နှစ်ကူးခါနီးကေလးမှာ မေမျှာ်လင့်ပဲ ေကာင်းရာေကာင်းေြကာင်းကေလးလုပ်ြဖစ်သွားတာကေတာ့ အမျိုးထဲက အဖွားနှစ်ေယာက်ကို သွားကန်ေတာ့ြဖစ်တာပါ။ လက်ကျန်ဆိုလို့လည်းသူတို့နှစ်ေယာက်ပဲ ရှိေတာ့တယ်။ ဒါေတာင် အိမ်က အေမြဖစ်သူက “လိုက်ပို့စမ်း”
ဆို ေခါ်လို့ပါသွားတာ။ ဟိုကအဘွားေတွက ရန်ကုန်ြပန်ေရာက်ြပီဆိုလို့ ေမျှာ်ေနတာ ြကာြပီ။ လူြကံုနဲ့ေတာင်မှာ ယူရတယ်။ ကိုယ့်ြဖင့် သမီးတစ်ေကာင် ဖားဖားေနရတာနဲ့ သူတို့ဆီမေရာက်ြဖစ်တာ နှစ်ေြပာင်းလရှည်ြကာခဲ့ြပီေမာင်ေရပဲ။ ကိုယ့်အသက်ေတာင် ၄၆ ထဲမှာဆိုေတာ့ အေမက ၆၆၊ ကိုယ့်အဖွားေတွဆိုရင်ဘယ်သူမှ ၈၆ထက် ေလျာ့လိမ့်မယ် မဟုတ်။
အေမ့ဘက်ကအဖွားကေတာ့ ဘူတန်သွားေနတုန်းက ဆံုးရှာတယ်။အခုဟာကေတာ့ အေဖ့ဘက်က အဖွားရဲ့ ညီမများ ေယာင်းမများေပါ့။ ဝမ်းကွဲညီအမေတွ အြပိုင်းအယိုင်းစုစုစည်းစည်းရှိခဲ့တဲ့ထဲမှာ အခုဆို ေြပးေရြကည့်လို့မှ နှစ်ေယာက်၊ သံုးေယာက် ကျန်ေတာ့တယ်။ဘိုးမျိုးဘွားမျိုးေတွ ြပုတ်လုပါေပါ့။
ေယာကင်္ျားေလး သက်တမ်းနဲ့ဆိုရင် ကိုယ်ေတာင် ေသရခါနီးေနပလားပဲ။ အဖိုးေတွ၊ အေဖေတွ ေလးဆယ်ေကျာ်ေလာက်ဆို အတုန်းအရံုးေလ။ ေနာက်နှစ်ခါ တန်ေဆာင်မုန်းဆိုတဲ့ကိစ္စဟာကိုယ်လည်း မေသချာဘူး။ သူတို့လည်း မေသချာဘူး။ ေြပာေတာ့သာ သွားကန်ေတာ့တယ်တဲ့။ နံမယ်ေကာင်းကယူလိုက်ေသး။ တကယ်တမ်းကျေတာ့ မုန့်ကေလးပဲကေလးသာ ကန်ေတာ့နိုင်တာ၊ ဆရာဝန်ြဖစ်လျက်နဲ့ ေဆးဖိုးဝါးခေတာင်တာဝန်ယူနိုင်တာ မဟုတ်။
ခုေတာင် ကိုယ့်အေမကန်ေတာ့တဲ့ဆီ လက်အုပ်ကေလးချီလို့ ဒိုင်ဗင်ဝင်ပစ်ရတာ။လူကြဖင့် ေသခါနီးတာေတာင် ခုထက်ထိ ဘာမှ မဟုတ်ေသးတဲ့အေကာင် လို့ ေြပာရင် ဘယ်မှ မရှာနဲ့။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ မှန်ြကည့်ြပီးေြပာေနတာပဲ။ ဘယ်လိုပဲြဖစ်ြဖစ် သူတို့ကလည်း မျက်နှာေလးေတွ့ချင်ရှာလို့ေခါ်တာပါ။ ကိုယ်ကလည်း ဒီမျက်နှာကေလးပဲ ြပစရာရှိပါတယ်။ သူ့ေြမး သူ့အဖွား အေပးအယူတည့်ေနြပီးတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။
အဖွားနှစ်ေယာက် တစ်အိမ်စီေနြကတာပါ။ ဒါေပမယ့် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်နှစ်ေယာက်စလံုးက ကိုယ့်တ ေနေတာ့ တလက်စတည်း နှစ်အိမ်လံုး ပတ်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ သိတဲ့အတိုင်းရန်ကုန်ြမို့ထဲ ကားေမာင်းရတာ၊ သပ်သပ်စီသွားရင် ကျုပ်အဖွားေတွ အသက်မီဖို့ မလွယ်ဘူး။ပထမသွားတဲ့ အဖွားက အသက် ၉ဝေကျာ်ေနြပီ။ အေဖ့ဘက်အဖွား၊ အေမ့ဘက်ကအဖွား၊ နှစ်ေယာက်စလံုးနဲ့ညီအမဝမ်းကွဲေတာ်တယ်။ သူတို့အချင်းချင်းက အေဖညီအကို အရင်းေမွးေတွ။
ကိုယ်တို့က သူ့ကိုေခါ်တာေမေမြကည် လို့ ေခါ်ရတယ်။ သူတို့တေတွက တစ်ေယာက်တစ်ေယာက် ဘယ်ေတာ့မှ နံမယ် အြပည့်အစံု မေခါ်ြကဘူး။ြကည်ြကည်ေရ။ ညွန့်ညွန့်ေရ။ ရီရီေရ။ အဲသလိုမျိုး နံမယ်တစ်လံုးကို နှစ်ခါထပ်ြပီးေခါ်ြကတယ်။ကေလးေတွက ေရှ့က ေမေမတပ်ေခါ်ရတယ်။ အငယ်မို့ကျန်တဲ့ ညီမေတာင် ၉ဝေကျာ်ဆိုေတာ့ အသက်ရှည်လွန်းလို့သာခုထက်ထိ ကျန်းကျန်းမာမာ ေတွ့ရတာ။ သွားေတွ တစ်ေချာင်းမှ မကျန်ေတာ့ဘူး။ အံကပ်ကေလးနဲ့ေနတယ်။နားမြကားေတာ့ဘူး။ ပါးစပ်ကေလး လှုပ်တာကို အကဲခပ် စကားေြပာတယ်။
ေြပာရင်းေြပာရင်းနဲ့မှအားမရေတာ့ရင် ဝှိုက်ဘုတ်ကေလးထိုးေပးတယ်။ ေရးြပစမ်း။ သူဖတ်မယ်။ သူငယ်ြပန်ချင်ေနြပီလို့ကွယ်ရာမှာ ေြပာြကေပမယ့် သူသိတာ သတိရတာေတွြဖင့် ကိုယ်ေတွေတာင် လိုက်မမီဘူး။ အိမ်က ေမာင်နှမဘုစုခရု မကျန် ဘယ်သူဘာြဖစ်၊ ဘာြပဿနာရှိ။ သူအကုန် အပ်ကျတာကအစ သိတယ်။ ေရာက်တိုင်း လူေစ့ေအာင်ေမးတယ်။
ေဆးေတွမေသာက်ရေသးဘူးမှတ်ြပီး အတင်းထပ်အတိုက်ခိုင်းတတ်ေပမယ့် မုန့်ဟင်းခါးစားေနတာ ေငးေတာင်ြကည့်ယူရတယ်။ပလပ်စတစ်ြခင်းေတာင်းကေလး တစ်လံုးယူြပီး အဲဒီထဲက ဆီချက်၊ ငရုတ်သီးမှုန့်၊ ငံြပာရည်၊ နံနံပင်သူ့ဟာသူ စိတ်ြကိုက် မမှားမယွင်းထည့်စားတယ်။ အေြကာ်ေတွ မာလို့ မဝါးနိုင်တာဆို ပန်းကန်တစ်ချပ်နဲ့ သပ်သပ်ဖယ်ပစ်တယ်။ ေဘးကို အဖိတ်အကျ မရှိဘူး။
ကိုယ့်ဘာဟာ စားေသာက်ြပီးရင် ေကာင်မေလးေခါ်အသိမ်းခိုင်း၊ သူ့စားပွဲကေလးကို အစအနမကျန် ေြပာင်ေနေအာင် သုတ်၊ သူ့လက်ကို အနံ့မစွဲေအာင်ေသေသချာချာ သုတ်သင်တယ်။ ဧည့်သည်လာြပီ။ ေကာ်ဖီတိုက်စမ်း၊ အေအးတိုက်စမ်း။
အကုန် သူစီမံတယ်။သူကိုယ်တိုင် သူ့ေြမးေတွကို လက်ထဲဖန်ခွက်အေရာက် တိုက်တယ်။ ကိုယ်ေတွလို ေြခမြမဲလက်မြမဲေတာင်ဆွဲ ေြမာက်ဆွဲ မဆွဲဘူး။ စကားေတွဆိုတာကေတာ့ သူကချည့်ေဖာင်ေနေအာင် ေြပာေတာ့တာ။ စိန်ေဗဒါြကီးပတ်စမ်းသလို တစ်ဝိုင်းလံုးရှိသမျှ ပတ်လံုး အကုန်ြမည်ေအာင် လိုက်တီးသလား မှတ်ရတယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှစကားမေြပာလိုက်ရဘူးဆိုတာ မရှိ။ နံမယ် မှားေခါ်ရိုး ထံုးစံမရှိ။ သတိတရကလည်း ရှိပါ့။
“ဖိုးချိုတစ်ေကာင်နယ်ေရာက်ေနတာ ြကာလှြပီ။ ခုေလာက်ရှိ ရန်ကုန်ြပန်ေရာက်ဖို့ေတာ်ေပါ့။ ဖုန်းဆက်ြကည့်စမ်း။”
ဆိုလို့ ကိုယ်က လာရတယ်။ တို့လူြကီးေတွြဖင့် တစ်လတစ်ခါ မျက်နှာြပတာေတာင် မှတ်မိချင်မှမှတ်မိတာ။ (သူတို့ အြပစ်ေတာ့ ဟုတ်ပါဘူး။ အမျိုးမှ မေတာ်ပဲကိုး)။ သည်မှာေတာ့ ကိုယ့်ေြမးကိုယ့်အဖွားဆိုေတာ့ မလာနိုင်ကာမှ ေနေရာ။ ေရာက်မှေတာ့ ေအာင်မယ်မင်း မေသလို့ ေတွ့ရ ေမ့နိုင်ပါရိုးလားေပါ့။
အိမ်ရှိလူကုန်မာေြကာင်းသာေြကာင်း ေမးြမန်းြပီးေတာ့ မြကာေသးခင်က ကျံုမေငးြပန်ြပီး အြကီးအကျယ် အလှူလုပ်ခဲ့တဲ့အေြကာင်းေြပာြပတယ်။ ဘယ်သားသမီး ဘယ်ေလာက်ေထာက်ပံ့လို့ သူ ဘယ်လို လှူနိုင်တန်းနိုင်တယ်ဆိုတာ ဝမ်းပန်းတသာေြပာရင်းကမှမျက်ရည်စမ်းစမ်းနဲ့တစ်ခါ သူအခုလို ေအးေအးချမ်းချမ်း မေတာင့်မတ ေနနိုင်စားနိုင် လှူနိုင်တန်းနိုင်တာကိုသွားေလသူြကီးများနဲ့ေတွ့ြပီး ေြပာြပချင်လိုက်တာတဲ့။ ဟုတ်တာေပါ့။ ဟိုတေလာက ေရးတဲ့ တရုတ်ဇာတ်လမ်းတွဲထဲမှာတရုတ်စစ်သူြကီးေြပာတဲ့
“ကိုယ့်ေအာင်ြမင်မှုဆိုတာ ကိုယ့်ဇာတိရပ်ရွာကို ြပန်မြပနိုင်ခဲ့ရင်အချည်းနှီးပဲ”
ဆိုတာေလး ြပန်သတိရသွားတယ်။ သူေပျာ်ေနတယ်ေလ။ သူစိတ်ချမ်းသာေနတယ်ေလ။ ဒါေတွကိုသူေြပာြပချင်ေနတယ်။ မျှေဝချင်ေနတယ်။ ဒါေပမယ့် သူေြပာြပချင်တဲ့သူေတွက အခု မရှိေတာ့ဘူး။အမျှပဲ ေဝလို့ရတယ်။ အေမတို့ အဖွားတို့ ဘုရားရှိခိုးရင် တေြဖးေြဖး ပိုပိုြကာလာတယ်ေလ။တမလွန်မှာ အမျှေဝစရာ ေဆွမျိုးေတွက တိုးတိုးလာတာကိုး။
လူေတွဆိုတာသေဘင်္ာဆိပ်မှာ အသုတ်လိုက် အသုတ်လိုက် တက်တက်သွားတဲ့ ခရီးသည်ေတွလိုပဲ။ တစ်စီးဝင်လာလိုက်။တစ်စီးထွက်သွားလိုက်၊ ကိုယ့်အေပါင်းအေဖာ်ေတွက ပါသွားနှင့်လို့ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတဲ့အခါ ေနာက်သေဘင်္ာေစာင့်ရင်းေနာက်လူေတွနဲ့ စကားသာေြပာေနရတယ်။ စိတ်ကေတာ့ အရင်သေဘင်္ာေပါ်ပါသွားတဲ့သူေတွေနာက်ကို လိုက်ချင်ေနြပီ။
အဲသည်ေကာင်မေတွ ဟိုေရာက်ရင် ငါ့မှေစာင့်ေနပါဦးမလား။ ြပန်မှ မေတွ့ေတာ့ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲနဲ့ စိတ်ေစာေနရြပီ။ အဲသလိုေတွးလိုက်ေတာ့လည်း ေသြခင်းတရားဆိုတာ ငယ်တုန်းကေလာက် အေြကာက်အကန်မဟုတ်ေတာ့ပါဘူး။ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ကုသိုလ်ေတွလည်း တတ်စွမ်းသေလာက် လုပ်ခဲ့ြပီးြပီ။ငရဲငအံု အပယ်ဘံုေတွထဲေရာက်ေလာက်စရာ အကုသိုလ်ြကီးတဲ့သူေတွ ကိုယ့်ေဆွကိုယ့်မျိုးထဲ မပါတာမဂင်္လာရှိလိုက်ေလ။ (ရှင်ဘုရင်အမျိုးဆို သည်လိုေြပာနိုင်ဖို့ ခက်ရှာမပ) ဇရာကေန ဗျာဓိ၊မရဏကို အစဉ်လိုက်ကူးသွားြပီးတဲ့အခါ သံသရာဘံုမှာ အသစ်တဖန်စရဦးမှာ မဟုတ်လား။
ေနာက်အဖွားတစ်ေယာက်ဆီကူးတဲ့အခါ သူတို့ချင်းလည်း မြကာေသးခင်ကမှ တစ်အိမ့်တစ်အိမ် ကူးသန်းြပီး စကားစြမည်ေဖာင်ဖွဲ့ြကတဲ့အေြကာင်းသိရတယ်။ သူတို့ချင်းက ေယာင်းမတစ်ဝမ်းကွဲဆိုလည်း ဟုတ်သလို၊ ခမည်းခမက်ဆိုလည်း ေတာ်ြပန်တယ်။ေြမာင်းြမအိမ်က ဝမ်းကွဲအမများရဲ့ ေမာင်ကေလးနဲ့ အေြကာင်းပါလို့ ေယာင်းမလို့စပ်ရင်လည်းေတာ်တယ်။ ကိုယ်တို့အမျိုးများဟာ နှစ်ဝမ်းသံုးဝမ်းကွဲရင် ဖူးစာြပန်ြပန်ဆံုတတ်လို့ ခမည်းခမက်လည်းြပန်ေတာ်ြကရတယ်။
ကိုယ့်မိဘများဟာလည်း သူတို့ ညီအမဝမ်းကွဲချင်း ကိုယ့်အိပ်ထဲကိုယ် အဖိတ်ခိုင်းထားတာေလ။ဒါေြကာင့် ကိုယ်တို့ထဲမှာ အေြကအညာက ေနရာပဲေဝးတာ။ ေသွးမေဝးဘူး။ ဒီအဖွားကိုေတာ့ ကိုယ်တို့ကေဒါ်ေဒါ်ခင်လို့ ေခါ်ြကတယ်။ သူလည်း မငယ်ေတာ့ပါဘူး။ ၈၄ နှစ်ရှိြပီ။ သွားေတွ တစ်ေချာင်းမှမကျန်ေတာ့ဘူး။ ဒူးေတွနာေနလို့ အထိုင်အထ နည်းနည်းေလးေပမယ့် လူကေတာ့ ငယ်ငယ်ကအတိုင်း လူသွက်။ေြပာဆိုစိတ်ြမန် အာသွက်ခယံ။ စကားတတ်ရတဲ့အထဲ ဘဝကစံုေတာ့ သူ့ဆီေရာက်ရင် အြမဲ ေြပာြပစရာေတွကလည်းတပံုြကီးရှိေသးတယ်ရှင့်ပဲ။
သူကထူးထူးြခားြခား
“ဖိုးချို။ နင်ေရးတဲ့စာအုပ် ငါဖတ်ရတယ်။”
ဆိုေတာ့ ကိုယ့်မှာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းြဖစ်ရေသး။ ကိုယ့်အမျိုးေတွဟာ လှေတာက မဟုတ်ေပမယ့်လို့ ဘယ်သူမဆို စကားကို စီကာပတ်ကံုးကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ြမင်ေအာင် ပံုတိုပတ်စေလးေတွနဲ့ ခိုင်းခိုင်းနှိုင်းနှိုင်း ေြပာေလ့ရှိြကတယ်။ဒါေြကာင့် ေမာင်စံဖားကေလး ေလေဖာတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်အမျိုးေတွေရှ့ကျ ေြပာရဲဘူး။ ကျုပ်ဘြကီးကကျုပ်ထက်တတ်တဲ့သူချည့်ပဲ။ ေြပာရင်းဆိုရင်းသား စကားစပ်မိလို့ မြငိမ်မသက်တဲ့အေြကာင်းေတွေရာက်ကုန်တဲ့အခါ ကိုယ်ကလည်း မေနနိုင်လို့ အေငါ်တူးလိုက်မိတယ်။
“ေဒါ်ေဒါ်ခင်ေရ။ အြပင်သိပ်မထွက်နဲ့။အိမ်မှာပဲေနေနာ်။ သူများေတွက ဟိုဟာဒီဟာေတွြဖစ်တာ ဗကပစနက်လို့ ေြပာေနြကတယ်။ ေဒါ်ေဒါ်ခင်တို့အဆက်အနွယ်ေတွ ကျန်ေသးလို့လား။”
ဆိုေတာ့
“လာဖမ်းလှည့်ေလဟယ်။ ငါတစ်ေယာက်ကျန်ေတာ့တာ။”
လို့ ြပန်ေသာတယ်။ ေဒါ်ေဒါ်ခင်ဟာ ကိုယ့်အဖိုးနဲ့ ေတာထဲမှာ အေြကာင်းပါလာတာပါ။ ကိုယ်တို့အဖိုးေလးဟာဗိုလ်သင်တန်း တတိယအပတ်စဉ်ဆင်းပဲ။ နိုင်ငံြခား ပညာေတာ်သင်သွားဖို့ မဂင်္လာဒံုေလဆိပ်ေရာက်တဲ့အချိန်မှာဗကပကို မတရားသင်းေြကြငာလိုက်တဲ့အတွက် ဘားမားရိုင်ဖယ်တပ်နဲ့အတူ အရှင်လတ်လတ်ြကီး ေြမမြမိုပဲအန်ဒါဂေရာင်းေရာက်သွားသူပါ။
ကိုယ်သိသေလာက်ကေတာ့ဗကပဆိုတာ ြဖုတ်ထုတ်သတ်၊ ရန်ငါမကွဲရင် အမျိုးြပုတ်ေအာင်သတ်၊ ဗားကရာေချာက်ြကီးကို ဆိုရှယ်လစ်အရိုးေတွနဲ့ဖို့ပစ်မယ် လို့ ြကိမ်းဝါး၊ ရုပ်ရှင်ထဲမှာဆို ေအာင်ခိုင်တို့၊ အံ့ေကျာ်တို့မှ ရတာ။ဗကပေတွ ေကာင်မေလးတစ်ေယာက်ကို ြကည့်ေနြပီဆို မတရားကျင့်ေတာ့မလို့။
အဲသလို သေဘာေပါက်ထားတာပါ။ြမန်မာြပည်မှာ ဗကပေလာက် အန္တရာယ်ြကီးတာ မရှိဘူး။ ဆူပူမှုတိုင်းရဲ့ ေနာက်ကွယ်မှာ ဗကပကစံနစ်တကျ ြကိုးကိုင်ေနတယ် လို့ ယူဆထားတာပါ။ (သည်ပုတ်ထဲေနမှေတာ့ သည်ပဲကေလးေပါ့ဗျာ ေနာ့)ဗကပ နဲ့ပတ်သက်ြပီး ေြကာက်တာက သူတို့တေတွဟာ ဘာသာမရှိဘူး။ ဘုန်းြကီးရဟန်းလည်း သတ်ဖို့ဝန်မေလးဘူး။မန်းေလးက နံမယ်ေကျာ် စာေရးဆရာြကီး စာေရးဆရာမြကီးတို့ရဲ့သားဆိုရင် သူ့မိဘကို သူကိုယ်တိုင်ေခါင်းြဖတ်၊လည်ေချာင်းေသွးနဲ့ ေြခေဆးြပီး ေခတ်သစ်အဇာတသတ်ဘွဲ့ကို ခံယူမယ် လို့ ဓါတ်ပံုနဲ့တကွ၊ ေြကာ်ြငာစာေရးကပ်ထားတာေတွ့လိုက်ဖတ်လိုက်ရေတာ့
“ဘုရား ဘုရား”
လို့ ေတာင် တ မိတယ်။
ေနာက်ေတာ့ေဖ့စ်ဘုတ်ြကီးရဲ့ ေကျးဇူးေြကာင့် လို့ပဲ ေြပာရမယ် ထင်တယ်။ ဓါတ်ပံုေတွကို အလွဲသံုးစားလုပ်ြပီးသူများသားသမီးကို အသေရဖျက် အပုပ်ချ၊ ကိုယ်လိုချင်သလို ေသွးထိုးလှံုေဆာ်ဖို့ဆိုတာ လွယ်လွယ်ေလးပါကလားလို့ သိလိုက်ရတဲ့အချိန်ကျေတာ့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မယံုေတာ့ဘူး။ ဗကပက ယုတ်မာတယ်။ ဆိုရှယ်လစ်ကယုတ်မာတယ်။ စတဲ့ ဝါဒစွဲအြမင်ေလး ကွာသွားြပီး ဘယ်သူပဲြဖစ်ြဖစ် ယုတ်မာတဲ့အမှုကို ြပုသူကယုတ်မာတာပဲ လို့ ဓမ္မဒိဋ္ဌာန်ကျကျ ြမင်တတ်လာပါတယ်။
ဘာလို့ဆိုေတာ့ ၈၈ မှာလည်း ြမင်ခဲ့ရတယ်။စက်တင်ဘာမှာလည်း ေတွ့ခဲ့ရတယ်။ ဘယ်သူေတွက ဘာလုပ်သလဲဆိုတာ။ ဒါေပမယ့် ဦးေနှာက် နဲ့ အေတွးအေခါ်မရင့်ကျက်ေသးသူေတွကေတာ့ မသမာတဲ့သူက
“ဒီမှာြကည့်စမ်း။ ေတွ့လား။ ေသကုန်ြပီ။ အဲဒါ ကုလားသတ်တာ။ဗမာသတ်တာ။”
စသည်ြဖင့် ဆွေပးလိုက်ရင် ေသွးဆူြပီး မစဉ်းမစား ယံုြကလွန်းလို့ သင်ခန်းစာယူနိုင်ေအာင် ကိုယ်အ တဲ့အေြကာင်း ကိုယ့်ေပါင် ကိုယ်လှန်ေထာင်းတာေနာ်။
ကိုယ့်အဖိုးဗကပြကီးကေတာ့ ဘုရားသွားေကျာင်းတက်၊ ဘာသာေရးနဲ့ မကင်းကွာတဲ့သူပါ။ ပညာတတ်၊ စစ်ဗိုလ်ဘဝကေနကံအလှည့်မသင့်လို့ ေတာထဲေရာက်သွားရှာေတာ့ ေြခေမွးလက်ေမွးတင်မကဘူး။ ေခါင်းေမွးပါ ခဏခဏမီးေလာင်တဲ့အထိ ဒုက္ခသုက္ခေတွကို စံု လို့။
ေဒါ်ေဒါ်ခင်ကိုယ်တိုင်ေတာင် ကေလးမျက်နှာြမင်ြပီးတာနဲ့ေသွးနုသားနု စစ်တလင်းြပင်ခဲ့ရတယ်လို့ ဒဏ်ရာေလးေတွ ြပြပြပီး ေြပာရှာတယ်။ ကိုလိုနီပညာေရးကိုကျကျနန မီခဲ့တဲ့ အေမွကေလး ထိန်းထားချင်သလား မသိပါဘူး။ ေမွးသမျှသားသမီးေတွ အကုန် ြမန်မာနံမယ်တစ်ေယာက်မှ မရှိဘူး။ သူတို့ချင်းလည်း အဂင်္လိပ်လိုပဲ ေြပာြကသတဲ့။
ခုချိန်ထိ အမယ်ြကီးအိုေဒါ်ေဒါ်ခင်ဟာ ဧည့်လမ်းညွှန်ေတွ ေငးရေလာက်ေအာင် ဒိုးဒိုးေဒါက်ေဒါက် ေြပာနိုင်ပါတယ်။
“ေဒါ်ေဒါ်ခင်ကွန််ြမူနစ်ဝါဒကို တကယ် ယံုခဲ့သလား။”
လို့ ေမးြကည့်ေတာ့
“အဲဒီအချိန်တုန်းက သူပဲ အေကာင်းဆံုးရှိတာေလ။တရုတ်ြပည်မှာလည်း ေမာ်စီတံုးြကီးက အရမ်းေအာင်ြမင်ေနတာ မဟုတ်လား။ ေနာက်တစ်ခုက ဘားမားရိုင်ဖယ်တပ်ကဗိုလ်ချုပ်ေအာင်ဆန်းကိုယ်တိုင် ကွန်ြမူနစ်ပါတီထဲ ဝင်ခိုင်းထားတာေလ၊ ဦးနုက မတရားသင်းေြကြငာလိုက်တဲ့အခါသူတို့လည်း ေတာမခိုလို့ ဘယ်လိုလုပ်မတုန်း။ အဲဒီအချိန်မှာ အစိုးရဘက်က ရန်ကုန်စုစုကေလးပဲကျန်ေတာ့တာ။ အကုန်လံုး ဟိုဘက်ကသူပုန်၊ သည်ဘက်သူပုန်၊ သိမ်းထားြပီးသား။ ေနာက်ေတာ့ ပါတီကေခါင်းေဆာင်ေတွကေလယာဉ်ပျံနဲ့ စာေတွကျဲတယ်။ ရဲေဘာ်တို့။ ငါတို့လမ်းစဉ် မှားေနြပီ။ ေနာက်ြပန်ဆုတ်ြက။ြပန်လာြက။ ဆိုလို့ ြပန်လာြကတာ။”
တဲ့။ သူတို့က ဗိုလ်ေဇယျြကီးနဲ့ တစ်ဖွဲ့တည်း လို့ ေြပာပါတယ်။ဗိုလ်ေဇယျြကီးသမီးေတွေတာင် ရိုးထဲမှာေမွးလို့ ရိုးရိုး လို့မှည့်၊ ေတာထဲမှာ ေမွးလို့ေတာေတာ လို့ မှည့်တယ် လို့ ေြပာြပတယ်။
သူတို့ေခတ်တုန်းကအလင်းဝင်စစ်ဗိုလ်ေတွဟာ သည်ကေန့ေခတ် ဦးခွန်ဆာတို့၊ ဦးဖုန်ကျားရှင်တို့လို ကုေဋကုဋာသဲကိုးြဖာ မြကွယ်ဝြကပါဘူး။ ေထာင်ထဲတန်းဝင်ြကရပါတယ်။ အမများြဖစ်တဲ့ ကိုယ့်အဖွားတေတွခမျာရင်ထုမနာနဲ့ေထာင်ဝင်စာ သွားသွားေတွ့ရပါသတဲ့။ ေထာင်ကထွက်ေတာ့လည်းပဲ အလွန်ပင်ပန်းစွာလုပ်ကိုင်စားေသာက်ခဲ့ရပါတယ်။
ကိုယ့်ဖိုးေအ မာနခဲြကီးက အေပါင်းအသင်းေတွ ေကာင်းစားေနေသာ်ြငားဘယ်သူ့ေအာက်မှ မကျို့ချင်လို့ဆို ဘယ်သူ့ဆီမှ မသွားဘူး။ အိမ်မှာ စီးကရက် လက်ြကားညှပ်ေနတယ်။အဲဒီစီးကရက်ကလည်း ရာဇဝင်နဲ့ဗျ။ ေတာထဲမှာရှိတုန်းကေရာ၊ ေထာင်ထဲမှာ ရှိတုန်းကပါ၊ အမေတွကအဆက်အသွယ်ရတိုင်း လူြကံုနဲ့ပို့ေပးရတဲ့ လန်ဒန်ဂိုးဖလိတ် သံဗူးနဲ့မှ ေသာက်ပါသတဲ့။ ေနာက်ေတာ့အစီခံမပါတဲ့ ခေပါင်းကေလးေတွ ခဲခဲေနတာ ြမင်ရင် စိတ်ေတာင် မေကာင်းြကဘူး။
အဖိုးေပမယ့်ကိုယ်တို့က ေဖေဖေအး လို့ ေခါ်ပါတယ်။ သူက အဝတ်အစားကေလးေတွ နွမ်းချင်နွမ်းမယ်။ လူကေတာ့ဘယ်ေတာ့မှ တပတ်မနွမ်းဘူး။ သန့်ြပီးေကျာ့ေနတယ်။ ကုလားထိုင်ေပါ် ေြခေထာက်ချိတ်ထိုင်ရင်ကိုပံုစံကို ကျေနတာပဲ။ ကိ်ုယ်တို့အမျိုးထဲမှာ အဂင်္လိပ်လို အတတ်ဆံုး။ မနက်မိုးလင်းရင် အဂင်္လိပ်သတင်းစာတစ်ေစာင်နဲ့စီးကရက် လက်ြကားကမချ၊ ဝမ်းတီးတူးတီး ေကာ်ဖီဆိုင်မှာ မေသာက်ချင်ဘူးဆိုတဲ့ အစားမျိုးဗျ။
ေဖေဖေအးအေြကာင်းကိုအခုမှ ြပန်ေတွးမိြပီး တစိမ့်စိမ့်သေဘာကျတာက သူဟာ ဆင်းရဲေပမယ့် မဟုတ်တာ ဘယ်တုန်းကမှမလုပ်ဘူး။ သူများဆီလည်း ေအာက်ကျမခံဘူး။ ပိုက်ဆံမရှိပဲနဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ပညာတတ်တစ်ေယာက်ရဲ့အဆင့်အတန်းနဲ့ ညီေအာင်ေနတယ်။ ဘယ်အချိန်ြကည့်ြကည့် စုတ်တီးစုတ်ဖတ်၊ ပိုသီပတ်သီဆိုတာမရှိဘူး။
လူ့ေရှ့သူ့ေရှ့ သူ့ပညာြကီးလူသိခံချင်လို့ ဘိုလိုမှုတ်ေနတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကေလးေတွနဲ့ထမင်းစားေရေသာက်ေြပာေပမယ့် တစိမ်းနဲ့ဆို ေမးမှ ေြဖတယ်။ ထူးဆန်းတာက ေသသာသွားေရာ သူ့ဆီကနိုင်ငံေရးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အေတွးအြမင် ချိုသည်ခါးသည် တစ်လံုးတစ်ပါဒမှ မြကားခဲ့ရဘူး။ စကားစပ်လို့ေတာင်ဝင်မှတ်ချက်မေပးဘူး။ အဲသည်ေန့ကမှ ေဒါ်ေဒါ်ခင့်ဆီက ြကားခဲ့ရတာ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ နိုင်ငံေတာ်ပွဲတစ်ပွဲကအြပန်စိတ်တိုတိုနဲ့ ေြပာဖူးသတဲ့။
“ကိုယ်က အပင်စိုက်ခဲ့တာေလ။ အသီးစားဖို့မှ မဟုတ်တာ။ ကိုယ့်တာဝန်ေကျြပီ။ြပီးြပီ။”
တဲ့။ အဲဒီေနာက် ဘယ်ပွဲမှ မတက်ေတာ့ဘူး လို့ ဆိုတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ေတာ်ေတာ်ေလးအထင်ြကီးထားမိတဲ့ သည်အေကာင်ဟာ သူ့ဘိုးသူ့ဘွားေတွနဲ့ ေတွ့မှပဲ အလကား ဖွတ်ကျား။ မင်းအများြကီးလိုေသးပါလား လို့ သိလိုက်ရပါတယ်။
ဘမျိုးဘိုးတူ။ဗီဇဆိုတာကေတာ့ ပါသင့်သေလာက် ပါလာဟန်တူပါတယ်။ ေဟာသည်အေကာင် အူေြကာင်ကျား ေမာင်စံဖားတစ်ေယာက်ဟာလည်းဘယ်ေတာ့မှ အများညီ ဤကျွဲဖတ်ခိုင်းလို့မရဘူး။ သူ့စိတ်ထဲထင်ရာကို စွတ်ရွတ်လုပ်၊ စွတ်ရွတ်ေြပာ၊ေဟာ အခုဆို စွတ်ရွတ်ေရးေနေတာ့တာပဲ။ သည်စကားေြပာလိုက်ရင်ြဖင့် လူမုန်းများေတာ့မယ် သိသိြကီးနဲ့လည်းနှုတ်က မေစာင့်စည်းဘူး။ စဉ်းစားြကည့်။
ေဖ့စ်ဘုတ်ေပါ်မှာ အဲသေလာက် လူသိများေနြပီဆိုကတည်းကဟုတ်ဟုတ်ြငားြငား အကျိုးရှိ၊ ပိုက်ဆံရမယ့် အလုပ်ေတွ မလုပ်ပဲ အားအားယားယား အချိန်ေတွြဖုန်းေနလို့သာေပါ့။ ဒင်းသာ ေဆးခန်းေတွ လှည့်ပတ်ထိုင်ေန ခွဲေနရရင် သူများေရးတဲ့စာေတာင်သေဘာေပါက်ေအာင် ဖတ်ချိန်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘဝတေလျှာက်လံုးမှာ ဘယ်တုန်းကမှ ဟုတ်ဟုတ်ြငားြငားပိုက်ဆံလည်း မရှာဖူးဘူး။
ဟန်ကေလးနဲ့ေတာ့ ေနချင်တယ်။ မာနကလည်း ြကီးချင်ေသးတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကအဖွားက ေစာင့်ေရှာက်ရတာ။ ေနာက်ေတာ့ အေမက ေစာင့်ေရှာက်၊ ခုေတာ့ မိန်းမက သမီးက ြပန်ေစာင့်ေရှာက်ေနရတယ်။သူ့အနား ေစာင့်ေရှာက်ေပးမယ့် မိန်းမသူတစ်ေယာက်ရှိမေနရင် အဲသည်အေကာင် လူေမွှးလူေတာင်ေြပာင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အသက်သိပ်ြကီးလာလို့ ေြမးမေလးက
“ဖိုးဖိုး။ အိပ်ယာထဲမှာ ရှူရှူးေတွေပါက်မချနဲ့။”
ဆိုြပီး ဒိုင်ယာပါကေလး လဲေပးရတဲ့အထိေတာ့ အသက်မရှည်ချင်ပါဘူးေလ။
0 comments:
Post a Comment