တာနဲ့ အိမ်ခံအလုပ်သမားေတွ အေမွခွဲယူြကတာ မီးဖိုတင်ဖို့ ထင်းရူးေသတ္တာ အစုတ်ေတာင်မချန်ဘူး။ ထမင်း ဟင်းချက်ဖို့၊ ေဆးဖို့ေြကာဖို့ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ေရထွက်ခပ်ရတယ်။
ဒီအရသာမျိုးကအသစ်ေရာက်တဲ့သူတိုင်း ခံစားရတာ။ အစပါပဲ။ ေနာက်ေတာ့ ကိုယ်က ဆရာြကီးြဖစ်လာတဲ့အခါ ြပန်ရိုက်ေပါ့။နယ်ေရာက်သွားလို့ စားရမဲ့မဲ့ ေသာက်ရမဲ့မဲ့ ဆရာဝန်ဆိုတာ အမ်းလိုေနရာမျိုးမှာေတာင် မရှိပါဘူး။
ဘယ်လိုေနရာမျိုးမှာပဲြဖစ်ြဖစ်ကိုယ်နဲ့အတူတူတွဲ အလုပ်လုပ်တဲ့သူထဲမှာ စိတ်ချင်းသေဘာချင်း မတိုက်ဆိုင်တဲ့သူ၊ ကိုယ့်အေပါ်မြကံအပ်မစည်ရာ ြကံစည်မယ့်သူဆိုတာ ေရှာင်လွှဲလို့ မရနိုင်ဘူး။ ကိုယ့်အချင်းချင်း မဟုတ်ရင်ေတာင်လက်ေအာက်ငယ်သား၊ ဆရာမ အလုပ်သမားများနဲ့ ြဖစ်ချင်ြဖစ်မယ်။
အထက်လူြကီးနဲ့ ြဖစ်ချင်ြဖစ်မယ်။အခန့်မသင့်တဲ့အခါ ြမို့ခံလူနာေတွနဲ့ေတာင် ြဖစ်ချင်ြဖစ်တယ်။ ဒီဟာေတွနဲ့ အဆင်မေြပြခင်းဟာလည်းဆရာဝန်ေတွကို အလုပ်ထွက်ြဖစ်ေစတဲ့ အေြကာင်းတရား ပစ္စေယာ ပစ္စနိဿယေတွထဲမှာ ပါြပန်တယ်။ အခုေခတ်အခါမှာေတာ့ဂျာနယ်လစ္စ ပစ္စေယာတစ်ပါး ထပ်တိုးလို့လာြပန်ေရာ။ ဆရာဝန်ေတွ အလုပ်ထုတ်ခံရတဲ့အခါ တြခားဝန်ထမ်းေတွနဲ့မတူတာကေဆးကုသခွင့် လိုင်စင်ကို ပိတ်သိမ်းြပီးေတာ့ ြပည်ပထွက်ခွင့် ပညာေရးကင်းရှင်းေြကာင်းထုတ်မေပးေတာ့ဘူး။ ဒီ့ထက်ဆိုးတာက ေလဆိပ်မှာ ဓါတ်ပံုနှင့်တကွ ရာဇဝတ်သားများလို ဘလက်လစ်စ်ထုတ်တယ်။
ဦးခွန်ဆာနဲ့ ေလာ်စစ်ဟန်က တံခါးေတွ ဓါးေတွ မရှိေသာ်ြငား ကိုကိုေဒါက်တာ၊ မမေဒါက်တာများကေတာ့ေြခလည်းမကျူးနဲ့ ဒူးလည်းမေကျာ်နဲ့။ သည်လိုမျိုး လာစမ်းလို့ေတာ့ မရပါဘူး။ ဘဂင်္ါလီေတွ ဥဒဟိုသွားလာေနတဲ့ေခတ်မှာဆရာဝန်ြကံ ထရံေတာင် တုတ်ခေနာင်း ြဖစ်လို့ရတယ်။ စိုးမင်း ကို မင်းစိုး လို့ ြပင်ြပီး၉တန်းေအာင်နဲ့ စာအုပ်အသစ်လုပ်၊ ကွန်ြပူတာေဖျာက်ခေလး ေပးလိုက်ရင် မျက်ခွံေတာင်လှန်အြကည့်မခံရဘူး။
ရယ်စရာေကာင်းလိုက်ပံုများ ဘူတန်က လုပ်သက်ခွင့်ကုန်လို့ြပန်အထွက်မှာ ကိုယ်နဲ့သိတဲ့ ကိုးတန်းေအာင်ြကီးက ေရှ့ကေရှာကနဲဝင်သွားြပီး စာအုပ်အစိမ်းစစ်စစ်နဲ့ဝန်ြကီးဌာနအမိန့်စာြကီးကိုင်ထားတဲ့ ကိုယ့်ကို ခါတိုင်းဘယ်တုန်းကမှ မေတာင်းတဲ့ ဝန်ြကီးဌာနေထာက်ခံစာဆိုတာြကီးကိုေနြပည်ေတာ်ြပန်ယူခိုင်းလို့ ေလယာဉ်ေပါ် မတက်လိုက်ရဘူး။ ြပီးေတာ့ လူလယ်ေခါင် သူခိုးေဟာက်သလိုေဟာက်တယ်ဗျ။
“ခင်ဗျားတို့ဆရာဝန်ေတွပဲ နိုင်ငံြခားထွက်ထွက်သွားြပီး ြပန်မလာြကတာ။”
တဲ့။ ပလာချီြကီးဗျ။
ဒီတစ်ခါေတာ့နိုင်ငံြခားထွက်ထွက်ြပီး ြပန်မလာတဲ့ ဆရာဝန်ဆိုတဲ့ကိစ္စ ရှင်းြကတာပေလ။
ဆရာဝန်ဘဝရဲ့အသက်ဟာေနာက်ထပ် ဘွဲ့လွန်ေတွထပ်တက်ဖို့ အခွင့်အလမ်း၊ ြပည်ပနိုင်ငံေတွမှာ ေလ့ကျင့်ဆည်းပူးဖို့ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့် သူတို့ဆီက ဘွဲ့တစ်ခုကို ကိုယ့်ဆီမှာလို လွယ်လွယ်နဲ့ မေပးလိုက်ချင်ဘူး။အေတွ့အြကံုရေအာင် ေလ့ကျင့်တယ်ဆိုြပီး ထိုက်သင့်သေလာက်ေတာ့ ခိုင်းစားလိုက်ချင်ေသးတာ။ခက်တာက ကိုယ့်နိုင်ငံထဲမှာ ေလ့ကျင့်သင်ြကားထားတဲ့ သက်တမ်းကို သူတို့ေတွက စိတ်ချေလာက်တဲ့လုပ်ငန်းအေတွ့အြကံုအြဖစ် မယူဆဘူး။
ဒါေြကာင့် ေမ့ေဆးပညာလို ဘွဲ့လွန်မျိုးရဖို့ဆိုတာငါးနှစ်ေလာက် သူတို့ဆီမှာ အလုပ်လုပ်ရတယ်။ အစိုးရဝန်ထမ်းသက်တမ်းကမှ အနှစ်၃၀ ပဲ ရှိတာ။ ငါးနှစ်ြကီးများေတာင် အလုပ်လည်းမလုပ်ပဲလခေပးထားရမယ်ဆိုေတာ့ နိုင်ငံေတာ်က ခွင့်မြပုနိုင်ဘူး။
ဒါေြကာင့် ဘယ်ဆရာဝန်ကိုမှ ဌာနကင်းကွာ၂နှစ်ထက်ပို မေပးေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ ကာလအပိုင်းအြခားအတွင်းမှာ(အဲဒါကလည်း ေတာ်ေတာ်တိုတယ်) ကိစ္စမြပတ်နိုင်တဲ့ ဆရာဝန် မှန်သမျှဟာ အလိုလိုေနရင်း အလုပ်ထုတ်ခံရတဲ့ဘဝကိုေရာက်ကုန်တယ်။ ခက်တာက သူတို့ကသာ နင်တို့ကို ဒီတိုင်းြပည်က အလုပ်ထုတ်ပလိုက်ြပီ။ အလုပ်ထုတ်ပလိုက်ြပီေြပာေနတာ။
ဟိုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်ရင် အဆတစ်ရာေလာက်သာတဲ့လစာ၊ လူေနမှုအဆင့်အတန်း၊ အာမခံချက်၊ဘာမဆို လိုေလေသးမရှိ ြပည့်စံုတယ်။ နိုင်ငံြခားက ြပန်မလာလို့ အလုပ်ထုတ်ခံရတဲ့ဆရာဝန်ေတွထဲမှာမျက်ရည်စက်လက်ေတာ့ တစ်ေယာက်မှမပါဘူး။ ကိုယ့်ဘဝတိုးတက်ရာတိုးတက်ေြကာင်းအတွက် ပဋိရူပေဒသဝါေသာစ မဂင်္လာဆိုတာလည်း လိုတာပဲ မဟုတ်လား။ ြပန်လာရင် အသိပဲလို့ ေမာင်းတင်ေနတဲ့ သူြကီးေတွကိုအေသဝနာစ ဗာလနံ နဲ့ နှုတ်ဆက်လိုက်တာေပါ့။
ဒီြပဿနာမျိုးကကိုယ့်ဆီမှာမှ ရှိေနတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တရုတ်မှာလည်း ရှိတယ်။ အိန္ဒိယမှာလည်း ရှိတယ်။ ဘူတန်မှာလည်းရှိတာပဲ။ ဒါေပမယ့် ေမာ်စီတံုးြကီးက
“အပင်ဘယ်ေလာက်ြမင့်ြမင့် အရွက်ေြကွတဲ့အခါ ပင်ေြခအြမစ်ကိုြပန်လာရစြမဲပဲ”
လို့ လက်ဆန့်ြပီး ြပန်ေခါ်လိုက်တဲ့အခါကျေတာ့ ကမ္ဘာအနှံ့အြပားက တရုတ်ပညာတတ်အများအြပားြပည်မြကီး ြပန်လာြပီး တိုင်းြပည်အတွက် အလုပ်အေကျွးြပုြကတဲ့အတွက် ကမ္ဘာေကျာ် မှတ်တမ်းဝင်စကားတစ်ခွန်းြဖစ်သွားတယ်။ ကိုယ်တို့ဆီက ြပည်ပေရာက်ေနတဲ့ ဆရာဝန်ေတွကိုလည်း သည်စကားမျိုးပဲသံုးြပီး ြပန်ေခါ်ြကမလား။ စမ်းြကည့်ရေအာင်ေလ။
ပန်းစိုက်တဲ့ဘဘြကီးလက်ထက်မှာ ဂျပန်နိုင်ငံက နှလံုးေသွးေြကာခွဲစိတ်အဖွဲ့ြကီးနဲ့အတူ ြမန်မာနိုင်ငံသားလူငယ်ဆရာဝန်ကေလးတစ်ေယာက်လည်း ပါလာသတဲ့။ ကိုယ်တတ်တဲ့ပညာနဲ့ ကိုယ်တိုင်းြပည် ကိုယ့်လူမျိုးအတွက်ေဆးကုခွင့်ရတယ်ဆိုတာ ဘယ်ေလာက် ပီတိြဖစ်စရာ ေကာင်းသလဲ ကိုယ်တိုင်ြကံုဖူးေတာ့ သိလိမ့်မဗျ။
ဒီလို လူငယ်မျိုးဆက်ကေလးေတွ ကိုယ့်ဆီမှာ ရှိေတာ့ မေကာင်းပါလားဗျာ။ အေမျှာ်အြမင်ြကီးတဲ့ပန်းချစ်သူြကီးက ေမာ်စီတံုးြကီးလို ရင်ဖွင့်လက်ကမ်းေပးလိုက်တဲ့အခါ ဟိုကလည်း ဝမ်းသာအားရမယားကတသွယ်၊ မိသားစုပါ ေခါ်ြပီး ြပန်လာတာေပါ့။ ဒါေပသိ ကမ္ဘာ နဲ့ ြမန်မာက ေတာ်ေတာ် အဟပ်ကွာသွားခဲ့ြပီ။သူခွဲစိတ်ကိုင်တွယ်ေနတဲ့ စက်ကိရိယာ ပစ္စည်းြကီးက ြမန်မာြပည်မှာ ရှိမှ မရှိေသးတာ။
“မင်းဘာနဲ့ ကုမလို့တုန်း”
လို့ ဂျပန်ြကီးများက ေမးရှာတယ်။
“စက်ကျိုးေတာ့လည်း လက်ထိုးေလှာ်ရတာပ”
ဆိုတဲ့ ကေလးကို တားမရမှန်းသိတဲ့အခါ လက်ရှိသူတို့သံုးေနတဲ့ စက်ကိရိယာြကီးတစ်ခုလံုးကိုဆရာဝန်ေလးနဲ့အတူ ြမန်မာြပည်သားများအတွက် လှူလိုက်ြပီး သူတို့ကေတာ့ စက်အသစ်တစ်လံုး ထပ်ဝယ်လိုက်သတဲ့။ သို့ေသာ်လည်း ဆိုရှယ်လစ်စီးပွားေရးစံနစ်က သွင်းကုန်ဥပေဒြကီးက အသက်ဝင်ေနဆဲမို့ အဲသေလာက်တန်ဖိုးြကီးမားတဲ့ ပုဂ္ဂလိကပိုင် ပစ္စည်းြကီးကို တင်သွင်းခွင့် မြပုတာမို့ နိုင််ငံေတာ်ကိုလှူခိုင်းပါတယ်။ မအိုေကပါဘူး။
စစ်အစိုးရအုပ်ချုပ်တဲ့နိုင်ငံေတာ်ကို စီးပွားေရး ပိတ်ဆို့တားြမစ်ထားတာရှိတဲ့အတွက် သူတို့ဘက်က လှူလို့မရြပန်ဘူး။ ေနာက်ဆံုးေတာ့ ဘယ်ေရာက်သွားသလဲ သိလား။ မေြပာြပဘူး။ေြကာက်လို့။ စက်ပစ္စည်းကိရိယာတစ်ခုတည်းက ြပဿနာ မဟုတ်ဘူးဗျ။
တခုတ်တရပင့်လာတဲ့ အဲသည် နတ်ေနကိုင်းကေလးကိုဘယ်အပင်မှာ သွားြပီး ကိုင်းကူးကိုင်းဆက် လုပ်ြကမတုန်းဆိုတဲ့ ြပဿနာ ေပါ်လာြပန်တယ်။ ေကျာက်ကပ်အစားထိုးရင်အသည်းအစားထိုးရင်ေတာင်မှ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်က မဟုတ်ရင် လက်မခံပဲ တွန်းလှန်တဲ့ ကိုယ်ခံအားစံနစ်ကရှိေသးတာပဲ။
ေနာက်မှေပါက်တဲ့ ေရွှြကာပင်ကေလးက ကိုယ်တသက်လံုး တန်းစီေစာင့်လာတဲ့ေနရာ ဝင်လာမှာစိုးေတာ့ေမာင့်အေြဖ ဘယ်လိုေနမယ် ေမးြကည့်စရာေတာင် မလိုပါဘူး။ Rejection ေတွ ထိကုန်တာေပါ့ဗျာ။ဒါမျိုးမှာ Immune Suppression ခုခံအားေလျာ့နည်းေစေအာင် မိုးကျေရွှကိုယ်အြဖစ် အခက်ေတွအပွင့်ေတွ ကာကွယ်ထားတာလည်း မဟုတ်။
ဒါ ြဖစ်တတ်တဲ့ သဘာဝတစ်ခုကို ဥပမာေပးတာပဲ ရှိေသးတယ်။ဒါေပမယ့် အခု ြပည်ပက ြပန်လာမယ့် ဆရာဝန်ေတွက အထဲကလူေတွဆီ ေနရာလုဖို့ ြပန်လာတာမှ မဟုတ်ပဲ။အြပင်မှာ သူတို့ဘာသာ စားကျက်ရှာမှာေပါ့။
သူတို့ေတွကအင်မတန် ေခတ်မီဖွံ့ြဖိုးတိုးတက်တဲ့ ေရခံေြမခံေကာင်းေကာင်းမှာ နှစ်ရှည်လများ အလုပ်လုပ်လာြကတာ။အဲဒီက တတ်လာတဲ့ ပညာေတွနဲ့ ကိုယ့်လူမျိုးေတွကို အစွမ်းကုန် ကုသေပးချင်တဲ့ ေစတနာရှိတာလည်းေြပာစရာ မလိုဘူး။ ဒါေပမယ့် မေန့က အဂင်္ါလန်မှာေရာက်ေနတဲ့ သယ်ရင်းြကီးတစ်ေယာက်ဆီက မတ်စိတစ်ေစာင်ရတယ်။
“တို့တေတွေတာ့ ဓါးမေနာက်ပိတ်ဘဝမှာ အများြကီး ြပတ်ကျန်ခဲ့ပါြပီ”
တဲ့။ အဲဒီမှာ လက်နဲ့ေတာင်သိပ်မခွဲေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ ၇၅%ေလာက်က မှန်ေြပာင်းကေလးနဲ့ အေပါက်ေသးေသးကေလးေဖာက်ြပီး ခွဲေနြကတာ။Laproscopic Surgery ဆိုပဲ။ ခက်လိုက်တာကွယ်။ မှန််တာေြပာ ချမ်းသာရစီရဲ့။ ကိုယ်ေတာ့အဲသဟာြကီးနဲ့ တစ်ခါဖူးမှ မခွဲဖူးဘူး။ ကိုယ်တို့ဆီမှာြဖင့် ဖင်ေခါင်းထဲေချာင်းတဲ့ Proctoscope ေတာင် ေဆးရံုတိုင်း အလွယ်တကူ ရနိုင်တာ မဟုတ်ဘူး။
ငယ်ငယ်တုန်းက လိပ်ေခါင်းလူနာေတွသားေရကွင်းနဲ့ ပစ်တဲ့ေသနတ်ကေလးဆိုတာ အခုသည်မှာ ရှာလို့ေတာင် မရေတာ့ဘူး။ အစာအိမ်မှန်ေြပာင်းြကည့်ချင်ရင်ကိုယ့်ခွဲခန်းမှာ တစ်ခုမှ မရှိလို့ GI ward က သမားေတာ်ေတွဆီ ရက်ချိန်းယူြပီး ေဟာက်ဆာဂျင်နဲ့လွှတ်ေနရတယ်။ အဲသဟာြကီးနဲ့မှ ခွဲမယ်ဆိုရင် တစ်ေန့လူနာ ဘယ်နှစ်ေယာက်ြပီးမလဲ။ ကိုယ်တို့ဆီမှာ waiting list က နှစ်လစာေလာက် ကျန်ေသးတယ်။
ဒါေတာင် အေရးေပါ်မပါ၊ ခွဲခန်းတစ်ရက်ကို ဆယ်ေယာက်ေလာက်အသာေလး ခွဲေနတာ။ မင့်ဟာြကီးနဲ့ မင်းတို့တတ်ရင် အြပင်ေဆးခန်းမှာပဲ ခွဲြကပါလား။ ေဆးရံုကလူနာေတွက တတ်နိုင်မှာလည်း မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဒါက ကိုယ်ချင်းကိုယ်ချင်း ေြပာမနာဆိုမနာေတွမို့ချိုချိုချွဲချွဲ ဆိုဆိုဆဲဆဲ ရတယ်။ ြပဿနာ မရှိဘူး။ ဒါေပမယ့် တစိမ်းေတွနဲ့ေြပာရင် အဲသည်စကားေတွဘယ်ေရာက်မလဲ စဉ်းစားြကည့်။
အထက်ေမာ့တဲ့သူေတွကေတာ့ အထက်ကိုချည့် ြမင်တာေပါ့။ ကိုယ်ေတွကေအာက်ေြခမှာ အမှိုက်ကျံုးေနရတဲ့သူဆိုေတာ့ မျက်ေမွှးေထာ်ေလာ် ေမာ် မြကည့်အားဘူး။ မျက်လံုးချင်းဆံုရင်ခုန်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့။
နိုင်ငံြခားကဆရာဝန်ေတွြပည်ေတာ်ြပန်လာဖို့ စည်ရွမ်းတဲ့အခါ မဆီမဆိုင် လက်ပံသား ဓါးနဲ့အချိုင်ခံရြပန်တာက ြပည်တွင်းကဆရာဝန်များဟာသူတို့နဲ့ စားကျက်လုမှာစိုးလို့ မလာေစချင်ြကဘူးဆိုတဲ့ ေပါက်ပန်းေဈးစကားြကီးက စီကနဲထွက်လာတယ်။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သိပ်အထင်ြကီးမေနြကနဲ့ လို့ အေြပာခံရတယ်။
ရယ်စရာြကီးဗျ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အထင်မြကီးရမှာ ကိုယ်ေတွ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ဆီက အေြခအေနမျိုးနဲ့ သူတို့လာအလုပ်လုပ်ဖို့ဘယ်နှစ်ရက်ခံမလဲ ကိုယ်က သိေနတဲ့အတွက်ပါ။ သူတို့ဖာသူတို့ ဆင်ြဖူေတာ်ကို ြပုတ်တတ်၊ ေပါင်းတတ်၊ချက်တတ်၊ ေြကာ်တတ်လည်းပဲ ကျုပ်တို့ဆီမှာ အိုးမရှိဘူးဗျ။ ဖုတ်စား ကင်စားတတ်မှ အဆင်ေြပမယ်။ ကျွန်ေတာ့်ဆီက အူကျလူနာေတွကို ဦးေနဝင်းေယာက္ခမ ေဒါက်တာဘသန်းြကီးခွဲတဲ့နည်းအတိုင်း သည်ကေန့အထိခွဲေနတယ်။
ဟိုမှာဆို အဲဒီနည်းကို ြကားေတာင် မြကားဖူးြကေတာ့ဘူး။ ကျွန်ေတာ်တို့ဆီက ဆရာမေလးေတွကအပ်ချည်ချုပ်ြကိုးကေလးေတွကို နဖားထိုးတုန်း။ သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ်ေတာ့ ကိုက်ေနပါတယ်။အဂင်္လန်က ဘင်သံြကီးေတွ လာတီးရင်သာ ကီးေတွ ေြကာင်ကုန်မှာ။ ဒီအဟြကီးကို ဆွဲမစိပဲနဲ့ ဟိုကလူေတွကိုဘံုြကိုးြပတ်တဲ့ ေဒဝီနတ်မျိုးနွယ် လုပ်ခိုင်းမလို့လား။
ေနာက်တစ်ခုကေတာ့ကိုယ်ေြပာတဲ့စကားကို လိုသလိုဆွဲြပီး အဓိပ္ပါယ်ေကာက်တာပါ။ လူဆိုတာ အလုပ်ထဲမှာ ြကာေလေလကိုယ့်အလုပ်ထဲမှာ ခံရတဲ့ ဒုက္ခကို ပိုသိေလေလပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အမှန်အတိုင်းြမင်ထားြပီးသား။ဝဋ်ရှိလို့ ဆပ်ေနရတာ။ ကုသိုလ်နဲ့ ပီတိကလွဲလို့ ဘာအကျိုးအြမတ်မှ မရှိဘူး။
တိုင်းြပည်ြကီးကိုချစ်လွန်းလို့ကုပ်ကပ်ဖက်တွယ်ြပီး ေနေနတာ မဟုတ်ဘူး။ တေန့ေသာအခါ ရိပ်သိမ်းရနိုးနိုး ေမျှာ်ကိုးြပီးအပင်ပျိုးေနတဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘူး။ အလုပ်အေြကာင်း အြပင်ကလူေတွ သိတယ်ဆိုတာ ကိုယ်တို့အိပ်ေနသေလာက်ရှိတယ်။ မေြပာချင်လို့။ ကိုယ်သာ ဘယ်သူမှ မသွားတဲ့ေနရာေတွမှာ အြမစ်ရှည်အေြခကျမတတ် လွယ်အိပ်တစ်လံုးနဲ့ ရွာစဉ်လည်ခဲ့တာ။ ရန်ကုန်မှာ အနှစ်နှစ်ဆယ်ေလာက်ေနြပီးပဲခူးေလာက်ေြပာင်းရလို့ ထွက်စာအလွယ်တကူ ရသွားတဲ့သူေတွလည်း ရှိတာပဲ။ ဘယ်ကိုမှ မထွက်ရပဲနိုင်ငံြခားပညာသင်ခရီးေတွ
“သူ့ချည်းသာေလာ၊ လမ်းစားရိတ်နဲ့ပါဖျာ့”
ဆိုတာေတွလည်း ြမင်ဖူးေပါင်းများလှြပီ။ သူတို့လည်း အလုပ်ထွက်ြကတာပဲ။ယူအန်မှာ အလုပ်ရရင်။ အားလံုးကို မုဒိတာ ပွားနိုင်တယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မနာလို မရှိဘူး။သူ့အေြကာင်းနဲ့သူ။
ေြပာခဲ့ြပီးသား။ဘယ်သူေကျးဇူးတင်ခံချင်လို့ အသိအမှတ်ြပု ခံချင်လို့မှ လုပ်ေနတာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ခံယူချက်နဲ့ကိုယ်လုပ်တာ။ဒါေပမယ့် ကိုယ်ကျင့်တရားကလွဲြပီး ဘာမှ မရှိတဲ့သူေတွမှာ သူများေတွထက်ြကီးတာ တစ်ခုရှိတယ်။အဲဒါ မရှိမာနပဲ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အားတင်းထားရတာ။ သူများလာထိခိုက်လို့ မခံဘူး။
“ပိုက်ဆံလိုချင်ဆရာဝန်မလုပ်နဲ့”
ဆိုတဲ့စကားဟာ ေကျာင်းြပီးဘာလုပ်ရမလဲလာေမးတဲ့ အငယ်ေတွကို အြမဲ ေြပာေနကျစကားပါ။
ကိုယ်လိုချင်ရာလမ်းကို ေရွးချယ်နိုင်ဖို့အဆိုးအေကာင်း အကျိုးအေြကာင်းရှင်းြပြပီး ေြပာတဲ့စကား။ ကိုယ့်စကားနဲ့ကိုယ် ြပန်အေြပာခံရတဲ့အခါကျေတာ့စကားကေတာ့သည်စကားပဲ အဓိပ္ပါယ်က ေြပာင်းသွားတယ်။ ေြပာတဲ့သူက ကိုယ့်အေမဆိုေတာ့ သူ့စိတ်ကိုသိတဲ့အတွက် သူဆိုလိုချင်တဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို ကိုယ့်ဘာသာ ြဖည့်ေတွးလိုက်ရတယ်။
နားဝင်ေတာ့မချိုလှဘူး။ ေလာေလာဆယ် ေဆးရံုြကီးမှာ ဆရာဝန်လုပ်ေနြပီး လူနာဆီက ေတာင်းစား ေမျှာ်စားမယ့်သူဆိုတာမြမင်မိေသးဘူး။ (အနည်းဆံုးေတာ့ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မရှိဘူး။) သူေြပာတဲ့စကားကို ပိုက်ဆံေနာက်တေကာက်ေကာက်လိုက်ေနတဲ့ ဆရာဝန်ေတွက နားစိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဘတ်စကားစပယ်ယာလခနဲ့ ကိုယ်ကအသားလွတ်ြကီး အေြပာခံလိုက်ရတာ။ ေနာက်တစ်ခါ လာြပန်ေရာ။ ကိုယ့်ငုတ်တုတ်ြကီးေရှ့ထားြပီးအေဝးကလူဆီ
“အေမ့ကို ကူြကပါဦး သားတို့ရယ်။”
ဆိုေတာ့ ထမ်းလာတဲ့အထုပ်ြကီး ဘုန်းကနဲ ပစ်ချလိုက်ချင်လာတယ်။
ဒီအခါမှာကိုယ်က သားအမိလို သေဘာထားတဲ့အတွက် စိတ်ထဲရှိတာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဂျစ်တိုက်တာပဲ။စိတ်ဆိုးလို့ရယ် မဟုတ်။ မိသားစုဆိုတာ စိတ်ဆိုးလို့ ြပတ်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ သူများကိုလည်းလိုက် တိုက်ခိုက်ပုတ်ခတ်ေနဖို့ အာရံုမရှိဘူး။ အချိန်လည်း မရဘူး။ ဒါေပသိ သားအမိစကားကေတာ့ေြပာဦးမှ ြဖစ်မှာပါေလ။ သည်စကားေြပာတာေတာ့ သားေမာင်ရင်ထဲ ေအာင့်လှချည်ရဲ့။ အေမ့ဘာအေမေချာ့ချင်ေချာ့ မေချာ့ချင်ေန။
ေြပာေတာ့ ေြပာမှာပဲ။ ဒီအခါမှာ အေမကလည်း မိခင်ေမတ္တာနဲ့မို့သူေြပာချင်တဲ့စကားေတွ ရှိမှာေပါ့။ ဆံုးမသွန်သင်စရာေတွလည်း ရှိမှာေပါ့။ အဲသလို ဆက်ဆံေရးကသာအြပန်အလှန် နှစ်လမ်းသွားတဲ့ ဆက်ဆံေရး အစစ်ြဖစ်ပါတယ်။ တကယ်လို့များ အေမ့နားမှာ ဟုတ်ကဲ့တစ်ရာအင်းပါတစ်သိန်းနဲ့ ဘယ်သူကမှ ခွန်းတံု့မလှန် ဩဇာခံလာတဲ့တစ်ေန့မှာ ကိုယ့်အေမေတာ့ ဒုက္ခြကီးစွာေရာက်ရေတာ့မှာဗျ။ အဲဒါ
“Yes Intoxication”
လို့ ေခါ်ရမလား မသိဘူး။
လူဆိုတာ စိတ်တစ်ခုယုတ်ကိုးဆယ်အေမရဲ့။ လူတစ်ေယာက်တည်းေတာင် စိတ်က အခုတစ်မျိုး ေတာ်ြကာတစ်မျိုးရယ်။ လူသန်းေြခာက်ဆယ်စလံုးအေမ့စိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ြပားြပားဝပ် တစ်ေသွးတစ်သံတစ်မိန့် ဆိုတာ ဘယ်ြဖစ်နိုင်ပါ့မလဲ။ အေမြကားတဲ့ ဟုတ်ကဲ့တစ်သိန်းဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ တစ်သိန်းေသာဟုတ်ကဲ့ ြဖစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။
ဟုတ်ကဲ့လို့အသံထွက်လိုက်ရတဲ့ ဟင့်အင်းေတွ ြကာေလြကာေလ များလာလိမ့်မယ်။ အဲသလိုဆိုရင် အေမဟာ အမှန်တရားနဲ့တေြဖးေြဖး ေဝးကွာြပီး အေမကိုယ်တိုင် တစ်သက်လံုးဆန့်ကျင်တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့တဲ့ အာဏာရှင်ြကီးအြဖစ်ကိုေရာက်မှန်းမသိ ေရာက်သွားလိမ့်မယ်။
ဒါေြကာင့် အေမ့နားကလူေတွကို ဟုတ်ကဲ့မဟုတ်ရင် ြကိမ်းလားေမာင်းလားလုပ်တာ ေလျှာ့ခိုင်းပါဦး အေမရယ်။ ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ အေမက လူြကီးပဲ။ ပိုသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့်ကိုယ့်သားေတွ ဘာြဖစ်ေနသလဲဆိုတဲ့ အသံကေလးေတာ့ ကိုယ်တိုင် နားမေထာင်ရပါလား။ ဟင့်အင်းတိုင်းဟာငါသွားမယ့်လမ်းကို ကန့်လန့်တိုက်ေနတာ လို့ မထင်ရင်ြပီးတာပါပဲ။
သားချည့်ပဲ နှစ်ေယာက်ေတာင်ေမွးထားတဲ့ အေမဟာ သားေယာကင်္ျားေလးေတွ ဘယ်လို စိတ်သေဘာမျိုး ရှိတတ်တယ်ဆိုတာ ေနာေကျေနေလာက်ပါရဲ့ေလ။ေနာ့။
0 comments:
Post a Comment